Με ένα δοκίμιό του στο περιοδικό Harper’s Monthly, το Νοέμβριο του 1916, ο Μαρκ Τουέιν περιγράφει με το μοναδικό του τρόπο τη διαδικασία με την οποία η σιωπή των αμνών δίνει χώρο στις κραυγές των λύκων και το πώς οι αμνοί σιγά-σιγά μετατρέπονται και αυτοί σε λύκους. (Από το βιβλίο του Πέτρου Παπακωνσταντίνου «Η αμερικανική τζιχάντ», εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2003)

Ως συνήθως, η μικρή φούχτα των φωνακλάδων θα κραυγάζει για πόλεμο. Ο άμβωνας, προσεκτικά και συνετά, θα έχει κατ’ αρχήν αντιρρήσεις. Το μεγάλο, αποβλακωμένο τμήμα του έθνους θα τρίψει τα νυσταγμένα μάτια του, θα προσπαθήσει να καταλάβει γιατί χρειάζεται πόλεμος και θα πει, αγανακτισμένο: «Είναι άδικος, ανέντιμος, δεν υπάρχει καμία ανάγκη γι’ αυτό»

Τότε η φούχτα θα φωνάξει ακόμη πιο δυνατά. Λίγοι συνετοί άνθρωποι από την απέναντι πλευρά θα αντιταχθούν με λογικά επιχειρήματα στον πόλεμο, με το λόγο και την πένα τους. Πριν περάσει πολύς καιρός θα δείτε το εξής περίεργο: Οι ομιλητές θα λιθοβολούνται πάνω στο βήμα και ο ελεύθερος λόγος θα στραγγαλίζεται από τις ορδές των αποχαλινωμένων που, αν και στα βάθη της καρδιάς τους θα συμφωνούν ακόμη με τους ομιλητές, δεν θα έχουν το κουράγιο να το πουν δημόσια. Και, τότε, ολόκληρο το έθνος – μαζί και ο άμβωνας – θα αρχίσει τις πολεμικές κραυγές και θα ουρλιάζει μέχρι να ξελαρυγγιαστεί και θα ποδοπατά κάθε τίμιο άνθρωπο που θα τολμάει να ανοίξει το στόμα του.

Στη συνέχεια, οι κρατικοί αξιωματούχοι θα εφεύρουν φτηνά ψέματα, ρίχνοντας το ανάθεμα στο έθνος εναντίον του οποίου επιτίθενται, και ο καθένας θα είναι ευχαριστημένος με αυτά τα ψέματα που θα ελαφραίνουν τη συνείδησή του

O Johnny Cash, o θρύλος της αμερικανικής κάντρι σκηνής με τη βαθιά χαρακτηριστική φωνή, κατόρθωσε όσες φορές ερμήνευσε τραγούδια άλλων, να τα μεταμορφώσει κυριολεκτικά. Το Solitary man του Neil Diamond, το One των U2 ή το Personal Jesus των Depeche Mode είναι μερικά μόνο παραδείγματα

Εκεί όμως που o Cash κάνει ακόμη και τους ίδιους τους δημιουργούς του τραγουδιού να μείνουν άφωνοι, είναι στην ερμηνεία του Hurt των Nine Inch Nails. Ένα από τα πιο θλιμμένα τραγούδια που έχουν γραφτεί. Μιλά για το πέρασμα του χρόνου, για τα λάθη, για τις απογοητεύσεις, για τις απώλειες. Για την αίσθηση πως όλη του η ζωή ήταν λάθος

Η ερμηνεία του Cash είναι καθηλωτική, αλλά και το μουσικό βιντεοκλίπ που συνοδεύει το τραγούδι είναι συγκλονιστικό. Μοναξιά και νοσταλγία κυριαρχούν σε ένα περιβάλλον χλιδής, ενώ η γυναίκα του, June, τον παρακολουθεί συγκινημένη

Ο τραγουδιστής των Nine Inch Nails, Trent Reznor, βρισκόταν στο στούντιο όταν του έστειλαν το βίντεο. «Μέχρι να το δούμε ως το τέλος ήμουν ένα βήμα πριν ξεσπάσω σε δάκρυα. Μετά επικράτησε μια νεκρική σιωπή»

Τραγικές λεπτομέρειες: Η June πεθαίνει μόλις 3 μήνες μετά τα γυρίσματα, ο Johnny Cash μετά από 7, ενώ το σπίτι-μουσείο του Johnny Cash, όπου γυρίστηκε το συγκεκριμένο βίντεο, καίγεται ολοσχερώς μετά από 4 χρόνια, το 2007.

Τελειώνει το τραγούδι, αλλά το τραγικό «Αν»  ακόμη ακούγεται στ’ αυτιά μας: «If I could start again/A million miles away/I would keep myself/I would find a way»

Με αφορμή τη σημερινή ημέρα της γυναίκας και με τη βαθιά πεποίθηση πως, αν δεν γκρεμιστεί η εξουσιαστική πυραμίδα που έχουμε οικοδομήσει, δεν θα πάψουν να υπάρχουν άνθρωποι δεύτερης και τρίτης κατηγορίας, θυμηθήκαμε το παρακάτω απόσπασμα από την Πτώση του Αλμπέρ Καμύ, όπου ο ήρωας μιλάει με σαρκασμό για την ανάγκη του ανθρώπου να κυριαρχεί πάνω στους άλλους (εκδόσεις Ατραπός, μετάφραση Λίνα Ιγνατιάδου)

Ξέρω καλά ότι δε μπορεί εύκολα να παραιτηθεί κανείς από το να κυριαρχεί πάνω στον άλλον, να εξυπηρετείται απ΄ αυτόν. Ο κάθε άνθρωπος χρειάζεται τους σκλάβους όπως και τον καθαρό αέρα. Το να κυριαρχείς σημαίνει ν’ ανασαίνεις, δε νομίζετε; Ακόμα κι οι πιο κακότυχοι καταφέρνουν ν’ ανασαίνουν. Ακόμη κι ο τελευταίος στην κοινωνική κλίμακα έχει κάποιον που απάνω του κυριαρχεί: τη σύζυγο, το παιδί του. Αν είναι εργένης, έχει το σκύλο του.

Το βασικό είναι να μπορείς να θυμώνεις χωρίς ο άλλος να έχει δικαίωμα ν‘ αντιμιλάει. Γνωρίζετε τον κανόνα: “Στον πατέρα, δεν αντιμιλάνε». Από μια άποψη είναι περίεργος. Γιατί σε ποιον θα έφερνε κανείς αντίρρηση αν όχι σ’ αυτόν που αγαπάει; Από μιαν άλλη άποψη, είναι πειστικός. Κάποιος πρέπει να έχει τον τελευταίο λόγο. Αλλιώς, σε κάθε λογική αντιτίθεται μια άλλη και δε θα τελειώναμε ποτέ. Αντίθετα, η ισχύς, θέτει σ‘ όλα τέλος. Μας πήρε καιρό, αλλά το καταλάβαμε.

Για παράδειγμα, πρέπει να το έχετε αντιληφθεί, η γηραιά μας Ευρώπη φιλοσοφεί σωστά. Δε λέμε πια όπως στους αφελείς καιρούς: «Εγώ νομίζω έτσι. Ποιες είναι οι αντιρρήσεις σας;». Γίναμε πιο σαφείς. Αντικαταστήσαμε το διάλογο με το ανακοινωθέν. Λέμε: «Αυτή είναι η αλήθεια. Μπορεί να την αμφισβητείτε, αυτό δε μας ενδιαφέρει. Σε λίγα χρόνια, η αστυνομία θα σας δείξει ότι έχουμε δίκιο»

Ένα από τα αντλιοστάσια που απαιτούνται για τη λειτουργία του δικτύου επεξεργασίας λυμάτων (ΚΕΛ) της ΕΥΔΑΠ που πρόκειται να κατασκευαστεί στην περιοχή μας, έχει χωροθετηθεί μέσα σε υγρότοπο  Α' προτεραιότητας προστατευόμενο από την ευρωπαϊκή νομοθεσία και συγκεκριμένα στον υγρότοπο των Μαρικών. Ως αντίδραση στη συγκεκριμένη επιλογή, που αντιστρατεύεται την ελληνική και ευρωπαϊκή νομοθεσία, και μέσα στα πλαίσια ευρύτερων αντιδράσεων, κάτοικοι και τοπικοί φορείς ανάρτησαν ένα πανό διαμαρτυρίας.

Δεν χωράει καμία αμφιβολία πως η εγκατάσταση δικτύου αποχέτευσης και βιολογικού καθαρισμού είναι τεκμήριο πολιτισμού. Τεκμήριο πολιτισμού όμως είναι και ο σεβασμός στο φυσικό περιβάλλον, ειδικότερα αν ο σεβασμός αυτός αφορά σπάνια και σημαντικά για τον τόπο αλλά και τον πλανήτη, υγροτοπικά οικοσυστήματα, όπως το έλος Μαρικών και το αμμοθινικό του οικοσύστημα. 

Δεν περιμένουμε από μηχανικούς, μελετητές ή εργολάβους και γραφειοκράτες της ΕΥΔΑΠ ή της αυτοαποκαλούμενης αυτοδιοίκησης, να εννοήσουν τον ρόλο αυτών των συστημάτων για τον τόπο και τον πλανήτη. Αυτοί κουβαλάνε την δυσώδη κληρονομιά του παρελθόντος, η οποία βίασε τον υγρότοπο του Σχινιά για να εγκαταστήσει κωπηλατοδρόμιο, της Μπρεξίζας για να κάνει χωματερή, γέμισε πετρελαιοειδή το Θριάσιο πεδίο, σκέπασε τον Κηφισό και τον Ιλισό και τώρα θέλει να κλείσει και το Μεγάλο Ρέμα της Ραφήνας.

Περιμένουμε όμως να σεβαστούν την ευρωπαϊκή νομοθεσία και το καθεστώς προστασίας που έχει υιοθετηθεί ακόμη και από την οπισθοδρομική χώρα μας. Τη χώρα που βλέπει πως πληρώνει πρόστιμα για την έλλειψη βιολογικού καθαρισμού αφενός και για καταστροφή των υγροτόπων και της βιοποικιλότητας αφετέρου. 

Και τώρα; Με ποιους είμαστε; Με ποιους πρέπει να είμαστε; Ας απαντήσουμε λοιπόν

Πρέπει να είμαστε με τους Εβραίους όταν οδηγούνταν στα κρεματόρια των ναζί. Πρέπει να είμαστε και με τους Παλαιστίνιους που στενάζουν ακόμη από την Ισραηλινή κατοχή

Πρέπει να είμαστε με τους εκτελεσμένους στα Καλάβρυτα, στο Κομμένο και στη Βιάννο. Πρέπει να είμαστε και με τους Γερμανούς άμαχους της Δρέσδης όταν βομβαρδιζόταν από τα συμμαχικά αεροπλάνα. Πρέπει να είμαστε με τους άμαχους της Γκουέρνικα όταν ισοπεδωνόταν από τα γερμανικά και ιταλικά βομβαρδιστικά.

Πρέπει να είμαστε με τους Κινέζους της Μαντζουρίας όταν υπέφεραν από την κτηνώδη θηριωδία των γιαπωνέζικων στρατευμάτων. Πρέπει να είμαστε και με τους γιαπωνέζους άμαχους της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι όταν δέχονταν τις ατομικές βόμβες των Αμερικανών.

Πρέπει να είμαστε με τους κομμουνιστές εξόριστους στη Μακρόνησο, στη Γυάρο, στον Αη Στράτη. Πρέπει να είμαστε και με τους Ούγγρους του ’56 όταν στέκονταν μπροστά στα σοβιετικά τανκς.

Πρέπει να είμαστε με τους Βιετναμέζους όταν έπεφταν πάνω τους οι βόμβες ναπάλμ των Αμερικανών. Πρέπει να είμαστε με τους Χιλιανούς και τον Αλιέντε όταν δολοφονούνταν από την αμερικανοκίνητη επέμβαση.

Πρέπει να είμαστε με τους Σέρβους άμαχους του Βελιγραδίου όταν βομβαρδιζόταν από τους Αμερικανούς και τους συμμάχους τους. Πρέπει να είμαστε και με τους άμαχους του Σεράγιεβο όταν βομβαρδιζόταν από τους Σέρβους.

Πρέπει να είμαστε με τους Ιρακινούς άμαχους όταν βομβαρδίζονταν από το ΝΑΤΟ. Πρέπει να είμαστε με όλους τους άμαχους της Μέσης Ανατολής που ξεσπιτώθηκαν από τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ και τις θηριωδίες των Ταλιμπάν, χωρίς να ξεχνάμε πως οι Ταλιμπάν είναι και αυτοί δημιούργημα του ΝΑΤΟ. Πρέπει όμως να είμαστε και με τους Αμερικανούς αμάχους στους Δίδυμους Πύργους.

Και, βέβαια, είμαστε με τους άμαχους Ουκρανούς και παρακαλούμε να τελειώσει αυτός ο πόλεμος. Γιατί ο πόλεμος είναι κάτι αφύσικο, δεν έχει λογική. Γιατί ο πόλεμος αυτός θα μπορούσε να αποφευχθεί. Γιατί κανένας, ακόμη και από αυτούς που τώρα διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους, δεν προσπάθησε στην πραγματικότητα να τον αποτρέψει

Με ποιους δεν είμαστε; Δεν είμαστε με τους εισβολείς, με τους κατακτητές, με τους κονκισταδόρες, με τους Σταυροφόρους, με τους αποικιοκράτες, με τους εθνικιστές.

Και επίσης δεν είμαστε με τους υποκριτές που επικαλούνται το Διεθνές Δίκαιο όποτε τους βολεύει, την ίδια στιγμή που το έχουν κάνει αμέτρητες φορές κουρελόχαρτο με τις πράξεις τους. Γιατί, αν καταδικάζεις την υποκρισία, δεν σημαίνει ότι είσαι με τον Πούτιν και ότι κάνεις συμψηφισμούς στα εγκλήματα. Και γιατί, αν δεν την καταδικάζεις, σημαίνει ότι την άλλη μέρα θα επιτρέψεις στον αυτοκράτορα, σε αυτόν δηλαδή που παραβιάζει διαχρονικά και ατιμώρητα το Διεθνές Δίκαιο, να συνεχίσει να το κάνει και μάλιστα στο όνομά του. Γιατί θα επιτρέψεις στον αυτοκράτορα να ταυτίσει το Δίκαιο με τη δική του βαρβαρότητα. Έτσι, όμως, δεν θα έχει τέλος η βία. Απλά, θα είναι μονόπλευρη και νομιμοποιημένη

Ένας μεγάλος πόλεμος που θα μπορούσε να αποφευχθεί, μαίνεται στην Ουκρανία. Χιλιάδες οι νεκροί, εκατομμύρια οι ξεσπιτωμένοι. Το φάσμα ενός ολοκληρωτικού και τελειωτικού πολέμου είναι μπροστά μας και δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα θέμα στο δελτίο ειδήσεων. Θεριό είναι ο άνθρωπος. Κι όταν δεν έχει πόλεμο, τον φτιάχνει μόνος του. Όπως εδώ, στην Ελλάδα της φαινομενικής ειρήνης, όπου διεξάγεται ένας σιωπηλός και τυφλός πόλεμος που όλοι μας τείνουμε να συνηθίσουμε. Από το φρικιαστικό έγκλημα στην Ανδραβίδα που δεν το χωράει ανθρώπου νους μέχρι τη νέα γυναικοκτονία στη Θεσσαλονίκη. Και με τις φριχτές υποψίες να πλανώνται πάνω από την Πάτρα. Μια κοινωνία διαλυμένη που δεν χρειάζεται τον πόλεμο για να έχει τα θύματά της

Αυτή η σημερινή Αποκριά μας θύμισε την Αποκριά του Μίλτου Σαχτούρη, ένα ποίημα που καθρεφτίζει τη φρίκη του πολέμου που βίωσε ο ποιητής

Μακριά σ' έν' άλλο κόσμο γίνηκε αυτή

η αποκριά

το γαϊδουράκι γύριζε μες στους έρημους δρόμους

όπου δεν ανάπνεε κανείς

πεθαμένα παιδιά ανέβαιναν ολοένα στον ουρανό

κατέβαιναν μια στιγμή να πάρουν τους αετούς τους

που τους είχαν ξεχάσει

έπεφτε χιόνι γυάλινος χαρτοπόλεμος

μάτωνε τις καρδιές

μια γυναίκα γονατισμένη

ανάστρεφε τα μάτια της σα νεκρή

μόνο περνούσαν φάλαγγες στρατιώτες εν δυο

εν δυο με παγωμένα δόντια

Το βράδυ βγήκε το φεγγάρι

αποκριάτικο

γεμάτο μίσος

το δέσαν και το πέταξαν στη θάλασσα

μαχαιρωμένο

Μακριά σ' έν' άλλο κόσμο γίνηκε αυτή

η αποκριά.

Το όνειρο είναι το ταξίδι. Αυτό που σπρώχνει τον άνθρωπο μπροστά. Και αν το όνειρο ματαιωθεί, δεν σταματάμε. Καινούργια όνειρα μας περιμένουν να τους δώσουμε πνοή κι έτσι να δώσουμε πνοή και στη ζωή μας

Ένα καινούργιο τραγούδι από έναν νέο άνθρωπο, τον 24χρονο Θάνο Μόσχο, που ερμηνεύει με τον μοναδικό της τρόπο η Σεμέλη Παπαβασιλείου

Είναι τα όνειρα που μας ενώνουν
Μοιάζουν με ρούχο που φορέσανε πολλοί
Κάποιοι ντυθήκανε και ζεσταθήκαν
Σ' άλλους δεν έκανε ή φοβηθήκαν
Μα όλοι γνωρίζουν τι μας έδωσες ζωή

Κι άμα το όνειρο ξανά ματαιωθεί
Θα ‘χω πληγωθεί
Μα θα γελάω
Θα έχω ένα λόγο παραπάνω το πρωί
Να 'μαι ζωντανή για να ξυπνάω

Είναι τα όνειρα που μας χωρίζουν
Δεν βρήκαν τρόπο να υπάρχουν μαζί
Κάποια συγκρούονται κάποια νικάνε
Κι αν μείνουν όνειρα χαμογελάνε
Που πολεμάμε να τους δώσουμε πνοή

Από τον πρόλογο του βιβλίου «Πειρατές και αυτοκράτορες, παλιοί και νέοι», του Noam Chomsky

Ο Άγιος Αυγουστίνος διηγείται την ιστορία ενός πειρατή που συνελήφθη από τον Μεγάλο Αλέξανδρο, ο οποίος τον ρώτησε «πώς τολμά να ασκεί βία στη θάλασσα». «Εσύ πώς τολμάς να ασκείς βία σ’ ολόκληρο τον κόσμο;» απάντησε ο πειρατής. «Επειδή εγώ το κάνω με ένα μόνο πλοίο, αποκαλούμαι κλέφτης. Εσύ, που το κάνεις με ένα μεγάλο στόλο, αποκαλείσαι αυτοκράτορας»

[…] Ο μύθος του Αγίου Αυγουστίνου φωτίζει τη σημασία με την οποία χρησιμοποιείται σήμερα στη Δύση η έννοια της διεθνούς τρομοκρατίας και φτάνει στην καρδιά της υστερίας που καλλιεργείται, με υπερβολικό κυνισμό αυτή την εποχή, σε σχέση με επιλεγμένα τρομοκρατικά περιστατικά, ως προκάλυμμα της δυτικής βίας

Η ζωή αποδεικνύει πως ο άνθρωπος τελικά δεν διδάσκεται τίποτα από την Ιστορία . Λαοί που βίωσαν σε όλη του την έκταση τον πόνο του πολέμου, εύκολα θα πέσουν θύματα της καθεστωτικής προπαγάνδας και θα ξεχάσουν. Ίσως μια γενιά είναι αρκετή για να σβήσει ή να διαστρεβλώσει από τη συλλογική μνήμη γεγονότα και να εγγράψει ή να τροποποιήσει άλλα. Και τότε, οι λαοί είναι έτοιμοι να δικαιολογήσουν τους δικούς τους πια πολέμους. Αυτά συμβαίνουν όταν οι ιδεολογίες και οι αξίες καταρρέουν κάτω από το βάρος της μεγάλης μάστιγας του εθνικισμού.

Τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο τραγικά, όταν συνειδητοποιείς πως δεν υπάρχει μια καλή μεριά να πάρεις το μέρος της ώστε να ελπίζεις πως από την επικράτησή της θα γεννηθεί κάτι καλό. Μόνο άνθρωποι που σύρονται και πεθαίνουν σε πολέμους για τους οποίους ποτέ δεν ρωτήθηκαν και αθώοι άμαχοι

Όσοι όμως δεν ξεχνούν, πρέπει να υπενθυμίζουν συνεχώς, μήπως και καταφέρουν να σωθεί κάτι. Μήπως και πάψει ο πόλεμος να είναι η λύση του ανθρώπου στην ανεπάρκειά του να διαχειριστεί τη ζωή του

Σήμερα θ΄ ακούσουμε ένα λαϊκό ρώσικο τραγούδι, από την εποχή που όλος ο κόσμος υποκλινόταν στις θυσίες και τον αγώνα του ρωσικού λαού ενάντια στη ναζιστική εισβολή. Το τραγούδι δεν μιλάει για εθνικά μεγαλεία, αλλά για το θάνατο του πολέμου.

Οι «Γερανοί» ξεκίνησαν ως ένα ποίημα του Ρασούλ Γκαμζάτοφ, από τη Δημοκρατία του Νταγκεστάν (Ρωσία), όπου εκεί ζει μια πανσπερμία εθνοτήτων, και από μία εποχή που προσπαθούσε να δημιουργήσει μια κοινωνία πέρα από εθνικισμούς και θρησκείες που διαχώριζαν τους λαούς. Δεν τα κατάφερε. 

Αυτό το ποίημα, γράφτηκε στην αβαρική γλώσσα, τη γλώσσα του ποιητή, μεταφράστηκε στα ρωσικά από τον Ναούμ Γκρέμνπεφ και μελοποιήθηκε το 1969. Λίγα χρόνια αργότερα, το ποίημα μεταφράστηκε από τον Γιάννη Ρίτσο και το τραγούδι συμπεριλήφθηκε στο δίσκο της Μαργαρίτας Ζορμπαλά ("12 ρούσικα λαϊκά τραγούδια" - μετάφραση Γιάννης Ρίτσος, 1977)

Στιγμές στιγμές θαρρώ πως οι στρατιώτες
που πέσανε στη ματωμένη γη
δεν κείτονται, θαρρώ, κάτω απ’ το χώμα
αλλά έχουν γίνει άσπροι γερανοί.

Πετούν και μας καλούν
με τις κραυγές τους
απ’ τους καιρούς αυτούς τους μακρινούς
κι ίσως γι’ αυτό πολλές φορές σιωπώντας
κοιτάμε τους θλιμμένους ουρανούς.

Πετάει ψηλά το κουρασμένο σμάρι
στης δύσης τη θαμπή φεγγοβολή
και βλέπω ένα κενό στη φάλαγγά του
και είναι ίσως η δική μου η θέση αυτή.

Θα ’ρθεί μια μέρα που μ’ αυτό το σμάρι
στο μέγα θάμπος θα πετώ κι εγώ
σαν γερανός καλώντας απ’ τα ουράνια
όλους εσάς που έχω αφήσει εδώ.

Ξεκίνησαν εδώ και λίγο καιρό τα έργα αποχέτευσης στο Δήμο Ραφήνας-Πικερμίου. Πριν δούμε τον τρόπο με τον οποίο αυτά πραγματοποιούνται, ας δούμε πώς θα γίνονταν σε ένα πολιτισμένο Δήμο

Η οργάνωση των έργων σε έναν πολιτισμένο δήμο

Σε έναν πολιτισμένο Δήμο, λοιπόν, μήνες πριν την έναρξη των έργων, θα έβγαινε στη δημοσιότητα το γενικό χρονοδιάγραμμα των έργων, ανά περιοχή, δρόμο και ανά εκτελούμενη εργασία. Οι κάτοικοι θα γνώριζαν πότε θα ξεκινούσαν τα έργα και πότε θα ολοκληρώνονταν. Μέρες πριν την έναρξη των έργων σε κάθε δρόμο, θα υπήρχε ενημέρωση των κατοίκων για να απομακρύνουν τα αυτοκίνητά τους από τις επηρεαζόμενες θέσεις, ώστε να εγκατασταθεί η αναγκαία σήμανση ασφαλείας, για την απρόσκοπτη και ασφαλή εκτέλεση των έργων. Μέσα σε μερικές ημέρες θα είχε ανασκαφεί ο δρόμος και θα είχαν μπει οι σωληνώσεις. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα θα είχε γίνει και η ασφαλτόστρωση του δρόμου. Όλα νοικοκυρεμένα, με ασφάλεια, με σεβασμό στον πολίτη, ο οποίος με τη σειρά του θα ανταπέδιδε με τη σωστή του στάση ως πολίτης

Η εκτέλεση των εργασιών στον δήμο Ραφήνας Πικερμίου

Ας δούμε τώρα πώς γίνονται τα έργα στο Δήμο Ραφήνας-Πικερμίου, παίρνοντας ως παράδειγμα ένα μικρό δρόμο, την οδό Ελευθερίας, παράλληλη της οδού Δημοκρατίας. Τα έργα ξεκίνησαν λίγο πριν την Πρωτοχρονιά, χωρίς καμία ενημέρωση των κατοίκων. Ούτε για το πότε θα ξεκινήσουν, ούτε για το πότε θα τελειώσουν. Ούτε για τη είδος των εργασιών που θα εκτελεστούν (πχ εκσκαφές, εγκατάσταση αγωγών, επιχώσεις ή αποκατάσταση ασφαλτοτάπητα). Δεν αναφέρουμε καν την έγκαιρη ενημέρωση των κατοίκων, απλά για να έχουν απομακρύνει τα αυτοκίνητα που ενδεχομένως θα εμπόδιζαν τις εκσκαφές. Οι υπεύθυνοι των συνεργείων (ή ακόμα και οι χειριστές μηχανημάτων ή οι εργάτες) χτυπούσαν το πρωί τα κουδούνια στα σπίτια των κατοίκων. Τα ορύγματα επιχώνονταν πρόχειρα, δίχως κατάλληλο αδρανές και συμπυκνωμένο υλικό, αλλά με το χώμα της εκσκαφής, ώστε να μην διακόπτεται η κυκλοφορία των οχημάτων. Αποτέλεσμα της προχειρότητας ήταν το ότι τουλάχιστον ένα από τα διερχόμενα αυτοκίνητα, βούλιαξε στο ελαφρά πατημένο, δηλαδή στο ασυμπύκνωτο χώμα. Εάν δεν υπήρχε εξαρχής πρόθεση για επίχωση με κατάλληλο αδρανές υλικό οδοποιίας, τότε θα έπρεπε να αποκλειστεί το σημείο εκσκαφής με κατάλληλη προειδοποιητική, φωτεινή σήμανση, όπως προβλέπεται από τη σχετική νομοθεσία για την ασφάλεια των έργων. Αλλά αυτά είναι μάλλον «ψιλά γράμματα» ή και εντελώς άγνωστα για την επίβλεψη, η οποία εφάρμοσε το «Ρίξε δυο κουβαδιές χωματάκι να περνάνε μωρέ…..»

Οι εργασίες στην οδό του παραδείγματος (Ελευθερίας) συνεχίζονται ακόμη, δύο μήνες μετά την έναρξή τους. Ακόμη δεν έχει γίνει ασφαλτόστρωση και κανείς δεν ξέρει πότε θα γίνει. Το χώμα έχει πατηθεί από τα αυτοκίνητα που περνούν. Φυσικά αυτό μόνο σαν αστείο μπορεί να εκληφθεί αφού το «υλικό επίχωσης» είναι σκέτο χώμα (φυτική γη) και το πάτημα με το λάστιχο του αυτοκινήτου δεν αποτελεί συμπύκνωση. Έτσι το χώμα μένει χαλαρό και πρακτικά ασυμπίεστο, εκτεθειμένο στο νερό και τον αέρα. Όταν βρέχει, ο δρόμος κατεβάζει λάσπη. Όταν φυσάει, σηκώνει σκόνη. Πριν από λίγες ημέρες μάλιστα, έγινε διακοπή στην ύδρευση χωρίς καμία ειδοποίηση. Γενικά, όλα φαίνεται πως γίνονται «πειρατικά», χωρίς οργάνωση, προγραμματισμό, επίβλεψη από έμπειρους ανθρώπους του δήμου και κυρίως, χωρίς σεβασμό στον πολίτη

Και ερωτάμε. Ποιος επιβλέπει από τον δήμο; Ποιος φροντίζει για την εφαρμογή των προβλεπόμενων από τη νομοθεσία, για εργασίες εκσκαφών και εγκατάστασης δικτύων μέσα σε πόλεις; Υπάρχει προγραμματισμός και έλεγχος τελικά;

Η απάντηση δίνεται εκ του αποτελέσματος.

Και αν συνυπολογίσουμε το ότι άλλος εργολάβος εγκαθιστά τους αγωγούς αποχέτευσης και άλλος αποκαθιστά τον ασφαλτοτάπητα, η ευθύνη του δήμου είναι πολλαπλάσια, αφού δεν συντονίζει καν τις εργασίες των δύο διαφορετικών εργολάβων για να μη προκύπτουν φαινόμενα όπως αυτά που βιώνουμε και μας βασανίζουν καθημερινά. Αδιαφορία τόσο στον συντονισμό και οργάνωση, όσο και στον έλεγχο και επίβλεψη. Ποιος την πληρώνει τη νύφη; Ο κάτοικος.

Τελικά ποια μπορεί να είναι η ποιότητα των έργων που θα παραδοθούν με τέτοια προχειρότητα και αδιαφορία εκ μέρους του ίδιου του δήμου; Άραγε κατασκευάζεται δίκτυο αποχέτευσης ή ανοίγονται μεγάλες πληγές μέσα στην πόλη και στην ευρύτερη περιοχή, που θα απαιτούν νέες δαπάνες για την αποκατάσταση τους; Ποιοι εγγυώνται για την ασφαλή και έγκαιρη εκτέλεση των εργασιών;

Μάλλον κανείς και όταν ανακύψουν τα προβλήματα που γεννά η προχειρότητα, όλοι θα κρύβονται και θα αρνούνται τα πάντα. Συνηθισμένο φαινόμενο θα πείτε, για τον τόπο που σπίτια περπατάνε σε πρανή ρεμάτων, ράμπες χτίζονται στον αιγιαλό, αντλιοστάσια οικοδομούνται μέσα σε υγροτόπους και βιολογικοί καθαρισμοί κατασκευάζονται μέσα σε ρέματα συνεχούς ροής

Ποια είναι τα όπλα που διαθέτει ο πολίτης απέναντι στην προχειρότητα, την αυθαιρεσία και στην έλλειψη σεβασμού από το Δήμο;

Απολύτως κανένα, είναι η απάντηση. Αυτό όμως δεν είναι δημοκρατία