Η Janis Joplin υμνεί το καλοκαίρι, ενώ οι Stranglers μας λένε για το καλοκαιρινό τους όνειρο που έκανε τον κόσμο να μοιάζει υπέροχος. Η Νancy Sinatra προσφέρει το κρασί του καλοκαιριού, το πιο μεθυστικό από όλα. Η Lana del Ray τραγουδά για τη μελαγχολία του καλοκαιριού, ίσως γιατί ξέρει πως τα φιλιά του καλοκαιριού θα γίνουν χειμωνιάτικα δάκρυα όπως τραγουδά ο Elvis Presley. Οι Doors αναγγέλουν το τέλος του καλοκαιριού και οι Greenday μας ζητούν να τους ξυπνήσουμε όταν τελειώσει ο Σεπτέμβρης. O Peppino di Capri τραγουδά για τη μελαγχολία που φέρνει αυτός ο υπέροχος, αλλά προάγγελος του χειμώνα, μήνας. Έρχεται όμως η Γιοβάννα να μας επαναφέρει και να μας πει πως ο Σεπτέμβρης – και κατ΄ επέκταση κάθε στιγμή της ζωής μας – είναι καλοκαίρι όταν έχουμε αυτό που θέλουμε.

Μια όμορφη συλλογή για να αποχαιρετήσουμε σε μια βεράντα το καλοκαίρι και να υποδεχτούμε το φθινόπωρο. Με ένα ποτό, ένα τσιγάρο, μια συντροφιά … ό,τι έχει ο καθένας

Αύγουστος, πίνακας του Γιάννη Τσαρούχη (1972)

Αύγουστος είναι μια βραδιά που στη ζωή τα έχεις όλα, τραγουδάει ο Παντελής Θαλασσινός. Αύγουστος είναι ο μήνας του έρωτα, που τα φιλιά του πολλές φορές θα γίνουν κάστρα γκρεμισμένα, τραγουδάει ο Βασίλης Καζούλης. Αύγουστος είναι ο μήνας που σε οδηγούν πάντα οι μνήμες, τραγουδά η Έλλη Πασπαλά. Για το Αυγουστιάτικο φεγγάρι τραγουδάει ο Νίκος Παπάζογλου. Για την πρώτη νύχτα του Αυγούστου τραγουδά η Carol King. Γιατί ο Αύγουστος είναι μήνας Θεός, γράφει ο Οδυσσέας Ελύτης στα "Ρω του Έρωτα" και τραγουδάει η Ρένα Κουμιώτη

Αύγουστος είναι η ελευθερία, είναι ο έρωτας, είναι οι παρέες, είναι η ξενοιασιά, είναι οι καλύτερες μνήμες μας από τα παιδικά μας χρόνια. Είναι ο μήνας στον οποίο μονίμως εναποθέτουμε τις ελπίδες μας για να ζήσουμε όσα δε ζήσαμε τους υπόλοιπους μήνες. Γιατί δεν καταφέραμε να φτιάξουμε τη ζωή μας όπως θα θέλαμε και γιατί, δυστυχώς, μάθαμε να μετράμε τη ζωή μας μόνο με τα καλοκαίρια. Όπως και να έχει, ο Αύγουστος είναι για μια ακόμη φορά εδώ και υποκλινόμαστε στη μεγάλη χάρη του, ακούγοντας τραγούδια που γράφτηκαν γι’ αυτόν, τον πιο πολυτραγουδισμένο από όλους τους μήνες

Η νέα βαρβαρότητα είναι εδώ. Υποκρίνεται πως είναι δημοκρατία και πρόοδος, μα μόνο με τους ένστολους μπράβους και τους έμμισθους κονδυλοφόρους της μπορεί να πορεύεται. Αυταρχική και γελοία μαζί, ποντάρει στο φόβο ενώ η ίδια φαίνεται ατρόμητη. Μόνο ένα πράγμα την φοβίζει. Να πάψουμε να τη φοβόμαστε. Ο Παύλος Παυλίδης με το συγκρότημά του Β-movies και ο Γιάννης Αγγελάκας ενώνουν τις δυνάμεις τους χλευάζοντας και περιφρονώντας τη Νέα Βαρβαρότητα, μέσα από έναν ήχο βγαλμένο κατευθείαν από τα Ξύλινα Σπαθιά των '90ς

"Θα ταξιδέψουμε λοιπόν μια μέρα μακριά
θα μείνουν άδεια τα κλουβιά που χτίσατε
και οι παγίδες που μας στήσατε
θα διαλυθούν με τον καιρό από του χρόνου τη σκουριά
δε θα μας φτάνουν πια εδώ οι σφαίρες σας
είμαστε άγνωστα πολύχρωμα πουλιά

η νέα βαρβαρότητα φοράει μανικετόκουμπα
χρυσάφι αγορασμένο απ’ τη Λειψία
κουμπώνει το σακάκι της
και μπρος στο καθρεφτάκι της
προβάρει την καινούργια πανοπλία

η νέα βαρβαρότητα από την αρχαιότητα
παλιά γαλέρα με καινούργιους σκλάβους
γυρίζει τη σελίδα αλλάζει πια ενότητα
χορεύει και κυκλοφορεί με μπράβους

Θα ταξιδέψουμε λοιπόν μια μέρα μακριά
θα μείνουν άδεια τα κλουβιά που χτίσατε
και οι παγίδες που μας στήσατε
θα διαλυθούν με τον καιρό από του χρόνου τη σκουριά
δε θα μας φτάνουν πια εδώ οι σφαίρες σας
είμαστε άγνωστα πολύχρωμα πουλιά

η νέα βαρβαρότητα ελέγχει την ποιότητα
μπορείς να κοιμηθείς ήσυχα τώρα
και τρίβοντας τα χέρια της γυαλίζει τα αστέρια της
κατέφθασαν οι μάγοι με τα δώρα

η νέα βαρβαρότητα με αβάσταχτη ελαφρότητα
ακούμπησε στο έδαφος τα βάρη
και μέσα απ’ το αερόστατο με στόχο τους αιθέρες
γελάει και μας δείχνει το φεγγάρι

η νέα βαρβαρότητα με πόση σοβαρότητα
σκλάβα μιας άρρωστης κυρίας
μοιράζει τα υπάρχοντα του εκλιπόντος άρχοντα
δακρύζει σε γκαλά φιλανθρωπίας

η νέα βαρβαρότητα μαγκιά και χυδαιότητα
γελάει τρανταχτά μεσ’ στο πορνείο
έχει προτεραιότητα με χάρη και απλότητα
φοράει το καινούργιο προσωπείο

θα ταξιδέψουμε λοιπόν μια μέρα μακριά
θα μείνουν άδεια τα κλουβιά που χτίσατε
και οι παγίδες που μας στήσατε
θα διαλυθούν με τον καιρό από του χρόνου τη σκουριά
δε θα μας φτάνουν πια εδώ οι σφαίρες σας
είμαστε οι άθλιοι που ζούμε στη σκιά"

Η Norah Jones, κόρη του Ινδού μουσικού Ραβί Σανκάρ, είναι μια μοναδική καλλιτέχνις η οποία, συνδυάζοντας όλα τα δημοφιλή αμερικάνικα μουσικά ρεύματα – τζαζ, ποπ, μπλουζ, σόουλ, φολκ - κατάφερε να φτιάξει ένα ιδιαίτερο μουσικό ύφος γνωρίζοντας παράλληλα τεράστια - και μάλλον απρόσμενη - εμπορική επιτυχία

Το πρώτο άλμπουμ της με τίτλο "Come Away With Me" κυκλοφόρησε στις αρχές του 2002, πούλησε περισσότερα από 18 εκατομμύρια αντίτυπα και ήταν ένα από αυτά που άνοιξε την πόρτα της jazz στο ευρύ κοινό.

Στο καινούργιο της album, «Pick Me Up Off The Floor», που κυκλοφόρησε τον Ιούνιο, η Norah Jones, ίσως στην πιο ώριμη φάση της, συνθέτει, γράφει στίχους, παίζει πιάνο και τραγουδά. Στο τραγούδι "To live", η Norah Jones μας καλεί να ζήσουμε τη στιγμή και με αυτό τον τρόπο να απελευθερωθούμε. Μουσική και ερμηνεία υψηλής αισθητικής ...

«Τα δέντρα του νότου κουβαλούν ένα περίεργο φρούτο. Αίμα στα φύλλα και αίμα στη ρίζα. Μαύρα σώματα να λικνίζονται στο νότιο αεράκι. Περίεργο φρούτο κρεμασμένο από τις λεύκες

Ποιμενικές σκηνές στον ηρωικό Νότο. Τα διογκωμένα μάτια, το παραμορφωμένο στόμα. Αρωμα μανόλιας, γλυκό και φρέσκο. Ύστερα η ξαφνική μυρωδιά της καμένης σάρκας

Να ένα φρούτο για να ραμφίσουν τα κοράκια. Να το μαζέψει η βροχή, να το ρουφήξει ο αέρας. Να το σαπίσει ο ήλιος, το δέντρο να το ρίξει. Να ένα περίεργο φρούτο και να μια πικρή σοδειά»

Τα «παράξενα φρούτα» δεν είναι τίποτε άλλο παρά τα σώματα των απαγχονισμένων μαύρων στις πολιτείες του Νότου. Το τραγούδι γράφτηκε το 1937 από τον Abel Meeropol (καθηγητή γυμνασίου, λευκό, εβραϊκής καταγωγής και μέλος του Αμερικανικού Κομμουνιστικού Κόμματος) όταν έπεσε στα χέρια του μια φωτογραφία του 1930 που αποθανάτιζε το λιντσάρισμα δύο έγχρωμων ανδρών - των Thomas Shipp και Abram Smith - στο Marion της Indiana

Στη φωτογραφία απεικονίζονταν οι δύο άντρες νεκροί και κρεμασμένοι από ένα δέντρο, με φανερά σημάδια κακοποίησης. Η φρίκη που ένιωσε ο Meeropol τον ώθησε να γράψει το τραγούδι “Strange Fruit” , το οποίο τραγούδησε μαζί με την έγχρωμη σύζυγό του, Laura Duncan, σημειώνοντας επιτυχία στη Νέα Υόρκη

Κάποια στιγμή, το τραγούδι έφτασε στα χέρια της Billie Holiday, η οποία στην αρχή ήταν διστακτική, καθώς φοβόταν τις αντιδράσεις του κόσμου. Παρόλα αυτά αποφάσισε να το τραγουδήσει, γιατί της θύμιζε τον πατέρα της, τον Κλάρενς Χόλιντεϊ, που ήταν μουσικός και ο ίδιος, και πέθανε σε ένα νοσοκομείο του Τέξας σε μια πτέρυγα αποκλειστικά για μαύρους 

Η Billie Holiday το τραγούδησε πρώτη φορά σε μία από τις ζωντανές εμφανίσεις της στο προοδευτικό Cafe Society της Νέας Υόρκης το 1939. Όπως είπε η ίδια αργότερα : «Την πρώτη φορά που το τραγούδησα, πίστεψα πως είχα κάνει ένα μεγάλο λάθος. Τέλειωσα το κομμάτι και δεν ακουγόταν τίποτα. Απόλυτη σιωπή. Ξαφνικά κάποιος άρχισε να χειροκροτεί και αμέσως όλοι άρχισαν να χειροκροτούν και να ζητωκραυγάζουν»

Το τραγούδι θα γίνει πλέον σταθερό κομμάτι των εμφανίσεων της και θα ερμηνεύεται με συγκεκριμένο τελετουργικό: Το τραγούδι θα κλείνει το πρόγραμμά της. Οι σερβιτόροι θα έχουν σταματήσει να σερβίρουν, τα φώτα της αίθουσας θα έχουν σβήσει, εκτός από ένα φως που λούζει την τραγουδίστρια, η οποία ερμηνεύει το τραγούδι με τα μάτια κλειστά σαν να προσεύχεται.

Φυσικά υπήρχαν και αντιδράσεις και η Holiday δεν μπορούσε να εμφανιστεί σε μια σειρά από πολιτείες. Σε πολλές περιπτώσεις, το κοινό και οι ιδιοκτήτες των κέντρων τραμπούκισαν τόσο την τραγουδίστρια όσο και τους μουσικούς της εξαιτίας του τραγουδιού. Αυτό όμως δεν την πτοούσε, καθώς όπως η ίδια έλεγε, της έδινε κουράγιο η εικόνα του πρόσφατα χαμένου πατέρα της

Το 1939, η Billie Holiday ηχογράφησε το “Strange fruit”, το οποίο έμελε να γίνει το πιο πετυχημένο τραγούδι της, πουλώντας πάνω από 1 εκατομμύριο δίσκους τη χρονιά που κυκλοφόρησε (έπειτα από πολλές δυσκολίες και αρνήσεις που συνάντησε).

Στη συνέχεια, διασκευάστηκε από άπειρους καλλιτέχνες, τραγουδήθηκε σε πορείες για τα δικαιώματα των έγχρωμων και σήμερα κατέχει εμβληματική θέση στον αγώνα για ισότητα

Πηγές:   efsyn.gr    και     rockrooster.gr

"Μη λες πολλά, μη θες πολλά, μην κάνεις το δικό σου.
Μην πας ψηλά, μη θες πολλά, μείνε στο μερτικό σου.
Μείνε στο μαύρο σου κενό, στη γκρίζα σου την πόλη.
Μην έχεις μνήμη, μη ρωτάς, κάνε όπως κάνουν όλοι. 

Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης τραγουδάει τον «Τιμονιέρη» από το δίσκο "Μικρή βαλίτσα" του 2014 και με τον τρόπο του εξηγεί γιατί επέλεξε να αγωνιστεί κόντρα στη χυδαιότητα του Μπέου, στον αυταρχισμό της εξουσίας και στην νεοφιλελεύθερη αντίληψη πως όλα πουλιούνται και όλα αγοράζονται. Σήμερα πουλάνε το νερό, αύριο θα πουλήσουν και τον αέρα που αναπνέουμε. Η απληστία τους δεν έχει όρια, όπως όρια δυστυχώς δεν έχει και η ανθρώπινη απάθεια μπροστά σε όλα αυτά

Στο ερώτημα πώς πρέπει να αγωνιστεί κανείς, ο Αλκίνοος απαντά με το δικό του ξεχωριστό τρόπο: “ Η ασχήμια δεν είναι ο τρόπος για να πολεμήσει κανείς την ασχήμια. Η οργή και η αγανάκτηση, όποτε δεν συνοδεύτηκαν από προσωπική και συλλογική καλλιέργεια, κοινό όραμα, ταυτόχρονη επίγνωση του μεγαλείου και της μικρότητάς μας και βαθιά, αληθινή αγάπη για τον άνθρωπο, έφεραν μόνο νέα καταπίεση και τραγωδίες, εξυπηρετώντας τις περισσότερες φορές, μετά από πολύ αίμα αθώων και ενόχων, όσα ξεκίνησαν να αντιπαλέψουν.

Από την άλλη, το να καθόμαστε άπραγοι, περιμένοντας τις «εξελίξεις»; Το να σιωπούμε σαν καλοχτενισμένα, φρόνιμα μαθητούδια στο κατηχητικό, περιμένοντας κάθε φορά οδηγίες, περιμένοντας να μας πούνε να πάμε να ψηφίσουμε; Κι αυτό με κάνει να αισθάνομαι άχρηστος, συνένοχος, βάρος της γης.

Και η άλλη λύση, αυτή της συλλογικής δράσης, της υγιούς προσφοράς, της αλληλεγγύης, της ανιδιοτελούς ανάμιξης με τα κοινά»

Μάιος του 1970. Σε μια κρίσιμη φάση του πολέμου του Βιετνάμ, οι ΗΠΑ αποφασίζουν να κλιμακώσουν τον πόλεμο και εισβάλλουν στην γειτονική Καμπότζη. Το προοδευτικό κομμάτι των ΗΠΑ με μπροστάρηδες τους φοιτητές, εξεγείρεται. Καταλαμβάνονται σχολές και δυναμώνουν τα συνθήματα κατά του πολέμου 

Η καταστολή όμως δε θα αργήσει να έρθει. Η εθνοφρουρά εισβάλλει στην πανεπιστημιούπολη του Kent State University του Ohio και σκορπάει το θάνατο. Ο τραγικός απολογισμός είναι τέσσερεις νεκροί φοιτητές και εννιά τραυματίες.

Αυτή η σφαγή πολλαπλασιάζει τις διαμαρτυρίες και την αντίσταση του αμερικανικού λαού απέναντι στον καταφανώς παράλογο και άδικο πόλεμο που είχε κηρύξει η χώρα τους. Παράλληλα, όμως, γεννά και ένα τραγούδι, ένα από τα πιο ωραία τραγούδια των Crosby, Stills, Nash & Young.

«Four dead in Ohio» τραγουδά η παρέα του Neil Young. «Τέσσερις νεκροί στο Ohio» και «πώς μπορείς να το βάζεις στα πόδια, όταν γνωρίζεις;». Το τραγούδι γράφτηκε και ηχογραφήθηκε σε μία ώρα, μπροστά στη συγκλονιστική φωτογραφία μιας νεαρής φοιτήτριας που θρηνεί πάνω από το πτώμα ενός συμφοιτητή της

Πηγή : Το περιοδικό 

 «Βοήθεια, Χριστιανοί, κοντεύω να φλιπάρω
εγώ για κείνη χάνομαι και κείνη ούτε με ξέρει
αχ, να ‘μουνα αεράκι, καπνός από τσιγάρο
στα στήθια της να μπαίνω και κείνη ας μη με θέλει»

To “Λούκι” ήταν το στέκι του Χάρη Κατσιμίχα, στην οδό Χάριτος στο Κολωνάκι . Ο φίλος ο Νικόλας, που ακούγεται στους στίχους του τραγουδιού, είναι ο Νίκος Ζιώγαλας. Τα δυο ματάκια που για χάρη τους έγραψε το τραγούδι ο Χάρης, ανήκαν στη Ρενέ. Η Ρενέ δεν ζει πια. Πέθανε το 2015

Με αυτό το τραγούδι ο Χάρης και ο Πάνος Κατσιμίχας συστήθηκαν στο ευρύτερο κοινό. Το τραγούδι παρουσίασε ο Πάνος Κατσιμίχας στους Μουσικούς Αγώνες που διοργάνωσε στην Κέρκυρα ο Μάνος Χατζιδάκις το 1982. Ο Χάρης, που είχε γράψει το τραγούδι, βρισκόταν εκείνο τον καιρό στο Βερολίνο.

Ο Χάρης και ο Πάνος Κατσιμίχας είχαν στείλει στην κριτική επιτροπή των Μουσικών Αγώνων τρία τραγούδια: το «Μια βραδιά στο Λούκι», τον «Φάνη» και το «Γέλα πουλί μου». Τελικά, ο Μάνος Χατζιδάκις επέλεξε να διαγωνιστεί το πρώτο, το οποίο κατέκτησε τελικά το τρίτο βραβείο

Και τα τρία τραγούδια, πάντως, κυκλοφόρησαν δύο χρόνια αργότερα στον πρώτο δίσκο των Κατσιμιχαίων, «Ζεστά Ποτά» , έναν δίσκο που αποτελεί πλέον σημείο αναφοράς για το σύγχρονο ελληνικό τραγούδι

Μάης του 1936, Θεσσαλονίκη. Αστυνομικοί πυροβολούν εναντίον διαδηλωτών. 12 διαδηλωτές σκοτώνονται και δεκάδες τραυματίζονται.

Για μια παράξενη πρωτομαγιά, έγραψε κάποτε ο Νίκος Γκάτσος και μελοποίησε ο Μάνος Χατζιδάκις. Μια παράξενη πρωτομαγιά σε έναν ανέκαθεν παράλογο και παράξενο κόσμο, άπληστο, άδικο, άγριο και χυδαίο. Το πιο παράξενο είναι πως αυτή η κατάσταση βαφτίζεται κανονικότητα. Και ακόμη πιο παράξενο είναι πως όσοι δε συμφωνούν με αυτή την υποτιθέμενη κανονικότητα βαφτίζονται παράξενοι

 «Παράξενη πρωτομαγιά
μ’ αγκάθια πλέκουν σήμερα στεφάνια
ηρθ’ ο καιρός του “έχε γεια”
τι να την κάνεις πια την περηφάνια

Παράξενη πρωτομαγιά
ο ήλιος καίει το πέλαγο στη δύση
μα της καρδιάς την πυρκαγιά
πού θα βρεθεί ποτάμι να την σβήσει»

«Φουρτουνιασμένη, στείρα μου πηγή
αόρατε, μαύρε καβαλάρη,
το καρναβάλι τέλειωσε κι αυτοί
μάσκες πουλάνε στο παζάρι.

Λαβύρινθο και πόρτα μυστική
σκάβω στο χώμα σαν σκαθάρι,
άσχημη μάλλον διάλεξα εποχή
μάσκες πουλάνε στο παζάρι»

Μάσκες πουλάνε στο παζάρι, τραγουδούσε κάποτε ο Βαγγέλης Γερμανός σε ένα από τα πιο ωραία του τραγούδια. Σήμερα μάσκες φτιάχνει ο φίλος της οικογένειας Μητσοτάκη, ο Νταβέλης, που από το όνομά του φαίνεται πως τίποτα δεν είναι τυχαίο σ΄αυτή τη χώρα.