«Σαν μετανάστης έχω δει πριν λίγα χρόνια

στη Γερμανία οι ναζί χωρίς συμπόνια να καιν’ παιδιά

ενώ πηδάν’ για να σωθούν απ’ τα μπαλκόνια.

Κι όταν μας κάψανε το ελληνικό σχολείο,

τότε κατάλαβα πως δεν είναι αστείο

έξω οι ξένοι μου φωνάζαν, σπίτια σε ξένους δεν νοικιάζαν, με τρομάζαν

Κι όταν αργότερα επέστρεψα στα μέρη

όπου γεννήθηκα και ένιωθα λημέρι

ήρθαν οι ξένοι, ήρθαν οι ξένοι.

Κι όταν οι φίλοι μου φωνάξαν έξω οι ξένοι

αμέσως γύρισα ξανά πίσω στα μέρη

που ήμασταν ξένοι, που ήμασταν ξένοι

που ήμασταν όλοι ξένοι

Τραβήξαμε πολλά, εμείς που ζούμε σαν πουλιά,

γι’ αυτό και σπάμε τα κλουβιά»

«Σαν πουλιά» είναι ο τίτλος του παραπάνω τραγουδιού. Γραμμένο από τον Γιάννη Σιδηρά, περιλαμβάνεται στο δίσκο «Χάνομαι» που κυκλοφόρησε σήμερα. Στο δίσκο αυτό περιλαμβάνεται ακόμη και το "Μη σταματήσεις", ένα τραγούδι αφιερωμένο στον αγώνα των εργαζομένων, ηχογραφημένο το 2013 στο τότε κατειλημμένο ραδιομέγαρο της ΕΡΤ.

"Πριν μπω εδώ, είδα στο δρόμο αστυνομία

Είδα μπάτσο ασφαλίτη στην γωνία

Είδα τα ΜΑΤ να περιμένουν διαταγή από τα υπουργεία

Πριν μπω εδώ, είδα στο δρόμο μηχανάκια, φασιστάκια σε στολή και μ'εξουσία

Είδα ρουφιάνους προβοκάτορες θαρρώ να ξεκινάν σε μια πορεία φασαρία

Κι εγώ εδώ. Κι εγώ εδώ να σε καλώ να μη λυγίσεις

Κι εγώ εδώ να σε καλώ

Όταν τους δεις μη φοβηθείς, μη σταματήσεις"

Τα τραγούδια έχουν ήχο rock και στίχο πολιτικό και κοινωνικό, ο ίδιος όμως τα αποκαλεί ερωτικά και εξηγεί : "Τα λέω όλα ερωτικά γιατί για μένα δεν υπάρχει πιο ερωτικό τραγούδι από το επαναστατικό, είναι το μόνο τραγούδι που αγαπάει όλους τους ανθρώπους χωρίς εξαιρέσεις"

«Τρελοκομείο οι στιγμές

και εσύ γελάς και εγώ γελώ

και θα μας δώσουν μια σφαίρα και ένα λόγο

θα φτιάξουν νέα φυλακή

δεν θα έχει όνειρα η σιωπή

θα μας προδώσουν οι σοφοί για ένα φόβο»  από το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου

Συνθέτης: Σταμάτης Κραουνάκης, Στίχοι: Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου

Η Μαλάμω με καμάρι
που μοσχοβολά θυμάρι
μεσ’ στους δρόμους της Αθήνας
έχει εννιά γι’ αυτήν ο μήνας
τα κουμπούρια γεμισμένα
τα `χει πάντα κουμπωμένα
κι όλοι τρέχουν να τη δουν
με καημό και τραγουδούν.

Μαλάμω με τη φούρια σου
βάρα τα κουμπούρια σου
βάρα τα κουμπούρια σου
πανάθεμα τη φούρια σου
Μπαμ και Μπουμ
οι κουμπουριές
φυτεύεις βόλια στις καρδιές.

Απαράτησε τα γίδια
τα σιγκούνια τα στολίδια
στην Αθήνα μάνι μάνι
έβανε κοντό φουστάνι
τα κουμπούρια της γεμάτα
τα κουνά π’ αναθεμά τα
τα κουνά και περπατάει
κι όλη η Αθήνα τραγουδάει.

Ederlezi  είναι η μεγαλύτερη γιορτή των τσιγγάνων που ζουν στα Βαλκάνια. Με το Ederlezi οι τσιγγάνοι γιόρταζαν την επιστροφή της άνοιξης. Σταδιακά και ενώ οι τσιγγάνοι ασπάζονταν το χριστιανισμό, το Ederlezi  ταυτίστηκε με τη γιορτή του αγίου Γεωργίου. Η λέξη Ederlezi προέρχεται από την τουρκική λέξη Hidirellez, που σημαίνει την αντίστοιχη γιορτή με την οποία οι Τούρκοι γιορτάζουν την αρχή της άνοιξης, η οποία τοποθετείται  περίπου 40 ημέρες μετά την εαρινή ισημερία.

Ederlezi λέγεται και το παραδοσιακό τραγούδι που τραγουδιόταν εκείνη την ημέρα. Το τραγούδι αυτό γνώρισε διάφορες εκδοχές, αλλά έγινε διάσημο όταν χρησιμοποιήθηκε στην ταινία «Ο καιρός των Τσιγγάνων» (1988), του Emir Kusturica, με την εκδοχή του Goran Bregovic. Στην ονειρική αυτή ταινία του Kusturica υπάρχει η αναπαράσταση της γιορτής όπως αυτή γινότανε στους σλαβόφωνους λαούς.

Το τραγούδι κυκλοφόρησε και με ελληνικούς στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου, με τίτλο “Του Αϊ Γιώργη” και ερμηνευμένο από την Άλκηστη Πρωτοψάλτη το 1991.

" Throw away your television, time to make this clean decision, recreate your supervision " τραγουδούν οι Red Hot Chilli Peppers, ένα από τα τελευταία supergroups της rock σκηνής. Κλείνουμε την τηλεόραση και ανοίγουμε το μυαλό μας, επαυξάνουμε κι εμείς. Κλείνουμε την τηλεόραση και επιστρέφουμε στους κατόχους τους τη φτήνια και τη χυδαιότητά τους. Κλείνουμε την τηλεόραση και ακυρώνουμε την προπαγάνδα και τον τρόμο που εκπέμπουν καθημερινά τα υποτιθέμενα δελτία ειδήσεων. Κλείνουμε την τηλεόραση και καθιστούμε άχρηστα τα παπαγαλάκια των καναλαρχών. Κλείνουμε την τηλεόραση γιατί είναι μια παλιά ιστορία που έχει κουράσει και έχει γίνει βαρετή. Όπως λένε και οι R.H.C.P : “ It's a repeat of a story told, it's a repeat and it's getting old”

ψηφίδα δαπέδου από ημερολόγιο μηνών. Αρχαιολογικό Μουσείο Τύνιδας

Απρίλης … Ένας μήνας που μοιάζει να συνθλίβεται ανάμεσα στον πρώτο μήνα της άνοιξης, το Μάρτη, και τον αποθεωμένο Μάη. Και όμως, αυτός ο μήνας ίσως είναι και ο πιο πολυτραγουδισμένος.

«Απρίλη μου ξανθέ» τραγουδάει ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης … «Πάει το όνειρο, πάει η ελπίδα, χαμένη και πού να σε βρω, ήταν μια μέρα θυμάμαι τ’ Απρίλη, που χάθηκες στο δειλινό» τραγουδά η Άλκηστις Πρωτοψάλτη … «Σε ένα ρεμπέτικο θα ρίξω την ψυχή μου, να ξεγελάσω το χαμένο τον καιρό. Ήτανε κάποτε η άνοιξη δική μου, ήμουνα κάποτε Απρίλης σου εγώ» τραγουδάει ο Δημήτρης Μητροπάνος … Για τον ψεύτη Απρίλη τραγουδά η Φωτεινή Βελεσιώτη στο “βαλς του Απρίλη” : «Μα εγώ ζητούσα έναν, τον Απρίλη μου τον ψεύτη και τα λόγια που με δέναν,της καρδούλας μου τον κλέφτη» … Για τον ερωτικό Απρίλη τραγουδά ο Στέλιος Καζαντζίδης : «Αγαπημένα χείλη, ονειρεμένες μου στιγμές, σ'ονειρεμένο δείλι, αχ και να φέρνατε ξανά, στην ορφανή μου τη καρδιά, μηνύματα τ'Απρίλη» … Για την ομορφιά του Απρίλη τραγουδά η Βίκυ Μοσχολιού: «Το Μάη είχες στα μαλλιά, γαρίφαλο στα χείλη, στα μάτια και στο μέτωπο, την ομορφιά τ’ Απρίλη» … Για την αγάπη που θα έρθει τον Απρίλη τραγουδούν οι Simon και Garfunkel. Κι ας ξέρουν ότι σύντομα θα φύγει. Όπως οι περισσότερες αγάπες! Καλή ακρόαση!

Ένα τραγούδι σε μουσική του Γιάννη Μαρκόπουλου και στίχους του Δημήτρη Βάρου. Το ερμηνεύουν ο Παύλος Σιδηρόπουλος και η Μαρία Φωτίου. Ο Ηλεκτρικός Θησέας είναι ο σύγχρονος Θησέας. Αυτός που παλεύει ξανά για να σκοτώσει το Μινώταυρο, όμως η Αριάδνη αυτή τη φορά δεν μπορεί να τον βοηθήσει. Έτσι, ο Θησέας αποδύεται σε έναν αγώνα αδιέξοδο και καταδικασμένο εκ των προτέρων. Είναι ο ύμνος ενός λαού που χρόνια τώρα ζει μέσα σε μία πλάνη, ελπίζοντας και εξαπατούμενος συνεχώς από επίδοξους σωτήρες, χωρίς ο ίδιος να προσπαθεί να κάνει κάτι. Φταίνε, λαέ μου, αυτοί που κάνουν κουμάντο, φταις όμως κι εσύ που δεν κάνεις τίποτα. Και όπως καταλήγει το τραγούδι «Πάρε τηλέφωνο τη μοναξιά σου, ή βγες ξανά στο δρόμο της φωτιάς!»

Με κάτασπρο πανί ένα καράβι απ’ το πενήντα έχει να φανεί
και συ βιδώθηκες μες στο λιμάνι με ανθοδέσμη που `χει μαραθεί.
Ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι κι η Αριάδνη έχει μουγκαθεί
ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι κι η Αριάδνη έχει μουγκαθεί.

Σε εδίκασαν να σπαταλάς τα χρόνια σε μια ζωή χωρίς προοπτική.
Χάνεσαι σαν τον γλάρο στην Ομόνοια και όταν ψάχνεις λύση στην φυγή,
πληρώνεις όσο όσο τα διόδια και κομματιάζεσαι στην εθνική.
Ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι κι Αριάδνη έχει μουγκαθεί.

Ποιος είναι ισοβίτης στο σκοτάδι ποιος αλαφιάζει δίχως πληρωμή;
Ποιος σκύβει στους αφέντες το κεφάλι και ποιος τα βράδια κλαίει σαν παιδί;
Ποιος ονειρεύεται πως κάποιοι άλλοι βγαίνουν και κάνουν πρώτοι την αρχή;
Ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι κι η Αριάδνη έχει μουγκαθεί.

Ναυάγια ονείρων αρμενίζουν και τα κεφάλια γεμισαν σκουριά.
Στα σούπερ μάρκετ τέλειωσε η ελπίδα και συ κοκάλωσες στη σκαλωσιά.
Πού πήγαν οι τριακόσιοι του Λεωνίδα και τι θα πούμε τώρα στα παιδιά;
Ηλεκτρικός Θησέας; Και τα λοιπά.

Φοβάσαι ότι θα `ρθει καταιγίδα και θα μας πνίξει όξινη βροχή,
βάλε σε γυάλα μέσα την πατρίδα και κρύψε την καλά μέσα στη γη.
Μήπως την ψάχνουν σαν την Ατλαντίδα αφού η Πανδώρα ανοίγει το κουτί;
Ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι κι η Αριάδνη έχει μπερδευτεί.

Ψηφοθηρία, λόγοι κι εμβατήρια ποτέ δεν έφεραν την αλλαγή
για αυτό και χάθηκες στα σφαιριστήρια και μες στα γήπεδα την Κυριακή.
Τώρα καθώς κοιτάς τα διυλιστήρια ρωτάς ποιοι σ’ έχουν βάλει στο κλουβί.
Ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι κι η Αριάδνη έχει τρελαθεί.

Να κλείσεις θες πληγή θανατηφόρα και μες στα "Νέα" ψάχνεις για δουλειά.
Τα δάκρυα σου γίνονται μαστίγια και τον λαιμό σου σφίγγουν σαν θηλιά.
Όσα τα κέρδισες με τα μαρτύρια τα παζαρεύουν πάλι στα χαρτιά,
τρέχεις να ψάξεις μες στα καταφύγια και βρίσκεις μιαν αιχμάλωτη γενιά.

Μια πλαστική ανέμισες σημαία, πίστεψες σ’ έναν άγνωστο θεό
κρέμασες το μυαλό σε μια κεραία ειδήσεις σίριαλ και τσίχλα ροκ.
Και πώς θα ξημερώσει άλλη μέρα όταν τα λάθη κλέβουν τον καιρό;
Και πώς θα ξημερώσει άλλη μέρα όταν το ψέμα σέρνει τον χορό;

Ζωγράφισε έναν ήλιο στο ταβάνι, μίλησε με τ’ αγέρι της νυχτιάς
και χόρεψε μαζί με τη σκιά σου στους ήχους μιας αδύναμης καρδιάς.
Πάρε τηλέφωνο τη μοναξιά σου ή βγες ξανά στον δρόμο της φωτιάς
πάρε τηλέφωνο τη μοναξιά σου ή βγες ξανά στον δρόμο της φωτιάς.

Είναι γνωστή η ιδιαίτερη σχέση που έχουν οι Άγγλοι Tindersticks με την Ελλάδα, όπως είναι γνωστή και η μεγάλη απήχηση που έχουν στη χώρα μας. Μάλιστα, στον πρόσφατο δίσκο τους που κυκλοφόρησε τον περασμένο Δεκέμβριο, φροντίζουν αυτή τη σχέση να την αναβαθμίσουν. Στο εξώφυλλο του τελευταίου τους δίσκου «No treasure but hope”, φιγουράρει ένας χάρτης του Ιονίου, με την Ιθάκη στο κέντρο του, ενώ το videoclip του τραγουδιού "Pinky in the Daylight" είναι γυρισμένο στην Ιθάκη, εκεί όπου έχει το καλοκαιρινό του καταφύγιο ο τραγουδιστής του συγκροτήματος Stuart Staples με τη χαρακτηριστική βαριά φωνή. Το videoclip είναι γυρισμένο σε film Super-8 δίνοντας την εντύπωση ότι οι εικόνες του είναι τραβηγμένες στη δεκαετία του ’60.

Πανέμορφα αποτυπώνεται η Ιθάκη στο videoclip , πανέμορφο όμως είναι και το "Pinky in the Daylight". Όπως δήλωσε ο Stuart Staples : «Η μουσική του "Pinky in the Daylight" ήρθε σε μένα μέσα από τη σκιά του ήλιου στο κατάστρωμα ενός παλιού μπλε ferry boat που έφευγε από το νησί - μια σπάνια στιγμή ευχαρίστησης και ηρεμίας. Ήθελα να κάνω μια ταινία που να παρουσιάζει την ομορφιά του νησιού και την ομορφιά της Suzanne. Μια ερωτική επιστολή λοιπόν σε Super 8 film».

Έχουν περάσει 27 χρόνια από τότε που το συγκρότημα από το Νότιγχαμ κυκλοφόρησε τον πρώτο του ομώνυμο δίσκο, που έγινε δεκτός με εξαιρετικές κριτικές. Η χαρακτηριστική βαρύτονη φωνή του Stuart Staples, οι όμορφες μελαγχολικές μελωδίες, οι έντεχνες ενορχηστρώσεις με βάση τα έγχορδα και τα πνευστά, θα έδιναν από την πρώτη στιγμή στους Tinderstsicks μία χαρακτηριστική και μοναδική ταυτότητα

Ο νέος δίσκος του συγκροτήματος, ο 12ος στη σειρά, συνεχίζει στο ίδιο μελαγχολικό ύφος με το οποίο μας συστήθηκαν οι Tindersticks. Αφήνει, όμως, μια χαραμάδα αισιοδοξίας, όπως ο ίδιος ο τίτλος του album υπονοεί: “No treasure but hope” . Ίσως βοήθησε σ΄ αυτό και ο εκτυφλωτικός ήλιος της Ιθάκης και του Ιονίου όπως αποτυπώνεται στο videoclip του "Pinky in the Daylight", ένα σαφώς αισιόδοξο τραγούδι κόντρα σε ό,τι μας είχε συνηθίσει έως τώρα το αγγλικό συγκρότημα. Όπως άλλωστε δήλωσε και ο ίδιος ο Staples πρόκειται για το «πρώτο αληθινά ερωτικό τραγούδι του συγκροτήματος όπου δεν υπάρχουν αλλά», Πρόκειται για ένα «απλό, ερωτικό τραγούδι σε μια πολύπλοκη εποχή».

Ας αφήσουμε, όμως, τους Tindersticks να μας ταξιδέψουν στο γλυκόπικρο κόσμο τους.

Μια ανάρτηση του Avopolis μας έδωσε το ερέθισμα να θυμηθούμε μερικά τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη που έκαναν διεθνή καριέρα με την ερμηνεία διάσημων καλλιτεχνών. Τα τραγούδια που επιλέξαμε δεν προέρχονται από την αστείρευτη δεξαμενή των πολιτικών τραγουδιών του Μίκη, που ως γνωστόν είχαν μια τεράστια διεθνή απήχηση. Αντίθετα, επιλέξαμε να ακούσουμε τραγούδια της λυρικής πλευράς του συνθέτη, που ερμήνευσαν η Edith Piaf, η Sirley Bassey, οι Beatles και οι Walkabouts

Ξεκινώντας ανάποδα, οι Walkabouts, το 2000, ερμήνευσαν το "The Train Leaves At Eight" (Το τραίνο φεύγει στις οκτώ). Οι Βeatles ερμήνευσαν το "Honeymooon Song" (Αν θυμηθείς τ’ όνειρό μου). H Shirley Bassey το "Life goes on” (Το γελαστό παιδί) και η Edith Piaf το “Les amants de Teruel” (Όμορφη πόλη)

Ίσως το ωραιότερο μουσικό έργο για το Ολοκαύτωμα που γράφτηκε ποτέ. Τα τέσσερα τραγούδια, που αποτελούν τη Μπαλάντα του Μαουτχάουζεν, βασίζονται σε γεγονότα που βίωσε ο συγγραφέας Ιάκωβος Καμπανέλλης - ως πολιτικός κρατούμενος - στο ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μαουτχάουζεν. Στίχοι του Ιάκωβου Καμπανέλλη και μουσική του Μίκη Θεοδωράκη. Ένα από τα τραγούδια του δίσκου που κυκλοφόρησε το 1966, είναι το συγκλονιστικό  «Άσμα Ασμάτων»

Τι ωραία που είν’ η αγάπη μου
με το καθημερνό της φόρεμα
κι ένα χτενάκι στα μαλλιά.
Κανείς δεν ήξερε πως είναι τόσο ωραία.

Κοπέλες του Άουσβιτς,
του Νταχάου κοπέλες,
μην είδατε την αγάπη μου;

Την είδαμε σε μακρινό ταξίδι,
δεν είχε πια το φόρεμά της
ούτε χτενάκι στα μαλλιά.

Σαν σήμερα, πριν από 75 χρόνια, ο σοβιετικός στρατός απελευθερώνει το Άουσβιτς, το μεγαλύτερο κολαστήριο των Ναζί, εκεί όπου βρήκαν μαρτυρικό θάνατο πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι, στη μεγάλη πλειοψηφία τους Εβραίοι

Από αυτή τη φρίκη είναι εμπνευσμένο το πασίγνωστο τραγούδι του Leonard Cohen “Dance me to the end of love”. Γιατί το τραγούδι αυτό δεν είναι ένα τραγούδι για εραστές. Είναι ένα τραγούδι που κρύβει μέσα του όλη τη φρίκη ενός επιστημονικά οργανωμένου εγκλήματος, τόσο οργανωμένου και τόσο ψυχρού που το κάνει ακόμη πιο φρικτό. Όπως διηγήθηκε κάποτε ο Leonard Cohen « ... το συγκεκριμένο τραγούδι ήρθε για μένα επειδή γνώριζα ή άκουγα ότι δίπλα στα κρεματόρια, σε κάποια στρατόπεδα θανάτου υπήρχε μία ομάδα μουσικών, που αποτελούνταν από ένα κουαρτέτο εγχόρδων, οι οποίοι υποχρεώνονταν να παίζουν κάθε φορά που εξελισσόταν η διαδικασία αυτής της φρίκης. Και αυτούς τους ανθρώπους που έπαιζαν, τους περίμενε η ίδια τρομακτική μοίρα. Και υποχρεώνονταν να παίζουν κλασική μουσική, την ώρα που οι συγκρατούμενοί τους θανατώνονταν και καίγονταν …»