....Ξεκινήσαμε και η διαδρομή με είχε συναρπάσει. Στην πλάτη μας απλωνόταν ένα πυκνό πευκοδάσος, σημάδι φτωχότερων εδαφών που όμως γειτόνευαν με έναν κάμπο πολύ μεγάλο που δεν φαινόταν το τέλος του προς τα νοτιοανατολικά. Υπέθεσα πως θα ήταν ο κάμπος των Σπάτων και δεν θα θέλαμε και πολύ περπάτημα για να δω στα βόρεια και ανατολικά μας το Έτος, το τοπόσημο του Πικερμιού. Πράγματι έτσι έγινε και με έπιασε μία χαρά μεγάλη που αντίκρυζα γνώριμα μέρη, έστω και αν θύμιζαν ελάχιστα τον τόπο που ήξερα και ζούσα.

-Εδώ, ότι βλέπεις  ήταν παλιά τα κτήματα των Πικέρμηδων. Σήμερα ο αφέντης της περιοχής είναι ο Χατζή Αλής, ο Χασεκής. Ο αφέντης της Αθήνας. Αυτός κάνει κουμάντο γιατί αυτόν όρισε ο Σουλτάνος, ή η γυναίκα του. Κανείς δεν ξέρει αλλά και δεν χρειάζεται να μάθει. Αυτά είναι επικίνδυνα πράματα.

-Και τι άνθρωπος είναι ο Χασεκής; Έρχεται καθόλου από εδώ; Τον ξέρετε;

-Δεν τον ξέρουμε αλλά καλύτερα, γιατί λένε πως είναι πολύ σκληρός και κακός άνθρωπος, Δεν ξέρουμε αν είναι και άνθρωπος δηλαδή. Να, πριν λίγες μέρες πέρασε από εδώ με τα γαϊδούρια του και τον γιό του τον Παναγή, 7 χρονών παιδί, ένας Αθηναίος, ο Δημητρός ο Σκουζές, διωγμένος από τον Χασεκή και τράβαγε για την Χαλκίδα για να γλιτώσει το κεφάλι του. Δύσκολα σου λέω. Πολύ δύσκολα.

-Και αυτός ο Πικέρνης; Τι έγινε;

(απόσπασμα από το διήγημα)

 Από τις εκδόσεις της Attica Voice (Attica Voice Publications) ένα διήγημα για τα προεπαναστατικά χρόνια στην ανατολική Αττική και πιο συγκεκριμένα την περίοδο που Χασεκής της Αθήνας ήταν ο Χατζή Αλής, ο σκληρός νομέας του τόπου,που ανάγκασε τα 3/5 σχεδόν των Αθηναιων να εγκαταλείψουν την πόλη. (Σκουζές Π. - με προλεγόμενα Γ. Τερτσέτη. επιμέλεια Γ. Βαλέτα, εκδοση Κολωλού 1948)

Είναι μία αφήγηση που σηματοδοτεί την ανάξια κληρονομιά μίας περιόδου που στη χώρα επικράτησε το σκοτάδι, την ίδια περίοδο που επικρατούσε η Αμερικάνικη Επανάσταση, ετοιμαζόταν η Γαλλική και το κύμα τω Κρατών Εθνών θα ξεκινούσε μετά από 30 χρόνια και την προετοιμασία της Ελληνικής.

Καλή διασκέδαση

«Ο πιο πλούσιος άνθρωπος του κόσμου παίρνει μαζί του έναν άστεγο νέο και αρχίζουν μία παράξενη επιχείρηση: Να αποδείξουν δηλαδή πως δεν υπάρχει τίποτα και κανένας στον κόσμο που να μην αγοράζεται με χρήμα. Σε αυτό το οδοιπορικό θα γίνουν τα μύρια όσα απρόβλεπτα, ανατρεπτικά και κωμικά! Μισό αιώνα μετά το γύρισμά του αξίζει τον κόπο να «ξαναδιαβαστεί» αυτό το μίνι κωμικό-αναρχικό αριστούργημα. Θα διαπιστώσουμε λοιπόν τα ακόλουθα: Πως υπάρχει μέσα σε αυτό το φιλμ σαφώς το πνεύμα των Mόντι Πάιθον, που διανθίζουν με το δικό τους τρόπο το εξαιρετικό σενάριο.

Το ντοκιμαντέρ, στο οποίο εκτελεστικός παραγωγός ήταν ο ίδιος ο Michael Moore, δόθηκε στη δημοσιότητα την  παραμονή της φετινής επετείου της Ημέρας της Γης. Το έδωσε στη δημοσιότητα ο ίδιος ο παραγωγός.  Τo «Planet of the Humans» είναι το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Jeff Gibbs, του εδώ και χρόνια συνεργάτη του Moore.

Το ντοκιμαντέρ –που «κατέβηκε» προσωρινά από την πλατφόρμα του YouTube για λόγους πνευματικών δικαιωμάτων-  κατηγορήθηκε από πολλούς ότι περνάει το λάθος μήνυμα και πως η αρνητική στάση που κράτησαν σκηνοθέτης και παραγωγοί απέναντι στην «πράσινη ανάπτυξη» αποτελεί ξεκάθαρη στήριξη στον Ντόναλντ Τράμπ.

Η κριτική που δέχτηκε η ταινία αλλά και η  σχετική συζήτηση δεν επικεντρώθηκαν στην αμφισβήτηση του κινηματογραφικού είδους, αλλά στην επικριτική στάση που κρατάνε οι Τζεφ Γκιμπς (σενάριο, σκηνοθεσία, παραγωγή) και Μάικλ Μουρ (παραγωγή) απέναντι στα περιβαλλοντικά σχέδια των αμερικανικών πολυεθνικών, η οποία χαρακτηρίζεται από έλλειψη στοιχείων. Πόσα στοιχεία όμως χρειάζονται για να αποδείξει κανείς πως οι αμερικάνικες πολυεθνικές κινούνται με μόνο στόχο το οικονομικό όφελος και πως ακόμα και στην προωθούμενη «πράσινη ανάπτυξη» αυτό που τους ενδιαφέρει είναι μόνο το ουσιαστικό και όχι το επίθετο (το «πράσινη»)

Αρχικά, πρέπει να τονιστεί πως το ντοκιμαντέρ, σε κανένα σημείο, δεν εκφράζει υποστηρικτικές για τον Ντόναλντ Τραμπ απόψεις. Ένα παράδειγμα είναι πως, ήδη από τα πρώτα λεπτά, ο σκηνοθέτης χαρακτηρίζει ελπιδοφόρα την περιβαλλοντική νομοθεσία του Ομπάμα. Η δημιουργική ομάδα τάσσεται, εξαρχής, υπέρ της πράσινης ανάπτυξης. Στην πορεία, όμως, αντιτίθεται στις εναλλακτικές μορφές ενέργειας, χρησιμοποιώντας παραδείγματα όπως το πόσο ρεύμα χρειάζεται για να κατασκευαστεί μία ανεμογεννήτρια. Αναφέρεται στις αρνητικές επιπτώσεις της παραγωγής βιομάζας στο Μεξικό και τη Βραζιλία, ενώ ως κυριότερη αιτία καταστροφής του περιβάλλοντος καταδεικνύεται ο υπερπληθυσμός.

Οι απόψεις και οι πλευρές που αναδεικνύει ο Πλανήτης των ανθρώπων (Planet of the Humans) είναι αρκετά ριζοσπαστικές για τα δεδομένα της αμερικανικής κινηματογραφικής κοινότητας και στη διάρκειά του αναφέρονται θέσεις και αιτήματα που δεν απέχουν πολύ από εκείνα των περιβαλλοντικών κινημάτων ανά τον κόσμο.  Ακόμη, η έντονη κριτική που ασκεί στις πολυεθνικές δεν στερείται βάσης, αφού δραστηριοποιούνται με γνώμονα το κέρδος και όχι κάποια υποτιθέμενη περιβαλλοντική τους ανησυχία. Ωστόσο, καμία από τις θέσεις που εκφράζονται κατά τη διάρκεια του ντοκιμαντέρ δεν στηρίζεται σε επιστημονικά τεκμηριωμένα επιχειρήματα, τα γραφήματα που χρησιμοποιούνται είναι ελάχιστα και δεν χρησιμεύουν ως αποδεικτικά των θέσεων που υποστηρίζονται. Επιπλέον δεν παρατίθενται ούτε έρευνες πάνω στις επιπτώσεις που έχουν οι επιχειρηματικές επεμβάσεις στο περιβάλλον.

Το σημαντικότερο πολιτικό σφάλμα είναι η έλλειψη κριτικής στις κυβερνήσεις που ανοίγουν τον δρόμο στις πολυεθνικές για να σχεδιάσουν τα περιβαλλοντικά εκτρώματα. Παραδείγματος χάριν, οι δημιουργοί αφήνουν να εννοηθεί πως για το ζήτημα των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας οι πολυεθνικές έχουν κοροϊδέψει την κυβέρνηση των ΗΠΑ, ενώ στην έρευνά τους για τη βιομάζα στη Βραζιλία και την αποψίλωση του Αμαζονίου, δεν ασκούν καμία κριτική στον ακροδεξιό Μπολσονάρου — που είναι κύριος υπαίτιος για χιλιάδες αποψιλωμένα στρέμματα γης στο δάσος.

Σίγουρα δεν είναι μία ξεκάθαρα πολιτική ταινία, αν και το αντικείμενο της είναι εξόχως πολιτικό. Αυτό την κάνει να μοιάζει με συρραφή και παρουσίαση ακραίων σεναρίων συνομωσίας. Πόσο συρραφή σεναρίων μπορεί να είναι όμως, όταν διαπιστώνουμε πια καθημερινά πως η πραγματικότητα έχει ξεπεράσει προ πολλού την φαντασία;

Και σε σενάρια και σε εικόνες

Αξίζει να το παρακολουθήσετε και όχι απλά από περιέργεια ή από εμμονή με τις θεωρίες συνωμοσίας, γιατί δεν είναι ούτε περίεργο, ούτε προϊόν συνωμοσιολόγων

Η Attica Voice, ενόψη της επετείου της καταστροφής του πυρηνικού εργοστασίου του Τσέρνομπιλ, παρουσιάζει το film 

 «Καταδιώκοντας (Ιχνηλατώντας αν προτιμάτε) το Τσέρνομπιλ». 

Πρόκειται για  ένα ντοκιμαντέρ από την ομάδα Cultures of Resistance Films και εξετάζει την υπόγεια κουλτούρα της ζώνης αποκλεισμού του Τσέρνομπιλ.

Τρεις δεκαετίες μετά την πιο διάσημη πυρηνική καταστροφή στον κόσμο, η άγρια φύση επέστρεψε, ενώ οι ανθρώπινοι οικισμοί απουσιάζουν. Εν τω μεταξύ, οι «παράνομοι» πεζοπόροι εξερευνητές,  που είναι γνωστοί ως «καταδιώκτες» (Stalkers), λάτρεις των ακραίων σπορ, καλλιτέχνες και οργανωμένοι σε παρέες τουριστών, έχουν αρχίσει να εξερευνούν εκ νέου το φανταστικό, μετα-αποκαλυπτικό τοπίο.

Η ταινία είναι ελεύθερη μέχρι τις 26 Απρίλη (επέτειος Τσέρνομπιλ). Έχει αγγλικούς υπότιτλους.

Καλή σας παρακολούθηση

Η Attica Voice, θυμάται και μετά τον πρόσφατο χαμό του Περικλή Κοροβέση. Σχεδόν έναν χρόνο μετά την απώλεια της Agnes Varda (29/3/2019) της πολυτάλαντης σκηνοθέτιδας, της γιαγιάς της Nouvelle Vague όπως είχε επικρατήσει να λέγεται, αναρτούμε την διασωθείσα ταινία (κόπια επεξεργασίας) Nausicaa.

H Nausicaa είναι μία αντιχουντική ταινία του 1970, επικεντρωμένη στην ελληνική χούντα και τους εξόριστους στο Παρίσι, Έλληνες αντιστασιακούς. Μεταξύ αυτών και ο Περικλής Κοροβέσης ο οποίος εισάγει τον θεατή στο φιλμ, το οποίο και ολοκληρώνει με την δική του αποφώνηση.

Η σημαντική Γαλλίδα σκηνοθέτιδα Ανιές Βαρντά (που είχε ελληνική καταγωγή, αφού ο πατέρας της ήταν Μικρασιάτης) έφερε ξανά στην επιφάνεια μια ταινία της από το 1970, τη Nausicaa, που ήταν γυρισμένη για τη γαλλική κρατική τηλεόραση (ORTF) και η οποία είχε, και έχει, μεγάλο ελληνικό ενδιαφέρον.   Η ταινία, όπως έχει γραφτεί κι άλλες φορές, ήταν χαμένη για δεκαετίες, για να εμφανισθεί για πρώτη φορά το 2012, στη μνημειακή, αλλά πανάκριβη έκδοση των 22 DVD "Tout(e) Varda" [ARTE ÉDITIONS], σ' ένα από τα δύο προσφερόμενα bonus δισκάκια.  

Η ταινία της Ανιές Βαρντά αντανακλά τα σύγχρονά της (τότε) διδάγματα αξιοποίησης των ντοκιμαντέρ (και) για προπαγανδιστικούς (με τη σωστή έννοια) λόγους. Είναι μια ταινία τεκμηρίωσης δηλαδή, που διαπνέεται από τα μοντέρνα αισθητικά διδάγματα της nouvelle vague, τον συγχρονισμό και την επικοινωνία ανάμεσα στη μυθοπλασία και την πραγματικότητα.

Είναι στιγμές που περνούν και αφήνουν μία τόσο γλυκιά αίσθηση χαράς, ικανοποίησης, απόλαυσης που τις ακολουθεί η πίκρα της μετάνοιας που δεν προνοήσαμε να τις «αποθηκεύσουμε» ή να τις διαδώσουμε, στο μέτρο που μπορεί ο καθένας. Ίσως να φταίει και η λειψή ή καθυστερημένη ενημέρωση, αλλά αυτό είναι που απλά επιτείνει την απογοήτευση, αφού η ενημέρωση μας για τα καλά που συμβαίνουν είναι σχεδόν αποκλειστικά δική μας επιλογή και δράση.

Την Παρασκευή 14/2, από καλή τύχη βρεθήκαμε στην αίθουσα του κινηματογράφου ΤΡΙΑΝΟΝ, όπου παρακολουθήσαμε ένα μέρος, από το σε εξέλιξη φεστιβάλ, Positively Different. Ένα κινηματογραφικό γεγονός, μία πολύ καλή δουλειά, από πλευράς αισθητικής αλλά και παραγωγής. Μία δουλειά που φιλοδοξούσε να έχει και σίγουρα είχε σοβαρή επίδραση στο  κοινό αλλά και ευρύτερα, μία κοινωνία, σαν την ελληνική. Την  ελληνική κοινωνία που στέκεται πάντα στο βολικό και την επίφαση, ενώ ταυτόχρονα αρνείται την αλήθεια. Μία κοινωνία που αγαπά την ψεύτικη  λάμψη των πραγμάτων και δεν προσέχει το φως που εκπέμπει ο ίδιος άνθρωπος.

(Από το ισπανικό Las Oltras Camas - Τα κρεβάτια των άλλων)

Ήταν μία μικρή γιορτή του κινηματογράφου. Μία γιορτή της τέχνης και της αισθητικής αλλά προ πάντων του αγώνα. Του αγώνα για την ανακάλυψη του βλέμματος του «άλλου», της αποκατάστασης της κανονικότητας που περικλείει όλους τους ανθρώπους και όχι την «κανονικότητα» των ολίγων.

Γράφουμε στην Attica Voice για την φεστιβαλική αυτή εμπειρία  σα να γράφουμε ένα ημερολόγιο πεπραγμένων, μία καταγραφή του χθες ενώ πρόκειται για το ακριβώς αντίθετο. Πρόκειται για ένα όραμα του αύριο. Ένα όραμα, όπως άλλωστε είναι και το προϊόν  του καλού κινηματογράφου,  το παιδί των καλών τεχνών.

Η παραγωγή του φεστιβάλ αναφέρει στην ιστοσελίδα του

Το Positively Different Short Film Festival εστιάζει στη διαθεματικότητα και τις διασταυρούμενες διακρίσεις. Ακολουθεί περίπλοκες διαδρομές στοχεύοντας να δώσει χώρο σε “αόρατες” ιστορίες να ακουστούν και να προβληθούν, ιστορίες χαρακτήρων, ανθρώπων και κοινοτήτων που αντιμετωπίζουν την περιθωριοποίηση στην κοινωνία της κανονικότητας λόγω των ταυτοτήτων που φέρουν.

Αν και παρακολουθήσαμε μόνο τις συζητήσεις μετά τις ερασιτεχνικές προβολές της 14ης Φεβρουαρίου, την ενότητα Overcoming barriers  και την συζήτηση με τους δημιουργούς που ακολούθησε, ακόμα κουβαλάμε στη σκέψη μας τις εικόνες και τα μηνύματα των ταινιών που είδαμε. Συμπεραίνουμε πως σίγουρα πρέπει πια να παρακολουθούμε από πιο κοντά ανάλογες δουλειές των διοργανωτών της ομάδας Inter Alia

Αυτό  σίγουρα ήταν  ένα διαφορετικό φεστιβάλ.

Στη δεκαετία του 1980, όταν εδραιώθηκαν πια οι κολοσσοί της μουσικής βιομηχανίας, οδεύοντας σύμφωνα με τις επιταγές της παγκόσμιας οικονομίας (δηλαδή της Αμερικανικής)  οι μεγαλύτερες δισκογραφικές αποτελούσαν ομάδα στις παγκόσμιες  επιχειρηματικές αναφορές. Ήταν η ομάδα με το όνομα «The Big 6». Η ομάδα αποτελούταν από τις Sony, EMI, Polygram, BMG, MCA και τη WEA.

Επειδή ο καπιταλισμός απαιτεί μεγέθυνση και κατανάλωση της σάρκας των πιο αδύναμων μέσω εξαγορών,  η παρέα άλλαξε και μετά την ένωση της Polygram με την Universal Music Group στα τέλη της ίδιας δεκαετίας,  η ομάδα ονομάστηκε «The Big 5».

Το 2012, με τις ίδιες διαδικασίες  η ομάδα άλλαξε πάλι σε  «The Big 4» (Ένωση Universal και EMI) και σήμερα (2018) φτάσαμε στην παρέα των τριών. Έτσι τρεις μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις:

το γαλλικής ιδιοκτησίας Universal Music Group,

η ιαπωνικής ιδιοκτησίας Sony Music Entertainment [1] και

το αμερικανικό Warner Music Group.

Ελέγχουν την παγκόσμια δισκογραφούμενη άρα και εμπορευόμενη, μουσική παραγωγή. Ελέγχουν την παραγωγή μεν αλλά το εμπόριο μουσικής στις μέρες μας είναι κάτι διαφορετικό Η ανάπτυξη των ηλεκτρονικών μέσων και κυρίως η εξάπλωση του internet άλλαξαν τα δεδομένα στον χώρο του εμπορίου της μουσικης.

Ο μεγαλύτερος λιανέμπορος μουσικής σήμερα είναι  διαδικτυακός, ψηφιακός: το iTunes Store της Apple Inc. Οι δύο μεγαλύτερες επιχειρήσεις της μουσικής βιομηχανίας είναι η Universal – ΕΜΙ (στην ηχογράφηση) και η Sony/ATV Music Publishing (στη διανομή). Οι Universal ΕΜΙ, Sony BMG, και Warner Music Group είναι οι «τρεις μεγάλοι» της βιομηχανίας. Οι υπόλοιπες εταιρίες των ψηφιακών λιανεμπόρων συμπεριλαμβανομένων,  χαρακτηρίζονται ως «ανεξάρτητες εταιρίες». Καταλαβαίνετε όλοι πόσο έχει αλλάξει ο όρος «ανεξάρτητη εταιρεία», τόσο στο περιεχόμενο όσο και στην ουσία.

Οι συνθήκες λοιπόν στην παραγωγή και διάθεση της μουσικής, από τη στιγμή που έχει καταστεί εμπόρευμα και πάνω της έχουν επενδυθεί δισεκατομμύρια, τόσο σε παραγωγή όσο και σε διάθεση και ακόμα περισσότερο στην δημιουργία προστιθέμενης αξίας (διαφήμιση, δημιουργία προτύπων μέχρι και μουσικές σχολές) είναι εφιαλτικές. Η μουσική έμπνευση και δημιουργία έχει μετατραπεί σε προϊόν αλυσίδας παραγωγής,  φασόν.

Η έμπνευση και η δημιουργικότητα που κάποτε έβρισκαν καταφύγιο σε μικρές δισκογραφικές, (της «ανεξάρτητης σκηνής» τις αποκαλούσαμε) σήμερα δεν έχουν τόπο να φωλιάσουν και να δημιουργήσουν. Δεν μπορούν να βρουν κοινό  που θα τις στηρίξει για να δώσουν καρπούς και να κάνουν το βήμα παραπέρα. Η δημιουργικότητα τους, η παραγωγικότητα τους και εντέλει η μουσική τους, είναι υποταγμένα πια σε μία διαδικασία που θέλει να δουλεύουν για το κέρδος του και μόνο γι΄αυτό. Τελικά, ότι μουσική ακούμε σε ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, ίντερνετ κλπ. Σε ποσοστό 98% περίπου προέρχεται από τα εκτροφεία των τριών μεγάλων και των συνεταίρων τους. Μόνο 2% περίπου αποτελεί ανεξάρτητη, ελεύθερη δημιουργία*.

Οι συναυλίες

Θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί για το αν οι συναυλίες είναι μέσο επιβίωσης των νέων μουσικών αλλά και τρόπος διάδοσης της μουσικής τους, της τέχνης τους. Οι μεγάλοι της μουσικής βιομηχανίας δεν θα ήταν μεγάλοι αν άφηναν ανεξέλεγκτο αυτό το κομμάτι. Το κομμάτι που η μουσική βγαίνει από την κονσέρβα στην οποία συσκευάστηκε κάποια στιγμή σε ένα studio και έχει τη δυνατότητα να μεταμορφωθεί, να ξαναγεννηθεί, να αναπνεύσει πάθος από τους ακροατές της. Ο καπιταλισμός, προκειμένου να μην αφήσει περιθώρια ελιγμών στην τέχνη της μουσικής, επενέβη και ανέπτυξε μηχανισμούς προστασίας του προϊόντος του και ταυτόχρονα παραγωγής πρόσθετου οφέλους για τους πιστούς του.

Την πρωτοκαθεδρία στις ζωντανές εμφανίσεις καλλιτεχνών κατέχει η Live Nation, ο μεγαλύτερος προωθητής και ιδιοκτήτης μουσικών χώρων. Η Live Nation είναι πρώην θυγατρική της Clear Channel Communications, του μεγαλύτερου ιδιοκτήτη ραδιοφωνικών σταθμών στις Ηνωμένες Πολιτείες.

H Creative Artists Agency είναι μια από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις μάνατζμεντ. Φυσικά μέσω συνεργασιών, εξαγορών, δανεισμού ή άλλων τρόπων, και η Clear Channel και η CAA ελέγχουν μικρές εταιρείες ανά τον κόσμο. Όπως και οι 3 μεγάλοι ελέγχουν το τι ακούγεται στα παγκόσμια ραδιόφωνα και τηλεοράσεις.

Και οι δύο παραπάνω εταιρείες (Clear Channel και Creative Artists Agency) ή εταιρικά σχήματα, συνδέονται με τις γνωστές χρηματιστηριακές οδούς και τους στενούς διαύλους κυκλοφορίας του χρήματος στις ίδιες τσέπες, με τις «μεγάλες τρείς» και έτσι σχηματίζεαι αυτό που αποκαλούμε επί 50 χρόνια τουλάχιστον «μουσική βιομηχανία»

Υπάρχει τελικά ανεξάρτητη παραγωγή;

To 2004 πέθανε o John Peel, Άγγλος ραδιοφωνικός παραγωγός, παρουσιαστής και δημοσιογράφος του BBC, ο οποίος υποστήριζε  και έπαιζε στην εκπομπή του εναλλακτικές  μουσικές. Ήταν από τους ανθρώπους που συνετέλεσε στη διάδοση της ρέγκε, την punk, του εναλλακτικού ροκ, της hip hop και γενικά ακουσμάτων και μουσικών τον καιρό που γεννιόντουσαν ως ρεύματα και τάσεις. Τηρουμένων των αναλογιών και της κλίμακας, θα λέγαμε πως ήταν ο Άγγλος Γ. Πετρίδης (για να φέρω ένα κοντινό παράδειγμα) αλλά σε ένα μέσο όπως το BBC, από το 1967 μέχρι τον θάνατο του, για 37 ολόκληρα χρόνια**.

Άνθρωποι σαν τον Peel, μπορεί να υπάρχουν και σήμερα αλλά πού θα αναζητήσουν αυτό που θα ξεχωρίσει στην παγκόσμια μουσική σκηνή; Ανεξάρτητες δισκογραφικες δεν υπάρχουν και τα πάντα είναι ελεγχόμενα αυστηρά ώστε να μην ξεφύγουν πρώτα σε επίπεδο πνευματικών δικαιωμάτων και δεύτερον σε επίπεδο  ακουστικού συρμού. Δεν θα δαπανηθούν χρήματα για την παραγωγή 1,2,3,4,5 τραγουδιών που ο ήχος τους ή και ο στίχος τους θα ξεφύγει από αυτό που θεωρείται αποδοτικό εμπορικά. Το να χρηματοδοτηθούν τέτοιες παραγωγές θεωρείται επιχειρηματικά επικίνδυνο έως άστοχο.

Η εργαλειοποίηση της νομοθεσίας και τα δικαιώματα

Οι τρεις μεγάλοι δεν θα ήταν τόσο μεγάλοι αν δεν έλεγχαν και τον τρόπο που αποκτάει αξία το εμπόρευμα που διακινούν. Το εργαλείο της μετατροπής της τέχνης σε εμπόρευμα, είναι το ίδιο εκείνο για το οποίο έχουν φροντίσει να μας εμπεδώσουν  μέσω της διαφήμισης, πως πρέπει να σεβόμαστε , γιατί σε αντίθετη περίπτωση κλέβουμε τον καλλιτέχη και σκοτώνουμε το έργο τέχνης. Στην πραγματικότητα, τα δικαιώματα ενός τραγουδιού είναι δύο,

Αυτό που προκύπτει από την ιδιοκτησία του τραγουδιού, τη σύνθεση του δηλαδή,  από τον συνθέτη Α επειδή αυτός το έγραψε και

Αυτό που περιγράφεται ως ιδιοκτησία που προκύπτει από την ηχογράφηση του ήχου από τη δισκογραφική εταιρεία.

Εδώ λοιπόν τι συμφωνούν οι δύο που μοιράζονται τα δικαιώματα (δημιουργοί και εταιρεία). Συμφωνούν πως τα πνευματικά δικαιώματα επανέρχονται στον καλλιτέχνη μόνο εφόσον «αποζημιωθεί» η εταιρεία για την ηχογράφηση,  Ενδέχεται δηλαδή οι δημιουργοί να μην πάρουν τίποτα, αφενός αλλά και από την άλλη, όταν κάποιος «κατεβάζει παράνομα» ένα τραγούδι δεν σκοτώνει την μουσική αλλά κλέβει τη δισκογραφική (σε πρώτη και κύρια βάση)

Για να μη μακρυγορούμε, υπάρχουν και τα δικαιώματα εκτέλεσης π.χ. συναυλίες που πάνε εξολοκλήρου στον καλλιτέχνη ή στους καλλιτέχνες κα τους δημιουργούς αλλά και αυτό πάλι θεωρητικό είναι. Γιατί για να γίνει μία συναυλία, να διαφημιστεί, να οργανωθεί, χρειάζεται η  διαμεσολάβηση της εταιρείας παραγωγής συναυλιών, που κατ’ αναλογία με την δισκογραφική, προσπορίζεται το όφελος της πρώτη (αποζημιώνεται πρώτη) και έπονται οι υπόλοιποι.

Με αυτά τα δεδομένα, ποια εταιρεία οργάνωσης συναυλιών θα προβάλλει και θα οργανώσει συναυλία νέων δημιουργών ή νέων μουσικών τάσεων, Ακόμα και σε μικρότερους χώρους (μπαρ, καφέ, music halls) ποιος επιχειρηματίας θα στηρίξει νέα μουσικά εγχειρήματα;

Όλη η κατάσταση είναι δομημένη και προσανατολισμένη στην εξυπηρέτηση του οικονομικού οφέλους των λίγων. Αυτών που αποτελούν την «μουσική βιομηχανία». Δύσκολα προκύπτει χώρος για να περάσει μία ακτίνα φωτός που θα επιτρέψει στα άγουρα μπουμπούκια να ανθίσουν. Δεν τους επιτρέπεται η άνθηση γιατί δεν μπορούν μα εγγυηθούν κέρδη για τα αφεντικά.

Ο καπιταλισμός καλπάζει και αυτό φαίνεται από την υπερσυσσώρευση κεφαλαίων, προϊόντων, κερδών και ισχύος στα χέρια ελαχίστων. Αυτό είναι που θα τον οδηγήσει και στην κατάρρευση, που όμως μη γελιόμαστε, ο καπιταλισμός έχει τον τρόπο να μας κάνει να πληρώνουμε εμείς, τα σπασμένα των υπηρετών του. Είναι πολύ πρόσφατα τα γεγονότα που ζήσαμε και ζούμε ακόμα, με φύλακα προστάτη του παγκοσμίου οικονομικού συστήματος, μία ψευδεπίγραφη αριστερή κυβέρνηση στη χώρα μας. Το μόνο που θα μπορούσαμε να ελπίζουμε για την τέχνη και ειδικότερα για την μουσική, είναι μία έκρηξη δημιουργίας, μία επανάσταση που θα ξεκινάει ακριβώς από την κατάρρευση του καπιταλιστικού προτύπου και θα εξελίσσεται στους δρόμους, στα σπίτια και το Internet. Μία επανάσταση που θα έχει βάση της το ότι μία διαλυμένη μουσική οικονομία δεν θα μπορεί να απασχολήσει και να πληρώσει για δημιουργίες κατά παραγγελία.

Θέλει προσοχή. Όταν η έκρηξη δημιουργίας, η επανάσταση στην τέχνη συμβεί και για όσο συντελείται,  να την αφουγκραστούμε και να κρατήσουμε τους καρπούς της γιατί σύντομα η βιομηχανία θα την μαντρώσει και αυτή και θα την τυλίξει με χρυσή κορδέλα. Είναι θέμα αισθητηρίου αλλά κυρίως αγάπης για την τέχνη

______________________________________________________________________

*   Είναι σχεδόν πάντα προτιμότερο να παρακολουθήσει κανείς μία μουσική παράσταση, ένα κονσέρτο ή μία συναυλία μουσικής δωματίου σε αξιόλογα ωδεία, όπου θα γίνει κοινωνός της τέχνης της μουσικής παρά να ακολουθεί σκηνές μεγάλων μουσικών παραστάσεων. Αυτοί οι καλλιτέχνες (στις μικρές σκηνές και στα ωδεία) ανήκουν στο ελεύθερο 2% καιπροσωπικά εκτιμώ πως αποτελούν τη μόνη ελπίδα για την μουσική στην Ελλάδα σήμερα

**Επίσης λόγος συσχετισμού με τον Γ. Πετρίδη

Άρθρο του Κώστα Καναβιούρη. Αναδημοσίευση από το  ARTInews

Μετά τον φωτισμό-ντισκοτέκ του Παρθενώνα, μετά το θάψιμο της ιστορίας από τους μπετατζήδες της Ακρόπολης υπό τον Μητσοτάκη, η ατίμωση του μνημείου των μνημείων συνεχίζεται, σύμφωνα (και αυτό είναι το φριχτό), με το σχέδιο. Δηλαδή σύμφωνα με την σύμβαση δωρεάς μεταξύ του Δημοσίου, του Ιδρύματος Ωνάση και της εταιρείας «Αριόνα».

Θα τοποθετηθούν μαρμάρινες πλάκες με το όνομα του χορηγού και της υπουργού (καταστροφής του) Πολιτισμού, σε τρία σημεία του Ιερού Βράχου! Φαίνεται ότι η κυρία Μενδώνη, η πιο ανατριχιαστική υπουργός (καταστροφής του) Πολιτισμού που πέρασε από το πολύπαθο υπουργείο, οδεύει βλακωδώς προς την αυτογελοιοποίηση, που όμως είναι οδυνηρότατα προσβλητική για το μνημείο, την ιστορία και την δημοκρατία.

Ουδείς τόλμησε ποτέ κάτι τέτοιο. Μήτε ο ίδιος ο Περικλής. Μήτε ο Ικτίνος και ο Καλλικράτης. Μήτε ο Φειδίας, ο Μνησικλής, ο Καλλίμαχος, ο Αγορακρίτης, ο Αλκαμένης.

Για να αντιληφθεί κανείς το μέγεθος της καταστροφικής γελοιότητας, αρκεί να ειπωθεί τούτο μόνο: κατά τις εργασίες συντήρησης του Παρθενώνα, αποκαλύφθηκαν στις επιφάνειες επαφής των σπονδύλων (11 σπόνδυλοι ο κάθε κίονας), να έχουν χαράξει οι λιθοξόοι, τα μαστόρια της αρχαιότητας, τα ονόματά τους. Με σεμνή συνείδηση αιωνιότητας. Με αιώνια ευγνωμοσύνη και περηφάνεια. Με τη ανωνυμία που κάνει τον άνθρωπο δημιουργό. Μόνο αυτοί το ήξεραν. Αυτοί και ο χρόνος.

Υπό αυτό το πρίσμα πρέπει να δούμε τη χειμαρρώδη βλακεία της Υπουργού (καταστροφής του) Πολιτισμού και το χυδαίο νεοπλουτισμό που προσβάλει την Ιστορία, από τον χορηγό. Αυτή η ατίμωση όμως προσβάλει και μολύνει τους πάντες και τα πάντα.

Την Ιστορία, τη Δημοκρατία, τον ίδιο τον Ελληνικό λαό. Δεν πρέπει να περάσει. Είναι έγκλημα καθοσιώσεως.

[ Κώστας Καναβούρης / Ελλάδα / 06.04.21 ]

Και περνούσε η ώρα κι ανέβαιναν πολλοί
πιο πολλοί, πιο πολλοί πιο πολλοί

(Τετάρτη 28 Ιούλίου – Λ. Κηλαηδόνης)

Το αίσθημα που ήθελε να εκφράσει ο Λουκιανός Κηλαηδόνης όταν έγραφε τους στίχους αυτούς, για το τραγούδι του που αφηγείται την πρώτη του συναυλία στον Λυκαβηττό και του έδωσε τον τίτλο  «Τετάρτη 28 Ιουλίου», είναι δύσκολο να το νιώσει κανείς. Το να ξεπερνάς τις προσδοκίες σου εν μέσω πανδημιών και σχεδόν εχθρικών συνθηκών, σου δίνει μία μεγάλη χαρά. Κάπως έτσι πρέπει να αισθάνθηκαν και οι συνδιοργανωτές της χθεσινής γιορτής κινηματογράφου, στο ΑΕΛΛΩ της Ραφήνας.

Η διοργάνωση ξεπέρασε σχεδόν κάθε εμπόδιο και έγινε μία καλή παρουσίαση του πιο φρέσκου κομματιού του ελληνικού κινηματογράφου, που συγκέντρωσε και μας έφερε το Ciné Σχολειό Πικερμίου. Της παραγωγής ταινιών μικρού μήκους που προβλήθηκαν τόσο στο κορυφαίο φεστιβάλ της Δράμας, όσο και στο Βερολίνο, τη Βενετία, το Σαράγεβο, τη Σαγκάη και αλλού. Κινηματογράφος γεμάτος νεανική έμπνευση και  φρεσκάδα, εικόνες, σενάρια. Ταινίες, όλες παιδιά ζωντανής τέχνης και εξελισσόμενης δημιουργίας

Τις προσεχείς ημέρες αρχίζει το 43ο φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους στη Δράμα. Πρόκειται για το κορυφαίο φεστιβάλ στην Ελλάδα και ένα από τα κορυφαία της Ευρώπης. Αυτό το αποδεικνύει άλλωστε και το πλούσιο αρχείο του. Πρόκειται για μία ετήσια γιορτή του κινηματογράφου, ο οποίος προσφέρει στο κοινό το πιο φρέσκο, το πιο παθιασμένο και απόλυτα ταυτισμένο με την τέχνη, μέρος του. Τις ταινίες μικρού μήκους και τους δημιουργούς τους.

Όμως μία ετήσια γιορτή, για την τέχνη του κινηματογράφου και τους θιασώτες του, δεν είναι αρκετή. Στην Ελλάδα όπου το ταλέντο και η αφοσίωση των δημιουργών είναι αντιστρόφως ανάλογες με την εμπορική κινηματογραφική παραγωγή, ο χώρος που στεγάζει όλη αυτή τη δημιουργία, εκτός από το ετήσιο φεστιβάλ της Δράμας αποτελείται και από άλλα φεστιβάλ. 

Άλλα φεστιβάλ είναι (ενδεικτικά αναφέρουμε) το Athens Fashion Film Festival, To Positively Different Shortfilm Festival στο οποίο είχαμε κάνει και αφιέρωμα από την Attica Voice, το Διεθνές Φεστιβάλ Τουριστικών Ταινιών Μικρού Μήκους, το ανερχόμενο Micro μ, το Animation Marathon, το Athens Short Films Festival και άλλα ακόμα, αφού οι δημιουργοί στην χώρα μας είναι αρκετοί και πάντα αναζητείται δίαυλος επικοινωνίας της τέχνης τους με το κοινό.