Δεν το είπε ακριβώς έτσι ο Σουρής, έτσι όμως θα το έλεγε αν ζούσε σήμερα και έβλεπε όλο αυτό το συρφετό που κινείται μεταξύ καρναβαλιού και εθνικιστικού παραληρήματος. Όλους αυτούς τους ανθρώπους που εκ του ασφαλούς , αλλά και εκ του αφελούς, παριστάνουν τους πατριώτες. Αυτούς που, ενώ ξεπουλήθηκε και ξεπουλιέται ακόμη η χώρα στους Γερμανούς, στους Κινέζους, στους Ιταλούς, στους Γάλλους, στους Καναδούς, στους Αμερικανούς αλλά και στους ντόπιους ολιγάρχες, παριστάνουν τόσα χρόνια τον Κινέζο και βγαίνουν στο δρόμο μόνο για να διαμαρτυρηθούν για το ΤΙΠΟΤΑ, για το ΑΝΟΥΣΙΟ, για το ΑΝΩΔΥΝΟ. Απλά για να θυμίσουν σε όλους μας ότι όπως σε κάθε χώρα, έτσι και στη δική μας, και ειδικά σε σκοτεινούς καιρούς όπως είναι αυτοί που διανύουμε, επικρατούν η ανοησία, η κακία, ο ρατσισμός, ο φασισμός και όλα τα άλλα ταπεινά ένστικτα

" Καθημερινά κολυμπάμε στο ευχητικό πέλαγος μιας ευκταίας ευτυχίας, που όλο κινάει να ’ρθει και ποτέ δε φτάνει. Και πώς να φτάσει με μαγικές επικλήσεις εκ του ασφαλούς και χωρίς αγώνα;" 

Βασίλης Ραφαηλίδης - Κείμενα στο Έθνος

Μετά την άκρατη ευχολογία των ημερών, ας διαβάσουμε ένα επίκαιρο κείμενο του Βασίλη Ραφαηλίδη :

Αν δεν υπήρχαν οι ευχές, ίσως ο κόσμος να ’ταν καλύτερος. Διότι η ευχή υποκαθιστά τη συγκεκριμένη πράξη ή ενέργεια «για κάτι το καλύτερο» με μια άνευ νοήματος μαγική επίκληση για το «καλώς έχειν των πραγμάτων». (Η παμπάλαια ομηρική λέξη «ευχή» είναι σύνθετη, και παράγεται από το «ευ» και το «έχω». Συνεπώς, ευχή σημαίνει «έχειν καλώς», και κατά προέκταση «επιθυμία για το έχειν καλώς» των ανθρώπων και των πραγμάτων). 

Όμως παρά την αρχαιότητα των ευχών, ο κόσμος συνεχίζει να «έχει κακώς» κι αυτό σημαίνει πως οι ευχές αποδείχτηκαν ολικά ανεπαρκείς για την τακτοποίηση των κακώς κειμένων. Ωστόσο, όλες οι γλώσσες είναι κατάφορτες από ένα ατέλειωτο ευχολόγιο, πράγμα που σημαδεύει επίμονα τον ανθρώπινο πόθο για κάτι το καλύτερο. Δηλαδή, ο ρόλος της ευχής σταματάει στην κατάδειξη της επιθυμίας για ευτυχία, χωρίς βέβαια να υποδεικνύει κανέναν τρόπο για την επίτευξή της. 

"Ο μοναχός ο άνθρωπος, όταν γλεντούν οι άλλοι

ντρέπεται που ‘ναι μοναχός και στη χαρά φαλτσάρει
Ο μοναχός ο άνθρωπος όταν γλεντούν οι άλλοι
γίνεται μόνος δυο φορές και σκύβει το κεφάλι"

Έτσι  τραγουδούσε ο Νίκος Παπάζογλου πάνω σε στίχους του Λάζαρου Ανδρέου και αποτύπωνε μια πραγματικότητα. Την αδυναμία του ανθρώπου να διαχειριστεί τη μοναξιά, ειδικά την περίοδο των εορτών. Ο άνθρωπος τρέμει τη μοναξιά, μα πάνω απ΄ όλα τρέμει μήπως ο περίγυρος καταλάβει ότι είναι μόνος.

Η μοναξιά θεωρείται ντροπή, αδυναμία, ελάττωμα. Γι’ αυτό ο άνθρωπος δεν πρέπει να μείνει μόνος. Πρέπει να κρύψει ότι είναι μόνος. Ειδικά τις γιορτές πρέπει να αποδείξει ότι ανήκει κάπου. Ειδικά τις γιορτές πρέπει να διασκεδάσει. Η επιθυμία μετατρέπεται ξαφνικά σε υποχρέωση και οι γιορτές, από χρόνος ξενοιασιάς και ανεμελιάς, μετατρέπονται σε στοίχημα αυτοεπιβεβαίωσης

Θα προσπαθήσει, λοιπόν, να ενταχθεί κάπου. Θα πάρει την μοναξιά του και θα την τοποθετήσει δίπλα από άλλες παράλληλες και ασύμβατες μεταξύ τους μοναξιές και θα σύρουν μαζί το χορό μιας υποχρεωτικής διασκέδασης. Πολλές μοναξιές θα ενωθούν μεταξύ τους, χωρίς ωστόσο να μπορέσουν να μετατραπούν σε κοινότητα. Έχει αρχίσει να το χάνει αυτό το παιχνίδι ο σύγχρονος άνθρωπος, από τη στιγμή που αποφάσισε να προτάξει τον εαυτό του πάνω από το σύνολο. Γι αυτό ο σύγχρονος άνθρωπος είναι πιο μόνος από ποτέ. Το ξέρει, το κυνήγι στην αρένα του καπιταλισμού τον έχει εξωθήσει σε αυτό, το έχει αποδεχτεί, νομίζει πολλές φορές ότι τον βολεύει, τον πονάει μόνο στην περίοδο των εορτών

Παρόλα αυτά, τα social media θα πλημμυρίσουν από εικόνες επιτηδευμένης ευτυχίας και καλοπέρασης. Αφού ο άνθρωπος μπορεί να φωτογραφίσει την ευτυχία του, αυτή υπάρχει. Είναι μπροστά του, παγωμένη στην οθόνη του κινητού του και μπορεί να την ανακαλέσει όποτε χρειαστεί. Μπορεί να την δείξει και στους άλλους και να πει «Ορίστε, περνάω καλά». Και αφού αυτή υπάρχει, αυτός είναι καλά.

Μέχρι την επόμενη φορά που θα πρέπει πάλι να αποδείξει στον εαυτό του αλλά και στον περίγυρό του ότι είναι καλά, προσπαθώντας μέχρι τότε να διαχειριστεί το κενό και τα αδιέξοδά του. Δύσκολο πράγμα.

ΥΓ. Η φωτογραφία που συνοδεύει το κείμενο είναι από τα Χριστούγεννα του 1960 στα Χαυτεία, στην Ομόνοια. Μια εποχή πολύ δύσκολη για τους Έλληνες. Δέκα χρόνια μετά τη λήξη του εμφυλίου πολέμου και μια σκληρή δεξιά κυβέρνηση να διώκει , να φυλακίζει και να εξορίζει ακόμη τους αριστερούς. Παρόλα αυτά, υπήρχε στον κόσμο η αίσθηση της κοινότητας, αυτή που θα μπορούσε να τον κινητοποιήσει και να τον κάνει να διεκδικήσει καλύτερες ημέρες. Αυτό, πλέον, παρήλθε οριστικά.

Υπάρχουν πολλών ειδών εγκλήματα. Υπάρχουν εγκλήματα που γίνονται εν βρασμώ ψυχής. Υπάρχουν εγκλήματα που γίνονται για την επίτευξη κάποιου σκοπού. Υπάρχουν εγκλήματα που γίνονται από ψυχοπαθείς κατά συρροή δολοφόνους. Και θα υπάρχουν πάντα εγκλήματα όσο ο άνθρωπος δεν μπορεί να επιβληθεί στη σκοτεινή πλευρά του εαυτού του.

Υπάρχει, όμως, και ένα είδος εγκλήματος που μπορούμε να το πούμε συστημικό. Είναι το έγκλημα που το γεννούν η αποθέωση του μίσους, της μαγκιάς, του σεξισμού, της ομοφοβίας, του ρατσισμού, του εθνικισμού, του μιλιταρισμού. Είναι το έγκλημα που θεριεύει στις κοινωνίες όπου κλείνουν βιβλιοπωλεία, ωδεία και κινηματογράφοι και ανοίγουν γυμναστήρια και παλαιστήρια. Είναι το έγκλημα που στα μάτια αυτού που το κάνει δεν είναι και τόσο έγκλημα

Είναι το έγκλημα που γεννούν οι εξουσιαστικές δομές, η πατριαρχία, ο καπιταλισμός, ο φασισμός. Αυτές οι δομές που χωρίζουν την κοινωνία στα δύο. Στους δυνατούς και στους αδύνατους. Στους επιτυχημένους και στους χαμένους. Στους άντρες και στις γυναίκες. Στους πλούσιους και στους φτωχούς. Σε αυτούς που διατάζουν και σε αυτούς που υπακούν. Σε αυτούς που συντάσσονται με την εξουσία και σε αυτούς που είναι προορισμένοι να υποταχτούν σε αυτήν και να γίνουν υπηρέτες των πρώτων. Σε αυτούς που μεγάλωσαν με την πεποίθηση πως είναι πολίτες πρώτης κατηγορίας και πως οι άλλοι είναι παρακατιανοί, όχι και τόσο ίσοι με αυτούς και άρα τα εγκλήματα εναντίον τους δεν είναι και τόσο εγκλήματα

Η Ελένη Τοπαλούδη, ο Βαγγέλης Γιακουμάκης, ο Ζακ Κωστόπουλος, ο Αλέξης Γρηγορόπουλος, ο Αλβανός εργάτης στην Κέρκυρα, οι Πακιστανοί εργάτες στη Μανωλάδα είναι μερικά μόνο από τα πολλά θύματα αυτού του ακήρυχτου και προαιώνιου πολέμου, της επιβολής του νόμου της ζούγκλας

Eίναι οι αδύναμοι, οι περιθωριακοί, οι διαφορετικοί, οι ξένοι. Είναι γυναίκες που δεν μπορούν να αντισταθούν, είναι παιδιά που δεν έχουν μάθει και δε θέλουν να δέρνουν, είναι πρόσφυγες που δεν τολμούν να καταγγείλουν. Ξέρουν όλοι αυτοί πως απέναντί τους θα βρουν ένα ολόκληρο πλέγμα προκαταλήψεων που όχι μόνο δε θα τους δικαιώσει αλλά θα τους δικάσει και από πάνω γι αυτό που είναι. Θα δικάσει την αδυναμία τους, την ευαισθησία τους, τη διαφορετικότητά τους και θα προσπαθήσει να κάνει έναν συμψηφισμό.

Οι άνθρωποι αυτοί ξέρουν πως η αστυνομία είναι πιο πιθανό να βάλει χειροπέδες σ' αυτούς παρά στους θύτες, όπως έγινε στην περίπτωση του Ζακ Κωστόπουλου. Είναι πιο πιθανό να τους πυροβολήσει όπως έγινε στην περίπτωση του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Είναι πιο πιθανό να τους βάλει ενοχοποιητικά στοιχεία στα σακίδιά τους όπως έγινε στην περίπτωση του Μάριου Ζέρβα. Ξέρουν πως αν δε θέλεις μπλεξίματα με την αστυνομία, εκτός από το να είσαι αθώος, πρέπει και να φαίνεσαι κανονικός και υποτακτικός.

Ξέρουν ακόμα πως η δικαιοσύνη θα είναι καχύποπτη απέναντί τους. Πως θα ρωτήσει τη γυναίκα τι φορούσε πριν από το βιασμό της. Πως θα ζητήσει να μάθει αν ο μαθητής έβρισε τον Κορκονέα πριν αυτός σηκώσει το όπλο και τον εκτελέσει. Πως θα ρωτήσει αν ο μετανάστης που ξυλοκοπήθηκε ή σκοτώθηκε μπήκε παράνομα στη χώρα μας. Ξέρουν όλοι αυτοί πως το πιο πιθανό είναι να εξευτελιστούν ή να βρεθούν οι ίδιοι κατηγορούμενοι. Και σιωπούν, όσοι από αυτούς επιζούν

Αλήθεια, σε ποια δίκαιη κοινωνία θα μπορούσαν κάποιοι να ισχυριστούν ότι είχε και ο Κορκονέας τα δίκια του επειδή ο Γρηγορόπουλος μπορεί να τον έβρισε; Σε ποια πολιτισμένη κοινωνία θα μπορούσαν κάποιοι να πουν ότι το βιασμό της τον προκάλεσε η γυναίκα-θύμα επειδή μπορεί αυτή να ντυνόταν προκλητικά; Ποια ανθρώπινη κοινωνία θα μπορούσε να προσπερνά με τόση ελαφρότητα και αδιαφορία τους αμέτρητους θανάτους των προσφύγων σαν να μην είναι αυτοί άνθρωποι της ίδιας αξίας; Ποια κοινωνία θα μπορούσε να αποδέχεται την ύπαρξη σκλάβων χωρίς δικαιώματα; Ποια κοινωνία θα μπορούσε να αποδέχεται μια δολοφονία σαν αυτή του Ζακ Κωστόπουλου, ακόμη και αν αυτός είχε επιχειρήσει πράγματι να ληστέψει το κατάστημα;

Αυτή η κοινωνία είναι η δική μας κοινωνία. Αυτή δυστυχώς μας έλαχε και ή θα παλέψουμε να την αλλάξουμε ή θα περιμένουμε μοιρολατρικά να δούμε πότε θα φάει κι εμάς. Ξέρουμε ότι τα παραπάνω σχήματα δεν έχουν στεγανά. Πως ένας ξένος μπορεί να βιάσει μια γυναίκα, πως μια γυναίκα μπορεί να σκοτώσει έναν πρόσφυγα. Αυτό θα γίνει, όμως, επειδή θα έχουν φορέσει το μανδύα μιας από τις εξουσιαστικές μορφές της κοινωνίας μας. Και αυτές είναι που πρέπει να σπάσουν. Όλοι ίσοι, όλοι άνθρωποι

"Αν θέλεις μια εικόνα του μέλλοντος, φαντάσου μια μπότα να πατάει το πρόσωπο ενός ανθρώπου - για πάντα "

eorge Orwell - 1984

Το μέλλον είναι εδώ ... και είναι σκοτεινό ... Γαλλία 2018

"Ήταν πατριώτη ένας λαός, ένας μεγάλος τοπικός εχθρός.

Θέλανε να 'χουν όλοι το σπιτάκι τους, καθημερινά το μεροκαματάκι τους
να 'χουν ακόμα κι άμα θα κακογεράσουν, μια συνταξούλα για να μην πεινάσουν.

Νιώθεις πατριώτη τι εχθρός, ήταν τούτος ο παλιολαός...

Θέλανε να μην περπατούν στα τέσσερα, να σκέφτονται και να μιλούν ελεύθερα
να κυβερνάει αυτός που θα 'χουνε διαλέξει, κανένας πια να μην τους κοροϊδέψει"

Ι.Καμπανέλλης - Εχθρός λαός

Εχθρός λαός για την εξουσία. Εχθρός του λαού η εξουσία. Ίσως είναι καιρός να καταλάβει ο γαλλικός λαός, ο ελληνικός λαός αλλά και όλοι οι λαοί του κόσμου ότι οι πραγματικοί τους εχθροί δεν είναι οι άλλοι λαοί. Δεν είναι οι ξένοι εκτός και εντός των συνόρων, αλλά οι ίδιες οι κυβερνήσεις τους. Αυτές που πρωταρχικό τους μέλημα είναι η εξυπηρέτηση των μεγάλων συμφερόντων. Αυτές που κάθε τέσσερα χρόνια παίρνουν με ψεύτικες υποσχέσεις το δικαίωμα από το λαό να κυβερνούν ερήμην του λαού, εξαπατώντας τον και εξαθλιώνοντάς τον.

Η πρόσφατη Σύνοδος κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης έληξε, χωρίς να φέρει τις, αναμενόμενες ως μάννα εξ ουρανού για τον Μωυσή-πρωθυπουργό της χώρας μας, κυρώσεις εναντίον της Τουρκίας. Η κυβέρνηση μούδιασε και απογοητεύτηκε από την «έλλειψη αλληλεγγύης» των εταίρων μας. Ο ΣΥΡΙΖΑ βρήκε άλλη μία ευκαιρία να μιλήσει για μια ακόμη διπλωματική ήττα της χώρας μας, τζογάροντας κι αυτός στο αδιέξοδο παιχνίδι πλειοδοσίας πατριωτισμού. Τα κανάλια βρήκαν και αυτά την ευκαιρία να συνεχίσουν το γνωστό τρομολαγνικό και πολεμοκάπηλο παιχνίδι τους και έμεινε ο απλός ανενημέρωτος πολίτης, για άλλη μια φορά με το αίσθημα του προδομένου και αδικημένου

Δυσκολευόμαστε πολύ να παρακολουθήσουμε τον απλό πολίτη που, μέσα στην άγνοιά του,  νομίζει πως το Αιγαίο είναι μια θάλασσα που εμείς, οι Έλληνες, απλά έχουμε ξεχάσει να βάλουμε συρματόπλεγμα και να την περιφράξουμε. Απογοητευόμαστε που οι κυβερνήσεις μας εμφανίζονται τόσο άτολμες να συζητήσουν για όλα τα θέματα που απασχολούν εμάς και τους γείτονες, όποιοι κι αν είναι αυτοί. Θυμώνουμε όταν βλέπουμε τα κόμματα να επιδίδονται σε μια υποκριτική πατριωτική πλειοδοσία. Εξοργιζόμαστε όταν κάποιες φωνές λογής και σύνεσης αντιμετωπίζονται ως «ανθελληνικές» (sic) ή «προδοτικές»  

Επειδή το θέμα μας απασχολεί ιδιαίτερα, όχι μόνο γιατί είναι ένα θέμα που μπορεί να μας οδηγήσει σε πόλεμο, αλλά και επειδή αποτελεί μια μόνιμη πηγή δηλητηριασμού της πολιτικής και κοινωνικής ζωής της χώρας τροφοδοτώντας το συμπαθή – πλην όχι άμοιρο των ευθυνών του – λαό με ψεύτικους εχθρούς ώστε να ξεχνάει τα πραγματικά αίτια της κακοδαιμονίας του, φιλοξενούμε ένα άρθρο του επίτιμου Α/ΓΕΝ, ναύαρχου Αντώνη Αντωνιάδη, τον οποίο, βεβαίως, πρόλαβαν διάφοροι πλειοδότες πατριωτισμού να τον χαρακτηρίσουν ως συνήγορο της Τουρκίας . Ακολουθεί το άρθρο , όπως αυτό δημοσιεύτηκε σήμερα στην Εφημερίδα των Συντακτών

Παρακολουθώντας τις τόσο πια κοινότοπες αναλύσεις σχετικά με τις τουρκικές επιδιώξεις και τις εντυπωσιακές γνώσεις ακόμα και για τις πιο ενδόμυχες σκέψεις του Ερντογάν, θα περίμενα αντίστοιχα ν’ ακούσω τουλάχιστον, έστω και ακροθιγώς, κάποια αντερείσματα. Θα περίμενα έστω και ψήγματα αυτοκριτικής και αυτογνωσίας. Αγνωστες μεν έννοιες στην Ελλάδα, δυστυχώς όμως πολύ βασικές, για την κατανόηση και επίλυση προβλημάτων. Θέλοντας λοιπόν να κάνω μια ελάχιστη συνεισφορά, θα περιοριστώ στις πιο ευδιάκριτες αδυναμίες της εξωτερικής μας πολιτικής.

Η πιο εμφανής διαπίστωση είναι ότι παραδοσιακά επιδεικνύουμε μια δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία στην προσέγγιση των διμερών θεμάτων. Αισθανόμαστε την περίφημη δημοσιοϋπαλληλική σιγουριά, ακόμα και μέσα σε αυτό το λιμνάζον κλίμα έντασης και αντιπαλότητας, τρέμοντας τις συνέπειες των όποιων αλλαγών. Αποφεύγουμε, επικαλούμενοι διάφορες μαξιμαλιστικές αιτιάσεις, τον διάλογο επιδιδόμενοι σε «διπλωματικούς μαραθώνιους» για να μας λύσουν οι άλλοι τα προβλήματά μας. Εχουμε οχυρωθεί πίσω από την ιδιότητά μας ως μέλος της Ε.Ε. και μιας ψευδαίσθησης ασφάλειας που θεωρούμε ότι μας παρέχει και της δήθεν πολιτισμικής ανωτερότητας που νομίζουμε ότι συνεπάγεται, μη δείχνοντας την παραμικρή διάθεση για μια ρεαλιστική προσέγγιση και συνδιαλλαγή.

Τοποθετούμε δε πάντα τον εαυτό μας στη θέση του φιλειρηνικού και νομοταγούς θύματος, το οποίο έχει χρέος η διεθνής κοινότητα να προστατέψει, απέναντι σε μια Τουρκία η οποία διαρκώς επιβουλεύεται την εθνική μας κυριαρχία και ακεραιότητα. Το ενδεχόμενο όμως αυτό έχει λήξει εδώ και 200 χρόνια (θα το εορτάσουμε κιόλας) και θεωρώ ότι καιρός είναι να ξεπεράσουμε αυτές τις ακαλλιέργητες αντιλήψεις για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε.

Εμποτισμένοι όμως, ακόμα και από τη σχολική μας παιδεία, με μια τέτοια νοοτροπία, είναι μοιραίο να φοβόμαστε την οποιαδήποτε συνδιαλλαγή με τη χώρα αυτή. Αυτή η νοοτροπία είναι που μας φοβίζει να καθίσουμε στο τραπέζι του διαλόγου και να διαπραγματευτούμε ως ίσος προς ίσο. Να διαπραγματευτούμε άφοβα εφ’ όλης της ύλης και όχι μόνο για τον καθορισμό της υφαλοκρηπίδας, γιατί όσα περισσότερα επιλύσουμε τόσο καλύτερη χώρα θα παραδώσουμε. Να διαπραγματευτούμε χωρίς να φοβόμαστε ότι ο διάλογος θα μας οδηγήσει σε ανεπιθύμητα τετελεσμένα. Μια προσφυγή στη Χάγη μπορεί, ο διάλογος όχι. Και τέλος, να διαπραγματευτούμε ανοιχτόμυαλα, χωρίς να στρουθοκαμηλίζουμε.

Γιατί είναι στρουθοκαμηλισμός να μην αναγνωρίσουμε το γεγονός ότι η Συνθήκη της Λωζάννης, την εποχή και υπό τις συνθήκες και σκοπιμότητες τις οποίες γράφτηκε, μοιραία θα εμπεριέχει εσκεμμένες, για λόγους πολιτικών ισορροπιών, ασάφειες. Επίσης και άκαιρες για τη σημερινή πραγματικότητα διατάξεις. Διατάξεις, ορισμένες από τις οποίες έχουν ξεπεραστεί τόσο από τον χρόνο όσο και από τις συνθήκες (αφοπλισμός νήσων) και τις οποίες, για λόγους εθνικού συμφέροντος, παραβλέπουμε.

Για τους ίδιους λόγους και επικαλούμενοι διατάγματα του 1920, παραβλέπουμε διάταξη, του πρόσφατα επικυρωμένου «Δίκαιου της θάλασσας», η οποία περιορίζει την έκταση του εθνικού μας εναέριου χώρου στα 6 ναυτ. μίλια. Στο ίδιο πνεύμα θεωρούμε ότι και το FIR Αθηνών, στο σύνολό του, είναι εθνικός εναέριος χώρος, ενώ είναι μια περιοχή απλής ρύθμισης της εναέριας κυκλοφορίας για την πολιτική αεροπορία.

Εξίσου στρουθοκαμηλίζουμε μη αναγνωρίζοντας ότι για τον καθορισμό των ΑΟΖ και της υποκείμενης υφαλοκρηπίδας και για γεωγραφικά «στριμωγμένες» περιοχές, όπως η περίπτωσή μας, δεν προβλέπεται μονομερής οριοθέτηση από καμία χώρα. Το ίδιο ισχύει και για τα όρια των υφαλοκρηπίδων. Για κάθε οριοθέτηση είναι απαραίτητη προϋπόθεση η κοινή αποδοχή από τα όμορα κράτη. Αυτό εξάλλου επιδιώκουμε ως το μοναδικό θέμα διαλόγου με την Τουρκία. Συνεπώς σε θαλάσσιες περιοχές, στις οποίες αφ’ ενός δεν έχουμε εγκαθιδρύσει ΑΟΖ και αφ’ ετέρου δεν έχει αποσαφηνιστεί το όριο των υφαλοκρηπίδων, δεν δικαιούμαστε κυρίαρχα και κυριαρχικά δικαιώματα.

Αυτά για να κατανοήσουμε ότι δεν δικαιούμαστε, γι’ αυτό άλλωστε και δεν το επιχειρούμε, να διώξουμε το τουρκικό ερευνητικό σκάφος από την Ανατολική Μεσόγειο, εφόσον αυτό κινείται πέραν των 6 ναυτ. μιλίων από τις ελληνικές ακτές.

Παρά λοιπόν τα όσα θέλουμε να πιστεύουμε και διατεινόμαστε, η Ελλάδα ακολουθεί και αυτή την παγκόσμια πρακτική, φυσικά και της Τουρκίας, παραβλέποντας ή συμμορφούμενη με τις διατάξεις των διεθνών Συνθηκών και Συμβάσεων ανάλογα με το εθνικό συμφέρον.

Πρέπει λοιπόν να συνειδητοποιήσουμε, όσο οδυνηρό και αν μας φαίνεται, ότι μόνο ο διμερής ανοιχτόμυαλος διάλογος έχει κάποιες πιθανότητες να δώσει λύσεις που θα μας απαλλάξουν κάποτε από την αιώνια, ανούσια και δυσβάσταχτα δαπανηρή αντιπαράθεση στην περιοχή μας. Ηδη, παρά τη χωλαίνουσα οικονομία, ετοιμαζόμαστε για εξοπλιστικές δαπάνες.

Ας επαναπροσδιορίσουμε λοιπόν τους «διπλωματικούς μαραθώνιους», γιατί εκτός του ότι ματαιοπονούμε, εμφανιζόμαστε και ως αμετροεπείς, από την άποψη ότι εάν επιβληθούν κάποιες μάλλον ασήμαντες κυρώσεις, αυτές θα υπαγορεύονται από τη διεθνή δυσαρέσκεια για τη στάση της Τουρκίας στον Καύκασο, τη Συρία, τη Λιβύη ή την προμήθεια των S-400 και όχι από τις δικές μας ανησυχίες για τις βόλτες του τουρκικού ερευνητικού στα διεθνή ύδατα.

Ας ανοίξουμε τα μάτια μας μπροστά σε έναν χάρτη και ας αναγνωρίσουμε, με ρεαλισμό, ότι η Τουρκία είναι μια χερσόνησος χώρα με πάνω από 900 χιλιόμετρα ακτογραμμής στη λεκάνη της Ανατ. Μεσογείου και δεν είναι παράλογο να επιδιώκει σχετική ΑΟΖ.

Ας ανοίξουμε και τα αυτιά μας να ακούσουμε τα μηνύματα της διεθνούς κοινότητας, η οποία, με κάθε τρόπο εδώ και καιρό, μας λέει ξεκάθαρα να συμβιβαστούμε και να τα βρούμε μόνοι μας, μη περιμένοντας βοήθεια από κανέναν.

Και τέλος, ας ανοίξουμε και τα περιχαρακωμένα μας μυαλά, ιδιαίτερα όταν επιδιώκουμε επιβολή κυρώσεων, μήπως και καταλάβουμε ότι μια Τουρκία σε δεινή οικονομική κατάσταση και πολιτική απομόνωση εναντίον μιας μόνο χώρας θα εκτονώσει την αδυναμία της και αυτή η χώρα δεν είναι άλλη από την Ελλάδα. Αυτό το ενδεχόμενο θα πρέπει να φοβόμαστε και όχι τον διμερή διάλογο.

Μόλις ο Κυριάκος Μητσοτάκης επέστρεψε από τις ΗΠΑ, όπου είχε πάει για να εγκαταστήσει την κόρη του προκειμένου να την σώσει από τον εγκλωβισμό της σε κάποιο ελληνικό δημόσιο Πανεπιστήμιο, ανακοινώθηκε η σύνθεση της νέας κυβέρνησης

Οι δημοσκοπήσεις των τηλεοπτικών σταθμών συνεχίζουν τη δουλειά για την οποία πληρώνονται και εξακολουθούν να βγάζουν ως πρώτο κόμμα τη Νέα Δημοκρατία και ως καταλληλότερο πρωθυπουργό τον Κυριάκο Μητσοτάκη! Είναι προφανές πως κάνουν τη δουλειά τους, πιστεύοντας πως με την τακτική αυτή θα καταφέρουν να διατηρήσουν τη Νέα Δημοκρατία στην κυβέρνηση.

Ο Ιόλαος ήταν ανιψιός του Ηρακλή και ο βοηθός του στους δώδεκα άθλους του. Ειδικά η συμβολή του στην πάλη του Ηρακλή με τη Λερναία Ύδρα ήταν καταλυτική. Η Λερναία Ύδρα ήταν ένα τέρας με πολλά κεφάλια, που δεν μπορούσε ποτέ κανείς να το σκοτώσει γιατί όποτε του έκοβε το ένα κεφάλι, στη θέση του κομμένου κεφαλιού ξεπηδούσαν δύο.

Ο μόνος τρόπος να μην μπορέσουν τα καινούργια κεφάλια να ξεπηδήσουν ήταν, μόλις ο Ηρακλής έκοβε το ένα κεφάλι, κάποιος άλλος να το καυτηρίαζε. Και αυτός ο άλλος ήταν ο Ιόλαος. Μόλις ο Ηρακλής έκοβε το ένα κεφάλι, ο Ιόλαος το καυτηρίαζε με μια αναμμένη δάδα και έτσι δεν επέτρεπε να ξεπηδήσουν τα καινούργια κεφάλια. Ο Ιόλαος, λοιπόν, ήταν ο πυροδότης. Αυτός δηλαδή που έβαζε φωτιά. Το όνομα του πυροδότη Ιόλαου επέλεξε η κυβέρνηση των α(χ)ρίστων να δώσει στο υποτιθέμενο σχέδιο αντιμετώπισης των πυρκαγιών. Τόσα καταλαβαίνει, τόσα κάνει

Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε την επιλογή ενός ονόματος από την ελληνική μυθολογία για να χαρακτηρίσει μια πράξη εντελώς αντίθετη από αυτήν που το όνομα συμβολίζει. Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση ήταν το 2012, όταν με υπουργό Δημόσιας Τάξης τον Νίκο Δένδια, η επιχείρηση σκούπα στο κέντρο της Αθήνας ενάντια στους πρόσφυγες-μετανάστες πήρε το όνομα του Ξένιου Δία, δηλαδή του φιλόξενου Δία, του προστάτη των ξένων και του θεσμού της φιλοξενίας. Ακόμη και τα φιλικά προς την κυβέρνηση μέσα μιλούσαν για την επιχείρηση «Ξένιος Δίας» αποκαλώντας την επιχείρηση-σκούπα αποδεικνύοντας με τον πιο κραυγαλέο τρόπο την επιδερμική και υποκριτική σχέση τους με ο,τιδήποτε έχει σχέση με την ιστορία αυτού του τόπου 

Ένας ηλίθιος δεν είναι οπωσδήποτε δεξιός. Ένας δεξιός, όμως, είναι σίγουρα ηλίθιος. Και αν από κάπου τους βλέπει ο Ξένιος Δίας, θα είναι εξοργισμένος. Όσο για τον Ιόλαο, θα γελάει μαζί τους την ώρα που θα ανάβει τις δάδες