Έχουμε γράψει πολλές φορές πως ένας από τους πιο σημαντικούς λόγους του μεγάλου θυμού που φωλιάζει στην ελληνική κοινωνία και που δεν επιτρέπει την κοινωνική ειρήνευση, είναι η αίσθηση της ατιμωρησίας που ολοφάνερα και προκλητικά απολαμβάνουν ορισμένα προνομιούχα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας

«Γιατί δε φοράς κράνος;» … αυτό βρήκε μόνο να πει ο αστυνομικός που επέβλεπε την κυκλοφορία των οχημάτων στο χώρο γύρω από τη Βουλή όταν εμφανίστηκε ένας αυτόπτης μάρτυρας, ένας οδηγός μιας μηχανής, που δήλωνε πως ο Ιάσονας είχε περάσει με πράσινο όταν χτυπήθηκε θανάσιμα από ένα αυτοκίνητο που έστριψε - όπως όλα δείχνουν - αντικανονικά, για να μπει στον προαύλιο χώρο της Βουλής

«Μη λες χαζομάρες …» προσπαθούσε να συνετίσει το μάρτυρα ο αρχιφύλακας της Τροχαίας … «Άντε φύγε από ‘δω… εξαφανίσου» … του φώναζε εμφανώς εκνευρισμένος, αντί να ζητήσει από αυτόν να καταθέσει τη μαρτυρία του. Μια μαρτυρία που θα πήγαινε χαμένη αν δεν υπήρχε η κινητοποίηση χιλιάδων πολιτών που άρχισαν να κοινοποιούν το γεγονός και να το αναδεικνύουν, την ώρα που από τα υποτιθέμενα Μέσα Ενημέρωσης επικρατούσε σιγή ιχθύος

Βλέπετε, το αυτοκίνητο το οδηγούσε αστυνομικός που ανήκε επιπλέον στην ασφάλεια της Ντόρας Μπακογιάννη, της γνωστής Αγίας Οικογένειας που νέμεται αυτό τον τόπο. Το σύστημα της προστασίας των ανθρώπων αυτών που - όπως όλα δείχνουν - είναι πιο ίσοι από εμάς τους υπόλοιπους, λειτούργησε στην εντέλεια. Δεν χρειάστηκαν άνωθεν παρεμβάσεις. Ο αρχιφύλακας απέδειξε πως ήταν άριστα εκπαιδευμένος και αφοσιωμένος στα αφεντικά του, όπως είναι ένας πιστός σκύλος και δε θα άφηνε σε καμία περίπτωση να πληγούν.

«Γιατί δε φοράς κράνος;» … Κάποτε ήταν ανέκδοτο. Και θα ήταν και τώρα, αν δε συνοδευόταν από το θάνατο του 23χρονου παλικαριού

Χορτάσαμε από «μεμονωμένα» περιστατικά, δε νομίζετε;

Δημοσιεύουμε ένα απόσπασμα από τον πρόλογο που κάνει ο Βασίλης Ραφαηλίδης στους “Κρανοφόρους” του Χρήστου Μπρατάκου, τη μαρτυρία ενός πρώην ΜΑΤατζή για όσα έζησε στην υπηρεσία του, πριν την εγκαταλείψει. Ολόκληρο το απολαυστικό κείμενο μπορείτε να το διαβάσετε εδώ :

" Η δεύτερη έκπληξη που μας προκάλεσε το χειρόγραφο του Μπρατάκου ήταν η διαπίστωση πως οι άνδρες των ΜΑΤ είναι, απλούστατα, σκληρά, σκληρότατα εργαζόμενοι άνθρωποι που δεν μπόρεσαν να βρουν μια πιο άνετη δουλειά. Είναι τόσο εύκολο να γίνεις “κυνηγός κεφαλιών” όταν πεινάς ή όταν σε κυνηγάει εκείνο το καταραμένο φάσμα της πείνας! Μ’ άλλα λόγια, οι άνδρες των ΜΑΤ είναι το ίδιο διωκόμενοι μ’ αυτούς που διατάσσονται να διώξουν για το μεροκάματο, ως καλοί μισθοφόροι.

Ο αντίπαλος, λοιπόν, είναι κι αυτός δυστυχής. Μόνο που δεν έχει συνείδηση της απεραντοσύνης της δυστυχίας του να είσαι θύμα που πιστεύει στο ρόλο του θύτη. Και δεν υπάρχει τίποτα πιο τρομερό απ’ τον σκλάβο που περνιέται για αφέντη, λέει ο Νίτσε. Πώς λοιπόν κατάφεραν να πείσουν τούτα τα παιδιά με την απέραντη ανασφάλεια πως είναι άνθρωποι ισχυροί και δυνατοί; Δίνοντάς τους το δικαίωμα να εξουσιάζουν τους άοπλους και καλύπτοντας τούτη τη δύναμη με νόμους που δεν προστατεύουν παρά μόνο τα αφεντικά όλων μας. Ο σκλάβος του αφέντη νιώθει αφέντης απ’ τη στιγμή που θ’ αδράξει ένα όπλο ή ένα γκλομπ, και θα του πουν πως μ’ αυτά μπορεί να γίνει άρχων του πεζοδρομίου ".

"Όταν έχω να κρίνω ανάμεσα σ’ ένα παιδί 15 χρόνων, που πετάει μολότωφ, κι έναν τριαντάρη εκπαιδευμένο αστυνομικό, που κρατάει πιστόλι, εγώ είμαι με το μέρος του παιδιού και όχι του αστυνομικού"    Μάνος Χατζιδάκις

Δε μπορεί, κάτι θα του είπε, έτσι στα καλά καθούμενα ο άλλος τράβηξε πιστόλι; … Σίγουρα πήγαινε γυρεύοντας και αυτός , δε θα ήταν δα και το καλύτερο παιδί … Και δε μου λες, τι δουλειά είχε βραδιάτικα στα Εξάρχεια δεκαπέντε χρονών παιδί; … Και σε τελική ανάλυση, αν απλά δεν άρεσαν στον αστυνομικό τα μούτρα του όπως μου λες, δε θα έφταιγε ο αστυνομικός, τα μούτρα του παιδιού θα έφταιγαν …

Όσο συνέχιζε ο κυρ-Παντελής, τόσο περισσότερο παράλογη και αδιέξοδη γινόταν η συζήτηση. Ο κυρ-Παντελής είχε τη δουλίτσα του – αυτή την όποια κακοπληρωμένη δουλειά. Είχε το σπιτάκι του – αυτό για το οποίο πλήρωνε δάνεια και φόρους, πολλές φορές καθυστερημένα και με πολλές στερήσεις. Παρόλα αυτά, ο κυρ-Παντελής ήταν ικανοποιημένος. Είχε συνηθίσει να μην περιμένει από τη ζωή τίποτε περισσότερο. Τα άλλα, τα παραπάνω, το είχε αποδεχτεί ο κυρ-Παντελής πως ήταν για τους άλλους, τους μεγάλους. Αυτός ήταν ένας απλός και ήσυχος άνθρωπος. Αυτά τα λίγα που είχε, του έφταναν. Αυτά και η ησυχία του. Τίποτε περισσότερο δεν τον τρόμαζε, από το να μπλέξει. Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί κάποιοι περίεργοι φώναζαν και διαμαρτύρονταν. Ας κάτσουν να δουλέψουν, συνήθιζε να λέει. Αν είναι άξιοι θα τα καταφέρουν. Για τους υπόλοιπους, που δεν θα τα καταφέρουν, δε νοιαζόταν ο κυρ-Παντελής. Ήταν άξιοι της μοίρας τους. Ο ίδιος ήταν σίγουρος για την καπατσοσύνη του και πως καμία αναποδιά δε θα συνέβαινε σε αυτόν

Ο κυρ-Παντελής δεν είναι μόνος του σ’ αυτόν τον κόσμο. Σαν κι αυτόν υπάρχουν πολλοί, οι περισσότεροι. Είναι οι παροιμιώδεις μέσοι ανθρωπάκοι του Βολφ Μπίρμαν, που συνηθίζουν την κάθε βρωμιά αρκεί να έχουν γεμάτο το ντορβά. Είναι οι αυτόδουλοι του Κώστα Βάρναλη που έχουν παραδώσει αμαχητί την ελευθερία τους και τα όνειρά τους ως αντάλλαγμα μιας ήσυχης ζωής, μακριά από μπελάδες. Είναι τα Ανθρωπάκια του Βίλχελμ Ράιχ που φθονούν όποιον σηκώνει κεφάλι γιατί τους θυμίζει τη δική τους ανεπάρκεια αλλά παράλληλα δεν έχουν και κανέναν ενδοιασμό να τον ανακηρύξουν σε ήρωα και να τον επευφημήσουν αν αυτός επικρατήσει. Πάντα με το νικητή τα Ανθρωπάκια. Αρκεί μόνο να παίρνουν κάτι από τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι της καλοπέρασης των μεγάλων.

 Τελικά, όπως φαίνεται, υπάρχουν πολλά ΟΧΙ. Υπάρχει το «δεν γίνεται να μην πω ΟΧΙ» του Ιωάννη Μεταξά που συνέχισε να κρατά στις φυλακές και στα ξερονήσια εκατοντάδες Έλληνες κομμουνιστές για να τους παραδώσει στους Γερμανούς εισβολείς ώστε να τους χρησιμοποιούν αυτοί ως ομήρους και αναλώσιμο είδος για εκτελέσεις-αντίποινα. Αυτή είναι, φαίνεται, η αντίληψη που έχει ένας φασίστας περί εθνικής εθνότητας. Υπάρχει το αυθόρμητο, υπερήφανο και αδιαπραγμάτευτο ΟΧΙ του ελληνικού λαού που ανέβηκε στα βουνά της Πίνδου με κύριο όπλο το αίσθημα πως επρόκειτο για έναν δίκαιο αγώνα. Υπάρχει το ΟΧΙ του Άρη Βελουχιώτη και του ΕΑΜ που δεν μπορούσαν να ανεχθούν την υποδούλωση του ελληνικού λαού στους Γερμανούς κατακτητές, την ώρα που οι «αφεντάδες» του, η πολιτική ηγεσία μαζί με το βασιλιά είχαν φύγει τρέχοντας στο Κάιρο για να γλιτώσουν και να οργανώσουν από εκεί τις δολοπλοκίες τους προκειμένου να επιστρέψουν στην εξουσία μόλις αποχωρήσουν οι Γερμανοί.

Υπάρχουν, επίσης, πολλοί τρόποι να δει κανείς το ΟΧΙ. Άλλοι το είδαν ως έναν αγώνα για ελευθερία και εθνική αξιοπρέπεια. Άλλοι το είδαν ως μάχη εναντίον του φασισμού και του ναζισμού. Άλλοι, όπως η σημερινή υπουργός Παιδείας, το είδαν κάπως αλλιώς, ως ευκαιρία να μιλήσουν για το λαϊκισμό, τον ατομικισμό και την αποξένωση του ανθρώπου (!). Άλλοι, όπως η υφυπουργός Εργασίας, το είδαν ως ευκαιρία να μιλήσουν για τα καλά του εθελοντισμού (!). Πάλι καλά που δεν μίλησε και για το φαινόμενο του θερμοκηπίου.

Είναι δυνατόν ένας υπουργός Παιδείας στο διάγγελμά του για την 28η Οκτωβρίου να μην αναφέρεται καθόλου στο φασισμό και το ναζισμό, τα δύο εγκληματικά κινήματα που αιματοκύλισαν τον κόσμο προκαλώντας το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο; Μπορούμε να φανταστούμε έναν υπουργό κάποιας από τις συμμαχικές χώρες που πολέμησαν ενάντια στον Άξονα, να μην κάνει ειδική αναφορά στο φασισμό και στο ναζισμό; Θα μπορούσαμε να φανταστούμε κάποιον υπουργό από τις Βαλτικές χώρες και από την Ουγγαρία του Όρμπαν, χώρες συνεργάτες των Γερμανών Ναζί. Θα μπορούσαμε να φανταστούμε τους φασίστες του Σαλβίνι και τους Έλληνες χρυσαυγίτες. Δεν περιμέναμε όμως ποτέ, ότι υπουργοί μιας ελληνικής κυβέρνησης θα έβγαζαν διαγγέλματα για τον μεγάλο πόλεμο χωρίς να αναφέρονται στο φασισμό και το ναζισμό.

 Ούτε χαζοχαρούμενες ή χαζοχαρούμενοι παρουσιαστές σε κουτσομπολίστικες εκπομπές δεν θα εκτόξευαν τέτοιες ανόητες και αποϊδεολογικοποιημένες αερολογίες. Είναι όμως απλά ανοησίες που ελέχθησαν επιπόλαια και χωρίς σκέψη; Θα μπορούσε κανείς να μιλήσει για άγνοια ή και αφέλεια από ανθρώπους που επιδεικνύουν τόσο βαριά βιογραφικά και που καμώνονται πως είναι υπέρ της αριστείας; Πολύ φοβούμαστε πως δεν πρόκειται περί ιστορικής άγνοιας, αλλά για το θράσος των πολιτικών απογόνων αυτών που δεν τιμωρήθηκαν όταν έπρεπε, αν η Ελλάδα, μετά την απελευθέρωσή της από τους ναζί, έκανε ό,τι έκαναν όλες οι άλλες χώρες. Να τιμωρήσουν, δηλαδή, τους συνεργάτες των ναζί με τον πιο παραδειγματικό τρόπο, ξεπλένοντας από τη μια την ντροπή τους και καθαρίζοντας από την άλλη τη χώρα τους. Στην Ελλάδα, αντίθετα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, οι συνεργάτες των ναζί όχι μόνο δεν τιμωρήθηκαν, αλλά συμμετείχαν ισότιμα στη στελέχωση του νέου «εθνικόφρονος» κράτους. Έγιναν δεσμοφύλακες, αστυνομικοί, αξιωματικοί, βουλευτές, υπουργοί ενός κράτους που στα λόγια μπορεί να ήταν εθνικόφρον, αλλά στην πράξη αποτελούνταν από συνεργάτες των ναζί και από υποχείρια των Άγγλων και των Αμερικανών. Αυτή η ατιμωρησία είναι που δίνει το δικαίωμα ακόμη και σήμερα στους πολιτικούς τους απογόνους, που βρίσκουν ασφαλές καταφύγιο μέσα στη Νέα Δημοκρατία και παριστάνουν τους δημοκράτες, να σηκώνουν με αναίδεια το κεφάλι και να προσβάλλουν συνεχώς την αλήθεια και την ιστορία.

Ο Ερντογάν δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να συνεχίζει αυτά που ξεκίνησαν να κάνουν στην περιοχή οι Αμερικανοί και τα παντοτινά σκυλάκια τους, οι Άγγλοι. Αυτός μας λέει ότι κάνει πόλεμο κατά της τρομοκρατίας. Για να μπορέσουμε όμως να συνεννοηθούμε, ας εξηγήσουμε πως τρομοκράτης, στη γλώσσα του ισχυρού, είναι όποιος δε σκύβει το κεφάλι στον ισχυρό. Στην περίπτωση αυτή, ο ισχυρός έχει κάθε δικαίωμα να τον εξοντώσει και να ισχυρίζεται από πάνω πως κάνει άμυνα.

Η διεθνής κοινότητα βγάζει – πού και πού – καταδικαστικές αποφάσεις επικαλούμενη το Διεθνές Δίκαιο, ένα Δίκαιο που το σέβονται μόνο όσοι δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς και αμέσως μετά γυρίζει πλευρό για να μη διαταραχθεί ο μακάριος ύπνος της. Το ίδιο κάνουν και οι απλοί πολίτες των χωρών που δεν πλήττονται, πιστεύοντας πως αυτοί δεν πρόκειται ποτέ να νιώσουν τον εφιάλτη του πολέμου και πως οι ίδιοι δεν έχουν την παραμικρή ευθύνη για τους πολέμους που γίνονται γύρω τους. Δε γνωρίζουν ή δε θέλουν να γνωρίζουν πως οι Αμερικανοί έχουν πολεμικές βάσεις στις χώρες τους και πως και από αυτές τις βάσεις έχουν απογειωθεί αεροπλάνα και έχουν αποπλεύσει καράβια για να σπείρουν το θάνατο. Δεν τους ενδιαφέρει εάν οι ηγέτες τους χαριεντίζονται και κλείνουν εμπορικές και στρατιωτικές συμφωνίες με τον Τούρκο σουλτάνο Ερντογάν, με τον Ισραηλινό Νετανιάχου, με τον αλλοπρόσαλλο Τραμπ, με τους Σαουδάραβες που το ρολόι τους έχει σταματήσει στο Μεσαίωνα.

Έχουν αποδεχθεί πως στις διεθνείς σχέσεις, δε χωράει η ηθική. Έχουν συνηθίσει στις ευκαιριακές συμμαχίες. Έχουν εκπαιδευθεί να πιστεύουν πως είναι οι αδικημένοι της Ιστορίας και πως η Ιστορία τους χρωστάει και πως κάποια στιγμή – γιατί όχι με έναν πόλεμο – θα αποκαταστήσουν αυτή την αδικία. Έχουν μάθει, επίσης, να περιορίζουν τον ανθρωπισμό τους μόνο για τους ομοίους τους και όχι για τους ξένους. Ας μην απορήσουν, όμως - όταν ο πόλεμος χτυπήσει και τη δική τους πόρτα – γιατί δεν τους βοηθάει κανείς ή γιατί δεν ανοίγει κανείς τα σύνορά του για να τους δώσει στέγη και φαγητό. Όλα είναι δανεικά

Όσο καιρό ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα κόμμα της Αριστεράς, οι υποψήφιοί του επιδίδονταν σε έναν ιδεολογικό προεκλογικό αγώνα που δεν είχε καθόλου προσωπικά στοιχεία. Το κόμμα και οι ιδέες του ήταν πάνω από όλα και οι υποψήφιοί του δεν μοίραζαν ούτε ένα φυλλάδιο που να τους προωθεί προσωπικά.

Τα πράγματα, όμως, σιγά σιγά άρχισαν να αλλάζουν καθώς άρχισαν οι μεταγραφές, αρχικά με τους Πασόκους και στη συνέχεια με τους δεξιούς των ΑΝΕΛ. Η προεκλογική εκστρατεία του ΣΥΡΙΖΑ άρχισε να μη διαφέρει σε τίποτα από αυτή της ΝΔ ή του ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ. Βλέπαμε παντού, πλέον, προσωπικά φυλλάδια των υποψηφίων του ΣΥΡΙΖΑ και έναν προεκλογικό αγώνα που είχε έντονο το προσωπικό στοιχείο του υποψηφίου και την αγωνία του να εκλεγεί βουλευτής.

Έλα, όμως, που η θεά τύχη έχει κέφια και σαν από ειρωνεία της ιστορίας, βρέθηκαν να κονταροχτυπιούνται για μια βουλευτική έδρα του ΣΥΡΙΖΑ ένας πρώην (;) Πασόκος (ο Παναγιώτης Κουρουμπλής) και ένας πρώην (;) δεξιός (ο Θανάσης Παπαχριστόπουλος). Προσωρινός νικητής αναδείχθηκε, με διαφορά μόλις έξι ψήφων, ο Παπαχριστόπουλος. Και λέμε προσωρινή, γιατί ο Κουρουμπλής, ορμούμενος προφανώς από συντροφική αλληλεγγύη, έσπευσε να ζητήσει επανακαταμέτρηση των ψήφων. Πού είναι το κακό, θα αναρωτηθείτε;