"Ο Αδόλφος Χίτλερ δεν έπεσε από το διάστημα. Ούτε ήταν ένας και μόνος. Ήταν το διαμόρφωμα δεκάδων χιλιάδων αφανών χιτλερίσκων στην Γερμανία και την Αυστρία. Και όχι μόνον εκεί. Χιτλερίσκων διάσπαρτων σε μεγάλες και μικρές πόλεις, σε χώρους εργασίας, σε γειτονιές, σε συντροφιές, σε οικογένειες. Και ο ναζισμός δεν ήταν ιδέα ενός και μόνου διεστραμμένου εγκεφάλου. Ήταν η συμπύκνωση της νοσηρής πολιτικής αντίληψης εκατοντάδων χιλιάδων ατόμων, φορέων του μικροβίου του ρατσισμού, του εθνικισμού, της μισαλλοδοξίας, της τελικής λύσης όλων των προβλημάτων με τη βία, την φωτιά και το τσεκούρι"   

Ιάκωβος Καμπανέλλης 

Πριν από λίγες ημέρες, δύο Ινδοί εργάτες πυροβολήθηκαν από τον Έλληνα εργοδότη τους στο Μαραθώνα, όταν πήγαν να ζητήσουν τα δεδουλευμένα τους. Η υπόθεση θύμισε έντονα το πολύ σοβαρό περιστατικό που συνέβη πριν από επτά χρόνια στη Νέα Μανωλάδα Ηλείας όταν μετανάστες από το Μπαγκλαντές και Πακιστάν που εργάζονταν σε θερμοκήπια φράουλας απαίτησαν να πληρωθούν. Ως απάντηση, οι επιστάτες των θερμοκηπίων έβγαλαν καραμπίνες και πυροβόλησαν εναντίον τους. Δεκάδες ακόμη είναι τα περιστατικά ξυλοδαρμού εργαζομένων, αλλοδαπών ή Ελλήνων, όταν οι τελευταίοι τολμούν να ζητούν τα στοιχειώδη εργατικά δικαιώματα

Σε μια εποχή όπου το κοινωνικό κράτος διαλύεται και καταρρέουν δικαιώματα που έχουν κατακτηθεί με δεκαετίες αγώνων και αίματος, ο φασισμός είναι εδώ μπροστά μας και δε χρειάζεται κανέναν Χίτλερ για να μεγαλώσει και να εξαπλωθεί. Μπόλικος φιλοτομαρισμός μπολιασμένος με ικανή δόση απανθρωπιάς και μίσους φτιάχνουν το μικρό φασίστα της διπλανής πόρτας. Αυτόν που δε θα διστάσει ακόμη και να σκοτώσει προκειμένου να βγει κερδισμένος. Η απουσία, μάλιστα, κάθε θεσμικής προστασίας απέναντι στον αδύνατο και τον αδικημένο, χαλυβδώνουν τον μικρό χιτλερίσκο και τον κάνουν να νομίζει πως είναι δίκαιος και ανίκητος. Ώσπου δε θα αργήσει να βρεθεί ο καινούργιος Χίτλερ που θα ενώσει όλους αυτούς τους χιτλερίσκους σε έναν στρατό του μίσους που θα προσπαθήσει για μια ακόμη φορά να κάνει τη γη να τρέμει

Εξαιρετικά επίκαιρο αποδεικνύεται το παρακάτω κείμενο του Ιάκωβου Καμπανέλλη για τους μικρούς χιτλερίσκους που μας περιτριγυρίζουν και που όσο τους αφήνουμε να σκορπάνε το μίσος, τόσο έρχεται πιο κοντά το σκοτεινό μέλλον που μας επιφυλάσσουν

"Είμαι ένας από τους επιζήσαντες κρατούμενους στο Ες-Ες στρατόπεδο συγκεντρώσεως και εξοντώσεως του Μαουτχάουζεν. Ένας από εκείνους που τον Μάιο του 1945 κλαίγοντας και ελπίζοντας εφώναζαν ποτέ πια! Ήταν τότε που οι οπαδοί του ναζισμού έχασαν τον Πόλεμο.

Ο ναζισμός όμως επέζησε. Κυρίως γιατί αιώνιες κοινωνικές πληγές αφέθηκαν αθεράπευτες. Και μένουν ακόμα! Και επιπλέον γιατί η αντικομμουνιστική υστερία έκαμε τον ναζισμό να ξεχνιέται, και κάποτε-κάποτε να αθωώνεται. Ύστερα από 48 χρόνια, αυτό που θέλω να φωνάξω είναι, πάλι;

Φίλοι μου θυμηθείτε: ο Αδόλφος Χίτλερ δεν έπεσε από το διάστημα. Ούτε ήταν ένας και μόνος. Ήταν το διαμόρφωμα δεκάδων χιλιάδων αφανών χιτλερίσκων στην Γερμανία και την Αυστρία. Και όχι μόνον εκεί. Χιτλερίσκων διάσπαρτων σε μεγάλες και μικρές πόλεις, σε χώρους εργασίας, σε γειτονιές, σε συντροφιές, σε οικογένειες. Και ο ναζισμός δεν ήταν ιδέα ενός και μόνου διεστραμμένου εγκεφάλου. Ήταν η συμπύκνωση της νοσηρής πολιτικής αντίληψης εκατοντάδων χιλιάδων ατόμων, φορέων του μικροβίου του ρατσισμού, του εθνικισμού, της μισαλλοδοξίας, της τελικής λύσης όλων των προβλημάτων με τη βία, την φωτιά και το τσεκούρι. Ο ναζισμός δεν άρχισε με τον Χίτλερ, γι’ αυτό και δεν τον πήρε μαζί του, δεν εμφανίστηκε μόνο στην Γερμανία, γι’ αυτό και δεν επανεμφανίζεται μόνο εκεί. Αλλά παντού όπου ουσιαστικά κοινωνικά προβλήματα τον τρέφουν. Και ο κίνδυνος τώρα δεν είναι η εμφάνιση ενός νέου Χίτλερ και η σπορά ενός άλλου μεγάλου πολέμου.

Ο κίνδυνος είναι η αδιαφορία για τα αίτια που αναγεννούν τον ναζισμό και εν συνεχεία η απάθεια και η ανοχή γιαένα φαινόμενο που μπορεί να εξελιχθεί σε μαζική διανοητική μόλυνση.

Οι μεγάλοι πόλεμοι δεν αρχίζουν στα πεδία των μαχών, ούτε οι ολέθριες πολιτικές ιδεολογίες ξεκινούν από μαζικές συγκεντρώσεις σε πλατείες.

Αρχίζουν ανύποπτα στους χώρους της καθημερινής μας ζωής, ξεκινούν ακόμα και μέσα απ’ το ίδιο μας το σπίτι. Εκεί φωλιάζουν όλα. Γι’ αυτό, μόνο με την πίστη σε μια καθημερινή ζωή που να μας χωράει όλους, απροκατάληπτη και δίκαιη προς όλους μπορούμε, έστω και καθυστερημένα, να πετύχουμε αυτό που τόσο προσδοκούσαμε τον Μάιο του 1945: ένα πραγματικό ποτέ πια".

Σ.Σ: Η φωτογραφία είναι από τους εργάτες φράουλας που πυροβολήθηκαν στη Μανωλάδα το 2013

 Βγήκε από το supermarket γεμάτος ψώνια. Έξω από την πόρτα, μια γυναίκα ζητιάνευε κι αυτός έσκυψε το κεφάλι και έκανε πως ούτε την έβλεπε ούτε την άκουγε. Ήξερε καλά πως δε θα του έλειπαν τα 20 λεπτά που ζητούσε. Και όμως, είχε συνηθίσει να βλέπει τη δυστυχία με τόση απάθεια που τον τρόμαζε. Βαρέθηκε ακόμη και να βάλει το χέρι στην τσέπη. Καθησύχασε τον εαυτό του πως η γυναίκα δε φαινόταν και σε τόσο μεγάλη ανάγκη και φεύγοντας έριξε μια τελευταία, λοξή απ΄ τη ντροπή του, ματιά στη γυναίκα. Τουλάχιστον ντρέπεσαι, είπε στον εαυτό του ειρωνικά. Κάτι είναι κι αυτό. Πάμε τώρα να γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα. Τι ακριβώς να γιορτάσουμε, αναρωτήθηκε; Στο μυαλό του στριφογύριζαν οι στίχοι του Δεληβοριά:

«Χριστούγεννα, δεν περιμένω όμως τίποτα πια
Τον Άι Βασίλη απλώς τον λέγαν μπαμπά
Κι είν' ένας πρώην Έλλην αριστερός, ένας θνητός
Με τ' όνειρό του δίχως στέγη καμιά»

Στα δελτία ειδήσεων άκουσε για άλλη μια φορά για την τραγική κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει οι Έλληνες, όχι εξαιτίας της οικονομικής ανέχειάς τους, όχι. Άλλωστε αυτή έχει παρέλθει οριστικά. Τον διαβεβαίωνε γι αυτό ο ΣΚΑΙ με τα ρεπορτάζ του που έδειχναν πως φέτος κινείται πολύ καλά η αγορά. Για άλλο πράγμα αγωνιούσαν οι συμπατριώτες του. Ήταν που δεν άντεχαν άλλους μετανάστες και γι αυτό έβγαιναν στο δρόμο, φωνάζοντας και απειλώντας. Αύριο μάλλον θα μείνουν ήσυχοι, σκέφτηκε. Θα γιορτάσουν τα παραδοσιακά ελληνικά Χριστούγεννα, τα Χριστούγεννα της αγάπης, που κινδυνεύουν με αλλοίωση από αλλότριους θεούς. Κάποιοι από αυτούς μπορεί και να βάλουν να παίξει και το τραγούδι του Lennon, ανάμεσα στα τόσα άλλα εύθυμα χριστουγεννιάτικα

 Που΄σαι καημένε Περικλή, να δεις τους απογόνους,

ρεζίληδες και άχρηστους, πιο βλάκες κι απ΄τους όνους

Δημώδες άσμα (και ας μας συγχωρήσει η συμπαθής οικογένεια των γαϊδάρων, έπρεπε όμως να βγει η ρίμα)

Αυτή η χώρα – όπως άλλωστε κάθε χώρα – έχει δυο όψεις. Δυστυχώς γι αυτήν, επικρατεί η χυδαία και γελοία όψη της. Σ΄αυτή τη γελοία εκδοχή όπου η ανοησία, ο εθνικισμός και η θρησκοληψία πάνε αντάμα, τίποτε δε θα έπρεπε να προκαλεί εντύπωση. Γιατί, λοιπόν, να προκαλέσει εντύπωση η σύσταση επιτροπής για τα 2500 χρόνια από τη ναυμαχία της Σαλαμίνας; Γιατί να προκαλέσει εντύπωση ο διορισμός της Μαριάννας Βαρδινογιάννη ως προέδρου της επιτροπής; Άλλωστε, είναι πολύ πιθανό να υπήρξε και αυτόπτης μάρτυρας της Ναυμαχίας. Αντιθέτως περιμένουμε εναγωνίως τον Νίκο Καρβέλα να γράψει τον ύμνο της Ναυμαχίας, τον Σάκη Ρουβά να τον ερμηνεύσει και τον Πάνο Καμμένο να τον χορέψει – στα δύο ή στα τέσσερα μικρή η διαφορά

Σε αυτή τη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, πώς να προκαλέσει εντύπωση η ανακοίνωση του υπουργού Εξωτερικών, Τάκη Θεοδωρικάκου, σε εκδήλωση για τους 25 αιώνες από τη Ναυμαχία της Σαλαμίνας και σε μια μεγαλειώδη κίνηση ιστορικού καθήκοντος πως απαλλάσσει το Δήμο Σαλαμίνας από χρέη 2,5 εκατομμυρίων ευρώ;

Να μας συγχωρεί ο κύριος υπουργός, αλλά αν θέλει να είναι δίκαιος καλό θα ήταν να απαλλάξει από τα χρέη και το γειτονικό δήμο της Αίγινας που συμμετείχε με 30 ολόκληρα πλοία στη Ναυμαχία. Αλλά και της Κορίνθου που έστειλε 40. Καλό επίσης θα ήταν να σβήσει και τα χρέη του Δήμου Ιθάκης, γιατί αν δεν ήταν ο Οδυσσέας με το Δούρειο Ίππο του, η Τροία δεν επρόκειτο να πέσει ποτέ.

 Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή, μάθαμε να λέμε. Είναι έτσι όμως; Τι σόι δουλειά είναι αυτή, να φεύγεις το πρωΐ από το σπίτι, να ζώνεσαι τα άρβυλα, το γκλομπ, το κράνος, την ασπίδα και την προβοσκίδα για τα δακρυγόνα που θα ρίξεις και να βγαίνεις στο δρόμο για να δείρεις, να απειλήσεις, να τρομοκρατήσεις, να τραμπουκίσεις, να χυδαιολογήσεις και να εξευτελίσεις; Πώς γυρνάς το βράδυ σπίτι σου; Πώς χαιρετάς τη μάνα σου, τη γυναίκα σου, τα παιδιά σου; Τους χαιρετάς ή τους δέρνεις και αυτούς αν σου αντιμιλήσουν ή αν δεν είναι έτοιμο το φαγητό; Τόση ανάγκη έχεις πια τα ψίχουλα που σου δίνουν ώστε να βάφεις κάθε μέρα τα χέρια σου και τα πόδια σου με το αίμα από τα σπασμένα κεφάλια αυτών που χτυπάς; Γιατί δεν πας να κάνεις άλλη δουλειά; Δεν ξέρεις να κάνεις κάτι άλλο, ε;

Η κυβέρνηση, αντί να ασχοληθεί με τα πραγματικά προβλήματα του λαού, επιλέγει να τον αντιμετωπίσει ως εχθρό. Με πολεμικά τελεσίγραφα και ιδεολογική υπεράσπιση της κρατικής βίας από πρώην υμνητές της χούντας. Η αστυνομία, αντί να ασχοληθεί με τη μαφία του οργανωμένου εγκλήματος που γίνεται σιγά-σιγά  κράτος εν κράτει, ασχολείται με τον εχθρό λαό. Ενεργεί ως στρατός κατοχής με συλλήψεις στο σωρό, βιαιοπραγίες, ταπεινώσεις και βασανισμούς αιχμαλώτων. Και μετά, διαμαρτύρεται όταν τους αστυνομικούς τους λένε μπάτσους, γουρούνια και δολοφόνους.

Αυτή τη στιγμή η αστυνομία χτυπάει καταλήψεις σπιτιών στο Κουκάκι. Επιλέγει το δόγμα του Νόμου και της Τάξης. Όχι όμως για όλους, όχι για τους δικούς της, όχι για τους μεγάλους. Νόμος και τάξη για αυτούς που επιλέγουν ένα διαφορετικό τρόπο ζωής, κόντρα στην κυρίαρχη λογική πως η μόνη αξία είναι το κέρδος. Νόμος και τάξη ακόμη και για τους πολίτες που απλώς αρνούνται να αποδεχθούν την αστυνομική αυθαιρεσία και βαρβαρότητα. Στο Κουκάκι συνέλαβαν και χτύπησαν ανθρώπους που έμεναν στο διπλανό σπίτι μιας από τις καταλήψεις στις οποίες έκανε έφοδο η αστυνομία, επειδή οι ένοικοι του σπιτιού διαμαρτυρήθηκαν για την χωρίς άδεια εισβολή των ΜΑΤ στο σπίτι τους

Όσο και να διαμαρτύρεται ο ΣΥΡΙΖΑ για την αποθράσυνση των ΜΑΤ, φέρει και αυτός τεράστια ευθύνη. Ας πάψει να χύνει κροκοδείλια δάκρυα για την βία των ΜΑΤ, γιατί επί πέντε χρόνια που ήταν κυβέρνηση, δεν ακούμπησε καθόλου αυτό το τραμπούκικο σώμα καταστολής. Τα ΜΑΤ διατηρήθηκαν, συνέχισαν να δέρνουν πολύ κόσμο και επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και τώρα, που ξέρουν πως οι κυβερνώντες είναι σάρκα από τη σάρκα τους, τώρα είναι που δε μαζεύονται. Αποχαλινωμένοι και απελευθερωμένοι έχουν καταλάβει το κέντρο της Αθήνας και λειτουργούν σαν άγρια σκυλιά που προστατεύουν την περιοχή τους.

Όπως, χαρακτηριστικά δήλωσε στον ΣΚΑΪ ο αντιπρόεδρος των Αστυνομικών Υπαλλήλων Δυτικής Αττικής, Σπύρος Κρικέτος, «λύθηκαν τα χέρια μας». Λύθηκαν τα χέρια τους, λοιπόν, και αλωνίζουν δακρυγόνοι … οι μπάτσοι, τα γουρούνια και οι δολοφόνοι.

Καμία ντροπή δεν είναι δουλειά

Όταν οι Επαναστάσεις γιορτάζονται από τη Γιάννα Αγγελοπούλου, τον Κυριάκο Μητσοτάκη, τον Προκόπη Παυλόπουλο και τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, πάει να πει πως κάτι δεν πήγε καλά στην Ιστορία.

Γράφει ο Γιάννης Σκαρίμπας :

«Μεταξύ δουλείας και δουλείας δεν υπάρχει καμιά διαφορά. Με το να κάμεις μιαν επανάσταση κι αποτινάξεις το ζυγό, δεν έκαμες τίποτα. Το να μην ξαναεμπέσεις σε ζυγό - αυτό είναι επανάσταση.

Το θαύμα του ‘21 δεν έγκειται στη στρατιωτική ήττα της Τουρκίας - πράγμα ευκολώτερο -αλλά στο (ως εκ θαύματος) σώσιμό του από την εχθρότητα των κοτζαμπάσηδων, των λογίων και του Κλήρου.

Οι Τούρκοι δεν ήσαν οι χειρότεροι … Ο ελληνικός λαός δε θάκανε την επανάσταση για ν’αποκαταστήσει και πολιτικά τους κοτζαμπάσηδες. Οι λέγοντες ότι η Επανάσταση ήταν μόνον Εθνική, ή είναι αδιάβαστοι, ή δε μας λένε την αλήθεια.

Σκοτώνοντας τους Τούρκους ήξερε ότι σκοτώνει το σύμμαχο των κοτζαμπάσηδων. Χωρίς τον αφανισμό πρώτα αφτουνού, δεν μπόραε να ξεπάτωνε τους άλλους. Το ότι σ’ αυτό η Επανάσταση γελάστηκε, δεν πάει να πει διόλου ότι τους εφείσθη. Θα τους πέρναε εν στόματι μαχαίρας.

Το ότι νόμισε ότι για τούτο είχε καιρό, αυτό την έφαγε … Η Επανάσταση απότυχε »

Απέτυχε η Επανάσταση του 1821 κατά τον Γιάννη Σκαρίμπα και μάλλον αυτό θα γιορτάσει η ελληνική κυβέρνηση με ακριβό τελετάρχη τη Γιάννα Αγγελοπούλου. Θα γιορτάσει την απελευθέρωσή της από τους Τούρκους και την παράδοσή της στον Όθωνα και τους Βαυαρούς μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια από τους κοτζαμπάσηδες. Θα γιορτάσει την ίδρυση του Αγγλικού, του Γαλλικού και του Ρωσικού κόμματος που θα ανταγωνίζονταν για το ποιος θα είναι ο νταβατζής και προστάτης της. Θα γιορτάσει την επικράτηση του Αγγλικού κόμματος και την παράδοση της προστασίας της στην Αγγλία, μια παράδοση προαποφασισμένη από τότε που η χώρα κατά τη διάρκεια της Επανάστασης δανείστηκε από την Αγγλία και από τότε έμεινε για πάντα χρεωμένη και υποχρεωμένη σε αυτήν

Υπήρξαν και κάποιες, λίγες αλλά πολύ σημαντικές, στιγμές που αυτή η χώρα συγκέντρωσε τον παγκόσμιο θαυμασμό. Ήταν όταν ο λαός της κατόρθωσε να απωθήσει τους Ιταλούς εισβολείς και να συγκροτήσει το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο αντιστεκόμενο στους Γερμανούς ναζί. Πολύ γρήγορα, όμως, η τάξη αποκαταστάθηκε και επανήλθε η κανονικότητα. Οι αγωνιστές φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν και οι συνεργάτες των Γερμανών μαζί με τους εντολοδόχους των Άγγλων ανέλαβαν τη διακυβέρνηση της χώρας, η οποία παραδόθηκε στους Αμερικανούς.

Από τότε η χώρα πορεύεται με τους διαχρονικούς και αμετακίνητους μύθους της : οι φασίστες είναι πατριώτες, οι δεσποτάδες είναι χριστιανοί, οι εφοπλιστές είναι εθνικοί ευεργέτες, η αστυνομία προστατεύει το λαό, τα δελτία ειδήσεων στην τηλεόραση υπηρετούν την Αλήθεια και ο Βορίδης εκπροσωπεί τη Δημοκρατία και το Δίκαιο

Αυτή την υπερήφανη πορεία της χώρας θα γιορτάσει η Γιάννα Αγγελοπούλου και γιατί όχι άλλωστε; Δική της είναι η χώρα, ό,τι θέλει κάνει

 Υπάρχει μια χώρα, κάπου στα Βαλκάνια, που τη λένε χώρα της Αθωότητας. Στη χώρα αυτή, τα εγκληματικά στοιχεία είναι ελάχιστα. Μια καθαρίστρια μόνο που πλαστογράφησε το πτυχίο του Δημοτικού για να βρει δουλειά, μια γιαγιά που πουλούσε πλεχτά παντοφλάκια και κάτι αναρχοκομμουνιστές φοιτητές στα Εξάρχεια. Όλοι οι άλλοι είναι αθώοι. Αθώος ο Χριστοφοράκος, αθώος ο Μαρινάκης, αθώος ο ένας Γεωργιάδης, αθώος ο άλλος Γεωργιάδης, αθώος ο Κούγιας για να αθωώνει τους άλλους αθώους. Αυτή η χώρα ξέρει να κλίνει το επίθετο αθώος σε όλες τις πτώσεις. Δε χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια σ΄ αυτή τη χώρα για να είσαι αθώος. Αρκεί να είσαι με αυτούς που πρέπει. Αρκεί να μην είσαι φτωχός. Αρκεί να είσαι υπάκουος. Γι αυτή τη χώρα των Αθώων έγραψε η Νίνα Γεωργιάδου και σας την παρουσιάζουμε με μεγάλη χαρά

Μπορεί η Αλίκη να βρέθηκε στη Χώρα των Θαυμάτων, εγώ όμως γεννήθηκα και ζω στη Χώρα της Αθωότητας κι αυτό είναι σίγουρα πιο συναρπαστικό, απ' όλα τα θαύματα και τα μιράκολα που μπορεί να σου δείξει ένας λαγός.

Στη Χώρα της Αθωότητας ζουν, όπως είναι φυσικό, πολλοί αθώοι άνθρωποι. Για την ακρίβεια, στη χώρα μου ευδοκιμούν οι αθώοι, όπως σε άλλες χώρες ευδοκιμούν ας πούμε τα μπρόκολα ή οι γλυκοπατάτες.

Ετυμολογικά, αθώος είναι αυτός που δεν έχει φάει καμιά θωή, δηλαδή καμιά ποινή. Όχι ότι δεν τρώει και καθόλου. Κανένας δεν είπε ότι ο αθώος είναι ανορεξικός ή βήγκαν. Τρώει απ' όλα. Δεν τρώει μόνο θωή. Γιατί ο αθώος είναι γενικά ευαίσθητος, άρα έχει και ευαίσθητο στομάχι και η θωή είναι δύσπεπτη.

Ο αθώος, όπως λένε και τα λεξικά, δεν είναι υπεύθυνος για καμιά κακή, ή ανάρμοστη ή εγκληματική πράξη. Δεν έχει μέσα του κακία, υστεροβουλία, επιβουλή, παρά μόνο αγνότητα, καλοσύνη και αλτρουισμό.

Εδώ, στη χώρα μου, τη Χώρα των Αθώων, οι αθώοι ονομάζονται και άριστοι γιατί εκτός από αθώοι, στο ιδιωτικό σχολείο παίρνουν καλούς βαθμούς, εκλέγονται στο κοινοβούλιο, αναλαμβάνουν υπεύθυνες θέσεις σε υπουργεία. κοινωφελείς οργανισμούς, μεγάλες εταιρίες, τράπεζες, αστυνομία, έτσι ώστε να παραδειγματίζονται και τα μικρά παιδιά, που δεν είναι και τόσο αθώα, ώστε όταν μεγαλώσουν, να γίνουν κι αυτά αθώα, να έχουν δηλαδή μέσα τους μόνο αγνότητα, καλοσύνη και αλτρουισμό.

Γι αυτό στη χώρα μου, τη Χώρα της Αθωότητας, όλα πάνε από το καλό στο καλύτερο. Γιατί υπάρχουν πολλοί αθώοι, που μάλιστα είναι αθώοι μέχρι αηδίας.Κι επειδή η χώρα μου, η Χώρα της Αθωότητας έχει δώσει τα φώτα του πολιτισμού στην ανθρωπότητα, τώρα που το κάναμε αυτό κι έχουν πια όλες οι χώρες τα φώτα του πολιτισμού, η χώρα μου σκέφτεται να δώσει στην ανθρωπότητα, και τα φώτα της αθωότητας.

Για να γίνει αυτό έχω μια ιδέα που την πήρα από τον συγγραφέα, Ορχάν Παμούκ. Να ιδρύσουμε ένα Μουσείο Αθωότητας. Σύμβολο του θα έχει την αθώα περιστερά που θα κρατά στο στόμα μια καρδούλα, για να τονίζεται ότι η αθωότητα διακατέχεται από αγνή αγάπη για το συνάνθρωπο.

Στο μουσείο, πάνω σε ωραία βάθρα, θα βάλουμε ομοιώματα των πιο αθώων απ' όλους τους αθώους και σε ωραίες προθήκες, θα βάλουμε τις ιστορικές αποφάσεις των δικαστηρίων που λένε πόσο αθώοι είναι οι αθώοι. Δεν μπορούμε βέβαια να βάλουμε όοοολους τους αθώους γιατί είναι πολλοί και γι αυτό είπα ήδη ότι θα βάλουμε τους πιο κραγμένους αθώους.

Τα παιδάκια των σχολείων και βέβαια οι τουρίστες θα επισκέπτονται το Μουσείο της Αθωότητας, θα στέλνουμε μερικά εκθέματα στο εξωτερικό, σε διεθνείς εκθέσεις Αθωότητας κι έτσι η Χώρα μας, η Χώρα της Αθωότητας θα δώσει πάλι παντού τα φώτα της.

Βέβαια, σε ειδικό φυλλάδιο ξενάγησης, θα συμπεριλάβουμε το γεγονός ότι δεν είναι όλοι, δυστυχώς, στη Χώρα της Αθωότητας, αθώοι. Δυστυχώς, υπάρχουν και ένοχοι κι εκεί θα αναφερθούμε, με παρρησία, στην καθαρίστρια με τα κόκκινα γάντια που πλαστογράφησε το απολυτήριο του δημοτικού, σ΄ εκείνο τον ελεεινό τύπο που έκλεψε από μεγάλο κατάστημα δυο λάμπες και σε κάτι άλλους ακατανόμαστους που έκαναν καθιστική διαμαρτυρία στις Σκουριές και όλοι τιμωρήθηκαν παραδειγματικά. Έτσι, θα δίνουμε και παραδείγματα προς αποφυγή και η αθωότητα θα φαντάζει ακόμη πιο άσπιλη.

 Ανόητος ή εθνικιστής; Δεν είναι ακριβώς το ίδιο. Ο εθνικιστής είναι οπωσδήποτε ανόητος. Ο ανόητος δεν είναι υποχρεωτικά εθνικιστής. Όπως και να έχει το πράγμα, υπάρχει θέμα. Δάσκαλος ή στρατιωτικός εκπαιδευτής; Έχει το δικαίωμα ένας δάσκαλος να υποχρεώνει παιδιά του Δημοτικού να υπακούουν και να εκτελούν στρατιωτικά παραγγέλματα;

Τι ακριβώς θέλει να πετύχει ο εν λόγω «δάσκαλος» βάζοντας παιδιά Δημοτικού να κάνουν βήμα σημειωτόν; Να αποδώσει τιμές σε όσους έπεσαν υπέρ πατρίδος; Με βήμα σημειωτόν; Μα, δεν υπάρχει πιο ατελέσφορη πράξη από το βήμα σημειωτόν. Αυτή τη φράση χρησιμοποιούμε όταν θέλουμε να περιγράψουμε μια κατάσταση που δεν πάει πουθενά. Το μόνο που πετυχαίνει κανείς κάνοντας σημειωτόν, είναι να μη σκέφτεται τίποτε εκείνη τη στιγμή. Ίσως αυτή να είναι η ιδανική άσκηση εξοβελισμού της σκέψης. Και ίσως αυτό να ήθελε να πετύχει τελικά ο «δάσκαλος». Να φτιάξει υπάκουα στρατιωτάκια που θα πειθαρχούν χωρίς να σκέφτονται. Να φτιάξει το στρατό των ομοιόμορφων, συγχρονισμένων και απρόσωπων σφυριών, όπως αυτός αποτυπώνεται θαυμάσια και ζοφερά στην ταινία του Alan Parker “The wall”

 Ο Στέφανος Τσιτσιπάς κατέκτησε χθες έναν σημαντικό τίτλο στο παγκόσμιο τένις. Παράλληλα με τις επιτυχίες του, ο Στέφανος απέδειξε επίσης – παρά το νεαρό της ηλικίας του – ότι είναι προσγειωμένος και ξέρει να σέβεται τους αντιπάλους του. Ο μεγάλος αυτός Έλληνας τενίστας έφυγε από το Λονδίνο κατά 2,5 εκατομμύρια ευρώ πλουσιότερος και έκανε εκατομμύρια Έλληνες να ταυτιστούν μαζί του και να νιώσουν ότι πέτυχαν νίκη μεγάλη έστω και δι΄αντιπροσώπου. Ας αφήσουμε, όμως, τον Στέφανο να χαρεί τη μεγάλη του επιτυχία και τους οπαδούς του να επιστρέψουν στην πεζή τους πραγματικότητα και ας πάμε στους δύο μεγάλους άνδρες της πολιτικής ζωής του τόπου: τον πρωθυπουργό Κυριάκο και τον πρόεδρο Προκόπη, οι οποίοι έσπευσαν να συγχαρούν τον Στέφανο. Ο πρώτος για να αποκομίσει κάτι από τη λάμψη του και ο δεύτερος απλά από υποχρέωση

Ο πρωθυπουργό Κυριάκος πέρασε ένα όμορφο και ξένοιαστο weekend στο Λονδίνο μακριά από τις ευθύνες και το άγχος της διακυβέρνησης αυτής της χώρας. Παρέδωσε τα κλειδιά της χώρας στον πραιτωριανό Χρυσοχοΐδη, του έδωσε το ελεύθερο να τσακίσει τον κόσμο στα Εξάρχεια και στην ευρύτερη περιοχή και το έριξε στην dolce vita. «Άλλοι δεν έχουνε να φαν κι άλλοι τραβάν Καϊμακτσαλάν», τραγουδούν οι Χειμερινοί Κολυμβητές. Έτσι έκανε και ο Κυριάκος. Πήρε τη γυναίκα του, παρακολούθησε τον αγώνα του Στέφανου και πανηγύρισε το θρίαμβο του Έλληνα τενίστα. Φωτογραφήθηκε μαζί του, του έδωσε συγχαρητήρια και έδειξε τις γνώσεις του πάνω στο ευγενές αυτό άθλημα λέγοντάς του «ήσουν σούπερ, και στα break points, σε όλα, ειδικά τα break points τα έπαιξες τέλεια». Όλοι μπορούμε να φανταστούμε το σπινθηροβόλο βλέμμα του την ώρα που έκανε την ανάλυση του αγώνα. Παράλληλα έδιωξε από πάνω του τη ρετσινιά του γκαντέμη, όπως αναλύει σε περισπούδαστο άρθρο του το «Βήμα», που από μια απλή εφημερίδα που ήταν κάποτε, κατόρθωσε να ανελιχθεί σε χώρο τοποθέτησης ανακοινώσεων του Μαρινάκη και των εταιριών του.

Ο πρόεδρος Προκόπης, από την άλλη μεριά, θέλοντας να βγάλει από πάνω του την υποχρέωση, άνοιξε βαριεστημένα ένα συρτάρι του γραφείου του και έβγαλε έναν από τους λόγους που θα εκφωνούσε κάποτε σε κάποια εθνική επέτειο. Πάλι καλά που δεν άνοιξε το άλλο συρτάρι στο οποίο έχει κρυμμένα τα αυστηρά μηνύματα που κατά καιρούς στέλνει σε όσους επιβουλεύονται την εθνική μας κυριαρχία και τους λούζει κρύος ιδρώτας. Αφού προσάρμοσε το κείμενο πάνω στον Στέφανο, ο Προκόπης κατέληξε πως ο Στέφανος απέδειξε τι θα πει πραγματικός Έλληνας. Δεν ανέφερε, όμως, τι θα ήταν ο Στέφανος σε περίπτωση που έχανε, αν θα εξακολουθούσε δηλαδή να είναι πραγματικός Έλληνας. Αδιευκρίνιστο άφησε ακόμη ο Προκόπης το αν ο αντίπαλος του Στέφανου , ο Αυστριακός Τιμ, είναι πραγματικός Αυστριακός ή όχι.

Γράφει, λοιπόν, ο Προκόπης στο συγχαρητήριο τηλεγράφημά του προς το Στέφανο: «Με την μεγαλειώδη νίκη σου, αποτέλεσμα του απαράμιλλου ταλέντου σου και της αδάμαστης θέλησής σου, από την μια πλευρά πιστοποίησες ότι πλησιάζεις, ολοένα και περισσότερο, στην κορυφή του παγκόσμιου τένις. Και, από την άλλη πλευρά, απέδειξες, στο διεθνές αθλητικό στερέωμα και όχι μόνο, τι σημαίνει Ελλάδα και τι σημαίνει πραγματικός Έλληνας».

Ευτυχώς, από εκεί που δεν το περιμέναμε, ήρθε ο Πέτρος ο Τατσόπουλος να πει τα προφανή σε μια ανάρτηση που έκανε στο fb υπό τον τίτλο «Ο Πρωτόγονος Εθνικισμός» : «Το να ταυτίζεις έναν μεγάλο αθλητή με τον οιονδήποτε φραπεδόβιο ρεμπεσκέ, μόνο και μόνο επειδή αμφότεροι μοιράζονται την ελληνική ιθαγένεια, είναι ο ορισμός της κολακείας ενός λαού που θεωρείς ότι είναι καταδικασμένος να μην δραπετεύσει ποτέ από τη νηπιακή του ηλικία. Όχι, κύριε Πρόεδρε της Δημοκρατίας. Ο Στέφανος Τσιτσιπάς δεν απέδειξε τι σημαίνει Ελλάδα και Έλληνας. Απέδειξε τι σημαίνει σκληρή δουλειά και ταλέντο ανεξαρτήτως εθνικής καταγωγής. Ας απαλλαγούμε επιτέλους από αυτόν τον πρωτόγονο εθνικισμό που μας αποκοιμίζει. Με τον σεβασμό μου και το θάρρος της παλιάς μας φιλίας».

Ο Τατσόπουλος μίλησε για πρωτόγονο εθνικισμό, άλλοι μίλησαν για ρατσισμό, άλλοι για επαρχιωτισμό. Όλοι έχουν το δίκιο τους, μιας και κοινός παρονομαστής όλων αυτών των χαρακτηριστικών είναι η βλακεία

Τα γουρούνια είναι πιθανόν το πιο αδικημένο ζώο, καθώς είναι ένα από τα πιο έξυπνα πλάσματα στον πλανήτη. Σύμφωνα με μελέτη αμερικανών νευροεπιστημόνων, τα γουρούνια συγκεντρώνουν μεγαλύτερο δείκτη νοημοσύνης από τους σκύλους, ενώ είναι σε θέση να λύνουν προβλήματα και γρίφους όπως οι χιμπαντζήδες. Προηγούμενες μελέτες έχουν επίσης δείξει ότι τα γουρούνια έχουν αυξημένη ενσυναίσθηση – ικανότητα δηλαδή, να ταυτίζονται συναισθηματικά με τους γύρω τους. Τα γουρούνια είναι, επίσης, φιλήσυχα πλάσματα και δείχνουν επιθετικότητα πολύ σπάνια και μόνο όταν νιώθουν ότι απειλούνται. Μύθος είναι, επίσης, ότι στα γουρούνια αρέσει η βρωμιά. Αν τους δοθεί αρκετός χώρος, κρατούν καθαρούς τους χώρους όπου διαμένουν, κοιμούνται, τρώνε και πίνουν νερό και φροντίζουν να κάνουν την ανάγκη τους σε κατάλληλο σημείο.  Γιατί, λοιπόν, λέμε τους μπάτσους γουρούνια; Τι κοινό χαρακτηριστικό έχουν με αυτά;

Είναι σίγουρο πως μια ιδανική κοινωνία δε θα είχε ανάγκη ούτε από αστυνομικούς ούτε από δικαστές. Δυστυχώς, βρισκόμαστε ακόμη πολύ μακριά από το να μη χρειάζονται οι αστυνομικοί. Αστυνομικοί, όμως, όχι μπάτσοι. Γιατί άλλο αστυνομικός, άλλο μπάτσος. Όταν ο αστυνομικός από προστάτης του πολίτη έναντι του κοινού ποινικού εγκλήματος μετατρέπεται σε προστάτη της εξουσίας από τον "εχθρό" λαό, έχει πλέον γίνει μπάτσος. Όταν χτυπάει χωρίς ντροπή νέα παιδιά, κοπέλες και ηλικιωμένους είναι μπάτσος. Και μια υγιής κοινωνία, μπάτσους δε χρειάζεται

Πριν από μερικά χρόνια, φίλος έγραφε : “Ποιος θα μας φυλάξει από τους φύλακες; Ποιος θα μας προστατεύσει από αυτούς που υποτίθεται πως η αποστολή τους είναι να μας προστατεύουν; Πώς μια πιθανή κυβέρνηση της Αριστεράς θα διαχειριστεί αυτούς τους χιλιάδες πρώην ανθρώπους που μετατράπηκαν σταδιακά σε απάνθρωπα κτήνη και που, όπως όλα δείχνουν, έλκονται και γοητεύονται από φασιστικές και ναζιστικές ιδέες; Και τι να κάνει; Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Αν τους διατηρήσει στις θέσεις τους, θα τρίζουν από οργή τα δόντια όσων ξυλοκοπήθηκαν και ταπεινώθηκαν από αυτούς. Αν, πάλι, τους απολύσει τι άλλο θα κάνουν πέρα από αυτό που ξέρουν καλύτερα; Μπράβοι και προστάτες στα κυκλώματα της νύχτας και της μαφίας. Χαμένα κορμιά έτσι κι αλλιώς»

Η κυβέρνηση της Αριστεράς τελικά ήρθε και δεν ακούμπησε. Δεν τόλμησε να κάνει πράξη – τι έκανε πράξη αλήθεια; – μία από τις ιδεολογικές σημαίες της: τη διάλυση των ΜΑΤ, αυτής της φασιστικής και τραμπούκικης ομάδας καταστολής των εργατικών και φοιτητικών αγώνων. Τα ΜΑΤ συνέχισαν να υπάρχουν και να βγάζουν το βρώμικο ψωμί τους δέρνοντας κόσμο. Και, τώρα, με την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας νιώθουν ακόμη περισσότερο σαν στο σπίτι τους και προκαλούν απροκάλυπτα, τραμπούκικα, σεξιστικά.

Όχι, φίλοι μου, οι μπάτσοι δεν είναι γουρούνια. Τα γουρούνια δεν κάνουν έτσι

 - Τι σας ενοχλεί στους πρόσφυγες; Γιατί δεν τους θέλετε στο χωριό σας;

- Η συμπεριφορά τους, τα εγκλήματα που κάνουν, οι βιασμοί, οι κλεψιές ...

- Ποια εγκλήματα κυρία μου;

- Αυτά που δείχνετε στα δελτία ειδήσεων.

Όλη η αλήθεια συμπυκνωμένη σε ένα διάλογο μερικών δευτερολέπτων. Όλοι ξέρουμε πως σε κάθε λαό υπάρχουν οι άνθρωποι που δεν είναι και τόσο άνθρωποι. Όταν όμως η χώρα είναι σοβαρή και οργανωμένη, έχει θεσμούς που θα φροντίσουν ώστε να εκτονωθούν οι πιέσεις που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν έναν αφιονισμένο όχλο. Στη χώρα μας, οι θεσμοί όχι μόνο δεν φροντίζουν να σβήσουν τη φωτιά που εκδηλώνεται, αλλά αντίθετα την υποδαυλίζουν. Τόσο η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας όσο και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης αλλά ακόμη και η Εκκλησία φέρουν πολύ μεγάλες ευθύνες για τα νοσηρά φαινόμενα βίας και απανθρωπιάς που εκδηλώνονται στη χώρα μας.

Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας επένδυσε προεκλογικά στη ρητορική μίσους και πήρε υπό τη σκέπη της ακροδεξιές και ρατσιστικές φωνές. Κάποιοι μέσα από την κυβέρνηση, αντιλαμβανόμενοι την πιθανότητα επικίνδυνων και ανεξέλεγκτων καταστάσεων, προσπαθούν τώρα να αντιδράσουν, χωρίς όμως να αντιλαμβάνονται πως το πάνω χέρι στο κυβερνητικό κόμμα το έχουν πλέον οι Γεωργιάδηδες, οι Βορίδηδες, οι Πλεύρηδες, οι Σαμαράδες αλλά και όλος ο μαύρος συρφετός που ανδρώθηκε στα χρόνια του «Μακεδονικού» αγώνα

Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ακόμη και τώρα δε σταματούν να σπέρνουν θεατρικά και υποκριτικά τον τρόμο στα δελτία ειδήσεων και να αποπροσανατολίζουν επικίνδυνα τους απαίδευτους τηλεθεατές τους διαμορφώνοντας μια στρεβλή και επικίνδυνη άποψη πως ο ξένος είναι φύσει εγκληματίας και απειλεί την ήσυχη ζωή του.

Αλλά και οι εκπρόσωποι της Εκκλησίας, πλην ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων, με τις ξενοφοβικές τους δηλώσεις εκτίθενται καθημερινά τόσο απέναντι στην ανθρώπινη ηθική όσο και στη θρησκεία που παριστάνουν πως εκπροσωπούν. Αυτοί οι κύριοι, εάν ήταν πραγματικοί Χριστιανοί, έπρεπε να είναι στην πρώτη γραμμή υποδοχής των ξένων εάν μπορούσαν να καταλάβουν το νόημα του Ευαγγελίου που διαβάζουν μηχανικά και διεκπεραιωτικά στο μαγαζάκι τους :

“ Ἐπείνασα γάρ, καὶ οὐκ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν,

ἐδίψησα, καὶ οὐκ ἐποτίσατέ με,

ξένος ἤμην, καὶ οὐ συνηγάγετέ με,

γυμνός, καὶ οὐ περιεβάλετέ με,

ἀσθενὴς καὶ ἐν φυλακῇ, καὶ οὐκ ἐπεσκέψασθέ με”