Είμαστε λίγοι αυτοί που παλεύουν ενάντια στο Κακό
Στην εποχή αυτή που ζούμε των μετρίων
βασιλιάδες οι τρελοί των ηλιθίων
Active Member – Η Μελωδία της Παρακμής
Νέος πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας είναι από σήμερα ο Μπόρις Τζόνσον. Πολλά ειδησεογραφικά sites γράφουν πως πριν από λίγα χρόνια θα φάνταζε ανέκδοτο αυτό το ενδεχόμενο, αλλά μήπως είναι το μοναδικό; Ποιος θα φανταζόταν, για παράδειγμα, πριν από μερικά χρόνια ότι ο Ντόναλντ Τραμπ θα γινόταν πρόεδρος των ΗΠΑ; Ποιος θα φανταζόταν ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα γινόταν πρωθυπουργός της Ελλάδας; Ότι ο Άδωνις Γεωργιάδης, από πλασιέ βιβλίων που προκαλούσε άφθονο γέλιο στις παρέες που τον έβλεπαν από την τηλεόραση, θα γινόταν υπουργός Ανάπτυξης παρακαλώ; Ότι ο Βασίλης Λεβέντης θα έμπαινε στη Βουλή και ο «σοβαρός» Νίκος Χατζηνικολάου θα του έπαιρνε συνέντευξη εφ όλης της ύλης δίνοντας έμφαση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις; Ότι ο άνθρωπος που ισχυρίζεται πως έχει στην κατοχή του επιστολές του Ιησού και τις πουλάει μαζί με το φάρμακο κατά της φαλάκρας, όντας ο ίδιος φαλακρός, θα έμπαινε και αυτός στη Βουλή και πως, ως γνήσιος "Χριστιανός", θα πρότεινε να στήσουμε ναρκοπέδια στον Έβρο;
Το ερώτημα που προκύπτει από τα παραπάνω παραδείγματα είναι: έχουν γίνει περισσότεροι οι ηλίθιοι σ΄αυτόν τον κόσμο ή σιγά-σιγά οι λογικοί αποσύρονται και αφήνουν χώρο στους ηλίθιους να κάνουνε παιχνίδι; Ό,τι και αν συμβαίνει, πάντως, τα πράγματα δεν είναι καθόλου αστεία. Οι φαιδροί αυτοί άνθρωποι, μέσα στη γελοιότητά τους, έχουν πάρει πολύ σοβαρά το ρόλο τους και δεν υπάρχει τίποτα πιο απειλητικό για ένα λαό από τον ανισόρροπο ηγεμόνα
Αυτές τις μέρες διαβάζουμε πολλές ερμηνείες σχετικά με τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών. Άλλοι επικαλούνται οικονομικούς λόγους αναφέροντας πως ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε την υποστήριξη της μεσαίας τάξης, άλλοι μιλούν για «εθνικούς» λόγους επικαλούμενοι τη συμφωνία των Πρεσπών για σύνθετη ονομασία της γειτονικής χώρας και μάλλον λίγοι είναι αυτοί που μιλούν για τους ανθρώπους που έχασε μια για πάντα ο ΣΥΡΙΖΑ μετά το χειρισμό του ΟΧΙ του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου. Για έναν από αυτούς τους ανθρώπους θα διαβάσουμε τώρα
«Ψήφισε τρεις τέσσερις φορές αριστερά, κι ας του φαινόταν να `ναι κωμωδία όλα αυτά». Οι στίχοι αυτοί στριφογύριζαν συνεχώς στο μυαλό του όλη τη μέρα . Και δεν ήταν ούτε τρεις ούτε τέσσερεις οι φορές που είχε ψηφίσει Αριστερά. Μπορεί να ήταν και δεκατρείς ή δεκατέσσερεις, ίσως και περισσότερες. Δεν τις μέτρησε ποτέ. Άλλωστε, μέχρι το 2015, δεν είχε ποτέ πιστέψει ότι ένα κόμμα της Αριστεράς θα μπορούσε να κερδίσει τις εκλογές. Ψήφιζε, όμως, με συνέπεια, με αφοσίωση, με ανιδιοτέλεια. Δεν υπέκυψε ποτέ του στο δίλημμα να ψηφίσει το ΠΑΣΟΚ για να μην έρθει η Δεξιά. Στα μάτια του τα δύο αυτά κόμματα ήταν ίδια ή σχεδόν ίδια. Ψήφιζε με βάση τη συνείδησή του και κάθε βράδυ των εκλογών περίμενε τα αποτελέσματα έχοντας μια μικρή ελπίδα πως τα πράγματα μπορεί να άλλαζαν έστω και λίγο και η Αριστερά να έβγαινε με ενισχυμένο ποσοστό, ώστε να μπορούσε να επηρεάσει λίγο περισσότερο τα πράγματα προς το καλό των φτωχών και των εργαζομένων. Μέχρι εκεί έφταναν οι προσδοκίες του
Σε λίγες ώρες κλείνουν οι κάλπες και όπως όλα δείχνουν – και μακάρι να διαψευστούμε – η Νέα Δημοκρατία θα είναι από αύριο κυβέρνηση. Τίποτα θετικό δεν προμηνύει το σχεδόν βέβαιο ενδεχόμενο, ούτε καν για όσους την ψηφίσουν σήμερα (αυτοί κατά τη γνώμη μας είναι και οι πιο τραγικοί πρωταγωνιστές των σημερινών εκλογών, οι ιδανικοί αυτόχειρες, εκτός και αν ανήκουν στην αφρόκρεμα της μεγαλοαστικής τάξης που είναι σίγουρο πως από αύριο θα κάνει πάρτυ)
Για όσους από αύριο ψάχνουν εξηγήσεις για την πιθανότατη ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, ας θυμίσουμε τη δήλωση που είχε κάνει ο Τζιάνι Ανιέλι, αφεντικό της FIAT και της Γιουβέντους και ένας από τους ισχυρότερους οικονομικούς παράγοντες της Ιταλίας. To 1996, ενώ συζητιόταν η ανάγκη μεταρρυθμίσεων, ο Ανιέλι είχε δηλώσει : "Υπάρχουν πράγματα, μεταρρυθμίσεις με κόστος σε κοινωνικό επίπεδο, που μια κυβέρνηση της αριστεράς μπορεί να τα πραγματοποιήσει πιο εύκολα από μια κυβέρνηση της κεντροδεξιάς". Λίγο αργότερα, το 1998, δίνοντας ψήφο εμπιστοσύνης στην αριστερή κυβέρνηση Νταλέμα ως ισόβιος γερουσιαστής που είχε χριστεί από το 1991, είχε κάνει μία παρόμοια δήλωση: "Σήμερα στην Ιταλία, μια κυβέρνηση της Αριστεράς είναι η μόνη που μπορεί να εφαρμόσει πολιτικές της Δεξιάς"
Σε πρόσφατο άρθρο της γαλλικής Les Echos διαβάζουμε: «Όπως συνέβη στη Γερμανία με τη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του Γκέρχαρντ Σρέντερ και την απελευθέρωση της αγοράς εργασίας με τους νόμους του Χαρτς ή στο Ηνωμένο Βασίλειο με τον εργατικό Τόνι Μπλερ και τον ορισμό του “τρίτου δρόμου”, η Αριστερά – στην περίπτωση της Ελλάδας, η άκρα Αριστερά – είναι σε θέση να περάσει νεοφιλελεύθερα μέτρα χωρίς να προκαλέσει μεγάλα κοινωνικά κινήματα». Περιττό είναι να προσθέσουμε πως οι Γερμανοί Σοσιαλδημοκράτες και οι Βρετανοί Εργατικοί είνια πλέον κομπάρσοι στην πολιτική σκηνή των χωρών τους, χωρίς εμφανές πολιτικό στίγμα, ταυτισμένοι στη συνείδηση του κόσμου με τους πρώην πολιτικούς τους αντιπάλους και πολύ μακριά από την πιθανότητα επανακατάληψης της κυβερνητικής εξουσίας.
Το ίδιο θα συμβεί και με τον ΣΥΡΙΖΑ και αυτό ακριβώς θα πληρώσει σήμερα. Το ότι κλήθηκε να κυβερνήσει μέσα ακριβώς στο πλαίσιο των πολιτικών του αντιπάλων. Οι λεπτομέρειες που αφορούν σε κάποια μέτρα κοινωνικής προστασίας των φτωχότερων στρωμάτων είναι απλά λεπτομέρειες. Πιθανότατα ζωτικής σημασίας για όσους δέχτηκαν αυτή τη βοήθεια, όμως το πλαίσιο είναι που μετράει στη συνείδηδη των πολλών. Αυτό είναι που καθορίζει και δείχνει την προοπτική. Το πιο τραγικό, όμως, είναι ότι δεν θα την πληρώσει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η Αριστερά και οι ιδέες της. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα εξακολουθήσει να υπάρχει με σχετικά μεγάλο ποσοστό και, με τους ανθρώπους που εδώ και αρκετά χρόνια έχει εντάξει στους κόλπους του, θα τη βρει την άκρη συνάπτοντας συμμαχίες με κάποιο άλλο ΚΙΝΑΛ ή κάποιο καινούργιο Ποτάμι, μεταλλασσόμενο οριστικά σε ένα τυπικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα.
Η Αριστερά, η πραγματική Αριστερά, αδέσποτη και κατακερματισμένη, πόσα χρόνια θα κάνει να συνέλθει; Θα διδαχθεί κάτι από το πάθημα αυτό; Θα μπορέσει επιτέλους να ισορροπήσει με επιτυχία ανάμεσα στον καταδικασμένο απομονωτισμό και συντηρητισμό του ΚΚΕ από τη μια (που το κρατά με μαθηματική ακρίβεια στη γωνία) και στην χωρίς αρχές πρακτική συμμαχιών του ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη (που τον μετάλλαξε ιδεολογικά) ;
Ας μη μιλήσουμε καν για τη δεκάδα των αριστερών κομμάτων του 0,2 ή του 0,3% που κινούνται μεταξύ τους ασύμβατα λες και τους χωρίζει ιδεολογική άβυσσος και «κατορθώνουν» μέσα στον εσωτερικό τους μικρόκοσμο να δημιουργούν ακόμη και αντιμαχόμενες τάσεις. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να γίνονται ανέκδοτο την ώρα που ο πόλεμος ενάντια στα κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη
Αλλά και εμείς, που ως μοναχικοί λύκοι και αφ ' υψηλού ορώντες, κρίνουμε εκ του ασφαλούς πληκτρολογίου, είμαστε μήπως καλύτεροι; Τι έχουμε να επιδείξουμε σε δράσεις, σε οργάνωση, σε προτάσεις; Μόνο την εγωϊστική ιδιώτευσή μας. Όπως πολύ σωστά έχει πει ο Αρκάς σε σκίτσο του : «Γιατί να είναι διαφορετικοί αυτοί που κυβερνούν, όταν ο λαός παραμένει ίδιος;»
Πηγές efsyn.gr
Μόλις προχθές ο Κώστας Κυρανάκης, αναπληρωτής εκπρόσωπος Τύπου της Νέας Δημοκρατίας και υποψήφιος βουλευτής του κόμματος, πρότεινε επίδομα 2000 ευρώ για κάθε παιδί που γεννιέται στην Ελλάδα, σπεύδοντας να διευκρινίσει πως αυτό το επίδομα θα δίνεται μόνο σε Ελληνόπουλα. Δυστυχώς, ο κύριος Κυρανάκης είναι ένας από αυτούς τους κομψευόμενους δανδήδες της πολιτικής σκηνής που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να πουν τη μεγαλύτερη ανοησία με την πιο ακραία σοβαρότητα αλλά και να εκφράσουν με όμορφες λέξεις τις πιο μισάνθρωπες απόψεις επενδυμένες με έναν μανδύα υποκριτικού ενδιαφέροντος για το κοινωνικό σύνολο και για «το έθνος που απειλείται»
Σε διευκρινιστική ερώτηση που του έκαναν, ο Κυρανάκης απάντησε πως «Ελληνόπουλα είναι τα παιδιά που γεννιούνται από Έλληνες γονείς". Άρα, σύμφωνα με αυτόν, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο δεν είναι Έλληνας. Την ίδια ώρα που ο Κυρανάκης εκτόξευε αυτό το προεκλογικό - με οσμή Χρυσής Αυγής – πυροτέχνημα, ο Αντετοκούνμπο βραβευόταν ως ο πολυτιμότερος παίκτης του ΝΒΑ για τη σαιζόν που τελείωσε. Ταυτόχρονα, σχεδόν, ο Κυρανάκης , έστελνε συγχαρητήριο tweet στον Γιάννη, αλλά και ένα μεγάλο ευχαριστώ εκ μέρους όλης της Ελλάδας!
Άλλη μια περίοδος των περιβόητων Πανελληνίων Εξετάσεων φτάνει στο τέλος της. Ένας θεσμός που αποδεικνύει και αυτός, με το δικό του τρόπο, το αδιέξοδα της κοινωνίας που έχουμε οικοδομήσει, ολοκληρώνεται για τους μαθητές με τρόπο τραυματικό. Για μια ακόμη φορά επαναλήφθηκε το ίδιο σκηνικό στα μαθήματα της Θετικής Κατεύθυνσης καθώς είδαμε να επιλέγονται θέματα ιδιαίτερης δυσκολίας που έκαναν μαθητές οι οποίοι είχαν κοπιάσει κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς, να νιώθουν άχρηστοι και να βγαίνουν από τις σχολικές αίθουσες με δάκρυα στα μάτια.
Ξέρουμε όλοι πως αυτές οι εξετάσεις είναι ένας διαγωνισμός, όπου δεν μετράει η απόλυτη δική σου επίδοση, αλλά το πόσο καλά θα τα πας σε σχέση με τους υπόλοιπους (όπως είπε με αφοπλιστική ειλικρίνεια, προκλητική ελαφρότητα αλλά και περισσό θράσος μια καθηγήτρια φροντιστηρίου που σχολίαζε τα θέματα της Χημείας «μη στενοχωριέσαι αν δεν έγραψες καλά, σημασία έχει αν έγραψες καλύτερα από το διπλανό σου»). Αυτό, όμως, δεν αφαιρεί το δικαίωμα από τους μαθητές να απαιτούν να επιλέγονται θέματα που θα μπορούν να βαθμολογούν δίκαια την προσπάθεια που κατέβαλλαν κατά τη διάρκεια της χρονιάς.
Και εδώ δεν εννοούμε να χαριστούμε ή να χαϊδέψουμε τα παιδιά. Όταν πάνω από το 50% βαθμολογείται κάτω από τη βάση (και αυτό συμβαίνει μόνο στη Θετική κατεύθυνση), το πρόβλημα σίγουρα δεν βρίσκεται μόνο στα παιδιά, μάλλον δε βρίσκεται καθόλου στα παιδιά. Οι πρώτοι που θα πρέπει να κοιταχτούν είναι τα μέλη της επιτροπής που επιλέγει τα θέματα. Απορούμε και διερωτώμαστε αν αυτοί οι άνθρωποι έχουν επαφή με την πραγματικότητα. Αν γνωρίζουν το σχολικό βιβλίο που μοιράζεται στα παιδιά, αν γνωρίζουν το πώς γίνεται μάθημα στα δημόσια σχολεία, αν γνωρίζουν ακόμη και αυτές τις ίδιες τις οδηγίες που κάθε χρόνο στέλνει το υπουργείο Παιδείας σχετικά με τη διδασκαλία αυτών των μαθημάτων και τους γνωστικούς στόχους
Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή, η οποία κάθε χρόνο γίνεται με το μάθημα των Μαθηματικών. Εκεί οι μαθητές έχουν αποδεχθεί μοιρολατρικά τη μεγάλη δυσκολία που θα συναντήσουν και τη σημαντική πιθανότητα μιας πανωλεθρίας παρά τη μεγάλη προσπάθεια που μπορεί να έχουν καταβάλλει κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς. Έτσι και η φετινή δυσκολία των θεμάτων πέρασε στα ψιλά
Ύστερα ήρθε η Φυσική. Εκεί, είδαμε για πολλοστή φορά να επιλέγονται θέματα που δεν έχουν καμία αντιστοιχία με το επίπεδο της δουλειάς που γίνεται στα σχολεία αλλά και με το σχολικό βιβλίο. Είδαμε θέματα που σε καμία περίπτωση δεν ελέγχουν το εύρος της γνώσης ή της κριτικής ικανότητας παρά μόνο επιβραβεύουν όσους μπορούν να μαθαίνουν αυτοματισμούς. Είδαμε θέματα που δεν μπορούν να δώσουν μια δίκαιη βαθμολόγηση και να καταδικάζουν τα περισσότερα παιδιά σε πολύ χαμηλή βαθμολογία, σε πολλές περιπτώσεις αναντίστοιχη της προσπάθειάς τους.
Ώσπου ήρθε και η Χημεία για να ολοκληρώσει το παζλ με διαφορετικό τρόπο. Εδώ επιλέχθηκαν θέματα που απαιτούσαν ιδιαίτερη κριτική ικανότητα. Κάτι που δεν είναι από μόνο του κακό, αρκεί τα παιδιά να έχουν προετοιμαστεί για τέτοιο ενδεχόμενο. Τόσο μέσα από το σχολικό τους βιβλίο, όσο και από το ίδιο τους το σχολείο. Κάτι τέτοιο, βέβαια, ποτέ δε συνέβη.
Όσοι παρακολουθούν τα πράγματα από κοντά, γνωρίζουν πως στην πραγματικότητα το δημόσιο σχολείο απαξιώνεται χρόνο με το χρόνο με δραματικό τρόπο. Οι λόγοι είναι πολλοί και δεν είναι της παρούσης. Μέχρι και τη Β’ Λυκείου, πάντως, τα παιδιά βρίσκονται μέσα σε μια απίστευτη ελαφρότητα και χαλαρότητα και ξαφνικά καλούνται στη Γ’ Λυκείου να δώσουν εξετάσεις κάτω από εξαιρετικά σκληρές συνθήκες. Στην πραγματικότητα, το δημόσιο σχολείο στη Γ΄ Λυκείου δεν λειτουργεί και τα παιδιά εναποθέτουν τις ελπίδες τους στα φροντιστήρια. Παράλληλα τα ιδιωτικά σχολεία, λειτουργώντας ως κράτος εν κράτει, ακολουθούν παράτυπα δικό τους πρόγραμμα σπουδών με εντατικές φροντιστηριακές ώρες πάνω στα μαθήματα που θα εξεταστούν πανελλαδικά (για τη μικρή μερίδα των μαθητών τους που θα δώσουν πανελλήνιες εξετάσεις, καθώς το μεγάλο ποσοστό αυτών είναι ήδη με το ένα πόδι στο εξωτερικό για σπουδές με την υψηλή χορηγία των κραταιών οικογενειών τους)
Πώς λοιπόν μπορεί κάποιος μαθητής να στηριχθεί στο δημόσιο σχολείο, όπως θα έπρεπε να συμβαίνει κάτω από φυσιολογικές συνθήκες, όταν ακόμη και τα παιδιά που παρακολουθούν φροντιστηριακά μαθήματα δυσκολεύονται τόσο πολύ; Αναρωτιόμαστε ποια μπορεί να είναι τα αίτια της επιλογής τέτοιων θεμάτων. Είναι αποτέλεσμα ανικανότητας και άγνοιας της πραγματικότητας; Είναι αποτέλεσμα μιας ψευδοεπιστημονικής αντίληψης; Είναι αποτέλεσμα μιας προσπάθειας από πλευράς των μελών της επιτροπής να αυτοεπιβεβαιωθούν και να αποδείξουν ότι μπορούν να βάζουν θέματα που «δεν κυκλοφορούν πουθενά»;
Όποιο και αν είναι πάντως το κίνητρο της επιλογής, το αποτέλεσμα είναι ξεκάθαρα αντιπαιδαγωγικό, αντικοινωνικό και βαθιά άδικο για πολλά παιδιά. Ποιος όμως μπορεί να ακούσει και να κατανοήσει τις φωνές διαμαρτυρίας, τόσο των μαθητών όσο και των δασκάλων τους; Των δασκάλων αυτών που μπορεί να είναι λίγοι, όμως υπάρχουν και κοιτούν τους μαθητές τους με συμπάθεια και κατανόηση και με μια κάποια ενοχή που δεν κατόρθωσαν να τους βοηθήσουν όπως θα ήθελαν
Συζητήσεις επί συζητήσεων ακολούθησαν τα αποτελέσματα των πρόσφατων ευρωεκλογών, σε μια προσπάθεια να ερμηνεύσουν τη μεγάλη ήττα του ΣΥΡΙΖΑ. Σε μία συνέντευξή της μάλιστα, η Θεανώ Φωτίου, αναπληρώτρια υπουργός Κοινωνικής Αλληλεγγύης, είπε πως ο ΣΥΡΙΖΑ κυβερνά μόλις 9 μήνες, εννοώντας πως μέχρι τότε ήταν αναγκασμένος να υπακούει στις εντολές των θεσμών και ως εκ τούτου δεν μπορούσε να ασκήσει ανεξάρτητη πολιτική. Ας αφήσουμε κατά μέρος κατά πόσο αληθείς είναι οι παραπάνω δηλώσεις, τόσο σε σχέση με το αν είναι ανήμπορη να ασκεί ανεξάρτητη πολιτική μια κυβέρνηση που έχει εκλεγεί από το λαό της χώρας αυτής με σκοπό να την ασκήσει, όσο και με το πόσο μπορεί να ασκεί ανεξάρτητη πολιτική μια κυβέρνηση που δε θέλει να σηκώσει κεφάλι.
Ας δεχτούμε, χάριν της συζήτησης, πως οι δηλώσεις αυτές είναι αληθείς και πως πράγματι ο ΣΥΡΙΖΑ, τώρα που μπορεί, θα δράσει υπέρ των λαϊκών συμφερόντων. Ένα πρώτο μήνυμα δε θα έπρεπε να είναι και η κατάρτιση του ευρωψηφοδελτίου του; Και, όμως, στο ψηφοδέλτιο αυτό, οι επιλογές των προσώπων ήταν όχι μόνο ατυχείς αλλά εξαιρετικά εξοργιστικές για όσους μέχρι κάποτε ψήφιζαν, στήριζαν και αγωνίζονταν για τη ριζοσπαστική Αριστερά
Για του λόγου το αληθές, ας δούμε τα πρόσωπα που εξελέγησαν κατά σειρά εκλογής και τα οποία θα εκπροσωπήσουν τη ριζοσπαστική (;) Αριστερά
1. Παπαδημούλης Δημήτρης. Μόνιμος ευρωβουλευτής ΣΥΡΙΖΑ, καριερίστας και μέγας ισορροπιστής. Διατηρώντας ένα απαράμιλλα μειλίχιο ύφος κατορθώνει να διαβιεί αλώβητος, την ώρα που γύρω του μπορεί να σφάζονται κορμιά. Ποιες λαϊκές ανάγκες να τον αγγίξουν; Αυτόν δεν τον αγγίζει τίποτα
2. Κουντουρά Έλενα: Από το 2004 έως το 2012 βουλευτής ή επιλαχούσα βουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία και από το 2012 έως το 2019 μέλος των Ανεξάρτητων Ελλήνων του Πάνου Καμμένου. Είναι η δεξιά συνιστώσα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, όπως πιθανόν έρχεται το ξινό μαζί με το γλυκό σε ένα γλυκόξινο φαγητό, προκειμένου η γευστική ισορροπία να επιτευχθεί σε υψηλά επίπεδα
3. Αρβανίτης Κώστας: Ο πρώην διευθυντής του ραδιοφωνικού σταθμού «Στο Κόκκινο» ανταμείφθηκε για τις υπηρεσίες του με μία θέση στο ψηφοδέλτιο των ευρωεκλογών. Από τον «Δίεση 101,3» στην Ευρωβουλή ήταν μακρύς ο δρόμος. Ο Κώστας, όμως, τον διένυσε με υπομονή.
4. Κούλογλου Στέλιος: Ο πρώτος δημοσιογράφος που ανταμείφθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ για τις υπηρεσίες του, έχοντας ήδη μία θητεία στην Ευρωβουλή. Πάντως είναι καλός στα ντοκιμαντέρ, δε λέμε όχι
5. Γεωργούλης Αλέξανδρος: Ανέκαθεν η Αριστερά ενέτασσε στα ψηφοδέλτιά της ανθρώπους της τέχνης και του πολιτισμού. Έτσι λοιπόν ο Αλέξης Γεωργούλης, από «Εραστής Δυτικών Προαστίων» και από το «Your Face Sounds Familiar», φεύγει για τις Βρυξέλλες. Για την Αριστερά, για το λαό, για την τέχνη και τον πολιτισμό. Άντε, με το καλό και η Μπεκατώρου στις επόμενες Ευρωεκλογές
6. Πέτρος Κόκκαλης (της γνωστής οικογενείας): Επιτέλους, χρειάστηκε να φτάσουμε μέχρι την έκτη θέση για να βρούμε στους εκλεγμένους ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ έναν άνθρωπο του μόχθου, ο οποίος ξέρει από πρώτο χέρι πώς νιώθει ένας άνεργος ή ένας part - time εργαζόμενος
7. Γιάννης Μουζάλας : Γι αυτόν δε θα μιλήσουμε. Ψηφίζουμε λευκό.
Ποια εκλογική βάση θα μπορούσε να ταυτιστεί με τις παραπάνω επιλογές; Πάντως σίγουρα όχι η βάση που εξέλεξε το ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 και αυτή που είπε το μεγαλειώδες ΟΧΙ στο δημοψήφισμα του Ιουλίου. Από ό,τι φαίνεται, τουλάχιστον το ένα τρίτο αυτής έχει χαθεί. Και έπεται συνέχεια
Ο σοφός λαός αποφάσισε για μια ακόμη φορά. Έστειλε στην Ευρωβουλή τον Κυριάκο Βελόπουλο (αυτόν τον τυχοδιώκτη έμπορο που πουλάει από τηλεοράσεως πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια και παντός είδους συνωμοσίες, αλλά και χειρόγραφες επιστολές (!) του Ιησού Χριστού). Έδωσε περισσότερους ψήφους στον τυχάρπαστο Ηλία Ψινάκη από κόμματα με οργάνωση και ιστορία στην πολιτική ζωή, όπως οι Οικολόγοι Πράσινοι, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή η ΛΑΕ.
Έβγαλε δήμαρχο από την πρώτη Κυριακή στο Βόλο, τον Αχιλλέα χυδαίο Μπέο. Βγάζει πρώτο στον Πειραιά το δήμαρχο του Μαρινάκη και του Ολυμπιακού. Βγάζει πρώτο στη Νέα Φιλαδέλφεια το δήμαρχο του Μελισσανίδη και της ΑΕΚ. Βγάζει πρώτο στη Ραφήνα το δήμαρχο που δεν μπόρεσε να κάνει τίποτα κατά τη διάρκεια της φονικής πυρκαγιάς. Και είναι έτοιμος να φέρει στην κυβέρνηση αυτούς που τον έφεραν στη μέγγενη των μνημονίων.
Σε ό,τι αφορά στην Ευρώπη, η ακροδεξιά και ο λόγος μίσους επελαύνουν. Στην Ελλάδα, η μισή Χρυσή Αυγή δεν έφυγε, απλά κρύφτηκε κάτω από τον πιο νομιμοφανή μανδύα του Βελόπουλου. Και πάρα πολλοί άλλοι ακροδεξιοί, διαχειμάζουν μέσα σε άλλους πολιτικούς χώρους, περιμένοντας την ευκαιρία να ενωθούν σε ένα ηγετικό σχήμα με τους ομοϊδεάτες τους μισάνθρωπους.
Ίσως αυτό να είναι και το πιο ολέθριο αποτέλεσμα της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και της έλλειψης ενός αποτελεσματικού λόγου από την υπόλοιπη Αριστερά σε ολόκληρη την Ευρώπη. Αυτό , σε καμία περίπτωση δεν απαλλάσσει το λαό από την τεράστια ευθύνη που φέρει για τις επιλογές του. Που μόνο φτώχεια μεγάλη, μίσος και πολέμους προμηνύουν.
Ποιος θα μας φυλάξει από τους φύλακες, έγραφε κάποτε ο Ρωμαίος σατιρικός ποιητής Γιουβενάλης στις Σάτιρες. Ποιος θα μας φυλάξει από τέτοιο λαό, θα διορθώναμε εμείς
Δημοσιεύουμε ένα κείμενο που μας έστειλε μια ομάδα πολιτών της περιοχής μας, που υπογράφουν ως «Αναρχικοί/ές και Κομμουνίστριες/ές στην Ανατολική Αττική». Ανεξάρτητα από τη δική μας θέση στο θέμα των εκλογών, θεωρούμε πως είναι ένα κείμενο που μπορεί να συμβάλλει σε έναν ευρύτερο πολιτικό και κοινωνικό προβληματισμό.
ΕΚΛΟΓΕΣ 26/5/2019 & 2/6/2019
Ημέρες εκλογικών αυταπατών και ψευδαισθήσεων
ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ
ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ
ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ – ΚΟΙΝΟΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ
ΤΙ ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΜΕ
Αναρχικοί/ές και Κομμουνίστριες/ές στην Ανατολική Αττική
Παραμονές των εκλογών, θα θέλαμε ως atticavoice να τοποθετηθούμε, θέλοντας να κάνουμε πιο σαφείς τις προθέσεις μας. Αυτό που θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε, είναι ότι δεν είμαστε ουδέτεροι και δε θα γίνουμε ποτέ. Είμαστε πιστοί σε όσα διακηρύσσουμε στο κείμενο με το οποίο σας συστηθήκαμε και, ως εκ τούτου, είμαστε σύμμαχοι με όποιον υπηρετεί αυτές τις αρχές και εχθροί με όποιον τις αντιστρατεύεται.
Δεν είμαστε, λοιπόν, ουδέτεροι αλλά ταυτόχρονα δεν είμαστε και όργανα κανενός. Ο καθένας από εμάς θα ακολουθήσει το δικό του προσωπικό δρόμο σε αυτές τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Κάποιοι δε θα ψηφίσουν καθόλου, κάποιοι άλλοι θα ψηφίσουν με καθαρά πολιτικά κριτήρια θεωρώντας πως όλα είναι πολιτική και κάποιοι άλλοι θα στηρίξουν σχήματα με τα οποία δε συντάσσονται ολοκληρωτικά, αλλά θεωρούν πως αποτελούν μια ευκαιρία προκειμένου να πετύχουν κάποιες, έστω και μικρές, κατακτήσεις.
Παρά τις διαφοροποιήσεις αυτές, όλοι μας συμφωνούμε σε ποιους δε θα θέλαμε να εκλεγούν. Σίγουρα ο πρώτος είναι ο νυν δήμαρχος Ραφήνας-Πικερμίου Ευάγγελος Μπουρνούς, όχι μόνο για την παντελή του αδράνεια κατά τη διάρκεια της φονικής πυρκαγιάς αλλά και για τον αλαζονικό και αυταρχικό τρόπο με τον οποίο πορεύτηκε κατά τη διάρκεια της θητείας του. Σίγουρα, επίσης, δε θα θέλαμε να εκλεγεί ο επίσημος εκλεκτός του νεοφιλελευθερισμού και της ιδιωτικής ασυδοσίας, Γιώργος Χριστόπουλος
Σε ό,τι αφορά, δε, το δήμο Σπάτων-Αρτέμιδος (τον έτερο δήμο με τον οποίο σχετιζόμαστε) προτείνουμε μαύρο στους δύο μονομάχους που με προκλητική σε έκταση και έξοδα προεκλογική εκστρατεία, έχουν γεμίσει με περισσή αυθάδεια και αυταρέσκεια και δίχως ίχνος συστολής και οικολογικής ευαισθησίας κάθε γωνιά του τόπου με τις αφεντομουτσουνάρες τους. Και αναφερόμαστε, βεβαίως, στον νυν δήμαρχο Δημήτρη Μάρκου και την εποφθαλμιούσα το θρόνο του Άννα Ραφτοπούλου οι οποίοι, προφανώς, νομίζουν ότι απευθύνονται σε άνοες υπηκόους που ψηφίζουν χωρίς κριτική σκέψη
Τέλος, για τις περιφερειακές εκλογές, μαυρίζουμε το απύθμενο θράσος της Ρένας Δούρου, τον ερχόμενο από το αμαρτωλό παρελθόν Γιάννη Σγουρό, το χαζοχαρούμενο νεοφιλελευθερισμό του Γιώργου Πατούλη και τους φασίστες-μισάνθρωπους της Χρυσής Αυγής
Κλείνοντας, θα θέλαμε να πούμε πως για να λειτουργήσει σωστά η δημοκρατία δεν αρκεί η συμμετοχή του καθενός στις εκλογές, μία φορά στα τέσσερα χρόνια. Χρέος κάθε υπεύθυνου πολίτη είναι η παρέμβασή του με οποιονδήποτε τρόπο στα κοινά και κυρίως ο έλεγχος, η κριτική και η αντίσταση στην αυθαιρεσία και την αλαζονεία της εξουσίας. Μέχρι η εξουσία να πάψει να υπάρχει και να αντικατασταθεί από την κοινωνία των πολιτών
Όσοι δεν γνωρίζετε το «Μama», δεν πειράζει. Αποτελεί απλά την πρόφαση ή τον κράχτη για να μιλήσουμε για άλλα ζητήματα. Πάντως η πρόταση που κάνουμε είναι σοβαρή. Όσο σοβαρό είναι το συγκεκριμένο τραγούδι, όσο σοβαρή είναι η Eurovision, όσο σοβαρός είναι ο λαός αυτής της χώρας, όσο σοβαρή είναι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ
Το άρθρο αυτό θα ανακατέψει πράγματα που φαινομενικά δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Θα μιλήσει για το συγκεκριμένο πόνημα, για τη Eurovision, για τη σοβαρή κατά τα άλλα ΕΡΤ, για τους σύγχρονους ραδιοφωνικούς σταθμούς των playlists, της παραπολιτικής και των γκρίζων διαφημίσεων, για τον Rogert Waters των Pink Floyd, για τη Λωρίδα της Γάζας, για ανίερες συμμαχίες κυβερνήσεων με φόντο το πετρέλαιο, για την κυβέρνηση των Λωτοφάγων του ΣΥΡΙΖΑ και θα θέσει για μια φορά ακόμη το ερώτημα: “Η τέχνη μόνο για την τέχνη ή και για κάτι παραπάνω;”
Είναι σα να έχουν δώσει σε έναν άνθρωπο δέκα φαινομενικά ασύνδετες μεταξύ τους λέξεις λέγοντάς του να γράψει ένα κείμενο που θα πρέπει να τις περιέχει όλες. Ή σαν να ήθελε ο γράφων να μιλήσει για κάθε ένα από αυτά τα θέματα ξεχωριστά και να μην του έβγαινε κάποιο αξιοπρεπές σε έκταση κείμενο. Στην πραγματικότητα, όμως, έτσι είναι όλα τα πράγματα στη ζωή. Σύνθετα και αλληλοδιαπλεκόμενα
Ο γράφων, εδώ και αρκετά χρόνια, έχει αποφασίσει να ακούει μόνο την ΕΡΤ για πολλούς λόγους. Βαρέθηκε τους ραδιοφωνικούς σταθμούς που παίζουν αυτοματοπoιημένα playlists, σιχάθηκε τους σταθμούς που παίζουν διαφημίσεις όχι μόνο ανάμεσα στις εκπομπές αλλά και μέσα στις εκπομπές από τους ίδιους τους παραγωγούς των εκπομπών, κουράστηκε να ακούει δήθεν σοβαρούς δημοσιογράφους να κάνουν παραπολιτική και να το πλασάρουν ως πολιτική ανάλυση, αηδίασε από τους γκροτέσκους δημοσιογράφους όπως ο Καμπουράκης, ο Τράγκας, ο Βερύκιος – και ζητάει συγγνώμη από όσους ξέχασε.
Προτιμά, λοιπόν, την ΕΡΤ. Δεν παίζει διαφημίσεις (ούτε άσπρες, ούτε γκρίζες), δεν παίζει κακή μουσική, δεν κάνει παραπολιτικές εκπομπές, δεν έχει δημοσιογράφους μπαλαφάρες και έχει ζωντανό πρόγραμμα με ζωντανούς ραδιοφωνικούς παραγωγούς. Όμως … δυστυχώς γι’ αυτόν, κάθε χρόνο, τέτοια περίοδο, και για δύο τουλάχιστον μήνες, είναι υποχρεωμένος να ακούει, και μάλιστα πολλές φορές την ημέρα, το τραγούδι που πρόκειται να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στη Eurovision. Και όχι τίποτε άλλο, αλλά ακούγοντάς το τόσες φορές, συλλαμβάνει τον εαυτό του να το σιγοτραγουδάει και να πιστεύει στο τέλος πως δεν είναι και άσχημο.
Σχετικά με το τραγελαφικό αυτό πανηγύρι της Eurovision, έχουμε πάψει πλέον να απορούμε πώς είναι δυνατόν τόσος κόσμος να ασχολείται σοβαρά μαζί του. Δεν μας εκπλήσσει, έχουμε συνηθίσει και αποδεχθεί κατά κάποιον τρόπο τη χυδαία αισθητική ενός μεγάλου μέρους του κόσμου. Άλλωστε, υπάρχουν πολύ χειρότερα τηλεοπτικά σκουπίδια από το συγκεκριμένο. Αυτό που μας προξενεί απορία είναι το πώς σε αυτό το κακόγουστο πανηγύρι συμμετέχουν κρατικοί ραδιοτηλεοπτικοί σταθμοί, καλή ώρα, η δική μας η ΕΡΤ
Ο φετινός διαγωνισμός, όμως, έχει μία ιδιαιτερότητα και αυτή έχει να κάνει με το γεγονός ότι θα διεξαχθεί στο Ισραήλ. Και πού είναι το πρόβλημα, θα πουν μερικοί; Άλλωστε το Ισραήλ συμμετέχει σε όλες τις αθλητικές διοργανώσεις σαν να είναι ευρωπαϊκό κράτος, αφού στην αντίθετη περίπτωση θα έμενε εντελώς απομονωμένο και μια ζωή θα έπαιζε η Χάποελ Τελ Αβίβ με τη Χάποελ Ιερουσαλήμ και αντιστρόφως.
Μην ξεχνάμε, επίσης, πως η χώρα μας συμμετέχει μαζί με το Ισραήλ και την Αίγυπτο σε μια θλιβερή οπορτουνιστική συμμαχία με φόντο το πετρέλαιο. Δεκαετίες στήριξης του παλαιστινιακού αγώνα ξεχάστηκαν μπροστά στο χρυσοφόρο όραμα του πετρελαίου. Το χρήμα κινεί τα απάντα, θα πει κάποιος. Ποιος, όμως, περίμενε ότι θα συμπεριφερόταν τόσο κυνικά μια κυβέρνηση που κάποια στελέχη της, όχι πολύ παλιά, πήγαιναν στη Λωρίδα της Γάζας, με κίνδυνο μάλιστα της ζωής τους, για να δώσουν βοήθεια στους λιμοκτονούντες Παλαιστινίους;
Η κυβέρνηση, αυτή, βέβαια, φρόντισε να αποδιώξει από πάνω της και να αποκηρύξει όχι μόνο την πράξη της αυτή, αλλά και ο,τιδήποτε τη συνέδεε με το πάλαι ποτέ κινηματικό και ιδεαλιστικό παρελθόν της. Τώρα κυβερνά ο ρεαλισμός και οι Παλαιστίνιοι δε χωρούν σε αυτό το σενάριο.
Ευτυχώς όμως για τους Παλαιστίνιους, υπάρχουν μερικοί άνθρωποι, όπως ο Roger Waters των Pink Floyd που εδώ και πολλά χρόνια έχει συνδέσει τη ζωή του και το έργο του με τον αγώνα υπέρ των Παλαιστινίων. Κάθε συναυλία του είναι και μια καταδίκη του Ισραηλινού απαρτχάιντ. Κάθε δημόσια παρέμβασή του είναι και ένα χτύπημα στο φασιστικό καθεστώς των Ισραηλινών. Δε θα μπορούσε, λοιπόν, να μην παρέμβει και να μην αποστείλει κάλεσμα για μποϋκοτάζ του διαγωνισμού που πρόκειται να διεξαχθεί στο Ισραήλ.
Το κάλεσμα απευθυνόταν στους διαγωνιζόμενους τραγουδιστές. Απευθύνθηκε σε κάθε έναν προσωπικά, μιλώντας στη γλώσσα του καθενός, και τον κάλεσε να μην πάει στο Ισραήλ στηρίζοντας με τον τρόπο αυτό τον αγώνα των Παλαιστινίων. Στο κάλεσμα αυτό καταδέχθηκε να απαντήσει η δική μας υποψήφια, η κυρία Ντούσκα. Η Ελληνοκαναδή καλλιτέχνης, σε μια μακροσκελή και άλλα-λόγια-ν’αγαπιόμαστε απάντηση, είπε ούτε λίγο ούτε πολύ πως στέκεται δίπλα στον Roger Waters στους αγώνες του για τα ανθρώπινα δικαιώματα, κλπ, κλπ, αλλά… αλλά η μουσική είναι, λέει, για να ενώνει και όχι για να διχάζει και πως η ίδια είναι καλλιτέχνης και όχι πολιτικός για να πάρει θέση στο θέμα.
Σύμφωνα με την κυρία Ντούσκα, λοιπόν, ο καλλιτέχνης κάνει τέχνη μόνο για την τέχνη και δε νομιμοποιείται να παίρνει θέσεις πάνω σε πολιτικά ή κοινωνικά ζητήματα. Παραμύθια της Χαλιμάς και προφάσεις της συμφοράς, προφανώς. Σιγά μη σκοτίστηκε η κυρία Ντούσκα για τους Παλαιστίνιους. Άλλος ένας κυρ-Παντελής είναι και, εφόσον κατ’αυτήν ο καλλιτέχνης πρέπει να κάνει μόνο τέχνη, ας σιωπήσει τουλάχιστον και ας κάνει την τέχνη της. Αυτή την όποια τέχνη σε αυτή την κολασμένη γωνιά της Μέσης Ανατολής που θα έχει φορέσει τα καλά της για να κρύψει την κόλαση που κρύβεται πίσω από τη βιτρίνα .
Αν και, μιλώντας για τέχνη, θυμηθήκαμε τον τίτλο του τρέχοντος άρθρου και προτείνουμε , αντί της κυρίας Ντούσκα, να στείλουμε το “Mama” στη Eurovision. Θεωρούμε πως είναι καιρός να βάλουμε τέλος στις σοβαροφανείς εμφανίσεις που στο τέλος καταλήγουν πάντα να μας απογοητεύουν. Ακούγοντας το “Mama” δεν καταλαβαίνει κανείς αν ο καλλιτέχνης κάνει πλάκα, ή αν μιλάει σοβαρά. Aν κάνει πλάκα, μπράβο του. Αν δεν κάνει, πάλι μπράβο στον καλλιτέχνη που αποδεικνύει περίτρανα με την ανοησία του πως στη σημερινή εποχή η εξυπνάδα και το ήθος είναι ιδιότητες που δεν είναι απαραίτητες για την κατάκτηση της επιτυχίας.
Όπως και να έχει πάντως, αν είμαστε έξυπνοι, στέλνουμε τον Sinboy στο Ισραήλ και τους τρελλαίνει όλους. Τρέλα η Eurovision; Τρέλα κι εμείς. Θα χαρεί και ο Roger Waters που θα νομίζει πως βρήκαμε έναν ευφυή τρόπο να σαμποτάρουμε τη Εurovision εκ των έσω,όπως κάνει καλή ώρα ο ΣΥΡΙΖΑ με τον καπιταλισμό
Kι αυτή η Αττική η γη, η πάνσοφη κι ωραία το καύχημα, το κόσμημα, τ΄ άνθος όλου του κόσμου
μέλλει κι αυτή να ερημωθεί κι η στάθμη της να πέσει από τ' άγρια κύματα κι από τη συμφορά
(Νοστράδαμου Προφητείες αποδ. Alan Wistful μτφ Π. Νικολαϊδης V.31)
atticavoice@gmail.com
