Η Attica Voice, ενόψη της επετείου της καταστροφής του πυρηνικού εργοστασίου του Τσέρνομπιλ, παρουσιάζει το film 

 «Καταδιώκοντας (Ιχνηλατώντας αν προτιμάτε) το Τσέρνομπιλ». 

Πρόκειται για  ένα ντοκιμαντέρ από την ομάδα Cultures of Resistance Films και εξετάζει την υπόγεια κουλτούρα της ζώνης αποκλεισμού του Τσέρνομπιλ.

Τρεις δεκαετίες μετά την πιο διάσημη πυρηνική καταστροφή στον κόσμο, η άγρια φύση επέστρεψε, ενώ οι ανθρώπινοι οικισμοί απουσιάζουν. Εν τω μεταξύ, οι «παράνομοι» πεζοπόροι εξερευνητές,  που είναι γνωστοί ως «καταδιώκτες» (Stalkers), λάτρεις των ακραίων σπορ, καλλιτέχνες και οργανωμένοι σε παρέες τουριστών, έχουν αρχίσει να εξερευνούν εκ νέου το φανταστικό, μετα-αποκαλυπτικό τοπίο.

Η ταινία είναι ελεύθερη μέχρι τις 26 Απρίλη (επέτειος Τσέρνομπιλ). Έχει αγγλικούς υπότιτλους.

Καλή σας παρακολούθηση

Η Attica Voice, θυμάται και μετά τον πρόσφατο χαμό του Περικλή Κοροβέση. Σχεδόν έναν χρόνο μετά την απώλεια της Agnes Varda (29/3/2019) της πολυτάλαντης σκηνοθέτιδας, της γιαγιάς της Nouvelle Vague όπως είχε επικρατήσει να λέγεται, αναρτούμε την διασωθείσα ταινία (κόπια επεξεργασίας) Nausicaa.

H Nausicaa είναι μία αντιχουντική ταινία του 1970, επικεντρωμένη στην ελληνική χούντα και τους εξόριστους στο Παρίσι, Έλληνες αντιστασιακούς. Μεταξύ αυτών και ο Περικλής Κοροβέσης ο οποίος εισάγει τον θεατή στο φιλμ, το οποίο και ολοκληρώνει με την δική του αποφώνηση.

Η σημαντική Γαλλίδα σκηνοθέτιδα Ανιές Βαρντά (που είχε ελληνική καταγωγή, αφού ο πατέρας της ήταν Μικρασιάτης) έφερε ξανά στην επιφάνεια μια ταινία της από το 1970, τη Nausicaa, που ήταν γυρισμένη για τη γαλλική κρατική τηλεόραση (ORTF) και η οποία είχε, και έχει, μεγάλο ελληνικό ενδιαφέρον.   Η ταινία, όπως έχει γραφτεί κι άλλες φορές, ήταν χαμένη για δεκαετίες, για να εμφανισθεί για πρώτη φορά το 2012, στη μνημειακή, αλλά πανάκριβη έκδοση των 22 DVD "Tout(e) Varda" [ARTE ÉDITIONS], σ' ένα από τα δύο προσφερόμενα bonus δισκάκια.  

Η ταινία της Ανιές Βαρντά αντανακλά τα σύγχρονά της (τότε) διδάγματα αξιοποίησης των ντοκιμαντέρ (και) για προπαγανδιστικούς (με τη σωστή έννοια) λόγους. Είναι μια ταινία τεκμηρίωσης δηλαδή, που διαπνέεται από τα μοντέρνα αισθητικά διδάγματα της nouvelle vague, τον συγχρονισμό και την επικοινωνία ανάμεσα στη μυθοπλασία και την πραγματικότητα.

Είναι στιγμές που περνούν και αφήνουν μία τόσο γλυκιά αίσθηση χαράς, ικανοποίησης, απόλαυσης που τις ακολουθεί η πίκρα της μετάνοιας που δεν προνοήσαμε να τις «αποθηκεύσουμε» ή να τις διαδώσουμε, στο μέτρο που μπορεί ο καθένας. Ίσως να φταίει και η λειψή ή καθυστερημένη ενημέρωση, αλλά αυτό είναι που απλά επιτείνει την απογοήτευση, αφού η ενημέρωση μας για τα καλά που συμβαίνουν είναι σχεδόν αποκλειστικά δική μας επιλογή και δράση.

Την Παρασκευή 14/2, από καλή τύχη βρεθήκαμε στην αίθουσα του κινηματογράφου ΤΡΙΑΝΟΝ, όπου παρακολουθήσαμε ένα μέρος, από το σε εξέλιξη φεστιβάλ, Positively Different. Ένα κινηματογραφικό γεγονός, μία πολύ καλή δουλειά, από πλευράς αισθητικής αλλά και παραγωγής. Μία δουλειά που φιλοδοξούσε να έχει και σίγουρα είχε σοβαρή επίδραση στο  κοινό αλλά και ευρύτερα, μία κοινωνία, σαν την ελληνική. Την  ελληνική κοινωνία που στέκεται πάντα στο βολικό και την επίφαση, ενώ ταυτόχρονα αρνείται την αλήθεια. Μία κοινωνία που αγαπά την ψεύτικη  λάμψη των πραγμάτων και δεν προσέχει το φως που εκπέμπει ο ίδιος άνθρωπος.

(Από το ισπανικό Las Oltras Camas - Τα κρεβάτια των άλλων)

Ήταν μία μικρή γιορτή του κινηματογράφου. Μία γιορτή της τέχνης και της αισθητικής αλλά προ πάντων του αγώνα. Του αγώνα για την ανακάλυψη του βλέμματος του «άλλου», της αποκατάστασης της κανονικότητας που περικλείει όλους τους ανθρώπους και όχι την «κανονικότητα» των ολίγων.

Γράφουμε στην Attica Voice για την φεστιβαλική αυτή εμπειρία  σα να γράφουμε ένα ημερολόγιο πεπραγμένων, μία καταγραφή του χθες ενώ πρόκειται για το ακριβώς αντίθετο. Πρόκειται για ένα όραμα του αύριο. Ένα όραμα, όπως άλλωστε είναι και το προϊόν  του καλού κινηματογράφου,  το παιδί των καλών τεχνών.

Η παραγωγή του φεστιβάλ αναφέρει στην ιστοσελίδα του

Το Positively Different Short Film Festival εστιάζει στη διαθεματικότητα και τις διασταυρούμενες διακρίσεις. Ακολουθεί περίπλοκες διαδρομές στοχεύοντας να δώσει χώρο σε “αόρατες” ιστορίες να ακουστούν και να προβληθούν, ιστορίες χαρακτήρων, ανθρώπων και κοινοτήτων που αντιμετωπίζουν την περιθωριοποίηση στην κοινωνία της κανονικότητας λόγω των ταυτοτήτων που φέρουν.

Αν και παρακολουθήσαμε μόνο τις συζητήσεις μετά τις ερασιτεχνικές προβολές της 14ης Φεβρουαρίου, την ενότητα Overcoming barriers  και την συζήτηση με τους δημιουργούς που ακολούθησε, ακόμα κουβαλάμε στη σκέψη μας τις εικόνες και τα μηνύματα των ταινιών που είδαμε. Συμπεραίνουμε πως σίγουρα πρέπει πια να παρακολουθούμε από πιο κοντά ανάλογες δουλειές των διοργανωτών της ομάδας Inter Alia

Αυτό  σίγουρα ήταν  ένα διαφορετικό φεστιβάλ.

Στη δεκαετία του 1980, όταν εδραιώθηκαν πια οι κολοσσοί της μουσικής βιομηχανίας, οδεύοντας σύμφωνα με τις επιταγές της παγκόσμιας οικονομίας (δηλαδή της Αμερικανικής)  οι μεγαλύτερες δισκογραφικές αποτελούσαν ομάδα στις παγκόσμιες  επιχειρηματικές αναφορές. Ήταν η ομάδα με το όνομα «The Big 6». Η ομάδα αποτελούταν από τις Sony, EMI, Polygram, BMG, MCA και τη WEA.

Επειδή ο καπιταλισμός απαιτεί μεγέθυνση και κατανάλωση της σάρκας των πιο αδύναμων μέσω εξαγορών,  η παρέα άλλαξε και μετά την ένωση της Polygram με την Universal Music Group στα τέλη της ίδιας δεκαετίας,  η ομάδα ονομάστηκε «The Big 5».

Το 2012, με τις ίδιες διαδικασίες  η ομάδα άλλαξε πάλι σε  «The Big 4» (Ένωση Universal και EMI) και σήμερα (2018) φτάσαμε στην παρέα των τριών. Έτσι τρεις μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις:

το γαλλικής ιδιοκτησίας Universal Music Group,

η ιαπωνικής ιδιοκτησίας Sony Music Entertainment [1] και

το αμερικανικό Warner Music Group.

Ελέγχουν την παγκόσμια δισκογραφούμενη άρα και εμπορευόμενη, μουσική παραγωγή. Ελέγχουν την παραγωγή μεν αλλά το εμπόριο μουσικής στις μέρες μας είναι κάτι διαφορετικό Η ανάπτυξη των ηλεκτρονικών μέσων και κυρίως η εξάπλωση του internet άλλαξαν τα δεδομένα στον χώρο του εμπορίου της μουσικης.

Ο μεγαλύτερος λιανέμπορος μουσικής σήμερα είναι  διαδικτυακός, ψηφιακός: το iTunes Store της Apple Inc. Οι δύο μεγαλύτερες επιχειρήσεις της μουσικής βιομηχανίας είναι η Universal – ΕΜΙ (στην ηχογράφηση) και η Sony/ATV Music Publishing (στη διανομή). Οι Universal ΕΜΙ, Sony BMG, και Warner Music Group είναι οι «τρεις μεγάλοι» της βιομηχανίας. Οι υπόλοιπες εταιρίες των ψηφιακών λιανεμπόρων συμπεριλαμβανομένων,  χαρακτηρίζονται ως «ανεξάρτητες εταιρίες». Καταλαβαίνετε όλοι πόσο έχει αλλάξει ο όρος «ανεξάρτητη εταιρεία», τόσο στο περιεχόμενο όσο και στην ουσία.

Οι συνθήκες λοιπόν στην παραγωγή και διάθεση της μουσικής, από τη στιγμή που έχει καταστεί εμπόρευμα και πάνω της έχουν επενδυθεί δισεκατομμύρια, τόσο σε παραγωγή όσο και σε διάθεση και ακόμα περισσότερο στην δημιουργία προστιθέμενης αξίας (διαφήμιση, δημιουργία προτύπων μέχρι και μουσικές σχολές) είναι εφιαλτικές. Η μουσική έμπνευση και δημιουργία έχει μετατραπεί σε προϊόν αλυσίδας παραγωγής,  φασόν.

Η έμπνευση και η δημιουργικότητα που κάποτε έβρισκαν καταφύγιο σε μικρές δισκογραφικές, (της «ανεξάρτητης σκηνής» τις αποκαλούσαμε) σήμερα δεν έχουν τόπο να φωλιάσουν και να δημιουργήσουν. Δεν μπορούν να βρουν κοινό  που θα τις στηρίξει για να δώσουν καρπούς και να κάνουν το βήμα παραπέρα. Η δημιουργικότητα τους, η παραγωγικότητα τους και εντέλει η μουσική τους, είναι υποταγμένα πια σε μία διαδικασία που θέλει να δουλεύουν για το κέρδος του και μόνο γι΄αυτό. Τελικά, ότι μουσική ακούμε σε ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, ίντερνετ κλπ. Σε ποσοστό 98% περίπου προέρχεται από τα εκτροφεία των τριών μεγάλων και των συνεταίρων τους. Μόνο 2% περίπου αποτελεί ανεξάρτητη, ελεύθερη δημιουργία*.

Οι συναυλίες

Θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί για το αν οι συναυλίες είναι μέσο επιβίωσης των νέων μουσικών αλλά και τρόπος διάδοσης της μουσικής τους, της τέχνης τους. Οι μεγάλοι της μουσικής βιομηχανίας δεν θα ήταν μεγάλοι αν άφηναν ανεξέλεγκτο αυτό το κομμάτι. Το κομμάτι που η μουσική βγαίνει από την κονσέρβα στην οποία συσκευάστηκε κάποια στιγμή σε ένα studio και έχει τη δυνατότητα να μεταμορφωθεί, να ξαναγεννηθεί, να αναπνεύσει πάθος από τους ακροατές της. Ο καπιταλισμός, προκειμένου να μην αφήσει περιθώρια ελιγμών στην τέχνη της μουσικής, επενέβη και ανέπτυξε μηχανισμούς προστασίας του προϊόντος του και ταυτόχρονα παραγωγής πρόσθετου οφέλους για τους πιστούς του.

Την πρωτοκαθεδρία στις ζωντανές εμφανίσεις καλλιτεχνών κατέχει η Live Nation, ο μεγαλύτερος προωθητής και ιδιοκτήτης μουσικών χώρων. Η Live Nation είναι πρώην θυγατρική της Clear Channel Communications, του μεγαλύτερου ιδιοκτήτη ραδιοφωνικών σταθμών στις Ηνωμένες Πολιτείες.

H Creative Artists Agency είναι μια από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις μάνατζμεντ. Φυσικά μέσω συνεργασιών, εξαγορών, δανεισμού ή άλλων τρόπων, και η Clear Channel και η CAA ελέγχουν μικρές εταιρείες ανά τον κόσμο. Όπως και οι 3 μεγάλοι ελέγχουν το τι ακούγεται στα παγκόσμια ραδιόφωνα και τηλεοράσεις.

Και οι δύο παραπάνω εταιρείες (Clear Channel και Creative Artists Agency) ή εταιρικά σχήματα, συνδέονται με τις γνωστές χρηματιστηριακές οδούς και τους στενούς διαύλους κυκλοφορίας του χρήματος στις ίδιες τσέπες, με τις «μεγάλες τρείς» και έτσι σχηματίζεαι αυτό που αποκαλούμε επί 50 χρόνια τουλάχιστον «μουσική βιομηχανία»

Υπάρχει τελικά ανεξάρτητη παραγωγή;

To 2004 πέθανε o John Peel, Άγγλος ραδιοφωνικός παραγωγός, παρουσιαστής και δημοσιογράφος του BBC, ο οποίος υποστήριζε  και έπαιζε στην εκπομπή του εναλλακτικές  μουσικές. Ήταν από τους ανθρώπους που συνετέλεσε στη διάδοση της ρέγκε, την punk, του εναλλακτικού ροκ, της hip hop και γενικά ακουσμάτων και μουσικών τον καιρό που γεννιόντουσαν ως ρεύματα και τάσεις. Τηρουμένων των αναλογιών και της κλίμακας, θα λέγαμε πως ήταν ο Άγγλος Γ. Πετρίδης (για να φέρω ένα κοντινό παράδειγμα) αλλά σε ένα μέσο όπως το BBC, από το 1967 μέχρι τον θάνατο του, για 37 ολόκληρα χρόνια**.

Άνθρωποι σαν τον Peel, μπορεί να υπάρχουν και σήμερα αλλά πού θα αναζητήσουν αυτό που θα ξεχωρίσει στην παγκόσμια μουσική σκηνή; Ανεξάρτητες δισκογραφικες δεν υπάρχουν και τα πάντα είναι ελεγχόμενα αυστηρά ώστε να μην ξεφύγουν πρώτα σε επίπεδο πνευματικών δικαιωμάτων και δεύτερον σε επίπεδο  ακουστικού συρμού. Δεν θα δαπανηθούν χρήματα για την παραγωγή 1,2,3,4,5 τραγουδιών που ο ήχος τους ή και ο στίχος τους θα ξεφύγει από αυτό που θεωρείται αποδοτικό εμπορικά. Το να χρηματοδοτηθούν τέτοιες παραγωγές θεωρείται επιχειρηματικά επικίνδυνο έως άστοχο.

Η εργαλειοποίηση της νομοθεσίας και τα δικαιώματα

Οι τρεις μεγάλοι δεν θα ήταν τόσο μεγάλοι αν δεν έλεγχαν και τον τρόπο που αποκτάει αξία το εμπόρευμα που διακινούν. Το εργαλείο της μετατροπής της τέχνης σε εμπόρευμα, είναι το ίδιο εκείνο για το οποίο έχουν φροντίσει να μας εμπεδώσουν  μέσω της διαφήμισης, πως πρέπει να σεβόμαστε , γιατί σε αντίθετη περίπτωση κλέβουμε τον καλλιτέχη και σκοτώνουμε το έργο τέχνης. Στην πραγματικότητα, τα δικαιώματα ενός τραγουδιού είναι δύο,

Αυτό που προκύπτει από την ιδιοκτησία του τραγουδιού, τη σύνθεση του δηλαδή,  από τον συνθέτη Α επειδή αυτός το έγραψε και

Αυτό που περιγράφεται ως ιδιοκτησία που προκύπτει από την ηχογράφηση του ήχου από τη δισκογραφική εταιρεία.

Εδώ λοιπόν τι συμφωνούν οι δύο που μοιράζονται τα δικαιώματα (δημιουργοί και εταιρεία). Συμφωνούν πως τα πνευματικά δικαιώματα επανέρχονται στον καλλιτέχνη μόνο εφόσον «αποζημιωθεί» η εταιρεία για την ηχογράφηση,  Ενδέχεται δηλαδή οι δημιουργοί να μην πάρουν τίποτα, αφενός αλλά και από την άλλη, όταν κάποιος «κατεβάζει παράνομα» ένα τραγούδι δεν σκοτώνει την μουσική αλλά κλέβει τη δισκογραφική (σε πρώτη και κύρια βάση)

Για να μη μακρυγορούμε, υπάρχουν και τα δικαιώματα εκτέλεσης π.χ. συναυλίες που πάνε εξολοκλήρου στον καλλιτέχνη ή στους καλλιτέχνες κα τους δημιουργούς αλλά και αυτό πάλι θεωρητικό είναι. Γιατί για να γίνει μία συναυλία, να διαφημιστεί, να οργανωθεί, χρειάζεται η  διαμεσολάβηση της εταιρείας παραγωγής συναυλιών, που κατ’ αναλογία με την δισκογραφική, προσπορίζεται το όφελος της πρώτη (αποζημιώνεται πρώτη) και έπονται οι υπόλοιποι.

Με αυτά τα δεδομένα, ποια εταιρεία οργάνωσης συναυλιών θα προβάλλει και θα οργανώσει συναυλία νέων δημιουργών ή νέων μουσικών τάσεων, Ακόμα και σε μικρότερους χώρους (μπαρ, καφέ, music halls) ποιος επιχειρηματίας θα στηρίξει νέα μουσικά εγχειρήματα;

Όλη η κατάσταση είναι δομημένη και προσανατολισμένη στην εξυπηρέτηση του οικονομικού οφέλους των λίγων. Αυτών που αποτελούν την «μουσική βιομηχανία». Δύσκολα προκύπτει χώρος για να περάσει μία ακτίνα φωτός που θα επιτρέψει στα άγουρα μπουμπούκια να ανθίσουν. Δεν τους επιτρέπεται η άνθηση γιατί δεν μπορούν μα εγγυηθούν κέρδη για τα αφεντικά.

Ο καπιταλισμός καλπάζει και αυτό φαίνεται από την υπερσυσσώρευση κεφαλαίων, προϊόντων, κερδών και ισχύος στα χέρια ελαχίστων. Αυτό είναι που θα τον οδηγήσει και στην κατάρρευση, που όμως μη γελιόμαστε, ο καπιταλισμός έχει τον τρόπο να μας κάνει να πληρώνουμε εμείς, τα σπασμένα των υπηρετών του. Είναι πολύ πρόσφατα τα γεγονότα που ζήσαμε και ζούμε ακόμα, με φύλακα προστάτη του παγκοσμίου οικονομικού συστήματος, μία ψευδεπίγραφη αριστερή κυβέρνηση στη χώρα μας. Το μόνο που θα μπορούσαμε να ελπίζουμε για την τέχνη και ειδικότερα για την μουσική, είναι μία έκρηξη δημιουργίας, μία επανάσταση που θα ξεκινάει ακριβώς από την κατάρρευση του καπιταλιστικού προτύπου και θα εξελίσσεται στους δρόμους, στα σπίτια και το Internet. Μία επανάσταση που θα έχει βάση της το ότι μία διαλυμένη μουσική οικονομία δεν θα μπορεί να απασχολήσει και να πληρώσει για δημιουργίες κατά παραγγελία.

Θέλει προσοχή. Όταν η έκρηξη δημιουργίας, η επανάσταση στην τέχνη συμβεί και για όσο συντελείται,  να την αφουγκραστούμε και να κρατήσουμε τους καρπούς της γιατί σύντομα η βιομηχανία θα την μαντρώσει και αυτή και θα την τυλίξει με χρυσή κορδέλα. Είναι θέμα αισθητηρίου αλλά κυρίως αγάπης για την τέχνη

______________________________________________________________________

*   Είναι σχεδόν πάντα προτιμότερο να παρακολουθήσει κανείς μία μουσική παράσταση, ένα κονσέρτο ή μία συναυλία μουσικής δωματίου σε αξιόλογα ωδεία, όπου θα γίνει κοινωνός της τέχνης της μουσικής παρά να ακολουθεί σκηνές μεγάλων μουσικών παραστάσεων. Αυτοί οι καλλιτέχνες (στις μικρές σκηνές και στα ωδεία) ανήκουν στο ελεύθερο 2% καιπροσωπικά εκτιμώ πως αποτελούν τη μόνη ελπίδα για την μουσική στην Ελλάδα σήμερα

**Επίσης λόγος συσχετισμού με τον Γ. Πετρίδη

Άρθρο του Κώστα Καναβιούρη. Αναδημοσίευση από το  ARTInews

Μετά τον φωτισμό-ντισκοτέκ του Παρθενώνα, μετά το θάψιμο της ιστορίας από τους μπετατζήδες της Ακρόπολης υπό τον Μητσοτάκη, η ατίμωση του μνημείου των μνημείων συνεχίζεται, σύμφωνα (και αυτό είναι το φριχτό), με το σχέδιο. Δηλαδή σύμφωνα με την σύμβαση δωρεάς μεταξύ του Δημοσίου, του Ιδρύματος Ωνάση και της εταιρείας «Αριόνα».

Θα τοποθετηθούν μαρμάρινες πλάκες με το όνομα του χορηγού και της υπουργού (καταστροφής του) Πολιτισμού, σε τρία σημεία του Ιερού Βράχου! Φαίνεται ότι η κυρία Μενδώνη, η πιο ανατριχιαστική υπουργός (καταστροφής του) Πολιτισμού που πέρασε από το πολύπαθο υπουργείο, οδεύει βλακωδώς προς την αυτογελοιοποίηση, που όμως είναι οδυνηρότατα προσβλητική για το μνημείο, την ιστορία και την δημοκρατία.

Ουδείς τόλμησε ποτέ κάτι τέτοιο. Μήτε ο ίδιος ο Περικλής. Μήτε ο Ικτίνος και ο Καλλικράτης. Μήτε ο Φειδίας, ο Μνησικλής, ο Καλλίμαχος, ο Αγορακρίτης, ο Αλκαμένης.

Για να αντιληφθεί κανείς το μέγεθος της καταστροφικής γελοιότητας, αρκεί να ειπωθεί τούτο μόνο: κατά τις εργασίες συντήρησης του Παρθενώνα, αποκαλύφθηκαν στις επιφάνειες επαφής των σπονδύλων (11 σπόνδυλοι ο κάθε κίονας), να έχουν χαράξει οι λιθοξόοι, τα μαστόρια της αρχαιότητας, τα ονόματά τους. Με σεμνή συνείδηση αιωνιότητας. Με αιώνια ευγνωμοσύνη και περηφάνεια. Με τη ανωνυμία που κάνει τον άνθρωπο δημιουργό. Μόνο αυτοί το ήξεραν. Αυτοί και ο χρόνος.

Υπό αυτό το πρίσμα πρέπει να δούμε τη χειμαρρώδη βλακεία της Υπουργού (καταστροφής του) Πολιτισμού και το χυδαίο νεοπλουτισμό που προσβάλει την Ιστορία, από τον χορηγό. Αυτή η ατίμωση όμως προσβάλει και μολύνει τους πάντες και τα πάντα.

Την Ιστορία, τη Δημοκρατία, τον ίδιο τον Ελληνικό λαό. Δεν πρέπει να περάσει. Είναι έγκλημα καθοσιώσεως.

[ Κώστας Καναβούρης / Ελλάδα / 06.04.21 ]

Και περνούσε η ώρα κι ανέβαιναν πολλοί
πιο πολλοί, πιο πολλοί πιο πολλοί

(Τετάρτη 28 Ιούλίου – Λ. Κηλαηδόνης)

Το αίσθημα που ήθελε να εκφράσει ο Λουκιανός Κηλαηδόνης όταν έγραφε τους στίχους αυτούς, για το τραγούδι του που αφηγείται την πρώτη του συναυλία στον Λυκαβηττό και του έδωσε τον τίτλο  «Τετάρτη 28 Ιουλίου», είναι δύσκολο να το νιώσει κανείς. Το να ξεπερνάς τις προσδοκίες σου εν μέσω πανδημιών και σχεδόν εχθρικών συνθηκών, σου δίνει μία μεγάλη χαρά. Κάπως έτσι πρέπει να αισθάνθηκαν και οι συνδιοργανωτές της χθεσινής γιορτής κινηματογράφου, στο ΑΕΛΛΩ της Ραφήνας.

Η διοργάνωση ξεπέρασε σχεδόν κάθε εμπόδιο και έγινε μία καλή παρουσίαση του πιο φρέσκου κομματιού του ελληνικού κινηματογράφου, που συγκέντρωσε και μας έφερε το Ciné Σχολειό Πικερμίου. Της παραγωγής ταινιών μικρού μήκους που προβλήθηκαν τόσο στο κορυφαίο φεστιβάλ της Δράμας, όσο και στο Βερολίνο, τη Βενετία, το Σαράγεβο, τη Σαγκάη και αλλού. Κινηματογράφος γεμάτος νεανική έμπνευση και  φρεσκάδα, εικόνες, σενάρια. Ταινίες, όλες παιδιά ζωντανής τέχνης και εξελισσόμενης δημιουργίας

Τις προσεχείς ημέρες αρχίζει το 43ο φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους στη Δράμα. Πρόκειται για το κορυφαίο φεστιβάλ στην Ελλάδα και ένα από τα κορυφαία της Ευρώπης. Αυτό το αποδεικνύει άλλωστε και το πλούσιο αρχείο του. Πρόκειται για μία ετήσια γιορτή του κινηματογράφου, ο οποίος προσφέρει στο κοινό το πιο φρέσκο, το πιο παθιασμένο και απόλυτα ταυτισμένο με την τέχνη, μέρος του. Τις ταινίες μικρού μήκους και τους δημιουργούς τους.

Όμως μία ετήσια γιορτή, για την τέχνη του κινηματογράφου και τους θιασώτες του, δεν είναι αρκετή. Στην Ελλάδα όπου το ταλέντο και η αφοσίωση των δημιουργών είναι αντιστρόφως ανάλογες με την εμπορική κινηματογραφική παραγωγή, ο χώρος που στεγάζει όλη αυτή τη δημιουργία, εκτός από το ετήσιο φεστιβάλ της Δράμας αποτελείται και από άλλα φεστιβάλ. 

Άλλα φεστιβάλ είναι (ενδεικτικά αναφέρουμε) το Athens Fashion Film Festival, To Positively Different Shortfilm Festival στο οποίο είχαμε κάνει και αφιέρωμα από την Attica Voice, το Διεθνές Φεστιβάλ Τουριστικών Ταινιών Μικρού Μήκους, το ανερχόμενο Micro μ, το Animation Marathon, το Athens Short Films Festival και άλλα ακόμα, αφού οι δημιουργοί στην χώρα μας είναι αρκετοί και πάντα αναζητείται δίαυλος επικοινωνίας της τέχνης τους με το κοινό.

Η Attica Voice, μαζί με το αδελφάκι της, το Εδώ είναι Αττική, αποφάσισαν να προωθήσουν την καλή είδηση της χρονιάς, δηλαδή την γιορτή του κινηματογράφου,  στην ανατολική Αττική, στη Ραφήνα, που οργανώνουν από κοινού,  το Cine Σχολειό Πικερμίου, η Κίνηση για την Προστασία και Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας και ο Εξωραϊστικός Σύλλογος Νηρέα.

Το φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους θα υλοποιηθεί στις 25 και τις 26 Σεπτεμβρίου 2020, στον θερινό κινηματογράφο ΑΕΛΛΩ της Ραφήνας. Οι προβολές θα ξεκινούν στις 20:00

Θα περιλαμβάνει έργα από την διεθνή φιλμογραφία. Εδώ δημοσιεύουμε αφίσες και trailers από τατ φιλμ που θα προβληθούν και τις δύο ημέρες. 

Ειδικά την πρώτη μέρα (25/9) θα προβληθούν ταινίες που έχουν αποσπάσει διακρίσεις και βραβεία, μεταξύ άλλων και στο φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους της Δράμας.

Την δεύτερη μέρα (26/9) θα προβληθεί το TRAVEL PACK 2020 από το 12ο PSAROKOKALO Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους

Πιο αναλυτικά:

Είναι μία από τις πιο «φιλικές προς τον χρήστη» παραλίες της Αττικής. Παρά την ισχυρή και πανταχόθεν ορατή, ανθρώπινη πίεση, η παραλία διαθέτει κάτι σαν ομοιοστατικό μηχανισμό που την επαναφέρει σε μεγάλο βαθμό στην καθαρή της όψη.

Ο αχόρταγος για χώρο, ενέργεια και πλούτο άνθρωπος έχει φέρει την οικοδομή του δίπλα στην παραλία. Πέρασε τα καλώδια μεταφοράς ενέργειας μέσα από τα σπλάχνα της. Έστησε τις κατασκευές του πάνω της. Άφησε τα σκουπίδια του στην άμμο της και σε ότι καλάθι είχε προβλέψει να τοποθετήσει, αστοχώντας στην εκτίμηση της χωρητικότητας που απαιτούνταν. Με έναν περίεργο ακόμα και για άνθρωπο τρόπο, τα σκουπίδια που παράγονται εκεί, πρέπει να υπερπληρώσουν τους τοποθετημένους εκεί κάδους και τελικά να καλύψουν την άμμο. Νομοτελειακά. Κανείς δεν παίρνει τα σκουπίδια του να τα πετάξει κάπου αλλού. Στη γειτονιά του ας πούμε. ‘Ότι σκουπίδι παράγεται στην παραλία πρέπει (;; ) να μείνει επί τόπου.

Τέλος πάντων, η παραλία που χωρίζει γεωγραφικά τη Ραφήνα από τη Λούτσα, είναι μία πολύ όμορφη θέση για κολύμπι. Δεν θα είναι για πολύ ακόμα, αφού στην θάλασσα της θα διοχετεύεται το επεξεργασμένο νερό από το Κέντρο Επεξεργασία; Λυμάτων που θέλει να φτιάξει η ΕΥΔΑΠ για την περιοχή. Φυσικά αυτό θα επηρεάσει την κατάσταση όλων των παρακειμένων παραλιών, αλλά η συγκεκριμένη παραλία(μαζί με τη διπλανή της,  είναι στο «μάτι» των απορροών.

Παραρεμάτια ζώνη. Κλάδος Πετρέζας. Πικέρμι 2020

Η εθνική μας υπερηφάνεια αυξάνει όσο αυξάνει και η εθνική μας μοναξιά. Δεν μπορεί να είναι διαφορετικά, αφού καμαρώνουμε για όσα ενδεχομένως μας καθιστούν «έθνος ανάδελφο» και δεν παύουμε να τα χρησιμοποιούμε ως εθνικέ κλισέ στον λόγο μας. Πόσες φορές δεν ακούμε τον κομπασμό περί της μοναδικότητας της «τρισχιλιετούς» (μία είναι η «τρισχιλιετής με τις 5.000.000 λέξεις») που περιέχει τη λέξη «φιλότιμο»; Κομπάζουμε για τη λέξη, τη φόρμα της, την ώρα που η συμπεριφορά μας αποκλίνει δραματικά από κάθε έννοια που μπορεί να αποδίδεται με τη λέξη αυτή.

Πρόσφατο παράδειγμα της διαρκούς προσπάθειας των συμπατριωτών νεοελλήνων για τη διατήρηση της αναδέλφου νεοελληνικής ταυτότητας, οι απορρίψεις υλικών κατεδαφίσεων και άλλων υλικών (μπάζων) εντός της πλημμυρικής ζώνης του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας. Από τις 9/2/2020 που εντοπίσαμε τις πρώτες απορρίψεις στο Πλατύ Χωράφι (εντός του περιφραγμένου απαλλοτριωμένου χώρου!!!), και στη συμβολή της οδού που πάει σε Ήμερο Πεύκο και Βουνούπολη, με την Αγίου Χριστοφόρου στο Πικέρμι, μέχρι  σήμερα το φαινόμενο εξελίσσεται

Σις 17/2/2020 εντοπίσαμε επιπλέον σωρούς στο Πικέρμι, στην οδό που οδηγεί στο Ήμερο Πεύκο, αλλά  και στο Πλατύ Χωράφι. Βρήκαμε σωρούς από παρόμοια υλικά στον κυρίως κλάδο της Πετρέζας (πλημμυρικό πεδίο του Μεγάλου Ρέματος και ασπίδα προστασίας της πόλης της Ραφήνας)  και σε άλλα σημεία του υδρογραφικού δικτύου του Μεγάλου Ρέματος.