Η διαθήκη μου (1950)

Μιχάλης Κατσαρός (1919-1998) 

Αντισταθείτε

σ᾿ αυτὸν που χτίζει ένα μικρὸ σπιτάκι

και λέει: καλὰ είμαι εδώ.

Αντισταθείτε σ᾿ αὐτὸν που γύρισε πάλι στο σπίτι

και λέει: Δόξα σοι ο Θεός.

Αντισταθείτε

στον περσικὸ τάπητα των πoλυκατοικιών

στον κοντὸ άνθρωπο του γραφείου

στην εταιρεία εισαγωγαὶ- εξαγωγαί

στην κρατικὴ ἐκπαίδευση

στο φόρο

σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.

Αντισταθείτε

σ᾿ αὐτὸν που χαιρετάει απ᾿ τὴν ἐξέδρα

ώρες ατέλειωτες τις παρελάσεις

σ᾿ αὐτὴ την άγονη κυρία που μοιράζει

έντυπα αγίων λίβανον και σμύρναν

σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.

Αντισταθείτε πάλι σ᾿ όλους αυτοὺς που λέγονται μεγάλοι

στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε

στις μουσικὲς τὰ τούμπανα και τις παράτες

σ᾿ όλα τ᾿ ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε

πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι

σ᾿ όλους που γράφουν λόγους για την εποχή

δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα

στις κολακείες τις εὐχὲς τις τόσες υποκλίσεις

από γραφιάδες και δειλοὺς για το σοφὸ αρχηγό τους.

Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών και διαβατηρίων

στις φοβερὲς σημαίες των κρατών και τη διπλωματία

στα εργοστάσια πολεμικών υλών

σ᾿ αυτοὺς που λένε λυρισμὸ τα ωραία λόγια στα θούρια

στα γλυκερὰ τραγούδια με τους θρήνους

στοὺς θεατὲς

στον άνεμο

σ᾿ όλους τους αδιάφορους και τους σοφοὺς

στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας

ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ

αντισταθείτε.

Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την

Ελευθερία.

Σήμερα που η ανθρώπινη ζωή δεν κοστίζει, πάλι, μια δεκάρα,

που η φύση υφίσταται τη μεγαλύτερη στην ιστορία της καταστροφή,

που πλήθη ολόκληρα τρέχουν σαν σκυλιά πίσω απ’ τον αφέντη τους, τον εύκολο πλουτισμό,

ενώ άλλα πλήθη, ακόμα μεγαλύτερα, πεθαίνουν μέσα στην ανέχεια,

είναι παρήγορο να βλέπεις στα γραπτά νέων παιδιών, προβληματισμό για τα μέλλον αυτού του κόσμου. […]

Ωστόσο, ποιήματα δε γράφουμε μόνο για να γίνουμε ποιητές,

αλλά για να φωτίσουμε τον μέσα μας κόσμο και, κατά συνέπεια, τον κόσμο που μας περιβάλλει.

Όσο υπάρχουν άνθρωποι που συγκινούνται, αγαπούν και συμπάσχουν, υπάρχει ελπίδα.

(Αργύρης Χιόνης, Μάιος 1999)