Είμαστε λίγοι αυτοί που παλεύουν ενάντια στο ΚακόΔημοσιεύουμε δελτίο τύπου της Λαϊκής Συσπείρωσης του δήμου Ραφήνας Πικερμίου, αναφορικά με τη συνάντηση που είχε στις 25/8 στο χώρο της κατασκήνωσης «Μελτέμι» στα πλαίσια των συζητήσεων με τους υποψηφίους δημοτικούς συνδυασμούς στις επερχόμενες τοπικές εκλογές της 8 Οκτώβρη, Τη συνάντηση και συζήτηση οργάνωσε ο Συνεταιρισμός των κατασκηνωτών,
Την παρουσίαση των θέσεων της παράταξης έκανε ο επικεφαλής και υποψήφιος δήμαρχος κ. Παναγιώτης Ευαγγέλου.
του συνεργάτη μας κοινωνιολόγου, Αλέξη Κροκιδά
Ψηφίζετε; Τι ερώτηση. Βεβαίως και ψηφίζουμε. Τι είμαστε, αναρχικοί; Ζαμανφουτίστες; Δεν ντρέπονται αυτοί. Δεν σέβονται τη δημοκρατία.
Εμείς τη σεβόμαστε γι' αυτό ψηφίζουμε τα Αδέρφια (μας) της Ιταλίας (FdI), την Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD), τους Σουηδούς Δημοκράτες, το Vox στην Ισπανία, την παλιά αγαπημένη Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία, τον αφοσιωμένο φίλο μας τον Όρμπαν στην Ουγγαρία και το φιλαράκι του βέβαια τον Μοραβιέτσκι στην Πολωνία. Αμέ, εμείς τους ψηφίσαμε. Έτσι είναι η κοινοβουλευτική δημοκρατία και να μη ξεχνάμε βέβαια Αυστρία, Φινλανδία, Εσοθνία, και προσεχώς - παραμείνετε στο ακουστικό ή ακόμα καλύτερα στις οθόνες σας - Ρουμανία, Συμμαχία για την Ενωση Ρουμάνων (AUR).
Εδώ ας μας επιτραπεί να εκφράσουμε και την εθνική συγκίνηση μας, μέρα που είναι, για τους Σπαρτιάτες μας που εμείς τους βάλαμε στη βουλή (ο Κασιδιάρης κωλυόταν γαρ, αλλά το λύσαμε αυτό) να πολεμάνε δίπλα στους Μακεδονομάχους μας, τους χριστιανούς της Νίκης μας (σιγά μη ψηφίζαμε Μουσουλμάνους ή άθεους) και φυσικά τον Κούλη μας που ακόμα τον εκπαιδεύουμε βέβαια, αλλά να το πούμε, ο μπαγάσας μαθαίνει πολύ γρήγορα. Φτου να μην τον ματιάσουμε.
Ολους και όλες αυτές, εμείς τους ψηφίσαμε και σημειωτέον, μιλάμε εδώ μόνο για την Ευρώπη για να μη πλατειάζουμε. Έτσι είναι η κοινοβουλευτική δημοκρατία και σ' όποιον αρέσει. Σ' όποιον δεν αρέσει ας πάει στη Κούβα, στη Βενεζουέλα κι άμα δεν θέλουν να φύγουν, θα τους στείλουμε εμείς και καλά τσακίδια.
Τι είπατε; Ακροδεξιά, νεο και παλαιο ναζί, φασίστες και φασιστόφιλοι; Ψηφίζουμε ή δεν ψηφίζουμε; Ψηφίζουμε, Έχουμε κοινοβουλευτική δημοκρατία ή δεν έχουμε; Έχουμε. Μη ξεχνάτε ότι και το ΚΚΕ χωράει στη βουλή μας και ο ΣΥΡΙΖΑ. Καλά σπρώχνονται λίγο, αλλά χωράνε. Δημοκρατία γαρ.
Πάντως εμείς συνεχίζουμε. Και φράχτες θα φτιάξουμε στα σύνορα μας και γυναικόπαιδα θα αφήσουμε να πνίγονται στη Μεσόγειο ή τέλος πάντων αν δεν πνίγονται μόνοι τους θα τους βοηθάμε εμείς. Πώς αλλιώς να το πούμε; Δεν γουστάρουμε φτωχούς αφρικανο-συριο-αφγανο- πακιστανο-μπαγκλαντεσιανούς στην Ευρώπη. Τελεία. Τι δεν καταλαβαίνετε; Έχουμε τους δικούς μας φτωχούς στην Ευρώπη. Θα 'ρθουν τα άγρια να διώξουν τα ήμερα δηλαδή;
Εν κατακλείδι - α ρε φίλε Μπαμπινιώτη, αν αποφασίσεις να κατέβεις κι εσύ σε εκλογές, σε ψηφίζουμε αβλεπί - νενικήκαμεν.
Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύτηκε και στην Εφημερίδα των Συντακτών της 26ης Ιουνίου 2023
Διαβάστε στην RAF-WEST #9 που κυκλοφορεί εκτάκτως, σήμερα Παρασκευή 19/5/2023 λόγω των εθνικών εκλογών της 21ης Μαΐου:
Θα είναι το φετινό «το πιο θερμό καλοκαίρι» για την Αθήνα; Αυτός είναι ο τίτλος ανάρτησης του Newsroom του ελληνικού CNN, με ημερομηνία 26 Απριλίου 2023.
Που απευθύνεται αυτή η ερώτηση; Μα που αλλού, παρά στους ειδικούς, οι οποίοι στη συνέχεια της ανάρτησης δίνουν και την απάντηση:
«Με βάση τα έως τώρα δεδομένα και τις κλιματικές συνθήκες που επικρατούν στην Ευρώπη ήδη από τον χειμώνα, αλλά ειδικά το τελευταίο διάστημα, φαίνεται πως οι πιο δυσοίωνες προβλέψεις θα επιβεβαιωθούν», όπως ανέφερε σε συνέντευξή του στο Mega ο καθηγητής Διαχείρισης Φυσικών Καταστροφών Ευθύμιος Λέκκας. Με το ρεκόρ θερμοκρασίας στην Αθήνα να είναι οι 44,8°C, πόσο πιθανό είναι να δούμε θερμοκρασίες Αφρικής και πιο συγκεκριμένα, θερμοκρασίες Σαχάρας, στη χώρα μας; Ο λογικός άνθρωπος αναρωτιέται αν αυτή η αναμενόμενη κόλαση είναι ένα φυσικό φαινόμενο, ένα μεταφυσικό φαινόμενο ή αν έχουμε βάλει το χεράκι μας και εμείς οι άνθρωποι για την εμφάνιση του. Ας το σκεφτούμε λίγο σοβαρά.
Ακόμα και οι πέτρες γνωρίζουν πως ο φυσικός κλιματισμός της επιφάνειας της γης είναι οι δίοδοι των ρευμάτων αέρα, τα κανάλια που δημιουργούνται φυσικά από το ανάγλυφο της γήινης επιφάνειας. Ο ήλιος και η θάλασσα δημιουργούν μία διαφορά δυναμικού, όσον αφορά στην ατμοσφαιρική θερμοκρασία και η κίνηση του θερμού αέρα προς τα πάνω (αφού είναι ελαφρύτερος) με την ταυτόχρονη υποκατάσταση του στον χώρο που καταλάμβανε, με ψυχρές αέριες μάζες, γεννά τα αέρια ρεύματα. Τα ρεύματα αυτά, κατά τη διέλευση τους πάνω από τη θάλασσα, μέσα από δάση, μέσα απο ποτάμια ή μέσα από τις πόλεις, θερμαίνονται ή ψύχονται ανάλογα. Όταν το ρεύμα θερμαίνεται κατά τη διέλευση του από το μέρος μας, σημαίνει πως απορροφά τη ζέστη, όπως θα λέγαμε «λαϊκά». Άρα η περιοχή από την οποία διέρχεται δροσίζεται. Αν έρθει ένα θερμό ρεύμα, ένας λίβας όπως συνηθίζουμε να λέμε δεν μπορεί να «τραβήξει τη ζέστη» που έχει φορτώσει ο ήλιος την επιφάνεια της γης και έτσι αυτή παραμένει ζεστή ή γίνεται ακόμα θερμότερη.
Η αύξηση των δομημένων επιφανειών στις πόλεις, με την μεγάλη θερμοχωρητικότητα των οικοδομικών υλικών, αλλά και η αποβολή θερμότητας από τις εξωτερικές μονάδες των κλιματιστικών και τις μηχανές εσωτερικής καύσης, προστίθενται στην επίδραση του ήλιου και δημιουργεί μία τεράστια εστία θέρμανσης του αέρα, ο οποίος ανυψώνεται και εφόσον υπάρχει ψυχρός αέρας που θα αναπληρώσει το κενό, θα γεννηθεί ένα δροσερό ρεύμα. Με την καταστροφή των περιαστικών δασών, αυτός ο αέρας που θα αναπληρώσει το κενό όμως δεν έχει ψυχθεί παρά ελάχιστα. Έτσι η μέση θερμοκρασία μέσα στην πόλη διαρκώς θα ανεβαίνει, χειμώνα - καλοκαίρι. Ακόμα και οι αγωγοί των αερίων ρευμάτων, δηλαδή τα ρέματα, τα ποτάμια και οι άλλες πτυχώσεις του ανάγλυφου, έχουν πάψει να υφίστανται και έχουν αντικατασταθεί με σκυροδετημένες επιφάνειες υψηλής θερμοχωρητικότητας ή έχουν σκεπαστεί και είναι πια επίπεδες, με αποτέλεσμα να μην ρέει πια το αέριο ρεύμα που θα έψυχε, έστω και αργά την πόλη. Και όσο η αστικοποίηση προχωρά και εκτείνεται, τόσο οι συνθήκες θα σκληραίνουν και θα γίνονται ακόμα πιο αβίωτες.
Η ετήσια αύξηση της μέσης θερμοκρασίας (πηγή: meteoblue)
Αυτά με απλά λόγια, είναι όσα διδάσκει η κλιματολογία, τουλάχιστον σε ένα μικρό της μέρος.
Γνωρίζοντας το που ζούμε, είναι να απορούμε για το τι συνθήκες θα επικρατούν το κάθε καλοκαίρι που θα πλησιάζει; Και -ειδικά για την ανατολική Αττική- είναι δυνατόν να προσδοκάμε καλύτερες συνθήκες όταν μπροστά στα μάτια μας αχρηστεύουν τα σπουδαιότερα συστήματα φυσικού κλιματισμού των ανατολικών εκθέσεων της Αττικής, που είναι ο Ερασίνος ποταμός και το Μεγάλο Ρέμα της Ραφήνας; Όσοι δυσανασχετούν για τη ζέστη αλλά κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν όταν συντελούνται αυτά τα εγκλήματα, είναι ή αδαείς ή συνένοχοι.
Είναι τουλάχιστον προσβλητικό για τη νοημοσύνη μας το να ακούμε τους φερόμενους ως "σοφοί" να μας περιγράφουν τις δυσοίωνες προβλέψεις τους όταν δεν έχουν κάνει το παραμικρό για να εμποδίσουν, στο μέτρο που μπορούν, τα τεράστια εγκλήματα που μας έχουν οδηγήσει εδώ αλλά και όσα συντελούνται στις μέρες μας. Πρόκειται για ακόμα μία πιστή εφαρμογή του αφορισμού του Λίνκολν πως «Η ψήφος είναι πιο δυνατή από τη σφαίρα. Με τη σφαίρα μπορεί να σκοτώσεις τον εχθρό σου. Με την ψήφο μπορεί να σκοτώσεις το μέλλον των παιδιών σου» και δυστυχώς, ακόμα και αυτό το δικαίωμα της ψήφου, μας το έχουν καταργήσει στην πράξη οι δημοκρατικές τους -υποτίθεται- διαδικασίες.
Ένα ηθικό δίλημμα που περιεχόταν στο πάλαι ποτέ μάθημα της «Ηθικής» σαν άσκηση ή σαν παράδειγμα, ήταν εκείνο που σου έδινε την επιλογή να πατήσεις ένα κουμπί και 1.000 άγνωστοι σε εσένα άνθρωποι, στην άλλη άκρη της γης, αυτοστιγμεί να πεθάνουν. Το δέλεαρ, το αντάλλαγμα που σου θα λάμβανες ήταν πλούτος, δύναμη και δόξα. Ήταν ένα δίλημμα αυθαίρετο και πέρα από κάθε λογική αλλά σε κάθε περίπτωση εξέταζε δύο πράγματα:
1. Την πίστη σου στη λογική και τη δυνατότητα σου να επεξεργαστείς πρώτα λογικά τα υπόλοιπα διλήμματα που θα σου παρουσιάζονταν στο μέλλον και
2. Τις προτεραιότητες που έχεις διαμορφώσει, μεγαλώνοντας ως άνθρωπος – μέλος μίας παγκόσμιας κοινωνίας και την αξία που δίνεις στην ανθρώπινη ζωή (και όχι μόνο τη δική σου).
Ως κριτήριο της επιλογής απάντησης κάποιος θα έβαζε και άλλες παραμέτρους, όπως την καλλιέργεια που διαθέτεις, την εμπειρία, την ανάγκη που έχεις εκείνη τη στιγμή για επιβίωση και άλλα πολλά. Αυτό που λίγοι θα προσέθεταν θα ήταν το πολιτικό – κοινωνικό σύστημα, στα πλαίσια του οποίου τίθεται το εν λόγω δίλημμα. Και όμως, η απάντηση βρίσκεται κυρίως εκεί γιατί το σύστημα δεν είναι τίποτα άλλο από δημιούργημα των ανθρώπων που ανάλογα με τις ανάγκες τους, την καλλιέργεια τους, την εμπειρία και τη θεώρηση τους για την ανθρωπότητα ως σύνολο ισότιμων μελών, με κοινούς στόχους και αφετηρίες, το κατασκευάζουν ή το διαμορφώνουν. Τη «ζούγκλα» της επικράτησης του δυνατότερου δεν χρειάζεται τίποτα από τα παραπάνω για να τη φτιάξουν οι άνθρωποι. Η πραγματική ζούγκλα είναι αποτέλεσμα φυσικής εξέλιξης και το μόνο σίγουρο είναι πως αποτελεί τόπο που ο άνθρωπος ανήκει στη βάση της τροφικής αλυσίδας. Είναι αναλώσιμος.
Ας επιστρέψουμε στην αρχή και ας δούμε λοιπόν το πόσο επίκαιρο είναι το συγκεκριμένο ηθικό δίλημμα στη χώρα μας σήμερα και τι απάντηση θα λάμβανε από τα μέλη της κοινωνίας μας. Μια κοινωνία η οποία σίγουρα είναι μία κοινωνία ανισοτήτων, μέρος μίας λίγο-πολύ ανθρωπογενούς ζούγκλας. Πρώτα όμως πρέπει να παραδεχτούμε πως η πολιτική μας ανεπάρκεια και η προτεραιοποίηση του ατομικού μας συμφέροντος (όπως μας έκαναν να σκεφτόμαστε και να λειτουργούμε από παιδιά) αποτελεί τη βάση διαιώνισης του καπιταλιστικού συστήματος στη χώρα. Σύστημα το οποίο εξελίσσεται όλο και πιο φρικαλέα με την -έστω και καθυστερημένα- αναβάθμιση του σε νεοφιλελευθερισμό. Φρόντισε γι’ αυτό το ίδιο το σύστημα διαμορφώνοντας διαχρονικά και μέσω της (μη-)εκπαίδευσης και της κοινωνικής εμπειρίας, όλων των νέων ανθρώπων κάθε εποχής, εδώ και 70 χρόνια. Απλά στην Ελλάδα δεν βιάστηκε, όπως αλλού.
Ποιος ερωτάται;
Ας βάλουμε στη θέση του ερωτώμενου, μία Ελληνίδα ή έναν Έλληνα ηλικίας πάνα από τριάντα και κάτω από εβδομήντα χρονών. Πρώτα-πρώτα όλες και όλοι θα έμπαιναν στη διαδικασία να δώσουν μία απάντηση. Κλάσμα αυτών θα πρόβαλλε αντιρρήσεις που αφορούν στην παράλογη και ακραία υποθετική, φύση του ερωτήματος. Μικρότερο ακόμα κλάσμα θα αρνούνταν να δώσει οποιαδήποτε απάντηση. Λόγω της φύσης του ερωτήματος (ακραία υποθετική) οι περισσότεροι θα απαντούσαν χαλαρά πως η ανθρώπινη ζωή δεν αποτιμάται σε χρηματικές αξίες άρα δεν θα πατούσαν κανένα κουμπί. Κάποιοι θα απαντούσαν πως θα πατούσαν το κουμπί αφού ο όλεθρος που θα επέφερε δεν θα τους άγγιζε αλλά αντίθετα οι ίδιοι θα ευτυχούσαν. Πόσο όμως αντέχουν οι απαντήσεις αυτές σε έναν έλεγχο εγκυρότητας; Καθόλου δεν αντέχουν και το διαπιστώνουμε αν μεταφέρουμε το ερώτημα σε συνθήκες που να έχουν μια μικρή έστω, συνάφεια με την πραγματικότητα.
Το δίλημμα του ψηφοφόρου
Οι ίδιοι που τους θέτουμε το φανταστικό ερώτημα είναι άνθρωποι που καλούνται κάθε τέσσερα χρόνια να απαντήσουν έμπρακτα σε ένα άλλο ερώτημα που το σύστημα φροντίζει να προβάλλει πάντα ως δίλημμα. Καλούνται να ψηφίσουν και να εκλέξουν κυβέρνηση της χώρας, μιλώντας για την Ελλάδα. Τα αποτελέσματα γνωστά. Μπορεί να μη σκοτώνουν ακαριαία χιλιάδες αγνώστους στην άλλη άκρη της γης αλλά –με τα σημερινά δεδομένα- οδηγούν σε εξαθλίωση και αργό θάνατο το μεγαλύτερο ποσοστό των υπολοίπων μελών της δικής τους κοινωνίας. Εξαιρώντας αυτούς που οι επιλογές τους συνδέονται με το προσωπικό όφελος (ρουσφέτι, παροχές κλπ) πολλοί το κάνουν χωρίς να πλουτίσουν, αλλά επειδή απλά έτσι έκριναν. Έκριναν καθοδηγούμενοι ή λιγότερο επηρεασμένοι από τα εργαλεία χειραγώγησης της κοινής γνώμης που διαθέτει το σύστημα για τη διαιώνιση του. Βεβαίως και κανένας δεν τους λέει ευθέως «διάλεξε αυτό» αλλά το κάνει με άλλους, πλάγιους τρόπους, αποτελεσματικούς σε ανθρώπους που δεν είχαν ποτέ κανέναν προβληματισμό διεκδίκησης λόγου στα όσα συμβαίνουν γύρω τους.
Ακόμα και αν εξέλιπε ο μηχανισμός της προπαγάνδας, το αντικείμενο της (όλοι εμείς) μοιάζουμε τελικά να τη χρειαζόμαστε γιατί δεν μπορούμε να κρίνουμε μόνοι μας για τη ζωή μας. Γιατί μάθαμε να αναθέτουμε σε «εργολάβους» την ίδια τη ζωή μας, χωρίς δυνατότητα ανάκλησης παρά μόνο όταν αυτό επιτρέπεται από τους ίδιους τους αναδόχους της τύχης μας.
Ακόμα και αν η δυστυχία καλύπτει την καθημερινή μας ζωή και διαμορφώνει μία σκληρή πραγματικότητα μέσω ενός σκληρού βιοπορισμού (για όσους ακόμα αυτός είναι εφικτός), η εικονική πραγματικότητα των μέσων μοιάζει πιο αληθινή και γι’ αυτό είναι πειστική. Όπως πειστικός μοιάζει και ο λόγος αυτών που διεκδικούν δάφνες ακεραιότητας ή σοβαρότητας ενώ είναι ανάξιοι ακόμα και για να θυσιάσει κανείς έστω και ένα λεπτό μαζί τους. Αυτοί, όργανα του συστήματος, είναι οι αποκαλούμενοι «αντικειμενικοί» ή πιο απλά «ισαποστάκηδες» (πιο επικίνδυνοι ακόμα και από τα κυνικά φερέφωνα) και επιδιώκουν την αδράνεια του λαού μετατρέποντας τον σε καθησυχασμένη, άβουλη μάζα. Έτσι ο άμεσα ενδιαφερόμενος, ο λαός, αδρανεί και αρκείται στο να εκφράζεται κάθε τέσσερα χρόνια, χωρίς να έχει το δικαίωμα ανάκλησης της επιλογής του εφόσον δει πως είναι λανθασμένη και παραποιημένη από τους παράγοντες που αναφέραμε πιο πάνω. Έτσι το σύστημα αναγκάζει αυτούς που δηλώνουν στο αρχικό δίλημμα πως «δεν θα πατούσαν το κουμπί» του ολέθρου τελικά να το πατήσουν με την αδράνεια τους. Παράλληλα φροντίζει να διατηρεί και τους ανθρώπους του ως εφεδρεία. Οι πελατειακές σχέσεις που αναπτύσσει είναι η καλύτερη απόδειξη αυτού είτε αφορούν σε ελεγχόμενους ψηφοφόρους είτε αφορούν σε μέσα επηρεασμού της κοινής γνώμης.
Και η υποβάθμιση προχωρά και εξελίσσεται με την άδεια μας, αφού το σύστημα και οι άνθρωποι του μας καθιστούν συνενόχους. Μάλιστα όταν κάποτε επέλθει μία κρίση από τις πολλές που είναι εγγενείς στο ίδιο το σύστημα, οι «συνένοχοι» αναδεικνύονται ως κύριοι ένοχοι της κρίσης που γεννά το ίδιο το σύστημα.
Η διαφθορα
Ενώ η διαφθορά (ή η αποδοχή της διαφθοράς) στην Ελλάδα είναι καθετοποιημένη (από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο πολίτη κατά την ταξική διαστρωμάτωση) και διατρέχει κάθετα όλα τα κοινωνικά στρώματα, αυτοί που τελικά γίνονται οι αχθοφόροι της διαφθοράς και των ολέθριων πελατειακών σχέσεων (άχθος + φέρω = κουβαλώ το βάρος για λογαριασμό κάποιου) είναι οι -κατά δήλωση τους- ηθικοί. Αυτοί που «δεν θα πατούσαν το κουμπί» του ολέθρου για χιλιάδες αγνώστους αλλά το πατάνε καθημερινά για την υποβάθμιση και τελικά τον όλεθρο, των γειτόνων τους, των συνδημοτών τους, των συμπατριωτών τους. Μάλλον γιατί η προσήλωση στην ατομική τους «τακτοποίηση» θέλει όλους τους άλλους να είναι «ξένοι». Πιο ξένοι, ακόμα και από αυτούς που ζουν στην άλλη άκρη της γης και δεν γνωρίζουν ούτε θα συναντήσουν ποτέ αυτήν ή αυτόν που «δεν πάτησε το κουμπί του θανάτου τους».
Ξεκινούν λοιπόν οι ψηφοφόροι τη διαδικασία του ολέθρου άλλες φορές από άγνοια και άλλες από συμφέρον. Λαμβάνουν υποσχέσεις για ανταλλάγματα και τότε δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό. Η ατομική επιδίωξη του κέρδους –όποια μορφή και αν έχει- μπαίνει πάνω από το κοινό καλό. Πάνω από αυτό που μπορούν να δουν ως «κοινό καλό». Το χειρότερο απ’ όλα είναι πως η διαδικασία έχει ξεκινήσει και είμαστε πια τόσο παραδομένοι στην αδράνεια και τις αποφάσεις που έρχονται από τα πάνω, που μοιάζει μη αναστρέψιμη πλέον
ΥΓ: Στο έγκλημα των Τεμπών οι κατ’ εξοχήν ένοχοι, δηλαδή οι τοποτηρητές του ολέθριου συστήματος που διέπει τη χώρα και τις σχέσεις των ανθρώπων της, δεν θα τιμωρηθούν ποτέ εντός των πλαισίων του ίδιου του συστήματος που τους προστατεύει. Η αστική δικαιοσύνη άλλωστε δική τους επινόηση είναι. Δική τους κατασκευή και αποτελεί την άμυνα τους. Όσοι όμως εξυπηρέτησαν το σύστημα από τα κάτω θα την πληρώσουν γιατί έφτασε η ώρα να «κάνουν κάτι και αυτοί» για το σύστημα που τους προώθησε και τους εξασφάλισε την επιβίωση σε καιρούς δύσκολους για τους πολλούς. Το σύστημα άλλωστε πάντα ζητάει θυσίες αλλά αυτοί, όταν ξεπουλήθηκαν, δεν το γνώριζαν (;)
Kι αυτή η Αττική η γη, η πάνσοφη κι ωραία το καύχημα, το κόσμημα, τ΄ άνθος όλου του κόσμου
μέλλει κι αυτή να ερημωθεί κι η στάθμη της να πέσει από τ' άγρια κύματα κι από τη συμφορά
(Νοστράδαμου Προφητείες αποδ. Alan Wistful μτφ Π. Νικολαϊδης V.31)
atticavoice@gmail.com
