Είμαστε λίγοι αυτοί που παλεύουν ενάντια στο ΚακόΠοιο είναι το ζητούμενο της γενικής παιδείας; Η στοιχειώδης μόρφωση των ανθρώπων. Πάει να πει η αφομοίωση & εμπέδωση βασικών εννοιών-γνώσεων-συμπεριφορών που διακρίνουν έναν «πολιτισμένο» άνθρωπο.
Η ελληνική παιδεία ασθενεί. Βαρέως. Είναι η μόνη; Όχι, το πρόβλημα είναι παγκόσμιο. Όπως και πολλά άλλα προβλήματα που δεν περιορίζονται σε έναν εθνικό χώρο, αλλά οι ιδιομορφίες του κάθε χώρου-χώρας δίνουν μια ιδιαίτερη φυσιογνωμία στο κάθε πρόβλημα. Στην περίπτωσή μας, λόγου χάρη, για ιστορικούς-κοινωνιολογικούς λόγους, παραμένει ακόμα ακμαίο το σφιχταγκάλιασμα θρησκείας & παιδείας – α ναι, έχουμε πια 21ο αιώνα, για να μην ξεχνιόμαστε. Παρά τις άπειρες ένδοξες «εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις», όπου ο κάθε υπουργός κάθε νέας κυβέρνησης ακυρώνει ό,τι έκαναν οι προηγούμενοι, τα βασικά κενά της παιδείας μας, που βγάζουν μάτι, παραμένουν και συμπυκνώνονται στα ακόλουθα:
1. ΕΛΛΕΙΨΗ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ. Σε έναν κόσμο που κινδυνεύει να αφανιστεί σε ελάχιστα χρόνια λόγω ανθρωπογενούς κλιματικής αλλαγής, το ελληνικό σχολείο μαθαίνει μόνο στους μαθητές δημοτικού κάτι ψιλά περί ανακύκλωσης. Αυτά. Τίποτα άλλο!!!
Η περιβαλλοντική αγωγή είναι μια σύνθεση από πολλά μαθήματα, όπως Βιολογία, Φυσική, Χημεία, Γεωγραφία. Είναι όλα αυτά μαζί και πολλά παραπάνω. Ωστόσο, έγκειται στην οικολογική ευαισθησία του κάθε δασκάλου ή καθηγητή να μιλήσει στα παιδιά για το περιβάλλον. Οι μαθητές κάθε ηλικίας καταναλώνουν απερίσκεπτα πλαστικά μιας χρήσης κάθε μέρα (ποτηράκια, σακουλάκια, καλαμάκια) και κανείς δε βρίσκεται να τους μιλήσει γι’ αυτό. Οι πυρκαγιές και οι πλημμύρες θα μας ρημάζουν κάθε χρόνο, η στάθμη της θάλασσας θα ανεβαίνει, τα ακραία καιρικά φαινόμενα θα κάνουν πάρτι, εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο θα ξεριζώνονται από τα μέρη τους προς το άγνωστο, και την ίδια ώρα το ελληνικό σχολείο θα επιμένει στον αυτισμό του.
2. ΕΛΛΕΙΨΗ ΑΓΩΓΗΣ ΥΓΕΙΑΣ. Η χώρα μας έρχεται τρίτη παγκοσμίως σε υπέρβαρα & παχύσαρκα παιδιά! Μα πώς; Δεν είμαστε η χώρα της περίφημης μεσογειακής διατροφής;
Ήμασταν. Δεν είμαστε πια. Τα αγγελούδια μας μεγαλώνουν με τόνους junk-food, άφθονη ζάχαρη & αλάτι, μπόλικο κρέας, ελάχιστα λαχανικά & φρούτα. Από κανένα σπίτι δε λείπουν τα αναψυκτικά τύπου cola και τα σχετικά σνακς από λευκό αλεύρι. Η ανταμοιβή για καλούς βαθμούς είναι συχνότατα σουβλάκια. Η κατάσταση χειροτερεύει τραγικά με την έλλειψη κίνησης των παιδιών. Παρκαρισμένα 6 ώρες κάθε πρωί στα σχολικά θρανία, θα γυρίσουν σπίτι κουρασμένα και πεινασμένα για να ξαναπαρκάρουν για το διάβασμα του σχολείου στο σπίτι ή σε κάποιο φροντιστήριο. Όταν όλα αυτά θα έχουν τελειώσει, απόγευμα ή βράδυ, η διασκέδασή τους θα είναι πιθανότατα ένα τάμπλετ ή μια άλλη οθόνη. Η ακινησία είναι ο κανόνας, η κίνηση & το παιχνίδι η εξαίρεση. Μεγαλώνει δίπλα μας, με τις ευλογίες μας, μια γενιά υποψήφιων διαβητικών, υπερτασικών, καρδιοπαθών, νεφροπαθών, νευρωτικών ενηλίκων. Δεν θα έπρεπε να υπάρχει στα σχολεία μάθημα Διατροφολογίας ή τέλος πάντων, μάθημα περί υγείας, όπου τα παιδιά να μαθαίνουν βασικά πράγματα για τη διατήρηση της υγείας τους; (Εδώ δε γεννήθηκε ο Ιπποκράτης ή κάνω λάθος, που έλεγε «Κάλλιον προλαμβάνειν παρά θεραπεύειν»; Στο όνομά του δεν ορκίζονται οι νέοι πτυχιούχοι γιατροί;)
3. ΕΛΛΕΙΨΗ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ. Το προαναφερθέν σφιχταγκάλιασμα ελληνικού σχολείου & ελληνικής ορθόδοξης εκκλησίας (μιας ιδιαίτερα συντηρητικής εκκλησίας) έχει ένα σοβαρότατο αντίκτυπο στο θέμα της σεξουαλικής αγωγής & γενικά των σεξουαλικών σχέσεων. Από τη στιγμή που η ελληνική εκκλησία καταδικάζει τις προγαμιαίες σχέσεις, τα υπόλοιπα έπονται ως λογική ακολουθία. Μπορούμε να συμπυκνώσουμε τη στάση του ελληνικού σχολείου σε αυτά τα ευαίσθητα θέματα με μια λέξη: Αποσιώπηση. Την ίδια ώρα διάφορες στατιστικές δείχνουν ότι οι έφηβοι/ες στην πλειοψηφία τους έχουν την πρώτη ερωτική επαφή γύρω στα 13 τους χρόνια. Μπορεί κανείς να φανταστεί ότι αν το σχολείο δε λέει λέξη για όλα αυτά τα θέματα και οι γονείς δεν ξέρουν παρομοίως πώς να τα χειριστούν, η κατάληξη είναι ότι η βασική ενημέρωση που αντλούν τα παιδιά, σε αφθονία μάλιστα, είναι από τα πορνο-σάιτ στο ίντερνετ. Προφανώς τα πορνο-σάιτ δεν είναι ο πιο κατάλληλος δάσκαλος για τις ευαίσθητες αυτές ηλικίες. Πολλές είναι οι συνέπειες αυτής της στρεβλής εξέλιξης. Μια απ’ αυτές είναι η υιοθέτηση λάθος προτύπων που αφορούν εμφάνιση, συμπεριφορά, κλπ. Μια ακόμη χειρότερη είναι η έλλειψη προφυλάξεων στο σεξ (π.χ. προφυλακτικό) με αποτέλεσμα γύρω στις 30.000 εκτρώσεις κάθε χρόνο από κοπέλες κάτω των 16 (!). Κατά τα άλλα η εκκλησία θέλει να καθιερώσει τη μέρα του αγέννητου παιδιού, τη στιγμή που η πριμοδοτούμενη από αυτήν άγνοια οδηγεί τα κορίτσια αναγκαστικά στην έκτρωση. Το μάθημα της Σεξουαλικής αγωγής είναι απόλυτα απαραίτητο να μπει στο σχολείο, αν θέλουμε να είμαστε σύγχρονη δυτική κοινωνία και, αν επίσης θέλουμε, τα σχολεία μας να βγάζουν ψυχικά, διανοητικά, σωματικά ολοκληρωμένους ανθρώπους - και όχι καταπιεσμένους, νευρωτικούς, εν δυνάμει εγκληματίες.
4. ΕΛΛΕΙΨΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ. Τα παιδιά μας πλέον ψηφίζουν στα 17 τους. Ασκούν ένα από τα πιο θεμελιώδη δικαιώματα-υποχρεώσεις του πολίτη, που σηματοδοτεί και το πέρασμά τους στην ηλικία της ωριμότητας. Όλα αυτά θεωρητικά βέβαια. Πώς είναι δυνατόν, με τι κριτήρια μπορεί ένας νέος να αποφασίσει τι θα ψηφίσει, όταν δεν ξέρει πού παν τα τέσσερα; Όταν είναι εκτός διδακτέας ύλης ο Β’ παγκόσμιος πόλεμος; Όταν δεν διδάσκεται για το ναζισμό, το φασισμό, για το ολοκαύτωμα των εβραίων, για την ατομική βόμβα στη Χιροσίμα; Το τεράστιο κενό στη διδασκαλία της νεώτερης ιστορίας έχει άμεσο αντίκτυπο στην ατελή διαμόρφωση της πολιτικής συνείδησης των νέων. Δεν είναι λίγοι οι νέοι που ψήφισαν Χρυσή Αυγή για χαβαλέ ή γιατί απλά τους πέρασαν για σκληρούς τύπους. Τα σχετικά γκάλοπ σε κεντρικούς δρόμους της πρωτεύουσας που δείχνουν 19 στους 20 νέους να γνωρίζουν καλά για τα next top model, αλλά να αγνοούν εκκωφαντικά εθνικές-κοινωνικές επετείους, καταγράφουν επίσης το μέγεθος του προβλήματος. (Είναι αλήθεια βέβαια, ότι στη μεταμνημονιακή Ελλάδα το πολιτικό σύστημα δεν επιθυμεί ενεργούς πολίτες αλλά πειθήνιους σκλάβους των 500 €…)
5. ΕΛΛΕΙΨΗ ΟΔΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ. Τα παιδιά μας πλέον όχι μόνο ψηφίζουν στα 17 τους αλλά τους επιτρέπεται να βγάλουν και δίπλωμα οδήγησης. Η πολιτική του νεοελληνικού κράτους στα θέματα οδικής αγωγής συμπυκνώνεται στη φράση: «Μην τρομάζετε τον κόσμο με εικόνες & ειδήσεις από αυτοκινητιστικά ατυχήματα, αφήστε τους να απολαύσουν την οδήγηση!» Πίσω απ’ αυτή τη φράση βέβαια, κρύβονται οι πωλήσεις αυτοκινήτων που πρέπει να παραμένουν σε κάθε περίπτωση ακμαίες. Ο έλληνας και το αμάξι του είναι αυτοκόλλητοι. Οι στατιστικές όμως έχουν άλλη γνώμη γι’ αυτή τη σχέση αγάπης. Είμαστε στην πρώτη πεντάδα στην Ευρωπαϊκή Ένωση σε θανάτους και αναπηρίες από αυτοκινητιστικά. Φυσικά δε φταίνε μόνο οι κακοί δρόμοι. Φταίει και η νοοτροπία των ελλήνων, δε βάζουμε κράνος, δε φοράμε ζώνη, οδηγούμε και μιλάμε στο κινητό, παραβιάζουμε κόκκινα φανάρια, οδηγούμε μεθυσμένοι, θεωρούμε μαγκιά να κάνουμε ταυτόχρονα πολλά πράγματα αντί να εστιάζουμε την προσοχή μας στο τιμόνι. Οι δρόμοι μας, σε πόλεις, χωριά και εθνικές οδούς είναι γεμάτοι με μικρά εικονοστάσια γεμάτα από φωτογραφίες αδικοχαμένων και τα καντηλάκια τους. (Παρ’ όλη την πρωτιά μας όμως σε αναπηρίες από οδικά ατυχήματα, σπανίως βλέπουμε να κυκλοφορούν στους δρόμους των πόλεών μας αναπηρικά αμαξίδια! Άλλη πληγή αυτή, ο εγκλωβισμός στους τέσσερις τοίχους των ΑμέΑ…) Δεν είναι η «κακιά στιγμή» που θα φέρει το ατύχημα. Είναι η ολοκληρωτική έλλειψη οδικής αγωγής από τη μικρή ηλικία -αυτό περιλαμβάνει και πεζούς, ποδηλάτες, κλπ.
6. ΕΛΛΕΙΨΗ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΟΥ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ. Τα παιδιά φτάνουν στην Γ λυκείου, στο κατώφλι τω ν διαβόητων πανελληνίων εξετάσεων, χωρίς συνήθως να έχουν ιδέα τι θα ήθελαν να κάνουν στη ζωή τους – κάποια παιδιά έχουν μια γενική ιδέα για το τι δε θα ήθελαν, λίγα παιδιά έχουν αποφασίσει πραγματικά. Στο πρόγραμμα διδασκαλίας θεωρητικά υπάρχει το μάθημα Σ.Ε.Π. (στοιχεία επαγγελματικού προσανατολισμού). Στην πράξη το μάθημα αυτό ποτέ δε γίνεται – συνήθως είναι ώρα κενή ή γίνονται άλλα μαθήματα αντ’ αυτού. Το φαντάζεστε; Εκεί που θάπρεπε να δοθεί βάρος ώστε από τη μικρή ακόμα ηλικία ένας άνθρωπος να συνειδητοποιεί τις φυσικές του κλίσεις και να τις ακολουθεί, υπάρχει το …κενό. Θεωρείται γενικά ταμπού στην ελληνική κοινωνία το να μη δώσει το παιδί πανελλήνιες. Κανείς δε ρωτάει πραγματικά τα παιδιά τι θέλουν. Παρουσιάζεται ένας μονόδρομος, αυτός της εισαγωγής σε μια σχολή , ως συνταγή επιτυχίας στη ζωή. Λες και όλο το πρόβλημα είναι να μπεις σε μια σχολή και όχι να βγεις. Λες και το να σπουδάσεις μια επιστήμη είναι περίπατος και όχι κατάθεση ψυχής και ζωής. Λες και είναι υποχρεωτικό όλοι οι άνθρωποι να γίνουν επιστήμονες, δεν υπάρχουν δεκάδες μη επιστημονικά επαγγέλματα… Τα παιδιά αφού δώσουν πανελλήνιες, έρχονται για πρώτη φορά αντιμέτωπα με τη συμπλήρωση του μηχανογραφικού δελτίου που θα τα οδηγήσει στην επιτυχημένη επιλογή σχολής. Το αποτέλεσμα πάρα πολλές φορές είναι μια κακή επιλογή, μια άχαρη και επίπονη φοιτητική ζωή, με μπόλικο άγχος, αντιγραφή & σκονάκια στις εξεταστικές περιόδους, άσκοπη κατανάλωση ενέργειας για μια σχολή που δεν τους αρέσει. Και στη συνέχεια έχουμε ανθρώπους κουρασμένους πριν την ώρα τους, σε επαγγέλματα που ακολουθούν μοιρολατρικά, μια ζωή εξαρχής λάθος, μιας και η σωστή καθοδήγηση δεν δόθηκε την ώρα που έπρεπε.
7. ΕΛΛΕΙΨΗ ΓΝΩΣΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ. Πρόσφατη έρευνα έδειξε ότι ό ένας στους δύο έφηβους είναι «λειτουργικά αναλφάβητος»! Τη δεκαετία του ΄70, όταν καταργήθηκε η καθαρεύουσα, όλοι σχεδόν πιστέψαμε ότι μπαίναμε σε μια νέα περίοδο, όπου η διγλωσσία δε θα τυραννούσε πια τον κόσμο και οι άνθρωποι θα έβγαιναν από το ελληνικό σχολείο πιο μορφωμένοι και λιγότερο ταλαιπωρημένοι. Αμ δε… Σταδιακά οι νέοι άνθρωποι άρχισαν να χάνουν την ικανότητα έκφρασης, τόσο στο γραπτό λόγο όσο και στον προφορικό. Η κατάσταση επιδεινώθηκε την τελευταία δεκαετία με την επέλαση της τεχνολογίας, τα σμάρτφόουνς, τα γκρίκλις, τα σύντομα γραπτά μηνύματα, την αντικατάσταση των βιβλίων από οθόνες, την κυριαρχία της εικόνας σε βάρος του έναρθρου λόγου. Η γλώσσα από ύψιστο εργαλείο έκφρασης κατάντησε ένα συνονθύλευμα από ήχους και φθόγγους στα στόματα βαρετών φιλολόγων που δεν γνωρίζουν και δε μπορούν να μεταδώσουν την αγάπη και την ομορφιά της γλώσσας (τα γκράφιτι των πιτσιρικάδων που «κοσμούν» τους τοίχους της Αθήνας απεικονίζουν το χάος, την παρακμή, την ασχήμια). Αμαθείς δημοσιογράφοι ολοκληρώνουν το τοπίο, βομβαρδίζοντας τους πολίτες με ωκεανούς τυποποιημένων λέξεων & εκφράσεων. Η λογοτεχνία και η ποίηση εξόριστες. Η φτωχοποίηση της γλώσσας είναι μια βραδυφλεγής βόμβα για μια κοινωνία, ένας καρκινικός όγκος που εξελίσσεται σταθερά και καταβροχθίζει τη συνθετική, δημιουργική, φαντασιακή ικανότητα του ανθρώπινου μυαλού. Η ανθρώπινη πνευματικότητα χωρίς τις λέξεις καταρρέει. Το ελληνικό σχολείο φέρει τεράστια ευθύνη γι’ αυτήν την κατάντια.
8. ΕΛΛΕΙΨΗ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ. Τα παιδιά δεν ξέρουν ποιος είναι ο Λεονάρντο ντα Βίντσι, ο Βίκτορ Ουγκώ, ο Βάγκνερ, ο Νίτσε, ο Ροντέν, ο Βαν Γκογκ, κλπ. διότι δεν τους διδάσκονται. Κατά καιρούς υπάρχει κάποιο ξεχασμένο, «δευτερεύον» μάθημα, δηλ. η ώρα του παιδιού… Το πρόγραμμα γενικά προβλέπει συχνά-πυκνά ημέρες χωρίς μάθημα, που υποτίθεται ότι οι καθηγητές και η διεύθυνση του σχολείου θα οργανώσουν μια επίσκεψη σε μουσείο, αρχαιολογικό χώρο, πολιτιστικό δρώμενο τέλος πάντων. Τις περισσότερες φορές οι ημέρες αυτές εκφυλίζονται σε βόλτες και καφετέριες της ευρύτερης ζώνης, με σκοπό την εμπέδωση των διαφόρων ειδών καφέ στην ελληνική αγορά, την εκπαίδευση σε τάβλι, πόκερ, video-games, και λοιπά παίγνια, γενικότερα τη μύηση στο συναρπαστικό κόσμο της εστίασης (ζελατερί, σουβλακερί, γκουρμεδερί). Πού χρόνος για καλές τέχνες και γράμματα!... Αυτά είναι για τους κουλτουριάρηδες.
Τα αποτελέσματα είναι εμφανή έως κραυγαλέα, καθώς δεν υπάρχει η έννοια του κενού στην ιστορία, τον πολιτισμό, κλπ. Το όποιο κενό θα γεμίσει σύντομα από κάτι. Ας πούμε από την ελληνική σκουπιδο-τηλεόραση. Στα περισσότερα σπίτια αυτό το μηχάνημα βοά από το πρωί ως το βράδυ παράγοντας τόνους ακατέργαστης ηλιθιότητας, κενότητας, χυδαιότητας. Φυσικά υπάρχουν και κάποια ντοκιμαντέρ & καλές ταινίες, αλλά οι ακροαματικότητες γίνονται στα τηλε-σκουπίδια.
Η έλλειψη κουλτούρας & αισθητικής, ιδιαίτερα στην ελληνική επαρχία, καταγράφεται σε κάθε τομέα της ζωής.Το ελληνικό σχολείο, ενώ θα μπορούσε να παίξει κάποιο θετικό ρόλο σε όλο αυτό το σκηνικό, απουσιάζει δραματικά (Φυσικά υπάρχουν και λαμπρές εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα).
9. ΕΛΛΕΙΨΕΙΣ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ-ΒΙΒΛΙΩΝ-ΚΤΙΡΙΩΝ. Παρά λίγο να ξεχαστώ. Πάγιες ελλείψεις, σύμφυτες με το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, τόσο συνηθισμένες και χιλιοειπωμένες που τις παίρνουμε σαν δεδομένες. Φυσικά και είναι απαράδεκτο. Είναι απαράδεκτο που ως λαός έχουμε αποδεχτεί τα δύο σημαντικότερα δημόσια αγαθά (Παιδεία και Υγεία) να τα πληρώνουμε εξτρά, εκτός φορολογίας μας, ώστε να έχουμε καλύτερη εξυπηρέτηση. Είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ να έχουμε δεχτεί ως κοινωνία να είναι στην αρχή της κάθε νέας σχολικής χρονιάς υπό διαπραγμάτευση(!) τα αυτονόητα, δηλ. αν τα παιδιά μας θα έχουν τα σχολικά βιβλία στην ώρα τους, καθηγητές σε επάρκεια, σχολικές αίθουσες και κτίρια ασφαλή. Είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ να παραιτούμαστε ως πολίτες με τέτοια ευκολία από το δικαίωμα στη Δημόσια Δωρεάν Παιδεία και να καταφεύγουμε ως πελάτες στην ιδιωτική (κάθε είδους φροντιστήρια). Ίσως τώρα που καταστράφηκε η μεσαία τάξη να καταστραφεί και η μικροαστική νοοτροπία της, αυτή που μόνο ζημιά έκανε τόσα χρόνια και μπορεί να συνοψιστεί στην κυνική φράση: «Τι με νοιάζει εμένα, εγώ έχω να πληρώσω.» Ίσως εξαναγκαστούμε τώρα πια που όλοι φτωχοποιηθήκαμε δεόντως, να επιστρέψουμε στο πρώτο πληθυντικό (εμείς) αντί του πρώτου ενικού (εγώ). Και αυτό αν θέλετε, είναι και η μόνη ελπίδα να περάσουμε και μεις πολιτισμικά στην κατηγορία των ευρωπαϊκών χωρών, εκεί όπου οι άνθρωποι λογίζονται και συμπεριφέρονται ως πολίτες και όχι ως υπήκοοι.
Στα παραπάνω ο καθένας μπορεί να αλλάξει αρίθμηση-προτεραιότητα κατά το γούστο του. Θα ήταν ευχής έργον να αλλάξει όμως το ελληνικό σχολείο. Είναι ρεαλιστικό αυτό το όνειρο; Και ναι και όχι, όπως όλα τα όνειρα, ειδικά τα όνειρα που αφορούν το ελληνικό μας κράτος. Το σχολείο είναι αναπόσπαστο κομμάτι του ελληνικού μας κράτους, είναι νύχι και κρέας με το ελληνικό μας κράτος. Άρα το ερώτημα μετατίθεται, τρόπον τινά, στον αν μπορεί να αλλάξει το ελληνικό κράτος. Μα αυτό εξαρτάται από ιδρύσεως του νεοελληνικού μας κράτους από την τιτανομαχία διαρκείας που διεξάγεται εντός αυτού μεταξύ των δυνάμεων του Καλού και των δυνάμεων του Κακού. Βέβαια, συχνά οι ρόλοι του κακού και του καλού εναλλάσσονται, ειδικά όταν οι καλοί παίρνουν την εξουσία και μετατρέπονται σε κακούς και τούμπαλιν.
Και τα χρόνια περνούν και «είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα», όπως έλεγε κι ο Ντίνος Ηλιόπουλος, και οι γενιές φεύγουν κι έρχονται νέες και όλα αλλάζουν και όλα μένουν ίδια. Σα να τρέχεις σε κυλιόμενο διάδρομο, σαν τη μέρα της μαρμότας, σαν (γνησίως νεοελληνικός) εφιάλτης.
Ευτυχείτε συνέλληνες!...
Θεοδόσης Βρανάς, καθηγητής φρο. στα οικονομικά + κοινωνιολογία
"Ο Αδόλφος Χίτλερ δεν έπεσε από το διάστημα. Ούτε ήταν ένας και μόνος. Ήταν το διαμόρφωμα δεκάδων χιλιάδων αφανών χιτλερίσκων στην Γερμανία και την Αυστρία. Και όχι μόνον εκεί. Χιτλερίσκων διάσπαρτων σε μεγάλες και μικρές πόλεις, σε χώρους εργασίας, σε γειτονιές, σε συντροφιές, σε οικογένειες. Και ο ναζισμός δεν ήταν ιδέα ενός και μόνου διεστραμμένου εγκεφάλου. Ήταν η συμπύκνωση της νοσηρής πολιτικής αντίληψης εκατοντάδων χιλιάδων ατόμων, φορέων του μικροβίου του ρατσισμού, του εθνικισμού, της μισαλλοδοξίας, της τελικής λύσης όλων των προβλημάτων με τη βία, την φωτιά και το τσεκούρι"
Ιάκωβος Καμπανέλλης
Πριν από λίγες ημέρες, δύο Ινδοί εργάτες πυροβολήθηκαν από τον Έλληνα εργοδότη τους στο Μαραθώνα, όταν πήγαν να ζητήσουν τα δεδουλευμένα τους. Η υπόθεση θύμισε έντονα το πολύ σοβαρό περιστατικό που συνέβη πριν από επτά χρόνια στη Νέα Μανωλάδα Ηλείας όταν μετανάστες από το Μπαγκλαντές και Πακιστάν που εργάζονταν σε θερμοκήπια φράουλας απαίτησαν να πληρωθούν. Ως απάντηση, οι επιστάτες των θερμοκηπίων έβγαλαν καραμπίνες και πυροβόλησαν εναντίον τους. Δεκάδες ακόμη είναι τα περιστατικά ξυλοδαρμού εργαζομένων, αλλοδαπών ή Ελλήνων, όταν οι τελευταίοι τολμούν να ζητούν τα στοιχειώδη εργατικά δικαιώματα
Σε μια εποχή όπου το κοινωνικό κράτος διαλύεται και καταρρέουν δικαιώματα που έχουν κατακτηθεί με δεκαετίες αγώνων και αίματος, ο φασισμός είναι εδώ μπροστά μας και δε χρειάζεται κανέναν Χίτλερ για να μεγαλώσει και να εξαπλωθεί. Μπόλικος φιλοτομαρισμός μπολιασμένος με ικανή δόση απανθρωπιάς και μίσους φτιάχνουν το μικρό φασίστα της διπλανής πόρτας. Αυτόν που δε θα διστάσει ακόμη και να σκοτώσει προκειμένου να βγει κερδισμένος. Η απουσία, μάλιστα, κάθε θεσμικής προστασίας απέναντι στον αδύνατο και τον αδικημένο, χαλυβδώνουν τον μικρό χιτλερίσκο και τον κάνουν να νομίζει πως είναι δίκαιος και ανίκητος. Ώσπου δε θα αργήσει να βρεθεί ο καινούργιος Χίτλερ που θα ενώσει όλους αυτούς τους χιτλερίσκους σε έναν στρατό του μίσους που θα προσπαθήσει για μια ακόμη φορά να κάνει τη γη να τρέμει
Εξαιρετικά επίκαιρο αποδεικνύεται το παρακάτω κείμενο του Ιάκωβου Καμπανέλλη για τους μικρούς χιτλερίσκους που μας περιτριγυρίζουν και που όσο τους αφήνουμε να σκορπάνε το μίσος, τόσο έρχεται πιο κοντά το σκοτεινό μέλλον που μας επιφυλάσσουν
"Είμαι ένας από τους επιζήσαντες κρατούμενους στο Ες-Ες στρατόπεδο συγκεντρώσεως και εξοντώσεως του Μαουτχάουζεν. Ένας από εκείνους που τον Μάιο του 1945 κλαίγοντας και ελπίζοντας εφώναζαν ποτέ πια! Ήταν τότε που οι οπαδοί του ναζισμού έχασαν τον Πόλεμο.
Ο ναζισμός όμως επέζησε. Κυρίως γιατί αιώνιες κοινωνικές πληγές αφέθηκαν αθεράπευτες. Και μένουν ακόμα! Και επιπλέον γιατί η αντικομμουνιστική υστερία έκαμε τον ναζισμό να ξεχνιέται, και κάποτε-κάποτε να αθωώνεται. Ύστερα από 48 χρόνια, αυτό που θέλω να φωνάξω είναι, πάλι;
Φίλοι μου θυμηθείτε: ο Αδόλφος Χίτλερ δεν έπεσε από το διάστημα. Ούτε ήταν ένας και μόνος. Ήταν το διαμόρφωμα δεκάδων χιλιάδων αφανών χιτλερίσκων στην Γερμανία και την Αυστρία. Και όχι μόνον εκεί. Χιτλερίσκων διάσπαρτων σε μεγάλες και μικρές πόλεις, σε χώρους εργασίας, σε γειτονιές, σε συντροφιές, σε οικογένειες. Και ο ναζισμός δεν ήταν ιδέα ενός και μόνου διεστραμμένου εγκεφάλου. Ήταν η συμπύκνωση της νοσηρής πολιτικής αντίληψης εκατοντάδων χιλιάδων ατόμων, φορέων του μικροβίου του ρατσισμού, του εθνικισμού, της μισαλλοδοξίας, της τελικής λύσης όλων των προβλημάτων με τη βία, την φωτιά και το τσεκούρι. Ο ναζισμός δεν άρχισε με τον Χίτλερ, γι’ αυτό και δεν τον πήρε μαζί του, δεν εμφανίστηκε μόνο στην Γερμανία, γι’ αυτό και δεν επανεμφανίζεται μόνο εκεί. Αλλά παντού όπου ουσιαστικά κοινωνικά προβλήματα τον τρέφουν. Και ο κίνδυνος τώρα δεν είναι η εμφάνιση ενός νέου Χίτλερ και η σπορά ενός άλλου μεγάλου πολέμου.
Ο κίνδυνος είναι η αδιαφορία για τα αίτια που αναγεννούν τον ναζισμό και εν συνεχεία η απάθεια και η ανοχή γιαένα φαινόμενο που μπορεί να εξελιχθεί σε μαζική διανοητική μόλυνση.
Οι μεγάλοι πόλεμοι δεν αρχίζουν στα πεδία των μαχών, ούτε οι ολέθριες πολιτικές ιδεολογίες ξεκινούν από μαζικές συγκεντρώσεις σε πλατείες.
Αρχίζουν ανύποπτα στους χώρους της καθημερινής μας ζωής, ξεκινούν ακόμα και μέσα απ’ το ίδιο μας το σπίτι. Εκεί φωλιάζουν όλα. Γι’ αυτό, μόνο με την πίστη σε μια καθημερινή ζωή που να μας χωράει όλους, απροκατάληπτη και δίκαιη προς όλους μπορούμε, έστω και καθυστερημένα, να πετύχουμε αυτό που τόσο προσδοκούσαμε τον Μάιο του 1945: ένα πραγματικό ποτέ πια".
Σ.Σ: Η φωτογραφία είναι από τους εργάτες φράουλας που πυροβολήθηκαν στη Μανωλάδα το 2013
Το ότι είμαστε μια καρικατούρα χώρας δεν είναι καινούργιο. Η καθημερινότητα στην Ελλάδα, αυτό που πρόσφατα αποκαλούμε «κανονικότητα», ήταν πάντα πηγή έμπνευσης για σκιτσογράφους, ευθυμογράφους, κωμικούς και συγγραφείς θεατρικών επιθεωρήσεων, αλλά δεν είναι μια κατάσταση που μπορεί κανείς να συνηθίσει και να προσαρμοστεί εντελώς σ’ αυτήν. Ειδικά αν έχει την ατυχία να ανήκει σε μια «ειδική» κοινωνική ή επαγγελματική μειονότητα.
Ως φροντιστηριακός καθηγητής δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης (διδάσκω οικονομικά & κοινωνιολογία), είμαι σε θέση να σας μεταφέρω άπειρες «γλαφυρές» εικόνες από τη σημερινή κατάσταση στην παιδεία μας και …στα παιδία μας. Χτες, ας πούμε, ανακάλυψα με λύπη μου για άλλη μια φορά το Σύνδρομο Ογκώδους Άγνοιας (Σ.Ο.Α.) που δέρνει αλύπητα τους έφηβους μαθητές μας. Σε τυχαία συζήτηση την ώρα της κοινωνιολογίας διαπίστωσα ότι κανείς από τους 7 μαθητές/τριές μου δεν ήξερε τι είναι το ΝΑΤΟ, για την ακρίβεια μια κοπέλα είπε ότι ήξερε αλλά δε μπορούσε να το εξηγήσει(!) και μια άλλη με ρώτησε ποιός είναι αυτός ο Νάτος(!) Καταφύγαμε στο ψαχτήρι της Google μέσω των κινητών τηλεφώνων και βρήκαμε στη Βικιπέντια τι είναι αυτό το ΝΑΤΟ. (Σημειωτέο ότι αυτά συνέβησαν σε ένα από τα καλύτερα τμήματα που έχω κάνει ποτέ μάθημα…)
Κατά τα άλλα τα παιδιά ψηφίζουν πλέον στα 18 τους!...
Η αποπολιτικοποίηση της νέας γενιάς είναι κωμικοτραγική. Όλα όσα τους συμβαίνουν χωράνε στο παρακάτω κειμενάκι του Νόαμ Τσόμσκι περί χειραγώγησης των πολιτών από τα ΜΜΕ:
«Η τεχνική της διασκέδασης: Συνίσταται στη στροφή της προσοχής του κοινού από τα σημαντικά προβλήματα & από τις μεταλλαγές που αποφασίστηκαν από τις πολιτικές & οικονομικές ελίτ, σε ένα αδιάκοπο καταιγισμό από διασκεδαστικές & ασήμαντες λεπτομέρειες. Κρατήστε αποπροσανατολισμένη την προσοχή του κοινού, μακριά από τα αληθινά κοινωνικά προβλήματα, αιχμαλωτισμένη σε θέματα άνευ σημασίας. Κρατήστε το κοινό απασχολημένο, απασχολημένο, απασχολημένο, χωρίς χρόνο να σκέφτεται. Να επιστρέφει κανονικά στη φάρμα με τα άλλα ζώα.»
Το μπούκωμα των εφήβων μέχρι σκασμού με τεχνολογία ολοκληρώνει την νοητική τους κατεδάφιση.
Ασφαλώς το Σ.Ο.Α. επεκτείνεται σε όλο το πεδίο πληροφόρησης για όλα τα στοιχειώδη θέματα που σε τοποθετούν στο χώρο και στο χρόνο, για παράδειγμα:
Άγνοια ( σε βαθμό άνοιας) για γεγονότα του Β’ παγκοσμίου πολέμου, τον οποίον ΔΕΝ διδάσκονται!!! – είναι εκτός διδακτέας ύλης.
Άγνοια για βασικά θέματα υγείας & διατροφής, με αποτέλεσμα να είμαστε οι τρίτοι παγκόσμια σε υπέρβαρα & παχύσαρκα παιδιά !
Άγνοια για βασικά θέματα οικολογίας, όπως ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, οικολογικό αποτύπωμα, σπατάλη πόσιμου νερού, πλαστικά μιας χρήσης, κ.α.
Άγνοια για θέματα οδικής αγωγής & κινδύνων, παρ’ ότι όλοι/ες βγάζουν πλέον δίπλωμα οδήγησης από τα 17 τους, άρα είναι σε θέση να σκοτώσουν και να σκοτωθούν (είναι τυχαίο άραγε ότι είμαστε πρώτοι πανευρωπαϊκά σε θανάτους & αναπηρίες από αυτοκινητιστικά ατυχήματα;)
Να μιλήσουμε για σεξουαλική αγωγή; Εκεί όπου η έλλειψη οποιασδήποτε ενημέρωσης από πλευράς επίσημων φορέων οδηγεί περί τις 30.000(!) ανήλικες κοπέλες στο κρεβάτι της έκτρωσης κάθε χρόνο; Εκεί όπου η κύρια ενημέρωση των έφηβων προέρχεται από τα ιντερνετικά πορνο-σάιτ; Ας όψεται η ελληνική εκκλησία με την δια βίου παρά φύσιν ένωσή της με το υπουργείο παιδείας!...
Τα παιδιά και οι έφηβοι ζούνε σήμερα σε ένα μικρόκοσμο που απομακρύνεται όλο και περισσότερο από το «τι συμβαίνει εκεί έξω». Υπερπροστατευμένοι οι περισσότεροι κάτω από τις οκνές καταναλωτικές φτερούγες της νεοελληνικής οικογένειας, φτάνουν στην ηλικία των 16 ετών όπου τους περιμένει η χαριστική βολή για την όποια εν τη γενέσει εξέλιξη της προσωπικότητάς τους: ΟΙ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΕΣ! (μπρρρρρ) Η πακεταρισμένη σε κουτάκια γνώση φορμάρει τον εγκέφαλο, στραγγίζει τη δροσιά των όποιων νέων ιδεών στα εφηβικά κεφαλάκια, ο καταβροχθισμένος χρόνος της εφηβικής τους ηλικίας στριμωγμένος ανάμεσα σε σκύλα και χάρυβδη (σχολείο-φροντιστήριο) τους αφαιρεί την ενέργεια για άλλες ασχολίες που θα ολοκλήρωναν την προσωπικότητά τους, όπως εξωσχολικό διάβασμα, ενασχόληση με τέχνες, μουσική, σινεμά, θέατρο, κλπ. Οι θυσίες που το γερασμένο σύστημα παιδείας μας τους καλεί να κάνουν είναι δυσανάλογες με το αποτέλεσμα. Το να περάσουν δηλαδή σε μια αμφίβολης ποιότητας σχολή μέσα από μηδενικό επαγγελματικό προσανατολισμό με ακόμα πιο αμφίβολη επαγγελματική αποκατάσταση στη «μεταμνημονιακή» Ελλάδα.
Τραγικές φιγούρες στο όλο σκηνικό οι γονείς και οι καθηγητές τους, σχολικοί και φροντιστηριακοί, «συμπαραστάτες», «υποστηρικτές», “coach”, όπως λένε πολλά παιδιά…
Οι έλληνες μαθητές συγκρινόμενοι με συνομηλίκους τους ευρωπαίους μαθητές έχουν το λιγότερο ελεύθερο χρόνο και τα πενιχρότερα αποτελέσματα σε διεθνή γνωσιολογικά τεστ. Πρόσφατη έρευνα σε ευρύ δείγμα μαθητών λυκείου διαπίστωσε ότι περίπου οι μισοί είναι «λειτουργικά αναλφάβητοι»*.
Έχουμε αποδεχτεί ως κοινωνία, έχουμε χαρακτηρίσει ως κανονικότητα μια διαρκή ανωμαλία.
Μπορεί άραγε αυτή η κατάσταση να αλλάξει; Μα φυσικά, αρκεί να υπάρχει πολιτική βούληση. Άρα το ερώτημα μετατίθεται: Υπάρχει άραγε πολιτική βούληση να αλλάξει αυτή η κατάσταση; (Χμμμ…) Να θυμίσω ότι η μακρινή Φινλανδία μπήκε επίσης σε μνημονιακό καθεστώς στην αρχή του 21ου αιώνα, κατάφερε σύντομα να ορθοποδήσει και αποφάσισε να επενδύσει μακροπρόθεσμα στην παιδεία. Αποτέλεσμα είναι το περίφημο «εκπαιδευτικό φινλανδικό θαύμα», το ομορφότερο και επιτυχέστερο διεθνώς εκπαιδευτικό «πείραμα» . Αποτέλεσμα επίσης του εκπαιδευτικού συστήματος είναι η σημερινή 34χρονη πρωθυπουργός με το κάτω των 35 ετών επιτελείο της – η οποία εισηγήθηκε 4ήμερη βδομάδα εργασίας με τις ίδιες απολαβές!
Βέβαια σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, όπου τα λόγια πάντα περισσεύουν, όπου οι παχυλές αμοιβές και υποσχέσεις των πολιτικών μαυρογιαλούρων διαμορφώνουν το σκηνικό της νεοελληνικής ερήμου, λίγες ελπίδες υπάρχουν να επικρατήσει μια τέτοια πολιτική βούληση.
Αλλά μιας κι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία –εμείς πρώτα-, δε χάνουμε τίποτα να ελπίζουμε.
Είναι ακόμα δωρεάν…
Θεοδόσης Βρανάς, καθηγητής οικονομικών & κοινωνιολογίας στη Γ’λυκείου
*Σύμφωνα με τον παιδαγωγό Γ. Μωραϊτη «Λειτουργικά αναλφάβητος είναι όχι εκείνος που δε μπορεί να συλλαβίσει πίσω από τους φθόγγους και να αναγνωρίσει τις λέξεις και το σώμα του έναρθρου λόγου, αλλά εκείνος που –μολονότι γνωρίζει γραφή & ανάγνωση- δεν μπορεί να τα χρησιμοποιήσει για να λειτουργήσει με αυτάρκεια μέσα στην κοινωνική ομάδα στην οποία είναι ενταγμένος.»
Βγήκε από το supermarket γεμάτος ψώνια. Έξω από την πόρτα, μια γυναίκα ζητιάνευε κι αυτός έσκυψε το κεφάλι και έκανε πως ούτε την έβλεπε ούτε την άκουγε. Ήξερε καλά πως δε θα του έλειπαν τα 20 λεπτά που ζητούσε. Και όμως, είχε συνηθίσει να βλέπει τη δυστυχία με τόση απάθεια που τον τρόμαζε. Βαρέθηκε ακόμη και να βάλει το χέρι στην τσέπη. Καθησύχασε τον εαυτό του πως η γυναίκα δε φαινόταν και σε τόσο μεγάλη ανάγκη και φεύγοντας έριξε μια τελευταία, λοξή απ΄ τη ντροπή του, ματιά στη γυναίκα. Τουλάχιστον ντρέπεσαι, είπε στον εαυτό του ειρωνικά. Κάτι είναι κι αυτό. Πάμε τώρα να γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα. Τι ακριβώς να γιορτάσουμε, αναρωτήθηκε; Στο μυαλό του στριφογύριζαν οι στίχοι του Δεληβοριά:
«Χριστούγεννα, δεν περιμένω όμως τίποτα πια
Τον Άι Βασίλη απλώς τον λέγαν μπαμπά
Κι είν' ένας πρώην Έλλην αριστερός, ένας θνητός
Με τ' όνειρό του δίχως στέγη καμιά»
Στα δελτία ειδήσεων άκουσε για άλλη μια φορά για την τραγική κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει οι Έλληνες, όχι εξαιτίας της οικονομικής ανέχειάς τους, όχι. Άλλωστε αυτή έχει παρέλθει οριστικά. Τον διαβεβαίωνε γι αυτό ο ΣΚΑΙ με τα ρεπορτάζ του που έδειχναν πως φέτος κινείται πολύ καλά η αγορά. Για άλλο πράγμα αγωνιούσαν οι συμπατριώτες του. Ήταν που δεν άντεχαν άλλους μετανάστες και γι αυτό έβγαιναν στο δρόμο, φωνάζοντας και απειλώντας. Αύριο μάλλον θα μείνουν ήσυχοι, σκέφτηκε. Θα γιορτάσουν τα παραδοσιακά ελληνικά Χριστούγεννα, τα Χριστούγεννα της αγάπης, που κινδυνεύουν με αλλοίωση από αλλότριους θεούς. Κάποιοι από αυτούς μπορεί και να βάλουν να παίξει και το τραγούδι του Lennon, ανάμεσα στα τόσα άλλα εύθυμα χριστουγεννιάτικα
Που΄σαι καημένε Περικλή, να δεις τους απογόνους,
ρεζίληδες και άχρηστους, πιο βλάκες κι απ΄τους όνους
Δημώδες άσμα (και ας μας συγχωρήσει η συμπαθής οικογένεια των γαϊδάρων, έπρεπε όμως να βγει η ρίμα)
Αυτή η χώρα – όπως άλλωστε κάθε χώρα – έχει δυο όψεις. Δυστυχώς γι αυτήν, επικρατεί η χυδαία και γελοία όψη της. Σ΄αυτή τη γελοία εκδοχή όπου η ανοησία, ο εθνικισμός και η θρησκοληψία πάνε αντάμα, τίποτε δε θα έπρεπε να προκαλεί εντύπωση. Γιατί, λοιπόν, να προκαλέσει εντύπωση η σύσταση επιτροπής για τα 2500 χρόνια από τη ναυμαχία της Σαλαμίνας; Γιατί να προκαλέσει εντύπωση ο διορισμός της Μαριάννας Βαρδινογιάννη ως προέδρου της επιτροπής; Άλλωστε, είναι πολύ πιθανό να υπήρξε και αυτόπτης μάρτυρας της Ναυμαχίας. Αντιθέτως περιμένουμε εναγωνίως τον Νίκο Καρβέλα να γράψει τον ύμνο της Ναυμαχίας, τον Σάκη Ρουβά να τον ερμηνεύσει και τον Πάνο Καμμένο να τον χορέψει – στα δύο ή στα τέσσερα μικρή η διαφορά
Σε αυτή τη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, πώς να προκαλέσει εντύπωση η ανακοίνωση του υπουργού Εξωτερικών, Τάκη Θεοδωρικάκου, σε εκδήλωση για τους 25 αιώνες από τη Ναυμαχία της Σαλαμίνας και σε μια μεγαλειώδη κίνηση ιστορικού καθήκοντος πως απαλλάσσει το Δήμο Σαλαμίνας από χρέη 2,5 εκατομμυρίων ευρώ;
Να μας συγχωρεί ο κύριος υπουργός, αλλά αν θέλει να είναι δίκαιος καλό θα ήταν να απαλλάξει από τα χρέη και το γειτονικό δήμο της Αίγινας που συμμετείχε με 30 ολόκληρα πλοία στη Ναυμαχία. Αλλά και της Κορίνθου που έστειλε 40. Καλό επίσης θα ήταν να σβήσει και τα χρέη του Δήμου Ιθάκης, γιατί αν δεν ήταν ο Οδυσσέας με το Δούρειο Ίππο του, η Τροία δεν επρόκειτο να πέσει ποτέ.
Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή, μάθαμε να λέμε. Είναι έτσι όμως; Τι σόι δουλειά είναι αυτή, να φεύγεις το πρωΐ από το σπίτι, να ζώνεσαι τα άρβυλα, το γκλομπ, το κράνος, την ασπίδα και την προβοσκίδα για τα δακρυγόνα που θα ρίξεις και να βγαίνεις στο δρόμο για να δείρεις, να απειλήσεις, να τρομοκρατήσεις, να τραμπουκίσεις, να χυδαιολογήσεις και να εξευτελίσεις; Πώς γυρνάς το βράδυ σπίτι σου; Πώς χαιρετάς τη μάνα σου, τη γυναίκα σου, τα παιδιά σου; Τους χαιρετάς ή τους δέρνεις και αυτούς αν σου αντιμιλήσουν ή αν δεν είναι έτοιμο το φαγητό; Τόση ανάγκη έχεις πια τα ψίχουλα που σου δίνουν ώστε να βάφεις κάθε μέρα τα χέρια σου και τα πόδια σου με το αίμα από τα σπασμένα κεφάλια αυτών που χτυπάς; Γιατί δεν πας να κάνεις άλλη δουλειά; Δεν ξέρεις να κάνεις κάτι άλλο, ε;
Η κυβέρνηση, αντί να ασχοληθεί με τα πραγματικά προβλήματα του λαού, επιλέγει να τον αντιμετωπίσει ως εχθρό. Με πολεμικά τελεσίγραφα και ιδεολογική υπεράσπιση της κρατικής βίας από πρώην υμνητές της χούντας. Η αστυνομία, αντί να ασχοληθεί με τη μαφία του οργανωμένου εγκλήματος που γίνεται σιγά-σιγά κράτος εν κράτει, ασχολείται με τον εχθρό λαό. Ενεργεί ως στρατός κατοχής με συλλήψεις στο σωρό, βιαιοπραγίες, ταπεινώσεις και βασανισμούς αιχμαλώτων. Και μετά, διαμαρτύρεται όταν τους αστυνομικούς τους λένε μπάτσους, γουρούνια και δολοφόνους.
Αυτή τη στιγμή η αστυνομία χτυπάει καταλήψεις σπιτιών στο Κουκάκι. Επιλέγει το δόγμα του Νόμου και της Τάξης. Όχι όμως για όλους, όχι για τους δικούς της, όχι για τους μεγάλους. Νόμος και τάξη για αυτούς που επιλέγουν ένα διαφορετικό τρόπο ζωής, κόντρα στην κυρίαρχη λογική πως η μόνη αξία είναι το κέρδος. Νόμος και τάξη ακόμη και για τους πολίτες που απλώς αρνούνται να αποδεχθούν την αστυνομική αυθαιρεσία και βαρβαρότητα. Στο Κουκάκι συνέλαβαν και χτύπησαν ανθρώπους που έμεναν στο διπλανό σπίτι μιας από τις καταλήψεις στις οποίες έκανε έφοδο η αστυνομία, επειδή οι ένοικοι του σπιτιού διαμαρτυρήθηκαν για την χωρίς άδεια εισβολή των ΜΑΤ στο σπίτι τους
Όσο και να διαμαρτύρεται ο ΣΥΡΙΖΑ για την αποθράσυνση των ΜΑΤ, φέρει και αυτός τεράστια ευθύνη. Ας πάψει να χύνει κροκοδείλια δάκρυα για την βία των ΜΑΤ, γιατί επί πέντε χρόνια που ήταν κυβέρνηση, δεν ακούμπησε καθόλου αυτό το τραμπούκικο σώμα καταστολής. Τα ΜΑΤ διατηρήθηκαν, συνέχισαν να δέρνουν πολύ κόσμο και επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και τώρα, που ξέρουν πως οι κυβερνώντες είναι σάρκα από τη σάρκα τους, τώρα είναι που δε μαζεύονται. Αποχαλινωμένοι και απελευθερωμένοι έχουν καταλάβει το κέντρο της Αθήνας και λειτουργούν σαν άγρια σκυλιά που προστατεύουν την περιοχή τους.
Όπως, χαρακτηριστικά δήλωσε στον ΣΚΑΪ ο αντιπρόεδρος των Αστυνομικών Υπαλλήλων Δυτικής Αττικής, Σπύρος Κρικέτος, «λύθηκαν τα χέρια μας». Λύθηκαν τα χέρια τους, λοιπόν, και αλωνίζουν δακρυγόνοι … οι μπάτσοι, τα γουρούνια και οι δολοφόνοι.
Καμία ντροπή δεν είναι δουλειά
Όταν οι Επαναστάσεις γιορτάζονται από τη Γιάννα Αγγελοπούλου, τον Κυριάκο Μητσοτάκη, τον Προκόπη Παυλόπουλο και τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, πάει να πει πως κάτι δεν πήγε καλά στην Ιστορία.
Γράφει ο Γιάννης Σκαρίμπας :
«Μεταξύ δουλείας και δουλείας δεν υπάρχει καμιά διαφορά. Με το να κάμεις μιαν επανάσταση κι αποτινάξεις το ζυγό, δεν έκαμες τίποτα. Το να μην ξαναεμπέσεις σε ζυγό - αυτό είναι επανάσταση.
Το θαύμα του ‘21 δεν έγκειται στη στρατιωτική ήττα της Τουρκίας - πράγμα ευκολώτερο -αλλά στο (ως εκ θαύματος) σώσιμό του από την εχθρότητα των κοτζαμπάσηδων, των λογίων και του Κλήρου.
Οι Τούρκοι δεν ήσαν οι χειρότεροι … Ο ελληνικός λαός δε θάκανε την επανάσταση για ν’αποκαταστήσει και πολιτικά τους κοτζαμπάσηδες. Οι λέγοντες ότι η Επανάσταση ήταν μόνον Εθνική, ή είναι αδιάβαστοι, ή δε μας λένε την αλήθεια.
Σκοτώνοντας τους Τούρκους ήξερε ότι σκοτώνει το σύμμαχο των κοτζαμπάσηδων. Χωρίς τον αφανισμό πρώτα αφτουνού, δεν μπόραε να ξεπάτωνε τους άλλους. Το ότι σ’ αυτό η Επανάσταση γελάστηκε, δεν πάει να πει διόλου ότι τους εφείσθη. Θα τους πέρναε εν στόματι μαχαίρας.
Το ότι νόμισε ότι για τούτο είχε καιρό, αυτό την έφαγε … Η Επανάσταση απότυχε »
Απέτυχε η Επανάσταση του 1821 κατά τον Γιάννη Σκαρίμπα και μάλλον αυτό θα γιορτάσει η ελληνική κυβέρνηση με ακριβό τελετάρχη τη Γιάννα Αγγελοπούλου. Θα γιορτάσει την απελευθέρωσή της από τους Τούρκους και την παράδοσή της στον Όθωνα και τους Βαυαρούς μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια από τους κοτζαμπάσηδες. Θα γιορτάσει την ίδρυση του Αγγλικού, του Γαλλικού και του Ρωσικού κόμματος που θα ανταγωνίζονταν για το ποιος θα είναι ο νταβατζής και προστάτης της. Θα γιορτάσει την επικράτηση του Αγγλικού κόμματος και την παράδοση της προστασίας της στην Αγγλία, μια παράδοση προαποφασισμένη από τότε που η χώρα κατά τη διάρκεια της Επανάστασης δανείστηκε από την Αγγλία και από τότε έμεινε για πάντα χρεωμένη και υποχρεωμένη σε αυτήν
Υπήρξαν και κάποιες, λίγες αλλά πολύ σημαντικές, στιγμές που αυτή η χώρα συγκέντρωσε τον παγκόσμιο θαυμασμό. Ήταν όταν ο λαός της κατόρθωσε να απωθήσει τους Ιταλούς εισβολείς και να συγκροτήσει το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο αντιστεκόμενο στους Γερμανούς ναζί. Πολύ γρήγορα, όμως, η τάξη αποκαταστάθηκε και επανήλθε η κανονικότητα. Οι αγωνιστές φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν και οι συνεργάτες των Γερμανών μαζί με τους εντολοδόχους των Άγγλων ανέλαβαν τη διακυβέρνηση της χώρας, η οποία παραδόθηκε στους Αμερικανούς.
Από τότε η χώρα πορεύεται με τους διαχρονικούς και αμετακίνητους μύθους της : οι φασίστες είναι πατριώτες, οι δεσποτάδες είναι χριστιανοί, οι εφοπλιστές είναι εθνικοί ευεργέτες, η αστυνομία προστατεύει το λαό, τα δελτία ειδήσεων στην τηλεόραση υπηρετούν την Αλήθεια και ο Βορίδης εκπροσωπεί τη Δημοκρατία και το Δίκαιο
Αυτή την υπερήφανη πορεία της χώρας θα γιορτάσει η Γιάννα Αγγελοπούλου και γιατί όχι άλλωστε; Δική της είναι η χώρα, ό,τι θέλει κάνει
Υπάρχει μια χώρα, κάπου στα Βαλκάνια, που τη λένε χώρα της Αθωότητας. Στη χώρα αυτή, τα εγκληματικά στοιχεία είναι ελάχιστα. Μια καθαρίστρια μόνο που πλαστογράφησε το πτυχίο του Δημοτικού για να βρει δουλειά, μια γιαγιά που πουλούσε πλεχτά παντοφλάκια και κάτι αναρχοκομμουνιστές φοιτητές στα Εξάρχεια. Όλοι οι άλλοι είναι αθώοι. Αθώος ο Χριστοφοράκος, αθώος ο Μαρινάκης, αθώος ο ένας Γεωργιάδης, αθώος ο άλλος Γεωργιάδης, αθώος ο Κούγιας για να αθωώνει τους άλλους αθώους. Αυτή η χώρα ξέρει να κλίνει το επίθετο αθώος σε όλες τις πτώσεις. Δε χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια σ΄ αυτή τη χώρα για να είσαι αθώος. Αρκεί να είσαι με αυτούς που πρέπει. Αρκεί να μην είσαι φτωχός. Αρκεί να είσαι υπάκουος. Γι αυτή τη χώρα των Αθώων έγραψε η Νίνα Γεωργιάδου και σας την παρουσιάζουμε με μεγάλη χαρά
Μπορεί η Αλίκη να βρέθηκε στη Χώρα των Θαυμάτων, εγώ όμως γεννήθηκα και ζω στη Χώρα της Αθωότητας κι αυτό είναι σίγουρα πιο συναρπαστικό, απ' όλα τα θαύματα και τα μιράκολα που μπορεί να σου δείξει ένας λαγός.
Στη Χώρα της Αθωότητας ζουν, όπως είναι φυσικό, πολλοί αθώοι άνθρωποι. Για την ακρίβεια, στη χώρα μου ευδοκιμούν οι αθώοι, όπως σε άλλες χώρες ευδοκιμούν ας πούμε τα μπρόκολα ή οι γλυκοπατάτες.
Ετυμολογικά, αθώος είναι αυτός που δεν έχει φάει καμιά θωή, δηλαδή καμιά ποινή. Όχι ότι δεν τρώει και καθόλου. Κανένας δεν είπε ότι ο αθώος είναι ανορεξικός ή βήγκαν. Τρώει απ' όλα. Δεν τρώει μόνο θωή. Γιατί ο αθώος είναι γενικά ευαίσθητος, άρα έχει και ευαίσθητο στομάχι και η θωή είναι δύσπεπτη.
Ο αθώος, όπως λένε και τα λεξικά, δεν είναι υπεύθυνος για καμιά κακή, ή ανάρμοστη ή εγκληματική πράξη. Δεν έχει μέσα του κακία, υστεροβουλία, επιβουλή, παρά μόνο αγνότητα, καλοσύνη και αλτρουισμό.
Εδώ, στη χώρα μου, τη Χώρα των Αθώων, οι αθώοι ονομάζονται και άριστοι γιατί εκτός από αθώοι, στο ιδιωτικό σχολείο παίρνουν καλούς βαθμούς, εκλέγονται στο κοινοβούλιο, αναλαμβάνουν υπεύθυνες θέσεις σε υπουργεία. κοινωφελείς οργανισμούς, μεγάλες εταιρίες, τράπεζες, αστυνομία, έτσι ώστε να παραδειγματίζονται και τα μικρά παιδιά, που δεν είναι και τόσο αθώα, ώστε όταν μεγαλώσουν, να γίνουν κι αυτά αθώα, να έχουν δηλαδή μέσα τους μόνο αγνότητα, καλοσύνη και αλτρουισμό.
Γι αυτό στη χώρα μου, τη Χώρα της Αθωότητας, όλα πάνε από το καλό στο καλύτερο. Γιατί υπάρχουν πολλοί αθώοι, που μάλιστα είναι αθώοι μέχρι αηδίας.Κι επειδή η χώρα μου, η Χώρα της Αθωότητας έχει δώσει τα φώτα του πολιτισμού στην ανθρωπότητα, τώρα που το κάναμε αυτό κι έχουν πια όλες οι χώρες τα φώτα του πολιτισμού, η χώρα μου σκέφτεται να δώσει στην ανθρωπότητα, και τα φώτα της αθωότητας.
Για να γίνει αυτό έχω μια ιδέα που την πήρα από τον συγγραφέα, Ορχάν Παμούκ. Να ιδρύσουμε ένα Μουσείο Αθωότητας. Σύμβολο του θα έχει την αθώα περιστερά που θα κρατά στο στόμα μια καρδούλα, για να τονίζεται ότι η αθωότητα διακατέχεται από αγνή αγάπη για το συνάνθρωπο.
Στο μουσείο, πάνω σε ωραία βάθρα, θα βάλουμε ομοιώματα των πιο αθώων απ' όλους τους αθώους και σε ωραίες προθήκες, θα βάλουμε τις ιστορικές αποφάσεις των δικαστηρίων που λένε πόσο αθώοι είναι οι αθώοι. Δεν μπορούμε βέβαια να βάλουμε όοοολους τους αθώους γιατί είναι πολλοί και γι αυτό είπα ήδη ότι θα βάλουμε τους πιο κραγμένους αθώους.
Τα παιδάκια των σχολείων και βέβαια οι τουρίστες θα επισκέπτονται το Μουσείο της Αθωότητας, θα στέλνουμε μερικά εκθέματα στο εξωτερικό, σε διεθνείς εκθέσεις Αθωότητας κι έτσι η Χώρα μας, η Χώρα της Αθωότητας θα δώσει πάλι παντού τα φώτα της.
Βέβαια, σε ειδικό φυλλάδιο ξενάγησης, θα συμπεριλάβουμε το γεγονός ότι δεν είναι όλοι, δυστυχώς, στη Χώρα της Αθωότητας, αθώοι. Δυστυχώς, υπάρχουν και ένοχοι κι εκεί θα αναφερθούμε, με παρρησία, στην καθαρίστρια με τα κόκκινα γάντια που πλαστογράφησε το απολυτήριο του δημοτικού, σ΄ εκείνο τον ελεεινό τύπο που έκλεψε από μεγάλο κατάστημα δυο λάμπες και σε κάτι άλλους ακατανόμαστους που έκαναν καθιστική διαμαρτυρία στις Σκουριές και όλοι τιμωρήθηκαν παραδειγματικά. Έτσι, θα δίνουμε και παραδείγματα προς αποφυγή και η αθωότητα θα φαντάζει ακόμη πιο άσπιλη.
Ανόητος ή εθνικιστής; Δεν είναι ακριβώς το ίδιο. Ο εθνικιστής είναι οπωσδήποτε ανόητος. Ο ανόητος δεν είναι υποχρεωτικά εθνικιστής. Όπως και να έχει το πράγμα, υπάρχει θέμα. Δάσκαλος ή στρατιωτικός εκπαιδευτής; Έχει το δικαίωμα ένας δάσκαλος να υποχρεώνει παιδιά του Δημοτικού να υπακούουν και να εκτελούν στρατιωτικά παραγγέλματα;
Τι ακριβώς θέλει να πετύχει ο εν λόγω «δάσκαλος» βάζοντας παιδιά Δημοτικού να κάνουν βήμα σημειωτόν; Να αποδώσει τιμές σε όσους έπεσαν υπέρ πατρίδος; Με βήμα σημειωτόν; Μα, δεν υπάρχει πιο ατελέσφορη πράξη από το βήμα σημειωτόν. Αυτή τη φράση χρησιμοποιούμε όταν θέλουμε να περιγράψουμε μια κατάσταση που δεν πάει πουθενά. Το μόνο που πετυχαίνει κανείς κάνοντας σημειωτόν, είναι να μη σκέφτεται τίποτε εκείνη τη στιγμή. Ίσως αυτή να είναι η ιδανική άσκηση εξοβελισμού της σκέψης. Και ίσως αυτό να ήθελε να πετύχει τελικά ο «δάσκαλος». Να φτιάξει υπάκουα στρατιωτάκια που θα πειθαρχούν χωρίς να σκέφτονται. Να φτιάξει το στρατό των ομοιόμορφων, συγχρονισμένων και απρόσωπων σφυριών, όπως αυτός αποτυπώνεται θαυμάσια και ζοφερά στην ταινία του Alan Parker “The wall”
Η Black Friday, αυτό το πρωτόγνωρο για τη χώρα, καταναλωτικό πάρτι, είναι εδώ. Μετά από χρόνια αγοραστικής ύφεσης, οι περισσότερες επιχειρήσεις ήταν επιφυλακτικές στο να συμμετάσχουν στο πανηγυράκι αλλά τελικά, όπως δείχνει η αύξηση του αριθμού των συμμετεχόντων, η Black Friday ενσωματώθηκε στα καταναλωτικά ήθη της χώρας. Όπως και το μεγαλύτερο μέρος των καπιταλιστικών πρακτικών, όπως και ο εξανδραποδισμός των εμποροϋπαλλήλων, οι οποίοι δεν αποκομίζουν συνήθως τίποτα, προς αποζημίωση του επιπλέον κόπου που καταβάλλουν για να γιορτάσει τόσο το κατάστημα όσο και ο πελάτης. Για την ακρίβεια, για να γιορτάσει το πολυκατάστημα, ή η εμπορική αλυσίδα και λιγότερο το απλό κατάστημα ή ο πελάτης.
Πολλές είναι οι πληροφορίες, αληθινές ή πλαστές, σχετικά με την Black Friday. Αλήθειες και ψέματα κυκλοφορούν εδώ και πολλά χρόνια, προκειμένου να προσφέρουν μία ρίζα «παράδοσης», ή μία ιστορική αναφορά για ένα πανηγυράκι που δεν έχει άλλο στόχο εκτός από την προώθηση του στοκ των μαγαζιών.
Πρόσφατα, μία ιστορία που διαδόθηκε αρκετά, ήταν και το ότι οι βιομηχανικοί κολοσσοί του εξωτερικού παραγγέλνουν και εμπορεύονται "Black Friday" προϊόντα. Η ιστορία αυτή λοιπόν, θέλει τα Black Friday προϊόντα, να είναι δεύτερης ή και τρίτης ποιότητας, ώστε να έχουν εξαιρετικά χαμηλή τιμή παραγωγής και συνεπώς να βγαίνουν στην λιανική με τιμή πολύ πιο κάτω από την τιμή που θα είχαν αν παράγονταν από την κανονική παραγωγική γραμμή και υφίσταντο τον προκαθορισμένο για τα «κανονικά» αδελφά προϊόντα, ποιοτικό έλεγχο. Μέσα στον κόσμο μας σήμερα, η διάδοση αληθινών πληροφοριών έχει αποκτήσει οδούς και διαδικασίες πανομοιότυπες με εκείνες μέσω των οποίων κυκλοφορούν μύθοι ή και απλή διαφημιστική προπαγάνδα. Αυτό καθιστά τον έλεγχο αυτών των πληροφοριών, σχεδόν αδύνατο. Το αν είναι αλήθεια ή ψέματα αφήνεται στην κρίση του καταναλωτή, με ό,τι αυτό σημαίνει για την καταναλωτική του συμπεριφορά και τις επιλογές του.
Άλλες πληροφορίες ή μυθεύματα, που κυκλοφορούν για την Black Friday, σχετίζονται με την προέλευση της. Είναι αυτά που προσπαθούν να δώσουν μία σταγόνα κύρους και παράδοσης σε μία αμιγώς προωθητική της κατανάλωσης ενέργεια. Γιατί δίχως κατανάλωση δεν υπάρχει ζήτηση, άρα χαλάει η ισορροπία της «ελεύθερης» αγοράς. Η κατανάλωση είναι και μέτρο ανάπτυξης (καπιταλιστικής πάντα ανάπτυξης) άρα αν δεν την προωθήσει με κάθε τρόπο το σύστημα, θα προκαλέσει αναπηρία και στο κομμάτι της προσφοράς. Έτσι, η μαύρη Παρασκευή τιμάται στις δυτικές οικονομίες (και στην Ελλάδα που ανήκει στην Ανατολή) από συνεπείς καταναλωτές, που καταναλώνουν για να καταναλώσουν. Όχι γιατί χρειάζονται αυτό που αγοράζουν.
Τέλος πάντων, η μαύρη Παρασκευή λέγεται πως έχει τις ρίζες της στη δεκαετία του ‘50, όταν οι εγγραφές στα λογιστικά βιβλία ήταν χειρόγραφες, οι λογιστές σημείωναν με κόκκινο μελάνι το παθητικό και με μαύρο τα κέρδη, που για τα εμπορικά μαγαζιά της εποχής εκείνης ξεκινούσαν από αυτή τη μέρα και συνεχίζονταν μέχρι τα Χριστούγεννα [1].
Σύμφωνα με άλλη εκδοχή, ο όρος «Μαύρη Παρασκευή» χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τροχονόμους στη Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ, προκειμένου να περιγράψουν τη μεγάλη κίνηση που είχε στους δρόμους εκείνη την ημέρα και το φόρτο εργασίας για τους ίδιους, λόγω των εκπτώσεων και της έναρξης της χριστουγεννιάτικης περιόδου [2].
Μία νεώτερη ερμηνεία που κυκλοφόρησε μέσω διαδικτύου το 2013, θέλει την ημέρα αυτή να γίνονταν αγοραπωλησίες δούλων, όταν στην Αμερική ίσχυε ο θεσμός της δουλείας, πριν από τον Εμφύλιο Πόλεμο. Η άποψη αυτή καταρρίφθηκε σχεδόν αμέσως από τους ιστορικούς.[3]
Πάντως, η πρώτη γνώμη που διατυπώθηκε για την προέλευση της ονομασίας Μαύρη Παρασκευή εμφανίστηκε στο περιοδικό «Factory Management and Maintenance» το Νοέμβριο του 1951. Αναφερόταν στην πρακτική των υπαλλήλων να κάνουν κοπάνα από την εργασία τους την Παρασκευή μετά την Ημέρα των Ευχαριστιών, προφασιζόμενοι ασθένεια, προκειμένου να απολαύσουν την τετραήμερη αργία. [4]
Άσχετα με το ποια εκδοχή είναι αληθινή (αν είναι καμία), το σίγουρο είναι πως αυτή η Παρασκευή είναι σίγουρα μαύρη και άραχλη για μία κατηγορία εργαζομένων, που δεν φτάνει το εξοντωτικό βασικό ωράριο, έχουν και την επέκταση του σε χρόνους Black Friday, συνήθως δίχως τη στοιχειώδη προσαύξηση αποδοχών. Τι θα ΄ταν άραγε τελικά η Black Friday δίχως τον φόβο της πραγματικά μαύρης ανεργίας;
Και τα ήθη συνεχίζουν να εξελίσσονται, ακόμα πιο καπιταλιστικά
Μετά την Μαύρη Παρασκευή έρχεται η Κυβερνοδευτέρα (καμία σχέση με την γνωστή και παραδοσιακή Τσαγκαροδευτέρα)
Η Κυβερνο-Δευτέρα (Cyber Monday) είναι εμπορικός όρος με προέλευση τις ΗΠΑ και αναφέρεται στην Δευτέρα μετά την Ημέρα των Ευχαριστιών και την Μαύρη Παρασκευή (Black Friday), κατά την οποία οι καταναλωτές ενθαρρύνονται να κάνουν τις αγορές τους μέσω διαδικτύου (online shopping). Καθιερώθηκε το 2005 (Δευτέρα 28 Νοεμβρίου) και γρήγορα απέκτησε διεθνείς διαστάσεις. [ό.π.]
Το ακτιβίστικο αντίπαλο δέος της Black Friday είναι η Buy Nothing Day.
Τουλάχιστον είναι πιο συνειδητοποιημένη πράξη η άρνηση κατανάλωσης
Με το μαύρο μας το χάλι να ντύνει μαύρες και τις Παρασκευές μας βιώνουμε την αμερικάνικη εκδοχή του «Η φτώχια θέλει καλοπέραση» αλλά αυτή η καταναλωτική έκρηξη τελικά αφαιρεί μέρος της αγοραστικής δυνατότητας του κόσμου, το οποίο θα πορούσε να διοχετευθεί στην αγορά χρήσιμων και αναγκαίων, σε άλλες χρονικές στιγμές. Επίσης δημιουργεί μία αγορά «της ευκαιρίας». Μία ασταθή και ανίκανη να συντηρήσει βιοποριζόμενους στον τομέα του εμπορίου, εργαζόμενους,
Αλλά τελικά, ποιος τους υπολογίζει αυτούς;
Πηγές-Παραπομπές
Πηγή: https://www.sansimera.gr/articles/1191
Πηγή: https://www.sansimera.gr/articles/1319
Ο Στέφανος Τσιτσιπάς κατέκτησε χθες έναν σημαντικό τίτλο στο παγκόσμιο τένις. Παράλληλα με τις επιτυχίες του, ο Στέφανος απέδειξε επίσης – παρά το νεαρό της ηλικίας του – ότι είναι προσγειωμένος και ξέρει να σέβεται τους αντιπάλους του. Ο μεγάλος αυτός Έλληνας τενίστας έφυγε από το Λονδίνο κατά 2,5 εκατομμύρια ευρώ πλουσιότερος και έκανε εκατομμύρια Έλληνες να ταυτιστούν μαζί του και να νιώσουν ότι πέτυχαν νίκη μεγάλη έστω και δι΄αντιπροσώπου. Ας αφήσουμε, όμως, τον Στέφανο να χαρεί τη μεγάλη του επιτυχία και τους οπαδούς του να επιστρέψουν στην πεζή τους πραγματικότητα και ας πάμε στους δύο μεγάλους άνδρες της πολιτικής ζωής του τόπου: τον πρωθυπουργό Κυριάκο και τον πρόεδρο Προκόπη, οι οποίοι έσπευσαν να συγχαρούν τον Στέφανο. Ο πρώτος για να αποκομίσει κάτι από τη λάμψη του και ο δεύτερος απλά από υποχρέωση
Ο πρωθυπουργό Κυριάκος πέρασε ένα όμορφο και ξένοιαστο weekend στο Λονδίνο μακριά από τις ευθύνες και το άγχος της διακυβέρνησης αυτής της χώρας. Παρέδωσε τα κλειδιά της χώρας στον πραιτωριανό Χρυσοχοΐδη, του έδωσε το ελεύθερο να τσακίσει τον κόσμο στα Εξάρχεια και στην ευρύτερη περιοχή και το έριξε στην dolce vita. «Άλλοι δεν έχουνε να φαν κι άλλοι τραβάν Καϊμακτσαλάν», τραγουδούν οι Χειμερινοί Κολυμβητές. Έτσι έκανε και ο Κυριάκος. Πήρε τη γυναίκα του, παρακολούθησε τον αγώνα του Στέφανου και πανηγύρισε το θρίαμβο του Έλληνα τενίστα. Φωτογραφήθηκε μαζί του, του έδωσε συγχαρητήρια και έδειξε τις γνώσεις του πάνω στο ευγενές αυτό άθλημα λέγοντάς του «ήσουν σούπερ, και στα break points, σε όλα, ειδικά τα break points τα έπαιξες τέλεια». Όλοι μπορούμε να φανταστούμε το σπινθηροβόλο βλέμμα του την ώρα που έκανε την ανάλυση του αγώνα. Παράλληλα έδιωξε από πάνω του τη ρετσινιά του γκαντέμη, όπως αναλύει σε περισπούδαστο άρθρο του το «Βήμα», που από μια απλή εφημερίδα που ήταν κάποτε, κατόρθωσε να ανελιχθεί σε χώρο τοποθέτησης ανακοινώσεων του Μαρινάκη και των εταιριών του.
Ο πρόεδρος Προκόπης, από την άλλη μεριά, θέλοντας να βγάλει από πάνω του την υποχρέωση, άνοιξε βαριεστημένα ένα συρτάρι του γραφείου του και έβγαλε έναν από τους λόγους που θα εκφωνούσε κάποτε σε κάποια εθνική επέτειο. Πάλι καλά που δεν άνοιξε το άλλο συρτάρι στο οποίο έχει κρυμμένα τα αυστηρά μηνύματα που κατά καιρούς στέλνει σε όσους επιβουλεύονται την εθνική μας κυριαρχία και τους λούζει κρύος ιδρώτας. Αφού προσάρμοσε το κείμενο πάνω στον Στέφανο, ο Προκόπης κατέληξε πως ο Στέφανος απέδειξε τι θα πει πραγματικός Έλληνας. Δεν ανέφερε, όμως, τι θα ήταν ο Στέφανος σε περίπτωση που έχανε, αν θα εξακολουθούσε δηλαδή να είναι πραγματικός Έλληνας. Αδιευκρίνιστο άφησε ακόμη ο Προκόπης το αν ο αντίπαλος του Στέφανου , ο Αυστριακός Τιμ, είναι πραγματικός Αυστριακός ή όχι.
Γράφει, λοιπόν, ο Προκόπης στο συγχαρητήριο τηλεγράφημά του προς το Στέφανο: «Με την μεγαλειώδη νίκη σου, αποτέλεσμα του απαράμιλλου ταλέντου σου και της αδάμαστης θέλησής σου, από την μια πλευρά πιστοποίησες ότι πλησιάζεις, ολοένα και περισσότερο, στην κορυφή του παγκόσμιου τένις. Και, από την άλλη πλευρά, απέδειξες, στο διεθνές αθλητικό στερέωμα και όχι μόνο, τι σημαίνει Ελλάδα και τι σημαίνει πραγματικός Έλληνας».
Ευτυχώς, από εκεί που δεν το περιμέναμε, ήρθε ο Πέτρος ο Τατσόπουλος να πει τα προφανή σε μια ανάρτηση που έκανε στο fb υπό τον τίτλο «Ο Πρωτόγονος Εθνικισμός» : «Το να ταυτίζεις έναν μεγάλο αθλητή με τον οιονδήποτε φραπεδόβιο ρεμπεσκέ, μόνο και μόνο επειδή αμφότεροι μοιράζονται την ελληνική ιθαγένεια, είναι ο ορισμός της κολακείας ενός λαού που θεωρείς ότι είναι καταδικασμένος να μην δραπετεύσει ποτέ από τη νηπιακή του ηλικία. Όχι, κύριε Πρόεδρε της Δημοκρατίας. Ο Στέφανος Τσιτσιπάς δεν απέδειξε τι σημαίνει Ελλάδα και Έλληνας. Απέδειξε τι σημαίνει σκληρή δουλειά και ταλέντο ανεξαρτήτως εθνικής καταγωγής. Ας απαλλαγούμε επιτέλους από αυτόν τον πρωτόγονο εθνικισμό που μας αποκοιμίζει. Με τον σεβασμό μου και το θάρρος της παλιάς μας φιλίας».
Ο Τατσόπουλος μίλησε για πρωτόγονο εθνικισμό, άλλοι μίλησαν για ρατσισμό, άλλοι για επαρχιωτισμό. Όλοι έχουν το δίκιο τους, μιας και κοινός παρονομαστής όλων αυτών των χαρακτηριστικών είναι η βλακεία
Τα γουρούνια είναι πιθανόν το πιο αδικημένο ζώο, καθώς είναι ένα από τα πιο έξυπνα πλάσματα στον πλανήτη. Σύμφωνα με μελέτη αμερικανών νευροεπιστημόνων, τα γουρούνια συγκεντρώνουν μεγαλύτερο δείκτη νοημοσύνης από τους σκύλους, ενώ είναι σε θέση να λύνουν προβλήματα και γρίφους όπως οι χιμπαντζήδες. Προηγούμενες μελέτες έχουν επίσης δείξει ότι τα γουρούνια έχουν αυξημένη ενσυναίσθηση – ικανότητα δηλαδή, να ταυτίζονται συναισθηματικά με τους γύρω τους. Τα γουρούνια είναι, επίσης, φιλήσυχα πλάσματα και δείχνουν επιθετικότητα πολύ σπάνια και μόνο όταν νιώθουν ότι απειλούνται. Μύθος είναι, επίσης, ότι στα γουρούνια αρέσει η βρωμιά. Αν τους δοθεί αρκετός χώρος, κρατούν καθαρούς τους χώρους όπου διαμένουν, κοιμούνται, τρώνε και πίνουν νερό και φροντίζουν να κάνουν την ανάγκη τους σε κατάλληλο σημείο. Γιατί, λοιπόν, λέμε τους μπάτσους γουρούνια; Τι κοινό χαρακτηριστικό έχουν με αυτά;
Είναι σίγουρο πως μια ιδανική κοινωνία δε θα είχε ανάγκη ούτε από αστυνομικούς ούτε από δικαστές. Δυστυχώς, βρισκόμαστε ακόμη πολύ μακριά από το να μη χρειάζονται οι αστυνομικοί. Αστυνομικοί, όμως, όχι μπάτσοι. Γιατί άλλο αστυνομικός, άλλο μπάτσος. Όταν ο αστυνομικός από προστάτης του πολίτη έναντι του κοινού ποινικού εγκλήματος μετατρέπεται σε προστάτη της εξουσίας από τον "εχθρό" λαό, έχει πλέον γίνει μπάτσος. Όταν χτυπάει χωρίς ντροπή νέα παιδιά, κοπέλες και ηλικιωμένους είναι μπάτσος. Και μια υγιής κοινωνία, μπάτσους δε χρειάζεται
Πριν από μερικά χρόνια, φίλος έγραφε : “Ποιος θα μας φυλάξει από τους φύλακες; Ποιος θα μας προστατεύσει από αυτούς που υποτίθεται πως η αποστολή τους είναι να μας προστατεύουν; Πώς μια πιθανή κυβέρνηση της Αριστεράς θα διαχειριστεί αυτούς τους χιλιάδες πρώην ανθρώπους που μετατράπηκαν σταδιακά σε απάνθρωπα κτήνη και που, όπως όλα δείχνουν, έλκονται και γοητεύονται από φασιστικές και ναζιστικές ιδέες; Και τι να κάνει; Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Αν τους διατηρήσει στις θέσεις τους, θα τρίζουν από οργή τα δόντια όσων ξυλοκοπήθηκαν και ταπεινώθηκαν από αυτούς. Αν, πάλι, τους απολύσει τι άλλο θα κάνουν πέρα από αυτό που ξέρουν καλύτερα; Μπράβοι και προστάτες στα κυκλώματα της νύχτας και της μαφίας. Χαμένα κορμιά έτσι κι αλλιώς»
Η κυβέρνηση της Αριστεράς τελικά ήρθε και δεν ακούμπησε. Δεν τόλμησε να κάνει πράξη – τι έκανε πράξη αλήθεια; – μία από τις ιδεολογικές σημαίες της: τη διάλυση των ΜΑΤ, αυτής της φασιστικής και τραμπούκικης ομάδας καταστολής των εργατικών και φοιτητικών αγώνων. Τα ΜΑΤ συνέχισαν να υπάρχουν και να βγάζουν το βρώμικο ψωμί τους δέρνοντας κόσμο. Και, τώρα, με την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας νιώθουν ακόμη περισσότερο σαν στο σπίτι τους και προκαλούν απροκάλυπτα, τραμπούκικα, σεξιστικά.
Όχι, φίλοι μου, οι μπάτσοι δεν είναι γουρούνια. Τα γουρούνια δεν κάνουν έτσι
- Τι σας ενοχλεί στους πρόσφυγες; Γιατί δεν τους θέλετε στο χωριό σας;
- Η συμπεριφορά τους, τα εγκλήματα που κάνουν, οι βιασμοί, οι κλεψιές ...
- Ποια εγκλήματα κυρία μου;
- Αυτά που δείχνετε στα δελτία ειδήσεων.
Όλη η αλήθεια συμπυκνωμένη σε ένα διάλογο μερικών δευτερολέπτων. Όλοι ξέρουμε πως σε κάθε λαό υπάρχουν οι άνθρωποι που δεν είναι και τόσο άνθρωποι. Όταν όμως η χώρα είναι σοβαρή και οργανωμένη, έχει θεσμούς που θα φροντίσουν ώστε να εκτονωθούν οι πιέσεις που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν έναν αφιονισμένο όχλο. Στη χώρα μας, οι θεσμοί όχι μόνο δεν φροντίζουν να σβήσουν τη φωτιά που εκδηλώνεται, αλλά αντίθετα την υποδαυλίζουν. Τόσο η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας όσο και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης αλλά ακόμη και η Εκκλησία φέρουν πολύ μεγάλες ευθύνες για τα νοσηρά φαινόμενα βίας και απανθρωπιάς που εκδηλώνονται στη χώρα μας.
Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας επένδυσε προεκλογικά στη ρητορική μίσους και πήρε υπό τη σκέπη της ακροδεξιές και ρατσιστικές φωνές. Κάποιοι μέσα από την κυβέρνηση, αντιλαμβανόμενοι την πιθανότητα επικίνδυνων και ανεξέλεγκτων καταστάσεων, προσπαθούν τώρα να αντιδράσουν, χωρίς όμως να αντιλαμβάνονται πως το πάνω χέρι στο κυβερνητικό κόμμα το έχουν πλέον οι Γεωργιάδηδες, οι Βορίδηδες, οι Πλεύρηδες, οι Σαμαράδες αλλά και όλος ο μαύρος συρφετός που ανδρώθηκε στα χρόνια του «Μακεδονικού» αγώνα
Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ακόμη και τώρα δε σταματούν να σπέρνουν θεατρικά και υποκριτικά τον τρόμο στα δελτία ειδήσεων και να αποπροσανατολίζουν επικίνδυνα τους απαίδευτους τηλεθεατές τους διαμορφώνοντας μια στρεβλή και επικίνδυνη άποψη πως ο ξένος είναι φύσει εγκληματίας και απειλεί την ήσυχη ζωή του.
Αλλά και οι εκπρόσωποι της Εκκλησίας, πλην ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων, με τις ξενοφοβικές τους δηλώσεις εκτίθενται καθημερινά τόσο απέναντι στην ανθρώπινη ηθική όσο και στη θρησκεία που παριστάνουν πως εκπροσωπούν. Αυτοί οι κύριοι, εάν ήταν πραγματικοί Χριστιανοί, έπρεπε να είναι στην πρώτη γραμμή υποδοχής των ξένων εάν μπορούσαν να καταλάβουν το νόημα του Ευαγγελίου που διαβάζουν μηχανικά και διεκπεραιωτικά στο μαγαζάκι τους :
“ Ἐπείνασα γάρ, καὶ οὐκ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν,
ἐδίψησα, καὶ οὐκ ἐποτίσατέ με,
ξένος ἤμην, καὶ οὐ συνηγάγετέ με,
γυμνός, καὶ οὐ περιεβάλετέ με,
ἀσθενὴς καὶ ἐν φυλακῇ, καὶ οὐκ ἐπεσκέψασθέ με”
Ο προσφυγομάχος δεν είναι κάποιο εξωτικό ον. Είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, είναι ο γείτονας, ο συνάδελφος, ο συγγενής για τον οποίο ντρεπόμαστε. Τρία συστατικά σε επαρκή δόση είναι αρκετά για να φτιάξουν έναν υπερήφανο προσφυγομάχο: αμάθεια, ανοησία και σκατοψυχία. Ο προσφυγομάχος μεγάλωσε με την πεποίθηση πως είναι απόγονος αρχαίων Ελλήνων και πιστεύει πως η εθνική του ανεξαρτησία βρίσκεται σε διαρκή κίνδυνο. Του αρέσουν οι παρελάσεις και τα στρατιωτικά εμβατήρια και δηλώνει πως θα υπερασπιστεί μέχρι θανάτου τη χώρα του, όμως δεν δείχνει να πολυσκοτίζεται που αυτή η χώρα έχει μετατραπεί σε ένα ξέφραγο αμπέλι πάσης φύσεως και εθνικότητας μεγαλοεπιχειρηματικών συμφερόντων. Πιστεύει ακράδαντα πως ό,τι συμβαίνει στη χώρα του είναι αποτέλεσμα μηχανορραφιών και μιας παγκόσμιας συνωμοσίας στην οποία πρωτοστατούν οι Εβραίοι, ο Τζωρτζ Σόρος και οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις. Μισεί κάθε γείτονα με τον οποίο συνορεύει: Τούρκο, Αλβανό, Βούλγαρο, Σκοπιανό. Τους χρησιμοποιεί για να κάνει τη δουλειά του, αλλά είναι καλοί μόνο για όσο διάστημα είναι σκυφτοί. Στην πραγματικότητα, ο προσφυγομάχος μισεί όλο τον κόσμο, ακόμη και τον ίδιο του τον ελλειμματικό εαυτό και εκεί ακριβώς βρίσκεται και η αιτία της προβληματικής συμπεριφοράς του
Ο προσφυγομάχος βρίσκεται δίπλα μας και ξεχωρίζει αμέσως. Είναι εκείνος που θα σου μιλήσει για «λαθροεισβολείς», εκείνος που θα σου πει να πάρεις τους πρόσφυγες σπίτι σου αν τους νοιάζεσαι πραγματικά, εκείνος που "ξέρει" πως οι μόνοι πρόσφυγες είναι οι Σύριοι λες και γνωρίζει μέσα στην τεράστια άγνοιά του κατά πού πέφτει η Συρία, εκείνος που θα σου πει να νοιαστείς πρώτα για τους Έλληνες που πεινάνε λες και νοιάστηκε ποτέ αυτός για κανέναν, εκείνος που "ξέρει" με βεβαιότητα πως οι πρόσφυγες παίρνουν επιδόματα από το ελληνικό κράτος, εκείνος που θα κατηγορήσει τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις χωρίς να ξέρει γιατί, εκείνος που στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης βρίζει με τον πιο χυδαίο τρόπο και απειλεί τις κοπέλες που έκαναν τη δική τους "παρέλαση" στη Νέα Φιλαδέλφεια.
Ο προσφυγομάχος δεν είναι καινούργιο φρούτο. Πάντα ήταν δίπλα μας. Μέχρι πέρυσι ήταν Μακεδονομάχος μέχρι που τον πρόδωσε ο Κούλης και ο Άδωνις και αναγκάστηκε να πετάξει τη μακεδονική του σάρισα και να ξεκαβαλικέψει τον Βουκεφάλα. Πιο πίσω στο χρόνο, θα τον δούμε στα μεγάλα συλλαλητήρια που οργάνωσε ο Χριστόδουλος ενάντια στη μη αναγραφή του θρησκεύματος στις αστυνομικές ταυτότητες. Ακόμη πιο πίσω, θα τον δούμε στα πρώτα συλλαλητήρια των αρχών του ’90 για το Μακεδονικό να ουρλιάζει για τα «σκοπιανά σκυλιά», πάλι μαζί με τον καλό και αγαθό Χριστόδουλο. Επί χούντας ήταν φιλήσυχος και νομοταγής πολίτης που κατέδιδε το γείτονά του για ανατρεπτικές ενέργειες. Παλιότερα παρίστανε τον εθνικόφρονα καταδίδοντας τους κομμουνιστές και λίγο πιο πριν ήταν συνεργάτης και δωσίλογος των Γερμανών. Το ΄22 ήταν αυτός που αποκαλούσε τους Μικρασιάτες πρόσφυγες «τουρκόσπορους» και δεν τους έδινε ούτε νερό να πιούνε
Πάντα εδώ ήταν ο προσφυγομάχος και πάντα δεδομένη η πολιτική του στράτευση. Κρυμμένος πάντα στην προστατευτική αγκαλιά πρώτα της ΕΡΕ, τώρα της Νέας Δημοκρατίας. Όποτε οι συνθήκες το επιτρέπουν, αυτός ξεθαρρεύει. Βγάζει το κεφάλι του από την τρύπα και σκαρώνει Καρατζαφέρηδες, Μιχαλολιάκους και Βελόπουλους για να γυρίσει στη σίγουρη αγκαλιά της μεγάλης δεξιάς παράταξης όποτε νιώσει πως η χώρα του κινδυνεύει από τον κομμουνισμό ή όποτε φοβάται ότι θα πάει φυλακή για συμμετοχή του σε εγκληματικές οργανώσεις, όπως η Χρυσή Αυγή
Αυτός είναι ο προσφυγομάχος. Κάποιος που νομίζει πως είναι πατριώτης και Χριστιανός και στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα τομάρι. Τίποτα παραπάνω από ένα γελοίο ανθρωπάκι παγιδευμένο μέσα στην τιποτένια του ύπαρξη
Kι αυτή η Αττική η γη, η πάνσοφη κι ωραία το καύχημα, το κόσμημα, τ΄ άνθος όλου του κόσμου
μέλλει κι αυτή να ερημωθεί κι η στάθμη της να πέσει από τ' άγρια κύματα κι από τη συμφορά
(Νοστράδαμου Προφητείες αποδ. Alan Wistful μτφ Π. Νικολαϊδης V.31)
atticavoice@gmail.com
