Άφιξη Ελλήνων στο Ellis Island, 1911

«Filthy Greeks  Βρωμοέλληνες». Έτσι αποκαλούσαν οι Αμερικανοί τους Έλληνες μετανάστες  που συνέρρεαν μαζικά στη χώρα τους στα τέλη του 19^ου  και στις αρχές του 20^ου  αιώνα.

Όχι, σε τίποτα δεν θύμιζαν τους ένδοξους προγόνους τους όλοι αυτοί οι ρακένδυτοι ταξιδευτές της γ’ θέσης που έφταναν εξαντλημένοι στην Αμερική και μεταφέρονταν αμέσως για ελέγχους στο νησάκι Έλλις Άιλαντ.

Δε θεωρούνταν καν… λευκοί. Στην ίδια κατηγορία και τύχη των μαύρων, ανήκαν και οι Εβραίοι, οι Ιταλοί, οι Ιρλανδοί. Οι εφημερίδες της εποχής έγραφαν με αποστροφή «Λευκή Γυναίκα εθεάθη με Έλληνα!». Για να ικανοποιηθούν  τα σεξουαλικά ένστικτα των «βρωμοελλήνων», καθώς 9 στους δέκα ήταν νέοι άνδρες, φόρτωναν στα πλοία  «αρραβωνιαστικιές» από την Ελλάδα.

Στις εφημερίδες εμφανίζονταν άρθρα με τίτλους όπως «The Greek Menace» («Η Ελληνική Απειλή») καθώς θεωρούσαν ότι οι «εισβολείς» θα πάρουν τις δουλειές των Αμερικανών ανειδίκευτων εργατών.

Οι επιγραφές σε καταστήματα, εστιατόρια  και επιχειρήσεις δεν ήταν καθόλου κολακευτικές.

«No Greeks Allowed» - δεν επιτρέπονται Έλληνες

«We Don’t Hire Greeks, Dogs, or Blacks» - Δεν προσλαμβάνουμε Έλληνες, Σκύλους ή Μαύρους.

«White Trade Only – No Greeks» - Μόνο λευκή πελατεία, όχι Έλληνες.

«No Greeks, no Rats, all American» - Όχι Έλληνες, όχι ποντικοί, όλα αμερικάνικα»

Ελληνικό καφενείο στο Σολτ Λέικ Σίτι, πρωτεύουσα της πολιτείας Γιούτα των Η.Π.Α., περίπου 1915- 1920.  Αρχείο: Utah State Historical Society.

Όχι, αυτό που βρήκαν, δεν έμοιαζε με αμερικάνικο όνειρο.

Όμως, όπως έλεγαν οι παλιοί, «Πρώτα γίνεσαι φτωχός και μετά μετανάστης».  Έτσι με όπλο την αντοχή κυνήγησαν μια καλύτερη ζωή έστω και μέσα από δυσκολίες.

Από το 1900 έως το 1920, περίπου το 8% του συνολικού πληθυσμού της Ελλάδας μετανάστευσε στο εξωτερικό, για ΗΠΑ , Αυστραλία και Νότια Αφρική.

Μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο παρατηρήθηκε δεύτερο κύμα μετανάστευσης για πολιτικούς ή για οικονομικούς λόγους. Κατά 90 τοις εκατό, οι μετανάστες ήταν άνδρες.

Έτσι λοιπόν οι πρώτοι Έλληνες μετανάστες, αντιμετωπίστηκαν σαν το κατακάθι της Ευρώπης. Θεωρούνταν κλέφτες, βίαιοι, τεμπέληδες και σεξουαλικά πεινασμένοι. Έκαναν τις πιο βαριές και επικίνδυνες  δουλειές (ορυχεία, μεταλλεία ,εργοστάσια) για μηδαμινά μεροκάματα.

Στον Αμερικανικό Νότο είχαν να αντιμετωπίσουν μαζί με τους μαύρους, τις επιθέσεις της Κου Κλουξ Κλαν.

Το 1922 δημιουργήθηκε η μακροβιότερη  ελληνική οργάνωση ΑΧΕΠΑ (AHEPA: American Hellenic Educational and Progressive Association), με σκοπό τον αγώνα για την ενσωμάτωση των Ελλήνων στην αμερικανική κοινωνία και τα πολιτικά τους δικαιώματα, ενώ μόλις μετά τον ηρωικό αγώνα των Ελλήνων στον  ελληνο-ιταλικό πόλεμο του 1940 άρχισε να αλλάζει σταδιακά η εικόνα που είχαν γι΄αυτούς στο εξωτερικό.

Χρειάστηκαν δεκαετίες προσπαθειών, αγώνων, απώλειας ανθρώπινων ζωών, εμπρησμοί και ισοπέδωση ολόκληρων ελληνικών συνοικιών για να φτάσουμε στην ενσωμάτωση και την αποδοχή.

Όμως, ευτυχώς, όλα αυτά πέρασαν σαν ένα κακό όνειρο.

Τώρα μπορώ να ταξιδεύω στην Α’ θέση. Περνώ τα σύνορα ελεύθερα και δεν μπαίνω καραντίνα. Δεν είμαι πια κατατρεγμένος, ούτε πάμφτωχος.

Δοξάζω το Θεό που πλέον είμαι σκέτο Έλληνας. Τώρα «βρώμικοι» είναι άλλοι. Τώρα, εισβολείς, βίαιοι και επικίνδυνοι είναι «άλλοι».

Ακολουθώ  τον άγραφο κανόνα του φαντάρου που έχει δεχτεί καψόνια και όταν παλιώσει τα κάνει στους νέους. Δίνω τον βρώμικο τίτλο γενναιόδωρα, σε αυτής της εποχής τους κολασμένους.

Κι αν η  συνείδησή μου πάει να με ελέγξει, τότε φορώ τα καθαρά μου ρούχα, ανάβω ένα κεράκι, ψιττακίζω όμορφα λόγια αγάπης μιας προσευχής και έτσι θαρρώ πως την αποκοιμίζω …

…  Ή μήπως όχι; …

 Μαρία Νάτση

Το ξέραμε ότι η Σύρος είναι διαφορετική. Ίσως φταίει που ο τουρισμός σ΄ αυτό το νησί δεν είναι μονοκαλλιέργεια. Ίσως φταίει η κουλτούρα και ο πολιτισμός της που τα βλέπεις σε κάθε γωνιά της πανέμορφης πόλης της. Δεν είναι τυχαίο που την αποκαλούν "αρχόντισσα των Κυκλάδων".

Από χθες, οι κάτοικοι και οι επισκέπτες της είναι ένα μπόι πιο ψηλοί 

Από χθες επίσης, κλαίνε τα βαριά στελέχη της κυβέρνησης. Ο Άδωνις Γεωργιάδης, ο Παύλος Μαρινάκης, ο Άρης Σκέρτσος δηλώνουν βαθύτατα στενοχωρημένοι και εξοργισμένοι που δεν άφησαν οι Συριανοί τους Ισραηλινούς να πατήσουν πόδι στο νησί και να δοκιμάσουν τις νόστιμες χαλβαδόπιτές του

Πολύ στενοχωρήθηκαν όμως και ο Άρης Πορτοσάλτε, ο Σάκης ο Μουμτζής και πολλοί άλλοι, λιγότερο επώνυμοι, φίλοι της γενοκτονίας. Τόσο πολύ στενοχωρήθηκαν, που άρχισαν τις παραινέσεις για μποϊκοτάζ του νησιού. Είναι εκπληκτικό το πώς όλοι αυτοί που σε ανύποπτο χρόνο παριστάνουν τους υπερπατριώτες, καλούν  σε μποϊκοτάζ ενός ελληνικού νησιού επειδή δεν αφήνει τους Ισραηλινούς να ξεδιπλώσουν τις σημαίες τους στους δρόμους του

Διαμαρτυρήθηκε επίσης το Εμπορικό Επιμελητήριο Κυκλάδων λέγοντας πως «η μη αποβίβαση επιβατών από κρουαζιερόπλοιο είχε ως άμεσες συνέπειες τη ματαίωση σημαντικής τουριστικής δραστηριότητας για πολλές επιχειρήσεις του νησιού σε μια δύσκολη περίοδο». Ναι, βέβαια, έπαθε μεγάλη ζημιά το νησί, γιατί οι Ισραηλινοί θα κατέβαιναν στο ενδιάμεσο μεταξύ δύο προπληρωμένων γευμάτων στο κρουαζιερόπλοιο και θα αγόραζαν ίσα με 500 μαγνητάκια και μπορεί να έπιναν και 500 καφέδες. Ίσως-ίσως να αγόραζαν και 500 χαλβαδόπιτες

Μπορεί όλοι οι παραπάνω να στενοχωρήθηκαν, όμως όλοι εμείς οι υπόλοιποι δηλώνουμε υπερήφανοι για τη Σύρο και τη βάζουμε πλέον στους πρώτους προορισμούς για το προσεχές μέλλον. Πόσο μάλλον που δε θα έχει Ισραηλινά κοπάδια και φιλοσιωνιστικά ανθρωποειδή

Σ ευχαριστούμε όμορφη και αρχοντική Σύρα! Μας έκανες υπερήφανους και έριξες φώς μέσα στην κατάμαυρη νύχτα της αδιαφορίας και της απανθρωπιάς

Εφτά χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τη φωτιά στο Μάτι, όπου 104 άνθρωποι έχασαν με τραγικό τρόπο τη ζωή τους. Με αφορμή την τραγική αυτή επέτειο, αναδημοσιεύουμε μια κατάθεση ψυχής από μια νεαρή κοπέλα που, εκτός από τη φρίκη που βίωσε εκείνη τη φοβερή ημέρα, κουβάλησε – και ίσως κουβαλάει για πάντα – και το βαρύ φορτίο της ενοχής. Η περιγραφή συγκλονίζει και προκαλεί δέος, μα αυτό που είναι ακατανόητο και προκαλεί ειλικρινή οργή είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι χαροπάλευαν επί ώρες μέσα στη θάλασσα, δύο μόλις χιλιόμετρα από το λιμάνι της Ραφήνας, και το Λιμενικό δεν εμφανίστηκε ποτέ για να τους σώσει. Και, αν δεν ερχόταν με δική του πρωτοβουλία ο Λαυριώτης καπετάνιος με τους 8 Αιγύπτιους ψαράδες, οι άνθρωποι αυτοί πιθανότατα δεν θα επιζούσαν. Ας σημειωθεί πως στη δίκη που ακολούθησε, κανείς από το Λιμενικό δεν βρέθηκε κατηγορούμενος

Στις 23 Ιουλίου 2018 μπήκαμε στη θάλασσα στο Μάτι με τη γιαγιά μου, όχι για να κολυμπήσουμε - δεν κολυμπούσε άλλωστε πλέον στη θάλασσα γιατί φοβόταν μην πάθει καρδιά, έλεγε - ούτε για να χαρούμε το καλοκαίρι, αλλά για να σωθούμε.

Η θάλασσα ήταν η μόνη μας επιλογή, η μόνη μας διέξοδος. Είχα χάσει ήδη, μέσα στη μαυρίλα της φωτιάς και τους καπνούς, τη μαμά μου και τον μπαμπά μου κι έτσι η απόφαση ήταν μονόδρομος, πήρα τη γιαγιά και μπήκαμε στη θάλασσα.

Οι φλόγες ήταν τεράστιες και ο αέρας καυτός, δε μπορούσαμε να κοιτάμε πίσω, προς τη φωτιά. Συγχρόνως, η θάλασσα από τον έντονο αέρα αγρίεψε απότομα.

Την κράταγα με δυσκολία και της έλεγα να μη με σφίγγει γιατί θα πνιγούμε και οι δύο, εκείνη στην αρχή έλεγε ασυναρτησίες, είχε ξεκινήσει ήδη να χάνει την επαφή με την πραγματικότητα, είχε ζαλιστεί από τον καπνό και από το νερό που έπινε καθώς παλεύαμε να μείνουμε στην επιφάνεια. Άρχισε να βγάζει αφρούς απ' το στόμα και της γύρισαν τα μάτια. Ζητούσα βοήθεια και έκλαιγα με ουρλιαχτά. Δεν ήξερα τι να κάνω. Δεν πρόλαβα. Δεν πρόλαβα να τη σώσω.

Με πλησίασαν δύο παιδιά γύρω στα 30. Με ρώτησαν πώς με λένε, τους απάντησα. Τους είπα πως η γιαγιά μου μάλλον έχει πεθάνει και τους ζήτησα να με βοηθήσουν να την βγάλουμε έξω στη στεριά. Μου είπαν πως δεν γίνεται να πλησιάσουμε έξω, να γυρίσουμε πίσω, πως η γιαγιά μου πέθανε και πως τώρα πρέπει να συνεχίσω το κολύμπι για να ζήσω, πως είμαι νέα. Μου είπαν να αφήσω τη γιαγιά μου και να πάω μαζί τους, να πάμε πιο πέρα να μην έρχονται οι φλόγες και οι αναθυμιάσεις.

Ούρλιαζα, έκλαιγα για κάποια λεπτά αλλά πραγματικά δεν είχα άλλη επιλογή έπρεπε να αφήσω τη γιαγιά μου και να ακολουθήσω τα παιδιά. Λίγα μέτρα πιο πέρα βρήκαμε ένα άλλο παιδί, ερχόταν στον Άγιο Ανδρέα να βρει το 10 μηνών μωράκι του και τη γυναίκα του όταν ξέσπασε η φωτιά όπου και αναγκάστηκε να αφήσει το αμάξι και να βουτήξει στη θάλασσα να σωθεί. Δεν ήξερε πού βρίσκονται οι δικοί του, παρακαλούσε να είναι ζωντανοί.

Ήμασταν πλέον στα ανοιχτά. Μέσα σε λίγη ώρα μας είχαν πάρει τα κύματα και απλά υπήρχαμε. Χωρίς καμία βοήθεια. Όταν λέμε καμία εννοούμε τίποτα, βυθός, πανικός και σιωπή. Όσο κολυμπούσαμε βρίσκαμε κι άλλο κόσμο και γινόμασταν πιο πολλοί.

Ανά στιγμές ούρλιαζα και έκλαιγα, πίστευα πως η μαμά μου κι ο μπαμπάς μου κάηκαν ζωντανοί. Και ήξερα πολύ καλά πως έχει πεθάνει ήδη η γιαγιά μου.

Τα παιδιά μου λέγανε να μη φωνάζω, να κρατήσω τις δυνάμεις μου γιατί θα τις χρειαστώ. Με έπαιρνε το κύμα, ήμουν χαμένη και με επανέφερναν τα παιδιά πάλι κοντά τους, μαζί τους. Κάποια στιγμή βρήκαμε μια κυρία με την κόρη της. Κουβαλούσαν τον άντρα και πατέρα της κόρης. Ήταν νεκρός. Της είπα αντίστοιχα, μήπως να τον άφηνε για να έχουν δυνάμεις και κουράγιο να αντέξουν. Εκείνη μου απάντησε πως δεν τον αφήνει. Ήταν η πρώτη στιγμή που ένιωσα τις ενοχές να μου κατακλύζουν το κορμί. Εγώ δεν κράτησα την γιαγιά μoυ μαζί μου. Την άφησα πίσω. Οι ώρες κυλούσαν, περνούσαν αεροπλάνα, ελικόπτερα, σκάφη, φώναζα "ΒΟΗΘΕΙΑ" αλλά τίποτα.

Άρχισα να κρυώνω πολύ, να παγώνω, όλες αυτές τις ώρες περίμενα πότε θα πεθάνω. Σκεφτόμουν πως τώρα λογικά θα πεθάνω. Μετά σκεφτόμουν τις αδερφές μου την Άρτεμι και την Αριάδνη κι έλεγα τι θα κάνουν χωρίς μαμά, μπαμπά, αδερφή και γιαγιά; Σκεφτόμουν πως μέσα σε λίγη ώρα χάθηκε όλη μου η οικογένεια. Οι ώρες περνούσαν και δεν πέθαινα. Απορούσα που δεν πέθαινα. Το περίμενα από στιγμή σε στιγμή.

Νύχτωσε και βλέπαμε μακρυά τα φώτα της Ραφήνας. Σκεφτόμουν πως μάταια περιμένουμε, δε θα μας βρει κανείς στα ανοιχτά στο σκοτάδι. Η Ραφήνα απομακρυνόταν όλο και περισσότερο λόγω ρεύματος, αλλά εμείς κολυμπούσαμε λυσσαλέα προς αυτήν σαν να είμαστε μέσα σε μια κακή λούπα, που δεν λέει να σταματήσει. Ξαφνικά εμφανίζεται ένα μικρό καΐκι. Ούρλιαξα με ό,τι είχα και δεν είχα από ενέργεια. Με όλη μου τη δύναμη. Μας άκουσαν, δεν το πίστευα ότι μας άκουσαν! Ένα καΐκι ήρθε να σταματήσει τη λούπα αυτή που είχαμε παραδοθεί. Ήταν ένας Λαυριώτης καπετάνιος με 8 Αιγύπτιους ψαράδες εργαζομένους στο ψαροκάικό του. Είχαν βγει να σώσουν ανθρώπους από την πυρκαγιά. Και μας έσωσαν, πράγματι αυτοί οι άνθρωποι μας έσωσαν από βέβαιο θάνατο.

Ανεβήκαμε στο καΐκι, μας έδωσαν κουβέρτες, νερά και φρούτα. Μας έδωσαν τα τηλέφωνά τους  να καλέσουμε τους ανθρώπους μας. Πήρα τηλέφωνο την αδερφή μου την Άρτεμι, τρέκλιζε και έκλαιγε, δεν το πίστευε ότι ήμουν ζωντανή, δε μπορούσε να αρθρώσει. Λίγα λεπτά μετά βρήκαμε μια κοπέλα που κολυμπούσε ολομόναχη. Ανέβηκε στο καΐκι κι εκείνη, ήταν συνομήλική μου. Αγκαλιαστήκαμε, δεν γνωριζόμασταν, κλαίγαμε η μία στην αγκαλιά της άλλης. Ήταν ηρωίδα, ήταν όλες αυτές τις ώρες μόνη της, ολομόναχη και παρόλα αυτά πάλεψε με τα κύματα και τον πανικό και τα κατάφερε.

Όταν φτάσαμε στην Ραφήνα, το λιμενικό μας ζήτησε ονόματα για καταμέτρηση. «Πού ήσασταν; Πού ήσασταν τόσες ώρες;» τους ούρλιαζα.

Έτρεξα στην αγκαλιά της αδελφής μου, συγγενείς και φίλοι μας ήταν εκεί, μου είπαν να πάω στο κέντρο υγείας. Ήμουν μαύρη απ’ τους καπνούς, παπαριασμενη απ' το νερό, σοκαρισμένη, πανικοβλημένη και εξουθενωμένη.

Έμαθα ότι ο μπαμπάς μου και η μαμά μου ζουν. Δεν τους είχαν φέρει ακόμη από την παραλία, περίμεναν βάρκα, η μαμά μου ρωτούσε αν είναι καλά η μαμά της, η γιαγιά μου.

Ήταν η στιγμή που έπρεπε να τους πω και να συνειδητοποιήσω κι εγώ η ίδια ξεστομίζοντάς το, ότι η γιαγιά πέθανε στα χέρια μου μέσα στη θάλασσα και αναγκάστηκα να την αφήσω πίσω για να σωθώ.

Από το κέντρο υγείας μας έστειλαν στον Ευαγγελισμό όπου πήγαμε για οξυγόνο και έναν τυπικό έλεγχο. Επικρατούσε ο απόλυτος πανικός. Κατάλαβα ότι δεν είχε λειτουργήσει τίποτα. Ούτε ενημέρωση υπήρχε, ούτε ο περιβόητος κρατικός μηχανισμός, ούτε σχέδιο διάσωσης και απεγκλωβισμού. Τίποτα.

Οι επόμενες μέρες ήταν γεμάτες αλληλεγγύη από όλο τον κόσμο. Βέβαια για μένα οι επόμενες μέρες ήταν ένας εφιάλτης. Φοβόμουν το σκοτάδι, φοβόμουν να μείνω μόνη μου, φοβόμουν τα πάντα, και αυτό που με βαραίνει πιο πολύ ήταν ότι δεν είχαν βρει ακόμα το πτώμα της γιαγιάς μου. Όταν μετά από μέρες την βρήκανε, κάναμε την κηδεία με τη γιαγιά μου μέσα σε σακούλα, μας είπαν πως από τα πολλά υγρά είχε παραμορφωθεί και πως θα ήταν αποτρόπαιο το θέαμα.

Κόσμος με ρωτούσε χωρίς να έχουν την παραμικρή ενσυναίσθηση του πόσο τραυματικές μπορεί να είναι κάποιες ερωτήσεις "μα καλά εσύ γιατί πήρες ρε πουλάκι μου τη γιαγιά σου στη θάλασσα;"  λες και υπήρχε λογική εκείνη τη στιγμή, λες και υπήρχε άλλη επιλογή.

ΛΕΣ ΚΑΙ ΕΠΡΕΠΕ ΕΓΩ ΣΤΑ 22 ΜΟΥ ΝΑ ΕΧΩ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ ΠΟΥ ΘΑ ΚΟΥΒΑΛΑΩ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.

Κανένα κράτος, κανένας αρμόδιος, κανένας δεν βρέθηκε να πει ότι δικαιούσαι εσύ και όσοι το έχουν ανάγκη, όσα χρόνια χρειαστεί, ψυχοθεραπεία ή ειδική ψυχιατρική θεραπεία και παρακολούθηση, ώστε να επουλωθεί ή έστω να αντιμετωπιστεί το τραύμα. Κανένας. Τίποτα. Μόνη μου πάλευα τα επόμενα χρόνια, χωρίς να έχω καλή οικονομική κατάσταση, χωρίς κάποια σταθερά, να πηγαίνω για ψυχοθεραπεία μήπως και ελαφρύνει αυτή η ενοχή, μήπως και μπορέσω να μάθω να ζω με αυτό το τραύμα, καθώς ξέρω πως δεν θα κλείσει ποτέ.

Τα χρόνια πέρασαν κι έγινε η πρώτη δίκη, πρωτόδικα αθωώθηκαν σχεδόν όλοι οι κατηγορούμενοι με τους 6 που κατηγορήθηκαν να κατηγορούνται με ποινές χάδι, εξαγοράσιμες. Και με μια δικαιοσύνη που έκρινε τη φονικότερη πυρκαγιά στην Ευρώπη και 2η φονικότερη παγκοσμίως στον 21ο αιώνα, ως ΠΛΗΜΜΕΛΗΜΑ. Δηλαδή ο κρατικός μηχανισμός που δεν λειτούργησε, που για μια ακόμη φορά τα αντανακλαστικά του ήταν μηδενικά και εγκληματικά ανύπαρκτα, Πυροσβεστική, Γενική Γραμματεία Πολιτικής προστασίας, Περιφέρεια, Δήμοι ήταν όλοι αυτοί, οι οποίοι δεν έπραξαν αυτά που έπρεπε όταν ήταν αναγκαίο την κατάλληλη στιγμή και αποφάνθηκε η Ελληνική Δικαιοσύνη πως δεν φέρει κανένας καμία ευθύνη. Αντ' αυτού η υπόθεση Μάτι έγινε μπαλάκι για να εξυπηρετήσει κομματικούς σκοπούς. Έτσι φτάνουμε στο σήμερα, που εδώ και μήνες έχει ξεκινήσει η δίκη αυτή που βρίσκεται στο δεύτερο βαθμό εκδίκασης για τη δικαίωση των οικογενειών των 104 νεκρών θυμάτων, οι συγγενείς των θυμάτων και επιζήσαντες ήμασταν και είμαστε τουλάχιστον εξοργισμένοι με την πρωτόδικη απόφαση, και έχουμε μια δίκη τόσο μεγάλη, τόσο σημαντική, η οποία διεξάγεται σε άδειες αίθουσες. Καμία δημοσιογραφική κάλυψη τόσους μήνες, η μόνη μας ελπίδα ο αλληλέγγυος κόσμος που μας συμπαραστέκεται.

Σε αυτή την πυρκαγιά καήκανε ολόκληρες οικογένειες, χαθήκανε πολλά μικρά παιδιά, γονείς, παππούδες, γιαγιάδες, κάτοικοι, περαστικοί, ακόμα και τουρίστες.

ΔΕΝ ΘΑ ΔΕΧΤΟΥΜΕ ΝΑ ΘΕΩΡΗΘΕΙ ΠΛΗΜΜΕΛΗΜΑ ΞΑΝΑ.

ΘΕΛΩ ΤΗΝ ΣΤΗΡΙΞΗ ΣΑΣ, ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΗΝ ΣΤΗΡΙΞΗ ΣΑΣ ΣΤΙΣ 12 (ΠΙΘΑΝΟΝ ΚΑΙ 13) ΜΑΡΤΙΟΥ ΣΤΟ ΕΦΕΤΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ ΑΙΘΟΥΣΑ Δ4 ΣΤΟ ΙΣΟΓΕΙΟ, ΣΤΙΣ 9.00 ΤΟ ΠΡΩΙ.

Ο συνομήλικος Β. ήταν 5 ώρες στην θάλασσα και δεν τα κατάφερε. Εγώ τα κατάφερα. Μια ζωή θα κουβαλάω την ενοχή του επιζήσαντα. Ενοχή που τα κατάφερα εγώ και όχι ο Β., όχι οι άλλοι.

Να είμαστε όλοι εκεί για όλους τους συγγενείς των 104 ανθρώπων που δεν τα κατάφεραν και για όλους όσους μείναμε πίσω και φυσικά για τους εγκαυματίες που παλεύουν να κρατηθούν στη ζωή αξιοπρεπώς. Κι όπως καλά είπε κι η Μάγδα Φύσσα «όσοι βάζουνε πενθόμετρο, καλά θα κάνουν να το βουλώσουν».

Ας είμαστε όλοι μαζί, για το Μάτι, για τα Τέμπη, την Πύλο, την Μάνδρα κι ας ελπίσουμε πως δεν θα ξανά θρηνήσουμε αλλά θύματα.

Το εμβληματικό σήμα ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ δημιουργήθηκε το πρωί της 14ης Αυγούστου 1974, την ώρα που ο «Ατίλλας ΙΙ» επέλαυνε προς τη διχοτόμηση της Κύπρου. Ήταν ιδέα του Νίκου Δήμου, ο οποίος ήταν τότε ιδιοκτήτης διαφημιστικής εταιρείας στην Αθήνα

Πριν από 51 χρόνια και 2 ημέρες, στις 20 Ιουλίου του 1974, οι Τούρκοι εισβάλλουν στην Κύπρο. Από τότε κατέχουν το 36% των εδαφών του νησιού και τίποτα δεν δείχνει ότι θα βρεθεί λύση ώστε το νησί να ξαναενωθεί υπό ενιαία διοίκηση

Από τη μεριά μας, των Ελλήνων, πολύ καλά κάνουμε και δεν ξεχνάμε αυτή τη μαύρη επέτειο.

Δεν ξεχνάμε τη βάρβαρη εισβολή του Αττίλα και τις θηριωδίες του

Δεν ξεχνάμε την κρυφή στήριξη που είχαν οι Τούρκοι από τους Αμερικανούς.

Δεν ξεχνάμε τους χιλιάδες νεκρούς, Έλληνες και Κύπριους, που έχασαν τη ζωή τους υπερασπιζόμενοι το νησί

Δεν ξεχνάμε τους χιλιάδες αγνοούμενους επί δεκαετίες, Ελλήνων και Κυπρίων, που σιγά-σιγά αποδεικνύεται ότι δολοφονήθηκαν ενώ ήταν αιχμάλωτοι, κατά παράβαση κάθε διεθνούς δικαίου

Δεν ξεχνάμε τη διαίρεση του νησιού και των ανθρώπων του

Δεν ξεχνάμε τον συστηματικό εποικισμό που κάνουν οι Τούρκοι στα Κατεχόμενα, κατ’ αναλογία με τον εποικισμό που κάνουν οι Ισραηλινοί στη Δυτική όχθη

Άριστα κάνουμε και δεν τα ξεχνάμε όλα τα παραπάνω! Καλό θα ήταν όμως να μην ξεχνάμε και τις δικές μας ευθύνες, των Ελλήνων, που οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση γιατί λαός που δεν διδάσκεται από την Ιστορία, είναι καταδικασμένος να ξαναζήσει δράματα

Δεν γίνεται λοιπόν να ξεχνάμε το στρατιωτικό πραξικόπημα που οργανώθηκε από τη χούντα των Αθηνών με σκοπό να ανατρέψει την νόμιμη κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Δεν γίνεται να ξεχνάμε πως πέντε μόλις ημέρες πριν από την τουρκική εισβολή, οι φιλοχουντικές φάλαγγες της Εθνικής Φρουράς και της ΕΛΔΥΚ επιτέθηκαν με τανκς εναντίον του Προεδρικού Μεγάρου με κύριο στόχο την εξόντωση του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, Αρχιεπίσκοπου Μακάριου

Δεν γίνεται να ξεχνάμε πως στις μάχες που ακολούθησαν μεταξύ Ελλήνων και Κυπρίων στασιαστών από τη μία και Κυπρίων υπερασπιστών της Κυπριακής Δημοκρατίας από την άλλη, είχαμε δεκάδες νεκρούς και από τις δύο μεριές

Δεν γίνεται να ξεχνάμε την ανικανότητα της ελληνικής χούντας να οργανώσει ένα αποτελεσματικό στρατιωτικό σχέδιο υπεράσπισης του νησιού

Δεν γίνεται να ξεχνάμε τα εγκλήματα της ΕΟΚΑ Β΄ εναντίον του τουρκοκυπριακού άμαχου πληθυσμού, εγκλήματα που ξεκίνησαν από τη δεκαετία του ‘60

Δεν γίνεται να ξεχνάμε πως μεταξύ του πρώτου και του δεύτερου Αττίλα, η ΕΟΚΑ Β’, αντί να σχεδιάζει το πώς θα αντιμετωπίσει μια πιθανότατη προέλαση των Τούρκων, έμπαινε σε τουρκοκυπριακά χωριά και σκότωνε και βασάνιζε άμαχο πληθυσμό

Και αφού είδαμε τι δεν θα πρέπει να ξεχνάμε, ας δούμε ποια είναι αυτή τη στιγμή η κατάσταση στο νησί της Κύπρου

Αυτή τη στιγμή λοιπόν, οι Τούρκοι κατέχουν το 36% της Κύπρου, ενώ μέσω ενός συστηματικού εποικισμού από το εσωτερικό της Τουρκίας έχουν κατορθώσει να μετατρέψουν τους Τουρκοκύπριους στο βόρειο τμήμα του νησιού σε μειοψηφία.  Υπολογίζεται πως οι Τουρκοκύπριοι πλέον είναι μόλις το ένα τρίτο του πληθυσμού των κατεχόμενων

Από το υπόλοιπο 64% του νησιού, το 2,5% είναι νεκρή ζώνη μεταξύ του ελληνοκυπριακού και τουρκοκυπριακού τομέα, ενώ το 3% είναι Βρετανικές βάσεις που θεωρούνται βρετανικό έδαφος και οι οποίες παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στις στρατιωτικές επιχειρήσεις των Βρετανών, όπως έγινε με τον πόλεμο του Κόλπου και όπως γίνεται τώρα με τη γενοκτονία της Γάζας

Τα εδάφη που απομένουν στην Κυπριακή Δημοκρατία είναι λιγότερα από το 60%.  Σα να μην έφτανε λοιπόν αυτό, αυτή τη στιγμή στην Κύπρο επιχειρείται μία γιγαντιαία προσπάθεια εξαγοράς από Ισραηλινούς μεγάλων εκτάσεων γης και γκετοποίησής τους , μειώνοντας ακόμη περισσότερο το ζωτικό χώρο για τους Κύπριους πολίτες.

Όπως τόνισε ο Γενικός Γραμματέας του κυπριακού κοινοβουλευτικού κόμματος ΑΚΕΛ Στέφανος Στεφάνου ενώπιον του 24ου συνεδρίου του Κόμματος.

«πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη με ποιο τρόπο σκέφτεται και δρα η καθεστηκυία τάξη στο Ισραήλ, παραπέμποντας στις σαρωτικές εξαγορές σημαντικών οικονομικών μονάδων και μεγάλων εκτάσεων γης, την ώρα που σοβαρές εφημερίδες στο Ισραήλ μιλούν για στοχευμένη πολιτική, επέκτασης της χώρας προς την Κύπρο. Αν δεν πάρουμε αποτελεσματικά μέτρα τώρα κάποια στιγμή θα ανακαλύψουμε ότι η χώρα μας δεν μας ανήκει»

Την ίδια στιγμή η Κύπρος φαίνεται πως έχει παραδώσει γη και ύδωρ στο Ισραήλ, καθιστώντας το νησί έναν τεράστιο στόχο

Το μαρτύριο φαίνεται πως δεν έχει τέλος για το μαρτυρικό νησί της Κύπρου. Ο υπαίτιος είναι μόνο ένας; 

του IRafina-Dimotis

Βλέποντας τις φωτογραφίες και τα ρεπορτάζ (1), (2) από το πρόσφατο Αντάμωμα των Τριγλιανών Ραφήνας, αναρωτηθήκαμε, όχι χωρίς πίκρα: πού ήταν όλοι αυτοί οι συμπολίτες μας όταν, τα προηγούμενα χρόνια, κάποιοι λίγοι από εμάς παλεύαμε να σώσουμε τον τόπο μας από την περιβαλλοντική υποβάθμιση;

Πού ήταν όταν φωνάζαμε για την καταστροφή του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας, ενός από τους τελευταίους φυσικούς υγροτόπους της Αττικής;

Πού ήταν όταν προειδοποιούσαμε για την τσιμεντοποίηση και την καταστροφική «ανάπτυξη» που σχεδιάζεται στο λιμάνι, με στόχο να μετατραπεί σε ένα λιμάνι-τέρας, ασύμβατο με την κλίμακα και τον χαρακτήρα της Ραφήνας;

Την ίδια μέρα που βλέπαμε τις χαμογελαστές φωτογραφίες από το αντάμωμα, διαβάζαμε(3) πως στον Πόρο, από τους 3.860 κατοίκους, οι 2.500 βγήκαν στον δρόμο για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στην εγκατάσταση κλωβών ιχθυοκαλλιέργειας που απειλούν την ποσειδωνία και το θαλάσσιο οικοσύστημα του νησιού τους.

Στη Ραφήνα, με πληθυσμό πάνω από 22.000 κατοίκους, πόσοι βγήκαν να υπερασπιστούν το Ρέμα ή να σταθούν ενάντια στην αλλοίωση του λιμανιού; Ελάχιστοι. Κάποιοι λίγοι, μονίμως οι ίδιοι. Μόλις 200.

Αγαπάμε τις παραδόσεις, τιμούμε την καταγωγή μας, τις ρίζες μας από τη Μικρά Ασία. Όμως, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το πραγματικό μας χρέος δεν είναι μόνο να τραγουδάμε και να χορεύουμε μια φορά τον χρόνο. Είναι να προστατεύουμε τον τόπο που μας φιλοξενεί, τη φύση, τη θάλασσα, το νερό, τη μνήμη και το μέλλον των παιδιών μας.

Ίσως είναι καιρός να στοχαστούμε τι σημαίνει «αντάμωμα»: όχι μόνο η συνάντηση ανθρώπων, αλλά και η συνάντηση με τις ευθύνες μας

1) https://rpn.gr/rafina-kathe-chrono-kai-kalytero-to.../

2) https://www.facebook.com/Rafinatanews.gr/posts/pfbid02Z9AGbKw5soZijyFLqArbcUjPTBAzJ4UgydEXWLZQsJ7e91h7shpQ7z1VCwWx5oyGl?locale=el_GR

3) https://www.facebook.com/kathetiporos/posts/pfbid08Nin2roaTrgDcXYUzpjiEZ2CCFc5gb8HzqaCGejWja8LqYD7weo38F4jc3TRFfxGl

της Μαρίας Νάτση

Φιλοτόμαρο, ναρκισσιστικό και άκρως επικίνδυνο για το κοινωνικό σύνολο, με διακαή επιθυμία συγκέντρωσης εξουσίας, πολιτικής ή οικονομικής είναι το δίποδο “ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;”

Όσο περισσότερο συγκεντρώνει το ένα από τα δύο ή και τα δύο μαζί, τόσο περισσότερο μεγαλώνει η απόσταση του φουσκωμένου του εγώ από τους “ρε”

Παραδείγματα; … δυστυχώς πολλά

“Μη με ακουμπάτε! Έχω ασυλία!” φώναζε στους αστυνομικούς ο Λευτέρης Αυγενάκης στο αεροδρόμιο της Κρήτης,  αφού προηγουμένως είχε χτυπήσει και τραμπουκίσει έναν υπάλληλο του αεροδρομίου γιατί έχασε την πτήση.

Είναι ο ίδιος που, τακτοποιημένος μέσα στον ατσαλάκωτο  ασπρογιακά του, αδιαμφισβήτητη απόδειξη κοινωνικού status, δήλωνε για τις επιδοτήσεις :  «διανεμήθηκαν με δικαιοσύνη και τα λιγότερα -κατά το δυνατόν- λάθη … με απόλυτη συνέπεια, με διαφάνεια .. Ότι είπαμε το τηρούμε. Ο λόγος μας συμβόλαιο»

Εξάλλου, όπως έχει γράψει και στο βιβλίο του … ναι, μην εκπλήσσεστε, έχει γράψει και βιβλίο με τίτλο “Δημόσια Διοίκηση ώρα μηδέν – Και ο Θεός φοβάται το ελληνικό κράτος”: «για να εξαλειφθούν οι παθογένειες του κράτους θα πρέπει να καταπολεμηθεί η διαφθορά και οι πολιτικές και κομματικές δοσοληψίες (!)». Ποιος τα λέει αυτά; Ο  άνθρωπος που ερευνάται από τους Ευρωπαίους Εισαγγελείς για συνέργεια και ηθική αυτουργία σε απιστία!

Παρόμοιο δίποδο ο Μάκης Βορίδης, γνωστός από τα φοιτητικά του χρόνια για τις εκλεκτές παρέες του και την πλούσια εγκληματική δράση τους (επιθέσεις, μαχαιρώματα) που τον οδήγησε τότε στα δικαστήρια.

Μπορεί να προσπαθεί να κρύψει το «ακτιβιστικό» όπως το έχει αποκαλέσει ο ίδιος -  ακροδεξιό παρελθόν του, δεν εγκατέλειψε όμως ποτέ τον "αγώνα" που δίνει.«Αγωνιζόμαστε για τις ψυχές μας, για την ελευθερία μας, για την πατρίδα μας, για την ιστορία μας, για το Έθνος μας! Για τίποτα λιγότερο από αυτό». Ποιος τα λέει αυτά; Ο  έτερος άνθρωπος που ερευνάται από τους Ευρωπαίους Εισαγγελείς για συνέργεια και ηθική αυτουργία σε απιστία, τελεσθείσα από κοινού με τον Λευτέρη Αυγενάκη και κατ’ επανάληψη !

Δυστυχώς, δεν είναι οι μόνοι. Είναι απλά δύο επίκαιρα παραδείγματα μιας μεγαλύτερης ομάδας ατόμων με κοινά χαρακτηριστικά. Χαμηλό αξιακό σύστημα, εθισμό στην οικονομική ή πολιτική εξουσία και με μεγάλη ικανότητα προσηλυτισμού ψηφοφόρων ή πολιτών στην ιδεολογία του «τι δίνω, τι μου δίνουν και περισσεύει το άδικο» *

Κάθε μέρα η χώρα συγκλονίζεται από κάποιο νέο σκάνδαλο

Είναι αλήθεια σκάνδαλο τα 7,8 εκατομμύρια αιγοπρόβατα που δηλώθηκαν στην Κρήτη;

Η μοιρασιά των 2,5 δις από το ταμείο ανάκαμψης σε μόλις 10 εταιρείες;

Τα Τέμπη, οι υποκλοπές; Οι λησταρχικές πρακτικές των ολιγοπωλίων της ενέργειας και των πλειστηριασμών και τόσα άλλα που τελειωμό δεν έχουν και θα μας οδηγήσουν σε μια νέα οικονομική εθνική χρεοκοπία;

Κι όμως, κανένα από αυτά δεν είναι το μεγάλο σκάνδαλο.

Το μεγάλο σκάνδαλο είμαστε όλοι εμείς . Όλοι εμείς οι ”ρε” που τους χειροκροτάμε, τους καλούμε σε κοπές πίτας  συλλόγων, σε εγκαίνια και χορούς. Τρέχουμε να φωτογραφηθούμε δίπλα τους και τελικά τους ψηφίζουμε, δίνοντας εξουσία σε  δίποδα που μας πουλάνε κάθαρση, διαφάνεια, ασφάλεια και πάνω από όλα Πατρίδα . Και φυσικά, περιμένουμε κι εμείς την ανταμοιβή μας

Το σκάνδαλο είναι ότι αυτά τα δίποδα έγιναν αρχή και εξουσία κι εμείς όμοιοί τους.

Λέει ο πρόεδρος του αγροτ.συνεταιρισμού Ορχομενού κ. Τσαγαλάς

«Δε σέβεται κανείς αυτή την έρμη χώρα.. Πάλι όμως θα τους ψηφίζουν, πάλι θα τους χτυπήσουν στην πλάτη, πάλι θα τους τάξουν... γιατί τέτοιος λαός είμαστε. Ξέρετε πώς ψηφίζει ο Έλληνας. Δε θέλει να φτιάξει την χώρα του, ούτε την πόλη του, ούτε το χωράφι του. Θέλει κι αυτός να μπει σε μια συμμορία να κλέψει. Έτσι τον έμαθαν. Ποια είναι η καλύτερη φαμίλια με όρους μαφίας…

Δεν κοιτάμε μπροστά στα μάτια μας , τι συμβαίνει. Έπρεπε να έχουμε ξεσηκωθεί. Όμως οι μισοί είναι εξαγορασμένοι και οι άλλοι μισοί εξαφανισμένοι. Αντιμετωπίζουμε όλο αυτό με απάθεια και κουνάμε το κεφάλι σαν τους γέρους στο καφενείο με το κομπολόι. Λέμε τι κακό μας βρήκε … και κουνάμε το κεφάλι

Κάνανε την παρανομία κανονικότητα, αυτή είναι η μεγαλύτερη μαγκιά που κάνανε. Εξαφανίσανε τα πάντα και κάνανε την παρανομία κανονικότητα!» **

Από αυτή την Ελλάδα που φτιάξαμε, την λεηλατημένη, φεύγουν τα παιδιά μας μακρυά.

«Κι ούτε μια μέρα, μια στιγμή στον τόπο

Αυτόν που να μη γίνεται άδικο και φονικό κανένα.

Είπα θα φύγω. Τώρα.

Μ’ ό,τι να’ ναι:

Το σάκο μου τον ταξιδιωτικό στον ώμο, στην τσέπη μου έναν Οδηγό,

Τη φωτογραφική μου μηχανή στο χέρι.

 Βαθιά στο χώμα

 Και βαθιά στο σώμα μου

 Θα πάω να βρω ποιος είμαι…

 Χρυσέ ζωής αέρα γιατί δε φτάνεις ως εμάς;..»*

(*Από τον Μικρό Ναυτίλο του Ελύτη)

(** από συνέντευξη του κ.Τσαγαλά στο ραδιοφωνικό σταθμό ¨στο Κόκκινο¨)

ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗ ΑΠΟ ΤΟ 1821 ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ Η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ - ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ: Αντιδρά ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ενώ ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος είναι αρχικά θετικός. Ο Κωνσταντίνος Κανάρης κάνει ρελάνς και ζητά εξεταστική από την εποχή της Ανακατάληψης της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους και τη δυναστεία των Παλαιολόγων: «Να διερευνηθεί σε βάθος η ροή του μαύρου παπικού χρήματος δηλώνει». Οργισμένη αντίδραση του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου που προτείνει η εξεταστική να φτάσει μέχρι και το χρυσό Αιώνα του Περικλή. «Άμα το πάμε έτσι, να ερευνηθούν και τα Μάρμαρα του Παρθενώνα και το μαύρο Περσικό χρήμα» δηλώνει βγαίνοντας έφιππος από την Αγιά Σοφιά (όχι της ΑΕΚ, της Κωνσταντινούπολης). Με μεγάλο ενδιαφέρον αναμένεται η αντίδραση του Περικλή που θα είναι καλεσμένος του Άρη Πορτοσάλτε σήμερα στο ΣΚΑΪ

ΑΡΑΦΗΝΕΙΑ 2025: Με μεγάλο ενδιαφέρον αναμένονται οι αγώνες «Αραφήνεια 2025». Ήδη χιλιάδες αθλητές από όλο τον κόσμο έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον για τα πρωτότυπα αγωνίσματα, ελπίζοντας στο μέλλον να γίνουν Ολυμπιακά αθλήματα και να καταστήσουν τη Ραφ Τάουν παγκόσμιο σημείο αναφοράς

Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον αναμένονται α) η κάθετη διάσχιση της Λεωφόρου Φλέμινγκ από πεζούς χωρίς φανάρι β) η απόδραση από τη Ραφήνα μετά τον κατάπλου πλοίου καθώς και γ) τα 3000 μέτρα με φυσικά εμπόδια στα πεζοδρόμια της πόλης. Τα φυσικά εμπόδια είναι μια διαχρονική προσφορά του δήμου, ως ελάχιστη συμβολή στη βελτίωση της καθημερινότητας του πολίτη και την ισορροπημένη ένταξή του σε ένα βιώσιμο και αναπτυξιακό περιβάλλον

ΑΝΑΣΤΟΛΗ ΔΡΑΣΗΣ: H RAF WEST JOURNAL , φοβούμενη υπερθέρμανση του εγκεφάλου, αναστέλλει τη δράση της λόγω ζέστης, περιμένοντας τις πρώτες στάλες του φθινοπώρου για να επαναδραστηριοποιηθεί. Ελπίζουμε μέχρι τότε ο Κυριάκος να μην έχει πάρει το ελικόπτερο

Πριν από 89 χρόνια, στις 19 Ιουλίου του 1936,  οι εργάτες της Βαρκελώνης,  οργανωμένοι  μέσα στην αναρχοσυνδικαλιστική οργάνωση της CNT, αντιστάθηκαν ένοπλα στους φασίστες πραξικοπηματίες στρατηγούς του Φράνκο και κατέλαβαν την πόλη. Δυο μέρες πριν, στις 17 Ιουλίου τα ισπανικά στρατεύματα κατοχής στο Μαρόκο είχαν στασιάσει ενάντια στη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση του «Λαϊκού Μετώπου»

“Λαέ της Καταλωνίας! Συναγερμός! Να είσαι έτοιμος για πόλεμο! Η στιγμή της δράσης έφτασε. Περάσαμε μήνες και μήνες κάνοντας κριτική στο φασισμό, καταγγέλοντας τη διαφθορά του, εξαπολύοντας συνθήματα, ώστε την κατάλληλη στιγμή να ξεσηκωθεί ο λαός ενάντια στην ολέθρια αντίδραση της Ισπανίας που θα αποπειραθεί να επιβάλλει την αποκρουστική της δικτατορία. Λαέ της Καταλωνίας, αυτή η στιγμή έφτασε. Η αντίδραση, στρατιωτικοί και πολίτες, παπάδες και μεγάλες τράπεζες, όλοι μαζί, σκοπό τους έχουν να εγκαθιδρύσουν το φασισμό στην Ισπανία, με τη βοήθεια μιας στρατιωτικής δικτατορίας. (…) Εμείς, ο λαός της Καταλωνίας, να είμαστε επί ποδός πολέμου, έτοιμοι για δράση, ο καθένας να ‘χει τη θέση του στη μάχη τώρα που είμαστε απέναντι στον εχθρό.

Ας πολεμήσουμε με όλη μας την ψυχή κι ας κρατάμε το όπλο στο χέρι, έτοιμοι για μάχη! Όποιος μείνει απαθής, προδίδει την υπόθεση της ελευθερίας του λαού. Ζήτω η C.N.T.! Ζήτω ο ελευθεριακός κομμουνισμός! Μπροστά στο φασισμό, γενική απεργία των επαναστατών!” (Περιφερειακή επιτροπή της C.N.T., 19 Ιουλίου 1936)

Όπως γράφει η Αναρχοσυνδικαλιστική Οργάνωση Ροσινάντε, σε επετειακή της ανάρτηση:

“Στους επόμενους μήνες ένα πρωτόγνωρο κοινωνικό και οικονομικό πείραμα θα ξεκινήσει στην Καταλονία και ευρύτατες περιοχές της Αργαονίας, καθώς και σε άλλες περιοχές της Ισπανίας: το πείραμα της Αυτοδιαχείρισης.

Μέχρι το τέλος του 1936 θα κολεκτιβοποιηθεί το 70% της Καταλανικής βιομηχανίας και το σύνολο των μεταφορών. Περισσότερες από 450 αγροτικές κολεκτίβες θα δημιουργηθούν στην Αραγονία. Το πρόγραμμα των κολεκτιβοποιήσεων θα εντάξει στους κόλπους του πάνω από 1,5 εκατομμύριο ανθρώπους.

Η αυτοδιαχείριση θα πετύχει σπουδαία οικονομικά αποτελέσματα, θα αυξήσει και θα εξορθολογίσει την παραγωγή και θα σταματήσει την σπατάλη ανθρώπινου κόπου για λογαριασμό του κέρδους και των αφεντικών. Κάποια από τα σχέδιά της, όπως η ενοποίηση του Ισπανικού σιδηρόδρομου, δεν θα ολοκληρωθούν από το Ισπανικό Κράτος παρά μισό αιώνα μετά.

Το πείραμα της Αυτοδιαχείρισης θα ηττηθεί από την διπλή επίθεση που θα δεχτεί, πρώτα από τους σταλινικούς νεκροθάφτες της επανάστασης του ΚΚ Ισπανίας και τους Σοβιετικούς υποστηρικτές του και έπειτα από τους φασίστες του Φράνκο με την υποστήριξη των Γερμανών ναζί και των Ιταλών φασιστών.

Ωστόσο, το γεγονός ότι για πολλούς μήνες οι εργάτες μπόρεσαν να διαχειριστούν την οικονομία και την παραγωγή, χωρίς αφεντικά και χωρίς κεντρική κρατική εξουσία, απομένει ακόμα και σήμερα ένα μήνυμα από τον χρόνο ότι ο σοσιαλισμός με ελευθερία βρίσκεται στις δυνατότητες της ανθρωπότητας.

Τιμή για πάντα στους εργάτες και τους ξωμάχους της Ισπανικής Επανάστασης!

Ζήτω ο ελευθεριακός σοσιαλισμός!

Ζήτω η CNT!”

Πριν από 70 ακριβώς χρόνια πραγματοποιήθηκε μια κινηματογραφική απόδραση από τις υψίστης ασφαλείας φυλακές των Βούρλων,  όπως ήταν γνωστή η Δικαστική Φυλακή Πειραιώς, στη περιοχή της Δραπετσώνας.

Ήταν ίσως η πρώτη παγκοσμίως ομαδική απόδραση με τη μέθοδο της κατασκευής υπόγειας σήραγγας. Μια απόδραση που θύμιζε την περίφημη απόδραση από το Αλκατράζ που έγινε το 1962 και γυρίστηκε ταινία το 1979. Μόνο που η ελληνική εκδοχή της προηγήθηκε κατά εφτά χρόνια και συμμετείχαν σε αυτήν 27 δραπέτες έναντι μόλις δύο στην περίπτωση του Αλκατράζ

Ένα άλλο στοιχείο που έχει ενδιαφέρον είναι πως ο ένας από τους 27 δραπέτες ήταν ο Ανδρέας Μπαρτζώκας, πατέρας του σημερινού προπονητή της ομάδας μπάσκετ του Ολυμπιακού

Πιο συγκεκριμένα, στις 17 Ιουλίου του 1955, 27 στελέχη του ΚΚΕ δραπέτευσαν έρποντας μέσα σε μία σήραγγα 17 μέτρων που είχε σκαφτεί από τους ίδιους αλλά και από τους συντρόφους τους απέξω δε βάθος 2 μέτρων και η οποία συνέδεε το κελί 13 με τα πλυντήρια του γειτονικού εργοστασίου «ΝΤΕΣΤΡΕ»

Από τους 27 δραπέτες, οι 20 ήταν υπόδικοι για κατασκοπεία, Είχαν συλληφθεί τον Απρίλιο του 1954 και είχαν μεταφερθεί στις φυλακές Βούρλων το φθινόπωρο του ίδιου χρόνου

Όπως ήταν αναμενόμενο, η απόδραση συγκλόνισε την Ελλάδα και γελοιοποίησε το στρατοκρατούμενο κράτος της μετεμφυλιακής Δεξιάς.

Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος με τον οποίο οι εφημερίδες της εποχής αποτυώνουν το γεγονός

Η εφημερίδα «Εμπρός» σημείωνε:

«Μια έντεχνος, μυθιστορηματική, δραματική, περιπετειώδης, καταπληκτική, ομαδική δραπέτευσις εγκαθείρκτων στελεχών του ΚΚΕ έλαβε χώραν εις τον Πειραιά. Δεν είναι η πρώτη. Προηγήθηκαν άλλαι, φυσικά ολιγώτερον μυθιστορηματικαί και με ολιγώτερα πρόσωπα αποδρασάντων (…) Η δραπέτευσις κομμουνιστών από τας φυλακάς δεν έχει τίποτε το εκπληκτικόν. Δεν πρόκειται περί του ληστάρχου Κουμπή ή του Τζατζά. Δι’ αυτούς δεν θα ευρίσκετο ουδείς συνεργός δια να τους βοηθήση να αποδράσουν (…) Εδώ πρόκειται περί Κόμματος ολοκλήρου περί παρανόμου και συνωμοτικής οργανώσεως, περί μηχανισμού κινούμενου συμφώνως προς την τελευταία λέξιν του συνωμοτισμού, διαθέτοντας και πρόσωπα άφθονα και έμπειρα εις τοιαύτα και μέσα οικονομικά και μέσα τεχνικά και ακόμη αφθόνους συνεργασίας εντός και αυτής της κρατικής μηχανής, την οποία όταν θελήση εις έναν τομέα την κάμνει να πάθη εμπλοκήν και να μη δύναται να κινηθή…»

Η εφημερίδα «Ελευθερία» σε πρωτοσέλιδο άρθρο της υπό τον τίτλο «Γελοιοποίησις», έγραφε στις 19 Ιούλη 1955:

«Η απόδρασις εικοσιεπτά (αριθμός 27) κρατουμένων από τας φυλακάς Βούρλων αποτελεί γεγονός καταπληκτικόν τόσον διά τον αριθμόν των διαφυγόντων όσον και διά τας συνθήκας υπό τας οποίας συνετελέσθη. Εις το κέντρον πολυσυχνάστου περιοχής υπό το φως της ημέρας και κατόπιν πολυμήνου προετοιμασίας κατά την οποίαν ηνοίχθη σήραγξ μήκους τριάντα ολόκληρων μέτρων και εχρειάσθη ν’ αποκομισθούν άνω των επτά κάρων χώματος και βράχων μια πολυάριθμος ομάς εγκατέλειψεν ανενόχλητος τας φυλακάς, επιβηβάσθη λεωφορείων και ταξί και ώχετο απιούσα προς μέγιστην γελοιοποίησιν του κράτους».

Η «Ακρόπολις» της ίδιας ημέρας έγραφε στην πρώτη σελίδα:

«Η καταπληκτική ομαδική απόδρασις των κομμουνιστικών στελεχών – Μέχρις ώρας ουδείς συνελήφθη από τους 27 κομμουνιστάς τους δραπετεύσαντας από τας φυλακάς Βούρλων το απόγευμα της Κυριακής υπό μυθιστορηματικάς συνθήκας

[…] Ο υπουργός Δικαιοσύνης αποκαλύπτει ότι προ μηνός σκοποί Χωροφυλακής ειδοποίησαν ότι ηκούοντα υποχθόνιοι κρότοι, ενηργήθη αμέσως αυτοψία υπό των αρμοδίων αρχών αλλ’ ουδέν απολύτως ανεκαλύφθη»

Αλλά και η εφημερίδα «Εθνικός Κήρυξ» της ελληνικής διασποράς στις ΗΠΑ έγραφε :

«Η θρασυτάτη δραπέτευσις των 27 κομμουνιστών προκαλεί γενικήν κινητοποίηση. Εικοσιτρείς χιλάδες αστυνομικοί αναζητούν τους ερυθρούς δραπέτας».

Τι ήταν τα Βούρλα

Η Δικαστική Φυλακή Πειραιώς, πιο γνωστή ως «Φυλακές των Βούρλων», ήταν φυλακή υψίστης ασφαλείας και πολύ καλά φρουρούμενη, βρισκόταν στη Δραπετσώνα, μερικές εκατοντάδες μέτρα μακριά από το λιμάνι του Πειραιά. Εκεί, ανάμεσα στα έλη που φύτρωναν βούρλα (από όπου πήρε και το όνομά της) χτίστηκαν, στα τέλη του 19ου αιώνα, 72 ισόγεια δωμάτια για να στεγάσουν οίκους ανοχής.

Κατά την περίοδο της Κατοχής, οι Ιταλοί και οι Γερμανοί άδειασαν το συγκρότημα από τις  ιερόδουλες και το μετέτρεψαν σε φυλακές, σηκώνοντας ψηλούς μαντρότοιχους και στήνοντας εσωτερικές και εξωτερικές σκοπιές.

Μετά την απελευθέρωση, το συγκρότημα εξακολούθησε να παίζει το ρόλο των φυλακών. Στις δυο πρώτες πτέρυγες (Α΄ και Β΄) βρίσκονταν οι ποινικοί κρατούμενοι , ενώ στην τρίτη πτέρυγα οι πολιτικοί κρατούμενοι.

Στα τέλη του 1954, η πολυαναμενόμενη «γενική αμνηστία» που περίμεναν οι πολιτικοί κρατούμενοι άρχισε να απομακρύνεται, καθώς νέες συλλήψεις συνέβαιναν ενώ οι εκτελέσεις δεν σταματούσαν. Η πιο πρόσφατη εκτέλεση ήταν του 26χρονου Χρήστου Καρανταή την Πρωτομαγιά του 1955 στο Ηράκλειο της Κρήτης.

Η επιχείρηση απόδρασης

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, το Κομμουνιστικό Κόμμα αποφασίζει να επιδιωχθεί η απόδραση μιας σειράς πολιτικών κρατουμένων στις Φυλακές των Βούρλων.. Τρεις  μήνες κράτησε η προετοιμασία και άλλους τέσσερις μήνες πήρε το σκάψιμο της υπόγειας σήραγγας

Το σχέδιο ήταν τέλεια μελετημένο και εκτελέστηκε με υποδειγματικό τρόπο, παρά τις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες

Το «έργο» ξεκίνησε από το γωνιακό κελί 13 της δυτικής πτέρυγας, που βρισκόταν κοντύτερα από κάθε άλλο στον εξωτερικό τοίχο των φυλακών και απέναντι από το εργοστάσιο «Ντεστρέ». Στο τσιμεντένιο δάπεδο του κελιού ανοίχτηκε μια τρύπα σχηματίζοντας ένα «πηγάδι» βάθους 3 μέτρων, απ’ όπου ξεκίνησε η κατασκευή της σήραγγας διαμέτρου 80 εκατοστών και μήκους 17-18 μέτρων. Η υπόγεια σήραγγα θα περνούσε κάτω από τα θεμέλια του τοίχου της φυλακής και του εξωτερικού μαντρότοιχου, θα διέσχιζε την οδό Δογάνη, θα περνούσε τον τοίχο του εργοστασίου «Ντεστρέ» και θα κατέληγε στα λουτρά του εργοστασίου.

Για το σχεδιασμό του έργου, τις απαραίτητες μετρήσεις και πληροφορίες για το εξωτερικό της φυλακής τις έδωσαν οι αρραβωνιαστικιές δύο κρατουμένων συντρόφων.

Η τρύπα άνοιξε κάτω από ένα κρεβάτι που βρισκόταν δεξιά, δίπλα στην είσοδο του κελιού 13. Τα εργαλεία της δουλειάς, ήταν ένα κοπίδι και ένα τσαγκαράδικο σφυρί, από εκείνα που έπαιρναν από το εργαστήριο της φυλακής για διάφορα μαστορέματα. Αργότερα, όταν προχώρησαν στο σκάψιμο, απόκτησαν κι ένα σκεπάρνι που το έβαλε κρυφά μέσα στις φυλακές ο αδερφός ενός από τους κρατούμενους.

Ο μικρότερος αδελφός του Σταύρου Σιδέρη, ο Γιάννης Σιδέρης, 16χρονος τότε, θυμάται:

«Στα επισκεπτήρια που πηγαίναμε, κουβαλούσαμε και βαλίτσες με ρούχα, φαγητά και διάφορα άλλα μικροαντικείμενα για τους δικούς μας. Καθόμασταν απέναντι ο ένας στον άλλο σε μεγάλα τραπέζια. Τις βαλίτσες τις έπαιρναν οι φύλακες, τις άνοιγαν και τις έψαχναν. Αυτό είχε γίνει πια μια συνήθεια. Άνοιγαν τις βαλίτσες  ρίχναν μια γρήγορη ματιά, περισσότερο μας κοίταζαν στα μάτια για να διαπιστώσουν κάτι το ύποπτο κι αυτό ήταν όλο. Άλλωστε μας ήξεραν πια, μας είχαν γνωρίσει. Μήνες αυτή η ιστορία…

Στο επισκεπτήριο πήγαινα πολύ σπάνια γιατί ήμουν μικρός, ήμουν 16 χρονών, αλλά ήμουν γεροδεμένος. Μια από κείνες τις μέρες που πήγα εγώ με τη βαλίτσα, που είχε διπλό πάτο, κουβαλούσα και διάφορα εφόδια που είχαν ζητηθεί. Ήξερα τι κουβαλούσα αλλά κοίταζα τον φύλακα με ψυχραιμία και εκείνος εφησυχασμένος άφησε την βαλίτσα να περάσει.

Κάτω στον διπλό πάτο υπήρχαν καμιά 40 λαμπάκια και ένα σκαλιστήρι, ένα σκεπάρνι  χωρίς το ξύλινο στυλιάρι του. Έτσι απέκτησαν το σκεπάρνι και προχώρησαν στο σκάψιμο. Τα λαμπιόνια και τις μπαταρίες άλλα τα φέρναμε νόμιμα, τάχα για να φτιάξουν καραβάκια και διακοσμητικά φωτιστικά, αλλά επειδή χρειάζονταν πολλά τα περνάγαμε και με παράνομο τρόπο.

Μας είχαν ζητήσει διάφορα υλικά, αλλά φυσικά δεν ξέραμε τι επιχειρούσαν να κάνουν…»

Το σκάψιμο άρχισε στις 17 Μαρτίου του 1955 και γινόταν ένα μέτρο κάτω από την επιφάνεια του εδάφους, προσέχοντας να μην ξεφύγουν προς τα πάνω, οπότε θα υπήρχε ο κίνδυνος (κυρίως όταν έφτασαν στην οδό Δογάνης) να υποχωρήσει το έδαφος από το βάρος των αυτοκινήτων που περνούσαν.

Το χώμα που συσσώρευαν  το έριχναν μέσα σε πάνινες σακούλες  που είχαν φτιάξει οι ίδιοι, τις πέρναγαν στη μέση τους και τις άδειαζαν στα αποχωρητήρια, απ’ όπου έπεφταν  στους υπονόμους με τη βοήθεια μπόλικου νερού.

Οι πέτρες και τα χαλίκια ρίχνονταν ως μπάζα σε ένα μεγάλο πεζούλι που έφτιαξαν στο χώρο του μπάνιου και μερικά τσιμεντένια πλυσταριά, με την άδεια της διεύθυνσης.

Όσο προχωρούσε το έργο, χρειάστηκε να φτιάξουν αυτοσχέδιο ανεμιστήρα για εξαερισμό της σήραγγας. Για να μην υποχωρήσουν τα χώματα, χρειάστηκε επίσης να υποστυλώσουν τη σήραγγα με ξυλεία που κατάφεραν να εξασφαλίσουν από παλιά κουφώματα

Το μεσημέρι της Κυριακής 17 Ιούλη 1955, ήταν όλοι έτοιμοι. Φόρεσαν πιτζάμες πάνω από τα καλά τους ρούχα, για να μην τα λερώσουν, κάλτσες πάνω από τα παπούτσια τους, μαντήλια στα κεφάλια τους και κατά ομάδες ξεκίνησαν να διασχίζουν τη σήραγγα και να περνούν μέσα στο εργοστάσιο «Ντεστρέ»

Εκεί συνάντησαν το φύλακα του εργοστασίου, τον οποίο κλείδωσαν σε ένα αποχωρητήριο.

Στην έξοδο του εργοστασίου όμως, οι δραπέτες έπεσαν πάνω στην κόρη του φύλακα, η οποία υποψιασμένη άρχισε να φωνάζει και έτρεξε να βρει τον πατέρα της, τον οποίο και απελευθέρωσε. Αμέσως ειδοποιήθηκαν οι φρουροί των φυλακών και σήμανε συναγερμός

Στις τρεις το μεσημέρι της Κυριακής, όταν μπήκαν στην Γ΄ Πτέρυγα ο υπαρχιφύλακας με τρεις φύλακες για την καταμέτρηση των κρατουμένων, στα τελευταία κελιά της πτέρυγας – στα κελιά 13,14 και 15 – δεν υπήρχε κανένας. Η μεγαλειώδης απόδραση των Βούρλων είχε ολοκληρωθεί.

Η κινητοποίηση των αρχών ήταν αστραπιαία. Έκλεισαν αμέσως οι δρόμοι με μπλόκα και έλεγχο των περαστικών. Σε λίγη ώρα τις φυλακές των Βούρλων επισκέφτηκαν ο υπουργός Δημόσιας Τάξης, ο αρχηγός της Χωροφυλακής, ο διοικητής της Γενικής Ασφάλειας, ο εισαγγελέας και ο διοικητής του Τμήματος Μεταγωγών Πειραιά.. Ο εξευτελισμός ήταν μεγάλος.

Το ίδιο βράδυ της απόδρασης, από την «Ελεύθερη Ελλάδα», τον παράνομο ραδιοφωνικό σταθμό του ΚΚΕ ακούστηκε η έκκληση: «Καλούμε το λαό και όλους τους πατριώτες να προστατεύσουν τους αγωνιστές που κατόρθωσαν να δραπετεύσουν από τις φυλακές της αμερικανοκρατίας. Ελευθερία και γενική αμνηστία στους αγωνιστές».

Στις 21 Ιουλίου του 1955, στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως δημοσιεύεται απόφαση με την οποία οι δραπέτες επικηρύσσονται με τον νόμο «περί ληστοκρατείας» με χρηματικές αμοιβές έως 30.000 δραχμές για τον φόνο ή τη σύλληψή τους και έως 15.000 δραχμές για την αποτελεσματική κατάδοσή τους «εις τας αρμόδιας Αρχάς». Αυστηρές ποινές προβλέφθηκαν και για όσους τους έκρυβαν.

Οι 27 δραπέτες ήταν οι Βαρδής Βαρδινογιάννης, φοιτητής Νομικής 33 ετών, Ανδρέας Βελλής, φοιτητής Πολυτεχνείου, 26 ετών, Γκαστόν Βερναρδής, τελειόφοιτος Ιατρικής, 31 ετών, Γιώργος Γεωργίου, εργάτης, 55 ετών, Αριστοτέλης Γεωργούλιας, έμπορος, τελειόφοιτος Νομικής, 38 ετών, Βασίλης Δουκάκης, μεταφραστής, 30 ετών, Χαράλαμπος Καλατζής, έμπορος, 28 ετών, Σταύρος Καρράς, σπουδαστής Πολυτεχνείου, 30 ετών, Βασίλης Κάτρης, εργάτης, 30 ετών, Παντελής Κιουρτζής, έμπορος, 42 ετών, Ζήσιμος Κόκλας, δημόσιος υπάλληλος, 40 ετών, Μιχάλης Κολοκοτρώνης, αρτεργάτης, 30 ετών, Κώστας Λιναρδάτος, δημοσιογράφος, τελειόφοιτος Νομικής, 33 ετών, Αλέκος Λογαράς, γεωπόνος, 29 ετών, Ανδρέας Μπαρτζώκας, λογιστής, 28 ετών, Δημήτρης Μυριανθόπουλος, εργάτης, 42 ετών, Δημήτριος Πανουσόπουλος, ιδιωτικός υπάλληλος, ετών 26, Αλέκος Παπαλεξίου, φοιτητής Ιατρικής, 36 ετών, Αλέξης Παπούλιας, δικηγόρος, 41 ετών, Στέλιος Πάσιος, σιδηροδρομικός, 31 ετών, Περικλής Ροδάκης, μεταφραστής, 30 ετών, Σταύρος Σιδέρης, πτηνοτρόφος, 30 ετών, Σωτήρης Σωτηρόπουλος, κτηματίας, 35 ετών, Λεωνίδας Τζεφρώνης, τελειόφοιτος Πολυτεχνείου, 35 ετών, Κυριάκος Τσακίρης, φοιτητής Νομικής, 39 ετών, Κώστας Φίλης, καθηγητής Φιλολογίας, 28 ετών και Γεώργιος Χατζηπέτρου, υδραυλικός, 33 ετών.

Ο πρώτος από τους δραπέτες που πιάστηκε, δυο μόλις ημέρες μετά την απόδραση στο σπίτι του ανθρώπου που τον έκρυβε, ήταν ο Σταύρος Σιδέρης.

Ο ίδιος ο Σταύρος Σιδέρης αφηγείται:

«Μ’ έπιασαν στις 6 η ώρα το πρωί ενώ ξυριζόμουν, στο λουτρό του σπιτιού που κρυβόμουν. Ο άνθρωπος που μ’ έκρυβε έλειπε και είναι βέβαιο, ότι αυτός τους έστειλε. Μου ήταν άγνωστος. Του είχαν πει, ότι θα φυλάξει έναν φοιτητή για ένα μήνα. Μόλις όμως δημοσιεύθηκε η είδηση για την απόδραση φαίνεται πως άρχισε να υποψιάζεται. Είχα αποφασίσει να φύγω από εκείνο το σπίτι, είχα κάνει και τις συνεννοήσεις μου και κείνο το πρωί περίμενα τον σύνδεσμο να με παραλάβει. Αρνήθηκα στους αστυνομικούς πως ήμουν αυτός που ζητούσαν. Είχα πλαστή ταυτότητα. Με πήγαν στο Α΄ Παράρτημα Ασφαλείας Πειραιώς και μ’ έφεραν σ’ αντιπαράσταση με τον άνθρωπο που με φιλοξενούσε. Έφαγα ένα κάρο ξύλο. Από τη στιγμή που βεβαιώθηκαν ποιος είμαι, ήθελαν να τα μάθουν όλα και κυρίως: Που πήγαν οι άλλοι. Ποιοι μας βοήθησαν απ’ έξω. Από που άνοιξε η σήραγγα. Για το τελευταίο αυτό ήρθε και μια ομάδα μηχανικών που διαφωνούσαν για το αν άνοιξε η σήραγγα από μέσα προς τα έξω ή το αντίθετο. Και ήθελαν να τους το πω εγώ. Ήρθε και ο Καλαντζής. Δεν έβγαλαν τίποτα».

Άλλοι δεκατέσσερις από τους δραπέτες συνελήφθησαν αρκετό καιρό αργότερα, από αυτούς οι 13 μετά από κατάδοση, και οι άλλοι δύο τυχαία. Εννέα κατάφεραν να διαφύγουν στο εξωτερικό: Οι Βελής, Βερναρδής, Καρράς, Κιουρτσής, Λιναρδάτος, Πανουσόπουλος, Πάσιος, Τζεφρώνης και Φίλης. Τέλος, ένας, ο Γιώργος Γεωργίου, σκοτώθηκε από σφαίρα αστυνομικού αποσπάσματος «επιχειρώντας να εξέλθη παρανόμως των ελληνικών συνόρων», σύμφωνα με σχετικό αστυνομικό δελτίο.

Πηγές

https://www.imerodromos.gr/17-ioulh-1955-h-megalh-apodrash-apo-ta-vourla/

http://mavrioxia.blogspot.com/2016/01/7.html

Ο άνθρωπος αυτός είναι σήμερα Υπουργός Υγείας. Παλιότερα ήταν Υπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης. Πιο παλιά ήταν Υπουργός Ανάπτυξης και Επενδύσεων. Ακόμη πιο παλιά ήταν Υφυπουργός Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας

Θα υποστήριζε κανείς πως ο Θεός μας κάνει πλάκα. Κανένας Θεός όμως δεν ευθύνεται για τα δικά μας χάλια. Γιατί αυτός ο τύπος κουβαλάει από πίσω του δεκάδες χιλιάδες προσωπικούς ψηφοφόρους, ίδιους και ίσως χειρότερους και από αυτόν

Από το 2003 μέχρι το 2012 ο Σπυρίδων-Άδωνις Γεωργιάδης ήταν μέλος του ΛΑΟΣ και από το 2007 ήταν βουλευτής του.  Από τη θέση αυτή κατηγορούσε τον Κώστα Καραμανλή πως «ξεπούλησε τη Μακεδονία», χαρακτήριζε τη Ντόρα Μπακογιάννη ως «εθνικά επικίνδυνη», τον Αντώνη Σαμαρά ως «τον πιο άχρηστο Υπουργό Εξωτερικών» κλπ κλπ κλπ

Δεν ξεχνάμε επίσης πως αυτός ο άνθρωπος πουλούσε από την τηλεόραση νανογιλέκα με υποτιθέμενες θεραπευτικές ιδιότητες, πως σε κάθε ευκαιρία διαλαλεί ότι δεν υπήρξαν ποτέ νεκροί στο Πολυτεχνείο και πως λίγο πριν τη μεγαλειώδη συγκέντρωση των Τεμπών υποστήριζε πως κανείς Έλληνας δεν ενδιαφέρεται για την προανακριτική για τα Τέμπη

Δεν ξεχνάμε ακόμη πως φώναζε το ναζιστικό σύνθημα «θα ξαναγυρίσουμε και η γη θα τρέμει» και πως στην καθημερινή τηλεοπτική εκπομπή που παρουσίαζε «Ελλήνων Έγερσις» πουλούσε και εκθείαζε βιβλία εθνικιστικού περιεχομένου, μεταξύ αυτών και το αντισημιτικό και φιλοναζιστικό βιβλίο του Κώστα Πλεύρη «Εβραίοι: Όλη η αλήθεια»

Τώρα βέβαια ο Άδωνις Γεωργιάδης είναι με τη Νέα Δημοκρατία και στο πλευρό του Ισραήλ στη γενοκτονία που διαπράττει στη Γάζα

Δεν θα τον χαρακτηρίσουμε εμείς γελοίο υποκείμενο ούτε πολιτικό απατεώνα – άσε μη φάμε και καμιά μήνυση.

Θα θυμίσουμε μόνο ένα βίντεο από την πρώιμη περίοδο του Άδωνι – τότε που πολιτευόταν ακόμη με το ΛΑΟΣ – όπου εκεί καταθέτει την άποψή του για μια περίπτωση οικονομικού σκανδάλου για την οποία η τότε κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας πρότεινε τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής, η οποία θα πήγαινε την έρευνα μέχρι το 1998 (!)

Όπως χαρακτηριστικά λέει: «Αυτό έγινε, λεηλασία.  Τι λέει η κυβέρνηση τώρα για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα; Λέει: Θα κάνουμε έλεγχο για να δούμε τι γινόταν από το 1998! Δηλαδή, ναι εμείς κλέψαμε, αλλά κλέψατε και εσείς»

Το μόνο που θα πούμε εμείς είναι πως «από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια». Η απολαυστική συνέχεια στο βίντεο που ακολουθεί.