Είμαστε λίγοι αυτοί που παλεύουν ενάντια στο Κακό
Ποια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα θα τοποθετούσε στη θέση του Υπουργού Υγείας έναν άνθρωπο που πουλούσε νανογιλέκα, τα οποία διώχνουν –όπως ισχυρίζεται- τους πόνους και μπαντάνες που ανακουφίζουν –όπως λέει- από τις ημικρανίες
Πριν από μόλις 8 χρόνια, ο τύπος αυτός -που όλη τη μέρα γυρνάει στα κανάλια και παριστάνει τον Υπουργό Υγείας- πουλούσε τα υποτιθέμενα θαυματουργά νανογιλέκα και τις θαυματουργές μπαντάνες
Και όχι μόνο αυτό. Ενώ υποτίθεται ότι τα πουλούσε στην προνομιακή τιμή των 119 ευρώ αντί για 179 που ισχυριζόταν πως ήταν η πραγματική τιμή τους, την ίδια στιγμή το προϊόν αυτό μπορούσες να το βρεις στο διαδίκτυο με μόλις 79 ευρώ.
Δεν αμφιβάλλουμε καθόλου πως αυτός ο άνθρωπος είναι καπάτσος. Ξέρει να πουλήσει τα πάντα. Νανογιλέκα, επιστολές του Ιησού (πριν από το Βελόπουλο), μπαντάνες για ημικρανίες, βιβλία αρνητών του Ολοκαυτώματος και θαυμαστών του Χίτλερ, βιβλία που αμφισβητούν αναμφισβήτητες αλήθειες όπως η ομοφυλοφιλία στην αρχαία Ελλάδα, να διαβάζει αρχαία ελληνικά σε σκύλους (δεν είναι πλάκα, το έχει κάνει. Τίποτα δεν είναι πλάκα γι αυτό το άτομο). Ξέρει να πουλάει πατριωτισμό, θρησκεία, ηθική, υπευθυνότητα, ακόμη και σοβαρότητα (!). Και μάλιστα, σε άφθονες ποσότητες
Ο τύπος αυτός είναι οπωσδήποτε ικανός. Κάποιοι τον θεωρούν έξυπνο. Κάποιοι άλλοι, τον θεωρούν ηλίθιο. Μα πώς μπορεί όμως ένας ηλίθιος να είναι ταυτόχρονα και επιτυχημένος;
Ο Διονύσης Χαριτόπουλος, στο περίφημο “Εγχειρίδιο βλακείας” προσπαθεί να ερμηνεύσει αυτό το φαινομενικά ασύμβατο μεταξύ ηλιθιότητας και επιτυχίας
«Ο πολιτισμός ευνοεί τον βλάκα. Στην πρωτόγονη κατάσταση τα πράγματα ήταν απολύτως ξεκαθαρισμένα. Αυτόν που αργούσε να καταλάβει γιατί τρέχουν οι άλλοι τον είχε αρπάξει η αρκούδα. Στην εποχή μας ο κάθε καθυστερημένος μπορεί να είναι κυβερνητικό στέλεχος ή αυτός που σε έχει ναρκωμένο στο χειρουργικό κρεβάτι. Οι τεχνικές και διοικητικές υποδομές που δημιουργήθηκαν με τη γιγάντωση των κοινωνιών άφησαν μεγάλα περιθώρια να καταλαμβάνουν υψηλές θέσεις στην κοινωνική κλίμακα και κάθε λογής σπουδαγμένοι φελλοί. Έτσι καλύπτεται μια πραγματική ανάγκη όχι μόνο γιατί οι έξυπνοι δεν επαρκούν ή δεν σπουδάζουν όλοι, αλλά και γιατί οι πιο ανεξάρτητοι από αυτούς προτιμούν να στρέφονται σε περισσότερο ελεύθερες και δημιουργικές ασχολίες από το να εγκλωβιστούν σε ένα στεγνό επαγγελματικό χώρο.
Ο επιτυχημένος βλάκας δεν είναι ανέκδοτο. Είναι μια πραγματικότητα γύρω μας και δεν πρέπει να προκαλεί εντύπωση μια ορισμένη επίδοση ή δεξιοτεχνία των στόκων. Οι μιμητικές ικανότητες του δίποδου είναι εγγεγραμμένες στον γενετικό του κώδικα και εκπαιδεύεται σαν τον σκύλο, την αρκούδα, το άλογο, το δελφίνι. Η εντυπωσιακή ταχύτητα που τα ανήλικα εξοικειώνονται με τα ηλεκτρονικά και τα παίζουν στα δάχτυλα είναι αποτέλεσμα μίμησης και όχι σκέψης (σε αυτή την ηλικία οι μιμητικές τους ικανότητες βρίσκονται στο φόρτε τους). Δεν τίθεται θέμα ότι μεγάλο μέρος της διανοητικής εργασίας οφείλεται στη μίμηση και όχι στη σκέψη. Ο ταγμένος βλαξ με το ανάλογο κούρντισμα μπορεί να κάνει θαύματα: να διευθύνει μια ορχήστρα, να οδηγήσει αεροπλάνο, να διδάξει φιλοσοφία, να γυρίσει μια ταινία, να αναλάβει υπουργείο, να παρουσιάσει μια τηλεοπτική εκπομπή, να γράφει σε εφημερίδα, να δώσει διαλέξεις. Μόνο που όταν συμβεί να γνωρίσεις από κοντά έναν τέτοιο αστέρα η απογοήτευση είναι αναμενόμενη»
Ο Άδωνις λοιπόν ξέρει να πουλάει τα πάντα. Και οι ηλίθιοι αγοράζουν. Το πρόβλημα είναι ότι τις επιλογές των ηλιθίων τις υφιστάμεθα όλοι
Ας απολαύσουμε τον Άδωνι να πουλάει νανογιλέγα για τη σκλήρυνση κατά πλάκας και μπαντάνες για τις ημικρανίες. Ας απολαύσουμε επίσης τον Παύλο Μαρινάκη να δικαιολογεί τις πωλήσεις των επιστολών του Ιησού από τον Άδωνι Γεωργιάδη
Μονάχα, αν θέλουμε να γελάσουμε αβίαστα, ας ξεχάσουμε για λίγο πως αυτοί οι άνθρωποι μας κυβερνούν και ας φανταστούμε ότι πρόκειται για νούμερο επιθεώρησης. Δε θα μπορούσε για παράδειγμα τον πωλητή νανογιλέκων να τον παίζει ο Κώστας Χατζηχρήστος και το ρόλο του κυβερνητικού εκπροσώπου ο Μάρκος Σεφερλής;
της Μαρίας Νάτση
"Είναι καιρός να καθαρίσουμε τους σταβλους του Αυγεία". Η φράση της Ευρωπαίας Εισαγγελέως Λάουρα Κοβέσι δεν ήταν απλώς μια συμβολική αναφορά στον μύθο. Ήταν μια καταδίκη χωρίς περιστροφές, καθώς η δυσοσμία της διαφθοράς στην Ελλάδα δεν περιορίζεται πια στο εσωτερικό της, αλλά έχει μολύνει ολόκληρη την Ευρώπη.
Με 84 έρευνες για διασπάθιση κοινοτικών κονδυλίων, η χώρα μας στέκεται ανερυθρίαστα στην κορυφή της ευρωπαϊκής ντροπής.
"Για χρόνια, εγκληματίες με την βοήθεια δημοσίων υπαλλήλων και υψηλών αξιωματούχων έκλεβαν χρήματα της Ε.Ε. Χρήματα που υποτίθεται ότι θα βοηθούσαν έντιμους και σκληρά εργαζόμενους αγρότες, να καλλιεργήσουν αυτή την όμορφη γη" .
Το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. «Ακρωνύμιο διαφθοράς, νεποτισμού και πελατειακών σχέσεων», το χαρακτήρισε η Κοβέσι .
Σε έρευνα βρίσκονται:
Και η λίστα της ντροπής δεν έχει τέλος.
Στο τραπέζι βρίσκονται πλέον και οι ύποπτες αποζημιώσεις του ΕΛΓΑ προς τους πλημμυροπαθείς της Θεσσαλίας μετά τον “Daniel”
Καταγγελίες αγροτών κάνουν λόγο για καλλιέργειες-“φαντάσματα”, για δηλώσεις “αλά καρτ” —σιτάρι που ξαφνικά μετατράπηκε σε ντομάτα—, για ζημιές-“μαϊμού” και για ένα πλέγμα μεθόδων που μετέτρεψε την τραγωδία σε ευκαιρία κλοπής δημοσίου χρήματος.
" Ήρθαμε για να μείνουμε. Προειδοποιώ οποιονδήποτε μπει στον πειρασμό να εμποδίσει το έργο μας, να το σκεφτεί δύο φορές ".
Ο τρόπος, το ύφος και το περιεχόμενο του λόγου της Ευρωπαίας Εισαγγελέως καθιστούν σαφές ότι δεν απευθύνεται σε μια ζωντανή δημοκρατία, αλλά σε ένα κακοστημένο ανδρείκελό της. Σε ένα κράτος με θεσμούς λεηλατημένους από την εξουσία, η οποία ντύνει τη διαφθορά με τον μανδύα της νομιμότητας και μετατρέπει τη Δικαιοσύνη σε εργαλείο συγκάλυψης.
" Θα συνεχίσουμε το έργο μας, παρά τους εκφοβισμούς"
Η Λάουρα Κοβέσι μας θυμίζει πως η λέξη «Δικαιοσύνη» δεν είναι ακόμη άδεια από νόημα.
Πηγή βίντεο: iEidiseis.gr
Σε εξέλιξη βρίσκεται ακόμη η προσπάθεια κατάληψης από τους Ισραηλινούς των πλοίων του Στόλου της Ειρήνης, Global Sumud Flotilla. Μια επιχείρηση που ξεκίνησε περίπου στις 20.00 της Τετάρτης. Όπως φαίνεται , κάποια πλοία εξακολουθούν ακόμη (την Πέμπτη το πρωί) να κατευθύνονται προς τη Γάζα, καθώς δεν έχουν αναχαιτιστεί από τις ισραηλινές δυνάμεις.
Μεταξύ των σκαφών που καταλήφθηκαν είναι και τα 4 σκάφη της ελληνικής αποστολής, το Οξυγόνο, ο Βαγγέλης Πισσίας, ο Παύλος Φύσσας και το Ahed Tahimi
Μάλιστα, ο Global Sumud Flotilla δημοσιοποίησε ένα σοκαριστικό βίντεο, που δείχνει τη στιγμή που πάνοπλοι Ισραηλινοί στρατιώτες κάνουν ρεσάλτο στο «Οξυγόνο» και το καταλαμβάνουν. Όπως κάποτε οι πειρατές
Στα ελληνικά πλοία της αποστολής βρίσκονται 26 Έλληνες πολίτες και άλλοι 8, διαφόρων εθνικοτήτων. Ας σημειωθεί ότι μία από αυτούς είναι βουλευτής, η Πέτη Πέρκα της Νέας Αριστεράς
Η τύχη τους μέχρι στιγμής αγνοείται
Εικοσιέξι Έλληνες ανέλαβαν να σώσουν την τιμή μιας χώρας που κατά τα άλλα ξέρει να εκφωνεί λόγους για ιδανικά και αξίες. Μαζί με αυτούς τους ήρωες, στέκονται χιλιάδες άλλοι αλληλέγγυοι. Απέναντί τους έχουν μια κυβέρνηση υποτακτικών, πολλές χιλιάδες σκοταδόψυχων και μια τεράστια μάζα αδιάφορων κυρ Παντελήδων
Αλλά, έτσι δε γίνεται πάντα;
Όσο για τους Ισραηλινούς, ας γνωρίζουν ότι η Ιστορία εκδικείται. Μπορεί να αργήσει,. αλλά θα εκδικηθεί. Το κεφάλαιο του Ολοκαυτώματος που το ξόδευαν χωρίς φειδώ, έχει πλέον εξαντληθεί. Θα το διαπιστώσουν αρχικά οι Ισραηλινοί τουρίστες που θα βρεθούν ανεπιθύμητοι. Θα το διαπιστώσουν στη συνέχεια οι κάτοικοι του Ισραήλ από τον αποκλεισμό που θα υποστούν σε πολλαπλά επίπεδα
Κάποτε, πολλοί από αυτούς ήρθαν στη γη της Παλαιστίνης ως πρόσφυγες, κυνηγημένοι από τα πογκρόμ ή ως μετανάστες που διεκδικούσαν μια καλύτερη ζωή. Στη συνέχεια, έγιναν έποικοι και κατακτητές. Πλέον, κατηγορούνται για εγκλήματα πολέμου και για γενοκτονία.
Για το νέο αντισημιτισμό που γεννιέται, υπεύθυνοι αυτή τη φορά θα είναι οι ίδιοι
Ο ισραηλινός στρατός, τα ξημερώματα της 1/10 κατέστρεψε τα δορυφορικά συστήματα επικοινωνίας του σκάφους Alma που οδηγούσε το Στόλο Global Sumud Flotilla, με το Sirius να αναλαμβάνει πλέον τη διοίκηση του Στόλου.
Οι Ισραηλινοί έκαναν την εμφάνισή τους λίγο μετά τις 3:00 π.μ , οπότε και οι 500 άνθρωποι που επιβαίνουν στα 45 σκάφη που κατευθύνονταν προς τη Γάζα, ανέβηκαν στο κατάστρωμα
Όπως μεταδίδει ο ανταποκριτής της ιταλικής Il Fatto Quotidiano, Αλεσάντρο Μαντοβάνι:
«Το πολεμικό σκάφος έκανε έναν κοντινό κύκλο γύρω από το Alma, με αποτέλεσμα να χάσει τον έλεγχο του Starlink, δυσχεραίνοντας την πλοήγηση… μπορούν να επικοινωνήσουν μόνο μέσω ασυρμάτου. Τώρα επαναλαμβάνουν την επιχείρηση με το Sirius, το δεύτερο σκάφος στην αλυσίδα διοίκησης του Στόλου. Σταματήσαμε πρώτοι, αλλά τώρα τα σκάφη έχουν ξεκινήσει ξανά με σταθερή ταχύτητα, περίπου 5 κόμβους την ώρα»
Ο Στόλος λοιπόν συνεχίζει. Τα μάτια μας πάνω του
Δείτε την ανταπόκριση από τo Στόλο της Ειρήνης, μέσω του Al Jazzeera
13:00. Update από τον Panos Haritos
Σύμφωνα με τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης στο Ισραήλ, η επιχείρηση κατάληψης των σκαφών που συμμετέχουν στη Flotilla για τη Γάζα, θα ξεκινήσει τις επόμενες ώρες. Μάλιστα επειδή στο Ισραήλ ξεκινά σε λίγες ώρες το Yom Kippur έχει δοθεί ειδική άδεια για τη διενέργεια της επιχείρησης. Ακολουθεί σχετικό δημοσίευμα του YNET
“Ενώ οι Ισραηλινές Αμυντικές Δυνάμεις —και ιδιαίτερα το ναυτικό— προετοιμάζονται για την πιθανότητα βίαιης ανάληψης του ελέγχου του στολίσκου, η αστυνομία προετοιμάζει ήδη περίπου 600 αξιωματικούς για την αναμενόμενη άφιξη των ακτιβιστών στο λιμάνι της Ασντόντ μετά τη σύλληψή τους. Στόχος είναι να μεταφερθούν γρήγορα στις ισραηλινές ακτές, όπου θα κρατηθούν και θα απελαθούν. Όσοι αρνηθούν θα κρατηθούν μέχρι την ολοκλήρωση μιας ταχείας νομικής διαδικασίας που θα επιτρέψει την απέλασή τους. Επειδή η επιχείρηση πρόκειται να πραγματοποιηθεί την ημέρα του Γιομ Κιπούρ, η αστυνομία έλαβε εκ των προτέρων ειδική ραβινική έγκριση.
Σε αντίθεση με τον προηγούμενο στολίσκο «Madelene», ο οποίος μετέφερε περίπου 12 ακτιβιστές, ο τρέχων στολίσκος -με την ονομασία Sumud- περιλαμβάνει 50 πλοία και περίπου 500 συμμετέχοντες. Αποτελεί μια άνευ προηγουμένου πρόκληση για τον Ισραηλινό Στρατό, αυξάνοντας τον κίνδυνο κλιμάκωσης και πιθανής απώλειας ελέγχου. Ως εκ τούτου, έχει συσταθεί μια ειδική ομάδα εργασίας, στην οποία συμμετέχουν ο Ισραηλινός Στρατός, η Shin Bet, η αστυνομία και το Υπουργείο Εξωτερικών.”
από ανάρτηση της Δέσποινας Κουτσούμπα
Ανδρομάχη
"Γυναίκα εγώ γεννήθηκα στη Φθία
Από παιδί μου λέγαν: "Σώπασε, θα σκύβεις το κεφάλι.
Ο λόγος του δεσπότη σου η σιωπή σου"
Αυτή η σιωπή, μεγάλη τέχνη
Ξένη, ανάξιο ζώο, θηλυκό
Το αίμα σου τραβάει τους λύκους.
Μη στέκεσαι σε βωμούς σφαχτάρι
Η δυστυχία σου λεκιάζει τους υψηλούς τους Οίκους.
Άνιση μάχη αρχίζεις και σίγουρα θα χάσεις.
Τρέξε ή λούφαξε. Μαζί τους μην τα βάζεις.
Το κράτος θα πέσει επάνω σου να σε συνθλίψει"
Τα λόγια της Ανδρομάχης του Ευριπίδη, σε μετάφραση Γ.Β.Τσοκόπουλου από τον Αργύρη Ξάφη στην εκπληκτική παράσταση της Μαρίας Πρωτόπαππα, ακούγονταν σε όλο το Ηρώδειο. Μου φάνηκε πως όλο το Ηρώδειο, για μια στιγμή, σκεφτόταν το ίδιο πράγμα: τις μανάδες των Τεμπών. Τη Μαρία Καρυστιανού. Τη Μιρέλλα Ρούτσι. Λες και για αυτήν έγραψε το έργο ο Ευριπίδης.
Μετά σκέφτηκα ότι είναι ιδέα μου, ότι όλα τα μεγάλα έργα τέχνης μας μιλάνε για αυτό που έχουμε στο μυαλό μας. Κοίταξα γύρω μου: αποκλείεται όλες αυτές οι καθιστές φιγούρες στο Ηρώδειο να σκέφτηκαν το ίδιο με μένα.
Πηλέας
"Κι εσείς έτσι ατσαλάκωτοι καρπώνεστε τους ξένους κόπους
Στην εξουσία θρονιάζεστε Ατρείδες,
περιφρονείτε τον λαό, όχλο τον θεωρείτε
Κι αντί να υπηρετείτε αυτή τη χώρα, δυνάστες γίνεστε"
Πριν προλάβει να πει τον επόμενο στίχο ("Εμπρός, αδειάστε μου τον τόπο") ο εξαιρετικός Δημήτρης Πιατάς ως Πηλέας, ένα χειροκρότημα δόνησε το Ηρώδειο. Στο άκουσμα της φράσης "δυνάστες γίνεστε".
Ναι, μάλλον σκεφτόμασταν σχεδόν όλοι οι θεατές το ίδιο πράγμα εκείνο το βράδυ...
Γι' αυτό η Ανδρομάχη και ο Πηλέας, παρά τις τόσες τους καταστροφές, στο τέλος θα τα καταφέρουν. Και μόνο τότε θα έρθει η κάθαρση.
No Other Land. Δεν υπάρχει άλλη γη για τους Παλαιστίνιους. Όσο οι Ισραηλινοί δεν το καταλαβαίνουν, τόσο πέφτουν πιο βαθιά σε ένα αδιέξοδο, από το οποίο ίσως δεν υπάρχει επιστροφή.
No Other Land. Η ταινία που γύρισαν από κοινού ένας Παλαιστίνιος, ο Basel Adra και ένας Ισραηλινός, ο Yuval Abraham, για να αποτυπώσουν τη βία και τον εκτοπισμό που βιώνουν οι Παλαιστίνιοι στα κατεχόμενα από τους Ισραηλινούς Παλαιστινιακά εδάφη της Δυτικής όχθης
Η ταινία επικεντρώνεται στον πολύχρονο αγώνα που δίνει η παλαιστινιακή κοινότητα στην περιοχή Masafer Yatta ενάντια στον σφετερισμό της γης τους από τον ισραηλινό στρατό. Η Masafer Yatta είναι μια ορεινή καλλιεργήσιμη περιοχή, που περιλαμβάνει είκοσι μικρά χωριά που υπάρχουν εκεί πολύ πριν έρθουν στην Παλαιστίνη οι Εβραίοι και ιδρυθεί το ισραηλινό κράτος.
Ωστόσο, το 1980 ο ισραηλινός στρατός κήρυξε την περιοχή «ζώνη στρατιωτικής εκπαίδευσης», απαγορεύοντας την κατοίκησή της από Παλαιστίνιους. Μια απόφαση που - όπως αποδεικνύεται από απόρρητα έγγραφα – είναι προσχηματική και πάρθηκε για να περιοριστεί η εξάπλωση των αραβικών οικισμών στην περιοχή
Οι σκηνοθέτες της ταινίας, με πραγματικό κίνδυνο της ζωής τους, αποτυπώνουν στο φακό τις κατεδαφίσεις σπιτιών και σχολείων, τις καταστροφές δρόμων, καλλιεργειών και πηγαδιών, τους εξευτελισμούς, τραυματισμούς και θανατώσεις των Παλαιστινίων κατοίκων της Masafer Yatta από τον ισραηλινό στρατό κατοχής, σε αγαστή συνεργασία με τους παράνομους Εβραίους εποίκους.
Είναι πραγματικά ανατριχιαστικό να βλέπει κανείς έναν στρατό κατοχής να εξαφανίζει όλα τα ανθρώπινα σημάδια που έχουν αφήσει οι αυτόχθονες κάτοικοι στη γη τους.
Είναι πραγματικά εντυπωσιακό να βλέπει τους διωγμένους να επιστρέφουν, να ξαναχτίζουν και να ξαναφυτεύουν. Μέχρι την επόμενη φορά που θα τους τα γκρεμίσουν πάλι
Και είναι απολύτως εξηγήσιμο πως όταν σε ένα λαό δεν αφήνεις κανένα περιθώριο να ζήσει με αξιοπρέπεια, όταν έχεις ένα λαό φυλακισμένο, όταν έχεις ένα λαό που ο στρατός κατοχής μπαινοβγαίνει στο σπίτι του, όταν έχεις ένα λαό που τον ταπεινώνεις, τον βασανίζεις και τον σκοτώνεις, αυτός ο λαός κάποια στιγμή θα πάρει τα όπλα και δε θα σκεφτεί «λογικά και ανθρώπινα». Γιατί δεν του συμπεριφέρθηκαν ποτέ και αυτού του λαού ανθρώπινα
Έτσι ακριβώς έγινε η 7η Οχτώβρη του 2025, σαν αποτέλεσμα δεκαετιών καταπίεσης και εξευτελισμού ενός λαού που βρέθηκε ξαφνικά ξένος στη δική του γη.
Όποιος δει την ταινία και βάλει τον εαυτό του στη θέση των Παλαιστινίων θα το αντιληφθεί
Η ταινία απέσπασε πολλά βραβεία με σημαντικότερα το Βραβείο Καλύτερου Ντοκιμαντέρ στην Berlinale, αλλά και το Όσκαρ Καλύτερου Ντοκιμαντέρ
Αξίζει να τη δούμε όλοι για να καταλάβουμε πως δε θα υπάρξει Ειρήνη, όσο θα μένει σκλαβωμένη η Παλαιστίνη
ποίημα του Τάκη Σινόπουλου, από την ποιητική συλλογή Μεταίχμιο Β΄ (1957)
Κοιτάχτε μπήκε στη φωτιά! είπε ένας από το πλήθος.
Γυρίσαμε τα μάτια γρήγορα.
Ήταν στ’ αλήθεια αυτός που απόστρεψε το πρόσωπο, όταν του μιλήσαμε.
Και τώρα καίγεται.
Μα δε φωνάζει βοήθεια.
Διστάζω. Λέω να πάω εκεί. Να τον αγγίξω με το χέρι μου.
Είμαι από τη φύση μου φτιαγμένος να παραξενεύομαι.
Ποιος είναι τούτος που αναλίσκεται περήφανος;
Το σώμα του το ανθρώπινο δεν τον πονά;
Η χώρα εδώ είναι σκοτεινή. Και δύσκολη. Φοβάμαι.
Ξένη φωτιά μην την ανακατεύεις, μου είπαν.
Όμως εκείνος καίγονταν μονάχος. Καταμόναχος.
Κι όσο αφανίζονταν τόσο άστραφτε το πρόσωπο.
Γινόταν ήλιος.
Στην εποχή μας όπως και σε περασμένες εποχές
άλλοι είναι μέσα στη φωτιά κι άλλοι χειροκροτούνε.
Ο ποιητής μοιράζεται στα δυο.
της Μαρίας Νάτση
Λιτός, δωρικός καθήμενος επί σκηνής, άξαφνα, με μια ανάσα σηκώνεται, θεριεύει, γιγαντώνεται, σχίζει με τα χέρια του τον αέρα απελευθερώνοντας ενέργεια μεγατόνων , ηλεκτρίζει τον χώρο και όλοι και όλα συντονίζονται στον ρυθμό του. Ο χώρος χάνει την υλική του υπόσταση, ο χρόνος χάνει τη βολεμένη ροή του. Άλλωστε έχει δηλώσει ότι "η τέχνη είναι παρηγοριά της αιωνιότητας"
Όμως ζούμε, όπως λέει ο μεγάλος συνθέτης σε εποχές πολιτιστικής αναιμίας.
«Κανέναν δεν έχω ακούσει να ψελλίζει έστω και μια λέξη για το πρωτοφανές πνευματικό έλλειμμα. Μιά τηλεορασόπληκτη κοινωνία «επιβιώνει πνευματικά» χωρίς να έχει καταλάβει ότι έχει μεταμορφωθεί σε ζόμπι.
Κάποτε ο ιστορικός του μέλλοντος για να αναγνωρίσει την ιδιοσυγκρασία του λαού μας θα πρέπει να ανατρέξει στις μετρήσεις τηλεθέασης.
Και τα παιδιά;
Άφρονες Έλληνες, παράφρονες πολιτικοί, δεν αφουγκράζεστε την αγωνία και την οργή τους;
Και όλα αυτά εν ονόματι μιας επικίνδυνης ουτοπίας: της εξουσίας, όποιας εξουσίας.
Να τη χαίρεστε.
Όμως: η πολιτική είναι έρμαιο του χρόνου.
Η δημιουργική τέχνη είναι άχρονη.
Και για να τελειώνουμε: ὁ Παπανδρέου πέθανε, ὁ Βαμβακάρης ζει»
Άχρονος και ο Σταύρος Ξαρχάκος που σε ηλικία μόλις 23 ετών παρουσίασε την πρώτη μουσική δουλειά του την "Βαρκαρόλα”, ακολουθώντας έπειτα, μια πολυσχιδή καλλιτεχνική πορεία από το "Μεγάλο μας Τσίρκο" έως το "Ρεμπέτικο" δέκα χρόνια μετά, από τον Γκάτσο έως τον Λόρκα με μια πληθώρα εμβληματικών έργων.
Αν και οι καλλιτεχνικές δημιουργίες του είναι πολλές, εμείς θα σταθούμε στην ιστορία ενός πολυαγαπημένου τραγουδιού το "Ήτανε μια φορά", σε στίχους του Κώστα Φέρρη με τη φωνή του Νίκου Ξυλούρη που γράφτηκε για το σίριαλ “Οι Έμποροι των Εθνών".
Το τραγούδι είχε μια ενδιαφέρουσα πολιτική πορεία, καθώς ακούστηκε για πρώτη φορά στο περίφημο «Κοντσέρτο ’73», που πραγματοποιήθηκε στην εκρηκτική περίοδο της χούντας, μετά τα αιματηρά επεισόδια της Νομικής. Η χούντα επέτρεψε τη διοργάνωση ορισμένων συναυλιών, αυστηρά ελεγχόμενων, ώστε να λειτουργήσουν ως βαλβίδα αποσυμπίεσης. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο πραγματοποιήθηκε και η ιστορική συναυλία, με 25.000 θεατές στο γήπεδο της Αλεξάνδρας, η οποία εξελίχθηκε σε πολιτικό γεγονός, καθώς τα πλήθη ξεχύθηκαν στους δρόμους τραγουδώντας «Πότε θα κάνει ξαστεριά».
Ακολούθησαν τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, στα οποία συμμετείχε και ο Νίκος Ξυλούρης.
Η Χούντα έσπευσε τότε να απαγορεύσει την αναμετάδοση του τραγουδιού με τη φωνή του “Αρχάγγελου” στο σίριαλ, αφήνοντας να ακουστεί μόνο το ορχηστρικό του μέρος.
Κι έτσι το τραγούδι, πρώτα ρίζωσε και αγαπήθηκε στην Κύπρο, όπου κυκλοφόρησε στην αυθεντική του ηχογράφηση.
Όμως, κάθε φορά που ένα στόμα το τραγουδά, ξαναγεννιέται· κάθε ανάσα ενσταλάζει ζωή στις νότες του και το τραγούδι, ευτυχώς, δεν λησμονήθηκε ποτέ.
Στο “Ήτανε μια φορά”, ο Σταύρος Ξαρχάκος συνταιριάζει ρυθμούς και μουσικές παραδόσεις, μπολιάζοντας το δημοτικό τραγούδι με νέα πνοή.
«Το Δημοτικό τραγούδι έλεγε ο Νίκος Γκάτσος είναι η μεγαλύτερη ποίηση που υπάρχει στον κόσμο. Τώρα γιατί το έλεγε; Το έλεγε ίσως γιατί φτάνει από τον άκρο ρεαλισμό στον άκρο σουρεαλισμό.
Όλοι οι συνθέτες έχουμε αντλήσει από το Δημοτικό τραγούδι και την εκκλησιαστική υμνολογία. Σκέφτηκα ότι αυτό δεν μπορεί να είναι ένα μουσειακό είδος»
Ο Νίκος Ξυλούρης το ερμήνευσε βάζοντας τη δική του σφραγίδα· άλλαξε τονισμό στο “μάτια μου” χωρίς να ζητήσει την έγκριση του Ξαρχάκου. Μα ανάμεσά τους υπήρχε φιλία βαθιά και σεβασμός αμοιβαίος· μια σχέση εμπιστοσύνης, που δεν χρειαζόταν άδειες.
«Δεν μπορείς να είσαι αυστηρός με μια τόσο αρχέγονη προσωπικότητα όπως ήταν ο Ξυλούρης. Να του έλεγα τι; Να μην προφέρει το φωνήεν έτσι; Να αλλάξει τη γλωσσολαλιά του; Αφού αυτό το πράγμα ερχόταν από τα βάθη των αιώνων»
Το τρυφερό αυτό τραγούδι έφτασε σε εμάς κουβαλώντας τη δική του ιστορία, αλλά και τις σκοτεινές και φωτεινές στιγμές της χώρας μας.
Έχει όμως τη δύναμη ακόμα και το σκοτάδι του τόπου μας να το μετουσιώνει σε φως.
«Μια χώρα που ταξιδεύει μ' αυτό το φως δεν πρόκειται να χαθεί ποτέ. Θα περάσει διάφορες φάσεις, όπως έχει περάσει κι άλλοτε στην Ιστορία της. Αλλά θα γυρίσει πάλι ο τροχός. Αυτό το φως δεν θα μας αφήσει ανυπεράσπιστους»
Πηγές:
https://www.youtube.com/watch?v=3wLFc3soZfI
https://www.lifo.gr/culture/music/stayros-xarhakos-mia-hora-poy-taxideyei-m-ayto-fos-den-prokeitai-na-hathei-pote.
https://www.catisart.gr/stayros-xarchakos-apo-to-66-mechri-kai-to/
https://www.lifo.gr/culture/music/stayros-xarhakos-istoriko-kontserto-73-poy-exelihthike-se-antidiktatoriki-poreia
«Μπορεί να μας απωθεί το παρουσιαστικό τους. Μπορεί να μας απωθεί η ωμή χρήση βίας από τη μεριά τους. Μπορεί η δράση τους να είναι τελικά διαλυτική. Ας φανούμε όμως ψύχραιμοι και ας προσπαθήσουμε να δούμε την πραγματικότητα διαλεκτικά και όχι όπως θα θέλαμε να είναι
Και η αλήθεια είναι ότι κι εγώ δυσκολεύτηκα να πάρω το θάρρος να γράψω το άρθρο. Όταν κάποιος έχει δημόσιο λόγο ή νομίζει ότι έχει ή προσπαθεί να αποκτήσει, είναι βέβαιο πως έχει βρεθεί μπροστά στο δίλημμα να πει ελεύθερα την άποψή του ή να αυτολογοκριθεί, προκειμένου να μην έρθει σε ρήξη με το “κοινό” του και θεωρηθεί αποστάτης ή προκειμένου να μην παρεξηγηθούν τα λεγόμενά του και του αποδοθούν προθέσεις που δεν έχει. Και ξέρουμε πολύ καλά πως στην εποχή των social media τα λαϊκά δικαστήρια παίρνουν άμεσα και άκριτα φωτιά
Ο λόγος αφορά στα παιδιά με τις κουκούλες. Αυτά τα παιδιά που καίνε και σπάνε τα πάντα χωρίς αναστολές και που όταν τα βλέπουμε να βάζουν φωτιά στα γαλλικά προάστια ή στο Λος Άντζελες δεν τα αποκαλούμε ούτε ασφαλίτες ούτε προβοκάτορες. Αλλά παιδιά του χάους. Ενός χάους που γέννησε το μίσος. Και ναι, τα παιδιά αυτά έχουν μίσος μέσα τους. Αυτό είναι το μόνο βέβαιο
Μήπως όμως θα ήταν πιο σώφρον να δούμε τι προκάλεσε αυτό το μίσος; Μήπως θα έπρεπε να πάψουμε πλέον να τους αποκαλούμε προβοκάτορες; Χωρίς πάλι αυτό να σημαίνει από τη μεριά μου πως επικροτώ τη δράση τους. Απλά θέλω να ερμηνεύσω το φαινόμενο με μια ματιά αποστασιοποιημένη από κάθε είδους εξαρτήσεις, αγκυλώσεις και φαντασιώσεις»
Κάπως έτσι είχα ξεκινήσει να γράψω ένα άρθρο τον περασμένο Μάρτιο, αλλά στην πορεία εγκατέλειψα την προσπάθεια. Δε θέλησα να ρίξω κι άλλο λάδι στη φωτιά, γιατί γνωρίζω πως πάρα πολλοί από αυτούς που θεωρούν τα παιδιά με τις κουκούλες ασφαλίτες ή προβοκάτορες είναι άνθρωποι καλών προθέσεων. Γνωρίζω από την άλλη μεριά βέβαια, πως οι καλές προθέσεις από μόνες τους δεν αρκούν. Χρειάζεται επιπλέον κριτική σκέψη και πραγματική διάθεση για δράση. Όπως λέει και το ρητό: “Ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις”
Το ξαναθυμήθηκα όμως σήμερα με αφορμή τις αντιδράσεις που προκάλεσε η παρουσία κρανοφόρων και ροπαλοφόρων διαδηλωτών στη χθεσινή συγκέντρωση του Συντάγματος και το «ξεμπρόστιασμά» τους που υποτίθεται πως έγινε από το κίνημα «Μέχρι τέλους», μόλις οι εκπρόσωποι του κινήματος αποφάσισαν να καθίσουν οκλαδόν στο Σύνταγμα. Κάτι, που όπως ισχυρίζονται οι ίδιοι, απέτρεψε τη βίαιη διάλυση της συγκέντρωσης, καθώς οι “προβοκάτορες” είχαν πλέον εκτεθεί σε κοινή θέα και δεν μπόρεσαν να δράσουν πετώντας βόμβες μολότοφ, ώστε να δώσουν την αφορμή στην αστυνομία να επέμβει με χημικά, βόμβες κρότου λάμψης, ξυλοδαρμούς και συλλήψεις
Δυστυχώς, η «προβοκατορολογία» και η «ασφαλιτολογία», καλά κρατεί. Και μπορεί να απαλύνει τύψεις και ενοχές, δυστυχώς όμως λειτουργεί αποπροσανατολιστικά και διχαστικά για το κίνημα στο σύνολό του
Λες και δεν έχουμε δει να διαλύονται συγκεντρώσεις για ψύλλου πήδημα, για ασήμαντη αφορμή ή και για καμία. Απλά, όταν αποφασίζεται από τα πάνω η διάλυση της συγκέντρωσης, όταν λήγει ο χρόνος που έχει προαποφασιστεί από τα πάνω (ένας χρόνος βέβαια που μπορεί να αναθεωρείται κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης με βάση τη μαζικότητας της συμμετοχής), τα ΜΑΤ φοράνε τις αντιασφυξιογόνες μάσκες και αρχίζει το πανηγύρι. Το έχουμε δει πολλές φορές το έργο
Σήμερα λοιπόν, που το κοινό αίσθημα μιλά για αποσόβηση δράσης προβοκατόρων, θυμήθηκα το άρθρο που είχα ξεκινήσει να γράφω. Εντελώς τυχαία, έπεσα πάνω και σε ένα άρθρο παρόμοιου προβληματισμού στο Untold που το υπογράφει ο Σοφοκλής Αρχοντάκης. Αποφάσισα λοιπόν πως δεν υπήρχε λόγος να συνεχίσω το δικό μου άρθρο, ο Σοφοκλής τα λέει μια χαρά. Δίνω λοιπόν το λόγο στο Σοφοκλή. Κόντρα πιθανόν στο κοινό αίσθημα, αλλά με το αίσθημα πως έτσι υπηρετείται η αλήθεια. Αλλά και το κίνημα
Ακολουθεί το άρθρο του Σοφοκλή Αρχοντάκη
Για ακόμα μια φορά, χωρίς μάλιστα να υπάρξουν βίαια επεισόδια, φάνηκε πως η προβακατορολογία είναι εδώ και έχει στασίδι στην Αριστερά. Γιατί;
Κάποια στιγμή στην νεοελληνική ιστορία επανήλθε δυναμικά η προβοκατορολογία και η ασφαλιτολογία. Ας συγχωρεθεί το αδόκιμο των λέξεων, η ελληνική γλώσσα άλλωστε είναι ελαστική και ανεκτική σε νεολογισμούς.
Το πρόβλημα ανέκυψε ξανά χθες όπου κάποια στιγμή ο Θοδωρής Ελευθεριάδης, πολύ σωστά, βλέποντας κάποιες διμοιρίες των ΜΑΤ να ετοιμάζονται να επέμβουν, ζήτησε από τους διαδηλωτές να κάτσουν κάτω και από την αστυνομία να μην επιτεθεί σε ειρηνική συγκέντρωση.
Με την πλειονότητα του κόσμου να κάθεται, τότε φάνηκε μια ομάδα περιφρούρησης ενός οργανωμένου αντιεξουσιαστικού μπλοκ, με κράνη και σημαίες να στέκει ατάραχο. Δεν ήθελε κάτι περισσότερο το φαντασιακό του κυνηγημένου. Τους βάπτισε «ασφαλίτες».
Τι κι αν είχαν πανό, τι και αν υπογράφονταν το πανό, τι και αν έχουν ξαναβρεθεί με τους ίδιους όρους σε πορείες, από τον κόσμο των εύκολων like δεν μπορείς να βγάλεις την εύκολη εξήγηση: «Μυστικοί μπάτσοι ήθελαν να δημιουργήσουν επεισόδια για να επέμβουν τα ΜΑΤ». Μια κυρία μάλιστα στο φαντασιακό της το αποσόβησε κιόλας. Ηρωίδα!
Πρόκειται όμως για μια πρόταση που η Ελλάδα την έχει ζήσει στο πετσί της και η ιστορική μνήμη δεν την αφήνει να ξεχάσει.
Φυσικά και υπάρχουν ασφαλίτες σε πορείες, όχι όμως σε μπλοκ
Αν ζητήσεις από ένα μέλος του αντιεξουσιαστικού χώρου να σου περιγράψει την κατάσταση, μια λέξη μπορεί να περάσει από το στόμα του: «χωριό». Όλοι γνωρίζουν όλους και αν δεν τους γνωρίζουν προσωπικά, ξέρουν κάποιον που τους γνωρίζει.
Δεν υπάρχει η παραμικρή περίπτωση να βρεθεί ένα μπλοκ 100 ή 200 ασφαλιτών σε πορεία ντυμένοι σε αποκριάτικους διαδηλωτές και να μην το πάρει χαμπάρι ο ίδιος ο χώρος. Εδώ βλέπεις 1-2 να συμπεριφέρονται ύποπτα και οι διαδηλωτές τους τσιμπάνε.
Είναι πολλές οι φορές που 1-2 ασφαλίτες έχουν παραδοθεί στα ΜΑΤ σηκωτοί, τις περισσότερες φορές απείραχτοι, ακριβώς για να μην υπάρξει σύγκρουση. Δεν μπορεί να βγει από την αστυνομία η λογική του παρακρατικού. Το κάνουν και θα το κάνουν.
Ποτέ όμως ένα μπλοκ από δαύτους. Αυτό θα ήταν μια κοσμογονική αλλαγή ακόμα και για τα δεδομένα της αστυνομίας που θα εξαγρίωνε τεράστια μερίδα των δημοκρατικών πολιτών.
Ποιος είναι ο «προβοκάτορας»;
Είναι σαφές πως πολλές φορές η θεωρία των προβοκατόρων ζει στο φαντασιακό διαδηλωτών της Αριστεράς που δεν έχουν μεγάλη ή συχνή επαφή με τον δρόμο. Και αυτό είναι απόλυτα κατανοητό, σε σημείο που όλοι όσοι το επισημαίνουν να είναι ιδιαίτερα ευγενείς.
Όμως υπάρχει και σε δύο ακόμα κατηγορίες: Αυτών που το λένε πολιτικά, ως «προβοκατόρικη δράση διάσπασης μιας διαδήλωσης» που θα οδηγήσει σε επίθεση των ΜΑΤ και αυτών που το κάνουν εν γνώσει τους για μικροκομματικό όφελος.
Κάποιες φορές οι δύο κατηγορίες συνενώνονται. Αυτό είναι ασυγχώρητο.
Έχει όμως αξία να συζητηθούν.
Είναι προβοκάτορες
Ένα μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς αντιμετώπιζε και αντιμετωπίζει ακόμα τον αντιεξουσιαστικό χώρο ξεκάθαρα ανταγωνιστικά. Δεν τον αποδέχεται ως ισότιμο κομμάτι του λαού και θεωρεί πως η αντι-βία είναι αδικαιολόγητη.
Παρόλα αυτά κάποια από αυτά τα κόμματα διατηρούν ομάδες περιφρούρησης με κράνη, μπουφάν μηχανής και κοντόχοντρα στιλιάρια με σημαιάκια 20x20. Πολλοί έχουν κράνη χωρίς να έχουν καν μηχανή.
Το ζήτημα λοιπόν είναι πως αν ο αντιεξουσιαστικός χώρος δρα πολιτικά προβοκατόρικα, αυτό οφείλεις να το αιτιολογήσεις επίσης πολιτικά. Δεν μπορείς να λες ένα «είστε προβοκάτορες» και να το κλείνεις εκεί λες και ζούμε 100 χρόνια πίσω.
Σε ενοχλεί η δράση των αντιεξουσιαστών γιατί θεωρείς πως η αντι-βία δημιουργεί επεισόδια; Τα επεισόδια έρχονται μόνα τους και χωρίς άτομα με στιλιάρια και κράνη. Αρκεί να υπάρχουν ΜΑΤ ανάμεσα στον λαό.
Δεν φταίει ο λαός για την κρατική βία. Είναι ο ορισμός του victim blaming, να κατηγορείς το θύμα επειδή στην περίπτωσή μας αντιστέκεται.
Είναι ασφαλίτες
Το είναι ασφαλίτες έχει και πάλι δύο προεκτάσεις. Την πρώτη προαναφερθείσα κατηγορία που «δικάζει και καταδικάζει» λόγω άγνοιας και φυσικά εφόσον μπορεί να μπει σε διάλογο με ευγένεια, είναι σαφές πως είναι άδολη και την δεύτερη κατηγορία με την προέκταση της γνώσης.
Τι γίνεται όταν αυτός που λέει «είναι ασφαλίτες», γνωρίζει εκ των προτέρων πως πρόκειται για άτομα του αντιεξουσιαστικού χώρου; Εκεί θα έπρεπε να συζητήσουμε για τα κίνητρα.
Το πιο πιθανό κίνητρο είναι πως αυτός που γνωρίζει πως δεν πρόκειται για ασφαλίτες και τους κατηγορεί για αυτό, βλέπει την τεράστια «αιμορραγία» που έχει υποστεί η Αριστερά και κυρίως το πιο προοδευτικό κομμάτι της προς τον αντιεξουσιαστικό χώρο.
Δεν έφυγαν όλοι από τα κινήματα και τον δρόμο μετά τα Μνημόνια και τον ΣΥΡΙΖΑ. Κάποιοι προσφέρουν από άλλο μετερίζι. Από την Αριστερά έφυγαν.
Η προβοκατορολογία όχι μόνο μπολιάζει φόβο στις καρδιές των ανθρώπων πως «οι μπάτσοι είναι ανάμεσά σας και θα στήσουν επεισόδια», αλλά τους κάνει καχύποπτους με τα ίδια τα άτομα που θα παλέψουν με την αστυνομία σε περίπτωση επίθεσης για να προστατευτεί ή να φύγει ο κόσμος.
Το ζήτημα είναι πως το κάνει για μικροκομματικά οφέλη. Μπας και σταματήσει αυτή την αιμορραγία και επανδρώσει τις δικές της τάξεις. Έστω στο μέλλον. Είναι μια σαφής δαιμονοποίηση του χώρου που πατά στην δαιμονοποίηση που έχει υποστεί διαχρονικά από το ίδιο το κράτος.
Αναρχικός = μπάχαλος = γνωστός – άγνωστος = εχθρός του κινήματος
Κοιτάξτε το εξής παράδοξο που πρέπει να το δεις για να το κατανοήσεις. Η αστυνομία συλλαμβάνει κάτι περισσότερο από συχνά, άτομα του αντιεξουσιαστικού χώρου, τους φορτώνει ένα σκασμό ψευδείς κατηγορίες οι οποίες καταπέφτουν στα δικαστήρια.
Ποιο είναι το κέρδος του κράτους; Αρχικά το κράτος κρατά δαιμονοποιημένο το πιο δυναμικό κομμάτι του πληθυσμού, με αποτέλεσμα κάποιος να σκέφτεται τις κοινωνικές συνέπειες, την οικογενειακή πίεση και τις διώξεις που φέρει η συμμετοχή σε συλλογικότητες.
Μετά κρατά αυτό το κομμάτι του πληθυσμού σε οικονομική δυσπραγία από τις συχνές άδικες δικαστικές διώξεις. Με έναν «δικαστικό φόρο ιδεολογίας». Ταυτόχρονα δαιμονοποιεί τον χώρο αυτόν στον υπόλοιπο λαό λέγοντας «εμείς τους συλλαμβάνουμε και οι δικαστές τους αφήνουν».
Δημιουργώντας έτσι το αφήγημα του «γνωστού – άγνωστου». Το οποίο παρουσιάζεται στα ΜΜΕ και σε όλα τα πολιτικά κόμματα από την αριστερά ως την άκρα δεξιά ως κομμάτι συνεργαζόμενο με ένα «σκιώδες δικαστικό παρακράτος».
Και πάλι καταλήγει ο αντιεξουσιαστής ως «ασφαλίτης» και «προβοκάτορας».
Ο αντιεξουσιαστικός χώρος στην κοινωνία
Έχει ενδιαφέρον να δούμε πως ο αντιεξουσιαστικός χώρος έχει κάνει άνοιγμα στην κοινωνία τα τελευταία χρόνια. «Εκμεταλλευόμενος» την απογοήτευση και την φυγή του κόσμου της Αριστεράς από τα παραδοσιακά κόμματα και την μη ένταξη σε αυτά, εμπλούτισε ένα χαρακτηριστικό που ήταν πάντα εκεί: αυτό της προσφοράς.
Κάποτε η Αριστερά είχε να επιδείξει στις χειρότερες στιγμές του τόπου κοινωνικά φαρμακεία, κοινωνικά ιατρεία, τράπεζες τροφίμων, τράπεζες χρόνου και αλληλεγγύη στην πράξη. Πλέον αυτές οι κινήσεις πέρασαν στα χέρια του αντιεξουσιαστικού χώρου και με ακόμα περισσότερες ιδέες.
Πέρα από τις έκτακτες κινήσεις σε περιόδους φυσικών καταστροφών, η εθελοντική πυρόσβεση έχει μπει για τα καλά στον χώρο, λειτουργούν ξενώνες, ιατρεία και δομές υγείας. Όλη αυτή η προσφορά έχει αντίκτυπο στον λαό που βλέπει κάποιον δίπλα του έτοιμο να βοηθήσει, χωρίς να θέλει την ψήφο του ή ανταπόδοση.
Δεν είναι χάρη για να υπονοείται ανταπόδοση. Δεν είναι ρουσφέτι για να υπάρξει υποχρέωση. Όλες αυτές οι κινήσεις, δεν περνούν απαρατήρητες από τον λαό (ούτε από το Untold), εντείνουν την μετακίνηση ψηφοφόρων της Αριστεράς προς την δημοκρατική άβυσσο, δηλαδή τις συλλογικότητες και επιστρέφουν ως «Είναι ασφαλίτες».
Δεν είναι ασφαλίτες – Είναι τα παιδιά των Αριστερών
Στους χώρους εργασίας καμιά φορά μπολιάζεται η οπτική που βλέπουμε τα πράγματα. Σε μια συζήτηση λοιπόν με έναν δεξιούλη πριν χρόνια συζητούσαμε για τις ομάδες νέων φασιστών.
Το συμπέρασμα της συζήτησης ήταν – και το υπέγραφε – πως τα παιδιά των δεξιών έχουν καλές πιθανότητες να γίνουν νεοναζί, φασίστες και ακροδεξιοί.
Αντίστοιχα τον διαβεβαίωνα πως τα παιδιά των κεντροαριστερών και των αριστερών έχουν καλές πιθανότητες να γίνουν μέλη συλλογικοτήτων του αντιεξουσιαστικού χώρου.
Ο καθένας από εμάς μιλούσε για τους χώρους που γνώριζε. Αλήθεια. Αν ρωτήσουμε πόσα ΠΑΣΟΚόσπιτα «έκλεισαν» από τον χώρο ή πόσα παιδιά ΣΥΝασπιστών και ΣΥΡΙΖΑίων ανήκουν τώρα σε συλλογικότητες μπορεί να εκπλαγούμε.
Ακόμα και αν δεν εκπλαγούμε για το πόσα παιδιά συστημικών ΠΑΣΟΚων και Νεοδημοκρατών ανήκουν τώρα στην Άκρα Δεξιά και την νεόκοπη ελληνική alt right.
Δεν είναι επιστημονική παρατήρηση, αλλά παραμένει παρατήρηση
Δεν πρόκειται για πλειοψηφικά ποσοστά, αλλιώς δεν θα ήταν η ΝΔ εκεί που είναι και ας έχει υποστεί αιμορραγία 600.000 – 700.000 ψηφοφόρων σε άλλα κόμματα.
Αλλά πρόκειται για τα παιδιά αυτών που είδαν όλη την διαφθορά της ελληνικής πολιτικής σκηνής, είδαν το πάλαι ποτέ πρωτοποριακό ΠΑΣΟΚ να καταντά γιάφκα λαμόγιων και φυτώριο υπουργών της ΝΔ ή την Αριστερά να καταντά ασυνεπής και βολεμένη (στην καλύτερη).
Κάποια άλλα παιδιά, πιο «πατριωτικά» μπολιασμένα, είδαν και βλέπουν την Νέα Δημοκρατία – όπως όλοι μας – να είναι απελπιστικά διεφθαρμένη.
Σε όλες τις περιπτώσεις βάσει των αρχών που πήραν από το σπίτι, κάποια παιδιά επέλεξαν την πιο «αγνή» (τα εισαγωγικά για τα φασιστάκια) εκδοχή αυτών που διδάσκονταν από παιδιά. Κάποιοι έγιναν αλληλέγγυοι και κάποιοι έγιναν φασίστες.
Είναι τα παιδιά σας και τα παιδιά τους που σας σιχάθηκαν και τους σιχάθηκαν.
Τα ανυπόγραφα άρθρα στην Attica Voice φέρουν αυτόματα την υπογραφή της Συντακτικής της ομάδας, τα μέλη της οποίας μπορείτε να αναζητήσετε και να βρείτε στο site. Επειδή η εισαγωγή του άρθρου χρησιμοποιεί το πρώτο πρόσωπο και ίσως φέρει και μια προσωπική χροιά, θεωρώ πως πρέπει να αναφέρω ότι ο συντάκτης είναι ο Χρήστος Κωστούλας, μέλος της Συντακτικής ομάδας
Ο Κώστας Φουρίκος είναι μέλος του πληρώματος του ιστιοφόρου «Παύλος Φύσσας», ενός από τα έξι ελληνικά πλοία που μετέχουν στην αποστολή του Στόλου της Ειρήνης, Global Sumud Flotilla και κατευθύνονται προς τη Γάζα
Από το πλοίο γράφει, ξημερώματα Κυριακής:
Μετά από κουραστικές καθυστερήσεις, εκνευριστικές ασυνεννοησίες, προβλεπόμενες αστοχίες και απρόβλεπτες δυσκολίες… Μετά όμως και από αλληλέγγυες προσπάθειες, ατομικές και συλλογικές υπερβάσεις, dyi πατέντες, και υπερανθρωπες χειροτεχνίες, είναι γεγονός:
Ο στόλος, ενωμένος -ήδη από προχτές- μπήκε στην τελική φάση της προσπάθειάς του να φτάσει στη Γάζα, για να σπάσει τον παράνομο αποκλεισμό που επιβάλει το Ισραήλ στον πληθυσμό της.
Τα πλοία που ξεκίνησαν από 4 διαφορετικά σημεία της Μεσογείου (Βαρκελώνη, Τύνιδα, Κατάνια και Σύρο) ξεπερνούν τις βλάβες που προκύπτουν λόγω του κακού -μεταχειρισμένου στη συντριπτική πλειοψηφία- υλικοτεχνικού εξοπλισμού. Ξεπερνούν τις ζημιές από τις σιωνιστικές επιθέσεις, ξεπερνούν και τις ιδιοτροπίες του φθινοπωρινού καιρού και αποπλέουν από τη νότια Κρήτη , βγαίνοντας στα διεθνή ύδατα.
Για την ακρίβεια, τη στιγμή που γράφονται αυτές οι σκεψεις, τα πλοία του Global Sumud Flotilla βρίσκονται πλέον περίπου 400 ναυτικά μίλια από τη Γάζα!
Οι προσπάθειες μηνών, οι ακούραστες προσπάθειες τόσων χιλιάδων ανθρώπων να στήσουν ένα τέτοιο εγχείρημα υπό την πίεση της έλλειψης πόρων και υπό το κράτος των πάσης φύσεως απειλών και δολιοφθορών του Ισραήλ και των -συνένοχων με αυτό- δυτικών κυβερνήσεων, έχουν απτά αποτελέσματα.
Η χαρά που προέκυψε όλη τη χτεσινή νύχτα, από το γεγονός της πλεύσης στην ανοιχτή θάλασσα, ήταν τόση, που υπερέβη το κούνημα νότια της Καρπάθου, υπερέβη τη λαχτάρα από μια παροδική βλάβη στο «Πισσίας», υπερέβη και τα πράσινα / κόκκινα φωτάκια των drones πάνω από τα σκάφη και τα κεφάλια μας.
Από μία σκοπιά, το «ταξίδι τώρα αρχίζει». Από μία άλλη όμως, - ίσως την πιο ουσιαστική- αυτό είναι ένα ταξίδι που ξεκίνησε χρόνια πριν. Είναι επίσης, ένα ταξίδι που έχει ακόμα πολύ δρόμο μπροστά του, μέχρι τον τελικό προορισμό : την απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Από το ποτάμι μέχρι τη θάλασσα, και με κέντρο την Ιερουσαλήμ.
Γι αυτό -και έχοντας επίγνωση των παραπάνω- νιώθουμε χαρούμενοι για κάθε μικρό βήμα που κάνουμε, ανεξαρτήτως του τι θα συναντήσουμε στο επόμενο. Διότι γνωρίζουμε πως κάθε τέτοιο βήμα θα είναι επίπονο. Και ότι σε τελική ανάλυση η επίλυση δεν θα έρθει από την δική μας προσπάθεια.
Εμείς μπορούμε να πυροδοτήσουμε, να βοηθήσουμε, να ευνοήσουμε κάποιες καταστάσεις. Τα κινήματα, οι κοινωνίες, η Παλαιστινιακή Αντίσταση είναι που θα καταφέρουν και θα πανηγυρίσουν την πολυπόθητη νίκη.
Μέχρι τότε...
Όλα τα μάτια στον στόλο.
Όλα τα μάτια στη Γάζα και την Παλαιστίνη.
Και don’t worry. Όπως είπε και μια συνταξιδιώτισσα από το «Αχέντ Ταμίμι» χτες, λίγο πριν λύσουμε:
«Τα λέμε στην Παλαιστίνη, είτε κρατούμενοι, είτε ελεύθεροι».
Ιστιοφόρο «Παύλος Φύσσας»,
33°58′29.59″ Β, 27°2′47.71″ Α
Κυριακή 28 Σεπτέμβρη
Kι αυτή η Αττική η γη, η πάνσοφη κι ωραία το καύχημα, το κόσμημα, τ΄ άνθος όλου του κόσμου
μέλλει κι αυτή να ερημωθεί κι η στάθμη της να πέσει από τ' άγρια κύματα κι από τη συμφορά
(Νοστράδαμου Προφητείες αποδ. Alan Wistful μτφ Π. Νικολαϊδης V.31)
atticavoice@gmail.com
