Πριν από λίγες ημέρες, η Βενεζουελανή Μαρία Κορίνα Ματσάδο τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης  προκαλώντας κύμα αντιδράσεων και προσθέτοντας άλλο ένα πλήγμα στην ήδη βαριά πληγωμένη αξιοπιστία του θεσμού

Με αφορμή αυτή τη βράβευση, παρουσιάζουμε τις σημαντικότερες δράσεις της Ματσάδο που φαίνεται πως οδήγησαν – παραδόξως για πολλούς - στη βράβευσή της. Παράλληλα, θυμόμαστε τον Άγγλο συγγραφέα Χάρολντ Πίντερ που βραβεύτηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 2005, τον συγγραφέα του “1984” Τζωρτζ Όργουελ καθώς και τον συγγραφέα της “Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων” Λιούις Κάρολ.

Οι τρεις διάσημοι συγγραφείς θα μας βοηθήσουν να καταλάβουμε πώς ένα Νόμπελ Πολέμου μπορεί να βαφτιστεί Νόμπελ Ειρήνης

Από το πραξικόπημα του 2002 μέχρι το βραβείο Νόμπελ

Η Ματσάδο ήταν ένα από τα κεντρικά πρόσωπα του κωμικού και αποτυχημένου πραξικοπήματος κατά του Τσάβες το 2002, όταν  δικτάτορας της χώρας αναλαμβάνει ο Πέδρο Καρμόνα, πρόεδρος της Ένωσης Εργοδοτών, ο οποίος με το πρώτο του διάταγμα καταργεί το Σύνταγμα, διαλύει τη Βουλή και το Ανώτατο Δικαστήριο, απολύει όλους τους κυβερνήτες και τους δημάρχους των πολιτειών και των πόλεων της Βενεζουέλας και αναλαμβάνει προσωπικά όλες τις εξουσίες

Το πραξικόπημα αυτό δεν αντέχει ούτε δύο εικοσιτετράωρα, καθώς ο νόμιμα εκλεγμένος Τσάβες καταφέρνει να ανακτήσει αναίμακτα την εξουσία. Από τότε, η Ματσάδο αφιερώνει  τη ζωή της στην ανατροπή με κάθε τρόπο της νόμιμα εκλεγόμενης κυβέρνησης της Βενεζουέλας, συνεργαζόμενη στενά με την Ουάσιγκτον

To 2014, από το βήμα του Οργανισμού Αμερικανικών Κρατών, ζητάει ξένη στρατιωτική  επέμβαση στην Βενεζουέλα με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης Μαδούρο, έναν σχεδόν χρόνο από τον θάνατο του Ούγκο Τσάβες.

Το 2019, συμμετέχει στην ανεκδιήγητη αυτοαναγόρευση του ηγέτη της αντιπολίτευσης Χουάν Γκουαϊδό, σε πρόεδρο της Βενεζουέλας. Έτσι, χωρίς εκλογές. Με απόφαση δική του. Μια αυτοαναγόρευση που θα ήταν  απλά κωμική αν δεν είχε τη στήριξη των ΗΠΑ και την αναγνώριση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ακόμη και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ως πρόεδρος τότε της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αναγνωρίζει τον Γκουαϊδό. Αλλά και η σύζυγος του Κυριάκου, η Μαρέβα Γκραμπόφσκι, η σύζυγος του Κυριάκου, κάνει δηλώσεις υποστήριξης προς τον αμερικανοκίνητο τυχοδιώκτη

Απαιτεί την ιδιωτικοποίηση της δημόσιας εταιρείας πετρελαίου Petróleos de Venezuela (PDVSA) αλλά και όλων των εταιρειών που κρατικοποιήθηκαν από την κυβέρνηση Τσάβες, μεταξύ των οποίων και η Siderúrgica Venezolana, η εταιρεία στην οποία ο πατέρας της ήταν πρόεδρος της εκτελεστικής επιτροπής.

Το Φεβρουάριο του 2025 συμμετέχει με βιντεοσκοπημένο μήνυμά της στην συγκέντρωση των ακροδεξιών όλης της Ευρώπης στην Μαδρίτη. Εκεί όπου μεταξύ άλλων μαζεύονται οι Όρμπαν, Σαλβίνι, Λεπέν, Λατινοπούλου, Βίλντερς και οι ηγέτες του Ισπανικού VOX. Εκεί, όπου κεντρικά συνθήματα της συνόδου είναι η «Reconquista» – ένας όρος που αναφέρεται στις ευρωπαϊκές στρατιωτικές εκστρατείες εκδίωξης των μουσουλμάνων, που κορυφώθηκαν στα τέλη του 15ου αιώνα – και το «Make Europe Great Again». Εκεί, όπου καλωσορίζουν την επιστροφή του Ντόναλντ Τραμπ στην εξουσία και θέτουν ως στόχους την καταπολέμηση του Ισλάμ, ενώ επιπλέον καταφέρονται εναντίον της γραφειοκρατίας της Ε.Ε., της μετανάστευσης, της παγκοσμιοποίησης και των πολιτικών woke και διαφορετικότητας.

Αξίζει επίσης να αναφέρουμε πως το κόμμα της Ματσάδο, Vente Venezuela, έχει υπογράψει συμφωνία με το Λικούντ – το κόμμα του Νετανιάχου- για συνεργασία σε «πολιτικά, ιδεολογικά και κοινωνικά ζητήματα, στρατηγική, γεωπολιτική και ασφάλεια». Η ίδια η Ματσάδο, στηρίζει τη γενοκτονία στη Γάζα έχοντας δηλώσει δημόσια την «ακλόνητη υποστήριξή της στο δικαίωμα του Ισραήλ να υπερασπίζεται τον εαυτό του».

Κλείνουμε αυτή τη σύντομη παρουσίαση της Νομπελίστριας, αναφέροντας πως η βραβευθείσα αφιέρωσε  το βραβείο της στον Ντόναλντ Τραμπ, λέγοντας : «Η νίκη είναι πιο κοντά από ποτέ- Βασιζόμαστε στον Τραμπ»

Η διαστροφή των εννοιών

Ο Άγγλος συγγραφέας Χάρολντ Πίντερ, όταν του απονεμήθηκε το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 2005, στο διάσημο λόγο του «Τέχνη, Αλήθεια και Πολιτική» είχε πει μεταξύ άλλων, τα εξής:

«Οι Ηνωμένες Πολιτείες κατέχουν σήμερα έναν μοναδικό ρόλο στην ιστορία. Είναι, χωρίς αμφιβολία, η μεγαλύτερη δύναμη βίας που γνώρισε ποτέ ο κόσμος, όμως ταυτόχρονα παρουσιάζονται ως δύναμη του καλού.

Αυτή είναι μια εξαιρετικά επιτυχημένη πράξη υποβολής. Είναι μια πολύ έξυπνη, εξαιρετικά επίμονη πράξη πλύσης εγκεφάλου. Και πράγματι λειτουργεί: η προπαγάνδα είναι τόσο ισχυρή, που ακόμη και οι άνθρωποι των οποίων οι ζωές έχουν καταστραφεί από τις Ηνωμένες Πολιτείες, πιστεύουν στην καλοσύνη της.

Να παρουσιάζεις την εγκληματική πράξη ως πράξη ευεργεσίας. Είναι μια εντυπωσιακή, επιτυχημένη πράξη ύπνωσης»

Πρόκειται πράγματι για μια εντυπωσιακή πράξη ύπνωσης, όπου η διαστροφή των εννοιών επιβάλλεται μέσω της συνεχούς αναπαραγωγής της διαστροφής τους, οδηγώντας στον έλεγχο της σκέψης. Μία διαδικασία που είχε πολύ εύστοχα και παραστατικά περιγράψει ο Τζωρτζ Όργουελ στο περίφημο βιβλίο του «1984», εισάγοντας και εξηγώντας την περίφημη έννοια της New Speak, της Νέας Ομιλίας

Εκεί, όπου το Υπουργείο Πολέμου γίνεται Υπουργείο Ειρήνης, το Υπουργείο Προπαγάνδας γίνεται Υπουργείο Αλήθειας, το Υπουργείο Επισιτισμού γίνεται Υπουργείο Αφθονίας, τα κελιά των φυλακών γίνονται “διαμερίσματα”, ενώ τα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας είναι “στρατόπεδα χαράς”

Σε ένα κόσμο όπου «Ο πόλεμος είναι ειρήνη», «η ελευθερία είναι σκλαβιά», «η άγνοια είναι δύναμη», "η γενοκτονία είναι άμυνα", το Νόμπελ Πολέμου μπορεί άνετα να γίνει Νόμπελ Ειρήνης, η Κορίνα Ματσάδο να το κατακτήσει και ο Ντόναλντ Τραμπ να είναι ο επόμενος που θα το κερδίσει

Αρκετά πιο πριν από τον Όργουελ, το 1871, είχε μιλήσει για τη διαστροφή των εννοιών και ο Λιούις Κάρολ μέσα από το διάλογο του Χάμπτι Ντάμπτι με την Αλίκη, στο βιβλίο του “Through the Looking-Glass, and What Alice Found There” που αποτελεί τη συνέχεια του μυθιστορήματος “Οι Περιπέτειες της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων”

«Όταν εγώ χρησιμοποιώ μια λέξη», είπε ο Χάμπτι Ντάμπτι με μάλλον περιφρονητικό τόνο, «αυτή σημαίνει αυτό που θέλω εγώ, ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο».

 «Το ερώτημα είναι», είπε η Αλίκη, «αν μπορείς να κάνεις τις λέξεις να σημαίνουν τόσα διαφορετικά πράγματα».

«Το ερώτημα είναι», είπε ο Χάμπτι Ντάμπτι, «ποιος θα είναι αφεντικό -- αυτό είναι όλο»

Οι Σιωνιστές αποφάσισαν πως είναι περίπου κάτι σαν τον Οδυσσέα ο οποίος, μετά από απίστευτες περιπέτειες και κακουχίες, επέστρεψε στην πατρίδα του, την Ιθάκη. Μόνο που ο Οδυσσέας έκανε είκοσι χρόνια, και όχι δύο χιλιάδες

Είναι γνωστό πως οι Ισραηλινοί έχουν επενδύσει στην αποκάλυψη αρχαιολογικών ευρημάτων που να συνδέουν τη γη της Παλαιστίνης με τους Εβραίους κατοίκους της, δύο χιλιάδες χρόνια πριν, με προφανή στόχο την νομιμοποίηση της ιδεολογίας του Μεγάλου Ισραήλ

Ένας από τους πρωτοπόρους αυτών των προσπαθειών είναι ο Gabriel Danzig, πρόεδρος της Διεθνούς Ένωσης Σωκρατικών Μελετών και Ισραηλινός πανεπιστημιακός. Ο Gabriel Danzig κατοικεί στο Efrat, σε έναν οικισμό ισραηλινών εποίκων που οικοδομήθηκε το 1983 πάνω στη γη τεσσάρων παλαιστινιακών χωριών της, κατεχόμενης από το Ισραήλ, Δυτικής Όχθης όπου διεξάγει παράνομες ανασκαφές

Ο κύριος αυτός παραλληλίζει την επιστροφή των Εβραίων στην Παλαιστίνη με την επιστροφή του Οδυσσέα στην Ιθάκη. όπως γράφει χαρακτηριστικά στην εφημερίδα Times of Israel σε άρθρο με τίτλο “Odysseus the Zionist” (Ο Οδυσσέας Σιωνιστής):

«Αυτή η ιστορία [του Οδυσσέα] παρουσιάζει μια υπέροχη εικόνα της επιστροφής του εβραϊκού λαού από την εξορία. […] Αφού πολέμησαν έναν πόλεμο επιβίωσης, χωρίς όμως να σκοτώσουν τους εισβολείς, οι Εβραίοι μπόρεσαν να αναγνωρίσουν τα σημάδια της προηγούμενης ζωής τους εδώ: τα ερείπια της Μασάντα, την Καισάρεια και το Ηρώδειο […]. Όπως έγινε και με το σημάδι του Οδυσσέα [που αναγνώρισε η Πηνελόπη], οι εξετάσεις DNA έχουν επανειλημμένα αποδείξει ότι ακόμη και οι Ευρωπαίοι και Αμερικανοί Εβραίοι είναι πράγματι απόγονοι των αρχαίων Εβραίων του Ισραήλ. […] Όπως και με την επιστροφή του Οδυσσέα, το εβραϊκό κράτος νομιμοποιείται τόσο από το δικαίωμα της αρχικής κατοχής όσο και από το δικαίωμα της κατάκτησης»

Θα μπορούσαμε να προσπεράσουμε με χλευασμό τις παραπάνω απόψεις, αν δεν μαθαίναμε πως το τετραήμερο συνέδριο «Socratica VI» της Διεθνούς Εταιρείας Σωκρατικών Μελετών που έχει προγραμματιστεί για την ερχόμενη εβδομάδα (19-23/10) στο Ρέθυμνο, έχει ως συνδιοργανωτές το Τμήμα Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Κρήτης και το Πανεπιστήμιο Μπαρ-Ιλάν του Ισραήλ, με βασικό ομιλητή τον Gabriel Danzig  

Όπως γράφει ο Τάσος Κωστόπουλος στην Εφημερίδα των Συντακτών:

«Ας ξεκινήσουμε με το Πανεπιστήμιο Μπαρ-Ιλάν. Πρόκειται για ίδρυμα με θεοκρατικές ρίζες και διακηρυγμένο σκοπό «την καλλιέργεια της νέας γενιάς ηγετών στον εβραϊκό κόσμο», οι Εβραίοι φοιτητές του οποίου είναι υποχρεωμένοι –όποια κι αν είναι η ειδικότητά τους– να περάσουν πέντε μαθήματα εθνοθρησκευτικής κατήχησης («εβραϊκών σπουδών»), με ξεχωριστά θεολογικά αναγνωστήρια για τα δύο φύλα και ειδικό πρόγραμμα για «ομογενείς» από το εξωτερικό, προϋπόθεση για την εγγραφή των οποίων αποτελεί η συστατική επιστολή κάποιου ραβίνου. Το Μπαρ-Ιλάν συνεργάζεται στενά στο ερευνητικό πεδίο με τις ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις και τις υπηρεσίες ασφαλείας και πραγματοποιεί παράνομες (κατά το διεθνές δίκαιο) αρχαιολογικές ανασκαφές στα κατεχόμενα, τα ευρήματα των οποίων δεν γίνονται γι’ αυτόν τον λόγο δεκτά προς δημοσίευση από τα διεθνή περιοδικά του κλάδου. Εξ ου κι έχει μπει στη μαύρη λίστα ευρωπαϊκών ιδρυμάτων, όπως το Πανεπιστήμιο Ερασμος του Ρότερνταμ (το οποίο, σημειωτέον, είναι αντίθετο σ’ ένα γενικό μποϊκοτάζ των ισραηλινών ΑΕΙ), το αρμόδιο τμήμα του οποίου ζήτησε τον περασμένο Μάιο την απόρριψη ή διακοπή κάθε συνεργασίας μαζί του»

Ο Gabriel Danzig  είν επίσης ο ιδρυτής και διευθυντής του «Κλασικού Φόρουμ Σύγχρονων Ζητημάτων» που χρησιμοποιεί τον παραπλανητικό τίτλο «Μια σωκρατική εξερεύνηση των εγκοσμίων».

Χαρακτηριστική εικονογράφηση της ιστοσελίδας του «Κλασικού Φόρουμ για Σύγχρονα Ζητήματα», ενδεικτική της αισθητικής και της προσέγγισης

Όπως αναφέρει ο Τάσος Κωστόπουλος, στη σχετική ιστοσελίδα αναφέρεται πως  «Το Φόρουμ σχηματίστηκε την επαύριο των αντιισραηλινών διαδηλώσεων που σάρωσαν την ακαδημαϊκή κοινότητα ως αντίδραση στη σφαγή των Εβραίων την 7η Οκτωβρίου 2023 και την απάντηση του Ισραήλ. Αποσκοπεί να παράσχει ένα αντίβαρο στις πολυάριθμες αντιισραηλινές οργανώσεις που κυριαρχούν τώρα στον ακαδημαϊκό λόγο. Απαρτιζόμενο από πανεπιστημιακούς κλασικών και συναφών σπουδών, όπως η ιστορία, η φιλοσοφία και η πολιτική επιστήμη, […] παρέχει μια μοναδική ευκαιρία για την ανάσχεση των αντιισραηλινών αφηγημάτων εκεί απ’ όπου πηγάζουν: μέσα στην ίδια την ακαδημαϊκή κοινότητα. Ενώ πολλές οργανώσεις επιδίδονται σε δημόσια διπλωματία, το δικό μας φόρουμ έχει ορίσει ως διακριτή θέση του να επηρεάσει τον ακαδημαϊκό λόγο προωθώντας σεβαστούς λογίους και χρησιμοποιώντας υφιστάμενους θεσμικούς διαύλους. Καθώς αποτελείται από καθηγητές τόσο Εβραίους όσο και μη Εβραίους, παρέχει την ευκαιρία της ενδυνάμωσης συμμαχιών με τη σιωπηρή πλειοψηφία των μη Εβραίων που δεν αποτελούν μέρος του ευαγγελικού κόσμου»

Δραστηριότητες του Φόρουμ, σύμφωνα πάντα με τον ιστότοπό του, είναι η «δημοσίευση ακαδημαϊκής έρευνας για μια ποικιλία σιωνιστικών θεμάτων»· η χρηματοδότηση «έντονα στρατευμένων πανεπιστημιακών υποστηρικτών για ν’ ακολουθήσουν σιωνιστικά ερευνητικά προγράμματα στο Ισραήλ με σκοπό να επηρεάσουν την ακαδημαϊκή συζήτηση»· τέλος, «εξερευνητικές αποστολές για πανεπιστημιακούς του εξωτερικού» προκειμένου «να φέρει φίλους και συμμάχους στο Ισραήλ για 10 ημέρες μάθησης κι εξερεύνησης», με σκοπό «να παράσχει τις δεξιότητες που απαιτούνται για τη συνηγορία υπέρ του Ισραήλ».

Είναι κάτι περισσότερο από προφανές πως η συμμετοχή του Gabriel Danzig  εντάσσεται σε αυτό το πλαίσιο του επηρεασμού του ακαδημαϊκού λόγου και της δημιουργίας εξωτερικών υποστηρικτών της εθνοκαθαρτήριας πολιτικής του Ισραήλ στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη.

Τη συνδιοργάνωση του συνεδρίου καταγγέλλουν με ανακοίνωσή τους οι Ενιαίοι Φορείς Διδασκόντων των Σχολών Κοινωνικών Επιστημών, Φιλοσοφικής και Επιστημών Αγωγής του Πανεπιστημίου Κρήτης, προειδοποιώντας πως η συνεργασία μαζί τους «εκθέτει το ακαδημαϊκό κύρος του Πανεπιστημίου Κρήτης και επιπλέον προσβάλλει τόσο τη φοιτητική κοινότητα όσο και την τοπική κοινωνία».

Το δε Τμήμα Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Κρήτης, στην προσπάθειά του να δικαιολογήσει αυτή τη συνδιοργάνωση έσπευσε να μιλήσει για ακαδημαϊκές ελευθερίες, καταδίκασε τις αντιδράσεις των παραπάνω φορέων,  τους κατηγόρησε για χειραγώγηση των φοιτητών και απείλησε πως σε περίπτωση που συμβεί ο,τιδήποτε κατά τη διεξαγωγή του συνεδρίου, θα θεωρήσει αυτούς υπεύθυνους

Στην ανακοίνωσή του αναφέρει

«Το Τμήμα Φιλοσοφίας, τιμώντας την ακαδημαϊκή ελευθερία και ευθυκρισία των μελών του, δεν ασκεί περιοριστικό έλεγχο στις επιστημονικές δράσεις τους εφόσον αυτές τηρούν τον Κώδικα Δεοντολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης και είναι, επιπλέον, σύμφωνες με τις αποφάσεις του Συμβουλίου Διοίκησης και της Συγκλήτου του Πανεπιστημίου Κρήτης.....

Ο Gabriel Danzig ΔΕΝ είναι «συν-διοργανωτής» του SOCRATICA VI.

Ο Gabriel Danzig είναι ο νυν εκλεγμένος Πρόεδρος της Διεθνούς Εταιρείας Σωκρατικών Μελετών και με αυτή την ιδιότητα μετέχει στην οργανωτική επιτροπή του SOCRATICA VI. Εξελέγη το 2023, δηλαδή πριν την έναρξη της στρατιωτικής επιχείρησης του Ισραήλ στη Γάζα και προτού εκφράσει δημόσια τις απόψεις που αναφέρει η ανακοίνωση των Ενιαίων Φορέων.

Στο συνέδριο SOCRATICA VI θα γίνουν εκλογές για την παύση της Προεδρίας του Gabriel Danzig και την ανάδειξη του/της επόμενου/ης Προέδρου της Διεθνούς Εταιρείας Σωκρατικών Μελετών......

...Υπενθυμίζουμε το άρθρο 1.3 του Κώδικα Δεοντολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης, το οποίο είναι δεσμευτικό για το σύνολο της πανεπιστημιακής κοινότητας: “Κατά την επιτέλεση του ακαδημαϊκού έργου πρέπει να αποφεύγεται οποιαδήποτε μορφή διάκρισης που επιφέρει άνιση μεταχείριση, στη βάση της εθνικότητας, της φυλής, της καταγωγής, της γλώσσας, του φύλου, της θρησκείας, των πολιτικών και κοινωνικών πεποιθήσεων, των επιλογών της ιδιωτικής ζωής, του γενετήσιου προσανατολισμού, της σωματικής ικανότητας και της οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης”

Τα μέλη του Τμήματος Φιλοσοφίας εκφράζουμε δε την έντονη ανησυχία μας για το γεγονός ότι οι Ενιαίοι Φορείς Διδασκόντων της Φιλοσοφικής Σχολής, της Σχολής Κοινωνικών Επιστημών και της Σχολής Επιστημών Αγωγής του Πανεπιστημίου Κρήτης:

Αποφάσισαν με τόση ευκολία να λοιδορήσουν ένα Τμήμα του Πανεπιστημίου Κρήτης σε όλον τον ακαδημαϊκό χώρο και στον τύπο της χώρας, δίχως μάλιστα να έχουν ζητήσει διαβούλευση με αυτό το Τμήμα ή έστω ενημέρωση από αυτό το Τμήμα.

Χειραγωγούν το αίσθημα των φοιτητών/τριών του Πανεπιστημίου Κρήτης και των πολιτών του Ρεθύμνου, ενημερώνοντάς τους για την «προσβολή» τους, κινώντας έτσι εμμέσως σε επιθετικές κινητοποιήσεις που απειλούν την ασφάλεια και των ίδιων των φοιτητών/τριών και των διεθνών συνέδρων.

Με την ελπίδα ότι η ελευθερία και η δικαιοσύνη έχουν θέση και εντός των Ενιαίων Φορέων Διδασκόντων των Σχολών του Ρεθύμνου, το Τμήμα Φιλοσοφίας καλεί τους Ενιαίους Φορείς να ανακαλέσουν με δημόσια ανακοίνωση που θα αποστείλουν ομοίως – αν δεν το πράξουν, η ευθύνη για ό,τι ενδεχομένως συμβεί κατά τη διεξαγωγή του Συνεδρίου θα είναι αποκλειστικά δική τους».

Κλείνουμε με τη σημείωση του γνωστού ιστορικού και πανεπιστημιακού Γιώργου Μαργαρίτη

«Το να υπάρχει ακαδημαϊκός των ανθρωπιστικών σπουδών και μάλιστα της φιλοσοφίας και μάλιστα της Σωκρατικής φιλοσοφίας που είναι πρόθυμος να υποδεχθεί αρχαγγέλους μίσους και θανάτου - που έχουν προκαλέσει 100.000 θανάτους-δολοφονίες βάσει προγράμματος και ιδεολογίας- και να τους τιμήσει επιπλέον.

Χαρακτηρίζει έντονα την ηθική -ας αφήσουμε την επιστημονική- ποιότητα του ακαδημαϊκού αυτού.

Ντροπή, ντροπή, ντροπή και αίσχος. Τι διδάσκουν στους φοιτητές αυτού του είδους οι ακαδημαϊκοί;»

Πηγές

https://www.efsyn.gr/ellada/koinonia/487575_itan-o-sokratis-kai-o-odysseas-sionistes

https://www.facebook.com/gmargar

Μια εκστρατεία διαδικτυακής συλλογής χρημάτων (crowdfunding, όπως έχει καθιερωθεί να ονομάζεται) ξεκινά με σκοπό να καλύφθούν τα δικαστικά έξοδα για δύο δίκες που ξεκινούν με διαφορά λίγων μηνών μεταξύ τους.

Η πρώτη αφορά στην παραπομπή έξι αστυνομικών για το βασανισμό του Βασίλη Μάγγου που κατέληξε στο θάνατό του ένα μήνα αργότερα και η οποία ξεκινά στις 20 Νοέμβρη στο Κακουργιοδικείο Καρδίτσας.

Η άλλη   αφορά στην υπεράσπιση 12 αγωνιστριών και αγωνιστών που διώκονται για τη συμμετοχή τους στη διαδήλωση της 13ης Ιούνη του 2020 ενάντια στην καύση σκουπιδιών από την ΑΓΕΤ –Lafarge στο Βόλο και η οποία ξεκινά στις 28 Γενάρη 

Στο παρακάτω Firefund μπορείτε να βοηθήσετε να συγκεντρωθούν τα απαιτούμενα χρήματα για τις δύο σχετικές δίκες

Ενισχύοντας την υπόθεση του Βασίλειου Μάγγου και των υπόλοιπων αγωνιστών/ριών, ενισχύουμε τα κινήματα αντίστασης σε μια χώρα όπου μαφία, αστυνομία και κυβέρνηση είναι αξεδιάλυτα μπλεγμένες

Το χρωστάμε στα κινήματα και πιο πολύ στην εμβληματική μορφή του Γιάννη Μάγγου και τον διαρκή και συγκινητικό αγώνα που δίνει τόσα χρόνια για την τιμωρία των δολοφόνων του παιδιού του. Μια μορφή που την βρίσκουμε πλέον δίπλα σε κάθε διωκόμενο από το αστυνομικό κράτος

Ακολουθεί η σχετική ανακοίνωση από το Συντονισμό Συλλογικοτήτων Βόλου

...........................................................................................................................................

To καλοκαίρι του 2020 ο αγώνας ενάντια στην καύση σκουπιδιών από την ΑΓΕΤ –Lafarge στο Βόλο κλιμακώνονταν με τη μεγάλη διαδήλωση στις 13 Ιούνη έξω από το εργοστάσιο της ΑΓΕΤ

Ο κρατικός κατασταλτικός μηχανισμός, κατ' εντολή των επιχειρηματικών συμφερόντων, ανέλαβε να καταστείλει το λαϊκό ποτάμι της εναντίωσης στην καύση σκουπιδιών και να επιβάλλει σιωπή νεκροταφείου στην πόλη. Επί δύο ημέρες οι αστυνομικές δυνάμεις ενεργούσαν σαν στρατός κατοχής στην πόλη του Βόλου. Χτυπώντας διαδηλωτές σε διάφορα σημεία της πόλης, στέλνοντας δεκάδες στο νοσοκομείο, μετατρέποντας το χώρο της διαδήλωσης σε θάλαμο αερίων, συλλαμβάνοντας διαδηλωτές, τρομοκρατώντας ανθρώπους κάθε ηλικίας που συμμετείχαν στη διαδήλωση, εισβάλλοντας σε σπίτια «υπόπτων», στήνοντας ένα εκτεταμένο δίκτυο παρακολούθησης αγωνιστών και αγωνιστριών.

Αποκορύφωμα της σχεδιασμένης και προαποφασισμένης κατασταλτικής εκστρατείας ήταν ο άγριος ξυλοδαρμός και ο βασανισμός του Βασίλη Μάγγου την επόμενη της διαδήλωσης.

Μια διαδικασία που τον οδήγησε ένα μήνα μετά, στις 13 Ιουνίου του 2020 στο θάνατο.

Από το σημείο αυτό αρχίζει ένας μεγάλος αγώνας για την ανάδειξη του χαρακτήρα της στοχευμένης κρατικής δολοφονίας του Βασίλη Μάγγου, τη συντριβή των μεθοδεύσεων συγκάλυψης των κρατικών και δικαστικών αρχών για την υπόθεση, τη δημιουργία ενός κινήματος αλληλεγγύης για τους δεκάδες αγωνιστές που μπήκαν στο στόχαστρο των διωκτικών αρχών και για τη συνέχιση της μάχης ενάντια στα επιχειρηματικά τέρατα της ΑΓΕΤ – Lafarge και τη δολοφονική καύση σκουπιδιών.

Ο αγώνας αυτός έχει μέχρι σήμερα καταφέρει, την καταδίκη τριών αστυνομικών για την πρόκληση επικίνδυνων σωματικών βλαβών στο Βασίλη Μάγγο, την παραπομπή σε δίκη σε βαθμό κακουργήματος έξι αστυνομικών για το βασανισμό του Βασίλη Μάγγου, την αθώωση συναγωνιστών μας που δικάστηκαν για τη συμμετοχή τους στη διαδήλωση στις 13/06/2020 ενάντια στην καύση σκουπιδιών και τη συντριβή βαριών κατηγορητηρίων που επιχείρησαν να φορτώσουν σε άλλους.

Ο αγώνας αυτός βασίστηκε στη διαρκή, αταλάντευτη και επίμονη προσπάθεια συλλογικοτήτων στην πόλη του Βόλου. Στην καταλυτική και εμβληματική στράτευση του Γιάννη του Μάγγου που έφτασε την υπόθεση του Βασίλη σε κάθε γωνιά, εντός και εκτός συνόρων. Στο τεράστιο και πολύμορφο κύμα αλληλεγγύης που πλαισίωσε και αγκάλιασε αυτό τον αγώνα, φτάνοντας την υπόθεση του Βασίλη σε κάθε πόλη, γειτονιά, σχολείο και σχολή.

Σήμερα βρισκόμαστε σε μια διαδικασία κορύφωσης όλων αυτών των προσπαθειών. Από τη μία στις 20 Νοέμβρη αρχίζει η δίκη των έξι βασανιστών αστυνομικών του Βασίλη Μάγγου στο κακουργιοδικείο Καρδίτσας. Από την άλλη στις 28 Γενάρη θα αρχίσει η δίκη 12 αγωνιστριών και αγωνιστών που διώκονται για τη συμμετοχή τους στη διαδήλωση της 13ης Ιούνη ενάντια στην καύση σκουπιδιών. Δύο δίκες ιδιαίτερα σημαντικές για να ηττηθεί το σχέδιο καθυπόταξης των αγωνιστικών αντιστάσεων και εξαιρετικά απαιτητικές στο επίπεδο της κοινωνικής ανάδειξης και στήριξης.

Μέχρι σήμερα έχουν διεξαχθεί τρεις δικάσιμοι για την υπόθεση του Βασίλη Μάγγου σε βαθμό πλημμελήματος για τη δίκη των τριών αστυνομικών της ΟΠΚΕ, (εκκρεμεί το εφετείο), δύο δικάσιμοι για τη δίωξη του συναγωνιστή μας Κ.Α. σε βαθμό κακουργήματος, (εκκρεμεί το εφετείο) και μία δικάσιμος για τη δίωξη του συναγωνιστή μας Θ.Σ. σε βαθμό πλημμελήματος.

Είναι εμφανές πως η παρατεταμένη δικαστική διαμάχη, που πλέον ξεπερνά τα 5 χρόνια, εκτός των άλλων έχει στόχο την πολιτική εξάντληση και οικονομική εξόντωση καθώς και την ομηρία των διωκόμενων αγωνιστών και αγωνιστριών. Η καμπάνια οικονομικής ενίσχυσης που ξεκινάμε, είναι αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτικής αλληλεγγύης στο μαχόμενο κίνημα της περιοχής.

Είναι αναγκαίος όρος και προϋπόθεση για να πάμε αυτό τον αγώνα μέχρι τέλους.

Είναι μια ακόμη απάντηση πως ο αγώνας αυτός αφορά όλη την αγωνιζόμενη κοινωνία, καθώς επιχειρεί να διαμορφώσει όρους κοινωνικής δικαιοσύνης με το βλέμμα στραμμένο στο δίκιο των καταπιεσμένων και όχι σε εκείνο που ορίζουν οι ισχυροί με τους νόμους, τις μεθοδεύσεις και τις συγκαλύψεις τους.

Ότι έχουμε είναι μόνο ο ένας την άλλη.

Μην ξεχάσουμε, μη συγχωρέσουμε, να εκδικηθούμε και να αγωνιστούμε μέχρι τέλους.

Στηρίζουμε την υπόθεση του Βασίλειου Μάγγου και των υπόλοιπων αγωνιστών/ριών.

20 Νοέμβρη 2025, 9:00 Δικαστήρια Καρδίτσας

Συντονισμός Συλλογικοτήτων Βόλου

https://www.firefund.net/vasileiosmaggos?fbclid=IwY2xjawNdkcZleHRuA2FlbQIxMQBicmlkETBFdnRRRVBqRkdYVTAzaDJZAR6scmqCoxWhoAcgZ4-moamb04Gz_NeYkQuzV-qS8ZdIORy0GQz399uiAEKwhg_aem_67bu6hnmRR2ebI9AoDSRHg

«Φίλοι μου, σε αυτή τη ζωή που είμαστε όλοι περαστικοί, μεγαλύτερη σημασία έχει τι αποτύπωμα θα έχουμε αφήσει, και όχι πώς ή πότε θα φύγουμε. Ας γίνω η αφορμή για να ενισχυθεί ουσιαστικά το εθνικό μας σύστημα υγείας που τόσο υποτιμήθηκε τα τελευταία χρόνια, όχι να περιμένουν ουρές για μια αξονική, για μια χημειοθεραπεία ή ένα χειρουργείο και να χάνεται πολύτιμος χρόνος, να σταματήσει ο χρονοβόρος δαίδαλος της γραφειοκρατίας και των νομικών κωλυμάτων του ΕΟΦ όταν πρέπει να εγκριθούν άμεσα δοκιμαστικά φάρμακα που μπορεί να σώσουν ζωές»

Αυτά, μεταξύ πολλών, έγραφε ο χρυσός Ολυμπιονίκης Αλέξανδρος Νικολαΐδης, δύο χρόνια πριν, στις 14/10 του 2023, λίγο πριν φύγει από τη ζωή, σε ηλικία μόλις 42 χρονών, χτυπημένος από ένα σπάνιο τύπο καρκίνου

Σήμερα το πρωΐ, τα ΜΑΤ χτυπούν και ρίχνουν χημικά στους εργαζόμενους στο Αττικό Νοσοκομείο που διαμαρτύρονται για τη διάλυση του Εθνικού Συστήματος Υγείας, την ώρα που ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Άδωνις Γεωργιάδης κάνουν επικοινωνιακό σόου.  Σήμερα, βρίσκονται 200 πάνοπλοι αστυνομικοί έξω από το νοσοκομείο, ενώ 200 ασθενείς είναι ξαπλωμένοι σε ράντζα και φορεία στους διαδρόμους

Δυστυχώς, εκτός από αυτούς που αφήνουν χρυσά αποτυπώματα κατά το πέρασμά τους από τη ζωή, όπως ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης, υπάρχουν και αυτοί που θα αφήσουν κατάμαυρα

Ας διαβάσουμε όμως ολόκληρη την ανάρτηση του Αλέξανδρου. Μια ανάρτηση που είναι κατάθεση ψυχής, αλλά ταυτόχρονα και φάρος πορείας στη ζωή

«Θα ξεκινήσω με αυτό το κλισέ, ότι για να διαβάζετε τώρα αυτήν την δημοσίευση μου, μάλλον έχω φύγει για κάπου καλύτερα ή και για το πουθενά.

Δύο χρόνια, βασανίστηκα κι εγώ με τον καρκίνο. Με έναν τόσο σπάνιο τύπο καρκίνου, το καρκίνωμα nut, που αυτή τη στιγμή εννέα στους δέκα Έλληνες γιατρούς που το διαβάζουν, το ακούν για πρώτη φορά και θα σπεύσουν να το ψάξουν.

Δύο χρόνια δεν είπα ποτέ “Γιατί σε εμένα”; Δεν υπάρχει πιο εγωιστική σκέψη από αυτή. Σε κάποιον τυχαίνει, στον διπλανό μας, στον γείτονά μας, στον συνάνθρωπό μας. Και πλέον τυχαίνει σε πολλούς.

Αν βάλω ένα πρόσημο τύχης στη ζωή μου, θα σας πω ακόμα και τώρα, ότι ήμουν τυχερός άνθρωπος. Φίλοι μου, σε αυτή τη ζωή που είμαστε όλοι περαστικοί, μεγαλύτερη σημασία έχει τι αποτύπωμα θα έχουμε αφήσει, και όχι πώς ή πότε θα φύγουμε.

Ας γίνω η αφορμή για να ενισχυθεί ουσιαστικά το εθνικό μας σύστημα υγείας που τόσο υποτιμήθηκε τα τελευταία χρόνια, όχι να περιμένουν ουρές για μια αξονική, για μια χημειοθεραπεία ή ένα χειρουργείο και να χάνεται πολύτιμος χρόνος, να σταματήσει ο χρονοβόρος δαίδαλος της γραφειοκρατίας και των νομικών κωλυμάτων του ΕΟΦ όταν πρέπει να εγκριθούν άμεσα δοκιμαστικά φάρμακα που μπορεί να σώσουν ζωές.

Αν ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή για κάποιο σκοπό, εγώ έχω αποφασίσει ποιος θα είναι αυτός. Να προσφέρω ελπίδα μέσα από όσα κατάφερα στην ζωή μου, από τα όμορφα μέχρι τα άσχημα.

Τελευταία επιθυμία μου είναι, τα δύο αυτά μετάλλια, να βγουν σε δημοπρασία και το ποσό που θα συγκεντρωθεί να δοθεί σε δομές για τα παιδιά που θα επιλέξει η οικογένειά μου. Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου.

Αυτό είναι το αποτύπωμα που θέλω να αφήσω στην κοινωνία, αυτή είναι η κληρονομιά που θέλω να μείνει στα παιδιά μου»

Αναδημοσιεύουμε ένα κείμενο του σπουδαίου μουσικού Ross Daly, όπως το βρήκαμε μεταφρασμένο σε ανάρτηση της Kelly Thoma. Ένα κείμενο που δε θα βρει θέση σε καθεστωτικά Μέσα που προσπαθούν να μας πείσουν ότι ήρθε η ειρήνη στη Μέση Ανατολή. Ποια ειρήνη; Χωρίς Παλαιστίνη; Και τα δέκα εκατομμύρια των Παλαιστινίων πού θα ζήσουν; Στα χαλάσματα της Γάζας και στην τρομοκρατία των εποίκων της Δυτικής όχθης; Ειρήνη θα έρθει όταν θα δούμε ελεύθερη την Παλαιστίνη. Και όταν οι γενοκτόνοι πληρώσουν για τα εγκλήματά τους

Αυτή τη στιγμή ένας αμόρφωτος γελοίος κυβερνάει τον κόσμο και ένας παρανοϊκός εγκληματίας φαίνεται να τον ελέγχει. Την ίδια στιγμή, οι θλιβεροί «ηγέτες» του δυτικού κόσμου συναγωνίζονται ποιος θα βγει φωτογραφία με τον αμόρφωτο και ποιος θα τον γλύψει καλύτερα. Ο δυτικός κόσμος πεθαίνει αργά και βασανιστικά και όπως χαρακτηριστικά λέει ο Ross Daly «   Όσο για τις Ηνωμένες Πολιτείες, τον κύριο ενορχηστρωτή αυτής της εγκληματικής συμμαχίας, δύσκολα μπορώ να φανταστώ ότι μετά από ακόμη τρία χρόνια των γελοιοτήτων και της θλιβερής φαρσοκωμωδίας του Trump και της αυλής των υποτακτικών του, θα μπορέσουν να διατηρήσουν το καθεστώς της υπερδύναμης. Όχι βέβαια ότι στεναχωριέμαι καθόλου, στον αγύριστο ας πάνε»

Ας διαβάσουμε όμως το κείμενο του Ross Daly

...................................................................................................................................

Καθώς παρακολούθησα σήμερα τις αποκρουστικές εκδηλώσεις αυτοθαυμασμού και θριαμβολογίας που εκτυλίχθηκαν στο Ισραήλ, με τον Donald Trump να παρουσιάζεται ως κάποιο είδος “σωτήρα”, ένιωσα ένα βαθύ και αβάσταχτο αίσθημα αποστροφής. Ενώ τα μέσα ενημέρωσης συναγωνίζονταν μεταξύ τους σε εγκώμια προς τον “ειρηνοποιό” Trump, πλημμυρίζοντας τον αέρα με κούφιους ύμνους και λόγια επαινετικά, δεν ακούστηκε ούτε μία λέξη για τη μοίρα του παλαιστινιακού λαού,  ενός λαού που έχει υπομείνει βάσανα πέρα από κάθε όριο ανθρώπινης φαντασίας.

Οι Ισραηλινοί απελευθερωθέντες χαρακτηρίστηκαν ως “όμηροι”, ενώ οι Παλαιστίνιοι που επρόκειτο να αφεθούν ελεύθεροι περιγράφηκαν ως “κρατούμενοι/φυλακισμένοι” (prisoners), λες και η υπεράσπιση της πατρίδας κάποιου αποτελεί έγκλημα. Στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι από αυτούς ήταν απλώς κρατούμενοι χωρίς κατηγορία, χωρίς δίκη, χωρίς καν την ελάχιστη επίφαση δικαιοσύνης, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, αιχμάλωτοι ενός αδίστακτου συστήματος που δεν γνωρίζει έλεος.  Δεν είναι λιγότερο όμηροι από εκείνους που κρατήθηκαν από τη Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου του 2023, και ο αριθμός τους ανέρχεται στις χιλιάδες.

Κρυμμένη μέσα στα ψιλά γράμματα, που σχεδόν κανείς δεν πρόκειται να διαβάσει, βρίσκεται η ψυχρή διατύπωση ότι εκατόν πενήντα τέσσερις από αυτούς τους “απελευθερωμένους” δεν θα επιστρέψουν ποτέ στα σπίτια τους. Θα απελαθούν, εξόριστοι σε μακρινούς και άγνωστους τόπους, καταδικασμένοι να μη ξαναπατήσουν ποτέ στη γη τη δική τους και των προγόνων τους.

Κι έπειτα ήρθαν οι θριαμβευτικές δηλώσεις∙ “Ο πόλεμος τελείωσε”, “Βλέπουμε την αυγή μιας νέας Μέσης Ανατολής”, διακήρυξε ο Trump, λουσμένος μέσα σε ένα κύμα δουλοπρεπούς και εμετικής κολακείας από ένα απολύτως διεφθαρμένο ισραηλινό κατεστημένο.

Αλλά αυτό δεν είναι ειρήνη. Είναι τόσο μακριά από την ειρήνη, όσο μακριά από τον πόλεμο ήταν αυτό που βιώσαμε τα τελευταία δύο χρόνια. Διότι δεν ήταν πόλεμος∙ ήταν γενοκτονία, ωμή και ξεκάθαρη, εκτελεσμένη από μία από τις πιο εξελιγμένες και αμείλικτες πολεμικές μηχανές που γνώρισε ποτέ ο κόσμος, ενάντια σε έναν λαό σχεδόν ανυπεράσπιστο, χωρίς μέσα, χωρίς όπλα, χωρίς φωνή.

Σήμερα, με ελάχιστες εξαιρέσεις, το σύνολο των ηγετών του λεγόμενου “δημοκρατικού” δυτικού κόσμου θα έπρεπε να σκύψει το κεφάλι μέσα στη βαθύτερη δυνατή ντροπή. Υπήρξαν μάρτυρες μιας αδιαμφισβήτητης γενοκτονίας, και όμως δεν έπραξαν απολύτως τίποτα. Μια γενοκτονία που διαπράχθηκε από ένα αποικιοκρατικό καθεστώς εποίκων, το οποίο αντικατοπτρίζει με ανατριχιαστική ακρίβεια τα εγκλήματα των ίδιων των σκοτεινών τους παρελθόντων. Η ηθική χρεοκοπία αυτής της σιωπής θα μείνει ανεξίτηλο στίγμα στη συλλογική μας συνείδηση για γενιές ολόκληρες.

Όσο για τις Ηνωμένες Πολιτείες, τον κύριο ενορχηστρωτή αυτής της εγκληματικής συμμαχίας, δύσκολα μπορώ να φανταστώ ότι μετά από ακόμη τρία χρόνια των γελοιοτήτων και της θλιβερής φαρσοκωμωδίας του Trump και της αυλής των υποτακτικών του, θα μπορέσουν να διατηρήσουν το καθεστώς της υπερδύναμης. Όχι βέβαια ότι στεναχωριέμαι καθόλου, στον αγύριστο ας πάνε. …..

της Μαρίας Νάτση

"Jusqu’ici tout va bien"

Μέχρι εδώ, όλα πάνε καλά

"C’est l’histoire d’un homme qui tombe d’un immeuble de cinquante étages"

Είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που πέφτει από έναν ουρανοξύστη πενήντα ορόφων.

Le mec, au fur et à mesure de sa chute, se répète sans cesse : “Jusqu’ici tout va bien… jusqu’ici tout va bien…”

Καθώς πέφτει, επαναλαμβάνει συνεχώς στον εαυτό του: “Μέχρι εδώ όλα πάνε καλά… μέχρι εδώ όλα πάνε καλά…”

Με αυτή τη σκοτεινή και αλληγορική σκηνή ξεκινά η εμβληματική γαλλική ταινία Το Μίσος (La Haine).

Μια ταινία–παραβολή για μια κοινωνία που μπολιάζει με βία τους νέους ανθρώπους, τρέφοντάς την με τη δική της κρατική καταστολή, το άδικο και τις ανισότητες. Μια κοινωνία σε ελεύθερη πτώση, που προσπαθεί απεγνωσμένα να πείσει τον εαυτό της πως “μέχρι εδώ όλα πάνε καλά” — τη στιγμή που το έδαφος πλησιάζει απειλητικά.

Είναι χαρακτηριστική η σκηνή όπου ένας έμπειρος αστυνομικός «εκπαιδεύει» έναν νεότερο συνάδελφό τους στο πώς να ασκεί βία και τρομοκρατία στους κρατούμενους, χωρίς όμως να χάνει τον "έλεγχο "— δηλαδή  χωρίς να οδηγήσει στο θάνατο το θύμα.Μια συγκλονιστική σκηνή που αποκαλύπτει με ωμότητα πως η εξουσία όταν μείνει ανεξέλεγκτη μετατρέπεται σε πεδίο αρρωστημένης ηδονής και πώς ο ισχυρός μαθαίνει να απολαμβάνει την ταπείνωση και τη σωματική καταστροφή ενός ανυπεράσπιστου ανθρώπου.

Το 1993, στο 18ο διαμέρισμα του Παρισιού, ο Makome M’Bowole, νεαρός από το Ζαΐρ, συλλαμβάνεται για μια μικροκλοπή. Λίγες ώρες αργότερα, ενώ βρισκόταν κρατούμενος στο αστυνομικό τμήμα, θα βρεθεί νεκρός — ένας ακόμη από τους αμέτρητους θανάτους που παρουσιάζονται ως «ατυχήματα» μέσα στα κρατητήρια. Τέτοια αντίστοιχα "ατυχήματα" ολοένα και  πληθαίνουν τόσο μέσα στα ελληνικά κρατητήρια όσο και κατά τη διάρκεια αστυνομικών επεμβάσεων σε δημόσιο χώρο

Το γεγονός αυτό συγκλόνισε τον 26χρονο τότε Ματιέ Κασοβίτς, που ξεκίνησε να γράφει το σενάριο με αφορμή αυτό το περιστατικό. Έτσι γεννήθηκε το «Μίσος» (La Haine) — μια ταινία με στοιχεία ντοκιμαντέρ  που καταγράφει με ωμό ρεαλισμό  αρχικά  την απελπισία των νεων, έπειτα την  οργή και τέλος τη βία που γεννά η ίδια η κοινωνία, όταν η αδικία γίνεται κανόνας.

Όμως βία δεν είναι μόνο η σωματική.

Βία είναι η φτώχεια που ταπεινώνει, η ανεργία που συνθλίβει τα όνειρα, η δικαιοσύνη που σωπαίνει, η ενημέρωση που χειραγωγεί, η διαφθορά που λεηλατεί το δημόσιο συμφέρον αλλά και ο εξουσιαστικός, αλαζονικός, υστερικός  ή προσβλητικός πολιτικός λόγος.

Κρατική βία είναι κάθε αυθαιρεσία που ποδοπατά τον νόμο και την ηθική , — κι όταν μένει ατιμώρητη,  τότε η αδικία δεν είναι εξαίρεση, είναι το σύστημα.

Όταν η εξουσία που αυθαιρετεί ερωτάται γιατί παραβιάζει τους νόμους, απαντά με τον πιο ειλικρινή, αλλά και πιο αποκαλυπτικό τρόπο· με το «Γιατί έτσι!» — όπως ακριβώς απάντησε ο  αστυνομικός διοικητής της Άνδρου, όταν δια της βίας αφαίρεσε από τα χέρια μιας γυναίκας τη σημαία της Παλαιστίνης, την ώρα που εκείνη διαμαρτυρόταν ειρηνικά.

Αυτό το «έτσι» συνοψίζει όλο τον άνανδρο και βαθιά αυταρχικό χαρακτήρα  μιας εξουσίας που δεν λογοδοτεί, δεν επιχειρηματολογεί, δεν ντρέπεται — απλώς επιβάλλεται.

Κι αν τα λόγια του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ για τη βία  και την αγάπη, είχαν ακουστεί σήμερα,  θα είχαν χαρακτηριστεί από πολλούς κυνικούς ως ρομαντικές,  απλοϊκες γενικολογιες,   χωρίς επαρκές ιδεολογικό  έρμα.

"Η έσχατη αδυναμία της βίας είναι πως είναι μια κατηφορική σπείρα, που γεννά ακριβώς αυτό που προσπαθεί να καταστρέψει. Αντί να μειώνει το κακό, το πολλαπλασιάζει. Με τη βία μπορείς να σκοτώσεις τον ψεύτη, αλλά δεν μπορείς να σκοτώσεις το ψέμα, ούτε να θεμελιώσεις την αλήθεια. Με τη βία μπορείς να σκοτώσεις τον μισούντα, αλλά δεν μπορείς να σκοτώσεις το μίσος. Στην πραγματικότητα, η βία απλώς αυξάνει το μίσος. Έτσι είναι. Ανταποδίδοντας τη βία με βία, πολλαπλασιάζεις τη βία, προσθέτοντας πιο βαθύ σκοτάδι σε μια νύχτα ήδη χωρίς αστέρια. Το σκοτάδι δεν μπορεί να διώξει το σκοτάδι· μόνο το φως μπορεί να το κάνει. Το μίσος δεν μπορεί να διώξει το μίσος· μόνο η αγάπη μπορεί να το κάνει.»

Martin Luther King Jr.

Σε μια  κοινωνία που ένα μέρος της δικαιολογεί και μιμείται τη βαρβαρότητα  ενώ η υπόλοιπη συνεχίζει να  επαναλαμβάνει στον εαυτό της καθώς πέφτει

"Jusqu’ici tout va bien, Jusqu’ici tout va bien"

Μέχρι εδώ όλα πάνε καλά… μέχρι εδώ όλα πάνε καλά

Αλλά θα πρέπει να θυμόμαστε ότι

"Mais l’important, c’est pas la chute. C’est l’atterrissage."

 το σημαντικό δεν είναι η πτώση.

 Είναι η πρόσκρουση...

Ο Νίκος Μπελαβίλας είναι καθηγητής πολεοδομίας και ιστορίας της πόλης στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Με μια ανάρτησή του παίρνει θέση απέναντι στην  θρασεία και ανιστόρητη πρόταση του Κυριάκου Μητσοτάκη να αποκόψει το εθνικό μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη από τις κοινωνικές ζυμώσεις και εν πολλοίς από την ιστορία αυτού του τόπου. Γιατί τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα εξελίσσονται γύρω από αντίστοιχα εθνικά μνημεία, εμπλουτίζοντάς τα και με νέες ιστορικές σελίδες

Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο καθηγητής του ΕΜΠ: «Όποιος το σκέφτηκε, δεν έχει ιδέα ούτε από Ιστορία, ούτε από το τι σημαίνει κοινωνία και πολιτική. Τέτοιες “εξυπνάδες” τις λένε, κατά κανόνα, όσοι έχουν χάσει πλήρως την επαφή με την κοινωνία — βασιλείς και δικτάτορες στις τελευταίες ημέρες της δόξας τους»

Ας διαβάσουμε όμως ολόκληρο το κείμενό του

.....................................................................

Για να συνεννοηθούμε: Τα εθνικά μνημεία αποτελούν τα ύψιστα χωρικά σύμβολα των κοινωνιών. Όταν οι κοινωνίες και οι λαοί θέλουν να δηλώσουν, να μνημονεύσουν, να υμνήσουν ή να θρηνήσουν συλλογικά — με ένταση, με βαρύνουσες και εμβληματικές πράξεις — το πράττουν ενώπιον τους, αναφέρονται σε αυτά.

Αυτή είναι η Βαστίλλη, αυτή είναι η Κόκκινη Πλατεία, η Πλατεία Ταχρίρ, η Τιεν Αν Μεν, η Τραφάλγκαρ Σκουέαρ· σχεδόν όλες, μα όλες, οι μεγάλες πλατείες της Ευρώπης και της Αμερικής.

Είναι στον γενετικό κώδικα των πόλεων: οι μεγάλες πλατείες των αστικών συγκεντρώσεων να ταυτίζονται, πολλές φορές, με το μνημείο της πόλης ή να βρίσκονται δίπλα του.

Ο κύριος τόπος συγκέντρωσης του λαού της Κωνσταντινούπολης υπήρξε ο Ιππόδρομος, και δίπλα του το κορυφαίο ιερό τοπόσημο της Αυτοκρατορίας — η Αγία Σοφία. Εκεί ξέσπασε η Στάση του Νίκα.

Το ίδιο συνέβη στη Βενετία, με την πλατεία του Σαν Μάρκο, τον ναό και το δουκικό παλάτι, στις μεσαιωνικές και αναγεννησιακές πλατείες.

Μπορώ να συνεχίσω με άπειρα παραδείγματα. Αυτές οι πλατείες, με τα μνημεία τους, υπήρξαν — και παραμένουν — οι ισχυροί αστικοί πυκνωτές των πόλεων, αρχαίων και σύγχρονων. Και δεν φαίνεται πως θα πάψουν να είναι.

Πίσω στην Αθήνα: Η πρώτη πλατεία της πόλης, η Πλατεία των Ανακτόρων, είχε ως κορυφαίο σύμβολο τα ίδια τα Ανάκτορα του Όθωνα. Στο σχεδόν αδιαμόρφωτο ακόμη πλάτωμά της ξέσπασε η Επανάσταση για το Σύνταγμα στις 3 Σεπτεμβρίου 1843. Έτσι γεννήθηκε η Πλατεία Συντάγματος.

Ένα μεγάλο τμήμα του χώρου της είναι αφιερωμένο, εδώ και σχεδόν έναν αιώνα — από το 1932 — στον Άγνωστο Στρατιώτη. Τότε, η Πλατεία Συντάγματος δεν είχε ακόμη αποκτήσει τους συμβολισμούς που φέρει σήμερα. Τους απέκτησε με την Απελευθέρωση, τον Οκτώβριο του 1944, με τα ματωμένα Δεκεμβριανά, με τα δίσεχτα χρόνια των Ιουλιανών και της Αποστασίας.

Δεν είναι τυχαίο ότι εκεί ακριβώς έστησαν τα τεθωρακισμένα τους οι δικτάτορες στις 21 Απριλίου 1967, κι εκεί γιόρτασαν οι Αθηναίοι το τέλος τους, υποδεχόμενοι τον Κωνσταντίνο Καραμανλή στις 24 Ιουλίου 1974. Εκεί σκοτώθηκαν ο Κουμής και η Κανελλοπούλου από τα αφιονισμένα ΜΑΤ στη διαδήλωση του Νοέμβρη του 1980. Εκεί στήθηκαν οι μεγάλες νικητήριες συγκεντρώσεις του Ανδρέα Παπανδρέου το 1981 και το 1985. Εκεί τα μεγάλα εργατικά και εκπαιδευτικά συλλαλητήρια, οι φοιτητικές διαδηλώσεις του Νόμου 815 (1979) και του Άρθρου 16 (2007).

Από το μαθητικό ξέσπασμα του Δεκεμβρίου 2008 για τη δολοφονία Γρηγορόπουλου, έως τις Πλατείες του 2011, από το Δημοψήφισμα του 2015 έως τα Τέμπη του 2025, η Πλατεία Συντάγματος συνέχισε να είναι το συλλογικό βήμα της Δημοκρατίας. Ο τόπος συνάθροισης του αθηναϊκού λαού — άλλοτε ειρηνικά, άλλοτε βίαια· άλλοτε για καλό, άλλοτε για κακό· άλλοτε για να διεκδικήσει, άλλοτε για να συγκρουστεί.

Εδώ και πολλά χρόνια, η Πλατεία Συντάγματος δύο φορές τον χρόνο — 25 Μαρτίου και 28 Οκτωβρίου — ανήκει στην εξουσία, η οποία από την υπερυψωμένη εξέδρα της παρακολουθεί τις παρελάσεις στρατού και μαθητών.  Ο «λαός» στα πεζοδρόμια πίσω από κορδόνια ασφαλείας.

Μόνο αυτές τις δύο ημέρες η πλατεία αποστειρώνεται· ανήκει στους κοσμικούς και θρησκευτικούς ηγέτες της χώρας. Ενίοτε και  σε ολιγόλεπτες επισκέψεις ξένων ηγετών. Όλες τις άλλες ημέρες ανήκει σε όλους — με το Μνημείο άσβεστο και αβεβήλωτο.

Με εξαιρέσεις, όπως πάντα: ανεγκέφαλους ή εντεταλμένους που κάποτε επιχειρούν να το βανδαλίσουν.

Μα ποιος δεν τους θυμάται — όπως και ποιος δεν θυμάται, επίσης, τους γέροντες σταυραετούς της Εθνικής Αντίστασης, τους ζώντες τότε θρύλους της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας, τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Μανώλη Γλέζο, αγκαλιασμένους, να δέχονται τα χτυπήματα των βέβηλων κρανοφόρων της αστυνομίας, στις 12 Μαρτίου του 2012, ενώπιον του Άγνωστου Στρατιώτη. Ας αφήσουμε, λοιπόν, τα περί βεβηλώσεων·

Ας τελειώνουμε με τους βέβηλους — όχι με την Πλατεία Συντάγματος.

ΥΓ.  Δύο εξαιρετικοί ιστορικοί, ο Antonis Liakos και ο Vangelis Karamanolakis, έχουν ήδη γράψει πολύ καλύτερα από εμένα για το τι σημαίνει να φυλάει ο στρατός το λίκνο της Δημοκρατίας. Το μόνο που αξίζει να συμπληρωθεί είναι το εξής:

Όποιος το σκέφτηκε, δεν έχει ιδέα ούτε από Ιστορία, ούτε από το τι σημαίνει κοινωνία και πολιτική. Τέτοιες «εξυπνάδες» τις λένε, κατά κανόνα, όσοι έχουν χάσει πλήρως την επαφή με την κοινωνία — βασιλείς και δικτάτορες στις τελευταίες ημέρες της δόξας τους.

Όσοι έχουν διαβάσει Βασίλη Ραφαηλίδη είναι αδύνατο να μην έχουν γοητευτεί από το χειμαρρώδη λόγο του και να μην έχουν επηρεαστεί από την αιχμηρή και σαρκαστική του ματιά. Δημοσιεύουμε σήμερα, με αφορμή τη χθεσινή επέτειο της αποχώρησης των γερμανικών στρατευμάτων κατοχής από την Αθήνα, ένα απόσπασμα από το περίφημο βιβλίο "Ιστορία (κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού κράτους 1830-1974", όπου ο Έλληνας διανοητής περιγράφει με το δικό του μοναδικό τρόπο την πολιτική και στρατιωτική κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα λίγο πριν και λίγο μετά την ημερομηνία αυτή που θα μπορούσε να είναι ημέρα πραγματικής απελευθέρωσης του ελληνικού μαρτυρικού λαού και να ήταν αυτή η ημερομηνία της εθνικής μας επετείου. Όμως δεν ήταν 

Όπως αναφέρει ο ίδιος ο συγγραφέας στο οπισθόφυλλο του βιβλίου "Οι λαοί δεν έχουν μόνο ήρωες, έχουν και καθάρματα. Στην ιστορία ενός τόπου δεν ανήκουν μόνο οι ήρωες, ανήκουν και τα καθάρματα. [...] Αυτό το βιβλίο αγαπάει την Ελλάδα. Και γι αυτό δεν την κολακεύει. Λέει τα σύκα,σύκα, και τους προδότες, προδότες και όχι εθνικούς ήρωες"

Δυστυχώς, τα καθάρματα δεν τιμωρήθηκαν ποτέ και αντιθέτως τιμωρήθηκαν οι ήρωες. Αυτή την επιλογή πληρώνουμε μέχρι σήμερα και τα καθάρματα κυβερνούν ακόμη, έχοντας το θράσος να δηλώνουν πως θα απαγορεύσουν τις διαδηλώσεις και τις διαμαρτυρίες μπροστά από το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη

Ας διαβάσουμε όμως την περιγραφή του Βασίλη Ραφαηλίδη

......................................................................................................................................................

1. Ο Μελιγαλάς

Η διαταγή για την αποχώρηση των Γερμανών από την Ελλάδα δίνεται την 26^η Αυγούστου 1944 και ο τελευταίος Γερμανός φεύγει από την Αθήνα την 12^η Οκτωβρίου 1944. Μεσολαβούν δηλαδή 47 ημέρες εντελώς κωμικοτραγικές, κατά τις οποίες γίνεται χαμός. Να μερικά περιστατικά

Ο Άρης Βελουχιώτης βρίσκεται από τον Απρίλιο στην Πελοπόννησο. Τα Τάγματα Ασφαλείας, δηλαδή οι ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις που υπηρετούν τους Γερμανούς, αλωνίζουν κυριολεκτικά κυρίως στην Πελοπόννησο. Όλοι -και κυρίως οι ίδιοι οι Ταγματασφαλίτες- ξέρουν πως έχουν, αν όχι την ανοιχτή υποστήριξη, τουλάχιστον τη σιωπηρή ανοχή της εξόριστης κυβέρνησης του Καΐρου, που βλέπει σε αυτούς μία σοβαρή δύναμη για το χτύπημα των κομμουνιστών. Όμως, τα πράγματα αλλάζουν γι' αυτούς ξαφνικά την 26η Σεπτεμβρίου 1944, που υπογράφεται η Συμφωνία της Καζέρτας. Το ΕΑΜ, για να δεχτεί να υπογράψει τη Συμφωνία, απαιτεί και πετυχαίνει επίσημη καταδίκη από την κυβέρνηση των Ταγμάτων Ασφαλείας και ο Άρης βρίσκει την ευκαιρία να τους ρημάξει. Περισσότερο κυνηγάει τους Ταγματασφαλίτες, παρά τους Γερμανούς τώρα πια.

Την 18η Σεπτεμβρίου καταλαμβάνει την Καλαμάτα, που την υπερασπίζονται όχι Γερμανοί αλλά Ταγματασφαλίτες, που παθαίνουν των παθών τους τον τάραχο. Όμως ο κύριος όγκος τους καταφεύγει σε ένα χωριό εκεί κοντά, που λέγεται Μελιγαλάς. Στις 13 Σεπτεμβρίου 1944, ο Άρης επιτίθεται στο Μελιγαλά που τον κατέχουν 1500 Ταγματασφαλίτες με βαρύ οπλισμό και πυροβολικό. Η μάχη κρατάει τρεις ημέρες και οι Ταγματασφαλίτες που παραδίδονται μαζικά, είτε εκτελούνται επί τόπου με συνοπτικές διαδικασίες είτε λυντσάρονται από το πλήθος. Πρόκειται για σωστό μακελειό. Όμως ο Άρης ενεργεί υπό την κάλυψη της κυβέρνησης. Τα αστικά κόμματα για να κερδίσουν τον ΕΛΑΣ πούλησαν τους Ταγματασφαλίτες, πράγμα που δεν το περίμεναν καθόλου και τους κακοφαίνεται πολύ.

Ο Άρης Βελουχιώτης

Τελικά, με την επέμβαση του Παναγιώτη Κανελλόπουλου που βρίσκεται ήδη στην Ελλάδα σαν εκπρόσωπος της κυβέρνησης, οι ταγματασφαλίτες δεν σφάζονται πια αλλά συγκεντρώνονται μπουλουκηδόν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης για να τους βρουν έτοιμους οι Άγγλοι κατά τα Δεκεμβριανά που πλησιάζουν και να τους ρίξουν στη μάχη κατά του ΕΛΑΣ. Στην Αθήνα και τα άλλα αστικά κέντρα οι Γερμανοί τρέμουν μια επίθεση του ΕΛΑΣ τώρα στα τελευταία, αλλά ο ΕΛΑΣ δεν επιτίθεται. Σέβεται τις συμφωνίες που έχει κάνει με τους Γερμανούς ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός, ένας τρομερός και φοβερός άνθρωπος δύο μέτρα μπόι, για να κηρυχτεί η Αθήνα ανοχύρωτη πόλη. Οι Γερμανοί είναι έτοιμοι να ανατινάξουν το παγιδευμένο φράγμα του Μαραθώνα αν τους χτυπήσει ο ΕΛΑΣ και ο Δαμασκηνός που συνεργάστηκε με όλους, με τους Γερμανούς, με τους Άγγλους, με τους ΕΛΑΣσίτες και που ανήλθε στον αρχιερατικό θρόνο με τη βοήθεια των Γερμανών, αρχίζει να τρέχει σαν παλαβός από τους Γερμανούς στους πράκτορες των Άγγλων και από αυτούς στους ΕΛΑΣίτες.

Ο αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός, μαζί με τον κατοχικό πρωθυπουργό Τσολάκογλου

Τελικά, ο μετριοπαθής γερμανός φρούραρχος της Αθήνας Φέλμυ αποδεικνύεται ανθρωπιστής και η Αθήνα σώζεται. Στο μεταξύ, έχει φύγει για τη Γερμανία ο τρομερός στρατηγός των Ες-Ες Βάλτερ Σιμάνα και ο Φέλμυ μπορεί και παίρνει πρωτοβουλίες παρέα με τον φίλο του Δαμασκηνό.

2. Αλλαγή βάρδιας

Ο γερμανός φρούραρχος της Αθήνας Φέλμυ, ένας πραγματικός τζέντλμαν που έμπλεξε με τον Χίτλερ (δεν ήταν όλοι οι Γερμανοί κτήνη), διαλύει το στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Χαϊδάρι. Ξέρει πως οι Ες-Ες, τώρα που πνέουν τα λοίσθια, μπορούν να τους σφάξουν όλους εκεί μέσα. Και καλά τους κομμουνιστές. Γι’ αυτούς δεν θα είχε αντίρρηση ούτε ο Φέλμυ. Όμως στο Χαϊδάρι βρίσκονται έγκλειστοι από τις 15 Μαρτίου 1944 και οι αστοί πολιτικοί Θεμιστοκλής Σοφούλης,  Γεώργιος Καφαντάρης και Στυλιανός Γονατάς. Ο Φέλμυ, που έχει τις επαφές του με τους Άγγλους, ξέρει πως αυτοί οι πολιτικοί μπορεί να φανούν πολύ χρήσιμοι στην τάξη τους, όταν έρθουν με το καλό οι Άγγλοι και αλλάξουν βάρδια με τους Γερμανούς. Ο Φέλμυ δεν είναι κανένας αγροίκος σαν τους Ες-Ες για να μην ξέρει τη χρησιμότητα των αστών πολιτικών.

Ο Χέλμουτ Φέλμυ

Σοβαρότατο ρόλο σε όλα αυτά παίζει ο τρομερός πράκτορας της Intelligence Service, Μακάσκι, που δύο φορές συλλαμβάνεται από τους Γερμανούς,  δύο φορές καταδικάζεται σε θάνατο και δύο φορές δραπετεύει κατά μυστηριώδη τρόπο. Τον προστατεύει και ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός που μπαίνει για τα καλά στο παιχνίδι και τα καταφέρνει θαυμάσια με όλους, ακόμα και με τους ΕΛΑΣίτες, χάρη στη δίωξή του από τον Μεταξά, που του δίνει άφεση αμαρτιών για τη συνεργασία του και με τους Γερμανούς και με τους Άγγλους. Το ίδιο διπλό ή τριπλό παιχνίδι παίζει και ο Αρχηγός της Αστυνομίας Άγγελος Έβερτ.

Και μέσα σ΄όλα, να’ σου και ο στρατηγός Θεόδωρος Πάγκαλος, ο δικτάτορας της πλάκας. Είναι φιλογερμανός μέχρι τα Μπούνια και ένας απ΄ τους βασικούς οργανωτές των Ταγμάτων Ασφαλείας. Πάει, λοιπόν, στο Φέλμυ και του λέει: “Ξέρεις φίλε, έχω σκοπό να αναλάβω την εξουσία και να γίνω δικτάτορας τώρα που φεύγετε για να αποτρέψω τον κομμουνιστικό κίνδυνο”. Ο Φέλμι του λέει “Άντε από εδώ ρε σαχλαμάρα, τους Άγγλους δηλαδή γιατί τους έχετε. Άστους, ξέρουν αυτοί”. Και ο Πάγκαλος χάνει την ευκαιρία να σώσει την Ελλάδα απ΄ τους κομμουνιστές. Τέτοια χοντρή πλάκα γίνεται αυτό τον καιρό.

Στο μεταξύ, έχει διοριστεί επισήμως στρατιωτικός διοικητής Αττικής από την εξόριστη ελληνική κυβέρνηση ο στρατηγός Σπηλιωτόπουλος. Και έτσι, έχουμε δύο στρατιωτικούς διοικητές στην Αθήνα, έναν Γερμανό, τον Φέλμυ,  και έναν Έλληνα τον Σπηλιωτόπουλο. Χοντρή πλάκα σας λέω. Κανονική αλλαγή φρουράς, όπως στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Οι Γερμανοί παραδίδουν την εξουσία στους Άγγλους σχεδόν εν επισήμω τελετή.

Ο τελευταίος κατοχικός πρωθυπουργός, Ιωάννης Ράλλης προσπαθεί και αυτός να το παίξει φιλόπατρις αυτό τον καιρό και προσφέρει τις υπηρεσίες τους στους Άγγλους, αφού τις είχε ήδη προσφέρει επιτυχώς τους Γερμανούς. Μύλος. Όλοι παίζουν την πατρίδα στα ζάρια. Δε λέγεται πόσο αγαπούν την Ελλάδα όλοι αυτοί οι καλοί κύριοι.

Στο μεταξύ, έρχονται στην Αθήνα σχεδόν νόμιμα και ενώ ακόμα οι Γερμανοί βρίσκονται εδώ, δύο μέλη της κυβέρνησης, ο Θ.Τσάτσος και ο Ζέβγος. Ο πρώτος για να συνεννοηθεί με τους εγχώριους αστούς και ο δεύτερος με τους εγχώριους κομμουνιστές για την υποδοχή.

3. Η απελευθέρωση

Η εξόριστη ελληνική κυβέρνηση είναι έτοιμη να έρθει από την Ιταλία στην Ελλάδα. Όμως έχει προκύψει ένα μικρό πρόβλημα, έτσι που οι κομμουνιστές υπουργοί αρνούνται να ορκιστούν πίστη στο βασιλιά Γεώργιο το Β’. Αλλά η λύση βρίσκεται: Ορκίζονται πίστη στον διάδοχο Παύλο! Ξεφτέρια, οι μπαγάσηδες. Και άντε να δεις προκοπή με τέτοια καραγκιοζιλίκια.

Στην Αθήνα, όλοι ετοιμάζονται για την υποδοχή. Ακόμα και οι Ες-Ες. Στο φρικτό άντρο τους στην οδό Μέρλιν στο Κολωνάκι, στις 11 Σεπτεμβρίου, ένα μήνα πριν από την αναχώρησή τους, κάνουν τις τελευταίες εκτελέσεις, μέσα στο υπόγειο. Αυτή τη φορά εκτελούν όχι κομμουνιστές, αλλά τους Έλληνες διερμηνείς τους! Τους συνεργάτες τους! Τους φίλους τους! Δεν θέλουν ν΄ αφήσουν πίσω τους μάρτυρες για όσα φρικώδη συνέβησαν στην οδό Μέρλιν. Εν τούτοις, κάποιοι που πέρασαν από εκεί και επέζησαν, περιέγραψαν τον ένα και μοναδικό τρόπο βασανισμού που εφάρμοζαν οι άντρες των Ταγμάτων Θανάτου (αυτό σημαίνει Ες-Ες). Κρεμούσαν το θύμα από τα χέρια, από το ταβάνι, όχι πολύ ψηλά για να κάνει τη δουλειά του ο “oδοντoγιατρός”. Που έβγαζε ένα-ένα τα δόντια του θύματος με τανάλια για πρόκες, φυσικά χωρίς αναισθητικό. Όταν έβγαινε και ο τελευταίος φρονημίτης και το αγρίμι δεν φρονήμευε, έπιανε δουλειά ο πεντικιουρίστας, που ξερίζωνε τα νύχια, πρώτα των ποδιών και ύστερα των χεριών. Αν, παρά ταύτα, το θύμα επιζούσε, έτρωγε μια σφαίρα στο κεφάλι εξ επαφής. Με τους διερμηνείς τους ωστόσο, αυτά τα κτήνη φάνηκαν “επιεική”. Τους εκτέλεσαν με μια σφαίρα στο κεφάλι, χωρίς να τους βασανίσουν.

Το μνημείο, έξω από το κολαστήριο της Γκεστάπο, στην οδό Μέρλιν

Στις 2 Οκτωβρίου, δέκα μόλις μέρες πριν από την εκkένωση της Αθήνας την 12η Οκτωβρίου, οι Γερμανοί εκτελούν, έτσι για πλάκα σχεδόν, 25 πατριώτες στον Υμηττό, ανάμεσά τους και τη Λέλα Καραγιάννη, και άλλους εννιά στο Κατσιπόδι. Τα τρία τελευταία θύματα είναι τρεις ΕΠΟΝίτες, ο Αγαλιώτης, ο Φραγκόπουλος και ο Καλαμπόκας. Είναι αυτοί που πριν ξημερώσει η 12η Οκτωβρίου, ημέρα της Λευτεριάς, τρέχουν από εργοστάσιο σε εργοστάσιο στον Πειραιά και βγάζουν τα καψίλια από τους δυναμίτες με τους οποίους οι Γερμανοί ανατινάζουν αράδα όλες τις βιομηχανικές μονάδες, μικρές και μεγάλες. Οι ΕΠΟΝίτες σώζουν την περιουσία των καπιταλιστών! Των συνεργατών των Γερμανών! Των μελλοντικών τους εκτελεστών! Δεν ξέρω πώς να τους χαρακτηρίσω: ήρωες ή ηλίθιους. Ας τους πούμε ήρωες που σκοτώθηκαν για τον πιο ηλίθιο σκοπό.

Πάντως, το λιμάνι του Πειραιά δεν μπόρεσαν να το σώσουν. Οι Γερμανοί, την τελευταία μέρα της εκκένωσης της Αθήνας και του Πειραιά, την 12η Οκτωβρίου, το τινάζουν στον αέρα. Το ίδιο πάνε να κάνουν και με το εργοστάσιο ηλεκτρισμού του Πειραιά, αλλά το 1^ο  τάγμα του ΕΛΑΣ δίνει μια σκληρή μάχη σώμα προς σώμα με τους Γερμανούς, που κρατάει μία μέρα και το εργοστάσιο τελικά σώζεται. Γερμανοί νεκροί, 77. Αντάρτες νεκροί,9. Επέσατε θύματα, αδέρφια εσείς… Για ποιον επέσατε θύματα; Τι μπορούμε να πούμε σήμερα; Τι έγινε όλος εκείνος ο ηρωισμός;

Το μνημείο για την περίφημη "Μάχη της Ηλεκτρικής"

Πάντως, τα πανηγύρια για την απελευθέρωση της Αθήνας κρατούν τρεις μέρες και τρεις νύχτες. Η νύχτα των νεκρών είναι πιο μεγάλη. Κρατάει όσο η αιωνιότητα.

4. Ο Βασιλιάς ξανάρχεται

Ο τελευταίος Γερμανός φεύγει από την Αθήνα στις 12 Οκτωβρίου 1944 και η ελληνική κυβέρνηση αποβιβάζεται στην Ελευσίνα έξι μέρες αργότερα, την 18η Οκτωβρίου. Αυτές τις έξι μέρες η ελληνική κυβέρνηση φορτωμένη στο θωρηκτό Αβέρωφ κάνει κρουαζιέρα στον Αργοσαρωνικό, περιμένοντας το σύνθημα του Άγγλου πρεσβευτή Ρέτζιναλντ Λίπερ που έχει έρθει πριν από αυτήν στην Αθήνα, συνοδευόμενος από τον Μακμίλαν, βοηθό του Άγγλου υπουργού εξωτερικών Ήντεν. Κάτι σημαίνει, βέβαια, το να έρχονται πρώτα οι πρεσβευτές και ύστερα η κυβέρνηση στην οποία είναι διαπιστευμένοι.

Τη 18η Οκτωβρίου 1944, τα μέλη της ελληνικής κυβέρνησης, μαζί και οι τρεις κομμουνιστές που μετέχουν τώρα σε αυτήν, προχωρούν θριαμβικά εν μέσω πανδαιμονίου από τις ιαχές του πλήθους και δια της Ιεράς Οδού φτάνουν στην Ακρόπολη, όπου υψώνουν την ελληνική σημαία. Η τελετή επαναλαμβάνεται έκτοτε κάθε χρόνο, προφανώς γιατί κάθε χρόνο γιορτάζουμε μια απελευθέρωση από κάποιον εχθρό.

Ο Γεώργιος Παπανδρέου υψώνει την ελληνική σημαία στην Ακρόπολη, στις 12 Οκτωβρίου του 1944

Η Ιερά Οδός, που συνδέει την Ελευσίνα με την Ακρόπολη και δια της οποίας στην αρχαιότητα περνούσε η πομπή των Παναθηναίων, επιλέγεται σκόπιμα. Μόνο που τα μυστήρια αυτή τη φορά δεν είναι τα ελευσίνεια, αλλά τα εγγλέζικα. Άσε που η ελληνική σημαία δεν είναι ο πέπλος της Αθηνάς.

Μετά την έπαρση της σημαίας στην Ακρόπολη και την έπαρση μαζί της, της εθνικής υπερηφάνειας που την υποβαστάζουν οι Άγγλοι, οι επίσημοι πάνε στη Μητρόπολη όπου ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός τελεί δοξολογία για να ευχαριστήσει την Παναγία, δηλαδή τους Άγγλους.

Τελειώνει και αυτή η σεμνή τελετή και ο Πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου ανεβαίνει σ΄ ένα μπαλκόνι στο Σύνταγμα και τραβάει έναν εθνικό πατριωτικό λόγο, μα τι λόγο. Όλο ύμνους και εγκώμια για τους Άγγλους. Φυσικά, δεν παραλείπει να ζητήσει την εκκένωση της Ανατολικής Μακεδονίας και της Θράκης από τους Βούλγαρους που βρίσκονται ακόμα εκεί (δεν καθόμαστε για πάντα μιας και ήρθαμε, λένε προφανώς) καθώς και την επιστροφή στην Ελλάδα της Βορείου Ηπείρου. Όμως για την Κύπρο τσιμουδιά. Βλέπεις, η Κύπρος ανήκει στη σύμμαχο Αγγλία.

Ο Γεώργιος Παπανδρέου, μαζί με το Βρετανό στρατηγό Σκόμπυ

Λίγες ημέρες αργότερα, οι Αθηναίοι βγαίνουν και πάλι στους δρόμους για να επευφημήσουν, την 26η Οκτωβρίου, τον Άγγλο Υπουργό Εξωτερικών Ήντεν που κάνει μια φιλική επίσκεψη στην Ελλάδα κατά την επιστροφή του από τη Μόσχα. “Ζήτω οι ελευθερωτές της Ελλάδας” είναι το κυρίαρχο σύνθημα. Ακόμα και το ΕΑΜ χαρακτηρίζει τους Άγγλους ελευθερωτές της Ελλάδας!

Λίγο νωρίτερα, ο Σκόμπι στέλνει ένα έγγραφο στον φρούραχο της Αθήνας Σπηλιωτόπουλο που λέει επί λέξη: «Όταν οι Γερμανοί αποχωρήσουν ή παραδοθούν, τα Τάγματα Ασφαλείας θα λάβουν οδηγίας σας ή να λιποταχτήσουν προς τας οικίας των ή να παραδοθούν εις υμάς». Που σημαίνει, είτε τους αφήσετε να λιποταχτήσουν κάνοντας τα στραβά μάτια είτε “παραδοθούν” σε εσάς, το ίδιο κάνει. Και στις δύο περιπτώσεις, δικοί μας άνθρωποι παραμένουν και μόλις σφυρίξουμε θα έρθουν κοντά μας για να σώσουν την Ελλάδα από τους κομμουνιστές, όπως ακριβώς την είχαν σώσει λίγο πριν, συνεργαζόμενοι με τους Γερμανούς. Πολύ πατριώτες οι Τάγματα Ασφαλίτες! Επ' αυτών θα στηριχτεί η δημοκρατία του νέου κράτους -και γι' αυτό θα προκόψει!

5. Πάρτη από κομπραδόρους για ελευθερωτές

Οι αγγλικές αποβατικές μονάδες που “ελευθέρωσαν” την Ελλάδα, μετά την ήρεμη αποχώρηση των Γερμανών, αποτελούνται από μια θωρακισμένη ταξιαρχία και μια ταξιαρχία αλεξιπτωτιστών. Και τα άρματα και οι αλεξιπτωτιστές είναι αυτό ακριβώς που χρειάζεται για το χτύπημα του ΕΛΑΣ, που το ετοιμάζουν καλά οι Άγγλοι, που παριστάνουν τους ελευθερωτές. Αλλά όχι από τους Γερμανούς, από τους κομμουνιστές. Με τους οποίους ωστόσο συνεχίζουν να συνεργάζονται, αφού στην κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου μετέχουν τρεις κομμουνιστές.

Είναι η πρώτη φορά που οι Έλληνες κομμουνιστές θα μετέχουν των κυβερνητικών ευθυνών, φυσικά σε κυβέρνηση συνασπισμού και όχι δική τους. Όμως το σκάνδαλο θα απαλειφτεί σύντομα. Ο Δεκέμβρης είναι κοντά. Προς το παρόν, και για ενάμιση μήνα, οι Άγγλοι των αποβατικών μονάδων που δεν έκαναν απόβαση, αλλά αποβιβάστηκαν κανονικά, περίπου σαν τουρίστες, θα φτιάξουν το κατεστραμμένο λιμάνι του Πειραιά, όχι βέβαια για το χατήρι των συμμάχων Ελλήνων, αλλά γιατί θα τους χρειαστεί στον εμφύλιο που ετοιμάζουν με πάσα επιμέλεια. Για τον ίδιο λόγο θα ξαναχτίσουν μερικές από τις βασικές γέφυρες που έχουν καταστραφεί. Αλλά θα επιβλέψουν και στη διανομή των τροφίμων και του ρουχισμού της περίφημης ΟΥΝΡΑ, που μοιάζει περισσότερο με τις χάντρες που δίνουν οι αποικιοκράτες στους ιθαγενείς της Αφρικής για να τους θαμπώσουν, παρά με πραγματική βοήθεια. Όπως και να΄ναι όμως, μια σοκολάτα είναι μια σοκολάτα αυτή την εποχή και μια τσίχλα βοηθάει στη χώνεψη της σοκολάτας. Άλλωστε, που να φας ψωμί. Μια φραντζόλα στοιχίζει 80 δισεκατομμύρια δραχμές! Ο υπερπληθωρισμός έχει κάνει δισεκατομμυριούχους όλους όσους είναι σε θέση να αγοράσουν μια φραντζόλα ψωμί.

Διανομή της ανθρωπιστικής βοήθειας ΟΥΝΡΑ

Γι' αυτό ακριβώς και ο Άγγλος υπουργός των οικονομικών, που ουσιαστικά είναι και Έλληνας υπουργός των οικονομικών, λέει πως μια νέα, μεταπολεμική ελληνική δραχμή στο εξής θα κάνει 50 δισεκατομμύρια παλιές. Τέρμα οι λαϊκοί δισεκατομμυριούχοι. Στο εξής, δισεκατομμυριούχοι θα είναι αυτοί που ήταν και παλιά. Αυτοί που είχαν τα λεφτά τους στην Ελβετία. Και που τώρα φέρνουν ένα μέρος, ίσα ίσα για να μπορούν να οργανώνουν πάρτι και δεξιώσεις προς τιμήν των Ελευθερωτών Άγγλων.

Αυτές τις μέρες γίνεται χαμός στο Κολωνάκι. Είναι τόσα πολλά τα πάρτι που γίνονται κάθε βράδυ, που ο Άγγλος Πρεσβευτής Ρέτζιναντ Λίπερ δίνει διαταγή στους Άγγλους αξιωματικούς και στρατιώτες να αποφεύγουν τα συχνά πάρτι, διότι εδώ ήρθαν για δουλειά και όχι για να χορεύουν με τις όμορφες και καλοζωισμένες αστές του Κολωνακίου, που ούτε κατάλαβαν την κατοχή. Τα βόλευαν καλά με τους Γερμανούς, τώρα τα βολεύουν καλά με τους Άγγλους, αργότερα θα τα βολέψουν καλά με τους Αμερικανούς. Και στο μέλλον θα τα βολέψουν καλά, πιθανό και με τους Τούρκους. Κατά τα άλλα, η “εθνική αστική τάξη” παραμένει τάξη, όμως δύσκολα θα την χαρακτήριζε κανείς εθνική. Άλλωστε ο πατριωτισμός είναι κάτι που έτσι κι αλλιώς αφορά μόνο το πόπολο. Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα. Προς το παρόν πάντως, οι Έλληνες αστοί δεν πρέπει να προκαλούν τους πεινασμένους Έλληνες, λέει ο Λίπερ, και απαγορεύει τα συχνά πάρτι.

6. Οι ασφαλείς ταγματασφαλίτες

Η Εθνική Πολιτοφυλακή, όπως λέγεται τώρα η παλιά ΟΠΛΑ, δεν είναι παρά η αστυνομία του ΕΑΜ, που προσπαθεί να προστατεύσει τους ΕΑΜίτες από τους πάντα αφηνιασμένους ταγματασφαλίτες. Η Εθνική Πολιτοφυλακή δεν διστάζει να εκτελεί με συνοπτικές διαδικασίες τους ταγματασφαλίτες συνεργάτες των Γερμανών. Καμιά φορά παίρνει η μπόρα και αθώους. Καμιά φορά λειτουργεί και η παραδοσιακή αυτοδικία (βεντέτα). Όμως, όσοι από τους ταγματασφαλίτες κυκλοφορούν ελεύθεροι, είναι τόσο θρασείς που είναι απορίας άξιο που δεν είχαμε περισσότερα λυντσαρίσματα από αυτά που έγιναν.

Προκήρυξη της Ο.Π.Λ.Α

Για να αποφευχθούν, λοιπόν, τα λυντσαρίσματα αυτή τη δύσκολη, μεταβατική εποχή, κατά την οποία κανένα κράτος, ούτε δεξιό ούτε αριστερό, δεν λειτουργεί ακόμα (ούτε στο μέλλον και μέχρι σήμερα θα λειτουργήσει, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, σχέση έχουσα με τους ιδεολογικούς απογόνους των δοσιλόγων) τα εκ ταγματασφαλιτών στελέχη κλείνονται στη φυλακή, όχι για τιμωρία, αλλά για να προφυλαχτούν από το μαινόμενο πλήθος των βασανισμένων σε όλη τη διάρκεια της κατοχής. Και περνούν ζωή και κότα στη φυλακή. Ούτε απριλιανοί να ήταν.

Οι λιγότερο σημαντικοί ταγματασφαλίτες κλείνονται με τον οπλισμό τους, προσέξτε με τον οπλισμό τους, σε δύο στρατόπεδα, ένα στη Χαλκιδική για τα βόρεια καθάρματα και ένα στην Πελοπόννησο για τα νότια καθίκια. Ίσως να είναι παγκόσμια πρωτοτυπία ο εγκλεισμός σε στρατόπεδο ενόπλων ανδρών. Το παιχνίδι παίζεται πολύ χοντρά από τους Άγγλους και πολύ προκλητικά.

Στις αρχές Νοεμβρίου του 1944, 668 κρατούμενοι δοσίλογοι και ποινικοί ανάκατα, δραπετεύουν τον ίδιο καιρό από διαφορετικές φυλακές. Είναι καταφάνερο πως δεν πρόκειται για δραπέτευση, αλλά για απόλυση, που προτείνεται ως δραπέτευση. Και τότε η Εθνική Πολιτοφυλακή αναλαμβάνει την πρωτοβουλία να βρει τους δραπέτες. Μπαίνει σε σπίτια χωρίς ένταλμα και συχνά εκτελεί επιτόπου. Η πρόκληση από τη μεριά των Άγγλων είναι τόσο μεγάλη με τούτη τη δήθεν δραπέτευση που η άποψη, σύμφωνα με την οποία πως όλα αυτά τα κάνουν για να επιτείνουν το χάος ώστε να δικαιολογηθεί η επέμβασή τους, είναι κάτι παραπάνω από βάσιμη, αν μάλιστα πάρουμε υπόψη και την πάγια αγγλική τακτική του “διαίρει και βασίλευε”

Προσέξτε να δείτε τι λέει ο Τσόρτσιλ σε ένα γράμμα του προς τον υπουργό του των εξωτερικών: “Έχοντας υπόψη τη μεγάλη τιμή (εννοεί την Ουγγαρία, τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία) που πληρώσαμε στους Ρώσους για να έχουμε ελεύθερα τα χέρια στην Ελλάδα, δεν θα έπρεπε να διστάσουμε να χρησιμοποιήσουμε βρετανικά στρατεύματα για να υποστηρίξουμε την ελληνική βασιλική κυβέρνηση του κυρίου Παπανδρέου. […] Αυτό συνεπάγεται τη βέβαιη επέμβαση των βρετανικών στρατευμάτων για να εμποδιστούν ταραχές. […] Χρειαζόμαστε οχτώ ή δέκα χιλιάδες στρατιώτες ακόμα για να κρατήσουμε την πρωτεύουσα και τη Θεσσαλονίκη στο όνομα της τωρινής κυβέρνησης. […] Περιμένω οπωσδήποτε μία σύγκρουση με το ΕΑΜ και δεν πρέπει να την αποφύγουμε, με την προϋπόθεση να διαλέξουμε καλά το έδαφος”.

Σαφέστατος, ο πάντα κυνικός και καθαρός στη σκέψη Ουίνστον Τσώρτσιλ, που υπηρετεί καλά τη χώρα του. Την Ελλάδα όμως ποιος την υπηρετεί; … Μα οι δοσίλογοι!

Ο Roger Waters πήρε θέση για την απονομή του φετινού Νόμπελ Ειρήνης στην Μαρία Κορίνα Ματσάντο, τη σύμμαχο του Τραμπ, την υποστηρίκτρια του Νετανιάχου, την ομοτράπεζη των ευρωπαϊκών ακροδεξιών κομμάτων, αυτή που βλέπει τη μετανάστευση ως οργανωμένο «σχέδιο αποσταθεροποίησης» των αξιών της Δύσης 

Ανυποχώρητος, αταλάντευτος και πιστός στις ιδέες και στις αξίες του, ο Roger Waters εσαρκώνει αυτό που θα έπρεπε να κάνουν όλοι όσοι έχουν δημόσιο λόγο και βήμα και (λένε ότι) νοιάζονται για τη δικαιοσύνη και για την ειρήνη. Και δυστυχώς είναι τόσο λίγοι αυτοί που το κάνουν, ώστε να φαντάζουν εμμονικοί και γραφικοί

Ας απολαύσουμε τον Roger Waters σε άλλη μια κατάθεση ψυχής. Και επειδή ξέρουμε ότι και ο ίδιος δεν θα το ήθελε, δεν θα τον λογοκρίνουμε καθόλου

Μαρία Κορίνα Ματσάντο. Η Νορβηγική Επιτροπή του Βραβείου Νόμπελ Ειρήνης, αποφάσισε να σας απονείμει το Νόμπελ Ειρήνης του 2025.

Ο Νόμπελ θα στριφογύριζε στον τάφο του. Ξέρω ότι εφηύρε τον δυναμίτη και ήταν πιθανώς ένας μαλάκας, αλλά θα μπορούσατε κάλλιστα να το δώσετε στον Ντόναλντ Τραμπ. Δεν είναι λιγότερο παράλογο.

Συνέλθετε. Αρχίστε να συμπεριφέρεστε σαν άνθρωποι. Αρχίστε να συμπεριφέρεστε σαν να έχετε IQ πάνω από τη θερμοκρασία δωματίου.

Η Κορίνα Ματσάντο είναι μαλάκας. Εντάξει; (Η Κορίνα Ματσάντο) δεν έχει καμία σχέση με την ειρήνη.

Ξέρω ότι ούτε εσείς νοιάζεστε για την ειρήνη. Εδώ, το δώσατε στον Χένρι Κίσινγκερ.

Παίζατε ακόμη και με την ιδέα να το δώσετε στον Ντόναλντ Τραμπ.

(Το Νόμπελ Ειρήνης) δεν έχει καμία σχέση με την ειρήνη. Η ειρήνη αφορά την έκφραση της αλήθειας και της αγάπης για τους αδελφούς και τις αδελφές μας σε όλο τον κόσμο και την υποστήριξη της ιδέας των καθολικών ίσων ανθρωπίνων δικαιωμάτων για όλους τους αδελφούς και τις αδελφές μας σε όλο τον κόσμο.

Γιατί λοιπόν να μην ξεκινήσουμε με τους αδελφούς και τις αδελφές μας στην Παλαιστίνη; Και έχουμε αυτό το ειρηνευτικό σχέδιο, με τον Τόνι-γαμημένο-Μπλερ να εμπλέκεται μαζί με τους ανθρώπους που διαφεντεύουν τη Γάζα. 

Είστε όλοι τρελοί; Ναι, είστε. Αλλά δεν πειράζει.

Ας ελπίσουμε ότι σε έναν θαυμαστό νέο κόσμο που ίσως συναντήσουμε μια μέρα, θα μπορείτε όλοι να είστε κλειδωμένοι σε έναν ωραίο, καθαρό, άνετο κάδο τρελών.

της Μαρίας Νάτση

Κίρκη ονομάζεται ένας μικρός δρόμος, κρυμμένος σαν μυστικό στη Νέα Φιλαδέλφεια, εκεί όπου ο θρυλικός Κηφισός ανασαίνει ακόμη.

Αν περάσεις από εκεί, θα σε συνοδέψει το πέταγμα ενός ζευγαριού ερωδιών, η αργή κίνηση μιας νεροχελώνας, το σάλαγο των βατράχων που τραγουδούν τη νύχτα.

Θα δεις πηγάδια ξεχασμένα, πέτρινα τείχη από το Αδριάνειο Υδραγωγείο το οποίο ο δήμος Μεταμόρφωσης διατήρησε και αξιοποίησε -αναδεικνύοντας τη διαχρονική αξία του- ποτίζοντας τους κήπους του και δέντρα ψηλόκορμα να ρίχνουν σκιά και δροσιά στο μονοπάτι σου.

Εδώ, δύο περίπου χιλιόμετρα ποταμού επιμένουν να κυλούν ελεύθερα — μια φλέβα γης που ακόμα  αντιστέκεται.

Το τοπίο γαληνεύει το βλέμμα και γεννά μια πικρή απορία: πώς θα ήταν άραγε ο Κηφισός, αν ο άνθρωπος είχε κάνει άλλες επιλογές;

Μα ξέρουμε πια. Οι επιλογές υπαγορεύονται απ’ το κέρδος, κι έτσι το όνομα Κίρκη δεν μοιάζει τυχαίο — γιατί όπως εκείνη μεταμόρφωνε τους ανθρώπους σε ζώα, έτσι κι η απληστία μεταμορφώνει τον άνθρωπο σε κτηνάνθρωπο.

Κι όμως, εδώ φυτρώνει ελπίδα. Το μεγαλύτερο μυστικό της Κίρκης είναι οι άνθρωποί της — δραστήριοι, ευφυείς, με την αίσθηση του κοινού καλού ζωντανή μέσα τους και πάνω απ’ όλα, ενωμένοι, υπερασπίζονται τον ποταμό που κάποτε τιμούνταν σαν θεός. Τον ποταμό που ακόμη ψιθυρίζει στα νερά του, ότι τίποτα πολύτιμο δεν χάνεται, αν κάποιος συνεχίζει να το αγαπά.

Τους έχουν αποκαλέσει «Φρουρούς του Κηφισού», και όχι άδικα, καθώς αντιπαλεύουν το σχέδιο που έχει εκπονηθεί για την τσιμεντοποίηση  αυτού του εναπομείναντος φυσικού τμήματος. Εντός Νοεμβρίου θα εκδικαστεί η προσφυγή τους στο Συμβούλιο της Επικρατείας και είναι τουλάχιστον  λυπηρό να αναγκάζονται  οι πολίτες να διαθέτουν χρόνο, χρήματα και ενέργεια για να διεκδικήσουν τα αυτονόητα.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, με τον Κανονισμό για την Αποκατάσταση της Φύσης (ΕΕ 2024/1760), ζητά από κάθε χώρα να φροντίσει ώστε, μέχρι το 2030, τουλάχιστον 25.000 χιλιόμετρα ποταμών να ξαναγίνουν ελεύθερα στη ροή τους. Αυτό σημαίνει να αφαιρεθούν παλιά και άχρηστα εμπόδια, όπως φράγματα ή τσιμεντένια αναχώματα, και να δοθεί ξανά στο νερό ο χώρος να κυλά φυσικά.

Η Ελλάδα καλείται να φροντίσει και τα δικά της νερά — να εφαρμόσει αυτά τα μέτρα και να τα εντάξει στα εθνικά της σχέδια, δίνοντας προτεραιότητα σε ποτάμια και ρέματα που κάποτε ήταν ζωντανά κομμάτια της φύσης. Στόχος είναι να ξαναζωντανέψουν τα οικοσυστήματα και να επανέλθει η ισορροπία ανάμεσα στη φύση και την πόλη.

Εύλογα γεννιέται η απορία: γιατί επιμένουν σε απαρχαιωμένες μεθόδους και πρακτικές αντιπλημμυρικών έργων, οι οποίες όχι μόνο προκαλούν τεράστια οικολογική καταστροφή, αλλά πλέον αμφισβητούνται για την αντιπλημμυρική τους αποτελεσματικότητα;

Δεν αποκλείεται ότι, κοντά στο 2030, οι ίδιες λίγες εταιρείες που σήμερα ολιγοπωλιακά αναλαμβάνουν αυτά τα έργα, τότε θα κληθούν να αφαιρέσουν όλα τα ξεπερασμένα και επιβλαβή υλικά που τοποθετούν. Άλλωστε, φαίνεται ότι σε δουλειά… ή μάλλον σε εργολαβία να βρισκόμαστε.

Δυστυχώς, οι ίδιες πρακτικές εφαρμόζονται και σε άλλα ποτάμια της Ελλάδας, αλλά και της πολύπαθης Αττικής. Ανοικτά ποτάμια με φυσική ροή, όπως το Μεγάλο Ρέμα Ραφήνας, ακολουθούν την τύχη του Κηφισού: ολοκληρωτική εκρίζωση της φυσικής βλάστησης, κοπή 2.000 δέντρων και κατάργηση (!) της φυσικής πλημμυρικής ζώνης. Μια ακατανόητη και μέχρι στιγμής αδικαιολόγητη επιλογή στο όνομα της αντιπλημμυρικής προστασίας.

Η ελπίδα μας βρίσκεται στο γεγονός ότι στο πλευρό της «Γειτονιάς της Κίρκης» είδαμε μια ομάδα νέων με ανησυχίες, που μελετούν, αναζητούν λύσεις, συζητούν, ενώνονται και δρουν.

Ελπίδα μας είναι επίσης άτομα όπως η Ελένη, που καθάριζε ασταμάτητα το ποτάμι σε όλη τη διαδρομή, υπενθυμίζοντάς μας ότι αυτό είναι το σπίτι μας.

Η αποκατάσταση των ποταμών, ως μέρος ενός εθνικού σχεδιασμού οργανωμένου κράτους, αποτελεί πλέον νομική υποχρέωση, αλλά αποτελούσε πάντοτε μια πράξη σεβασμού προς τους πολίτες, όχι μόνο του σήμερα, αλλά και του αύριο.

(Για όσους επιθυμούν να δραστηριοποιηθούν για τον Κηφισό, προτείνουμε ενδεικτικά να αναζητήσουν τις ομάδες Save Your Hood, Reflow Kifissos, Ροή – Πολίτες Υπέρ των Ρεμάτων και φυσικά τη «Γειτονιά της Κίρκης».)