Κυριακή 28/9. Δεύτερη ημέρα σήμερα για το 6ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Ραφήνας. Η σημερινή ημέρα είναι αφιερωμένη στην Παλαιστίνη με ταινίες που αποτυπώνουν το δράμα και τον αγώνα του Παλαιστινιακού λαού

Οι προβολές των ταινιών ξεκινούν στις 8 μ.μ και η είσοδος είναι ελεύθερη.

Ο χώρος της προβολής είναι ο θερινός κινηματογράφος ΑΕΛΛΩ, Ελ. Βενιζέλου 12, Ραφήνα. Σε περίπτωση όμως που οι καιρικές συνθήκες δεν το επιτρέπουν  – που είναι και το πιο πιθανό – η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί λίγα μέτρα πιο πέρα, στον κλειστό χώρο του ΚΑΠΗ Ραφήνας, Ελ. Βενιζέλου 21, που στεγάζει άλλωστε και την Κινηματογραφική Λέσχη Ραφήνας. Όπως και να έχει, θα υπάρχει ενημέρωση έξω από το χώρο του ΑΕΛΛΩ

Είναι προφανές ότι αποζητούμε την όσο γίνεται μεγαλύτερη προσέλευση κόσμου, που θα δώσει το μήνυμα ότι και σε αυτή την πόλη της Ελλάδας, ο αγώνας για μια ελεύθερη Παλαιστίνη αγγίζει τις καρδιές των ανθρώπων

Και όποιος πραγματικά ενδιαφέρεται για την ειρήνη, καλό είναι να γνωρίζει πως  … Χωρίς ελεύθερη Παλαιστίνη, δεν θα υπάρξει ειρήνη

Ενδιαφέρον και ενδεικτικό για το ποιους συμμάχους θεωρεί δεδομένους η εγκληματική κυβέρνηση του Νετανιάχου, αλλά και για το πόσο κάθε κυβέρνηση σέβεται τις διεθνείς συνθήκες που έχει υπογράψει, αποτελεί η περίεργη πτήση που ακολούθησε το πρωθυπουργικό αεροπλάνο του Ισραήλ για να μεταφέρει τον Νετανιάχου από το Ισραήλ στη Νέα Υόρκη

Η φυσιολογική διαδρομή του αεροπλάνου θα ήταν να περάσει πάνω από την Ελλάδα, την Ιταλία, τη Γαλλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία και το Ηνωμένο Βασίλειο και στη συνέχεια να κατευθυνθεί δυτικά προς τις ΗΠΑ

Αντί αυτού όμως, επέλεξε να περάσει μόνο πάνω από την Ελλάδα και την Ιταλία και στη συνέχεια να κατευθυνθεί νότια προς τα στενά του Γιβραλτάρ ακολουθώντας μια παρακαμπτήρια διαδρομή και αποφεύγοντας τον εναέριο χώρο της Γαλλίας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, της Ιρλανδίας και του Ηνωμένου Βασιλείου.

Τα ισραηλινά μέσα μετέδωσαν πως η αιτία της ιδιαίτερης πορείας του ισραηλινού αεροπλάνου, ήταν η αποφυγή υπερπτήσης  πάνω από χώρα για την οποία υπήρχε ο φόβος να σεβαστεί την υπογραφή που έχει βάλει στο καταστατικό του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου και να συλλάβει άμεσα τον Νετανιάχου αν εισερχόταν στον εναέριο χώρο της, παραδίδοντάς τον στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης

Όπως φαίνεται, το Ισραήλ ήταν βέβαιο πως η Ελλάδα και η Ιταλία δεν θα είχαν τέτοιες ευαισθησίες και πέταξε χωρίς φόβο πάνω από τον εναέριο χώρο τους.

Άλλωστε ο Άδωνις Γεωργιάδης έχει δηλώσει πως δεν αναγνωρίζει ούτε το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, αλλά ούτε και τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, γυρίζοντας το ρολόι του χρόνου στις παραμονές του Δευτέρου ή και του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου

Israeli Prime Minister Benjamin Netanyahu’s flight to the US bypassed most European airspace

✈️ The detour came amid fears of arrest over an International Criminal Court warrant for war crimes in Gaza https://t.co/IHYOZzQYGG pic.twitter.com/isWpj1Yd1j

— Anadolu English (@anadoluagency) September 25, 2025

Μόνο όποιος έχει ζήσει χειμώνα σε μικρό νησί, μπορεί να καταλάβει πόσα πράγματα που αλλού είναι δεδομένα, εκεί γίνονται απείρως δυσκολότερα. Ένα από αυτά, είναι και η πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας. Μια κατάσταση διαχρονική βέβαια, που αντί όμως να βελτιώνεται, διαρκώς επιδεινώνεται

Σχετικά με το θέμα αυτό, εξέδωσε ανακοίνωση η Λαϊκή Συσπείρωση Ιθάκης, στην οποία όπως χαρακτηριστικά αναφέρει «εκεί που μας χρωστούσανε, μας πήραν και το βόδι…..»

Ακολουθεί η πλήρης ανακοίνωση:

Εκεί που μας χρωστούσανε, μας πήραν και το βόδι…..

«ΚΑΜΠΑΝΑΚΙ» ΓΙΑ ΤΗΝ  ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ Κ.Υ. ΙΘΑΚΗΣ

Μετά τις -ξανά- βαρύγδουπες δηλώσεις του κ. Βουλευτή Κεφαλονιάς για την υπογραφή σύμβασης για την ολική ανακαίνιση του Κ.Υ. Σάμης, ανακοίνωση που αγνοεί επιτηδευμένα και στοχευμένα, μόλις μια μέρα μετά, το –ξανά- κλείσιμο του Κ.Υ. Σάμης λόγω έλλειψης ειδικευμένων γιατρών, νέο καμπανάκι χτυπάει για τις Δημόσιες Δομές Υγείας των νησιών μας, αυτή τη φορά στην Ιθάκη

Στο Κ.Υ. Ιθάκης, που εξυπηρετεί όλο τον πληθυσμό του νησιού μας, σύμφωνα με τα προβλεπόμενα θα έπρεπε να υπηρετούν 3 ειδικευμένοι γιατροί γενικής ιατρικής ή παθολόγοι και υπηρετεί μόνο μία, που έχει ξεπεράσει τα όριά της. Η θέση του παιδίατρου εξυπηρετείται από  έναν  ιδιώτη παιδίατρο με μπλοκάκι και ακόμη  ένας γιατρός με μετακίνηση από ΤΟΜΥ. (Τοπικές Μονάδες Υγείας)

Υπηρετούν επίσης 4 αγροτικοί σύμφωνα με τα προβλεπόμενα, με τον 4ο να έχει έρθει πρόσφατα , όμως η θητεία των 2 λήγει σε ένα μήνα και η προϊστορία λέει πως θα αργήσουν να έρθουν οι αντικαταστάτες τους.

Είναι ηλίου φαεινότερο ότι  για να βγουν οι εφημερίες του μήνα χρειάζεται η συνδρομή ιδιωτών γιατρών που προσφέρουν με αμοιβή τις υπηρεσίες τους όπως επίσης ότι  η λειτουργία του ΚΥ βρίσκεται σε οριακό σημείο και όπως δηλώνουν οι γιατροί θα μπει στο «κόκκινο» όταν φύγουν οι αγροτικοί

Αυτά που συμβαίνουν στο Κ.Υ. Ιθάκης δεν είναι σημερινά, αλλά διαχρονικά και αποδεικνύουν την «συνέχεια του κράτους» όσον αφορά την «κανονικότητα» στην υποβάθμιση των δομών της δημόσιας υγείας πανελλαδικά αλλά και στην Ιθάκη.

Εντελώς ενδεικτικά, υπενθυμίζουμε τι είχαμε γράψει για τα ίδια ακριβώς προβλήματα με τα σημερινά το 2018!

«Η κατάσταση του Κέντρου Υγείας στο νησί της Ιθάκης χαρακτηρίζεται ως τραγική, απάνθρωπη, εξουθενωτική και άκρως επικίνδυνη με σοβαρές ελλείψεις στα πάντα, γιατρούς, νοσηλευτές, αναλώσιμα υλικά, οδηγούς ασθενοφόρων, ιατρικά μηχανήματα. Εξυπηρετεί πάνω από 3 χιλιάδες μόνιμους κατοίκους το χειμώνα και 5 περίπου χιλιάδες  το καλοκαίρι»

Σε αυτή την κατάσταση η συνδρομή  της 6ης ΥΠΕ είναι αντί να φροντίσει την κάλυψη των κενών με τη στελέχωση του Κ..Υ , κάνει ακριβώς το αντίθετο, «τραβάει» γιατρούς στη Κεφαλονιά για να καλύψουν τις εκεί κενές εφημερίες.

Στο ίδιο έργο θεατές!

Δε θα περιμένουμε να έρθουν τα χειρότερα για να παρθούν μέτρα!

Απαιτούμε από όλους τους αρμόδιους (6η ΥΠΕ, Υπουργείο Υγείας, Κυβέρνηση) :

• Να στελεχώσει άμεσα με όλο το απαραίτητο προσωπικό όλες τις Δομές Δημόσιας Υγείας στα δύο νησιά.
• Να σταματήσει η λογική των «μετακινήσεων». Οι τρύπες είναι πολλές για να τις καλύψει το υπάρχον προσωπικό, που οδηγείται σε πνευματική και φυσική εξόντωση.
• Δημόσια και Δωρεάν Υγεία για όλους, χωρίς προϋποθέσεις.

Η ΥΓΕΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΝΟΜΙΟ ΤΩΝ ΛΙΓΩΝ ΟΥΤΕ ΚΟΝΣΕΡΒΑ ΝΑ ΠΟΥΛΙΕΤΑΙ !

ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΕΝΑΥΣΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΑΝΥΠΑΛΛΗΛΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 1Η ΟΧΤΩΒΡΗ

ΛΑΪΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΙΘΑΚΗΣ                                                                ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ 2025

του Νίκου Ξυδάκη από την Εφημερίδα των Συντακτών

Στην έρημο της γενοκτονίας έχουν αφανιστεί όλα τα ίχνη των ανθρώπων, ποτηράκια, πιθάρια με αρχαίο λάδι, απομεινάρια μελιού, απολιθώματα κόλιανδρου και ζα’ατάρ, ο σκελετός μιας χαδιάρας γάτας, σβήστηκαν τα πρόσωπα και τα ονόματά τους

Οι αεροφωτογραφίες της Γάζας, ισοπεδωμένα κτίρια, σβησμένοι δρόμοι, ίχνη θεμελίων, μικρά επάρματα πάνω σε έρημη γη, κανένα δέντρο, ούτε κλαρί,

η σκόνη κλείνει τα ρουθούνια σου, πνίγεσαι απ’ τη σκόνη, κατακλύζεσαι από κενό, ένα δραματικό κενό με υπαινικτικά επάρματα,

[[ είναι πίνακας γεωμετρικής αφαίρεσης, εικαστική αλληγορία για την τοπολογία της Αποκάλυψης, μια κλεφτή ματιά στην Κόλαση ]]  

είναι η υπερπραγματικότητα,

ερειπιώνας έρημος που σφίγγει τον λαιμό, έρημος που εξάπτει τη φαντασία, την καλεί να ψαύσει τα αχνά επάρματα στο ανάγλυφο της φωτογραφίας και ν’ ανακαλέσει τη ζωή που κάποτε υπήρξε, όπως στους ιστορικούς ερειπιώνες της Μεσογείου, Δήλο, Πομπηία, Ερκολάνο, Ακρωτήρι Θήρας,

εκεί ίσως ήταν σχολείο, εκεί νοσοκομείο, παρακάτω ένα τέμενος κι ένας χριστιανικός ναός, σε εκείνη την κουκίδα έφτιαχναν πίτες με ζα’ατάρ, ταμπουλέ με αιχμηρό κόλιανδρο, στην παρακάτω κουκίδα σέρβιραν τσάι σε μικρά ποτηράκια, κιουνεφέ,

πέρα στο βάθος είχαν λεμονιές γύρω από ένα πηγάδι και όλα τ’ αγκάλιαζε μαντρότοιχος, είχαν σπιτάκια με κατώι κι ανώι, με εσωτερικές αυλές, όπως στις Κυκλάδες παλιά, όπως στη Δήλο και στο Ακρωτήρι πολύ παλιότερα,

και ιδού τι αφήνει ο σεισμός, το κύμα, το ηφαίστειο, ο πόλεμος,

και ιδού τι αφήνει η γενοκτονία, ούτε καν τα ίχνη του ηφαιστείου και του σεισμού, μια έρημο αφήνει η γενοκτονία, ούτε τοίχους από αυλές και σπίτια ούτε ψηφιδωτά με αλεξίκακες Τανίτ και δελφίνια ούτε υδραγωγείο ούτε καν σώματα κουλουριασμένα πετρωμένα απ’ τη λάβα

[[ κανένα αλεξίκακο δεν σταματά τον γενοκτόνο ]]

εδώ στην έρημο της γενοκτονίας έχουν αφανιστεί όλα τα ίχνη των ανθρώπων, ποτηράκια, πετρωμένες πίτες, πιθάρια με αρχαίο λάδι, απομεινάρια μελιού, απολιθώματα κόλιανδρου και ζα’ατάρ, ο σκελετός μιας χαδιάρας γάτας, ένα αντρόγυνο που πέτρωσε αγκαλιασμένο,

στην έρημο της γενοκτονίας όλα συνέβησαν όπως στις διηγήσεις της Παλαιάς Διαθήκης, όλα σκεπάστηκαν με κρύα στάχτη και λησμονιά, σβήστηκαν τα πρόσωπα και τα ονόματά τους, πυροβολήθηκαν παιδιά από σνάιπερς, έλιωσαν αφυδατωμένα τα νεογνά στη σβηστή θερμοκοιτίδα, ξεριζώθηκε κάθε ζωή,

όσοι απέμειναν τραβούν προς Νότο σε καρότσες αγροτικών, σε καρότσες φορτηγών με έναν μπόγο και δυο κουβέρτες ακρυλικές, οι πολλοί πεζοπόροι με το μάτι πηχτό, κάτω από ντρόουνς και δορυφόρους,

είναι η Έξοδος του 21ου αιώνα, ίσως ν’ ακολουθήσουν κι άλλες παρόμοιες, αφού έγινε η αρχή σε τούτη τη γωνιά του πλανήτη, στο Βασίλειο της Ιερουσαλήμ, στην κοιτίδα των αβρααμικών θρησκειών των βοσκών και των νομάδων, των γιων του Σημ και του Χαμ,

είναι μια αρχαιολογία του μέλλοντος

[[ τι θα ‘λεγε ο Μπένγιαμιν; τι θα ‘λεγε ο Πρίμο Λέβι; ]]

αφού έγινε η τεχνολογική γενοκτονία, με τους αλγόριθμους της Τεχνητής Νοημοσύνης, με όλα τα big data του αφανισμού με το Zyklon του deep learning, με βολές ακριβείας κατά νηπίων,

αυτή η τεχνολογική γενοκτονία που γεννά κέρδη, γνώση φόνου, σταρτ-απς εξολόθρευσης, που γεννά real estate στο μυαλό σαλών του Κακού,

αυτή η hi-tec γενοκτονία μπορεί να εμφανιστεί παντού,

το αδιανόητο είναι η υπερπραγματικότητα, εφιάλτης σε live streaming,

ενόσω οι εκφυλισμένοι κληρονόμοι της αποικιοκρατίας ξαναφτιάχνουν εργοστάσια ολέθρου.

Το αδιανόητο είναι η νέα πραγματικότητα

Πηγή:

ΕΦΣΥΝ 27.09.2025

Σάββατο 27/9. Πρώτη ημέρα σήμερα για το 6ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Ραφήνας, ενός Φεστιβάλ που έχει πλέον θεσμός φιλοδοξώντας να προσφέρει στην πόλη μας ανάσες πολιτισμού, αισθητικής και κοινωνικού προβληματισμού

Σήμερα, Σάββατο 27/9 , στον θερινό κινηματογράφο ΑΕΛΛΩ της Ραφήνας, θα έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε βραβευμένες ελληνικές ταινίες μικρού μήκους από το περσινό, 47ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας (DISFF 47) που αποτελεί πια ένα από τα πλέον διακεκριμένα ευρωπαϊκά φεστιβάλ του είδους

Οι προβολές των ταινιών ξεκινούν στις 8 μ.μ και η είσοδος είναι ελεύθερη, χωρίς εισιτήριο, με ελεύθερη συνεισφορά

Σας περιμένουμε για να απολαύσουμε μαζί τη μαγεία της σύγχρονης,  φρέσκιας κινηματογραφικής δημιουργίας

To "Pave Paradise" είναι μία από τις ταινίες που θα παιχτούν το Σάββατο 27/9 στον κινηματογράφο ΑΕΛΛΩ της Ραφήνας την πρώτη ημέρα του 6ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Ραφήνας

Η ταινία

Αθήνα, 2018. Ανακοινώνεται η ανάπλαση της πλατείας Ομονοίας και ο σκηνοθέτης, με φορητή κάμερα, ακολουθεί τρεις κατοίκους της περιοχής που απειλείται από τη σκιά της ανάπλασης. Η ταινία κέρδισε το Βραβείο Ντοκιμαντέρ στο 47ο Φεστιβάλ Δράμας

Ο σκηνοθέτης

Ο Αλκαίος Σπύρου γεννήθηκε στο Ελμπασάν, Αλβανίας το 1991 και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε Διεθνής Ανάπτυξη στο Πανεπιστήμιο την Βιέννης αλλά σύντομα αποφάσισε να εξερευνήσει τον χώρο του δημιουργικού ντοκιμαντέρ. Συνέχισε τις σπουδές του για Καλλιτεχνική Ερευνα στη Βασιλική Ακαδημία Τεχνών της Χάγης με την υποτροφία του ιδρύματος ΝΕΟΝ και Mondriaan Fonds. Ο φακός του καταγράφει εργατικά τοπία και χαρακτήρες, συνήθως κατά την διάρκεια μιας σημαντικής μετάβασης. Η πρώτη του ταινία μικρού μήκους «Ανίνα» (2018) προβλήθηκε σε διεθνή φεστιβάλ κινηματογράφου. Το «Pave Paradise» είναι η δεύτερη ταινία μικρού μήκους που έχει σκηνοθετήσει.

Σε συνέντευξή του στο flix.gr και στο ερώτημα "Πώς επιλέξατε το θέμα της ταινίας σας, ποια ήταν η αρχική ιδέα, ποια η ανάγκη να αφηγηθείτε αυτή την ιστορία;", ο σκηνοθέτης απαντά:

"Στην Ομόνοια έχω μεγαλώσει και περάσει τα παιδικά μου χρονιά, όταν μεταναστεύσανε οι γονείς μου το 1991 από την Αλβανία. Ήτανε ένα πολύπλοκο σπίτι μέχρι την στιγμή που το εγκατέλειψα το 2009 για το εξωτερικό. Για πολύ καιρό έβρισκα δύσκολο να εξηγήσω την περιοχή και την ιδιαίτερη θέση που κατέχει στο υποσυνείδητο της πόλης: καθώς είναι μια ζώνη που υπάρχει και επιβιώνει “το άλλο”. Με αφορμή την 2018 ανάπλαση της πλατείας και την παράλληλη βία που συνόδεψε το γεγονός, μου δημιουργήθηκε η ανάγκη να καταγράψω το προηγούμενο στάδιο της πλατείας, πριν ξεχαστεί από το συνειδητό της πόλης. Αποφάσισα να καταγράψω ένα πορτραίτο της πλατείας φιλτραρισμένο από τις συνήθεις εικόνες βίας και εξευτελισμού της ανθρώπινης ζωής, έτσι ώστε ο θεατής να έχει την πιθανότητα να δημιουργήσει μια νέα εντύπωση για την περιοχή και τους κάτοικους της"

Pave Paradise | Σκηνοθεσία, Φωτογραφία & Μοντάζ: Αλκαίος Σπύρου. Πρωτότυπη Μουσική: Κωνσταντίνος Σκουρλής. Ηχοληψία & Σχεδιασμός Ήχου: Κυριάκος Χαραλαμπίδης. | Συμμετέχουν: Μαϊλίντα Σπύρου, Αριστοτέλης Σπύρου, Θαλής Μπάνος. Παραγωγός: Αλκαίος Σπύρου Εταιρεία Παραγωγής: Arzeit Films

Οι εικόνες που δημοσιεύουμε είναι αγνώστων σε εμάς καλλιτεχνών και, ως εκ τούτου, δεν μπορούμε να τους αποδώσουμε τα credits

Οι χαρακτήρες του έργου

Υπάρχουν κάποιοι τύποι που μισούν τους πάντες και τα πάντα, αλλά αγαπούν, όπως λένε, την πατρίδα τους. Αν θέλουμε κι εμείς τους πιστεύουμε ότι μπορεί αυτοί οι τύποι κάτι να αγαπήσουν. Στην Ελλάδα ζούμε όμως και όπως είπε και ο Τσαρούχης – που μπορεί να μην το είπε και αυτός, αλλά τέλος πάντων – «στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις»

Οι τύποι αυτοί ξεχωρίζουν εύκολα στα social media από τα μηνύματά τους, τα οποία ξεχειλίζουν  από απειλές, μίσος και χυδαιότητα, ενώ τα περισσότερα από αυτά χρειάζονται φιλολογική επιμέλεια, για να το πούμε κάπως κομψά. Για να συνεννοούμαστε και χάριν συντομίας, οι τύποι αυτοί θα αποκαλούνται εις το εξής «Ορκ»

Ένας από τους αρχηγούς των "Ορκ" είναι ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος, αυθεντικός πατριώτης-δημοσιογράφος-παρουσιαστής-πολιτικός και far right influencer. Αυτός σε γενικές γραμμές είναι  πιο πολιτισμένος και πιο προσεκτικός στις εκφράσεις του από τα «Ορκ». Όσο μπορεί τέλος πάντων να είναι ένας αρχηγός των "Ορκ". Για να συνεννοούμαστε και χάριν συντομίας, ο τύπος αυτός θα αποκαλείται εις το εξής «πατριώτης»

Στο έργο συμμετέχουν επίσης και κάποιοι αναρχικοί-αριστεροί-άπλυτοι-απάτριδες-ανθέλληνες που μισούν την πατρίδα των «Ορκ» και στο εξής και χάριν συντομίας θα αποκαλούνται «ανθέλληνες»

Η υπόθεση του έργου

Ο «πατριώτης» ανακαλύπτει ότι η αλυσίδα πίτσας pizza fan συνεργάζεται με έναν κωμικό για διαφημιστική προώθηση των προϊόντων της. Ο κωμικός αυτός όμως, σε παραστάσεις του, λέει αστεία που δεν αρέσουν στον «πατριώτη». Ο «πατριώτης» θεωρεί τα αστεία ανθελληνικά και καλεί τα «Ορκ» σε μποϊκοτάζ της συγκεκριμένης εταιρείας

Τα «Ορκ» υπακούουν αμέσως και εξαπολύουν διαδικτυακό πόλεμο εναντίον της εταιρείας. Η εταιρεία, αιφνιδιασμένη από τις αντιδράσεις και τις απειλές των «Ορκ», αποφασίζει να διακόψει τη συνεργασία της με τον ανθέλληνα κωμικό, αναφέροντας πως

«Θέλουμε να κάνουμε απόλυτα ξεκάθαρο ότι θεωρούμε μεγάλη απρέπεια τη χρησιμοποίηση εθνικών συμβόλων και ιστορικών γεγονότων με ανάρμοστο τρόπο στην προσωπική παράσταση κωμωδίας του Πάρι Ρούπου, η οποία καμία σχέση δεν έχει να κάνει επικοινωνιακά με την Pizza Fan και για την οποία μάθαμε και εμείς από τα MME.

Παράλληλα οποιοσδήποτε εκπροσωπεί μια εταιρεία με την εμβέλεια της Pizza Fan, που φτάνει σε κάθε ελληνικό σπίτι χωρίς καμία διάκριση, θα πρέπει να γνωρίζει ότι πέρα από τις προσωπικές του θέσεις και τα όποια πιστεύω οφείλει να σέβεται τον κόσμο της και να μην εκθέτει αναίτια την εταιρεία με την οποία συνεργάζεται με σχόλια που μπορούν να δημιουργήσουν αντιθέσεις και εντάσεις στον κόσμο της και ευρύτερα στο κοινωνικό σύνολο.

Για τους ανωτέρω λόγους από σήμερα 25/9/25 η Pizza Fan ανακοινώνει την απόλυση του κ.Ρούπου και διακόπτει κάθε συνεργασία μαζί του»

Ο κωμικός απολύεται, τα «Ορκ» ηρεμούν και εδώ θα μπορούσαμε να πούμε «και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα»

Όμως όχι! Τώρα περνούν στην αντεπίθεση οι «ανθέλληνες», οι οποίοι απευθύνουν  κάλεσμα για  cancel της pizza fan, η οποία αιφνιδιάζεται ξανά

Παράλληλα, επειδή, σε αντίθεση με τα «Ορκ» έχουν ανεπτυγμένη την αίσθηση ενός πράγματος που ονομάζεται χιούμορ, το οποίο είναι κάτι που εκνευρίζει πολύ τα «Ορκ», κατακλύουν το Διαδίκτυο με εικόνες που θα μπορούσε ίσως εις το εξής να τις χρησιμοποιήσει η εν λόγω εταιρεία ως διαφημιστικές αφίσες

Κάποιες από αυτές δημοσιεύουμε κι εμείς για να μη χαθούν μέσα στο ανελέητο σκρολάρισμα

Καλοφάγωτες!

Ο Άρης Πορτοσάλτε ρίχνει άπλετο φως και λύνει το μυστήριο της ματαίωσης της συνάντησης του Κυριάκου Μητσοτάκη με τον Τούρκο ομόλογό του, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν

Όπως εξηγεί στην προσωπική του εκπομπή στον ΣΚΑΪ, ο ίδιος ο Πορτοσάλτε, αγανακτισμένος,  πήρε τηλέφωνο  τον Ερντογάν και σε έντονο ύφος του είπε "Ρετζέπ Ταγίπ, πες αλεύρι, ο Κυριάκος σε γυρεύει".

Μετά από αυτό, η ματαίωση της συνάντησης ήταν αναμενόμενη. Τα υπόλοιπα είναι Ιστορία

Ο «MJ» είναι μία από τις ταινίες που θα παιχτούν το Σάββατο 27/9 στον κινηματογράφο ΑΕΛΛΩ της Ραφήνας την πρώτη ημέρα του 6ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Ραφήνας

Η ταινία απέσπασε τα βραβεία σκηνοθεσίας, ανδρικής ερμηνείας, σκηνογραφίας, ενδυματολογίας και μακιγιάζ στο 47^ο Φεστιβάλ της Δράμας

Η ταινία

Ο Μιχάλης ή MJ έχει εμμονή με τη δόξα, το χρήμα και τον μπασκετμπολίστα Μάικλ Τζόρνταν. Είναι τραγουδιστής της τραπ. «Είμαι φτιαγμένος για μεγαλεία! Είμαι ήδη το Νούμερο ένα! Γιατί όμως δεν μ' αγαπάνε;»

Η ταινία προβάλλει και διαχειρίζεται χωρίς διδακτισμό και αίσθημα ανωτερότητας ένα θέμα που έχει προκαλέσει ηθικό πανικό τα τελευταία χρόνια στην ελληνική κοινωνία

Ο σκηνοθέτης

Ο Γιώργος Φουρτούνης γεννήθηκε στη Ρόδο και μεγάλωσε στην Αθήνα. Παράλληλα με τις σπουδές του στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, σπούδασε Σκηνοθεσία. Το «MJ» είναι η τέταρτη μικρού μήκους ταινία του. Από τις προηγούμενες ταινίες του, το  «Πίστομα» κέρδισε τον Χρυσό Διόνυσο στο Φεστιβάλ της Δράμας το 2011 και ο «Ίκαρος» το Βραβείο Σκηνοθεσίας στις Νύχτες Πρεμιέρας το 2015.

Εμείς, σταχυολογήσαμε, από δύο συνεντεύξεις που έδωσε ο σκηνοθέτης στο flix.gr και στο lifo.gr, κάποιες ενδιαφέρουσες ερωτήσεις και απαντήσεις, που βοηθούν στο να έρθουμε σε επαφή με το φαινόμενο της trap, που πολλοί από εμάς ενστικτωδώς αρνούμαστε να έρθουμε αντιμέτωποι

Δεν είναι η τραπ το πρόβλημα. Η τραπ είναι το σύμπτωμα. Δεν διαμορφώνει η τραπ την εποχή. Η εποχή διαμορφώνει την τραπ. Τα πρωϊνάδικα της τηλεόρασης, η Δεξιά και η Ακροδεξιά, το Ακραίο Κέντρο και όλοι αυτοί οι κύκλοι που προβάλλουν και αποθεώνουν τη Δύναμη και την Επιτυχία ως πρωταρχικές αξίες. Αν θέλουμε λοιπόν να χτυπήσουμε κάτι, δεν είναι το σύμπτωμά του, αλλά η αιτία του. Και η αιτία του γίνεται όλο και πιο δυνατή, αποκτώντας - πέρα από τα ταξικά, ρατσιστικά και σεξιστικά - και εθνικιστικά χαρακτηριστικά. Ο φασισμός έρχεται ολοταχώς και η τραπ μπορεί να είναι η μουσική του. 

Πώς επιλέξατε το θέμα της ταινίας σας, ποια ήταν η αρχική ιδέα, ποια η ανάγκη να αφηγηθείτε αυτή την ιστορία;

Κάποτε άκουγα τραπ σαν μια ένοχη απόλαυση. Τώρα τη σέβομαι. Πλέον ξέρω καλά πως η τραπ είναι πιο κοντά μας απ' ότι νομίζουμε. Για την ακρίβεια αντανακλά τις αξίες που έχει μια ολόκληρη κοινωνία --χρήμα, επιτυχία, κοινωνική ανέλιξη, μισαλλοδοξία. Η τραπ δεν εφηύρε αυτές τις αξίες, αλλά τις βρήκε και τις υπηρετεί πιστά και απροκάλυπτα. Αν αφαιρέσουμε το γκροτέσκο της συγκεκριμένης μουσική σκηνής, θα βρούμε και πίσω από τη δική μας μάσκα τις ίδιες αξίες, τους ίδιους πόθους. Και φυσικά υπάρχουν αυτοί που μας πουλάνε και μας αγοράζουν -- κι αυτό με τη δική μας συναίνεση. Γι' αυτό ήθελα να κάνω αυτή την ταινία, γιατί βλέπω εμένα και τους γύρω μου να πνιγόμαστε σε μια εστέτ ματαιοδοξία. Κι αυτή η κατάσταση δεν θα μπορούσε παρά να είναι τραγικά αστεία. Μπορεί να μη μας αρέσει, αλλά ένας τράπερ είναι το είδωλό μας στον καθρέφτη, ο πραγματικός μας ήρωας.

Γιατί έκανες μια ταινία για την τραπ;

[…] Σιγά-σιγά, όμως, συνειδητοποίησα πως η τραπ είναι πιο κοντά μας απ’ ό,τι πίστευα. Ενώ την έβλεπα ως κάτι αξιοπερίεργο, διασκέδαζα πάρα πολύ, είχα μια σύνδεση που δεν μπορούσα να εξηγήσω και τελικά άγγιζε και τον καλλιτεχνικό πυρήνα μου. Ας πούμε, στο σινεμά, αν με έναν μαγικό τρόπο βάζαμε στην εξίσωση το γκροτέσκο και πετούσαμε στον κάλαθο των αχρήστων τη σεμνότητα του δημιουργού, θα γινόταν αυτό ακριβώς το πράγμα – ποιος είναι πιο πετυχημένος, ποιος έχει τα περισσότερα βραβεία, ποιος τα περισσότερα εισιτήρια, ποιος την καλύτερη βαθμολογία στο letterboxd, ποιος είναι ο καλύτερος γενικότερα, κάτι σαν το Chevalier της Τσαγγάρη, Αυτό που για τους τράπερ είναι νόρμα, εμείς το συγκρατούμε με νύχια και με δόντια μέσα μας. Κι έτσι είπα να γράψω το σενάριο. Μπορεί να είναι για έναν τράπερ, αλλά ένιωθα πως έγραφα για μένα και τους ανθρώπους γύρω μου.

Προσωπικά, άρχισα να βρίσκω ενδιαφέρον στη φάση του τραπ όταν συνειδητοποίησα τα αμερικανικά σύμβολα στα οποία πάτησαν στο ξεκίνημα, και σταδιακά τα έκαναν ελληνικά. Π.χ. τα «μαύρα» λεφτά κυρίως από παράνομες δραστηριότητες, που ήταν ένας τρόπος να δείξουν ότι είναι πετυχημένοι, αλλά κόντρα στο σύστημα, ήταν ένας καθρέφτης της ελληνικής κοινωνίας, γιατί στην ουσία αυτή τους είχε θρέψει. Δεν ήθελαν να πληρώσουν φόρους γιατί το σύστημα τους είχε απορρίψει και δεν περίμεναν από πουθενά βοήθεια. Όλα ήθελαν να τα κάνουν μόνοι τους.

Με έναν περίεργο τρόπο η τραπ σκηνή είχε να κάνει με το όραμα σε μια χώρα που δεν είχε κανένα· η σκηνή αυτή είχε το ιδανικό όραμα γι’ αυτήν τη συνθήκη. Και, κυρίως, έδινε όραμα στον Έλληνα μικροαστό που φοβάται να πέσει και φαντασιώνεται την άνοδο σε μια περίοδο που δεν υπήρχαν διέξοδοι ούτε για τους νέους αλλά ούτε και για τους μεγαλύτερους. Αυτή η σκηνή σού έλεγε ότι ναι, αν εστιάσεις στον εαυτό σου και τους γαμήσεις όλους θα τα καταφέρεις. Κι αν δεν τα καταφέρεις, δικό σου το φταίξιμο. Εδώ που τα λέμε, αυτό λέει ακριβώς και ο καπιταλισμός, άρα μικρή η αμαρτία του τραπ.

Μετά πρόσεξα ότι τα τραπ κομμάτια ήταν το αντίθετο ακριβώς του λαϊκού τραγουδιού όπου έκλαιγαν συνήθως τη μοίρα τους. Δεν είχαν αυτολύπηση και πόνο, δεν είχαν καημό, αντιθέτως είχαν αυτοδοξασμό, περιαυτολογία, μιλούσαν για ηδονή και απόλαυση, επικράτηση έναντι των αντιπάλων και επίδειξη των συμβόλων της νίκης και της χλιδής ως αποτέλεσμα των χρημάτων που κέρδισαν με νόμιμους και παράνομους τρόπους. Μιλούσαν κυρίως για τη νίκη. Οι τράπερ ήρθαν σαν το flip side των λαϊκών.

Είναι ακριβώς το αντίθετο του Πλούταρχου, του Ρέμου, αυτής της περιόδου γενικά. Έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον το ότι στη χρυσή εποχή των Ολυμπιακών Αγώνων και λίγο μετά, που η χώρα έμοιαζε να έχει λύσει όλα της τα προβλήματα και ταξιδεύαμε στο ηλιοβασίλεμα, οι όροι με τους οποίους αντιμετωπίζαμε τον συναισθηματικό μας κόσμο είναι «αγάπησα πολύ, έλα κοντά μου / χωρίσαμε, πόσο πολύ πονάω», δεν υπήρχε κανένα οικονομικό στοιχείο μέσα σ’ αυτό. Από τη στιγμή που κατέρρευσε όλο αυτό, έγινε ακριβώς το ανάποδο. Τα χρήματα έγιναν το ζητούμενο, ο έρωτας έγινε σεξ.

Είναι και η πρώτη γενιά που μεγάλωσε με το σεξ –το πορνό– στο λάπτοπ και το κινητό, το οποίο οδήγησε σε άλλου είδους εξοικείωση από αυτή που είχαν οι προηγούμενες γενιές, από την προεφηβική ακόμα ηλικία. Ήταν και η πρώτη φορά που κάποιος μίλαγε για σεξ τόσο ανοιχτά στην ελληνική μουσική, με τη γλώσσα του δρόμου.

Ήταν άλλη η πρόσβαση που είχες στα περιοδικά και στα DVD από αυτή που έχει σήμερα ένα παιδί –και όχι μόνο– από το κινητό. Το φοβερό είναι ότι πριν από δεκαπέντε χρόνια, πέρα από την οικονομική προσαρμογή της χώρας, έγινε και μια πολιτικοκοινωνική προσαρμογή που έχει να κάνει με τον φιλελευθερισμό· η αγορά άνοιξε σε πεδία που δεν υπήρχαν πριν στη χώρα. Πλέον, το πώς εκφράζεται κάποιος για το σεξ, το πώς το αντιλαμβάνεται, έχει επηρεαστεί καθοριστικά από το πορνό.

Το πορνό δεν άλλαξε μόνο τις σχέσεις αλλά και την αντίληψη γενικά για τα πράγματα. Όταν στο πορνό η γυναίκα είναι αντικείμενο, το παιδί θεωρεί ότι αυτό είναι ok, κι αυτό κάνει μεγαλύτερο κακό από τον σεξισμό που πιθανώς βλέπει στον περίγυρό του.

Δίνεται η αίσθηση πως δεν είναι μόνο το σεξ που μπορεί να αγοραστεί αλλά και και μια σχέση, ξεκάθαρα με όρους προϊόντος. Η ’90s φαντασίωση του «Nitro», του πλούσιου με το πούρο και τις γυναίκες στο κάμπριο, έχει λουμπενοποιηθεί και κατέλθει στις μάζες, και ανάλογα με το πορτοφόλι του καθενός υπάρχουν και οι αντίστοιχες πλατφόρμες με τις υπηρεσίες τους.

Έτυχε η τραπ να πέσει και πάνω στην εποχή της ορθότητας, που κάποιες λέξεις δεν μπορούσες να πλέον τις πεις δημόσια, γιατί, όπως κι αν τις χρησιμοποιήσεις, είναι κακοποιητικές.

Δεν νομίζω πως αυτό εμπόδισε, το αντίθετο. Μπορεί να έχουμε κατηγοριοποιήσει λέξεις ως κακοποιητικές, αλλά ο κακοποιητικός λόγος είναι κυρίαρχος. Ρίξτε μια ματιά στα περίπτερα. Ο λόγος των ακροδεξιών φυλλάδων έχει ποτίσει τα πάντα. Όσο πιστεύουμε ότι μπαίνουν κανόνες και περιορισμοί στην κοινωνία, το θηρίο φουντώνει. Το τραπ αντανακλά αυτή την αδυναμία. Η ηλικία παίζει πολύ μεγάλο ρόλο, οι τράπερ είναι αθλητές που έχουν περιορισμένο χρόνο ύπαρξης και από ένα σημείο και μετά πρέπει να επανεφεύρουν τον εαυτό τους. Ο ηθικός πανικός είναι κι αυτός σημείο του καιρού μας, υπάρχει η ανάγκη να βγάλουμε τη ρετσινιά από πάνω μας, να πιστέψουμε πως δεν έχουμε σχέση με το τραπ αλλά ξέρουμε ότι έχουμε άμεση σχέση και με τη συγκεκριμένη σκηνή αλλά και με τις αξίες της. Δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε με τίποτα τη φαντασίωση της ανέλιξης, δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε με τίποτα το ΠΑΣΟΚ και τον θρύλο του ΥΠΕΧΩΔΕ. Το τραπ συνεχίζει τον μύθο.

Δεν ήταν πλασματική η ευημερία των τράπερ, έβγαλε πολλά λεφτά η σκηνή, κάποιοι τουλάχιστον, έτσι άνοιξε ο δρόμος για να αναζωογονηθεί το ενδιαφέρον γενικά για το ελληνικό ραπ, για όλη την σκηνή που μέχρι το 2015 ήταν παγωμένη. Ούτε νούμερα υπήρχαν ούτε ενδιαφέρον, σε τέτοια κλίμακα. 

Σίγουρα κάποιοι έβγαλαν χρήματα. Δεν θα μπορούσε να γίνει κι αλλιώς. Το τραπ αντικατέστησε το λαϊκό, τις πίστες και τα γαρύφαλλα. Εκεί που ο ράπερ ήταν στην καλύτερη συμπληρωματικός του λαϊκού τραγουδιστή, τώρα τα απομεινάρια των λαϊκών είναι συμπληρωματικά της τραπ σκηνής.

Μία από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες, το «Happiness» του Τοντ Σολόντζ, πολύ δύσκολα θα γυριζόταν σήμερα.

Ούτε η Μάχη του Αλγερίου του Ποντεκόρβο δεν θα μπορούσε να γίνει τώρα. Δεν είναι μόνο ο τρόπος γυρίσματος αλλά και το πώς βλέπουν αυτές οι ταινίες τη ζωή και τον κόσμο. Σήμερα νιώθουμε ότι πρέπει να μπούμε σε κουτάκια και υπό μία έννοια δεν πράττουμε πολύ διαφορετικά από το τραπ το ορθόδοξο. Νιώθουμε κι εμείς την ανάγκη να μπούμε σε συγκεκριμένο πλαίσιο γιατί, αν βγούμε από αυτό, είμαστε χαμένοι. Μέχρι τα ’90s και τα ’00s ο κόσμος τα έκανε και τα είδε όλα και μετά άρχισε να γίνεται συντηρητικός, οπότε και το τραπ ήταν ένα πράγμα που δεν μπορούσες να το αντιμετωπίσεις, το τοποθετούσες στο παραβατικό. Αν το τραπ είχε βγει δεκαπέντε και είκοσι χρόνια πιο νωρίς, ίσως να είχε διαφορετική αντιμετώπιση.

Το τραπ πεθαίνει στην Αμερική εμπορικά, βλέπεις ότι η μουσική βιομηχανία στρέφει το ενδιαφέρον της κάπου αλλού, στο τέκνο, στην κάντρι. Και οι μαύροι που έκαναν τραπ έχουν αντικατασταθεί από εθνικιστικές κραυγές του στυλ «ζήτω η Αμερική». Δεν θα αργήσουμε να το δούμε αυτό και στην Ελλάδα.

Έχω την αίσθηση πως ο πυρήνας παραμένει ίδιος, οι αξίες παραμένουν ίδιες. Αλλά σε κάθε περίπτωση είναι ένας μοιραίος εξευγενισμός. Η σκηνή προσαρμόζεται σε εκείνους που μεγάλωσαν με αυτήν τη μουσική, αλλά δεν έχουν τις ίδιες ρίζες. Δεν έζησαν το «μπραφ» του 2009, δεν έχουν την ίδια ταξική προέλευση με αυτούς που προηγήθηκαν. Και συμφωνώ με αυτό που είπες, πολύ σύντομα θα γίνει, αν δεν συμβαίνει ήδη, η στροφή της σκηνής στην παράδοση και στην αντίληψη του εαυτού μέσω της πατρίδας. Είναι τρομακτικό και ταυτόχρονα απότοκο μιας διαρκούς πτώσης. Το λέει και ο Ραφαηλίδης, ο φασισμός είναι η συντήρηση του ονείρου και της φαντασίωσης με κάθε τρόπο.

Πώς το βλέπεις το νέο ελληνικό σινεμά που έρχεται;

Σίγουρα δεν είναι πια weird. Έχει επιρροές από παντού αλλά και μια δικιά του ταυτότητα με πολύ διαφορετική σχέση και επικοινωνία με τον κόσμο. Το Digger του Γρηγοράκη, το Πρόστιμο του Μπόγρη, το Holy Emy της Αρασέλης Λαιμού είναι τρεις διαφορετικές ταινίες που σχεδόν δεν ήμασταν έτοιμοι γι’ αυτές. Και ανέφερα μόνο τρεις, δεν είναι μόνο αυτές, τα επόμενα χρόνια θα ακολουθήσουν κι άλλες. Δεν είμαστε πια στα ’90s, στη σκιά των μεγάλων δημιουργών αλλά και μιας σχεδόν οργανωμένης εχθρότητας. Δείτε τη θρυλική εκπομπή με τον Ραφαηλίδη και τον Σαββόπουλο και θα καταλάβετε. Τώρα πιστεύω πως υπάρχει μια ορμή που δεν μπορεί πλέον να συγκρατηθεί.

Παλεύουμε, βέβαια, ακόμα με το τι είναι ελληνικό. Έχει γίνει μεγάλη κουβέντα τελευταία περί της ανάδειξης της χώρας στο εξωτερικό με ταινίες που βασίζονται στη λογοτεχνία μας και στις χαμένες πατρίδες, εμμέσως πλην σαφώς μέσω ενός ιδιάζοντος εθνικισμού. Ο εθνικισμός όμως στην πραγματικότητα δεν έχει να κάνει με την ελληνικότητα. Ο Κυνόδοντας, για παράδειγμα, είναι πραγματικά ελληνικός, γι’ αυτό έχει αφήσει το στίγμα του. Οι ξένοι μπορεί να μην το καταλαβαίνουν, αλλά η λειτουργία του είναι τόσο ισχυρή που αγγίζει κάτι που εν τέλει έχει να κάνει με όλους τους ανθρώπους. Ο λόγος του weird σινεμά είναι γέννημα-θρέμμα της προβληματικής σχέσης που έχουμε με την ελληνική γλώσσα. Σχολιάζει την υποκρισία που υπάρχει στον λόγο της εξουσίας στην Ελλάδα και τελικά σε όλο τον κόσμο. Είναι αστείο, γιατί αν μεταφράζαμε στα ελληνικά διάσημες σκηνές από κλασικές αμερικανικές ταινίες θα μας έλουζε κρύος ιδρώτας. Θα λέγαμε πως αυτά δεν γίνονται. Μας σοκάρει η χυδαιότητα της ελληνικής γλώσσας, όπως συμβαίνει στο τραπ, και θέλουμε να την αποφύγουμε κακήν κακώς, καταλήγοντας να είμαστε πιουρίστες. Αναζητούμε από τα σαλόνια και τα χίπστερ καφέ μια διέξοδο στο παρελθόν, τότε που οι άνθρωποι ήταν «κύριοι και κυρίες και κοιμόντουσαν με ανοιχτά παράθυρα». Όταν η κοινωνία συντηρικοποιείται το παρελθόν, ακόμα και το πιο χυδαίο, παρουσιάζεται σαν όαση.

MJ | Ηθοποιοί (με σειρά εμφάνισης): Γιώργος Κατσής, Παρασκευή Δουρουκλάκη, Αργύρης Πανταζάρας, Λουκιανός Μοσχονάς, Μαρία Κουμαρά, Βανέσσα Οτίλια, Χρήστος Πασσαλής, Τόνια Σωτηροπούλου, Παναγιώτα Γιαγλή, Γιώργος Τριανταφυλλίδης, Νικολάκης Ζεγκίνογλου, Φωκίωνας Μπόγρης, Εύη Σαουλίδου | Παραγωγοί: Ελένη Κοσσυφίδου, Γιώργος Φουρτούνης | Συμπαραγωγοί: Στέλιος Καμμίτσης, Κωνσταντίνος Μωριάτης | Σενάριο, Σκηνοθεσία: Γιώργος Φουρτούνης | Διεύθυνση Φωτογραφίας: Γιώργος Κουτσαλιάρης | Μουσική: Μικές Γλύκας, Θωμάς Παπαθανάσης | Μοντάζ: Γιώργος Ζαφείρης | Σκηνικά: Κωνσταντίνος Σκουρλέτης | Κοστούμια: Μάρλι Αλειφέρη | Σχεδιασμός ήχου, Foley, Μίξη: Clemens Endreß | Ηχολήψία: Δημήτρης Κανελλόπουλος | Σχεδιασμός Μακιγιάζ & Κομμώσεων: Ιωάννα Λυγίζου | Κομμώσεις: Χρόνης Τζήμος | Σχεδιασμός Τατουάζ: Γιώργος Γούσης | Color Grade: Δημήτρης Μανουσιάκης | VFX: Νεκτάριος Καρανίκας | Βοηθοί σκηνοθέτες: Κατερίνα Γιαννακοπούλου, Μίλτος Ντζούνης | Διεύθυνση παραγωγής: Μχάλης Κυρίμης | Location management: Γιάννης Σωτηρόπουλος | Trailer: Γιώργος Γεωργόπουλος | Artwork Αφίσας: Ιάσονας Μεγκούλας | Τίτλοι, Layout Αφίσας: Βανέσσα και Ουλρίκε Φερλέ | Μια παραγωγή της Blackbird Productions | Σε συμπαραγωγή με την ΕΡΤ και το Onassis Culture | Σε συμπαραγωγή με την Authorwave, τη Felony Productions και την Pan Entertainment | Με τη στήριξη του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου (ΕΚΚ) | και το Εθνικό Κέντρο Οπτικοακουστικών Μέσων και Επικοινωνίας (EKOME)

Εκεί που όλοι περίμεναν μετά τη μεγάλη μεταγραφή του Λοβέρδου να σκάσει και η επόμενη μεταγραφική βόμβα, αυτή της Άννας Διαμαντοπούλου, η πιο αντιπαθής Ελληνίδα πολιτικός, πιο αντιπαθής ακόμη και από την Ντόρα Μπακογιάννη, επέλεξε να τοποθετηθεί έμμεσα είτε προετοιμάζοντας το έδαφος, είτε εξηγώντας γιατί αργεί ακόμη η μεταγραφή

Με το γνωστό μείγμα ξινίλας και κυνισμού που ανέκαθεν τη χαρακτήριζε, η Αννα(γούλα) Διαμαντοπούλου ανέφερε πως το ΠΑΣΟΚ έχει την ευθύνη να μη γίνει ούτε Καρυστιανού, ούτε Κωνσταντοπούλου, κάτι που, όπως είπε, θα οδηγούσε σε ακραίο λαϊκισμό τύπου Τσίπρα.

Με λίγα λόγια, το πρώην πρωτοκλασάτο στέλεχος του Σημίτη που είχε εγκαταλείψει την πολιτική σκηνή εδώ και δέκα χρόνια και επανήλθε τώρα ως «υπεύθυνη πολιτικού σχεδιασμού» του ΠΑΣΟΚ, φαίνεται να απαντά εμμέσως στο ερώτημα γιατί παραμένει ακόμη στο ΠΑΣΟΚ και γιατί δεν έχει προσχωρήσει ακόμη στη Νέα Δημοκρατία, όπως έχουν κάνει τα υπόλοιπα Σημιτικά στελέχη

Είναι προφανές πως η Αννα(γούλα) Διαμαντοπούλου επιλέγει να προσπαθήσει να κρατήσει το ΠΑΣΟΚ σε καταστολή απέναντι στο καθεστώς του Μητσοτάκη και ίσως, την κατάλληλη στιγμή, λίγο πριν από τις εκλογές, δώσει το χαριστικό χτύπημα στο κόμμα της εντασσόμενη στο υβριδικό κόμμα του Μητσοτάκη που κατάφερε με επιτυχία να ενώσει το Ακραίο Κέντρο με την Άκρα Δεξιά, αποδεικνύοντας στην πράξη πως οι διαφορές μεταξύ των δύο αυτών χώρων είναι επιφανειακές

Οι δηλώσεις της Αννα(γούλα)ς βέβαια προκάλεσαν μεγάλες αντιδράσεις. Εμείς σταχυλογούμε δύο από αυτές. Η μία είναι του Νευροχειρουργού και Διευθυντή στο Γενικό Νοσοκομείο Νίκαιας – Πειραιά Παναγιώτη Παπανικολάου και η άλλη του Νικόλαου Χρυσοβαλάντη Ζήση που έχασε τη γυναίκα του, Αθηνά, στα Τέμπη

Γράφει ο Παναγιώτης Παπανικολάου:

«Αννούλα της φωτοτυπίας, Καρυστιανού δεν θα γίνεις ποτέ όσο και να κτυπιέσαι. Η Καρυστιανού είναι μια μάνα που ζητά δικαιοσύνη για τον χαμό του παιδιού της και μια γιατρός που ζει από το λειτούργημά της. Δεν είναι άεργο κρατικοδίαιτο κομματόσκυλο που διορίστηκε νομάρχης από 27 ετών. Δεν έκλεισε σχολεία, δεν αμόλησε ρατσιστικούς εμετούς, δεν εφάρμοσε μνημόνια, δεν κωλόγλειψε ξεφτιλισμένες κυβερνήσεις ούτε ξέπλυνε εγκλήματα για ζεστή αργόμισθη βολική καρεκλίτσα»

Ενώ ο Νικόλαος Ζήσης γράφει:

«Άκου Αννούλα να σου πω, να παρακαλάς να μην έρθεις ποτέ στην θέση της Μαρίας Καρυστιανού και όχι να μην γίνεις σαν την Καρυστιανού …

Ήθελα να ήξερα πραγματικά με τέτοιες κουβέντες που ξεστομίζεις πως κοιμάσαι τα βράδια ….

Ήθελα να ήξερα σαν μάνα που είσαι, αν σκέφτηκες ποτέ ότι θα μπορούσε να συμβεί στο μοναχοπαίδι σου κάτι τέτοιο, πως θα ένιωθες αν λέγαν το ίδιο για εσένα…;

Ήθελα να ήξερα τι μήτρα σε έβγαλε και έχεις τόση κακία μέσα σου….

Ή είσαι παντελώς ηλίθια ή ζήλεψες τον Λοβέρδο και ετοιμάζεσαι για μεταγραφή!

Εγώ πάντως ξέρεις τι δεν θα ήθελα να είναι οι μάνες των Τεμπών; Ακροκεντρώες γαλάζιες ακρίδες τυλιγμένες σε πράσινο χαρτί Α4 σαν τις φωτοτυπίες που μοίραζες αντί για βιβλία όταν ήσουν Υπουργός Παιδείας ….»

Και οι δυο πάντως την προσφωνούν Αννούλα και όχι Ανναγούλα