Υπάρχει ένας μύθος που αποδίδεται στον Άγιο Αυγουστίνο. Σύμφωνα με αυτόν, όταν ένας πειρατής συνελήφθη από τον Μέγα Αλέξανδρο, ερωτήθηκε “πώς τολμάς να ασκείς βία στη θάλασσα;”. “Εσύ πώς τολμάς να ασκείς βία σε όλο τον κόσμο;” απάντησε ο πειρατής.“Επειδή εγώ το κάνω με ένα μόνο πλοίο, αποκαλούμαι κλέφτης. Εσύ, που το κάνεις με ένα μεγάλο στόλο, αποκαλείσαι αυτοκράτορας”

Έτσι ξεκινάει ο πρόλογος του βιβλίου του Νόαμ Τσόμσκι “Πειρατές και αυτοκράτορες, παλιοί και νέοι”. Σύμφωνα με το Τσόμσκι, ο όρος “τρομοκρατία” άρχισε να χρησιμοποιείται στα τέλη του δέκατου όγδοου αιώνα και αναφερόταν κυρίως σε βίαιες ενέργειες των κυβερνήσεων που είχαν ως σκοπό να τρομοκρατήσουν τον πληθυσμό και να διασφαλίσουν τη λαϊκή υποταγή

Η εξουσία όμως, έχοντας τη δύναμη να ελέγχει τη σκέψη και την έκφραση, άλλαξε την αρχική σημασία της λέξης και πλέον ο όρος “τρομοκρατία” έφτασε να αποδίδεται κυρίως στην “ανταποδοτική τρομοκρατία” που ασκείται από άτομα ή ομάδες ενάντια στην εξουσία

Έτσι, ενώ ο όρος αποδιδόταν κάποτε σε αυτοκράτορες που ασκούσαν βία στους υποτελείς τους και στον υπόλοιπο κόσμο, τώρα προορίζεται για αντάρτες που αντιστέκονται και ασκούν βία έναντι των ισχυρών

Θα προσπαθήσουμε, με τη βοήθεια της Νίνας Αγγελικής Γεωργιάδου, να θυμηθούμε ποιοι είχαν χαρακτηριστεί κατά καιρούς στο παρελθόν ως τρομοκράτες από την εξουσία και τους ισχυρούς.

Πριν όμως περάσουμε στο κατατοπιστικό κείμενο της Νίνας Γεωργιάδου, θεωρούμε χρήσιμο και διδακτικό να σταθούμε σε δύο ειδικά ιστορικά θέματα, με τα οποία έχει ασχοληθεί εκτενώς η Attica Voice με ειδικά αφιερώματα

Το πρώτο είναι η σφαγή των αμάχων κατά την άλωση της Τριπολιτσάς. Εμείς εδώ οι Έλληνες που φρίττουμε (και καλά κάνουμε) με τη δολοφονική – και εν πολλοίς φρικώδη - επίθεση της Χαμάς της 7^ης Οκτωβρίου 2023, καλό είναι να μην ξεχνάμε πως όταν γιορτάζουμε την άλωση της Τριπολιτσάς, στην ουσία γιορτάζουμε τη σφαγή 20.000 αμάχων, γερόντων, γυναικών και παιδιών από τον Κολοκοτρώνη και τα στρατεύματά του. Μια σφαγή άνευ ορίων και ηθικής που προκάλεσε αποτροπιασμό στη Δύση, ανακόπτοντας για λίγο διάστημα το φιλελληνικό κίνημα, το οποίο χρειάστηκε να έρθει η σφαγή της Χίου από τους Τούρκους για να ανακάμψει

Το δεύτερο είναι η εβραϊκή τρομοκρατία που ασκήθηκε από παραστρατιωτικές οργανώσεις τύποιυ Χαμάς, πριαν από την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ. Όσοι λοιπόν παίρνουν το μέρος του Ισραήλ στη γενοκτονία που διαπράττει στη Γάζα, επικαλούμενοι την τρομοκρατική δράση της Χαμάς, καλό είναι να μάθουν πως το Ισραήλ είναι αυτό που εισήγαγε τη σύγχρονη μορφή αυτού που ονομάζεται τρομοκρατία. Απαγωγές και εκτελέσεις επιλεγμένων προσώπων, τοποθετήσεις βομβών σε πολυσύχναστα μέρη με δεκάδες άμαχους νεκρούς, τυφλοί πυροβολισμοί σε συγκεντρωμένα πλήθη, δολιοφθορές σε δημόσιες εγκαταστάσεις, είναι λίγα μόνο από τα μέσα που χρησιμοποίησαν οι Εβραίοι στην προσπάθειά τους να ιδρύσουν ένα ανεξάρτητο κράτος στην Παλαιστίνη. Με αποκορύφωμα τη σφαγή του Ντερ Γιασίν, όπου σκοτώθηκαν όλοι οι κάτοικοι του χωριού από τις εβραϊκές παραστρατιωτικές οργανώσεις

Είναι χαρακτηριστικό πως ο Ουίνστον Τσόρτσιλ είχε δηλώσει πως «δεν θα συγχωρούσε ποτέ τους τρομοκράτες της Ιργκούν», μίας εκ των πολλών εβραϊκών παραστρατιωτικών οργανώσεων που συμμετείχαν στις παραπάνω ενέργειες

Ας διαβάσουμε όμως το κείμενο της Νίνας Αγγελικής Γεωργιάδου για να έχουμε μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα

Η ΒΡΩΜΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΤΩΝ ΚΑΤΑΚΤΗΤΩΝ

Η δαιμονοποίηση της Αντίστασης από κατακτητές και αποικιοκράτες, έχει βασικό εργαλείο τη βρώμικη γλώσσα και την παραφθορά των εννοιών.

Ενώ Θουκυδίδης και Ησίοδος αποκαλούν τρομοκράτες τους κατακτητές και τους τυράννους, τους τελευταίους αιώνες τα παραφερνάλια των βρώμικων εξουσιών βάφτισαν την Αντίσταση,  «τρομοκρατία».

Στη Λατινική Αμερική, οι Ισπανοί φονιάδες κονκισταδόρες χαρακτήριζαν όλες τις αυτόχθονες φυλές «άγριους και τρομοκράτες» κι έβαψαν κόκκινα, από το αίμα των αυτόχθονων, τα ποτάμια της.

Και όταν αργότερα, το 19ο αιώνα ξέσπασαν τα κινήματα απελευθέρωσης,  Μπολίβαρ,  Σαν Μαρτίν και Ζαπάτα επικηρύχθηκαν ως «τρομοκράτες».

Στις ΗΠΑ, όλες οι αυτόχθονες φυλές των Ινδιάνων, Σιού, Τσερόκι, Απάτσι, Ναβάχο, χαρακτηρίστηκαν ως «άγριοι τρομοκράτες» και οδηγήθηκαν στην πιο πολυάνθρωπη Γενοκτονία, που κατέγραψε ποτέ η Ιστορία. Αργότερα, ακόμη και ο Λούθερ Κινγκ, οπαδός της παθητικής Αντίστασης και της «μη βίας»  μπήκε στις λίστες των «τρομοκρατών» και μετά από πέντε απόπειρες, δολοφονήθηκε τελικά από ένα μισθωμένο «επαρχιακό κλεφτρόνι».

Στην κατασφαγμένη από τους ευρωπαίους αποικιοκράτες Αφρική, ο όρος «τρομοκρατία» υιοθετήθηκε για κάθε απελευθερωτικό κίνημα:

Οι Μάου Μάου στην Κένυα, που αγωνίστηκαν για την απελευθέρωση της γης τους από τους Βρετανούς άποικους, ταυτίστηκαν με την «τρομοκρατία» και ήταν αυτοί που βασανίστηκαν άγρια στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Hola Camp.

Στην Αλγερία, το Μέτωπο για την Εθνική Απελευθέρωση από τους αποικιοκράτες Γάλλους, χαρακτηρίστηκε ως «τρομοκρατική οργάνωση» και 100.000 τουλάχιστον μέλη του σφαγιάστηκαν άγρια.

Στην Αγκόλα, η πορτογαλική αποικιοκρατία βάφτισε «τρομοκράτες» τις οργανώσεις, MPLA, FNLA και UNITA που πάλεψαν και πέτυχαν την ανεξαρτησία της.

Τα ίδια στη Ναμίμπια, τη Ζιμπάμπουε, τη Ροδεσία και τη Νότια Αφρική, ενώ ο Νέλσον Μαντέλα ήταν στις λίστες των «τρομοκρατών» του State Department, μέχρι τη δεκαετία του ΄90.

Στην εδώ χώρα του «μύθου», που κυβερνιέται διαχρονικά από τους απόγονους κοτζαμπάσηδων,  δοσίλογων και μαυραγοριτών, ο αγώνας για απελευθέρωση από τον Οθωμανικό ζυγό, έβαλε τους Ρήγα Φεραίο, Αλέξανδρο Υψηλάντη και Γεώργιο Καραϊσκάκη, στη λίστα των «επικίνδυνων τρομοκρατών», με το Πατριαρχείο να συνηγορεί με το σουλτανάτο  και να αφορίζει.

«Οι τολμήσαντες να σηκώσωσιν όπλα κατά της κραταιᾶς βασιλείας και να "σαλεύσωσι την ησυχίαν του κοινού" και "να φέρωσιν εις κίνδυνον την ευστάθειαν της πολιτείας" και "να χύσωσιν αίματα αθώων" τοιούτοι άπαντες, και αν μεν ιερωμένοι εισί, καθαιρούνται· και αν μοναχοί, αναθεματίζονται· και αν κοσμικοί, αφωρίζονται και αποκόπτονται τελείως από της αγίας του Χριστού Εκκλησίας· και γίνονται αποσυνάγωγοι και ανάθεμα και κατάρα αιώνιος και ασυγχώρητος».

Στη μεγαλειώδη πάλι Αντίσταση κατά της ναζιστικής κατοχής, οι αγωνιστές του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ χαρακτηρίστηκαν απ’ τους Γερμανοναζί κατακτητές, «τρομοκράτες και συμμορίτες» (Banditen).

Στον Εμφύλιο που πυροδοτήθηκε απ’ τους Άγγλους, οι νέοι επικυρίαρχοι χρησιμοποίησαν, με θαυμαστή ταύτιση, τους όρους «bandits» (ληστές), «extremists» (ακραίοι) και «terrorists» (τρομοκράτες)

Η μεγάλη λίστα των ελεύθερων αντιστεκόμενων ανθρώπων, που βαφτίστηκαν «τρομοκράτες», δεν άφησε απ’ έξω τον Μαχάτμα Γκάντι και τον Τσε Γκεβαρα.

Δεν θα μπορούσε, μέσα σ’ αυτή τη βρώμικη γλώσσα της χειραγώγησης και της καταστολής, να εξαιρεθεί η  μεγαλειώδης Παλαιστινιακή Αντίσταση;

Από το 1959 η Φατάχ και το 1964 η PLO, και αργότερα η Χαμάς, το Δημοκρατικό και το Λαϊκό Μέτωπο για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης, χαρακτηρίζονται από τα Δυτικά παραφερνάλια, ως «τρομοκράτες», έστω κι αν η συντριπτική πλειοψηφία των χωρών του ΟΗΕ θεωρεί τη Χαμάς, αντιστασιακή οργάνωση.

Ακόμη και αριστερίζοντες του τίποτα, της θολούρας και της συμπόρευσης, συνηγορούν στα περί «τρομοκρατίας». Αφοπλισμένοι και αφυδατωμένοι, στην καλύτερη εκδοχή τους, προβάλλουν «ρομαντικά» την αντίσταση της σφεντόνας.

Η Ιστορία όμως έδειξε, πως  η κατοχή, το απαρτχάιντ, η πολιορκία, ο λιμός, ο εξευτελισμός, η απανθρωποποίηση νικιούνται μόνο με Αντίσταση μέχρις εσχάτων και πως οι «τρομοκράτες»  έχουν ένα όνειρο.

Κι όπως έλεγε ο Τσε,

«Αξίζει φίλε μου να υπάρχεις για ένα όνειρο, κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει!»

του Αντώνη Λαζαρή

Οι Ιταλοί το καλοκαίρι του 1941 επιτάσσουν το σπίτι της Μαρίκας και της Κατίνας Χίλμπερτ, ναρκοθετούν την παραλία Μαρίκες και κτίζουν πολυβολεία στις δύο άκρες της μεγάλης παραλίας, κάτω από το λόφο του Ασκηταριού και δίπλα στο σπίτι των δύο αδελφών.

Ένας μεγάλος προβολέας φωτίζει όλη τη νύχτα τη θάλασσα κάτω από το Ασκηταριό.

Τον Σεπτέμβριο του 1943 οι Ιταλία συνθηκολογεί και οι Ιταλοί στρατιώτες παραδίδονται στους πρώην συμμάχους τους σαν πρόβατα επί σφαγή.

Τον Οκτώβριο του 1944, οι Γερμανοί εγκαταλείπουν τη Ραφήνα και τα έργα τους παραδίδονται σιγά-σιγά στη λήθη του χρόνου.

Τα κανόνια στο Οχυρό πουλιούνται για παλιοσίδερα, οι λυόμενες κατασκευές διαλύονται, τα τούνελ σιγά σιγά λησμονιούνται και τα πολυβολεία συνεχίζουν να θυμίζουν μια εποχή που όλοι θέλουν να ξεχάσουν.

Τα πολυβολεία αφημένα στη λήθη του χρόνου.

Μέσα στα πολυβολεία, μόνο τα παιδιά συνεχίζουν να παίζουν στα ψεύτικα τον πόλεμο, αυτόν που όσοι τον έζησαν στην πραγματικότητα δεν θέλουν να θυμούνται ούτε στο χειρότερο εφιάλτη τους.

Σιγά-σιγά τα πολυβολεία παραδίδονται στον παναδαμάτορα χρόνο.

Κάθε χρόνο στις 16 και τις 17 Ιουλίου στο πάλαι ποτέ πολυβολείο κάτω από τον Άγιο Νικόλαο γιορτάζει το εκκλησάκι της Αγίας Μαρίνας.

Ένα πολυβολείο που μετατράπηκε σε ναΰδριο ως ανάμνηση της σωτηρίας των 20 Ραφηνιωτών που στις 17 Ιουλίου 1944 συνελήφθησαν από τους Γερμανούς.

Από τους 21 που συνολικά έπιασαν οι Γερμανοί, μόνο ένας, ο κ. Αλεξανδρίδης, σκοτώθηκε από τους κατακτητές όταν “τόλμησε” να διαμαρτυρηθεί για τις συνθήκες κράτησής τους. και, μάλιστα, μιλώντας στη γλώσσα των κατακτητών.

Τα πολυβολεία στο Πανόραμα δεν γλύτωσαν από την ανελέτητη φθορά του χρόνου.

Και μόνο αυτά στις Μαρίκες στέκονται ακόμα στη θέση τους αντιστεκόμενα στη λήθη που θα πρέπει να βολεύει όσους θέλουν όλα αυτά να ξεχαστούν.

Στην πρώτη φωτογραφία βλέπουμε τα δύο πολυβολεία στην παραλία "Μαρίκες" της Ραφήνας, πολύ κοντά στο περίφημο σπίτι που πέρασε από την Μαρίκα και την Κατίνα Χίλμπερτ στον Βαγγέλη Χιλμπερτίδη.

Στην δεύτερη φωτογραφία βλέπουμε το σκαρίφημα που σχεδίασαν οι Ιταλοί στρατιώτες το 1943.

Πιθανόν, λίγο πριν την συνθηκολόγηση που οδήγησε τους περισσότερους Ιταλούς στρατιώτες στο θάνατο.

Οι Ιταλοί στρατιώτες αφήνουν ένα αποτύπωμα της παρουσίας τους από την παραλία Μαρίκες.

Στην τρίτη φωτογραφία βλέπουμε τον διάδρομο που συνδέει ακόμα τα δύο πολυβολεία των Μαρικών.

Στην τέταρτη φωτογραφία βλέπουμε το περίφημο σπίτι των Μαρικών

Η χρονολογία στο τσιμέντο του πολυβολείου αναφέρει “1943”. Πόσο μακριά φαντάζει αυτό σε πολλούς. Και πόσο κοντά σε κάποιους άλλους.

Ο Νικόλας Χιλμπερτίδης μας οδήγησε στα πολυβολεία στις Μαρίκες επισημαίνοντάς μας το αυτονόητο:

“Είναι τα τελευταία που δεν τα κατέστρεψαν οι ανεγκέφαλοι των Αρχών! Σώστε τα για την Ιστορία του τόπου μας!!”

Η «εκτός σχεδίου δόμηση» είναι μια νεοελληνική πατέντα και ένας απόλυτος παραλογισμός, όπου παρέχεται από το κράτος η δυνατότητα να χτίσεις εκεί που δεν επιτρέπεται να χτίσεις!!

Όσο και αν μας φαίνεται περίεργο, καθώς έχουμε γεννηθεί και μεγαλώσει μέσα σε αυτό τον απόλυτο παραλογισμό, μόνο στην Ελλάδα από όλο τον πολιτισμένο κόσμο (εάν η Ελλάδα υποτεθεί ότι ανήκει σε αυτόν) επιτρέπεται να χτίσεις όπου θέλεις, αρκεί το χωράφι σου να πληροί κάποιες ελάχιστες προϋποθέσεις εμβαδού , αρτιότητας και προσώπου σε δρόμο

Στην παραπάνω φωτογραφία βλέπουμε ένα γιαπί να ορθώνεται μέσα σε ένα πανέμορφο κυπαρισσόδασος, το οποίο θυμάμαι να στέκει όμορφο και επιβλητικό εδώ και τουλάχιστον πενήντα χρόνια, όταν πρόσφερε την ευεργετική σκιά του στο μονοπάτι που οδηγούσε στην πίσω μεριά του βουνού

Ένα μονοπάτι που πλέον έχει περιέλθει σε αχρηστία, καθώς έχει φτιαχτεί δίπλα του ένας τσιμεντένιος δρόμος, ο οποίος παρεμπιμπτόντως είναι στενός και επικίνδυνος, χωρίς μπάρες ασφαλείας – με μεγάλο γκρεμό ακριβώς από κάτω - και σε πολλά σημεία του έχει υποστεί μεγάλες φθορές. Αυτό όμως είναι θέμα μιας άλλης ανάρτησης

Αυτό το κυπαρισσόδασος λοιπόν βρίσκεται σε περιοχή που σήμερα είναι αποχαρακτηρισμένη από δασική και έχει χαρακτηριστεί ως αγροτική. Όχι φυσικά για να φυτέψει πατάτες ή κρεμμύδια ο ιδιοκτήτης της, αλλά για να χτίσει ένα σπίτι (ή και περισσότερα).

Τι πιο σύνηθες, θα μου πείτε; Μια περιοχή να χαρακτηρίζεται ως αγροτική όχι για να καλλιεργηθεί, αλλά για να οικοδομηθεί (!). Αυτά, δυστυχώς, μόνο στην Ελλάδα γίνονται

Και προφανώς δεν θα πρόκειται για ένα σπίτι πρώτης κατοικίας που θα καλύπτει το απαράβατο δικαίωμα κάθε πολίτη στη στέγαση, αλλά για μια ακόμη (μάλλον περισσότερες από μία) από τις luxury villas, που εξαπλώνονται ραγδαία σαν μεταδοτική ασθένεια και κατατρώγουν σιγά-σιγά τα βουνά της όμορφης Ιθάκης, προσφέροντας στους ευκατάστατους πελάτες τους πολυτέλεια, ιδιωτικότητα, απεριόριστη θέα αλλά και δροσιά στις πισίνες τους σε ένα νησί παρεμπιμπτόντως που χρειάζεται τρεις μονάδες αφαλάτωσης για να καλύψει τις ανάγκες σε νερό κατά τους θερινούς μήνες (αλλά κι αυτό θα είναι θέμα μιας άλλης ανάρτησης)

- Και τι σε νοιάζει εσένα; ακούω τη φωνή του κυρ Παντελή να με ρωτάει. Ζηλεύεις μήπως το επιχειρηματικό δαιμόνιο και την εργατικότητα των συμπολιτών σου; Την ώρα που εσύ κολυμπάς και σκέφτεσαι αυτές τις αμπελοφιλοσοφίες, αυτοί εργάζονται σκληρά και προκόβουν

- Δεν είναι ζήλεια, κυρ Παντελή. Πόνος ψυχής είναι, καθώς βλέπω αυτό το πανέμορφο βουνό που έχει συνδεθεί με τις αναμνήσεις μου τόσων και τόσων δεκαετιών, να κατατρώγεται σιγά-σιγά από μπουλντόζες και φορτηγά. Και μαζί μ’ αυτό τρώγεται και η ψυχή μου

Προφανώς, όλα τα παραπάνω είναι βέβαιο πως γίνονται σύμφωνα με το γράμμα του νόμου. Ο νόμος όμως αυτός πρέπει ν’ αλλάξει. Είναι χρέος μας προς τις επόμενες γενεές.

Για αυτή την ελληνική ιδιαιτερότητα που θρέφει και αναπαράγει διαρκώς τη διαπλοκή, την απάτη, τον χρηματισμό, το ρουσφέτι και τον ραγιαδισμό και καταστρέφει την ελληνική ύπαιθρο, αλλά και για τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν ώστε η Ελλάδα να περάσει επιτέλους στη σφαίρα  του πολιτισμένου κόσμου γράφει ο συνεργάτης της Attica Voice, Δημήτρης Βελαώρας

Ο Οδυσσέας Ελύτης είχε πει πως: «Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει, με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις». Δεν μας είπε όμως δυστυχώς με ποια συστατικά μπορείς να φτιάξεις μια Ελλάδα χωρίς ρουσφέτια, χωρίς πολιτικάντηδες - κοτζαμπάσηδες, μια Ελλάδα σύγχρονη, δίκαιη, ευνομούμενη, μια Ελλάδα περιβαλλοντικά και οικονομικά βιώσιμη, μια Ελλάδα με κανόνες που να ισχύουν για όλους και που οι πολίτες της μπορεί να σχεδιάζουν με καθαρό βλέμμα το μέλλον των ίδιων και της χώρας. Συστατικά που δεν εξαρτώνται ούτε από την ΕΕ, ούτε από κάποιον ξένο παράγοντα, αλλά είναι αποκλειστικά δική μας, προσωπική και κοινωνική ευθύνη.

Ας με συγχωρέσει λοιπόν ο Νομπελίστας και ας τολμήσω να καταθέσω εδώ τα συστατικά για το χτίσιμο μιας τέτοιας Ελλάδας. Αυτά είναι:

1.            ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ με ξεκάθαρους και πλήρως καθορισμένους τίτλους ιδιοκτησίας, όπου ο κάθε πολίτης γνωρίζει οριστικά τι κατέχει και τι όχι, όπου καινοφανείς παγκοσμίως νεοελληνικές έννοιες όπως αυτή της «χρησικτησίας» δεν θα έχουν καμία θέση, όπως δεν θα έχουν θέση όροι και διαδικασίες καταπάτησης του δημόσιου χώρου. Εδώ ίσως είμαστε σε σχετικά καλό δρόμο καθώς κουτσά – στραβά το Κτηματολόγιο φαίνεται ότι έχει μπει σε πορεία ολοκλήρωσης.

2.            ΔΑΣΟΛΟΓΙΟ με οριστική και αμετάκλητη καταγραφή και οριοθέτηση των δασικών εκτάσεων, ώστε και οι πολίτες να νοιώθουν ασφάλεια δικαίου σε σχέση με την ιδιωτική τους περιουσία και το δημόσιο να βρίσκεται εξασφαλισμένο απέναντι σε ιδιωτικές καταπατήσεις. Οι όροι και οι προϋποθέσεις για τον χαρακτηρισμό μιας έκτασης ως δασικής θα πρέπει να συμφωνηθούν από την κοινωνία και το κράτος με οριστικό τρόπο έπειτα από σοβαρή διαβούλευση και οι χαρακτηρισμοί τέτοιων εκτάσεων να πάψουν πια να είναι αντικείμενο συναλλαγής ανάμεσα σε πολίτες, δασάρχες και τοπικούς πολιτευτές. Η προσπάθεια που ξεκίνησε από προηγούμενες κυβερνήσεις για την κατάρτιση Δασολογίου έχει παγώσει επ’ αόριστον.

3.            ΧΩΡΟΤΑΞΙΚΟΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ  ώστε να υπάρχουν ξεκάθαρες χρήσεις γης. Να ξέρουν όλοι ποιες περιοχές είναι για οικιστική ανάπτυξη, ποιες για τουριστικές εγκαταστάσεις, ποιες για αγροτικές ή άλλες οικονομικές δραστηριότητες, και ποιες προορισμένες να παραμείνουν ως ζώνες μερικής ή απόλυτης περιβαλλοντικής προστασίας. Εδώ δεν έχει γίνει ουσιαστικά τίποτα με μεμονωμένες μόνο εξαιρέσεις.

4.            ΑΠΟΛΥΤΗ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΕΚΤΟΣ ΣΧΕΔΙΟΥ ΔΟΜΗΣΗΣ. Ας σημειώσω ότι η «εκτός σχεδίου δόμηση» είναι μια υπέροχη νεοελληνική πατέντα, βασίζεται στην έλλειψη όλων των παραπάνω και ουσιαστικά πρόκειται για έναν απόλυτο παραλογισμό όπου παρέχεται από το κράτος η δυνατότητα να χτίσεις εκεί που δεν επιτρέπεται να χτίσεις!!

Όλα τα παραπάνω δεν είναι μια ουτοπία. Είναι μια πραγματικότητα σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο εδώ και δεκαετίες ή ακόμα αιώνες. Στην Ελλάδα η έλλειψή τους είναι ένα πολύ καλοφτιαγμένο σύστημα που θρέφει διαρκώς τη διαπλοκή, την απάτη, τον χρηματισμό, το ρουσφέτι και τον ραγιαδισμό, ένα θλιβερό σφιχταγκάλισμα πολιτικού αμοραλισμού και μικρότερων ή μεγαλύτερων ιδιωτικών συμφερόντων. Είναι το συστηματάκι που δημιούργησε τα αυθαίρετα, τις καταπατήσεις δασών, τις βίλες ακόμα και μέσα σε Εθνικούς Δρυμούς, την ανέγερση π.χ. μεγαλοξενοδοχείου στο Σαρακήνικο (που προς τα παρόν μάλλον σταμάτησε) και φυσικά το συστηματάκι που έφτιαξε πολιτικές καριέρες και πολίτες που εκλιπαρούν, πιέζουν και λαδώνουν για ένα ρουσφέτι

Κακά τα ψέματα. Χωρίς τα παραπάνω η νεοελληνική μπανανία θα ζει και θα βασιλεύει.

Σίγουρα τέτοιοι προβληματισμοί μπορεί να ακουστούν ως πολυτέλεια σε ένα κόσμο που κολυμπά μέσα σε πολέμους, καταστροφές, αρρώστιες και θανάτους.

Σίγουρα είναι πολυτέλεια και για όλους εκείνους που δεν μπόρεσαν φέτος ή και για πολλά χρόνια να κάνουν διακοπές.

Υπάρχουν όμως και κάποιοι που ευτύχησαν να έχουν ένα εξοχικό σπίτι και να μπορούν να εξοικονομήσουν δέκα ή είκοσι μέρες ώστε να εκτιμήσουν τι σημαίνει να έχουν όλο το χρόνο δικό τους. Και να μην τον σπρώχνουν να περάσει, όπως συνηθίζουν να κάνουν σε όλο το υπόλοιπο της άχαρης ζωής που επέλεξαν ή αναγκάστηκαν να ακολουθήσουν, εκεί όπου μικρές μόνο σταγόνες ευχαρίστησης μπορούν να βιώσουν μέσα σε ατελείωτες ώρες ανίας και εξαναγκασμού

Αντιθέτως, εκείνες τις ημέρες,  παρακαλούν το χρόνο να μην τρέχει και να σταματήσει τον βάναυσο καλπασμό του. Και καταλήγουν κάθε βράδυ να λυπούνται για κάθε μέρα που περνάει παρά το ότι μπορεί να είναι υπερβολικά συμπυκνωμένη σε εμπειρίες, σε σκέψεις, σε συναναστροφές. Και προσπαθούν, πίνοντας και συζητώντας, να την παρατείνουν όσο μπορούν περισσότερο

Το protagon.gr δεν το διαβάζουμε σχεδόν καθόλου, μας απωθεί πολιτικά. Η Ρέα Βιτάλη που αρθρογραφεί σε αυτό, πολλές φορές μας έχει εξοργίσει. Έχουν υπάρξει όμως κάποιες στιγμές που το ομολογουμένως καλό γράψιμό της μας έχει αγγίξει.

Στο συγκεκριμένο άρθρο ταυτιστήκαμε απόλυτα. Ειδικά για εκείνη την τελευταία ημέρα. Όπου κάνεις μια τελευταία βόλτα, ένα τελευταίο μπάνιο και κοιτάζεις για μια τελευταία φορά τα πράγματα που αφήνεις πίσω σου.

Σαν να θέλεις να τα πάρεις όλα μαζί σου. Εικόνες, μυρωδιές και ήχους.

Και θυμώνεις ή στενοχωριέσαι για όσα ξέχασες ή δεν πρόλαβες να κάνεις ή να δεις. Για αυτό το χρόνο που, όσο γενναιόδωρα και αν σου δόθηκε, πάλι κατάφερε να σου γλιστρήσει μέσα από τα χέρια

Και λες, για άλλη μια φορά, «του χρόνου», έχοντας όμως φτάσει και σε μια ηλικία που μπαίνει και το ερώτημα πόσα τέτοια «του χρόνου» θα μπορέσουν να υπάρξουν ακόμη

Και κάθε φορά υπόσχεσαι πως θα προσπαθήσεις και στην υπόλοιπη ζωή σου να κάνεις το χρόνο σύμμαχο και όχι εχθρό σου.

Και κάθε φορά όμως, ευτυχώς για σένα, βλέπεις πως τα καταφέρνεις όλο και καλύτερα.

Ίσως τελικά αυτή η μελαγχολία να είναι ένα μεγάλο σχολείο και ένα πολύτιμο μάθημα για το πώς πρέπει να διαχειρίζεσαι τη ζωή σου και το χρόνο που σου προσφέρεται

Γιατί, όπως λέει και ο ποιητής, «δεύτερη ζωή δεν έχει»

Ακολουθεί το άρθρο της Ρέας Βιτάλη. Οι λεπτομέρειες μπορεί να διαφέρουν, η ουσία όμως είναι η ίδια.

Η μελαγχολική τελετή ξεκινάει από την προηγούμενη μέρα. Όλα, ακόμα και η εκφορά του λόγου μας, ενέχει δραματικότητα. «Πάμε για το τελευταίο μας μπάνιο» κι ας ήμαστε κολυμβητές όλο τον χρόνο. «Αύριο φεύγουμε, Νίκη μου», λέμε στο γλυκό κορίτσι. «Ένας-ένας φεύγετε. Ονειρεύομαι τη στιγμή που θα κάνω το πρώτο μου ξέγνοιαστο μπάνιο! Να προλάβω μερικά πριν ανοίξει η σχολή μου», λέει εκείνη. Κοίτα ειρωνεία. Η Νίκη δουλεύει στην παραλία προκειμένου να πληρώνει τη σχολή της.

Με συγκινεί αυτή η ράτσα νέων. Αναλογίζομαι πόσοι και πόσοι βολεύονται οικονομικά με αντίστοιχες δουλειές. Μεγάλη ευεργεσία ή και τσέπης τσιρότο. Όπως η Βασιλική, για παράδειγμα, που είναι δασκάλα και δουλεύει μαζί με τη Νίκη. Και την «πάω» πολύ γιατί δεν μιζεριάζει στις κουβέντες της. Όλα τα αφηγείται με χαμόγελο.

Επτά χρόνια γύρισε όλο το Ιόνιο από σχολείο σε σχολείο μέχρι τον διορισμό της στην Τήνο. «Άντε ας πιούμε και ένα καφεδάκι ως το τελευταίο μας». Να μας ακούσει ο Θεός και να μας το κάνει όντως «τελευταίο», να έχουμε να κλαίμε… Αλλά, στ’ αλήθεια σας λέω, βιώνω την αναχώρησή μας ως μικρό θάνατο.

Η μελαγχολική τελετή ξεκινάει από την προηγούμενη. Οι καρέκλες του σκηνοθέτη κλείνουν σαν ακορντεόν που σίγασε τον σκοπό του. Τα δυο τραπέζια μπαίνουν μέσα στο σπίτι και στοιβάζονται το ένα πάνω στο άλλο. Μου μοιάζουν με επιτάφιο όπως τον αποθηκεύουν οι εκκλησίες. Στις βαλίτσες τακτοποιούνται τα ρούχα. Μετράω ένα σωρό που δεν φορέθηκαν.

Μεγάλη υπόθεση η απλή ζωή. Οι βαλίτσες μπαίνουν πανέτοιμες, για να κρυφτούν, μέσα στο αυτοκίνητο, ώστε να μην έχω απόλυτη αίσθηση της αναχώρησης. Και πάμε την «τελευταία μας βόλτα». Οι κολώνες της ΔΕΗ στη σειρά και στο τέρμα της ανηφόρας ένας τεράστιος ήλιος. Μετά, στη διαδρομή της μακράς ευθείας, μπαινοβγαίνει πίσω από κλαδιά δέντρων και ξανά προβάλλει ολόγιομος στο τέλος, λες «τα δίνει όλα!», αποχαιρετιστήριος και κατακόκκινος όσο ταιριάζει σε αιματηρούς αποχωρισμούς.

Η μελαγχολική τελετή φτάνει στο κρεσέντο της τη μέρα της αναχώρησης. Αποχαιρετάω το σπίτι, ενώ η ματιά μου ζουμάρει σε κάθε τι, σαν να το βλέπω πρώτη φορά. Τακτοποιώ τα μαξιλάρια και μου αρέσει το χρώμα τους. Χαζεύω τον πίνακα και μου αρέσει πολύ. Εκεί στην καμάρα, προς τα υπνοδωμάτια, θα χαζέψω στον τοίχο τα σημάδια του μικρού μας γιου και των εγγονιών μας, σημάδια που έδειχναν από καλοκαίρι σε καλοκαίρι πόσο ψήλωναν.

Τρομάζω στη σκέψη ότι μπορεί κάποτε να βάψουμε τους τοίχους και να ξεχάσουμε να πούμε να μη βαφτεί ποτέ εκείνο το σημείο. Κλείνω σφιχτά τα παραθυρόφυλλα. Σκοτεινιάζει ο τόπος. Φτάνω στην εικόνα. Παναγία η Tριχερούσα. Μας την είχε κάνει δώρο μια φίλη και τη συνέδεσα με τα τρία μας παιδιά. Ένα-ένα φέρνω τα προσωπάκια τους στη σκέψη μου. Μετά τα εγγόνια, ένα-ένα. Σπάω. Μετά αφαιρώ κάθε συσκευή από την πρίζα. Τελευταίο το ψυγείο, που κάνει έναν περίεργο ήχο, θαρρείς ξεψυχάει. Αφήνω ανοιχτή την πόρτα του. Κλείνουμε το σπίτι.

«Δεν θέλω να φύγουμε», του λέω βουρκωμένη. «Θα ξανάρθουμε», με παρηγορεί. Στιγμιαίες υποσχέσεις. Κλείνει και η σιδερένια πόρτα μας, αυτή με την πατέντα του Ευάγγελου. Όλα τα εξοχικά, «σπίτια καρδιάς» όπως τα λέω, είναι με ένα σωρό πατέντες. Αμίλητοι στο αυτοκίνητο και οι δύο. Στη μεγάλη ευθεία του δρόμου θα δούμε τον Μαρίνο στο μαγαζί του. Θα βγάλουμε τα χέρια έξω και θα χαιρετάμε, θα χαιρετάμε. Θα συναντήσουμε και τον Νικολάκη τον Φώσκολο και πάλι θα χαιρετάμε. Μετά τον Ιάκωβο στη λαϊκή και πάλι θα χαιρετάμε.

Κάθε χρόνο η ίδια μελαγχολική ατμόσφαιρα. Όπως… Πώς την περιγράφεις; Όπως το τέλος έρωτα. Ένας μικροθάνατος. Μια μελαγχολία για το μεγαλειώδες που έζησες. Γιατί το βιώνω έτσι; Για το τέλος της ξεγνοιασιάς και το συναπάντημα με το άγνωστο. Κλείνει ένα «καλοκαίρι». Και ποιος άραγε να ξέρει ως το άλλο καλοκαίρι… Πλοίο. Αναχωρούμε. Μελαγχολικά πονηρεμένοι ότι από κολυμβητές μαγευτικής, πλατιάς θάλασσας ορμάμε για κολυμβητές ξηράς. Όπως κι εσείς… ‘Οπως και όλοι.

της Μαρίας Νάτση

Στα χώματα της Παλαιστίνης, ο Χριστός ξανασταυρώνεται.

Παιδί, βρέφος, αγέννητος

Και μαζί του η ελπίδα

Όχι δεν είναι ένα δεύτερο Ολοκαύτωμα. Είναι πολύ χειρότερο.

 Δε βρισκόμαστε στη δίνη ενός  Παγκόσμιου πολέμου, αλλά στην ασφάλεια και την ειρήνη του σπιτιού μας.

Η Ελληνική  Ορθόδοξη Εκκλησία παρακολουθεί και δεν έχει ακόμα ξεστομίσει  τη λέξη γενοκτονία

Ο Πάπας γνωρίζει και  έκανε μόνο  κάποιες προσεκτικές  δηλώσεις

Γελοίοι πολιτικοί Αρλεκίνοι μιλούν  εξ ονόματός μας φωνάζοντας "Σταύρωσον"

Όμως  "ο λιμός στη Γάζα  είναι λιμός  όλου του κόσμου..." (Τομ Φλέτσερ, Συντονιστής Έκτακτης Βοήθειας του ΟΗΕ)

" Είναι ένας λιμός που μας αφορά όλους. Όλοι το γνωρίζουν αυτό.

Είναι ένας λιμός που ρωτάει: Μα ΕΣΕΙΣ ΤΙ ΚΑΝΑΤΕ ; "

Αυτή τη φορά δεν θα ακουστεί  " άφες αυτοίς, ου γάρ οίδασι τι ποιούσι"

Γνωρίζουμε και δεν υπάρχει συγχώρεση γιατί

«Ο Χριστός ο δικός μας είναι φτωχός, κατατρεγμένος, χτυπάει πόρτες και κανένας δεν του ανοίγει.

Ο Χριστός ο δικός σας είναι πλούσιος κοτζαμπάσης, τα έχει φτιαγμένα με τον Αγά, μανταλώνει την πόρτα του και τρώει. Ο Χριστός ο δικός σας διαλαλεί: “Δίκαιος είναι ο κόσμος τούτος, τίμιος, σπλαχνικός μου αρέσει, αφορεσμένος όποιος σηκώσει χέρι να τον κουνήσει”.

Ο Χριστός ο δικός μας ξυπόλητος, κοιτάζει τα κορμιά που πεινούν, τις ψυχές που πλαντούν, φωνάζει: “Άδικος είναι, άτιμος, άσπλαχνος, ο κόσμος τούτος. Πρέπει να γκρεμιστεί”» *

* Νίκου Καζαντζάκη, “Ο Χριστός ξανασταυρώνεται"

της Μαρίας Νάτση

Ανάμεσα στα Αθαμανικά όρη,  ψηλά στο χωριό των Μελισσουργών , αντήχησε το πολυφωνικό τραγούδι για τη γενοκτονία στην Παλαιστίνη.

Κι αν με την παράδοση τραγουδάμε τους καημούς του λαού μας  και αγγίζουμε τις χορδές  της ανθρωπιάς μας, τότε όταν  τραγουδάμε τους καημούς των άλλων γινόμαστε δύο φορές άνθρωποι .

Κι ο ήχος έφτασε σε όλα τα βουνά της Ηπείρου τα χαραγμένα από όλμους και ναπάλμ, τα φορτωμένα με τις θύμισες των ξεριζωμών και των σκοτωμών.

Και τα βουνά, δε ρώτησαν "για την Κύπρο τραγουδάτε; Για τη Συρία; Για το Σουδάν;"

Γιατί γνωρίζουν ότι κανένα έγκλημα δεν απαλύνεται από άλλα εγκλήματα.

Γιατί ξέρουν ότι αυτά, είναι ερωτήματα των ανθρώπων  όταν θέλουν να δώσουν δίκαιο στο άδικο.

Και το τραγούδι πέρασε από όλα τα ξωκλήσια της Ηπείρου, αγγίζοντας απαλά τις καμπάνες και αυτές ανταποκρίθηκαν

Και τα ξωκλήσια δε ρώτησαν σε ποιο Θεό πιστεύουν τα παιδιά που τα σκοτώνουν με πείνα.

Γιατί γνωρίζουν ότι η Παναγιά  δεν κρατάει   στον κόρφο της μόνο το θείο βρέφος, αλλά  τα παιδιά όλου του κόσμου.

Κι ίσως το τραγούδι να έφτασε μακρύτερα, στην Ιθάκη, και να έσμιξε με τις φωνές νέων που φώναξαν για την Παλαιστίνη σε ένα από τα όμορφα πανηγύρια της .

Εκεί όμως σηκώθηκαν άντρες και γυναίκες, λιγοστοί αλλά επιθετικοί, να νουθετήσουν τα παιδιά , να επαναφέρουν την πολυπόθητη τάξη.

Ένας, δύο έτρεξαν να τα υπερασπιστούν.

Εμείς, η  γενιά κοντά και άνω των  50,  με τα τόσα λάθη και τις τόσες αποτυχίες , τολμάμε να υψώνουμε τη φωνή μας πάνω από τη φωνή των νέων;

Τολμάμε με τα χέρια μας να σπρώχνουμε αυτά τα παιδιά;

Ποιοι; Εμείς που αποτύχαμε;

Δεν είναι η αποτυχία μας αυτό που κυρίως  θλίβει, αλλά το γεγονός ότι είμαστε τόσο ελάχιστοι και εγωιστές που, όχι μόνο δεν την αναγνωρίζουμε αλλά θέλουμε να κάνουμε τα παιδιά σαν τους αποτυχημένους εαυτούς μας.

Στο επόμενο πανηγύρι σε οποιοδήποτε σημείο της Ελλάδας,  όταν  οι νέοι  πουν συνθήματα και υψώσουν σημαίες, ας σταματήσουμε τα όργανα.

Ας κλείσουμε τα στόματά μας και ας μαζέψουμε τα χέρια μας.

Και αφού τους ακούσουμε, ας χτυπήσουν οι καμπάνες και ας κάνουμε το σταυρό μας που υπάρχει ακόμα η φλόγα αυτών των παιδιών και σώζει κάτι από την αξιοπρέπειά μας

της Μαρίας Νάτση

360 τετραγωνικά χιλιόμετρα αργού επώδυνου θανάτου. Εδώ δεν υπάρχουν κανόνες, δεν υπάρχουν κρυψώνες, δεν υπάρχει διαφυγή.

Εδώ είναι η Kόλαση.

Η πιο μαύρη σελίδα του Ισραήλ μετά το Ολοκαύτωμα. Η ιστορική στιγμή που το θύμα  εξομοιώνεται με το θύτη του,  βεβηλώνοντας την τραγική προγονική μνήμη.

Για τον IDF η Παλαιστίνη δεν είναι η Γη της Επαγγελίας αλλά πεδίο ελέγχου νέων όπλων, τα λεγόμενα ," test battled weapons" , όπλα ελεγμένα σε πεδίο μάχης. 

Χειρουργοί που εργάστηκαν στη Γάζα μιλούν για τραυματίες  με ένα νέο είδος τραυμάτων. Μικρές οπές που φαίνονται ασήμαντες εξωτερικά, κρύβουν  τεράστιες ζημιές των εσωτερικών οργάνων. Τα σώματα είναι "παραμορφωμένα, καμμένα, λιωμένα. Ενώ στα συμβατικά όπλα εντοπίζαμε ακτινολογικά τα θραύσματα τώρα αυτό που προκάλεσε τη ζημιά δε φαίνεται στην ακτινογραφία!   Ένα είδος σκόνης με τη μορφή μικροσκοπικών σωματιδίων υπάρχει στα εσωτερικά όργανα"  ¹

Drones κατασκοπευτικά, drones που ρίχνουν επικίνδυνα χημικά ή δακρυγόνα, προηγμένα συστήματα αναγνώρισης προσώπων.

Κι αν κάποιος νομίζει ότι όλα αυτά προορίζονται μόνο για τα χωριά Bilin, Nilin και Nabi Saleh που αποτελούν πεδίο δοκιμών εδώ και χρόνια, πλανάται οικτρά. Η κόλαση δεν έχει σύνορα.

Σε λίγο καιρό η  " Αύρα"  που εκτοξεύει νερό θα μας φαίνεται σαν χαριτωμένο κινούμενο συντριβάνι. Στη θέση της θα έχουμε το skunk water (νερό "κουναβιού", "βρώμικο" νερό ) και drones πάνω από τα κεφάλια μας για αναγνώριση προσώπων και ρίψη χημικών.

Στην αγορά θανάτου της  IDEX ( International Defence Exhibition and Conference-Διεθνές Εκθεσιακό Συνέδριο για την Άμυνα), η σφραγίδα “battle proven by IDF” ( δοκιμασμένο από τον IDF στη μάχη) αποτελεί το κορυφαίο εμπορικό σήμα εξασφαλίζοντας πωλήσεις  και κέρδη δισεκατομμυρίων όχι μόνο για το Ισραήλ, αλλά και για τις συνεργαζόμενες με αυτό διεθνείς εταιρείες.

Βρετανοί στρατιώτες χρησιμοποιούν ήδη ένα εξαιρετικά προηγμένο σκόπευτρο που " κλειδώνει" τον κινούμενο στόχο, μετατρέποντας έναν μέτριο οπλοφόρο, σε δεινό ελεύθερο σκοπευτή.

Οργουελικά συστήματα παρακολούθησης αναπτύσσονται ραγδαία, ως αποτέλεσμα συνεργασίας της ισραηλινής πολεμικής βιομηχανίας με πασίγνωστες εταιρείες τεχνητής νοημοσύνης και προηγμένων λογισμικών.

Η Γάζα δεν είναι καν πεδίο πολέμου.

Είναι πεδίο γενοκτονίας, πειραμάτων και δοκιμών νέων εξαγόμενων τεχνολογιών θανάτου, παρακολούθησης και ελέγχου ατόμων και πληθυσμών.

Το ντοκιμαντέρ του Aljazeera ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο παρουσιάζοντας πόσο ελκυστική είναι η χρήση της ισραηλινής τεχνολογίας σε κυβερνήσεις που θέλουν να ελέγξουν ή να καταστείλουν πληθυσμούς.

Στα αμερικανομεξικανικά σύνορα  χρησιμοποιούνται ισραηλινά συστήματα αναγνώρισης προσώπων, καθώς και το σύστημα παρακολούθησης Pegasus με το  οποίο παρακολουθούνται  τηλέφωνα του ντόπιου πληθυσμού. Ο μεξικάνικος στρατός είναι από τους σημαντικότερους χρήστες αυτού του λογισμικού. Όλα όμως τα στοιχεία διοχετεύονται στο Ισραήλ δίνοντάς του ένα σοβαρό πλεονέκτημα γνώσης και δύναμης πάνω στη μεξικάνικη κυβέρνηση.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση χρησιμοποιεί την Ισραηλινή τεχνολογία  "smart fence borders" (έξυπνος φράκτης συνόρων)  για έλεγχο των μεταναστευτικών ροών.  Τα λεγόμενα Heron drone, έναντι 50 εκ. δολαρίων,  χρησιμοποιούνται από την  Frontex  (Ευρωπαϊκός Οργανισμός Συνοριοφυλακής και Ακτοφυλακής) για την φύλαξη των συνόρων από τους    παράτυπους μετανάστες

Το Heron  όμως, δεν υπόκειται στο Δίκαιο της Θάλασσας για διάσωση. Έτσι  μεταφέρει απλά την πληροφορία στη Λιβυκή ακτοφυλακή για να τους αναχαιτίσει, καθώς πληρώνεται για αυτό από την ΕΕ. Οι παράτυποι μετανάστες από τη μεριά τους, για να αποφύγουν τον εντοπισμό, επιλέγουν όλο και πιο επικίνδυνες διαδρομές.

Το 2019 η ελληνική ακτοφυλακή υπέγραψε συμφωνία με την Ισραηλινή εταιρεία Elbert για χρήση στόλου drones.

Στην κλειστή δομή φιλοξενίας μεταναστών της Σάμου εφαρμόζονται συστήματα παρακολούθησης της Δυτικής Όχθης. Βιομετρική κάρτα εισόδου-εξόδου, αμέτρητες κάμερες, drones επιτήρησης και μεταφορά όλων των δεδομένων από 5 τέτοια camps σε κεντρικό σύστημα παρακολούθησης, συνεργαζόμενο με την  Ισραηλινή εταιρεία Octapus. Οι ανθρωπομετρικές και  συμπεριφορικές αναλύσεις γίνονται από Ισραηλινή εταιρεία με τελικό αποδέκτη τον Ισραηλινό στρατό και τις μυστικές υπηρεσίες του. ¹

Όμως αυτά τα προηγμένα συστήματα ελέγχου πληθυσμών και καταγραφής ανθρωπομετρικών στοιχείων , προορίζονται μόνο για τη Γάζα ή για τους μετανάστες;

Σε ένα παγκόσμιο κοινωνικό και πολιτικό σύστημα ολοένα πιο ακόρεστο για εξουσία και για έλεγχο, μάλλον όχι.

Ίσως στο μέλλον -ή μπορεί ήδη να συμβαίνει  σε κάποιο βαθμό- να παρακολουθούνται και να ελέγχονται μεμονωμένα άτομα,  ομάδες ατόμων ή τμήματα πληθυσμού. Μπορεί να είναι πολιτικοί αντίπαλοι, στρατιωτικοί, απεργοί, επιστήμονες, διαδηλωτές, δικαστικοί, συνδικαλιστές, φοιτητικά κινήματα και γενικά όλοι όσοι κρίνονται από την οικονομική και πολιτική ολιγαρχία που κατέχει και ελέγχει αυτά τα μέσα ως ενοχλητικοί ή επικίνδυνοι.

Οι περισσότεροι τωρινοί αρχηγοί κρατών, ζηλεύουν την πολεμική, κατασκοπευτική και κατασταλτική μηχανή του Ισραήλ.

Τόσες ικανότητες, γνώσεις και σοφία αιώνων, παραδομένες πλέον στο μονοπάτι του ολέθρου και ο αρχαίος λόγος, πάντα εκεί, διαχρονικός, προειδοποιεί για το διττό της ανθρώπινης φύσης.

"Πολλά είναι τα φοβερά πράγματα,

μα τίποτα πιο φοβερό απ’ τον άνθρωπο.

Αυτός διαπλέει το αχανές κύμα του πελάγους

με χειμωνιάτικο άνεμο,

προχωρώντας ανάμεσα στους στεναγμούς των κυμάτων.

Καταστρέφει τις πόλεις που υψώθηκαν ψηλά

με την ορμή του ανέμου και τις βγάζει στο φως

πάνω στ’ άτια του πολέμου κάθε χρόνο.

Υποτάσσει τη φύση των άγριων θηρίων

και την κάνει δική του,

κυνηγώντας τα με τις καλοακονισμένες λόγχες

στα βουνά.

Μαθαίνει τον λόγο,

τη σκέψη που κινείται σαν άνεμος,

και βρίσκει καταφύγιο από τις κακουχίες.

Δεν υπάρχει τίποτε που να τον αδυνατίζει·

σε όλα βρίσκει τρόπους.

Μόνο τον Άδη δεν μπορεί να αποφύγει.

Γνώρισε φάρμακα και τεχνάσματα,

που άλλα φέρνουν καλό,

κι άλλα, την καταστροφή.

Είναι πολυμήχανος·

και με απρόσμενους τρόπους

φέρνει το κακό."²

Με τα ίδια μας τα χέρια,

σκοτώνουμε το Θησέα και θρέφουμε τον Μινώταυρο.

Το καράβι των μελλοθάνατων περιμένει,

το Τέρας ξύπνησε

¹The Palestine Laboratory E2 | Featured Documentary Al Jazeera

²Από την « Αντιγόνη» του Σοφοκλή

Παρά την προσωρινή καλοκαιρινή αναστολή δράσης, η RAF WEST JOURNAL θα συνεχίσει να δίνει το παρών, προσφέροντας μικρά ψήγματα δροσιάς στον ανελέητο καύσωνα που πλήττει τη χώρα

Σήμερα, στα πλαίσια της εταιρικής κοινωνικής ευθύνης και έχοντας πάντα ως κύριο οδηγό τους 17 στόχους της βιώσιμης ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών (Sustainable Development Goals – SDGs), η RAF WEST JOURNAL προωθεί ένα κοινωνικό μήνυμα με πολλαπλούς αποδέκτες

«Μην αγοράζεις σκύλο από καταστήματα! Υιοθέτησε έναν αδιευκρίνιστο Άδωνι και δεν θα το μετανιώσεις!»

Το μήνυμα αυτό κυκλοφορεί με τη μορφή αφίσας, η οποία φιλοτεχνήθηκε από την καλλιτεχνική ομάδα της Νο2 εφημερίδας της Ανατολικής Αττικής.  Όποιος επιθυμεί , μπορεί να «κατεβάσει» την αφίσα, να την εκτυπώσει και να την τοιχοκολλήσει. Στόχος μας είναι το μήνυμα αυτό να φτάσει σε κάθε δωμάτιο και σε κάθε γωνιά της χώρας, ώστε κανένας Αδωνις να μη μείνει αδέσποτος

Σχετικά με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αυτής της αρχαίας ελληνικής ράτσας, εκπρόσωπος της φιλοζωϊκής Μαξίμου δήλωσε: “η αγάπη που μπορεί να σου δείξει ένας πιστός Άδωνις δε συγκρίνεται με κανενός άλλου ζώου. Ρωτήστε και τον Νετανιάχου που έχει έναν τέτοιο, να σας πει”

Ένα άλλο μοναδικό χαρακτηριστικό αυτής της ράτσας είναι πως αν της αλλάξεις το τσιπάκι, προσαρμόζεται πλήρως και αυτόματα σε πιθανό νέο αφεντικό. Κάτι που είναι πολύ χρήσιμο για την εποχή των μεγάλων και συνεχών αλλαγών που διανύουμε

Ζώνη Ενδιαφέροντος ονόμαζαν οι Ναζί μια περιοχή ακτίνας κάποιων χιλιομέτρων γύρω από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης/εξόντωσης, μέσα στην οποία ίσχυαν ιδιαίτερες συνθήκες στην προσπάθειά τους να διαφυλάξουν το απόρρητο των επιχειρήσεων εξόντωσης των Εβραίων, Ρομά, ομοφυλόφιλων και όσων άλλων οι Ναζί είχαν αποφασίσει πως είναι υπάνθρωποι

“Ζώνη ενδιαφέροντος” ονομάζεται και η ταινία του Τζόναθαν Γκλέιζερ που διαδραματίζεται δίπλα στην περίφραξη του διαβόητου στρατοπέδου συγκέντρωσης στο Άουσβιτς, εκεί όπου ο διοικητής του στρατοπέδου,  Ρούντολφ Ες, μαζί με τη σύζυγό του, έχουν στήσει έναν παράδεισο ακριβώς δίπλα από την κόλαση.

Στη “Ζώνη Ενδιαφέροντος”, ο Γκλέιζερ θέτει δύο ερωτήματα. Το πρώτο είναι το πόσο εύκολα μπορεί το Κακό να πάρει τη μορφή μιας κανονικότητας, εκτελούμενης από κανονικούς ανθρώπους. Το δεύτερο είναι πώς μπορούν, όσοι δεν συμμετέχουν στο Κακό, να το ανέχονται και να προσποιούνται πώς δεν υπάρχει.

Στο πρώτο ερώτημα έχει απαντήσει, καλύπτοντας για λογαριασμό του περιοδικού "New Yorker" τη δίκη του Άντολφ Άιχμαν στο Ισραήλ, η Γερμανοεβραία φιλόσοφος Χάνα Άρεντ, η οποία παρουσίασε  τον διαβόητο εγκληματία όχι σαν ένα ιδιαίτερο απάνθρωπο κτήνος, αλλά σαν έναν  απλό γραφειοκράτη, ανίκανο να σκεφτεί και να αμφισβητήσει το σύστημα που τον μετατρέπει σε τέρας. «Όσο πιο πολύ τον άκουγες να μιλάει, τόσο πιο εμφανές γινόταν ότι η αδυναμία του να μιλήσει συνδεόταν στενά με την αδυναμία του να σκεφτεί, και πιο συγκεκριμένα να σκεφτεί από τη σκοπιά ενός άλλου», γράφει η Άρεντ για τον Άιχμαν … « Το πρόβλημα ήταν ότι υπήρχαν πολλοί σαν κι αυτόν και ότι οι περισσότεροι τους δεν ήταν διεστραμμένοι ούτε σαδιστές, αλλά ήταν, και εξακολουθούν να είναι, φοβερά και τρομερά φυσιολογικοί. Απ’ αυτήν την άποψη αυτό που είναι ακόμη πιο τρομακτικό από όλες τις θηριωδίες είναι ότι αυτός ο εγκληματίας νέου τύπου διαπράττει τα εγκλήματά του σε συνθήκες όπου αδυνατεί να ξέρει και να νοιώθει πως κάνει κάτι κακό»

Η ταινία παρακολουθεί την ατάραχη και “ειδυλλιακή” καθημερινότητα της επταμελούς οικογένειας του διοικητή του στρατοπέδου. Με αργά και ακίνητα πλάνα μας μεταφέρει εικόνες αποστειρωμένης ευτυχίας. Βόλτες για μπάνιο, παιχνίδι στον κήπο, απογευματινό τσάι και ανάλαφρες κουβεντούλες, διάβασμα παραμυθιών στα παιδιά, εντολές στις υπηρέτριες. Και όλα αυτά τη στιγμή που, ακριβώς δίπλα, βασιλεύει η βία και η φρίκη

Δυστυχώς, οι άνθρωποι δεν διδάσκονται τίποτα από την Ιστορία. Τα πρώην θύματα έγιναν θύτες, οι Ισραηλινοί πήραν τη θέση των Ναζί και η Γάζα έγινε το νέο Άουσβιτς. Η παγκόσμια κοινότητα παρακολουθεί αδιάφορη τη γενοκτονία και την ίδια στιγμή η γελοία και δουλική κυβέρνηση του Μητσοτάκη (αλλά και πολλές άλλες κυβερνήσεις της Δύσης) συλλαμβάνουν όσους προσπαθούν να συμπαρασταθούν στους βασανιζόμενους Παλαιστίνιους

Για τη νέα “Ζώνη ενδιαφέροντος” και την παγκόσμια αδιαφορία για τη σφαγή ενός λαού σε ένα τεράστιο στρατόπεδο εξόντωσης που λέγεται Γάζα, γράφει ο Άρης Χατζηστεφάνου στο Infowar

Στα σχεδόν δύο χρόνια που παρακολουθώ τη γενοκτονία δεν έχω ξαναδεί αξιωματούχους διεθνών οργανισμών και ανθρωπιστικών οργανώσεων στη Νέα Υόρκη να βρίσκονται σε τέτοια κατάσταση σοκ από τις εικόνες και τις πληροφορίες που λαμβάνουν από τη Γάζα.

Τα επόμενα 24ωρα έρχονται εκατόμβες νεκρών ενώ το Ισραήλ και οι ΗΠΑ μπλοκάρουν συνειδητά κάθε δυνατότητα τερματισμού του λιμού. Άνθρωποι θα κάθονται απλώς σε μια γωνία δίπλα σε κάποιο βομβαρδισμένο κτίριο της Γάζας και θα σβήνουν ο ένας μετά τον άλλο κρατώντας τα παιδιά τους στην αγκαλιά τους. Ζούμε το ολοκαύτωμα της εποχής μας, παρακολουθώντας σε ζωντανή σύνδεση τη σφαγή ενός λαού σε ένα τεράστιο στρατόπεδο εξόντωσης που λέγεται Γάζα.

Συνηθίσαμε να λέμε ότι ζούμε στη “Ζώνη Ενδιαφέροντος” σαν τις οικογένειες των ναζί που έμεναν δίπλα στα κρεματόρια και συνέχιζαν κανονικά τις καθημερινές τους δραστηριότητες. Αυτοί όμως είχαν μπροστά τους μεγάλους τοίχους που τους εμπόδιζαν να δουν τι γίνεται μέσα. Γνώριζαν αλλά δεν έβλεπαν. Η δική μας γενιά και γνωρίζει και βλέπει. Αλλά συνεχίζει απτόητη τις καθημερινές της δραστηριότητες.

Εμείς το χτίσαμε το κρεματόριο. Οι δημοσιογράφοι που “βλέπαμε” αποκεφαλισμένα μωρά και μαζικούς βιασμούς εκεί που δεν υπήρχαν, για να εξανδραποδίσουμε τον Παλαιστινιακό λαό και να δικαιολογήσουμε τον αφανισμό του. Οι καταναλωτές που συνεχίζαμε να αγοράζουμε προϊόντα εταιρειών που τροφοδοτούσαν την ισραηλινή μηχανή του πολέμου. Οι πολιτικοί που λάμβαναν εκθέσεις για την γενοκτονία και τις έκρυβαν στα συρτάρια τους για να υπογράψουν μια ακόμη συμφωνία εμπορικής και στρατιωτικής συνεργασίας με τους δολοφόνους. Οι καλλιτέχνες που δεν άλλαξαν μια γραμμή στο πρόγραμμά τους για να καταγγείλουν τη γενοκτονία της εποχής τους. Οι πανεπιστημιακοί που άφηναν τα ιδρύματά τους να συνεργάζονται με τους φονιάδες. Και ακόμη χειρότερα όσοι νομιμοποιούσαν την βασική γραμμή άμυνας του Ισραήλ – πώς όποιος ασκεί κριτική στα εγκλήματά του είναι αντισημίτης.

Αποκρύψαμε και από τους ίδιους μας τους εαυτούς ότι ένα κράτος δεν μπορεί να πραγματοποιήσει γενοκτονία εάν πρώτα δεν έχει πετύχει τον εκφασισμό της δικής του κοινωνίας. Και αφήναμε αυτή την εκφασισμένη κοινωνία να αγοράζει τα σπίτια μας και να μπαίνει στα Airbnb μας, κουνώντας μπροστά στα μάτια μας τη σημαία-σύμβολο της φρίκης. Αν κυμάτιζαν τη σβάστικα θα θεωρούσαμε λογικό να μην τους επιτρέψουμε να αποβιβαστούν στα λιμάνια μας. Οι σημερινές μας επιφυλάξεις ουσιαστικά σημαίνουν ότι δεν θεωρούμε τη γενοκτονία των Παλαιστινίων άξια λόγου σε σχέση με άλλες γενοκτονίες.

Κρυφτήκαμε πίσω από δέκα ηρωικούς αρνητές στράτευσης και χίλιους διαδηλωτές στο Τελ Αβίβ για να πούμε ότι υπάρχει και το “άλλο Ισραήλ” και συνεπώς δεν πρέπει να κάνουμε πολιτιστικό, ακαδημαϊκό ή τουριστικό μποϊκοτάζ.

Αφήσαμε το Ισραήλ να βομβαρδίζει στόχους αμάχων στη Μεσόγειο και να απάγει μέλη ανθρωπιστικών αποστολών. Μιλάω για λευκούς δυτικούς ακτιβιστές. Για αυτούς με το πιο σκούρο δέρμα στην Παλαιστίνη, στο Λίβανο και τη Συρία, ποιος χέστηκε; Δεν έχουν ξανθά μαλλιά και μπλε μάτια και δεν γράφουν καλά στις φωτογραφίες μας.

Η Αριστερά και η αναρχία ξέχασαν το δικαίωμα των λαών στην ένοπλη πάλη για την προστασία της ζωής και της αξιοπρέπειάς τους. Για την ακρίβεια το καταδίκασαν, ρητά ή σιωπηρά. «Ναι αλλά η Χαμάς…». Το αντιπολεμικό κίνημα στην Ελλάδα κοιμόταν για σχεδόν δύο χρόνια και ξύπνησε στο τέλος της παράστασης για να χειροκροτήσει ένα έργο που δεν είδε. Το κέντρο ξέχασε ότι τα κράτη που πραγματοποιούν επιθετικούς πολέμους προς όλες τις γειτονικές τους χώρες σταματάνε μόνο με την ανάληψη στρατιωτικής δράσης, όπως έγινε με τη Γερμανία του Χίτλερ. Σε έναν πλανήτη οκτώ δισεκατομμυρίων ανθρώπων πήραν τα όπλα για τους Παλαιστίνιους μόνο οι Χούθι. Και τους καταδικάσαμε και αυτούς γιατί απειλούσαν τα συμφέροντα των εφοπλιστών μας, που εκδίδουν τις εφημερίδες μας και πληρώνουν το μισθό μας.

Είναι αργά να σώσουμε την ψυχή μας. Ελπίζω τα παιδιά μας, να μας κοιτάνε με αποτροπιασμό και να μας φτύνουν για την κατάντια μας.

Ας μην σταματήσουμε όμως, την προσπάθεια – όσοι τουλάχιστον θέλαμε να λέμε ότι προσπαθήσαμε. Αν μπορείς να σώσεις έναν άνθρωπο από το να πεθάνει από την πείνα -έναν- αξίζει να παλέψεις με νύχια και με δόντια. Σκέψου ένα παιδί να πνίγεται λίγα μέτρα μακριά σου στη παραλία ή να σωριάζεται μπροστά σου στο πεζοδρόμιο. Αν μπορείς να βοηθήσεις αυτό μπορείς να το κάνεις και για ένα παιδί στην Παλαιστίνη. Σκέψου το να μεγαλώνει, να διαβάζει ένα βιβλίο και να κάνει για πρώτη φορά έρωτα.

Δε θα είσαι ήρωας. Απλώς θα έχεις μειώσει λίγο την ντροπή σου.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ – BDS Greece

Ο τουρισμός δεν είναι ουδέτερος 

Η αλληλεγγύη δεν είναι έγκλημα, είναι ανθρωπιά και καθήκον απέναντι στην Ιστορία!

Η διαμαρτυρία και το μποϊκοτάζ είναι κοινωνική πίεση για να σταματήσει η γενοκτονία!

23 Ιουλίου 2025

Η πρόσφατη κινητοποίηση στη Σύρο ενάντια στο ισραηλινό κρουαζιερόπλοιο της ισραηλινής συνένοχης εταιρίας Mano Shipping, ήταν μια αποτελεσματική πράξη υπεράσπισης του Διεθνούς Δικαίου, αλληλεγγύης, στον Παλαιστινιακό λαό και απόρριψης της κανονικοποίησης της γενοκτονίας που συντελείται εδώ και 22 μήνες στη Γάζα.

Καμία σχέση δεν έχει με «πράξεις μίσους», όπως προσπαθεί να την χαρακτηρίσει το κράτος- δολοφόνος και αμέσως υιοθέτησε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και οι γνωστοί «παπαγάλοι» των ΜΜΕ.

Η αλήθεια είναι απλή: ο τουρισμός δεν είναι ουδέτερος όταν προσφέρει καταφύγιο ή ανοχή σε εγκλήματα πολέμου, σε εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και στους δράστες.

Από τον Οκτώβριο του 2023, περισσότεροι από 300.000 έφεδροι και 160.000 στρατιώτες του μόνιμου στρατού συμμετείχαν στην επιχείρηση γενοκτονίας του Ισραήλ στη Γάζα. Επιπλέον 800.000 χιλιάδες διαβιούν στους παράνομους, βάσει διεθνούς δικαίου, ισραηλινούς οικισμούς στην κατεχόμενη Παλαιστινιακή Δυτική Όχθη, όπου μαζί με τον στρατό, αρπάζουν γη, εκτοπίζουν βίαια τον ντόπιο Παλαιστινιακό πληθυσμό και προβαίνουν σε δολοφονίες. Πολλοί από αυτούς σήμερα επισκέπτονται την Ελλάδα ως “τουρίστες”, χωρίς κανέναν μηχανισμό ελέγχου, χωρίς λογοδοσία, χωρίς συνέπειες.

Τα βίντεο από το πλοίο της Mano με επιβάτες να τραγουδούν γνωστά ρατσιστικά και γενοκτονικά σιωνιστικά συνθήματα «Μακάρι να καεί το χωριό σου», «Θάνατος στους Άραβες»  δείχνουν πως δεν πρόκειται για «αθώους τουρίστες», αλλά για υποστηρικτές της γενοκτονίας – πιθανότατα και για δράστες.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, αντί να σταθεί στο πλευρό των θυμάτων και να υπερασπιστεί το Διεθνές Δίκαιο, προσπαθεί να ποινικοποιήσει την αλληλεγγύη. Με δηλώσεις όπως αυτή του κυβερνητικού εκπροσώπου Μαρινάκη για «νόμο και τάξη στη Σύρο» και ανάγκη «ενεργοποίησης του αντιρατσιστικού νόμου», στοχοποιεί τους πολίτες που υπερασπίζονται το Δίκαιο και την Ανθρωπιά.

Η προσπάθεια να παρουσιαστεί σαν "αντισημιτισμός" η εναντίωση στη γενοκτονία και η υπεράσπιση του Διεθνούς Δικαίου, συνιστά ξεκάθαρη εργαλειοποίηση και διαστρέβλωση του δικαίου, ιδίως όταν εκατοντάδες χιλιάδες Εβραίοι σε όλον τον πλανήτη φωνάζουν "Όχι στο Όνομα μας" για τα εγκλήματα εναντίον του Παλαιστινιακού λαού.

Δεν είναι ρατσισμός να αρνείσαι σε εγκληματίες πολέμου την είσοδο στη χώρα σου, ρατσισμός είναι η σιωπή όταν σφαγιάζεται ένας λαός επειδή δεν είναι λευκός, δεν είναι ευρωπαίος, δεν είναι ισχυρός.

Μόλις προχθές 28 δυτικές κυβερνήσεις- ανάμεσα τους τελικά και η ελληνική κατήγγειλαν:

- Την "παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας με το σταγονόμετρο"

- Το "τρομακτικό γεγονός της δολοφονίας τουλάχιστον 1000 Παλαιστινίων που αναζητούσαν ανθρωπιστική βοήθεια"

- Την συνεχιζόμενη "απάνθρωπη δολοφονία αμάχων, συμπεριλαμβανομένων και παιδιών"

- Την "απόπειρα εδαφικής και δημογραφικής αλλοίωσης των Κατεχόμενων Παλαιστινιακών Εδαφών"

- Την "κλιμακούμενη βία των εποίκων και την επιτάχυνση της εποικιστικής επέκτασης στη Δυτική Όχθη"

Και όμως, οι ένοχοι έρχονται στην Ελλάδα ανενόχλητοι.

Οι ίδιοι που διαπράττουν τα εγκλήματα αυτά, κυκλοφορούν ελεύθεροι στην Ευρώπη και στην Ελλάδα ως τουρίστες. Κανένας μηχανισμός δεν υπάρχει για να ελεγχθεί η συμμετοχή τους σε εγκλήματα πολέμου.

Η Ελλάδα οφείλει να σταματήσει να φιλοξενεί εγκληματίες πολέμου και να πάψει να κάνει τα στραβά μάτια.

Απαιτούμε:

1.    Επαναφορά της βίζας για ταξιδιώτες από το Ισραήλ

2.    Έλεγχο εισόδου και εξακρίβωση τυχόν συμμετοχής σε εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας για:

      - Όσους υπηρέτησαν στον Ισραηλινό στρατό από τον Οκτώβριο 2023

      -  Όσους ζουν ή εργάζονται στους παράνομους ισραηλινούς εποικισμούς

3.    Δίωξη προσώπων για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας με βάση το Διεθνές Δίκαιο

Είναι καθήκον του κάθε επαγγελματία του τουρισμού και της εστίασης να κάνει σαφές ότι οι επιχειρήσεις τους δεν είναι "ανοιχτές" σε εγκληματίες πολέμου, δράστες εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας και όσους τα υποστηρίζουν, ανεξαρτήτως εθνικότητας, θρησκείας, χρώματος κλπ.

Η Δικαιοσύνη μπορεί να αργεί – αλλά έρχεται για όλους.

Όπως και στην περίπτωση του Ολοκαυτώματος, η λογοδοσία είναι αργή αλλά αναπόφευκτη.

Μια νέα Νυρεμβέργη περιμένει τους υπεύθυνους για τα εγκλήματα στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη.

Στο εδώλιο δεν θα βρεθούν μόνο οι αυτουργοί των μαζικών εγκλημάτων, θα βρεθούν και οι πολιτικοί και τα ΜΜΕ που τους στήριξαν, τους φιλοξένησαν και τους προστάτεψαν, στην ΕΕ, στις ΗΠΑ και στην Ελλάδα.

Το BDS Greece δηλώνει ξεκάθαρα:

Τιμάμε τους πολίτες της Σύρου που εμπόδισαν με την παρουσία και τη φωνή τους το πλοίο της συνενοχής.

Στεκόμαστε απέναντι στην αυταρχική καταστολή της κυβέρνησης.

Καταγγέλλουμε την ελληνική εμπλοκή στη γενοκτονία μέσω της στρατιωτικής, διπλωματικής και οικονομικής στήριξης του Ισραήλ.

Λευτεριά στην Παλαιστίνη – Όχι στη συνενοχή – Όχι στη φίμωση