Χιπ χοπ χάνομαι μεσ’ τα δίχτυα πιάνομαι
απόψε πέθανα με βρήκανε στην αμμουδιά
δίπλα στα κύματα.

Εδώ είν’ ωραία Mister

(Ετήσια παράνοια του Σεπτεμβρίου στη Θεσσαλονίκη)

Αν δεν μας είχε ταράξει στο ψέμα, δεν θα ψάχναμε την αλήθεια πίσω από τα λόγια του.

Κλείνοντας κάθε ορυμαγδό ψεμάτων πάντα με την επωδό «Ήταν δίκιο – έγινε πράξη» η κοροϊδία δείχνει ακόμα μεγαλύτερη,

Τέλος πάντων, εκλογές έρχονται. Όλη η ελληνική κοινωνία γονατισμένη από την λιτότητα που επέβαλαν οι δανειστές αλλά που εφάρμοσε πρόθυμα και με βάρβαρη επιτυχία η «μικτή» ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, παρακολουθεί τον βασικό συντελεστή, το κύριο υπεύθυνο  της κυβέρνησης, να ανοίγει το πανέρι με τα καθρεφτάκια τις υποσχέσεις για ένα καλύτερο αύριο, στο βήμα της Selanik Segisi*

Επειδή δεν μπορεί ο βασικός υπεύθυνος να πει ανοιχτά τι σχεδιάζει, το λέει συγκαλυμμένα, πίσω από «ητανδικιοεγινεπράξη» εκφράσεις. Το έχουμε ξαναδεί το έργο. Όταν κατόπιν εορτής επισημαίναμε τα ψέματα, η απάντηση ήταν ότι το είχε πει, αλλά εμείς δεν το καταλάβαμε. Για να μην την ξαναπάθουμε και να ξέρουμε τι σχεδιάζει, παίρνουμε ανά χείρας δύο πολύτιμα εργαλεία, φυλαγμένα από

'Οταν δεν φταίει κανείς, τότε φταίμε όλοι

Και ξαφνικά άρχισε η καταιγίδα.

Όχι η καταιγίδα που προβλέπει η ΕΜΥ, το Poseidon και οι υπόλοιποι φορείς μετεωρολογικών προβλέψεων και μετρήσεων αλλά η επικοινωνιακή καταιγίδα.

Η εντατική προπαγάνδα υπέρ προσώπων, κομμάτων και φορέων για την ανάδειξη της αθωότητας τους προπαντός,  αλλά και της ικανότητας τους που τους καθιστά τους μόνους ικανούς να διαχειριστούν το μέλλον μας και το μέλλον του τόπου.

Εν αρχή ην η αθωότης.

Οι εκλογές που έρχονται έχουν το χαρακτηριστικό πως τοποθετήθηκαν (από τύχη ή ατυχία) σε μία αλληλουχία συμβάντων, σε θέση που έπεται τραγικών γεγονότων.

Συγκεκριμένα ακολουθούν το γεγονός των πυρκαγιών της Αττικής και πολύ χειρότερα, ακολουθούν την εθνική τραγωδία που έλαβε χώρα στην ανατολική Αττική και την ομορφότερη ζώνη της. Τη ζώνη του ανατολικού Πεντελικού και μέχρι την γραμμή που οι υπώρειες του φιλούν κυριολεκτικά τη θάλασσα του νοτίου Ευβοϊκού.

Το τραγικό δεν μπορεί να έχει παραθετικά.

Δεν έχει νόημα να χαρακτηρίσεις ένα γεγονός τραγικότερο από ένα άλλο αφού η τραγωδία δεν έχει μέγεθος. Έχει μόνο βάθος και ένταση. Βάθος και πόνο.  Στο τέλος, έχει μόνο πόνο.

Στον κόσμο της πολιτικής ως εμπειρία, έχουμε καταλάβει πως οι ασκούντες πολιτική δεν έχουν ούτε το περιθώριο αλλά ούτε και την διάθεση για απώλεια χρόνου. Το πένθος προϋποθέτει χρόνο και ο χρόνος είναι χρήμα ή αλλιώς, ο χρόνος είναι κέρδος. Χάσιμο χρόνου σημαίνει στέρηση κέρδους. Έτσι, όλοι έχουμε καταλάβει, όλοι το ξέρουμε πως αυτοί  των οποίων η προβολή με στόχο τις επόμενες εκλογές ξεκίνησε, μας κοροϊδεύουν όταν προσποιούνται τους τεθλιμμένους. Η θλίψη είναι βίωμα και οι συγκεκριμένοι έχουν απορρίψει το βίωμα αυτό σε μια σύμβαση, σε μια συμφωνία που έκαναν με τον εαυτό τους, προκειμένου να απολαύσουν την ψευδαίσθηση της διάκρισης που τους προσφέρει η πολιτική τους ανέλιξη.

Έτσι, βλέπουμε τους κατεξοχήν συνενόχους για την εθνική τραγωδία των πυρκαγιών της ανατολικής Αττικής να τριγυρίζουν είτε στο μαύρο σκηνικό της είτε να εκπέμπουν χωρίς να ντρέπονται, λόγους περί της αθωότητας τους από δικά τους «φιλικά με το αζημίωτο»  μέσα, ηλεκτρονικά ή έντυπα. Επειδή μάλιστα συνένοχη είναι και η περιφέρεια Αττικής μαζί με τα υπουργεία προστασίας πολίτη, υποδομών, περιβάλλοντος και πάει λέγοντας, το έργο του ξεπλύματος το έχει αναλάβει η δημόσια -δυστυχώς για άλλη μια φορά- ραδιοτηλεόραση.

Οι αναλώσιμοι συνένοχοι, που δεν είναι άλλοι από τους δημάρχους Ραφήνας και Μαραθώνα, παίρνουν μία χείρα βοηθείας  από τους περιφερειακούς συνενόχους τους, αλλά λόγω της αμεσότερης επαφής με τον κόσμο, βασίζονται περισσότερο στα «φιλικά με το αζημίωτο» μέσα τους..

Ανάμεσα όμως και στους αναλώσιμους υπάρχουν διαφορές. Ο δήμαρχος Μαραθώνα, ο οποίος επί χρόνια αποτελεί τηλεοπτική περσόνα, κωμικό  χαρακτήρα της τηλεοπτικής μας ηθογραφίας, έχει εντονότερη παρουσία στους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς. Είτε που τον καταδικάζουν είτε που τον ξεπλένουν. Ο έτερος συνένοχος, ο αντικαταστάτης δήμαρχος που του έκατσε στη βάρδια του το κακό (όπως λέει και το αφεντικό του η Δούρου), αναζητά τηλεοπτικό ή ραδιοφωνικό χρόνο όπου κι αν αυτός είναι διαθέσιμος. Ακόμα και στο περιθώριο του πίνακα συχνοτήτων ή του πίνακα τηλεθέασης ή ακροαματικότητας. Εκεί νομίζει πως πείθει, θλιβερά ψελλίζοντας για μία πλαστή αθωότητα. Νομίζει πως πείθει μιλώντας σε ήδη «πεπεισμένους»,  που δεν τον ρωτάνε για το αν είχε σχέδιο διαχείρισης της κρίσης, αν θα αποφάσιζε εκκένωση μπροστά στην απειλή της απώλειας ανθρώπινων ζωών, ακόμα ακόμα για το αν ήξερε εκείνο το βράδυ ποια είναι τα όρια του δήμου που έχει την ατυχία να διοικείται από τον συγκεκριμένο.

Πιο απλά; Δεν τον ρωτάνε αν ήταν στη θέση που έπρεπε να βρίσκεται εκείνο το βράδυ και το αν το να κάνει τον ανταποκριτή είναι μέσα στα καθήκοντα του ως δημάρχου και ως επικεφαλής της πολιτικής προστασίας του δήμου (τουλάχιστον τη συγκεκριμένη στιγμή). Υποτονθορύζει περί της ευθύνης των άλλων (όπως κάνει πάντα ο αιώνια «αθώος») και αναζητά χαμένα SMS και τηλεφωνήματα.

Με τη στάση όλων των παραπάνω, έχουμε την επιβεβαίωση της λαϊκής θυμοσοφίας που αφορίζει για τους ενόχους που όψιμα προσπαθούν να πείσουν για την ψεύτικη αθωότητα τους.

«Να σε κάψω Γιάννη, να σ’ αλείψω μέλι» λέει ο λαϊκός θυμόσοφος. Και έχει απόλυτο δίκιο. Ας το δούμε όπως ισχύει για τον κάθε ένα από τους συνενόχους:

Ο Τσίπρας. Μετά την πυρκαγιά υποσχέθηκε επιδόματα, διορισμούς, εισαγωγές σε ΑΕΙ με μπόνους, ανακατασκευή των καμένων κατοικιών (και των αυθαιρέτων;). Κατόπιν εορτής και αφού δεν έγινε τίποτα για την προστασία ανθρώπων, δάσους και περιουσιών  «Πάρε κόσμε»

Σπίρτζης – Φάμελλος: Στο πνεύμα του αρχηγού, από ανοικοδόμηση του οικισμού (και των αυθαιρέτων;) μέχρι διορισμούς και συνεχείς επισκέψεις ανανέωσης των υποσχέσεων. Ο Φαμελλος βέβαια ξέχασε να κανονίσει ώστε η δασική υπηρεσία να είναι παρούσα κατά τις εντατικές αποψιλωτικές υλοτομίες, αλλά αυτό ήταν μάλλον στο πνεύμα των εξαγγελιών. «Πάρε κόσμε»

Η Δούρου: Άφαντη επί σειρά ημερών, έκανε δειλή εμφάνιση με νουθεσίες για αυτά που η ίδια έκανε και μετά εμφανίστηκε στο πλάι του αρχηγού ως απλή γραμματέας του. Τι να  πει άλλωστε; Να πει για την «βάρδια» της;

Ο Φιλίππου: Ο υπεύθυνος αντιπεριφερειάρχης πολιτικής προστασίας (και ταυτόχρονα αντιπεριφερειάρχης ανατολικής Αττικής) έλειπε το κρίσιμο βράδυ και η ζημιά έγινε «στην βάρδια» της αντικαταστάτριας του. Όμως επειδή το να αρνηθεί επιπόλαια τις ευθύνες του θα τον καταστήσει γελοίο, έντεχνα και με τη βοήθεια φιλικών ΜΜΕ ρίχνει το φταίξιμο σε αυτούς που δεν μπορούν να μιλήσουν λόγω της θέσης τους. Δηλαδή στην Πυροσβεστική και την Αστυνομία, που έχουν μερίδιο ενοχής αλλά όχι το σύνολο της.

Οι δήμαρχοι.

 Ο Ψινάκης: Πράττει όπως έχει μάθει να πράττει όλα αυτά τα χρόνια. Με επικοινωνιακούς όρους, πέταξε το λουλουδάτο πουκάμισο και το εμπριμέ παντελόνι, κράτησε τα γυαλιά ηλίου και φόρεσε ύφος σοβαρού αυτοδιοικητικού. Είναι να απορεί κανείς, πως ένας έμπειρος στα «επικοινωνιακά» τύπος δεν καταλαβαίνει πως η προσπάθεια του έχει αποτύχει οικτρά. Όσο σοβαρότερος προσπαθεί να δείξει, τόσο γελοιότερος γίνεται. Μάλλον θα το φτιάξει αυτό, γιατί δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να χειριστεί επικοινωνιακά (με τραγική επιτυχία δυστυχώς) ακόμα και τη συμφορά την ίδια.

Ο Μπουρνούς: Αποτελεί πραγματικά οικτρή περίπτωση. Όπως γράφαμε για τον Ψινάκη πως όσο σοβαρότερος προσπαθεί να δείξει, τόσο γελοιότερος γίνεται, το ίδιο ισχύει και για τον Μπουρνούς.  Μάλιστα χωρίς να έχει καν τον αέρα, ή τον τρόπο να εμφανίζεται δημοσίως, όπως ο γείτονας, συνένοχος  δήμαρχος. Είναι και αυτή η φωνούλα που αγωνίζεται να πείσει πως «δεν φταίει», είναι και η ζωντανή ακόμα εμπειρία από έναν δήμαρχο τόσο μικρό,  που την ώρα που καιγόταν ο τόπος του αυτός περίμενε SMS για να κάνει κάτι*, είναι που μετά την 23η  Ιουλίου αποτελεί την εικόνα της αποτυχίας, είναι……

Είναι πολλά. Τόσα πολλά που το να πληρώνει διαφημιστές** και άλλους που του υπόσχονται να του φτιάξουν την εικόνα, είναι σαν να του υπόσχονται πως θα τον πάρουν Ταϋγέτη και θα τον επιστρέψουν Αντριάνα  Λίμα.  

Τέλος πάντων, δικαίωμα του να πετάει όπου θέλει, τα δικά του χρήματα.

Έρχονται εκλογές. Όλοι αγωνιούν να πείσουν πως δεν φταίνε για ένα σωρό λάθη, για ένα σωρό παραλείψεις, για την αμέλεια και την ανικανότητα τους που αποκαλύφθηκε -όπως συμβαίνει πάντα- στην κρίσιμη στιγμή.

Μοιράζουν λεφτά. Λεφτά που στις σημερινές συνθήκες το κέρδος του ενός είναι η ζημιά του άλλου. Και φυσικά δεν αναφερόμαστε σε καμία περίπτωση στους πυρόπληκτους. Εκεί θέλει προσοχή γιατί η βοήθεια έχει διπλό χαρακτήρα. Αφενός ουσιαστικό, δηλαδή να βοηθήσει και αυτό είναι σωστό, αλλά αφετέρου δόλιο, γατί έτσι καλύπτει όλους όσοι οδήγησαν στην συμφορά. Με μπουκωμένο στόμα κανείς δεν μιλά και οι παραπάνω συνένοχοι το γνωρίζουν καλά. Άτομα, οικογένειες, επαγγελματίες και σύλλογοι μπουκώνονται για να διατηρήσουν αυτούς που οδήγησαν στην συμφορά και πάλι στην εξουσία και ίσως σε μία νέα, χειρότερη συμφορά, την επόμενη φορά.

Ας ευχηθούμε να λάβουν τα επίχειρα της ανικανότητας τους, για να αποδείξουμε πως η μνήμη δεν σβήνει από μερικά ευρώ που δεν δόθηκαν γι να μη γίνει το κακό και που δίνονται τώρα ως ελεημοσύνη.

Ούτε από μερικά ευρώ που δίνονται με το πρόσχημα της ενίσχυσης συλλόγων αλλά στην ουσία υποκλέπτουν συνείδηση και αξιοπρέπεια.

Ας δείξουμε εκεί που πρέπει πως και μνήμη διαθέτουμε και προπαντός αξιοπρέπεια. Ας δείξουμε πως η κοινωνία μας είναι ακόμα υγιής

* και μέχρι να έρθει το SMS  έκανε ανταπόκριση για τηλεοπτικούς σταθμούς

**Τέτοιες φήμες κυκλοφορούν αλλά με αυτά που κάνει δεν πρέπει να αληθεύουν. Αλλιώς τζάμπα τα λεφτά

Ποιος είναι αλήθεια αυτός ο κάτοικος της χώρας που αγνοεί πως τον κυβερνάει ένα πολιτικό σύστημα που βασίζεται στην προεκλογική εξαπάτηση και την εκμετάλλευση των αναγκών και των επιθυμιών των ψηφοφόρων;

Προσέξτε, η χρήση της λέξης «ψηφοφόρων» στην πιο πάνω πρόταση, αποσκοπεί στο να αποφευχθεί η σύνδεση του τρόπου ή των μέσων διεξαγωγής του πολιτικού αγώνα στην Ελλάδα, με τη λέξη «λαός» ως υποκείμενο ή ως μέρος του συνολικού παιχνιδιού. Είναι αδύνατο, ένας πραγματικός λαός να παίρνει μέρος πρόθυμα σε μία τέτοια κωμωδία. Είναι αδιανόητο να μην μπορεί να πάρει τη μοίρα του στα χέρια του, σοβαρά και υπεύθυνα. Ένας λαός είναι συνειδητοποιημένος, άρα διαθέτει συνείδηση των αναγκών αλλά και των  δυνατοτήτων του. Ένας λαός βρίσκεται σε διαρκή αγώνα, όχι για τον βιοπορισμό, αλλά για την πραγματική του επιβίωση ως πολιτικού υποκειμένου. Ένας λαός διαθέτει ενσυναίσθηση του πλησίον του, είτε αυτός είναι ένας άλλος λαός ή πρόκειται για έναν μόνο άνθρωπο. Και την εκφράζει στις επιλογές του.

Επειδή λοιπόν δυστυχώς, τα χαρακτηριστικά ενός λαού δεν περιγράφουν τη μάζα που θα προσέλθει στις κάλπες στις προσεχείς βουλευτικές εκλογές, η χρήση της λέξης «ψηφοφόροι» κρίνεται δοκιμότερη έναντι της χρήσης της λέξης «λαός». Ο λαός δεν ψηφίζει. Ο λαός ενεργεί, Δεν αναθέτει.

Ο λαός δρα και διεκδικεί. Οι ψηφοφόροι απλά αναθέτουν και επειδή το σύστημα είναι χτισμένο πάνω τους και πάνω στην ιδιαίτερη και ευμετάβλητη ψυχολογία τους, αυτοί είναι που θα καθορίσουν τον επόμενο εκπρόσωπο των πιστωτών, δηλαδή της μοναδικής παγκόσμιας υπερδύναμης και της φιλόδοξης αλλά μικρού βεληνεκούς, Ευρωπαϊκής Ένωσης (das heißt Deutschland)

Από την δεκαετία του 1970 (που είναι και πιο άμεσα προσβάσιμη για τα κύτταρα μνήμης του γράφοντος) τα ψέματα έχουν καθορίσει το πολιτικό παιχνίδι. Οι ψηφοφόροι, προετοιμασμένοι κατάλληλα και από τα Μέσα διψούν πότε, για να βυθίσουν το Χόρα,

πότε, για να βγουν έξω  από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ,

πότε, να κατεβάσουν κάτω τους κλέφτες του ΠΑΣΟΚ,

Πότε, να τσαμπουκαλευτούν με τους «νταβατζήδες» της διαπλοκής, τρώγοντας κεμπάπ στο Μοναστηράκι.

Άλλες φορές προχωρούν βέβαιοι πως λεφτά υπάρχουν,

Άλλες φορές πάνε στο Ζάππειο κι αναζητούν τη χαμένη αναδιαπραγμάτευση του μνημονίου και την αποκατάσταση των αδικιών,

Άλλες φορές αναζήτησαν στη Σαλονίκη το χαμένο της πρόγραμμα και στην απελπισία τους επέλεξαν να φάνε φρέσκο αέρα με σάλτσα ελπίδας, μάρκας «Αντίμετρα» της εταιρείας «Το παράλληλο Πρόγραμμα».

Οι ψηφοφόροι επιλέγουν, γιατί δεν σκέφτονται ούτε και φέρονται ως λαός και στο τέλος χάνουν και τα τελευταία που τους έμειναν, αφού ήδη έχουν χάσει την αξιοπρέπεια τους κάπου ανάμεσα σε Ζάππειο κι Θεσσαλονίκη.

Οι εκλογές έρχονται και πάλι και δεν χρειάζεται να είναι κανείς προφήτης για να το δηλώσει με σθένος. Αν δεν έχουμε κάτι πιο παράξενο από αυτά που ζούμε, μέχρι τον Μάιο του 2019 θα μας ζητήσουν να προσέλθουμε στην κάλπη και να τους ψηφίσουμε, επιβεβαιώνοντας δια της ψήφου μας, πως η δημοκρατία στον τόπο λειτουργεί. (Λειτουργεί; Αυτό είναι κάτι άλλο που ίσως να χρειαστεί να το σκεφτούμε πολλές φορές πριν πάμε -αν πάμε- να ψηφίσουμε.)

Όλοι ξέρουμε λοιπόν, πως το πολιτικό σύστημα -το οποίο όπως άλλωστε το έχουμε βιώσει- βασίζεται στην εξαπάτηση και την καλλιέργεια λογικοφανών ερεισμάτων για τη θεμελίωση της. Τα λογικοφανή ερείσματα είναι για εκείνους που αναζητούν θεμέλιο για την ελπίδα τους. Υπάρχουν και εκείνοι που δεν ελπίζουν, αλλά είναι βέβαιοι για την εντιμότητα του αρχηγού και του κόμματος. Είναι σαν τους οπαδούς μιας θρησκείας που οι μεν αναζητούν την ιστορικότητα του εκφραστή του δόγματος και οι δε απλά πιστεύουν δίχως να ερευνούν.

Έτσι λοιπόν οι ψηφοφόροι, αδιακρίτως κόμματος, διαιρούνται:

Α. στα  λεγόμενα κομματόσκυλα, που ως τέτοια και αφού διατηρούν σταθερά από το κόμμα  στέγη, τροφή, νερό, είναι πάντα πιστά στα αφεντικά τους και

Β. στους αφελείς που πιστεύουν γιατί κυρίως θέλουν και έχουν ανάγκη να πιστέψουν, πως το κόμμα τους είναι  ο καλύτερος πλασιέ των ευρωπαϊκών και παγκοσμίων αφεντικών. Μάλιστα όσο πιο καλοί πλασιέ είναι τόσο πιο αδέσμευτοι εμφανίζονται. Τα αφεντιά τους λοιπόν, σύμφωνα με αυτά που πιστεύουν οι ψηφοφόροι αυτοί, θα τους εξασφαλίσουν αυτά τα ολίγα απαραίτητα για την δική τους ευδαιμονία.

Οι δύο παραπάνω  κατηγορίες αποτελούν το σώμα των ψηφοφόρων. Δηλαδή αυτών που ένα μέρος τους, η μεταξύ τους πλειοψηφία, διαμορφωμένη κατά τον τρόπο που ορίζει και ένας κατάλληλα προσαρμοσμένος εκλογικός νόμος, θα γίνει ο εκτελεστικός βραχίονας των θελημάτων της τραπεζοκρατικά ηγεμονευόμενης υπερδύναμης και της μικρότερης ευρωπαίας αδελφής της.

Με λίγα λόγια: Ένα κλάσμα πληθυσμού, ψηφίζει υπό την επήρεια ισχυρών ναρκωτικών που αποτελείται από

-διαμορφωτές γνώμης -ΜΜΕ,

-εγχώρια και διεθνής πολιτική και η πανταχού παρούσα γραφειοκρατία της,

-ρύθμιση ροής των διαθέσιμων πόρων ώστε να τροφοδοτηθεί αποτελεσματικά η πολιτική χειραγώγηση,

-διαφήμιση,

-εκμετάλλευση ακραίων περιστατικών όπως τραγωδίες, συμφορές,

-αθλητικά επιτεύγματα, καθώς και ότι άλλο προκύψει

αποφασίζει τον τρόπο εφαρμογής των πιο σκληρών και ανελέητων πολιτικών για τους μικρούς, στον τόπο.

Ακόμα μια φορά τους βλέπουμε και τους ακούμε να «μονομαχούν» να συνδιαλέγονται και να αντιπαρατίθενται αναμασώντας τα ίδια πράγματα. Διαφωνούν για να πείσουν πως είναι διαφορετικοί αλλά είναι τόσο ίδιοι που η προσπάθεια τους να πείσουν για το αντίθετο, προκαλεί γέλιο και πέφτει στο κενό. Δεν αντέχει ούτε σε λογική αλλά ούτε και σε συναισθηματική αντιπαράθεση

 Έρχονται και οι τοπικές εκλογές, Προσοχή. Δεν πρόκειται για αυτοδιοικητικές εκλογές, τουλάχιστον έτσι όπως ήταν μέχρι σήμερα. Η απλή αναλογική, αν εφαρμοστεί υπόσχεται την ανατροπή του στυγνού εξουσιαστικού μορφώματος που αποτελούν οι δήμοι και οι περιφέρειες σήμερα, όπου οι πλειοψηφίες που αποτελούνται συνήθως από άβουλα, άφωνα όντα,  δυναστεύουν τόπους ολόκληρους. Δεν είναι άγνωστη η εικόνα δημοτικών ή περιφερειακών «συμβούλων» να συμπεριφέρονται ως χηνάρια την ώρα της απόφασης, κουνώντας τα φτεράκια τους και υπερθεματίζοντας στην τοποθέτηση του αρχηγού, γιατί «έτσι τους είπε» και δίχως να έχουν τα ίδια τα καημένα, γνώμη.

Υπό την πρϋπόθεση λοιπόν της εφαρμογήε της απλής αναλογικής που είναι πράγματι ένα πολιτικό θαύμα για τη χώρα αυτή, οι τοπικές εκλογές αποτελούν πράγματι πεδίο έκφρασης της αυθεντικής λαϊκής βούλησης. Αυτό δεν σημαίνει πως η λαϊκή βούληση μένει ανεπηρέαστη από «δωράκια» των νομέων της εξουσίας προς το πόπολο, ή από ρουσφέτια, ή από συγγένειες, αλλά η απλή και άδολη αναλογική επιτρέπει τέλος πάντων την ελεύθερη έκφραση και συμμετοχή στις αποφάσεις, ακόμα και εκείνων που ελέγχουν τις εξουσίες και  οι εξουσίες τους φοβούνται. Είναι ένα επίτευγμα η ενίσχυση της αντιπροσωπευτικότητας επιτέλους στα δομές τοπικής διοίκησης.

Είναι κορυφαία δημοκρατική επιλογή η υποχώρηση της φενάκης της «κυβερνησιμότητας» η οποία τελικά είναι προϊόν και επιλογή χηναρίων και όχι ανθρώπων. Δεν είναι τυχαίο πως την κυβερνησιμότητα επιλέγουν οι διάφοροι επαγγελματίες αστέρες της πολιτικής (λέγε με Καμίνη ή Πατούλη επί παραδείγματι), αφού αυτή τους εξυπηρετεί στα σχέδια τους. Την ίδια ώρα  καταδικάζει  τους δημότες των δήμων που τους επέλεξαν, στο να υποστούν τη ματαιοδοξία και την κενότητα των συνήθως αλαζόνων και εγωπαθών αυτών, δήθεν «αυτοδιοικητικών».

Όσοι κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο φρόντιζαν να διατηρούν ικανοποιημένη την εκλογική τους πελατεία. Τον κόσμο που αποτελούσε την πελατεία αυτή  Αυτούς που σέρνονται από τη μία άκρη της παλέτας των κομματικών επιλογών, στην άλλη. Φυσικά δεν πρόκειται για πολιτικές επιλογές, αφού δεν έχουν ίχνος πολιτικής σκέψης κατά την συνειδητή ή όχι πρόκριση τους, από τον κάθε ένα πελάτη. Την ίδια οδό άσκησης της κατ' όνομα πολιτικής, στην ιδιότυπη ελληνική πολιτική σκηνή, επέλεξα και ο Συριζα. Μάλλον ήταν η ολοκλήρωση μίας διαδικασίας που είχε ξεκινήσει από καιρό και βρήκε το πρόσχημα για την προώθηση της διαδικασίας ολοκλήρωσης της, στην Αττική Τραγωδία της 23ης Ιουλίου 2018.

Πράγματι, δεν υπάρχει χυδαιότερη στάση πολιτικού κόμματος, από τη μεταπολίτευση και μέχρι σήμερα, όπως αυτή που σκαρφίστηκε η παρούσα κυβέρνηση. Με πρόσχημα την μη επανάληψη της τραγωδίας που έλαβε χώρα στις 23/7/2018, προωθεί την απόλυτη εξαφάνιση και των τελευταίων ιχνών φύσης που απέμειναν στην έρημη χώρα και πιο πολύ στο φαιό νταμάρι που λέγεται Αττική.

Επειδή η φρίκη σερβίρεται σε ανάλογα φρικτή συσκευασία και η παρανομία δεν πρέπει να εξαντλείται στο περιεχόμενο αλλά και στο πως αυτό φτάνει να ενσωματωθεί στη ζωή μας. Πως έρχεται να καταστρέψει το μέλλον μας. Έτσι και ο νόμος 4459/2018, ο οποίος αφορά το «Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, Ιόνιο Πανεπιστήμιο και άλλες διατάξεις», έρχεται με το άρθρο 40 να παρατείνει τις προθεσμίες για την υποβολή των ορίων οικισμών που στερούνται νόμιμης έγκρισης (3889/10) δηλαδή με την νεότερη ορολογία, των  εκτρωματικών "Οικιστικών πυκνώσεων". Tη δικαίωση δηλαδή του καταπατητή, του εκχερσωτή, του αυθαιρετούχου και όλων εκείνων που έκλεψαν με περισσό θράσος, φύση από τις παρούσες και τις μελλοντικές γενιές. Αυτών δηλαδή που αποτελούν την κρίσιμη μάζα της νέας εκλογικής πελατείας του κόμματος που κάποτε υπερασπιζόταν τη φύση, την οικολογία και καυτηρίαζε αυτούς που δiaτηρούσαν ομήρους τους αυθαιρετούχους, προκειμένου να τους ενσωματώνουν στη δική τους εκλογική πελατεία. Ειδικά η ανατολική Αττική βρίθει από πολιτευτές που μάζευαν ψήφους καταπατητών στους οποίους υπόσχονταν "κλείσιμο της υπόθεσης τους" με τον ευνοϊκότερο για αυτούς τρόπο, Ο Σύριζα μύρισε την πελατεία και με έναν νόμο που μοιάζει με συρραφή τυχαίων κειμένων τους χάρισε τη γη και τον ουρανό.

Με το άρθρο 52 που οι φτηνοί ψηφοθήρες, οι κοινοί  απατεώνες διαλαλούν πως αρχίζουν οι κατεδαφίσεις των παρανόμων, αποδεικνύουν το πόσο ηλίθιους μας θεωρούν. Το άρθρο 52 περιλαμβάνει τις επείγουσες ρυθμίσεις για κατεδαφίσεις αυθαίρετων κτισμάτων σε αιγιαλό, δασικές εκτάσεις, ρέματα και επικίνδυνες οικοδομές. 

Για την περίπτωση των αυθαίρετων κτισμάτων σε δασικές εκτάσεις αποσαφηνίζει πως ο νόμος αφορά μόνο τα αυθαίρετα κτίσματα και κατασκευές που βρίσκονται σε δάση και δασικές εκτάσεις που καταστράφηκαν από πυρκαγιά και έχουν κηρυχτεί αναδασωτέες.

Επειδή τα παραλειπόμενα δυσκόλως εννοούνται, δύσκολα καταλάβατε πως οι οικοδομές σε δάση δεν θεωρούνται πια αυθαίρετες. Εμπρός λοιπόν, μην αφήσετε τίποτα. 

Οι υγρότοποι της Αττικής

Στο άρθρο 54 υποτίθεται πως αποτυπώνεται το καθεστώς προστασίας υγροτόπων

Λέει το άρθρο 54

Στις περιοχές των υγροτόπων Α΄ προτεραιότητας της υποπερίπτωσης αα΄ της περίπτωσης γ΄ της παρ. 2 του άρθρου 20 του ν. 4277/2014 (Α’ 156), όπως αυτές φαίνονται εντός των περιγραμμάτων τους με διακεκομμένη γραμμή στα σχετικά πρωτότυπα διαγράμματα, που θεωρήθηκαν από τον Προϊστάμενο της Διεύθυνσης Τοπογραφικών Εφαρμογών και που αντίτυπό τους σε φωτοσμίκρυνση προσαρτάται ως Παράρτημα Α’ στον παρόντα νόμο, και μέχρι την οριοθέτησή τους σύμφωνα με τις διατάξεις του ν. 3937/2011 (Α’ 60), απαγορεύεται η δόμηση, η επιχωμάτωση, η άσκηση οχλουσών δραστηριοτήτων και κάθε δραστηριότητα που υποβαθμίζει την οικολογική κατάστασή τους, καθώς και η έκδοση αδειών δόμησης.

Δηλαδή όλες οι μελέτες για τσιμεντώματα ρεμάτων αναστέλλονται. Ή μήπως όχι;

Η διάταξη αφορά τους υγροτόπους της Αττικής με έκταση έως 80 στρέμματα. Όμως πως καθορίζεται η έκταση; Μόνο από το περίγραμμα (την διακεκομμένη)

Τα ρέματα που έχουν χαρακτηρισθεί με προεδρικό διάταγμα ως ιδιατέρου περιβαλλοντικού ενδιαφέροντος περιλαμβάνονται; ή δεν ισχύει το ΠΔ;

Επίσης, ο νόμος αυτός ενσωματώνει τη νομολογία του ΣτΕ που ορίζει πως η έκταση, την οποία καταλαμβάνει ένα ρέμα δεν επιτρέπεται να χαρακτηρίζεται ως χώρος οικοδομήσιμος ή προοριζόμενος για την ανέγερση κοινωφελών κτιρίων, αλλά αποκλειστικά ως κοινόχρηστος χώρος (Σ.τ.Ε. 2656/1999, 4654/1996); Άρα αν η έκταση που μπαίνει στο στόχαστρο είναι μεγαλύτερη από 80 στρέμματα δεν προστατεύεται;

Αφού απαγορεύονται οι οχλούσες δραστηριότητες στους υγροτόπους της Αττικής, θα εξαιρέσουν το Μέγα Ρέμα για να φτιάξουν το ΚΕΛ τους και για να τσιμεντώσουν κοίτη και εκβολή;

Τα κενά που έχουν αφήσει μυρίζουν να είναι επίτηδες αφημένα προκειμένου και να ικανοποιήσουν τους καταπατητές αλλά από την άλλη να μην το παρακάνουν με τον κόσμο που βλέπει και επισημαίνει τις παρανομίες τους.

Το φθινόπωρο δεν φάνηκε ακόμα (παρά τις βροχές) αλλά με τέτοιους νόμους -σκούπες που ρυθμίζουν από πανεπιστήμια μέχρι τακτοποιήσεις καταπατητών αλλά και την επέκταση του ...κοιμητηρίου της Νέας Μάκρης (άρθρο 55) δείχνουν όχι μόνο αθλιότητα, διατήρηση του πελατειακού κράτους, αισχρή συνδιαλλαγή αλλά και ότι τελικά τίποτα δεν άλλαξε. Ότι υπήρχε πριν, εξακολουθεί να υπάρχει και να κυβερνά και το χειρότερο είναι πως δεν υπάρχει καμία άλλη επιλογή πια. Είμστε βαθιά μέσα στη βρωμιά. Πολύ βαθιά.

Η ανάρτηση είνα αναδημοσίευση από το ιστολόγιο "Καμένη Γη"

__________________________________

ΥΓ Δεν ξέρω ανα θα μπορέσω να εξηγήσω στα παιδιά γιατί τους επιστρέφουμε έναν τέτοιο κόσμο για να ζήσουν

ΥΓ2 Θυμήθηκα την Ζωή Κωνσταντοπούλου που επέστρεφε τροπολογίες που τις έδιναν, όταν ήταν άσχετες με το θέμα του κάθε φορά συζητούμενου σχεδίου νόμου. Γι' αυτό είναι εκτός Βουλής. Λογικό.

27 του Φλεβάρη 1933, ώρα 9 μ.μ. Εκδηλώνεται πυρκαγιά στο Ράιχσταγκ, το κτήριο του Γερμανικού  Κοινοβουλίου. «Συμπτωματικά» εκείνο το βράδυ ο επιθεωρητής του κτιρίου, μέλος του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος, άφησε όλους τους υπαλλήλους, που είχαν υπηρεσία, να φύγουν νωρίτερα. Οι δράστες, είναι ολοφάνερο, έπρεπε να μπορούν να εισδύσουν ανενόχλητοι από έναν υπόγειο διάδρομο, που βρισκόταν στο σπίτι του προέδρου της Βουλής (Γκέρινγκ), και να μείνουν ασύλληπτοι.

«Συμπτωματικά» και πάλι, ακριβώς εκείνη την ημέρα  ο Χίτλερ, ο Γκαίμπελς και ο Γκέρινγκ έμειναν στο Βερολίνο, αν και ο εκλογικός αγώνας βρισκόταν στο αποκορύφωμά του. Δεν πήραν μέρος εκείνη τη βραδιά σε καμιά προεκλογική συγκέντρωση, προφανώς για να μπορούν να δώσουν αμέσως από τον τόπο της πυρκαγιάς, το σύνθημα για το κυνηγητό των κομμουνιστών και των σοσιαλδημοκρατών. Ο Χίτλερ, μάλιστα, δεν περίμενε τα αποτελέσματα της ανάκρισης του μισότυφλου Ολλανδού Βαν ντερ Λούμπε, που συνελήφθη στο Ράιχσταγκ, και δήλωσε πριν την έναρξη του πογκρόμ που ακολούθησε: «Αυτό είναι ένα σημάδι απ' το θεό. Κανείς δε θα μας εμποδίσει να εξαφανίσουμε τους κομμουνιστές, με σιδερένια γροθιά».

Σημάδι από τον Θεό ονόμασε και ο ανεκδιήγητος Αμβρόσιος, πριν από λίγες ημέρες, τις πυρκαγιές της Αττικής που κατέστρεψαν -ανισοβαρώς είναι η αλήθεια- τόσο την Δυτική, όσο και την Ανατολική  Αττική. Άνισα κατανεμήθηκαν και οι ανθρώπινες απώλειες στις δύο πυρκαγιές της Αττικής. 100 νεκροί στην Ανατολή, κανείς στην Δύση. Αυτό δεν ήταν θεϊκό σημάδι αλλά απλά εμπειρία, γνώση και ικανότητα των ιθυνόντων στη Δύση, ασχετοσύνη και ανικανότητα των ιθυνόντων στην ανατολή και την περιφέρεια.  Αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία

Πυρκαγιές – θεϊκά σημάδια λοιπόν, σύμφωνα με δύο πρόσωπα που δεν διαφέρουν σχεδόν καθόλου μεταξύ τους, στο  όραμα τους για τον κόσμο. Εκεί θα μπορούσε να πει κανείς πως εξαντλούνται οι ομοιότητες μεταξύ των γεγονότων, αν δεν μπαίναμε στον πειρασμό να τα αξιολογήσουμε ως αφετηριακά γεγονότα. Ως αφετηρίες εξελίξεων οι οποίες, όπως αποδείχθηκε στην πρώτη περίπτωση, είχαν τραγικές συνέπειες για έναν λαό. Τραγικές συνέπειες για έναν λαό αρχικά και για τον κόσμο αργότερα, αλλά  εκεί τα γεγονότα αποσυνδέονται πλέον.

Φυσικά και δεν έχουν καμία σχέση η τρομερή προβοκάτσια που ανέβασε τους ναζί στην εξουσία στη Γερμανία του 1933 και οι καταστροφικές πυρκαγιές της Αττικής.  Το Ράιχσταγκ κάηκε σαν προβοκάτσια που θα έστρεφε την κοινή γνώμη εκεί που ήθελαν οι ναζί, οι πραγματικοί εμπρηστές του Ράιχσταγκ δηλαδή. Στην περίπτωση της Αττικής Τραγωδίας, οι πυρκαγιές μπορεί να ξέσπασαν από αμέλεια* ή από εμπρησμό αλλά δεν ήταν μέρος ενός οργανωμένου σχεδίου. Ο πρωθυπουργός της χώρας βέβαια, από την πρώτη στιγμή αναρωτιόταν για τις εστίες ανάφλεξης, τους χρόνους και την γεωγραφική τους κατανομή. Αναρωτιόταν με έναν τρόπο που εμφύτευε στον νου του ακροατή του μία σοβαρή αμφιβολία περί του τυχαίου της ανάφλεξης. Είναι τουλάχιστον επιπόλαιο το να ισχυριστεί κανείς πως οι πυρκαγιές ξεκίνησαν με πρόθεση και στόχο την αποσταθεροποίηση της κυβέρνησης. Βέβαια όπως εξελίχθηκαν οι πυρκαγιές, λόγω της μη ετοιμότητας και της ανικανότητας της αυτοδιοίκησης και των δύο βαθμών, αλλά και της κεντρικής κυβέρνησης, επιτεύχθηκαν  πολύ περισσότερα από ότι θα ήθελε να πετύχει ο επίδοξος αποσταθεροποιητής – εμπρηστής.

Ο Έλληνας πρωθυπουργός λοιπόν, καταλαβαίνοντας, έστω και όψιμα πως για να μιλήσει για προβοκάτσια θα πρέπει να έχει σοβαρότερες ενδείξεις, αν όχι αποδείξεις. Όμως η όλη φιλολογία περί προβοκάτσιας, μπορεί να είναι άστοχη στην περίπτωση της επίκλησης απειλών προς την κυβέρνηση αλλά αν την αντιστρέψουμε ίσως και να εντοπίσουμε ψήγματα κρυμμένης αλήθειας, ενδείξεις της έλλειψης συνείδησης των κυβερνώντων και των παρατρεχάμενων τους.

Τι θα έλεγε η κυβέρνηση και ο ίδιος ο πρωθυπουργός αν του εξέφραζε κάποιος την απορία του, γιατί τώρα μετά από καταστροφικές πυρκαγιές στην Αττική, πυρκαγιές που μείωσαν φυσικό περιβάλλον από έναν τόπο που ήδη είναι υποβαθμισμένος, προχωράει με γοργούς ρυθμούς τις πολεοδομήσεις δασών και δασικών εκτάσεων;

Γιατί ενώ προσποιείται τον άτεγκτο και αδέκαστο, που θα γκρεμίσει τα αυθαίρετα που «φταίνε για όλα», επιλέγει μία κατηγορία αυθαιρέτων μέσα σε δάση, που τα ονόμασαν οι δικοί του λεξιπλάστες, με την πασοκική τους έμπνευση  «οικιστικές πυκνώσεις» και τα γλιτώνει από κατεδάφιση;

Κατεδαφίζει μέσα σε δρυμούς και σε παραλίες, θεωρώντας σημαντικότερη και περισσότερο αξιόποινη την ανέγερση αυθαιρέτων εκεί, παρά στα υπόλοιπα δάση και τις δασικές εκτάσεις της Αττικής και όπου αλλού. Τους ισχυρισμούς αυτούς δεν τους στηρίζει καμία επιστήμη. Ούτε η νομική επιστήμη αλλά ούτε  καμία άλλη επιστήμη που να ασχολείται με το φυσικό περιβάλλον, Τι είναι αυτό που καθιστά ένα αυθαίρετο σε έναν δρυμό, περισσότερο αυθαίρετο από το αυθαίρετο που βρίσκεται στο δάσος στα Περιβολάκια Ραφήνας π.χ.;  Δεν υπάρχει κάποιο κριτήριο αναλογικότητας.

Πως επιτρέπει στους υπουργούς του να περιφέρονται και να  «κερνάνε σχέδια πόλης» σε δάση (εκεί που εντοπίζονται οι οικιστικές πυκνώσεις) ανερυθρίαστα και δίχως ίχνος ντροπής, την ώρα που καταστρατηγούν το ίδιο το Σύνταγμα της χώρας και του λαού που πρέπει να υπηρετούν;

Πρώτη φορά κυβέρνηση του επί χρόνια καμένου κράτους, στο όνομα της ασφάλειας και του ρεαλισμού εμφανίζεται ως ο αποτελεσματικότερος  δασοφάγος καταπατητής. Καταπατητής γης, δάσους, νόμων και πάνω απ’ όλα, καταπατητής του μέλλοντος, που το καταπατά και το ρευστοποιεί για να εισπράξει ψήφους στην πιο δύσκολη συγκυρία για τα κυβερνώντα κόμματα.

Σίγουρα η κυβέρνηση αυτή, των μνημονίων και της ανομολόγητης δυστυχίας,  δεν θα μπορούσε να τα κάνει αυτά αν δεν άρπαζε την ευκαιρία που της έδωσαν οι καταστροφικές πυρκαγιές. Εκεί που χάθηκαν 100 ζωές και κάηκαν συνολικά 70.000 στρέμματα δάσους, η κυβέρνηση είδε τη μεγάλη ευκαιρία για την παράκαμψη ή την κατάργηση της τελευταίας και ισχνότατης, δασοπροστατευτικής νομοθεσίας, του ελαχίστου αναχώματος μπροστά στις ορέξεις των λύκων της γης. Σαν γνήσιοι νεοφιλελεύθεροι, εκεί που πέθαναν 100 άνθρωποι, εκεί που καταστράφηκαν ζωές, εκεί που σκόρπισε η απέραντη θλίψη, εκεί βρήκε την ευκαιρία. Βρήκε το  διαμάντι της που αξίζει μία νέα θητία ενδεχομένως, μέσα στο κάρβουνο της καμένης  ζωής.

Ήταν ένα βολικό ελληνικό Ράιχσταγκ που διευκόλυνε τον ηθικό και πολιτικό κατήφορο μας και τον οριστικό αφανισμό και των τελευταίων δασών που κάλυπταν, έστω και μερικώς, το φαιό μας νταμάρι.

_______________________________________

*Οι δασικές πυρκαγιές δεν προκύπτουν ποτέ από απλή αμέλεια. Προκύπτουν από εγκληματική αμέλεια που ποιοτικά εν διαφέρει από την εγκληματική πρόθεση

Εδώ και μερικά χρόνια, ειδικά με την είσοδο της χώρας στη μνημονιακή στενωπό και με μηδενικές προοπτικές εξόδου ακόμα και σήμερα, η εργασία και πιο συγκεκριμένα η αξία της εργασίας, βρίσκεται στο ναδίρ. Βρίσκεται στην απόλυτη απαξίωση και επιπλέον στην διαλυμένη (απορρυθμισμένη τη λένε) οικονομική διαδικασία, η εργασία έφτασε να είναι «ελαστικό κόστος». Ένα λάστιχο δηλαδή, που ο αιώνια άεργος υπουργός εργασίας, Χατζηδάκης το κατάντησε την μικρότερη δαπάνη στο σύνολο εκείνων που διαμορφώνουν τις τιμές  αγαθών και υπηρεσιών. Αφού δεν έχουν τον τρόπο, τη δύναμη, τη σκέψη ή τελικά την πρόθεση να παρέμβουν σε μία συμπίεση του κόστους πρώτων υλών ή άλλων υλικών (πως να συμπιέσεις χρηματιστηριακές αξίες σε περίοδο άγριου καπιταλισμού;), το μέγεθος που την πληρώνει είναι η εργασία. Δηλαδή το λαϊκό εισόδημα.

Σε αντίστιξη με την απαξίωση της εργασίας και τον εξευτελισμό του λαϊκού εισοδήματος, μία αόριστη έννοια «εργασίας» ακμάζει. Έχουμε βαρεθεί τη ζωή μας να ακούμε από τα  φερέφωνα των εξουσιαστών παντός τύπου, πως «ο πρωθυπουργός δουλεύει νυχθημερόν», «ο υπουργός ξενυχτάει στο υπουργείο» και ένα σωρό κλισέ και παπαρολογίες. Και βέβαια επειδή η κεντρική πολιτική σκηνή διαμορφώνει μόδες και τελικά παγιώνει ήθη, ακόμα και στον μικρόκοσμο των δήμων και φυσικά και των περιφερειών, όλοι οι «υπεύθυνοι» (και πάντα αναρμόδιοι) «δουλεύουν 24/7» Που σημαίνει στην αργκό των «υπεραπασχολημένων» 24 ώρες τη μέρα, 7 μέρες την εβδομάδα! Τρομάρα τους. Αυτό που αποκαλούν δουλειά, δεν είναι τίποτα άλλο από  κακής ποιότητας lobbying αρχαρίων (για να χρησιμοποιήσουμε λέξη της διαλέκτου τους). Διαδρομισμός και δημόσιες σχέσεις δηλαδή, του φαίνεσθαι. Πράξεις κενές περιεχομένου και ειδικού βάρους.

Επειδή γίνεται πολύς λόγος για την αναγκαία «ομοψυχία» και την «εθνική συνεννόηση» που κάλεσε ο ανεκδιήγητος Κούλης, που δεν αξίζει να ονομάζεται πρωθυπουργός της δύστυχης χώρας, είπαμε να ρίξουμε μία ματιά στην ουσία. Όχι στις ανοησίες περί ομοψυχίας αλλά στην πικρή αλήθεια που είναι το ότι σε αυτόν τον τόπο, αυτοί που κυβερνούν, βρίσκονται πάντα φορτωμένοι στην πλάτη ενός λαού που δεινοπαθεί. Και δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη όσο δεν υπάρχει Δικαιοσύνη και αυτό το ξέρουν ακόμα και οι πέτρες.

Αφορμή μας δόθηκε από ένα έξυπνο γραφιστικό που εντοπίσαμε στο διαδίκτυο και προέρχεται από έναν/μία  χρήστη του twitter με το όνομα Nickher@. O/Η  Nickher στην δημιουργία του αναρωτιέται

«Και πότε ήμαστε ενωμένοι δηλαδή; Εμείς με τον ΕΛΑΣ,αυτοί με τους ναζί. Μετά τον πόλεμο, εμείς σε διωγμό και αυτοί να τρώνε το σχέδιο Μάρσαλ. Το 67 εμείς στα ξερονήσια και αυτοί με τον Παττακό. Το ‘15 εμείς με τον λαό, αυτοί «βάστα Σόιμπλε». Ποτέ δεν ήμασταν μαζί»

Η ανάρτηση του/της  Nickher

Πολύ εύστοχη ανάρτηση, αλλά μας άφηνε την αίσθηση πως κάτι έλειπε. Σκεφτήκαμε λοιπόν να συμπληρώσουμε την περίοδο που λείπει από την ανάρτηση, όσο γίνεται πιο συμπυκνωμένα.

Δεν αποτελεί είδηση. Χρόνια τώρα, όλοι σχεδόν οι Έλληνες ξέρουμε πως για να πληροφορηθούμε έγκυρα (ή σχεδόν έγκυρα), θα πρέπει να ανατρέξουμε σε ιστοσελίδες ξένων μέσων. Από τη μία η δημοσιογραφική δεοντολογία, η οποία επιβιώνει όπως-όπως ακόμα, σε αρκετά μέσα ενημέρωσης του εξωτερικού και από την άλλη το γνωστό πια μπούκωμα με χρήμα, των ελληνικών ΜΜΕ, μας έχουν στρέψει σχεδόν ολοκληρωτικά, στα μέσα του εξωτερικού για να μάθουμε ό,τι διαδραματίζεται στη χώρα μας. Δυστυχώς.

Από κοντά και η αποκαλούμενη «κρίση» που επικρατεί στα ελληνικά ΜΜΕ, τα οποία ξεπουλώντας την αξιοπιστία τους, ξεπούλησαν και το μέλλον τους.

Κυκλοφόρησε πρόσφατα, ευρέως στην Ελλάδα, η δημοσίευση του Politico (ηλεκτρονική έκδοση) για την προκλητική ποδηλατάδα του Κούλη Μητσοτάκη (του petit Koulis της ελληνικής εξουσιαστικής  δυναστείας κατά την έγκυρη Liberation). Το Politico εισάγει το δημοσίευμα του  χρησιμοποιώντας και τη διατύπωση πως (ο Κούλης) «…has come under fire for apparently breaking his own government’s lockdown rules…». Ήταν προφανής δηλαδή η παραβίαση του «δικού του « lockdown κατά το Politico. Αυτό δηλαδή που δεν είναι προφανές για τα καλοταϊσμένα, ελληνικά μέσα. Τα ελληνικά μέσα που διαδίδουν  πως «οι περιορισμοί δεν ισχύουν για πολιτικά πρόσωπα» (ακούστηκε από τον Ρ/Σ Παραπολιτικά FM το απόγευμα της 2/12/2020.

ΑΠΕ λοιπόν (Άμα Πιάσει Έπιασε)

Αναδημοσιεύουμε από την ηλεκτρονική έκδοση της ΚΟΝΤΡΑ ένα άρθρο – απάντηση στους Γκαιμπελίσκους, που έχουν αμοληθεί στα καλοπληρωμένα και ικανά χορηγούμενα ΜΜΕ, για να σκορπίσουν τη διχόνοια και τη χολή σε μία κοινωνία που δοκιμάζεται από την ασθένεια και αυτούς που –δυστυχώς για όλους μας- κλήθηκαν να την αντιμετωπίσουν στρατηγικά. Οι κολαούζοι και οι φτηνοί απολογητές - προπαγανδιστές του Κούλη και της παρέας του, αποδομούνται στο πρόσωπο (;;;) του πάντα πρόθυμου υπηρέτη των Κούληδων, Πρετεντέρη. Του «καθώς πρέπει» εκτοξευτή μπουκαλιών, φραπέδων και ύβρεων, της κερκίδας, που νουθετεί τα πλήθη αποδίδοντας απρεπείς χαρακτηρισμούς στους ….Ιταλούς!

Είναι τέτοια η αγωνία και η πρεμούρα των Χατζηαβάτηδων της ενημέρωσης, να πουλήσουν εκδούλευση στον ποδηλάτη, τον ορειβάτη, τον petit Koulis και στην παρέα του, που δεν σκέφτονται πριν γράψουν τη μπαρούφα τους. Αλλά και οι πελάτες τους δεν νοιάζονται αν τους πουλάνε σκάρτη εκδούλευση. Τι τον νοιάζει τον Κούλη, τον Άδωνη, τον Κικίλια, τον Βρούτση, τον Βορίδη, τον Πέτσα-Ζήκο και την υπόλοιπη παρέα, για το αν οι βρισιές και τα ψέματα του κολαούζου τους, τους ξεφτιλίζουν έτι περεταίρω; Προπαγάνδα είναι. Υλικό για την πλύση του εγκεφάλου των αγωνιούντων, των ενδεών, των πτωχευμένων και απογοητευμένων. Λόγια για να φάνε αφού το ψωμί δεν περισσεύει