Τον περασμένο Μάρτιο κυκλοφόρησε από την ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΑΘΗΝΩΝ,  η λογοτεχνική μελάτη του Κώστα Βούλγαρη, "Η δικιά μας Ελένη"- Ψηφίδες και πρόσωπα της σύγχρονης ποίησης.

Το Δελτίο Τύπου της artspr.gr  το οποίο συνοδεύει την σχετική ενημέρωση, σημειώνει μεταξύ άλλων:

Το βιβλίο του Κώστα Βούλγαρη έρχεται να καλύψει ένα σημαντικό κενό στη μελέτη αλλά και στην εικόνα της νεοελληνικής ποίησης, αφού οι παραδεδομένες Ιστορίες της λογοτεχνίας μας φθάνουν μέχρι τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα.

Έκτοτε, πολλά και σημαντικά ποιήματα γράφτηκαν, χωρίς όμως να έχουμε μέχρι τώρα μια συνολική αποτίμησή τους. Πρόκειται για μια ακυρωτική υστέρηση της λογοτεχνικής συνθήκης, αφού, σύμφωνα με τη βασική θεωρητική παραδοχή του συγγραφέα: «κάθε καινούριο ποίημα, όταν αξιώνεται αυτόν τον χαρακτηρισμό, τροποποιεί, ελάχιστα ή σημαντικά, ολόκληρη την εικόνα της νεοελληνικής ποίησης, τη διαδρομή δύο αιώνων».

Ο Κώστας Βούλγαρης εστιάζει στον ποιητικό μοντερνισμό, προτείνοντας ως αφετηρία όχι τη «γενιά του ’30», αλλά τον Καβάφη, τον Βάρναλη και τον Καρυωτάκη, για να καταλήξει στον μοντερνισμό «ως αέναη ακολουθία ρήξεων», όπως αυτός πραγματώνεται στο έργο του Νικολάου Κάλας και του Νίκου Εγγονόπουλου.

Ενώ, παράλληλα, εξετάζει πώς η ποιητική γλώσσα του Σεφέρη αναδείχθηκε σε «ποιητική κοινή», και συνεχίζει να κυριαρχεί στην ποιητική παραγωγή.

Ο συγγραφέας αναδεικνύει τις πολλαπλές, και αντιπαλεύουσες εκδοχές του ποιητικού μοντερνισμού, την περίοδο της ακμής του, και επιπλέον φωτίζει τις αντοχές αλλά και τις ρωγμές του, όπως διαπιστώνονται στο έργο των μεταπολεμικών ποιητών, και κυρίως στο έργο των ποιητών του ’70, αναζητώντας το μοντερνιστικό πρόσωπο της Ελένης, ως συλλογικό σημείο αναφοράς όλης αυτής της εποχής, ως αισθητικό απαύγασμα.

Στη συνέχεια, εξετάζει την υπέρβαση του μοντερνισμού, τη συνθήκη μέσα στην οποία γράφονται τα σύγχρονα ποιήματα, πλέον υπό το βάρος της έκπτωσης της ιστορικά βιωμένης εμπειρίας, δηλαδή, μέσα στη μεταμοντέρνα συνθήκη στην οποία ζούμε, μετά την ιστορική τομή του 1989. Υποστηρίζει, δε, ότι όντως αλλάζει «ο ρυθμός του κόσμου», στη σύγχρονη νεοελληνική ποίηση, με πολύ ενδιαφέροντα και σημαντικά ποιητικά έργα.

Ψάχνοντας τη δικιά μας Ελένη...

Περιεχόμενα του βιβλίου

Περιεχόμενα

Ο ρυθμός του κόσμου
1. Το κριτικό σχήμα
2. Επί της μεθόδου

- Ελένη
Η σύντομη ακμή του μοντερνισμού
3. Όταν η νεοελληνική ποίηση περνά στον μοντερνισμό

- Ελένη καιόμενη
4. Ο καθ' ημάς συντηρητικός μοντερνισμός

- Ο καιρός της Ελένης
Η κρίση του μοντερνισμού ως μακρά διάρκεια
5. Ο εφιάλτης της ιστορίας ως βίωση του κόσμου
6. Πάνω σ' ένα σκοπό χωρίς σκοπό

- Η Σπαρτιάτισσα η Ελένη
7. Αντοχές και ρωγμές του μοντερνισμού
8. Άκυρο θαύμα;

- Η Ελένη στο Χόλιγουντ
Το μάταιο της ποιητικής γενεαλογίας
9. Ο ποιητικός χρόνος
10. Ο μοντερνισμός ως αέναη ακολουθία ρήξεων

- Ελένη πυρ επελθόν
Το μεταχθές και το προαύριο
11. Η μετάβαση μέσα από την ιστορία
12. Η διαύγαση της ιστορίας μέσα από την ποίηση

- Η δικιά μας Ελένη;
Η τομή του 1989
13. Μια αλληλουχία ποιητικών πράξεων
14. Η ποιητική συνέχεια
15. Το κριτικό σχήμα: συμπέρασμα

- Η Ελένη δικιά μας;
Επίμετρο
16. Αντικρίζοντας τη συντελεσμένη τομή

- Σπαράγματα Ελένης
17. Το βλέμμα ενός άλλου
18. Λογοτεχνικά χρονικά

- Η ξένη
19. Ο άεργος συγγραφέας
20. Η λογοτεχνική συνθήκη

- Η απόξενη
Ευρετήριο
21. Η αναζήτηση της Ελένης
22. Φυσικά και λογοτεχνικά πρόσωπα

Ευχαριστίες

• Βιογραφικό του Κώστα Βούλγαρη

 Ο Κώστας Βούλγαρης είναι κριτικός λογοτεχνίας και πεζογράφος. Από το 2002 επιμελείται το ένθετο βιβλίου και ιδεών, τις «Αναγνώσεις» της κυριακάτικης Αυγής. Για είκοσι πέντε χρόνια, ασχολείται συστηματικά και δημοσιεύει κριτικές, δοκίμια και άλλα κείμενα, για τη σύγχρονη ποίηση.

Έχει συμμετάσχει σε συνέδρια, ημερίδες, εκδηλώσεις και άλλες δημόσιες συζητήσεις, και έχει επιμεληθεί συλλογικούς τόμους, για τη νεοελληνική ποίηση.

Εκδοτική Αθηνών

Σόλωνος 47, Αθήνα 106 72

Τ: 21 0360 8911, F: 2103608914, ekdotikeathenon.gr

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Ο δήμαρχος του Δήμου Μαρκοπούλου, ήδη από το 2020 όπως είδαμε, απέρριψε την πρόταση  να  κατασκευαστεί το διαδημοτικό (και όχι μόνον)  εργοστάσιο επεξεργασίας βιοαποβλήτων, το οποίο μεταξύ άλλων περιλαμβάνει κομποστοποίηση υπολειμμάτων και παραγωγή βιοαερίου, στην  περιοχή του, απεμπολώντας ..την ευκαιρία (!!!) να τεθεί ο δήμος του στην … «πρωτοπορία» της Ανατολικής Αττικής .

Ο δήμαρχος της Ραφήνας  κ. Μπουρνούς αντίθετα, δεν ….έχασε τη μεγάλη ευκαιρία ! Πρότεινε στην ΕΔΣΝΑ  να κατασκευαστεί το εργοστάσιο επεξεργασίας βιοαποβλήτων (με κομποστοποιηση και παραγωγή βιοαερίου) δίπλα στο Πικέρμι , απέναντι από την Καλλιτεχνούπολη, σε απόσταση αναπνοής  από τους οικισμούς Βουνόπολη , Αγία Τριάδα, Αγία Κυριακή , Βγένα καθώς και την υπό ένταξη περιοχή του ΑΟΟΑ. 

Ο κ. Μπουρνούς προσδιόρισε τη χωροθέτηση του εν λόγω εργοστασίου χωρίς να έχει ληφθεί σχετική απόφαση από το Δημοτικό Συμβούλιο. Την όρισε χωρίς να  τον ενδιαφέρει η κοινωνική συναίνεση και  χωρίς να αιτιολογήσει  την επιλογή αυτής της περιοχής, όταν σύμφωνα με το Π.Δ. 199Δ’/2003 η εν λόγω περιοχή ανήκει στην ζώνη  Γ2 (γεωργική γη) και φυσικά δεν είναι  βιομηχανική ζώνη για να δεχτεί τέτοιες χρήσεις.

Σε ένα crescendo επίδειξης αυταρχισμού και αντιπεριβαλλοντικής νοοτροπίας και  αποδεικνύοντας για ακόμα μία φορά την αδιαφορία του για το φυσικό περιβάλλον του τόπου, ξεπερνά την ανάγκη και το συνεπαγόμενο για πολιτισμένες χώρες καθεστώς προστασίας, του -χαρακτηρισμένου ως ιδιαιτέρου περιβαλλοντικού ενδιαφέροντος – ρέματος συνεχούς ροής, του  Βαλανάρη. Τα ίδια ισχύουν και για το Μεγάλο Ρέμα Ραφήνας που πάνω του χωροθετήθηκαν και κατασκευάστηκαν Σταθμός Μεταφόρτωσης Απορριμμάτων και εγκαταστάσεις τσιμεντοβιομηχανίας, σε πολύ μικρή απόσταση από τη μονάδα που έρχεται τώρα -με πρωτοβουλία δημάρχου- να επιβαρύνει περαιτέρω την περιοχή (και όχι μόνο)

Η σχεδιαζόμενη και από τον κ. Μπουρνούς επιβάρυνση, αφορά και την γειτνιάζουσα  περιοχή των παλαιοντολογικών ανασκαφών, η  οποία είναι παγκοσμίως  χαρακτηρισμένη ως  Ακρόπολη της παλαιοντολογίας. Ο κ. Μπουρνούς οραματίζεται να μετατρέψει την Ακρόπολη της Παλαιοντολογίας σε μία de facto βιομηχανική ζώνη.

Η προταθείσα  χωροθέτηση αφορά μια ήδη περιβαλλοντικά επιβαρυμένη περιοχή, όπου έχει αποφασιστεί να κατασκευαστεί το τεράστιο και διαδημοτικό  Κέντρο Επεξεργασίας Λυμάτων (ΚΕΛ) και μάλιστα μέσα στην πλημμυρική ζώνη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας. Σε μικρή απόσταση επίσης, υπάρχει και λειτουργεί, ο  Σταθμός Μεταφόρτωσης Απορριμμάτων (ΣΜΑ) που προαναφέρθηκε. Όλα αυτά σε μία περιοχή μόλις 260 στρεμμάτων περίπου και ανάμεσα σε δύο από τα σημαντικότερα ρέματα συνεχούς ροής της Αττικής

Ο δήμαρχος κ. Μπουρνούς  κομπάζει ότι «Η Ριβιέρα της Ανατολικής Αττικής έχει πλέον τοπωνύμιο συνώνυμο με τον Δήμο Ραφήνας – Πικερμίου» και επαίρεται έναντι του συναδέλφου του δήμαρχου του Δήμου Μαρκοπούλου, ο οποίος για περιβαλλοντικούς λόγους και για την προστασία της υγείας των δημοτών του, απέρριψε το ενδεχόμενο η περιοχή του να γίνει "Ριβιέρα" !!! Μάλιστα ο κ. Μπουρνούς προπαγανδίζει συστηματικά το «κατόρθωμα» του ως «περιβαλλοντικό έργο». Δεν εξηγεί όμως το γιατί ο δήμος Μαρκοπούλου δεν μπόρεσε να «καταλάβει» την περιβαλλοντική (όπως διατείνεται) διάσταση των έργων αυτών, όπως και δεν εξηγεί το πως θα παρακάμψει τα προβλήματα αδειοδότησης τους, πρόβλημα που του εξέθεσε ένα χρόνο πριν, ο Αρχιτέκτονας Μηχανικός, συνάδελφός του δήμαρχος Φυλής, Δ. Μπουραΐμης. Η επίκληση της ιδιότητας του ως «δημόσιος υπάλληλος» δεν αρκεί, όσο και αν την επικαλείται, για να αδειοδοτήσει εγκαταστάσεις υποβάθμισης του δήμου  που διοικεί.

Το μόνο σίγουρο είναι πως οι ενέργειες αυτές του δημάρχου δεν έχουν στόχο το καλό του δήμου, ούτε των δημοτών, όπως δεν έχουν στόχο και την προστασία του φυσικού του περιβάλλοντος, κάτι που αποτελεί συγκριτικό πλεονέκτημα της περιοχής (ακόμα και τώρα). Είναι αναγκαία η λήψη πρωτοβουλίας, πρωτίστως από τους δημότες. Τους δημότες που ούτε ρωτήθηκαν, ούτε γνωμοδότησαν για σχετικές δεσμεύσεις (αλήθεια, απέναντι σε ποιον;)

 RSF: Greek Media landscape

Greeks’ trust in the media has been consistently one of the lowest in Europe. A few large private groups like Skai coexist alongside hundreds of online media outlets, which contributes to a high fragmentation of the media landscape. The overwhelming majority of media is owned by a few individuals who are active also in other, highly-regulated business sectors. Moreover, some of them have close ties to the political elite. The press is thus very politically polarized.

https://rsf.org/en/country/greece

• Ποια είναι η χώρα που κατέκτησε το παγκόσμιο και διαχρονικό και διαχρονικό μέχρι σήμερα, ρεκόρ πτώσης των δεικτών ελευθερίας και ποιότητας του τύπου;
• Ποια χώρα στην κατάταξη για την Ελευθερία του Τύπου των Δημοσιογράφων Χωρίς Σύνορα  (Ρεπόρτερ Χωρίς Σύνορα είναι το ακριβές όνομα) είναι 108η (από 70ή που ήταν το 2021) σε σύνολο 180 χωρών;
• Ποια χώρα αποτελεί τον δημοσιογραφικό βυθό της Ευρωπαϊκής Ένωσης;

Ναι, την ξέρετε αυτή τη χώρα γιατί ζείτε σ’ αυτήν και είστε δέκτες πληροφοριών που διαμορφώνονται καθημερινά σε καταναλωτές ειδήσεων. Των όποιων ειδήσεων. Σοβαρών και γελοίων. Σημαντικών και ασήμαντων. Όποιες και αν είναι οι ειδήσεις που καταναλώνετε, όσες και αν είναι αυτές, τελικά δεν ενημερώνεστε αφού η ποιότητα της δημοσιογραφίας και της «δημοσιογραφίας» είναι εξαιρετικά χαμηλή, όπως προκύπτει από άλλους δείκτες και αυτής της παγκόσμιας  οργάνωσης, οι οποίοι αφορούν στην ποιότητα και το βάρος αυτών που επιλέγουν τα Μέσα να σας «πουλήσουν».

Αν συνδυάσουμε την πλήρη ανελευθερία του τύπου που επικρατεί στην Ελλάδα και τον σχεδόν απόλυτο έλεγχο της ειδησεογραφίας από τις ποικίλες εξουσίες που θέλουν να μας ελέγξουν, ένα τοπίο ζόφου και αηδίας διαμορφώνεται μπροστά στα μάτια μας. Αποτύπωση του τοπίου αυτού με όρους στατιστικής έρευνας, αποτελούν οι σχετικές έρευνες του παγκόσμιου οργανισμού «Ρεπόρτερς Χωρίς Σύνορα»

Ο Παγκόσμιος Δείκτης για την Ελευθερία του Τύπου απεικονίζει το επίπεδο ελευθερίας των δημοσιογράφων και των ΜΜΕ, με βάση αξιολόγηση σχετικά με τον πλουραλισμό, την ανεξαρτησία των ΜΜΕ, την ποιότητα του νομοθετικού πλαισίου και την ασφάλεια των δημοσιογράφων σε κάθε χώρα. Δεν αποτελεί από μόνος του δείκτη της ποιότητας της δημοσιογραφίας. Από την άλλη, έρευνες κατατεθειμένες σε αποθετήρια μελετών, ακαδημαϊκών ιδρυμάτων και που το αντικείμενο τους περιστρέφεται γύρω από την απαραίτητη δημοσιογραφική έρευνα και την τεκμηρίωση της κάθε είδησης, μαρτυρούν εξαιρετικά χαμηλή ποιότητα δημοσιογραφικής δουλειάς. Η Ελλάδα κατέχει και εκεί θέση που λίγο απέχει από τον παγκόσμιο βυθό.

Όσον αφορά στην ελευθερία του τύπου, η βαθμολογία κάθε χώρας προκύπτει από τις απαντήσεις εμπειρογνωμόνων σε ερωτηματολόγιο των RSF (Reporters Sans Frontiers), σε συνδυασμό με στοιχεία σχετικά με καταχρήσεις και πράξεις βίας κατά των δημοσιογράφων. Τα κριτήρια που χρησιμοποιούνται στο ερωτηματολόγιο είναι ο πλουραλισμός, η ανεξαρτησία και το περιβάλλον των ΜΜΕ, η αυτολογοκρισία, το νομοθετικό πλαίσιο, η διαφάνεια και η ποιότητα των υποδομών που υποστηρίζουν την παραγωγή ειδήσεων και πληροφοριών.

Οι ακαδημαϊκές έρευνες από την άλλη, εκτιμούν δείκτες ποιότητας και με τον συνυπολογισμό του κοινωνικού οφέλους από την παραγόμενη ειδησεογραφία. Λόγου χάρη, lifestyle αρθρογραφία ή η αντίστοιχη του «κουτσομπολιού της γειτονιάς», αποτελούν άχρηστες πληροφορίες που μόνο θόρυβο προκαλούν, θολώνοντας έτσι τα νερά της αντικειμενικής ενημέρωσης. Ο τρόπος αυτός είναι πλάγια απόσπαση της προσοχής του κοινού από σοβαρά θέματα και είναι εξαιρετικά διαδεδομένος, τόσο σε κεντρικά media όσο και σε τοπικά. Στην Ελλάδα δε, αποτελεί προσφιλέστατη στις κυβερνήσεις και σε κάθε λογής εξουσίας, μέθοδο.

Στην Ελλάδα είναι χαρακτηριστικό πως μετά την φετινή πτώση 38 θέσεων στον Παγκόσμιο Δείκτη Ελευθερίας του Τύπου, η χώρα βρίσκεται σε χειρότερη θέση από την αυταρχική Ουγγαρία του Όρμπαν, τη Μάλτα της δολοφονίας της Ντάφνι Καρουάνα Γκαλίζια και της  δίωξης της Μαρίας Εφίμοβα, που είχε αποκαλύψει σκάνδαλο διαφθοράς υψηλόβαθμων αξιωματούχων.

Ακόμα πιο χαρακτηριστικό είναι πως, όχι μόνο είμαστε τελευταίοι στην Ε.Ε. όσον αφορά στην Ελευθερία του Τύπου, αλλά βρισκόμαστε και σε απόσταση αναπνοής από την Τουρκία των λευκών κελιών και τη Ρωσία του καθεστώτος Πούτιν. Με μία διαφορά. Αν στην Τουρκία, τη Ρωσία, αλλά και σχεδόν στο σύνολο των αποσχισμένων πρώην σοβιετικών «δημοκρατιών», η διαφθορά και ο έλεγχος της ενημέρωσης αφορά τις κεντρικές εξουσίες, στην Ελλάδα το φαινόμενο είναι καθετοποιημένο. Διατρέχει δηλαδή, κάθετα τον κοινωνικό ιστό σε όλον τον πολιτικό του βίο. Από την κεντρική εξουσία μέχρι τις τοπικές μικροεξουσίες.

Σύμφωνα με το Reporters Sans Frontiers Index, τα δεδομένα δεν είναι στατικά. Δεν αποτελούν «φωτογραφία της στιγμής». Δείχνουν και μία προοπτική εξαιρετικά αρνητική, η οποία στην περίπτωση της Ελλάδας παίρνει τρομακτικές διαστάσεις. Η προοπτική της χώρας είναι δυσοίωνη και αναμένεται περαιτέρω πτώση. Ίσως ένας από τους κύριους λόγους να είναι η καθετοποίηση της διαφθοράς των μέσων, ίσως και άλλοι παράγοντες, με περισσότερο ακόμα βάρος. Όπως και να είναι όμως, μην ανησυχείτε. Καταναλώστε τις ειδήσεις που σας σερβίρουν άφοβα. Κανείς δεν πέθανε καταναλώνοντας ψυχοφθόρες ειδήσεις, άχρηστες, σάπιες πληροφορίες. Μόνο φροντίστε να τα καταναλώνετε το βράδυ για να κοιμάστε πιο ήσυχοι.

Και μη ξεχνάτε: Ακόμα και αν σας σερβίρουν πληρωμένα ψέματα, "κάτι πρέπει να κάνουν και αυτοί οι άνθρωποι για να ζήσουν, όσο απαράδεκτο και αν είναι αυτό". Η επιλογή είναι δική σας

Χαρχουδούπολη 2022

O δήμαρχος Χαρχούδας δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για τη Λιλιπούπολη, που τώρα πια λέγεται Χαρχουδούπολη. Το συμφέρον του είναι πάνω απ’ όλα. Ο Πρίγκιπας, μορφωμένος συνεργάτης και ακόλουθός του, είναι το ίδιο πονηρός και υποκριτής. Ο Σιδερομάσας, μια μηχανή ανακύκλωσης, έπειτα από μια κλοτσιά του δημάρχου για την κακή της απόδοση, και ύστερα από μια έκρηξη, αρχίζει και ξερνάει όλα αυτά που υποτίθεται πως μασάει, ανακυκλώνει και καθαρίζει. Λύματα, σκουπίδια και κάθε λογής απόβλητα γεμίζουν  τη Χαρχουδούπολη και τα ποτάμια της που έχουν μετατραπεί σε μαύρους χειμάρρους που βρωμάνε πια σε όλη την περιφέρεια της Αττικούπολης .

Ο γνωστός δημοσιογράφος Κροκόδειλος εμφανίζεται γεμάτος αγωνία και η κάμερα κάνει ζουμ στο δάκρυ που ξέφυγε από το μάτι του

Δημοσιογράφος Κροκόδειλος: Εδώ Χαρχουδούπολη, εδώ Χαρχουδούπολη. Σας μιλάει ο δημοσιογράφος Κροκόδειλος. Τίποτα δε σκιάζει τον ασυννέφιαστο μπλε ουρανό της Χαρχουδούπολης. Τίποτα δε σκιάζει την υγεία, την ευτυχία και την αισιοδοξία μας. Όλοι οι Χαρχουδουπολίτες δουλεύουν, παίζουνε ή πάνε περίπατο με το χαμόγελο στα χείλη. Ακόμα και ο δήμαρχος της Χαρχουδούπολης, ο πολυχρονεμένος Χαρχούδας μαζί με τον αχώριστο φίλο του τον Πρίγκιπα έχουν ξεχυθεί στους δρόμους γελώντας και μαζεύουν τα σκουπίδια που εσείς πετάξατε στο ποτάμι. Ο δήμαρχος σας ο Χαρχούδας θα σας σώσει και πάλι. Αχάριστοι, ε  αχάριστοι

Το παραπάνω είναι ένα απόσπασμα από ένα από τα επεισόδια της Λιλιπούπολης, που γράφτηκαν 40 και πλέον χρόνια από τότε που το χοντρό μπιζέλι χόρευε το τσιφτετέλι και ο Χαρχούδας απαγόρευε το τηγάνισμα ψαριών, ως μέτρο αντιμετώπισης του νέφους. Τώρα όλα είχαν αλλάξει. Προς το χειρότερο. Όλα είχαν αλλάξει εκτός από τον Χαρχούδα και τον παρατρεχάμενο του, τον Πρίγκηπα.  Δεν ήταν βέβαια οι ίδιοι οι παλιοί. Ήταν ένας νέος Χαρχούδας και ένας νέος Πρίγκηπας, αλλά όπως όλα είχαν γίνει χειρότερα, έτσι και αυτοί ήταν πάρα πολύ χειρότεροι. Και κυρίως, ήθελαν να τα χειροτερέψουν όλα, ακόμα περισσότερο….. Έτσι εμπνεύστηκαν από τις ιστορίες μυστηρίου που άκουγαν μικροί και έφτιαξαν το «τρίγωνο των Χαρχούδων»

Το τρίγωνο των Χαρχούδων

Στις 3 Ιουνίου του 2021, στον ιστότοπο pitsounicity.gr διαβάσαμε άρθρο της στήλης «Municipal Observer» με τίτλο μία εύλογη απορία: «Ο Δήμαρχος Ραφήνας Ε. Μπουρνούς, θέλει εργοστάσιο σκουπιδιών στην περιοχή του;»

Αντιπαρερχόμαστε το σφάλμα της ερώτησης η οποία αφορά λανθασμένα, το αν θέλει ο δήμαρχος το εργοστάσιο σκουπιδιών και όχι –όπως θα έπρεπε- το αν θέλουν οι κάτοικοι της περιοχής το εργοστάσιο. Θέτουμε κι άλλη μία παράμετρο στην ερώτηση και ρωτάμε αν και κυρίως που, μπορεί να εγκατασταθεί τέτοιο «διαδημοτικό» εργοστάσιο στην περιοχή. Την ίδια ερώτηση άλλωστε θέτει και το παραπάνω άρθρο, στο τέλος του.

Είναι γνωστό πως ο δήμαρχος Ραφήνας δεν συνηθίζει να ρωτά τους δημότες για τίποτα και όταν χρειάζεται ένα πρόσχημα «δημοκρατικότητας», το εξασφαλίζει μέσω των απόλυτα ελεγχόμενων από τον ίδιο, δημοτικών συμβούλων του, οι οποίοι λειτουργούν ως ο προσωπικός στρατός του, που του εξασφαλίζει την απαραίτητη συναίνεση.  Είναι η «δημοκρατία» δι’ αντιπροσώπων που φταίει γι’ αυτή την υπονόμευση της αληθινής δημοκρατίας αλλά πρόκειται για κατάσταση που έχει πια παγιωθεί σε όλο το φάσμα της πολιτικής ζωής της χώρας. Ας μην αναμασάμε τα γνωστά προβλήματα περί ρουσφετιού, συμφέροντος, των προθύμων χηναρίων που κουνάνε τα φτεράκια τους κατά την επιθυμία του αρχηγιού τους και ας προχωρήσουμε πιο κάτω, στην όζουσα αυτή κατάσταση.

Γιατί ο δήμαρχος της Ραφήνας επέμεινε στην εγκατάσταση ΜΕΒΑ εντός των ορίων του δήμου του;

Το 2021 σε καυγά μεταξύ του δημάρχου Φυλής, Δ. Μπουραΐμη και του δημάρχου Ραφήνας Ευ. Μπουρνούς, η αιτία ήταν η δυνατότητα αδειοδότησης μίας ΜΕΒΑ σε αγροτική περιοχή. Ο «παντογνώστης» δήμαρχος Ραφήνας επιχειρηματολόγησε πως αυτό είναι εφικτό και το γνωρίζει «επειδή είναι δημόσιος υπάλληλος» (!!!). Ο κ. Μπουραΐμης, ως Αρχιτέκτονας Μηχανικός του απάντησε πως δεν μπορεί να λέει «ιστορίες για αγρίους». Φαίνεται πως ο κ. Μπουραΐμης  δεν έχει βρεθεί σε συνεδρίαση του ΔΣ της Ραφήνας όπου οι ιστορίες για αγρίους, μαζί με τους ίδιους τους πρωταγωνιστές τους,  αποτελούν το κεντρικό θέμα.

Στον ίδιο ιστότοπο παρατίθενται πληροφορίες της στήλης πως ο Ειδικός Διαβαθμιδικός Σύνδεσμος Νομού Αττικής (ΕΔΣΝΑ) προαλειφόταν από τον Ιούνιο του 2021, να αγοράσει οικόπεδο (πιθανόν και κάποιο εγκαταλειμμένο κτίριο) σε αγροτική περιοχή της Ραφήνας και να βγάλει άδεια, προκειμένου να κατασκευάσει Μονάδα Επεξεργασίας Βιο-αποβλήτων (ΜΕΒΑ) για να επεξεργάζεται γεωργικά απόβλητα και βιοαπόβλητα. Το αναφερθέν κτίριο θα ήταν σύμφωνα με πληροφορίες από τοπικά μέσα, ή το παλιό εργοστάσιο του οινοποιητικού συνεταιρισμού, επί της Λ. Μαραθώνος ή/και το εγκαταλελειμμένο κτίριο του Βάρδα (VARDAS) σε μικρή απόσταση από το προηγούμενο.

Όπως δείχνουν τα πράγματα, ο ένθερμος υποστηρικτής της υποβάθμισης του εργοστασίου σκουπιδιών στην περιοχή, Βαγγέλης Μπουρνούς,  «επιδιώκει» όπως  αυτό στηθεί πάνω ακριβώς από τον Βαλανάρη ποταμό, ο οποίος κυλάει σε μικρή απόσταση από τα οικόπεδα που θέλει να μολύνει εγκαταστήσει τη ΔΙΑΔΗΜΟΤΙΚΗ μονάδα. Εκεί θα επεξεργάζονται μαζί με τα βιοαπόβλητα και επικίνδυνα απόβλητα (όπως είναι τα γεωργικά φάρμακα που εμπεριέχουν οι συσκευασίες φυτοφαρμάκων και δηλητηρίων) στην ευρύτερη αγροτική περιοχή της Ραφήνας.

Το τρίγωνο της καταστροφής των ποταμών της περιοχής. Σημειώστε πως στην Αρίωνος, πάνω στο Μεγάλο Ρέμα και απέναντι από το ΣΜΑ λειτουργε[ και σιλό τσιμεντάδικου (Lafarge)

Φτάνουμε λοιπόν στο σήμερα, 10 μήνες μετά, όπου ο ΕΔΣΝΑ γνωστοποιεί στους ενδιαφερόμενους και μη, της «Β’ φάσης της δημοπρασίας για την αγορά ακινήτου για τη  δημιουργία της ΜΕΒΑ του δήμου Ραφήνας – Πικερμίου και όμορων δήμων» εννοώντας ως όμορους, τους δήμους Σπάτων - Αρτέμιδας, Παιανίας και Μαρκοπούλου. Η γνωστοποίηση γίνεται δια του εγγράφου από 07-04-2022 με Α.Π. 4033 του ΕΔΣΝΑ, αναρτημένου στη Διαύγεια κάτω από το ΑΔΑ 9Γ1ΠΟΡ05-ΦΣΤ. (επισυνάπτεται)

Στο παραπάνω έγγραφο, το οποίο απευθύνεται στη  ΒΑΡΔΑΣ ΑΕΒΕΕ Ανώνυμη Εμπορική και Βιομηχανική Εταιρεία Ενδυμάτων, διαβάζουμε πως «η β’ φάση της δημοπρασίας για την αγορά ακινήτου για τη δημιουργία ΜΕΒΑ δήμου Ραφήνας – Πικερμίου και όμορων δήμων» θα διεξαχθεί την Τετάρτη 27/4/2022. Δηλαδή η ΜΕΒΑ έχει χωροθετηθεί πάνω στον Βαλανάρη και δίπλα στο πλημμυρικό πεδίο του Μεγάλου Ρέματος, δηλαδή εκεί που πρόκειται να ανεγερθεί η άλλη ΔΙΑΔΗΜΟΤΙΚΗ υποδομή, ήτοι το ΚΕΛ της Ραφήνας, Πικερμίου, Σπάτων, Αρτέμιδας, λίγο από Παλλήνη, λίγο από Κάντζα κλπ. Σε απόσταση 1000 μέτρων είναι και ο σταθμός μεταφόρτωσης απορριμμάτων, ακριβώς πάνω στο Μεγάλο Ρέμα!

Η αγροτική περιοχή και ο Βαλανάρης ποταμός

Κάτω από την Πεντέλη, δίπλα σε ποτάμι συνεχούς ροής και σε άμεση γειτνίαση με πλημμυρικό πεδίο ρέματος ιδιαιτέρου περιβαλλοντικού ενδιαφέροντος, στήνονται εργοστάσια επεξεργασίας –επικίνδυνων- βιοαποβλήτων και ένα ΚΕΛ, ιδιαίτερου μεγέθους και τα δύο, ως διαδημοτικά. Πάνω δε στο Μεγάλο Ρέμα, από καιρό, υπάρχει ο Σταθμός Μεταφόρτωσης Απορριμμάτων του δήμου, όπως τον «τακτοποίησε» ο νόμος Χατζηδάκη. Με μελέτες επιπτώσεων βεβαίως, οι οποίες θα προβλέπουν και θα θεωρούν ως φυσικούς αποδέκτες αστοχιών τα δύο υδάτινα σώματα. Ειδικά στη διαχείριση επικίνδυνων βιοαποβλήτων (όπως φυτοφάρμακα και οι συσκευασίες τους) η ύπαρξη των φυσικών αποδεκτών είναι παραπάνω από επιθυμητή -ως οικονομική-  για τον ΕΔΣΝΑ και τον πιστό του υπηρέτη.

Την άποψη του δημάρχου Ραφήνας για τα φυσικά πλεονεκτήματα του τόπου την ξέρουμε. «Τσιμέντο να γίνουν» φωνάζει, ακόμα και στον ύπνο του και φτάνει σε οργασμό. Η ζέση του στην υποστήριξη της τσιμεντοποίησης – σκυρόστρωσης και τελικής καταστροφής, των πρανών και της κοίτης του Μεγάλου Ρέματος ήταν και παραμένει παροιμιώδης. Βλέποντας σήμερα και την συνέχεια, καταλαβαίνουμε καλύτερα γιατί θεωρεί περιττή την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος της περιοχής. Τι να τα κάνεις τα ποτάμια και την βιοποικιλότητα; Δεν φέρνουν κέρδη. Αντίθετα, η υποβάθμιση του τόπου, αν συναρτάται και με πολιτικές εξυπηρετήσεις απέναντι στην περιφέρεια, τον ΕΔΣΝΑ και τους υπουργούς (ασχέτως κυβερνητικής παράταξης) εξασφαλίζουν πολλά οφέλη. Παράλληλα, με την εξασφάλιση και πράσινων περιβαλλοντικών βραβείων (όπως για τη «δασική προστασία» που απονεμήθηκαν σε υπόδικο για τη φονική πυρκαγιά στο Μάτι) εξασφαλίζεται και ένα καλό –βιολογικό- πλύσιμο των λεκέδων που αφήνουν τα εγκλήματα κατά του περιβάλλοντος.

Το ίδιο έργο επαναλαμβάνεται εδώ και 6-7 χρόνια. Δεν καταπίνεται όμως. Με τίποτα.

Γιατί το Μαρκόπουλο αρνήθηκε την εγκατάσταση ΜΕΒΑ

Στη συζήτηση που προηγήθηκε μεταξύ των δημάρχων για την εγκατάσταση της μονάδας βιοαποβλήτων, ήδη από το 2017, ο δήμαρχος Μαρκοπούλου και το δημοτικό συμβούλιο, ενώ αρχικά την είχαν δεχθεί, τελικά   αρνήθηκαν την εγκατάσταση της μονάδας στον δήμο τους.

Στην ιστοσελίδα του δήμου Μαρκοπούλου δημοσιεύεται ένα ιστορικό της υπόθεσης, το οποίο αξίζει να διαβάσουμε και να συγκρίνουμε τη στάση που τήρησαν εκείνοι, με τη στάση του δημοτικού συμβουλίου της Ραφήνας και κυρίως του δημάρχου της.

Η προηγούμενη Διοίκηση του Δήμου Μαρκοπούλου, υπό τον πρώην Δήμαρχο κ. Σωτήριο Μεθενίτη, έφερε προς ψήφιση στο Δημοτικό Συμβούλιο τον Αύγουστο του 2017 το θέμα «Συζήτηση και λήψη απόφασης για τη συμμετοχή του Δήμου Μαρκοπούλου στη ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΔΙΑΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΜΟΝΑΔΑΣ ΚΟΜΠΟΣΤΟΠΟΙΗΣΗΣ, ΒΙΟΑΠΟΒΛΗΤΩΝ ΚΑΙ ΚΛΑΔΕΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΔΗΜΩΝ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΥ, ΠΑΙΑΝΙΑΣ ΚΑΙ ΣΠΑΤΩΝ-ΑΡΤΕΜΙΔΑΣ» (Αριθμός Απόφασης  266/2017).

Στην συγκεκριμένη συνεδρίαση, η Διοίκηση εισηγήθηκε την τοποθέτηση Μονάδας Επεξεργασίας Βιοαποβλήτων εντός των ορίων του Δήμου Μαρκοπούλου, με κύριο δικαιούχο τον Δήμο Μαρκοπούλου και Φορέα Λειτουργίας τη σύμπραξη των τριών Δήμων. Η εισήγηση ψηφίστηκε κατά πλειοψηφία και αρκετοί Σύμβουλοι της μείζονος Αντιπολίτευσης συμφώνησαν με την παρατήρηση πως «ο Δήμος Μαρκοπούλου πρέπει να έχει περισσότερα οφέλη», ενώ η παράταξή «Κοινωνία Προοπτικής», ψήφισε «επί της Αρχής και μόνο για την συμμετοχή του δήμου στο πρόγραμμα».

Η Προγραμματική Σύμβαση του έργου, παρουσιάστηκε τον Ιούλιο του 2018 στο Δημοτικό Συμβούλιο (Αρ. Απόφασης 218/2018), έχοντας ουσιαστικές αλλαγές και εγείροντας προβληματισμούς. Μεταξύ άλλων, ο Φορέας λειτουργίας άλλαξε (ΕΣΔΝΑ), δεν περιλάμβανε κανένα αντισταθμιστικό όφελος για τον Δήμου Μαρκοπούλου, ενώ προστέθηκε ακόμα ένας Δήμος (Ραφήνας-Πικερμίου). Η Προγραμματική Σύμβαση ψηφίστηκε ομόφωνα, ενώ μία παράταξη απείχε (η Κοινωνία Προοπτικής)

2020 – Το Μαρκόπουλο αρνείται υπό νέα διοίκηση 

Η νέα διοίκηση εξηγεί τους λόγους που αρνήθηκε την εγκατάσταση της ΜΕΒΑ εντός των ορίων του εκεί δήμου. Μεταφέρουμε τις εξηγήσεις που δίνει στους πολίτες, από τον ιστότοπο του δήμου, markopoulo.gr (βλ. πηγές - παραπομπές):

Τα δικαιώματα και υποχρεώσεις των συμβαλλόμενων Δήμων στο πρόγραμμα της ΕΣΔΝΑ για την δημιουργία και λειτουργία Μ.Ε.Β.Α., απορρέουν ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ και ΜΟΝΟ από την προγραμματική σύμβαση που υπογράφηκε το 2018. Μία σύμβαση η οποία παραδόξως δεν προβλέπει κανένα αντισταθμιστικό όφελος για τον Δήμο που θα φιλοξενήσει την Μονάδα.

Τα δε οφέλη (Δωρεάν Διαχείριση των βιοαποβλήτων για τα πρώτα τρία χρόνια και δωρεάν διάθεση ποσοτήτων κόμποστ) που διαφημίζονται παραπλανητικά, αφορούν σε ΟΛΟΥΣ τους συμβαλλόμενους Δήμους και όχι μόνο στον Δήμο που θα φιλοξενεί την Μονάδα. Εννοείται πως και ο κάθε δήμος θα επωφεληθεί από τα παραπάνω, ως ισότιμος συμβαλλόμενος.

Σε έναν Δήμο σαν το Μαρκόπουλο, όπου ακόμη και στο Βιομηχανικό Πάρκο, υπάρχουν αγροτικές ιδιοκτησίες, η εγκατάσταση μίας ΜΕΒΑ θα επιβάρυνε ποικιλοτρόπως αρκετά την περιοχή (περιβαλλοντική επιβάρυνση, όχληση, κινητικότητα δεκάδων φορτηγών ημερησίως, κ.α.).

Αυτή η επιβάρυνση, είναι αυτονόητο πως θα ενταθεί στο μέλλον, αφού στη Προγραμματική Σύμβαση αναφέρεται δυναμικότητα διαχείρισης 45,000 τόνων ετησίως για τη Μ.Ε.ΒΑ., τη στιγμή που οι τέσσερις συμβαλλόμενοι Δήμοι (Μαρκοπούλου, Σπάτων, Ραφήνας και Παιανίας) προβλέπεται, βάσει της ίδιας Σύμβασης, να φτάνουν περί τους 22,000 τόνους βιοαποβλήτων ετησίως!

Προβλέποντας πως είναι μάλλον αδύνατον να αυξηθεί τόσο τραγικά ο πληθυσμός των τεσσάρων αυτών Δήμων στο μέλλον για να δικαιολογήσει τη δυναμικότητα, το Μαρκόπουλο θεώρησε  δεδομένη τη συμμετοχή και άλλων Δήμων στο πρόγραμμα! Εξάλλου, στην προγραμματική σύμβαση αναφέρεται πως «θα εξυπηρετούνται ΚΑΤΑ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ οι τέσσερεις συμβαλλόμενοι Δήμοι».

…………

Αυτός ο προγραμματισμός έγινε από την προηγούμενη Διοίκηση της Περιφέρειας και θεωρούμε δεδομένη την ευαισθησία της νέας Διοίκησης πάνω στα περιβαλλοντικά θέματα, ώστε να βελτιώσει τα «κακώς κείμενα» στην επόμενη προγραμματική σύμβαση και Μελέτη Περιβαλλοντικών Όρων του έργου.

Ο Δήμος Μαρκοπούλου, παραμένει ισότιμος συμβαλλόμενος και δηλώνει παρών προς κάθε βοήθεια και στήριξη στη λειτουργία του προγράμματος διαχείρισης βιοαποβλήτων, αλλά δεν θα δεχθεί ακόμα μία Μονάδα Επεξεργασίας Αποβλήτων εντός των ορίων του.

Αυτά το 2020. Το 2021 ακολούθησε ο καυγάς Μπουραϊμη – Μπουρνούς για τη δυνατότητα αδειοδότησης (με χωροθέτηση πάνω στον Βαλανάρη και σε πλημμυρική ζώνη ρέματος ιδιαιτέρου περιβαλλοντικού ενδιαφέροντος αλλά και επί της Λ. Μαραθώνος με φορτηγά να εντείνουν περαιτέρω τον κυκλοφοριακό της φόρτο).  Την ίδια ώρα, ΚΤΕΟ βαρέων οχημάτων κατασκευάζεται στο απέναντι ρεύμα της λεωφόρου, η οποία θα καταστεί αδιάβατη.

Ζούμε σε σκοτεινούς καιρούς. Οι πολίτες δεν έχουν πια το δικαίωμα να αποφασίζουν για τον τόπο τους. Μάλιστα διαβάζοντας τους λόγους που το Μαρκόπουλο αρνήθηκε την εγκατάσταση ΜΕΒΑ εκεί, καταλαβαίνουμε πως τελικά μία τέτοια επιβάρυνση, είναι εφικτή μόνο όταν οι επιβαρυνόμενοι δεν μιλούν ή και αν μιλήσουν, δεν ακούγεται η φωνή τους. Υπάρχουν εντεταλμένοι που φροντίζουν γι’ αυτό στον δήμο Ραφήνας (και Πικερμίου όπως τον λένε).

Φωτογραφίστε την περιοχή όσο ακόμα προλαβαίνετε, πριν οι Χαρχούδες και οι Πρίγκηπες τους τις ανταλλάξουν για τα δικά τους οφέλη και σας αφήσουν μία έρημο να ζήσετε, εσείς και τα παιδιά σας

Πηγές:

pitsounicity.gr – ιστοσελίδα της δυτικής Αττικής

markopoulo.gr – ιστοσελίδα του δήμου Μαρκοπούλου

Τη μέρα που έκλεινε τη φυσική παρουσία της στην Ελλάδα και συνέτασσε την έκθεση της η επιτροπή Πόρτερ* στις 22/2/1947, ο Γιώργος Σεφέρης κάνει μία καταγραφή στο ημερολόγιο του που δημοσιεύτηκε αργότερα και συνολικά υπό τον τίτλο «Μέρες». Είναι μία καταγραφή ενδεικτική των κοινωνικών ηθών της εποχής, αλλά και τις επιβίωσης του ως τις μέρες μας.

Μεταφέρουμε την ημερολογιακή καταγραφή του ποιητή σαν ένα απόσταγμα μίας πολύ πυκνής καθημερινότητας, η οποία επιβιώνει κάτω από την τραχιά επιφάνεια της ζωής στην Ελλάδα του σήμερα. Της ελληνικής πραγματικότητας  όπως τη μάθαμε, όπως τη ζούμε και όπως σταθερά αρνούμαστε να τη γνωρίσουμε. 

Γράφει ο Γιώργος Σεφέρης στον 5ο τόμο του ημερολογίου του (Μέρες Ε’)

22 Μαρτίου 1947

Γυρίζοντας αργά χθες βράδυ σπίτι μου μέσα από το Ζάππειο, άκουσα προς τη μεριά του ραδιοφωνικού σταθμού ουρλιάσματα γυναίκας: «Με σκότωσες, με τέλειωσες, φτάνει πιά»

Έτρεξα προσπαθώντας να ιδώ από μακριά. Ένα κορμί κυλιότανε χάμω και ο άντρας χτυπούσε σκυμμένος πάνω του. Τρεις – τέσσερις αστυφύλακες και δυο – τρεις διαβάτες χάζευαν αδιάφορα. Η γυναίκα φώναζε, σπαράζοντας κατάχαμα. «Γιατί με χτυπάς με τον βούρδουλα; Αφού θεώρησα το δελτίο μου, σήμερα το πρωί»

Έγινα έξω φρενών. «Γιατί τη χτυπάτε;» είπα σε έναν αρχιφύλακα. Ήμουν αγριεμένος.

«Δεν τη χτυπάμε» αποκρίθηκε. «Ερχόμουν από πίσω σας και  δ ε ν   ε ί δ α   ν α   τ η   χ τ υ π ο ύ ν»

«Τέσσερις άνδρες δεν μπορούν να κάνουν καλά μία γυναίκα;» του είπα. «Πρέπει να τη δέρνουν;»  Μου έκανε εντύπωση η απάθεια των θεατών. Ήτανε λαϊκοί άνθρωποι.

«Μη θυμώνετε κύριε» μου είπε ένας από αυτούς. «Είναι   π ό ρ ν η»…

Η γυναίκα είχε τώρα φανερά κρίση υστερίας. Κάθε πέντε βήματα καθώς την πήγαιναν στο τμήμα χωρίς να την χτυπήσουν πιά, καθότανε κατάχαμα, ούρλιαζε, σήκωνε τα φουστάνια της ξεσκεπάζοντας τη γύμνια της για να δείξει τους μώλωπες. «Πουτάνα είμαι και γι’ αυτό πρέπει να με δέρνουν με τον βούρδουλα; Φταίει εκείνος ο μπινές, θα του δείξω εγώ»

Μου έκανε εντύπωση η   ω μ ό τ η τ α   και  η  δ ε ι λ ί α   μ α ζ ί,  των αντρών που χτυπούσαν. Μόλις άρχισα να φωνάζω έβαλαν την ουρά κάτω από τα σκέλια.

Παράξενη η ψυχολογική συμμετοχή μου  σ’ αυτή τη σκηνή.

Πηγή: Γ, Σεφέρης: Μέρες Ε’ (1/1/1945-19/4/1951,  εκδόσεις Ίκαρος, Αθήνα 1977

Από τότε που άρχισε αυτή η άνοιξη, ανέκφραστη ευαισθησία και έξαρση. Φούσκωμα της καρδιάς και των αισθήσεων· κατάσταση ακρυστάλλωτη, αρκετά χαώδης· πολλαπλασιασμός της ανθρωπιάς· θολή μανία απλωμένη παντού. Αδύνατο να βρεις λέξη, χειρονομία ή συνουσία που να μπορεί να το εκφράσει αυτό. Τα λόγια κόμπος στο λαρύγγι. Η ευαισθησία καίγεται χωρίς να ξεσπάσει. Πηγαίνει όπου με πηγαίνει, τυφλός." (απόσπασμα από την παρουσίαση του Ίκαρου)

___

Παραπομπή

*Η επιτροπή που είχε επικεφαλής τον Πωλ Πόρτερ είχε φτάσει στην Ελλάδα στις 18/1/1947 και δούλεψε στο πλαίσιο του Δόγματος Τρούμαν -12/3/47- προετοιμάζοντας την άφιξη της AMAG (Αμερικανική αποστολή Βοήθειας δια την Ελλάδα” (American Mission for Aid to Greece), γνωστής ως AMAG, δημιουργήθηκε στα πλαίσια της  συμφωνίας μεταξύ των ΗΠΑ και της Ελλάδας για τη χορήγηση οικονομικής βοήθειας προς την Ελλάδα)

Αλαζονεία, αναισθησία ή –πιο ωμά- κτηνωδία;

Πρωί-πρωί, από τις Ειδήσεις της Google, έναν δημοφιλή διαδικτυακό  διαμοιραστή της επικαιρότητας, έσκασε άλλο ένα ακραίο περιστατικό βουλευτικής και κυβερνητικής αλαζονείας. Ένα περιστατικό ενδεικτικό της ποιότητας μίας μεγάλης μερίδας εκπροσώπων της εξουσίας. Ο Β. Οικονόμου, γνωστός γυρολόγος της πολιτικής* ο οποίος βρίσκεται σε διαρκή αναζήτηση «τρούπας να τρουπώσει» όπως έλεγε και ο Κ. Βουτσάς, επέδειξε την αλαζονεία του και την πλήρη αναισθησία του μπροστά στην κοινωνική και οικονομική καταστροφή που επέβαλαν στους μη προνομιούχους της χώρας, οι κυβερνήσεις στις οποίες «τρουπώνει»

Είπε ο γυρολόγος βουλευτής:

«Τσαμπατζήδες όσοι δεν πληρώνουν το ρεύμα τους»**

Την ώρα που οι εντολές για διακοπή παροχών ενέργειας έφτασαν τις 26.000, καθώς οι πολίτες δεν μπορούν να ανταποκριθούν στους λογαριασμούς ρεύματος, ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, Βασίλης Οικονόμου, ισχυρίστηκε από την ΕΡΤ ότι πρόκειται επί της ουσίας για στρατηγικούς κακοπληρωτές.

Στην ερώτηση των δημοσιογράφων της πρωινής εκπομπής της ΕΡΤ για το τι πρέπει να γίνει, όταν οι πολίτες υποχρεώνονται να επιλέξουν ανάμεσα στον λογαριασμό της ΔΕΗ και το σουπερμάρκετ, ο βουλευτής δήλωσε ότι «σε αυτή τη χώρα πρέπει να καταλάβουν όλοι ότι ο τσάμπας πέθανε» και πως κάποιοι χρησιμοποιούν ως δικαιολογία το υψηλό κόστος του ρεύματος γιατί έχουν τη νοοτροπία του «δεν πληρώνω».

Παρά τις αντιδράσεις των συνομιλητών του (ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, Θανάσης Θεοχαρόπουλος, και ο βουλευτής της Ελληνικής Λύση, Κωνσταντίνος Χήτας) και των παρουσιαστών της εκπομπής (Δημήτρης Κοτταρίδης και Γιάννης Πιταράς), που του εξηγούσαν ότι τα νοικοκυριά, οι συνταξιούχοι και οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις δεν μπορούν πλέον να πληρώσουν, ενώ έως τώρα το έκαναν, ο βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος επέμεινε.

• Έλλειψη ιδεολογίας που πηγάζει από την έλλειψη συνείδησης

Ως γνήσιος εκπρόσωπος του στρατηγικού κακοπληρωτή που του έδωσε στέγη (ΝΔ), ο Β. Οικονόμου κατηγορεί αυτούς που υποφέρουν από τις πολιτικές και την αδιαφορία του (τωρινού) κόμματος του το οποίο κυβερνά, πως είναι «τσαμπατζήδες». Καλύτερη εφαρμογή του στίχου του Μπρεχτ πως «αυτοί που μας έκλεψαν το βιβλίο από το χέρι, μας κατηγορούν ότι μείναμε αδιάβαστοι» δεν θα μπορούσε να βρεθεί.

Απέδειξε -τρεις φορές τουλάχιστον- πως δεν διαθέτει ιδεολογικό υπόβαθρο. Τώρα μας επιδεικνύει και την φρικτή του απουσία συνείδησης.

Πηγή

Παραπομπές

*             ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ- Επικρατείας ΝΔ

**           Εφημερίδα Συντακτών, ηλεκτρονική έκδοση 28/4/2022

«Δημοσιογραφία θα πει να δημοσιεύεις όσα ενοχλούν τους άλλους και δεν θέλουν να μαθευτούν.  Όλα τα άλλα είναι δημόσιες σχέσεις», έγραφε ο Τζωρτζ Όργουελ*.

Ο αφορισμός του Όργουελ αποκτάει ιδιαίτερο σφρίγος και ορθώνεται ολοζώντανος στην εποχή μας, όπου τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (ΜΜΕ) αποτελούν στόχο ελέγχου από τις εξουσίες,. Μικρές και μεγάλες. Ο έλεγχος των ΜΜΕ  είναι ένα θέμα αμφιλεγόμενης ηθικής. Μάλιστα στην περίπτωση εκείνη που ένα μέσο θέτει εαυτόν αυτοβούλως ως υποπόδιο ή ως ποδόμακτρο του κάθε εξουσιαστή, η ηθική τόσο του ίδιου του μέσου όσο και του «ελεγκτή» του παύει να είναι αμφιλεγόμενη και είναι ξεκάθαρα εκφυλισμένη.

Η δημοσιογραφία θα έπρεπε ιδανικά να είναι ανεξάρτητη, αντικειμενική και χωρίς πολιτικές πεποιθήσεις. Αυτά είναι θεμελιώδη χαρακτηριστικά της αληθινής δημοσιογραφίας. Ο δημόσιος λόγος πάλι, δεν οφείλει να είναι άχρωμος αλλά να διαθέτει ιδεολογικό υπόβαθρο. Να έχει ιδεολογικές αναφορές και σε καμία περίπτωση να εκφράζει δουλοπρεπή προσωπολατρεία. Για να καταλάβουμε καλύτερα τη διαφορά, ένας επαγγελματίας δημοσιογράφος δημοσιολογεί αλλά δεν προπαγανδίζει ούτε λατρεύει ούτε θαυμάζει πρόσωπα, που υποτίθεται πως ελέγχει.. Ως εκπρόσωπος της αποκαλούμενης «τέταρτης εξουσίας» οφείλει να ενοχλεί τα κέντρα εξουσίας με στόχο την εδραίωση της ισονομίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Οφείλει να είναι παρατηρητής, σχολιαστής και κριτής. Να είναι δηλαδή η ενοχλητική για τα κέντρα εξουσίας φωνή, που κάνει διαρκώς αισθητή τη –σταθερά   κριτική-  παρουσία της.

Όποιος  εκφράζει δημόσιο λόγο (που δημοσιολογεί) δεν μπορεί να μην έχει ιδεολογική συγκρότηση. Η έλλειψη  ιδεολογικής συγκρότησης σηματοδοτεί την έλλειψη συνείδησης, αφού η συνείδηση αποτελεί το λίκνο του στοχασμού και των ιδεολογιών. Για παράδειγμα ένας φασίστας δεν διαθέτει ιδεολογία, αφού «ο φασισμός είναι λαϊκισμός, είναι δηλαδή  κοινωνικό καθεστώς σπέσιαλ για μικροαστούς.»** και «….στη λεγόμενη αστική κοινωνία δεν κυριαρχούν οι αστοί αλλά οι μικροαστοί, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς την απήχηση που είχαν στο λαό τα φασιστικά καθεστώτα» (ό.π) Καταλαβαίνουμε λοιπόν πως ένας αληθινός δημοσιογράφος που σέβεται τον εαυτό του και το λειτούργημα του, οφείλει να έχει πλήρη ιδεολογική συγκρότηση. Συγκρότηση που θα χαρακτηρίζει το έργο του, για να μην αποτελεί αυτό αλλά και ο ίδιος λαϊκιστικό φερέφωνο (λόγω έλλειψης συνείδησης) κατάλληλο μόνο για  τον επηρεασμό των μικροαστικών μαζών.

Δυστυχώς σήμερα πλέον, στα γραφεία σύνταξης των μέσων κυριαρχεί και επιβάλλεται η  σκιά των άμεσων χρηματοδοτήσεων ή των έμμεσων εισπράξεων δια των διαφημιστικών εσόδων. Αυτή η όζουσα ατμόσφαιρα επικρατεί σε μια περίοδο όπου τα πάντα έχουν πληγεί από την οικονομική κρίση. Τα έντυπα ΜΜΕ και η ραδιοτηλεόραση, η κυρίαρχη πηγή πληροφόρησης των πολιτών, αναζητούν με κάθε τρόπο  πηγές εισοδημάτων ενώ παράλληλα ανταγωνίζονται τα ψηφιακά μέσα και την πληθώρα δωρεάν ειδήσεων. Στο κυνήγι αυτό (των εσόδων και όχι της είδησης) οργιάζει η παραπληροφόρηση και  μάλιστα κορυφώνεται στην πιο αηδιαστική της μορφή, εκείνη του συστηματικού «γλειψίματος» της εξουσίας. Μίας εξουσίας που έχει φροντίσει να αναδειχθεί σε βασικό παράγοντα για την επιβίωση ενός μέσου ενημέρωσης..

Η δημοσιογραφία της «άποψης»

«Η επικρατούσα άποψη, που συμμερίζονται πολλοί δημοσιογράφοι και πολίτες σήμερα, είναι πως τα γεγονότα της πραγματικότητας, όπως εξελίσσονται καθημερινά, απουσιάζουν από τα ρεπορτάζ που ακούμε, κυρίως γιατί επικρατεί η «δημοσιογραφία της άποψης». Αυτή δια μέσου της οποίας, ο/η ίδιος/α δημοσιογράφος εκφράζει τη δική του/της άποψη για το θέμα που παρουσιάζει. Μα αυτός δεν είναι ο ρόλος του δημοσιογράφου, ούτε ο σκοπός του λειτουργήματος που προσπαθεί να φέρει εις πέρας.»***

Τα παραπάνω μας μεταφέρει η Μαρία- Χριστίνα Δουλάμη σε άρθρο της στη διαδικτυακή επιθεώρηση Huffington post. Είναι απόλυτα σωστή θέση σε ό,τι αφορά στα μέσα τα οποία αυτοαναγορεύονται σε «δημοσιογραφικά». Η δημοσιογραφία στα μέσα αυτά υποφέρει για τον απλό λόγο πως της απαγορεύεται να αναπνεύσει. Αντί της δημοσιογραφίας, στα μέσα κυριαρχεί η στρατευμένη άποψη. Στρατευμένη στην κατεύθυνση της εξασφάλισης εσόδων (διαφημιστικών ή άμεσων) και της επιβίωσης τους. Έτσι φτάνουμε στο σημείο στο οποίο τα μέσα που οφείλουν να στέκονται κριτικά απέναντι στα κέντρα εξουσίας, να χρηματοδοτούνται από αυτά τα ίδια κέντρα και τελικά τα αυτοαποκαλούμενα «δημοσιογραφικά μέσα» να μετατρέπονται σε λιβανιστήρια της εξουσίας. Της κάθε εξουσίας που τα χρηματοδοτεί για να την χαϊδεύουν (και στην πιο αηδιαστική περίπτωση να τη γλείφουν).

Η αξίωση της «αξιοπιστίας»

Τα πλαγίως εξαγορασμένα μέσα, παρότι γνωρίζουν πως ο λόγος τους είναι ελεγχόμενος από αυτούς που θα έπρεπε να ελέγχουν, αξιώνουν δάφνες αξιοπιστίας. Είναι παράλογη η αξίωση αυτή αλλά η αξιοπιστία αποτελεί το προϊόν που εμπορεύονται και φυσικά κάθε απαξίωση του προϊόντος αυτού, αποτελεί πλήγμα για τα ίδια τα μέσα. Αποτελεί ηθικό και οικονομικό πλήγμα. Το θέμα είναι πως τα ίδια αυτά μέσα έχουν κάνει την αρχή, απαξιώνοντας μόνα τους την αξιοπιστία τους. Κάποια φροντίζουν να «σκεπάσουν» τα κακώς πεπραγμένα τους με επιδερμικές δημοσιεύσεις (συνήθως εξωτερικές όπως δελτία τύπου ή ανακοινώσεις) της αντίθετης από τους χρηματοδότες τους, πλευράς. Άλλα πάλι αδιαφορούν και περνάνε σε κλιμάκωση του χαϊδέματος του υποστηρικτή τους και παράλληλα «κατακεραυνώνουν» τις αντίθετες φωνές.

Και οι δύο περιπτώσεις είναι ορατές από μερίδα του κοινού στο οποίο απευθύνονται και η συνέπεια είναι να διαβάζουμε πως ένας στους τέσσερις Έλληνες δεν πιστεύει τα μέσα, ποσοστό το οποίο έχει αυξηθεί δραματικά από τον καιρό που έγινε η μέτρηση του Reuters, από την οποία πήραμε τα δεδομένα****.

Συμπέρασμα: Όσα και αν γραφούν, από οιονδήποτε για τον εκφυλισμό της δημοσιογραφικής ενημέρωσης στην Ελλάδα και σε όλα τα επίπεδα συγκρότησης της ελληνικής διοίκησης, δεν μπορούν να απαξιώσουν περαιτέρω τα μέσα. Δεν μπορούν να τα απαξιώσουν περισσότερο από όσο τα ίδια έχουν φροντίσει –αυτοκτονικά- να απαξιώσουν τον εαυτό τους, υποβαθμίζοντας την ποιότητα των ειδήσεων που μεταφέρουν και αντικαθιστώντας τις με «απόψεις» ή εύπεπτο lifestyle, καταβαραθρώνοντας έτσι τελικά την ίδια την αξιοπιστία τους.

____

Παραπομπές:

*          The Collected Essays, Journalism and Letters of George Orwell Volume 1 – An Age Like This 1945–1950 - «Why I Write» (Penguin)

**        Ιστορία (κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού κράτους 1830-1974   (1993, εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου). Βασίλης Ραφαηλίδης

***      Η δημοσιογραφία υπό αμφισβήτηση: Ένας στους τέσσερις Έλληνες δεν πιστεύει στα ΜΜΕ (Huffpost -Μαρία-Χριστίνα Δουλάμη)

****    Greeks are the only Europeans that trust social media more than their country’s legacy media

Σαν σήμερα θα γιόρταζε. Αν δεν είχε και άλλη δουλειά να τον απασχολεί (ήταν και οικογενειάρχης προσεκτικός) θα έπιανε τον μπαγλαμά του και μόνος ή με τους άλλους τρεις και θα χτύπαγαν τα τέλια τους στο καφενείο του, που ήταν μαζί και «χοροδιδασκαλείον». Έτσι, για τη γιορτή του.

Είχε ανοίξει την  «Κάρμεν» (έτσι έλεγαν το χοροδιδασκαλείο του, τις ώρες που δεν ήταν καφενείο ή τεκές) στα μέσα της δεκαετίας του ’20. Είχε έναν χώρο κάτω από το σπίτι του, στο ισόγειο και επειδή δεν έβλεπε χαΐρι με τις σκόνες για τον πονόδοντο και τις αλοιφές για κάλους που έφτιαχνε και πουλούσε, αποφάσισε να γίνει δάσκαλος χορών και άλλων τεχνών. Πολλών τεχνών. Εκεί δίδασκε (σύμφωνα με τη ρεκλάμα του)  «Νότες, μπουζούκι, μπαγλαμά, ευρωπαϊκούς χορούς, ταγκό, ζεϊμπέκικο, τσιφτετέλι» αλλά και άλλους χορούς, εξωτικούς ή μη. Αν υπήρχε ζήτηση, ο «Monsieur» ανέπτυσσε και την αντίστοιχη προσφορά και μάλιστα στο κατάλληλο «περιτύλιγμα».  Όταν έπεφτε η ανάλογη, απαιτητική πελατεία -δεν είναι να διώχνουμε πελάτες- το χοροδιδασκαλείον γινόταν εξαιρετικό στέκι για χρήση χασίς (ακόμα δεν είχε νομοθετηθεί η απαγόρευση την κατοχής, χρήσης και καλλιέργειας της ινδικής κάνναβης). Εκεί οι διάφοροι μαθητευόμενοι καβαλιέροι, χόρευαν με τις μαθήτριες της σχολής υπό τις οδηγίες του Monsieur George Baté. Όταν έφτανε η κατάλληλη ώρα και ο αργιλές είχε πατηθεί καλά, με το παράγγελμα του Monsieur: «Changer la Dame pour Nargile», οι καβαλιέροι εγκατέλειπαν τις ντάμες τους και προχωρούσαν, σχεδόν τελετουργικά, πίσω στην αυλή για τα περαιτέρω.

Ο Monsieur George Baté, εκτός από το «χοροδιδασκαλείον» άνοιξε και δούλεψε  κατά καιρούς πολλά μικρά, βραχύβια καφενεία. Το πιο διάσημο από αυτά έφερε το όνομα του ιδρυτή και ιδιοκτήτη του: «Καφενείον Ζώρζ Μπατέ» και ήταν στα Λεμονάδικα (ακτή Τζελέπη εκεί περίπου που σήμερα είναι η πύλη Ε8 του λιμανιού). Γύρω από το καφενείο υπήρχαν αναρίθμητα  μικρομάγαζα και ανάμεσα τους σοκάκια-διαδρομοι. Όταν το 1937 το οικοδομικό τετράγωνο με τα μαγαζάκια και τα διαδρομάκια καταστράφηκε σε πυρκαγιά, καταστράφηκε και το καφενείο.

Ο καθηγητής χορών, μουσικής, οργάνων, μπουφετζής και εφευρέτης φαρμακευτικών σκευασμάτων «δια πάσαν νόσον», Ζωρζ Μπατέ, από τον καιρό του χοροδιδασκαλείου είχε κάτι φίλους από την πιάτσα, όπως τον βαρκάρη Στράτο, τον εκδοροσφαγέα Μάρκο και τον μπουζουξή Ανέστο. Εκτός από τον Ανέστο που βιοποριζόταν με το όργανο του, οι άλλοι ήταν όλοι ερασιτέχνες μουσικοί. Από αυτούς, το πάθος του εκδοροσφαγέα Μάρκου για το όργανο και τα τραγούδια του τον έσπρωξαν στην πόρτα των πρώτων  δισκογραφικών εταιρειών. Αν ο Μάρκος κυνήγησε αλύπητα την δισκογραφική δημιουργία, ο Monsieur οργάνωσε το σχήμα. Και οι τέσσερις φίλοι και θαμώνες του καφενείου βαφτίστηκαν μεγαλοπρεπώς ως «η Τετράς, η ξακουστή του Πειραιώς» και με δύο τραγούδια του Μάρκου και άλλα δύο του Monsieur Μπάτη βγάζουν τους δύο πρώτους δίσκους τους. Και από εκεί ξεκινάει να γράφεται πια η ιστορία του ρεμπέτικου και των μπουζουκομπαγλαμάδων, τα οποία για χρόνια ακούγονταν στους τεκέδες και τα υπόγεια των νέων πόλεων που γιγαντώνονταν ταχύτατα, αλλά είχε πάνω όριο και αξεπέραστο ταβάνι τα σαντουροβιόλια των μικρασιατών προσφύγων, των μεγάλων  εκείνων μουσικών. Οι μαέστροι αυτοί ήταν όμως και εκείνοι που παρενέβησαν επί του ρεμπέτικου και από μουρμούρα και ψίθυρο του ταραφιού, του τεκέ και της φυλακής το έκαναν γάργαρο ποτάμι στα στόματα και τις καρδιές όλων των ανθρώπων. Ο Monsieur Γιώργος Μπάτης ήταν ένας βασικός καταλύτης γι’ αυτό.

Ο   μπουφετζής Γιώργος Μπάτης

Ο Γιώργος Μπάτης ήταν ιδιοκτήτης καταστήματος «υγειονομικού ενδιαφέροντος» (όπως θα λέγαμε σήμερα) δηλαδή «καταστηματάρχης της εστίασης» (όπως θα ξαναλέγαμε). Ήταν -για να το πούμε πιο απλά- μπουφετζής ή για να γίνει ακόμα πιο κατανοητός ο όρος στη νεοελληνική, ήταν Barista της εποχής του και μάλιστα πλουσιότερος σε ταλέντο και φαντασία από τους διαδόχους της τέχνης του. Μπορεί να μην έφτιαχνε καρδούλες με αφρόγαλα αλλά έφτιαχνε όσες φουσκάλες του παράγγελναν, στο καϊμάκι του καφέ και ήξερε ακριβώς τη θερμοκρασία που έπρεπε να πατήσει τον αργιλέ για τον πελάτη. Ήξερε το καλό και το άγριο ποτό, όπως τους καλούς και τους άγριους πελάτες και όλους τους κουλάντριζε. Άλλωστε οι πελάτες της εποχής ήταν λίγο «ιδιότροποι»

Ως μπουφετζής ο Μπάτης, μέλος της πιάτσας του Πειραιά που ήταν λιμάνι και είχε μέρη που σύχναζαν ναυτικοί από όλα τα μέρη της γης, είχε πλούσιες εμπειρίες. Επίσης είχε επαφή ως θεατής, με την πρωτόγονη στην Ελλάδα τότε, τέχνη του κινηματογράφου. Επιπλέον, ο ίδιος δήλωνε και δάσκαλος ευρωπαϊκών χορών. Έτσι είχε μέσα του το απαραίτητο υλικό για να εμπνευστεί τον «Μπουφετζή» του

Η δημόσια Ιστορία αλλά και μελετητές του ρεμπέτικου ή μουσικοί, τεκμηριώνουν πως για τη μουσική του «Μπουφετζή» ο Μπάτης χρησιμοποίησε τη μελωδία ενός άλλου σκοπού, από το  1919-1920, των υπερατλαντικών συναδέλφων του, δηλαδή των μπαρ της Αμερικής και μάλιστα από την εποχή που πρωτοεφαρμόστηκε η ποτοαπαγόρευση. Και ο τίτλος του σκοπού είναι άκρως περιγραφικός (How dry I am) του πελάτη που λαχταρά τον μπουφέ (το μπαρ) με τα -παράνομα τότε- αλκοολούχα ποτά του.

Ο Μπάτης μπορεί να ψάρεψε τον σκοπό από τον κινηματογράφο (ο Τσάρλι Τσάπλιν τον είχε χρησιμοποιήσει για μουσική επένδυση βουβής ταινίας του, πριν ακόμα τους «Μοντέρνους Καιρούς» (1936), όπου είναι μέρος του soundtrack) ή να τον άκουσε από Αμερικάνο ναυτικό στον Πειραιά. Πάντως, είτε Αμερικάνος είτε Έλληνας, ο Μπουφετζής ως έννοια, παραμένει μέρος του παγκόσμιου και συλλογικού, μουσικού υποσυνείδητου.

Γιώργος Μπάτης - Μάρκος Βαμβακάρης

Κλείνουμε με δύο ιστορίες από τη βιογραφική έκδοση «Μάρκος Βαμβακάρης – ο Άγιος μάγκας»,  όπου ο Στέλιος Βαμβακάρης μιλά για τον πατέρα του στον Μάνο Τσιλιμίδη (εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ 2005).

Ο Γιώργος  Μπάτης και η «Τετράς» έχουν πάει για να παίξουν στην Κρήτη. Εκεί τους τελειώνουν τα λεφτά και ο Μπάτης θυμάται την παλιά του «τέχνη», εκείνη του «πλανόδιου φαρμακοποιού». Έτσι με κράχτη τον ίδιο, αρχίζει να πουλάει ψεύτικα σκονάκια και μαντζούνια για να εισπράξει χρήματα από ευκολόπιστους χωριανούς. Πούλαγε μια «θαυματουργή σκόνη»*, που θεράπευε τον πονόδοντο και έκανε καλό στα δόντια. Μπορείτε να φανταστείτε τι ακριβώς ήταν αυτή η «σκόνη» αφηγείται ο Στέλιος Βαμβακάρης.

Μία άλλη μέρα, δυο γέροντες Κρητικοί του ζήτησαν να πάει στο κτήμα τους και να τους σώσει. Από εκεί ακολουθεί η διήγηση το Στέλιου Βαμβακάρη: «Λέει ο Μπάτης στον Στράτο που εκτελούσε χρέη βοηθού, πάρε το βαλιτσάκι με τα σέα και πάμε στο κτήμα να δούμε τι γίνεται. Το πρόβλημα λοιπόν που αντιμετώπιζαν οι Κρητικοί, ήταν ότι ένας γάιδαρος που είχαν, ήταν σε παροξυσμό και δεν μπορούσε να τον πλησιάσει κανείς, γιατί κλώτσαγε σαν τρελός. Ο Μπάτης λέει στους ιδιοκτήτες του, πηγαίνετε έξω από τον στάβλο και αφήστε εμάς να κάνουμε τη δουλειά μας. Εκεί λοιπόν η θρυλική τετράς κλεισμένη στον στάβλο, έβγαλε το φάρμακό της και άρχισε να μαστουριάζει, κάνοντας “ανάποδες” με τον γάιδαρο, μέχρι που έπεσαν τα αυτιά του ζωντανού και την άκουσε στέρεο.

Βγαίνει η τετράδα έξω από τον στάβλο σαν να μην τρέχει τίποτα, τους δίνουν όλο χαρά οι Κρητικοί και 100 δραχμές για το θαύμα.Τα θαύματα όμως μερικές φορές δεν κρατάν για πάντα και όταν ξεμαστούρωσε ο γάιδαρος, κλώτσησε πάλι τον ιδιοκτήτη του. Δεν ήθελαν και πολύ οι Κρητικοί και βγήκαν να κυνηγήσουν τους απατεώνες κτηνιάτρους, οι οποίοι κρύφτηκαν στο λιμάνι και κατάφεραν και έφυγαν με το πρώτο πλοίο, με τον τρελό Μπάτη να κουνάει μάλιστα και λευκό μαντήλι στους Κρητικούς που τους έψαχναν να τους σκοτώσουν».

Ο Γιώργος Μπάτης (ή Αμπάτης ή Τσορός, όπως ήταν το κανονικό του όνομα), ακόμα και αν δεν εορτάζεται ως άγιος, πρέπει να διαθέτει τη δική του θέση στο εικονοστάσι των αγίων του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού. Ήταν αυτός, μαζί με τον Μάρκο Βαμβακάρη, τον Στράτο Παγιουμτζή και τον Ανέστη Δελιά, που έβγαλαν τα μπουζούκια και το ρεμπέτικο στο φως του ήλιου και στο κατόρθωμα τους αυτό πάτησαν ταλαντούχοι μουσικοί και εμπνευσμένοι  δημιουργοί για να συνθέσουν την μεγάλη εικόνα της σύγχρονης ελληνικής, λαϊκής μουσικής.

Πάτησαν και ατάλαντοι, αλλά αυτοί επιβιώνουν μέχρι σήμερα στα σκυλάδικα και στις μεγάλες πίστες. Ο Μπάτης δεν θα τα περιφρονούσε αυτά αν ζούσε, αφού εκεί θα έβρισκε  πρόθυμη πελατεία για τα «φαρμακευτικά σκευάσματα του

_______________

* Συνήθως αυτοί οι πλανόδιοι πουλούσαν τριμμένο κεραμίδι ως «θαυματουργόν φάρμακον»  εξ Αμερικής» αλλά θα μπορούσε να είναι και οτιδήποτε άλλο τρίβεται.

Πηγές:

Ρεμπέτικο Φόρουμ

Songfacts: How dry I am

«Μάρκος Βαμβακάρης – ο Άγιος μάγκας»,  Μάνος Τσιλιμίδης (εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ 2005)

Αγώνας της Κρήτης: Όταν ο Βαμβακάρης, ο Μπάτης και άλλοι θρυλικοί ρεμπέτες γιάτρευαν με χασίσι αγριεμένους γαϊδάρους στην Κρήτη!

Ο αναγνώστης της Attica Voice, Σ.Γ. μας έστειλε ένα μικρό κειμενάκι που μυρίζει Άνοιξη και πασχαλιά. Αφορά στα λούπινα, τον πικρό καρπό που έθρεψε τον πεινασμένο πληθυσμό στους δύσκολους καιρούς, αλλά και αποτελούσε τον «πασατέμπο» παιδιών, εφήβων και νέων γενικά, στις εκδρομές του παλιού καιρού. Το αναδημοσιεύουμε μαζί με δικές του φωτογραφίες και μία παραπομπή για περισσότερες πληροφορίες.

Ιστορίες για τα λούπινα μπορείτε να βρείτε μέσα σε αφηγήσεις ανθρώπων που έζησαν την πείνα της Κατοχής, τους μαυραγορίτες, τους παλιούς μυλωνάδες ή απλά τους πιτσιρικάδες των αρκετά παλιών δεκαετιών του αιώνα μας

Λούπινα, λουμπούνια, λουμπουνάρια

[Lupinus pilosus, Lupinus angustifolius]

"Την Τυρινή βδομάδα τα βάναμε τα λούπινα στο μούσκιο να φουσκώσουνε. Μετά τα βράζαμε στο καζάνι μέχρι να βγαίνει η φλούδα τους. Ύστερα τα βάναμε σε τσουβαλάκι και τα πηγαίναμε στη θάλασσα να ξεπικρίσουνε. Τα αφήναμε εκεί, ή όπου αλλού είχε κανείς χωράφι να βγαίνει στη θάλασσα, δυο-τρεις μέρες και μετά τα τρώγαμε. Τα βάναμε στο στόμα μας και φτύναμε τη φλούδα. Τα τρώγαμε την Καθαρή Δευτέρα αλλά και όλη τη βδομάδα εκείνη που νηστεύαμε και το λάδι.

Μήπως είχαμε και τίποτα άλλο;

Μας φαινόντανε πεντανόστιμα…"

  Διαβάστε και https://www.kosvoice.gr

ΠΑΣΧΑΛΙΝΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ (24/4/2022): Φωτογραφίες που μας έστειλε ο αναγνώστης μας Σ.Γ, από τον χέδρωπα (τον καρπό που χαρακτηρίζει πολλά ψυχανθή) του λούπινου.Οι φωτογραφίες αποτυπώνουν τον ωριμάζοντα ακόμα καρπό του καθώς και τα σπέρματα του που είναι γεμάτα άμυλο και προϊόν τους είναι το αλεύρι που έζησε πολύ κόσμο στις δύσκολες εποχές, αλλά και διασκέδασε την "εφευρετική όσο και πεινασμένη  πιτσιρικαρία"

«Όπως ο πληθυσμός του χωριού τύγχανε αγροτικός, μια γυναίκα, της οποίας το όνομα χάθηκε στο βάθος του χρόνου, πήγε με το παιδί της κατά σύμπτωση στη θαλάσσια αυτή περιοχή για να βάλει (λουμπουνάρια) στη θάλασσα να γλυκάνουν, όπως συνηθίζουν να κάνουν ακόμα οι χωρικοί, οπότε είδε να αστράφτει πάνω στην επιφάνεια της θάλασσας το εικόνισμα.» (από το "Η εύρεση της θαυματουργού εικόνας Παναγιάς Κυράς στη Νίσυρο")

Το 1922 ήταν μία χρονιά που κατέστησε σαφή τη θέση της Ελλάδας μέσα στον διαρκώς διαμορφούμενο βαλκανικό, αλλά και ευρωπαϊκό χάρτη και έδειξε με τον πιο οδυνηρό τρόπο, πως το «ανάδελφον Έθνος» δεν ήταν (και δεν είναι ακόμα) τίποτε άλλο παρά ένα προτεκτοράτο των ισχυρών. Των ισχυρών κάθε εποχής, οι οποίοι χρησιμοποιούν τη χώρα και καθορίζουν τις σχέσεις τους με αυτήν με αποκλειστικό κριτήριο και γνώμονα το δικό τους όφελος.

Όπως είδαμε στα προηγούμενα μέρη του αφιερώματος μας, ο Βενιζέλος έχοντας πλήρη συνείδηση της διεθνούς πραγματικότητας αλλά και εκτιμώντας τις πιθανότητες σωστά, έζεψε την Ελλάδα και τον λαό της στο άρμα της «Εγκάρδιας Συνεννόησης» (της Αντάντ) βγαίνοντας νικητής μέσα από τη φωτιά του «Εθνικού Διχασμού» και τη σύγκρουση του με το παλάτι. Η Αντάντ πέτυχε να τον διορίσει πρωθυπουργό της χώρας στις 13/6/1917, έτσι ώστε δύο μέρες μετά -στις 15/6- η Ελλάδα να κηρύξει πόλεμο στις κεντρικές αυτοκρατορίες παίρνοντας έτσι θέση στο πλευρό της Συμμαχίας. Τα μέσα που χρησιμοποίησε η Αντάντ ήταν αρχικά ο βομβαρδισμός του Πειραιά και της Αθήνας από τους Γάλλους (Νοέμβριος του 1916), ο ναυτικός αποκλεισμός του νότιου τμήματος της χώρας από τον Ιανουάριο του 1917 και ο διαρκής βομβαρδισμός των ίδιων πόλεων, των Μάϊο του ίδιου έτους. Το αποτέλεσμα ήταν τελικά στις 15/6/1917, η Ελλάδα με πρωθυπουργό τον Βενιζέλο να μπει στον Α’ παγκόσμιο πόλεμο.

Παρά την καθυστερημένη είσοδο της Ελλάδας στον πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ, η χώρα επέκτεινε τα σύνορα της με την άδεια των Συμμάχων και τον Μάιο του 1919 αποβιβάζονται ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις στην Σμύρνη. Εκεί εγκαθίσταται ένα Κράτος εν Κράτει, με αρμοστή τον Αρ. Στεργιάδη και με αποστολή την εφαρμογή των όρων της Συνθήκης του Μούδρου (30/10/1918).

Ο Στεργιάδης ως αρμοστής επιδιώκει την αποκατάσταση της κοινωνικής ειρήνης στην πόλη της Σμύρνης και παράλληλα την αποκατάσταση των βασικών κοινωνικών δομών της. Έργα εξαιρετικά δύσκολα και τα δύο. Τα καταφέρνει όμως για τους επόμενους 30 μήνες της αρμοστείας του.

Αφού κάναμε μία περίληψη των προηγούμενων τμημάτων του αφιερώματος μας, φτάνουμε στο 1920. Ο ελληνικός στρατός άρχισε να προελαύνει στην μικρασιατική ενδοχώρα. Το καλοκαίρι του 1920 προχώρησε σε βάθος 100-150 χλμ. Η προέλαση αυτή είχε την υποστήριξη των Βρετανών, όχι όμως και των υπόλοιπων μελών της Αντάντ. Αφενός οι Ιταλοί είχαν αποχωρήσει από τη Συνδιάσκεψη Ειρήνης των Παρισιών αφού διεκδικούσαν την αποστολή στρατού κατοχής στην περιοχή για τον εαυτό τους, αλλά Άγγλοι, Γάλλοι και Αμερικανοί ανάθεσαν την αποστολή στην Ελλάδα (βλ. σχετικά). Αφετέρου οι Γάλλοι διαβλέποντας ειiκράτηση του Κεμαλικού κινηματος και της τουρκικής αντίστασης, προσεγγίζουν τον Μουσταφά Κεμάλ. Η προσέγγιση αυτή είχε τις ρίζες της σε επιχειρηματικά συμφέροντα και τους σχεδιασμούς τους για τα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής. Οι Άγγλοι ήδη δούλευαν από καιρό στο συγκεκριμένο θέμα με όπλο τους τη μυστική διπλωματία και την Intelligence Service. Ο κατάσκοπος τους που δούλευε στο θέμα, προκαλώντας αραβικές εξεγέρσεις μέσα σα τότε Οθωμανικά εδάφη, ο  Έντουαρντ Λώρενς έμεινε γνωστός ως «ο Λώρενς της Αραβίας». Έτσι τα Γαλλικά συμφέροντα οδήγησαν στην αναζήτηση ενός ισχυρού «συνεργάτη» που τον βρήκαν στο πρόσωπο του Μουσταφά Κεμάλ. Ήδη λοιπόν από το 1919 έχουν ξεκινήσει διερευνητικές επαφές των Γάλλων με τον Μουσταφά Κεμάλ.

Oι Βρετανοί ανησυχούσαν για την αντίσταση των Τούρκων εθνικιστών καθώς επίσης και ότι οι ιταλικές δυνάμεις θα επιχειρούσαν να καταλάβουν τη Σμύρνη. Έτσι ενθάρρυναν τους Έλληνες να στείλουν στρατεύματά τους στη Σμύρνη και να συνεχίσουν την προέλαση τους καταλαμβάνοντας ακόμα μεγαλύτερο τμήμα της Μικράς Ασίας. Ο μέχρι τότε συνεπής γαλλόφιλος Βενιζέλος δεν αντιστάθηκε στην παρότρυνση των Άγγλων και με την υποστήριξη τους μέσα στην Αντάντ, προχώρησε προς τη μικρασιατική ενδοχώρα. Η προέλαση μάλιστα συνεχίστηκε και μετά τη συνθήκη των Σεβρών. Ο ελληνικός στρατός προέλαυνε  καταλαμβάνοντας περισσότερα εδάφη απ’ όσα είχαν περιληφθεί στη συνθήκη των Σεβρών (είχε υπογραφεί 28/7 ή 10/8 με το Γρηγοριανό ημερολόγιο). Οι Έλληνες από καιρό διεκδικούσαν αυτή την περιοχή, βασιζόμενοι στον ελληνόφωνο και ορθόδοξο πληθυσμό αλλά και στην ιστορική σημασία αυτών των εδαφών στην Κλασική Εποχή. Οι Βρετανοί ήθελαν πολύ να δουν την Ελλάδα να σταθεροποιεί τα εδαφικά κέρδη της, προελαύνοντας στην Ανατολία για να διαλύσουν το «εθνικιστικό κίνημα», σχολιάζει ο Nicholas Dunforth, ιστορικός και πολιτικός αναλυτής, ο οποίος δημοσίευσε το 2013 τον γαλλικό χάρτη Grece Moderne (ή σε ελεύθερη απόδοση, Μεγάλη Ελλάδα) του 1920

Γαλλικός χάρτης του 1920 (μετά τη Συνθήκη των Σεβρών) όπβς τον δημοσίευσε το 2013 ο N. Dunforth (πηγή: flickr)

Η Συνθήκη των Σεβρών (28/7 ή 10/8/1920

Η συνθήκη υπεγράφη στο προάστιο Σεβρ του Παρισιού μεταξύ των νικητών του Α’ παγκοσμίου πολέμου, δηλαδή των Συμμάχων και της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Η συνθήκη αυτή  σήμανε τον θάνατο της αυτοκρατορίας και επισημοποίησε τον διαμοιρασμό των εδαφών που κατείχε. Παράλληλα αποτέλεσε τη ληξιαρχική πράξη της γέννησης του κράτος της Τουρκίας.

Όλες οι παραχωρήσεις εδαφών προς την Ελλάδα, που είχαν γίνει στη διάρκεια της Συνδιάσκεψης Ειρήνης των Παρισίων αποτυπώθηκαν στο κείμενο της συνθήκης αυτής.

Με τη συνθήκη των Σεβρών η Ελλάδα προσαρτούσε

την ανατολική Θράκη μέχρι την Τσατάλτζα (άρθρο 27)

την Ίμβρο και την Τένεδο (άρθρο 84)

τη Λήμνο, τη Λέσβο, τη Χίο, τη Σαμοθράκη, τη Σάμο, και την Ικαρία (άρθρο 84)

Η ευρύτερη περιοχή της Σμύρνης αλλά και η ίδια η πόλη  (άρθρα 65 έως 83) «παραμένουσιν υπό την οθωμανικήν κυριαρχία. Ούχ ήττον η Τουρκία μεταβιβάζει εις την Ελληνικήν κυβέρνησιν την ενάσκησιν των κυριαρχικών αυτής δικαιωμάτων επί της πόλεως της Σμύρνης και των ειρημένων εδαφών. Εις ένδειξιν της κυριαρχίας ταύτης, η οθωμανική σημαία θα είναι διαρκώς υψωμένη επί εξωτερικού τίνος φρουρίου της πόλεως, υποδειχθησομένου υπό των Προεχουσών Συμμάχων Δυνάμεων.» Δηλαδή η Ελλάδα δεν προσάρτησε τη Σμύρνη αλλά τη διοικούσε υπό τους όρους των προεχόντων Συμμάχων. Και ας ονειρεύονταν άλλα οι μητροπολίτες και οι «μεγαλοϊδατιστές». Η ελληνική διπλωματία είχε μπροστά της ένα τεντωμένο σχοινί, πολλά μέτρα πάνω από το έδαφος και έπρεπε να βαδίσει πάνω του… Η σχοινοβασία προβλεπόταν να διαρκέσει πέντε (5) χρόνια μέχρι το τοπικό Κοινοβούλιο , με ψήφισμα από την πλειοψηφία των μελών να μπορεί να αιτηθεί στην Κοινωνία των Εθνών όπως η Σμύρνη με τα περίχωρά της ενσωματωθούν στο ελληνικό Βασίλειο. Ο καιρός πολύς αλλά τα γεγονότα έτρεχαν και τον προσπερνούσαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα.

Παρά το ότι η συνθήκη αποτελούσε έγγραφη αποτύπωση όσων είχαν προκύψει από τη Συνδιάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων, δηλαδή ένα «στρογγυλό τραπέζι» μεταξύ των μεγαλύτερων δυνάμεων της εποχής, με τη συμμετοχή εκπροσώπων μικρότερων χωρών που αποσκοπούσαν στο να κερδίσουν παλιές διεκδικήσεις τους, τώρα που ο κόσμος ξαναμοιραζόταν, δεν επικυρώθηκε ποτέ από κανένα κοινοβούλιο. Ούτε καν εκείνων που την συνυπέγραψαν. Ο κόσμος είχε αλλάξει γρήγορα από το 1919 που ήταν ο χρόνος της Συνδιάσκεψης. Τώρα ακόμα και τα προέχοντα μέλη της Αντάντ ήταν καχύποπτα μεταξύ τους ή είχαν ήδη αποχωρήσει από τη Συμμαχία. Ο Aμερικανός πρόεδρος  W. Wilson βλέποντας τις αναπτυσσόμενες έριδες μεταξύ Άγγλων και Γάλλων αποχώρησε διακριτικά και οι Ιταλοί δια του Β. Ορλάντο, είχαν τραβήξει τον δικό τους, ιμπεριαλιστικό δρόμο. Οι Άγγλοι περνούσαν στην επόμενη φάση της επιχείρησης τους για την κατάληψη των εδαφών που οδηγούσαν στα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής και η Ελλάδα ήταν χρήσιμο και πρόθυμο εργαλείο. Τέλος οι Γάλλοι είχαν ήδη ένα χρόνο πριν, επαφές με τον Μουσταφά Κεμάλ, τον οποίο θεωρούσαν το «δυνατό χαρτί» τους  για το μέλλον τους στην Εγγύς και Μέση Ανατολή.

Οι ελληνικές επιτυχίες μέχρι την κατάληψη της Σμύρνης αλλά και μετά από αυτήν, διευκόλυναν την Αντάντ να επιβάλει στον σουλτάνο τη συνθήκη των Σεβρών (καλοκαίρι 1920). Όμως, η απόλυτη απόρριψη της συνθήκης από τον Κεμάλ σε συνδυασμό με την ενίσχυση του τουρκικού εθνικού κινήματος αντίστασης έκαναν τους συμμάχους επιφυλακτικούς σχετικά με το κατά πόσο ο ελληνικός στρατός θα μπορούσε να επιβληθεί.

Ψυχολογικές προεκτάσεις

Στην Τουρκία υπάρχει ο όρος «Σύνδρομο των Σεβρών». Πρόκειται για την πεποίθηση πως ορισμένες εξωτερικές δυνάμεις, ιδιαίτερα δυτικές «συνωμοτούν για να αποδυναμώσουν και έπειτα να διαμελίσουν την Τουρκία». Ο παραπάνω όρος προέρχεται από την Συνθήκη των Σεβρών, η οποία όριζε ότι τα εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας θα διαμελιστούν ανάμεσα στο Κουρδιστάν, την Αρμενία, την Ελλάδα, τη Βρετανία, τη Γαλλία, και την Ιταλία. Η Τουρκία θα διατηρούσε ορισμένα εδάφη γύρω από την Άγκυρα. Είναι μία τρανταχτή απόδειξη της συγγένειας μας ως Έλληνες με τους γείτονες. Δεν είναι αδικαιολόγητη όμως και η Ιστορία δεν σταματά να την επιβεβαιώνει. Τα πιόνια των μεγάλων πάντα θα βρίσκουν εχθρούς εκεί που θέλουν οι μεγάλοι νομείς και δεν θα καταλάβουν ποτέ πως είναι οι αναλώσιμοι της σκακιέρας. Τα πιόνια καταναλώνονται για να επικρατήσουν οι στρατηγοί, οι πύργοι, ο βασιλιάς και η βασίλισσα.

Η τύχη της Συνθήκης των Σεβρών

Η συνθήκη δεν εφαρμόστηκε ποτέ καθώς οι τούρκοι κέρδισαν σε όλα τα μέτωπα του Τουρκικού Πολέμου της Ανεξαρτησίας (όπως είναι γνωστός ο πόλεμος που διεξήχθη από τον Οκτώβριο του 1914 μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1922 με επίκεντρο τις μάχες που δόθηκαν από το 1919 ως το 1922.

Ελλάδα: Εκλογές εν μέσω πολέμου

Ο Βενιζέλος αποφασίζει να προχωρήσει σε εκλογές στις 25 Οκτωβρίου του 1920, ενώ οι πολεμικές επιχειρήσεις μαίνονται στην ανατολή. Οι πιέσεις από την αντιπολίτευση είναι συνεχείς και ο Βενιζέλος, ήδη ανακηρυγμένος  ως «άξιος της Ελλάδος ευεργέτης και σωτήρας της πατρίδος» από το κοινοβούλιο, μετά τη συνθήκη των Σεβρών, πιστεύει πως είναι η κατάλληλη ώρα. Ο διαρκής πόλεμος επί δέκα και πλέον χρόνια, παρά τα εντυπωσιακά κέρδη του, έχει κουράσει τον λαό. Μάλιστα ενώ αρχικά οι υποστηρικτές της συμμετοχής της Ελλάδας στον πόλεμο ήταν τα λαϊκά στρώματα και η άρχουσα, αστική τάξη, σε αντίθεση με τους μικροαστούς που είχαν ταχθεί υπέρ της βασιλικής άποψης για «διαρκή ουδετερότητα», τώρα συντάσσονται με τους μικροαστούς. Ο πόλεμος έχει γονατίσει τους πάντες και αυτό αποτυπώνεται στην κάλπη. Βοήθησε με τον τρόπο της και σχετική επιχείρηση νοθείας και τελικά ο «άξιος της Ελλάδος ευεργέτης» δεν εκλέγεται ούτε καν βουλευτής.

Νικήτρια των εκλογών του Νοεμβρίου του 1920 ήταν η «Ηνωμένη Αντιπολίτευσις» που αποτελούταν από τον συνασπισμό του Κόμματος των  Εθνικοφρόνων, του Συντηρητικού Κόμματος, του Μεταρρυθμιστικού Κόμματος και άλλων μικρότερων. Το Σοσιαλιστικό και Εργατικό κόμμα (ΣΕΚΕ) κατέβηκε αυτόνομα, αλλά δεν εξέλεξε βουλευτή. Οι νικητές είχαν αρχηγό τον Δημήτριο Γούναρη και εξέλεξαν  πρωθυπουργό κατόπιν τον Δ. Ράλλη.

Οι αντιβενιζελικοί νικητές διενήργησαν το δημοψήφισμα του 1920 για την επαναφορά του Κωνσταντίνου και ο βασιλιάς επανήλθε. Ο «άξιος της Ελλάδος ευεργέτης» αυτοεξορίστηκε στο Παρίσι, αγαπημένος τόπος αυτοεξορίας των Ελλήνων πολιτικών έκτοτε. Ο μετριοπαθής πολιτικός Κ. Ζαβιτσιάνος, του κόμματος της Προοδευτικής Ενώσεως έγραψε: «Η ενέργεια εκλογών το 1920 ουδαμόθεν εδικαιολογείτο. Μεγαλύτερον πολιτικόν σφάλμα ήτο αδύνατον να διαπραχθή». Και η φράση του αυτή έμελλε να δικαιωθεί πολύ σύντομα.

Η επαναφορά του βασιλιά θεωρείται πράξη εχθρική από τους πρώην συμμάχους

Αν κάτι μπορεί να σημαίνει για την ιστορία, να σημειώσουμε εδώ πως στις γαλλικές εκλογές την ίδια περίοδο, ούτε ο Κλεμανσώ, ο νικητής του Α’ παγκοσμίου πολέμου, μπόρεσε να εκλεγεί ξανά.

Πηγές:

Συνθήκη των Σεβρών (βλ. pdf παραπάνω)

«"Η Μηχανή του Χρόνου": «Η Βενιζελική απόφαση για την αποβίβαση του Ελληνικού στρατού στην Σμύρνη». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Μαρτίου 2015. Ανακτήθηκε στις 14 Νοεμβρίου 2014.
«Η ελληνική απόβαση στη Σμύρνη».