Είμαστε λίγοι αυτοί που παλεύουν ενάντια στο Κακό
Θυμάστε την Magnolia grandiflora –τη Μανόλια κατά το κοινώς λεγόμενο- που «παραχώρησε τη θέση της με το έτσι θέλω του δημάρχου (:)) σε έναν κατ’ ευφημισμό «οικίσκο» της Ανταποδοτικής Ανακύκλωσης;
Θυμάστε το ότι το δέντρο είχε απομακρυνθεί άρον-άρον και «αναιτιολόγητα» για τους κοινούς θνητούς, στις 28/8/2020;
Θυμάστε πως απεδείχθη το ότι οι «γνώστες» ενώ δεν υπήρχε απόφαση Δημοτικού Συμβουλίου, οι «αρχηγοί» και τα φερέφωνα τους, αποδεδειγμένα προκατέβαλλαν (και προφανώς εκμαίευσαν) την απόφαση του δημοτικού συμβουλίου αρ. 158 της 9/9/2020 ήτοι 12 μέρες μετά!!!! με την οποία «εγκρίθηκε η τοποθέτηση στο σημείο οικίσκου της Ανταποδοτικής Ανακύκλωσης ΑΕ»;
Θυμάστε τις δηλώσεις του πανεπιστήμονα δημάρχου πως το δέντρο μεταφέρθηκε σε «κατάλληλο χώρο» και θα μεταφυτευθεί τον Νοέμβριο, που είναι η κατάλληλη εποχή; Από τη μεταφορά του, αγνοείται η τύχη του (αν δηλαδή έχει επιβιώσει)
Θυμάστε την περιπαικτική προς την κοινή λογική, αλλά και προς τους δημότες, φύτευση μίας μικρούλας Μανόλιας, ακριβώς πίσω από τον οικίσκο και στη σκιά του πολύ μεγαλύτερου φοινικοειδούς; Ενός δενδρυλλίου στριμωγμένου και ασφυκτιούντος, τοποθετημένου χωρίς μελέτη και στη χρεία ενός τοπικού δικτατορίσκου να προσποιηθεί πως αποκατέστησε την ισορροπία, χωρίς όμως να το εννοεί;
Η πρώτη σελίδα των πρακτικών της απόφασης 158/9-9-2020 που το Δ.Σ. ενέκρινε την εγκατάσταση "οικίσκου" και συνεπως την απομάκρυνση της Μανόλιας, η οποία είχε απομακρυνθεί από τθις 28/8
Όλα αυτά τα γελοία –στην καλύτερη περίπτωση- συμβαίνουν στην «επικράτεια» ενός αυτοδιοικητικού, που προσβάλλει τελικά τον συγκεκριμένο προσδιορισμό και το νόημα του. Το θέμα όμως είναι πως υπάρχει και συνέχεια στο θέμα «Ανταποδοτική Ανακύκλωση Α.Ε.» και μάλιστα τέτοια που αφήνει μία έντονη και αποκρουστική οσμή πίσω της. Μία οσμή διαπλοκής και πρόκρισης οργανωμένων συμφερόντων έναντι της κοινής ωφέλειας.
Διαβάζουμε στους Ενωμένους Ρεπόρτερ και τον ιστότοπο τους, Reporters United πως «Σύμφωνα με Εισηγητικό Σημείωμα του Ελληνικού Οργανισμού Ανακύκλωσης (ΕΟΑΝ), του φορέα του Υπουργείου Περιβάλλοντος που είναι υπεύθυνος για την εφαρμογή πολιτικής ανακύκλωσης, η Ανταποδοτική Ανακύκλωση ΑΕ έχει αποτύχει σχεδόν καθολικά στους στόχους ανακύκλωσης συσκευασιών («Μην επιτυγχάνοντας για κανένα έτος κανέναν από τους επτά στόχους ανάκτησης / ανακύκλωσης αποβλήτων συσκευασίας») και η λειτουργία της παρουσιάζει διαχρονικά προβλήματα. Τα ευρήματα αυτά οδήγησαν τη διεύθυνση Εναλλακτικής Διαχείρισης του ΕΟΑΝ στην απόφαση να μην εισηγηθεί την ανανέωση της άδειας της εταιρείας.»
Και τα ερωτήματα που ανακύπτουν σε τοπική κλίμακα είναι:
Πολλά τα ερωτήματα, άρα και πολλές οι πιθανές απαντήσεις, πολλά και τα περιθώρια να σκεφτεί κανείς τα χειρότερα. Είμαστε τόσο πολύ συνηθισμένοι άραγε στο να επιβάλλεται άνωθεν η βούληση του ενός και της αυλής του;
Θα μπορούσε να είναι η λύση στο πρόβλημα της ανεργίας. Στον δήμο «της καρδιάς μας», στον δήμο – «πρότυπο» οι ιδέες δεν στερεύουν ποτέ. Απόδειξη η ανάρτηση στη Διαύγεια, απόφασης δημάρχου, η οποία αναθέτει «Υπηρεσίες διαχείρισης ήπιου καθαρισμού Ρέματος Αγίας Παρασκευής στην διαδρομή από ΕΠΑΛ μέχρι Μέγα Ρέμα » στον κατάλληλο αγρότη -παραγωγό.
https://diavgeia.gov.gr/doc/
Πριν από μερικές μέρες, στη γιορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου, κατά το εορτολόγιο, ημέρα Σάββατο για το 2020, εορτάστηκε από Δέσποινες, Μαρίες, Παναγιώτηδες και άλλους με σχετικά ονόματα, που έχουν επιλέξει για την ονομαστική τους εορτή, τη συγκεκριμένη ημερομηνία. Γιορτάστηκε εν μέσω πανδημίας μεν, αλλά γιορτάστηκε. Αναγκαστικά σεμνά και ήσυχα, όπως άλλωστε θα άρμοζε σε μία μεγάλη θρησκευτική γιορτή, οποιασδήποτε θρησκείας.
Επειδή στη χώρα μας, πάνω στην ανάγκη (της Πολιτείας;) της εμβάθυνσης της πίστης για την «εξ ουρανού βοήθεια», οι γάμοι μεταξύ θρησκευτικών εορτών και εθνικών προτύπων (στερεοτύπων ή εμμονών θα μπορούσαμε άνετα να πούμε) είναι συχνοί, η ίδια ημέρα θεωρείται ως ημέρα γιορτής των ενόπλων δυνάμεων. Έτσι τουλάχιστον καταγράφεται -από το 1975 μέχρι σήμερα- στον κατάλογο των εθνικών εορτών, αφού όπως μας πληροφορεί και το sansimera «Κάθε χρόνο στις 21 Νοεμβρίου, ανήμερα της Εορτής των Εισοδίων της Θεοτόκου, γιορτάζεται η Ημέρα των Ενόπλων Δυνάμεων με πρωτοβουλία της Ελληνικής Πολιτείας…» (Πηγή: ό.π)
Η γιορτή λοιπόν και η εθνική ημέρα παντρεύτηκαν με κουμπάρα και προξενήτρα την «Πολιτεία» και γιορτάζονται ομού ως ζεύγος, εδώ και 45 χρόνια. Παράλληλα, το διογκούμενο φρόνημα, μέσα στα χρόνια, προχώρησε σε μία ομογενοποίηση των ημερών, μέχρι που σήμερα έχει χαθεί η διάκριση μεταξύ «εθνικής ημέρας» και «θρησκευτικής εορτής». Μέσα στο (βαρβαριστί αποκαλούμενο) «ελληνορθόδοξο» καμίνι, χυτεύθηκε ακόμα μία διπλή γιορτή. Όπως η 25η Μαρτίου, η 26η Οκτωβρίου ή διάφορες ημερομηνίες απελευθέρωσης πόλεων, που έπρεπε να συμπίπτουν με θρησκευτικές γιορτές, κατά προτίμηση προστατών αγίων.
Τέλος πάντων, αυτά είναι θέματα για ξεχωριστές αναρτήσεις. Θεματικές και σαφώς πιο εστιασμένες. Σε αυτήν εδώ την ανάρτηση, με τον χαριτωμένο ή σκαμπρόζικο αν προτιμάτε, τίτλο «Ζήτω η τρέλα», θέλαμε απλά να καταδείξουμε έναν ιδιαίτερο εορτασμό της ημέρας, όπως κυκλοφόρησε στη σύγχρονη «πλατεία», δηλαδή τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης και πιο συγκεκριμένα το facebook.
Την 21η Νοεμβρίου του 2020, φυλλομετρώντας ιστοσελίδες και προφίλ, πέσαμε στην παρακάτω ανάρτηση
Δηλαδή, σαν να μην έφτανε το ζεύγος θρησκευτική γιορτή + εθνική ημέρα, ο διαχειριστής του προφίλ μας νουθετεί και μας τονίζει και την υποχρέωση (πρέπει) να θεωρούμε ταυτόσημα της ημέρας την ενότητα, τον σεβασμό και την αλληλεγγύη μεταξύ μας. Προφανώς για να καλύψει το κενό που αφήνουν οι άλλες δύο εθνικές εορτές, αφού έτσι το αισθάνεται.
Θα μπορούσε να θεωρηθεί απλό νοηματικό σφάλμα, ολίσθημα ή έκφραση πλεονάζοντος ζήλου, αλλά το όλο κείμενο και ειδικά με τη χρήση των εναρκτήριων κλητικών «Φίλες και φίλοι» και του διδακτικού ύφους (μετά της επίτασης του πρέπει), δείχνει πως πρόκειται για ένα ποστάρισμα, δηλωτικό παρουσίας. Σαν τους πανηγυρικούς της ημέρας που εκφωνούν δήμαρχοι, βλαχοδήμαρχοι, αντιδήμαρχοι, γυμνασιάρχες, επιθεωρητές της εκπαίδευσης και άλλοι «επικεφαλής». Ο εορτασμός ως ευκαιρία. Το «μη με λησμόνει» των περί την εξουσία.
Είναι μία ακόμα δυνατότητα που προσφέρουν τα ΜΚΔ (είπαμε: μέσα κοινωνικής δικτύωσης). Είναι η δυνατότητα του να εκφωνεί ή να απευθύνει γραπτώς, πανηγυρικό ο καθένας. Μετά ή άνευ λόγου γνώσεως, δεν έχει καμία σημασία.
Αυτό το τελευταίο γίνεται πιο σαφές στη δεύτερη πρόταση, όπου μέσα σε κήπο θαυμαστικών γράφει (η ορθογραφία και η δακτυλογράφηση διατηρούνται ακέραιες) «Με πίστη Δόξα και Τιμή στα ένοπλα αδέλφια μας που προσφέρουν τόσα πολλά στο Έθνος οποτεδήποτε τους ζητηθεί». Ολίγον από στρατολαγνεία, ολίγον από σύγχυση, φτιάχνουν έναν άσχημο συνειρμό. Γιατί στα «ένοπλα αδέλφια» του συντάκτη ανήκουν και η Αστυνομία ή τα ΜΑΤ, που όποτε τους ζητήθηκε έσπασαν κεφάλια εργαζομένων, συνδικαλιστών, συνταξιούχων, μαθητών, φοιτητών και άλλων ονειροπαρμένων που νομίζουν πως η διαμαρτυρία αποτελεί δικαίωμα.
Με λίγα λόγια, σε καιρούς αστυνομοκρατίας, φόβου, κατατρομοκράτησης από την επίσημη πολιτεία (που οφείλει να «προστατεύει τον πολίτη»), το δηλωτικό παρουσίας (ή η υπονοούμενη ανησυχία «μη με ξεχνάτε – είμαι ακόμα εδώ») έχει φαιές αποχρώσεις.
Το ανησυχητικό είναι τελικά το ότι ο διαχειριστής του προφίλ που έκανε τη συγκεκριμένη ανάρτηση, θεωρεί (βάσιμα;; ) ότι γίνεται ελκυστικός με αυτόν τον τρόπο. Θεωρεί δηλαδή ότι υπάρχει κοινό που έλκεται από τα «Ζήτω» και πιο πολύ, όταν αυτά απευθύνονται σε ένοπλα «αδέλφια» αδιακρίτως; Αν αυτό ισχύει, είναι απλά τρομακτικό. Και για τον καθένα μας μεμονωμένα και για την πόλη ή τη χώρα ως σύνολο. Δείχνει το πόσο ευάλωτοι είμαστε τελικά ως λαός στους επαπειλούμενους κινδύνους. Γιατί δεν υπάρχει πιο ευάλωτος λαός, από τον «κατά φαντασίαν πολέμαρχο», τον «κατά φαντασίαν περιούσιο» ή τον κατά φαντασίαν πολιτικό
Εμείς, αποφεύγοντας τις πολεμικές ιαχές, απλά αρκούμαστε να φωνάξουμε «ΖΗΤΩ Η ΤΡΕΛΑ!»
ΥΓ: Με τόσο εγκλεισμό, με τόσο Άδωνι και άλλους «ομότεχνους και ομόσταυλους» του που κατακλύζουν αυτές τις μέρες τα ΜΚΔ, το «Ζήτω η τρέλα» κοντεύει να αντικαταστήσει το «καλημέρα» στην καθημερινότητα μας.
«Οποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει.»
Μάνος Χατζιδάκις
Τι να πούμε τότε, για εκείνους που διαφήμιζαν το τέρας;
«Εγκληματική οργάνωση» έκρινε πριν λίγες μέρες το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων την νεοναζιστική εθνικιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής. Λίγο καθυστερημένα ήρθε βέβαια, αυτή η κρίση των αστικών θεσμών. Διότι το αντιφασιστικό κίνημα αλλά και το ευρύτερο λαϊκό κίνημα είχαν αποφανθεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια (ήδη από τη δεκαετία του '80) για το νεοναζιστικό μόρφωμα και όλα αυτά τα χρόνια έχουν δώσει τις αρμόζουσες απαντήσεις στα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής.
Δυστυχώς, όμως, κάποιοι αντί να προσλάβουν τα μηνύματα του αντιφασισμού και να τσακίσουν το φίδι πριν καν ξεμυτίσει από το αυγό, επέλεξαν αντίθετα, να προβάλλουν μηντιακά αυτή την συμμορία, να την ξεπλύνουν και να συμβάλλουν στο γιγάντεμα του φασιστικού τέρατος. Ένα πολύ καλό άρθρο γι’ αυτούς που έθρεψαν το τέρας του φασισμού ανέβηκε πρόσφατα στο ιστολόγιο atticavoice.gr. Το άρθρο καταλήγει με την προτροπή «και ας μη ξεχνάμε και τα τοπικά μέσα και τις πρωτοβουλίες τους για την προώθηση των ναζί» χωρίς όμως να επεκτείνεται ειδικότερα σε αυτά τα μέσα. Ένα τέτοιο μέσο λοιπόν, ήταν το δημοφιλές στην τοπική κοινωνία της Ραφήνας, ιστολόγιο rpn. Δεν ήταν φυσικά το μοναδικό τοπικό μέσο που στήριξε την Χρυσή Αυγή, ήταν όμως ένα μέσο που είχε σχετικά ψηλή αναγνωσιμότητα στην ανατολική Αττική και που, όπως θα δείξουμε στη συνέχεια, λειτούργησε τελικά σαν γραφείο τύπου των νεοναζί.
26 Σεπτεμβρίου 2020, ώρα 23:30. Κόσμος βγαίνει από τον κινηματογράφο ΑΕΛΛΩ της Ραφήνας. Χαμογελαστοί οι περισσότεροι (από όσους προλάβαμε να ρωτήσουμε) δηλώνουν ικανοποιημένοι από το θέαμα που παρακολούθησαν, για τις σχεδόν 3,5 προηγούμενες ώρες.
«Ήταν πράγματι σπουδαίο φεστιβάλ, με φρέσκιες ταινίες, νεανική έμπνευση και προπάντων, μία εντελώς νέα και πρωτοποριακή κινηματογραφική εμπειρία για την πόλη».
Αυτή ήταν, λίγο έως πολύ, η σταθερή πρόταση που περιέγραφε για τους περισσότερους, την εμπειρία που έζησαν το διήμερο 25 και 26 Σεπτεμβρίου 2020. Ένα διήμερο που διεξήχθη εν μέσω πανδημίας και σε ένα περιβάλλον διαμορφωμένο έτσι, ώστε να αποτρέπει την κοινή εμπειρία της τέχνης. Με κλειστά τα θέατρα και τους χειμερινούς κινηματογράφους να μη μπορούν να ανοίξουν. Με περιορισμούς και απαγορεύσεις, για την προστασία του Εθνικού Συστήματος Υγείας και αυξανομένων των κρουσμάτων της COVID-19, ένα ενδεχόμενο τοπικό ή και εθνικό Lock down να καραδοκεί. Και όμως….
Η δίψα για τη νέα, τη φρέσκια κινηματογραφική πρόταση, η διάθεση παρακολούθησης μίας κινηματογραφικής γιορτής, ώθησε τους κινηματογραφόφιλους (και όχι μόνο της περιοχής) να επισκεφτούν το φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους της Ραφήνας -2020. Τηρώντας όλα τα μέτρα ασφαλείας, τις αποστάσεις μεταξύ των θεατών, την σχολαστική καθαριότητα με αντισηπτικά και σαπούνι, κατά τη διάρκεια των προβολών, τη χρήση μάσκας, ήρθαν και παρακολούθησαν και τη δεύτερη μέρα του φεστιβάλ. Παράλληλα, η αλλαγή του καιρού σε σχέση με την πρώτη μέρα, ήταν μία άλλη μικρή δυσκολία που καλούνταν οι θεατές να ξεπεράσουν. Ο αέρας που είχε παραδροσίσει και οι ψυχρές ριπές του, ήταν ένας επιπλέον αρνητικός παράγοντας για την επιτυχία του Φεστιβάλ. Τέλος, ήταν και η διάρκεια των προβολών της δεύτερης μέρας, η οποία ήταν μεγαλύτερη από εκείνη της πρώτης (3,5 ώρες).
Απέναντι σε κάθε αντίξοο παράγοντα, αποδείχθηκε στην πράξη η δύναμη της αληθινής τέχνης και η υψηλή ποιότητα της κινηματογραφικής εμπειρίας, που μας έφερε το FESTIVAL PSAROKOKALO. όλες οι ταινίες που περιλαμβάνονταν στο Psarokokalo Travel Pack και που προσέφερε για τη δεύτερη μέρα της γιορτής κινηματογράφου της Ραφήνας, ήταν τόσο ενδιαφέρουσες, που κανείς δεν κατάλαβε πως πέρασε η ώρα.
Μετά την επιτυχή ολοκλήρωση και της δεύτερης ημέρας του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Ραφήνας -2020, οι συνδιοργανωτές, δηλαδή:
Ο δημόσιος λόγος έχει πολλές δυσκολίες. Όχι τόσο δυσκολίες στη σύνταξη ή την εκφορά, όσο στις επιπτώσεις του. Ειδικά όταν αυτός που αρθρώνει δημόσιο λόγο δεν είναι και τόσο ικανός στη δημιουργία και τον χειρισμό του λόγου αυτού ή όταν ο λόγος του εκφράζει τις χειρότερες προθέσεις για την κοινωνία ή τους πιο απαράδεκτους σχεδιασμούς για έναν τόπο. Υπάρχουν και οι περιπτώσεις που ο λόγος δημοσίων προσώπων ή/και, ακόμα χειρότερα, οι πράξεις ή οι ολιγωρίες τους προκαλούν την παρέμβαση της δικαστικής εξουσίας. Τότε ακολουθεί η εξέταση και ο κολασμός των προσώπων αυτών από τη δικαιοσύνη.
Αυτή είναι η προβλεπόμενη, από την πολιτική και πολιτειακή συγκρότηση της χώρας, διαδικασία. Η διαδικασία αυτή απαιτεί χρόνο και χρήμα (για λόγους που δεν συνδέονται με καθαυτή την έννοια της δικαιοσύνης), έτσι μπορεί να πει κάποιος πως ο κολασμός της αδιαφορίας, της ολιγωρίας ή της ανικανότητας των αναμεμιγμένων σε σχετικές υποθέσεις, ξεκινά από την πρώτη σύνταξη της σχετικής δικογραφίας.
Η δραματική περίπτωση της Αττικής τραγωδίας του Ιουλίου του 2018 αποτελεί μία περίπτωση ορόσημο για την ελληνική Δικαιοσύνη. Κλήθηκε να αναλύσει, να εξετάσει, να συντάξει δικογραφία, να συγκεντρώσει καταθέσεις, να εντοπίσει τους ενόχους και τους συνενόχους και τελικά να επιφέρει την κάθαρση, με την τελική καταδίκη αυτών που αδιαφόρησαν, ολιγώρησαν, στάθηκαν ανεπαρκείς απέναντι στον τεράστιο κίνδυνο. Ακόμα χειρότερα, η στάση τους την κρίσιμη ώρα, πρόσβαλε κάθε έννοια ήθους, κάθε έννοια υποχρέωσης των λειτουργών απέναντι στους πολίτες, απέναντι στους δημότες. Έχουμε παρουσιάσει πολλές φορές τους λόγους που τουλάχιστον οι αιρετοί, οι «δημοτικοί άρχοντες» των περιοχών που καταστράφηκαν, είναι απόλυτα και δίχως άλλοθι συνένοχοι στο δράμα. Διότι ολιγώρησαν, διότι αδράνησαν, διότι δεν έκαναν τίποτα για τη σωτηρία του κόσμου και του τόπου. Αυτό άλλωστε το μαρτυρά η εξόφθαλμη αντίστιξη με τους αιρετούς σε Κινέτα και δυτική Αττική, που την ίδια μέρα σε μεγαλύτερη πυρκαγιά έλαβαν πρόνοιες και πήραν αποφάσεις, που γλίτωσαν αυτά για τα οποία στην ανατολική Αττική, θρηνούμε μέχρι σήμερα. Και δεν υπάρχουν δικαιολογίες, για κανέναν.
Τη ζοφερή λοιπόν κατάσταση την οποία καλείται η Δικαιοσύνη να ξεκαθαρίσει, οι κατηγορούμενοι ως συνένοχοι πολεμούν, με πλάγιους και καθαρά δημοσιοσχεσίτικους, πολιτικάντικους και ακόμα χειρότερα ρουσφετολογικούς τρόπους. Θέλουν να «πέσουν στα μαλακά» και δεν τους σταματάει τίποτα. Παλεύουν να φτιάξουν «προφίλ» το οποίο να σβήσει τα εγκλήματά τους. Να πλύνει τις αμαρτίες τους. Αλλά και να εξασφαλίσουν δικαστική συνδρομή. Δικηγόρους για όλες τις φάσεις της δικαστικής περιπέτειας. Μέχρι και την εκδίκαση της τελικής έφεσης (αν υπάρξει) και όλα αυτά με δημόσιο χρήμα. Λες και ένας λαός ή ένας δήμος πρέπει να πληρώσει τους δικηγόρους που θα προσπαθήσουν να σβήσουν την ενοχή του αιρετού. Δεν κατηγορείται άλλωστε ο δήμος, αλλά ούτε και ο Δήμος. Κατηγορούνται ο δήμαρχος και πρώην αντιδήμαρχος. Αυτοί είναι οι υπεύθυνοι και αυτοί οφείλουν να πληρώσουν τους δικηγόρους τους που θα προσπαθήσουν να τους ρίξουν στα μαλακά.
Αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις στάθηκαν τρεις πρόσφατες αναρτήσεις στη Διαύγεια [Ψ9ΨΑΩ16-ΟΛ9, 6ΦΚΕΩ16-Ψ17, ΨΛΩ3Ω16-Ω58] που αφορούν τη νομική υποστήριξη των δύο αιρετών ενώπιον του 6ου τακτικού ανακριτή που διερευνά την φονική πυρκαγιά, με χρέωση του δημοτικού προϋπολογισμού!
Γνωστή κακή συνήθεια του δήμαρχου που συγχέει τις έννοιες «δημοτικό», «ιδιωτικό». Ανάλογα έχει παρέμβει και στο παρελθόν υπέρ του υπουργείου και κ α τ ά δ η μ ο τ ώ ν που με δικές τους δαπάνες προσέφυγαν στο Συμβούλιο της Επικράτειας, προκειμένου να προστατεύσουν το οικοσύστημα του Μεγάλου Ρέματος [ΩΣΛ3Ω16-Ζ16, ΨΓΨΣΩ16-ΣΑΠ, ΩΛΗ2Ω16-ΕΜΥ]. Την παρέμβαση αξίωσε ο δήμαρχος, ο οποίος δεν πληρώνει φράγκο, αλλά με αποφάσεις που εκμαίευσε από το δημοτικό συμβούλιο, υποχρέωσε τους δημότες να πληρώσουν.
Αν για να καταφερθεί εναντίον των δημοτών που προασπίζονται το Μεγάλο Ρέμα ΜΕ ΔΙΚΕΣ ΤΟΥΣ ΔΑΠΑΝΕΣ, αντλεί με τις εκμαιευμένες αποφάσεις δημόσιο χρήμα για να πληρώνει τον δικηγόρο, φανταζόμαστε τι πρόκειται να κάνει όταν θα χρειαστεί να καλύψει τη δαπάνη των δικηγόρων υπεράσπισής του για την ολιγωρία και την ανεπάρκειά του στην Αττική Τραγωδία…
Φοβούμενοι πως θα μας φορτώσει —με τις γνωστές μεθοδεύσεις του— να πληρώσουμε ως δημότες τη δαπάνη υπεράσπισής του στην υπόθεση της φονικής πυρκαγιάς στο Μάτι, αξιώνουμε να μη ξοδεύεται δημόσιο χρήμα για την προσωπική υπεράσπιση κανενός προσώπου, σε οποιοδήποτε δημοτικό αξίωμα, που διώκεται ποινικά για παραλείψεις, ολιγωρίες ή για οτιδήποτε ποινικά κολάσιμο, το οποίο διέπραξε κατά τη διάρκεια της θητείας του.
Είναι καιρός να πάψουν οι δημότες να πληρώνουν τις ολιγωρίες, την ανεπάρκεια ή τα καπρίτσια των δημοτικών «αρχόντων του», επειδή αυτοί βαστάνε και το πεπόνι και το μαχαίρι των δημοτικών προϋπολογισμών.
Από τη μαθητική εφημερίδα "Μαθουτοπία" του ΠΑΛΛΑΤΙΔΕΙΟ ΓΕΛ ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟΥ
Ο SARS- CoV2 είναι πια παντού στη χώρα. Άλλωστε το φθινόπωρο είναι η εποχή των ιώσεων πάσης φύσεως. Ανοίγουν τα σχολεία, τα παιδιά έρχονται σε συστηματική επαφή και οι ιώσεις κάνουν πάρτι. Ειδικά αν σφίξουν και λίγο τα κρύα.
Φέτος που ζούμε την συγκυρία του SARS-CoV2και της πανδημίας του, με το όνομα COVID-19, η εποχή των ιώσεων αποκτά ξεχωριστή μορφή και ιδιαίτερο νόημα. Τα μέσα εξημέρωσης, τηλεοράσεις και ραδιόφωνα, ο έντυπος τύπος και βέβαια οι «τελάληδες» του Internet, οι πιο ελεγχόμενοι φορείς ειδήσεων και ψευδών, δημιουργούν το δικό τους κλίμα. Φτιάχνουν το δικό τους περιβάλλον ειδήσεων και έτσι τη δική τους ψευδή πραγματικότητα. Μπορούν με μία απλή αναφορά σε κρούσμα της γειτονιάς, να προκαλέσουν άγχος και αναταραχή, τόσο στην ίδια την γειτονιά που έχει το κρούσμα, όσο και στις πέριξ περιοχές. Από την άλλη, αν δεν γίνει καμία αναφορά, όλα «βαίνουν καλώς», ειδικά όταν έχουν γίνει και «επενδύσεις» στην κατασκευή της καλής «υγειονομικής εικόνας», από πλευράς αρχών. Δεν μπορεί να εμφανίζεται έτσι ένα κρούσμα και να διαλύει την καλή εικόνα, που στο κάτω κάτω κόστισε και κάποια χρήματα για να φτιαχτεί και να διαφημιστεί.
Βάζοντας την μικρό μας τόπο «στον φακό», βλέπουμε πως ενώ είναι γνωστές εμφανίσεις της ίωσης, της πανδημίας αν προτιμάτε του COVID-19, μία σιωπή τα καλύπτει όλα. Τα λαλίστατα «τοπικά μέσα» ενώ ανακαλύπτουν κρούσματα και κλειστά σχολεία στο Κερατσίνι, στη Γλυφάδα, στο Ίλιον, στη Αθήνα, στο Μενίδι και αλλού, η ακριβή μυωπία τους δεν επιτρέπει να δουν τα κοντινά. Αυτά που εμφανίστηκαν δίπλα και πίσω από το πλέξιγκλας και τις «επενδύσεις», για την προστασία από την πανδημία.
Γονείς και παιδιά, σε παιδικούς σταθμούς και σχολεία εμφανίζονται ως κρούσματα. Τμήματα κλείνουν. Ενδεχομένως σύντομα να κλείσουν και σχολεία.
Στον τόπο όμως επικρατεί ησυχία. Αυτό είναι καλό για να μην προκληθεί πανικός, αλλά ο λόγος δεν μοιάζει να είναι αυτός. Ο λόγος μάλλον δείχνει να είναι η προστασία της «αποτελεσματικότητας του πλέξιγκλας». Δεν είναι μικρό πράγμα να φωνάζεις κανάλια, για να δείξεις πως έκανες αυτό που άλλωστε έκαναν τόσοι άλλοι (χωρίς να το διαφημίσουν) και σε μία εβδομάδα να πρέπει να παραδεχτείς, πως έχεις κρούσματα της πανδημίας, από την οποία προφύλαξες (έναντι σοβαρού αντιτίμου) τους δημότες
Η ενημέρωση δεν πρέπει να υπακούει στα κελεύσματα των εξουσιών (λέμε τώρα εμείς). Η ενημέρωση πρέπει να είναι ανεξάρτητη (λέμε και γελάμε). Αλλιώς ο κίνδυνος μεγαλώνει, για τους παραπληροφορημένους πολίτες, που νόμιζαν πως ένα πλέξιγκλας, μία μάσκα και ένα αντισηπτικό θα τους προστατεύσουν.
Πάντως η τύχη έχει μία παράξενη αίσθηση του χιούμορ. Εκεί που προσπαθείς να το παίξεις ο Ντ’ Αρτανιάν στη μάχη κατά του κορωνοϊού, ανακαλύπτεις πως η αόρατη σύνθεση RNA πέρασε το πλέξιγκλας της διαφημιστικής σου εκστρατείας και έσκασε μύτη (για παράδειγμα) μέσα στο δημοτικό συμβούλιο. Αν διαλέξει δε και την πλευρά της δικής πλειοψηφίας, το πράγμα γίνεται ακόμα πιο ευτράπελο.
Κάπως έτσι γεννιούνται τα ανέκδοτα, αν τελικά και αυτή η επιβεβλημέρνη τακτική της σιωπής, δεν οδηγήσει σε πιο επικίνδυνες καταστάσεις, αφού όλα δείχνουν πως ο δρόμος πάει προς τα εκεί
Μία σχολική αίθουσα με 25 παιδιά, δημοτικού ή γυμνασίου, «αποτελεί υγειονομική βόμβα» κατά τους γνώστες ή τους παντογνώστες επιδημιολόγους. Η ίδια σχολική αίθουσα, με τα ίδια παιδιά, δεν αποτελεί «υγειονομική βόμβα», αν τα παιδιά φοράνε μάσκες. Ιατρικές ή μη, δεν έχει καμία σημασία, κατά τους ίδιους επαΐοντες. Άσχετα με το γεγονός πως από τον Μάρτιο μέχρι σήμερα, όλες οι απόψεις των επαϊόντων ακολουθούν πράξεις και εφαρμογή πολιτικών, τις οποίες τελικά προσπαθούν να καλύψουν με ένα πέπλο επιστημοσύνης. Η λογική, παντρεμένη με τον φόβο και το ένστικτο αυτοσυντήρησης, μας οδηγούν στην εφαρμογή των σχετικών μέτρων, όσο απίθανα και αν μοιάζουν ή ακούγονται.
Το κλείσιμο μικρών εστιατορίων και ταβερνών στις 12 τη νύχτα, η ποικιλία περιορισμών ανά δραστηριότητα και τόπο, με απίθανες δικαιολογίες, είναι ενδεικτικά. Την ίδια ώρα, στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, μασκοφόροι και προσωπιδοφόροι στριμώχνονται για να πάνε ή να γυρίσουν από τη δουλειά τους, σε μία απόλυτα ταξική μεταχείριση των «μη προνομιούχων» από την χάσκουσα και παλινωδούσα εξουσία.
Εκεί που το πράγμα παίρνει μεγαλύτερες και πιο επικίνδυνες διαστάσεις είναι στην σύγκληση συμβουλίων πάσης φύσεως. Διοικητικών, δημοτικών, περιφερειακών, ακόμα και στο κοινοβούλιο το ίδιο.
Η επίκληση της πανδημίας γέννησε απαράδεκτα νομοθετήματα, τα οποία κατέστησαν την ελληνική δημοκρατία ακόμα πιο ανάπηρη απ’ ότι είναι. Η πράξη νομοθετικού περιεχομένου του υπουργού Θεοδωρικάκου, που τα στερνά του γελοιοποίησαν τα πρώτα του, είναι το πρώτο μελανό σημείο. Με την επίκληση της «έκτακτης ανάγκης, η διοίκηση ασκείται με τους πολίτες στο απόλυτο σκοτάδι και με τους κατά τόπους αρχηγίσκους να σαρώνουν και να αποφασίζουν όπως θέλουν και για ότι θέλουν. Σκοτεινές διαδικασίες, βαρβαριστί προσδιοριζόμενες ως συμβούλια «δια περιφοράς», εφαρμόζονται ετσιθελικά. Βεβαιώνονται ελεγχόμενες απαρτίες. Ψήφοι στο παρασκήνιο έχουν θέση ψήφου ενώπιον του λαού.
Στη βουλή, όπου η ξεφτίλα έχει ένα όριο -έστω και προσχηματικά πολλές φορές- υιοθετήθηκε η «θωράκιση» των διαβουλευόμενων είτε με την τήρηση αποστάσεων ασφαλείας, που κι αυτές διαρκώς επαναπροσδιορίζονται, ή με τη χρήση μάσκας, ασπίδας, plexiglass διαχωριστικού.
Στις 26/8/2020, ο δήμαρχος Ραφήνας, διακατεχόμενος από «ιερή αγανάκτηση», ανάρτησε στο facebook την παρακάτω φωτογραφία, συνοδευμένη με σχετικό σχόλιο, στο οποίο έκανε λόγο για «προσωπική επιλογή» μέτρων που έλαβε, αλλά «με ευθύνη της διοίκησης» !!!!
Αρχικά να σημειώσουμε εδώ, πως μας εκπλήσσει η «μεταφυσική» αντίστιξη, όπου ένας δήμαρχος επιλέγει προσωπικά τα μέτρα που θα λάβει, δίχως όμως να φέρει την ευθύνη, ούτε για αυτά τα ίδια ούτε για την υλοποίηση τους. Την ευθύνη φέρει (κατά τον ανεύθυνο κατά δήλωση του) δήμαρχο, η απρόσωπη «διοίκηση». Έτσι, υπεύθυνη και αρμόδια, είναι κάποια απρόσωπη και απροσδιόριστη δύναμη, με το ασαφές όνομα «διοίκηση». Ο (ανεύθυνος κατά δήλωση του) δήμαρχος, ούτε είναι μέρος της διοίκησης, ούτε και φέρει ευθύνη για όσα αυτή πράττει (!!!). Ούτε βέβαια και για τις προσωπικές του επιλογές.
Πλατεία Πικερμίου. Διαθέσιμη πια μόνο σε Street View από την Google
Η βαρβαρότητα, η ανυπαρξία ήθους και δημοκρατικών ευαισθησιών, είναι τα βασικότερα χαρακτηριστικά μίας δημοτικής αρχής και του επικεφαλής της, ο οποίος έχει βαλθεί να επιβάλλει την ασχήμια ως μέτρο της τοπικής αισθητικής, και τον αυταρχισμό ως μέσο διοίκησης. Επίσης το ψέμα ως μέσο επικοινωνίας και τη διασπορά «ψιθύρων» από έμμισθα όργανα του, για τη δημιουργία κλίματος.
Ζόφος, που τον ζούμε καθημερινά, σε διάφορες όψεις της τοπικής καθημερινότητας μας. Όπως χθες, στην πλατεία στο Πικέρμι, όταν -έτσι ξαφνικά- έφτασαν συνεργεία του δήμου για να ξεριζώσουν τη Magnolia grandiflora που είχε φυτευτεί πριν δεκαετίες στο «πρόσωπο» της πλατείας προς τη Λ. Μαραθώνος. Για να εγκαταστήσουν κάδο της εταιρείας Ανταποδοτική Ανακύκλωση ΑΕ. Σε ένα μέρος στο οποίο, όταν υπήρχαν μπλε κάδοι ανακύκλωσης (ΕΕΕΑ) , είχε καταντήσει αληθινή χωματερή και «καθάρισε» όταν οι κάδοι μεταφέρθηκαν αλλού.
Δημοτικοί σύμβουλοι -της μάλλον περιποιητικής και άνευρης- αντιπολίτευσης που ήταν παρόντες στην βαρβαρότητα, διαμαρτυρήθηκαν υπερασπιζόμενοι τη λογική και την νομιμότητα. Χαρακτηριστική είναι η διαμαρτυρία της Αγγ. Ξηντάρα, η οποία εστίαζε -πέρα από το θέμα αισθητικής της πλατείας- στο γεγονός πως, «ενώ η επιτροπή ποιότητας ζωής συνεδριάζει για αυτό το θέμα την Τρίτη 1η Σεπτεμβρίου 2020, ο δήμαρχος από ότι φαίνεται διατάζει (την υλοποίηση της παρέμβασης) χωρίς απόφαση»
Kι αυτή η Αττική η γη, η πάνσοφη κι ωραία το καύχημα, το κόσμημα, τ΄ άνθος όλου του κόσμου
μέλλει κι αυτή να ερημωθεί κι η στάθμη της να πέσει από τ' άγρια κύματα κι από τη συμφορά
(Νοστράδαμου Προφητείες αποδ. Alan Wistful μτφ Π. Νικολαϊδης V.31)
atticavoice@gmail.com
