Το ξέραμε πριν ακόμα κυκλοφορήσουν οι έρευνες του Ινστιτούτου Reuters, του πανεπιστημίου της Οξφόρδης (βλ. διαΝΕΟσις) ή των Δημοσιογράφων χωρίς Σύνορα) πως ο Τύπος στην Ελλάδα βρίσκεται στην πιο άθλια περίοδο του. Και όχι μόνο σε ό,τι αφορά την αξιοπιστία του αλλά ακόμα και σε ό,τι αφορά στην ποιότητα του λόγου που χρησιμοποιεί ή την επιλογή των θεμάτων με τα οποία καταπιάνεται. Με λίγα λόγια στην Ελλάδα ΔΕΝ υπάρχει ενημέρωση. Υπάρχει άφθονη προπαγάνδα και μάλιστα στην υπηρεσία της μίας μόνο άποψης. Εκείνης που πληρώνει είτε γιατί έχει τους δικούς της πόρους είτε γιατί διαχειρίζεται δημόσιους ή δημοτικούς πόρους, δηλαδή κοινούς πόρους όλων των πολιτών που ακούσια χρηματοδοτούν την αποχαύνωση τους (βλ. Λίστα Πέτσα, διαφημιστική προβολή δήμων κλπ). Αν ένας επισκέπτης από άλλη χώρα ή από άλλο πλανήτη (!) έπεφτε στην Ελλάδα και διάβαζε έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο για μία μόνο μέρα, θα καταλάβαινε πως "κάτι είναι σάπιο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας" κατά την Σαιξπηρική. Τη δεύτερη μέρα ανάγνωσης, ο υποθετικός επισκέπτης μας θα αναχωρούσε αηδιασμένος.

Αφορμές για την παρούσα ανάρτηση ήταν δύο δημοσιεύματα (μπορεί και παραπάνω). Κυρίως ήταν ένα που αποδίδεται στην ΕΣΗΕΑ που καλεί σε στήριξη του έντυπου Τύπου, δημοσίευμα που αναπαράχθηκε με πάθος κυρίως από μικρά τοπικά free press και ιστοτόπους. Ήταν όμως και το δημοσίευμα της διαΝΕΟσις που αναφέρεται πιο πάνω. Μαζί μπορούμε να πούμε πως αποτέλεσαν αφορμές και οι έρευνες των Δημοσιογράφων Χωρίς Σύνορα που κατέτασσαν την Ελλάδα στις θέσεις 108 πέρυσι και 107 φέτος ως προς την ελευθερία του Τύπου στη χώρα. Το ερώτημα που τίθεται αυτόματα είναι ένα: Με τι μούτρα μπορούν να ζητάνε οι υπηρέτες της αποδεδειγμένα ελεγχόμενης ενημέρωσης, να τους εμπιστευτούμε; Και αν τα μεγάλα ΜΜΕ το κάνουν με θράσος μία φορά, τα τοπικά ΜΜΕ διαθέτουν αυτό το θράσος επί 100 αφού λειτουργούν ως διαφημιστικά φυλλάδια όπως τα γνωστά που μοιράζουν τα σούπερ μάρκετ ή τα πολυκαταστήματα

Αναδημοσιεύουμε από την Εφημερίδα των Συντακτών της 14/6/2023 άρθρο με τίτλο "Κατρακυλά η εμπιστοσύνη των Ελλήνων προς τα ΜΜΕ" προς περαιτέρω επίρρωση των παραπάνω.

Κατρακυλά η εμπιστοσύνη των Ελλήνων προς τα ΜΜΕ

Η μεγαλύτερη μείωση εμπιστοσύνης σημειώθηκε ανάμεσα στους ερωτηθέντες που αυτοπροσδιορίζονται ως δεξιοί που μπορεί να οφείλεται εν μέρει στη συζήτηση σχετικά με την ελευθερία του Τύπου ή με την κάλυψη της υπόθεσης των υποκλοπών η οποία αφορούσε και δημοσιογράφους.
Ενδιαφέροντα στοιχεία παρουσιάζει η ετήσια έκθεση για την Ενημέρωση στο Διαδίκτυο (Digital News Report) του Ινστιτούτου Reuters για τη Μελέτη της Δημοσιογραφίας του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης που δημοσιεύει η διαΝΕΟσις.

Η Ελλάδα βρίσκεται στην τελευταία θέση, μεταξύ 46 χωρών, σε ό,τι αφορά στην εμπιστοσύνη των πολιτών προς τα ΜΜΕ, ενώ την ίδια στιγμή το 57% του δείγματος απαντά πως αποφεύγει ενεργά μερικές φορές ή συχνά την ενημέρωση.

Ανάμεσα στις 46 χώρες του δείγματος, η Ελλάδα έχει το χαμηλότερο ποσοστό ερωτηθέντων που απαντούν πως εμπιστεύονται «τις περισσότερες ειδήσεις τις περισσότερες φορές» (19%). Σε σχέση με τη μέτρηση του 2022, υπάρχει μείωση 8 ποσοστιαίων μονάδων.

Τα χαμηλότερα ποσοστά εμπιστοσύνης παρατηρούνται διαχρονικά στους ερωτηθέντες οι οποίοι αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί ή σε αυτούς που δεν θέλουν ή δεν γνωρίζουν πώς να τοποθετηθούν στον πολιτικό άξονα (αριστερά/δεξιά) -κατά κανόνα πολίτες με χαμηλό ενδιαφέρον για την πολιτική.

Η μεγαλύτερη όμως μείωση σημειώθηκε ανάμεσα στους ερωτηθέντες που αυτοπροσδιορίζονται ως δεξιοί (από 42% το 2022 σε 28% το 2023). H μείωση στην εμπιστοσύνη μπορεί να οφείλεται εν μέρει στη συζήτηση σχετικά με την ελευθερία του Τύπου με αφορμή την έκθεση των Δημοσιογράφων Χωρίς Σύνορα ή με την κάλυψη της υπόθεσης των υποκλοπών η οποία αφορούσε και δημοσιογράφους.

Αποφυγή ενημέρωσης
Αρκετά υψηλά είναι και τα ποσοστά αποφυγής ενημέρωσης. Το 57% του δείγματος στην Ελλάδα απαντά πως αποφεύγει ενεργά μερικές φορές ή συχνά την ενημέρωση, το μεγαλύτερο ποσοστό στο δείγμα 46 χωρών μαζί με τη Βουλγαρία.

Στη φετινή έρευνα ρωτήθηκαν αυτοί που αποφεύγουν τις ειδήσεις: α) ποια θέματα συνήθως αποφεύγουν και β) τι είδους ειδήσεις.

Τα θέματα με τα μεγαλύτερα ποσοστά αποφυγής έχουν να κάνουν με τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία (38%) και τα αθλητικά (35%). Ακολουθούν ειδήσεις που σχετίζονται με το αστυνομικό ρεπορτάζ και εγκλήματα (34%), τη στιγμή που έχει αυξηθεί ο χώρος που αφιερώνεται σε αυτές τις ειδήσεις στα ελληνικά μέσα ενημέρωσης. Τα θέματα με τη λιγότερη ενεργή αποφυγή σχετίζονται με την επιστήμη και την τεχνολογία (7%) και τις τοπικές ειδήσεις (7%). Τα ευρήματα δεν σημαίνουν πως αυτά τα θέματα είναι απαραίτητα και τα πιο δημοφιλή, αλλά πως είναι λιγότερο πιθανό να τα αποφεύγει ενεργά το κοινό.

Το μέρος του δείγματος που αποφεύγει ενεργά την ενημέρωση ενδιαφέρεται λιγότερο για τις ειδήσεις σχετικά με τις εξελίξεις της ημέρας (47%) και περισσότερο για θετικές ειδήσεις (64%), ειδήσεις για ανθρώπους σαν και εκείνους (59%), και δημοσιογραφία που προτείνει λύσεις σε προβλήματα (58%) (solutions journalism), η οποία δεν έχει αναπτυχθεί ιδιαίτερα στην Ελλάδα.

Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης
Η αδιαμεσολάβητη ενημέρωση απευθείας από τις ιστοσελίδες και τις εφαρμογές μέσων ενημέρωσης έχει μειωθεί πολύ τα τελευταία χρόνια, ενώ έχει αυξηθεί η ενημέρωση μέσω ψηφιακών πλατφορμών, όπως τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης και οι μηχανές αναζήτησης. Μόλις το 20% των χρηστών του διαδικτύου άνω των 35 ετών προτιμούν να ενημερώνονται διαδικτυακά απευθείας από τα μέσα ενημέρωσης (με επίσκεψη στην κεντρική τους σελίδα ή στην εφαρμογή τους), ενώ στους νεότερους χρήστες (18-35 ετών) αυτό το ποσοστό έχει μειωθεί στο 8% από το 24% του 2016.

Τα στοιχεία βασίζονται σε μια μεγάλη διαδικτυακή δημοσκόπηση δείγματος μεγαλύτερου των 2.000 ατόμων ανά χώρα. Το δείγμα είναι αντιπροσωπευτικό του πληθυσμού κάθε χώρας που διαθέτει σύνδεση στο διαδίκτυο (στην Ελλάδα το ποσοστό αυτό είναι 79%) και όχι αντιπροσωπευτικό του συνολικού πληθυσμού. Στην Ελλάδα το δείγμα φέτος ήταν 2.023 άτομα.

H δημοσκόπηση πραγματοποιήθηκε από τα μέσα του Ιανουαρίου μέχρι τις αρχές Φεβρουαρίου του 2023. Κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου στην επικαιρότητα βρίσκονταν οι προεκλογικές συζητήσεις, η πτώση του αεροπλάνου Φάντομ, ο θάνατος του τέως βασιλιά Κωνσταντίνου και ο σεισμός στην Τουρκία. Η δημοσκόπηση ολοκληρώθηκε πριν από το δυστύχημα των Τεμπών και πριν από την προκήρυξη των εκλογών της 21ης Μαΐου.

► Αναλυτικά η έρευνα

πηγή

Ένα διδακτικό παραμύθι που μας βοήθησε σε πολύ μικρή ηλικία να κατανοήσουμε τις αόρατες στο μη εξοικειωμένο μάτι, σχέσεις μεταξύ των μελών μίας ομάδας, μίας κοινωνίας. Μας βοήθησε να μάθουμε να διαβάζουμε, στο μέτρο που το καταφέραμε, πίσω από τις γραμμές. Να διακρίνουμε το ψέμα από την αλήθεια και κυρίως τους λόγους που θέλουν να μας πούνε ψέματα, όσοι μας τα λένε. Αλλά και τους λόγους που μας κάνουν εμάς τους ανθρώπους, να προτιμάμε ένα φτιασιδωμένο ψέμα από μία γυμνή  και σκληρή αλήθεια.

Η ποντικοπαγίδα

Ένα ποντικάκι κάποτε, παρατηρούσε από την φωλιά του έναν αγρότη και τη γυναίκα του που ξεδίπλωναν ένα πακέτο.

«Τι λιχουδιά άραγε έκρυβε εκείνο το πακέτο», αναρωτήθηκε...;

Όταν οι δύο αγρότες άνοιξαν το πακέτο, το σοκ που έπαθε το ποντικάκι ήταν τεράστιο. Μπροστά του βρισκόταν μία μεγάλη ποντικοπαγίδα. Δεν πρόλαβε να συνέλθει από την τρομάρα όταν είδε τον αγρότη και τη γυναίκα του να βάφουν την ποντικοπαγίδα με ωραία ζωηρά χρώματα, να της κρεμάνε κορδέλες και φιόγκους και να της κρεμάνε μία μεγάλη επιγραφή που έγραφε «Εδώ Παράδεισος».

Ο ποντικός που είχε μάθει να διαβάζει από τον παππού του που πέρασε τη ζωή του στην βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου, έξυσε το κεφάλι του «Γιατί γράφουν τέτοια ψέματα;» αναρωτήθηκε. «Αφού κάτω από τις μπογιές και τις κορδέλες είναι μία παγίδα. Μία ποντικοπαγίδα» σκεφτόταν κι έτρεμε. Σκέφτηκε να πάει να ειδοποιήσει και τα άλλα ζώα γιατί θα μπορούσαν να ξεγελαστούν και να φάνε το δόλωμα της ποντικοπαγίδας και η ποντικοπαγίδα να κάνει κακό σε αυτά. Τρέχει γρήγορα λοιπόν στον αχυρώνα για να ανακοινώσει το φοβερό νέο

-Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι! Μια ποντικοπαγίδα ζωγραφισμένη μέσα στο σπίτι! Προσέχετε, φώναζε το ποντικάκι

Η κότα κακάρισε, έξυσε την πλάτη της και σηκώνοντας το λαιμό της είπε: 

-Κυρ- ποντικέ μου, δεν μ` ενοχλεί καθόλου εμένα η ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Ακόμα και αν πάω να φάω το τυρί που θα βάλουν για εσένα, εμένα θα με ελευθερώσουν αν με πιάσει, γιατί τους δίνω τα αυγά μου

Το ποντικάκι γύρισε τότε στο γουρούνι και του φώναξε:

-Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι. Έχει μια ποντικοπαγίδα ζωγραφισμένη μέσα στο σπίτι! Προσέχετε

 Το γουρούνι έβγαλε έναν στεναγμό, κοίταξε το τρομαγμένο ποντίκι και του  απάντησε:

-Λυπάμαι πολύ κυρ-ποντικέ μου, δεν μ` ενδιαφέρει εμένα. Δεν χωράω στην ποντικοπαγίδα οπότε δεν θα μπω, ούτε για να φάω το τυρί που θα βάλουν για δόλωμα. Λυπάμαι πολύ για σένα και πρόσεξε μη ξεγελαστείς και σε πιάσει.

 Τότε το ποντίκι, με πολύ άγχος και στεναχώρια, στράφηκε προς το βόδι και του φώναξε κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου:

- Έχει μια ποντικοπαγίδα ζωγραφισμένη μέσα στο σπίτι! Προσέχετε γιατί δεν μοιάζει με ποντικοπαγίδα και μπορεί να σας πληγώσει.

 Και το βόδι απάντησε:

-Κοιτάξτε, κύριε ποντικέ μου, εμένα η ποντικοπαγίδα το μόνο που μπορεί να μου κάνει είναι ένα τσιμπηματάκι στο δέρμα μου! Και για να με παγιδέψουν χρειάζονται κάτι μεγαλύτερο.

 Έκανε να φύγει ο ποντικός και όπως γύρισε το κεφάλι του βλέπει μία αλεπού που τον κοιτούσε πίσω από κάτι θάμνους. Απελπισμένος την πλησίασε και της φώναξε:

-Κυρά Μάρω, εσύ είσαι διάσημη για την εξυπνάδα σου και θα με καταλάβεις. Στο σπίτι έχει μια ποντικοπαγίδα ζωγραφισμένη. Ζωγραφισμένη και φτιασιδωμένη σου λέω.  Πρόσεχε και πες και στα άλλα ζώ να προσέχουν. Εσένα θα σε ακούσουν, όχι σαν κι εμένα που δεν μου δίνουν σημασία....

Η αλεπού που είχε πάει να φάει καμιά κότα τον κοίταξε υποτιμητικά και του είπε:

-Φύγε από μπροστά μου ποντικέ γιατί θα τρομάξεις τις κότες με τη φωνή σου. Τι να πάθω εγώ από την ποντικοπαγίδα; Εσύ να προσέχεις. Εγώ είμαι έξυπνη και δεν θα με γελάσει μία παγίδα για ποντίκια.

Έτσι, ο ποντικός έφυγε με κατεβασμένο το κεφάλι, περίλυπος και απογοητευμένος γιατί θα έπρεπε μόνος του να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο της ποντικοπαγίδας.

..........

Την επόμενη νύχτα, ένας παράξενος θόρυβος, κάτι σαν το θόρυβο που κάνει η ποντικοπαγίδα όταν κλείνει, ξύπνησε τη γυναίκα του αγρότη που έτρεξε να δει τι συνέβη. Μέσα στη νύχτα όμως, δεν πρόσεξε πως στην παγίδα πιάστηκε από την ουρά ένα φίδι... Φοβισμένο το φίδι όμως, δάγκωσε τη γυναίκα.

Ο άντρας της έτρεξε γρήγορα και την πήγε στο νοσοκομείο. Την περιποιήθηκαν οι γιατροί αλλά όταν την έφερε πίσω στο σπίτι, ανέβασε υψηλό πυρετό. Ο γιατρός τον συμβούλεψε να της κάνει ζεστές σουπίτσες... Έτσι ο αγρότης έσφαξε την κότα για να κάνει μια καλή κοτόσουπα.

Η γυναίκα όμως πήγαινε απ' το κακό στο χειρότερο και όλοι οι γείτονες έρχονταν στη φάρμα να βοηθήσουν. Για να τους ταΐσει όλους αυτούς ο αγρότης αναγκάστηκε να σφάξει το γουρούνι.

Τελικά η γυναίκα δε γλίτωσε και λίγο καιρό αργότερα, πέθανε.

Στην κηδεία της, ήρθε πάρα πολύς κόσμος, γιατί ήταν καλή γυναίκα και την αγαπούσαν όλοι. Για να φιλοξενήσει όλον αυτόν τον κόσμο ο αγρότης αναγκάστηκε να σφάξει το βόδι.

Αφού έφαγαν όλοι, ο αγρότης μάζεψε τα αποφάγια για να τα πετάξει αφού δεν είχε πια ούτε κότες ούτε γουρούνι. Η αλεπού το ήξερε και περίμενε τον αγρότη να πετάξει τα αποφάγια για να πέσει πάνω τους. Και είχε μία πείνα τεράστια. Για κακή της τύχη την είδε ο αγρότης και κατάλαβε τι του έτρωγε τις κότες, όταν είχε κότες. Πριν προλάβει η αλεπού να φύγει την άρπαξε από την ουρά και φώναξε τα σκυλιά του τα οποία την σκότωσαν

Ο ποντικός έβλεπε όλο αυτό το πέρα δώθε και το θανατικό των ζώων, από την τρύπα του με πάρα πολύ μεγάλη θλίψη... Τους είχε προειδοποιήσει όλους γιατί ήξερε καλά πως η ποντικοπαγίδα έφερνε την καταστροφή του αγροκτήματος, αλλά τα άλλα ζώα δεν ήθελαν να καταλάβουν πως εκείνο το στολισμένο με ζωγραφιές, χρώματα και μεγάλα ωραία γράμματα ήταν το δόλωμα που όλοι τελικά έφαγαν και το πλήρωσαν με τη ζωή τους.

Ο δήμαρχος της Ραφήνας επιχείρησε να παραπλανήσει κόσμο με φωτογραφίες του Ληθαίου ποταμού των Τρικάλων, παραλείποντας να αναφέρει τις βασικότατες διαφορές του με το μεγάλο ποτάμι της Ραφήνας. Εδώ, μέσω των γεφυρών του ποταμού,  ξεναγούμαστε στο αστικό κομμάτι του Ληθαίου (το μόνο εγκιβωτισμένο σε συνολικά 6 χιλιόμετρα μαζί με τις συνδέσεις οικισμών μέσω των γεφυρών) και εξηγούμε την παραπλάνηση που επιχειρήθηκε από τον δήμαρχο της Ραφήνας

Ο Ληθαίος είναι παραπόταμος του Πηνειού, έχει μήκος 36 χλμ., πηγάζει από υψόμετρο 500 μέτρων στα Αντιχάσια όρη και εκβάλλει τα νερά του στην Πηνειό, λίγο έξω από τα Τρίκαλα. Είναι ένα ποτάμι που χωρίζει την πόλη στα δύο. Επιπλέον πρόκειται για έναν από τους μεγαλύτερους ποταμούς στην Ελλάδα που διασχίζουν πόλη, με τις όχθες του να ενώνονται μεταξύ τους με συνολικά δώδεκα γέφυρες. Οι περισσότερες έχουν δημιουργηθεί για να χρησιμοποιούνται από τους πεζούς, με την κεντρική που ενώνει τον πεζόδρομο της Ασκληπιού με την κεντρική πλατεία να χρονολογείται από το 1888 και να έχει κατασκευαστεί από Γάλλους μηχανικούς. Ο πεζόδρομος της Ασκληπιού είναι το meeting point για την πόλη, με πολλά καταστήματα εστίασης και άλλα.

Η διευθέτηση του Ληθαίου και η απολύτως καμία σχέση της με τη Ραφήνα και τον φόνο του ποταμού της

Η διευθέτηση του εντός του αστικού ιστού είχε σαν αφορμή τη μεγάλη πλημμύρα του 1907. Μετά από μια δυνατή καταιγίδα τα νερά του ποταμού φούσκωσαν και πήραν μαζί τους 150 κατοίκους των Τρικάλων, οι οποίοι έχασαν την ζωή τους. Εντός της πόλης των Τρικάλων, το ποτάμι διευθετήθηκε και οι όχθες του επενδύθηκαν με σκληρά υλικά. Αυτό όμως μέσα στον αστικό ιστό, σε ένα μήκος περίπου 5,2 χιλιομέτρων (μαζί με τα τμήματα που εξυπηρετούν γέφυρες σύνδεσης με οικισμούς) από τα 36 του συνολικού του μήκους. Αν κάναμε μία αναγωγή με το ποτάμι της Ραφήνας, συνολικού μήκους 17 χιλιομέτρων, εκ των οποίων μόνο το 1,5 κινείται σε αστικό ιστό, η διευθέτηση του θα έπρεπε να περιοριστεί σε 14% (με πρότυπο τον Ληθαίο) δηλαδή σε 2.350 μέτρα το πολύ. Το ποτάμι της Ραφήνας όμως προβλέπεται από μία μελέτη που δείχνει να έχει άλλους στόχους, να εγκιβωτιστεί με ποικίλους τρόπους στο σύνολο του μήκους του. Δηλαδή σε 15 χιλιόμετρα και ακόμα 2 από τον παραπόταμο του, τον Βαλανάρη. Σύνολο δηλαδή 17 χιλιόμετρα. Συνεπώς πρόκειται για έναν χειρισμό που ΟΥΔΕΜΙΑ ΣΧΕΣΗ έχει με τον Ληθαίο ποταμό και κάθε πιθανή συσχέτιση, όπως αυτή που επιχειρήθηκε πρόσφατα από τον δήμαρχο της Ραφήνας είναι μόνο για να παραπλανήσει όσους δεν έχουν επισκεφτεί ποτέ την πόλη των Τρικάλων και παράλληλα δεν έχουν ιδέα και για το υδρογραφικό δίκτυο του ποταμού της Ραφήνας.

Να σημειώσουμε εδώ πως τα έργα του Ληθαίου δεν είναι έργα που έγιναν για την υποστήριξη της διέλευσης μεγάλων δρόμων, και ενός βαρέως τύπου συγκοινωνιακού δικτύου. Έγιναν σε εντελώς διαφορετικό πνεύμα και για την επίτευξη ενός εντελώς διαφορετικού σκοπού, από εκείνον ο οποίος καθορίζει τις παρεμβάσεις στο ποτάμι της Ραφήνας. Αν τα έργα στο αστικό τμήμα του Ληθαίου κοσμούν μία πόλη, τα έργα στο ποτάμι της Ραφήνας θα εξαφανίσουν, αν όχι την ίδια την πόλη με τη βίαια υποβάθμιση του κλίματος της,  σίγουρα θα ταπεινώσουν έως αφανισμού το βιοτικό της επίπεδο.

Οι γέφυρες του Ληθαίου. 

 Μέσα στο δομημένο περιβάλλον από το οποίο διέρχεται ο Ληθαίος. 12 γέφυρες έχουν κατασκευαστεί τα τελευταία σχεδόν 300 χρόνια για τη σύνδεση των δύο τμημάτων της πόλης, που τη χωρίζει το ποτάμι. Διαβάζουμε για τις γέφυρες του Ληθαίου, στον ιστότοπο του δήμου Τρικκαίων. Παρακαλούμε διαβάζοντας την ανάρτηση, να έχετε στον νου σας την πόλη της Ραφήνας και συνδυάζοντας την με τις εικόνες, κρίνετε αν μπορεί κανείς να συγκρίνει τις δύο εντελώς ανόμοιες, μορφολογικά και λειτουργικά, περιπτώσεις.

Η κεντρική γέφυρα των Τρικάλων

1. Η Κεντρική Γέφυρα

Η κομψότατη και ιστορική μεταλλική γέφυρα αποτελεί σημείο αναφοράς για την πόλη των Τρικάλων. Κατασκευάστηκε το 1886 από Γάλλους μηχανικούς και αποτέλεσε ξεχωριστό έργο για την εποχή του με την αρχιτεκτονική της αρμονία και την αισθητική της με αποτέλεσμα να ανάγεται σε ένα μνημείο διαχρονικής αξίας, ενώνοντας την παλαιά με την νέα πόλη. Η σιδερένια γέφυρα στο διάβα της ζωής της έζησε πολλά γεγονότα και αποτελεί σημείο αναφοράς για την πόλη ενώ είναι η μοναδική σιδερένια που απέμεινε.

Οι Άγγλοι, στην προσπάθειά τους να ανακόψουν την προέλαση των Γερμανών, αποπειράθηκαν να την ανατινάξουν το 1941, όπως και τις υπόλοιπες, αλλά δεν το κατάφεραν. Παλιότερα στη θέση της υπήρχε ένα μικρό ξύλινο γεφυράκι. Αν η γέφυρα της Μαρούγκενας ήταν το σημείο, που έσμιγε η κοσμική ζωή με την εμπορική δραστηριότητα, η κεντρική γέφυρα ήταν το σημείο που χώριζε την αστική από τη λαϊκή τάξη. Σήμερα εξυπηρετεί μόνο τους πεζούς.

Το έτος 1996 η Ελληνική πολιτεία κήρυξε τη γέφυρα ιστορικό διατηρητέο μνημείο με το σκεπτικό… «ότι αποτελεί αξιόλογο και αντιπροσωπευτικό δείγμα μεταλλικής γέφυρας του τέλους του περασμένου αιώνα στην περιοχή, απαραίτητο για την μελέτη της ιστορίας και της εξέλιξης της Βιομηχανικής Αρχιτεκτονικής, επίσης δε, είναι σημαντικό σημείο αναφοράς άμεσα συνδεδεμένο με τις μνήμες των κατοίκων της περιοχής.»

Η γέφυρα του αγίου Κωνσταντίνου

2. Η γέφυρα του αγίου Κωνσταντίνου

Το γεφύρι του Αγίου Κωνσταντίνου υπολογίζεται ότι κατασκευάστηκε τον 18ο αιώνα και ήταν πέτρινο. Πήρε το όνομά του από τη γειτονική εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου. Δίπλα υπήρχαν τα μεγάλα τούρκικα λουτρά που επικοινωνούσαν με το περίφημο Κουρσούμ τζαμί. Ήταν δίτοξο με συνολικό μήκος 30 μέτρων και ύψος 5,5 μέτρα. Μετά την προσάρτηση της Θεσσαλίας το 1881 το γεφύρι διαπλατύνθηκε με προσθήκη πεζοδρομίων και μεταλλικών στηθαίων. Ανατινάχθηκε από τους Άγγλους το 1941. Με τη διευθέτηση της κοίτης του ποταμού εξαφανίστηκαν και τα τελευταία ίχνη του. Το 1949 στη θέση του φτιάχτηκε ξύλινο γεφύρι και το 1960 έγινε η σημερινή τσιμεντένια πεζογέφυρα.

Η γέφυρα της Μαρούγκενας (και όπως ήταν παλιά -κάτω)

3. Η γέφυρα της Μαρούγκενας

Πέτρινο δίτοξο γεφύρι μήκους 31 μέτρων και ύψους περίπου 7 μέτρων. Κατασκευάστηκε το 18ο αιώνα. Βρισκόταν στη θέση της σημερινής πεζογέφυρας, που ενώνει την οδό Όθωνος με την πλατεία Κιτριλάκη. Την ομορφιά του γεφυριού συμπλήρωνε η δίκρουνη βρύση της Μαρούγκενας και το ομώνυμο εξοχικό κέντρο, το οποίο υπήρξε ένα από τα πιο φημισμένα προπολεμικά στέκια της πόλης.

Θα πρέπει να αναφερθεί εδώ ότι στο χώρο της σημερινής πλατείας Κιτριλάκη, που ήταν μια μεγάλη αλάνα, είχε κατασκευαστεί στάδιο για την τέλεση των Πανελληνίων Αγώνων. Η τέλεση των αγώνων στην πόλη  και η συνεπακόλουθη προοπτική φιλοξενίας ξένων παραγόντων αποτέλεσε κίνητρο για τις τοπικές αρχές, οι οποίες για πρώτη φορά μεριμνούν για την καθαριότητα της κοίτης και την αισθητική αποκατάσταση της εικόνας του ποταμού.

Πήρε το όνομά του από την παρακείμενη δίκρουνη βρύση. Τα στηθαία του αρχικά ήταν πέτρινα που το 1886 αντικαταστάθηκαν με σιδερένια, μετά από διαπλάτυνση του καταστρώματός του. Και αυτό καταστράφηκε από τους Άγγλους το 1941 με την υποχώρησή τους. Το 1946 κατασκευάστηκε ξύλινο γεφύρι, που στηριζόταν στα βάθρα του παλιού. Το 1949 έγινε η σημερινή τσιμεντένια γέφυρα.

Η γέφυρα Ασκληπιού

4. Η γέφυρα Πίχτου (ή Ασκληπιού)

Βρισκόταν 80 μέτρα πάνω από την κεντρική γέφυρα. Συνέδεε τις οδούς Βύρωνος και Αμαλίας. Κατασκευάστηκε πολύ παλιά, ίσως κατά τους βυζαντινούς χρόνους, σύμφωνα με την παράδοση. Πήρε το όνομά του από τον ιδιοκτήτη παρακείμενης οικίας (Πίχτου). Ήταν πέτρινο με έξι τοξωτά ανοίγματα, κατά τα Ρωμαϊκά πρότυπα. Είχε μήκος 35 μέτρα και ύψος 4 μέτρα. Η μεγάλη πλημμύρα του 1907 του προκάλεσε πολλές καταστροφές. Στη θέση του πάνω στα πέτρινα βάθρα στήθηκε ξύλινο γεφύρι. Το 1947 ξηλώθηκε το γεφύρι μαζί με τα βάθρα ενώ σήμερα υπάρχουν οι δύο πεζογέφυρες (1961) και (1998) και το άγαλμα του Ασκληπιού.

Η γέφυρα Γούρνας (ή Παππά)

5. Η γέφυρα Παππά (ή Γούρνας)

Ήταν πέτρινο τοξωτό γεφύρι που ένωνε την οδό Νίκου & Ρίτας Παππά (τότε Κανούτα) με την οδό Κοραή. Εικάζεται ότι και αυτό κατασκευάστηκε κατά τους βυζαντινούς χρόνους. Καταστράφηκε με τη μεγάλη πλημμύρα του 1907 και στη θέση του στήθηκε ξύλινη γέφυρα.

Η γέφυρα Γούρνας ή γέφυρα Παππά, (εκ του αρχοντικού Παππά) όπως την ξέρουν οι παλιότεροι κάτοικοι των Τρικάλων, υπήρχε ανάβρα νερού από την οποία υδρεύονταν οι Τρικαλινοί. Το 1950 έγινε σιδερένια γέφυρα τύπου Beley. Το 1972 στη θέση της φτιάχτηκε η σημερινή τσιμεντένια γέφυρα.

Η γέφυρα Πελέκη (ή αγίου Στεφάνου)

6. Η Γέφυρα Πελέκη ή αγίου Στεφάνου

 Ήταν εξάτοξο πέτρινο γεφύρι όμοιο με το προηγούμενο και με αντίστοιχη χρονολογία κατασκευής. Πήρε το όνομα του ιδιοκτήτη παρακείμενης οικίας. Ονομάζεται και γέφυρα του Αγίου Στεφάνου, από τον ενοριακό ναό. Καταστράφηκε κατά την πλημμύρα του 1907 για να στηθεί αργότερα ξύλινο γεφύρι, που και αυτό ξηλώθηκε το 1947. Το 1960 έγινε η σημερινή πεζογέφυρα. Στις φωτογραφίες φαίνεται πάνω η γέφυρα και κάτω η μικρή πεζογέφυρα έναντι του Αγίου Στεφάνου.

Η γέφυρα Τρικκαίογλου

7. Η Γέφυρα Τρικκαίογλου

Ήταν πέτρινο με έξι τόξα. Συνέδεε τη συνοικία Τρικκαίογλου με το Βαρούσι και με τη συνοικία Κουτσομύλια. Σύμφωνα με μαρτυρίες κατασκευάστηκε κατά τους βυζαντινούς χρόνους. Καταστράφηκε από τις συχνές πλημμύρες, και ιδίως αυτή του 1907. Στη θέση του φτιάχτηκε σιδερένιο το 1910, που έπαθε ζημιές κατά την υποχώρηση των Άγγλων το 1941 και επισκευάστηκε από τους Ιταλούς. Το 1973 έσπασε στη μέση από το βάρος διερχόμενου φορτηγού. Το 1975 έγινε το σημερινό τσιμεντένιο γεφύρι.

Τρικαλινό χιούμορ. Η γέφυρα φάντασμα που ονομάστηκε "Καλατράβα"

8. Η γέφυρα φάντασμα (Καλατράβα)

Οι εργασίες κατασκευής της γέφυρας ξεκίνησαν στον Μάρτιο του 2008 στην περιοχή της Νέας Ζωαγοράς και θα συνέδεε τις συνοικίες Άγιος Οικουμένιος και Γαλήνη. Η Δημοτική Αρχή έχει χαρακτηρίσει το έργο ως ζωτικής σημασίας καθώς θα επιλύονταν το πρόβλημα επικοινωνίας που αντιμετώπιζαν οι κάτοικοι των δύο συνοικιών αφού δεν υπάρχει γέφυρα του Ληθαίου στη συγκεκριμένη περιοχή. Κατά το στάδιο όμως της προεντάσεως, το έτος 2010, εμφάνισε ρήγματα στο σκυρόδεμα του ενός σκέλους του πυλώνα αναρτήσεως με αποτέλεσμα να σταματήσουν αναγκαστικά οι εργασίες επί της γέφυρας και να αναζητούνται έκτοτε εναλλακτικές λύσεις προώθησης και αποπεράτωσης του έργου και απόδοσης ευθυνών στους υπευθύνους της αστοχίας. Από τότε παραμένει η… γέφυρα φάντασμά.

Η γέφυρα Γκίκα

9. Η γέφυρα Γκίκα

Την ονομασία της την οφείλει στο γεγονός ότι η χρηματοδότηση για την κατασκευή της έγινε όταν Υπουργός Δημοσίων Έργων ήταν ο Σόλων Γκίκας. Ο Σόλων Γκίκας γεννήθηκε στα Τρίκαλα. Εισήχθη στη Σχολή Ευελπίδων κι αφού εξάντλησε όλη τη στρατιωτική ιεραρχία φθάνοντας μέχρι το αξίωμα του αρχηγού ΓΕΣ, στη συνέχεια πολιτεύτηκε και διετέλεσε υπουργός Δημοσίων Έργων (1958-1963) και Υπουργός Δημ.Τάξεως (1974-1976) στις κυβερνήσεις Κων/νου Καραμανλή. Η γέφυρα κατασκευάστηκε το 1960-1961 από οπλισμένο σκυρόδεμα, έχει μήκος 170μ. και πλάτος 53μ. και είναι αμαξιτή.

Η γέφυρα στα ΚΤΕΛ

10. Η γέφυρα του ΚΤΕΛ

Η πιο διάσημη γέφυρα των Τρικάλων είναι η γέφυρα των ΚΤΕΛ. Τοπικά ήταν διάσημη αλλά απόκτησε διαστάσεις σταρ με α Social Media, ειδικά το Youtube. Δείτε και το σχετικό  video  για να καταλάβετε και τη θέση της γέφυρας ως προς τον Ληθαίο (το ποτάμι)

Η γέφυρα είναι αμαξιτή και κατασκευάστηκε το 1980. Είναι τσιμεντένια και έχει τρεις λωρίδες κυκλοφορίας, έχει μήκος 35μ. και πλάτος 15,50μ. Το κόστος κατασκευής της ήταν 20.000.000 δρχ. Πριν γίνει αμαξιτή το 1960, είχε μήκος 32,00μ. και πλάτος 4,5μ. Το 1908 κατεδαφίστηκε και φτιάχτηκε η νέα μονότοξη γέφυρα.

Η γέφυρα της οδού Καρδίτσης

11. Η γέφυρα οδού Καρδίτσης

Η διαπλάτυνση της υφιστάμενης από το 1952, επί της νέας κοίτης του Ληθαίου ποταμού, γέφυρας της οδού Καρδίτσης έγινε το έτος 1984. 

Η γέφυρα της οδού Αρριανού

12. Η γέφυρα Αρριανού

Η γέφυρα Αρριανού αποτελεί την απαρχή της οδού Αρριανού και παλιότερα ήταν πεζογέφυρα. Στην νέα γέφυρα ενσωματώθηκε το φράγμα εκτροπής των νερών προς την παλαιά κοίτη του Ληθαίου, που είχε κατασκευαστεί από τον ΤΟΕΒ το 1990, οι μηχανισμοί ανάρτησης και στροφής του ανακλινόμενου μεταλλικού φράγματος και η συνοδευτική πεζογέφυρα.

Επίλογος - συμπεράσματα

Τελειώνοντας την ανάρτηση μας, επισημαίνουμε και πάλι. Τα Τρίκαλα είναι μία όμορφη πόλη, όπως κάθε πόλη την οποία διασχίζει ένα ποτάμι. Στο εξωτερικό άλλωστε, τα υδάτινα ρεύματα που διασχίζουν πόλεις, αναδεικνύονται και αποτελούν στολίδια. Στην Ελλάδα δυστυχώς αφθονούν τα αρνητικά παραδείγματα. Ο Ιλισσός, ο Κηφισσός, ο Ηριδανός, ο Ασωπός, τα 500 και πλέον ποτάμια και ποταμάκια της Αττικής βιάστηκαν και καλύφθηκαν, πάντα με την ίδια, ηλίθια δικαιολογία. Ότι πλημμυρίζουν(!) Σκεφτείτε όμως. Δεν είναι το ποτάμι που ήρθε στα σπίτια και στα εργοστάσια. Αυτά πήγαν και εγκαταστάθηκαν στο ποτάμι. Και το νερό έχει μνήμη και όπου πήγε μια φορά, θα ξαναπάει. Η λύση δεν είναι ο αφανισμός των ποταμών. Η λύση είναι ο σεβασμός του δρόμου του νερού και η χωροθέτηση των δραστηριοτήτων μας έξω από τη ζώνη που το νερό χρειάζεται. Ο Ληθαίος είναι μία τέτοια περίπτωση. Κυλάει ελεύθερος ατα πάνω από 30 από τα 36 χιλιόμετρα του. Διαμορφώνει φυσικά τοπία και ποτίζει κάπου 15.000 στρέμματα καλλιεργειών. Στο αστικό του κομμάτι έγιναν παρεμβάσεις  με σεβασμό στο ποτάμι και σε καμία περίπτωση για να εξασφαλιστεί η διέλευση μεγάλων φορτηγών για να εξυπηρετηθεί ο κυκλοφοριακός φόρτος που απαιτεί ένα λιμάνι (όπως αυτό της Ραφήνας) που θέλουν να το κάνουν νέο Πειραιά. Γι΄αυτό κάθε συσχετισμός του Ληθαίου με το Μεγάλο ποτάμι της Ραφήνας είναι εκ του πονηρού και απευθύνεται σε ανθρώπους που ο προπαγανδιστής θεωρεί τουλάχιστον αφελείς.

Πηγές 1,2 

Νιώθω πολύ άσχημα όταν μαζεύεται τόσος κόσμος μπροστά μου, με στριμώχνει και με αρχίζει στις ερωτήσεις. Και τι ερωτήσεις! «Από που είσαι;», «Πως βρέθηκες εδώ;», «Ποιος σε παράτησε εδώ;», «Σε ξήλωσαν με βία ή έφυγες μόνο σου;», «Πόνεσες όταν σε ξήλωσαν;»,  και άλλα πολλά, μα πάρα πολλά. Άσε δε και τη μουρμούρα που με αναστατώνει, όταν μιλάνε μεταξύ τους οι άνθρωποι: «Το είδα που το έφεραν με ένα αγροτικό», «Μπα… εδώ ήταν, δεν το έφεραν. Την περασμένη εβδομάδα το πέταξε ένας  χοντρός». «Τι λες, δεν ήταν χοντρός. Είδα έναν κοντό που το έσερνε», «Όχι, άλλο είδες. Αυτό το έφερε ο χοντρός» και άλλα τέτοια, ψιθυριστά, μουρμουριστά ή και φωναχτά, όταν η διαφωνία για το ποιος με έφερε και με πέταξε εδώ, δεν κατέληγε σε συμφωνία. Βλέπετε, δεν έχω στόμα για να τους φωνάξω να με αφήσουν ήσυχο. Μας φτιάχνουν χωρίς στόμα, χωρίς φωνή, εμάς τα καλοριφέρ. Άλλωστε μας φτιάχνουν για να ζεσταίνουμε τους ανθρώπους, όχι για να τους πιάνουμε κουβέντα….

Ξέρω, μπερδευτήκατε. Λογικά θα έχετε μείνει με το στόμα ανοιχτό, να χάσκει σαν τη σπηλιά του Νταβέλη. Δεν πιστεύετε πως ένα θερμαντικό πάνελ (όπως είναι το όνομα μου σύμφωνα με τον κατασκευαστή μου) σας μιλάει και μάλιστα γκρινιάζει για την οχλαγωγία των ανθρώπων που μαζεύτηκαν γύρω του, ένα κρύο πρωινό της Άνοιξης. Πρέπει μάλλον να σας εξηγήσω τώρα, γιατί δεν αντέχω να σας βλέπω με την απορία ζωγραφισμένη στα πρόσωπα σας. Καθήστε λοιπόν αναπαυτικά και θα προσπαθήσω να σας πω την ιστορία μου, όσο πιο απλά και κατανοητά γίνεται.

Με έφτιαξαν κάτι Τούρκοι εργάτες, το 2015 νομίζω, σε ένα εργοστάσιο στο Elbantag, κοντά στην Ankara. Ο διευθυντής τους ήταν Γερμανός και από αυτόν μάθαμε εμείς τα καλοριφέρ, πως δεν λεγόμαστε radyatör, όπως μας  έλεγαν αυτοί που μας έφτιαξαν, αλλά panel. Αυτός ο άνθρωπος, ο διευθυντής,  είχε πολύ υψηλή μόρφωση. Τέλος πάντων. Μόλις μας έφτιαξαν, μας έβαλαν σε ένα κουτί το καθένα και περιμέναμε σε μία μεγάλη αποθήκη τη μοίρα μας, δηλαδή περιμέναμε να μας φορτώσουν και να μας πάνε σε κάποιο μέρος του κόσμου όπου θα πιάναμε δουλειά. Η δουλειά μας δεν ήταν άλλη από το να ζεσταίνουμε τον κόσμο όταν αυτός κρύωνε, τις νύχτες ή και τις μέρες του χειμώνα. Εγώ ήμουν τυχερό panel. Με έστησαν σε ένα σπίτι στη Ραφήνα, μία παραθαλάσσια πόλη της Αττικής, στην Ελλάδα. Δηλαδή προοριζόμουν για ελαφριά δουλειά και το κατάλαβα αυτό όταν με μετέφεραν με ένα φορτηγό, που ο οδηγός του μου τραγουδούσε καθώς με ξεφόρτωνε «Δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα, κρύο δεν έκανε ποτέ».

Ελαφριά δουλειά. Ξεκούραστη. Λίγες ώρες να γεμίζεις με ζεστό νερό, να φουντώνεις και μετά να σε κόβει ο θερμοστάτης, αφού σε ένα μισάωρο έπιανε τους είκοσι βαθμούς ο χώρος. Σκεφτόμουν τα αδέλφια μου που τα έστειλαν μακριά, στη Νορβηγία και τη Σουηδία, ακόμα και στη Ρουμανία. Εκεί μάθαινα πως δεν σταματούσαν να δουλεύουν, όλη μέρα. Ενώ εγώ, μαζί με τα άλλα καλοριφέρ του κτηρίου μας (γιατί καλοριφέρ μας έλεγαν πια), ίσα που προλαβαίναμε να ανάψουμε και αμέσως κάναμε το διάλειμμα μας. Ζωή και κότα, που λένε και οι άνθρωποι. Αλλά αυτή η ζωή δεν έμελλε να κρατήσει και πολύ.

Ήμουν - δεν ήμουν τρία χρόνια σε εκείνο το (μάλλον πλούσιο) σπίτι στη Ραφήνα, όταν άκουσα τους ανθρώπους του σπιτιού να συζητάνε για ένα πρόγραμμα που διαφήμιζε η τηλεόραση (φτιαγμένη και αυτή στο διπλανό εργοστάσιο απ’ όπου ερχόμουν εγώ). Το πρόγραμμα λεγόταν «Εξοικονομώ» ή κάπως έτσι τέλος πάντων. Λέγανε λοιπόν οι άνθρωποι πως ήταν ευκαιρία με το πρόγραμμα να βάλουν ενδοδαπέδια θέρμανση. Άρχισαν τότε να με ζώνουν τα φίδια. Τι θα πει ενδοδαπέδια θέρμανση; Θα με βάλουν ξαπλωτό στο πάτωμα για να τους ζεσταίνω; Χαζομάρες, αφού πρέπει να ξέρουν πως ξαπλωτοί δουλεύουν μόνο οι μηχανικοί αυτοκινήτων και οι δοκιμαστές στρωμάτων. Τα καλοριφέρ δεν δουλεύουν έτσι.

Κατάλαβα το τι θα πει «ενδοδαπέδια θέρμανση» όταν ήρθαν κάτι τεχνίτες και με ξήλωσαν για να συνδέσουν στη θέση μου κάτι σωλήνες πλαστικούς. Αυτό ήταν δηλαδή; Με αγόρασες, σε ζέστανα 3 χρόνια και τώρα με πετάς; Αν αυτό δεν λέγεται αχαριστία τότε πως λέγεται ρε άνθρωπε;

Έκλαιγα όπως με έβγαζαν από το σπίτι για να με δώσουν σε έναν κύριο, βρώμικο από τα γράσα και τις σκουριές, που είχε ένα άθλιο, μισοδιαλυμένο φορτηγάκι που από τη βρώμα άκουγα και άλλα μεταλλικά αντικείμενα που είχε πάνω του, να βογκούν και να κλαίνε. Προσπάθησα να φωνάξω «Μη με πετάτε πάνω σ’ αυτό το πράγμα!!» αλλά από τη βρώμα η φωνή μου δεν έβγαινε. Έτσι στοιβαγμένα όλα τα μεταλλικά σώματα, ψυγεία, πλυντήρια, σίδερα, σωλήνες και εγώ από πάνω τους, κλαίγαμε για τη μοίρα μας που δεν τη γνωρίζαμε κιόλας, την ώρα που ο άνθρωπος με τα βρώμικα ρούχα που μας αγόρασε, έβαζε μπρος τη μηχανή του φορτηγού.

Όπως ήμασταν όλα στοιβαγμένα, ρωτούσε ψιθυριστά το ένα το άλλο αν ήξερε που μας πάει αυτός που μας είχε αγοράσει. Κάποιοι «συνεπιβάτες», οι πιο παλιοί, έλεγαν πως πάμε για σκραπ.

Τι λέξη ήταν αυτή; «Σκραπ»; Δεν είχαμε πια τα ονόματα μας. Δεν μας έλεγαν «πλυντήριο», «κουζίνα», «θερμοσίφωνα» ή «καλοριφέρ». Τώρα όλα μαζί είχαμε ένα όνομα: «Σκραπ». Δεν μου άρεσε καθόλου αυτό αλλά ο αέρας που με χτυπούσε στο πρόσωπο, καθώς το φορτηγό κινούταν και  όπως ήμουν πάνω πάνω σ’ αυτή τη μακάβρια στοίβα, με παρηγορούσε κάπως και έδιωχνε τις πιο μαύρες σκέψεις μου.

Δεν ξέρω πόσα χιλιόμετρα είχαμε κάνει γιατί το φορτηγό πήγαινε αργά και αγκομαχώντας από το βάρος αλλά σε ένα σημείο του δρόμου το φορτηγό άρχισε να χοροπηδάει σε μία άσφαλτο  γεμάτη λακκούβες. Όλο το σκραπ (αφού έτσι μας φώναζαν) άρχισε να βογκάει από τα χτυπήματα του φορτηγού. Εγώ ένιωθα πως μία πετούσα στον αέρα και μία έπεφτα με δύναμη πάνω σε ένα καζανάκι «Νιαγάρας» που ήταν από κάτω μου. Ο πόνος από το χτύπημα στο μαντέμι ήταν αφόρητος. Αλλά και ο «Νιαγάρας» πρέπει να υπέφερε γιατί είδα το καπάκι του να σπάει. Σχεδόν ταυτόχρονα είδα πως κι εγώ είχα ένα μεγάλο βούλιαγμα στο κάτω μέρος, εκεί που χτυπούσα πάνω στον Νιαγάρα. Απελπίστηκα.

Ενώ το μαρτύριο της μεταφοράς πάνω σε λακκούβες μεγάλωνε και έμοιαζε πως δεν θα σταματήσει ποτέ, βρέθηκα να αιωρούμαι πάνω από τον Νιαγάρα αλλά σε πιο μεγάλο ύψος από πριν. Το φορτηγό από κάτω μου προχωρούσε και ενώ έπεφτα, συνειδητοποίησα πως τώρα, αντί για τον Νιαγάρα, έπεφτα πάνω  σε κάτι σωλήνες που ήταν φορτωμένοι πιο πίσω. Χτυπώντας πάνω τους και πονώντας αφόρητα, ένιωσα να κατρακυλάω και να πέφτω από το φορτηγό. Άρχισα να τσουλάω πάνω στα χόρτα και σταμάτησα πάνω σε μία μικρή κατηφοριά, όταν μία πέτρα σταμάτησε τον τρελό μου κατήφορο. Άκουσα το φορτηγό να φεύγει χωρίς να έχει καταλάβει πως «κάτι» έπεσε και σε λίγο έγινε απόλυτη ησυχία. Ούτε φορτηγό, ούτε άλλος ήχος ακουγόταν αλλά ούτε ένιωθα πόνο από τα χτυπήματα στον Νιαγάρα και επιπλέον βρισκόμουν ξαπλωμένο σε ένα αφράτο στρώμα από χόρτα, Έβγαλα έναν αναστεναγμό και έκλεισα τα μάτια μου. Είχα να κοιμηθώ έτσι ωραία από τότε που με κατασκεύασαν….

Δεν ξέρω πόσες ώρες κοιμόμουν αλλά με ξύπνησαν κάτι αγριοφωνάρες.

«Να, πάρε φωτογραφία. Να δες, ξήλωσαν τα καλοριφέρ. ΒΑΝΔΑΛΙΣΜΟΣ – ΒΑΝΔΑΛΙΣΜΟΣ, έτσι να γράψεις ΒΑΝΔΑΛΙΣΜΟΣ». Ήταν ένας παράξενος φαλακρός τύπος που παραληρούσε, μέσα σε ένα μεγάλο μπλε κοστούμι, ή αν το κοστούμι δεν ήταν μεγάλο, τότε αυτός ήταν ο μικρός. Φώναζε σε κάτι άλλους να με βγάλουν φωτογραφία. Σάστισα. Πρώτη μου φορά ήμουν πρωταγωνιστής σε κάτι. Νόμιζα πως είχα παραισθήσεις από το χτύπημα της πτώσης μου από το φορτηγό αλλά δεν ήταν παραίσθηση. Ήταν η πιο γλυκιά αίσθηση. Η αίσθηση της επιτυχίας και του να γίνομαι το κέντρο του ενδιαφέροντος. Επιτέλους, η ζωή μου ανταπέδιδε την υπομονή μου πάνω στο φορτηγό και τη φρικτή μου απαξίωση με τον τίτλο του σκραπ. Δεν ήμουν πια μάζα. Ήμουν ένα διακεκριμένο μέλος της κοινωνίας των θερμαντικών σωμάτων και του υπόλοιπου οικιακού εξοπλισμού. Ήθελα να ευχαριστήσω εκείνο το μεγάλο μπλε κοστούμι για το ενδιαφέρον του αλλά δεν μπορούσα γιατί αυτό ακόμα χοροπηδούσε σαν μανιακός και φώναζε «ΒΑΝΔΑΛΙΣΜΟΣ - ΒΑΝΔΑΛΙΣΜΟΣ». Οι φωτογράφοι του δεν σταματούσαν να με βγάζουν φωτογραφίες. Ανφάς, προφίλ. Τρία-τέταρτα και όπως αλλιώς δεν έχει ονειρευτεί ακόμα και το πιο διάσημο top model του μεγαλύτερου οίκου μόδας ή η πιο κόκκινη και γρήγορη Ferrari στη διασημότερη έκθεση αυτοκινήτων. Μόνο που όταν προσπάθησα να χαμογελάσω ή να ισιώσω λίγο το κάλυμμα μου πρόχειρα, οι φωτογράφοι φώναξαν ΜΗΗΗ και μου έδωσαν μια κλωτσιά για να δείχνω ακόμα πιο ταλαιπωρημένο. Απόρησα. Δεν τους αρέσει η ομορφιά και προτιμούν τη φρίκη;

Ηλίθιες απορίες. Εδώ είμαι το κέντρο του ενδιαφέροντος και θα με νοιάζει το αν θα δείχνω πιο μαύρο ή πιο ταλαιπωρημένο; Άλλωστε θα ΔΕΙΧΝΩ, δεν θα είμαι, άρα; Αντίθετα θα είμαι έκθεμα από αυτά που εκείνος ο τύπος που κολυμπάει μέσα στο μπλε κοστούμι, θα με δείχνει και θα μιλάει για μένα. Που θα δείχνει τη φωτογραφία μου παντού, Που θα με κάνει σταρ.

Έμαθα μετά πως το σταριλίκι μου δεν θα είχε μεγάλο βεληνεκές. Θα αφορούσε μία μικρή πόλη, ένα χωριό πρακτικά. Αλλά δεν με νοιάζει. Κάλλιο πρώτος στο χωριό παρά δεύτερος στην πόλη ή ακόμα χειρότερα, μηδενικό σε μία μάντρα που θα με φωνάζουν όλοι σκραπ. Άσε που δεν καταλαβαίνω και τι θα πει αυτή η λέξη. Ίσως μου εξηγήσει κάποια στιγμή ο μέντοράς μου. Ο παράξενος τύπος με το μπλε κοστούμι.

Τα ξημερώματα της Τετάρτης 15/3, στις 5 η ώρα το πρωί, συνεργεία του δήμου ανοίγουν με τη βία το Γενικό Λύκειο Ραφήνας που τελούσε υπό κατάληψη. Στην προσπάθεια αυτή, παιδιά κινδυνεύουν να τραυματιστούν και τελικά μια κοπέλα χτυπά το χέρι της, ευτυχώς όχι σοβαρά.

Την επόμενη ημέρα οι μαθητές οργανώνουν πορεία στο δημαρχείο, με τη συνοδεία δύο καθηγητών, διαμαρτυρόμενοι για τη βιαιότητα που εισέπραξαν και ζητώντας απαντήσεις από το δήμαρχο. Ο δήμαρχος, με θρασύ ύφος, γνώριμο σε όσους τον έχουν γνωρίσει από κοντά, απαξιώνει να τους απαντήσει και διώχνει τη συνοδό καθηγήτρια από το γραφείο, προσβάλλοντας την χωρίς καν να την αφήσει να μιλήσει.

Το απόγευμα της ίδιας ημέρας, ο δήμαρχος, σε μια παραληρηματική του ανάρτηση του στο facebook, διατελώντας, όπως όλα δείχνουν, σε πανικό, εξαπολύει προσωπική επίθεση σε καθηγητή του σχολείου που τον θεωρεί υποκινητή της διαμαρτυρίας των μαθητών, τον αποκαλεί «προσχηματικό» καθηγητή και αφήνει με ανέντιμο τρόπο υπονοούμενα γι αυτόν. Την ίδια ώρα, ένα μεγάλο κύμα συμπαράστασης προς τον συγκεκριμένο καθηγητή ξετυλίγεται στο διαδίκτυο που πανικοβάλλει ακόμη περισσότερο το δήμαρχο, ώστε κάνει τη μία βλακώδη κίνηση μετά την άλλη

Έτσι, το πρωί της Παρασκευής, αναρτά στο facebook φωτογραφίες από βανδαλισμούς σε σχολείο, χωρίς να αναφέρει από πού προέρχονται, ώστε να νομιστεί πως πρόκειται για το συγκεκριμένο σχολείο. Το ίδιο κάνουν και τα τοπικά Μέσα (τα προβαλλόμενα ως) ενημέρωσης

Οι μαθητές, με ψυχραιμία και σοβαρότητα που απουσιάζουν τόσο από το δήμαρχο όσο και από τα συγκεκριμένα Μέσα, καταγγέλλουν το γεγονός και δείχνουν φωτογραφίες από το χώρο του σχολείου τους , αποδεικνύοντας πως το διατηρούν καθαρό και σε πλήρη τάξη. Την ίδια στιγμή, οι μαθητές ανακοινώνουν γενική συνέλευση τη Δευτέρα το πρωί.

Η συνέχεια αναμένεται με μεγάλο ενδιαφέρον, καθώς βλέπουμε τους μικρούς να συμπεριφέρονται ως μεγάλοι και τους μεγάλους ως πολύ πολύ μικροί