Γράφημα αποτύπωσης των πράξεων του δήμου και κατάταξης τους σύμφωνα με την παρουσία ή την απουσία διαβούλευσης

Με την ευκαιρία της γενικής εφόδου και κατάληψης όλων των θέσεων από τη συμπολίτευση, σε επιτροπές και οργανισμούς, θέλουμε να υπενθυμίσουμε το ότι η Δημοκρατία στον δήμο Ραφήνας (και ενίοτε Πικερμίου) έχει καταρρεύσει από καιρό. Δεν χρειάζεται η κατάρτιση infographic για να το καταδείξει. Ούτε είναι κάτι άγνωστο ή μυστικό.

Σε μία σταθερά καθοδική πορεία, από το 2014 που έγινε ιδιαίτερα απότομη και πτωτική από το 2017 και μετά (που σίγουρα δεν είναι τυχαίο), πιστοποιείται από την κατάταξη των πράξεων του δήμου, όπως αυτές αναρτώνται στην Διαύγεια, σε συνδυασμό με την αποτύπωση των πεπραγμένων, όπως οι διαδικασίες και τα αποτελέσματα των ψηφοφοριών.

Η στρατιωτική πειθαρχία (με το αζημίωτο προφανώς) φερ’ ειπείν των διοικούντων , ε τη μονολιθική θεώρηση των πραγμάτων, ουδεμία σχέση θα μπορούσε να έχει με τη  λέξη Δημοκρατία. Αλλά ας είναι. Ο καθένας πρέπει να αναρρωτηθει για τα δικά ου λάθη, ενδοσκοπώντας και όχι ομφαλοσκοπώντας.

Μαζεύοντας από την Διαύγεια αποφάσεις, πράξεις, γνωμοδοτήσεις, αποφάσεις του δημοτικού συμβουλίου, συστηματικά  από το 2014 (Σεπτέμβριος και ούτε αυτό είναι τυχαίο) μέχρι σήμερα και πριν μαζευτεί ένας μη διαχειρίσιμος όγκος δεδομένων, φτιάξαμε το συνημμένο InfoGraphic το οποίο δίνει την εικόνα και την τάση του δήμου, όπως άλλωστε την ξέρουμε και χωρίς αυτό το γράφημα.

 Σοφός λαός οι Κινέζοι, Πάντα είχαν μία τρομερή ικανότητα να αποστάζουν την βαρβαρότητα, την κτηνωδία, ακόμα και το γελοίο ή το ηλίθιο και να παράγουν νόμους, κανόνες και κάπου κάπου αποφθέγματα υψηλής αισθητικής. Άλλωστε και σήμερα εκφράζουμε την εκτίμηση μας για την κινέζικη παραγωγή σε αποφθέγματα κολλώντας και την επωδό «αρχαία κινέζικη παροιμία» σε ό,τι μας φανεί έξυπνο ή πικρή παγκόσμια αλήθεια και  διατυπώνεται με αφοριστική σκληρότητα.

Όπως ο μεταφραστής πολλών κινεζικών λογοτεχνημάτων  Λιν Γιουτάνγκ  διαπίστωνε, «Όταν μικρά ανθρωπάκια αρχίζουν να ρίχνουν μεγάλες σκιές, σημαίνει ότι ο ήλιος είναι κοντά στη δύση του.» σε μία εποχή που η πατρίδα του δεν είχε δεχτεί ακόμα  την πολιτιστική επανάσταση, που την καλλιέργησε μετά με τρόπους που το παραγόμενο αποτέλεσμα δεν είχε καμία σχέση με τον πολιτισμό, έδινε μία ιδέα για τον σαρωτικό κινέζικο ολοκληρωτικό καπιταλισμό. Τον καπιταλισμό που θα ακολουθούσε τις δεκαετίες του 1980 και του 1990. Αυτό ίσχυε γιατί σε μία Κίνα που τους θεσμούς είχαν υποκαταστήσει τα πρόσωπα, ο ίσκιος των αχρείων μάκραινε και βάραινε πάνω στις ζωές των ανθρώπων και τη χώρα, καθιστώντας τη βαρβαρότητα τους νόμο.

Δεν θα αρχίσουμε την αφήγηση για το πως η Κίνα, η χώρα του Μάο και της πολιτιστικής επανάστασης κατάντησε η κοιτίδα του κτηνώδους καπιταλισμού της εξοντωτικής βιομηχανικής παραγωγής, με κατανάλωση ζώων και περιβάλλοντος. Είναι περιττό. Τα ζήσαμε άλλωστε. Μας έμεινε όμως από τη μεγάλη εικόνα της χώρας που παραδόθηκε στο τέρας, η επίκτητη ικανότητα να εντοπίζουμε τα μικρά ανθρωπάκια που αρχίζουν να ρίχνουν μεγάλους ίσκιους.  

Μόλις αντιληφθούμε τα μικρά αυτά ανθρωπάκια που ο ίσκιος τους μακραίνει, αυτόματα γυρίζουμε το βλέμμα προς τον ήλιο, φοβούμενοι πως θα δούμε τον ήλιο της ζωής χαμηλότερα από όσο νομίζαμε.

Τελευταία τα όσα συμβαίνουν στον δήμο Ραφήνας (και κατ’ όνομα Πικερμίου) μας θύμισαν τον Λιν Γιουτάνγκ.  

Κάτι με τις περιβαλλοντικές ζημίες που βρίσκονται στον Κολοφώνα τους, κάτι με τη βαναυσότητα που αντιμετωπίζεται ο μοναδικός διακεκριμένος αθλητικός σύλλογος του Πικερμίου, κάτι με τις προκλητικά επιλεκτικές «εξυπηρετήσεις» του δημοτικού κοινωνικού ιατρείου προς συγκεκριμένο αθλητικό σύλλογο, κάτι με αποφάσεις που δημοσιεύονται και επαναλαμβάνονται με άλλη υπογραφή,  ο Λιν Γιουτάνγκ είναι πιο επίκαιρος από ποτέ. Στον τόπο μας. Όχι στην Κίνα.

Εκεί έχασε τη μάχη με τα μικρά ανθρωπάκι προ πολλού, όπως την έχει χάσει και η δημοκρατία στον τόπο μας. Τα μικρά ανθρωπάκια που παριστάνουν τους  γίγαντες,  χαμήλωσαν τον ήλιο της τόσο πολύ, γιατί τόσο πολύ τους χρειαζόταν..

Σοφός λαός οι Κινέζοι, Πάντα είχαν μία τρομερή ικανότητα να αποστάζουν την βαρβαρότητα, την κτηνωδία, ακόμα και το γελοίο ή το ηλίθιο και      να παράγουν νόμους, κανόνες και κάπου κάπου αποφθέγματα υψηλής αισθητικής. Άλλωστε και σήμερα εκφράζουμε την εκτίμηση μας για την  κινέζικη παραγωγή σε αποφθέγματα κολλώντας και την επωδό «αρχαία κινέζικη παροιμία» σε ό,τι μας φανεί έξυπνο ή πικρή παγκόσμια αλήθεια    και  διατυπώνεται με αφοριστική σκληρότητα.

Όπως ο μεταφραστής πολλών κινεζικών λογοτεχνημάτων  Λιν Γιουτάνγκ  διαπίστωνε, «Όταν μικρά ανθρωπάκια αρχίζουν να ρίχνουν   μεγάλες σκιές, σημαίνει ότι ο ήλιος είναι κοντά στη δύση του.» σε μία εποχή που η πατρίδα του δεν είχε δεχτεί ακόμα  την πολιτιστική     επανάσταση, που την καλλιέργησε μετά με τρόπους που το παραγόμενο αποτέλεσμα δεν είχε καμία σχέση με τον πολιτισμό, έδινε μία ιδέα για τον   σαρωτικό κινέζικο ολοκληρωτικό καπιταλισμό. Τον καπιταλισμό που θα ακολουθούσε τις δεκαετίες του 1980 και του 1990. Αυτό ίσχυε γιατί σε   μία  Κίνα που τους θεσμούς είχαν υποκαταστήσει τα πρόσωπα, ο ίσκιος των αχρείων μάκραινε και βάραινε πάνω στις ζωές των ανθρώπων και τη χώρα, καθιστώντας τη βαρβαρότητα τους νόμο.

Δεν θα αρχίσουμε την αφήγηση για το πως η Κίνα, η χώρα του Μάο και της πολιτιστικής επανάστασης κατάντησε η κοιτίδα του κτηνώδους καπιταλισμού της εξοντωτικής βιομηχανικής παραγωγής, με κατανάλωση ζώων και περιβάλλοντος. Είναι περιττό. Τα ζήσαμε άλλωστε. Μας έμεινε όμως από τη μεγάλη εικόνα της χώρας που παραδόθηκε στο τέρας, η επίκτητη ικανότητα να εντοπίζουμε τα μικρά ανθρωπάκια που αρχίζουν να ρίχνουν μεγάλους ίσκιους.  

Μόλις αντιληφθούμε τα μικρά αυτά ανθρωπάκια που ο ίσκιος τους μακραίνει, αυτόματα γυρίζουμε το βλέμμα προς τον ήλιο, φοβούμενοι πως θα δούμε τον ήλιο της ζωής χαμηλότερα από όσο νομίζαμε.

Τελευταία τα όσα συμβαίνουν στον δήμο Ραφήνας (και κατ’ όνομα Πικερμίου) μας θύμισαν τον Λιν Γιουτάνγκ.  

Κάτι με τις περιβαλλοντικές ζημίες που βρίσκονται στον Κολοφώνα τους, κάτι με τη βαναυσότητα που αντιμετωπίζεται ο μοναδικός διακεκριμένος αθλητικός σύλλογος του Πικερμίου, κάτι με τις προκλητικά επιλεκτικές «εξυπηρετήσεις» του δημοτικού κοινωνικού ιατρείου προς συγκεκριμένο αθλητικό σύλλογο, κάτι με αποφάσεις που δημοσιεύονται και επαναλαμβάνονται με άλλη υπογραφή,  ο Λιν Γιουτάνγκ είναι πιο επίκαιρος από ποτέ. Στον τόπο μας. Όχι στην Κίνα.

Εκεί έχασε τη μάχη με τα μικρά ανθρωπάκια προ πολλού, όπως την έχει χάσει και η δημοκρατία στον τόπο μας. Τα μικρά ανθρωπάκια που παριστάνουν τους  γίγαντες,  χαμήλωσαν τον ήλιο της τόσο πολύ, γιατί τόσο πολύ τους χρειαζόταν..

Από κατοίκους της πειοχής ΝΗΡΕΑ Ραφήνας λάβαμε την παρακάτω επιστολή. Οι κότοικοι επισημαίνουν την υστερία των αποψιλώσεων που έχει καταλάβει τους κατοίκους της ευρύτρης περιοχής (θυμηθείτε τις περσινές μας επισημάνσεις για υλοτομίες ζωντανών, ιστάμενων κωνοφόρων δέντρων την ίδια ώρα που αγνοιούσαν καμένα άτομα πλατυφύλλων ειδών).

Υπενθυμίζουμε πως οι αποψιλώσεις σε οικόπεδα μπορούν να αφορούν το σύνολο της βλάστησης, εφόσον υπάρχει οικοδομική άδεια, ή υπάρχει ήδη οικοδομή μέσα στο οικόπεδο. Διαφορετικά αυτό που επιτρέπεται (αλλά σπάνια γίνεται) είναι η αποψίλωση και η απομάκρυνση της νεκρής παρεδαφιαίας βλάστησης (χόρτα) αλλά όχι της ξυλώδους, σε εκτάσεις αλσυλλίων. Υπάρχουν και οι περιπτώσεις ειδικής άδειας από τη δασική αρχή και εκείνες της άδειας εργασιών μικρής κλίμακας. Τα αναφέρουν άλλωστε οι κάτοικοι που υπογράφουν την παρακάτω επιστολή.

Ακολουθεί η επιστολή κατοίκων του Νηρέα

Τους τελευταίους καλοκαιρινούς μήνες στην περιοχή Νηρέα (λογικά και σε άλλες περιοχές της Ραφήνας), είναι συνηθισμένο το φαινόμενο να μπαίνουν μπουλντόζες σε ιδιόκτητα οικόπεδα και από καταπράσινα να τα μετατρέπουν σε κυριολεκτικά οργωμένες περιοχές. Η ανησυχία για τον κίνδυνο πυρκαγιάς είναι ευνόητη, μετά την περσινή καταστροφή, όμως έχουμε φτάσει ήδη στο άλλο άκρο, σε μια ισοπεδωτική λογική. Αποψιλώνεται πλήθος θάμνων και άλλων δασικών ειδών που όχι μόνο δεν αυξάνουν τον κίνδυνο πυρκαγιάς, αλλά υπό προϋποθέσεις μπορούν να λειτουργήσουν ανασταλτικά.Εγείρονται τα παρακάτω ερωτήματα:

Ένας δημοσιογράφος ο οποίος είναι σφόδρα αντιπαθής για την πάντα στρατευμένη θέση του και τα μόνιμα χάδια στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, είναι ο Άρης Πορτοσάλτε. Ακόμα όμως και αυτός ο ίδιος, ο στρατευμένος  και εμβαπτισμένος στο ξιδόκρασο της προπαγάνδας, δεν άντεξε τα κατά ριπάς ψέματα που εκτόξευσε ο φερόμενος ως δήμαρχος Ραφήνας (το Πικερμίου αμφισβητείται).

Είναι πολύ δύσκολο να παρακολουθήσει κανείς τον ΣΚΑΪ και ειδικότερα τον Άρη Πορτοσάλτε, αλλά όταν μάθαμε  πως ο παραπάνω φερόμενος ως δήμαρχος, μετά από συνεννοήσεις και προφανώς  και πιέσεις εκ μέρους του, έδωσε συνέντευξη στον ραδιοφωνικό ΣΚΑΪ, δεν αντέξαμε την πρόκληση και αναζητήσαμε τη συγκεκριμένη συνέντευξη  για να θαυμάσουμε το ταλέντο που έχασε η ελληνική μυθοπλασία, για να το αρπάξει δυστυχώς η ελληνική αυτοδιοίκηση.

Εδώ βρίσκεται το link (κλικ) για να ακούσετε όλη την εκπομπή (απευθύνεται σε μερακλήδες και φανατικούς  φίλους του Α. Πορτοσάλτε αλλά επειδή σας συμπονάμε, σας δίνουμε και εναλλακτική.

Εδώ βρίσκεται ένα link (κλικ) για να ακούσετε μόνο το απόσπασμα των 17 σχεδόν λεπτών του φερόμενου ως δημάρχου που ως συνήθως, παρουσιάζει μία δικιά του πλαστή εικόνα ΄που όλα έχουν γίνει σωστά και ν δεν έχει γίνει κάτι σωστά, κάποιος άλλος φταίει

Εν συνόψει.....

Αναδημοσίευση από το ιστολόγιο Δασαμάρι SOS

Δημότης που συμμετείχε στις αρχές Ιουλίου στην αποψίλωση της παρεδαφιαίας βλάστησης (ξερόχορτα) σε δρόμο που συνορεύει με δασική έκταση, τηλεφώνησε στις 26 Ιουλίου στην Αντιδήμαρχο Καθαριότητας προκειμένου να της εξηγήσει την επείγουσα ανάγκη —στα πλαίσια της αντιπυρικής προστασίας— της αποκομιδής από τις δημοτικές υπηρεσίες των κομμένων ξερόχορτων που παραμένουν στο δρόμο. Σχετικά αιτήματα είχαν υποβληθεί γραπτά στον Δήμο μετά την αποψίλωση, ήδη από τις 8 Ιουλίου.

Η εμπειρία της επικοινωνίας με την Αντιδήμαρχο —όπως ακριβώς μας μεταφέρθηκε— είναι μοναδική! Μιλάει έντονα και ακατάσχετα, με βάση αποκλειστικά τις προσωπικές της παραστάσεις που αν δεν συμφωνούν με την πραγματικότητα, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα. Ιδού ένα μικρό απάνθισμα της στιχομυθίας:

— Ο καθένας σας θέλει να πάμε για το σπίτι του.
[Δεν ακούει ότι η έκταση που καθάρισαν οι κάτοικοι είναι πέρα από σπίτια.]

Η κατάσταση δεν πήγαινε άλλο. Στο κολαστήριο ζώων που λειτουργούσε στη Ραφήνα και έφερε τον ψευδεπίγραφο τίτλο «Καταφύγιο», όλοι θυμόμαστε το γεγονός της μαρτυρικής πείνας των ζώων, που οι φιλότιμες προσπάθειες των υπαλλήλων δεν επαρκούσαν για να σβήσει. Θυμόμαστε και τραγικό  περιστατικό επίθεσης των εγκλείστων σε μεμονωμένο σκύλο, τον οποίο θανάτωσαν. Επίσης η εικόνα με τις απαράδεκτες για πραγματικό καταφύγιο ζώων υποδομές, είναι ακόμα φρέσκια.

«Ο τρόπος που φερόμαστε στα ζώα δείχνει τον πολιτισμό μας»

Παρά το χάλι που επικρατούσε, η δημοτική αρχή δεν σταματούσε να αναφέρει οικειοποιούμενη, την παραπάνω αλήθεια που όμως δεν την αφορούσε καθόλου. Μάλιστα η διατύπωση της από αυτούς που πραγματικά δεν δίνουν δεκάρα για τη μοίρα των δύστυχων ζώων, μεγεθύνει τις διαστάσεις και επιτείνει την ένταση της τραγωδίας αυτής. Έπρεπε να γίνει κάτι, γιατί δεν κουνιόταν φύλλο και η δυστυχία των ζώων παγιωνόταν ως φρικτη πραγματικότητα.

Η καταγγελία του δημοσιογράφου Γεράσιμου Λιόντου, μετά από εκτενή έρευνα την οποία διεξήγαγε για λογαριασμό της εφημερίδας ΚΟΝΤΡΑ, ήταν η σκανδάλη που εκκίνησε τις διαδικασίες για την εξασφάλιση μίας καλύτερης ζωής για τα ζώα. Την εξασφάλιση της ΕΥΖΩΙΑΣ τους , όπως θέλει και ο νομοθέτης.

Στα χέρια αυτών που έφτιαξαν κολαστήρια για τα ζώα, τίποτα δεν υπόσχεται πως θα διορθωθεί η κατάσταση.

(Υπότιτλος: Το "παραθαλάσσιο" Πικέρμι)

Το διαχρονικό δίλημμα επανεμφανίστηκε: Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος

Τελευταία και ξεκινώντας από το δημοσίευμα της Marathon Press στις 21/1/2019 και την ανάρτηση της στη σελίδα της atticavoice στο  FB στις 22/1/2019, αλλά και τις συνεχείς αναδημοσιεύσεις στους υπόλοιπους ιστοτόπους που εδρεύουν στην ανατολική Αττική, που ακολούθησαν, η κίνηση περί το ζήτημα της αναδιάταξης των δήμων, των συνενώσεων και των διαχωρισμών, είναι εντονότατη.

Μάλιστα ξεκίνησαν και οι «αυθόρμητες» αντιδράσεις συγκεκριμένων συλλόγων, οι οποίοι βαφτίστηκαν «οι σύλλογοι του Πικερμίου» που λένε όχι σε σενάρια μετακίνησης της δημοτικής ενότητας Πικερμίου. Προφανώς ένας ή δυο σύλλογοι, με δεδομένο προσανατολισμό και επιδιώξεις, εκφράζουν αυθαίρετα όλους τους συλλόγους του Πικερμίου, ή σε μία υπερρεαλιστική (και όχι υπερβατική) λογική, όλους τους κατοίκους του Πικερμίου. Ας αφήσουμε όμως τις αστειότητες και ας σοβαρευτούμε

Από έρευνες που έγιναν προέκυψε πως σενάρια συνένωσης δήμοτικών ενοτήτων με άλλο τρόπο εκτός του παρόντα,  δεν υπάρχουν. Είναι το πιο λογικό, τουλάχιστον αυτή την ώρα. Επικειμένων των εκλογών, κάθε απόπειρα αναδιάταξης θα ήταν όχι απλά παράλογη αλλά κυρίως ΠΑΡΑΝΟΜΗ και ΑΥΘΑΙΡΕΤΗ.

Στην εποχή μας μια χώρα ανήκει σε αυτόν που ελέγχει τα μέσα ενημέρωσης»

Ουμπέρτο Έκο, ακαδημαϊκός και συγγραφέας.

O γνωστός και πάντα προσανατολισμένος σε συγκεκριμένη τοποθέτηση, ιστότοπος, τοπικού ενδιαφέροντος iRafina.gr, στις 8/12/2018 αναδημοσίευσε από την εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ένα άρθρο (δίχως βέβαια να τηρήσει το διαδικτυακό συντακτικό, που επιβάλει την επισύναψη του σχετικού συνδέσμου) το οποίο ,  από την εξόφθαλμη  παραβίαση της δημοσιογραφικής δεοντολογίας, αφού ανάμεσα στα υπόλοιπα που αναφέρει για τους υποψηφίους στις τοπικές εκλογές στην ανατολική Αττική,  βγάζει το αυθαίρετο συμπέρασμα πως «Σε Ραφήνα - Πικέρμι φαβορί είναι ο νυν δήμαρχος Ευάγγελος Μπουρνούς, που έχει πιστωθεί σε μεγάλο βαθμό την άμεση αντίδραση του δήμου του στις πυρκαγιές του καλοκαιριού».

Πέρα από το ότι οι αρθρογράφοι «πιστώνουν» από μόνοι τους ό,τι θέλουν (ίσως επειδή άκουσαν συζήτηση που λένε και στο γήπεδο) αναφέρουν και την τερατολογία περί άμεσης αντίδρασης. Περί μη πρόληψης, μη ανταπόκρισης και απαράδεκτης στάσης του δήμου δεν γράφεται τίποτα.

Για έναν δήμο και έναν δήμαρχο που:

-δεν έστειλε τα έστω λίγα μέσα που διαθέτει στο Νταού προκειμένου να προλάβει το κακό, ενώ ήξερε πως όλα τα μέσα ήταν στην Κινέττα

-Αντί να κάνει έστω και τα ελάχιστα, ο επικεφαλής (το φαβορί ντε) έκανε τον ρεπόρτερ του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης

Και επιπλέον. Που εδράζεται η «εκτίμηση» η το «συμπέρασμα» πως ο ανευθυνοϋπεύθυνος που πάντα αναζητά κάποιον για να ρίξει τα λάθη του, αυτός που έβγαλε τον τσαμπουκά του και πήρε τον κόφτη να κόψει την αλυσίδα στην πόρτα ενός σχολείου με παιδιά 12-15 χρονών διδάσκοντας τραμπουκισμό, ότι προηγείται έναντι των συνυποψηφίων του; Ούτε αναφορά υπάρχει, ούτε καν η ενημέρωση του αναγνώστη πως ρωτήθηκαν 15 άνθρωποι και οι 10 δήλωσαν πως τον στηρίζουν. Η έλλειψη λογικής ή έστω στατιστικής τεκμηρίωσης κάνει το δημοσίευμα να μοιάζει με φτηνή προπαγάνδα και αυτό είναι κάτι για το οποίο δυστυχώς η εφημερίδα που κάποτε διατηρούσε μία δεοντολογία, έχει κατηγορηθεί πλειστάκις. Είναι ακόμα φρέσκα τα δημοσιεύματα στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ όπως και οι εκπομπές του αδελφού της ΣΚΑΪ που  προπαγάνδιζαν με τον χυδαιότερο τρόπο υπέρ του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα, αλλά και άλλα δημοσιεύματα μικρότερης εμβέλειας που βάφτιζαν το κρέας ψάρι, στον βωμό της εξυπηρέτησης ανόμων συμφερόντων.

Το αυθαίρετο δημοσίευμα της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ και η βιαστική αναπαραγωγή του από τον τοπικό «αντικειμενικό» ιστότοπο, προσβάλει τους δημότες του δήμου που υπέστη ζημιά από την ανευθυνότητα και τη έλλειψη πρόνοιας του αντικαταστάτη δημάρχου. Του ανθρώπου που η έλλειψη πρόνοιας κόστισε εκτός από τη Ραφήνα και στο Μάτι, τίμημα βαρύ. Ο βαρύς φόρος αίματος που πληρώθηκε από το Μάτι, πληρώθηκε στο μέρος που ήταν αρμόδιος ο δήμος Ραφήνας. Μην το ξεχνάμε αυτό

Γι’ αυτό είναι προσβλητικό το δημοσίευμα της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ. Γιατί προϋποθέτει ήδη την επιβράβευση από τους δημότες ενός δημάρχου που μόνο την εικόνα του κοιτάζει και τις σχέσεις του με την Περιφέρεια ή όποιον έχει την ανωτέρω εξουσία.

Κάλλιο γαϊδουρόδενε παρά γαϊδουρογύρευε λέει η παροιμία. Οι συντάκτες της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ το αγνοούν και μας νουθετούν πως ακόμα και αν κάποιος έχει αποτύχει με αισχρό τρόπο στην πρόληψη, έρχεται εκ των υστέρων η (με το αζημίωτο;) μηντιακή παρέα του να τον βαφτίσει «φαβορί» αφού τέτοια αποτυχία πρέπει να επιβραβευθεί.

Ο πόλεμος της προπαγάνδας καλά κρατεί. Είναι δύσκολο καμιά φορά να διακρίνουμε την προπαγάνδα από την είδηση ή το αμερόληπτο σχόλιο αλλά τουλάχιστον όταν η προπαγάνδα συνιστά ευθεία προσβολή λογικής, μνήμης και αξιοπρέπειας, τα πράγματα είναι ευκολότερα.

Είναι στιγμές που καταλαβαίνει κανείς πως δεν μπορεί να σταθμίσει τα γεγονότα. Όχι από αντιληπτική στενότητα αλλά έμμεσα, από την εξαιρετικά αλγεινή εντύπωση που προκαλούν τα ίδια τα γεγονότα. Ο πόνος και η ντροπή που προκαλείται από τους πρωταγωνιστές αρνητικότατων γεγονότων, έχει συχνά τέτοια ένταση που είναι αδύνατο να περιγράψει ή να σχολιάσει κανείς.

Ανήμερα της θλιβερής επετείου της εν ψυχρώ δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου, μέρας με ιδιαίτερη σημασία για την ελληνική κοινωνία αλλά κυρίως για το μαθητικό κίνημα και τις εναπομείνασες επιβιώσεις του, οι μαθητές σχεδόν σε όλα τα σχολεία, οργανώνουν καταλήψεις των σχολείων τους. Συμβολικά μεν αλλά με ιδιαίτερη φόρτιση για κάποιους από αυτούς. Η 6η Δεκεμβρίου είναι μία μέρα που τα θλιβερά γεγονότα την κατέστησαν ημέρα σύμβολο της διεκδίκησης των μαθητών στην ελεύθερη έκφραση και σε όσα θεωρούν πως θα έκαναν την εκπαίδευση τους, το σχολείο τους, ακόμα και τον κόσμο καλύτερα.

Ξέρω. Κάποιοι που διαβάζουν τις παραπάνω γραμμές ήδη κουνάνε το κεφάλι τους με απαξία, κυρίως κατά αυτού που περιγράφεται πιο πάνω ως μαθητικό κίνημα. Ενδεχομένως να θεωρούν πως το κείμενο και ο συγγραφέας του δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πως το παρόν κείμενο το γράφει γονέας σημερινού μαθητή της Α’ Γυμνασίου και μάλιστα του σχολείου που αναφέρεται παρακάτω. Γνωρίζω από πρώτο χέρι πως μία κατάληψη ενίοτε ξεκινάει από την επιθυμία των παιδιών να χάσουν μια μέρα μάθημα. Μέσα στο σύνολο όμως των μαθητών που έχουν «ευτελή κίνητρα» κατά τους επαΐοντες, πλην όμως τραμπούκους -όπως θα δούμε παρακάτω-  γονείς, υπάρχουν και εκείνο που καίγονται από τη φλόγα της δίψας για αγώνα, της ανάγκης για διεκδίκηση.

Γονείς που δεν διεκδίκησαν ποτέ τίποτα, φυσικά αν τα παιδιά τους εκφράσουν την ανάγκη να απαιτήσουν ικανοποίηση θεμελιωδών αιτημάτων τους, απλά θα τα χαρακτηρίσουν χαβαλέδες, ανώριμα και ότι άλλο. Αλλά αυτό ευτυχώς δεν μεταβάλλει την αξία του δίκαιου αγώνα των συνειδητοποιημένων μαθητών. Οι ίδιοι γονείς αν δε λάβουν και μία άδικη ενθάρρυνση για την βίαιη καταστολή των κινητοποιήσεων των παιδιών, δεν το έχουν σε τίποτα να φερθούν στα παιδιά τους όπως τους δίδαξε η Πολιτεία, φερόμενη με την ίδια βαναυσότητα και δίνοντας πρώτη το κακό παράδειγμα.

Στο Γυμνάσιο του Πικερμίου, στις 6/12/2018 έγινε μία συμβολική κατάληψη όπως και σε τόσα άλλα σχολεία. Το σχολείο εκτός από τον εκπαιδευτικό του ρόλο σε εξειδικευμένα θέματα όπως τα Μαθηματικά, η Ελληνική ή οι άλλες ξένες γλώσσες, η Ιστορία, η Γεωγραφία κλπ, επιτελεί και μία άλλη σαφέστερα πιο σύνθετη παιδευτική λειτουργία. Είναι η λειτουργία που συνδέεται με τον χαρακτήρα του ως  μικρογραφία της κοινωνίας, κάτι σαν δοκιμαστικός σωλήνας ενός κοινωνικού εργαστηρίου ενσωμάτωσης των παιδιών, που διέρχονται πια την εφηβεία (μιλώντας για το Γυμνάσιο) στην κοινωνία (κοινωνικοποίηση).

Στην δυναμική και διαρκώς μεταβαλλόμενη κοινωνία, την οποία αύριο θα κληθούν και τα ίδια τα παιδιά να συνδιαμορφώσουν, καλούνται να αποκτήσουν την εμπειρία της κοινής ζωής, του κοινού αγώνα, της κοινής διεκδίκησης. Πως θα καταστούν ικανά να το κάνουν αν δεν κατανοούν το περιβάλλον μέσα στο οποίο βρίσκονται; Πως θα γίνουν μέλη μίας κοινωνίας, ικανά για να συμβάλλουν στην εξέλιξη της αν δεν διαθέτουν ενσυναίσθηση και δεν μοιραστούν την εμπειρία με τους συνανθρώπους τους, τους συμμαθητές τους;

Η κατάληψη της 6ης Δεκεμβρίου, πέρα από τον προφανή στόχο να πενθήσει για το μέλλον που έσβησε το κτήνος της ασυδοσίας, δεδομένων των συνθηκών λειτουργούσε και ως καταγγελία της κρατικής ωμότητας και της αστυνομικής βαναυσότητας. Στόχο είχε και έχει να γίνει πολιτική εμπειρία δράσης που μοιράζονται οι έφηβοι, λαβή για την γέννηση πολιτικής σκέψης στις υπό διαμόρφωση συνειδήσεις των νέων. Αυτό είναι που δεν αντέχει το σύστημα και η καταπολέμηση αυτής της πολιτικοποίησης της ανθρώπινης σκέψης, είναι που θα το κρατήσει ζωντανό. Και οι υπηρέτες του συστήματος, πολλοί και αυτόκλητοι. Γονείς που ανεβαίνουν στα κάγκελα και απειλούν τα παιδιά τους με αισχρά λόγια και υποσχόμενοι βία. Δοτοί δήμαρχοι που ορμάνε με κόφτες για να κόψουν την αλυσίδα των παιδιών και να φτιάξουν image «νοικοκυραίου» (καμία σχέση με τον νοικοκύρη) ενόψει  εκλογών.

Αηδιαστικός συρφετός ανθρωποειδών που θέλουν τα παιδιά υποταγμένα, όπως και οι ίδιοι. Υποβαθμίζουν στη γένηση της κάθε αντίδραση, κάθε διαφορετική φωνή που υψώνεται για να κραυγάσει πως «ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΙΚΟΝΑ ΣΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΟΥ ΜΟΙΑΣΩ». Μία φωνή που μόνο νέοι άνθρωποι μπορούν να υψώσουν. Οι δε νοικοκυραίοι που φωνάζουν το άσχετο (που καταδεικνύει και την πολιτική τους ταυτότητα) πως το σχολείο είναι για να μάθουν γράμματα και όχι πεζοδρόμιο, απλά τους κάνει να μοιάζουν με ψάρια που ανοιγοκλείνουν τα στόματα τους δίχως να παράγεται ήχος. Τουλάχιστον ήχος που να παραπέμπει στην έννοια των λέξεων «ανθρώπινη φωνή»

Όσο για τον φερόμενο ως δήμαρχο που θέλει να φέρεται και ως νοικοκυραίος γιατί στα θολά νερά το ψάρεμα ψήφων είναι ευκολότερο, αποτελεί την καλύτερη εικόνα για τα παιδιά, που θα κατανοήσουν τη βία και την ωμότητα της εξουσίας που τα θέλει άβουλα και άνοα όντα γιατί μόνο έτσι θα την βοηθούν να διαιωνίζει το χειρότερο πρόσωπο της.

Η εικόνα του φερόμενου ως δήμαρχος, με τον κόφτη να προσπαθεί να κόψει την αλυσίδα (με τη λαβή του!! Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα) είναι η ευκρινέστερη εικόνα του κόσμου σήμερα. Του καλπάζοντος φασισμού στην Ευρώπη και της διαρκούς υποχώρησης των λαϊκών διεκδικήσεων. Ας την κρατήσουμε όλοι και ας τη μελετάμε κάθε φορά που αναρωτιόμαστε πως φτάσαμε ως εδώ

 Η φωτογραφία του κόφτη αντλήθηκε από το τοπικό ενημερωτικό ιστότοπο www.rpn.gr

Ειρωνεία, την επομένη της επίθεσης στην κατάληψη του Γυμνασίου Πικερμίου, αστυνομικοί στη Γαλλία μετέτρεψαν το χώρο που συνέλαβαν διαμαρτυρόμενους μαθητές σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Το όνειρο κάθε νοικοκυραίου και του «κόφτη» της Ραφήνας που κάποιοι τον λένε και δήμαρχο