[φωτο απο https://dasamarisos.blogspot.com/2015/06/blog-post_36.html]

Τα κλαδιά της κράτησαν κάποτε ένα πανό.

Eνα απ' τα δικά μας πανό

που λένε για τη γη... που δεν είναι εμπόρευμα.

Κάποιοι δεν της το συγχώρησαν ποτέ.

Μία μανόλια (Magnolia grandiflora) μεγάλωνε στο Πικέρμι. Σημείο χαρακτηριστικό, κάτι σαν τοπόσημο, σαν landmark θα λέγαμε υιοθετώντας μία πιο τουριστική γλώσσα. Μαζί με το φοινικοειδές, την πανύψηλη Washingtonia robusta που μεγαλώνει πολλά-πολλά χρόνια, δίπλα στον φούρνο «Πρίφτη», ίσως και με τα δύο τεράστια πλατάνια της πλατείας, να αποτελούσαν δέντρα – ταυτότητες του τόπου.

Σήμερα, 29/8/2020, η Μανόλια η μεγανθής δεν υπάρχει πια. Η μεγανθής έπεσε θύμα των μικρόθυμων και μικροπρεπών. Αυτών που σχεδιάζουν βλέποντας τι τους βολεύει, ή τι τους μειώνει τις δαπάνες ή ακόμα και έτσι, χωρίς άλλη σκέψη, αλλά επιπόλαια και βιαστικά «για να ξεμπερδεύουν».

 Το Λύκειο της Ραφήνας προβάλλει ως ένας εξαιρετικά φιλόξενος, για τον SARS-CoV2 και την πανδημία που προκάλεσε και πήρε το όνομα COVID 19.

Σε αντίστιξη με τα μέτρα ου λαμβάνονται σε άλλες χώρες, που πήραν το μάθημα τους πέρυσι, όπου τα σχολεία ετοιμάζονται να ανοίξουν με εφαρμογή σειράς ειδικών μέτρων αποφυγής της εξαπλωσης, εδώ έχουμε έναν τοπικό και ιδιαίτερα γραφικό «χαβά».

Στη Ραφήνα ανατέλλει ο «θαυμαστός καινούργιος κόσμος» του Aldus Huxley

Η παρωδία συνεχίζεται, όσο βολεύει τον αυταρχισμό της διοίκησης του δήμου Ραφήνας (κάποιοι επιμένουν να λένε «και Πικερμίου»)

Σκοτάδι έχει πλακώσει σε συνεδριάσεις, συμβούλια, διαβούλια. Οι πολίτες, από την παρασκιά των γεγονότων παρακολουθούν (τρόπος του λέγειν πια) αμέτοχοι στα γεγονότα, εικονικές πλειοψηφίες να διατείνονται πως αποφασίζουν για τη ζωή και την καθημερινότητα. Σε ακόμα πιο αθέατες και πιo αμφισβητούμενες διαδικασίες.

Τα παραδείγματα άφθονα. Τελευταίο κρούσμα η πρόσκληση για ην σύγκληση της επιτροπής ποιότητας ζωής «δια περιφοράς», δηλαδή εν κρυπτώ και δίχως να υπάρχει καμία δυνατότητα διαβούλευσης, εξακρίβωσης της συμμετοχής, ακόμα και παρέμβασης από τους δημότες, για την ποιότητα της ζωής των οποίων, υποτίθεται πως φροντίζει η επιτροπή. (ο βαρβαρισμός «δια περιφοράς συνεδρίαση» οσονούπω θα παγιωθεί στο λεξικό της κοινής νεοελληνικής)

Ένας δήμαρχος  συμπεριφερόμενος ως δικτατορίσκος, αντιδήμαρχοι και σύμβουλοι της πλειοψηφίας καμωμένοι από το ίδιο φύραμα, δεν αντιδρούν. Αντιπολίτευση που δεν αντιδρά επίσης, μοιάζοντας με …συμπολίτευση. Διοικούντες εραστές του αυταρχισμού, βρήκαν στην σχεδόν αδιάφορη (ή στη συνεργαζόμενη αντιπολίτευση) και στην αναγκαστική -λόγω πανδημίας- νομοθεσία, τη χρυσή ευκαιρία.

Στη νομοθεσία  του υπουργού Θεοδωρικάκου και του πρωθυπουργού Μητσοτάκη, βρήκαν τη λύση στο πρόβλημα τους. Τη δυνατότητα νομότυπης φίμωσης κάθε αντίθετης φωνής. Τη φίμωση κάθε πολίτη που ζητά δημοκρατικές διαδικασίες και διαφάνεια στον δήμο.

Η πράξη νομοθετικού περιεχομένου και οι κυρωτικοί της νόμοι δίνουν την ευκολία της συνεδρίασης εν κρυπτώ και της λήψης αποφάσεων στα βολικά, για την αυθαιρεσία, σκοτάδια. Σε ένα περιβάλλον το οποίο είναι νομικίστικα προστατευμένο, αλλά  πολιτικά αθεμελίωτο, αστήρικτο.

Δεν ελπίζουμε τίποτα. Δεν περιμένουμε καμία δημοκρατική αναλαμπή από ένα δήμο που αποδεδειγμένα πια, κακοδιοικείται. Σίγουρα το μέλλον θα αποκαλύψει πολλά άσχημα. Τίποτα δεν μπορεί να μείνει εσαεί θαμμένο και μακριά από το φως της αλήθειας. Το κρίσιμο στην όλη κατάσταση είναι το να μπορούν αυτά που θα βγουν στον ήλιο κάποτε, να διορθωθούν. Να είναι δηλαδή, τουλάχιστον μερικώς, αναστρέψιμα.

Η διαβούλευση επί των θεμάτων που απασχολούν έναν δήμο σήμερα (ή τον Δήμο στην αρχαιότητα) είναι ο θεμέλιος λίθος της δημοκρατίας.

13 μέλη της δημοτικής επιτροπής διαβούλευσης, ενόψει της εικονικής σύγκλησης της 25ης Ιουλίου, διατύπωσαν δύο πολύ συγκεκριμένα αιτήματα.

Πανελλαδικές 2020… Τα κυλικεία των σχολείων είναι κλειστά λόγω … κορονοϊού. Φαίνεται πως στο περιβάλλον του κυλικείου, ο ιός έχει υψηλή μεταδοτικότητα, σε αντίθεση με τις στενές και πολλές φορές ελλιπώς αεριζόμενες σχολικές αίθουσες.

Όπως και να έχει, όμως, οι μαθητές που έδιναν εξετάσεις έπρεπε να είναι εκεί και, δυστυχώς, όσοι από αυτούς δεν προνόησαν να φέρουν μαζί τους νερό, δοκιμάστηκαν για τα καλά. Εκτός από την πρώτη ημέρα, τη μέρα των εντυπώσεων, της βιτρίνας και των δηλώσεων. Εκείνη τη μέρα, ο Δήμος Ραφήνας-Πικερμίου έφερε στο σχολείο μπουκαλάκια με νερό για να δοθούν στους μαθητές. Ως συνήθως, δεν επρόκειτο για δικά του έξοδα. Ειπώθηκε ότι χορηγός ήταν γνωστό μαγαζί της πλατείας της Ραφήνας. Δόθηκε επίσης η υπόσχεση από τους ανθρώπους του Δήμου, πως κάθε μέρα θα ερχόταν ένα φορτίο με νερά στο σχολείο

Παρά την αρχική υπόσχεση όμως, νερά δεν ξαναήρθαν. Κανείς δεν ξέρει το γιατί. Το μετάνιωσε ο χορηγός; Υπήρξε κακή συνεννόηση μεταξύ του Δήμου και του χορηγού; Είπε ψέματα ο εκπρόσωπος του Δήμου; Το θέμα είναι πως τα νερά δεν ήρθαν. Ο δήμαρχος του τζάμπα φαίνεται πως δεν μπόρεσε να εξασφαλίσει χορηγό για τα νερά. Ας γινόταν  τουλάχιστον να πίνονταν τα αντισηπτικά που ξεφόρτωσε στο δημαρχείο ο φίλος ιχθυολόγος-σαργολόγος

Κάποιοι μπορεί να πουν πως το θέμα δεν είναι σημαντικό. Θα πουν, επίσης, πως ο δήμαρχος δεν είχε καμία υποχρέωση να φέρει νερά στα σχολεία και δε θα έχουν άδικο  σύμφωνα με  το γράμμα του νόμου. Από ένα δήμαρχο, όμως, που όποτε γίνεται  κατάληψη στα σχολεία τρέχει με μια ψαλίδα να κόψει τις αλυσίδες φωνάζοντας «το σχολείο είναι δικό μου», θα περίμενε κανείς κάτι  περισσότερο από αδιαφορία, ειδικά αυτή την περίοδο κατά την οποία τα παιδιά καλούνται να δώσουν εξετάσεις κάτω από πρωτόγνωρες συνθήκες.

Γιατί, βρε Λουδοβίκε των κατωγείων, εκτός από το να λες αλήτες τους μαθητές όταν  κάνουν κατάληψη και γράφουν συνθήματα στους τοίχους των σχολείων, μπορείς να κάνεις και κάτι καλό γι αυτούς. Μπορείς;

 Σε κάθε πόλη της Ελλάδας θα υπάρχει πάντα ένας Βενιζέλος, ένας Πλαστήρας, ένας Παπανδρέου, ένας Καραμανλής, είτε ως δρόμος, είτε ως πλατεία. Τέτοια είναι η έλλειψη φαντασίας και τέτοια είναι η μηδαμινή σημασία που δίνουν οι τοπικοί άρχοντες στην ιστορία του τόπου τους. Ιστορία που αν την γνώριζαν, είναι σίγουρο πως θα έβρισκαν πολύ πιο σημαντικούς ανθρώπους από τους παραπάνω για να τιμήσουν. Πολύ πιο σημαντικούς και σε ήθος και σε πραγματική προσφορά

Ο αρχαιολόγος Δημήτριος Θεοχάρης, είναι ο πρώτος που εντόπισε και ανέσκαψε τη δεκαετία του ’50, μέρος ενός ιδιαίτερα σημαντικού προϊστορικού οικισμού που χρονολογείται από το 2500 έως το 1200 π.Χ. Είναι η ίδια μεγάλη μορφή που ανέσκαψε το Ασκηταριό στις Μαρίκες και τα χαλκουργεία της ίδιας περιόδου, βάζοντας την άγνωστη έως τότε Ραφήνα στον χάρτη της προϊστορίας με χρυσά γράμματα.

Η μικρή πλατεία Ταχυδρομείου, μετά την νέα ανασκαφή και διαμόρφωσή της, μας δίνει την ευκαιρία να θαυμάσουμε ένα καινούριο τμήμα του οικισμού αυτού. Δεν αξίζει λοιπόν να δοθεί σε αυτήν την πλατεία το όνομα εκείνου που πρώτος τον ερεύνησε;

Εθελοντικός καθαρισμός της εκβολής του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας πραγματοποιήθηκε σήμερα από τη δημοτική επιχείρηση ΔΟΠΑΠ Ραφήνας-Πικερμίου, σε συνεργασία με την  “Επιτροπή για τη βιώσιμη ανάπτυξη  και προστασία του αστικού  και φυσικού περιβάλλοντος” (με την ευκαιρία δεν πρέπει η «επιτροπή» να μας εξηγήσει  κάποια στιγμή με ποιο τρόπο η ανάπτυξη του αστικού περιβάλλοντος βοηθάει τη φύση???)

Ο καθαρισμός διαφημίστηκε ως «οικολογική-περιβαλλοντική δράση ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΡΕΜΑΤΟΣ» . Στην πραγματικότητα πρόκειται για δράση υποκρισίας και εξωραϊσμού του Δήμου Ραφήνας-Πικερμίου, ενός δήμου  που διεκδικεί την πρώτη θέση στους υπερασπιστές  της καταστροφής και εξαφάνισης  του Μεγάλου Ρέματος, πλάι στο Υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών και την Περιφέρεια Αττικής.

Ενός Δήμου που:

α/Έχει ταχθεί ανοιχτά υπέρ του εγκιβωτισμού του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας με γνωμοδότηση υπέρ του έργου που θα αφανίσει το πλούσιο οικοσύστημα ενός προστατευόμενου ρέματος,  προκειμένου να νομιμοποιήσει τα αυθαίρετα και να ανοίξει το δρόμο στην πολεοδόμηση όλων των πεδινών και ορεινών περιοχών  του Δήμου.

β/Έχει παρέμβει στο Συμβούλιο της Επικρατείας κατά των συλλόγων και πολιτών που έχουμε προσφύγει κατά του έργου,  για την ακύρωση της απόφασης εγκιβωτισμού του ρέματος. Ενός  έργου που, ενώ  παρουσιάζεται ως «αντι-πλημμυρικό» στην παραγματικότητα θα πνίξει τη Ραφήνα.

γ/Είναι ένας από τους κύριους ρυπαντές του Μεγάλου Ρέματος.  Διατηρεί εδώ και χρόνια παράνομα χώρο στάθμευσης (και καθαρισμού) των απορριμματοφόρων στο φρύδι του ρέματος . Δεν έχει πάρει κανένα μέτρο ούτε καν έχει διενεργήσει έρευνα για τις  παράνομες εκροές λυμάτων στο ρέμα που αποτελούν βασική πηγή ρύπανσης (πρόκειται για μια απλούστατη διαδικασία με τα σύγχρονα μέσα που διαθέτει η ΕΥΔΑΠ).

Το να βαφτίσεις έναν δημόσιο χώρο είναι δύσκολη υπόθεση.

Η επιλογή του ονόματος δίνει ένα στίγμα, έναν ξεχωριστό χαρακτήρα που παγιώνεται στο εξής μέσα στη συλλογική συνείδηση της πόλης. Ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα όμως αποκτά η πράξη της ονοματοδοσίας όταν έρχεται να εφαρμοστεί σε έναν τόπο με ρίζες στο χρόνο, που κουβαλάει το δικό του μερίδιο ιστορίας.

Αυτή είναι η περίπτωση της πλατείας Ταχυδρομείου πάνω από το λιμάνι της Ραφήνας. Το χαμηλό ύψωμα του οποίου αποτελεί μέρος υπήρξε ο πυρήνας ενός ιδιαίτερα σημαντικού προϊστορικού οικισμού. Από το 2500 έως το 1200 π.Χ. οι διαδοχικοί κάτοικοι έγιναν οι πρώτοι Ραφηνιώτες, οι πρώτοι που έζησαν στον πυρήνα της δικής μας πόλης.

Αυτοί οι κατά κάποιον τρόπο προκάτοχοι μας, ως νεκροί του μακρινού παρελθόντος, δεν έχουν φωνή για να ονομάσουν οι ίδιοι το σπίτι τους. μίλησαν όμως πρώτη φορά μέσα απ’ τις ανασκαφές του Δημητρίου Θεοχάρη, αρχαιολόγου που πρώτος εντόπισε και ανέσκαψε μέρος του οικισμού τη δεκαετία του ’50. Είναι η ίδια μεγάλη μορφή που ανέσκαψε το Ασκηταριό στις Μαρίκες και τα χαλκουργεία της ίδιας περιόδου, βάζοντας την άγνωστη έως τότε Ραφήνα στον χάρτη της προϊστορίας με χρυσά γράμματα.

Οι καιροί τα έφεραν έτσι ώστε αυτός ο άνθρωπος δεν αξιώθηκε μέχρι σήμερα καμία τιμή σ’ αυτήν την πόλη. Δρόμος ή κτίριο δεν τον μνημονεύει και μοιάζει άδικο απέναντι στην προσφορά του.

Η μικρή πλατεία Ταχυδρομείου που αναπλάστηκε με πρωτοβουλία του δήμου μάς επιτρέπει τώρα, μετά την νέα ανασκαφή και διαμόρφωσή της, να θαυμάσουμε ένα καινούριο τμήμα του οικισμού που δεν θα καταχωθεί όπως εκείνο του Θεοχάρη, αλλά θα μείνει ως μέρος της μνήμης της Ραφήνας, στο φως, ορατό κι εντυπωσιακό.

Απομένει όμως το όνομα.

Σκεφτείτε μια πλατεία των αρχαίων ποιο όνομα αξίζει να φέρει, αν όχι εκείνου που πρώτου τα ερεύνησε; Νομίζω πως όλοι συμφωνούμε πως κάθε πόλη πρέπει στο κέντρο  της ειδικά να θυμάται και να θυμίζει τη δική της ξεχωριστή ιστορία και πορεία στον χρόνο.

Γιατί να χαραμίσουμε τη σημερινή ευκαιρία σε κοινότυπες αποφάσεις; Ας ολοκληρώσουμε ως δήμος το μικρό μας χρέος στη μνήμη με έναν συμβολικό φόρο τιμής σε έναν γίγαντα της προϊστορικής αρχαιολογίας που βρήκε τις βαθιές ρίζες του τόπου μας.

Σήμερα ελάχιστοι Ραφηνιώτες ζουν και θυμούνται ακόμα αυτόν τον άνθρωπο όπως περπάτησε ανάμεσά μας. Προτού η τελευταία γενιά της μνήμης τελειώσει τη θητεία της , ας μεταφέρουμε στα στόματα των νεότερων αυτή τη γνώση, δίνοντας στη μικρή πλατεία το σωστό της τίτλο

«ΠΛΑΤΕΙΑ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΘΕΟΧΑΡΗ»     

  Φωτογραφία των ανασκαφών στην πλατεία Δ. Θεοχάρη

 Σύγχρονες φωτογραφίες των ανασκαφών στην πλατεία Δ. Ρ. Θεοχάρη

Ευτυχώς που το Μουσείο Μπενάκη, με το φωτογραφικό του αρχείο διατηρείκαι τιμά  τη μνήμη. Τη μνήμη που θέλει να σβήσει η νεοελληνική αλαζονεία και το θλιβερό συνειδησιακό έλλειμμα υπερφίαλων εξουσιών .

Με αφορμή την ψηφοφορία στο κοινοτικό συμβούλιο Ραφήνας, για την ονοματοθεσία της πλατείας Ταχυδρομείου (τι κακό είχε δηλαδή το όνομα που της απέδωσε ο χρόνος και η ζωή;) αλλά και μετά τη  δημοσιευμένη στην Attica Voice από τις 4/6/2020  -απόλυτα τεκμηριωμένη- πρόταση για το όνομα, διαπιστώνουμε πως ο διεκπεραιωτικός, αδιάφορος, συχνά ρουσφετολογικός* ρόλος των ονοματοθεσιών, παραμένει ζωντανός.  

Νεκροζώντανος, για να είμαστε ακριβέστεροι.

Από το 2015 έως το 2017, σε μία έξοχη σύλληψη, ο τότε πρωθυπουργός Τσίπρας και ο υπουργός  της κυβέρνησης του, Σπίρτζης -όχι και τόσο διακριθείς για την προσήλωση του στα λαϊκά δίκαια και στις λαϊκές οικολογικές ανησυχίες-  ξεκίνησαν να βαφτίζουν τις σήραγγες των Τεμπών και της Κορίνθου - Πατρών με μία εντελώς νέα αντίληψη. Ξαφνικά ένα ξεσκονόπανο εξαφάνιζε τις αράχνες και την λερή ιστορική κουρτίνα που καλύπτουν το οπτικό πεδίο του ελληνικού λαού, όταν «βουτάει» στην Ιστορία.

Στα Τέμπη ακούστηκαν τα ονόματα: «Αντώνη Βρατσάνου», «Μαθητών Μακροχωρίου», «Μαρίνου Αντύπα», «Ρήγα Φεραίου», «Σέρτζιο Σιάνι», «Ολύμπου»

Και στην Κορίνθου Πατρών ακούστηκαν τα:

«Καπετάν Νικήτας», «Κωστής Παλαμάς», «Κωστής Στεφανόπουλος», «Νίκος Τεμπονέρας», «Ανδρέας Παπανδρέου», «Πάνος Μυλωνάς», «Διογένης», «Νίκος Πετιμεζάς», «Παναγιωτάκης Γεραρής».