Μέσα στην καρδιά των αργιών (που δυστυχώς έχουν καταργηθεί για τους περισσότερους) είπαμε να προτείνουμε ένα φανταστικό παραμύθι του μεγάλου της λογοτεχνίας, Fyodor Dostoyevsky (Φιόντορ Ντοστογιέφσκι). Πρόκειται για ένα παραμύθι που έχει γνωρίσει αρκετές θεατρικές αποδόσεις. Αυτό που το καθιστά καταπληκτικό, είναι η ατμόσφαιρα που μεταφέρει στον αναγνώστη που έχει μεταφυσικές ελπίδες ένα αίσθημα προσδοκίας της μεταθανάτιας ζωής, ενώ για τους πιο ρεαλιστές ή τους πιο κυνικούς (όπως και ο ήρωας του παραμυθιού), αποτελεί ένα καλαίσθητο εργαλείο ανάγνωσης του κόσμου γύρω τους. Τους μαθαίνει πως είναι αναπόσπαστο μέρος του ή τουλάχιστον μέρος της γελοιότητας του.

Ενδεικτικά, όπως διαπιστώνει και ο ήρωας του παραμυθιού, ακόμα και ο Παράδεισος δεν είναι αρκετά...Παράδεισος: "Αυτά λέγανε και, ύστερα από κάτι τέτοια λόγια, ο καθένας ξανάρχιζε ν' αγαπάει τον εαυτό του με ολοένα πιο εγωιστική αγάπη, γιατί θα τους ήταν αδύνατο να κάνουν διαφορετικά. Και τότε, ο καθένας τους αγαπούσε τόσο ζηλότυπα την προσωπικότητά του που προσπαθούσε να εξευτελίσει και να ταπεινώσει με κάθε μέσο την προσωπικότητα των άλλων∙ ήτανε ζήτημα ζωής. Εμφανίστηκε η δουλεία, και μάλιστα και η εθελοδουλεία. Οι αδύνατοι υποτάχθηκαν πρόθυμα στους ισχυρότερους, φτάνει αυτοί να τους βοηθούσαν να συντρίψουν τους πιο αδύνατους απ' αυτούς. Εμφανίστηκαν και οι δίκαιοι, που ήρθαν σ' αυτούς τους ανθρώπους για να τους μιλήσουν, θρηνώντας για την αλαζονεία τους και κατηγορώντας τους που έχασαν το μέτρο και την αρμονία, που χάσανε την αιδημοσύνη τους. Μα τους κορόιδεψαν και τους λιθοβόλησαν. "

Το αρχείο .pdf μπορεί είτε να αναγνωστεί  από το site είτε να μεταφορτωθεί στον υπολογιστή σας. Επίσης μπορεί και να εκτυπωθεί για όσους προτιμούν το χαρτί.

Καλή ανάγνωση. 

Ένα άρθρο της Ματίνας Παπαχριστούδη στο ΠΡΙΝ που αφορά στην κατασκευή της νέας "Επιτροπής Λογοκρισίας" από μία κυβέρνηση που επιδιώκει τη μαζική συσκότιση του πληθυσμού. Προφανής στόχος είναι η φίμωση των ελεύθερων φωνών, όπως αυτές που έφεραν στη δημοσιότητα σκάνδαλα και επιχειρήσεις εκτροπής  (π.χ. υποκλοπές) αλλά και κατέδειξαν τις οπισθοδρομικές και φασίζουσες επιλογές της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Φωνές και μέσα που κάλυψαν το κενό που άφησαν τα παραδοσιακά συστημικά (και ανομολόγητα εξαρτημένα) "μίντια", τα οποία είναι πλήρως ενσωματωμένα στην προπαγανδιστική επικοινωνιακή διαχείριση και χαρακτηρίζονται πια από τη συστηματική  κατασκευή μίας βολικής για τους εξουσιαστές, πραγματικότητας. Η απάντηση στα εξαγορασμένα μέσα ήταν η άνθηση των μικρών, ανεξάρτητων και ανένταχτων φωνών (έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα) τα οποία δεν εξαρτώνται οικονομικά από "επιχειρηματικές δραστηριότητες" αλλά αυτοχρηματοδοτούνται ή ενισχύονται από τους αναγνώστες τους. 

Οι διώξεις τύπου SLAPP απαιτούσαν και αντίστοιχη συμπόρευση στον κατήφορο και των δικαστών, πράγμα που δεν σύναδε με τον θεσμικό τους ρόλο και λόγω αυτού δεν μπορούσε να "αξιοποιηθεί" από τους θιασώτες της χειραγώγησης. Η κυβέρνηση του Μητσοτάκη ακολουθώντας την πεπατημένη φασιστικών καθεστώτων, προτίμησε να "πάρει τον έλεγχο", ακόμα μία φορά με αντιδημοκρατικές διαδικασίες. Έτσι διαλύει κάθε έννοια ανεξαρτησίας του τύπου, τον οποίο προσδένει έτι περισσότερο στο άρμα του Μαξίμου και κάθε αυταρχικού "διοικούντα". Η κατηφόρα της εκτροπής που δείχνει το Μαξίμου δεν είναι παρά η θεσμοθέτηση αυτού που συμβαίνει ήδη σε πολλούς τόπους ανά τη χώρα, άτυπα και έχει γίνει πια κανόνας, δίχως ντροπή.

Η μαγική εξαφάνιση της λίστας Πέτσα για τα ΜΜΕ

της Ματίνας Παπαχριστούδη από την εφημερίδα ΠΡΙΝ

Με την ψήφιση, την περασμένη εβδομάδα, του νόμου για τα ΜΜΕ (που προβλέπει την ένταξη των έντυπων-διαδικτυακών Μέσων στα μητρώα του Μαξίμου και την άνωθεν εποπτεία ειδήσεων, ρεπορτάζ και ερευνών με το «μακρύ χέρι» των ενσωματωμένων δημοσιογράφων) έκλεισε και τυπικά η προεκλογική συμφωνία-πακέτο της κυβέρνησης Μητσοτάκη με τους ολιγάρχες της ενημέρωσης. Εκκρεμεί, στις αρχές του 2023, ένα ακόμη πακέτο χαριστικών ρυθμίσεων στην αγορά της οπτικοακουστικής παραγωγής και το ουσιαστικό χάρισμα δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ στην κοινή εταιρεία των καναλαρχών, Digea, για επενδύσεις στο ψηφιακό της δίκτυο. Ο νόμος πρακτικά, αποτελεί έναν ευρύ κατάλογο «δωροεπιταγών» στήριξης στους ολιγάρχες και τους μικρότερους ιδιοκτήτες των μίντια, υπό την προϋπόθεση ένταξής τους υπό την εποπτεία της υπηρεσίας επικοινωνίας του Μεγάρου Μαξίμου.

Οι όποιες αντιρρήσεις εκδοτών έντυπων-ηλεκτρονικών Μέσων που εκφράστηκαν, αφορούσαν την ασφυκτική εποπτεία μέσω των μητρώων του Μαξίμου, κάμφθηκαν όμως με την ικανοποίηση ορισμένων απαιτήσεών τους — όπως η διατήρηση του αφορολόγητου ποσοστού 30% της ετήσιας διαφήμισης στα μίντια, η παράταση μη πληρωμής του ειδικού φόρου διαφήμισης για τα περιφερειακά ΜΜΕ, η δυνατότητα να αποκτούν «μετοχικό μερίδιο» σε διαφημιστικές εταιρείες έναντι πακέτων διαφημίσεων…

Ο νόμος καθιστά τους εργαζόμενους στα τηλεοπτικά κανάλια υποψήφια θύματα σε μια νέα εργασιακή σφαγή, με τη μεταφορά ενός ποσοστού άνω του 25% σε θυγατρικές, συνεργαζόμενες εταιρείες των ιδιοκτητών, κάτι που μεταφράζεται πρακτικά σε 100 εργαζόμενους ανά σταθμό. Η διάταξη πέρασε μέσα από τις ανούσιες και ανέξοδες ανακοινώσεις της συνδικαλιστικής ένωσης της ΕΣΗΕΑ, η οποία ελέγχεται από ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ.

Οι καναλάρχες, στο μεταξύ, έχουν πολύ συγκεκριμένο σχέδιο. Το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής περιεχομένου (κυρίως εκπομπές, αλλά και ρεπορτάζ, έρευνες, ραδιοφωνικές υπηρεσίες ή βίντεο) βγαίνει εκτός σταθμού, σε εταιρείες είτε θυγατρικές είτε συνεργαζόμενες. Σε αυτές θα απασχολούνται εργαζόμενοι και δημοσιογράφοι χωρίς σταθερές εργασιακές σχέσεις και ασφάλιση, για περισσότερα κανάλια και υπηρεσίες, αλλά θα λογίζονται ως «προσωπικό» των καναλιών.

Ο νόμος ψηφίστηκε με χαρακτηριστική αφωνία των συνδικαλιστών ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ στις συνδικαλιστικές ενώσεις, καθώς οι δυνάμεις αυτές έχουν ήδη εξαργυρώσει τη σιωπή τους για την εργασιακή-επαγγελματική κατρακύλα δημοσιογραφίας και δημοσιογράφων, με θεσάρες και θεσούλες εξουσίας σε όργανα και φορείς. Η συναίνεσή τους στην επιτροπή λογοκρισίας που θα ελέγχει το περιεχόμενο ειδήσεων-ρεπορτάζ θα μείνει μελανό σημείο στη δράση τους.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πριν

Μορφή επιδημίας έχουν πάρει οι αγωγές και οι διώξεις SLAPP, δηλαδή οι διώξεις της εξουσίας και υποχείριων της. κατά πολιτών, συλλογικοτήτων, δημοσιογράφων (αληθινών και όχι υποποδίων των "από πάνω"). Αυτές οι διώξεις αποπειρώνται να εργαλειοποιήσουν τη Δικαιοσύνη χρησιμοποιώντας άλλες φορές το αποστερημένο πνεύματος, γράμμα συγκεκριμένων  νόμων και με αυθαίρετες ερμηνείες επιδιώκουν τη φίμωση και τελικά την ηθική και οικονομική εξόντωση των θυμάτων τους.

Συγκεκριμένοι λειτουργοί της Δικαιοσύνης έχουν αποδείξει πως διαθέτουν την ικανότητα να διαχωρίσουν τις περιπτώσεις SLAPP και να τις  βάλουν στο αρχείο, συχνά με μία απόφαση που κάνει σαφές στους διώκτες πως η Δικαιοσύνη αρνείται να εξυπηρετήσει τις διεστραμμένες και υστερόβουλες ορέξεις των περισσότερων διωκτών. Πρόσφατα είχαμε τέτοιες αποφάσεις όπως στις περιπτώσεις του Παρατηρητηρίου Ποιότητας Περιβάλλοντος Σύρου ή  της Attica Voice.  Δεν αρκεί όμως η ευθυκρισία και η ικανότητα των δικαστικών λειτουργών. Χρειάζεται και σχετική νομοθεσία που να ερμηνεύει και να θεσμοθετεί τις Συνταγματικές εγγυήσεις για την ελευθερία του λόγου και της έκφρασης. Το Μέρα25 πρωτοστατεί στην διεκδίκηση σχετικής νομοθετικής ρύθμισης και πρόσφατα οργάνωσε σχετική εκδήλωση. Εδώ αναδημοσιεύουμε από το pressenza.com το δεύτερο μέρος της καταγραφής των πεπραγμένων της εκδήλωσης.

SLAPP #2: Οι αγωγές ενάντια στα κινήματα σε Σύρο, Βόλο και κατά δημοσιογράφων

Ο Τομέας Δικαιοσύνης του ΜέΡΑ25 διοργάνωσε την Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου εκδήλωση – συζήτηση για τις SLAPP ή αλλιώς τις στρατηγικές αγωγές ενάντια στους πολίτες που ασχολούνται με τα κοινά. Στο πρώτο μέρος παρουσιάσαμε την πρόταση της Εναλλακτικής Παρέμβασης Δικηγόρων Αθήνας – Δικηγορική Ανατροπή για το νομικό πλαίσιο στο οποίο θα πρέπει να εμπίπτουν και να εξετάζονται από την ελληνική δικαιοσύνη αυτές οι στρατηγικές αγωγές. Στο δεύτερο μέρος παρουσιάζουμε μερικές περιπτώσεις SLAPP που συνέβησαν ή συμβαίνουν σήμερα στην Ελλάδα απέναντι σε κινήματα πολιτών και δημοσιογράφους.

Σύρος: η συλλογική δράση και φωνή των ανθρώπων έχουν δύναμη.

Ο Αλέξανδρος Μπίστης, πολιτικός επιστήμονας, εκπρόσωπος του Παρατηρητηρίου Ποιότητας Περιβάλλοντος Σύρου, εξήγησε στη δική του ομιλία το ιστορικό της κινητοποίησης στη Σύρο απέναντι στις πρώτες δειγματοληψίες που πραγματοποιήθηκαν αρχές του 2020 και έδειξαν ανησυχητικά αποτελέσματα για την ποιότητα των θαλάσσιων νερών στο λιμάνι της Ερμούπολης. Οι κάτοικοι και οι τοπικοί φορείς που υποστηρίζουν το Παρατηρητήριο ζητούσαν επίμονα από τους αρμόδιους μια εμπεριστατωμένη μελέτη των υδάτινων πόρων. Αντ’ αυτού βρέθηκαν αντιμέτωποι με τρεις αγωγές, συνολικού ύψους 3 εκατομμυρίων ευρώ, τις οποίες κατέθεσε η εταιρεία που διαχειρίζεται το ναυπηγείο.

Ο Αλέξανδρος Μπίστης αναφέρεται στο μέγεθος της παραπληροφόρησης, στη σιωπή των τοπικών ΜΜΕ και στα όσα συνέβησαν κατά τη διάρκεια της δίκης, σε μια απόφαση που το Παρατηρητήριο δέχθηκε με μεγάλη ανακούφιση. Αναφέρεται όμως και στα όσα κόστισαν στους ανθρώπους του Παρατηρητηρίου αυτές οι αγωγές και κυρίως στο ότι στην προσπάθειά τους να οργανωθούν απέναντι στο δικαστήριο, δεν είχαν περαιτέρω ενέργεια να εστιάσουν στο πρόβλημα από το οποίο όλα ξεκίνησαν: τη ρύπανση στο λιμάνι της Ερμούπολης.

Δείτε όλη την ομιλία του που περιλαμβάνει και τις τελευταίες εξελίξεις στο θέμα της μελέτης των νερών του λιμανιού της Σύρου στο παρακάτω βίντεο που κατέγραψε το πρακτορείο μας (ΣτΣ pressenza), διάρκειας 15′:32″.

Βόλος: εδώ και πέντε χρόνια μιλάμε μάλλον για νεκροπολιτική.

Το πρόβλημα της καύσης σκουπιδιών RDF στο Βόλο από την ΑΓΕΤ – Lafarge είναι γνωστό εδώ και πέντε χρόνια, ειδικά μετά τις δύο μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις περίπου δέκα χιλιάδων κατοίκων εκάστη. Ουσιαστικά η εταιρεία επιδόθηκε στην καύση σκουπιδιών ως φτηνότερη ενεργειακή λύση για τη λειτουργία του εργοστασίου τσιμέντου. Η Φαίη Τζανετουλάκου, Δρ Ιστορικός Τέχνης, παρουσίασε στοιχεία που δείχνουν την επίδραση αυτών των καύσεων στην υγεία του πληθυσμού, αλλά και την έλλειψη δημόσιων επιστημονικών ελέγχων παρά τις κλήσεις των κατοίκων. Ενημέρωσε για τις εντατικές αφίξεις καραβιών που μεταφέρουν σκουπίδια όχι μόνο από την Ιταλία, όπως λέγεται και νομίζουμε, αλλά και από τις πόλεις Θέουτα και την Ουέλβα. Η δεύτερη μάλιστα πόλη αντιμετωπίζει κατηγορίες στα ευρωπαϊκά δικαστήρια για την κακή διαχείριση ραδιενεργών αποβλήτων.

Στο βίντεο που ακολουθεί η Φαίη Τζανετουλάκου εξηγεί τις δράσεις guerilla μελών της Περιβαλλοντικής Πρωτοβουλίας Μαγνησίας, τις δικαστικές διαμάχες με την εταιρεία και ζητά υποστήριξη για το επικείμενο δικαστήριο της SLAPP αγωγής που είναι προγραμματισμένο για τις 17 Μαρτίου 2023. Διάρκεια 11′:21″.

Θεσσαλονίκη και Ηράκλειο Κρήτης: περιπτώσεις SLAPP απέναντι σε δημοσιογράφους.

Η Σταυρούλα Πουλημένη και ο Μάριος Διονέλλης, καλεσμένοι στην εκδήλωση του Τομέα Δικαιοσύνης του ΜέΡΑ25, παρενέβησαν διαδικτυακά και μοιράστηκαν επίσης την εμπειρία τους ως δημοσιογράφοι που δέχθηκαν αγωγές εκφοβισμού. Και οι δύο αναφέρθηκαν στην εμβληματική αγωγή κατά του Τάσου Σαραντή από την εταιρεία WRE ΕΛΛΑΣ, ύψους 225.000 ευρώ, για το άρθρο του στην Εφημερίδα των Συντακτών με τίτλο “Τα αιολικά γεννούν βιομηχανία διώξεων”. Στο παρακάτω τετράλεπτο βίντεο, ο ίδιος ο Τάσος Σαραντής σε παλαιότερη εκδήλωση το καλοκαίρι, της πρωτοβουλίας “Μας σκάβουν το λάκκο”, εξηγεί την περίπτωση της αγωγής SLAPP που δέχθηκε.

Όπως εξήγησε η Σταυρούλα Πουλημένη τόσο η ίδια όσο και το alter thess δέχθηκαν αγωγή από την Ελληνικός Χρυσός που αξιώνει 100.000 ευρώ, για ρεπορτάζ που δημοσίευσαν τον Οκτώβριο του 2020 και αφορούσε τελεσίδικη απόφαση δικαστηρίου για δύο μέλη της εταιρείας, θέμα που σαφώς και με βάση τη διαμάχη στις Σκουριές αφορούσε το δημόσιο συμφέρον. Η αγωγή, μετά από δύο αναβολές, συζητήθηκε τον Μάιο του 2022 και βρίσκονται ακόμα σε αναμονή της απόφασης. Δημοσιογράφος και μέσον εξήγησαν ότι παρακολουθούν το θέμα των εξορύξεων χρυσού από την αρχή, έχουν αποτυπώσει όλων των ειδών τις επιπτώσεις στην περιοχή και στους ανθρώπους που ζουν και εργάζονται στην περιοχή, τη χρηματοδότηση της εταιρείας μέσα από το ταμείο ανάκαμψης και τις δικές της κινήσεις με σκοπό να φτιάξει την εικόνα της με διάφορους τρόπους και αρκετά υψηλή χρηματοδότηση.

Εξαιρετικό ενδιαφέρον φέρνει η εμπειρία της για τα προβλήματα που επιφέρουν τέτοιες στρατηγικές αγωγές και μέχρι την εκδίκασή τους αλλά και μετά: “Πέρα από το ψυχικό, ηθικό και οικονομικό βάρος που επιφέρουν για πολλούς μήνες, οι επιπτώσεις είναι πολλαπλές και δρουν εκφοβιστικά και σε άλλους, πέραν αυτού ή αυτής που έχει δεχθεί την αγωγή. Λειτουργούν παραδειγματικά σε όσες και όσους σκεφτούν να ασχοληθούν ερευνητικά με το ίδιο ή με παρόμοια θέματα. Λειτουργούν εκφοβιστικά και για τους πολίτες, που δεν έχουν το προνόμιο να μπορούν να βρουν βήμα έκφρασης, εκτός από την περίπτωση της Σύρου, της Τήνου και άλλων περιοχών, του Τάσου Σαραντή από την Εφημερίδα των Συντακτών, του Θοδωρή Χονδρόγιαννου από τους reporters united και πρόσφατα δύο γυναικών θυμάτων SLAPP από τη Λευκάδα, για την τοποθέτησή τους σχετικά με την επιχειρούμενη ιδιωτικοποίηση της παραλίας του Κάστρου. Μέσω λοιπόν των SLAPP δεν επιχειρείται να εμποδιστεί το καθήκον μας να παρέχουμε μια ανεξάρτητη από πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα ενημέρωση. Σταδιακά περιορίζεται το δικαίωμα όλων μας να λαμβάνουμε πληροφορίες γύρω από κοινωνικά ζητήματα.”

Ολοκλήρωσε την παρέμβαση υπογραμμίζοντας την υποστήριξη και την αλληλεγγύη που δέχθηκαν και αφενός την ανάγκη και να υπάρχει ένα νομικό πλαίσιο απέναντι στις SLAPP, αφετέρου την ανάγκη να υπερνικηθεί ο φόβος που υποδαυλίζεται από τέτοιου είδους πρακτικές, μέσω του συλλογικού ενδιαφέροντος και της υποστήριξης.

Η δημοσιογράφος Σταυρούλα Πουλημένη, φωτογραφία pressenza.

 Ο Μάριος Διονέλλης, δημοσιογράφος και ραδιοφωνικός παραγωγός, παρουσίασε τη δική του ιστορία, που χρονολογείται από το 2015. Τρεις μέρες πριν από το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, ο συνάδελφός του Αλέκος Ανδρικάκης και το Candia news δημοσιεύουν την πληροφορία ότι ένας πολιτικός παράγοντας της πλευράς του ΝΑΙ, απαίτησε και μπήκε σε ένα υποκατάστημα των τότε κλειστών τραπεζών και έχει αποπειραθεί ή καταφέρει ενδεχομένως να αποδεσμεύσει 1.000.000 ευρώ για τις προσωπικές του, επαγγελματικές και όχι πολιτικές, δοσοληψίες (φωτοβολταϊκά). Στο δημοσίευμα αναφέρεται ότι για να συμβεί αυτό υπήρξε παρέμβαση από “άτομο με υψηλή θέση”, φωτογραφίζοντας τον κο Στουρνάρα. Την επόμενη μέρα (Σάββατο 4 Ιουλίου) βγαίνει ο βουλευτής Ηρακλείου της ΝΔ, Λευτέρης Αυγενάκης, αισθανόμενος θιγμένος από το παραπάνω ρεπορτάζ, πάει στην εισαγγελία του Ηρακλείου, ζητά να κληθεί σε εξηγήσεις ο Αλέκος Ανδρικάκης καθώς το δημοσίευμα τορπιλίζει το κλίμα – εκδίδει και ανακοίνωση στην οποία αρνείται ότι είναι αυτός ο βουλευτής, στον οποίο το δημοσίευμα αναφέρεται. Ο δημοσιογράφος αρνείται να αποκαλύψει τις πηγές του παρά μόνο του ασκηθούν κατηγορίες.

Τη Δευτέρα 6 Ιουλίου, δημοσιεύει πλέον ο ίδιος ο Μάριος Διονέλλης στην ΕΦΣΥΝ τα όσα συνέβησαν (άρθρο Ανδρικάκη και ανακοίνωση Αυγενάκη) από καθαρά δημοσιογραφική σκοπιά και δέχεται αγωγή από τον Λευτέρη Αυγενάκη που ζητά 21.000 και τη φυλάκισή του, όπως αγωγή δέχθηκε και ο Αλέκος Ανδρικάκης. Όπως αναφέρει ο Διονέλλης, είχε τη στήριξη της ΠΟΕΣΥ και τελικά έφτασε σε συμβιβασμό με τον βουλευτή. Ο Αλέκος Ανδρικάκης όμως και αφού πέρασαν 7 ολόκληρα χρόνια, καταδικάστηκε σε 10 μήνες φυλάκιση, όχι για το εν λόγω δημοσίευμα αλλά επειδή στα σχόλια κάτω από το άρθρο υπήρξε μια ένοχη κατά το δικαστήριο στιχομυθία. Έτσι τα σχόλια, ακόμα πιθανά και τα λάικ κάτω από αναρτήσεις στα ΜΚΔ από έναν δημοσιογράφο αποτελούν δυνητικά αντικείμενο νομικής διερεύνησης.

Ο Μάριος Διονέλλης συνέδεσε τις SLAPP και με τις ευθείες απειλές του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, Ισίδωρου Ντογιάκου, απέναντι στους δημοσιογράφους, που εκτοξεύθηκαν πριν μερικές ημέρες.

Ο δημοσιογράφος και ραδιοφωνικός παραγωγός Μάριος Διονέλλης, φωτογραφία pressenza

Πηγή

Καλήν ημέραν άρχοντες κι ανοίχτε τα στραβά σας
Η ιστορία που θα πω να μπει μες στα μυαλά σας

Όταν την “έπινε” ο θεός την “πίναν” κι αγγέλοι
Την “πίνανε” κι οι άνθρωποι και όλα γάλα μέλι

Ήταν παράδεισος η γης κι ολόγλυκα τραγούδια
Ψέλναν ανθρώποι και πουλιά· μαζί και τ’ αγγελούδια

Μα ένα διαβολόφιδο -αμάν κακό στην φύση!…-
Τους πρωτοπλάστους γέλασε κι έκλεψε το χασίσι

Τότε ξενέρωσε ο Θεός και χαρμανιάσαν όλοι
Οι ανθρώποι γίνανε κακοί κι οι άγγελοι διαόλοι

Έγινε κόλαση η γης, παντού φωτιές να καίνε
Και τώρα τα τραγούδια μας μόνο για πόνο λένε

Καλήν σας μέρα άρχοντες και βάλτε στο μυαλό σας
Αυτά που σας τραγούδησα θε να βγουν σε καλό σας…

Χρόνια καλά και ελεύθερα σε όλες και όλους

Φέτος στην Attica Voice τις ευχές μας αποφασίσαμε να σας  τις προσφέρουμε μαζί με ένα κείμενο του Μάνου Χατζιδάκι από  τα ιστορικά του πια "Σχόλια στο  Τρίτο", μία πεντάλεπτη εκπομπή της περιόδου 1975-1981, όταν για πρώτη και μοναδική φορά σε ένα μέσο μαζικής ενημέρωσης έλαμψε το κύρος, η δημιουργία, ο πολιτισμός και η ελευθερία των ιδεών και των ανθρώπων. Το κείμενο προέρχεται από την εκπομπή του ίδιου του διευθυντή του Τρίτου, του Μάνου Χατζιδάκι, εκπομπή  την οποία όλοι περίμεναν με ανυπομονησία, για να απολαύσουν τον λόγο και το περιεχόμενο της. Έργο ενός σπό τους μεγαλύτερους στοχαστές της χώρας και του κόσμου.  Από τις παραμονές των Χριστουγέννων του 1979 ο Μάνος Χατζιδάκις, με γλώσσα γάργαρη και απολαυστική, σχολιάζει τα πράγματα (και όχι μόνο) με ένα κείμενο που αν εξαιρέσουμε πολύ συγκεκριμένες και χρονικά τοποθετημένες αναφορές, θα μπορούσε να είχε γραφεί και σαν σχόλιο για την εποχή μας και τα φετινά Χριστούγεννα.

Σας ευχόμαστε καλές γιορτές, με δυσανεξία στους καταχραστές της εμπιστοσύνης μας, με πάθος και δύναμη για να αποπέμψουμε τη φτήνια τους και το παράλογο της εποχής. Έτσι τελικά να αξιώσουμε επιτέλους με προσωπικούς και κοινωνικούς αγώνες, μία καλύτερη Πολιτεία αλληλεγγύης, ανθρωπιάς και προόδου.

Η σιωπηλή γιορτή του Ιησού και η λιτανεία των δακρυσμένων και των απερχομένων

(Μάνος Χατζιδάκις από τα "Σχόλια στο Τρίτο" 23/12/1979, ακριβώς 43 χρόνια πριν)

Ο κόσμος πια δεν είναι μαγικός. Και τα Χριστούγεννα, μια οργανωμένη μηχανή. Μάταια οι παπάδες προσπαθούν να δώσουν περιεχόμενο στις μέρες, με φραστικούς ξεπερασμένος τύπους της Αγίας Γραφής και άλλων ιερών βιβλίων. Η εκκλησία έγινε τμήμα – σκηνικό μιας τηλεοπτικής σειράς που επιμελώς σκηνοθετείται, πολυτελώς προετοιμάζεται από παραγωγούς ασήμαντους της εθνικής τηλεοράσεως.

Το Άγιον Όρος καιροφυλακτεί να σχηματίσει μια κυβέρνηση. Δεν πείθουνε κανέναν τα διαγγέλματα. Τα φονικά γίναν μια καθημερινή απασχόληση, έτσι για να προσφέρουν  ευκαιρίες γι’ αποκάλυψη. Τα πτώματα οδηγούνται στο νεκροτομείο γιορταστικά, με αγγέλους χρωματιστούς και αστέρια χρυσαφιά, καρφιτσωμένα στο φορείο  ή στο ακίνητον στήθος του δολοφονημένου ανδρός. Μασάνε τσίχλα οι δολοφόνοι και με προσήλωση χορεύουνε θρησκευτικούς ρυθμούς στις ντισκοτέκ. Ο κόσμος πληγωμένος πηγαινοέρχεται κάνοντας ύστατη προσπάθεια να ξεφύγει, να χωθεί. Μα όλα τα σπίτια έχουν επιταχθεί και τα κλειδιά παρέλαβαν χιλιάδες μετανάστες εκ του εσωτερικού, που παθιασμένα επιθυμούν δύναμη, χρήμα και μια σημαντική παράσταση στη δημοσία ζωή.  Σκορπίστε πόνον, φωνάζουν οι αστοί. Εις τους αιώνες των αιώνων, ψάλλουν οι πιστοί. Χωρίς αμφιβολία ζούμε την εποχή των δολοφόνων. Ποιος θα τ’ ομολογήσει και ποιος θα το πει;

Έτσι ο Χριστός γεννιέται σιωπηρός. Κανείς δεν τον αναζητά, κανείς δεν τόνε σκέφτεται , κι έρχεται μόνος, σιωπηλός για να πεθάνει μόνος. Κι αυτό τ’ αστέρτι της Βηθλεέμ, τι θέλει πάλι κι ήρθε ετούτη τη χρονιά… Α! τα Χριστούγεννα, δεν είναι φέτος ούτε και για τα παιδιά. Άλλωστε απέκτησαν, και αυτά χάρις την βιομηχανικήν ανάπτυξη, μιαν εντελώς προσωπική και ιδιαίτερη  μυθολογία που απέχει χιλιάδες μέτρα μακριά από τη μυθολογία της γέννησης και του Χριστού. Τι να τον κάνουν τον Χριστό, το Θείο Βρέφος όταν το βράδυ ονερεύονται τον Σούπερμαν, τον Ντόναλντ και την Πίγκυ;

Ο Παζολίνι ας ειν’ καλά. Τα είπε αυτά προφητικά πριν δέκα χρόνια στο «Θεώρημα»*. Γι’ αυτό και τον εφόνευσαν. Πλήρωσε κι αυτός το χρέος του κι απήλθεν. Έτσι πληθαίνουν οι σταυροί και η λιτανεία των απερχομένων.

Η σιωπηλή αυτή γέννηση, μέσα στον άσχετο κι θορυβούντα κόσμο μας, φαντάζει ακόμα πιο ιερή και πιο σημαντική, από τη γραφική των τυπικών χριστιανών, που εννοούν να βλέπουν τον Χριστό, Θεό απ’ τη γέννηση του, εξ αρχής και όχι μετά στον θάνατο, στο τέλος, στην κατάληξη του. Όμως δεν είναι πρόθεση μου να μπω σε θεολογικά προβλήματα μονάχα προσπαθώ να μη τα δω ολ’ αυτά αισθητιακά και παραδοσιακά, μια και για τα λιτά και αποσαφηνισμένα πλαίσια που προσπαθώ να κινηθώ, θα μου ήσαν άχρηστα. Αλλά να βρω ένα πεδίον δράσεως προσιτό, στην ιδιοσυγκρασία μου και στους καιρούς μας. Γιατί τις τελετές τις διοργανώνει η Ακαδημία αι η συνομοσπονδία οδηγών ταξί. Οργανισμοί υπεύθυνοι, καθιερωμένοι στη συνείδηση του κόσμου, άκρως ευαίσθητοι και παραδοσιακοί. Λειτουργούν με υποαπασχόληση, κυκλοφορούν εκτάκτως καθυστερημένα,  και περέχουν εθνικούς ήρωες και λαϊκούς τραγουδιστές.

Οι Ακαδημαϊκοί και οι οδηγοί ταξί έχουν πολλά κοινά, που φανερώνονται ιδιαίτερα στις άγιες τούτες μέρες των γιορτών. Και οι δυο αρνούνται να εργαστούν και καθιερώνουν επιτακτικό το φιλοδώρημα. Έχουν μανία με τη μουσική ανατολικής υφής, την οποία και επιβάλλουν ετσιθελικά, στον κάθε ανύποπτο που θα τολμήσει να ‘χει μιαν οποιαδήποτε σχέση, με την Ακαδημία ή με τα ταξί. Αλλά το θέμα δεν είναι κει. Στο κάτω κάτω της γραφής, τα Χριστούγεννα δεν έγιναν για να δοξάσουν την Ακαδημία και τους οδηγούς των ταξί. Άσχετα αν επωφελούνται και αλληλοβραβεύονται.

Βλέπετε η αναφορά μου σε όλα αυτά, είναι γιατί μ’ αρέσει πολλές φορές να ‘μαι μες τα κοινά και τα καθημερινά, ν’ ανασκαλεύω τον θαυμάσιο βίο μας, και με την κάθε λεπτομέρεια, ν’ αγανακτώ, να καταγγέλλω, να απωθώ, ν’ αρνούμαι και να συμπαθώ. Κι άλλες φορές να νιώθω κουρασμένος και να επιζητώ να φύγω πιο ψηλά, πιο μακριά από τα κοινά, και να εισέρχομαι μες στις βαθύτερες γραμμές του νου και του αισθήματος, μη ανεχόμενος  την καθημερινή συνάφεια και φθορά του κόσμου τούτου. Σήμερα είμαι και στα δυο. Πότε στην απομακρυσμένη απόκρημνη γωνιά της μνήμης και του νου και πότε μες στην κόλαση της καθημερινής πράξης. Και προσπαθώ και να μιλήσω.

Αλλά τι να μιλήσω, τι να πω; Ο καθένας λέει τα δικά του και περιμένει μια λέξη σύνθημα – βοήθημα για να την πάρει σπίτι του, να την οργώσει και να επιτεθεί.

Μας είπε κότες μας είπε φρακοφορεμένους, μας είπε νήπια, ψίχουλα στον άγνωστο στρατιώτη, αρρώστους, αντιδραστικούς.  Είπε τη λέξη αηδιάζω, άρα εννοεί εμάς. Είπε τη λέξη αγαπώ, άρα εννοεί δικούς του – αν να ‘ταν δυνατόν ποτέ να εννοούσα αυτούς.

Ακόμα και τα χρώματα τ’ ακούνε ύποπτα. Το γαλανό, το πράσινο, το κόκκινο ειδικά. Καλά και που το λέει ο Ηράκλειτος: Βλαξ άνθρωπος επί παντί λόγω επτοήσθαι φιλεί**. Γιατί αν το  ‘λεγα μόνον εγώ, την επομένη η Γενική Διεύθυνσις κι ένα-δυο σύμβουλοι, διοικητικοί, θ’ αναζητούσαν τη μαγνητική ταινία να την ελέγξουν και να δουν, πως ακριβώς το είπα. Κι αυτό, αφού τους το πληροφορούσαν οι άλλοι. Γιατί από μόνοι τους δεν έχουν όρεξη ν’ ακούσουν τίποτ’ από μας – του Τρίτου εννοώ.

Όμως με τον Ηράκλειτο, το πράμα αλλάζει.  Ό,τι κι αν λέει είναι σεβαστό, άσχετ’ αν τους αρέσει ή όχι. Πρόγονος ειν’ αυτός, σοφός και όχι παίξε γέλασε.

Είναι και οι εφημερίδες, οι συμπλεγματικές. Αυτές που προασπίζουν κατ’ αποκλειστικότητα την ελληνική οικογένεια, το ποδόσφαιρο, το ήθος, τον φορολογούμενο, το μονοδιάστατο σςξ, τη βολική εθνικοφροσύνη, τον ανδρισμό τον αποδεικνυόμενο δι’ ερωτικών πράξεων, τις γυμνόστηθες καλλονές, την συγκινητική παράδοση εφησυχασμένων προγόνων και την λίαν πολυτελώς ανθρώπινη και κοινωνική μας βαρβαρότητα.

Αυτές οι εφημερίδες ακριβώς, θα διαμαρτυρηθούν με μια διακριτική ένταση κι επιμονή, ζητώντας από τους αρμοδίους της κυβερνήσεως, και μ’ όλον τον φαρισαϊκό τους σεβασμό προς το ταλέντο μου, να φύγω από τη δημόσια ζωή. Να φύγω ως άκρως επικίνδυνος δια τη νεότητα και δια την μέσην ηλικίαν την μη απονεκρωμένην. Κι αν τύχει τώρα κι αντιδράσω και διαμαρτυρηθώ, με τη σειρά μου, θα μου θυμίσουν πως τα μέσα τα ενημερωτικά είναι πρωτίστως κρατικά, πως οι φορολογούμενοι πολίτες είναι Έλληνες αξιοπρεπείς που δεν μπορούν να συμφωνούν με τις απόψεις μου, κι ακόμα πως καλό θα ’ναι να σέβομαι τους ανωτέρους μου, στη δημοσιοϋπαλληλική ιεραρχία.

«Ζήτω που μας κάψανε», όπως θα τραγουδούσε ο αγαπητός Σαββόπουλος. (Τώρα αν δεν του αρέσει του Σαββόπουλου αυτό το «Ζήτω που μας κάψανε», το παίρνω πίσω και το δίνω αμέσως στον Μικρούτσικο ή και στον Θεοδωράκη, για να συνθέσουνε τραγούδι ερωτικό που θα το τραγουδήσει η Ζορμπαλά, για η Μαρία Δημητριάδη)

Λοιπόν τι να μιλήσω και τι να πω; Ανήκω στους μελλοντικά απερχόμενους και δεν λυπάμαι πια γι’ αυτό. Το θέλω. Αυτοί που δεν το θέλουν είναι ανυποψίαστοι.

Δεν συμπαθώ βέβαια τους επερχόμενους., κι όχι γιατί δεν μ’ έχουνε μαζί τους. Ίσως γιατί στο πρόσωπο τους αναγνωρίζω μιαν ανεπαίσθητη ασκήμια, που τους χαράζει η άγνοια περί τα κοινά, περί τ’ ανθρώπινα και περί τα όσα θα συμβούν μελλοντικώς – που θα ‘ναι και οι ίδιοι υπεύθυνοι κι ανεύθυνοι μαζί. Την ίδια ασκήμια που θα είχα κάποτε κι εγώ, αν δεν ετύγχανε συγχρόνως να περιέχω δυο ισχυρά μου πάθη. Τον έρωτα και την αναθεώρηση. Γιατί η νεότητα, χωρίς αυτά τα δύο πρωτογενή της πάθη, και μάλιστα σ’ έναν βαθμό καταστροφής, είναι απωθητική, όσο και ένα πρόπλασμα δίχως μορφή και δίχως φόρμα.

Μ’ αυτό δεν θέλω να ισχυριστώ πως οι απερχόμενοι δεν είναι δακρυσμένοι. Αντίθετα.  Δεν έχουν τρόπο να μας πουν τι νιώθουν, κι ας μας αγαπούν. Καταλαβαίνουν μέσα στη σοφία των τελευταίων στιγμών πως κι αν μπορούσαν να μας αποκαλύψουν ότι κατενόησαν ετούτη τη στερνή στιγμή τους, πάλι δεν θα παρείχαν σωτηρία, ούτε σ’ αυτούς που αφήνουν πίσω αγαπώντας τους. Γι’ αυτό δακρύζουν. Γιατί σε τελευταία ανάλυση ο Σταυρός πονάει αφόρητα μονάχ’ αυτόν που βρίσκεται εσταυρωμένος, κι ας είναι απελπισμένοι οι άλλοι γύρω του για τον χαμό του. Ο Εσταυρωμένος μόνο γνωρίζει το άθροισμα, το αποτέλεσμα, χιλιάδων μαθηματικών υπολογισμών ενός βίου ολόκληρου, που θα το παραλάβει μαζί του εις τους ουρανούς, για να το θέσει μυστικά, προσεκτικά στην κορυφή οροσειράς  λαμπρού αστερισμού, προσθέτοντας στο άπειρον ένα μυστήριο ακόμη, αιωνίως.

Κυριακή 23  Δεκεμβρίου 1979

*    Η γνωστή, πλούσια σε σουρεαλιστικούς συμβολισμούς, ταινία του 1968

**  Ο βλάκας θέλει να πτοείται με το παραμικρό

Αναδημοσιεύουμε μαρτυρίες από τη δίκη των ελεγχόμενων ως υπαιτίων (των υπόδικων) για το Αττικό Ολοκαύτωμα του 2018, Ημερομηνία διαδικασίας 21/12/2022

Συγκλονίζουν οι περιγραφές των μαρτύρων κατά τη δίκη για τη φωτιά το Μάτι. «Δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι αυτό που νόμιζα καμένη κουρτίνα μπάνιου, ήταν η μητέρα μου» κατέθεσε ο Νίκος Γιαννόπουλος, που υπογράμμισε ότι παρέλαβε το απανθρακωμένο σώμα της «σε μια σακούλα σούπερ μάρκετ»…

Όπως είπε στο δικαστήριο, ο κατηγορούμενος δήμαρχος της περιοχής καθησύχασε τον κόσμο στο Μάτι υποστηρίζοντας ότι η φωτιά θα πάει βόρεια προς τον Διόνυσο.

«Φτάνοντας στις 17.20 στα φανάρια της Αττικής Οδού, ακούω τον κ. Μπουρνούς (σ.σ. ο δήμαρχος Ραφήνας – Πικερμίου) να λέει κατά λέξη ότι υπάρχει φωτιά στο Νταού και εκκενώνεται το Λύρειο Ίδρυμα και ότι αν ξεφύγει θα πάει βόρεια προς Διόνυσο», είπε και σε άλλη αποστροφή του λόγου τόνισε: «Πήρα τη μητέρα μου “έρχομαι να σε πάρω μην ανησυχείς”. Ήταν η τελευταία συνομιλία με τη μητέρα μου… Γύρω στις 20.30 που είχε πέσει ο αέρας πήγα προς το Μάτι. ‘Άφησα το αμάξι λίγο πριν τα ξενοδοχεία. Δεν ξέρω πώς είναι η κόλαση, αλλά αυτό που αντίκρισα ήταν 10 φορές χειρότερο…» είπε ο κ. Γιαννόπουλος, που βρήκε το σπίτι της μητέρας του στο Μάτι καμένο, χωρίς να γνωρίζει πως μέσα στις στάχτες ήταν και εκείνη.

«Τον ρώτησαν αν κάηκε από κατσαρόλα, μετά άρχισε να φτάνει κόσμος»

Από την πλευρά της η Μαρίνα Λαμπρίδου, που έχασε τον πατέρα της, κατέθεσε πως άκουγαν για την φωτιά στην Κινέττα και εν συνεχεία για την φωτιά στο Νταού, αλλά ήταν ήσυχοι πως δεν κινδυνεύουν. «Ο πατέρας μου ήταν έξω. Όταν κάποια στιγμή μπήκε στο σπίτι φώναζε “καίγομαι, πονάω”. Την ώρα που φεύγαμε η φωτιά είχε μπει στο οικόπεδο. Βγαίνοντας από το σπίτι είχε καύτρες παντού. Μέχρι την πρώτη είσοδο του Βουτζά δεν ακούσαμε τίποτα. Βρήκαμε μετά ένα περιπολικό και ο πατέρας μου φώναζε “καίγομαι, πονάω”. Φτάσαμε στη Νέα Μάκρη στο Κέντρο Υγείας. Δεν είχαν ιδέα για φωτιά. Μάλιστα τον ρώτησαν αν κάηκε από κατσαρόλα με νερό! Μετά άρχισε να φτάνει κόσμος. Ο μπαμπάς μου κατέληξε στις 26 Ιουλίου στο ΚΑΤ».

«Θα καούμε ζωντανοί»

Την ίδια ώρα, η αδελφή της μάρτυρα, Βασιλική Λαμπρίδου, είπε πως: «Ο σύζυγός μου στις 17.45, μου λέει “πάμε να φύγουμε από το σπίτι γιατί θα καούμε ζωντανοί”. Από το παράθυρο του σαλονιού έβλεπα το σπίτι των γονιών μου. Δεν έβλεπα σπίτι πλέον, μόνο μαύρους πυκνούς καπνούς. Πήραμε το παιδί και βγήκαμε έξω. Έπεφταν καύτρες. Είχε πέσει το ρεύμα. Προσπάθησα να καλέσω τους γονείς μου αλλά τίποτα. Μπήκα με το παιδί στο αμάξι, ο σύζυγός μου στο δικό του. Οδηγούσα σαν μια τρελή με ένα 8 μηνών παιδί και δεν ήξερα που πηγαίνω. Φτάσαμε στο Μάτι, ξεκίνησε το μποτιλιάρισμα αλλά ήμασταν από τους τυχερούς».

Στο μεταξύ, μιλώντας για τον πατέρα της ανέφερε: «Τον παρέλαβαν στο ΚΑΤ και τον έριξαν σε κώμα για να μη νιώθει τον πόνο. Ήταν μέσα κι έξω καμένος περίπου στο 67%. Εμείς μάθαμε τον θάνατο του πατέρα μας από τις ειδήσεις. Δεν μας ενημέρωσαν έγκαιρα από το νοσοκομείο. Τον είχε κάψει το θερμικό κύμα και θεώρησε ότι έπρεπε να μπει στην πισίνα για να ηρεμήσει, οι γιατροί μας είπαν ότι ήταν λάθος αυτό βέβαια».

Πηγές

ΑΠΕ-ΜΠΕ

Κουτί της Πανδώρας

euronews

Το έχουν αποκαλέσει «κουπόνι» ή «δελτίο σίτισης» αλλά όπως και αν το αποκαλούν, το διαβόητο food pass δεν παύει να είναι μία ψηφιακή μορφή ενός voucher τροφίμων. Όπως είναι όλα τα passes που μοιράζει ο Μητσοτάκης, αποφεύγοντας από επιλογή να προχωρήσει σε αποφάσεις  που θα οδηγήσουν σε δραστική αύξηση του εισοδήματος των χαμηλότερων τάξεων.

Από τον Φεβρουάριο του 2023 και για έξι μήνες (έως τον Ιούλιο 2023) η κυβέρνηση του Μητσοτάκη δίνει ενίσχυση ύψους 10% επί των αγορών νοικοκυριών που πληρούν τα κριτήρια ένταξης  στο πρόγραμμα. Αυτό αφορά σουπερμάρκετ και άλλες επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στο λιανικό εμπόριο τροφίμων (φούρνους, μινι-μάρκετ, οπωροπωλεία, κρεοπωλεία, ιχθυοπωλεία, γαλακτοπωλεία κτλ.).

Το βασικό εισοδηματικό κριτήριο είναι να μην ξεπερνά το ετήσιο εισόδημα του αιτούντα τα 16.000 ευρώ τον χρόνο. Με λίγα λόγια απευθύνεται σε όσους έχουν μηνιαίο εισόδημα 1.330 ευρώ και δεν δικαιούνται επιδόματα (Χριστούγεννα, Πάσχα, καλοκαίρι) ή σε όσους αμείβονται με 14 μισθούς τον χρόνο και παίρνουν 1140 ευρώ τον μήνα. Μαζί και όλοι εκείνοι που αμείβονται με λιγότερα ακόμα.  Όλοι αυτοί οι δικαιούχοι, σύμφωνα με τις κυβερνητικές ανακοινώσεις, αποτελούν το 83% των νοικοκυριών (ενδεικτικό της άσχημης κατάστασης της χώρας). Από εκεί και πέρα υπάρχει ένα 17% που έχει εισόδημα από 16.001 ευρώ και πάνω. Μέσα σ’ αυτούς υπάρχει και ένα πολύ  μικρότερο ποσοστό που το ετήσιο εισόδημα τους φτάνει για να αγοράσουν ολόκληρες τις εφοδιαστικές αλυσίδες μαζί με τους εργαζόμενους τους, οι οποίοι είναι και δικαιούχοι του food pass. Αυτό το μικρό ποσοστό δεν παίρνει food pass αλλά μαζεύει  όλο το δημόσιο ταμείο, με τις ευλογίες των κυβερνώντων.

Δύο (μεταξύ άλλων) είναι τα τραγικά στην περίπτωση των δικαιούχων. Το ύψος του δελτίου (από 22 ευρώ τον μήνα μέχρι 72 για ζευγάρι με τέσσερα παιδιά!!!) και ο πεπερασμένος χρόνος που αυτό θα διατεθεί (μέχρι τον Ιούλιο του 23). Και τα δύο χαρακτηριστικά αυτά αρκούν για να το χαρακτηρίσουν ως ελεημοσύνη και μάλιστα προσβλητικότατη. Αποτελεί προσβολή για όλους τους εργαζόμενους. Ακόμα και αν δινόταν σε μόνιμη βάση, πάλι θα ήταν προσβλητικό γιατί δεν εντάσσεται ως ελάχιστη αύξηση στην αμοιβή τους ως εργαζομένων. Όχι ότι έτσι θα ήταν πιο «αξιοπρεπές». Απλά θα ήταν πιο εύπεπτο αλλά θα παρέμενε το ίδιο κακόβουλο και καταστροφικό για τους πολλούς.

Tο όποιο pass αποτελεί εργαλείο εφαρμογής ακραία νεοφιλελεύθερης πολιτικής αφού αφαιρεί χρήμα από τα δημόσια ταμεία για να το προωθήσει στις επιχειρήσεις, πολλές από τις οποίες βρίσκουν έτσι ασφαλή τρόπο για να ανεβάσουν τις τιμές λιανικής πώλησης, αυξάνοντας παράλληλα τα έσοδα τους. Ακόμα και αν οι πληθωριστικές τάσεις από μόνες τους πιέζουν για αυξήσεις, η ελεημοσύνη του food pass τις κάνει ακόμα πιο άγριες αφού ο «λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται». Έτσι, η αγοραστική δυνατότητα του ενδεούς θα μειωθεί περαιτέρω για να διατηρήσουν οι επιχειρήσεις λιανικής τα έσοδα τους και αν αυτές συγκαταλέγονται ανάμεσα στις μεγάλες αλυσίδες σουπερμάρκετ, να τα αυξήσουν ακόμα περισσότερο. Το ίδιο ισχύει για κάθε pass και κάθε voucher.

Η ρίζα του κακού

Τα passes και τα vouchers έχουν τη ρίζα τους στις προτάσεις της Ρεπουμπλικανικής  Επιτροπής Μελετών (RSC)*, για το άνοιγμα της οικονομίας της Νέας Ορλεάνης στην αγορά, το 2005.  Η επιτροπή συγκροτήθηκε μετά τις καταστροφές που προκάλεσε ο τυφώνας Κατρίνα και με αφορμή την αναζήτηση λύσης για την εκπαίδευση, αφού τα σχολεία είχαν γκρεμιστεί και ο κόσμος είχε φύγει από την πόλη. Επικεφαλής της επιτροπής ήταν τότε ο Μάικ Πενς, ο μέχρι το 2020 αντιπρόεδρος των ΗΠΑ επί Τραμπ. Ο δε πάπας του νεοφιλελευθερισμού Μίλτον Φρήντμαν  επίσης έκανε παρόμοια πρόταση αλλά   με καθυστέρηση λίγων μηνών. Μέσα στο 2005  πρότεινε περίπου την ίδια πολιτική των vouchers «για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της καταστροφής».  Μετά ο Φρήντμαν πέθανε.

Ο στόχος του εσμού των νεοφιλελεύθερων think tanks ήταν να διοχετευθεί δημόσιο χρήμα μέσω των «κουπονιών» σε ιδιωτικά σχολεία και κολλέγια. Η ιδέα των νεοφιλελεύθερων που βλέπουν ευκαιρίες στις καταστροφές παρήγαγε αυτήν την απαράδεκτη πολιτική της «επιδότησης» ή αλλιώς, της ελεημοσύνης.

Στην Ελλάδα του Μητσοτάκη

Σήμερα ο νεοφιλελεύθερος κυβερνητικός εσμός στην Ελλάδα, εφαρμόζει ακριβώς την ίδια πολιτική. Όχι απέναντι σε έναν τυφώνα, αλλά με αφορμή κρίσεις που γεννήθηκαν από την αδηφάγα συμπεριφορά των τραπεζών και των μεγαλοκεφαλαιούχων. Όπως η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία η οποία στάθηκε πρώτης τάξης φερετζές και πρόσχημα για τα χειρότερα (που μάλλον δεν έχουν έρθει ακόμα στην Ελλάδα).  Η κερδοσκοπία του Κεφαλαίου ακμάζει και αυτό είναι ξεκάθαρο σε ό,τι ζούμε τα τελευταία χρόνια. Σίγουρα το τραπεζικό σύστημα δεν περίμενε τον Πούτιν να εισβάλλει στην Ουκρανία ούτε τις ακόλουθες πληθωριστικές τάσεις για  να ακριβύνουν το χρήμα (αύξηση επιτοκίων). Η καταστροφή κεφαλαίων που χρειάζονταν επετεύχθη τη δεκαετία 2010-2020. Τότε μάζεψαν «παγωμένες αξίες» όπως ακίνητα, δάνεια κλπ. Τώρα το χρήμα που  έχουν πρέπει να ξαναποκτήσει αξία για να τους εξασφαλίσει και να τους διατηρήσει στην εξουσία επί πάντων ημών. Και αυτό γίνεται με τη μεσολάβηση νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων όπως αυτή του Μητσοτάκη, που φροντίζει να αδειάζει τα δημόσια ταμεία, γεμίζοντας παράλληλα εκείνα των μεγάλων επιχειρήσεων και μάλιστα με πρόθυμο μεσάζοντα τον ενδεή λαό που περιμένει την ελεημοσύνη, για να φάει στις γιορτές (γι απαράδειγμα)

Όμορφος κόσμος ηθικός, αγγελικά πλασμένος δηλαδή.

Πάρτε pass και voucher και επιβιώστε στο σήμερα. Η ελεημοσύνη των vouchers προστατεύει την εξουσία από την αντίδραση του εξουσιαζόμενου. Ευγνωμονείτε τον κάθε Μητσοτάκη, τον κάθε πρόθυμο υπάλληλο των τραπεζών και των εφοπλιστών. Αύριο θα είναι μία άλλη μέρα. Σκοτεινή και ακόμα χειρότερη και από το σήμερα και από το χθες.

* Πληροφορία από Εφημερίδα των Συντακτών Άρης Χατζηστεφάνου 25/4/2020

Το δεκαπεντάμηνο που έρχεται θα είναι μία εκλογική χρονιά. Θα είναι μία χρονιά που η δημοκρατία θα (ξανά-) γιορτάσει. Κάλπες παντού, κάλπες για όλα τα γούστα. Μεταξύ Ιανουαρίου και Ιουλίου έρχονται εκλογές βουλευτικές, με ισχυρά ενδεχόμενη επανάληψη τους σε δεύτερο γύρο.  Τον Οκτώβριο έρχονται 2  γύροι αυτοδιοικητικών εκλογών. Και την Άνοιξη του 2024 οι ευρωεκλογές. Να χαίρεσαι να ψηφίζεις και να λυπάσαι τελικά που ψήφισες με λίγα λόγια.

Όλες οι εκλογικές διαδικασίες που έρχονται, από εκείνες των τοπικών κοινοτήτων μέχρι εκείνες που αφορούν στη «μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια», είναι βουτηγμένες σε κάθε λογής λαθροχειρίες που καμία σχέση δεν έχουν με τη δημοκρατία όπως την εννοούσαν οι γεννήτορες της. Στους συμμετέχοντες (και τελικά στην ίδια τη διαδικασία των εκλογών) υπάρχουν λεκέδες που δεν συνάδουν με την καθαρότητα που θα έπρεπε να υπάρχει. Στις εκλογές συμμετέχουν υπόδικοι, συμμετέχουν αξιωματούχοι που κατηγορούνται για εγκλήματα κατά της ίδιας της δημοκρατίας, συμμετέχουν υποψήφιοι που τους σκιάζουν υποψίες για χρηματισμό και διαφθορά. Και αυτό ο νόμος το επιτρέπει αφού το σύστημα των τετραετιών επιτρέπει σ’ αυτόν που βαρύνεται με την υποψία ή την κατηγορία, να είναι ο ίδιος  ρυθμιστής και νομοθέτης. Αν για παράδειγμα οι αιρετοί θα μπορούσαν να ανακληθούν αμέσως μόλις προκύψουν ενδείξεις διαφθοράς ή εγκληματικών ενεργειών ή παραλείψεων εις βάρος τους, τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά. Αλλά δεν ζούμε σε «Σοβιετία» για να έχουμε τη δυνατότητα  να ανακαλέσουμε τους ελεγχόμενους. Ζούμε σε αστική δημοκρατία και γι΄ αυτό οι ελεγχόμενοι προστατεύονται και μάλιστα με τη δική μας έγκριση.

Απαιτεί θράσος η εκλογική διαδικασία στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας. Απαιτεί το θράσος που εκπορεύεται από ελαστικές συνειδήσεις που γνωρίζουν πως το παιχνίδι των εκλογών δεν απαιτεί ακεραιότητα και εντιμότητα ως βασικά εφόδια του κάθε υποψηφίου. Αυτές οι αρετές για επιζώσες συνειδήσεις μόνο, αποτελούν εμπόδιο για τις εκλογικές επιδιώξεις των «αρχόντων». Πως αλλιώς θα μπορούσε για παράδειγμα κάποιος να θέσει υποψηφιότητα όντας υπόδικος ή ακόμα και ύποπτος για εγκλήματα κατά της ίδιας της διαδικασίας;  Μόνο αν διαθέτει μία απονεκρωμένη συνείδηση και πλήρη απουσία ενσυναίσθησης. Δηλαδή να μην αισθάνεται  ντροπή απέναντι σε αυτούς που καλεί να τον ψηφίσουν ενώ κατηγορείται και ήδη δικάζεται.

Ας ξεκινήσουμε με  ένα παράδειγμα από την πρόσφατη «Ευρωπαϊκή εμπειρία» μας για να μην αρχίσουμε από  τα πιο κοντινά μας, όπως η αυτοδιοίκηση και η κυβέρνηση που ο κύκλος των υποψηφίων περιλαμβάνει άτομα που φέρουν από καιρό βαρύτατες σκιές και κατηγορίες εις βάρος τους. Πως θα σας φαινόταν αν οι ευρωβουλεύτριες που πρόσφατα πιάστηκαν «κλέπτουσες οπώρας» ζητούσαν εκ νέου την ψήφο σας; Αν τη ζητούσαν τώρα και ενώ δεν έχει εκδικαστεί καμία υπόθεση και φυσικά δεν έχει τελεσιδικήσει. Θα τις ψηφίζατε; Ακόμα και με τα «πλυντήρια της ενημέρωσης» να σας βομβαρδίζουν καθημερινά με το επιχείρημα περί μη τελεσιδικίας των υποθέσεων τους, εσείς θα διατηρούσατε την αποστροφή σας προς τα  βαρυνόμενα με υποψίες ή κατηγορίες, πρόσωπα;

Το ίδιο ερώτημα θα μπορούσε να τεθεί και για τις αυτοδιοικητικές και τις βουλευτικές εκλογές. Θα ψηφίζατε κάποιον ο οποίος βρίσκεται στο εδώλιο του κατηγορουμένου για κάποιο έγκλημα ή κάποιον που βαρύνεται με κατηγορίες για υποκλοπές ή για κάλυψη αρπάγων της λαϊκής κατοικίας; Αλλά δεν θέτουμε τέτοιο ερώτημα εμείς. Το ερώτημα οφείλουμε να το θέσουμε στους εαυτούς μας όλοι εμείς, οι ψηφοφόροι. Και η απάντηση που θα δώσουμε στον εαυτό μας θα είναι ενδεικτική για το αν διαθέτουμε ακόμα καθαρή συνείδηση και αν εξακολουθούμε να διατηρούμε ένα υγιές σύστημα αξιών. Στον εαυτό του άλλωστε κανείς δεν μπορεί να πει ψέματα

Όπως σημειώνει και ο Κορνήλιος Καστοριάδης στον 3^ο τόμο της «Ελληνικής Ιδιαιτερότητας»

 «Δημοκρατία δεν είναι απλώς η εξουσία της πλειονοψηφίας, ούτε η άμεση συμμετοχή στη ζωή της πόλης μέσω της ψηφοφορίας, την οποία εφάρμοζαν εξάλλου και οι ολιγαρχίες· είναι, πάνω απ’ όλα, η δυνατότητα διαβούλευσης και δράσης, που παρέχεται σε όλους τους πολίτες, και η θέσπιση εγγυήσεων για τη διαφύλαξη αυτής της δυνατότητας.» (τόμος Γ. σελ. 37)

Αυτή η διατύπωση αποτυπώνει μία κατάσταση που το «αρνητικό» της επικρατεί στον δημόσιο βίο σήμερα. Από το μικρότερο χωριό και το τοπικό συμβούλιο του μέχρι την κεντρική διοίκηση της χώρας. Οι άνθρωποι έχοντας εγκαταλείψει κάθε δυνατότητα διεκδίκησης της συμμετοχής τους σε διαβουλεύσεις που κρίνουν το μέλλον τους και το μέλλον του τόπου τους, αναθέτουν συστηματικά  σε μειοψηφίες τη λήψη των αποφάσεων. Σε μειοψηφίες που χρησιμοποιώντας τα σύγχρονα μέσα διαβρώνουν συστηματικά τις συνειδήσεις και χειραγωγούν αποτελέσματα κατά το δικό τους, «κοτζαμπάσικο» συμφέρον. Είμαστε όμως ώριμοι να συμπεριφερθούμε ως λαός; Λαός που είναι υπεύθυνος για την ιστορία του και την εξέλιξη του;

«Μεγάλη συζήτηση» θα πει κανείς από αυτούς που ανήκουν είτε στους «βολεμένους», δηλαδή στα χαϊδεμένα παιδιά της κάθε εξουσίας ή στους ανερμάτιστους που προτεραιοποιούν τη δική τους, ιδιωτική ή οικογενειακή ευωχία έναντι της προόδου της κοινωνίας. «Μεγάλη συζήτηση» γιατί δεν μπορούν να δουν  τίποτα πέρα από το προσωπικό τους συμφέρον. Και αυτοί είναι που στη σημερινή εποχή, δεν βλέπουν γύρω τους μία κοινωνία ανθρώπων αλλά μία ομάδα ψηφοφόρων, έτοιμων να εμπορευθούν την άποψη που έχουν για τον κόσμο (αν έχουν) έναντι ανταλλάγματος.

Αποδελτιώσαμε μία φανταστική συνέντευξη που «πήρε» ο Τζίμης Πανούσης από τον (ηδη νεκρό τότε) Κορνήλιο Καστοριάδη, στην οποία ο φιλόσοφος «απαντώντας» στις ερωτήσεις του καλλιτέχνη εκλαϊκεύει όσο γίνεται, την ερμηνεία του νεοελληνικού φαινομένου, το οποίο μόνο ως φαινόμενο μπορεί να χαρακτηριστεί αφού εξακολουθεί και υπάρχει ακόμα, ακόμα και στους  αιώνες της ταχύτητας, όπως ήταν ο 20^ος και ήδη διαπιστώνεται πως είναι και θα είναι και ο 21^ος.

Όπως σημειώνει και ο ιδιοκτήτης του καναλιού από το οποίο δανειστήκαμε το βίντεο (rovespieros maxi):

«Σύγχρονοί ''Νεκρικοί Διάλογοι'' και στην θέση του Λουκιανού ο ανεπανάληπτος Τζιμακος ...

Σάτιρα, ιστορία , βαθιά ουσία και νοήματα ξεκάθαρα δυστυχώς όμως απόλυτα ξένα για τον μέσο Νεοέλληνα . Επική* ''συνέντευξη'' απευθείας από τον Άδη ...»

Ακολουθεί η το κείμενο της «συνομιλίας» και στο τέλος η ίδια η «συνέντευξη»

Σημειώσεις:

Τζ (Τζίμης Πανούσης)

ΚΚ (Κορνήλιος Καστοριάδης)

 Το βίντεο της συνέντευξης από το κανάλι του rovespieros maxi

Σήμερα που αναδημοσιεύουμε την αποδελτιωμένη «συνέντευξη» του Καστοριάδη στον Τζιμάκο, σίγουρα τα λένε πια από κοντά, κάπου που δεν μπορούμε να τους δούμε, έχοντας αφήσει όμως και οι δυο πίσω τους, στο μέτρο και την κλίμακα του καθενός, σπόρους πάνω σε έναν δρόμο που πρέπει να δοκιμάσει όποιος αναζητά επιτέλους τον τρόπο να απαλλαγεί από την αφασία που μας χαρακτηρίζει εδώ και 2.5000 χρόνια. Είναι κάτι που αν απαλλαγούμε από τις αυταπάτες μας, θα μας βοηθήσει να πετάξουμε από πάνω μας τη νεοελληνική haute couture κουρελού του νεοέλληνα και να δώσουμε νέα, υψηλή αξία στην υπόσταση μας ως πολίτες που μπορούν να φτιάξουν έναν νέο, πολιτικά υγιή, κόσμο.

* Σημείωση της Attica Voice: Ο χαρακτηρισμός «επική» δεν μας εκφράζει. Το επίθετο «επικός –ή –ό» το θεωρούμε άστοχο και σχεδόν πάντα γελοιοποιεί το ουσιαστικό το οποίο προσδιορίζει.

Είναι δύσκολο πια να αρνηθεί ακόμα και ο πιο «Ευωπαϊκόφρων» το γεγονός πως η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι δομικοί της θεσμοί αποτελούν μήτρα διαφθοράς. Η διαφθορά στις χώρες της Ευρώπης δεν είναι και δεν ήταν ποτέ κάτι ξένο άλλωστε. Από την οριζόντια –στα υψηλά κοινωνικά στρώματα[ διαφθορά των χωρών του Βορρά μέχρι την καθετοποιημένη διαφθορά που διατρέχει όλον τον κοινωνικό ιστό στον Νότο, η διαφθορά αποτελεί βασικό συστατικό στοιχείο των ευρωπαϊκών κρατών και των κοινωνιών τους.

Η παγκόσμια κυριαρχία του τραπεζικού κεφαλαίου δημιουργεί το καλύτερο υπόστρωμα για την ανάπτυξη της διαφθοράς, είτε αφορά τον γιατρό, τον δικηγόρο, τον δικαστή, τον εφοριακό, τον δημοτικό σύμβουλο, τον βουλευτή και φυσικά τον ευρωβουλευτή. Αναγνωρίζοντας όλοι αυτοί πως ποτέ δεν πρόκειται να πλουτίσουν με τη μισθωτή ή την έντιμη επιχειρηματική τους δραστηριότητα, ακολουθούν την παλιά και διαρκώς επαληθευόμενη προτροπή, που στην Ελλάδα την χρησιμοποιούμε ως παροιμία: «Δούλεψε να φας και κλέψε για να έχεις». Και στις άλλες χώρες υπάρχουν σχετικές εκφράσεις, ηπιότερες συνήθως, προσαρμοσμένες στον καλβινικό πουριτανισμό των Αγγλοσαξώνων ή την κραταιά ακόμα θρησκοληψία των υπολοίπων Ευρωπαίων.

Στην Ελλάδα η διαφθορά έχει μεγάλη ιστορία. Από τα αρχαία χρόνια υπάρχουν μαρτυρίες για απατεώνες τραπεζίτες, κλέφτες του δημοσίου πλούτου, λιποτάκτες, αποσυνάγωγους, γλείφτες της εξουσίας, δολοπλόκους, δωσίλογους, μαυραγορίτες και λοιπούς αντικοινωνικούς χαρακτήρες. Φυσικά αυτό πέρασε από τα χρόνια της Ρωμαϊκής κατάκτησης, από την  Τουρκοκρατία, από την επαναστατημένη Ελλάδα, από τη ληστοκρατία, τους πολέμους του 20ου αιώνα και φτάνει μέχρι τις μέρες μας. Το κωμικοτραγικό  είναι πως έχουμε όλοι επίγνωση του γεγονότος της διαφθοράς αλλά το αρνούμαστε ως αλήθεια, προτιμώντας τη δική μας, κατασκευασμένη, ψευδοϊστορική και «ηρωική» αλήθεια. Τα βιβλία της Ιστορίας μας είναι γεμάτα με φωτεινές σελίδες, μετά όμως από το σχίσιμο των σκοτεινών.

Φυσικά δεν είμαστε οι μόνοι που θεσμικά αποκρύπτουμε την πραγματική Ιστορία από τα παιδιά μας. Και άλλοι το κάνουν αυτό αλλά σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση. Εμείς όμως αν θέλουμε πράγματι να κάνουμε ένα βήμα μπροστά, πρέπει να αναθεωρήσουμε τη στάση μας στο θέμα. Και όχι μόνο σε ό,τι αφορά στην Ιστορία μας αλλά και σε ό,τι αφορά στην καθημερινότητα μας. Οι ιστορίες διαφθοράς των τελευταίων 40 χρόνων, τα γεγονότα της διαφθοράς, επιπλέουν σταθερά μπροστά μας και πολλαπλασιάζονται με τη βοήθεια και της ανοχής μας, αν όχι της συμμετοχής μας. Γιατί τι άλλο εκτός από συμμετοχή στη διαφθορά, είναι ο ενδόμυχος θαυμασμός πολλών εξ ημών, προς τους διεφθαρμένους; Δεν το ομολογούμε γιατί έτσι «επιβάλλεται» αλλά όλοι έχουμε κάνει την σκέψη «γιατί αυτός/αυτή και όχι εγώ;», Φυσικά πριν κάτι τελικά στραβώσει. Μετά γινόμαστε εισαγγελείς και δήμιοι για τους παραβάτες που μέχρι τότε ζηλεύαμε.  Ποιος μπορεί να αρνηθεί πως βλέποντας τις βαλίτσες της Καϊλή  με τις δεσμίδες τα ευρώ, δεν σκέφτηκε κάπως έτσι; Ειδικά σήμερα που ο βίος έχει πάρει τον σκληρό δρόμο της φτώχιας, της ανέχειας, της απελπισίας και η πλειονότητα των κατοίκων της χώρας ελπίζουν καθημερινά σε κάποιο «Food Pass» ή κάποιο «Life Pass» για να επιβιώσουν.

Με αυτόν τον τρόπο σκέψης, η μαγιά που θα φουσκώσει το ζυμάρι των γενεών προετοιμάζει τους νέους πρωταγωνιστές, νέων σκανδάλων διαφθοράς. Και το «οργανωμένο» Κράτος δεν διαφέρει πια σε τίποτα από το οργανωμένο έγκλημα, αφού στελεχώνεται από μονάδες που αφενός η επιδίωξη της προσωπικής ή οικογενειακής τους ευωχίας σε συνδυασμό με την εξουσία που τους δίνεται από τους εξουσιαζόμενους, φτιάχνει νέες κοιτίδες διαφθοράς. Αυτό γίνεται ορατό δια γυμνού οφθαλμού  αλλά αντί η κοινωνία να επιδιώξει τον κολασμό του φαινομένου και των πρωταγωνιστών, εκείνη (μερικώς ή ολικώς) προσεταιρίζεται τη διαφθορά για να αποκομίσει κάτι από τα «ψίχουλα» που πέφτουν από το τραπέζι της αρπαγής. Ζήσε κι άσε τους άλλους να πεθαίνουν, λοιπόν.

Η διαφθορά από την πόλη ξεκινά και στην Ευρώπη ταξιδεύει

Στις 12/12/2022, ο Μιχ. Τρεμόπουλος, πρώην ευρωβουλευτής, συν-εκπρόσωπος των Πράσινων, δημοσίευσε στην Εφημερίδα των Συντακτών ένα άρθρο για την υπόθεση χρηματισμού της Εύας Καϊλή, με τίτλο «Χρηματισμός Εύας Καϊλή: Το μήλο κάτω από τη μηλιά!». Στο άρθρο του ο κ. Τρεμόπουλος εντοπίζει την αφετηρία της δράσης της Εύας Καϊλή στην σχετική προπαίδεια δια της εμπειρίας προφανώς, που έλαβε από τον πατέρα της, Αλ. Καϊλή στο προνομιακό για τη διαφθορά πεδίο της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Σημειώνει ο Μ. Τρεμόπουλος:

Όσοι παρακολουθούμε από κοντά τον βίο και την πολιτεία του συστήματος Ψωμιάδη, ξέρουμε πολύ καλά τον ρόλο που έχει παίξει ο πατέρας της Εύας, Αλέξανδρος Καϊλής, στη συγκάλυψη των ευθυνών, της αδιαφάνειας και της διαπλοκής που υπήρχε στη Νομαρχία Θεσσαλονίκης.

Φαίνεται, μάλιστα, πως ο πατέρας της Εύας συμμετείχε όχι μόνο στην ηθική ενθάρρυνση της κόρης του για χρηματισμό, αλλά και στη μεταφορά και απόκρυψη του μαύρου χρήματος. Και η αποκάλυψη αυτή είναι πραγματική Κατάρ(α) για την εξέλιξη της δίκης του συστήματος Ψωμιάδη στις 19.1.2023. Μιλάμε για τον βασικό μάρτυρα υπεράσπισης του συστήματος Ψωμιάδη, που τώρα μένει στον αέρα, εκτός και αν ισχυριστεί κώλυμα του ανθρώπου του, επειδή βρίσκεται σε άλλη… δίκη.

Ο Αλέξανδρος Καϊλής συντόνιζε εδώ και χρόνια ένα πολυμελές και ιδιοτελές κύκλωμα στη Νομαρχία και στην Περιφέρεια Κ. Μακεδονίας. Το κύκλωμα αυτό είχε αναγάγει σε… επιστήμη τους «πρόχειρους διαγωνισμούς» (δηλ. τις απευθείας αναθέσεις), διασπώντας και δίνοντας 465 έργα μέχρι 45.000 ευρώ σε ημετέρους, τα περιβόητα 45άρια. Επιπλέον, μεταξύ άλλων, εξέδιδαν ψευδείς βεβαιώσεις ότι έχουν υλοποιηθεί έργα που δεν έγιναν ποτέ και υπέγραφαν συμβάσεις έργου με πρόσωπα που δεν πατούσαν ποτέ στις υπηρεσίες τους.

Κάποιοι συμμετέχοντες στο… πάρτι έχουν παραπεμφθεί για κακούργημα ως καταχραστές του Δημοσίου, με ζημία εκατομμυρίων ευρώ.

Ο Αλ. Καϊλής κυνήγησε βασικούς μάρτυρες κατηγορίας του συστήματος Ψωμιάδη, όπως ο Ι. Σιάννης, για τον οποίο ζήτησε από τον εισαγγελέα να διεξαχθούν ανακρίσεις εναντίον του για παραβατική συμπεριφορά, ώστε να εξουδετερώσει τις καταγγελίες του υπαλλήλου. Ευτυχώς, όμως, οι ανακρίσεις οδήγησαν σε αμετάκλητο απαλλακτικό βούλευμα.

Μετά τις καταγγελίες μας στον οικονομικό επιθεωρητή, ο Καϊλής έκανε έντονες προσπάθειες να μην υπάρξει συνέχεια. Αλλά και μετά την έκδοση του πορίσματος, επιχείρησε να εμποδίσει την παραπομπή σε δίκη. Σε συνεννόηση με το σύστημα Ψωμιάδη, όρισαν, το 2013, ΕΔΕ για τα 45άρια κατά των εμπλεκόμενων υπαλλήλων, με την οποία τους απάλλαξε όλους. Ευτυχώς, όμως, από τον εισηγητή εισαγγελέα το πόρισμα της ΕΔΕ χαρακτηρίστηκε ως αναξιόπιστο. Και εκδόθηκε παραπεμπτικό βούλευμα για τους καταχραστές, με βάση το οποίο γίνεται η δίκη στις 19.1.2023, έπειτα από αλλεπάλληλες αναβολές. Ως βασικός μάρτυρας υπεράσπισης του συστήματος Ψωμιάδη, ο Αλ. Καϊλής υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει παραβατική συμπεριφορά κανενός!

Η παράγκα που υπήρχε στη Νομαρχία Θεσσαλονίκης ήταν κοινή ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ. Και ο Αλ. Καϊλής ήταν ένας ακροδεξιός από τα φοιτητικά του χρόνια, που πέρασε στην ΕΠΕΝ, φλερτάρισε με τον Καρατζαφέρη και κατέληξε στο ΠΑΣΟΚ. Οι γέφυρές του με το σύστημα Ψωμιάδη, όμως, δεν είχαν ιδεολογικό περιεχόμενο. Μετακινήθηκε σε αυτό, όταν άρχισε η παράγκα με τα 45άρια και άλλες δύσοσμες υποθέσεις. Και έγινε αναπληρωτής διευθυντής των Τεχν. Υπηρεσιών της ΝΑΘ, όταν ο Π. Ψωμιάδης εκλέχτηκε περιφερειάρχης (2010), ορίζοντας ταυτόχρονα τον προκάτοχό του ως τεχνικό σύμβουλο του «Ζορό».

Μετά το ξήλωμα του Ψωμιάδη από το αξίωμα, ο Καϊλής παρέμεινε στη θέση του για να αποκρούει ο ίδιος τις καταγγελίες και τους ελέγχους που γίνονταν. Και, μετά τις έγγραφες διαμαρτυρίες μου, αναβαθμίστηκε σε αναπληρωτή γεν. διευθυντή Μεταφορών και Επικοινωνιών -στη θέση αυτή παραμένει μέχρι σήμερα. Και είναι ουσιαστικό αφεντικό σε ένα νευραλγικό πόστο, όπου συναλλάσσονται χιλιάδες πολίτες. Και, παράλληλα, συνέχισε να εμπλέκεται επί της ουσίας στις τεχνικές υπηρεσίες, λόγω «πείρας».

Καμιά ανοχή στα φαινόμενα διαφθοράς! Αυτές τις πολιτικές τις πλήρωσε ο ελληνικός λαός. Γι’ αυτό:

• Η Δικαιοσύνη, που μετά τις καταγγελίες μας ανακάλυψε, επιτέλους, πώς λειτουργούσε το κύκλωμα και έχει εκδώσει βουλεύματα - καταπέλτες, δε θα πρέπει να δώσει άλλες αναβολές. Η αλήθεια θα πρέπει να λάμψει και να αποδοθούν ευθύνες για όλα αυτά που επί χρόνια καταγγέλλουμε με στοιχεία.
• Ο περιφερειάρχης Απ. Τζιτζικώστας να ενημερώσει την Αποκεντρωμένη Διοίκηση για κυρώσεις και ταυτόχρονα να στείλουν τον Αλ. Καϊλή στο Πειθαρχικό με κλήση προς απολογία και με το ερωτηματικό της απόλυσης.

Παραθέσαμε το δημοσίευμα του κ. Τρεμόπουλου για να δείξουμε την κλιμάκωση που μπορούν να πάρουν τα φαινόμενα διαφθοράς αν βρουν και πρόσφορο έδαφος. Δεν εξάγουμε μόνο εμείς διαφθορά. Οι «φίλοι και εταίροι» είναι παλιότερες και εμπειρότερες καραβάνες. Έχουν know how που μας κάνει να μοιάζουμε με «κορασίδες παρθεναγωγείου» μπροστά τους. Επίσης έχουν και ισχυρότερους πάτρονες που όμως δεν λένε όχι αν βρουν μία πρόθυμη να τους εξυπηρετήσει Ελληνίδα ευρωβουλευτίνα. Άλλωστε η «κοινή Ευρωπαϊκή μας κουλτούρα» το επιβάλλει!

Παραθέσαμε το άρθρο του κ. Τρεμόπουλου για πολλούς άλλους λόγους επίσης. Ένας από αυτούς είναι  για να καταδείξουμε πως δεν υπάρχει πιο χυδαία έκφραση από το «πέφτω από τα σύννεφα» που εκστομίζεται ειδικότερα από Θεσσαλονικείς, αλλά και από άλλους Έλληνες που έμειναν ανυποψίαστοι, ακόμα και όταν βαριές κατηγορίες κατά του συστήματος Παπαγεωργόπουλου και Ψωμιάδη οδήγησαν τον πρώτο στη φυλακή και τον άλλο σε αλλεπάλληλες δίκες και καταδίκες. Πως γίνεται να μην είχαν έστω μία ενοχλητική οσμή που απλωνόταν στην πόλη τους, στα ρουθούνια τους;

Υπάρχει κι άλλος λόγος όμως για την εξέταση –έστω και τώρα- της υπόθεσης του Αλ. Καϊλή αλλά και της κόρης του αφού είχε και ο ίδιος εμπλοκή. Φυσικά είναι κατανοητό πως δεν υπάρχει οικογενειακή ευθύνη αλλά εξίσου είναι προφανές πως το modus operandi είναι κοινό σε πατέρα και κόρη. Ο λόγος της εκτενούς παράθεσης του άρθρου Τρεμόπουλου είναι η αναφορά στα 45άρια, δηλαδή στις κατατμημένες απευθείας αναθέσεις που μοίραζε το αυτοδιοικητικό σύστημα Ψωμιάδη και την εμπλοκή του Καϊλή μ’ αυτές. Είναι άραγε πάντα αμαρτωλές αυτές οι συμβάσεις; Μάλλον όχι πάντα, αλλά αποτελούν πρώτης τάξης ευκαιρία για να αναρωτηθούν οι πολίτες (και πιο πολύ ως  δημότες) επί της ακεραιότητας της κάθε δημοτικής αρχής.

Όπως και να ‘ναι, όλα δείχνουν πως άνθρωποι αμφιβόλου ποιότητας και ουδόλως αγαθών προθέσεων υπάρχουν παντού. Και αν αυτοί στελεχώνουν κυβερνητικές θέσεις, αυτό μπορεί να μην το μάθουμε ή να μην το αποδείξουμε ποτέ. Θα το διαπιστώσουμε εκ των υστέρων, πέφτοντας κι εμείς από τα σύννεφα. Όταν όμως στελεχώνουν αυτοδιοικητικές θέσεις είναι δίπλα μας, με λίγα λόγια θα είμαστε αδικαιολόγητοι να δηλώνουμε την έκπληξη μας στο τέλος. Εκτός αν  θέλουμε να πούμε προς τα έξω πως δεν είχαμε καταλάβει τίποτα. Άλλωστε οι δηλωμένοι ως αφελείς έχουν πάντα πειστική δικαιολογία την αφέλεια τους.

Πηγές:

Χρηματισμός Εύας Καϊλή: Το μήλο κάτω από τη μηλιά! ΕΦΣΥΝ 12/12/2022

Κάθε Ψωμιάδης έχει τον Καϊλή του ΕΦΣΥΝ 17/12/2022