24 Μαρτίου 2023 και «ξεκίνησαν οι εργασίες αποκατάστασης» στο ΓΕΛ Ραφήνας. Πάντα κατά τον δήμαρχο Ραφήνας (τον γνωστό που κυκλοφόρησε «φωτογραφίες βανδαλισμών» αλλά και πορτρέτα από πεταμένο καλοριφέρ ως απόδειξη των ισχυρισμών του περί ζημιών που, προκάλεσαν οι μαθητές του ΓΕΛ Ραφήνας, κατά την κατάληψη του σχολείου τους, στα πλαίσια των μαθητικών κινητοποιήσεων - αντίδραση στην κρατική δολοφονία των Τεμπών. 

Αξίζει να προσέξουμε πως ενώ κάνει ο ίδιος την ανάρτηση, αναφέρεται στον εαυτό του σε Γ' ενικό πρόσωπο (Με απόφαση του Δημάρχου Ραφήνας Πικερμίου κ. Ευάγγελου Μπουρνούς....) . Δείγμα μεγαλοπρέπειας που θυμίζει τον μεγάλο Ναπολέοντα, ο οποίος επίσης αναφερόταν στον εαυτό του σε τρίτο ενικό πρόσωπο . Όλα αυτά στο facebook, το επίσημο μέσο ενημέρωσης των δημοτών, το οποίο φιλοξένησε και την επίθεση του ίδιου δημάρχου σε καθηγητή η οποία απλά επεστράφη ως μπούμερανγκ στον αποστολέα της. Επεστράφη τόσο από τη σχολική κοινότητα, όσο και από την Ε' ΕΛΜΕ ανατολικής Αττικής με επαρκώς οξεία καταγγελία της.

Χθες, 23 Μαρτίου μας ενημέρωσε ο «άμεμπτος»  δήμαρχος πως σήμερα θα ξεκινούσαν οι «αποκαταστάσεις» αλλά -παράξενο πως- ενώ οργάνωσε joint visit (από κοινού επίσκεψη) για τη διαπίστωση των «φθορών», δεν προχώρησε σε δημοσίευση των φωτογραφιών τους. Επειδή η μεγαλοψυχία είναι ακόμα και ως λέξη άγνωστη, στον συγκεκριμένο δήμαρχο, το γεγονός πως οι «φίλοι του» δεν προχώρησαν σε ομοβροντία δημοσιεύσεων και σχολίων, που θα αποδείκνυαν τις ζημιές που «προκάλεσαν οι καταληψίες» (πάγια τακτική της αυλής του), μας παραξένεψε. 

Ζητήσαμε από τον δαιμόνιο ερευνητή και συνεργάτη της Attica Voice, Χρ. Φακιόλη να ερευνήσει το ζήτημα και να βρει τις φωτογραφίες που κράτησε κρυφές ο δήμαρχος (επειδή δεν είναι καιρός για τέτοιες αναρτήσεις όπως γράφει και ο ίδιος). Ο δαιμόνιος ερευνητής ερεύνησε και βρήκε τις φωτογραφίες που ο δήμαρχος κρατούσε ως δημοτικό απόρρητο, ανάμεσα στις φέτες ενός καλοριφέρ που ήταν κρυμμένο ανάμεσα στους θάμνους της εισόδου του δημαρχείου. Μας τις έφερε, μαζί με τα αρνητικά τους -λίγο ταλαιπωρημένες είναι η αλήθεια- αλλά είναι κατάλληλες για να σας τις παρουσιάσουμε. Είναι πραγματικά συγκλονιστικές και αποκαλύπτουν την κρυφή αλήθεια για την κατάληψη και τους καταληψίες.

Εκτός από τη φωτογραφία εξωφύλλου, ακολουθούν και οι παρακάτω τρομερές εικόνες. Σας συνιστούμε να απομακρύνετε τα ,μικρά παιδιά από την οθόνη

Άποψη των βανδαλισμών από τον δρόμο που οδηγεί στο Οχυρό

 Άλλη άποψη των βανδαλισμών από εκεί που κάποτε βρισκόταν το αμφιθέατρο του σχολείου

Η στιγμή του βανδαλισμού στο ΓΕΛ Ραφήνας. Λήψη από το Ντράφι όπως φαίνεται και στη φωτογραφία

Προφανώς ο δήμαρχος είχε τις φωτογραφίες έτοιμες να τις δημοσιεύσει στα φιλόξενα μέσα, αλλά δεν το έκανε γιατί δείχνουν μία σκληρή «αλήθεια» που τελικά ποιος θα την πίστευε; Γι' αυτό είχε προτιμήσει να αναρτήσει τη φωτογραφία του πεταμένου καλοριφέρ και των ζημιών από κάποιο άλλο, άσχετο με το ΓΕΛ Ραφήνας, σχολείο. Και τον παρεξηγήσατε τον άνθρωπο

Παράξενα όντα οι νεοέλληνες. Θαυμάζουμε τους ποιητές, μα δεν μας αλλάζει η ποίηση. Θαυμάζουμε τα δάση, μα δυστυχώς δεν τα σεβόμαστε. Σήμερα όμως λέμε πως συμμετέχουμε στις εκδηλώσεις που έχουν αφορμή αυτήν την παγκόσμια μέρα, που είναι αφιερωμένη τόσο στην ποίηση, όσο και στη δασοπονία. Στα δύο θύματα της νεοελληνικής κουλτούρας, του νεοελληνικού πολιτισμού,

Είναι και παγκόσμια μέρα κατά του ρατσισμού αλλά δεν κάνουμε ειδική μνεία αφού οι νεοέλληνες "δεν είναι ρατσιστές, αλλά..." (δικό σας)

Η παγκόσμια μέρα δασοπονίας

Η ειδική αναφορά μας στην παγκόσμια μέρα δασοπονίας, αφορά την υποβάθμιση της στη συνείδηση μας, όπου έχει αποκτήσει μία εντελώς εσφαλμένη εικόνα γραφικής δραστηριότητας. Όπως μία εκδρομή λόγου χάρη,  που θεωρεί το δάσος και όσα συνθέτους το σύστημα του, ως τόπο προορισμένο για την ευκαιριακή και πάντα ανθρωποκεντρική αναψυχή.

Η κρατούσα αντίληψη του δάσους τείνει μάλλον στο ότι πρόκειται για μία άχρηστη επιφάνεια γης, η οποία δεν προσφέρει στην «εθνική οικονομία» (λες και υπάρχει εθνική οικονομία) και θα αποκτήσει αξία μόνο όταν βρεθεί «ο κατάλληλος επενδυτής» για να την «αξιοποιήσει». Αν λάβουμε όμως ως βάση το πραγματικό περιεχόμενο της έννοιας δασοπονία, ο εορτασμός της παγκόσμιας μέρας δασοπονίας έρχεται σε αντίθεση με τις -εντελώς λάθος- κρατούσες αντιλήψεις και τις αναπτυξιακές ονειρώξεις των κυβερνώντων και μέρους του πληθυσμού. Η προστατευτική επίδραση του δάσους στη γη και η ευεργετική του επίδραση στον άνθρωπο και την κοινωνία παραβλέπονται από τους θιασώτες της δασοπονίας ως εντατική οικονομική δραστηριότητα. Κρίνονται αμελητέες και πάντα οι όποιοι σχεδιασμοί εστιάζουν στη μείωση της δασοκάλυψης και την αξιοποίηση του χώρου που απομένει, για την «ανάπτυξη υποδομών και νέων, καινοτόμων  οικονομικών δραστηριοτήτων».

Στην Ελλάδα δεν έχουμε τα παραγωγικά δάση της Σκανδιναβίας ή της Ρωσίας. Ούτε καν της Γερμανίας αλλά ποιος λέει πως τα δάση πρέπει να είναι παραγωγικά σε τεχνική ξυλεία (π.χ.) για να αξίζει κανείς να τα προστατεύσει και να τα καλλιεργήσει; Δεν το λέει κανένας σώφρων αλλά ποιος μπορεί να αναγνωρίσει σωφροσύνη στους «τεχνοκράτες» και πιο πολύ στους θιασώτες  της καπιταλιστικης οικονομίας;

Αν εξαιρέσουμε τις ευεργετικές επιδράσεις του δάσους στη ζωή της χώρας και των ανθρώπων της, μπορούμε να δούμε και την παραγωγική του διάσταση, η οποία δεν έχει καμία σχέση με τις σύγχρονες, διαστρεβλωμένες αντιλήψεις περί παραγωγής. Σήμερα η παραγωγή, για να ορίζεται ως οικονομικά αποτελεσματική, πρέπει να είναι εντατική. Κάθε άλλη μορφή της απλά δεν θεωρείται παραγωγή, σύμφωνα με τα ισχύοντα οικονομικά ισχύοντα. Πως να θεωρηθεί λοιπόν η δασική παραγωγή, η οποία είναι προσαρμοσμένη στους φυσικούς ρυθμούς, ως στοιχείο μετρήσιμο από τον όψιμο καπιταλιστή στον οποίο έχει μεταλλαχθεί ο νεοέλληνας; Έτσι αντιλαμβάνεται το δάσος στρεβλά, μόνο ως «χώρο πρασίνου» απαραίτητο για να του παρέχει μία ξεκούραστη εικόνα από το μπαλκόνι του, που είναι χτισμένο με κατά παρέκκλιση άδεια (συνήθως), στις πλαγιές ενός λόφου ή ενός βουνού, μέσα στις πολεοδομημένες περιοχές του. Η Αττική ή η Θεσσαλονίκη σφύζουν από τέτοιες περιπτώσεις: Διόνυσος, Πεντέλη, Πάρνηθα, Υμηττός, Χορτιάτης, είναι βουνά πλήρη πολεοδόμησης, πνιγμένα στους οικισμούς και τους «συνεταιρισμούς». Και η πολεοδόμηση συνεχίζει να αυξάνεται. Στην αναμέτρηση Φύσης και νεοέλληνα τον νικητή τον ξέρουμε όλοι. Πρόκειται για  μια διαφαινόμενη πύρρειο νίκη, που οι συνέπειες της ήδη έχουν αρχίσει και φαίνονται. Τουλάχιστον στους ορεινούς όγκους που πολεοδομήθηκαν πρώτοι. Θα ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι, με μαθηματική ακρίβεια. Μόνο οι τόποι κατοικίας των πολιτικά ισχυρών (η κάστα των νεοελλήνων βραχμάνων) θα μείνουν  για λίγο παραπάνω, αλώβητοι (ως συνήθως) αλλά θα γνωρίσουν και αυτοί τις συνέπειες των πράξεων τους.

Στην «άλλη Ελλάδα» η δασοπονία είναι εξαρτημένη από τα ψίχουλα που της παρέχει ο εθνικός προϋπολογισμός και γι’ αυτό περιορισμένη. Το βάρος πέφτει στην προστασία (όπου υπάρχει στελέχωση αφού αυτό είναι ακόμα ζητούμενο) και στη διαχείριση. Ποια διαχείριση και τίνος διαχείριση, θα τα μάθουμε όταν θα υπάρξει στελέχωση των υπηρεσιών. Προς ώρας οι λίγοι καταρτισμένοι των υπηρεσιών έχουν επιφορτιστεί με το βαρύ έργο της «επίλυσης αντιρρήσεων» πάνω στους δασικούς χάρτες.

Περίπου σε αυτές τις συνθήκες τιμάται και εορτάζεται η παγκόσμια μέρα δασοπονίας.

Η παγκόσμια μέρα ποίησης

Η νεοελληνική λογοτεχνική δημιουργία έχει αναδείξει αριστουργήματα που κοσμούν το παγκόσμιο λογοτεχνικό στερέωμα. Δυστυχώς  αυτά έχουν πάψει να διαβιβάζονται (ας θυμηθούμε τον μεγάλο στοχαστή Β. Ραφαηλίδη) από άνθρωπο σε άνθρωπο και από γενιά σε γενιά. Ειδικά η ποίηση, ενώ συνεχίζει να υπηρετείται στη χώρα μας, έστω από λίγες και λίγους που έχουν συναίσθηση της μορφής, του περιεχομένου και της λειτουργίας της. Η ποίηση πάσχει εντονότερα από αυτό το διαβιβαστικό πρόβλημα που περιγράφει ο Ραφαηλίδης. Πιο συγκεκριμένα, ο στοχαστής θεωρεί πως για να  σταματήσει η διαδικασία μεταβίβασης της γνώσης απ’ τον ένα άνθρωπο στον άλλο, απ’ τη μια γενιά στην άλλη, απ’ τον ένα αιώνα στον άλλο, πρέπει να φανταστούμε έναν κόσμο στον οποίο, ενώ όλοι γνωρίζουν ανάγνωση, κανείς δε γνωρίζει γραφή. Και το σπουδαιότερο, κανείς δεν μπορεί να μιλήσει. Αν και υπάρχουν άνθρωποι που ούτε να γράψουν ούτε να μιλήσουν είναι σε θέση, ωστόσο ο πολιτισμός μας στηρίζεται στην τεράστια πλειοψηφία εκείνων που μπορούν είτε να μιλήσουν, είτε να γράψουν, είτε να τα κάνουν και τα δυο*. Η σύγχρονη καθημερινότητα προσπαθεί να μας πείσει πως δεν ζούμε σε έναν τέτοιο κόσμο αλλά αυτοί που δεν μπορούν να μιλήσουν, με ειρμό  τουλάχιστον, αυξάνονται επικίνδυνα.

Βρισκόμαστε λοιπόν σε μία πορεία εξάλειψης του Homo parlaribus; Ο στοχαστής μας λέει όχι. Η διαδικασία μεταβίβασης της γνώσης, που είναι το διάβασμα νοούμενο με μια έννοια διαλεκτική, απ’ τη στιγμή που άρχισε κάποτε δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να διακοπεί, παρά μόνο με τον γενικό και ολικό αφανισμό του ανθρώπινου γένους ύστερα από ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα. (ό.π)

Όσον αφορά στην παγκόσμια λογοτεχνία, αλλά ειδικότερα στην ποίηση, η ενδεχόμενη εξαφάνιση της μόνο μετά από πυρηνικό ολοκαύτωμα είναι μία αισιόδοξη (!) θεώρηση και μάλιστα από ένα μεγάλο πνεύμα. Η –εύλογη(;)- ανησυχία όμως δεν αφορά την εξαφάνιση της διαλεκτικής έννοιας αλλά η υποβάθμιση της, πέρα και κάτω από το σημείο της απώλειας των χαρακτηριστικών εκείνων που την περιγράφουν ως διαλεκτική. Δηλαδή, είναι η ποίηση διαλεκτική έννοια όταν απλά, ένα έργο μνημονεύεται ως εντύπωση χωρίς να αγγίζει και χωρίς να μεταβάλει τον αναγνώστη; Μήπως δεν έχουμε υπόψη μας ποιήματα, των οποίων  θαυμάσαμε τη γλώσσα και τη φόρμα (τα διαβάσαμε)  αλλά το μήνυμα τους πέρασε χωρίς να μας επηρεάσει; (δεν τα αναγνώσαμε). Η απάντηση με την οποία μπορούμε να παρηγορήσουμε την αγωνία μας μάλλον  βρίσκεται  στο υποκείμενο. Σε εμάς τους ίδιους.

Τόσο η ανάγνωση όσο και το διάβασμα προϋποθέτουν ένα έξυπνο και στοχαστικό υποκείμενο που είτε μετέχει στη διαδικασία της μεταβίβασης της γνώσης (διάβασμα) είτε ψάχνει για τα σταθερά ερείσματα του νου (ανάγνωση). Το δυστύχημα είναι πως τούτο το αναγκαίο για τη γνώση υποκείμενο, δηλαδή ο αναγνώστης, δεν είναι ούτε πάντα έξυπνο ούτε αναγκαστικά στοχαστικό. (Η βαθιά και πλήρης μεταφυσική προσέγγιση των προβλημάτων προϋποθέτει κι αυτή βαθιά και πλήρη νόηση. Το παραλήρημα και η έκσταση δεν βοηθούν τη μεταφυσική, βοηθούν μόνο την αποβλάκωση). Έτσι, το διάβασμα, στις περισσότερες των περιπτώσεων, έχει εκπέσει σε μια εντελώς χρησιμοθηρική διαδικασία, μηχανική, ανούσια και αντιπνευματική, που δεν αποσκοπεί ούτε στη μεταβίβαση της γνώσης, που είναι το διάβασμα στη διαλεκτική-του έννοια, ούτε στην αποκάλυψη αληθειών, που είναι το διάβασμα (ανάγνωση) στην οντολογική του έννοια. (ό.π)

Στη χώρα μας η ποιητική δημιουργία δεν έχει σταματήσει. Δεν μπορεί να σταματήσει αφού δεν έχει συντελεστεί ακόμα πυρηνικό ολοκαύτωμα (όπως προαναφέρθηκε) και εκτός από αναγνωστικό κοινό, υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να υπηρετήσουν την ποίηση. Λιγότερο ή περισσότερο επιτυχημένα. Κακή ποίηση πιστεύουμε πως δεν μπορεί να υπάρξει αλλά μη- ποίηση μπορεί. Όταν ένα γραφτό είναι κακό, το πρώτο σκαλοπάτι από το οποίο πέφτει και εξαφανίζεται, είναι αυτό της ποίησης. Μπορούμε λοιπόν να είμαστε αισιόδοξοι για την διατήρηση, ίσως και την εξέλιξη της ποιητικής δημιουργίας στη χώρα και αν ποτέ κάτι χαλάσει, θα ξέρουμε πως δεν θα φταίνε οι ποιητές αλλά εμείς, οι αναγνώστες

. 

ΥΓ: Μόνη παρηγοριά πως ακόμα υπάρχει δημοκρατία στη χώρα, έστω βαρέως ασθενούσα και ανάπηρη, είναι η ποιητική δημιουργία, που δεν έχει σταματήσει. Όπως μας βεβαιώνει ο Μπ. Μπρεχτ

 Δε θα λένε: Τον καιρό που το παιδί πετούσε βότσαλα πλατιά στου ποταμού το ρέμα.

Θα λένε: τον καιρό που ετοιμάζονταν οι μεγάλοι πόλεμοι.

Μα δε θα λένε: Ήτανε σκοτεινοί καιροί

Θα λένε: Γιατί σωπαίναν οι ποιητές τους;

Ευτυχώς οι δικοί μας δεν σώπασαν ακόμα, εντελώς.

*Βασίλης Ραφαηλίδης, 1983: Περιοδικό “Διαβάζω”, No 58).

Ο δήμαρχος της Ραφήνας επιχείρησε να παραπλανήσει κόσμο με φωτογραφίες του Ληθαίου ποταμού των Τρικάλων, παραλείποντας να αναφέρει τις βασικότατες διαφορές του με το μεγάλο ποτάμι της Ραφήνας. Εδώ, μέσω των γεφυρών του ποταμού,  ξεναγούμαστε στο αστικό κομμάτι του Ληθαίου (το μόνο εγκιβωτισμένο σε συνολικά 6 χιλιόμετρα μαζί με τις συνδέσεις οικισμών μέσω των γεφυρών) και εξηγούμε την παραπλάνηση που επιχειρήθηκε από τον δήμαρχο της Ραφήνας

Ο Ληθαίος είναι παραπόταμος του Πηνειού, έχει μήκος 36 χλμ., πηγάζει από υψόμετρο 500 μέτρων στα Αντιχάσια όρη και εκβάλλει τα νερά του στην Πηνειό, λίγο έξω από τα Τρίκαλα. Είναι ένα ποτάμι που χωρίζει την πόλη στα δύο. Επιπλέον πρόκειται για έναν από τους μεγαλύτερους ποταμούς στην Ελλάδα που διασχίζουν πόλη, με τις όχθες του να ενώνονται μεταξύ τους με συνολικά δώδεκα γέφυρες. Οι περισσότερες έχουν δημιουργηθεί για να χρησιμοποιούνται από τους πεζούς, με την κεντρική που ενώνει τον πεζόδρομο της Ασκληπιού με την κεντρική πλατεία να χρονολογείται από το 1888 και να έχει κατασκευαστεί από Γάλλους μηχανικούς. Ο πεζόδρομος της Ασκληπιού είναι το meeting point για την πόλη, με πολλά καταστήματα εστίασης και άλλα.

Η διευθέτηση του Ληθαίου και η απολύτως καμία σχέση της με τη Ραφήνα και τον φόνο του ποταμού της

Η διευθέτηση του εντός του αστικού ιστού είχε σαν αφορμή τη μεγάλη πλημμύρα του 1907. Μετά από μια δυνατή καταιγίδα τα νερά του ποταμού φούσκωσαν και πήραν μαζί τους 150 κατοίκους των Τρικάλων, οι οποίοι έχασαν την ζωή τους. Εντός της πόλης των Τρικάλων, το ποτάμι διευθετήθηκε και οι όχθες του επενδύθηκαν με σκληρά υλικά. Αυτό όμως μέσα στον αστικό ιστό, σε ένα μήκος περίπου 5,2 χιλιομέτρων (μαζί με τα τμήματα που εξυπηρετούν γέφυρες σύνδεσης με οικισμούς) από τα 36 του συνολικού του μήκους. Αν κάναμε μία αναγωγή με το ποτάμι της Ραφήνας, συνολικού μήκους 17 χιλιομέτρων, εκ των οποίων μόνο το 1,5 κινείται σε αστικό ιστό, η διευθέτηση του θα έπρεπε να περιοριστεί σε 14% (με πρότυπο τον Ληθαίο) δηλαδή σε 2.350 μέτρα το πολύ. Το ποτάμι της Ραφήνας όμως προβλέπεται από μία μελέτη που δείχνει να έχει άλλους στόχους, να εγκιβωτιστεί με ποικίλους τρόπους στο σύνολο του μήκους του. Δηλαδή σε 15 χιλιόμετρα και ακόμα 2 από τον παραπόταμο του, τον Βαλανάρη. Σύνολο δηλαδή 17 χιλιόμετρα. Συνεπώς πρόκειται για έναν χειρισμό που ΟΥΔΕΜΙΑ ΣΧΕΣΗ έχει με τον Ληθαίο ποταμό και κάθε πιθανή συσχέτιση, όπως αυτή που επιχειρήθηκε πρόσφατα από τον δήμαρχο της Ραφήνας είναι μόνο για να παραπλανήσει όσους δεν έχουν επισκεφτεί ποτέ την πόλη των Τρικάλων και παράλληλα δεν έχουν ιδέα και για το υδρογραφικό δίκτυο του ποταμού της Ραφήνας.

Να σημειώσουμε εδώ πως τα έργα του Ληθαίου δεν είναι έργα που έγιναν για την υποστήριξη της διέλευσης μεγάλων δρόμων, και ενός βαρέως τύπου συγκοινωνιακού δικτύου. Έγιναν σε εντελώς διαφορετικό πνεύμα και για την επίτευξη ενός εντελώς διαφορετικού σκοπού, από εκείνον ο οποίος καθορίζει τις παρεμβάσεις στο ποτάμι της Ραφήνας. Αν τα έργα στο αστικό τμήμα του Ληθαίου κοσμούν μία πόλη, τα έργα στο ποτάμι της Ραφήνας θα εξαφανίσουν, αν όχι την ίδια την πόλη με τη βίαια υποβάθμιση του κλίματος της,  σίγουρα θα ταπεινώσουν έως αφανισμού το βιοτικό της επίπεδο.

Οι γέφυρες του Ληθαίου. 

 Μέσα στο δομημένο περιβάλλον από το οποίο διέρχεται ο Ληθαίος. 12 γέφυρες έχουν κατασκευαστεί τα τελευταία σχεδόν 300 χρόνια για τη σύνδεση των δύο τμημάτων της πόλης, που τη χωρίζει το ποτάμι. Διαβάζουμε για τις γέφυρες του Ληθαίου, στον ιστότοπο του δήμου Τρικκαίων. Παρακαλούμε διαβάζοντας την ανάρτηση, να έχετε στον νου σας την πόλη της Ραφήνας και συνδυάζοντας την με τις εικόνες, κρίνετε αν μπορεί κανείς να συγκρίνει τις δύο εντελώς ανόμοιες, μορφολογικά και λειτουργικά, περιπτώσεις.

Η κεντρική γέφυρα των Τρικάλων

1. Η Κεντρική Γέφυρα

Η κομψότατη και ιστορική μεταλλική γέφυρα αποτελεί σημείο αναφοράς για την πόλη των Τρικάλων. Κατασκευάστηκε το 1886 από Γάλλους μηχανικούς και αποτέλεσε ξεχωριστό έργο για την εποχή του με την αρχιτεκτονική της αρμονία και την αισθητική της με αποτέλεσμα να ανάγεται σε ένα μνημείο διαχρονικής αξίας, ενώνοντας την παλαιά με την νέα πόλη. Η σιδερένια γέφυρα στο διάβα της ζωής της έζησε πολλά γεγονότα και αποτελεί σημείο αναφοράς για την πόλη ενώ είναι η μοναδική σιδερένια που απέμεινε.

Οι Άγγλοι, στην προσπάθειά τους να ανακόψουν την προέλαση των Γερμανών, αποπειράθηκαν να την ανατινάξουν το 1941, όπως και τις υπόλοιπες, αλλά δεν το κατάφεραν. Παλιότερα στη θέση της υπήρχε ένα μικρό ξύλινο γεφυράκι. Αν η γέφυρα της Μαρούγκενας ήταν το σημείο, που έσμιγε η κοσμική ζωή με την εμπορική δραστηριότητα, η κεντρική γέφυρα ήταν το σημείο που χώριζε την αστική από τη λαϊκή τάξη. Σήμερα εξυπηρετεί μόνο τους πεζούς.

Το έτος 1996 η Ελληνική πολιτεία κήρυξε τη γέφυρα ιστορικό διατηρητέο μνημείο με το σκεπτικό… «ότι αποτελεί αξιόλογο και αντιπροσωπευτικό δείγμα μεταλλικής γέφυρας του τέλους του περασμένου αιώνα στην περιοχή, απαραίτητο για την μελέτη της ιστορίας και της εξέλιξης της Βιομηχανικής Αρχιτεκτονικής, επίσης δε, είναι σημαντικό σημείο αναφοράς άμεσα συνδεδεμένο με τις μνήμες των κατοίκων της περιοχής.»

Η γέφυρα του αγίου Κωνσταντίνου

2. Η γέφυρα του αγίου Κωνσταντίνου

Το γεφύρι του Αγίου Κωνσταντίνου υπολογίζεται ότι κατασκευάστηκε τον 18ο αιώνα και ήταν πέτρινο. Πήρε το όνομά του από τη γειτονική εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου. Δίπλα υπήρχαν τα μεγάλα τούρκικα λουτρά που επικοινωνούσαν με το περίφημο Κουρσούμ τζαμί. Ήταν δίτοξο με συνολικό μήκος 30 μέτρων και ύψος 5,5 μέτρα. Μετά την προσάρτηση της Θεσσαλίας το 1881 το γεφύρι διαπλατύνθηκε με προσθήκη πεζοδρομίων και μεταλλικών στηθαίων. Ανατινάχθηκε από τους Άγγλους το 1941. Με τη διευθέτηση της κοίτης του ποταμού εξαφανίστηκαν και τα τελευταία ίχνη του. Το 1949 στη θέση του φτιάχτηκε ξύλινο γεφύρι και το 1960 έγινε η σημερινή τσιμεντένια πεζογέφυρα.

Η γέφυρα της Μαρούγκενας (και όπως ήταν παλιά -κάτω)

3. Η γέφυρα της Μαρούγκενας

Πέτρινο δίτοξο γεφύρι μήκους 31 μέτρων και ύψους περίπου 7 μέτρων. Κατασκευάστηκε το 18ο αιώνα. Βρισκόταν στη θέση της σημερινής πεζογέφυρας, που ενώνει την οδό Όθωνος με την πλατεία Κιτριλάκη. Την ομορφιά του γεφυριού συμπλήρωνε η δίκρουνη βρύση της Μαρούγκενας και το ομώνυμο εξοχικό κέντρο, το οποίο υπήρξε ένα από τα πιο φημισμένα προπολεμικά στέκια της πόλης.

Θα πρέπει να αναφερθεί εδώ ότι στο χώρο της σημερινής πλατείας Κιτριλάκη, που ήταν μια μεγάλη αλάνα, είχε κατασκευαστεί στάδιο για την τέλεση των Πανελληνίων Αγώνων. Η τέλεση των αγώνων στην πόλη  και η συνεπακόλουθη προοπτική φιλοξενίας ξένων παραγόντων αποτέλεσε κίνητρο για τις τοπικές αρχές, οι οποίες για πρώτη φορά μεριμνούν για την καθαριότητα της κοίτης και την αισθητική αποκατάσταση της εικόνας του ποταμού.

Πήρε το όνομά του από την παρακείμενη δίκρουνη βρύση. Τα στηθαία του αρχικά ήταν πέτρινα που το 1886 αντικαταστάθηκαν με σιδερένια, μετά από διαπλάτυνση του καταστρώματός του. Και αυτό καταστράφηκε από τους Άγγλους το 1941 με την υποχώρησή τους. Το 1946 κατασκευάστηκε ξύλινο γεφύρι, που στηριζόταν στα βάθρα του παλιού. Το 1949 έγινε η σημερινή τσιμεντένια γέφυρα.

Η γέφυρα Ασκληπιού

4. Η γέφυρα Πίχτου (ή Ασκληπιού)

Βρισκόταν 80 μέτρα πάνω από την κεντρική γέφυρα. Συνέδεε τις οδούς Βύρωνος και Αμαλίας. Κατασκευάστηκε πολύ παλιά, ίσως κατά τους βυζαντινούς χρόνους, σύμφωνα με την παράδοση. Πήρε το όνομά του από τον ιδιοκτήτη παρακείμενης οικίας (Πίχτου). Ήταν πέτρινο με έξι τοξωτά ανοίγματα, κατά τα Ρωμαϊκά πρότυπα. Είχε μήκος 35 μέτρα και ύψος 4 μέτρα. Η μεγάλη πλημμύρα του 1907 του προκάλεσε πολλές καταστροφές. Στη θέση του πάνω στα πέτρινα βάθρα στήθηκε ξύλινο γεφύρι. Το 1947 ξηλώθηκε το γεφύρι μαζί με τα βάθρα ενώ σήμερα υπάρχουν οι δύο πεζογέφυρες (1961) και (1998) και το άγαλμα του Ασκληπιού.

Η γέφυρα Γούρνας (ή Παππά)

5. Η γέφυρα Παππά (ή Γούρνας)

Ήταν πέτρινο τοξωτό γεφύρι που ένωνε την οδό Νίκου & Ρίτας Παππά (τότε Κανούτα) με την οδό Κοραή. Εικάζεται ότι και αυτό κατασκευάστηκε κατά τους βυζαντινούς χρόνους. Καταστράφηκε με τη μεγάλη πλημμύρα του 1907 και στη θέση του στήθηκε ξύλινη γέφυρα.

Η γέφυρα Γούρνας ή γέφυρα Παππά, (εκ του αρχοντικού Παππά) όπως την ξέρουν οι παλιότεροι κάτοικοι των Τρικάλων, υπήρχε ανάβρα νερού από την οποία υδρεύονταν οι Τρικαλινοί. Το 1950 έγινε σιδερένια γέφυρα τύπου Beley. Το 1972 στη θέση της φτιάχτηκε η σημερινή τσιμεντένια γέφυρα.

Η γέφυρα Πελέκη (ή αγίου Στεφάνου)

6. Η Γέφυρα Πελέκη ή αγίου Στεφάνου

 Ήταν εξάτοξο πέτρινο γεφύρι όμοιο με το προηγούμενο και με αντίστοιχη χρονολογία κατασκευής. Πήρε το όνομα του ιδιοκτήτη παρακείμενης οικίας. Ονομάζεται και γέφυρα του Αγίου Στεφάνου, από τον ενοριακό ναό. Καταστράφηκε κατά την πλημμύρα του 1907 για να στηθεί αργότερα ξύλινο γεφύρι, που και αυτό ξηλώθηκε το 1947. Το 1960 έγινε η σημερινή πεζογέφυρα. Στις φωτογραφίες φαίνεται πάνω η γέφυρα και κάτω η μικρή πεζογέφυρα έναντι του Αγίου Στεφάνου.

Η γέφυρα Τρικκαίογλου

7. Η Γέφυρα Τρικκαίογλου

Ήταν πέτρινο με έξι τόξα. Συνέδεε τη συνοικία Τρικκαίογλου με το Βαρούσι και με τη συνοικία Κουτσομύλια. Σύμφωνα με μαρτυρίες κατασκευάστηκε κατά τους βυζαντινούς χρόνους. Καταστράφηκε από τις συχνές πλημμύρες, και ιδίως αυτή του 1907. Στη θέση του φτιάχτηκε σιδερένιο το 1910, που έπαθε ζημιές κατά την υποχώρηση των Άγγλων το 1941 και επισκευάστηκε από τους Ιταλούς. Το 1973 έσπασε στη μέση από το βάρος διερχόμενου φορτηγού. Το 1975 έγινε το σημερινό τσιμεντένιο γεφύρι.

Τρικαλινό χιούμορ. Η γέφυρα φάντασμα που ονομάστηκε "Καλατράβα"

8. Η γέφυρα φάντασμα (Καλατράβα)

Οι εργασίες κατασκευής της γέφυρας ξεκίνησαν στον Μάρτιο του 2008 στην περιοχή της Νέας Ζωαγοράς και θα συνέδεε τις συνοικίες Άγιος Οικουμένιος και Γαλήνη. Η Δημοτική Αρχή έχει χαρακτηρίσει το έργο ως ζωτικής σημασίας καθώς θα επιλύονταν το πρόβλημα επικοινωνίας που αντιμετώπιζαν οι κάτοικοι των δύο συνοικιών αφού δεν υπάρχει γέφυρα του Ληθαίου στη συγκεκριμένη περιοχή. Κατά το στάδιο όμως της προεντάσεως, το έτος 2010, εμφάνισε ρήγματα στο σκυρόδεμα του ενός σκέλους του πυλώνα αναρτήσεως με αποτέλεσμα να σταματήσουν αναγκαστικά οι εργασίες επί της γέφυρας και να αναζητούνται έκτοτε εναλλακτικές λύσεις προώθησης και αποπεράτωσης του έργου και απόδοσης ευθυνών στους υπευθύνους της αστοχίας. Από τότε παραμένει η… γέφυρα φάντασμά.

Η γέφυρα Γκίκα

9. Η γέφυρα Γκίκα

Την ονομασία της την οφείλει στο γεγονός ότι η χρηματοδότηση για την κατασκευή της έγινε όταν Υπουργός Δημοσίων Έργων ήταν ο Σόλων Γκίκας. Ο Σόλων Γκίκας γεννήθηκε στα Τρίκαλα. Εισήχθη στη Σχολή Ευελπίδων κι αφού εξάντλησε όλη τη στρατιωτική ιεραρχία φθάνοντας μέχρι το αξίωμα του αρχηγού ΓΕΣ, στη συνέχεια πολιτεύτηκε και διετέλεσε υπουργός Δημοσίων Έργων (1958-1963) και Υπουργός Δημ.Τάξεως (1974-1976) στις κυβερνήσεις Κων/νου Καραμανλή. Η γέφυρα κατασκευάστηκε το 1960-1961 από οπλισμένο σκυρόδεμα, έχει μήκος 170μ. και πλάτος 53μ. και είναι αμαξιτή.

Η γέφυρα στα ΚΤΕΛ

10. Η γέφυρα του ΚΤΕΛ

Η πιο διάσημη γέφυρα των Τρικάλων είναι η γέφυρα των ΚΤΕΛ. Τοπικά ήταν διάσημη αλλά απόκτησε διαστάσεις σταρ με α Social Media, ειδικά το Youtube. Δείτε και το σχετικό  video  για να καταλάβετε και τη θέση της γέφυρας ως προς τον Ληθαίο (το ποτάμι)

Η γέφυρα είναι αμαξιτή και κατασκευάστηκε το 1980. Είναι τσιμεντένια και έχει τρεις λωρίδες κυκλοφορίας, έχει μήκος 35μ. και πλάτος 15,50μ. Το κόστος κατασκευής της ήταν 20.000.000 δρχ. Πριν γίνει αμαξιτή το 1960, είχε μήκος 32,00μ. και πλάτος 4,5μ. Το 1908 κατεδαφίστηκε και φτιάχτηκε η νέα μονότοξη γέφυρα.

Η γέφυρα της οδού Καρδίτσης

11. Η γέφυρα οδού Καρδίτσης

Η διαπλάτυνση της υφιστάμενης από το 1952, επί της νέας κοίτης του Ληθαίου ποταμού, γέφυρας της οδού Καρδίτσης έγινε το έτος 1984. 

Η γέφυρα της οδού Αρριανού

12. Η γέφυρα Αρριανού

Η γέφυρα Αρριανού αποτελεί την απαρχή της οδού Αρριανού και παλιότερα ήταν πεζογέφυρα. Στην νέα γέφυρα ενσωματώθηκε το φράγμα εκτροπής των νερών προς την παλαιά κοίτη του Ληθαίου, που είχε κατασκευαστεί από τον ΤΟΕΒ το 1990, οι μηχανισμοί ανάρτησης και στροφής του ανακλινόμενου μεταλλικού φράγματος και η συνοδευτική πεζογέφυρα.

Επίλογος - συμπεράσματα

Τελειώνοντας την ανάρτηση μας, επισημαίνουμε και πάλι. Τα Τρίκαλα είναι μία όμορφη πόλη, όπως κάθε πόλη την οποία διασχίζει ένα ποτάμι. Στο εξωτερικό άλλωστε, τα υδάτινα ρεύματα που διασχίζουν πόλεις, αναδεικνύονται και αποτελούν στολίδια. Στην Ελλάδα δυστυχώς αφθονούν τα αρνητικά παραδείγματα. Ο Ιλισσός, ο Κηφισσός, ο Ηριδανός, ο Ασωπός, τα 500 και πλέον ποτάμια και ποταμάκια της Αττικής βιάστηκαν και καλύφθηκαν, πάντα με την ίδια, ηλίθια δικαιολογία. Ότι πλημμυρίζουν(!) Σκεφτείτε όμως. Δεν είναι το ποτάμι που ήρθε στα σπίτια και στα εργοστάσια. Αυτά πήγαν και εγκαταστάθηκαν στο ποτάμι. Και το νερό έχει μνήμη και όπου πήγε μια φορά, θα ξαναπάει. Η λύση δεν είναι ο αφανισμός των ποταμών. Η λύση είναι ο σεβασμός του δρόμου του νερού και η χωροθέτηση των δραστηριοτήτων μας έξω από τη ζώνη που το νερό χρειάζεται. Ο Ληθαίος είναι μία τέτοια περίπτωση. Κυλάει ελεύθερος ατα πάνω από 30 από τα 36 χιλιόμετρα του. Διαμορφώνει φυσικά τοπία και ποτίζει κάπου 15.000 στρέμματα καλλιεργειών. Στο αστικό του κομμάτι έγιναν παρεμβάσεις  με σεβασμό στο ποτάμι και σε καμία περίπτωση για να εξασφαλιστεί η διέλευση μεγάλων φορτηγών για να εξυπηρετηθεί ο κυκλοφοριακός φόρτος που απαιτεί ένα λιμάνι (όπως αυτό της Ραφήνας) που θέλουν να το κάνουν νέο Πειραιά. Γι΄αυτό κάθε συσχετισμός του Ληθαίου με το Μεγάλο ποτάμι της Ραφήνας είναι εκ του πονηρού και απευθύνεται σε ανθρώπους που ο προπαγανδιστής θεωρεί τουλάχιστον αφελείς.

Πηγές 1,2 

Νιώθω πολύ άσχημα όταν μαζεύεται τόσος κόσμος μπροστά μου, με στριμώχνει και με αρχίζει στις ερωτήσεις. Και τι ερωτήσεις! «Από που είσαι;», «Πως βρέθηκες εδώ;», «Ποιος σε παράτησε εδώ;», «Σε ξήλωσαν με βία ή έφυγες μόνο σου;», «Πόνεσες όταν σε ξήλωσαν;»,  και άλλα πολλά, μα πάρα πολλά. Άσε δε και τη μουρμούρα που με αναστατώνει, όταν μιλάνε μεταξύ τους οι άνθρωποι: «Το είδα που το έφεραν με ένα αγροτικό», «Μπα… εδώ ήταν, δεν το έφεραν. Την περασμένη εβδομάδα το πέταξε ένας  χοντρός». «Τι λες, δεν ήταν χοντρός. Είδα έναν κοντό που το έσερνε», «Όχι, άλλο είδες. Αυτό το έφερε ο χοντρός» και άλλα τέτοια, ψιθυριστά, μουρμουριστά ή και φωναχτά, όταν η διαφωνία για το ποιος με έφερε και με πέταξε εδώ, δεν κατέληγε σε συμφωνία. Βλέπετε, δεν έχω στόμα για να τους φωνάξω να με αφήσουν ήσυχο. Μας φτιάχνουν χωρίς στόμα, χωρίς φωνή, εμάς τα καλοριφέρ. Άλλωστε μας φτιάχνουν για να ζεσταίνουμε τους ανθρώπους, όχι για να τους πιάνουμε κουβέντα….

Ξέρω, μπερδευτήκατε. Λογικά θα έχετε μείνει με το στόμα ανοιχτό, να χάσκει σαν τη σπηλιά του Νταβέλη. Δεν πιστεύετε πως ένα θερμαντικό πάνελ (όπως είναι το όνομα μου σύμφωνα με τον κατασκευαστή μου) σας μιλάει και μάλιστα γκρινιάζει για την οχλαγωγία των ανθρώπων που μαζεύτηκαν γύρω του, ένα κρύο πρωινό της Άνοιξης. Πρέπει μάλλον να σας εξηγήσω τώρα, γιατί δεν αντέχω να σας βλέπω με την απορία ζωγραφισμένη στα πρόσωπα σας. Καθήστε λοιπόν αναπαυτικά και θα προσπαθήσω να σας πω την ιστορία μου, όσο πιο απλά και κατανοητά γίνεται.

Με έφτιαξαν κάτι Τούρκοι εργάτες, το 2015 νομίζω, σε ένα εργοστάσιο στο Elbantag, κοντά στην Ankara. Ο διευθυντής τους ήταν Γερμανός και από αυτόν μάθαμε εμείς τα καλοριφέρ, πως δεν λεγόμαστε radyatör, όπως μας  έλεγαν αυτοί που μας έφτιαξαν, αλλά panel. Αυτός ο άνθρωπος, ο διευθυντής,  είχε πολύ υψηλή μόρφωση. Τέλος πάντων. Μόλις μας έφτιαξαν, μας έβαλαν σε ένα κουτί το καθένα και περιμέναμε σε μία μεγάλη αποθήκη τη μοίρα μας, δηλαδή περιμέναμε να μας φορτώσουν και να μας πάνε σε κάποιο μέρος του κόσμου όπου θα πιάναμε δουλειά. Η δουλειά μας δεν ήταν άλλη από το να ζεσταίνουμε τον κόσμο όταν αυτός κρύωνε, τις νύχτες ή και τις μέρες του χειμώνα. Εγώ ήμουν τυχερό panel. Με έστησαν σε ένα σπίτι στη Ραφήνα, μία παραθαλάσσια πόλη της Αττικής, στην Ελλάδα. Δηλαδή προοριζόμουν για ελαφριά δουλειά και το κατάλαβα αυτό όταν με μετέφεραν με ένα φορτηγό, που ο οδηγός του μου τραγουδούσε καθώς με ξεφόρτωνε «Δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα, κρύο δεν έκανε ποτέ».

Ελαφριά δουλειά. Ξεκούραστη. Λίγες ώρες να γεμίζεις με ζεστό νερό, να φουντώνεις και μετά να σε κόβει ο θερμοστάτης, αφού σε ένα μισάωρο έπιανε τους είκοσι βαθμούς ο χώρος. Σκεφτόμουν τα αδέλφια μου που τα έστειλαν μακριά, στη Νορβηγία και τη Σουηδία, ακόμα και στη Ρουμανία. Εκεί μάθαινα πως δεν σταματούσαν να δουλεύουν, όλη μέρα. Ενώ εγώ, μαζί με τα άλλα καλοριφέρ του κτηρίου μας (γιατί καλοριφέρ μας έλεγαν πια), ίσα που προλαβαίναμε να ανάψουμε και αμέσως κάναμε το διάλειμμα μας. Ζωή και κότα, που λένε και οι άνθρωποι. Αλλά αυτή η ζωή δεν έμελλε να κρατήσει και πολύ.

Ήμουν - δεν ήμουν τρία χρόνια σε εκείνο το (μάλλον πλούσιο) σπίτι στη Ραφήνα, όταν άκουσα τους ανθρώπους του σπιτιού να συζητάνε για ένα πρόγραμμα που διαφήμιζε η τηλεόραση (φτιαγμένη και αυτή στο διπλανό εργοστάσιο απ’ όπου ερχόμουν εγώ). Το πρόγραμμα λεγόταν «Εξοικονομώ» ή κάπως έτσι τέλος πάντων. Λέγανε λοιπόν οι άνθρωποι πως ήταν ευκαιρία με το πρόγραμμα να βάλουν ενδοδαπέδια θέρμανση. Άρχισαν τότε να με ζώνουν τα φίδια. Τι θα πει ενδοδαπέδια θέρμανση; Θα με βάλουν ξαπλωτό στο πάτωμα για να τους ζεσταίνω; Χαζομάρες, αφού πρέπει να ξέρουν πως ξαπλωτοί δουλεύουν μόνο οι μηχανικοί αυτοκινήτων και οι δοκιμαστές στρωμάτων. Τα καλοριφέρ δεν δουλεύουν έτσι.

Κατάλαβα το τι θα πει «ενδοδαπέδια θέρμανση» όταν ήρθαν κάτι τεχνίτες και με ξήλωσαν για να συνδέσουν στη θέση μου κάτι σωλήνες πλαστικούς. Αυτό ήταν δηλαδή; Με αγόρασες, σε ζέστανα 3 χρόνια και τώρα με πετάς; Αν αυτό δεν λέγεται αχαριστία τότε πως λέγεται ρε άνθρωπε;

Έκλαιγα όπως με έβγαζαν από το σπίτι για να με δώσουν σε έναν κύριο, βρώμικο από τα γράσα και τις σκουριές, που είχε ένα άθλιο, μισοδιαλυμένο φορτηγάκι που από τη βρώμα άκουγα και άλλα μεταλλικά αντικείμενα που είχε πάνω του, να βογκούν και να κλαίνε. Προσπάθησα να φωνάξω «Μη με πετάτε πάνω σ’ αυτό το πράγμα!!» αλλά από τη βρώμα η φωνή μου δεν έβγαινε. Έτσι στοιβαγμένα όλα τα μεταλλικά σώματα, ψυγεία, πλυντήρια, σίδερα, σωλήνες και εγώ από πάνω τους, κλαίγαμε για τη μοίρα μας που δεν τη γνωρίζαμε κιόλας, την ώρα που ο άνθρωπος με τα βρώμικα ρούχα που μας αγόρασε, έβαζε μπρος τη μηχανή του φορτηγού.

Όπως ήμασταν όλα στοιβαγμένα, ρωτούσε ψιθυριστά το ένα το άλλο αν ήξερε που μας πάει αυτός που μας είχε αγοράσει. Κάποιοι «συνεπιβάτες», οι πιο παλιοί, έλεγαν πως πάμε για σκραπ.

Τι λέξη ήταν αυτή; «Σκραπ»; Δεν είχαμε πια τα ονόματα μας. Δεν μας έλεγαν «πλυντήριο», «κουζίνα», «θερμοσίφωνα» ή «καλοριφέρ». Τώρα όλα μαζί είχαμε ένα όνομα: «Σκραπ». Δεν μου άρεσε καθόλου αυτό αλλά ο αέρας που με χτυπούσε στο πρόσωπο, καθώς το φορτηγό κινούταν και  όπως ήμουν πάνω πάνω σ’ αυτή τη μακάβρια στοίβα, με παρηγορούσε κάπως και έδιωχνε τις πιο μαύρες σκέψεις μου.

Δεν ξέρω πόσα χιλιόμετρα είχαμε κάνει γιατί το φορτηγό πήγαινε αργά και αγκομαχώντας από το βάρος αλλά σε ένα σημείο του δρόμου το φορτηγό άρχισε να χοροπηδάει σε μία άσφαλτο  γεμάτη λακκούβες. Όλο το σκραπ (αφού έτσι μας φώναζαν) άρχισε να βογκάει από τα χτυπήματα του φορτηγού. Εγώ ένιωθα πως μία πετούσα στον αέρα και μία έπεφτα με δύναμη πάνω σε ένα καζανάκι «Νιαγάρας» που ήταν από κάτω μου. Ο πόνος από το χτύπημα στο μαντέμι ήταν αφόρητος. Αλλά και ο «Νιαγάρας» πρέπει να υπέφερε γιατί είδα το καπάκι του να σπάει. Σχεδόν ταυτόχρονα είδα πως κι εγώ είχα ένα μεγάλο βούλιαγμα στο κάτω μέρος, εκεί που χτυπούσα πάνω στον Νιαγάρα. Απελπίστηκα.

Ενώ το μαρτύριο της μεταφοράς πάνω σε λακκούβες μεγάλωνε και έμοιαζε πως δεν θα σταματήσει ποτέ, βρέθηκα να αιωρούμαι πάνω από τον Νιαγάρα αλλά σε πιο μεγάλο ύψος από πριν. Το φορτηγό από κάτω μου προχωρούσε και ενώ έπεφτα, συνειδητοποίησα πως τώρα, αντί για τον Νιαγάρα, έπεφτα πάνω  σε κάτι σωλήνες που ήταν φορτωμένοι πιο πίσω. Χτυπώντας πάνω τους και πονώντας αφόρητα, ένιωσα να κατρακυλάω και να πέφτω από το φορτηγό. Άρχισα να τσουλάω πάνω στα χόρτα και σταμάτησα πάνω σε μία μικρή κατηφοριά, όταν μία πέτρα σταμάτησε τον τρελό μου κατήφορο. Άκουσα το φορτηγό να φεύγει χωρίς να έχει καταλάβει πως «κάτι» έπεσε και σε λίγο έγινε απόλυτη ησυχία. Ούτε φορτηγό, ούτε άλλος ήχος ακουγόταν αλλά ούτε ένιωθα πόνο από τα χτυπήματα στον Νιαγάρα και επιπλέον βρισκόμουν ξαπλωμένο σε ένα αφράτο στρώμα από χόρτα, Έβγαλα έναν αναστεναγμό και έκλεισα τα μάτια μου. Είχα να κοιμηθώ έτσι ωραία από τότε που με κατασκεύασαν….

Δεν ξέρω πόσες ώρες κοιμόμουν αλλά με ξύπνησαν κάτι αγριοφωνάρες.

«Να, πάρε φωτογραφία. Να δες, ξήλωσαν τα καλοριφέρ. ΒΑΝΔΑΛΙΣΜΟΣ – ΒΑΝΔΑΛΙΣΜΟΣ, έτσι να γράψεις ΒΑΝΔΑΛΙΣΜΟΣ». Ήταν ένας παράξενος φαλακρός τύπος που παραληρούσε, μέσα σε ένα μεγάλο μπλε κοστούμι, ή αν το κοστούμι δεν ήταν μεγάλο, τότε αυτός ήταν ο μικρός. Φώναζε σε κάτι άλλους να με βγάλουν φωτογραφία. Σάστισα. Πρώτη μου φορά ήμουν πρωταγωνιστής σε κάτι. Νόμιζα πως είχα παραισθήσεις από το χτύπημα της πτώσης μου από το φορτηγό αλλά δεν ήταν παραίσθηση. Ήταν η πιο γλυκιά αίσθηση. Η αίσθηση της επιτυχίας και του να γίνομαι το κέντρο του ενδιαφέροντος. Επιτέλους, η ζωή μου ανταπέδιδε την υπομονή μου πάνω στο φορτηγό και τη φρικτή μου απαξίωση με τον τίτλο του σκραπ. Δεν ήμουν πια μάζα. Ήμουν ένα διακεκριμένο μέλος της κοινωνίας των θερμαντικών σωμάτων και του υπόλοιπου οικιακού εξοπλισμού. Ήθελα να ευχαριστήσω εκείνο το μεγάλο μπλε κοστούμι για το ενδιαφέρον του αλλά δεν μπορούσα γιατί αυτό ακόμα χοροπηδούσε σαν μανιακός και φώναζε «ΒΑΝΔΑΛΙΣΜΟΣ - ΒΑΝΔΑΛΙΣΜΟΣ». Οι φωτογράφοι του δεν σταματούσαν να με βγάζουν φωτογραφίες. Ανφάς, προφίλ. Τρία-τέταρτα και όπως αλλιώς δεν έχει ονειρευτεί ακόμα και το πιο διάσημο top model του μεγαλύτερου οίκου μόδας ή η πιο κόκκινη και γρήγορη Ferrari στη διασημότερη έκθεση αυτοκινήτων. Μόνο που όταν προσπάθησα να χαμογελάσω ή να ισιώσω λίγο το κάλυμμα μου πρόχειρα, οι φωτογράφοι φώναξαν ΜΗΗΗ και μου έδωσαν μια κλωτσιά για να δείχνω ακόμα πιο ταλαιπωρημένο. Απόρησα. Δεν τους αρέσει η ομορφιά και προτιμούν τη φρίκη;

Ηλίθιες απορίες. Εδώ είμαι το κέντρο του ενδιαφέροντος και θα με νοιάζει το αν θα δείχνω πιο μαύρο ή πιο ταλαιπωρημένο; Άλλωστε θα ΔΕΙΧΝΩ, δεν θα είμαι, άρα; Αντίθετα θα είμαι έκθεμα από αυτά που εκείνος ο τύπος που κολυμπάει μέσα στο μπλε κοστούμι, θα με δείχνει και θα μιλάει για μένα. Που θα δείχνει τη φωτογραφία μου παντού, Που θα με κάνει σταρ.

Έμαθα μετά πως το σταριλίκι μου δεν θα είχε μεγάλο βεληνεκές. Θα αφορούσε μία μικρή πόλη, ένα χωριό πρακτικά. Αλλά δεν με νοιάζει. Κάλλιο πρώτος στο χωριό παρά δεύτερος στην πόλη ή ακόμα χειρότερα, μηδενικό σε μία μάντρα που θα με φωνάζουν όλοι σκραπ. Άσε που δεν καταλαβαίνω και τι θα πει αυτή η λέξη. Ίσως μου εξηγήσει κάποια στιγμή ο μέντοράς μου. Ο παράξενος τύπος με το μπλε κοστούμι.

 Αστυνομικός γερανός κάνει σλάλομ μέσα στην Ακαδημίας, απειλώντας ανθρώπινες ζωές και καταστρέφοντας δημόσια περιουσία (που κατα τ' άλλα η αστυνομία λέει πως προστατεύει). ΜΑΤατζήδες εκτοξεύουν χημικά και χειροβομβίδες κρότου λάμψης μέσα στο συγκεντρωμένο πλήθος που διαμαρτύρεται ειρηνικά, για την κρατική δολοφονία των Τεμπών, στο Σύνταγμα.  Η Αστυνομία κλιμακώνει τις επιθέσεις της σε όποιον αντιδρά στα κρατικά εγκλήματα και μάλιστα χθες (16/3/2023) δεν χρησιμοποίησε παρά ελάχιστα, τους γνωστούς - αγνώστους προβοκάτορες της. Δίχως προσχήματα και εντελώς αναίτια επιτέθηκε.

Με αυτή την αφορμή ξαναδημοσιεύουμε το άρθρο γνώμης και πυκνό σε νοήματα, δοκίμιο του συνεργάτη της Attica Voice, Αλέξη Κροκιδά που δημοσιεύτηκε στις 19/5/2022 στην Εφημερίδα των Συντακτών και αναφέρεται σε άλλες τρεις (3) κρατικές δολοφονίες που ως τέτοιες, δεν κολάστηκαν ποτέ από την αστική δικαιοσύνη. Αναφέρεται στις δολοφονίες των:  Ζακ Κωστόπουλου/ZackieOh , του Βασίλη Μάγγου,  και του 18χρονου Ρομ Νίκου Σαμπάνη

Τα κρατικά εγκλήματα αποδεδειγμένα πια εκτελούνται για να μας κάνουν να πιστέψουμε, πως όλες και όλοι είμαστε υποψήφια θύματα αφού η ζωή μας βρίσκεται στα "χέρια τους". Εφόσον βέβαια καταφέρνουμε και επιβιώνουμε σε αυτό το κοινωνικό ερείπιο που ονομάζεται νεοελληνικό κράτος (και για συντομία, Ελλάδα)

Η μεθοδολογία του κακού

του Αλέξη Κροκιδά, κοινωνιολόγου

Οφείλω τον τίτλο του παρόντος σύντομου σχολίου στην δικηγόρο της οικογένειας του Βασίλη Μάγγου, Αννυ Παπαρούσου, την οποία άκουσα πριν λίγες μέρες να τοποθετείται για την νομικές όσο και τις πολιτικές διαστάσεις της υπόθεσης.

Η «μεθοδολογία του κακού» είναι παράφραση / παραλλαγή του όρου «κοινοτοπία του κακού» (banality of evil) που έγινε γνωστός παγκόσμια από την Hannah Arendt.

Στα συμφραζόμενα εδώ, αφορά πολύ απλά την μεθοδευμένη, συστηματική, καθοδηγούμενη βάναυση και ενίοτε θανατηφόρο βία της αστυνομίας. Αφορά επίσης και επεκτείνεται ως μεθοδολογικό πλαίσιο στον τρόπο που λειτουργεί το σύστημα ποινικής δικαιοσύνης όσον αφορά την αστυνομία. Αν μιλούσαμε για τις τις Φιλιππίνες επί προεδρίας Ντουτέρτε, θα αφορούσε την απόλυτα μεθοδευμένη και στοχευμένη δολοφονία χιλιάδων ανθρώπων χρηστών ή / και εμπλεκομένων στην εμπορία ναρκωτικών, κάτι για το οποίο ο Τραμπ επαίνεσε τον Ντουτέρτε.

Αλλά ας επιστρέψουμε στα δικά μας. Γράφονται τούτες οι γραμμές περίπου δύο μήνες πριν την «επέτειο» δύο χρόνων από τον θάνατο του Βασίλη Μάγγου στον Βόλο. Οχι, δεν πρόκειται για τον τυχαίο θάνατο ενός αναρχικού. Πρόκειται για τα βάναυσα βασανιστήρια που υπέστη ο Βασίλης και που οδήγησαν αιτιακά στον θάνατο του ένα μήνα μετά.

Η ενεργή συμμετοχή της αστυνομίας στην δολοφονία του/της Ζακ Κωστόπουλου/ZackieOh όπως και του Βασίλη Μάγγου, αλλά και του 18χρονου Ρομ Νίκου Σαμπάνη, δεν αποτελούν ούτε τυχαία ούτε ασύνδετα γεγονότα. Στην περίπτωση της Ζάκι είναι πλεόν γνωστή η ετυμηγορία του δικαστηρίου. Ολοι οι αστυνομικοί αθωώθηκαν. Για την περίπτωση του Νίκου θα περιμένουμε ακόμα. Πόσο άραγε; Για την περίπτωση του Βασίλη επίσης θα περιμένουμε λίγο ακόμα, αλλά όλα τα στοιχεία δείχνουν, από την ίδια την διατύπωση της κατηγορίας, μέχρι το γεγονός ότι δεν θα γίνει η δίκη σε μεικτό ορκωτό δικαστήριο, όπως θα έπρεπε, ότι ο επίλογος έχει ήδη γραφτεί. Ο επίλογος προβλέπεται από την μεθοδολογία.

Ίσως βέβαια κάποιοι αστυνομικοί να τιμωρηθούν. Θα δούμε. Αμφιβάλλω, αλλά θα δούμε. Αυτό όμως καθόλου δεν αναιρεί την ύπαρξη της μεθοδολογίας του κακού η οποία επιτρέπει βαθμούς ευελιξίας έτσι ώστε να εξασφαλίζεται η ομαλή λειτουργία της.

Όταν λοιπόν μιλάμε για μέθοδο / μεθοδολογία του κακού δεν μιλάμε για κάτι αφηρημένο και σίγουρα όχι για τυχαία περιστατικά.

Αρκεί ίσως να θυμηθούμε τις πολλαπλές και αλλεπάλληλες καταδίκες (περίπου χίλιες από το 1991) της Ελλάδας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (βλέπε σχετικό άρθρο στην εφσυν 12/3/22).

Οι αστυνομικοί είναι βεβαίως δημόσιοι υπάλληλοι. Οι προϊστάμενοι τους (τα πολιτικά αφεντικά τους, αν προτιμάτε) ευθύνονται και δεσμεύονται ηθικά, πολιτικά και νομικά να διασφαλίζουν ότι η αστυνομία δεν παραβιάζει συστηματικά διεθνώς αναγνωρισμένα δικαιώματα του πολίτη. Κάνουν (οι προϊστάμενοι τους) ακριβώς το αντίθετο. Κανένας-καμία δεν μπορεί πια να ισχυριστεί με στοιχειώδη σοβαρότητα και έχοντας ανατρέξει στα σχετικά τεκμήρια ότι «ήταν η κακιά στιγμή». Η κακιά στιγμή επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά και ξανά. Στο μεταξύ η εξίσου μεθοδευμένη στρατηγική χειραγώγησης του τύπου φροντίζει επιμελώς όσο και ξεδιάντροπα να παρουσιάζει ένα κόσμο όμορφο, ηθικό, αγγελικά πλασμένο.

Όσο για όποιον-α παραπονιέται για την έλλειψη συνέχειας του κράτους (αρχή της συνέχειας των δημοσίων υπηρεσιών) μπορεί να ανακουφιστεί. Η μεθοδική και μεθοδευμένη άσκηση αστυνομικής βίας παρέχει μια εξαιρετικά συνεπή συνέχεια στην αδιατάρακτη λειτουργία δημοσίων υπηρεσιών.

Τέλος, πρέπει να σημειωθεί ότι η μεθοδολογία του κακού δεν αποτελεί ελληνική, αλλά παγκόσμια καινοτομία. Ισως κιόλας δεν αποτελεί καν καινοτομία, ιστορικά μιλώντας. Δεν θα υπεισέλθω στην γενεαλογία της εδώ. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Η αντίσταση (η όποια, στους δρόμους, στα δάση, στα βουνά, στην θάλασσα) εκτυλίσσεται πάντα στο εδώ και τώρα.

Ως βαθιά απαισιόδοξος άνθρωπος δεν προσβλέπω σε καμία νίκη. Ωστόσο κλείνοντας θα δανειστώ πάλι μια φράση, αυτή τη φορά από τον Βασίλη Μάγγο «Ακόμη κι αν δεν νικήσουμε ποτέ, θα πολεμάμε πάντα».

 Το κακό έχει πρόσωπο κρυμμένο μέσα σε ένα κράνος

 Οι Οργανώσεις Ραφήνας της ΚΝΕ αντέδρασαν στην εισβολή τραμπούκων του δημάρχου της πόλης  και την  απόπειρα σπασίματος της κατάληψης του ΓΕΛ Ραφήνας, Μία κατάληψη από από τους μαθητές που αντιδρούν στην κρατική δολοφονία των Τεμπών.

Το κείμενο που εξέδωσαν οι Οργανώσεις Ραφήνας της ΚΝΕ είναι το ακολουθο και στο τέλος μπορείτε να το διαμοιράσετε σε PDF αρχείο

Το έγκλημα αυτό να μην συγκαλυφθεί, όλων των νεκρών θα γίνουμε η φωνή!

Κάτω τα χέρια από τους αγώνες των μαθητών!

Ακολουθώντας την γνωστή τακτική της, η Δημοτική Αρχή της Ραφήνας αποφάσισε,  με απαράδεκτες ενέργειες και απειλές, για δεύτερη φορά μέσα σε ένα μήνα, να «σπάσει» την κατάληψη στο ΓΕΛ της περιοχής. Συγκεκριμένα συνεργείο του δήμου έσπρωχνε την πόρτα του σχολείου με αποτέλεσμα τον τραυματισμό μίας μαθήτριας.

Αντί η δημοτική αρχή να ενδιαφερθεί για τα προβλήματα των σχολείων, αντί να στηρίξει τον δίκαιο αγώνα των μαθητών που αγωνίζονται για να μην συγκαλυφθεί το σιδηροδρομικό έγκλημα στα Τέμπη, για να πληρώσουν όλοι αυτοί που βάζουν τα κέρδη πάνω από την ανθρώπινη ζωή, προτίμησε να ακολουθήσει την πολιτική της καταστολής απέναντι τους. Υπηρετεί πιστά αυτό που κάνουν άλλωστε όλες οι κυβερνήσεις και το κράτος που με ΜΑΤ, χημικά, βία, συλλήψεις και δικαστήρια προσπαθούν να «βουλώσουν» τα στόματα όσων διεκδικούν τα δικαιώματα τους. Φαίνεται για ακόμη μια φορά ότι αυτοί που υπερασπίζονται την εγκληματική πολιτική που προκάλεσε το δυστύχημα στα Τέμπη είναι οι ίδιοι που δεν θέλουν να αγωνιζόμαστε για ένα καλύτερο σχολείο, μια καλύτερη ζωή.

Στην κινητοποίηση διαμαρτυρίας των μαθητών στο Δημαρχείο, μετά το παραπάνω περιστατικό, απέφυγε οποιαδήποτε απάντηση. Μάλιστα στην αντιπροσωπεία των μαθητών, με την οποία συναντήθηκε ήταν απαξιωτικός και το μόνο που έλεγε ήταν ότι οι δράσεις που έκαναν οι μαθητές ήταν παράνομες, ενώ έδιωξε από το γραφείο του εκπαιδευτικό που στήριζε τον αγώνα των μαθητών.

Βέβαια δεν μας εκπλήσσουν αυτές οι ενέργειες του Δήμου, έχουμε συνηθίσει να μην τον απασχολούν τα πολύ σοβαρά προβλήματα στα σχολεία μας (υπεράριθμα τμήματα, ελλείψεις καθηγητών) συνολικά οι ανάγκες και τα αιτήματα των μαθητών και το μόνο που να κάνει είναι να καταστέλλει τους αγώνες των μαθητών.

Προσπαθούν να μας φοβίσουν για να «κάτσουμε στ’ αυγά μας»! Τους απαντάμε ότι είναι γελασμένοι! Η νέα γενιά και οι μαθητές δεν θα σκύψουμε το κεφάλι!

Χαιρετίζουμε τους αγώνες όλων των μαθητών της περιοχής που τις προηγούμενες μέρες έκαναν καταλήψεις, έστειλαν μηνύματα καταδίκης του εγκλήματος στα Τέμπη με τις τσάντες τους στα προαύλια των σχολείων, συμμετείχαν στις μεγάλες μαθητικές συγκεντρώσεις και πορείες, στις απεργιακές συγκεντρώσεις!

Συνεχίζουμε για ένα σχολείο και μια κοινωνία που δεν θα βάζει τα κέρδη πάνω από τις ανάγκες και τις ζωές μας!

Η θλίψη και η οργή να γίνει αγώνας για την ανατροπή!

Τους γυρνάμε την πλάτη! Μπαίνουμε στον αγώνα με το ΚΚΕ και την ΚΝΕ!

Οργανώσεις Ραφήνας της ΚΝΕ

 Αυτή η πόλη, η Ραφήνα, διαφέρει από όλες τις πόλεις της Ελλάδας γιατί δεν διαθέτει ούτε την κατ' όνομα «αυτοδιοίκηση». Τα πάντα τα εξουσιάζει με την χειρότερη έννοια που μπορεί να λάβει η λέξη αυτή, ο σερίφης της. Ο σερίφης έχει τον δικό του νόμο και εννοεί να τον επιβάλει όπως πάντα. Καταργώντας κάθε έννοια δημοκρατίας και φιμώνοντας κάθε αντίθετη φωνή με τις άναρθρες κραυγές του ή τον κενό λόγο του, με τον οποίο εννοεί να ρυπαίνει τον χώρο που βρίσκεται, Πολύ συχνά χρησιμοποιεί και την προσβλητική του ειρωνεία, τέτοιου επιπέδου που θυμίζει έναν σύγχρονο ηθοποιό που νομίζει πως είναι κωμικός, όπως και ο σερίφης της Ραφήνας νομίζει πως είναι δήμαρχος. Από τις 13/3 μέχρι και το μεσημέρι της 15ης, ο σερίφης και τα όργανα του αποφάσισαν πως στο «Πέκος σίτυ» της φαντασίας του θα επιβάλει το δικό του νόμο και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να του ζητήσει τον λόγο. Αν δεν καταλάβατε που αναφερόμαστε, σας μεταφέρουμε αυτούσια την εξιστόρηση των γεγονότων που έλαβαν χώρα στο ΓΕΛ της Ραφήνας τα τελευταία εικοσιτετράωρα, όπως τα βρήκαμε να περιγράφονται εκτενώς στο Instagram. Διαβάστε και όσοι είστε από την περιοχή της Ραφήνας, του Πικερμίου και των πέριξ οικισμών, θαυμάστε ποιος δηλώνει δήμαρχος της περιοχής, ενώ στην πραγματικότητα αποτελεί την ντροπή της.

Το βράδυ της Δευτέρας 13/03 και ώρα 23:30 στο Γενικό Λύκειο Ραφήνας έγινε κατάληψη σε συνέχεια της μαθητικής πορείας, στην οποία συμμετείχαν τα σχολεία του Μαραθώνα, της Νέας Μάκρης και της Ραφήνας, ως ένδειξη διαμαρτυρίας για το έγκλημα στα Τέμπη.
Μετά από συμφωνία των παιδιών με τη διεύθυνση του σχολείου, αποφασίστηκε ότι η κατάληψη θα κρατούσε μία μέρα και το πρωί της Τετάρτης οι μαθητές θα καλούνταν στο σχολείο προκειμένου να διεξαχθεί η ψηφοφορία για το αν θα συνεχιστεί ή όχι η κατάληψη. Να σημειωθεί ότι στους γονείς των μαθητών στάλθηκε e-mail με το οποίο ενημερώθηκαν ότι τα μαθήματα θα ξεκινήσουν από την τέταρτη ώρα (10:50). Συνεπώς οι μαθητές δεν ενημερώθηκαν ποτέ επίσημα για την ψηφοφορία. Τα ξημερώματα της Τετάρτης 15/3 και ώρα 04:58, με παρέμβαση της διεύθυνσης του σχολείου και του δήμου, το σχολείο άνοιξε με τη βία. Μάλιστα, τα παιδιά βρίσκονταν πίσω από τις τοποθετημένες καρέκλες και τα θρανία με τα οποία έφραξαν τις εισόδους του σχολείου, το οποίο δεν διαθέτει καμία πόρτα και κινδύνευσαν να τραυματιστούν σοβαρά, αφού φώναζαν πως ήταν από πίσω προσπαθώντας να κρατήσουν την κατάληψη και δεν έλαβαν καμία απάντηση. Μία κοπέλα χτύπησε το χέρι της, ευτυχώς όχι σοβαρά.

Μία ώρα αργότερα, στις 05:58, στάλθηκε e-mail στους γονείς των μαθητών το οποίο αφορούσε την διάλυση της κατάληψης. Το επόμενο πρωί οι μαθητές συγκεντρώθηκαν στο σχολείο στην κανονική ώρα προσέλευσης, δηλαδή στις 08:15 ζητώντας εξηγήσεις από τη διεύθυνση όσον αφορά τα γεγονότα τα οποία είχαν προηγηθεί λίγες ώρες πριν. Οι απαντήσεις που έλαβαν ήταν αόριστες και εκτός αυτού, κατηγορήθηκαν για «σχολική βία» ενώ δέχτηκαν χαρακτηρισμούς, όπως «χούντα» και «φασίστες».
Η διεύθυνση κατηγόρησε το δήμο για τη βιαιότητα έναντι των μαθητών και έτσι με κοινή απόφαση, της πλειοψηφίας, οι μαθητές κατέβηκαν στο δημαρχείο της πόλης γύρω στις 09:00, με σκοπό να αναζητήσουν εκεί τις απαντήσεις τις οποίες δεν έλαβαν από τον σύλλογο διδασκόντων, καθώς και από τη διεύθυνση. Με συνοδεία δύο καθηγητών οι μαθητές προσπάθησαν να μιλήσουν με τον δήμαρχο, μάταια όμως, διότι εκείνος τους διέκοπτε συνεχώς και χαρακτήρισε την κίνηση τους ως «σχολική βία». Μάλιστα, ο ίδιος ο δήμαρχος έδιωξε τη συνοδό καθηγήτρια από το γραφείο, ανοίγοντας την πόρτα και προσβάλλοντας τη χωρίς να την αφήσει καν να μιλήσει. Οι προσπάθειες ωστόσο δεν σταμάτησαν.

Είτε κανείς συμφωνεί με την κατάληψη ως κίνηση είτε όχι, η βία έναντι των μαθητών από τις δημοτικές αρχές και τη σχολική κοινότητα είναι απαράδεκτη και δεν πρέπει να συγκαλύπτεται. Είναι ντροπή να φιμώνουμε τη νέα γενιά στης οποίας τα χέρια βρίσκεται το μέλλον της χώρας μας.

Είναι αδιανόητο στην εποχή μας, οι μαθητές να διεκδικούν τα βασικά τους ανθρώπινα και μαθητικά δικαιώματα, τα οποία θα έπρεπε να είναι κατοχυρωμένα

Πηγή περιγραφής γεγονότων: Instagram

Σχετικά (για περαιτέρω πληροφορίες και χωρίς να εξαντλείται το θέμα σε αυτές τις αναρτήσεις):

Πως να κρύψεις τον φασίστα που έχεις μέσα σου;

Το χειρότερο πρόσωπο της εξουσίας είναι και το πιο επικίνδυνο

Το χειρότερο πρόσωπο της εξουσίας

Δήμαρχος σε ρόλο μπάτσου

Με πορεία από τη Νέα Μάκρη έως το Πικέρμι, διαμαρτυρήθηκαν σήμερα για το έγκλημα στα Τέμπη εκατοντάδες μαθητές από τα Λύκεια του Μαραθώνα, της Ν. Μάκρης και της Ραφήνας, του ΕΠΑΛ Ραφήνας και άλλων σχολείων της περιοχής, διεκδικώντας παράλληλα μέτρα προστασίας στα σχολεία, στους χώρους δουλειάς, στα νοσοκομεία, στις μεταφορές και αλλού.

Η πολύ μεγάλη κινητοποίηση των μαθητών έγινε μετά τις αποφάσεις των συλλογικών τους οργάνων, ενώ σε αυτή συμμετείχαν γονείς, αλλά και καθηγητές, μετά από κάλεσμα της Ένωσης Γονέων των σχολείων Νέας Μάκρης - Μαραθώνα και του Σωματείου των εκπαιδευτικών της ανατολικής Αττικής (Ε' ΕΛΜΕ Ανατολικής Αττικής).

 

 

Στο Πικέρμι, χαιρέτισε η γραμματέας της Ένωσης Γονέων, Ελένη Μπέλλου, που καταδίκασε την πολιτική της εμπορευματοποίησης των δημοσίων υπηρεσιών και δήλωσε ότι μαθητές και γονείς από κοινού μάχονται για τις σύγχρονες ανάγκες τους.

Από την πλευρά της ΕΛΜΕ χαιρέτισε ο αντιπρόεδρος του σωματείου, Μιχάλης Ρούσσος, που κάλεσε τη νέα γενιά να μην σκύψει το κεφάλι μπροστά στην διαχρονική πολιτική όλων των κυβερνήσεων, και μαζί καθηγητές, γονείς και μαθητές να συμμετάσχουν στην μεγάλη απεργιακή κινητοποίηση την Πέμπτη 16 Μάρτη. 

 

Πηγή: 902.gr

 

Σημείωση της Attica Voice: Να στηλιτεύσουμε εδώ την απαράδεκτη και αντιπαιδαγωγική πρακτική κάποιων -κατ' όνομα και μόνο- εκπαιδευτικών που αντέδρασαν στις αυθόρμητες εκδηλώσεις των μαθητών τους. Εκπαιδευτικοί που θέλουν τα παιδιά πειθήνια όργανα, τυφλά και χωρίς προσωπικότητα, είναι ακατάλληλοι για λειτουργοί αφού ο στόχος τους δεν είναι η διαμόρφωση  ενεργών πολιτών αλλά η κατασκευή άβουλων και τρομαγμένων όντων, δίχως πολιτική σκέψη και συνείδηση, άκριτα υποταγμένων στα κελεύσματα των εξουσιών, ακόμα και των πιο εγκληματικών από αυτές

Στις 10 Μαρτίου του 2023 αναχώρησε ο μεγάλος λογοτέχνης Αλέξης Πάρνης. Είχαμε αποφασίσει να δημοσιεύσουμε ένα αφιέρωμα στο έργο της σημαντικής αυτής προσωπικότητας αλλά όσα δοκίμια και αν επιχειρούσαμε να γράψουμε, τα θεωρήσαμε πολύ φτωχά για το μέγεθος του. Έτσι εις μνήμην του λογοτέχνη που η διεθνής του ακτινοβολία δεν αμφισβητήθηκε ποτέ,  τουλάχιστον σοβαρά (για να κάνουμε μία νύξη στα χρόνια που ακολούθησαν τον θάνατο του Ζαχαριάδη και τα δύσκολα χρόνια που ακολούθησαν λόγω της μη αποκήρυξης του εκ μέρους του συγγραφέα), αποφασίσαμε να αναδημοσιεύσουμε την τελευταία μεγάλη του συνέντευξη. Την έδωσε τον  στην Έφη Μαρίνου και την Εφημερίδα των Συντακτών και δημοσιεύτηκε στις 2 Σεπτεμβρίου 2018. 

Στην εισαγωγή της η Έφη Μαρίνου σημειώνει: 

Από τον ΕΛΑΣ στις μάχες του Δεκέμβρη του ’44 και μετά ξανά στο βουνό με τον Δημοκρατικό Στρατό ως πολεμικός ανταποκριτής. Και μετά πολιτικός πρόσφυγας στην πρώην Σοβιετική Ενωση.

Εκεί τον περίμεναν η λογοτεχνία, η ποίηση, το θέατρο, τα βραβεία. Τον περίμεναν «Το τραγούδι για τον Νίκο Μπελογιάννη», το «Νησί της Αφροδίτης» και πολλά ακόμα έργα.

Τον περίμενε όμως και ο τρόμος του γκουλάγκ. Γιατί ο κομμουνιστής Αλέξης Πάρνης είχε πλέον χαρακτηριστεί αντισοβιετικός...

Ο Αλέξης Πάρνης δεν θέλει να δίνει συνεντεύξεις. Χρόνια πιέζαμε, ακόμα και μέσω του εκδότη του, αλλά αρνιόταν. Χάρη στη μεσολάβηση του στενού του φίλου και συναδέλφου Γιώργου Πετρόπουλου τον συναντήσαμε τελικά στο σπίτι του στην Παλλήνη για «να τα πούμε φιλικά» με μεζέδες, κρασί και βότκα.

Μας δέχτηκε στον προσωπικό του χώρο παραδίπλα από το σπίτι του, στο «αμπρί» όπως το ονομάζει καθώς προσομοιάζει με το αμπρί του βουνού. Χώρος γεμάτος από μνήμες αγώνα, ξενιτιάς, δημιουργίας, αποτυπωμένες στους τοίχους, στις βιβλιοθήκες. Κι όταν πέφτει το βλέμμα στον τίτλο της ποιητικής του συλλογής «Σοβιετική γη», φόρος τιμής στην άλλοτε κραταιά Σοβιετική Ένωση, αναρωτιέσαι περί της «κινητήριας δύναμης της Ιστορίας», περί της «αποφασιστικής στροφής»...

Σκέφτεσαι πόσο εξωπραγματικά έγιναν τα πράγματα ή πόσο εξωπραγματικά ήταν κάποτε…

Και πώς ν’ αφήσεις έξω από την κουβέντα με τον Αλέξη Πάρνη την ιστορία του Εμφυλίου όταν σαν χθες ο Εμφύλιος τελείωνε οι αντάρτικες ομάδες του Δ.Σ. υποχωρούσαν ηττημένες στην τότε Λαϊκή Δημοκρατία της Αλβανίας;

Αλέξης Πάρνης: «Δεν υπάρχει καλύτερη ζωή απ' αυτήν του κομμουνιστή»

Συνέντευξη στην ¨Εφη Μαρίνου και την ΕΦΣΥΝ, δημοσιευμένη στις 2/9/2018

 ..................

● Μετά από τόσα χρόνια, όταν το σκέφτεστε, πιστεύετε ότι υπήρχε ελπίδα να νικήσετε στον Εμφύλιο; Με την Ελλάδα να ανήκει και με τη βούλα στη Δύση μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου…

Στον Δ.Σ., πράγματι, δεν υπήρχε ούτε ένα σοβιετικό όπλο. Ο Στάλιν είχε υποσχεθεί στον Ζαχαριάδη βοήθεια, μέχρι και αεροπορία -αργότερα αναγνώρισε ότι μας κορόιδεψε-, είχε υποσχεθεί ότι ένα πολεμικό εργοστάσιο στη Σιβηρία θα δουλεύει για τον Δημοκρατικό Στρατό… Δεν έστειλε τίποτα.

Κι όμως, θυμίζω τι γράφει ο Τσακαλώτος στα απομνημονεύματά του: «Μας συγκάλεσε εις σύσκεψιν ο Αμερικανός στρατηγός Βαν Φλιτ και μας δήλωσε επισήμως ότι η αμερικάνικη βοήθεια σταματάει και εμείς αποχωρούμε διότι δεν είμαστε σε θέση να νικήσουμε τους συμμορίτας»… Επίσης, το 1948, μετά τη μάχη του Γράμμου, όταν ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ συνάντησε στον ΟΗΕ τον Μολότοφ του είπε: «Ελάτε να τα βρούμε στην Ελλάδα».

Ναι, με τις Συμφωνίες της Τεχεράνης και της Γιάλτας η Ελλάδα είχε παραχωρηθεί επισήμως στη σφαίρα επιρροής της Δύσης. Εγώ λέω πως θα μπορούσαμε να είχαμε γίνει μια ουδέτερη, δημοκρατική χώρα, χωρίς δωσίλογους κυβερνήτες.

● Όμως ο Νίκος Ζαχαριάδης κατηγορήθηκε από συντρόφους του για τυχοδιωκτισμό. 

Ο Ζαχαριάδης, κι αυτό το απέδειξε, δεν ήθελε την Ελλάδα εξαρτημένη από κανέναν, ούτε από τον Στάλιν. Τόλμησε να κάνει ένοπλο αγώνα ενάντια στον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό, κατ’ ουσία έναν απελευθερωτικό αγώνα. Και ναι, αν δεν γινόταν το πισώπλατο χτύπημα του Τίτο, το ελληνικό θέμα θα είχε λυθεί στον ΟΗΕ, αυτό που επιζητούσε ο Νίκος. Ηταν ο μόνος που χωρίς ενδοιασμούς κάλεσε τους κομμουνιστές για αντίσταση στους ναζί και τον φασισμό, ακόμα και με την κυβέρνηση Μεταξά.

Θυμίζω πως μια μέρα πριν υπογραφεί το Γερμανοσοβιετικό Σύμφωνο μη Επίθεσης των Μολότοφ–Ρίμπεντροπ, ο πρώτος είπε στην έδρα του Ανώτατου Σοβιέτ: «Εμπρηστές πολέμου δεν είναι οι Γερμανοί αλλά η Αντάτ». Ενώ ο 36χρονος αρχηγός του ΚΚΕ έστειλε μέσα από τα μπουντρούμια ένα γράμμα που έπαιξε τεράστιο ρόλο στον πόλεμο, που κινητοποίησε κάθε κομμουνιστή, ολόκληρη την εργατική τάξη.

Οι έξι μήνες που οι Έλληνες τσάκιζαν τους Ιταλούς ανάγκασαν τον Χίτλερ να αναβάλει την επίθεση στην ΕΣΣΔ. Και αντί να ξεκινήσουν προς τη Μόσχα τον Αύγουστο, κατέληξαν να πηγαίνουν τον Νοέμβριο για να πέσουν πάνω στον ρωσικό χειμώνα, σε χιόνι τριών μέτρων. Ναι, η αντίσταση της μικρής Ελλάδας έσωσε τη Μόσχα.

● Είχατε προσωπική σχέση με τον Ν. Ζαχαριάδη. Ησασταν ο μόνος που τον επισκεπτόταν στον πρώτο τόπο εξορίας του, στο Μπορόβιτσι. Τι κουβεντιάζατε;

Ο Νίκος με έστειλε από την Τασκένδη στη Μόσχα για να σπουδάσω στο Λογοτεχνικό Ινστιτούτο Μαξίμ Γκόρκι. Τότε δεν ήξερα καν τη γλώσσα.

Στην εξορία δεν μιλούσε ποτέ για τον εαυτό του. Οι κουβέντες που έκανε ήταν ανάλογα με την τέχνη του καθενός. Εμένα μου μιλούσε για ποίηση, για μουσική. Με άλλους μιλούσε για πολιτική, για τη σπορά και τα δέντρα ή τη φωτογραφία.

Η ίζμπα, το ξύλινο σπιτάκι όπου έμενε με τον μικρό του γιο, ήταν πάντα πεντακάθαρη, ντρεπόσουν να περπατήσεις. Μαγείρευε, έγραφε, πρόσεχε τον Σηφάκο. Τρεις φωτογραφίες υπήρχαν: ο Μπελογιάννης, η μάνα του και η Ρούλα.

● Κάποτε όμως τη φωτογραφία της τελευταίας την κατέβασε…

Την τρίτη φορά που τον επισκέφθηκα, όταν πια η γυναίκα του είχε υπογράψει στις φυλακές Αβέρωφ τη διαγραφή του, δεν είδα στο σπιτάκι τη φωτογραφία της Ρούλας…

Ο Ζαχαριάδης ήταν ο καλύτερος γραμματέας κομμουνιστικού κόμματος στον κόσμο. Οι Ευρωπαίοι κομμουνιστές ηγέτες ήταν στο πλευρό του. Τα γράφω στο βιβλίο μου «Γεια σου Νίκο». Το ΚΚΣΕ, μέσω του Σουσλόφ, καθοδηγητή της ΕΣΣΔ με το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, επενέβαινε στο εσωτερικό του ΚΚΕ σαν να ήταν αποικία του. Δεν είχε καταλάβει πως όπως οι Κύπριοι πάλευαν με τους Αγγλους στο νησί τους, έτσι κι εμείς παλεύαμε τους Σοβιετικούς για τις παρεμβάσεις τους στο κόμμα μας.

Είμαι Κρητικο-Μανιάτης, δεν προδίδω δικούς μου

● Το 1957 ζήσατε στη Μόσχα την αποκαθήλωση του Νίκου Ζαχαριάδη στην περίφημη 6η Ολομέλεια, την απόλυτη αμφισβήτησή του από το σοβιετικό καθεστώς αλλά και από το κόμμα του, το ΚΚΕ.

Ο Ζαχαριάδης ήταν πια εμπόδιο στα σχέδιά του Σουσλόφ, ήθελε να ξεμπερδεύει μαζί του. Ο Μαρκεζίνης ήθελε να ναυπηγήσει καράβια και, λόγω του προβλήματος της Αγγλίας με την Κύπρο, ζητούσε τα σοβιετικά ναυπηγεία, μια μεγάλη παραγγελία Ελλήνων εφοπλιστών του Λονδίνου.

Υπήρχε στην Ελλάδα η ΕΔΑ, μια αναγνωρισμένη Αριστερά, ποιος ο λόγος να γίνεται κουβέντα για τον Ζαχαριάδη και τους αντάρτες του; Δεν λογάριασαν όμως την αντίσταση των παιδιών της Τασκένδης, των εμιγκρέδων του Δημοκρατικού Στρατού.

● Κατηγορηθήκατε ως υποκινητής της ανταρσίας στην Τασκένδη.

Ένα απλό μέλος του κόμματος ήμουν από το 1944, χωρίς κανένα αξίωμα. Στα 18 μου μπήκα στην αντίσταση, πού αλλού θα πήγαινα; Κι ούτε ήξερα τίποτα από μαρξισμό. Η δική μου γενιά δεν ανδρώθηκε με τις θεωρίες αλλά με τον αντιστασιακό αγώνα. Με κατηγόρησαν ως «δεξί χέρι του Ζαχαριάδη». Τι ατιμία! Και πόσο πικρό να σε στέλνουν στα γκουλάγκ ως προβοκάτορα και προδότη φίλοι γκαρδιακοί, Έλληνες συναγωνιστές, συνάδελφοι καλλιτέχνες.

Η κατηγορία για αντισοβιετική προβοκάτσια δεν ήταν απλώς εξορία, ήταν καταδίκη σε θάνατο. Τον Σεπτέμβρη του 1955, τις μέρες των γεγονότων στην Τασκένδη, εγώ βρισκόμουν στη Βαρσοβία και παραλάμβανα το Παγκόσμιο Βραβείο για τον «Μπελογιάννη» από τα χέρια του Νερούντα και του προέδρου της Πολωνικής Δημοκρατίας. Εκεί ήταν και ο γαμπρός του Χρουστσόφ…

● Σας διέγραψαν εξαιτίας της πίστης σας στον Νίκο Ζαχαριάδη;

Με διέγραψαν τρεις φορές: 1956, '57, '58. Μια μέρα μου τηλεφωνούν από την Κα Γκε Μπε «να περάσω γιατί με θέλουν». Η γυναίκα μου δούλευε στο υφαντουργείο. Τα μεγάλα μου παιδιά ήταν σχολείο, στο σπίτι βρισκόταν η εξάχρονη μικρή μου κόρη Στέλλα, με ταλέντο από τότε στο πιάνο -εξελίχτηκε σε μια θαυμάσια πιανίστα. Εκείνη την ημέρα, λοιπόν, ενώ εκείνη έπαιζε στο πιάνο Μότσαρτ, εγώ σκεφτόμουν τι με περιμένει.

Ηξερα πώς είναι να φεύγεις από το σπίτι γιατί «κάτι σε θέλουν» και να μην επιστρέφεις. Και μετά να βρίσκεσαι είτε νεκρός είτε εξαφανισμένος στη Σιβηρία. Κάθισα κι έγραψα ένα ποίημα μ’ όλα αυτά που ένιωθα και σκεφτόμουν ακούγοντας την κόρη μου να παίζει υπέροχα κομμάτια στο πιάνο.

Πήγα την επομένη στην Κα Γκε Μπε. Μου έδειξαν στην «Αυγή» το γράμμα των κρατουμένων γυναικών στις φυλακές Αβέρωφ, όπου υπέγραφαν την καθαίρεση του Ν. Ζαχαριάδη -ανάμεσά τους και η υπογραφή της Ρούλας Κουκούλου. Και μου λέει ο στρατηγός: «Εδώ τον αποκηρύσσει η γυναίκα του, εσύ γιατί επιμένεις να τον στηρίζεις τόσο πεισματικά; Πήγαινε με το κόμμα σου κι άσε τα συναισθηματικά».

Του είπα τότε: «Είμαι Κρητικο-Μανιάτης, δεν προδίδω δικούς μου». Αυτός, φυσικά, δεν κατάλαβε τα περί καταγωγής και επειδή νόμισε ότι αναφέρομαι σε κάποια θεωρία-παρέκκλιση της μαρξιστικής, καθώς ακούστηκε σαν «Κρητικομάνιακ», μου λέει με τρομερό ενδιαφέρον: «Για πες μου, τι είναι αυτό;»… Ο Ζαχαριάδης γελούσε όταν του διηγήθηκα το περιστατικό. «Είσαι ένας παλιομάγκας Πειραιώτης», μου είπε.

Σέβομαι τον τραγικό άνθρωπο

● Πώς είναι να εισπράττει κανείς την αναγνώριση τόσο νέος; Το 1955 σας τίμησαν για τον «Μπελογιάννη» με το Α' Βραβείο Ποίησης στο Φεστιβάλ Βαρσοβίας. Και μετά, είδατε 180 θέατρα να παίζουν το έργο σας, «Το νησί της Αφροδίτης».

Οταν ο Μπελογιάννης ήταν 36 χρόνων εγώ ήμουν 24 και τον έβλεπα σαν παππού. Και τώρα, στα 90 φεύγα, λέω πόσο μικροί ήμαστε όλοι τότε! Ο Νίκος ήταν ο πρώτος μου εκδότης. Πριν γίνει πολιτικός επίτροπος στην 9η Μεραρχία, ήταν υπεύθυνος του εκδοτικού οίκου. Εξαιρετικό παιδί, σεμνός άνθρωπος. «Καλός είσαι» μου έλεγε, «βρίζεις όμως. Δεν μπορείς να αποβάλεις αυτά τα πειραιώτικα;».

Το «Νησί της Αφροδίτης» ήταν καλλιτεχνική αλλά και πολιτική επιτυχία υπό την έννοια ότι μια υπερδύναμη, η ΕΣΣΔ φώναζε πως η Κύπρος ήταν ελληνική. Το έλεγε με το στόμα των πρωταγωνιστριών του έργου στη Μόσχα και στον κόσμο, της Παξινού στον κινηματογράφο, της Κυβέλης στο θέατρο. Το φώναζε με το στόμα του ρώσικου λαού. Μέχρι και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής επρόκειτο να έρθει γι’ αυτό στη Μόσχα - το ταξίδι δεν έγινε τελικά.

«Ηταν λάθος», μου είπε κάποτε ο Ευάγγελος Αβέρωφ, «αλλά δεν επέτρεπαν οι Αμερικανοί». Ήρθαν, όμως, ο Ελύτης και ο Εμπειρίκος καλεσμένοι της Ενωσης Σοβιετικών Συγγραφέων και μου έφεραν το συμβόλαιο για να παιχτεί το έργο, «Το νησί της Αφροδίτης», στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος.

Στα έργα μου δεν αντιμετώπισα ποτέ τους ήρωες μονοσήμαντα, από την ιδεολογία τους, αλλά ως τραγικά πρόσωπα, κι αυτό έχει τεράστια διαφορά. Τον τραγικό άνθρωπο τον σέβομαι όπου κι αν ανήκει. Ενώ είχα πάρει το Παγκόσμιο βραβείο για τον «Μπελογιάννη», κάνω το «Νησί της Αφροδίτης» για ποιον; Για την ΕΟΚΑ, για τον Γρίβα.

Ημουν 19 χρόνων στη μάχη της Αθήνας, κατέβαινα από το Περιστέρι στο Θησείο και πολεμούσαμε τους Χίτες. Αυτοί με φαντάζονταν θηριώδη μουστακαλή κι εγώ ήμουν ένα παιδί. Και ξαφνικά, μαθαίνω πως αυτοί οι άνθρωποι απαγχονίζονται. Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης συνομήλικός μου... Και τότε γράφω: «να πάρω μια ανηφοριά να βρω τη λευτεριά».

Περιουσία μου η αγάπη του ρωσικού λαού

● Αγαπάτε ακόμα τη Ρωσία σαν πατρίδα…

Την αγαπάω σαν μάνα. Δεν προδίδεις ποτέ τη φιλοξενία που δέχτηκες. Δεν μπορώ να πω κακό για τη Ρωσία ούτε κι όταν ο Πούτιν κάνει βλακείες. Ρώσοι ποιητές έρχονταν στην Ελλάδα κι εγώ τους ζητούσα να μου φέρουν χώμα. «Ενα τάξιμο για τον Πάρνη στη Μόσχα», είπε σε συνέντευξή του στο «Βήμα» το 1957 ο Μπόρις Πολεβόι όταν τον ρώτησαν γιατί μαζεύει χώμα από την Ακρόπολη. Τότε έγραφαν για μένα: «Ελληνας διάσημος, εκατομμυριούχος στην ΕΣΣΔ». Αστεία πράγματα. Βέβαια, όταν 190 θέατρα παίζουν έργο σου, τι να υποθέσουν;

Εγώ έφυγα κι άφησα πίσω όλα αυτά τα χρήματα. Όταν κατέρρευσε η ΕΣΣΔ ήρθαν δικηγόροι για να μου προτείνουν να τα διεκδικήσω από το ρωσικό Δημόσιο κι αυτοί φυσικά να πάρουν το ποσοστό τους... Τους έδιωξα. Να πιάσω από το λαιμό τον καθημαγμένο από την κατάρρευση ρώσικο λαό για να μου δώσει τα λεφτά μου; Μα αυτός μου τα έδωσε!

Τα «λεφτά μου» τα πήρα όταν εκατομμύρια Ρώσοι ένωσαν τη φωνή τους για το Κυπριακό μέσα από το έργο μου, όταν έτρεξαν να δουν την Ελληνίδα μάνα. Τα λεφτά μου δεν τα πήρα σαν τραπεζίτης, αλλά αγαπώντας εκείνο τον κόσμο. Τι άλλο να επιθυμήσω;

Ο Σολζενίτσιν πήγε στις ΗΠΑ κι έβριζε την πατρίδα του. Αλλά εκείνος ήταν Ρώσος. Εγώ ήμουν φιλοξενούμενος μιας χώρας που με σπούδασε, με έκανε ποιητή, με έζησε τόσα χρόνια. Ακούγοντάς τους να φωνάζουν «Η Κύπρος είναι ελληνική» αποκτούσα μια τεράστια περιουσία. Περιουσία που έχω ώς τα τώρα.

● Ωστόσο όταν επιστρέψατε στην Ελλάδα η κατάσταση δεν ήταν εύκολη για εσάς.

Το «Φως του Αυγερινού» παιζόταν με μεγάλη επιτυχία. Θα μπορούσα να διεκδικήσω θέσεις αν ήθελα. Αντί να τρέχω ζητώντας, προτίμησα να γράψω την «Οδύσσεια των Διδύμων», 936 σελίδων, όλο το έπος της Αριστεράς. Ο Πλάτωνας έλεγε ότι όποιος έχει ταλέντο, μια θεϊκή δωρεά, πρέπει να πληρώνεται λιγότερο από τον απλοϊκό, τον ατάλαντο. Γιατί ο πρώτος έχει αποζημιωθεί εισπράττοντας τεράστια αποδοχή.

Τίποτα δεν είναι τα λεφτά. Μου αρκούν η ποίηση, οι φίλοι, ο κήπος μου. Μέχρι και ο Στάλιν όταν ο γραμματέας του άνοιξε ένα χρηματοκιβώτιο γεμάτο λεφτά και τον ρώτησε: «Σύντροφε, τι θα τα κάνουμε;» θύμωσε. «Στείλε τα κάπου, μην τα ξαναδώ μπροστά μου»…

● Αυτό βέβαια ακούγεται σαν ανέκδοτο αν σκεφτούμε πως ο Στάλιν μόνο τα λεφτά δεν είχε ανάγκη μια και είχε τον μισό κόσμο…

Υπήρξαν και θαυμάσιοι κομμουνιστές, με στάση ζωής συνεπή σε ό,τι πίστευαν. Κι αυτό είναι η ουσία της ιδεολογίας. Δεν ρουφιάνεψαν, δεν κατέδωσαν, προτίμησαν να πάνε εξορία. Δυστυχώς, είναι άλλο να ζεις σαν κομμουνιστής κι άλλο να επιχειρείς να κάνεις με το ζόρι δισεκατομμύρια ανθρώπους κομμουνιστές. Ο άνθρωπος δεν έχει ωριμάσει για τέτοια τεράστια αλλαγή.

Κι αυτό το στάδιο της «δικτατορίας του προλεταριάτου» είναι ένα ζήτημα. Πόσες γενιές πρέπει να κρατάει δηλαδή; Γιατί αν διαρκεί πολύ, δημιουργεί μια άλλη τάξη, όπως έγινε στην ΕΣΣΔ, διαφθοράς και νομενκλατούρας. Ξέρεις τι ωραίο είναι να είσαι κομμουνιστής ως άτομο; Καλύτερη ζωή δεν νομίζω ότι μπορεί να ζήσει κανείς.

Μου αρέσει να καλλιεργώ το χωράφι μου, να βρίσκω τις χαρές μέσα στην καθημερινότητα, να ζω με τη συνταξούλα των 700 ευρώ.

Αναζητώντας τη σύλληψη

● Στο βιβλίο σας «Ο Διορθωτής», κάνετε κριτική στη σταλινική υστερία. Οι «Τάιμς» είχαν γράψει για την αγγλική του μετάφραση: πρέπει να γίνει υποχρεωτικό ανάγνωσμα για όλους τους επαναστάτες…

Η ιδέα ήταν πως ένας αθώος ανθρωπάκος, που κατηγορείται ως αντισταλινικός, για ν’ αποφύγει τον θάνατο ή το γκουλάγκ παλεύει να συλληφθεί για επινοημένο ποινικό αδίκημα: ένα μεθύσι, τσακωμό, μια μοιχεία... Κι όταν τον ψάξουν να βρίσκεται ήδη φυλακή… Τότε αρκούσε μια φήμη, ένα ψέμα, μια γελοιότητα, όπως το να καταδώσεις τον άλλον ως αντισταλινικό για να του πάρεις τη γυναίκα… Κι αυτό πήγαινε μέσα στα χρόνια σαν μαγκανοπήγαδο. Μπορεί κι εγώ, παρά την κριτική, να έβλεπα τον Στάλιν όπως εκατομμύρια Ρώσοι.

Αλλά ποιος μπορεί να διαγράψει την εποποιία που έγραψαν οι Σοβιετικοί με τον Στάλιν στον πόλεμο; Τι ήταν το Στάλινγκραντ; Ποιος θα του το αφαιρέσει αυτό; Ακόμα και ο ίδιος να σηκωθεί από τον τάφο και να πει «το αρνούμαι», θα είναι δικό του θέλει δεν θέλει.

● Το 1955 κι ενώ είστε 28 χρόνων μόνο, καταγραφήκατε στη Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια ως κλασικός ποιητής για το έργο σας για τον Μπελογιάννη. Το όνομά σας βρέθηκε μαζί με εκείνα των Ομήρου, Σέξπιρ, Γκέτε, Πούσκιν, Μαγιακόφσκι, Νερούντα. Σε ποια άλλη χώρα θα συνέβαινε αυτό;

Κοίτα, υπήρχε μια κομμουνιστική ηθική, ο διεθνισμός λειτουργούσε, δεν ήταν όλα ξοφλημένα. Κι αυτό το καταλάβαιναν και εκτός Ρωσίας. Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος έχει γράψει μία ενθουσιώδη εισαγωγή στα Απαντά μου. Ο Ευάγγελος Αβέρωφ μού έστελνε τα βιβλία του με αφιέρωση: «Στον στρατηγό της λογοτεχνίας μας, Αλέξη Πάρνη, από έναν απλό φαντάρο της γραφής».

Οι Ρώσοι ποιητές δεν γράφουν σε ελεύθερο στίχο, αλλά σε ρίμα. Αυτοί με έμαθαν πως προσπαθώντας να βρεις τη μουσική στις λέξεις ανακαλύπτεις ιδέες, σκέψεις βαθύτατες, κι όχι τύπου «χέρια, μαχαίρια».

● Η πρώτη σας επαφή με το θέατρο έγινε στο στρατόπεδο Μπούλκες.

Μόλις είχα βγει στην εμιγκράτσια. Κάθε εβδομάδα έγραφα κι από ένα έργο -της κακιάς ώρας, μεταξύ μας- για τους πολιτικούς πρόσφυγες. Ομως μετά, ζώντας την ατμόσφαιρα, την ώσμωση με τους διανοούμενους της εποχής -ακόμα κι ο αποτυχημένος ποιητής στη Ρωσία έχει πνεύμα-, κατάφερα να αποβάλω το επιπόλαιο του Ρωμιού, να εξελιχθώ. Και πρέπει να σου πω ότι στα μεθύσια με τους συναδέλφους έμαθα κι ένιωσα περισσότερα απ’ ό,τι στις σπουδές μου εκεί.

Οι Ρώσοι λογοτέχνες όταν έπιναν γίνονταν όλοι «Ντοστογιέφσκι». Σοβαροί, ταπεινοί, στοχαστικοί, βαθύτατοι, χωρίς καμιά τάση προβολής. Αν σκεφτείς μόνο πως 18 από τους καλύτερους Ρώσους ποιητές έχουν αυτοκτονήσει… Κάθε βράδυ έπινα μαζί τους και «σπούδαζα». Συζητούσαν για τον άνθρωπο, διάβαζαν, απάγγελλαν, μετέφραζαν Παπαδιαμάντη, Σολωμό, κι εγώ τότε ένιωθα ντροπή γιατί αγνοούσα πολλά.

Ο Πάστερνακ ήταν γείτονας, φίλος καλός. Γνώριζε τον Όμηρο απέξω, μιλούσε αρχαία ελληνικά, τα είχε διδαχτεί στο σχολείο. Ναι, στο σοβιετικό καθεστώς έτσι ζούσες, έτσι επικοινωνούσες, έτσι έγραφες ποίηση. Οι Ρώσοι συγγραφείς, επειδή είχα καταγραφεί ως «αντικαθεστωτικός», έκαναν τα πάντα για να τυπωθούν βιβλία μου, με δημοσίευαν παρά τις νόρμες του κόμματος.

Πηγή