Από τη μαθητική εφημερίδα "Μαθουτοπία" του  ΠΑΛΛΑΤΙΔΕΙΟ ΓΕΛ ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟΥ

Ο SARS- CoV2 είναι πια παντού στη χώρα. Άλλωστε το φθινόπωρο είναι η εποχή των ιώσεων πάσης φύσεως. Ανοίγουν τα σχολεία, τα παιδιά έρχονται σε συστηματική επαφή και οι ιώσεις κάνουν πάρτι. Ειδικά αν σφίξουν και λίγο τα κρύα.

Φέτος που ζούμε την συγκυρία του SARS-CoV2και της πανδημίας του, με το όνομα COVID-19, η εποχή των ιώσεων αποκτά ξεχωριστή μορφή και ιδιαίτερο νόημα. Τα μέσα εξημέρωσης, τηλεοράσεις και ραδιόφωνα, ο έντυπος τύπος και βέβαια οι «τελάληδες» του Internet, οι πιο ελεγχόμενοι φορείς ειδήσεων και ψευδών, δημιουργούν το δικό τους κλίμα. Φτιάχνουν το δικό τους περιβάλλον ειδήσεων και έτσι τη δική τους ψευδή πραγματικότητα. Μπορούν με μία απλή αναφορά σε κρούσμα της γειτονιάς, να προκαλέσουν άγχος και αναταραχή, τόσο στην ίδια την γειτονιά που  έχει το κρούσμα, όσο και στις πέριξ περιοχές. Από την άλλη, αν δεν γίνει καμία αναφορά, όλα «βαίνουν καλώς», ειδικά όταν έχουν γίνει και «επενδύσεις» στην κατασκευή της καλής «υγειονομικής εικόνας», από πλευράς αρχών. Δεν μπορεί να εμφανίζεται έτσι ένα κρούσμα και να διαλύει την καλή εικόνα, που στο κάτω κάτω κόστισε και κάποια χρήματα για να φτιαχτεί και να διαφημιστεί.

Βάζοντας την μικρό μας τόπο «στον φακό», βλέπουμε πως ενώ είναι γνωστές εμφανίσεις της ίωσης, της πανδημίας αν προτιμάτε του COVID-19, μία σιωπή τα καλύπτει όλα. Τα λαλίστατα «τοπικά μέσα» ενώ ανακαλύπτουν κρούσματα και κλειστά σχολεία στο Κερατσίνι, στη Γλυφάδα, στο Ίλιον, στη Αθήνα, στο Μενίδι και αλλού, η ακριβή μυωπία τους δεν επιτρέπει να δουν τα κοντινά. Αυτά που εμφανίστηκαν δίπλα και πίσω από το πλέξιγκλας και  τις  «επενδύσεις», για την προστασία από την πανδημία.

Γονείς και παιδιά, σε παιδικούς σταθμούς και σχολεία εμφανίζονται ως κρούσματα. Τμήματα κλείνουν. Ενδεχομένως σύντομα να κλείσουν και σχολεία.

Στον τόπο όμως επικρατεί ησυχία. Αυτό είναι καλό για να μην προκληθεί πανικός, αλλά ο λόγος δεν μοιάζει να είναι αυτός. Ο λόγος μάλλον δείχνει να είναι η προστασία της «αποτελεσματικότητας του πλέξιγκλας». Δεν είναι μικρό πράγμα να φωνάζεις κανάλια, για να δείξεις πως έκανες αυτό που άλλωστε έκαναν τόσοι άλλοι (χωρίς να το διαφημίσουν) και σε μία εβδομάδα να πρέπει να παραδεχτείς, πως έχεις κρούσματα της πανδημίας, από την οποία προφύλαξες (έναντι σοβαρού αντιτίμου) τους δημότες

Η ενημέρωση δεν πρέπει να υπακούει στα κελεύσματα των εξουσιών (λέμε τώρα εμείς). Η ενημέρωση πρέπει να είναι ανεξάρτητη (λέμε και γελάμε). Αλλιώς ο κίνδυνος μεγαλώνει, για τους παραπληροφορημένους πολίτες, που νόμιζαν πως ένα πλέξιγκλας, μία μάσκα και ένα αντισηπτικό θα τους προστατεύσουν.

Πάντως η τύχη έχει μία παράξενη αίσθηση του χιούμορ. Εκεί που προσπαθείς να το παίξεις ο Ντ’ Αρτανιάν στη μάχη κατά του κορωνοϊού, ανακαλύπτεις πως η αόρατη σύνθεση RNA  πέρασε το πλέξιγκλας της διαφημιστικής σου εκστρατείας και έσκασε μύτη (για παράδειγμα) μέσα στο δημοτικό συμβούλιο. Αν διαλέξει δε και την πλευρά της δικής πλειοψηφίας, το πράγμα γίνεται ακόμα πιο ευτράπελο.

Κάπως έτσι γεννιούνται τα ανέκδοτα, αν τελικά και αυτή η επιβεβλημέρνη τακτική της σιωπής, δεν οδηγήσει σε πιο επικίνδυνες καταστάσεις, αφού όλα δείχνουν πως ο δρόμος πάει προς τα εκεί

Μία σχολική αίθουσα με 25 παιδιά, δημοτικού ή γυμνασίου, «αποτελεί υγειονομική βόμβα» κατά τους γνώστες ή τους παντογνώστες επιδημιολόγους. Η ίδια σχολική αίθουσα, με τα ίδια παιδιά, δεν αποτελεί «υγειονομική βόμβα», αν τα παιδιά φοράνε μάσκες. Ιατρικές ή μη, δεν έχει καμία σημασία, κατά τους ίδιους επαΐοντες. Άσχετα με το γεγονός πως από τον Μάρτιο μέχρι σήμερα,  όλες οι απόψεις των επαϊόντων ακολουθούν πράξεις και εφαρμογή πολιτικών, τις οποίες τελικά προσπαθούν να καλύψουν με ένα πέπλο επιστημοσύνης. Η λογική, παντρεμένη με τον φόβο και το ένστικτο αυτοσυντήρησης, μας οδηγούν στην εφαρμογή των σχετικών μέτρων, όσο απίθανα και αν μοιάζουν ή ακούγονται.

Το κλείσιμο μικρών εστιατορίων και ταβερνών στις 12 τη νύχτα, η ποικιλία περιορισμών ανά δραστηριότητα και τόπο, με απίθανες δικαιολογίες, είναι ενδεικτικά. Την ίδια ώρα, στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, μασκοφόροι και προσωπιδοφόροι στριμώχνονται για να πάνε ή να γυρίσουν από τη δουλειά τους, σε μία απόλυτα ταξική μεταχείριση των «μη προνομιούχων» από την χάσκουσα και παλινωδούσα εξουσία.

Εκεί που το πράγμα παίρνει μεγαλύτερες και πιο επικίνδυνες διαστάσεις είναι στην σύγκληση συμβουλίων πάσης φύσεως. Διοικητικών, δημοτικών, περιφερειακών, ακόμα και στο κοινοβούλιο το ίδιο.

Η επίκληση της πανδημίας γέννησε απαράδεκτα νομοθετήματα, τα οποία κατέστησαν την ελληνική δημοκρατία ακόμα πιο ανάπηρη απ’ ότι είναι. Η πράξη νομοθετικού περιεχομένου του υπουργού Θεοδωρικάκου, που τα στερνά του γελοιοποίησαν τα πρώτα του, είναι το πρώτο μελανό σημείο. Με την επίκληση της «έκτακτης ανάγκης, η διοίκηση ασκείται με τους πολίτες στο απόλυτο σκοτάδι και με τους κατά τόπους αρχηγίσκους να σαρώνουν και να αποφασίζουν όπως θέλουν και για ότι θέλουν. Σκοτεινές διαδικασίες, βαρβαριστί προσδιοριζόμενες ως συμβούλια «δια περιφοράς», εφαρμόζονται ετσιθελικά. Βεβαιώνονται ελεγχόμενες απαρτίες. Ψήφοι στο παρασκήνιο έχουν θέση ψήφου ενώπιον του λαού.

Στη βουλή, όπου η ξεφτίλα έχει ένα όριο -έστω και προσχηματικά πολλές φορές- υιοθετήθηκε η «θωράκιση» των διαβουλευόμενων είτε με την τήρηση αποστάσεων ασφαλείας, που κι αυτές διαρκώς επαναπροσδιορίζονται, ή με τη χρήση μάσκας, ασπίδας, plexiglass διαχωριστικού.

Στις 26/8/2020, ο δήμαρχος Ραφήνας, διακατεχόμενος από «ιερή αγανάκτηση», ανάρτησε στο facebook την παρακάτω φωτογραφία, συνοδευμένη με σχετικό σχόλιο, στο οποίο έκανε λόγο για «προσωπική επιλογή» μέτρων που έλαβε,  αλλά «με ευθύνη της διοίκησης» !!!!

Αρχικά να σημειώσουμε εδώ,  πως μας εκπλήσσει η «μεταφυσική» αντίστιξη, όπου ένας δήμαρχος επιλέγει προσωπικά τα μέτρα που θα λάβει, δίχως όμως να φέρει την ευθύνη, ούτε για αυτά τα ίδια ούτε για την υλοποίηση τους. Την ευθύνη φέρει (κατά τον ανεύθυνο κατά δήλωση του) δήμαρχο, η απρόσωπη «διοίκηση». Έτσι, υπεύθυνη και αρμόδια, είναι κάποια απρόσωπη και απροσδιόριστη δύναμη, με το ασαφές όνομα «διοίκηση». Ο (ανεύθυνος κατά δήλωση του) δήμαρχος, ούτε είναι μέρος της διοίκησης, ούτε και φέρει ευθύνη για όσα αυτή πράττει (!!!). Ούτε βέβαια και για τις προσωπικές του επιλογές.

Πλατεία Πικερμίου. Διαθέσιμη πια μόνο σε Street View από την Google

Η βαρβαρότητα, η ανυπαρξία ήθους και δημοκρατικών ευαισθησιών, είναι τα βασικότερα χαρακτηριστικά μίας δημοτικής αρχής και του επικεφαλής της, ο οποίος έχει βαλθεί να επιβάλλει την ασχήμια ως μέτρο της τοπικής αισθητικής, και  τον αυταρχισμό ως μέσο διοίκησης. Επίσης το ψέμα ως μέσο επικοινωνίας και τη διασπορά «ψιθύρων» από έμμισθα όργανα του, για τη δημιουργία κλίματος.

Ζόφος, που τον ζούμε καθημερινά, σε διάφορες όψεις της τοπικής καθημερινότητας μας. Όπως χθες, στην πλατεία στο Πικέρμι, όταν -έτσι ξαφνικά- έφτασαν συνεργεία του δήμου για να ξεριζώσουν τη Magnolia grandiflora που είχε φυτευτεί πριν δεκαετίες στο «πρόσωπο» της πλατείας προς τη Λ. Μαραθώνος. Για να εγκαταστήσουν κάδο της εταιρείας Ανταποδοτική Ανακύκλωση ΑΕ. Σε ένα μέρος στο οποίο, όταν υπήρχαν μπλε κάδοι ανακύκλωσης (ΕΕΕΑ) , είχε καταντήσει αληθινή χωματερή και «καθάρισε» όταν οι κάδοι μεταφέρθηκαν αλλού.

Δημοτικοί σύμβουλοι -της μάλλον περιποιητικής  και άνευρης-  αντιπολίτευσης που ήταν παρόντες στην βαρβαρότητα, διαμαρτυρήθηκαν υπερασπιζόμενοι τη λογική και την νομιμότητα. Χαρακτηριστική είναι η διαμαρτυρία της Αγγ. Ξηντάρα, η οποία εστίαζε -πέρα από το θέμα αισθητικής της πλατείας- στο γεγονός πως,  «ενώ η επιτροπή ποιότητας ζωής συνεδριάζει για αυτό το θέμα την Τρίτη 1η Σεπτεμβρίου 2020, ο δήμαρχος από ότι φαίνεται διατάζει (την υλοποίηση της παρέμβασης) χωρίς απόφαση»

[φωτο απο https://dasamarisos.blogspot.com/2015/06/blog-post_36.html]

Τα κλαδιά της κράτησαν κάποτε ένα πανό.

Eνα απ' τα δικά μας πανό

που λένε για τη γη... που δεν είναι εμπόρευμα.

Κάποιοι δεν της το συγχώρησαν ποτέ.

Μία μανόλια (Magnolia grandiflora) μεγάλωνε στο Πικέρμι. Σημείο χαρακτηριστικό, κάτι σαν τοπόσημο, σαν landmark θα λέγαμε υιοθετώντας μία πιο τουριστική γλώσσα. Μαζί με το φοινικοειδές, την πανύψηλη Washingtonia robusta που μεγαλώνει πολλά-πολλά χρόνια, δίπλα στον φούρνο «Πρίφτη», ίσως και με τα δύο τεράστια πλατάνια της πλατείας, να αποτελούσαν δέντρα – ταυτότητες του τόπου.

Σήμερα, 29/8/2020, η Μανόλια η μεγανθής δεν υπάρχει πια. Η μεγανθής έπεσε θύμα των μικρόθυμων και μικροπρεπών. Αυτών που σχεδιάζουν βλέποντας τι τους βολεύει, ή τι τους μειώνει τις δαπάνες ή ακόμα και έτσι, χωρίς άλλη σκέψη, αλλά επιπόλαια και βιαστικά «για να ξεμπερδεύουν».

 Το Λύκειο της Ραφήνας προβάλλει ως ένας εξαιρετικά φιλόξενος, για τον SARS-CoV2 και την πανδημία που προκάλεσε και πήρε το όνομα COVID 19.

Σε αντίστιξη με τα μέτρα ου λαμβάνονται σε άλλες χώρες, που πήραν το μάθημα τους πέρυσι, όπου τα σχολεία ετοιμάζονται να ανοίξουν με εφαρμογή σειράς ειδικών μέτρων αποφυγής της εξαπλωσης, εδώ έχουμε έναν τοπικό και ιδιαίτερα γραφικό «χαβά».

Στη Ραφήνα ανατέλλει ο «θαυμαστός καινούργιος κόσμος» του Aldus Huxley

Η παρωδία συνεχίζεται, όσο βολεύει τον αυταρχισμό της διοίκησης του δήμου Ραφήνας (κάποιοι επιμένουν να λένε «και Πικερμίου»)

Σκοτάδι έχει πλακώσει σε συνεδριάσεις, συμβούλια, διαβούλια. Οι πολίτες, από την παρασκιά των γεγονότων παρακολουθούν (τρόπος του λέγειν πια) αμέτοχοι στα γεγονότα, εικονικές πλειοψηφίες να διατείνονται πως αποφασίζουν για τη ζωή και την καθημερινότητα. Σε ακόμα πιο αθέατες και πιo αμφισβητούμενες διαδικασίες.

Τα παραδείγματα άφθονα. Τελευταίο κρούσμα η πρόσκληση για ην σύγκληση της επιτροπής ποιότητας ζωής «δια περιφοράς», δηλαδή εν κρυπτώ και δίχως να υπάρχει καμία δυνατότητα διαβούλευσης, εξακρίβωσης της συμμετοχής, ακόμα και παρέμβασης από τους δημότες, για την ποιότητα της ζωής των οποίων, υποτίθεται πως φροντίζει η επιτροπή. (ο βαρβαρισμός «δια περιφοράς συνεδρίαση» οσονούπω θα παγιωθεί στο λεξικό της κοινής νεοελληνικής)

Ένας δήμαρχος  συμπεριφερόμενος ως δικτατορίσκος, αντιδήμαρχοι και σύμβουλοι της πλειοψηφίας καμωμένοι από το ίδιο φύραμα, δεν αντιδρούν. Αντιπολίτευση που δεν αντιδρά επίσης, μοιάζοντας με …συμπολίτευση. Διοικούντες εραστές του αυταρχισμού, βρήκαν στην σχεδόν αδιάφορη (ή στη συνεργαζόμενη αντιπολίτευση) και στην αναγκαστική -λόγω πανδημίας- νομοθεσία, τη χρυσή ευκαιρία.

Στη νομοθεσία  του υπουργού Θεοδωρικάκου και του πρωθυπουργού Μητσοτάκη, βρήκαν τη λύση στο πρόβλημα τους. Τη δυνατότητα νομότυπης φίμωσης κάθε αντίθετης φωνής. Τη φίμωση κάθε πολίτη που ζητά δημοκρατικές διαδικασίες και διαφάνεια στον δήμο.

Η πράξη νομοθετικού περιεχομένου και οι κυρωτικοί της νόμοι δίνουν την ευκολία της συνεδρίασης εν κρυπτώ και της λήψης αποφάσεων στα βολικά, για την αυθαιρεσία, σκοτάδια. Σε ένα περιβάλλον το οποίο είναι νομικίστικα προστατευμένο, αλλά  πολιτικά αθεμελίωτο, αστήρικτο.

Δεν ελπίζουμε τίποτα. Δεν περιμένουμε καμία δημοκρατική αναλαμπή από ένα δήμο που αποδεδειγμένα πια, κακοδιοικείται. Σίγουρα το μέλλον θα αποκαλύψει πολλά άσχημα. Τίποτα δεν μπορεί να μείνει εσαεί θαμμένο και μακριά από το φως της αλήθειας. Το κρίσιμο στην όλη κατάσταση είναι το να μπορούν αυτά που θα βγουν στον ήλιο κάποτε, να διορθωθούν. Να είναι δηλαδή, τουλάχιστον μερικώς, αναστρέψιμα.

Η διαβούλευση επί των θεμάτων που απασχολούν έναν δήμο σήμερα (ή τον Δήμο στην αρχαιότητα) είναι ο θεμέλιος λίθος της δημοκρατίας.

13 μέλη της δημοτικής επιτροπής διαβούλευσης, ενόψει της εικονικής σύγκλησης της 25ης Ιουλίου, διατύπωσαν δύο πολύ συγκεκριμένα αιτήματα.

Πανελλαδικές 2020… Τα κυλικεία των σχολείων είναι κλειστά λόγω … κορονοϊού. Φαίνεται πως στο περιβάλλον του κυλικείου, ο ιός έχει υψηλή μεταδοτικότητα, σε αντίθεση με τις στενές και πολλές φορές ελλιπώς αεριζόμενες σχολικές αίθουσες.

Όπως και να έχει, όμως, οι μαθητές που έδιναν εξετάσεις έπρεπε να είναι εκεί και, δυστυχώς, όσοι από αυτούς δεν προνόησαν να φέρουν μαζί τους νερό, δοκιμάστηκαν για τα καλά. Εκτός από την πρώτη ημέρα, τη μέρα των εντυπώσεων, της βιτρίνας και των δηλώσεων. Εκείνη τη μέρα, ο Δήμος Ραφήνας-Πικερμίου έφερε στο σχολείο μπουκαλάκια με νερό για να δοθούν στους μαθητές. Ως συνήθως, δεν επρόκειτο για δικά του έξοδα. Ειπώθηκε ότι χορηγός ήταν γνωστό μαγαζί της πλατείας της Ραφήνας. Δόθηκε επίσης η υπόσχεση από τους ανθρώπους του Δήμου, πως κάθε μέρα θα ερχόταν ένα φορτίο με νερά στο σχολείο

Παρά την αρχική υπόσχεση όμως, νερά δεν ξαναήρθαν. Κανείς δεν ξέρει το γιατί. Το μετάνιωσε ο χορηγός; Υπήρξε κακή συνεννόηση μεταξύ του Δήμου και του χορηγού; Είπε ψέματα ο εκπρόσωπος του Δήμου; Το θέμα είναι πως τα νερά δεν ήρθαν. Ο δήμαρχος του τζάμπα φαίνεται πως δεν μπόρεσε να εξασφαλίσει χορηγό για τα νερά. Ας γινόταν  τουλάχιστον να πίνονταν τα αντισηπτικά που ξεφόρτωσε στο δημαρχείο ο φίλος ιχθυολόγος-σαργολόγος

Κάποιοι μπορεί να πουν πως το θέμα δεν είναι σημαντικό. Θα πουν, επίσης, πως ο δήμαρχος δεν είχε καμία υποχρέωση να φέρει νερά στα σχολεία και δε θα έχουν άδικο  σύμφωνα με  το γράμμα του νόμου. Από ένα δήμαρχο, όμως, που όποτε γίνεται  κατάληψη στα σχολεία τρέχει με μια ψαλίδα να κόψει τις αλυσίδες φωνάζοντας «το σχολείο είναι δικό μου», θα περίμενε κανείς κάτι  περισσότερο από αδιαφορία, ειδικά αυτή την περίοδο κατά την οποία τα παιδιά καλούνται να δώσουν εξετάσεις κάτω από πρωτόγνωρες συνθήκες.

Γιατί, βρε Λουδοβίκε των κατωγείων, εκτός από το να λες αλήτες τους μαθητές όταν  κάνουν κατάληψη και γράφουν συνθήματα στους τοίχους των σχολείων, μπορείς να κάνεις και κάτι καλό γι αυτούς. Μπορείς;