Ο κατάλογος υποψηφίων της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α  στην ανατολική Αττική

Από τη φίλη της Attica Voice και συνεπή αγvωνίστρια με διαρκείς αγώνες για το περιβάλλον, τον τόπο, την κοινωνία, την προστασία των ζώων, σε αγώνες για το δίκαιο και την διεκδίκηση της ζωής και της αξοιπρέπειας, Εμμανουέλα Τερζοπούλου, μάθαμε μέσω σχετικής ανάρτησης της, για την υποψηφιότητα της στην ανατολική Αττική, με την Αντικαπιταλιστική Αριστερή Συνεργασία για την Ανατροπή (ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.

Ακολουθεί η σχετική αναδημοσίευση

Ήρθε ο καιρός των εκλογών. Σε 4 εβδομάδες θα συμμετάσχουμε στη γιορτή της δημοκρατίας, που αν και έχει ελάχιστη σχέση με την ελληνική δημοκρατία, εκτυλίσσεται σε κοινό σκηνικό και με όρους που τουλάχιστον στο τελετουργικό, είναι πανομοιότυποι με εκείνους που αφορούν τη δημοκρατία ως πρότυπο πολίτευμα.

Όσες και όσοι είχαμε την αμφιβόλου αγαθότητας τύχη να γεννηθούμε και να μεγαλώσουμε στη χώρα αυτή, μέσα στο «Ελληνορθόδοξο» πολιτισμικό παράδοξο και τη γενική επικράτηση στερεοτύπων -τα οποία αντικατέστησαν τα όποια πρότυπα θα μπορούσε να γεννήσει η σκέψη που άνθισε κάποτε εδώ-  γνωρίζουμε πως το εκλογικό σώμα είναι μία πολύ παράξενη οντότητα. Μία παράξενη οντότητα και όχι μία παράξενη έννοια, γιατί  η λέξη έννοια παραπέμπει σε ένα ολοκλήρωμα, τουλάχιστον θεωρητικό. Η οντότητα που καλείται εκλογικό σώμα είναι μία μόνιμα ατελής ύπαρξη, διόλου θεωρητική, πάντα υποτελής στις βιολογικές ανάγκες των επιμέρους υπάρξεων που την αποτελούν και πάντα χαλιναγωγούμενη από πλήθος καλοπροαίρετων ή κακοπροαίρετων ανθρώπων και ομάδων. Το εκλογικό σώμα δεν διαθέτει κανένα θεωρητικό θεμέλιο, καμία θεωρητική βάση από την οποία μπορούν να εκκινήσουν διαδικασίες επωφελείς για την κοινωνία, όπως μαζικές διεκδικήσεις, δράσεις υπεράσπισης της κοινωνίας και της ζωής, ακόμα και οι αναγκαίες από καιρού εις καιρό, λαϊκές επαναστάσεις.

D. Velasquez - Σχεδίασμα για Πορτρέτο

Αφού ο μεγάλος, οξυδερκής και καυστικός Κεφαλλήνιος  ασχολήθηκε μαζί μας, ακόμα και πριν από τόσα χρόνια, μας προτρέπει σήμερα να έχουμε γνώμη και θέση

(σε αντίθεση με σύγχρονους ταγούς),, αξίζει να διαβάσουμε και τον χαρακτήρα του εκλογέως, από το Ίδε ο Άνθρωπος, το μνημειώδες αυτό έργο του.

Ο Italo Calvino ρωτούσε ρητορικά "Γιατί πρέπει να διαβάζουμε τους κλασικούς;", δίνοντας και την απάντηση στο σχετικό βιβλίο του, που ξεχύθηκε από την φαντασία του πάνω στην πέτρα του ρητορικού του ερωτήματις. Ο Λασκαράτος είναι ένας από ους θεμελιώδεις λόγους  που πρέπει να διαβάζουμε τους κλασικούς. Το γιατί δίνεται κμέσα στα κείμενα του ίδιου και των άλλων κλασικών, πολλά χρόνια πριν ιατυπώσει το ρητορικό του ερώτημα, ο Calvino. 

Εκλογές (ξανα-) ρχονται. Τις ανάγκες τις ξέρετε και τις ξέρουμε όλοι. Μπορεί να μην τις ιεραρχούμε με τον ίδιο τρόπο όλοι αλλά τις γνωρίζουμε. Πριν πάμε στις κάλπες ας ζητήσουμε τη βοήθεια των κλασικών. Σίγουρα ξέρουν και θα μας βοηθήσουν. Γι' αυτό άλλωστε ονομάζονται κλασικοί

Ανδρέας Λασκαράτος - Ίδε ο Άνθρωπος

Χαρακτήρας 77ος - Ο εκλογεύς 

  Ο ψηφοφόρος τούτος εκλογεύς, εχτός σπανίων εξαιρέσεων, είναι ον ολοκλήρως ανίδεον των ηθικο-πολιτικο-κοινωνικών συμφερόντων της ανθρωπότητος, του έθνους του, ή του τόπου του. Αλλά και αν τον έκανες ναν τα καταλάβη, έμενε παντελώς αδιάφορος δι΄ αυτά. Αντί τούτων, εχτιμά και γυρεύει το ιδιαίτερον ατομικόν του συμφέρον. 

Εις την ψήφον οπού του έδωσεν ο μεγαλόδωρος νομοθέτης, αυτός έχει ένα πίστωμα. Πίστωμα χωρίς προσδιορισμένον ποσόν· αλλ΄ οπού, στην περίσταση, δια συμβιβασμού, ορίζεται το ποσόν και πληρώνεται, πέντε φράνκα, δέκα φράνκα, περισσότερο ή λιγώτερο. 

            — Πώς θα πάη κ΄ εκείνος αύριο στας Αθήνας να λάβη τόσα;... 

Πληρώνεται ακόμη το πίστωμά του και με υπόσχεση θέσεωςּ υπάλληλος εις τα δικαστήρια, δασοφύλακας, τελώνης, αρχαιοφύλακας... κλπ. 

 Πληρώνεται και με υπόσχεση μεσιτείας δια την υπόθεσή του... Είναι τόσος καιρός οπού γυρεύει ναν του παραχωρηθή το δείνα, ή το δείνα άλλοּ και ο υποστηριζόμενός του θα μιλήση με το φίλο του τον υπουργόν, και θαν του κατορθώση ό,τι θέλειּ κλ. κλ. κλ. 

Τέτοια είναι τα δάχτυλα που ρίχνουνε ψήφους μέσα στες κάλπες! Ανοίγουντ΄ έπειτα η κάλπες τούτες, κηρύττονται οι μείναντες βουλευταί, και σημαίνουνε η καμπάνες χαρά μεγάλη!... 

Έτσι ο ψηφοφόρος τούτος εκλογεύς δεν είναι πολίτης γνωμοδοτών δια της ψήφου του εις τα συμφέροντα της κοινωνίαςּ αλλ΄ απλώς μόνον είναι κάτοχος πιστώματος ποσού, και είδους αορίστου συναλλαττομένου κατ΄ αρέσκειαν, με χρήματα, ή με υπόσχεσες. 

Αλλά εμείς οι ανατολίτες αντιγράφουμε τους πολιτικούς θεσμούς από τους Κώδικας των Ευρωπαίων, καθώς αντιγράφουμε και τες μόδες από τα φιγουρίνια τους.- 

Diego Velasquez - Ο γελαστός ηλίθιος

Από το Ίδε ο Άνθρωπος του Ανδρέα Λασκαράτου,

Ουδετερότητα η ευπώλητη

Ο Σόλωνας κατάγγειλε στον καιρό του πως όταν μένει κανείς αμέτοχος και «ουδέτερος» σε θέματα ζωής και θανάτου θα πρέπει να θεωρείται άτιμος.

Ειδικά όταν τα κρίσιμα θέματα αφορούν στον θάνατο ή η ζωή μίας κοινωνίας, μίας «Πόλης», η ατιμία πολλαπλασιάζεται.

Γιγαντώνεται δε περαιτέρω, όταν ο ατιμασμένος «ουδέτερος» επικαλείται μία κατά συνθήκη αντίληψη περί δημοκρατίας. Μία αντίληψη περί  δημοκρατίας που ουδεμία σχέση διατηρεί με πολιτική δράση ή ιδεολογία. Μίας δημοκρατίας αγοραίας και τελικά εξωνημένης. Μίας «δημοκρατίας» επινοημένης και χρήσιμης μόνο σε στυγνούς εξουσιαστές και χρηματόδουλους «επιχειρηματίες» που αποτελούσαν πάντα το καλύτερο δεκανίκι των διαφόρων φυρερίσκων.

Οι επικλήσεις περί δήθεν πολιτικού πολιτισμού αποτελούν απλά δηλωτικά της έλλειψης του, αφού πολιτικός πολιτισμό διαθέτει μόνον εκείνος που παίρνει θέση στα μεγάλα ζητήματα του τόπου και του Δήμου. Η μη θέση σημαίνει έλλειψη γνώμης για τα κοινά. Είναι ιδιότητα του ιδιώτη και όχι του πολίτη. Δηλώνει δηλαδή ό,τι οι αρχαίοι Έλληνες περιλάμβαναν στην έννοια «ιδιώτης» την οποία απεχθάνονταν και την απέδιδαν στους αδιάφορους, τους οποίους θεωρούσαν αποσυνάγωγους των κοινών.

Ο ιδιώτης κουβαλά την αδιαφορία ως πολιτικό πολιτισμό

Ο ιδιώτης κουβαλά την αδιαφορία ως χρήσιμο εργαλείο για τον προσπορισμό οφέλους,. αφού η μη θεση τον καθιστά πρόθυμο συνεργάτη της κάθε εξουσίας

Τον μεταβάλει από άνθρωπο και Πολίτη  (αν ποτέ ήταν) σε εξουσιαστικό εργαλείο.

Ας είναι όμως. Τα εργαλεία αυτά δεν ήταν ποτέ τελικά τίποτα άλλο. Και αν κρύβονταν δεν ήταν γιατί το επεδίωκαν. Απλά οι υπόλοιποι είτε αδιαφορούσαν είτε δεν ήθελαν να το δουν.

Τέλος, είναι γεγονός πως αυτά τα εργαλεία με ανθρώπινη μορφή, έχουν στόχο μόνο το οικονομικό όφελος αφού αν πραγματικά τους ενδιέφερε η πολιτική, δεν θα μπορούσαν να αγνοήσουν τον συγγραφέα του «Ηγεμόνα», τον Νικολό Μακιαβέλι που δίδασκε από το 1500 μΧ πως

Ο ηγέτης αποκτά κύρος με το να είναι είτε αληθινός φίλος είτε πραγματικός εχθρός. Δηλαδή παίρνει θέση, καθαρά, υπέρ της μιας ή της άλλης πλευράς. Αυτή η τακτική έχει πολύ περισσότερα πλεονεκτήματα από την απλή ουδετερότητα.

Ο τύπος του «έτσι και αλλιώς» απλά περιμένει την είσπραξη και να χαιρετήσει

Στο δεύτερο τμήμα της σύνοψης του εκλογικού τοπίου και των πρωταγωνιστών του, στον δήμο της καρδιάς μας*  ασχολούμαστε με τους παλαιούς. Αυτούς που χαρακτηρίζονται ως «πρώην» εδώ και αρκετό καιρό, όχι όπως ο πρώην της προηγούμενης ανάρτησης που είναι  όμως απλά στην εξώπορτα του δημοτικού μεγάρου, αλλά κυρίως στην εξώπορτα των συνειδήσεων και των προτιμήσεων των πολιτών.

Τέλος πάντων, η σύνοψη του εκλογικού τοπίου της Ραφήνας δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση παρουσίαση υποψηφίων ή συνδυασμών, κάτι που αποτελεί αντικείμενο του εξειδικευμένου συνεργάτη της Attica Voice, ο οποίος εντάχθηκε πρόσφατα στο επιτελείο των συντακτών της.

Ας παραλάβουμε λοιπόν το νήμα από τους απερχόμενους της προηγούμενης σχετικής ανάρτησης και ας πάμε στους παλαιού. Τους «Τέως» με αυτό το τέως να μετρά τουλάχιστον 2 χρόνια.

Το χιούμορ είναι ο μόνος τρόπος ψυχικής και διανοητικής ισορροπίας σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, για την ακρίβεια ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. Γελάτε ρε! Τι σας ζητάνε;

Γελάστε με το χάλι μας, γελάστε με

τη θάλασσα τη γαλανή που παίρνει όλους τους πόνους

λόγω ΧΥΤΥ Γραμματικού, θα μας αφήσει χρόνους

Μετά από την κυριολεκτική κορύφωση της φλόγας της επιτυχίας τους, το άστρο τους δύει αφήνοντας άσχημη γεύση, όσον αφορά το έργο τους και ακόμα ασχημότερες μνήμες όσον αφορά το συνολικό πέρασμα τους από τη διοίκηση του έρμου Αττικού τόπου.

Περιφέρεια

Από τη μία η «περιφερειάρχισσα της καρδιάς μας» που θεωρεί ακόμα έργο τις καταστροφές και τα έργα δίχως ουσιαστικό σκοπό παρά μόνο την κυκλοφορία του εργολαβικού χρήματος, μεταξύ των επίλεκτων της. Η προνομιακή σχέση της με την ΕΥΔΑΠ και φυσικά η διαχειριστική της θέση στον ΕΔΣΝΑ εξασφάλισαν τη μεγέθυνση κάθε καταστροφικής επίδρασης της ομάδας της, τόσο στο περιβάλλον όσο και την κοινωνία.

Αποχωρεί αφήνοντας τη χείριστη των εντυπώσεων, είτε με την απραξία της είτε με τα έργα που θεωρεί πως έκανε και τα προβάλλει ως τεκμήρια παραγωγικής θητείας, ενώ δεν ήταν  τίποτα άλλο παρά καταστροφές και παρεμβάσεις τέτοιες, που οδήγησαν ήδη σε καταστροφές και κληροδοτούν προϋποθέσεις και για ακόμα μεγαλύτερες συμφορές στον έρημο τούτο τόπο

Οι ανθρώπινής μορφής  μοχλοί που χρησιμοποίησε για το «έργο» της, ήτοι ο αντιπεριφερειάρχης  που καμάρωνε για τις γαλότσες του σε περιφερειακό συμβούλιο (Π. Φιλίππου), την έκανε πρώτος-πρώτος για να γλιτώσει το μαύρο που έρχεται και πήγε να μεταφέρει το αναπτυξιακό του όραμα στον δήμο Σαρωνικού.

Περιφερειακοί σύμβουλοι της, που έχουν κληρονομικό δικαίωμα στον πολιτικό αγώνα (Πάντζας) την πούλησε ομοιοτρόπως και την έκανε για να μεταφέρει τα δικά του αναπτυξιακά οράματα στη Ραφήνα και στην αγκαλιά του δεύτερου απερχόμενου, που η παρουσίαση του ακολουθεί.

Δήμος Ραφήνας – Πικερμίου

Στον δήμο Ραφήνας Πικερμίου η αποτυχία έχει το όνομα του απερχομένου. Μάλιστα όταν ο ήδη τέως δήμαρχος έχει καταφέρει τόσες καταστροφές σε μισή μόνο θητεία, οφείλουμε να του αναγνωρίσουμε ιδιαίτερο ταλέντο στην καταστροφή.

Με Βοναπαρτικό ύφος και πρωτόγνωρη αμετροέπεια για δημοτικό άρχοντα (και μάλιστα δοτό αφού αντικατέστησε τον εκλεγμένο του οποίου ήταν αντιδήμαρχος), ο Ναπολέων Ανατολικής Αττικής, θέλοντας να αυτοαναδειχθεί δεν δίστασε να εγκαταστήσει τη δική του δικτατορία μέσα στον δήμο. Αναπτύσσοντας δίκτυο δικών του υποχειρίων, αποδύθηκε σε μία άνευ προηγουμένου  επιβολή των αντιλήψεων του και των συμφερόντων του. Εξαφάνισε την έννοια «συμμετοχικότητα» και τη δυνατότητα των δημοτών να συμμετέχουν στα όσα σχεδιάζονται  και φυσικά παραγέμισε με άχυρο ένα ομοίωμα δημοτικού συμβουλίου και ένα κακέκτυπο επιτροπής διαβούλευσης, τα οποία λειτουργούσαν σαν να αποτελούνταν από τους αυλικούς του. Ένας Ναπολέων άλλωστε χρειάζεται μόνο αυλικούς.

Αποτέλεσμα της παροιμιώδους κακοδιοίκησης ήταν και η απαράδεκτη στάση του δήμου στα δραματικά γεγονότα του περασμένου Ιουλίου. Για την απαράδεκτη στάση του δήμου υπεύθυνος είναι συνήθως ο δήμαρχος και κανένας άλλος. Και το γεγονός πως ακόμα και όταν καιγόταν ο τόπος , ο Ναπολέων φρόντιζε για τη δική του (τηλεοπτική) προβολή, μαρτυράει και άλλα, που δεν είναι αντικείμενο της παρούσας ανάρτησης.

Οι τελάληδες του  λιβανίζουν την δήθεν «αποτελεσματικότητα» του. Μία «αποτελεσματικότητα που αποτελεί  ένα ακόμα ψέμα, ένα προϊόν διαδόσεων των δικών του μηχανισμών προπαγάνδας. Και που δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία φούσκα, την οποία  φροντίζει να διογκώνει γεμίζοντας την με «διάφορα από εδώ και από εκεί». Οικειοποιείται  με ευκολία που μαρτυρά θράσος,  έργα της ΕΥΔΑΠ, του δημάρχου τον οποίο αντικατέστησε,  καθώς και ότι βρίσκει εύκαιρο προς οικειοποίηση. Από τα πολλά ψέματα που απαιτεί η οικειοποίηση αυτή, συχνά μπερδεύεται. Πολύ πρόσφατα γίναμε μάρτυρες μίας τέτοιας περίπτωσης.

Αυτοί είναι οι απερχόμενοι της μικρής μας γειτονιάς. Η κοινή τους στάση και η κοινή τους αποτυχία στις μεγάλες τραγωδίες των περασμένων ετών είναι μόνο το αποτέλεσμα των πολιτικών τους. Το να ζητάνε επιβράβευση για τις αποτυχημένες όσο και φονικές στους θητείες αποτελεί προσβολή προς τους πολίτες και κάθε δημοκρατική έννοια.

Στις εκλογές που έρχονται τελικά  θα δούμε αν αξίζουμε ότι παθαίνουμε. Θα δούμε πόσο θυμόμαστε και πόσο ξεχνάμε

Πάει να καταντήσει σχεδόν προεκλογικό έθιμο, η χρήση της μαύρης προπαγάνδας από υποψηφίους που βλέπουν πως έχουν καθοδική πορεία στις προτιμήσεις του εκλογικού σώματος. Αυτό αφορά κυρίως τις εθνικές εκλογές ή τουλάχιστον τις αφορούσε.  Το λέμε αυτό γιατί εσχάτως διαπιστώθηκε πως ή μαύρη προπαγάνδα χρησιμοποιείται και στις τοπικές εκλογές και μάλιστα εξαιρετικά χονδροειδώς. Εξαιρετικά τσαπατσούλικα, θα έλεγαν κάποιοι σε ένα άλλο ιδίωμα.

Στις τοπικές εκλογές στον «δήμο της καρδιάς μας» -αφού σχεδόν μονοπωλεί τις αναρτήσεις μας-  τον δήμο Ραφήνας – Πικερμίου, ένα τοπικού ενδιαφέροντος διαδικτυακό μέσο άρχισε να εκτοξεύει χαρακτηρισμούς εναντίον υποψήφιας δημοτικής συμβούλου, προερχόμενης από παράταξη διαφορετική από εκείνη του νυν δημάρχου.

Ορμώμενος ο συντάκτης από αναρτήσεις της υποψήφιας στο facebook, που κοινοποιούσαν αναρτήσεις «υψηλού εθνικού φρονήματος» που περιλαμβάνουν και φράσεις που αποδίδονται στον αλήστου μνήμης χουντικό Ντερτιλή. Τον δολοφόνο του Μ. Μυρογιάννη στο Πολυτεχνείο και διαβόητο Απριλιανό.  Η υποψήφια θα έπρεπε να γνωρίζει, γιατί τα τέρατα μας απειλούν όταν τα ξεχνάμε. Αλλά και πάλι, ο Ιαβέρης του εκλογικού τοπίου, το ίδιο το μέσο,  θα έπρεπε πρώτα να ελέγξει και την προώθηση που έκανε σε βιβλίο των εκδόσεων ΡΗΣΟΣ που στην ουσία αποτελεί άλλη όψη του γνωστού ακροδεξιού εκδοτικού οίκου ΠΕΛΑΣΓΟΣ  για να μην αναφέρουμε και συγγραφείς και ονόματα που παραπέμπουν σε επίλεκτα στελέχη του Απριλιανού καθεστώτος.

Να μην αναφέρουμε επίσης και την απαράδεκτη αιγίδα του δήμου, στην προωθητική ενέργεια.

Το θέμα με την υποψήφια προκάλεσε την αντίδραση μεγάλης μερίδας του κόσμου, ο οποίος στηλίτευσε τους απαράδεκτους όσο και πρόχειρους  χαρακτηρισμούς και χειρισμούς του μέσου. Η ιστορία κόπασε προς το παρόν αλλά άφησε και ένα κείμενο του ηθοποιού Κώστα Αρζόγλου(1), που αξίζει να το διαβάσετε

Η όλη ιστορία μας θύμισε ένα από τα πλέον τρανταχτά παραδείγματα από το παρελθόν. Εκείνες τις φωτογραφίες που δημοσίευσε η «Αυριανή» παραμονές των εθνικών εκλογών του 1985 και εμφάνιζαν τον νεοεκλεγέντα τότε πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας, Κωνσταντίνο Μητσοτάκη ως συνεργάτη των ναζί την περίοδο της κατοχής.

Κανείς ποτέ δεν μπόρεσε να αποδείξει την εμπλοκή του επίσημου ΠΑΣΟΚ –αν υπήρχε- σε αυτή την ιστορία. Το θέμα είναι πως το κόμμα του Ανδρέα Παπανδρέου εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο αυτή την ιστορία, καθώς δίπλα στην ταμπέλα του «αποστάτη» κόλλησε και αυτή του «συνεργάτη των ναζί»  στον Μητσοτάκη κάτι που ήταν αρκετό ώστε να συσπειρώσει ακόμα περισσότερο τους ψηφοφόρους του σοσιαλιστικού κόμματος που έβλεπαν το όνειρο της «Αλλαγής» να ξεθωριάζει και εγκατέλειπαν το πλοίο…

Όταν πλέον, πολλά χρόνια αργότερα, η δικαίωση ήρθε για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, η «δουλειά» είχε γίνει. Το ΠΑΣΟΚ είχε κερδίσει εκείνες τις εκλογές.

Τη σχέση της τότε Αυριανής με το ΠΑΣΟΚ όλοι την ήξεραν, όπως ξέρουν τις σχέσεις που διατηρούν οι εξουσίες με τα επίλεκτα τους μέσα. (όπως στην περίπτωση που έδωσε τη λαβή για το παρόν δημοσίευμα γνωρίζουν όλοι τη σχέση του μέσου με τη δημοτική αρχή)

Δίχως άλλο σχόλιο κλείνουμε το κείμενο που συνοδεύει το meme που επιλέξαμε εν είδει πικρού εικονογραφημένου ευθυμογραφήματος.

Υπάρχουν περιπτώσεις -όπως η συγκεκριμένη- που το θέμα λήγει απλά και χωρίς ασχημότερες προεκτάσεις. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που οι προεκτάσεις αναλόγων υποθέσεων ήταν, είτε βραχυπρόθεσμα είτε μακροπρόθεσμα, τραγικές. Ας ελπίσουμε να μείνει εδώ το θέμα και να μην υπάρξουν επαναλήψεις στο ίδιο θέμα

Καλή Ανάσταση και να κυλήσουν όλα ήρεμα ως τις επερχόμενες εκλογές.

(1) https://www.facebook.com/konstantinos.arzoglou.3/posts/1003331823204788

Διαβάστε επίσης

Σοκ! Υμνητής του Χουντικού Ντερτιλή υποψήφια δημοτική σύμβουλος με τον Ανδρέα Βασιλόπουλο!

«Χέρι – χέρι» ο Ντερτιλής, ο «καθηγητής» της λάσπης Ανδρ. Βασιλόπουλος και τα άλλα τα παιδιά! Ντροπή!!!

Αικατερίνη - Μαρία (Μαρικαίτη) Αλβέρτη: Προς αποκατάσταση του ονόματός μου στο συκοφαντικό δημοσίευμα του irafina

Από τη δεκαετία του 1980 και πιο πολύ στα χρόνια μεταξύ 1985 -1990, στις εκλογές ζωντανεύουν οι μνήμες από τις μεγάλες συγκεντρώσεις πολιτικών κομμάτων με το σκηνικό από πλαστικά σημαιάκια και άπειρους χειροκροτητές και τελάληδες των  «Δικαίων Αιτημάτων του λαού» για «αλλαγή» ή για «απαλλαγή». Αυτά έχουν πια σχεδόν τελειώσει.  Οι πλατείες έπαψαν να γεμίζουν, οι λεωφόροι το ίδιο. Το μόνο απαράλλαχτο είναι ακόμα οι συγκεντρώσεις κλειστού χώρου. Σε θέατρα, σε συναυλιακούς χώρους, σε εκθέσεις, ακόμα και σε διαμερίσματα. Αυτό που έμεινα αναλλοίωτο είναι οι συγκεντρώσεις στον πυρήνα του κυττάρου της κοινωνικής ζωής της ελληνικής κοινωνίας. Του τότε και του σήμερα. Στο κλασικό και κραταιό καφενείο. Συγκεντρώσεις και ομιλίες γίνονται, όπως και τότε, έτσι και τώρα, στον τόπο διεξαγωγής της καθ’ εαυτού πολιτικής ζύμωσης που δεν είναι άλλος, από το κλασικό, παραδοσιακό καφενείο.

Οι τοίχοι των καφενείων ακούνε τα ίδια ψέματα χρόνια τώρα. Οι τοίχοι ξέρουν να ξεχωρίζουν τα ψέματα, γιατί οι τοίχοι πάντα είχαν καλύτερη μνήμη από τους ανθρώπους.

Επίσης ξέρουν να ξεχωρίζουν την περιγραφή της πραγματικότητας από την παραπλανητική διήγηση,το παραμύθι.

Σε ένα καφενείο της περιοχής της διασταύρωσης της Ραφήνας, στις 7/4/2019, 6 ημέρες μετά την Πρωταπριλιά και 5 μέρες μετά την παγκόσμια ημέρα του παραμυθιού (τα γενέθλια του Χ.Κ. Άντερσεν) και βέβαια ενάμιση μήνα πριν τις δημοτικές εκλογές στον τόπο, οργανώθηκε μία σχετικά καλοστημένη παράσταση, στα πλαίσια και με τους όρους που γίνονται οι σχετικές παραστάσεις το 2019.

Είχε προτζέκτορα, είχε πτυσσόμενη οθόνη, είχε τον σκηνοθέτη της παράστασης όρθιο και σε διακριτική απόσταση να παρακολουθεί τον πρωταγωνιστή του να εκτελεί το νούμερο του, όπως το διδάχθηκε. Είχε και βέργα κατάδειξης σημείων επί της οθόνης (δυστυχώς εν είχε το laser pointer σύμβολο εκσυγχρονισμού), είχε τους κομπάρσους, είχε και τους απαραίτητους κλακαδόρους. Πολύ καλή σκηνοθεσία και αυτό φαινόταν στο πρόσωπο του σκηνοθέτη που αν και καθόταν διακριτικά πιο πίσω, φαινόταν ικανοποιημένος από την επίδοση τοι πρωταγωνιστή του. Όλα λοιπόν πήγαιναν καλά για την παράσταση, εκτός από ένα πράγμα, το οποίο έλειπε και δυστυχώς αν το έργο ήταν καθαρή μυθοπλασία, χωρίς επιπτώσεις στις ζωές των κατοίκων και στον τόπο, αυτό δεν θα πείραζε. Άλλωστε ο μύθος μάλλον χαρά δίνει και όχι λύπες. Δυστυχώς το έργο ήταν οι ίδιες οι ζωές και το ίδιο το μέλλον των ανθρώπων και του τόπου.

Όπως και να το κάνουμε το να αποτελεί ένα τόσο σημαντικό διακύβευμα, αντικείμενο σκηνοθεσίας, υποκριτικής ερμηνείας και προσποιητού ενθουσιασμού κλακαδόρων και στημένων από τον «θεατρικό επιχειρηματία», είναι απαράδεκτο αλλά και εξαιρετικά επικίνδυνο.

Ενδεικτικά, ο σκηνοθέτης είχε ορίσει 4 πράξεις του έργου, διακρινόμενες μεταξύ τους από τα χειροκροτήματα των κλακαδόρων, που δεν ήταν και πολύ επαγγελματίες γιατί τους πρόδιδε το γεγονός πως ενθουσιάζονταν στα ανούσια και με λιγότερη ένταση, σημεία της παράστασης. Στα σοβαρά επικρατούσε μία διάχυτη αμηχανία. Μία σιγή απορίας.

Ακούστηκε πως ο υπουργός δεσμεύεται (ετελείωσε που έλεγε και ο καταπληκτικός ηθοποιός Απ. Αυδής –«Καλοχαιρέτας» της ταινίας) σε θέματα που είναι αρμοδιότητα ιδιωτικής εταιρίας.

Ακούστηκε πως ο ίδιος υπουργός και η υπουργική παρέα του, μαζί με τον πρωταγωνιστή της κωμωδίας, είχαν προβλέψει την ακυρωτική απόφαση του ΣτΕ για τις οικιστικές πυκνώσεις, όταν τον καιρό που ενέτασσαν περιοχές διαλαλούσαν για ψηφοθηρικούς λόγους πως «γλίτωσαν τα σπίτια του κοσμάκη».  Το μόνο που δεν είπαν ήταν το ότι κοροϊδευαν τον κόσμο για να πληρώνει αδρά, όποιον του υποσχόταν αναρμοδίως λύση για το πρόβλημα του. Ήταν όλα γνωστά, όλα προδιαγεγραμμένα αλλά δολίως έπρεπε να διατηρήσουν τον κόσμο και πάλι όμηρο. Αυτή τη φορά, δικό τους όμηρο. Όχι των προηγούμενων!

Ακούστηκαν κι άλλα.  Για μία μελέτη ενός κόμβου που ενώ είναι μελέτη 7 ετών και είχε αποσυρθεί, εμφανίστηκε ως καινούργια και υπό εκτέλεση. Ακούστηκε ακόμα μία φορά πως το ΚΕΛ στο Πλατύ Χωράφι θα είναι τριτοβάθμιας επεξεργασίας (προχωρημένης τριτοβάθμιας μάλιστα – τζάμπα είναι, το βαφτίζω και τεταρτοβάθμιας άμα θέλω) την ώρα που η ίδια η ΜΠΕ του το ορίζει ως δευτεροβάθμιας με μεμβράνες και η Ε.Ε. δεν χρηματοδοτεί τριτοβάθμια επεξεργασία.

Ψέματα, ψέματα, ψέματα. Πολλά ψέματα, αλλά ως Έλληνες ψηφοφόροι τα έχουμε συνηθίσει και ντροπή μας γι’ αυτό.

Αυτό που δεν αντέχεται όμως σε καμία περίπτωση, είναι πως ο πρωταγωνιστής της παράστασης αντί να βρίσκεται σπίτι του και να συλλογάται πως θα αντιμετωπίσει τη Δικαιοσύνη που τον έχει παραπέμψει για τον θάνατο 100 ανθρώπων με κατηγορίες για βαριά αμέλεια, δίνει παράσταση σε καφενεία διεκδικώντας την επιβράβευση από τους δημότες για την εγκληματική του, όπως αποδείχθηκε, δοτή θητεία.

Δυστυχώς ξεχνάμε. Ξεχνάμε τι ακούσαμε, τι είδαμε, τι είπαμε. Ξεχνάμε τι φάγαμε, όπως λέγεται. Από χθες, φαίνεται πως ξεχνάμε και τον ίδιο τον θάνατο των συνανθρώπων μας και κάποιοι έχουν λόγο (;) να νομίζουν πως τα θύματα τους θα ξαναψηφίσουν τη Δούρου στην Περιφέρεια Αττικής, τον Ψινάκη στην Ευρωβουλή και τον Μπουρνούς στη Ραφήνα.

Τελικά τα χρυσόψαρα μάλλον έχουν καλύτερη μνήμη και κρίση, όπως φαίνεται