Εθελοντικός καθαρισμός της εκβολής του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας πραγματοποιήθηκε σήμερα από τη δημοτική επιχείρηση ΔΟΠΑΠ Ραφήνας-Πικερμίου, σε συνεργασία με την  “Επιτροπή για τη βιώσιμη ανάπτυξη  και προστασία του αστικού  και φυσικού περιβάλλοντος” (με την ευκαιρία δεν πρέπει η «επιτροπή» να μας εξηγήσει  κάποια στιγμή με ποιο τρόπο η ανάπτυξη του αστικού περιβάλλοντος βοηθάει τη φύση???)

Ο καθαρισμός διαφημίστηκε ως «οικολογική-περιβαλλοντική δράση ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΡΕΜΑΤΟΣ» . Στην πραγματικότητα πρόκειται για δράση υποκρισίας και εξωραϊσμού του Δήμου Ραφήνας-Πικερμίου, ενός δήμου  που διεκδικεί την πρώτη θέση στους υπερασπιστές  της καταστροφής και εξαφάνισης  του Μεγάλου Ρέματος, πλάι στο Υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών και την Περιφέρεια Αττικής.

Ενός Δήμου που:

α/Έχει ταχθεί ανοιχτά υπέρ του εγκιβωτισμού του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας με γνωμοδότηση υπέρ του έργου που θα αφανίσει το πλούσιο οικοσύστημα ενός προστατευόμενου ρέματος,  προκειμένου να νομιμοποιήσει τα αυθαίρετα και να ανοίξει το δρόμο στην πολεοδόμηση όλων των πεδινών και ορεινών περιοχών  του Δήμου.

β/Έχει παρέμβει στο Συμβούλιο της Επικρατείας κατά των συλλόγων και πολιτών που έχουμε προσφύγει κατά του έργου,  για την ακύρωση της απόφασης εγκιβωτισμού του ρέματος. Ενός  έργου που, ενώ  παρουσιάζεται ως «αντι-πλημμυρικό» στην παραγματικότητα θα πνίξει τη Ραφήνα.

γ/Είναι ένας από τους κύριους ρυπαντές του Μεγάλου Ρέματος.  Διατηρεί εδώ και χρόνια παράνομα χώρο στάθμευσης (και καθαρισμού) των απορριμματοφόρων στο φρύδι του ρέματος . Δεν έχει πάρει κανένα μέτρο ούτε καν έχει διενεργήσει έρευνα για τις  παράνομες εκροές λυμάτων στο ρέμα που αποτελούν βασική πηγή ρύπανσης (πρόκειται για μια απλούστατη διαδικασία με τα σύγχρονα μέσα που διαθέτει η ΕΥΔΑΠ).

Το να βαφτίσεις έναν δημόσιο χώρο είναι δύσκολη υπόθεση.

Η επιλογή του ονόματος δίνει ένα στίγμα, έναν ξεχωριστό χαρακτήρα που παγιώνεται στο εξής μέσα στη συλλογική συνείδηση της πόλης. Ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα όμως αποκτά η πράξη της ονοματοδοσίας όταν έρχεται να εφαρμοστεί σε έναν τόπο με ρίζες στο χρόνο, που κουβαλάει το δικό του μερίδιο ιστορίας.

Αυτή είναι η περίπτωση της πλατείας Ταχυδρομείου πάνω από το λιμάνι της Ραφήνας. Το χαμηλό ύψωμα του οποίου αποτελεί μέρος υπήρξε ο πυρήνας ενός ιδιαίτερα σημαντικού προϊστορικού οικισμού. Από το 2500 έως το 1200 π.Χ. οι διαδοχικοί κάτοικοι έγιναν οι πρώτοι Ραφηνιώτες, οι πρώτοι που έζησαν στον πυρήνα της δικής μας πόλης.

Αυτοί οι κατά κάποιον τρόπο προκάτοχοι μας, ως νεκροί του μακρινού παρελθόντος, δεν έχουν φωνή για να ονομάσουν οι ίδιοι το σπίτι τους. μίλησαν όμως πρώτη φορά μέσα απ’ τις ανασκαφές του Δημητρίου Θεοχάρη, αρχαιολόγου που πρώτος εντόπισε και ανέσκαψε μέρος του οικισμού τη δεκαετία του ’50. Είναι η ίδια μεγάλη μορφή που ανέσκαψε το Ασκηταριό στις Μαρίκες και τα χαλκουργεία της ίδιας περιόδου, βάζοντας την άγνωστη έως τότε Ραφήνα στον χάρτη της προϊστορίας με χρυσά γράμματα.

Οι καιροί τα έφεραν έτσι ώστε αυτός ο άνθρωπος δεν αξιώθηκε μέχρι σήμερα καμία τιμή σ’ αυτήν την πόλη. Δρόμος ή κτίριο δεν τον μνημονεύει και μοιάζει άδικο απέναντι στην προσφορά του.

Η μικρή πλατεία Ταχυδρομείου που αναπλάστηκε με πρωτοβουλία του δήμου μάς επιτρέπει τώρα, μετά την νέα ανασκαφή και διαμόρφωσή της, να θαυμάσουμε ένα καινούριο τμήμα του οικισμού που δεν θα καταχωθεί όπως εκείνο του Θεοχάρη, αλλά θα μείνει ως μέρος της μνήμης της Ραφήνας, στο φως, ορατό κι εντυπωσιακό.

Απομένει όμως το όνομα.

Σκεφτείτε μια πλατεία των αρχαίων ποιο όνομα αξίζει να φέρει, αν όχι εκείνου που πρώτου τα ερεύνησε; Νομίζω πως όλοι συμφωνούμε πως κάθε πόλη πρέπει στο κέντρο  της ειδικά να θυμάται και να θυμίζει τη δική της ξεχωριστή ιστορία και πορεία στον χρόνο.

Γιατί να χαραμίσουμε τη σημερινή ευκαιρία σε κοινότυπες αποφάσεις; Ας ολοκληρώσουμε ως δήμος το μικρό μας χρέος στη μνήμη με έναν συμβολικό φόρο τιμής σε έναν γίγαντα της προϊστορικής αρχαιολογίας που βρήκε τις βαθιές ρίζες του τόπου μας.

Σήμερα ελάχιστοι Ραφηνιώτες ζουν και θυμούνται ακόμα αυτόν τον άνθρωπο όπως περπάτησε ανάμεσά μας. Προτού η τελευταία γενιά της μνήμης τελειώσει τη θητεία της , ας μεταφέρουμε στα στόματα των νεότερων αυτή τη γνώση, δίνοντας στη μικρή πλατεία το σωστό της τίτλο

«ΠΛΑΤΕΙΑ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΘΕΟΧΑΡΗ»     

  Φωτογραφία των ανασκαφών στην πλατεία Δ. Θεοχάρη

 Σύγχρονες φωτογραφίες των ανασκαφών στην πλατεία Δ. Ρ. Θεοχάρη

Ευτυχώς που το Μουσείο Μπενάκη, με το φωτογραφικό του αρχείο διατηρείκαι τιμά  τη μνήμη. Τη μνήμη που θέλει να σβήσει η νεοελληνική αλαζονεία και το θλιβερό συνειδησιακό έλλειμμα υπερφίαλων εξουσιών .

Με αφορμή την ψηφοφορία στο κοινοτικό συμβούλιο Ραφήνας, για την ονοματοθεσία της πλατείας Ταχυδρομείου (τι κακό είχε δηλαδή το όνομα που της απέδωσε ο χρόνος και η ζωή;) αλλά και μετά τη  δημοσιευμένη στην Attica Voice από τις 4/6/2020  -απόλυτα τεκμηριωμένη- πρόταση για το όνομα, διαπιστώνουμε πως ο διεκπεραιωτικός, αδιάφορος, συχνά ρουσφετολογικός* ρόλος των ονοματοθεσιών, παραμένει ζωντανός.  

Νεκροζώντανος, για να είμαστε ακριβέστεροι.

Από το 2015 έως το 2017, σε μία έξοχη σύλληψη, ο τότε πρωθυπουργός Τσίπρας και ο υπουργός  της κυβέρνησης του, Σπίρτζης -όχι και τόσο διακριθείς για την προσήλωση του στα λαϊκά δίκαια και στις λαϊκές οικολογικές ανησυχίες-  ξεκίνησαν να βαφτίζουν τις σήραγγες των Τεμπών και της Κορίνθου - Πατρών με μία εντελώς νέα αντίληψη. Ξαφνικά ένα ξεσκονόπανο εξαφάνιζε τις αράχνες και την λερή ιστορική κουρτίνα που καλύπτουν το οπτικό πεδίο του ελληνικού λαού, όταν «βουτάει» στην Ιστορία.

Στα Τέμπη ακούστηκαν τα ονόματα: «Αντώνη Βρατσάνου», «Μαθητών Μακροχωρίου», «Μαρίνου Αντύπα», «Ρήγα Φεραίου», «Σέρτζιο Σιάνι», «Ολύμπου»

Και στην Κορίνθου Πατρών ακούστηκαν τα:

«Καπετάν Νικήτας», «Κωστής Παλαμάς», «Κωστής Στεφανόπουλος», «Νίκος Τεμπονέρας», «Ανδρέας Παπανδρέου», «Πάνος Μυλωνάς», «Διογένης», «Νίκος Πετιμεζάς», «Παναγιωτάκης Γεραρής».

Του Αντώνη Λαζαρή

H διαχείριση του παράκτιου οικοσυστήματος δεν είναι εύκολη υπόθεση.

Για να μπορέσει κάποιος να πετύχει ορθή διαχείριση του παράκτιου οικοσυστήματος χρειάζεται πολύ καλή γνώση του θέματος.

Ο Οργανισμός Λιμένος Ραφήνας έχει στην επιστασία του το παράκτιο οικοσύστημα που περιλαμβάνει τις παραλίες της Ραφήνας.

Η διαχείριση του Οργανισμού είναι διαχρονικά μια τραυματική εμπειρία για το παράκτιο οικοσύστημα.

Πέρα από τους λουόμενους και τα μαγαζιά που βρίσκονται παρά θιν’ αλός υπάρχουν και φυτά και ζώα που το ενδιαίτημά τους είναι η παραλία.

Τελευταίο θύμα της άλογης διαχείρισης αποτέλεσαν τα βούρλα της κεντρικής παραλίας της Ραφήνας.

Τα βούρλα  του γένους Juncus είναι από τα πιο χαρακτηριστικά φυτά των υγροτόπων και των παραλιών της Ελλάδας.

Τα βούρλα αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του παράκτιου οικοσυστήματος.

Τα βούρλα της Ραφήνας αποτελούν/αποτελούσαν απομεινάρι της βλάστησης της παραλίας που κάποτε ήταν αρκετά διαφορετική από τη σημερινή.

Το έχουμε πει, το έχουμε γράψει, το ακούμε συνεχώς. Μας έχει γίνει συνείδηση πια, πως ο Βαλανάρης ποταμός που κατεβαίνει από το ανατολικό Πεντελικό για να χυθεί στο Μεγάλο Ρέμα της Ραφήνας, είναι ένα πονεμένο ποτάμι.

Σα να μην έφτανε ο βιασμός του από τις πολλαπλές υδροληψίες (νόμιμες και παράνομες) ή οι οικοδομικές παρεμβάσεις που τον πιέζουν ποικιλοτρόπως, είναι και η ρύπανση που προκαλείται από τον άνθρωπο, κάτοικο ή όχι, ο οποίος απορρίπτει από αστικά κατάλοιπα, μέχρι οικοδομικά ή άλλης φύσεως υλικά. Κυρίως προϊόντα καθαιρέσεων οικοδομών ή οδοποιίας.

Πρωτοστάτης δυστυχώς στη ρύπανση του ποταμού, είναι ο ίδιος ο δήμος Ραφήνας Πικερμίου. Το είδαμε πολύ πρόσφατα σε δύο περιπτώσεις. Υπάρχουν και παλιότερες, αλλά οι δύο (2) τελευταίες είναι κραυγαλέες γιατί αφορούν απόρριψη μπάζων και χωμάτων από εργολάβο (εργολάβους) που υποτίθεται πως δούλευε (δούλευαν) υπό την επίβλεψη και ευθύνη του δήμου. Το έργο που εκτελούνταν ήταν συνδέσεις παροχών της ΕΥΔΑΠ. Μία ήταν στην οδό Καρπασίας και μία άλλη, αποχέτευσης ομβρίων, εκεί κοντά, στην οδό Φιλικής Εταιρείας. Οι εργασίες εκτελέσθηκαν αλλά τα μπάζα που προέκυψαν δεν απομακρύνθηκαν, αλλά απορρίφθηκαν  στη νότια όχθη του Βαλανάρη.

Στις 2/5/2020 είχαμε αναρτήσει τις παρατηρήσεις μας για όσα συνέβησαν στον Βαλανάρη, στο ύψος της ανατολικότερης συμβολής της ομώνυμης οδού με την Φιλικής Εταιρίας, στο Πικέρμι.  Σημειώναμε πως ο εργολάβος έσκαψε, εγκατέστησε αγωγό ύδρευσης και τις συνδέσεις του και μετά ξεφορτώθηκε τα μπάζα που είχαν περισσέψει πετώντας τα μέσα στην κοιλάδα του ποταμού, που κυλούσε από κάτω.

Το κατάφυτο πρανές μεταμορφώθηκε  σε χωμάτινο ή καλύτερα σε πρανές αδρανών υλικών, αφού η απόρριψη από τον εργολάβο το κάλυψε από το επίπεδο της οδού μέχρι το ποτάμι. Φυσικά μέρος των μπάζων θα κατέληξε μέσα στο ποτάμι, για να παρασυρθούν από τα νερά παρακάτω, προς το Πικέρμι και τη Ραφήνα. Την θλιβερή είδηση αναδημοσίευσε και το Δασαμάρι SOS

Την ίδια μέρα, άλλο ενημερωτικό site της περιοχής,  το «Εν Ραφήνα», έχοντας αντιληφθεί το τρομερό γεγονός της καταστροφής της όχθης του Βαλανάρη και της απόρριψης αδρανών στο ποτάμι, δημοσίευσε και εκείνο το συμβάν με τίτλο Περιβαλλοντικά εγκλήματα στον δρόμο για τον Βαλανάρη.

Επίσης έγιναν και αναρτήσεις στο facebook σχετικά, όπως η παρακάτω εικόνα, που ετίθετο η απορία πως έγιναν αντιληπτοί αυτοί που είχαν επισκεφθεί τον Βαλανάρη, εν καιρώ περιορισμού κυκλοφορίας και δεν έγιναν αντιληπτοί αυτοί που έριξαν τα μπάζα

Η εικόνα του τίτλου είναι από το 2017. Μαθητές της Περιβαλλοντικής Ομάδας του 1ου ΓΕΛ Ραφήνας στο παραλιακό μέτωπο της πόλης. 

Οι γεωλογικοί σχηματισμοί πάνω από το λιμάνι αποτελούν χαρακτηριστικό στοιχείο της φυσιογνωμίας της Ραφήνας.

Οι σχηματισμοί αυτοί, η εκκλησία του Αγίου Νικολάου και η πάλαι ποτέ «Μύτη της Γριάς» αποτελούν (ή αποτελούσαν) στοιχεία της ταυτότητας της πόλης.

Φωτ.1 Μια πανέμορφη carte-postale από το Αρχείο του Στάθη του Δημητρακού.Το γραφικό λιμανάκι της Ραφήνας λίγο μετά τα μέσα της δεκαετίας του '60.

2020. Τις μέρες αυτές στο λιμάνι της Ραφήνας είμαστε μάρτυρες μιας ακόμα καταστροφικής επέμβασης στο παραλιακό μέτωπο της πόλης.

Οι αρμόδιοι φορείς προχωρούν στην καθαίρεση των πρανών πάνω από το λιμάνι σε μεγάλη έκταση.

Κάποτε στο χώρο όπου σήμερα εκτείνεται το λιμάνι της Ραφήνας και το Αλιευτικό Καταφύγιο υπήρχαν δύο παραλίες, η «παραλία του Βούλγαρη» και η παραλία «Σκαλάκια» ή «παραλία του Μπενάκη».

Τις  δύο παραλίες τις χώριζε ένας βράχος, όπου βρισκόταν η "Μύτη της Γριάς", ένας γεωλογικός σχηματισμός που θύμιζε μύτη μιας καλής γριάς.

Φωτογραφία 2

Πριν από τριάντα τόσα χρόνια η «Μύτη της Γριάς», τοπόσημο για τη Ραφήνα, υπέστη βαριές καταστροφές για χάρη της επέκτασης του λιμανιού.

Ότι απέμεινε  ισοπεδώνεται τώρα.

Υπό την πρόφαση του –υπαρκτού- κινδύνου των κατολισθήσεων, οι υπεύθυνοι προχωρούν στην καθαίρεση των πρανών αντί της ορθής πρακτικής της στήριξής τους με σαφώς ηπιότερα τεχνικά έργα και μέσα. Θα ακολουθήσει ύψωση κάθετων τοιχίων.

 Η αύξηση της χερσαίας ζώνης του λιμανιού φαίνεται μάλλον να είναι το πραγματικό ζητούμενο.

Παρότι τα πετρώματα (μάργες) πάνω από το λιμάνι είναι πράγματι χαλαρά, το «σάρωμα» που βλέπουμε να λαμβάνει χώρα με γρήγορους ρυθμούς είναι σίγουρο πως αποσαθρώνει περαιτέρω μια ήδη εύθραυστη δομή, αυξάνοντας την πιθανότητα των κατολισθήσεων γύρω από την περιοχή επέμβασης και γεννώντας φόβους για στατικά προβλήματα στα θεμέλια των κοντινών σπιτιών.

Κυρίως όμως, είναι φανερό ότι, σύντομα, το πρόσωπο της πόλης προς τη θάλασσα και τον κόσμο που τη θαυμάζει καθώς την προσεγγίζει με τα πλοία, θα έχει παραμορφωθεί ανεπανόρθωτα.

«Τρεις βράχοι λίγα καμένα πεύκα κι ένα ρημοκλήσι/και παραπάνω/το ίδιο τοπίο αντιγραμμένο ξαναρχίζει» έλεγε ο Σεφέρης, μα τώρα θα λείπουν κι οι βράχοι. Κι αλλού πάλι: «Μα εσύ που γνώρισες τη χάρη της πέτρας πάνω στο θαλασσόδαρτο βράχο...», μα ούτε χάρη τώρα ούτε και πέτρα.

Φωτ,4, 5.    2020 Η "μύτη της γριάς" πεθαίνει για δεύτερη φορά

Τι σημαίνει άραγε ο όρος «ιστοσελίδα του Δήμου»;

Αν μία σελίδα είναι «του δήμου», είναι και «του Δήμου μαζί»;

Πόσο κοστίζει η διατήρηση μίας επίσημης  ή ανεπίσημης σελίδας, του Δήμου και ποιος πληρώνει, ο δήμος ή ο Δήμος;

Η αξιοπιστία της σελίδας εξαρτάται από το αν μεταφέρει θέματα του δήμου ή του Δήμου;

Δεν χρειάζονται ρητές απαντήσεις. Ποτέ  δεν χρειάστηκαν. Πως να περιγράψει κανείς το προφανές;

Όπως ότι ο Δήμος δεν έχει σχέση με τον δήμο, παρά μόνο αποτελούν δίδυμο εξουσιαστή – υποτελούς, ονομαστικά ομόηχων

Όπως το ότι ο Δήμος είναι η διοίκηση, το όνομα και η εικόνα της εξουσίας ενώ ο δήμος είναι ο τόπος και οι άνθρωποι του. Αυτό να το προσέξουμε. Το αναφέρει ρητά άλλωστε το αναρτηθέν στην Διαύγεια έγγραφο, που αναφέρεται σε «,,,,άμεση πρόσβαση στην ιστοσελίδα του Δήμου»  και δεν εννοεί τον δήμο των δημοτών βέβαια. 

Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται.

Τα δε παραλειπόμενα, δυσκόλως εννοούνται.

Το πλήρες έγγραφο όπως αναρτήθηκε και αντλήσαμε από τη διαύγεια

UPDATE 2/4/2020 Όπως διαπιστώσαμε την επόμενη ημέρα (244/2020) άρον άρον, έσπευσαν να φτιάξουν νέα αναθεωρηση -στο ήδη αναρτημένο στη Διαύγεια- έγγραφο

Αλλά όπως είναι γνωστο από τα αρχα'ια χρόνια, η αλήθεια κάνει τη γλώσσα και την πένα ενίοτε, να γλιστρά και να αποκαλύπτει τα άγνωστα στους πολλούς

Παραπομπές:

αρχικη αναρτηση 22/04/2020 12:29:20 : https://diavgeia.gov.gr/luminapi/api/decisions/v/aa50665e-f059-4acb-9798-d3f4f980b039/document?inline=true

Εδώ και μερικές μέρες, οι περιπατητές και οι ασκούμενοι της κατηγορίας 6 της βεβαίωσης κατ΄εξαίρεση κυκλοφορίας πολιτών, που βαδίζουν στην περιοχή πάνω από το Πικέρμι, προς Διώνη και νοτιότερα, στην οδό Καρπασίας ακριβέστερα, συναντούν χωματουργικά μηχανήματα (φορτωτή, τσαπάκι και τσάπα μεγάλη) που ανοίγουν όρυγμα στα αριστερά του ανηφορίζοντα. Το όρυγμα υποδέχεται αγωγό ύδρευσης σε κατάλληλα διαμορφωμένη διατομή και στη συνέχεια επιχώνεται.

Κάποια σημεία μένουν ανοιχτά, μέχρι τις δοκιμές και την τελική παραλαβή του εγκατεστημένου αγωγού ή για άλλες συνδέσεις κλπ. Όλα μοιάζουν λογικά και τακτοποιημένα. Στα πλαίσια της κατασκευαστικής τέχνης και εμπειρίας.

 Δυστυχώς όμως δεν είναι έτσι.

Στις φωτογραφίες που ελήφθησαν στις 10/4 και σήμερα 11/4/2020, κραυγαλέες είναι οι εκχερσώσεις που έχει κάνει ο εργολάβος, υπό την προφανή ανοχή αν μη και αδιαφορία της επιβλέπουσας υπηρεσίας. Αρχικά εντοπίσαμε τη δημιουργία προσωρινού εργοταξίου σε δασική έκταση (φωτογραφία επικεφαλίδας) , ενέργεια η οποία αποτελεί τυπική εκχέρσωση αφού το πρόβλημα της εξεύρεσης χώρου προσωρινού εργοταξίου στην Ελλάδα, σχεδόν πάντα λύνεται εις βάρος του δάσους ή των δασικών εκτάσεων, που είναι δωρεάν για τον ανάδοχο και δεν χρειάζεται να καταβάλλει αντίτιμο,

Αυτό βέβαια προϋποθέτει ανοχή της επίβλεψης, αφού παραβιάζεται η περιβαλλοντική νομοθεσία και η περιβαλλοντική αδειοδότηση (εάν και εφόσον υπάρχει).

Δεδομένου πως και τα υποστελεχωμένα δασαρχεία δεν προλαβαίνουν να τα παρακολουθήσουν όλα, η πρακτική αυτή είναι πια καθεστώς.

Η άλλη εξόφθαλμη παρανομία που έχει λάβει χώρα, είναι μία άλλη εκχέρσωση, πριν από το σημερινό προσωρινό εργοτάξιο (απέναντι από τον αριθμό 1 της οδού Καρπασίας). Εκεί τα χώματα έχουν διαστρωθεί και πατηθεί από τα μηχανήματα, αλλά ο προσεκτικός παρατηρητής του κρασπέδου της οδού, βλέπει πως από κάτω έχουν διαστρωθεί μπάζα (ασφαλτικά) της ίδιας ποιότητας με εκείνα που είναι συσσωρευμένα στο σημερινό εργοτάξιο.

Τα διαστρωμένα μπάζα μέσα στην εκχερσωμένη έκταση και η αποκάλυψη του τι κρύβεται από κάτω (κράσπεδο όδού)

Αυτό υποδεικνύει πως αντί να φορτώσουν και να απομακρύνουν τα προϊόντα εκσκαφής, καθαίρεσης κλπ, σε κατάλληλο χώρο (όπως συμβατικά συνήθως προβλέπεται), τα διάστρωσαν εντός δασικής έκτασης και τα σκέπασαν με χώμα το οποίο επίσης διάστρωσαν και συμπύκνωσαν με το ίδιο βάρος των μηχανημάτων διάστρωσης.

Και μερικές ακόμα φωτοηραφίες του μ εγαλείου

Είναι πια καθημερινότητα  στο Πικέρμι και τις γειτονικές δασικές περιοχές να εντοπίζουμε από εκχερσώσεις μέχρι και σοβαρότερες αμφισβητήσεις του δασικού χαρακτήρα μεγάλων περιοχών. Η ντροπή των οικιστικών πυκνώσεων  είναι μία από αυτές τις σοβαρές παραβιάσεις, ειδικά όταν ο ίδιος ο δήμος παρεμβαίνει και καταθέτει πρόταση εξαίρεσης από τους δασικούς χάρτες. τεράστιας δασικής έκτασης, επειδή περιέχει 15 βίλες. Παραβιάζει δηλαδή ακόμα και τον αντισυνταγματικό ορισμό των οικιστικών πυκνώσεων, που θέλει συγκεκριμένη πυκνότητα οικοδομών εντός δάσους για να τους βαφτίσει «οικιστική πύκνωση». Με τις ενέργειες αυτές, ο δήμος πηγαίνει τον ορισμό της αυθαιρεσίας πολύ παραπέρα από τα όρια της αντισυνταγματικότητας (τα οποία τα έχει ήδη ξεφτιλίσει με τις υποβολές προτάσεων εξαίρεσης).

Τέλος πάντων, κοντά στα μεγάλα έρχονται αι τα μικρά, που δεν είναι καθόλου μικρά, όπως οι διαστρώσεις μπάζων και οι εκχερσώσεις στην Καρπασίας. Νόμιζαν πως θα ήταν αόρατες, τώρα που «μένουμε σπίτι»; Ποιος ξέρει, μπορεί.

ΥΓ Σήμερα μάθαμε από δημοτική σύμβουλο που έθεσε το θέμα στον δήμαρχο, αυτός αντί να ειδοποιήσει αμέσως τους επιβλέποντες να πράξουν τα νόμιμα,  της απάντησε πως «δεν έχουν παραλάβει ακόμα το έργο» και «πως θα τα πάρουν στο τέλος γιατί είναι προσωρινά» (θα του το είπαν φαίνεται οι ίδιοι οι εκχερσωτές)

Μάλλον δεν ξέρει και δεν θέλει να καταλάβει για τι πρόκειται, αφού η εκχέρσωση δεν μπορεί να «μαζευτεί» αλλά και ότι τα διαστρωμένα και πατημένα μπάζα πρέπει να σκαφτούν για να φύγουν, δηλαδή να γίνει καινούργια, μεγαλύτερη εκχέρσωση.

Προφάσεις εν αμαρτίαις. Φοβερή προχειρότητα και πολλές αμαρτίες και όλες εις βάρος του βουνού, του δάσους και του ίδιου του μέλλοντος. Και πάλι θα αρχίσουν οι χαζοί λεονταρισμοί των προστίμων και των ανούσιων και κατόπιν εορτής προσπαθειών συγκάλυψης.

Όλο τα ίδια και τα ίδια. Στο ίδιο πάντα έργο απορημένοι θεατές, κενών προφάσεων ακροατές

Η Κίνηση για ην προστασία και Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος προχώρησε σε ακόμα μία καταγγελία προς την Περιφέρεια Αττικής (Περιφερειακή Ενότητα Ανατολικής Αττικής) για τους σωρούς από μπάζα που έχουν απορρίψει ασυνείδητοι στην πλημμυρική ζώνη του Μεγάλου Ρέματος. Στην Πετρέζα, στο Πλατύ Χωράφι, απέναντι από το νεκροταφείο της Ραφήνας (σε κοινή θέα)

Η περιφέρεια δεν πρέπει μόνο να προκαλεί καταστροφές στα ρέματα με τους εγκληματικούς καθαρισμούς. Οφείλει να τα προστατεύει από τους ασυνειδήτους, γιατί αυτοί δημιουργούν τις προϋποθέσεις για πολύ επικίνδυνα φαινόμενα. Καλείται λοιπόν, σε πρώτη φάση, να τα καθαρίσει. Να τα φορτώσει και να τα μεταφέρει σε κατάλληλους χώρους προορισμένους για απόρριψη αδρανών. Κατόπιν και αφού εντοπίσει τους ενόχους, να τους καταλογίσει το κόστος μαζί με ένα μεγάλο πρόστιμο, ή ας κάνει ό,τι η νομοθεσία ορίζει.

Τα μπάζα όμως πρέπει να φύγουν από το ρέμα άμεσα. 

Ακολουθεί η καταγγελία σε  Portable Document Format (PDF)