Είμαστε λίγοι αυτοί που παλεύουν ενάντια στο Κακό"Τα κανονικά παιδιά γεννιούνται κανονικά, μεγαλώνουν κανονικά, ονειρεύονται κανονικά, ερωτεύονται κανονικά και πεθαίνουν κανονικά" ... Τρύπες
Μια φωτογραφία από το κοντινό αλλά συνάμα και τόσο μακρινό 2015. Μια φωτογραφία από τη Συκαμιά της Λέσβου, τότε που κατέφταναν εκεί τα κύματα των απελπισμένων προσφύγων. Μια φωτογραφία με δύο πρόσωπα που δε θα περίμενε κανείς να δει δίπλα-δίπλα. Και αν για το ένα από αυτά, μάθαμε την τραγική κατάληξή του, για το άλλο χρειάστηκε να ψάξουμε λίγο για να βρούμε πού βρίσκεται και τι κάνει τώρα
Ο εκφασισμός της γερμανικής κοινωνίας την εποχή του μεσοπολέμου δεν έγινε από τη μια μέρα στην άλλη. Αποτέλεσε την κατάληξη μιας μακράς πορείας γαλούχησης και εκπαίδευσης της γερμανικής κοινωνίας στην άποψη πως δεν όλοι οι άνθρωποι ίσοι· πως κάποιοι άνθρωποι δηλαδή δεν είναι και τόσο άνθρωποι, οπότε και ο θάνατός τους δεν αξίζει τον πόνο σαν των άλλων ανθρώπων. Αυτός ο εκφασισμός έφερε τον Χίτλερ στην εξουσία, αυτή η πεποίθηση πως υπάρχουν ανώτερα και κατώτερα είδη ανθρώπων έφερε τις ναζιστικές φρικαλεότητες αλλά και την καταστροφή της ίδιας της γερμανικής κοινωνίας
Ξεχαστήκαμε με τα γεγονότα. Στις 8/3 ήταν η μέρα της γυναίκας και δικαιωματικά φέτος "ανήκει" στη γενναία γυναίκα που λέγεται Σοφία Μπεκατώρου.
Χάρη στο θάρρος της έσκισε με το μικρό της σκάφος όχι πια τα γαλάζια πέλαγα, αλλά τα πέπλα σιωπής που τύλιξαν σα σάβανα χιλιάδες γυναίκες (και όχι μόνο) και βγήκαν στο φως οι απελπισμένες, πληγωμένες, οργισμένες φωνές τους.
Σοφία σε αγαπάμε!!!
Βλέπουμε τη Μάρα Ζαχαρέα να προσπαθεί να συγκαλύψει το θέμα λέγοντας πως είναι σχεδόν ένα «τίποτα», το Γιώργο το Λιάγκα να παριστάνει τον κοινωνικά ευαίσθητο, το Στέφανο Χίο με το "Μακελειό" να βρίσκει πεδίο δράσης λαμπρό και κάπου εκεί θυμηθήκαμε και μια ιστορία όχι και τόσο παλιά, από το «ένδοξο» Λιμενικό Σώμα. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή
Οι αποκαλύψεις στο χώρο του θεάματος συνεχίζονται. Οι καταγγελίες πληθαίνουν και ευχόμαστε να βγει κάτι καλό από όλο αυτό. Και λέμε πως ευχόμαστε γιατί, πέρα από τα ξεκάθαρα σήματα, υπάρχει παράλληλα και πολύς θόρυβος που κάνει το σήμα να μην ακούγεται καθαρά. Οι διάφορες εκπομπές της τηλεόρασης, αυτές που χρόνια τώρα προωθούσαν το σεξισμό και τον κάθε είδους κοινωνικό ρατσισμό, τώρα παριστάνουν πως έπεσαν από τα σύννεφα και στήνουν τρελό πανηγύρι πάνω σε ανθρώπινα δράματα χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα και διασπείροντας άτακτα βέλη προς όλες τις κατευθύνσεις κάνοντας τους στόχους να θολώνουν.
Ο Γιώργος ο Λιάγκας για παράδειγμα. Αυτός που ξεχνώντας πως έχει την ευθύνη του δημόσιου λόγου, πριν από λίγο καιρό μόλις, μιλούσε για «χοντρές» και γέλαγε στην τηλεόραση με το περιστατικό της εκσπερμάτωσης ενός άντρα πάνω σε μια ανυποψίαστη φοιτήτρια. Τώρα, αποφάσισε να παίξει τον κοινωνικά ευαίσθητο. Σου λέει, αφού ήρθε το κύμα, ας το καβαλήσω κι εγώ. Κάπου θα με πάει. Και να το κλάμα, να η ευαισθησία, να η υποκρισία, να και ο αποπροσανατολισμός. Όλα γίνονται θέαμα, όλα γίνονται θυσία στο βωμό του θεάματος
Είδαμε όμως και το αντίθετο φαινόμενο, ακόμη χειρότερο. Είδαμε τα κατά παραγγελία ρεπορτάζ από τους ισχυρούς φίλους κάποιων εμπλεκομένων που προσπαθούσαν, κόντρα στην κοινή λογική, να τους βγάλουν λάδι. Κραυγαλέο παράδειγμα το ρεπορτάζ της Μάρας Ζαχαρέα στο STAR που για την περίπτωση του Λιγνάδη, έκανε λόγο για διώξεις για το «τίποτα», επιδεικνύοντας μια προκλητικά επιλεκτική ευαισθησία, όταν παρόμοια ευαισθησία δεν επέδειξαν ποτέ σε άλλες περιπτώσεις. Και αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο. Όσο πιο χαμηλά βρίσκεται κάποιος στην ιεραρχική δόμηση της ταξικής μας κοινωνίας, τόσο πιο άσχημα αντιμετωπίζεται. Όχι μόνο από τα Μέσα, όχι μόνο από την αστυνομία, όχι μόνο από τη δικαιοσύνη, αλλά και από τον μέσο πολίτη. Δυστυχώς, έχει περάσει στο μέσο πολίτη αυτής της χώρας η πεποίθηση πως κάποιοι άνθρωποι πρέπει να είναι περισσότερο ίσοι από κάποιους άλλους
Μέσα σε αυτό το τρελό πανηγύρι, δε θα μπορούσαν να λείπουν οι ύαινες, αυτές που τρέφονται από το αίμα και τον πόνο. Οι κίτρινες φυλλάδες, ίσως οι μόνες εφημερίδες που έχουν απομείνει να κρέμονται στα περίπτερα και να πουλάνε φύλλα, όπως αυτή του Μακελειού, δείγμα και αυτό της γενικότερης έκπτωσης, μυρίστηκαν αίμα και ξερνοβολάνε εμετικά πρωτοσέλιδα, ανακατεύοντας την αλήθεια με το ψέμα, μπλέκοντας αθώους με ενόχους και σπέρνοντας σύγχυση για το τι είναι νόμιμο και τι είναι παράνομο, για το τι είναι ηθικό και τι είναι ανήθικο, απευθυνόμενες σε ένα κοινό σαφώς χειραγωγήσιμο, και εκπαιδεύοντάς το στην ηδονοβλεψία και στο μίσος
Είναι προφανές πως η σοβαρή αντιμετώπιση ενός κρίσιμου θέματος απαιτεί μια ώριμη κοινωνία. Μια κοινωνία όμως που, αν ήταν ώριμη, δε θα άφηνε το θέμα να πάρει τόσες διαστάσεις και να απλωθεί. Ο κύκλος είναι φαύλος και η επίλυση του ζητήματος δεν είναι καθόλου εύκολη, καθώς έχει να κάνει με τους μηχανισμούς εξουσίας και τα στεγανά τους.
Για να αντιμετωπιστεί το ζήτημα, δεν αρκούν κάποιες καταγγελίες και κάποιες καταδίκες. Απαιτούνται θεσμοί σύγχρονοι στους οποίους οι θιγόμενοι θα μπορούν να απευθύνονται άμεσα. Απαιτούνται θεσμοί οι οποίοι θα γνωρίζουν τα ζητήματα και θα μπορούν να επεμβαίνουν επίσης άμεσα. Αν περιμένει κανείς ευαισθητοποίηση και εγρήγορση από τους συνήθεις αστυνομικούς υπαλλήλους ενός αστυνομικού τμήματος ή είναι βαθιά γελασμένος ή δεν ενδιαφέρεται για την επίλυση του θέματος. Πλήθος είναι οι δημόσιες μαρτυρίες τον τελευταίο καιρό από γυναίκες που δέχτηκαν σεξιστικές επιθέσεις ή απόπειρες βιασμού και η αντιμετώπισή τους από τους αρμόδιους αστυνομικούς υπαλλήλους στους οποίους απευθύνθηκαν, ήταν το λιγότερο απαράδεκτη
Αν αυτή τη στιγμή είναι ο χώρος του θεάματος που βρίσκεται στη δίνη των αποκαλύψεων, αυτό δεν σημαίνει ότι μόνο εκεί συμβαίνουν όλα αυτά τα απεχθή που ακούγονται αυτό τον καιρό. Απλά ο χώρος του θεάματος είναι ένας χώρος που περιλαμβάνει διάσημα ονόματα και ο λόγος καθενός από αυτούς μπορεί να φτάσει σε κάθε σπίτι. Τι γίνεται όμως με άλλους χώρους ακόμη πιο εξουσιαστικούς και πολύ πιο προστατευμένους από τα μάτια και τα αυτιά του κόσμου, όπως είναι για παράδειγμα τα Σώματα Ασφαλείας;
Από έναν τέτοιο χώρο, και συγκεκριμένα από το Λιμενικό Σώμα, προέρχεται η επόμενη η ιστορία που μας γυρίζει δέκα χρόνια πίσω. ‘Ηταν το 2011, όταν κατέθεσε μία ερώτηση στη Βουλή το 2011 η τότε βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Ευαγγελία Αμανατίδου – Πασχαλίδου. Σύμφωνα με τη βουλευτή, η οποία επικαλέστηκε καταγγελίες υποψήφιας σε διαγωνισμό του Λιμενικού Σώματος για κατάταξη αξιωματικών ελληνικής ακτοφυλακής ειδικότητας νομικού, «οι υποψήφιες αναγκάστηκαν να γδυθούν ενώπιον της υγειονομικής επιτροπής που απαρτιζόταν από άνδρες γιατρούς και μία γυναίκα».
Όπως ανέφερε η κυρία Αμανατίδου, «η γυναίκα γιατρός αφού τις ακροάστηκε αποχώρησε από την αίθουσα και στην συνέχεια και ενώ ήταν γυμνές οι υποψήφιες, αναγκάστηκαν να κάνουν κάμψεις, κουτσό και να τρέχουν μέσα στην αίθουσα υπό τα βλέμματα όλης της επιτροπής και των συνυποψήφιων τους και υπό τα σεξιστικά σχόλια μάλιστα των γιατρών!»
Να το επαναλάβουμε εάν δεν έγινε αρκούντως αντιληπτό. Για να προσλάβει το Λιμενικό κάποιον δικηγόρο, έπρεπε να τον γδύσει και να τον αναγκάσει να κάνει γυμνός, κάμψεις, επικύψεις και κουτσό ενώπιον δεκάδων ανθρώπων.
Η γυναίκα που έκανε την καταγγελία και αποφάσισε μάλιστα να υποβάλλει μήνυση ήταν η νεαρή δικηγόρος Φωτεινή Μάζαρη.
«Δεν είχαμε ενημερωθεί γι' αυτό που θ' ακολουθούσε. Αν το ήξερα, δεν θα πήγαινα», λέει η Φωτεινή Μάζαρη σε συνέντευξή της στην «Ελευθεροτυπία» εκείνο τον καιρό. «Μας οδήγησαν σ' ένα δωμάτιο. Ήμασταν συνολικά 15 υποψήφιες. Εκεί μας περίμεναν δέκα γιατροί του Λιμενικού Σώματος, όλοι άντρες. Την ίδια στιγμή, γυναίκες υποψήφιες άλλων ειδικοτήτων περίμεναν τη σειρά τους για να εξεταστούν. Θ' ακολουθούσαν γυναίκες οικονομολόγοι. Μπήκαμε στην αίθουσα και η πόρτα έκλεισε. Οι άντρες γιατροί μάς είπαν "κορίτσια, τώρα θα βγάλετε τα ρούχα σας. Θα μείνετε φορώντας μόνο το κάτω εσώρουχο". Μπήκε στην αίθουσα μια γυναίκα γιατρός, κρατώντας στηθοσκόπιο. Μας ακροάστηκε στο στήθος, την πλάτη και βγήκε από την αίθουσα».
«Δεν χρειαζόταν να παραμείνουμε γυμνές στη συνέχεια της διαδικασίας. Μας έδωσαν εντολή να κάνουμε "κουτσό" περπατώντας με το ένα πόδι. Το κάναμε κι αυτό. Μετά τους ρώτησα για ποιο λόγο να είμαστε γυμνές. "Μη μιλάς, όποιος αρνείται κόβεται απ' τις εξετάσεις", μου απάντησαν. Ζήτησαν να παραταχθούμε η μία δίπλα στην άλλη. Κατ' αλφαβητική σειρά».
Στη συνέχεια «οι δέκα γιατροί που παρέμεναν καθιστοί πίσω από την έδρα είπαν ότι "θα μετρήσουμε μέχρι το τρία. Μετά θα βγαίνει κάθε μία μπροστά. Θα φωνάζει το ονοματεπώνυμο, τη σχολή της και τη φράση: το γοργόν και χάριν έχει". Ήταν απαράδεκτοι. Αλλά κι αυτό, το κάναμε. Και αφού ξεφτιλιστήκαμε εντελώς, μας είπαν να γυρίσουμε με τα οπίσθιά μας προς το μέρος τους και να σκύψουμε με τις παλάμες πιάνοντας το έδαφος!... Προφανώς να εξετάσουν αν έχουμε σκολίωση. Πέρασε ο νευρολόγος από δίπλα μας, λέγοντας "κορίτσια, μπορείτε και πιο χαμηλά"».
Στο ερώτημα γιατί δεν αντέδρασε εκείνη τη στιγμή, η Φωτεινή απάντησε
«Τη στιγμή που υποβάλλεσαι σε καταναγκαστικές πράξεις, λειτουργείς με την ψυχολογία της μάζας. Δεν αντιδράς. Βγαίνοντας ένιωσα βιασμένη. Το ίδιο βράδυ δεν κατάφερα να κοιμηθώ. Την επομένη μίλησα με τις άλλες υποψήφιες. Μου είπαν μη μιλήσεις γιατί θα κοπείς. Όσες προσληφθούν δεν πρόκειται να το συζητήσουν. Αλλά δεν μπορούν και να το αρνηθούν»
Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε πώς εξελίχθηκε η υπόθεση και αν το Λιμενικό Σώμα εξακολουθεί να διεξάγει τις εξετάσεις κατ΄αυτό τον τρόπο. Το παράδειγμα όμως αυτό είναι χαρακτηριστικό του πώς αντιλαμβάνεται τον κάθε άνθρωπο ένα αδηφάγο εξουσιαστικό σύστημα και το συμπέρασμα είναι ένα. Για να φτιάξουμε έναν καινούργιο κόσμο, πρέπει να γκρεμιστεί ο παλιός. Με μπαλώματα δεν γίνεται δουλειά
Σήμερα, 16/2/2021 και ενώ ξυπνήσαμε στα λευκά, μέσα σε ένα λευκό τοπίου που για τους πλείστους είναι όνειρο αλλά για κάποιους είναι σκληρός εφιάλτης, γίναμε μάρτυρες ενός αισχρού θεάματος, που δεν τιμά κανέναν που θέλει να αποκαλείται άνθρωπος.
Δίκυκλα να προχωρούν, σχεδόν ακροβατώντας πάνω σε πίστα πάγου, για να πάνε σε «μερακλήδες του καφέ και της τυρόπιτας» το κολατσιό τους. Τον καφέ τους για να «ανοίξει το μάτι τους» Αργότερα βρήκαμε και πολλά άλλα τέτοια περιστατικά φωτογραφημένα και αναρτημένα στο facebook
(πηγή Κ. Παπαντωνίου FB)
(πηγή 902.gr)
Το συνδικάτο των εργαζομένων έβγαλε μία ανακοίνωση όπου, «καλεί όλους τους συναδέλφους διανομείς να αρνηθούν σε αυτές τις συνθήκες τη διανομή με μηχανάκι, να ειδοποιήσουν άμεσα σε περίπτωση που εξαναγκάζονται να δουλέψουν με το χιονιά». Η κυβέρνηση και οι εργοδότες, τονίζει, «πρέπει άμεσα να πάρουν μέτρα για τη προστασία και ασφάλεια των διανομέων» και απαιτούν μεταξύ άλλων να απαγορευτεί η διανομή με μηχανάκι για όσες μέρες κρατήσει η κακοκαιρία.
Επειδή το να απευθύνεσαι σε κτήνη (τι άλλο μπορεί να είναι αυτός που δεν καταλαβαίνει πως με το χιόνι είναι απαράδεκτο να εκθέτεις εργαζόμενους σε κίνδυνο ζωής, για να εισπράξεις 3 ευρώ, όσο κάνει ένας καφές και μία τυρόπιτα), προτείνουμε από τις στήλες της Attica Voice, το ακόλουθο:
Όσα καταστήματα υπέπεσε στην αντίληψη σας πως εξέθεσαν εργαζόμενους στον κίνδυνο, ημέρα χιονιά, να αποκλειστούν εσαεί από την μελλοντική σας και μελλοντική μας επίσκεψη. Με χιονιά ή με καλοκαιρία.
Βρέχει; Χιονίζει; Δεν παραγγέλνουμε, Δεν το έχουμε καμία ανάγκη, όσο κρατάει η κακοκαιρία.
Για τους ξερολάκηδες που θα πούνε πως «Μα σε καπιταλιστικό σύστημα ζούμε, δεν το ξέρουνε;», πρέπει να τους υπενθυμίσουμε πως στον υγιή καπιταλισμό, μπορεί να και να υπάρξουν κανόνες. Αυτός που το αποφασίζει δεν είναι το σύστημα, αλλά ο ίδιος ο εργοδότης. Αλλά και αν δεν το αποφασίσει τελικά, αυτό αποτελεί ισχυρό κίνητρο εφαρμογής της πρότασης της Attica Voice για μία υγιή αποφυγή τέτοιων καταστημάτων. Σε καπιταλιστικό σύστημα ζούμε και μάλιστα (αφού το αποφασίσατε) χωρίς κανόνες
Για τι να πρωτογράψει κανείς; Από παντού καταφτάνει η ασχήμια και η υποκρισία. Βλέπουμε αυτές τις μέρες τους ανθρώπους της τηλεόρασης να βρίσκονται σε ελεύθερη πτώση πέφτοντας από τα σύννεφα. Αφού, επί δεκαετίες, αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι αναπαρήγαγαν την κουλτούρα του σεξισμού, τώρα μένουν άφωνοι από όσα ακούγονται. Σαν να μην τα ήξεραν, σαν να μην τα είχαν ακούσει, σαν να μην τα υποπτεύονταν. Σαν να τους νοιάζει.
Τίποτα δεν τους νοιάζει στην πραγματικότητα. Μόνο η τηλεθέαση. Και είναι λυπηρό και μάταιο να χρησιμοποιούνται αυτά τα ίδια μέσα που προβάλλουν και αποθεώνουν τον σεξισμό ως ένα βήμα καταγγελίας του.
Είδαμε αυτές τις μέρες στο δελτίο ειδήσεων της κρατικής ΕΡΤ να φιλοξενούνται στελέχη της ΔΑΠ, της φοιτητικής παράταξης της Νέας Δημοκρατίας, ως τυχαίοι φοιτητές και να υπερασπίζονται το νομοσχέδιο της Κεραμέως για θέσπιση ανώτατου ορίου φοίτησης και για πανεπιστημιακή αστυνομία. Ο ένας μάλιστα από αυτούς μόλις ψηφιστεί ο σχετικός νόμος θα πρέπει να διαγραφεί την ίδια στιγμή από τα Πανεπιστήμια, όντας πλέον στο έβδομο έτος της σχολής του.
Όποιος έχει περάσει από τα ελληνικά Πανεπιστήμια, γνωρίζει από πρώτο χέρι τι σημαίνει ΔΑΠ. Η παράταξη που υποτίθεται πως υπερασπίζεται την αξία της αριστείας, είναι πρώτη στις διασυνδέσεις και στις αντιγραφές, είναι πρώτη στις εκδρομές στη Μύκονο και στην Αράχωβα, είναι πρώτη και στο σεξισμό. Μια ματιά στις αφίσες της είναι αρκετή για να μας δείξει πως δε χρειάζεται να ψάχνουμε σε κάποιο άλλο σύμπαν τις αιτίες του σεξισμού και του βιασμού
Κλείνοντας, ας μην ξεχάσουμε να αναφέρουμε το λιβάνισμα και τη δοξολογία που ετέλεσε ο Μητροπολίτης Πειραιά υπέρ της αγαθής ψυχής και της μεγάλης καρδιάς του Βαγγέλη Μαρινάκη. Του εφοπλιστή, του προέδρου του Ολυμπιακού, του ιδιοκτήτη του Mega, των Νέων και του Βήματος, του δημοτικού συμβούλου Πειραιά, του αδίκως κατηγορηθέντα για στημένα παιχνίδια και για το τίγκα στην ηρωΐνη Noor1, του ευεργέτη, μα πάνω απ όλα άνθρωπου. Δύο χιλιάδες χρόνια τώρα, δίπλα σε αυτοκράτορες, σουλτάνους και βασιλιάδες, οι ιεράρχες έχουν αποκτήσει πολύ υψηλό αισθητήριο.
Αυτή η κυβέρνηση νομίζει πως έχει βρει τη λύση «δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν». Πονάει χέρι, διορίζει μπάτσους. Πονάει κεφάλι, διορίζει μπάτσους. Σε αυτή την κυβέρνηση οι γιατροί και οι δάσκαλοι περισσεύουν. Αυτοί που της λείπουν είναι οι μπάτσοι. Ετοιμάζεται να διορίσει χίλιους μπάτσους στα Πανεπιστήμια, λέει. Για να προστατεύσουν ποιους και από τι ακριβώς;
Οι αποτυχημένες κοινωνίες γεννάνε αδικία και βία. Η κοινωνία μας έχει αποτύχει και η κατρακύλα της ακόμη δεν έχει πιάσει πάτο. Προς τα εκεί πηγαίνει πάντως. Προς τον πάτο ολοταχώς. Για τη διάσωσή της χρειάζονται ριζικές τομές, χρειάζεται επανεκκίνηση της κοινωνίας με άλλα προτάγματα, με άλλες αξίες, κάτι για το οποίο το σύστημα της αγοράς δεν έχει το κατάλληλο λογισμικό.
Όποιος νομίζει ότι το πρόβλημα θα λυθεί με συνεχείς προσλήψεις μπάτσων, είναι βαθιά νυχτωμένος. Αυτό που θα προκύψει θα είναι ένας εμφύλιος πόλεμος μεταξύ αθλίων: των εξαθλιωμένων από τη μια και των μπάτσων από την άλλη. Οι μόνοι που δεν θα πληγούν από τον εμφύλιο αυτό, θα είναι μόνο όσοι ζουν στις προστατευμένες γυάλες τους και, ας το καταλάβουμε καλά, εμείς δε θα ανήκουμε σ’ αυτούς
Στο διάβασμα της είδησης των βανδαλισμών στο Ωδείο Athenaeum , η σκέψη σταματά να λειτουργεί. Σταματά να υπάρχει. Αρνείται να δεχτεί την «πληροφορία». Όσο ευρύχωρη και αν μπορεί να γίνει η ανθρώπινη σκέψη, όσο και αν προσπαθεί διαρκώς να διευρύνει τις βιβλιοθήκες της προκειμένου να τακτοποιήσει κάπου τις πληροφορίες που τη βομβαρδίζουν καθημερινά, τόση κτηνωδία δεν τη χωράει. Και από την πλημμύρα φρίκης που συντελείται στον νου, το λογικό παραλύει, η σκέψη αδειάζει και δεν υπάρχει τίποτα να κάνεις, τίποτα να πεις, τίποτα να γράψεις.
Πέρασαν 5 μέρες από τη στιγμή που κυκλοφόρησε η είδηση των βανδαλισμών σε έναν ιδιαίτερο χώρο τέχνης. Σε έναν χώρο δημιουργίας, αφού η μουσική (κατά βάση) είναι από τις τέχνες που δεν σταματούν να αναπνέουν δίπλα μας. Από τη στιγμή της πρώτης γέννησης ενός μουσικού έργου, αυτό ξαναγεννιέται κάθε φορά, που ένας ακόμα μουσικός, θα το ερμηνεύσει. Και η ανάσα του έργου, η ανάσα της ίδια της τέχνης βγαίνει μέσα από όργανα σαν και αυτά που κατάστρεψαν πριν 4 μέρες, άγνωστοι. Μέσα από χώρους σαν του Ωδείου Athenaeum, που σκοτείνιασαν οι ίδιοι άγνωστοι. Για εξίσου άγνωστους λόγους -ή ενδεχομένως γνωστούς σε κάποιους- , πλην όμως τόσο άρρωστους, που και η ίδια η φρίκη δεν τους αντέχει.
Διαβάζουμε για την καταστροφή του σετ των μεγάλων κρουστών, που δεν μπορούσαν να μεταφέρουν, για να αποσπάσουν τα μεταλλικά στεφάνια των τυμπάνων. Τέλος –λέει το σχετικό ρεπορτάζ- προχώρησαν στον ψεκασμό όλου του εσωτερικού του τριώροφου κτηρίου με σκόνη από τους πυροσβεστήρες. Έψαξαν –σύμφωνα με το ρεπορτάζ της επόμενης μέρας- και άδειασαν όλες τις βιβλιοθήκες, έκλεψαν ή κατέστρεψαν κιθάρες, βιολοντσέλο κοντραμπάσο, άρπα, μεταλλόφωνα και ξυλόφωνα, 3 σετ ντραμς, πίνακες, γλυπτά και φωτιστικά, τηλεφωνικό κέντρο και υπολογιστές, σωληνώσεις ύδρευσης, θέρμανσης και καλωδιώσεις ΔΕΗ. Ποια είναι αυτή η αρρώστια που ωθεί κάποιον να βγάλει τη μανία του πάνω σε μουσικά όργανα; Ακόμα και αν μπορεί να δικαιολογήσει κάποιος την αναγραφή συνθημάτων σε τοίχους, την εισβολή και κατάληψη άδειων κτιρίων, την κατάληψη ακόμα και κυβερνητικών κτιρίων, σε πολλές περιπτώσεις, ως πολιτική δράση, αντίδραση ή ακόμα και κοινωνική ανάγκη, η καταστροφή ενός ωδείου είναι εντελώς ακατανόητη. Αυτό, προκειμένου να μην προλάβουν οι διάφοροι «επαγγελματίες ανατόμοι της κοινωνίας» να στιγματίσουν την κοινωνική αντίδραση απέναντι σε αυτούς που εξαθλιώνουν κοινωνίες, ταυτίζοντας την με την απάνθρωπη και φρικαλέα καταστροφή ενός χώρου καλλιέργειας και προαγωγής του πολιτισμού.
Αυτοί που εισέβαλαν στο ωδείο Athenaeum δεν έκλεψαν και δεν κατάστρεψαν μόνο την ύλη των οργάνων και των κτιρίων. Έκλεψαν πολύ περισσότερα, όμως άυλα και γι’ αυτό δεν μπορεί να γίνει ευρύτερα κατανοητό το ύψος της καταστροφής ή το βάθος της πυορροούσας πληγής, που άνοιξαν ακόμα πιο πολύ. Την πληγή αυτή, οι περισσότεροι την αισθάνονται (χωρίς όμως να την καταλαβαίνουν) στη διάχυτη πια και γι’ αυτό οικεία, βία της καθημερινότητας.
Η βία είναι πια ανεξέλεγκτη. Ανερμήνευτη. Μέσα σε μία κοινωνία που η επικαιρότητα της είναι πλούσια σε βία και θάνατο. Συχνά δίχως λογική ερμηνεία αν όχι εντελώς αναιτιολόγητη, η καταστροφή ενός Ωδείου είναι πλήρως ενταγμένη σε ένα σύστημα και είναι το μέσο ανίχνευσης της κοινωνικής και πολιτικής εντροπίας. Εντάσσεται στην συνολική βία που περιέχεται στον εκφοβισμό των σχολικών προαυλίων, των δρόμων και των πλατειών. Στην κορυφωμένη βία του φόνου του μοναχικού ηλικιωμένου, για την απόσπαση ελάχιστου χρηματικού ποσού. Την κτηνώδη βία των οργανωμένων οπαδών και των ραντεβού θανάτου που δίνουν μεταξύ τους.
Στη βία της υποβάθμισης κάθε ανθρώπινης ανάγκης για πολιτισμό και τέχνη. Στη βία της εξαθλίωσης της ανθρώπινης ύπαρξης, από τα παιδικά και εφηβικά χρόνια. Στη βία της υποταγής της ζωής στις κραυγαλέες εκκλήσεις του στομάχου για τροφή. Στη βία του lifestyle που προσδιορίζει την ύπαρξη μέσα στην κατανάλωση και την εικόνα. Στον καταναγκασμό και τον βιασμό, σεξουαλικό ή μη, που υφίσταται ο κάθε αδύναμος από τον κάθε ισχυρό. Στη βία που υπόσχεται η εντατική αστυνομοκρατία των καιρών μας. Στη βία της επιβολής της ισχύος της εξουσίας στον έφηβο και τον νέο. Στη βία των διακρίσεων, του βιασμού και της εκμετάλλευσης.
Η αστυνομοκρατία που είναι βία και συνάμα μήτρα νέας βίας, βρίσκει έρεισμα και δικαιολογία στην καθημερινή βία που διατρέχει καθημερινά, όλον τον κοινωνικό ιστό. Και τώρα πια με την μεγέθυνση των ταξικών διακρίσεων, δεν πρόκειται να ξεριζωθεί. Τα κάποτε εισοδηματικά όρια, μεταξύ των κοινωνικών τάξεων, έγιναν βάραθρα. Πολιτισμικές και κοινωνικές χαράδρες, δίχως γέφυρες. Η νέα ταξική κοινωνία έχει ήδη γεννήσει τους εκτελεστές της.
Αν κάποτε λέγαμε πως το πρόβλημα με τη ζωή, είναι το ότι δεν έχει μουσική υπόκρουση, τώρα πια λέμε πως το πρόβλημα έγινε μεγαλύτερο.
Ο κρότος της βίας που μας πνίγει, είναι η ηχητική υπόκρουση της ζωής μας.
Λίγοι μόλις μήνες έχουν περάσει από το πρώτο κύμα της πανδημίας και η «υποδειγματική» Ελλάδα της άνοιξης, σε ό,τι είχε να κάνει με τη διαχείριση της πανδημίας, μετατράπηκε πολύ γρήγορα σε παράδειγμα προς αποφυγήν. Μόνο ο τρελός του χωριού πανηγυρίζει πια, την ίδια στιγμή που ο Μωϋσής κάνει ποδήλατο ανέμελος και η υπέρκομψη σύζυγος κάνει διακοπές διαρκείας
Με βάση τα στοιχεία του Δεκεμβρίου, η Ελλάδα βρίσκεται στην 50η θέση από τα 53 κράτη που περιλαμβάνει η μελέτη του Bloomberg. H έκθεση αυτή ανανεώνεται κάθε μήνα και βαθμολογεί την πιο αποτελεσματική αντιμετώπιση του ιού με τον μικρότερο δυνατό αντίκτυπο για την οικονομία και την κοινωνία. Ο δείκτης Covid Resilience, όπως έχει ονομαστεί, κατατάσσει χώρες με ΑΕΠ πάνω από 200 δισ. δολάρια με βάση 10 παράγοντες που χωρίζονται σε δύο κατηγορίες:
Η πρώτη κατηγορία αφορά στην κατάσταση της επιδημίας αφού λαμβάνονται υπόψη τα κρούσματα ανά μήνα, η θνησιμότητα, οι συνολικοί θάνατοι ανά ένα εκατομμύριο πολίτες, τα ποσοστά των θετικών τεστ και η πρόσβαση στα εμβόλια.
Η δεύτερη κατηγορία αφορά στην ποιότητα ζωής αφού λαμβάνονται υπόψη η αυστηρότητα του lockdown, η ελεύθερη κυκλοφορία των πολιτών, η πρόβλεψη για το μέλλον της οικονομίας, η ανταπόκριση του συστήματος υγείας και πόσο άλλαξε η ζωή των πολιτών.
Οι χώρες που εξετάζονται είναι 53, ανάμεσα σε αυτές και η χώρα μας. Τον προηγούμενο μήνα η χώρα μας βρισκόταν στην 31η θέση από τις 53, ενώ αυτό το μήνα έπεσε στην 50η θέση, τέταρτη από το τέλος. Στην πρώτη πεντάδα βρίσκονται η Νέα Ζηλανδία, η Ταϊβάν, η Αυστραλία και η Σιγκαπούρη. Αντίθετα, στην τελευταία πεντάδα βρίσκονται η Ιταλία, η Ελλάδα, το Περού, η Αργεντινή και το Μεξικό.
Ειδικότερα, η Ελλάδα καταγράφει δύο πολύ αρνητικές πρωτιές. Από τις 53 χώρες, η Ελλάδα έχει το μεγαλύτερο ποσοστό θνησιμότητας (6,3%) και το χειρότερο lockdown με την μικρότερη κινητικότητα των πολιτών. Μια άλλη πολύ αρνητική επίδοση καταγράφει η χώρα μας στην πρόβλεψη για το μέλλον της οικονομίας, κατατασσόμενη στην 44η θέση.
Δυστυχώς, αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά πως το ψέμα έχει κοντά ποδάρια. Όσο και να ταΐζει η κυβέρνηση τα ΜΜΕ για να παίζουν αυτά που θέλει, η αλήθεια κάποια στιγμή θα αποτυπωθεί. Μπορεί η κυβέρνηση αυτή τη στιγμή να προσπαθεί να κερδίσει χρόνο κρύβοντας την αλήθεια, αλλά αυτό θα είχε νόημα αν υπήρχε κάποιο σχέδιο που θα μπορούσε να ανατρέψει τα μέχρι τώρα δεδομένα. Αυτή τη στιγμή σχέδιο δεν υπάρχει, όπως δεν υπήρξε και στο πρώτο κύμα της πανδημίας. Το μόνο που κάνει η κυβέρνηση είναι να περιμένει την άφιξη του εμβολίου. Μέχρι να έρθει όμως, τι θα γίνει; Μέχρι να αρχίσει να αποδίδει, τι θα γίνει;
Η χώρα μας είχε την τύχη ώστε το πρώτο κύμα της πανδημίας να την χτυπήσει στις αρχές της άνοιξης, σε μια περίοδο που η οικονομία της δεν είναι ιδιαίτερα ανοιχτή στον υπόλοιπο κόσμο. Έτσι, μπόρεσε να αποφύγει τα πολλά κρούσματα. Αντί, όμως, η κυβέρνηση να εκμεταλλευτεί αυτή την πίστωση χρόνου που της έδωσε το ξώφαλτσο χτύπημα που δέχτηκε και να γίνει σοφότερη, αυτή έπραξε σαν να μην έχει αντιληφθεί ούτε το τι έγινε σε άλλες χώρες, ούτε το τι πρόκειται να συμβεί στη δική μας.
Το καλοκαίρι, η οικονομία της χώρας άνοιξε στον τουρισμό χωρίς κανένα σχεδιασμό. Σαν να μην έφτανε αυτό, η κυβέρνηση δεν έκανε καμία προσπάθεια ενίσχυσης του δημόσιου συστήματος υγείας και εκπόνησης ενός σχεδίου διαχείρισης μιας πιθανής περχόμενης κρίσης. Αυτή τη στιγμή βαδίζει με τη λογική του βλέποντας και κάνοντας. Συνεχώς φάσκει και αντιφάσκει. Συνεχώς εκμεταλλεύεται την περίσταση κατά το δοκούν, προκαλώντας μεγάλη αμφιβολία στους πολίτες τόσο για την ικανότητά της όσο και για την ειλικρίνειά της, κάνοντάς τους να χάσουν την εμπιστοσύνη τους προς αυτήν.
Όταν, όμως χάνεται η εμπιστοσύνη των πολιτών, χάνεται τελικά και το παιχνίδι. Γιατί, η διαχείριση μιας επιδημίας δεν είναι μόνο θέμα ιατρικής, αλλά και κοινωνικό ζήτημα. Ο δρ Φρεντί Βινέ (Freddy Vinet) είναι καθηγητής Γεωγραφίας στο Πανεπιστήμιο Paul-Valery Montpellier 3 στη Γαλλία, εξειδικευμένος στη διδασκαλία και στην έρευνα των επιπτώσεων των φυσικών καταστροφών καθώς και στην πρόληψη αυτών.
Σε συνέντευξή του στην Εφημερίδα των Συντακτών σημειώνει πολύ χαρακτηριστικά «Πρέπει να σημειωθεί πρόοδος όσον αφορά την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης μεταξύ επιστημόνων, κυβερνήσεων/θεσμικών παραγόντων και πολιτών.
Είναι σαφές ότι οι χώρες που βρίσκονται σε εσωτερική σύγκρουση - όπου η κοινωνία είναι διχασμένη, π.χ. ΗΠΑ, Ηνωμένο Βασίλειο, Γαλλία, Βραζιλία και άλλες - αντιμετωπίζουν δυσκολίες στην αντιμετώπιση της πανδημίας, σε αντίθεση με τις χώρες όπου υπάρχει κοινωνική συνοχή, Αυστραλία ή Νέα Ζηλανδία, ή ακόμα και στην Κίνα κι ας είναι μια χώρα που ναι μεν δεν υπάρχει ελευθερία, αλλά υπάρχει κοινωνική συνοχή.
Όταν ο πολίτης εμπιστεύεται την κυβέρνησή του και αυτή δεν του λέει ψέματα και δεν παίζει μικροπολιτικά παιχνίδια με αφορμή την πανδημία, τότε ναι, υπάρχουν πολύ λιγότερες δυσκολίες στο να εφαρμοστούν τα μέτρα πρόληψης και προστασίας»
Την ώρα της μεγάλης υγειονομικής κρίσης, του lockdown και των χιλιάδων κλειστών μικροεπιχειρήσεων, οι business για τους έχοντες δεν τελειώνουν. Αντιθέτως, συνεχίζονται με αμείωτο ρυθμό και –πιθανό – και πιο εύκολα.
Αυτήν ακριβώς την ώρα που χιλιάδες δυστυχείς πρόσφυγες συνωστίζονται σε άθλιες τριτοκοσμικές συνθήκες με την ανοχή – ή και την επιδοκιμασία - του μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας, αντιμετωπιζόμενοι ως απειλούντες την ομοιογένεια της ελληνικής κοινωνίας, χιλιάδες αγορές ακινήτων πραγματοποιούνται από πολίτες χωρών εκτός Ευρωπαϊκή Ένωσης.
Την ώρα, επίσης, που η κυβέρνηση των αχρήστων ετοιμάζεται να γιορτάσει την επέτειο για τα 200 χρόνια της έναρξης του αγώνα για την ελληνική ανεξαρτησία, χοροστατούσης της μεγάλης Κυρίας Γιάννας Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη, η χώρα συνεχίζει αργά και σταθερά να πωλείται σε τιμή ευκαιρίας. Σε όποιον πληρώνει, χωρίς διακρίσεις. Οι διακρίσεις, σ' αυτό τον κόσμο της αποθέωσης του πλούτου, είναι μόνο για τους φτωχούς.
Όπως αποτυπώνεται από τα αρμόδια τμήματα Κεφαλαίου των Δημόσιων Οικονομικών Υπηρεσιών (Δ.Ο.Υ.) της πρωτεύουσας, οι αγοραπωλησίες ακινήτων εμφανίζουν αξιοσημείωτα υψηλές επιδόσεις. Και οι αγοραστές είναι κυρίως αλλοδαποί, από χώρες εκτός Ε.Ε.
Είναι ευρέως γνωστό πως εδώ και πολλά χρόνια οι Κινέζοι σαρώνουν ό,τι κινείται σε περιοχές του κέντρου της Αθήνας. Εκτός, όμως από αυτούς, και άλλοι παίκτες έχουν κάνει δυναμικά την εμφάνισή τους, κυρίως Ισραηλινοί αλλά και Άραβες, με προεξάρχοντες τους Αιγύπτιους. Τα ακίνητα που αγοράζονται είναι κάθε μορφής: Διαμερίσματα σε πολυκατοικίες, παλιές βιοτεχνίες, επαγγελματικοί χώροι
Χαρακτηριστικές είναι οι περιπτώσεις των, ισραηλινών συμφερόντων, εταιριών BZPW Real Estate Development και Zoia Fund. Η πρώτη έχει αγοράσει ακίνητα αξίας 50 εκατομμυρίων ευρώ στην Αθήνα, τόσο για οικιστική όσο και για επαγγελματική χρήση. Η δεύτερη έχει αγοράσει πάνω από 35 ακίνητα στο κέντρο της Αθήνας και στον Πειραιά (Εξάρχεια, Πεδίο του Άρεως, Λυκαβηττός, Καλλιθέα), κυρίως παλιές πολυκατοικίες, τις οποίες σκοπεύει να μετατρέψει φτιάχνοντας σύγχρονα διαμερίσματα είτε για πώληση είτε για μακροχρόνια ενοικίαση.
Περιζήτητες περιοχές για τους αλλοδαπούς αγοραστές αναδεικνύονται το Μεταξουργείο, ο Κολωνός, το Γκάζι, ο Κεραμεικός, η γειτονιά του Ψυρρή, ο Βοτανικός, το Θησείο, τα Άνω Πετράλωνα, το Κουκάκι και γενικά οι περιοχές με θέα την Ακρόπολη
Οι Κινέζοι, πάντως, δεν περιορίζονται πλέον σε αυτές τις περιοχές, αλλά έχουν ξανοιχτεί και προς την άλλη πλευρά της Αθήνας: Εξάρχεια, Αμπελόκηπους, Άγιο Παντελεήμονα, Αχαρνών, αλλά και προς τους γύρω δήμους
Και , βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνάμε και το πρόγραμμα της Χρυσής Βίζας (golden visa) που δίνει άδεια διαμονής πενταετούς διάρκειας σε υπηκόους τρίτων χωρών αρκεί αυτοί να αποκτήσουν ακίνητη περιουσία αξίας 250.000 ευρώ. Άδεια παραμονής εξασφαλίζουν αυτόματα όλα τα μέλη της οικογένειας του «επενδυτή»: α) ο/η σύζυγος, β) τα κοινά τέκνα των συζύγων ή ενός εκ των συζύγων, τα οποία είναι ηλικίας κάτω των 21 ετών και γ) οι απευθείας ανιόντες συγγενείς των συζύγων είτε προχωρούν σε επένδυση κεφαλαίων από 3 έως 100 εκατομμύρια ευρώ σε έργα υποδομών ή σε ελληνικές επιχειρήσεις, με τη δημιουργία 150 θέσεων εργασίας.
Το πρόγραμμα golden visa εισήχθη με τον Νόμο 4146/2013. Από τότε, έχουν δοθεί 8.000 τέτοιες κάρτες και παράλληλα το δικαίωμα διαμονής σε πολλαπλάσιους. Τα 2 τρίτα των καρτών έχουν δοθεί σε Κινέζους. Ακολουθούν Τούρκοι, Ρώσοι, Λιβανέζοι, Αιγύπτιοι, Ιρανοί και άλλοι
Αυτό δεν φαίνεται να απασχολεί επ’ ουδενί τον φανατικό Ελληναρά, ο οποίος ενοχλείται μόνο από τους φτωχούς και τους κατατρεγμένους ξένους. Τον φανατικό Ελληναρά δεν τον ενδιαφέρει πόσοι και ποιας εθνικότητας βρίσκονται από πάνω του και τον εκμεταλλεύονται. Αρκεί μόνο να έχει και αυτός κάποιους από κάτω. Αυτό είναι που δίνει αξία στη μισερή ζωή του.
Αποτελεί ειρωνεία πως μια συντηρητική δεξιά κυβέρνηση είναι αυτή που έρχεται να νομοθετήσει κάτι που αρνήθηκε η κατ΄ όνομα τουλάχιστον πιο προοδευτική κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης Σταύρος Κοντονής. Ακόμη μεγαλύτερη ειρωνεία, όμως, αποτελεί πως συναντά οργανωμένες αντιδράσεις από ενώσεις που υποστηρίζουν πως μάχονται ενάντια στις διακρίσεις ανάμεσα στα φύλα. Αναφερόμαστε στο αναμενόμενο, εδώ και πολλά χρόνια, της συνεπιμέλειας των παιδιών χωρισμένων γονιών.
Σύμφωνα με τον υπουργό Δικαιοσύνης, Κώστα Τσιάρα, με το νέο νομοσχέδιο «διασφαλίζεται η από κοινού και από τους δύο γονείς γονική μέριμνα (ένας όρος ευρύτερος που περιέχει και τη συνεπιμέλεια)». Επίσης «διασφαλίζεται η τουλάχιστον κατά το ένα τρίτο του χρόνου επικοινωνία του παιδιού και με τον άλλο γονέα. Θα κυμαίνεται από τον μισό χρόνο ώς το ένα τρίτο του χρόνου με τον άλλο γονέα».
Μέχρι τώρα, στην Ελλάδα, στο 98% των περιπτώσεων το δικαστήριο αναθέτει την αποκλειστική επιμέλεια στη μητέρα, κάτι που αποδεικνύει πως το αποκλειστικό κριτήριο που λαμβάνει υπόψη του είναι το φύλο του γονέα, κάτι που με τη σειρά του σημαίνει πως πρόκειται για μια ακόμη έμφυλη διάκριση – αυτή τη φορά εις βάρος των ανδρών – που κάθε πολιτισμένη κοινωνία οφείλει να καταργήσει.
Ήδη, από το 2015, το Συμβούλιο της Ευρώπης έχει εκδώσει ψήφισμα στο οποίο υποστηρίζει την κοινή ανατροφή των παιδιών και το θεσμό της εναλλασσόμενης κατοικίας, κάτι που ισχύει σε πολλές άλλες χώρες, όπως στη Γαλλία, το Βέλγιο, τη Σουηδία, τη Δανία και σε αρκετές Πολιτείες στις ΗΠΑ.
Στην Ελλάδα, εδώ και αρκετά χρόνια, πολλοί πατέρες έχουν διεκδικήσει τη νομοθετική θέσπιση της υποχρεωτικής συνεπιμέλειας και των δυο γονιών. Αυτό που οι πατέρες ζητούν είναι να συναποφασίζουν με τις μητέρες των παιδιών τους για όλα τα ζητήματα ανατροφής, για το πού θα μένει το παιδί τους και το πώς θα μοιράζεται ο χρόνος του ανάμεσα στα δυο σπίτια, που θα πρέπει να θεωρούνται και τα δυο «σπιτικά» του παιδιού.
Το θέμα είχε φτάσει στη Βουλή επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης Νίκος Παρασκευόπουλος το είχε χαρακτηρίσει «κοινωνικά επείγον», αλλά … παρόλο που ήταν επείγον …. «δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με συντομία, διότι είναι συστημικό θέμα: οι σχέσεις των συζύγων και η σχέση τους με το παιδί είναι το κεντρικό θέμα του Οικογενειακού Δικαίου, το οποίο δεν μπορεί αποσπασματικά να ρυθμιστεί και γι' αυτόν τον λόγο η πρώτη μου απάντηση ήταν επικεντρωμένη στην πορεία της γενικότερης αναθεώρησης του Οικογενειακού Δικαίου που έχει ως αντικείμενο οπωσδήποτε και τις σχέσεις των συζύγων και με το παιδί. Αυτό το οποίο μπορώ να υποσχεθώ είναι: Θα κάνουμε όσο πιο γρήγορα είναι δυνατόν. Όχι πιο γρήγορα».
Δυστυχώς, το θέμα παραπέμφθηκε στις καλένδες καθώς με τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, το Νοέμβριο του 2016, τοποθετήθηκε υπουργός Δικαιοσύνης ο Σταύρος Κοντονής, ο οποίος έληξε το θέμα εν τη γενέσει του με μια δήλωση όχι και τόσο νομική : «Συνεπιμέλεια κατά τη γνώμη μου και με βάση όχι μόνο τις διατάξεις του κώδικα, αλλά και την πραγματικότητα, δεν μπορεί να υπάρξει».
Το θέμα πάντως, επανέρχεται σήμερα, αλλά το λυπηρό είναι πως το επικείμενο νομοσχέδιο συναντά την αντίδραση από συλλόγους γυναικών, κάποιες από τις οποίες αγωνίζονται για την κατάργηση των διακρίσεων μεταξύ των φύλων. Πρόσφατα, κυκλοφόρησε ψήφισμα που ζητά «να πάψει κάθε επέμβαση στο Οικογενειακό Δίκαιο και ιδίως στις σχέσεις γονέων και τέκνων». Το ψήφισμα φέρει τις υπογραφές 16 φαινομενικά ετερόκλητων γυναικείων οργανώσεων. Από τη «Χριστιανική Ενωση Νεανίδων» μέχρι την «Ελληνική Αντιπροσωπεία του Ευρωπαϊκού Λόμπι Γυναικών» και από το «Σύλλογο Πολυτέκνων Μητέρων “Μητέρας Εργον”» μέχρι το «Ελληνικό Δίκτυο για την Φεμινιστική Απεργία»
Διαβάζουμε ακόμη, σε σχετικό άρθρο της Εφημερίδας των Συντακτών, πως συγκροτήθηκε διαδικτυακή ομάδα με τον τίτλο «Μαμάδες ενάντια στην υποχρεωτική συνεπιμέλεια», που διακινούν διαδικτυακά ψήφισμα στο οποίο υποστηρίζουν ότι το επικείμενο νομοσχέδιο «μετατρέπει τις μητέρες σε θύματα και τις αναγκάζει να υποκύπτουν και να ανέχονται είτε σωματική είτε ψυχολογική είτε άλλης μορφής κακοποίηση», ενώ καταγγέλλουν τους πατέρες που λένε ότι αποξενώνονται από τα παιδιά τους μετά το διαζύγιο «σαν lobby αντρών που το κίνητρό τους είναι η εκδίκηση προς τις μητέρες και φυσικά το να μην πληρώνουν έστω και αυτήν την πενιχρή διατροφή». Χωρίς να το καταλαβαίνουν (;), θεωρούν αυτονόητο δικαίωμά τους, κάτι σαν εθιμικό δίκαιο, να είναι η μητέρα αυτή που θα μεγαλώσει τα παιδιά
Από την άλλη πλευρά, όπως διαβάζουμε στο Βήμα, 57 γυναίκες πανεπιστημιακοί, καταθέτουν τη δική τους θέση τους πάνω στο θέμα της συνεπιμέλειας των παιδιών μετά από διαζύγιο. Στο κείμενο που υπογράφουν αναφέρουν :
«Με εξαίρεση τις περιπτώσεις που ένας από τους δύο γονείς είναι αποδεδειγμένα βίαιος, κακοποιητικός ή αμελής, η συνεπιμέλεια και ο ίσος χρόνος των παιδιών με τους δύο γονείς είναι μια συνθήκη από την οποία κερδίζουν όλοι. Τα οφέλη της συνεπιμέλειας για τα παιδιά και τους πατέρες έχουν ήδη παρουσιαστεί στο δημόσιο διάλογο εκτεταμένα.
... Συμπερασματικά, με βάση τα επιστημονικά ευρήματα η συνεπιμέλεια είναι προς το συμφέρον τόσο των παιδιών, όσο και των δύο γονέων. Η ανατροφή μιας νέας γενιάς παιδιών που πιστεύουν στην ισότητα των δύο φύλων μέσα από το παράδειγμα της συνεργασίας των δύο γονέων και της συνεπιμέλειας θα έπρεπε να είναι ο κύριος στόχος του φεμινιστικού κινήματος της εποχής μας. Αυτό θα έπρεπε να προασπίζονται και οι μητέρες των παιδιών »
Από τη δική του πλευρά, ο Ιωάννης Παπαρρηγόπουλος, πρόεδρος του Συλλόγου Συνεπιμέλεια, δηλώνει:
« … Αυτό που χρειάζεται είναι νόμος για να καμφθεί το νομολογιακό έθιμο. Και επιπλέον να ενθαρρύνει την προσφυγή στη διαμεσολάβηση και ν’ αποθαρρύνει την αντιδικία. Σήμερα η αντιδικία είναι μονόδρομος επειδή από αυτή αναδεικνύεται νικητής και νικημένος, ένας που τα παίρνει όλα και το παιδί, ένας που πληρώνει και γίνεται επισκέπτης στη ζωή του παιδιού. Ο δρόμος για τη διαμεσολάβηση θ’ ανοίξει όταν οι γονείς ξέρουν ότι θα βρεθούν στο δικαστήριο για να πάρουν μισό-μισό τον χρόνο και τις διανυκτερεύσεις με το παιδί, τις ευθύνες, τις υποχρεώσεις, τα δικαιώματα και, αναλογικά με τις οικονομικές δυνάμεις τους, τις δαπάνες ανατροφής»
Και επικαλείται ταυτόχρονα το παράδειγμα πολλών χωρών στις οποίες υπάρχει υποχρεωτική συνεπιμέλεια και των δύο γονιών.
Στην Ελλάδα, ο Συνήγορος του Παιδιού, επισημαίνει πως «στον ανήλικο συμφέρει περισσότερο μια φροντίδα από δύο άτομα, που ελέγχουν το ένα το άλλο, παρά μια εξουσία ενός μόνο προσώπου, η οποία... μπορεί να ρέπει ευκολότερα προς τον αυταρχισμό.
Είναι επίσης προφανές ότι ο νόμος δεν πρέπει να επιτρέπει τη διολίσθηση στην υφιστάμενη πρακτική του αποκλεισμού τού ενός γονέα από τη ζωή του παιδιού μετά τη διάλυση της έγγαμης συμβίωσης, που ενθαρρύνει τη λογική της "ιδιοκτησίας" του παιδιού από τον γονέα που ασκεί αποκλειστικά την επιμέλεια (...). Για τον λόγο αυτό είναι επιτακτικό να εισαχθεί ο κανόνας της από κοινού άσκησης της γονικής μέριμνας, στο σύνολό της και μετά τη διάσταση/διαζύγιο/ακύρωση του γάμου/λύση του συμφώνου συμβίωσης».
Σε άλλα σημεία της γνωμοδότησής του, ο Συνήγορος αναφέρεται στις στρεβλότητες που οδηγεί ο περιορισμός του ενός γονέα σε ρόλο επισκέπτη στη ζωή του παιδιού του, στην ανεπαρκή προστασία του γονέα σε περιπτώσεις που η επικοινωνία με το παιδί του παρεμποδίζεται συστηματικά αλλά ακόμη και σε νοοτροπίες όπου το παιδί αντιμετωπίζεται ως «λάφυρο» και πεδίο άσκησης εξουσίας ανάμεσα στις «αντίπαλες» πλευρές. Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη την έκθεσή του εδώ
Είναι επίσης κοινώς διαπιστωμένο πως στις περιπτώσεις όπου δεν ασκείται η επιμέλεια και από τους δύο γονείς, συνήθως προκύπτει έντονη διαμάχη μεταξύ τους, η οποία είναι επιβλαβής για όλα τα μέλη της οικογένειας και επιβαρύνει ιδιαίτερα τα παιδιά. Έρευνες, επίσης, έχουν δείξει πως τα παιδιά που μεγαλώνουν και με τους δύο γονείς μετά τον χωρισμό τους έχουν καλύτερη ψυχική υγεία και λιγότερα συμπεριφορικά προβλήματα σε σχέση με τα παιδιά που μεγαλώνουν κυρίως ή αποκλειστικά με τον ένα γονέα, ενώ δεν υπάρχουν διαφορές όσον αφορά τη συναισθηματική και συμπεριφορική εξέλιξη των παιδιών που ανατρέφονται και από τους δύο γονείς μετά το διαζύγιο, σε σχέση με τα παιδιά που μεγαλώνουν από γονείς που δεν έχουν χωρίσει.
Πρόσφατα, η εταιρία Ελλήνων ψυχολόγων (ΕΛΨΕ) παρενέβη στο διάλογο με επιστολή της στη νομοπαρασκευαστική επιτροπή για την αναμόρφωση του οικογενειακού δικαίου. Σε αυτή επισημαίνει, μεταξύ άλλων, ότι:
« Η ασύμμετρη συμμετοχή των γονέων στην καθημερινή / βιωματική ανατροφή του παιδιού ή ο αποκλεισμός (σκόπιμος η μη) του ενός δημιουργεί ρήγμα στον ψυχισμό του παιδιού που το φτωχοποιεί σε πολλά επίπεδα. Το συμφέρον του παιδιού είναι να ανατρέφεται και από τους δύο γονείς του και η πολιτεία πρέπει να το διασφαλίσει.
Τα ευεργετικά αποτελέσματα της συνεπιμέλειας είναι εμφανή σε ένα ευρύ φάσμα αξιολογήσεων που αφορούν την ψυχοσωματική λειτουργία (ευημερία) των παιδιών, που συμπεριλαμβάνουν (α) χαμηλότερα επίπεδα κατάθλιψης, άγχους και γενικότερα ψυχικής δυσφορίας, (β) χαμηλότερη επιθετικότητα και προβλήματα συμπεριφοράς, μειωμένη χρήση αλκοόλ και ουσιών, (γ) καλύτερη σχολική απόδοση και καλύτερη γνωστική ανάπτυξη, (δ) καλύτερη σωματική υγεία, ε) χαμηλότερα ποσοστά καπνίσματος και (στ) καλύτερες σχέσεις με πατέρες, μητέρες, γιαγιάδες και παππούδες
Η συνθήκη συνεπιμέλειας, στην οποία οι γονείς έχουν κοινή νομική ευθύνη σχετικά με την ιατρική φροντίδα και τις αποφάσεις για την σχολική και θρησκευτική αγωγή του παιδιού , φαίνεται να έχει θετικές επιπτώσεις στην ευημερία των παιδιών. Τα παιδιά ωφελούνται σημαντικά από την κοινή επιμέλεια, ακόμα και όταν οι γονείς έχουν υψηλά επίπεδα συγκρουσιακών σχέσεων
Για τους λόγους αυτούς η ΕΛΨΕ εισηγείται, μεταξύ άλλων:
Οι γονικές ευθύνες και δικαιώματα για τους γονείς των παιδιών να παραμένουν κοινές και αδιάσπαστες ανεξάρτητα από τη μεταξύ τους νομική σχέση. Ίσο χρόνο του παιδιού με κάθε γονέα, τόσο στις διακοπές όσο και στην καθημερινότητα του.
Οι Έλληνες ψυχολόγοι τάσσονται υπέρ της συνεπιμέλειας κατά την οποία οι γονικές ευθύνες θα είναι κοινές και αδιάσπαστες και το παιδί θα περνά ίσο χρόνο με τον κάθε γονέα σε καθημερινότητα και διακοπές. Η θεωρία περί βιοκοινωνικής υπεροχής της μητέρας στην ανατροφή των παιδιών έχει ανατραπεί επιστημονικά και πρέπει να σταματήσει να χρησιμοποιείται από την ελληνική δικαιοσύνη άμεσα. Το συμφέρον του τέκνου είναι να ανατρέφεται και από τους δύο γονείς του σε επαρκή χρόνο»
Αυτά, εν αναμονή της τελικής μορφής του νομοσχεδίου, το οποίο έχει ξεσηκώσει αντιδράσεις σε μεγάλο μέρος του γυναικείου δημοσιογραφικού πληθυσμού από τη συντηρητική Εστία μέχρι την προοδευτική Αυγή με βασικό επιχείρημα πως το παιδί θα είναι υποχρεωμένο να ξεσπιτώνεται συνεχώς, παραβλέποντας όμως πως αν δεν ξεσπιτώνεται, θα στερηθεί τον ένα γονέα του από την ανατροφή του. Ποιο είναι το προτιμότερο ;
Σημείωση: Το άρθρο έχει γραφεί από άνδρα
Στις 30 Οκτωβρίου, το Αιγαίο κλονίστηκε από ένα νέο σεισμό. Κλαίμε με τα ίδια δάκρυα για τις απώλειες κάθε ανθρώπινης ζωής και από τις δύο πλευρές.
Και στις δύο πλευρές του Αιγαίου, κατεστραμμένα κτίρια κατέρρευσαν και καταπλάκωσαν απλούς ανθρώπους. Τα οικονομικά συμφέροντα της κατασκευαστικής βιομηχανίας και η αδιαφορία της κρατικής μηχανής ευθύνονται για αυτήν την καταστροφή και δεν υπάρχει τίποτα «φυσικό» σε αυτή.
Το Ελληνικό και το Τουρκικό κράτος έμεναν τόσα χρόνια αδρανή αντί να επιλέξουν την πρόληψη. Επιλέγουν να ξοδεύουν τεράστια ποσά για να πολεμήσουν μεταξύ τους αντί να δείξουν αλληλεγγύη και συνεργασία.
Συνεχίζουν να σκάβουν το έδαφος για υδρογονάνθρακες, ξεκινώντας από τη Μεσόγειο. Εάν η εξόρυξη υδρογονανθράκων προχωρήσει όπως σχεδιάζουν, μπορεί να υπάρξουν τεράστιες περιβαλλοντικές επιπτώσεις σε περίπτωση σεισμών, που είναι συνηθισμένοι στην περιοχή μας.
Οι κοινωνίες μας πρέπει να προετοιμαστούν για τους σεισμούς και όχι να τους αγνοούν.
Οι πολιτικές των εξορύξεων που προκαλούν σεισμικές δονήσεις ή πολιτικές που πολλαπλασιάζουν τις συνέπειές ενός σεισμού και αγνοούν τη φύση πρέπει να τερματιστούν.
Ο πόλεμος είναι μεταξύ ζωής και κεφαλαίου, όχι μεταξύ των λαών μας!
Σταματήστε την εξαγωγή υδρογονανθράκων τώρα!
Είμαστε και στις δύο πλευρές του Αιγαίου, με τη ζωή, κι όχι με τα κέρδη!
Αλληλεγγύη και αγώνας!
Υπογράφοντες (ακολουθούν υπογραφές)
Ο σερίφης της ελληνικής κωμωδίας, ο αρμόδιος της «προστασίας του πολίτη», ο βασικός θιασώτης του ένστολου φασισμού του Χρυσοχοϊδικού και χολερικού κράτους, εξερράγη από θυμό.
-«Επικηρύσσω τους υπεύθυνους της διαπόμπευσης του πρύτανη του ΟΠΑ, με 100.000 ευρώ!»
Οργισμένα, με θεατρικό στόμφο και κατάλληλη προς κατανάλωση, από τους αδηφάγους τηλεθεατές των βραδινών δελτίων, τεκμηρίωση. Ο υπουργός της εποχής της κατίσχυσης του Κράτους επί του Ανθρώπου, πληρώνει για πληροφορίες. Όπως πλήρωναν στην Άγρια Δύση ή στην Ποταπαγόρευση, τις δύο περιόδους της νηπιακής και της παιδικής ηλικίας του σημερινού καπιταλιστικού οργανισμού, οι αμερικανικές αρχές. Ο χρόνος γυρίζει πίσω και ο τόπος μοιάζει ξένος. Και όμως…
Η απάντηση του κατισχύοντος κρατικού θεσμού απέναντι στη βία της διαπόμπευσης ενός Μπουραντώνη*, είναι απλά περισσότερη βία. Όπως ο ίδιος ο Μπουραντώνης, ζήτησε και διαμεσολάβησε για την άσκηση βίας πάνω στα παιδιά της κατάληψης. Όπως άλλωστε καταγγέλθηκε και από το indymedia, το οποίο αποτελεί χώρο που μεταφέρει τη φωνή των φιμωμένων:
«….μέσα από τον τότε θεσμικό του ρόλο (ΣτΣ ο Δ. Μπουραντώνης) ήταν συνυπεύθυνος στην εκκένωση της κατάληψης Βανκούβερ Απαρτμάν και του αυτοδιαχειριζόμενου στεκιού ΑΣΟΕΕ. Ο Δημήτρης Μπουραντώνης εκμεταλλευόμενος τη θέση που τότε κατείχε ως αντιπρύτανης, υπήρξε μέλος εκείνου του διοικητικού προσωπικού που ασκούσε πιέσεις στις κατασταλτικές αρχές προκειμένου να πραγματοποιήσουν τις παραπάνω εκκενώσεις. Είναι ο ίδιος που εκμεταλλευόμενος την "ακαδημαϊκή αυθεντία" του φροντίζει να αφήνει παντού το νεοφιλελεύθερο στίγμα του στον δημόσιο διάλογο, μέσα από άρθρα και συγγράμματα στα οποία υπεραμύνεται της ευρωενωσιακής πολιτικής και της δολοφονικής συμμαχίας του ΝΑΤΟ. Είναι ο ίδιος που αποτελεί κομμάτι μιας συντηρητικής ακαδημαϊκής κοινότητας που οραματίζεται έναν εξευρωπαισμό των πανεπιστημίων στα πρότυπα αποστειρωμένων και επιτηρούμενων ιδρυμάτων. Είναι ο ίδιος που εμπλέκεται σε ύποπτες αναθέσεις ερευνητικών προγραμμάτων σε οργανισμούς και εταιρίες για αμισθί παροχή πνευματικής εργασίας που συνεπάγεται την εκμετάλλευση φοιτητών/τριων που ασκούν την πρακτική τους.»
Ο «τρομαγμένος» πρύτανης δηλαδή δεν είναι το αρνί που έπεσε στο στόμα των λύκων. Ο «φοβισμένος πρύτανης» είναι ένας λύκος τελικά, που τα μέσα του και τα δόντια του διαφέρουν από τα δόντια των τραμπούκων που τον διαπόμπευσαν. Βία στη βία δηλαδή. Ό,τι χαρακτηρίζει δηλαδή τις χώρες εκείνες που τα πάντα κινούνται εξαρτημένα από ξέφτια της εξουσίας. Τις χώρες που ο νεποτισμός, το μέσο και οι παρακρατικές δομές, κυβερνούν. Μη πέφτετε από τα σύννεφα. Στην Ελλάδα ζείτε και αν δεν το ξέρετε ακόμα, τα γεγονότα σας το επιβεβαιώνουν καθημερινά. Στην Ελλάδα που κυβερνά ο επίγονος του «πρύτανη του νεποτισμού», ο Κυριάκος Μητσοτάκης, της γνωστής οικογενείας που της ανήκει πια η χώρα. Και εκεί είναι που αρχίζει η βία της οποίας παιδί είναι η βία του πρύτανη – εξουσιαστή, που με τη σειρά της γεννά τη βία των τραμπούκων που τον διαπόμπευσαν.
Τον κύκλο της Βίας τον προετοιμάζει και τον αναπτύσσει το ίδιο το Κράτος. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο Αισχύλος θέλει το Κράτος και τη Βία να είναι δίδυμα αδέλφια και μάλιστα δεσμώτες του διαφωτιστή των ανθρώπων, του Προμηθέα.
Ξεκινώντας από την κορυφή και διατρέχοντας τον κοινωνικό ιστό, η βία φτάνει μέχρι τη βάση. Φτάνει ακόμα και στα κοινωνικά υπόγεια, εκεί που βρίσκονται όσοι αποτελούν τα λούμπεν ή τα υποκοσμικά στοιχεία, αυτά δηλαδή που είναι περισσότερο εξοικειωμένα με τη βία στην πιο ωμή μορφή της και γι’ αυτό η άφιξη της από «τα πάνω» θεωρείται φυσιολογική. Στην βάση όμως και πιο πολύ στη μικροαστική δομή της κοινωνίας, η βία είναι τρομακτική. Τόσο τρομακτική που όσοι την παρατηρούν δεν βλέπουν (ή κάνουν πως δεν βλέπουν) από που ξεκίνησε. Από που ξεκινάει πάντα. Αυτή η προέλευση της βίας, είναι μαζί και εγγύηση του ότι η κοινωνία δεν πρόκειται ποτέ να ζήσει ειρηνικά και με τον αλληλοσεβασμό να χαρακτηρίζει τις σχέσεις μεταξύ των μελών της. Δεν θα πάψει δηλαδή, ποτέ να εξαρτάται από τους ίδιους και τους ίδιους εξουσιαστές. Λογικό, αφού η βία βολεύει την εξουσία, για να διατηρηθεί στην θέση της. Η βία την προστατεύει, η βία κατασκευάζει και τους εχθρούς που χρειάζεται η κάθε εξουσία για να υπάρξει.
Οι αναγκαίοι εχθροί
Για το αν χρειάζεται εχθρούς η εξουσία για να υπάρξει, για το πόσο τους έχει ανάγκη, αρκεί να εμβαθύνει κανείς περισσότερο στο γεγονός με τον πρύτανη Μπουραντώνη. Ήταν ή δεν ήταν μία προβοκάτσια, έδωσε ανάσα στην στριμωγμένη από τις άθλιες επιλογές της, εξουσία. Έδωσε δικαιολογία στην ακροδεξιά να αναμασά τις ανοησίες περί «της θεωρίας των δύο άκρων». Λες και απευθύνονται σε ηλίθιους που δεν μπορούν να καταλάβουν το παραμύθι. Λες και δεν μπορούν να καταλάβουν το πως θέλουν οι εξουσιαστές, μέσω και των φερέφωνων τους, να επιβάλλουν την εξουσία τους. Θολώνουν την εικόνα και προσπαθούν να εξαφανίσουν τη διαφορά μεταξύ εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου. Προβάλλουν ως «έγκυρο συμπέρασμα» πως ο εξουσιαζόμενος ασκεί την ίδια άδικη βία με τον εξουσιαστή του ή και ακόμα πιο άδικη. Πως η βία του εξουσιαζόμενου δεν είναι απάντηση στη βία του εξουσιαστή, αλλά αναιτιολόγητη και γι’ αυτό άδικη. Ακόμα και αν τα γεγονότα μιλούν, οι διαμεσολαβητές τους (τα ΜΜΕ και τα λοιπά φερέφωνα) φροντίζουν να τα σιγάσουν ή τελικά, να τα εξοβελίσουν.
Φταίνε μόνο τα ΜΜΕ;
Μπορεί να πει κανείς πως τα ΜΜΕ έχουν την κύρια ευθύνη για την εδραίωση της κυρίαρχης άποψης και την κάθαρση της εξουσίας από τις αμαρτίες της. Αυτό είναι προφανές. Υπάρχει όμως ένα μέρος της ευθύνης για την ισοπέδωση της κοινωνίας, που δεν το έχουν τα ΜΜΕ. Αυτό είναι η κατάσταση στην οποία βρίσκεται η μεγάλη μάζα, η οποία την καθιστά ευάλωτη στην υπερπροβολή των απαραίτητων για την εξουσία πληροφοριών και παράλληλα αναίσθητη μπροστά στην «ενοχλητική» αλήθεια. Είναι η κατάσταση αποχαύνωσης στην οποία μας έχουν οδηγήσει με τη συστηματική καταιγίδα πληροφοριών, άχρηστων στο μεγαλύτερο μέρος τους. Στεκόμαστε στην πληροφορία, όπως αυτή προβάλλεται και αδιαφορούμε για τους λόγους και τις αιτίες που οδήγησαν στο γεγονός, για το οποίο μας πληροφορούν. Πυροβολούν τη λογική και το συναίσθημα, αποσκοπώντας στην αξιοποίηση του θυμικού μας. Και το πετυχαίνουν.
Ας ξαναδούμε την εικόνα του «τρομαγμένου πρύτανη». Κανείς δεν θα ασχοληθεί με το αν ο συγκεκριμένος ελέγχεται (πχ) για ύποπτες αναθέσεις ερευνητικών προγραμμάτων σε οργανισμούς και εταιρίες για αμισθί παροχή πνευματικής εργασίας που συνεπάγεται την εκμετάλλευση φοιτητών/τριων που ασκούν την πρακτική τους. Η εικόνα ενός φοβισμένου ανθρώπου, με κρεμασμένη την ταμπέλα στον λαιμό, σβήνει τη σκέψη. Επιβάλλεται στο συναίσθημα και ωθεί το θυμικό να αθωώσει τον ελεγχόμενο για τις αμαρτίες του πρύτανη, την ίδια ώρα που φορτώνει με ενοχή αυτούς που το μόνο έγκλημα τους –μέχρι εκείνη τη στιγμή- ήταν το ότι κατέλαβαν ένα ή δύο εγκαταλελειμμένα, άδεια σπίτια. Σε ότι αφορά τους αρμόδιους που θα έπρεπε να ελέγξουν τον αμαρτωλό πρύτανη, τίποτα δε συνέβη ποτέ. Άλλωστε, ό,τι έγινε δεν έγινε ούτε ενώπιον μαρτύρων ούτε ενώπιον τηλεοπτικών συνεργείων.
Αν μόνο οι τηλεθεατές –οι χειραγωγούμενοι πολίτες- ήταν λίγο πιο δύσπιστοι απέναντι στις αυθεντίες της ενημέρωσης, όπως αρκετοί είναι δύσπιστοι απέναντι στις αυθεντίες της «δημόσιας υγείας», ίσως τα πράγματα να ήταν καλύτερα. Αλλά πόσο καλύτερα θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα, όταν το υποκείμενο (της ενημέρωσης ή της βίας) εμπιστεύεται περισσότερο την εξουσία (ή την εκκλησία ή τον στρατό ή την αστυνομία ή τον Τσιόδρα) απ’ ότι εμπιστεύεται τον ταξικό αδελφό του ή τον εαυτό του τον ίδιο;
Η χθεσινή εικόνα της διαπόμπευσης του φοβισμένου πρύτανη δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία για όσους μπορούν να βλέπουν με καθαρή ματιά και ταυτόχρονα να είναι συνεπείς με τα ελευθεριακά πιστεύω τους. Πιθανόν μάλιστα να ήταν και πιο αθώα από άλλες παρόμοιες εικόνες, που όμως δεν είχαν την «τύχη» τέτοιας δημοσιότητας.
Πριν από λίγες μόλις ημέρες πανηγυρίζαμε έξω από το Εφετείο την καταδίκη της Χρυσής Αυγής και την ίδια στιγμή ακούγαμε τις κραυγές «Φασίστες, κουφάλες, έρχονται κρεμάλες» από ανθρώπους που κατέτασσαν τους εαυτούς τους στους αντιφασίστες. Αλλά δεν είναι μόνο φασιστική αυτή η «αντιφασιστική» κραυγή τους, είναι ταυτόχρονα και ανόητη. Οι άνθρωποι αυτοί περίμεναν από τα αστικά δικαστήρια – που πολλοί από αυτούς θα πουν κάποια άλλη στιγμή πως δεν αναγνωρίζουν – τη δικαίωση και μόλις αυτή η δικαίωση ήρθε, άρχισαν να μιλάνε για κρεμάλες. Δεν ήταν λίγες μάλιστα οι αναρτήσεις «αντιφασιστών» που υπονοούσαν πως οι φασίστες της Χρυσής Αυγής θα βρουν την κατάλληλη περιποίηση από τους τρόφιμους των φυλακών, αφήνοντας σεξιστικά υποννοούμενα. Δεν έλειψαν δε ποτέ, πόσο μάλλον τώρα, οι αναφορές στην «πηγάδα» του Μελιγαλά.
Πολύς φασιστικός αντιφασισμός έχει πέσει τελευταία, δεν νομίζετε; Και αυτά δεν τα γράφει κάποιος οπαδός της θεωρίας των δύο άκρων, ούτε κάποιος που καταδικάζει τη βία «από όπου και αν προέρχεται». Τα γράφει κάποιος που βλέπει πως στον ευρύτερο αντιεξουσιαστικό χώρο υπάρχει πρόβλημα. Πάντοτε υπήρχε, όμως τώρα έχει πάρει ευρύτερες διαστάσεις. Και το πρόβλημα αυτό είναι η κουλτούρα της βίας που αναπτύσσεται πλέον ως στάση ζωής και όχι μόνο ως αντίσταση στη βία της εξουσίας.
«Αλληλεγγύη στις καταλήψεις» έγραφε η ταμπέλα που κρέμασαν από το λαιμό. Μα από ποιους ζητάτε αλληλεγγύη, κύριοι; Νομίζετε πως με την εικόνα αυτή θα εισπράξετε αλληλεγγύη; Μόνο αηδία και γύρισμα της πλάτης θα εισπράξετε. Στην πραγματικότητα, αυτή η εικόνα είναι απλά άλλο ένα λιθαράκι στην απαξίωση των καταλήψεων από εσάς τους ίδιους που ζητάτε την αλληλεγγύη σε αυτές.
Θέλετε αλληλεγγύη στις καταλήψεις, κύριοι; Δείξτε πρώτα από όλα πως την αξίζετε. Καθαρίστε πρώτα τις καταλήψεις, ανοίξτε τις καταλήψεις στον κόσμο, φτιάξτε κάτι μέσα στις καταλήψεις, παράξτε αλληλεγγύη και πολιτισμό μέσα στις καταλήψεις και η αλληλεγγύη θα έρθει αυτόματα από έξω. Κάποιες καταλήψεις που κάνουν όλα τα παραπάνω, γνωρίζουν από μόνες τους πως θα είναι πολύ δύσκολο για την κρατική καταστολή να τους επιτεθεί.
Kι αυτή η Αττική η γη, η πάνσοφη κι ωραία το καύχημα, το κόσμημα, τ΄ άνθος όλου του κόσμου
μέλλει κι αυτή να ερημωθεί κι η στάθμη της να πέσει από τ' άγρια κύματα κι από τη συμφορά
(Νοστράδαμου Προφητείες αποδ. Alan Wistful μτφ Π. Νικολαϊδης V.31)
atticavoice@gmail.com
