Είμαστε λίγοι αυτοί που παλεύουν ενάντια στο ΚακόΠαρουσίαση του Ειδικού Πολεοδομικού Σχεδιασμού για το Μάτι και το Κόκκινο Λιμανάκι από εκπροσώπους του Υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας και τους μελετητές.
Η παρουσίαση έμοιαζε με θεατρική παράσταση με φόντο τις καμένες εκτάσεις, τις αδικοχαμένες ζωές και το περιβάλλον της περιοχής που η φωτιά το πλήγωσε ανεπανόρθωτα.
Πολλές οι ερωτήσεις και πολλές οι ενστάσεις από τους ανθρώπους που παρευρέθηκαν στην αυλή του Αγίου Νικολάου της Ραφήνας.
Οι απαντήσεις των εκπροσώπων του Υπουργείου σε αρκετές περιπτώσεις δεν ήταν καθόλου πειστικές.
Αμήχανες, ασαφείς, αόριστες γενικόλογες απαντήσεις στις ρωτήσεις που αφορούσαν τα ρέματα, την επερχόμενη αστικοποίηση της περιοχής, τον παραλιακό περίπατο, τους δρόμους σύνδεσης του Ματιού με τη Ραφήνα, τη Νέα Μάκρη και τη λεωφόρο Μαραθώνος.
Η επόμενη μέρα φαντάζει πολύ δύσκολη.
Οι άνθρωποι και το περιβάλλον της περιοχής πληγώθηκαν ανεπανόρωτα.
Το Υπουργείο με τη μελέτη του ρίχνει αλάτι σε αυτές τις πληγές.
Fast Track διαδικασίες πάνω στις ζωές όλων μας.
Ο κόσμος έφυγε περισσότερο προβληματισμένος.
Το σκηνικό στον Άγιο Νικόλαο ήταν όμορφο με το εκκλησάκι να λάμπει μέσα στην όμορφη νύχτα.
Αλλά η επόμενη μέρα φαντάζει χαμένη στην ομίχλη της αβεβαιότητας και της δυσπιστίας.
Και τα ψεύτικα δέντρα που συμπλήρωναν το σκηνικό έμοιαζαν με οιωνό για το τι πραγματικά μέλλει γενέσθαι στην πάλαι ποτέ καταπράσινη περιοχή.
δώ και 3 χρόνια, ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την πόλη, τις παραλίες και το λιμάνι της Ραφήνας. Είναι ένα φάντασμα ενός φεστιβάλ, που αν και ανακοινώθηκε ήδη 2 χρονιές, ποτέ δεν έγινε. Ούτε το 2018. Ούτε το 2019.
Η ιστορία επαναλήφθηκε και φέτος. Το φάντασμα έκανε το πέρασμα του ξανά από την πόλη και την καθημερινότητα της. Η Επιτροπή για το Βιώσιμο Περιβάλλον του δήμου Ραφήνας Πικερμίου (λες και η βιωσιμότητα του περιβάλλοντος έχει τοπικό προσδιορισμό) ανακοίνωσε πως «το Posidonia Festival προγραμματισμένο στην Ραφήνα για 05-06 Σεπτέμβριου αναβάλλεται για του χρόνου λόγω των συνθηκών με το Covid 19», λες και είχε ανακοινωθεί ποτέ ότι θα γίνει κάποιο σχετικό φεστιβάλ. Βέβαια στα πλαίσια των εκδηλώσεων σε μεσογειακές χώρες, για την Posidonia Oceanica, θα μπορούσε να πει κάποιος πως αναμενόταν, αλλά όπως και τις δύο προηγούμενες χρονιές που ανακοινώθηκε, απλά δεν πραγματοποιήθηκε! Και δεν πραγματοποιήθηκε, δίχως να ειπωθεί τίποτα επ’ αυτού.
Το σύστημα αποκαλείται Σωφρονιστικό, στην πραγματικότητα όμως είναι Τιμωρητικό. Και αυτό δεν αποβαίνει μόνο σε βάρος όσων πέρασαν τα σίδερα της φυλακής, αλλά χτυπά και ολόκληρη την κοινωνία που υποδέχεται ανθρώπους βαθύτατα τραυματισμένους και ως εκ τούτου ανίκανους να ενταχθούν σε αυτήν, με όλες τις συνέπειες
Ο Βασίλης Δημάκης έπρεπε να αποτελεί παράδειγμα σωφρονισμού. Αντίθετα, τιμωρείται γι αυτό ακριβώς. Για το ότι θέλει να βγει καλύτερος από ό,τι μπήκε και πιθανόν καλύτερος και από τους «σωφρονιστές» του. Ψιλά γράμματα αυτά για τους κυβερνώντες που, όπως όλα δείχνουν, ο Διαφωτισμός δεν τους έχει αγγίξει. Βρίσκονται ακόμη στο Μεσαίωνα και τους αρέσει πολύ.
Από τη σελίδα αλληλεγγύης προς το Βασίλη Δημάκη μεταφέρουμε τα βασικά σημεία της υπόθεσης και υποκλινόμαστε σε όλους αυτούς που βγαίνουν στους δρόμους για να υποστηρίξουν για μια φορά ακόμη το δίκιο
«Ο Βασίλης Δημάκης, κρατούμενος φοιτητής στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης της Σχολής Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών του ΕΚΠΑ από το ακαδημαϊκό έτος 2017-2018, μετήχθη εκδικητικά και παράνομα (με προσωπική απόφαση της Γενικής Γραμματέως Αντεγκληματικής Πολιτικής Σοφίας Νικολάου) στις 17/4/2020 από τις φυλακές Κορυδαλλού στις φυλακές Γρεβενών γιατί συμμετείχε ως εκπρόσωπος των κρατούμενων στις ειρηνικές κινητοποιήσεις για την αποσυμφόρηση των φυλακών εν μέσω COVID-19.
Ξεκίνησε αμέσως απεργία πείνας (με υπεύθυνη δήλωση από 21/4) και δίψας (από 27/4) ζητώντας την επαναμεταγωγή στις φυλακές Κορυδαλλού για να συνεχίσει την εκπαιδευτική του προσπάθεια με αυτοπρόσωπη παρουσία, όπως είχε κερδίσει με τον αγώνα του το 2018. Μετά από τις αντιδράσεις των καθηγητών και των συμφοιτητών του, αλλά και με τη στήριξη ενός μεγάλου κινήματος αλληλεγγύης χιλιάδων πολιτών και δεκάδων φορέων, το Συμβούλιο Φυλακών Γρεβενών έκανε δεκτό το αίτημα της επαναμεταγωγής του στις 30/4/2020, οπότε και ο Βασίλης έληξε την απεργία πείνας και δίψας.
Όταν μετά από νέες πιέσεις και με καθυστέρηση, η Γενική Γραμματέας Αντεγκληματικής Πολιτικής υπέγραψε τη μεταγωγή του στις 8/5/2020, ο Βασίλης Δημάκης μετήχθη την επομένη πίσω στις φυλακές Κορυδαλλού: αντί όμως να οδηγηθεί στο κελί του στην Δ' Πτέρυγα, απομονώθηκε από τους συγκρατούμενούς του και οδηγήθηκε στην ειδική πτέρυγα των κρατούμενων για τρομοκρατία στο υπόγειο των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού.
Παρόλες τις υποσχέσεις που δόθηκαν με δελτίο τύπου του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτης στις 10/5/2020 ότι ο Βασίλης θα συνεχίσει την εκπαίδευσή του και η μεταγωγή του στις Γυναικείες Φυλακές Κορυδαλλού οφείλεται στην 14ημερη καραντινα λόγω κορονοϊου, ΚΑΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΕΣΜΕΥΣΕΙΣ ΔΕΝ ΥΛΟΠΟΙΗΘΗΚΕ. Ο Βασίλης παραμένει κλεισμένος στο υπόγειο των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού μετά την λήξη της 14ήμερης καραντινας, χωρίς πρόσβαση σε υπολογιστή για τα μαθήματά του.
Με όλες αυτές τις εκδικητικές ενέργειες, το ελληνικό κράτος βασανίζει τον Βασίλη Δημάκη, έναν κρατούμενο που θα έπρεπε να αποτελεί παράδειγμα αυτοσωφρονισμού.
Ο Βασίλης Δημάκης με δήλωσή του στις 24/5/2020 ανακοίνωσε ότι διακόπτει κάθε τροφή, νερό και επικοινωνία»
Ο Μπέος (σκέτα και χωρίς μικρό όνομα) δεν είναι ένα πρόσωπο. Ο Μπέος είναι ένας τύπος ανθρώπου που πολιτεύεται, για την προσωπική του μωροφιλοδοξία και δίχως να διαθέτει κανένα υπόβαθρο αντίληψης των πραγματικών αναγκών των μελών, των πολιτών, των κατοίκων, ενός τόπου.
Ο Μπέος αποτελεί επένδυση συμφερόντων. Στηρίζεται από συμφέροντα, τα οποία περιμένουν να δρέψουν τους καρπούς της επένδυσης τους. Ο Μπέος το γνωρίζει και γι’ αυτό επενδύει και ο ίδιος στον εαυτό του. Ξέρει πως με την ώθηση που του δίνουν τα συμφέροντα, θα προωθήσει εκτός από την άνοδο της ασημαντότητας του, παράλληλα και την αύξηση των συσσωρευμένων κερδών του. Άλλωστε έχει ξεκινήσει από χρόνια να επενδύει σε εξαγορές τοπικών μέσων, έντυπων και ηλεκτρονικών, σε εξαγορές «φίλων» και «συμμάχων», συχνά του ιδίου φυράματος με τον ίδιο τον Μπέο, αλλά μικρότερου όγκου και θράσους. Συνήθως προτιμά να εξαγοράζει τους πιο «μαζεμένους» που θέλουν να προβληθούν στις τοπικές κοινωνίες ως «διακεκριμένα μέλη» μία ειδικότερης κοινότητας, π.χ. της επιστημονικής, ακαδημαϊκής, σχολικής μιντιακής κλπ. Είναι και αυτοί Μπέοι που περιμένουν στην ουρά, για να προωθήσουν τα δικά τους συμφέροντα.
Ο Μπέος αποτελεί σύμπτωμα κρίσης ηθικής, κρίσης πολιτιστικής, κρίσης αισθητικής.
Τα επικρατούντα κατά τόπους αυτοδιοικητικά, αλλά και οικονομικά κυκλώματα πάντα αναζητούν έναν βολικό και φιλόδοξο «αιρετό άρχοντα». Ο Μπέος είναι αυτός ο τύπος
Ο Μπέος προβάλλεται ως φιλοπρόοδος και οπαδός της ανάπτυξης του τόπου του, αλλά στην πραγματικότητα επιδιώκει την προώθηση των οικονομικών συμφερόντων που εξυπηρετεί στο παρασκήνιο, όπως και των δικών του. Όποιος έχει γνώση και ανάμιξη στο παρασκήνιο, απολαμβάνει την εξυπηρέτηση του Μπέου, αρκεί να έχει αποβάλει προηγουμένως τη συνείδηση του.
Ο Μπέος βάζει τα επιχειρηματικά συμφέροντα πάνω από το συμφέρον της πόλης, προβάλλοντας με τα μέσα που έχει αγοράσει (πάντα στην υπηρεσία του χρηματοδότη τους) το συμφέρον των επιχειρηματιών, ως συμφέρον της πόλης
Ένας Μπέος, αυτός του Βόλου, αποκαλύπτει την πρόσδεση του στα επιχειρηματικά συμφέροντα που εξυπηρετεί με τον τρόπο που υποστηρίζει την καύση στερεών αποβλήτων στην τοπική τσιμεντοβιομηχανία. Οι κάτοικοι δεν θέλουν και αντιδρούν αλλά ο τοπικός Μπέος τους βαφτίζει συλλήβδην «αντιδραστικούς» και εχθρούς της «ανάπτυξης» και προχωράει, βασισμένος στις μεγάλες πλάτες της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. Πάντα οι Μπέοι προωθούν τα συμφέροντα που εξυπηρετούν, αδιαφορώντας για την καταστροφή που φέρνουν. Το φυσικό περιβάλλον είναι το πιο εύκολο και πιο συχνό θύμα τους.
Ο Μπέος, προκειμένου να εξυπηρετήσει τον στόχο του, την κατάληψη της εξουσίας, ανακατεύεται και με το λαοφιλέστατο σπορ του ποδοσφαίρου. Αγοράζει ομάδες, ακόμα και της γειτονιάς, προκειμένου να ενισχύσει το «παραγοντικό» προφίλ του. Επειδή πρέπει να λειτουργεί ως παράγοντας και όχι ως εκτελεστικό τσιράκι, βάζει κάποιον από τους «μικρούς» του να κάνει τη δουλειά πεδίου της ομάδας και ο Μπέος αρκείται στον παραγοντισμό και το φωτοστέφανο, που μόνο ανόητοι διακρίνουν πάνω στο κεφάλι του.
Ο Μπέος επιζητά να προβάλλει «λαϊκό προφίλ» και έτσι καταλήγει να επιδεικνύει μία «χύδην» λούμπεν αισθητική στην εικόνα του, τον λόγο του και τις πράξεις του. Συχνά η επίδειξη της λούμπεν αισθητικής του λόγου και των πράξεων τους περιλαμβάνει και «κυκλοφορία» του με συντρόφους του αντίθετου φύλου, με κραυγαλέα εικόνα και έντονη προβολή σεξουαλικότητας. Αυτή η πρακτική συνδέεται με την στέρηση της αίσθησης ερωτικής ολοκλήρωσης, που διακρίνει τους Μπέους, αλλά και με την αγάπη τους για το kitsch, άσχετα αν δεν γνωρίζουν τι είναι αυτό. Είναι η «λαμέ» πτυχή –όπως θα λέγαμε κάποτε- των Μπέων.
Οι Μπέοι τώρα, μιλώντας για την αισθητική του λόγου και της πράξης τους, χωρίζονται σε δύο κατηγορίες.
Σε αυτούς που θεωρούν πως η ψευτολαϊκότητα τους, τους δίνει το δικαίωμα να βρίζουν και να πουλάνε μαγκιά. Καλή ώρα, το πρόσφατο παράδειγμα του «Μπέου του Βόλου» και
Σε αυτούς που επιδεικνύουν μαζί με την ψευτολαϊκότητα τους και μία ψευδή εργατικότητα. Αυτή η πλαστή εικόνα τους κάνει να νομίζουν πως βρίσκονται στο απυρόβλητο επειδή έχουν την «ασπίδα» του αξιώματος και της της εκλογής τους.
Αν κοιτάξουμε την ελληνική κοινωνία, ειδικά την ελληνική τοπική αυτοδιοίκηση, μπορούμε να δούμε πολλούς Μπέους. Το πρόβλημα τελικά δεν είναι οι Μπέοι. Αυτοί είναι τα συμπτώματα της πολιτικής, κοινωνικής, ηθικής και τελικά οικονομικής κρίσης. Το πρόβλημα είναι οι συνθήκες που δημιουργούν Μπέους και τους δίνουν ρόλο και εξουσία. Και για τις συνθήκες που αναδεικνύουν τους Μπέους είμαστε όλοι υπεύθυνοι.
Ας κοιτάξουμε γύρω μας. Τους ξέρουμε, τους βλέπουμε, τους ακούμε και το χειρότερο απ’ όλα;; Τους ψηφίζουμε.
Είναι το άρθρο 332 ΚΠΔ υποχρεώνει τους δικαστικούς λειτουργούς να μεταχειρίζονται τα πρόσωπα που συμμετέχουν στη δίκη κατά τρόπο αμερόληπτο, ευπρεπή, απαθή και ψύχραιμο. Σε περίπτωση παραβίασης της διάταξης ο λειτουργός διαπράττει βαρύ πειθαρχικό αδίκημα, κατά το «γράμμα του νόμου».
Είναι το άρθρο αυτό που χρησιμοποιούν ως επιχείρημα οι άνθρωποι της κυβερνώσας Νέας Δημοκρατίας που πήραν θέση απέναντι στην αγόρευση της εισαγγελέως κυρίας Α. Δόγκα. Είναι το άρθρο αυτό που χρησιμοποίησε και ο γιάπης υφυπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ, Σκέρτσος, για να χαρακτηρίσει και να «βάλει στη θέση της» την Εισαγγελέα κα. Δόγκα.
«Τον δικαστικό λειτουργό τον θέλουμε ψυχρό και αμερόληπτο» είπε καυτηριάζοντας την αγόρευση της εισαγγελέα, ο υφυπουργός παρά τω Κυριάκω Μητσοτάκη. Βέβαια την ίδια ώρα η εισαγγελέας δεχόταν πολιτικές πιέσεις από ομόσταυλους του κ. υφυπουργού.
Μπροστά στην ανοησία της εξουσίας, η οποία «λαμβάνει τα μέτρα μας» για την παρεμπόδιση της εξάπλωσης της πανδημίας ενώ
α. Δεν έχει μετρήσεις παρά μόνο εκτιμήσεις, εφόσον δεν κάνει διαγνωστικά τεστ παρά σε μικρό δείγμα πληθυσμού
β. Δεν φροντίζει να φτιάξει ένα σοβαρό εθνικό σύστημα υγείας, ούτε τώρα που η νεοφιλελεύθερη μούρη της τρίφτηκε στη λάσπη της αποτυχίας της ιδιωτικής περίθαλψης να ανταπεξέλθει (και γι΄ αυτό φρόντισαν φυλάγοντας τα ρούχμα τους να μ φτάσει η κατάσταση εκεί)
γ. Επιτρέπει σε υφυπουργό της (Κοντοζαμάνης) να αμολάει ρουκέτες ως απάντηση σε δημοσιογράφο που ρωτά τι θα κάνουν για την αναβάθμιση του συστήματος υγείας, μετά από την πρόσφατη εμπειρία, τύπου «η δημοσιογράφος προφανώς αναφέρεται σε συστήματα υγείας και πολιτικά συστήματα τα οποία έχουν εξαφανιστεί από τον πλανήτη. Νομίζω σε δύο – τρεις χώρες υπάρχουν αυτά τα συστήματα και η διεθνής εμπειρία έχει καταδείξει ότι έχουν αποτύχει» (ενημέρωση 3/5/2020 των 18:00 με Χατζηγεωργίου και Χαρδαλιά)
δ, χώνει το κεφάλι της στην άμμο προσποιούμενη πως δεν βλέπει την τεράστια οικονομική καταστροφή που θα χτυπήσει μεν όλο τον κόσμο, θα διαλύσει όπως την εξασθενημένη από 10 χρόνια ύφεσης και ξεπουλήματος των βασικών της πυλώνων, Ελλάδα
Μπροστά σε ανθρώπους μονολιθικούς, δίχως πρόταση, δίχως αξιοπρέπεια απέναντι στους οικονομικά ισχυρούς, μπροστά σε ανθρώπους που στερούνται ευαισθησίας, άρα και στοιχειώδους χιούμορ, οι νέοι που «συναθροίζονται» αναιτιολογήτως και παρανόμως, κατά τον συνταγματάρχη των 6 μμ, ύψωσαν το πανό της φωτογραφίας. Έδειξαν πως έχουν ακόμα σώας τα φρενας, αλλά και ζωντανή την ψυχή. Γνωρίζουν πως να αυτοπροστατευτούν (μάλλον έχουν λύσει και τον γρίφο της μάσκας) και εξηγούν στον «καλό πατερούλη» πως σφάλλει.
Αλλά ποιος να εννοήσει; Ο «καλός πατερούλης» ή το «εξημερωμένο» από την τηλεόραση κοινό;
Το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικόν ό,τι είναι Αληθές.
Διονύσιος Σολωμός, Στοχασμός του ποιητή.
XVI. Ποιήματα. Ίκαρος, 1961.σελ. 39 (με προλεγόμενα Ι. Πολυλά)
Η γερμανόφωνη εφημερίδα NordWest, σε άρθρο της* για τις ελληνικές επιδόσεις στην αντιμετώπιση της πανδημίας του νέου κορωνοϊού καταλήγεει στο συμπέρασμα πως: «καμία άλλη χώρα στην Ευρώπη δεν εξαρτάται τόσο πολύ από τον τουρισμό όσο η Ελλάδα. Εάν δεν έρχονταν οι τουρίστες, οι οικονομικές συνέπειες για την Ελλάδα θα ήταν καταστροφικές. Μόλις η Ελλάδα είχε αρχίσει να ανακάμπτει. Αυτό για την Ελλάδα, τη βασίλισσα του χρέους στην Ευρώπη, είναι ένα σκληρό χτύπημα. Με τον ελληνικό μύθο για θριάμβους ενάντια στον κορονοϊό θέλουν τώρα οι εξυπνάκηδες στην Αθήνα να σώσουν προφανώς ό,τι ακόμα σώζεται. Εάν κάτι τέτοιο είναι ανεύθυνο απέναντι στους τουρίστες, λίγο φαίνεται να τους νoιάζει».
Διαβάζοντας το άρθρο της NordWest και με παράλληλη ανάγνωση της Deutsche Welle (DW)**, δεν μπορέσαμε να μη ξανασκεφτούμε το δικό μας άρθρο, στην Attica Voice με τίτλο «Υπάρχει πράγματι, ελληνικό θαύμα;» , όπου μέσα από σειρά παραθέσεων γεγονότων και δεδομένων, αποδεικνύουμε πως «το ελληνικό θαύμα είναι η πειθαρχία, σε γενικές γραμμές, ενός κατά κανόνα απείθαρχου λαού. Και ένα δεύτερο θαύμα είναι οι ηρωικές προσπάθειες που καταβάλλει το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό κάτω από τις γνωστές σε όλους μας αντίξοες συνθήκες».
Δεν είναι εντελώς αντίθετα τα παραπάνω συμπεράσματα. Από τη μία υπάρχει η πραγματικότητα του φόβου που διεσπάρη από τους υπεύθυνους, φόβος ο οποίος λειτουργεί ως ψυχολογικό μαστίγιο καταναγκασμού στον απείθαρχο λαό. Έτσι, ο φόβος από τη μία και η οικονομική ανέχεια από την άλλη, μας έκαναν συνεπείς θιασώτες του «Μένουμε σπίτι».
Αυτό κατεγράφη ως γεγονός και εκεί αποδόθηκε η μικρή (όπως έχει ειπωθεί από τους κυβερνώντες) διάδοση του ιού στην χώρα. Αλλά αυτή η άποψη επικρατεί γιατί αυτή υποστηρίζεται από την επίσημη ενημέρωση. Η αξιοπιστία της επίσημης ενημέρωσης δέχεται αμφισβήτηση από άλλα μέσα λόγω του μη ικανού αριθμού ελέγχων. Επίσης δέχεται αμφισβήτηση και από διακεκριμένους γιατρούς.
Μάλλον δεν θα μάθουμε ποτέ, τουλάχιστον στο εσωτερικό της χώρας, αν η αυτοπειθαρχία μας (απέναντι στον φόβο) οδήγησε σε μικρό (κατά την κυβερνητική ενημέρωση) αριθμό κρουσμάτων / θυμάτων ή επρόκειτο για χαλκευμένο αποτέλεσμα από τον μικρό αριθμό διαγνωστικών τεστ. Υπάρχει βέβαια και η διαπιστωμένη διάδοση αφηγήσεων περί απόδοσης θανάτων σε νοσοκομεία, στον νέο κορωνοϊό. Μπορεί να θεωρείται ασόβαρη αλλά έρχεται να δυναμώσει την εκδοχή της «χαλκευμένης εικόνας», σε άλλη έστω κατεύθυνση, έτι περεταίρω.
Όπως και να ‘ναι όμως, είτε η πανδημία είναι μία θλιβερή πραγματικότητα, για την οποία έχουμε ακριβή πληροφόρηση ή είναι μία μεγεθυμένη σε βαθμό παγκόσμιας τραγωδίας, άβολη αλήθεια, είμαστε (ο ελληνικός λαός) αντιμέτωποι με την δική μας οικονομική τραγωδία. Και όπως σε όλες τις κρίσεις (περισσότερο δε στις οικονομικές τραγωδίες) οι ανισότητες εντείνονται και η αδικία εις βάρος των αδύναμων επικρατεί. Ο ελληνικός λαός, ως ο κατεξοχήν αδύναμος λαός στην Ευρώπη, μετά από 10 χρόνια ύφεσης, ανεργίας, υψηλότατης φορολογίας, είναι αδύνατο να επιβιώσει από το κύμα δυστυχίας που έρχεται. Και με κυβέρνηση και αντιπολίτευση αδύναμες να ψελλίσουν έστω και μία λέξη αντίρρησης στην ευρενωσιακή τραπεζοκρατία, η μοίρα μας ως Έλληνες θα είναι και πάλι εκείνη που μας χαρακτηρίζει εδώ και χιλιάδες χρόνια. Η μοίρα του απόδημου, του μετανάστη που επιβιώνει εκτός Ελλάδας και επιστρέφει μόνο από νοσταλγία και όταν θα είναι πια στα χρόνια τα μη παραγωγικά. Θα γράφουν τα βιβλία της Ιστορίας κάποτε για «Μεγάλους Έλληνες» της εποχής μας, που δεν θα είναι τίποτα άλλοι από τραπεζίτες και εφοπλιστές οι οποίοι ήδη κάθονται στο τραπέζι να ξεκοκκαλίσουν ότι έχει αφήσει η πρώτη δεκαετής ύφεση.
Ας γράφουν οι διάφορες Nordwest ή ας διαδίδει την δική της αλήθεια η κυβέρνηση δια χειλέων Τσιόδρα / Χαρδαλιά (και συστημικών ΜΜΕ βεβαίως). Ας διαψεύδουν και ας αναζητούν ιούς και την πηγή της λοίμωξης. Η αληθινή αρρώστια είναι μία. Είναι η εξάπλωση του πιο βάρβαρου καπιταλισμού, της σκληρότερης τραπεζοκρατίας και μονεταρισμού που ακόμα και οι συνθήκες της πανδημίας τους έχουν προσφέρει ιδανικό εφαλτήριο εξάπλωσης. Τόσο στην καταστροφή και αναγέννηση κεφαλαίων όσο και στην εμπέδωση του φόβου σε έναν πληθυσμό που είναι πια ανίκανος να αντιδράσει.
Μόνη άμυνα μας η εμπέδωση της αδυσώπητης πραγματικότητας και η αξιοπρεπής στάση μας απέναντι σε ότι προσβάλει εμάς και την αλήθεια. Kαθώς και η ετοιμότητα μας να ξεπεράσουμε τον φόβο και να αφήσουμε πίσω ότι μας δένει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ορίζει το δυσοίωνο μέλλον μας σαν χώρα. Άλλωστε δεν έμεινε τίποτα να χάσουμε πια, εκτός από την ήδη μισοκλεμμένη αξιοπρέπεια μας.
Πηγές
*Nordwest Wie Griechenland mit frisierten Statistiken den Tourismus retten will
Περιλαμβανεται και μία παλιά ανθολόγηση στοχασμών πανω στη χειραγώγηση, από την περιοδική έκδοση fragile (fragilemag.gr)
Εμβαθύνοντας περισσότερο στα όσα δεσπόζουν στις ζωές μας τον τελευταίο καιρό, την άλωση της καθημερινότητας μας και την επικράτηση μίας ενιαίας, κυρίαρχης θεώρησης της έννοιας “ατομική ευθύνη”, αναζητήσαμε τον τρόπο και τα στοιχεία που μας κάνουν να αναζητούμε αυτό που ήδη έχουμε ως πολίτες. Και μάλιστα ως πολίτες που διεκδικούμε ενεργά, σε πορείες και μαζικές διαμαρτυρίες, αυτό που οι κυβερνώντες -δίχως καμία αίσθηση της ευθύνης που έχουν- φρόντισαν να κατεδαφίσουν μερικά χρόνια πριν.
Η θλιβερή είδηση της δηλητηρίασης και του θανάτου των αλόγων στον ιππικό όμιλο της Κωνσταντίνας Κατσίτη, στην τοπική κοινότητα Δάτου, της δημοτικής ενότητας Φιλίππων του δήμου Καβάλας, λίγα χιλιόμετρα πριν από τον φημισμένο αρχαιολογικό χώρο, δεν κρύβει μόνο μια αποτρόπαια πράξη που προκάλεσε φρίκη και οργή στην τοπική κοινωνία.
Προς σφράγισμα οδεύουν τα παράνομα καταφύγια σκύλων που κατασκεύασαν οι νεοναζιστές της ΧΑ στη Ραφήνα (στα όρια με τη Λούτσα), αφού μετά τις τεκμηριωμένες καταγγελίες μας και τη συνεχή πίεσή μας, οι αρμόδιες αρχές αναγκάστηκαν να ενεργήσουν. Δεν υπάρχει πια περιθώριο για κανέναν να κάνει το κορόιδο. Αυτό αφορά ιδιαίτερα τον δήμαρχο Ραφήνας-Πικερμίου Ε. Μπουρνούς.
Αναδημοσίευση από το ιστολόγιο της Ανεξάρτητης Πρωτοβουλίας πολιτών Δασαμάρι SOS
Προ ετών είχε συζητηθεί σε μια καφενειακού τύπου συνεδρίαση του τοπικού συμβουλίου Πικερμίου (11/12/2014) η πρόταση γνωστού συλλόγου οικοπεδούχων του ΑΟΟΑ να ονομαστεί η πλατεία της οδού Πίνδου στη Διώνη «σε πλατεία «στρατηγού Ιωάννη Χαραλαμπόπουλου».
Πορεία Πολυτεχνείου 2017 - http://www.902.gr
Από το σκοτάδι βγήκε ο γερμανοντυμένος ναζιστής Παππάς Χρήστος. Ενοχλήθηκε από τη συμμετοχή στρατιωτών στο γιορτασμό του Πολυτεχνείου και κατέθεσε ερώτηση στη Βουλή.
Ποιος από τους νεότερους, που με ένα άνοιγμα μιας βρύσης έχουν στη διάθεσή τους όσο νερό θέλουν, μπορεί να φανταστεί πως κάποτε, και όχι πολύ παλιά, οι άνθρωποι έπρεπε να κουραστούν πολύ για να το αποκτήσουν; Και βέβαια, αυτό ήταν κάτι που τους έκανε να σέβονται το πολύτιμο αγαθό
Kι αυτή η Αττική η γη, η πάνσοφη κι ωραία το καύχημα, το κόσμημα, τ΄ άνθος όλου του κόσμου
μέλλει κι αυτή να ερημωθεί κι η στάθμη της να πέσει από τ' άγρια κύματα κι από τη συμφορά
(Νοστράδαμου Προφητείες αποδ. Alan Wistful μτφ Π. Νικολαϊδης V.31)
atticavoice@gmail.com
