Είμαστε λίγοι αυτοί που παλεύουν ενάντια στο ΚακόΗ ανάρτηση που ακολουθεί είναι αναδημοσίευση παλιότερης, από το ιστολόγιο Δασαμάρι S.O.S. με τίτλο "O Schiller στο δημαρχείο ή “όποιον βγει από το μαντρί, τον τρώει ο λύκος”. Την αναδημοσιεύουμε σήμερα στην Attica Voice ως υπενθύμιση του ελλείμματος δημοκρατίας που επικράτησε τα τελευταία χρόνια στον δήμο Ραφήνας - Πικερμίου, με την ευχή να σταματήσει αυτή η κατρακύλα εδώ και να μη ξαναζήσοιυμε τα περιστατικά στα οποία οδήγησαν οι αντδημοκρατικές νοοτροπίες μίας εικονικής πλειοψηφίας, προκάλυμμα μίας χυδαίας και αυταρχικής εξουσίας, που υποκρινόταν τη δημοτική διοίκηση και που μαζί με τα υπόλοιπα κακά και όπως ήταν λογικό επόμενο, οδήγησε μαθηματικά και στο δράμα της 23ης Ιουλίου του 2018.
«Ο αγωνιστής Νίκος Μπελογιάννης μας άφησε για παρακαταθήκη τον περήφανο αγώνα για δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια» είπε την ατάκα της ημέρας ο φερόμενος ως πρωθυπουργός της χώρας Αλέξης Τσίπρας και την “τουίταρε” σύμφωνα με την τρέχουσα μόδα στο χώρο των μοντέρνων πολιτικών ανδρών. Προπαγάνδα και ατάκα στο twitter. Ίσως να έχει προσλάβει και ειδικό ατακαδόρο για το σκοπό αυτό.
Ο χαμαιλέοντας είναι ένα είδος ερπετού που το δέρμα του έχει την ιδιότητα να αλλάζει χρώμα ανάλογα με το περιβάλλον. Μεταφορικά μπορεί να είναι ο άνθρωπος που αλλάζει φρονήματα, συμπεριφορά, στάση ανάλογα με τα συμφέροντά του.
«Το Γραμματικό θ’ ανοίξει. Τελεία-παύλα-παρένθεση. Η Δούρου θα χωροθετήσει και κανονίστε να είστε με τις μαύρες σημαίες. Εγώ θα είμαι απέναντι»
Έτσι απάντησε με περισσή αναίδεια και περιφρόνηση η Ρένα Δούρου σε όσους την είχαν ψηφίσει για να μην ανοίξει ο ΧΥΤΑ Γραμματικού, όπως τους είχε υποσχεθεί. Εντυπωσιάζει το θράσος με το οποίο ο πολιτικός αυτός χαμαιλέοντας απευθύνεται σε όσους μέχρι πριν λίγο καιρό ήταν – ή νόμιζαν πως ήταν - συναγωνιστές της. Πόσο μάλλον όταν σκεφτεί κανείς ότι αυτή η κυρία έπρεπε να είχε πάει σπίτι της από καιρό. Μετά από τις φονικές πλημμύρες στη Μάνδρα, μετά από την εκατόμβη των θυμάτων από την πυρκαγιά στο Μάτι, η Δούρου όχι μόνο δεν είχε τη στοιχειώδη ευθιξία να παραιτηθεί, αλλά συνέχισε να κάθεται στην καρέκλα της εξουσίας ενεργώντας κόντρα στις προεκλογικές της υποσχέσεις, αυτές που την ανέβασαν σε αυτή την καρέκλα.
Εντυπωσιάζει, επίσης, και η αναφορά στον εαυτό της σε τρίτο πρόσωπο: «Η Δούρου θα χωροθετήσει» φωνάζει με στεντόρεια φωνή. Λένε πως οι βασιλιάδες μιλούσαν για τον εαυτό τους σε τρίτο πρόσωπο. Η Δούρου και οι βασιλιάδες, λοιπόν. Διώξαμε τους βασιλιάδες, διώξαμε τη δεξιά, για να έρθει το καινούργιο και μας προέκυψε η Δούρου
Δυστυχώς, οι πολιτικοί απατεώνες βρίσκουν και τα κάνουν. Ο φαύλος κύκλος της πολιτικής εξαπάτησης στηρίζεται εν πολλοίς στη βεβαιότητα από τη μεριά των πολιτικών απατεώνων ότι εμείς οι πολίτες έχουμε κοντή μνήμη και ξεχνάμε γρήγορα.
« Η χωροθέτηση του ΧΥΤΑ Γραμματικού είναι παράνομη καθώς βρίσκεται πάνω σε ρέμα […] Ο αγώνας της Κερατέας και της Φυλής μπορεί να γίνει ένα σύμβολο αντίστασης για τους κατοίκους του Γραμματικού […] Θέλω να μου υποσχεθείτε ότι στο Γραμματικό αυτή η νίκη θα επαναληφθεί. Κι εγώ να είστε σίγουροι ότι θα ξαναβγώ μπροστά όπως μπροστά ήμουνα τεσσερισήμιση μήνες»
Αυτά έλεγε η Δούρου κάποτε, προτρέποντας τους κατοίκους του Γραμματικού να συνεχίσουν το δίκαιο, όπως τον αποκαλούσε, αγώνα τους. Πέρασε όμως ο καιρός, παιχνίδι αλλιώτικο που χάθηκε στο φως. Η Δούρου ανέβηκε στην εξουσία. Άφησε στην άκρη το αγωνιστικό και συντροφικό ύφος, φόρεσε τον αυστηρό μανδύα της εξουσίας και μαζί με αυτόν άλλαξε και ιδέες
Δυστυχώς για μας και ευτυχώς για όλους αυτούς τους πολιτικάντηδες, ξεχνάμε γρήγορα και εύκολα υποκύπτοντας μοιρολατρικά στις αποφάσεις της εξουσίας, όποιες και είναι αυτές
Και θα συνεχίσει να τα κάνει, όσο εμείς ξεχνάμε και δεν τιμωρούμε. Ας κάνουμε λοιπόν μια αρχή. Μπορούμε να κάνουμε τη Δούρου μια θλιβερή παρένθεση; Μπορούμε να στείλουμε ένα ηχηρό μήνυμα σε όσους νομίζουν ότι μπορούν να χτίζουν καριέρες εξαπατώντας μας; Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία, έλεγε ο ποιητής. Μερικές φορές, απλή αξιοπρέπεια χρειάζεται, θα λέγαμε εμείς
"Κυριολεκτικώς ως σαλτιμπάγκος ορίζεται ο μεσαιωνικός υπαίθριος γελωτοποιός, συνήθως άσχημος και αξιολύπητος τη εμφανίσει, συνήθως τελεί υπό τας εντολάς κάποιου προύχοντος και καθήκον του είναι η διασκέδασις των συνδαιτυμόνων. Σήμερον, σαλτιμπάγκος είναι ο γελοίος τη εμφανίσει ή/και λόγω συμπεριφοράς"
Σε ξέρω καλά, Ανθρωπάκο, που παριστάνεις τον πατριώτη. Δεν αγαπάς την πατρίδα σου, Ανθρωπάκο. Στην πραγματικότητα δεν αγαπάς τίποτα, ούτε καν τον εαυτό σου. «Εσύ, στους αιώνες των αιώνων, θα κρεμάς Γιαπωνέζους κατασκόπους, Αμερικανούς αεροπόρους, Ρωσίδες χωρικές, Γερμανούς αξιωματικούς, Άγγλους αναρχικούς και Έλληνες κομμουνιστές. Θα τους τουφεκίζεις, θα τους σιγοψήνεις στην ηλεκτρική καρέκλα ή θα τους χώνεις στο θάλαμο αερίων. Τίποτα, όμως, απ΄ όλα αυτά δεν πρόκειται να βελτιώσει τη σωματική και πνευματική σου δυσκοιλιότητα, τη σεξουαλική σου ανικανότητα, τους ρευματισμούς ή τη διανοητική σου διαταραχή. Οι βανδαλισμοί δεν πρόκειται να σε βγάλουν απ’ το βούρκο. Εξέτασε βαθιά τον εαυτό σου, Ανθρωπάκο. Αυτή είναι η μόνη σου ελπίδα» ... απόσπασμα από το Άκου Ανθρωπάκο, του Β.Ράιχ
Ο βλάκας είναι ένας τύπος που ούτε καν υποψιάζεται πως είναι βλάκας. Είναι ο τύπος που του δείχνουν τον ήλιο και αυτός κοιτάει το δάχτυλο, όπως χαριτολογούσαν παλιά. Ο τύπος που του δείχνουν μία πόλη και αυτός ενδιαφέρεται να δει μόνο το σπίτι του (ή και το αυτοκίνητο του αν διαθέτει ικανή δόση βλακείας).
Πολλά βιβλία για την ανθρώπινη βλακεία έχουν κυκλοφορήσει. Ένα βιβλίο-σταθμός για την ελληνική βιβλιογραφία πάνω στο συγκεκριμένο θέμα αποτελεί το δοκίμιο του Ευάγγελου Λεμπέση «H τεραστία κοινωνική σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω» που δημοσιεύτηκε το 1941 στην Εφημερίδα των Ελλήνων Νομικών.
Από τότε έχουν κυκλοφορήσει στην ελληνική αγορά πολλά άλλα βιβλία με την ίδια θεματολογία. Ένα από αυτά είναι το “Εγχειρίδιο βλακείας” του Διονύση Χαριτόπουλου
Από το βιβλίο αυτό δημοσιεύουμε ορισμένα αποσπάσματα, αυτά που ομιλούν για τον «επιτυχημένο και γεμάτο έπαρση βλάκα, αυτόν που δεν μαζεύεται με τίποτα» . Οι φωτογραφίες που πλαισιώνουν το κείμενο αλιεύθηκαν τυχαία από το Internet πληκτρολογώντας τη λέξη «βλάκας»
" Ο επιτυχημένος βλάκας δεν είναι ανέκδοτο. Είναι μια πραγματικότητα γύρω μας και δεν πρέπει να προκαλεί εντύπωση μια ορισμένη επίδοση ή δεξιοτεχνία των στόκων. Οι μιμητικές ικανότητες του δίποδου είναι εγγεγραμμένες στον γενετικό του κώδικα και εκπαιδεύεται σαν τον σκύλο, την αρκούδα, το άλογο, το δελφίνι. Δεν τίθεται θέμα ότι μεγάλο μέρος της διανοητικής εργασίας οφείλεται στη μίμηση και όχι στη σκέψη. Ο ταγμένος βλαξ με το ανάλογο κούρντισμα μπορεί να κάνει θαύματα: να διευθύνει μια ορχήστρα, να οδηγήσει αεροπλάνο, να διδάξει φιλοσοφία, να γυρίσει μια ταινία, να αναλάβει υπουργείο, να παρουσιάσει μια τηλεοπτική εκπομπή, να γράφει σε εφημερίδα, να δώσει διαλέξεις. Μόνο που όταν συμβεί να γνωρίσεις από κοντά έναν τέτοιο αστέρα η απογοήτευση είναι αναμενόμενη.
Ο γελοίος είναι άλλου είδους ταραχή. Είναι βλάκας με έπαρση. Η μεγάλη ιδέα που έχει για τον εαυτό του τον χαντακώνει και γίνεται φαιδρός, γραφικός, καβαλημένος, δήθεν, ψώνιο, θέατρο, καλάμι, μασκαράς, νούμερο και πιο βαριά (αν το παρακάνει) ξεφτίλας, ρεζίλης, ρεντίκολο, καραγκιόζης, σούργελο, ρόμπα. Το βασικό χαρακτηριστικό του γελοίου είναι ότι «δεν είναι στη θέση του». Γι’ αυτό όταν κάποιος αρχίζει να τσουτσουμίζει και να περιαυτολογεί αναιδώς, η πρόγκα είναι «κάτσε στα κιλά σου», «κάτσε στα κυβικά σου», «δε σε παίρνει». Ο χρυσός κανόνας των παλιών «τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από αυτό που δικαιούσαι» δεν ισχύει για το ψώνιο που ζει εν αναμονή του θριάμβου του και φαντασιώνεται για τον εαυτό του όσα δεν είναι και όσα δεν δύναται. Και όσο πιο υπερβολική είναι η φανταστική εικόνα που προβάλλει προς τους άλλους τόσο περισσότερο διψάει για επιβεβαίωση και αναγνώριση. Βέβαια, ό,τι και να πεις για τον εαυτό σου, ο άλλος σε βλέπει και επειδή ο κομπασμός και η αμετροέπεια εκτός από βλακεία είναι και απρέπεια, τον γελοίο και μαλάκα να τον πεις δεν είναι λάθος.
Ο γελοίος δεν μαζεύεται. Αν είχε κάποιος τη δυνατότητα να παρατηρήσει καταλεπτώς την καθημερινή ζωή ενός ευφυούς ανθρώπου, οι πιθανότητες να διαπιστώσει τη νοημοσύνη του είναι ελάχιστες. Με τον συνηθισμένο τρόπο ντύνεται, τρώει, οδηγεί, περπατάει, συζητάει, τα πίνει με τους φίλους του. Αντιθέτως, ο γελοίος δεν εννοεί να περάσει απαρατήρητος, δεν το επιτρέπει στον εαυτό του. Το νούμερο θορυβεί, κάνει τα λεφτά του ψιλά για να φαίνονται πολλά. Επιζητεί το «θεαθήναι», «τα μάτια του κόσμου», σαν να βρίσκεται διαρκώς επί σκηνής: η κίνηση, το ύφος, ο τόνος της φωνής, το κόρδωμα απευθύνονται πάντα σε ένα κοινό πολύ ευρύτερο του πραγματικού, στη σύμπασα κοινωνία. Ακόμα και στις ιδιάζουσες περιπτώσεις που υποδύεται τον σεμνό, ανιδιοτελή και «low profile», η έπαρση αδύνατον να κουκουλωθεί, πάλι να εντυπωσιάσει θέλει, να «πουλήσει μούρη», είναι «πουλ μουρ», όπως λένε τα πιτσιρίκια.
Κάθε άνθρωπος έχει μία ζωή. Γιατί έτσι το έχει ορίσει. Από το «μια ζωή την έχουμε» και το «you only live once YOLO» (ζεις μονάχα μια φορά), μέχρι το «Θεέ μου τη δεύτερη φορά που θα ‘ρθω για να ζήσω…» των Παπαδόπουλου – Λοΐζου, ένας ανθρώπινος πόθος υποβόσκει. Ένα όνειρο για να ζήσουμε μία δεύτερη ζωή, να κάνουμε αυτά που δεν προλάβαμε, δεν μπορέσαμε να κάνουμε στην πρώτη.
Τελικά η δεύτερη αυτή ευκαιρία δεν έρχεται και αν έρχεται δεν τη συνειδητοποιούμε, οπότε είναι σαν να μην ήρθε ποτέ. Κανείς δεν επέστρεψε από τη δεύτερη ευκαιρία του για να μας πει πως υπάρχει και πως είναι τελικά.
Αυτά στη γενική, τη μεγάλη εικόνα.
Σε αντίθεση με τη γενική, τη μεγάλη εικόνα, αυτή την «άλλη ζωή», τη ζωή που θεωρούμε πως δεν αξιωθήκαμε επί γης και κατά τη διάρκεια της μίας και πραγματικής ζωής μας, την βλέπουμε μπροστά μας. Έστω και για λίγο καταλαβαίνουμε την ουσία της ζωής μας. Της ζωής που βιώνουμε είτε σαν παράδεισο είτε σαν κόλαση, αφού και τα δύο εδώ είναι. Μπροστά μας και εμείς πάντα μέσα τους. Τελικά δεν είναι άλλη ζωή αυτή που ζούμε και άλλη ζωή αυτή που ονειρευόμαστε. Είναι όψεις της ίδιας και αυτής ζωής. Όψεις που μας δίνουν χαρά και όψεις που μας τρομάζουν.
Διαλέξαμε μία όψη καλοκαιρινή για εξώφυλλο, για «μόστρα» στην τρέχουσα ανάρτηση του Attica Voice. Άλλωστε υπάρχει μία ειδησεογραφία που ματώνει και που θέλει από γερά νεύρα μέχρι πλήρη αναισθησία, για να ασχοληθεί κανείς μαζί της. Σίγουρα θα ασχοληθούμε με την αναισχυντία των διοικούντων (τι κυβερνητικοί θα ήταν αν δεν ήταν αναίσχυντοι;) και με το αποκρουστικό πρόσωπο της εξουσίας, τοπικής, περιφερειακής και εθνικής, που έχουν βρει ευκαιρία και σαρώνουν τα πάντα σε κλειστές συσκέψεις, αφού η δημοκρατική διαβούλευση έχει καταργηθεί στην πράξη, από τα προσχηματικά αλλά βολικά μέτρα κατά της πανδημίας.
Για λίγο ο νους μας πετάει στη ζωή, στην όψη της που πάντα ευχόμαστε να κρατούσε αιώνια. Μία ευχή – τροφή της ψευδαίσθησης πως κάποτε θα κρατήσει αιώνια το όνειρο. Ακόμα και αν γινόταν όμως, εμείς πρώτοι θα το σταματούσαμε γιατί θα το είχαμε βαρεθεί. Έχουμε συνηθίσει τη σκλαβιά του ωραρίου, της αλυσίδας παραγωγής, της ρυθμισμένης και άχαρης ζωής, του σκληρού βιοπορισμού και όταν αυτά λείψουν τα ζητάμε ως εξαρτημένοι. Όπως αυτοί που άδειοι από ζωή, σε μία μακάβρια αντίστιξη, προτιμούν την ασφάλεια από την ελευθερία. Την ασφάλεια του ότι θα είναι και την επόμενη μέρα σκλάβοι, γιατί απλά δεν γίνεται αλλιώς.
«Τα πάντα εν σοφία εποίησε» άλλωστε. Και τον αφέντη και τον δούλο
Ας μείνουμε με την εικόνα της «άλλης ζωής». Όχι της υπερβατικής, του Παραδείσου ή της Κόλασης, αλλά την εικόνα της αληθινής ζωής. Της ζωής που λαχταράμε και που αν και βρίσκεται δίπλα μας, εμείς την καρτερούμε στα ανύπαρκτα
Καλό καλοκαίρι σε όλους
Καλή Ανάσταση, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για τον καθένα/μιά σας !!!
Theo
Free press δεν σημαίνει ελεύθερος τύπος
Οδεύουμε προς τη μέση του Αυγούστου και βρισκόμαστε άλλοι με καλή διάθεση και σε κατάσταση διακοπών και άλλοι στα ίδια, σε καλοκαιρινή ένταση εργασίας, υψηλή ή χαμηλή. Αυτή η περίοδος λοιπόν του Αυγούστου που ο Eco τον ήθελε να μην έχει ειδήσεις, είναι ένας καλός χρόνος για να κοιτάξουμε λίγο πίσω, σε όσα ζήσαμε την χρονιά αυτή, που ήδη την κατάπιαμε μέχρι τη μέση. Το ερέθισμα για αυτή την αναδίφηση γίνεται ακόμα πιο έντονο φέτος, χρονιά που είχαμε και 4 εκλογικές αναμετρήσεις που εξελίχθηκαν μέσα σε περίοδο 40 ημερών. Και μια και βρισκόμαστε σε ένα θεματικό ιστολόγιο (atticavoice,gr), ας ψαχουλέψουμε την εμπειρία της «δημοσιογραφικής» κάλυψης των εκλογών, κυρίως των τοπικών και το φαινόμενο της «δωρεάν ενημέρωσης»
Αν για τις εθνικές και τις ευρωπαϊκές εκλογές τα πράγματα είναι -λίγο ως πολύ- σταθερά επαναλαμβανόμενα με λίγες διαφοροποιήσεις ως προς τις συγκεντρώσεις και τις εν γένει προεκλογικές εκστρατείες, τα πράγματα αποκτούν άλλη διάσταση σε ότι αφορά τις περιφερειακές και τις δημοτικές (στο πνεύμα του Κλεισθένη) εκλογές.
Στις ευρωπαϊκές και τις εθνικές εκλογές, λόγω της μορφής και του όγκου του εκλογικού σώματος, την πολιτική διαφήμιση αναλαμβάνουν (εκ του νόμου μάλιστα) τα τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά δίκτυα εθνικής εμβέλειας, οι εφημερίδες πανελλαδικής κυκλοφορίας και φυσικά οι διαδικτυακοί ιστότοποι, που είναι εξορισμού παγκόσμιας εμβέλειας, αλλά επιδέχονται έναν περιορισμό που βρίσκεται ακριβώς στην αυξημένη εμβέλεια τους.
Δεν έχουν χώρο και χρόνο με λίγα λόγια, για να ασχοληθούν με θέματα περιορισμένης γεωγραφικά απήχησης (τοπικά ή και περιφερειακά) και επιπλέον πρέπει να διαθέτουν και λόγο (που μεταφέρει το διαμεσολαβούμενο μήνυμα) αποδεκτό και σε καμία περίπτωση «λόγο καφενείου» όπως συμβαίνει με πολλούς διαδικτυακούς ιστοτόπους και φυλλαδιάκια με τοπική θεματολογία.
Όλα τα παραπάνω συνιστούν μία αγορά, ένα οικονομικό κύτταρο που διαθέτει τον δικό του κύκλο εργασιών, τον δικό του τζίρο. Η ανάγκη των υποψηφίων κάθε εκλογικής αναμέτρησης για προβολή, δημιουργεί ζήτηση και τα μέσα προσφέρουν τον τρόπο να ικανοποιηθεί αυτή η ζήτηση. Όταν η ζήτηση για προβολή γιγαντωθεί, εκεί κοντά στις τελευταίες 30 μέρες πριν τις εκλογές ή και νωρίτερα, η προσφορά των μέσων σπανίως καλύπτει τη ζήτηση και τότε εμφανίζονται ευκαιριακά μέσα κάθε τύπου, που θα καλύψουν το κενό και θα κάνουν και τη δική τους αρπαχτή. Θα προσποριστούν (νόμιμα ή παράνομα) μέρος του κύκλου εργασιών που γεννιέται από την επικείμενη εκλογική αναμέτρηση. Βέβαια υπάρχουν και οι πιο «σταθεροί συνεργάτες» των υποψηφίων, που είναι εκείνοι που για καιρό αμείβονται με ποικιλία τρόπων, για την προβολή συγκεκριμένων υποψηφίων. Αυτό βέβαια είναι λίγο ριψοκίνδυνο για ένα μέσο βέβαια γιατί όταν περιπέσει στην αντίληψη του κοινού η «συνεργασία» το μέσο αυτομάτως κατατάσσεται στα ΜΜΑ (Μέσα Μειωμένης Αξιοπιστίας). Παραδείγματα γνωρίζουμε όλοι από την καθημερινότητα των τόπων που ζούμε, αλλά και όλης της χώρας συμπεριλαμβανόμενης.
Άλλος τρόπος διαχείρισης της προβολής μέσα από τα «Μέσα», πέρα από την συστηματικά αμοιβόμενη συνεργασία (με το κομμάτι ή με τον μήνα κλπ) είναι και η εξαγορά του ίδιου του μέσου από τους ενδιαφερόμενους. Και αν αυτό στα μεγάλα «Μέσα» ή στους εδραιωμένους ενημερωτικούς ιστοτόπους δεν συμβαίνει λόγω κόστους, υπάρχουν τα «φυντανάκια» αδελφάκια τους, τα ευκαιριακά εκδιδόμενα εφημεριδάκια που συλλήβδην περιγράφονται με τη νεοελληνική προσφώνηση «free press» . Μάλιστα πολλές φορές ένα free press δεν είναι αυθύπαρκτο αλλά ανήκει σε κάποιο άλλο μέσο που είναι εδραιωμένο και το οποίο επεκτείνεται στον χώρο του free press, για την αύξηση του μεριδίου του στον κύκλο εργασιών του τομέα της «ενημέρωσης», αλλά και την αύξηση της διείσδυσης του σε άλλου τύπου κοινό.
Ένα "μπουκέτο" από free press έντυπα της ανατολικής Αττικής
Η ενημέρωση σε εισαγωγικά
Όταν αναφερόμαστε στις ευκαιριακές εκδόσεις τύπου free press ή σε μέσα που αναπτύσσουν συνεργασία με συγκεκριμένους χώρους, η λέξη ενημέρωση πρέπει να μπαίνει σε εισαγωγικά. Ο λόγος είναι ότι η επιβίωση των μέσων αυτών δεν εξαρτάται από την ποιότητα της ενημέρωσης την οποία διακινούν. Αυτή δεν υπάρχει αφού η εξάρτηση τους από την ιδιοκτησία ή τους συνεργάτες, φιλτράρει ενδελεχώς την πληροφορία, σε σημείο που να την παραλλάσσει σε «διάδοση» ή ακόμα πιο σαφώς, σε προπαγάνδα.
Είναι αλήθεια πως μέσα στην πληθώρα των ευκαιριακών μέσων και τον θόρυβο που προκαλούν, η σύγχυση μεταξύ είδησης και αλλοιωμένης πληροφορίας είναι εύκολη. Αλλά τελικά δεν νοιάζει κανέναν. Τα free press δεν ενδιαφέρονται να αποκτήσουν κοινό που αξιολογεί το υποτιθέμενο «δημοσιογραφικό» τους έργο και εξ αυτού να τα προτιμήσει. Όχι. Διαφήμιση πουλάνε. Ο κύριος στόχος είναι να γεμίσουν τις σελίδες τους με διαφημίσεις καταστημάτων, κέντρων διασκέδασης, ταβερνών, υποψηφίων εκλογών, χρηματοδοτών οργανισμών κλπ. Αυτοί είναι που πληρώνουν και ο σκοπός είναι η προβολή αυτών. Ο αναγνώστης δεν μπορεί να έχει απαιτήσεις αφού δεν πληρώνει για το έντυπο. Είναι παράλογο να ζητάει κανείς αλήθεια ή ποιότητα, όταν δεν πληρώνει γι΄αυτά.
Οι χώροι διακίνησης – Τα στέκια
Ο χώρος διακίνησης των free press είναι ο δρόμος, τα ψιλικατζίδικα, οι φούρνοι, τα καφενεία και γενικά οι χώροι που μαζεύουν κόσμο. Τα καφενεία έχουν προνομιακή θέση αφού προσφέρουν και τον χώρο ανάγνωσης και σχολιασμού της θεματολογίας των εντύπων. Εκεί γίνεται και η διάχυση της «τροποποιημένης κατά τον πελάτη» πληροφορίας που διακινεί το free press.
Πολλά διαδικτυακά μέσα διαθέτουν και ένα αδελφό free press αφού θα τους αυξήσει το μερίδιο στον κύκλο εργασιών της διαφήμισης προϊόντων και προσώπων, αλλά και αποκτούν επιπλέον διείσδυση σε χώρους που δεν διακρίνονται για την ενασχόληση τους με το διαδίκτυο, όπως τα παραδοσιακά καφενεία και οι χώροι που συχνάζουν οι μεγαλύτερης ηλικίας άνθρωποι, που είναι ο κατ’ εξοχήν στόχος των free press. Τα διαδικτυακά μέσα που διαθέτουν free press εκδοχή συνήθως λειτουργούν ανατροφοδοτώντας με ενέσεις «αξιοπιστίας», το ένα το άλλο. Μάλιστα αν ο ιδιοκτήτης ή ο χρηματοδότης - πελάτης, αγοράζει χώρο, πληροφορία, μέσο και σε άλλα Μέσα ή ιστοτόπους, τότε επιβάλλει τη δική του μοναδική γραμμή, τη μοναδική δική του εικόνα που οι «δικοί του άνθρωποι» τον φιλοτεχνούν ως «Τη μοναδική ενδεδειγμένη, υπεύθυνη και αξιόπιστη λύση» και άντε μετά οι αντίπαλοι να τους μαζέψουν όλους από τα καφενεία να τους πείσουν για το αντίθετο!!
Το ψέμα και η μισή αλήθεια
Οι μεγάλοι δάσκαλοι της προπαγάνδας και του ελέγχου της πληροφορίας διδάσκουν πως επειδή ο κόσμος έχει μισοανοίξει τα μάτια του, δεν μπορείς να τον κοροϊδεύεις με εξόφθαλμα ψέματα. Μερικοί το κάνουν ακόμα, αλλά απλά εκτίθενται συστηματικά. Όπως έγραφε και ο Νίκος Τσιφόρος (που πρόσφατα του είχαμε και ένα αφιέρωμα) σήμερα ο κόσμος έχει ξυπνήσει και δεν μπορείς να κοροϊδέψεις ούτε πιτσιρή για να του φας τη σβούρα του. Πως λοιπόν θα διαδόσεις το ψέμα σου για να γίνει πιστευτό;
Οι πιο έξυπνοι «εκδότες», είτε εκδίδουν σε διαδικτυακά μέσα είτε σε free press, παραθέτουν παραποιημένη μορφή της αλήθειας (που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί και αποτελεί βάση αξιοπιστίας). Η αλήθεια παρουσιάζεται κατάλληλα παραλλαγμένη, τόσο όσο χρειάζεται για να περάσει το «μήνυμα του πελάτη». Είναι η επονομαζόμενη και «μισή αλήθεια», για την οποία διδαχθήκαμε στο μάθημα της Λογικής κάποτε, πως συνιστά στην ουσία ψέμα. Και μιας και διανύουμε καλοκαιρινή περίοδο που οι πιθανότητες ανάφλεξης δασικών πυρκαγιών είναι αυξημένες αλλά δεν υπάρχει καμία πρόληψη αποφυγής του κινδύνου εκ μέρους των δημοτικών αρχών, να ένα παράδειγμα μισής αλήθειας.
Ένα παράδειγμα (προς αποφυγη)
Στην καταγγελία δημοτών για αδιαφορία του δήμου και του δημάρχου μπροστά στην επιβεβλημένη πρόληψη που θα έπρεπε να υπάρχει για την αποφυγή κινδύνου πυρκαγιάς, αφενός ο δήμαρχος ισχυρίζεται ψευδώς σε πανελλαδικής εμβέλειας μέσο πως «έχει καθαρίσει το μεγαλύτερο ποσοστό του δήμου του», ενώ παράλληλα «τοπικά μέσα» διαφημίζουν εργασίες καθαρισμού, προφανώς για φωτογραφικούς λόγους (μισή αλήθεια) ενώ η εικόνα παραμένει σταθερά ίδια και κακή, κυρίως απειλητική. Παράλληλα υπήρχαν αναρτήσεις που μιλούσαν για πρόστιμα σε όσους βγάζουν κλαδιά στους δρόμους και άλλα τέτοια νόστιμα αλλά τίποτα για πραγματικές εργασίες αποκομιδής των εύφλεκτων υλικών. Είχαμε με λίγα λόγια την δημιουργία μίας εικονικής πραγματικότητας που η συστηματική προβολή της κόντεψε να την επιβάλει ως τη μόνη αλήθεια.
Υπάρχουν πολλά παραδείγματα αλλά δεν θα επεκταθούμε περιπτωσιολογικά
Τελικά πως γλιτώνει κανείς από το θηρίο;
Όταν η συστηματική αλλοίωση της πραγματικότητα μέσω της διάδοσης ψευδών ειδήσεων (με το αζημίωτο) παγιωθεί, το πιο σοβαρό κοινό αποχωρεί. Βέβαια τα Μέσα αυτά, ακολουθώντας διάφορες τεχνικές αλιείας αναγνωστών, παλεύουν με νύχια και με δόντια να μην υποστούν την απώλεια που συνεπάγεται και μείωση μέρους των εσόδων. Αυτό για τα διαδικτυακά μέσα (το clickbait δίνει και παίρνει) αλλά ακόμα και για τα free press, που τα έσοδα τους είναι αποκλειστικά από τη διαφήμιση, η απαξίωση τους από το κοινό, τους μειώνει τους πελάτες. Έτσι το παλεύουν με περισσότερα stands διάθεσης του φύλλου, με ιντριγκαδόρικους πλαγιότιτλους ή και υπέρτιτλους, ελλείψει πραγματικών ειδήσεων ή ειδήσεων κατά παραγγελία του πελάτη. Βέβαια, αν τα πράγματα δεν πάνε καλά, έχουν και τη δυνατότητα σιωπηλής παύσης της έκδοσης, αφού από τη μία δεν συμφέρει οικονομικά αλλά και από την άλλη, δεν θα λείψει και σε κανέναν. Όταν ο «εκδότης» μυριστεί χρήμα το μέσο θα ξανακυκλοφορήσει.
Για να γλιτώσει κανείς την παραπληροφόρηση, ο τρόπος είναι σταθερός εδώ και χρόνια. Λέγεται διασταύρωση της είδησης και όχι φυσικά διασταύρωση μέσων που είναι γνωστό πως διακινούν ειδήσεις κατά παραγγελία. Διασταύρωση της είδησης σε τοπικά μέσα, γίνεται εύκολα αφού ο κάθε πολίτης μπορεί να έχει εύκολα άμεση πρόσβαση στα γεγονότα και να μην εξαρτάται από τον πονηρό διαμεσολαβητή τους. Διασταύρωση μπορεί να γίνει ακόμα και με τον μεγάλο αριθμό ιστοτόπων που υπάρχουν σήμερα και ασχολούνται με τοπικά θέματα. Το ίδιο ισχύει βέβαια και στα μεγαλύτερης εμβέλειας μέσα και για πιο σοβαρά θέματα.
Ο αναγνώστης, ο επισκέπτης μίας ιστοσελίδας πρέπει να διατηρεί τις επιφυλάξεις του για αυτά που διαβάζει, ειδικά στις αποκαλούμενες «ενημερωτικές» ιστοσελίδες. Ειδικά αν αυτές οι ιστοσελίδες έχουν και κάποια χρόνια ζωής που διαφημίζονται ως «ενημερωτικές», σημαίνει πως έχουν δώσει εξετάσεις για την αξιοπιστία τους και όσο πιο χαμηλή η αξιολόγηση της αξιοπιστίας τους, τόσο μεγαλύτερες πρέπει να είναι και οι επιφυλάξεις του κοινού.
Επιφυλάξεις δεν χρειάζεται να διατηρεί κανείς απέναντι στα γνωστά ως ελεγχόμενα και καθοδηγούμενα μέσα, τα οποία πρέπει άμεσα να παραμερίσει ο κάθε ενδιαφερόμενος, μήπως και στάση του αυτή σηματοδοτήσει την ανάγκη αλλαγής πλεύσης και απόκτησης σοβαρότητας από τους αυτοαποκαλούμενους «δημοσιογράφους» των μέσω αυτών.
Τέλος, ειδικά για τα free press, επειδή διατηρούν μία στάση που υποτιμά τον άνθρωπο και θεωρούν πως μπορούν να καταστήσουν τον καθένα ως μέλος του διαφημιστικού κοινού τους, προκειμένου να προσποριστούν έσοδα από διαφήμιση, θα έπρεπε να γνωρίσουν την περιφρόνηση αφού δεν προσφέρουν τίποτα παρά μόνο ψευδείς ειδήσεις και προώθηση των θέσεων των πελατών τους, που πληρώνουν άλλωστε για να τους παρουσιάσουν τη διαφήμιση ως είδηση.
Μία λύση που θα διευκόλυνε το κοινό αλλά και θα κάλυπτε οποιεσδήποτε ηθικές αναστολές περί προπαγάνδας και διάδοσης παραποιημένων ειδήσεων, θα ήταν να τοποθετείται η μαρκίζα «Περιέχει Τοποθέτηση Προϊόντος» δίπλα στον όνομα του κάθε μέσου που βιοπορίζεται έτσι. Θα ήταν ότε ξεκάθαρο πως πρόκειται για διαφημιστικό έντυπο και όχι για εφημερίδα – ενημερωτικό μέσο. Θα ήταν καλό αλλά δεν γίνεται, αφού θα καταργούσε τη δυνατότητα διείσδυσης του μέσου στο κοινό, τη δυνατότητα δηλαδή του να φέρει έσοδα.
Η πληροφορία σήμερα διακινείται ελεύθερα και φτάνει σε όποιον την αναζητά. Η πληροφορία όμως εύκολα μπορεί να μετατραπεί σε θόρυβο, ο οποίος καταπνίγει την πραγματική είδηση και τη γνώση. Οι σύγχρονοι προπαγανδιστές, ως γνήσιοι εχθροί της αλήθειας, αυξομειώνουν την ένταση του θορύβου των πληροφοριών ανάλογα με το αν θέλουν να κρύψουν ή να προβάλλουν μία είδηση. Εμείς ως κοινό οφείλουμε να αξιολογούμε και την πληροφορία και το μέσο που τη μεταδίδει. Δυστυχώς δεν έχουμε την άνεση πια να εμπιστευόμαστε άκριτα αυτούς που μας μεταφέρουν την είδηση γιατί -όπως έχουν τα πράγματα σήμερα- τελικά το μήνυμα που μας μεταφέρουν είναι το ίδιο το Μέσο*
*Marshall Mc Luhan
Η Δάφνη που ονειροπολούσε και μετεωριζόταν με τον νου της μεταξύ του ρευστού του Σύμπαντος και του νερού της θάλασσας, κάποια στιγμή αποφάσισε να πατήσει στη γη. Και όχι μόνο να πατήσει αλλά να ριζώσει.
Όσο και να το ήθελε, από τη μία ο έρωτας της για την ελευθερία και το συνεχές κυνήγι πλανητών τε και απλανών, δεν της επέτρεπε να το αποφασίσει και βέβαια ούτε να το υλοποιήσει. Περίμενε κι αυτή ένα θαύμα, όπως περιμένουν όλοι οι άνθρωποι. Οι αδύναμοι και άβουλοι ή απλά ετερόφωτοι άνθρωποι. Η Δάφνη όμως δεν ήταν άνθρωπος. Η Δάφνη ήταν και είναι η Δάφνη, η Νύμφη που χιλιάδες χρόνια τώρα υποφέρει από τη γλυκιά πληγή της Ύπαρξης.
-Τι έχεις Δάφνη; Τη ρωτάνε οι φίλοι της, θεοί, ημίθεοι αλλά και άνθρωποι γιατί η Δάφνη τιμά και ανθρώπους με την παρέα της.
-Ύπαρξη… απαντά με παράπονο και ξεφυσάει γλυκά, τόσο που να σκορπίσει στα ρουθούνια αυτού που την ρώτησε, τη μυρωμένη εκπνοή της. Λες και το κάνει επίτηδες!
Όλοι το ξέρουμε και τη ρωτάμε συνεχώς τη Δάφνη, την ίδια και την ίδια ερώτηση
-Τι έχεις Δάφνη;
Και εκείνη διαρκώς εκπνέει μπροστά μας το μύρο της, σαν ένα δώρο για εμάς και μία ανακούφιση για εκείνη
Τελευταία μάθαμε φήμες πως η Δάφνη τελικά ρίζωσε. Ακόμα και οι πιο ευκολόπιστοι ήθελαν να δουν τη Δάφνη ριζωμένη/ Να δουν την ίδια αλλά και τον τόπο που είχε ριζώσει. Τον τόπο, τον πλανήτη, τον γαλαξία που διάλεξε η Δάφνη για να μυρώνει.
Ψάξαμε πολύ αλλά τελικά τη βρήκαμε. Δεν ήταν και τόσο δύσκολο, απλά ακολουθήσαμε το μύρο που χάριζε κάθε φορά που λαχάνιαζε και ξαπόσταινε, αναπνέοντας δυνατά για να μυρώσει το κάθε Σύμπαν που διέσχιζε. Την βρήκα πρώτος εγώ και χάρηκα γι’ αυτό ακόμα πιο πολύ. Χάρηκα ακόμα πιο πολύ γιατί ήξερα από τους παλιούς πως αν βρεις τη Δάφνη ριζωμένη, η πνοή που θα σου στείλει θα σε μυρώσει αλλά θα σε κάνει να βγάλεις κι εσύ ρίζες εκεί, δίπλα της. Εκεί που έχει γραφτεί, κάθε φορά που θα εκπνέι η Δάφνη θα εισπνέεις εσύ. Εκεί που αναπνέεις αιώνια την πνοή της Δάφνης.
Τι και αν δεν θα μπορείς να κουνηθείς πια στη ζωή σου; Και γιατί να κουνηθείς πια;
Αφού τώρα θα τα έχεις όλα
Τι είν’ η πατρίδα ; Αυτό μπορούν ίσως να το απαντήσουν καλύτερα από τον καθένα οι Παλαιστίνιοι και οι Κούρδοι που πατρίδα έχουν μόνο στο μυαλό και στην καρδιά τους. Αυτοί που όταν υψώνουν τη σημαία μιας πατρίδας που δεν έχουν, οραματίζονται πως κάποτε θα ζουν όλοι σε μια πατρίδα ελεύθερη και δίκαιη. Αυτοί που όταν υψώνουν τη σημαία, δεν το κάνουν από μίσος, αλλά για να διαδηλώσουν τη θέλησή τους να κάνουν οι ίδιοι κουμάντο στις ζωές τους και να μην είναι σκλάβοι κανενός. Κι αν όλες τις φορές που πήραν οι λαοί την πατρίδα στα χέρια τους ( ή καλύτερα που νόμισαν πως την πήραν), δεν ευοδώθηκαν οι ελπίδες τους, αυτό δεν ακυρώνει καμία προσπάθεια κανενός λαού να παλέψει για την πατρίδα του, για την ελευθερία του, για την κοινωνική απελευθέρωσή του. Γιατί, αν μη τι άλλο, είναι τουλάχιστον η αρχή
Kι αυτή η Αττική η γη, η πάνσοφη κι ωραία το καύχημα, το κόσμημα, τ΄ άνθος όλου του κόσμου
μέλλει κι αυτή να ερημωθεί κι η στάθμη της να πέσει από τ' άγρια κύματα κι από τη συμφορά
(Νοστράδαμου Προφητείες αποδ. Alan Wistful μτφ Π. Νικολαϊδης V.31)
atticavoice@gmail.com
Του Theo