Είμαστε λίγοι αυτοί που παλεύουν ενάντια στο ΚακόΑπό το ανέκδοτο βιβλίο του Theo "Ανορθολογικαί Αποδράσεις"
Το μάτι του θεατή είναι κόκκινο από την ένταση, αλλά όχι λόγω του φωτισμού ή της υποθέσεως του έργου. Έχει παρατηρηθεί ότι η μοναξιά δημιουργεί στρες, το οποίο τείνει να αυξάνει τη ροή αίματος στην περιοχή των οφθαλμών αιματώνοντας ιδιαίτερα το υαλώδες σώμα (ασπράδι). Αν πηγαίνοντας στα θερινά τα σινεμά παρατηρήσετε κάποιον μόνον του, ο οποίος έχει ένα ή και δύο κόκκινα μάτια, αυτή είναι η εξήγηση και καμία άλλη. Μην πάγει το μυαλό σας δηλαδή σε κριθαράκι (χαλαζία), επιπεφυκίτιδα, κλπ. ή ότι ο τύπος αυτός κλαίει ένεκα της υποθέσεως ή της σκηνοθεσίας του κινηματογραφικού έργου. Όχι. Τίποτε από αυτά. Ο άνθρωπος αυτός ενδέχεται να έχει ερεθισμένους οφθαλμούς ένεκα μοναξιάς α π ο κ λ ε ι σ τ ι κ ώ ς.
Απ’ εκεί και πέρα βεβαίως, είναι στην διάθεσίν σας το τι θα πράξετε περαιτέρω. Αν ο άνθρωπος αυτός είναι της αρεσκείας σας, ημπορείτε να τον προσεγγίσετε, διακριτικά βεβαίως, και διά της μεθόδου των ερωτήσεων να προσπαθήσετε να αμβλύνετε το αίσθημα μοναξιάς του.
(Καλόν είναι να έχετε υπόψιν σας πάντως ότι ενδέχεται να αποτύχετε πλήρως, διότι έχει παρατηρηθεί ότι αυτού του τύπου οι μοναχικοί τύποι λόγω υπερηφανείας είναι ακατάδεχτοι εις την έξωθεν βοήθεια. Ένας δεύτερος παράγων είναι ότι πολλάκις οι τύποι αυτοί συνηθίζουν την μοναξιάν των και πραγματικά δεν έχουν ουσιαστικόν ενδιαφέρον για κοινωνικοποίηση, γεγονός που θα καταστήση την ειλικρινή σας προσπάθειαν ατελέσφορη έως και ...ενοχλητική για τον πάσχοντα.
Σαν σήμερα, στις 18 Ιουνίουτου 2010, φεύγει από τη ζωή, σε ηλικία 88 ετών, ο Πορτογάλος συγγραφέας, ποιητής, σεναριογράφος και δημοσιογράφος Ζοσέ Σαραμάγκου, που τιμήθηκε το 1998 με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Αφιερώνουμε το παρακάτω ποίημά του στους οπαδούς του νεοφιλελευθερισμού και, ειδικότερα, στο μέλλοντα πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος βέβαια, αν δεν υπήρχε ο κρατισμός, η οικογενειοκρατία και το ρουσφετολογικό κράτος που καμώνεται πως καταγγέλλει, δεν ξέρουμε πού θα βρισκόταν σήμερα. Αν θα είχε δουλειά και αν θα πληρωνόταν με μισθό μεγαλύτερο του βασικού
Aς ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα,
ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός,
ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας,
ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος,
ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο,
ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο,
ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά.
Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων,
ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη,
παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ιδίων
σε εταιρίες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό.
Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου…
Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα την μάνα που σας γέννησε.
Κάμνων μπάνιο εις θάλασσαν Νισύρου ντάλα μεσημβρία μηνός Ιουλίου οραματίσθην, εν μέσω χαυνωτικής χαλαρότητος και νηνεμίας, απέραντον πέλαγος ζωής πλήρες τεράτων, ερωτημάτων, αγωνιών και τρικυμιών. Οραματίσθην με τρόμον εαυτόν κολυμβών εντός τοιαύτης θαλάσσης και ερρίγησα. Εξελθών αυτής επανήλθα εις την απτήν πραγματικότητα της αυγουστερής νήσου και με αγαλλίασιν εδέχθην τας πετσετούχας θωπείας της γυναικός μου λεγούσης “Βρε μπας κι αρρώστησες; Εσύ τρέμεις!”
Από το ανέκδοτο βιβλίο του Theo "Ανορθολογικαί Αποδράσεις"
Οι παίκτες ενώνουν τμήματα του φεγγαριού, που τυχαία βρέθηκαν στην κατοχή τους, και σιγά-σιγά ολοκληρώνουν μία πανσέληνο που όντως φεγγοβολάει. Το παιχνίδι παίζεται με σβηστά φώτα και πανσέληνο. Μόλις ολοκληρωθεί η εντός του δωματίου πανσέληνος, πρέπει να πεταχτεί από ψηλά στο νερό. Εκεί θα παραμείνει και, λόγω της μνήμης του νερού, θα φέγγει ακόμα και τις σκοτεινές νύχτες.
Το παιχνίδι παίζεται με όσους παίκτες θέλετε. Δεν υπάρχει σκοπός, νικητής ή ηττημένος. Υπάρχει μόνο το παιχνίδι.
Από το ανέκδοτο βιβλίο του Theo "Ανορθολογικαί Αποδράσεις"
Αργύρης Χιόνης (1943 - 2001)
Θα ’ρθει μια μέρα που τα δέντρα θα μισήσουν την αχαριστία των ανθρώπων και θα σταματήσουν να παράγουν ίσκιο, θροΐσματα κι οξυγόνο. Θα πάρουνε τις ρίζες τους και θα φύγουν. Μεγάλες τρύπες θα μείνουνε στη γη εκεί που ήταν πριν τα δέντρα. Όταν οι άνθρωποι καταλάβουνε τι έχασαν, θα πάνε και θα κλάψουνε πικρά πάνω απ’ αυτές τις τρύπες. Πολλοί θα πέσουν μέσα. Τα χώματα θα τους σκεπάσουν. Κανείς δεν θα φυτρώσει.
Ουδέποτε υπήρξε η λεγόμενη “κανονικότητα” της καθημερινότητας.
Οι άνθρωποι πάντα σκάρωναν νοητικές κατασκευές που θα τους έκαναν τη ζωή ευκολότερη.
Πάντα συγκέντρωναν την προσοχή τους – προσπαθούσαν τουλάχιστον – στο εδώ και το τώρα, στο μικρόκοσμο της καθημερινότητας, φοβούμενοι το χάος μιας συνολικής χωροχρονικά θέασης της ζωής.
Ή μήπως...αντίστροφα; Ή μήπως ο γράφων πάντα συγκεντρωνόταν στη συνολική εικόνα της ζωής, φοβούμενος τον ...εγκλωβισμό στο μικρόκοσμο της καθημερινότητας;
Ποιός θα κρίνει τον κανόνα ή την εξαίρεση;
Ποιός θα ήταν, ας πούμε, ένας αντικειμενικός; παρατηρητής;
Μα ποιός άλλος από το κομμάτι μας εκείνο που εθελουσίως μπορούμε να το βαφτίσουμε “αντικειμενικό παρατηρητή” (Α.Π.)
Και ποιά θα ήταν η χρησιμότητα ενός Α.Π. σε έναν κόσμο που δεν αισθάνεται να έχει την ανάγκη ενός Α.Π.;
Μα έτσι δεν ήταν πάντα; Ποιός χρειαζόταν τους φιλοσόφους και τους ποιητές;
Μα ποιός άλλος από το κομμάτι μας εκείνο που εθελουσίως θέλει και μπορεί να αποστασιοποιηθεί από το εδώ και το τώρα και να αγκαλιάσει τη συνολική εικόνα της ζωής!
Έχουμε όλοι ένα τέτοιο κομμάτι;
Ο γράφων μου γνέφει καταφατικά. Εν υπνώσει έστω, όλοι μας έχουμε ένα τέτοιο κομμάτι.
Όσο πλησιάζει το βιολογικό μας τέλος, τόσο μεγαλώνει η ελπίδα να αφυπνιστεί το κομμάτι αυτό.
Και γιατί μιλάμε για ελπίδα;
Μα επειδή αυτό είναι το προνομιακό κομμάτι ημών, των homo sapiens, το φαντασιακό, αυτό που κυρίως μας διαχωρίζει από την υπόλοιπη βιόσφαιρα.
Και γιατί παρακαλώ, τέτοια έγνοια για διαχωρισμό από την υπόλοιπη βιόσφαιρα, από τα άλλα ζώα, όπως συνηθίζουμε να λέμε;
Μα επειδή ο γράφων, αλλά και ο αναγνώστης, τυχαίνει να ζουν στο συγκεκριμένο ιστορικό χωροχρόνο, όπου με γεωμετρικά αυξανόμενη ταχύτητα τρέχουμε καταπάνω στον τοίχο που θα μας συντρίψει – ή στο κενό, αν προτιμάτε τις πτώσεις από ψηλά.
Και ο τοίχος αυτός δεν είν’ άλλος από τον τοίχο που χτίσαμε εμείς οι ίδιοι, με ίδια μας τα χέρια και μυαλά. Και το όνομα αυτού;
Πολιτισμός; Τεχνολογία; Καπιταλισμός; Ανάπτυξη; Διαλέξτε όνομα της αρεσκείας σας, αλλού είναι το θέμα, όχι στο όνομα… (Δεν είναι λίγες οι φορές που εγκλωβιζόμαστε στις λέξεις αντί να απελευθερωνόμαστε με τη βοήθειά τους)
Το μόνο βέβαιο είναι το αυτοκτονικό μας τέλος. Μιάς και δεν καταφέραμε να γίνουμε ανθρώπινη σύνθεση-συλλογικότητα-κοινωνία, αλλά παραμείναμε ένα σκέτο άθροισμα δισεκατομμυρίων ατόμων.
Δεν υπάρχει θεία δίκη ούτε και θεία ανταμοιβή. Ό,τι σπέρνουμε θερίζουμε.
Στο μεγαλοδύναμο, σοφό(;) χέρι μας είναι η απόφαση ζωής και η απόφαση θανάτου.
That’s all folks!
Από το ανέκδοτο βιβλίο "Ανορθολογικαί Αποδράσεις" του Theo
Στις 29 Απριλίου του 1933 πεθαίνει ο Κωνσταντίνος Καβάφης, σε ηλικία 70 ετών. Ένα από τα πιο γνωστά του ποιήματα, ίσως το πιο γνωστό, είναι η «Ιθάκη». Ένας ύμνος στην αξία του ταξιδιού, ένας ύμνος στο πιο μεγάλο ανθρώπινο ταξίδι, την ίδια τη ζωή. Μία παρότρυνση να ζούμε την κάθε στιγμή, άσχετα με τον προορισμό μας, άσχετα με το στόχο μας. Αλλά και οι στόχοι που βάζουμε, ακόμη και αν τους ξεπεράσουμε, ακόμη κι αν τελικά φτωχούς τους βρούμε, η μεγάλη τους αξία είναι ότι μας χάρισαν το πλούσιο ταξίδι
Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στο δρόμο σου ποτέ σου δέν θα βρεις,
αν μέν᾿ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.
Να εύχεσαι να ῾ναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωϊά να είναι
που με τι ευχαρίστηση, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους·
να σταματήσεις σ᾿ εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν᾿ αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ᾿ έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά.
Σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ᾿ τους σπουδασμένους.
Πάντα στο νου σου νάχης την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί ειν᾿ ο προορισμός σου.
Αλλά μη βιάζης το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει.
Και γέρος πια ν᾿ αράξης στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώση η Ιθάκη.
Η Ιθάκη σ᾿ έδωσε τ᾿ ωραίο ταξίδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει νά σε δώσει πιά.
Κι αν πτωχική την βρης, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.
Οι πόνοι της Παναγιάς - Κώστας Βάρναλης (1927)
Πού να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί;
Σε ποιο νησί του Ωκεανού, σε ποια κορφήν ερημική;
Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ’ άδικο φωνάξεις
Ξέρω πως θάχεις την καρδιά τόσο καλή, τόσο γλυκή,
που με τα βρόχια της οργής ταχιά θενά σπαράξεις.
Συ θα ‘χεις μάτια γαλανά, θα ‘χεις κορμάκι τρυφερό,
θα σε φυλάω από ματιά κακή και από κακό καιρό,
από το πρώτο ξάφνιασμα της ξυπνημένης νιότης.
Δεν είσαι συ για μάχητες, δεν είσαι συ για το σταυρό.
Εσύ νοικοκερόπουλο, όχι σκλάβος, όχι σκλάβος ή προδότης
Τη νύχτα θα σηκώνομαι κι αγάλια θα νυχοπατώ,
να σκύβω την ανάσα σου ν’ ακώ, πουλάκι μου ζεστό
να σου ‘τοιμάζω στη φωτιά γάλα και χαμομήλι,
κ’ ύστερα απ’ το παράθυρο με καρδιοχτύπι να κοιτώ
που θα πηγαίνεις στο σκολειό με πλάκα και κοντύλι…
Κι αν κάποτε τα φρένα σου το Δίκιο, φως της αστραπής,
κι η Αλήθεια σου χτυπήσουνε, παιδάκι μου, να μη την πεις.
Θεριά οι ανθρώποι, δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν.
Δεν είναι αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής.
Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν.
Ώχου, μου μπήγεις στην καρδιά, χίλια μαχαίρια και σπαθιά.
στη γλώσσα μου ξεραίνεται το σάλιο, σαν πικρή αψιθιά!
– Ω! πώς βελάζεις ήσυχα, κοπάδι εσύ βουνίσιο …-
Βοηθάτε, ουράνιες δύναμες, κι ανοίχτε μου την πιο βαθιά
την άβυσσο, μακριά απ’ τους λύκους να κρυφογεννήσω!
Η χώρα μας βρίθει παραλιών παντός τύπου: Αμμώδεις, βραχώδεις, με βοτσαλάκι ψιλό ή χονδρό, κλπ. Από τους τουρίστες προτιμώνται οι αμμώδεις και δη ξανθές παραλίες. Παραλλήλως, η ανεργία αποτελεί μίαν ανίατον σύγχρονην ασθένεια, μίαν κοινωνικήν πληγή, η οποία σταθερά υπονομεύει τα θεμέλια του κοινωνικού μας οικοδομήματος.
Η πρότασίς μου είναι η εξής: Να εξοικονομηθούν πόροι διά πρόγραμμα λειάνσεως των βοτσάλων και βράχων των ακτών μας, με σκοπόν την μετατροπήν των εις αμμώδεις τοιαύτας! Η μετατροπή αυτή θα επιφέρει αύξησιν του τουριστικού ρεύματος, δεδομένης της προτιμήσεως των τουριστών, καθώς και εισροήν πρόσθέτων πόρων διά την κάλυψιν των πληρωμών των εργαζομένων στον τομέα αυτόν. Με πρόχειρους αλλά ρεαλιστικούς υπολογισμούς η οριστική μεταμόρφωσις των παραλιών μας θα είναι εφικτή περί το 2070, (έτος οριστικής επανεξόδου από τα μνημόνια) λαμβάνοντας φυσικά υπ’όψιν και τις βελτιούμενες τεχνολογίες λειάνσεως, αλλά και την αυξανόμενην προτίμησιν των βορείων εις την μεσογειακήν λεκάνη.
Μετά από επαφές μου με κυβερνητικά κλιμάκια δεν διατηρώ ίχνος αμφιβολίας για την αποδοχήν του σχεδίου από τους ιθύνοντες. Ανησυχώ πάραυτα, διά την απόδοχήν του από τους άμεσα ενδιαφερομένους, δηλ. τους ανέργους μας... Μήπως κάποιες αρνητικές εικόνες του παρελθόντος (π.χ. κτίσιμο πυραμίδων, αρχαία ορυχεία, στρατόπεδα εργασίας εξορίστων, κλπ.) ανακινηθούν από φερέλπιδες συνδικαλιστάς και αποτρέψουν τελικώς την πρόοδον του σχεδίου. Ωστόσον είμαι αισιόδοκσος διότι, προϊόντων των χρόνων και συνάμα των ελαστικών σχέσεων και ωραρίων εργασίας, η ανωτέρω περιγραφείσα πρότασις θα είναι και η μόνη λύσις διακοπών για τους ανέργους μας και –γιατί όχι;- και για τους εργαζομένους μας, οι οποίοι ενδέχεται με ενθουσιασμό να αγκαλιάσουν το πρότζεκτ, συνδυάζων εργασίαν με διακοπές και μπάνια!...
Από το ανέκδοτο βιβλίο "Ανορθολογικαί Αποδράσεις" του Theo
Η διαθήκη μου, του Μιχάλη Κατσαρού (1950)
Αντισταθείτε, σ’ αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι
και λέει: καλά είμαι εδώ.
Αντισταθείτε, σ’ αυτόν που γύρισε πάλι στο σπίτι
και λέει: Δόξα σοι ο Θεός .
Αντισταθείτε,
στον περσικό τάπητα των πoλυκατοικιών
στον κοντό άνθρωπο του γραφείου
στην εταιρεία εισαγωγαί- εξαγωγαί
στην κρατική εκπαίδευση
στο φόρο
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.
Αντισταθείτε,
σ’ αυτόν που χαιρετάει απ’ την εξέδρα ώρες
ατέλειωτες τις παρελάσεις
σ’ αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει
έντυπα αγίων λίβανον και σμύρναν
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.
Αντισταθείτε πάλι σ’ όλους αυτούς που λέγονται μεγάλοι
στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε
στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες
σ’ όλα τ’ ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε
πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι
σ’ όλους που γράφουν λόγους για την εποχή
δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα
στις κολακείες τις ευχές τις τόσες υποκλίσεις
από γραφιάδες και δειλούς για το σοφό αρχηγό τους.
Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την
Ελευθερία.
Σε αντίθεση με την πανάρχαια διδασκαλία του ήλιου που έμαθε τους ανθρώπους να απλώνουν τη σκιά τους αντίθετα μ’ αυτόν, στους καιρούς μας οι άνθρωποι συστηματικά παραβιάζουν τον κανόνα. Τα αποτελέσματα ενδέχεται να είναι σοβαρότατα όσο και άμεσα. Στις πόλεις μας εμφανίζονται συχνότατες παραβάσεις κατά τις απογευματινές ώρες, όπου ο ήλιος παίρνει κλίση επικίνδυνη, ιδιαιτέρως από μοναχικούς εργένηδες και παντοφλοφόρους συνταξιούχους, που κόβουν άσκοπες βόλτες στις ταράτσες των κτιρίων, σέρνοντας τα βήματά τους και τοποθετώντας ανενόχλητοι τη σκιά τους κόντρα στον ήλιο. Οι οπαδοί της θεωρίας της επίπεδης γης είναι άλλη μια κατηγορία συχνών παραβατών, η οποία εκμεταλλευόμενη το ανορθολογικόν της άποψης προχωράει ένα βήμα παραπέρα επιδεινώνοντας την ήδη υπάρχουσα ανισορροπία.
Το κράτος οφείλει άμεσα να μεριμνήσει και να ληφθούν τα προσήκοντα μέτρα !
Από το ανέκδοτο βιβλίο "Ανορθολογικαί Αποδράσεις" του Theo
Η ΝΕΚΡΟΤΗΣ είναι μία ασθένεια που μπορεί να πλήξει το άτομον από νεαράν ηλικίαν. Χαρακτηριστικά της συμπτώματα είναι το υπναλέον βλέμμα, το σύρσιμο των κάτω άκρων με παντόφλες, ιδιαιτέρως στις περιοχές μεταξύ ψυγείου και τηλεόρασης, η εξασθενημένη μνήμη, η έλλειψις ενδιαφέροντος δι’ ο,τιδήποτε, καθώς και η απεγνωσμένη προσπάθεια λύσεως σταυρολέξων (και sudokou) στην τουαλέτα αντί της κλασσικής αφοδεύσεως. Κατά την τελευταίαν δεκαετίαν, χονδρικώς, εις τα ανωτέρω προσετέθη η τεχνολογία υπό την μορφήν “γκάτζετς”, όπως σμάρτ-φόουν, άϊ-φόουν, άϊ-παντ, άϊ-κλπ. Ετούτα τα μαραφέτια επιδεινώνουν την κατάστασιν των νέων μας οι οποίοι νυχθημερόν προσκολλώνται εις μαρμαρυγούσες παλλόμενες οθόνες. Αυτές τους αποκόπτουν από την τρέχουσαν πραγματικότητα – εις τον βαθμόν βεβαίως που και αυτή μπορεί να χαρακτηριστεί ως πραγματικότης, τρέχουσα είναι σίγουρα...- με αγνώστους συνεπείας δια το εγγύς και απώτερον μέλλον!
Η παρατεταμένη νεκρότης δεν είναι ευκόλως θεραπεύσιμη. Ο νεκροζώντανος σήπεται αργά και σταθερά. Η αεργία και η ανεργία επιδεινώνουν την κατάστασιν - χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η χαρωπή εργασία την θεραπεύει. Έχει παρατηρηθεί εξάλλου ότι οι έχοντες εργασίαν νέοι άνθρωποι δίδουν όλη την ικμάδα των εις αυτήν και μόνο, ίνα μην την απωλέσουν, πριμοδοτουμένην από ισχυράν δόση νεσκαφεϊνης, μετατρεπόμενοι σε νεκροζώντανα ζόμπι τον ελεύθερο χρόνο τους.
Εις το σημείον αυτό δε μπορούμε παρά να συσχετίσομε τα ανωτέρω αρνητικά φαινόμενα με αυτό της υπογεννητικότητος, όπου μας δέρνει ως έθνος. Ο στρεβλός καθημερινός τρόπος ζωής επιφέρει μείωσιν της σεξουαλικής ενεργείας με αποτέλεσμα τα ζεύγη να μη γαμώνται, συνεπώς να μη τεκνοποιούν.
Τα ανωτέρω δε, συνδυαζόμενα με την νεοφιλελεύθερη γνωστή και μη εξαιρετέα συνταγή οικονομικής αναπτύξεως μετά λιτότητος, επιτείνουν βεβαίως τα φαινόμενα νεκρότητος. Πού βαδίζομεν φίλοι;
Από το ανέκδοτο βιβλίο "Ανορθολογικαί Αποδράσεις" του Theo
«Κι αν πράγματι ο κόσμος είχε δίκιο, αν αυτή η μουσική στα καφενεία, αν αυτές οι μαζικές διασκεδάσεις, αν αυτοί οι άνθρωποι που είναι ικανοποιημένοι με τόσα λίγα, έχουν δίκιο, τότε εγώ έχω άδικο, τότε είμαι τρελός, τότε είμαι πράγματι ο λύκος της στέπας, όπως συχνά αποκαλούσα τον εαυτό μου, το ζώο που χάθηκε σ' ένα κι ακατανόητο κόσμο, και δεν μπορεί να βρει μια πατρίδα, αέρα και τροφή».
Ο Λύκος της Στέπας εκδόθηκε το 1927 και είναι το μυθιστόρημα που έκανε παγκόσμια γνωστό τον Έρμαν Έσσε. Ήρωας του μυθιστορήματος είναι ο Χάρυ Χάλερ που ζει μόνος του σε ένα νοικιασμένο δωμάτιο. Κατά τη διάρκεια της ζωής του προσπάθησε, κάτω από την πίεση της φυσικής ανάγκης του ανθρώπου για συντροφικότητα, να ζήσει όπως όλοι οι άλλοι άνθρωποι. Δυστυχώς, δεν μπόρεσε να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις και αποφάσισε να ζήσει μόνος του, όπως ένας λύκος της στέπας. Νιώθει ξένος σ’ έναν ξένο κόσμο
Ο Χάρυ είναι άνθρωπος του πνεύματος και της υψηλής αισθητικής, αγαπά την κλασσική μουσική, διαβάζει υψηλή λογοτεχνία και φιλοσοφία, όλα αυτά τα προϊόντα του ανθρώπινου πολιτισμού που ανέβασαν τον άνθρωπο πάνω από το επίπεδο ενός ζώου.
Μαζί με αυτά, όμως, η κοινωνικοποίηση του ανθρώπου δημιούργησε και τον αστικό καθωσπρεπισμό, την αστική υποκρισία και τους κοινωνικούς συμβιβασμούς, πράγματα που ο Χάρυ δεν μπορεί να αντέξει
«Ένα πράγμα μίσησα, σιχάθηκα και καταράστηκα με όλο μου το είναι: αυτή την ικανοποίηση, αυτή την υγεία, την άνεση, αυτή την καλλιεργημένη αισιοδοξία του αστού, αυτή την παχιά και ωφέλιμη εκτροφή του μετρίου, του φυσιολογικού και του μέσου όρου …
… Ο αστός είναι έτσι απ' τη φύση του, ένα πλάσμα με αδύναμο ζωτικό ένστικτο, φοβισμένο, που φοβάται ακόμα και στον εαυτό του να παραδοθεί. Βλέπουμε ότι έχει ισχυρές παρορμήσεις, τόσο για να γίνει άγιος όσο και άθλιος, αλλά λόγω κάποιας αδυναμίας ή αδράνειας δεν κατάφερε να πάρει φόρα και να βγει στο ελεύθερο σύμπαν και παρέμεινε δεμένος στην τροχιά του μητρικού πλανήτη της αστικής κοινωνίας
… αυτό που λέμε αστική ζωή, που είναι ένα βασικό χαρακτηριστικό στην ανθρώπινη φύση, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια προσπάθεια να εξισωθούν και να εξισορροπηθούν οι αναρίθμητες αντιθέσεις της ανθρώπινης συμπεριφοράς.
Αυτό μπορούμε να το καταλάβουμε καλά, αν πάρουμε το παράδειγμα της αντίθεσης ανάμεσα στην άγια και τη βέβηλή μορφή ζωής. Ο άνθρωπος μπορεί να δοθεί εξ ολοκλήρου στην πνευματική σφαίρα, να πλησιάσει τη θεία ζωή και ν’ αφιερωθεί στο ιδεώδες της αγιότητας. Έχει όμως και την ολότελα αντίθετη δυνατότητα, να παραδοθεί στις ορμές του, στην απαίτηση των αισθήσεων, και να σταφεί ολοκληρωτικά στο κυνηγητό της απόλαυσης.
Ο ένας δρόμος οδηγεί στην αγιότητα, στο μάρτυρα του πνεύματος, στην αυτοπροσφορά στο Θεό. Ο άλλος δρόμος οδηγεί στη βέβηλη ζωή, στο μάρτυρα των ορμών, στην αυτοπροσφορά, στην ακολασία.
Ο αστός λοιπόν προσπαθεί να ζήσει στο μέσο αυτών των δύο ακροτήτων. Δεν παραδίνεται ούτε στην κραιπάλη, ούτε στην άσκηση. Δε γίνεται μάρτυρας ούτε επιδοκιμάζει την εξόντωσή του. Αντίθετα, το ιδανικό του αστού δεν είναι προσφορά και θυσία, αλλά διατήρηση του εγώ. Η προσπάθειά του δε στρέφεται ούτε στην αγιότητα ούτε στο αντίθετό της. Το απόλυτο του είναι ανυπόφορο. Θέλει να υπηρετήσει το Θεό, αλλά συνάμα και την κραιπάλη. Αγαπά την αρετή, αλλά θέλει να ζήσει στη γη καλά και άνετα. Με λίγα λόγια, προσπαθεί να ζήσει άνετα ανάμεσα στα άκρα, σε μια μετρημένη και άνετη ζωή, χωρίς δυνατές φουρτούνες και καταιγίδες. Κι όλα αυτά τα πετυχαίνει, αφού θυσιάσει την ένταση της ζωής και των αισθημάτων που παρέχει η ζωή του απόλυτου και των άκρων. Ο αστός δεν εκτιμά τίποτα περισσότερο παρά μόνο το εγώ. Θυσιάζοντας λοιπόν την ένταση πετυχαίνει τη διατήρηση και τη σιγουριά.
… ο “άνθρωπος” αυτής της συμβατικής ζωής, όπως και κάθε αστικό ιδεώδες, είναι ένας συμβιβασμός, μια συνετή και πονηρή προσπάθεια, ώστε να αποτινάξει, ώστε να αποτινάξει τόσο την κακή αρχέγονη μητέρα φύση, όσο και το ενοχλητικό αρχέγονο πνεύμα και τις απαιτήσεις του και να ζήσει στη χλιαρή μεσότητα, ανάμεσα και στους δυο. Γι αυτό επιτρέπει κι ανέχεται ο αστός αυτό που ονομάζει “προσωπικότητα”, παραδίνει όμως την πραγματικότητα αυτή συνάμα στο Μολώχ του “κράτους” και παίζει συγχρόνως και με τις δυο πραγματικότητες. Γι αυτό ακριβώς ο αστός αυτόν που καίει σήμερα σαν αιρετικό κι εγκληματία, αύριο τον τιμά και του υψώνει μνημεία»
Ο Χάρυ προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα σε δύο κόσμους:
«Ο Χάρυ βρίσκει μέσα του έναν «άνθρωπο», δηλαδή έναν κόσμο με σκέψεις, αισθήματα, πολιτισμό, με πειθαρχημένη και εξιδανικευμένη φύση, και συνάμα βρίσκει και ένα «λύκο», δηλαδή ένα σκοτεινό κόσμο με ορμές, με αγριότητα, με ωμή και χωρίς εξιδανίκευση φύση»
Έτσι, όμως, δεν είναι στην πραγματικότητα κάθε άνθρωπος ;
« … [Ο άνθρωπος] δεν είναι τίποτα άλλο παρά η στενή και επικίνδυνη γέφυρα ανάμεσα στη φύση και στο πνεύμα. Η πιο βαθιά παρόρμηση τον οδηγεί προς το πνεύμα, προς το Θεό, ενώ η πιο βαθιά λαχτάρα τον πηγαίνει πίσω προς τη φύση, προς τη μητέρα ανάμεσα στις δυο δυνάμεις, αιωρείται γεμάτη άγχος και τρεμάμενη η ζωή του»
… Υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι και καλλιτέχνες, που μοιάζουν στο χαρακτήρα με το Χάρυ. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν δυο ψυχές, δυο ουσίες. Σ ‘αυτούς συνυπάρχουν το θείο και το δαιμονικό στοιχείο, μητρικό και πατρικό αίμα, η ευαισθησία για την ευτυχία και τον πόνο σε μια εχθρική και μπερδεμένη σχέση, όπως ακριβώς συνυπήρχαν ο λύκος και ο άνθρωπος στο Χάρυ.
Ο Χάρυ ξέρει πως πέρα από το μέσο “άνθρωπο” της συμβατικής ζωής υπάρχει και ο αληθινός άνθρωπος, αλλά ο δρόμος προς αυτόν δεν είναι καθόλου εύκολος
« … φτωχέ μου Λύκε της Στέπας, έχεις να βαδίσεις ακόμα το μακρινό δρόμο της ενανθρώπησης, το γεμάτο κόπο και δυσκολίες, θα πολλαπλασιάσεις τη διπλή σου φύση και την περίπλοκη ζωή θα την κάνεις ακόμα πιο περίπλοκη … πρέπει να πάρεις τελικά με πόνο μέσα στη διευρυνόμενη ψυχή σου ολόκληρο τον κόσμο κι ίσως καμιά φορά να φτάσεις στο τέλος και την ησυχία
… δε γυρίζει πίσω κανένας δρόμος, ούτε στο λύκο, ούτε στο παιδί. Η αρχή των πραγμάτων δεν είναι αθωότητα, ούτε απλότητα. Κάθε δημιούργημα και το πιο απλό, είναι ήδη ένοχο, διασπαρμένο και βυθισμένο στο βρόμικο ρεύμα του γίγνεσθαι και ποτέ δεν μπορεί να πάει πίσω. Ο δρόμος προς την αθωότητα, στο αδημιούργητο, στο Θεό, δεν οδηγεί πίσω, αλλά μπροστά, όχι στο λύκο ή το παιδί, αλλά διαρκώς στην ενοχή, ολοένα βαθύτερα στην ενανθρώπηση
… αντί να στενέψεις τον κόσμο σου, να απλοποιήσεις την ψυχή σου, θα είσαι συνέχεια ο ίδιος κόσμος. Πρέπει να πάρεις τελικά με πόνο μέσα στη διευρυνόμενη ψυχή σου ολόκληρο τον κόσμο κι ίσως καμιά φορά να φτάσεις στο τέλος και στην ησυχία»
Όλα αυτά, όμως, έχουν ένα τίμημα και αυτό δεν είναι άλλο από την καταδίκη του Χάρυ σε απέραντη μοναξιά. Στην αρχή, αυτή η μοναξιά του φάνηκε ως θείο δώρο
«Η μοναξιά είναι ανεξαρτησία. Την είχα επιθυμήσει και την είχα αποκτήσει εδώ και πολλά χρόνια. Ήταν παγερή, ω ναι, ήταν επίσης γαλήνια, συγκλονιστικά γαλήνια και απέραντη, όπως ο ήσυχος και παγερός χώρος, όπου κινούνται τα αστέρια»
Με το πέρασμα του χρόνου όμως, κατάλαβε πως η μοναξιά δεν ήταν επιλογή
«… η μοναξιά και η ανεξαρτησία δεν ήταν επιθυμία και σκοπός του, αλλά μοίρα του και καταδίκη του»
WATCH ME CHANGING έγραφε η φωτεινή πινακίδα του Dolce Vita circus ltd. Ο μεσήλικας φανατικός εργένης κύριος Δαρίγγειος Μελεχοφής τράβηξε διακριτικά την κουρτίνα υποκύπτοντας στη φυσική περιέργεια που τον διέκρινε. Η ασυνήθιστη, ασυνάρτητη μελωδία, περισσότερο αλληλουχία ήχων θα την έλεγες, που έβγαινε πίσω από το ριντώ του τσίρκου τον είχε προσελκύσει αυτή τη συννεφιασμένη μέρα της άνοιξης. Το θέαμα που αντίκρυσε ήταν μια δίκαιη ανταμοιβή για την περιέργειά του. Κοντολογής, ήταν ένα λικνιζόμενο ζευγάρι κλόουν, αρσενικό-θηλυκό, που με ένα μοναδικό τρόπο κατάφερναν να αποσυναρμολογούν τα σώματά τους και να προσφέρουν χαριτωμένα ο ένας στην άλλη, η μία στον άλλον, ένα-ένα μέλος. Αναρωτιόσουν πού θα σταματήσουν!… Βλέπετε, ήταν αρκετά συνηθισμένο μετά τον τελευταίο πόλεμο και συνηγορούσης της εξελιγμένης τεχνολογίας, αλλά και του lifestyle, να βλέπεις ανθρώπους με ένα τεχνητό μέλος, και μάλιστα αρκετά λειτουργικό, οφείλουμε να ομολογήσουμε! Όχι όμως 2, 3 ή και 4 μέλη τεχνητά! Το πιο σύνηθες ήταν πρόσθετες μύτες, μάτια, αυτιά, τα οποία πρώτα κατέρρεαν από το ωστικό κύμα των οβίδων. Ακολουθούσαν χέρια, πόδια και σε εξαιρετικές περιπτώσεις κεφάλια ή τμήματά τους.
Το ζεύγος κλόουν ωστόσο το παράκανε. Άλλαξαν μπροστά στα έκπληκτα μάτια των θεατών όλα, μα όλα τα μέλη τους! Και μάλιστα επανασυναρμολογήθηκαν δανείζοντας μέλη ο ένας στην άλλη, η μία στον άλλον. Έτσι το τελικό οπτικό αποτέλεσμα, προσωρινό ασφαλώς, δεν ήταν παρά ένα ...ελαφρώς γκροτέσκο θέαμα, που έδειχνε πάραυτα να ενθουσιάζει το κοινό, το οποίο σε κάθε νέα αλλαγή μέλους χειροκροτούσε όλο και πιο δυνατά!
Το φινάλε ήταν ένα αποκορύφωμα απολαυστικής συγκίνησης για τους θεατές αλλά και τους κλόουν, αφού όταν πλέον είχαν επανασυγκολληθεί τα μέλη και των δύο με τον τυχαίο, παιχνιδιάρικο τρόπο του αλληλοδανεισμού μελών, στάθηκε ο καθένας/μία εν πλήρη σιωπή απέναντι στον άλλον/ην, κοιτάχτηκαν βαθειά στα μάτια και φώναξαν εν χορώ: “Όποιος κι αν είσαι, όποια κι αν είμαι, όποια κι αν είσαι, όποιος κι αν είμαι, ακόμα σ’ αγαπώ!”
Ο κύριος Δαρίγγειος Μελεχοφής, παρά την εργένικη, φλεγματική ιδιοσυγκρασία του δε μπόρεσε και αυτός μα μην συγκινηθεί κάπως, χειροκρότησε με τα δύο του χέρια, αφήνοντας την κουρτίνα να πέσει μπροστά στα μάτια του – το πρόσφατα εμφυτευμένο τρίτο του χέρι δεν διέθετε τα καλύτερα αντανακλαστικά, παρά τις προδιαγραφές της ονομαστής Εταιρίας Εμφυτεύσεων Μελών. Ίσως θα έπρεπε σύντομα να επανεξετάσει το όλο θέμα...
Από το ανέκδοτο βιβλίο του Theo "Ανορθολογικαί Αποδράσεις"
Kι αυτή η Αττική η γη, η πάνσοφη κι ωραία το καύχημα, το κόσμημα, τ΄ άνθος όλου του κόσμου
μέλλει κι αυτή να ερημωθεί κι η στάθμη της να πέσει από τ' άγρια κύματα κι από τη συμφορά
(Νοστράδαμου Προφητείες αποδ. Alan Wistful μτφ Π. Νικολαϊδης V.31)
atticavoice@gmail.com
