Είμαστε λίγοι αυτοί που παλεύουν ενάντια στο Κακό
«Ο πιο πλούσιος άνθρωπος του κόσμου παίρνει μαζί του έναν άστεγο νέο και αρχίζουν μία παράξενη επιχείρηση: Να αποδείξουν δηλαδή πως δεν υπάρχει τίποτα και κανένας στον κόσμο που να μην αγοράζεται με χρήμα. Σε αυτό το οδοιπορικό θα γίνουν τα μύρια όσα απρόβλεπτα, ανατρεπτικά και κωμικά! Μισό αιώνα μετά το γύρισμά του αξίζει τον κόπο να «ξαναδιαβαστεί» αυτό το μίνι κωμικό-αναρχικό αριστούργημα. Θα διαπιστώσουμε λοιπόν τα ακόλουθα: Πως υπάρχει μέσα σε αυτό το φιλμ σαφώς το πνεύμα των Mόντι Πάιθον, που διανθίζουν με το δικό τους τρόπο το εξαιρετικό σενάριο.
Ο Δράκος θεωρείται η πιο σημαντική ταινία του Νίκου Κούνδουρου και μία από τις πιο σημαντικές του ελληνικού κινηματογράφου. Ο Νίκος Κούνδουρος, δανειζόμενος στοιχεία από τον ιταλικό νεορεαλισμό και τα αμερικάνικα φιλμ νουάρ, φτιάχνει μια ταινία σκοτεινή, μα παράλληλα και σατιρική. Μια ταινία πρωτοποριακή για τον ελληνικό κινηματογράφο, που ξέφευγε από τα καθιερωμένα πρότυπα. Έτσι, δεν φαίνεται ανεξήγητη η απογοητευτική υποδοχή που συνάντησε η ταινία από το ελληνικό κοινό αλλά και από τους κριτικούς κινηματογράφου στην Ελλάδα. Η ταινία, παρόλα αυτά, κατορθώνει να πάει το 1956 στο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Βενετίας και να αποσπάσει εγκωμιαστικές κριτικές. Σιγά-σιγά αρχίζει να αναγνωρίζεται και στην Ελλάδα η αξία της. Σήμερα θεωρείται μια από τις πιο σημαντικές ελληνικές ταινίες και έχει κάνει το Βασίλη Ραφαηλίδη – ο οποίος πέραν των άλλων πολύπλευρων ιδιοτήτων του ήταν και κριτικός κινηματογράφου - να πει πως με το Δράκο ο ελληνικός κινηματογράφος πέρασε από την προϊστορία στην ιστορία
Το Κυνήγι / The Hunt
Σκηνοθεσία: Thomas Vinterberg
Σενάριο: Tobias Lindholm, Thomas Vinterberg
Πρωταγωνιστούν: Mads Mikkelsen, Thomas Bo Larsen, Annika Wedderkopp
ώρα Παραγωγής: Δανία – Σουηδία
Έτος Παραγωγής: 2012
Διάρκεια: 115 λεπτά
Το «Κυνήγι» (The Hunt) έφυγε από το 65ο Φεστιβάλ Καννών, κατακτώντας το Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας, με τον εκπληκτικό πρωταγωνιστή του, Mads Mikkelsen. Αξίζει να προσθέσουμε πως η ταινία ήταν παράλληλα και υποψήφια για το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας.
Ο Lucas, ύστερα από ένα επώδυνο διαζύγιο, φαίνεται πως ξαναβρίσκει σιγά-σιγά το βηματισμό του. Μια νέα σχέση μπαίνει στη ζωή του, ενώ ο γιος του Marcus - που μέχρι τότε έμενε με τη μητέρα του που εμπόδιζε την επαφή του γιου με τον πατέρα - αποφασίζει να έρθει να μείνει μαζί του. Παράλληλα, έχει μια ευχάριστη και δημιουργική δουλειά σε παιδικό σταθμό, που τον γεμίζει και τον κάνει χαρούμενο.
Όλα φαίνονταν να κυλούν αρμονικά για τον Lucas , ώσπου ένα παιδικό ψέμα έρχεται να μετατρέψει τη ζωή του σε εφιάλτη. Η μικρή Klara, η κόρη του καλύτερου φίλου του που πηγαίνει σε αυτό τον ίδιο παιδικό σταθμό, θα κατηγορήσει τον Lucas για σεξουαλική παρενόχληση. Η μικρή λέει ψέματα, μπερδεμένη από την αγάπη της για τον δάσκαλο και από τα ακατανόητα ακόμη γι’ αυτήν συναισθήματα που νιώθει
Από κει και πέρα, όμως, η ζωή του Lucas μετατρέπεται σε κόλαση. Το παιδικό ψέμα υιοθετείται άκριτα από τους υπεύθυνους του παιδικού σταθμού και αρχίζει να εξαπλώνεται σαν μεταδοτικός ιός. Ο Lucas μένει σχεδόν μόνος του να παλέψει για τη ζωή και την αξιοπρέπειά του. Μόνο ο γιος του και η οικογένεια ενός φίλου του στέκονται δίπλα του, ενώ ο υπόλοιπος πληθυσμός της μικρής πόλης πέφτει σε κατάσταση μαζικής υστερίας
Η ταινία διαπραγματεύεται την ταχύτατη εξάπλωση ενός ψέματος, την υστερία που μπορεί να καταλάβει μια κοινωνία αλλά και τη σκληρότητα που μπορεί να επιδείξει αυτή στον αποδιοπομπαίο τράγο. Το μυστικό που ψιθυρίζεται στόμα με στόμα γίνεται κτήμα των πολλών και τότε είναι που μετατρέπεται σε «αλήθεια». Είναι πιο βολικό να πιστεύεις την αλήθεια των πολλών, παρά να αμφιβάλλεις για αυτήν. Είναι ο ευκολότερος τρόπος να ανήκεις. Αλλά και ο τρόπος με τον οποίο αντιδρά η κοινωνία είναι εντυπωσιακά σκληρός και εκδικητικός. Αυτά σε ένα πρώτο επίπεδο
Σε ένα δεύτερο επίπεδο, όμως, η ταινία καταπιάνεται με το παιδικό μυαλό. Με τη λεπτή γραμμή που διαχωρίζει τη φαντασία του παιδιού από την πραγματικότητα. Με το πόσο μπορεί να μπλεχτεί στο μυαλό του η αλήθεια με το ψέμα. Με την προσπάθεια που πρέπει να κάνει το παιδί προκειμένου να βάλει σε μια σωστή σειρά τις σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους. Με την αυξανόμενη υστερία της κοινωνίας σχετικά με την πιθανότητα σεξουαλικής κακοποίησης των παιδιών. Αλλά και με την πολύ απλοϊκή θεώρηση που έχει επικρατήσει στις σύγχρονες κοινωνίες πως το παιδί ταυτίζεται εξ ορισμού με την αθωότητα, με το απόλυτο καλό, και με την αλήθεια.
Ο ήρωας θα παλέψει για την αλήθεια και, τελικά, φαίνεται πως δικαιώνεται. Μπορεί, όμως, ποτέ να σβηστούν όλα αυτά που προηγήθηκαν; Μάλλον όχι
"Γιατί κουνάει ο σκύλος την ουρά του; - Γιατί είναι πιο έξυπνος από αυτήν. Αν η ουρά ήταν πιο έξυπνη, τότε αυτή θα κουνούσε το σκύλο"
Με αφορμή το πρόσφατο άρθρο της atticavoice που είχε ως θέμα τον κατασκευασμένο – όπως όλα δείχνουν – ήρωα Κουκκίδη, ο οποίος φέρεται πως έπεσε από την Ακρόπολη τυλιγμένος με την ελληνική σημαία λίγο πριν αναγκαστεί να παραδώσει την Ακρόπολη στους κατακτητές Γερμανούς, θυμηθήκαμε μια ολόκληρη σειρά άλλων εθνικών μύθων τόσο τραβηγμένων, που ο συγκεκριμένος μοιάζει να είναι ο πιο αθώος.
Παράλληλα, όμως, θυμηθήκαμε μια εμπνευσμένη χολυγουντιανή ταινία του 1997, την «Wag the dog» ή όπως μεταφράστηκε στα ελληνικά «Ο πρόεδρος, ένα ροζ σκάνδλο και ένας πόλεμος». Μια ταινία του σημαντικού σκηνοθέτη Μπάρι Λέβινσον με πρωταγωνιστές δύο ιερά τέρατα του Χόλυγουντ, τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο και τον Ντάστιν Χόφμαν. Αξίζει, δε, να σημειώσουμε πως στο σενάριο συμπράττει ο Ντέιβιντ Μάμετ, ο πιο σημαντικός σήμερα Αμερικανός θεατρικός συγγραφέας.
Το αποτέλεσμα αυτής της φιλόδοξης σύμπραξης είναι μια μαύρη κωμωδία, που όταν της αφαιρέσεις το χιούμορ που περιέχει, γίνεται αυτομάτως ένα πολιτικό θρίλερ μιας και οι καταστάσεις που περιγράφει μπορεί να φαίνονται τραβηγμένες και υπερβολικές για τον μέσο νου, αλλά στον υποψιασμένο πολίτη δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία πως πολλές από αυτές τις καταστάσεις έχουν ήδη συμβεί στο παρελθόν και θα ξανασυμβούν στο μέλλον. Και, ναι, η ταινία αυτή έχει έναν κατασκευασμένο ήρωα, αλλά όχι μόνο.
Η ιστορία ξεκινά δύο εβδομάδες πριν από τις αμερικανικές εκλογές (άλλο ένα σημείο που την καθιστά επίκαιρη). Ο πρόεδρος των ΗΠΑ βρίσκεται αγκαλιά με μια ανήλικη μέσα στο Οβάλ Γραφείο (αξίζει να σημειώσουμε πως η ταινία γυρίστηκε πριν από το ροζ σκάνδαλο του Μπιλ Κλίντον με τη Μόνικα Λεβίνσκι). Αμέσως τα κανάλια αρχίζουν να «παίζουν» το θέμα και το «ροζ σκάνδαλο» που ξεσπά μηδενίζει τις πιθανότητες επανεκλογής του προέδρου. Για το σκοπό αυτό επιστρατεύεται από το Λευκό Οίκο ένας ειδικός που θα προσπαθήσει να σώσει την κατάσταση, στρέφοντας αλλού την προσοχή του κόσμου. Ο ειδικός αυτός (Ρόμπερτ Ντε Νίρο) έχει στο νου του ένα τρελό σχέδιο και ζητά για την πραγματοποίησή του τη βοήθεια ενός χολυγουντιανού κινηματογραφικού παραγωγού (Ντάστιν Χόφμαν).
Το τρελό σχέδιο που συλλαμβάνει ο ειδικός και καλείται να φέρει εις πέρας ο κινηματογραφικός παραγωγός είναι η σκηνοθεσία ενός ανύπαρκτου πολέμου. Ως πεδίο του πολέμου και απειλή για τις ΗΠΑ επιλέγεται η Αλβανία (!), μια χώρα που εκείνη την εποχή είναι παντελώς άγνωστη στο αμερικανικό κοινό. Ένα ολόκληρο σκηνικό πολέμου στήνεται στα κινηματογραφικά πλατό. Εκεί οι Αμερικανοί στρατιώτες θα «σώσουν» μια αθώα χωριατοπούλα σε μια σπαρταριστή σκηνή που σε κάνει παράλληλα να αναρωτιέσαι πόσες φορές έχεις πέσει κι εσύ θύμα τέτοιων κατασκευασμένων ειδήσεων
Όμως, η φαντασία των σεναριογράφων της ταινίας δεν εξαντλείται σε αυτή τη σκηνή. Η χειραγώγηση της μάζας των τηλεθεατών-πολιτών θα απαιτήσει και άλλες ιδέες. Έτσι, θα δούμε την επινόηση ενός φανταστικού αμερικανού ήρωα στρατιώτη που βρίσκεται αιχμάλωτος στα εχθρικά χώματα της Αλβανίας από Αλβανούς τρομοκράτες και πρέπει να απελευθερωθεί. Του βρίσκουν μάλιστα και παρατσούκλι. «Old shoe» τον φωνάζουν, παλιό παπούτσι, δηλαδή. Κάθε Αμερικανός πολίτης που θέλει να δείξει πως νοιάζεται για τον ήρωα που δεν υπάρχει, νιώθει τώρα υποχρεωμένος να πετάξει ένα ζευγάρι παλιά παπούτσια ψηλά στον αέρα. (όπως καλή ώρα στη χώρα μας που έβγαιναν πέρυσι οι συμπολίτες μας ανέξοδα και ανώφελα στα μπαλκόνια για να χειροκροτήσουν τους νοσηλευτές και να βαράνε τις κατσαρόλες στα κάγκελα, κατά πώς τους προέτρεψε η Μαρέβα Γκραμπόφσκι-Μητσοτάκη και κατά πώς προστάζει η σύγχρονη πολιτική χειραγώγησης ). Έτσι, χιλιάδες ζευγάρια παλιών παπουτσιών καταλήγουν κρεμασμένα από τα δέντρα, από τους στύλους και από τα καλώδια του ρεύματος, για να θυμίζουν παντού τον κατασκευασμένο ήρωα που πρέπει να απελευθερωθεί
Αλλά και Αμερικανοί καλλιτέχνες καλούνται να φτιάξουν έναν νέο «εθνικό» ύμνο, το «American dream” που τα ραδιόφωνα και η τηλεόραση θα φροντίσουν να το στείλουν στο σπίτι κάθε Αμερικανού. Η ομοιότητα με την παραγωγή του “ We are the world” , του τραγουδιού που φτιάχτηκε για την ενίσχυση των παιδιών της Αφρικής το 1985 είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Το ροζ σκάνδαλο έχει πλέον ξεχαστεί και ο πρόεδρος των ΗΠΑ θα πάει στις εκλογές όχι μόνο άσπιλος, αλλά και ήρωας
Η ταινία είναι σκηνοθετημένη με μαεστρία από τον Μπάρι Λέβινσον και το φοβερό δίδυμο των πρωταγωνιστών είναι σε μεγάλα κέφια. Με πολύ έξυπνο χιούμορ και απίστευτα καυστικά σχόλια για την αμερικανική κοινωνία, προτείνεται ανεπιφύλακτα – εκτός των παραπάνω – και ως ένα μάθημα για τη χειραγώγηση του κόσμου και την προβολή «κατασκευασμένων» ειδήσεων από τα ΜΜΕ. Η πικρή αίσθηση βέβαια που αφήνει στο τέλος είναι πως αυτός ο κόσμος δεν πρόκειται ν’ αλλάξει ποτέ
Μπορείτε να την παρακολουθήσετε στο dailymotion και στο κανάλι του TVXS εδώ
The Crying Game … η ταινία του Neil Jordan που άφησε το σημάδι της στο σινεμά της δεκαετίας του ‘90
Ένας Βρετανός στρατιώτης πέφτει θύμα απαγωγής από μια ομάδα αγωνιστών του IRA. Κατά τη διάρκεια της ομηρίας του, αναπτύσσει μια περίεργη φιλία με τον άνθρωπο που πρόκειται να τον εκτελέσει, τον Fergus. Μετά την τραγική κατάληξη της ομηρίας και το θάνατο του Βρετανού αιχμάλωτου, ο Fergus εγκαταλείπει τον ΙRA, αλλάζει ταυτότητα και αναζητά την ερωμένη του νεκρού πλέον στρατιώτη. Μόνο που τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται …
Το «Παιχνίδι των Λυγμών» ξεκινά ως πολιτικό θρίλερ και σταδιακά καταπιάνεται με τα ζητήματα της ανθρώπινης ηθικής και σεξουαλικότητας . Είναι μια ταινία που παίζει με το θέμα της ταυτότητας, κάθε είδους. Σεξουαλικής, πολιτικής, κοινωνικής, φυλετικής. Εκεί ακούγεται και ο μύθος του βάτραχου με το σκορπιό
«Τότε ο Βάτραχος λέει, ουρλιάζοντας από πόνο και οργισμένος από το παράπονο, στον Σκορπιό:
- Μα γιατί το έκανες αυτό; Αφού μου υποσχέθηκες ότι δε θα με δαγκώσεις, γνωρίζοντας ότι τώρα πλέον θα πνιγούμε και οι δυο!
- Το ξέρω αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτε γι’αυτό. Είναι στη φύση μου να δαγκώνω…»
Μία πρωτοποριακή εκδήλωση για τα δεδομένα της Ραφήνας! Μία εκδήλωση που θα φτιάξει τη διάθεση όλων μας που βιώνουμε μια ζοφερή πραγματικότητα! Την Παρασκευή 25/9 και Σάββατο 26/9 στις 7:30μμ θα πραγματοποιηθεί το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Ραφήνας στον κινηματογράφο Αελλώ (Ελ.Βενιζέλου 12).
Η επιλογή των ταινιών είναι από δύο καταξιωμένα Διεθνή Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους : το Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, με μια ιστορία 43 ετήσιων διοργανώσεων , που κατατάσσεται στα 12 καλύτερα Φεστιβάλ του είδους του στην Ευρώπη και από το Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Psarokokalo, ένα ετήσιο φεστιβάλ με πρόγραμμα που περιλαμβάνει ταινίες που έχουν αποσπάσει διακρίσεις στα μεγαλύτερα παγκόσμια φεστιβάλ (Καννών-Sundance-Rotterdam-Toronto κλπ)
Την Παρασκευή 25/9 (7:30-10μμ) θα προβληθούν επιλεγμένες ελληνικές ταινίες από το Φεστιβάλ Δράμας με περιβαλλοντικό περιεχόμενο, ενώ το Σάββατο 26/9 (7:30-11:30μμ) ξένες ταινίες (με αγγλικούς υπότιτλους) από τα “Διεθνές Διαγωνιστικό Psarokokalo” και «Βραβεία κοινού Psarokokalo» (περισσότερες πληροφορίες στο fb event «Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Ραφήνας»)
Κατά την έναρξη θα υπάρχουν χαιρετισμοί από δημιουργούς προβαλλόμενων ταινιών.
Η διοργάνωση ανήκει σε τρεις δραστήριες συλλογικότητες του Δήμου Ραφήνας-Πικερμίου την «Κινηματογραφική Λέσχη Cine Σχολειό», τον «Εξωραϊστικό Σύλλογο Νηρέα» και την «Κίνηση για την Προστασία και Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας».
Κρατήσεις δε γίνονται, στην είσοδο δε θα υπάρχει εισιτήριο αλλά κουτί για ελεύθερη συνεισφορά προς κάλυψη των εξόδων του φεστιβάλ, δεν επιτρέπεται η είσοδος σε παιδιά χωρίς παρουσία ή συγκατάθεση γονέα.
Θα τηρηθούν όλα τα μέτρα για τον Covid-19 (υποχρεωτική χρήση μάσκας καθόλη τη διάρκεια των προβολών , μέγιστος αριθμός θεατών ανά ημέρα 80, τήρηση αποστάσεων ανάμεσα στα καθίσματα σύμφωνα με τη διάταξη που τηρεί ο κινηματογράφος).
Ραφήνα, 22/9/2020
Το ντοκιμαντέρ, στο οποίο εκτελεστικός παραγωγός ήταν ο ίδιος ο Michael Moore, δόθηκε στη δημοσιότητα την παραμονή της φετινής επετείου της Ημέρας της Γης. Το έδωσε στη δημοσιότητα ο ίδιος ο παραγωγός. Τo «Planet of the Humans» είναι το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Jeff Gibbs, του εδώ και χρόνια συνεργάτη του Moore.
Το ντοκιμαντέρ –που «κατέβηκε» προσωρινά από την πλατφόρμα του YouTube για λόγους πνευματικών δικαιωμάτων- κατηγορήθηκε από πολλούς ότι περνάει το λάθος μήνυμα και πως η αρνητική στάση που κράτησαν σκηνοθέτης και παραγωγοί απέναντι στην «πράσινη ανάπτυξη» αποτελεί ξεκάθαρη στήριξη στον Ντόναλντ Τράμπ.
Η κριτική που δέχτηκε η ταινία αλλά και η σχετική συζήτηση δεν επικεντρώθηκαν στην αμφισβήτηση του κινηματογραφικού είδους, αλλά στην επικριτική στάση που κρατάνε οι Τζεφ Γκιμπς (σενάριο, σκηνοθεσία, παραγωγή) και Μάικλ Μουρ (παραγωγή) απέναντι στα περιβαλλοντικά σχέδια των αμερικανικών πολυεθνικών, η οποία χαρακτηρίζεται από έλλειψη στοιχείων. Πόσα στοιχεία όμως χρειάζονται για να αποδείξει κανείς πως οι αμερικάνικες πολυεθνικές κινούνται με μόνο στόχο το οικονομικό όφελος και πως ακόμα και στην προωθούμενη «πράσινη ανάπτυξη» αυτό που τους ενδιαφέρει είναι μόνο το ουσιαστικό και όχι το επίθετο (το «πράσινη»)
Αρχικά, πρέπει να τονιστεί πως το ντοκιμαντέρ, σε κανένα σημείο, δεν εκφράζει υποστηρικτικές για τον Ντόναλντ Τραμπ απόψεις. Ένα παράδειγμα είναι πως, ήδη από τα πρώτα λεπτά, ο σκηνοθέτης χαρακτηρίζει ελπιδοφόρα την περιβαλλοντική νομοθεσία του Ομπάμα. Η δημιουργική ομάδα τάσσεται, εξαρχής, υπέρ της πράσινης ανάπτυξης. Στην πορεία, όμως, αντιτίθεται στις εναλλακτικές μορφές ενέργειας, χρησιμοποιώντας παραδείγματα όπως το πόσο ρεύμα χρειάζεται για να κατασκευαστεί μία ανεμογεννήτρια. Αναφέρεται στις αρνητικές επιπτώσεις της παραγωγής βιομάζας στο Μεξικό και τη Βραζιλία, ενώ ως κυριότερη αιτία καταστροφής του περιβάλλοντος καταδεικνύεται ο υπερπληθυσμός.
Οι απόψεις και οι πλευρές που αναδεικνύει ο Πλανήτης των ανθρώπων (Planet of the Humans) είναι αρκετά ριζοσπαστικές για τα δεδομένα της αμερικανικής κινηματογραφικής κοινότητας και στη διάρκειά του αναφέρονται θέσεις και αιτήματα που δεν απέχουν πολύ από εκείνα των περιβαλλοντικών κινημάτων ανά τον κόσμο. Ακόμη, η έντονη κριτική που ασκεί στις πολυεθνικές δεν στερείται βάσης, αφού δραστηριοποιούνται με γνώμονα το κέρδος και όχι κάποια υποτιθέμενη περιβαλλοντική τους ανησυχία. Ωστόσο, καμία από τις θέσεις που εκφράζονται κατά τη διάρκεια του ντοκιμαντέρ δεν στηρίζεται σε επιστημονικά τεκμηριωμένα επιχειρήματα, τα γραφήματα που χρησιμοποιούνται είναι ελάχιστα και δεν χρησιμεύουν ως αποδεικτικά των θέσεων που υποστηρίζονται. Επιπλέον δεν παρατίθενται ούτε έρευνες πάνω στις επιπτώσεις που έχουν οι επιχειρηματικές επεμβάσεις στο περιβάλλον.
Το σημαντικότερο πολιτικό σφάλμα είναι η έλλειψη κριτικής στις κυβερνήσεις που ανοίγουν τον δρόμο στις πολυεθνικές για να σχεδιάσουν τα περιβαλλοντικά εκτρώματα. Παραδείγματος χάριν, οι δημιουργοί αφήνουν να εννοηθεί πως για το ζήτημα των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας οι πολυεθνικές έχουν κοροϊδέψει την κυβέρνηση των ΗΠΑ, ενώ στην έρευνά τους για τη βιομάζα στη Βραζιλία και την αποψίλωση του Αμαζονίου, δεν ασκούν καμία κριτική στον ακροδεξιό Μπολσονάρου — που είναι κύριος υπαίτιος για χιλιάδες αποψιλωμένα στρέμματα γης στο δάσος.
Σίγουρα δεν είναι μία ξεκάθαρα πολιτική ταινία, αν και το αντικείμενο της είναι εξόχως πολιτικό. Αυτό την κάνει να μοιάζει με συρραφή και παρουσίαση ακραίων σεναρίων συνομωσίας. Πόσο συρραφή σεναρίων μπορεί να είναι όμως, όταν διαπιστώνουμε πια καθημερινά πως η πραγματικότητα έχει ξεπεράσει προ πολλού την φαντασία;
Και σε σενάρια και σε εικόνες
Αξίζει να το παρακολουθήσετε και όχι απλά από περιέργεια ή από εμμονή με τις θεωρίες συνωμοσίας, γιατί δεν είναι ούτε περίεργο, ούτε προϊόν συνωμοσιολόγων
«Έξι χρόνια στο Δημοτικό. Έξι χρόνια στο Γυμνάσιο, δώδεκα. Έξι χρόνια στο Πολυτεχνείο, δεκαοχτώ. Έξι χρόνια στο εξωτερικό, εικοσιτέσσερα. Και έξι χρόνια μέχρι που να πάω σχολείο, τριάντα. Μέχρι τα τριανταέξι που είμαι, ακόμα άλλα έξι χρόνια. Πού πήγανε; Τι γίνανε έξι χρόνια;»…
«Μήπως έγινες κομμουνιστής παιδί μου; Πώς τη λέγαν τη γιαγιά σου; »
"Μάθε παιδί μου γράμματα". Μια ταινία του Θόδωρου Μαραγκού από το 1981. Η Ελλάδα του τότε, ίδια και απαράλλαχτη με την Ελλάδα του σήμερα. Τίποτα δεν έχει αλλάξει. Η Ελλάδα των απατεώνων που παριστάνουν τους πατριώτες για να μπορούν να τρώνε από παντού με χρυσά κουτάλια.
Μια σπαρταριστή σάτιρα με εκπληκτικές ερμηνείες από τον μεγάλο Βασίλη Διαμαντόπουλο, τον αδικημένο Κώστα Τσάκωνα, την Άννα Μαντζουράνη και τον φοβερό Νίκο Καλογερόπουλο
Ο παρακάτω διάλογος γράφτηκε πριν από σαράντα χρόνια. Θα μπορούσε όμως να είχε γραφεί σήμερα. Μόνο που τότε τη λέγανε ΕΟΚ, σήμερα τη λένε Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η Attica Voice, ενόψη της επετείου της καταστροφής του πυρηνικού εργοστασίου του Τσέρνομπιλ, παρουσιάζει το film
«Καταδιώκοντας (Ιχνηλατώντας αν προτιμάτε) το Τσέρνομπιλ».
Πρόκειται για ένα ντοκιμαντέρ από την ομάδα Cultures of Resistance Films και εξετάζει την υπόγεια κουλτούρα της ζώνης αποκλεισμού του Τσέρνομπιλ.
Τρεις δεκαετίες μετά την πιο διάσημη πυρηνική καταστροφή στον κόσμο, η άγρια φύση επέστρεψε, ενώ οι ανθρώπινοι οικισμοί απουσιάζουν. Εν τω μεταξύ, οι «παράνομοι» πεζοπόροι εξερευνητές, που είναι γνωστοί ως «καταδιώκτες» (Stalkers), λάτρεις των ακραίων σπορ, καλλιτέχνες και οργανωμένοι σε παρέες τουριστών, έχουν αρχίσει να εξερευνούν εκ νέου το φανταστικό, μετα-αποκαλυπτικό τοπίο.
Η ταινία είναι ελεύθερη μέχρι τις 26 Απρίλη (επέτειος Τσέρνομπιλ). Έχει αγγλικούς υπότιτλους.
Καλή σας παρακολούθηση
Η Attica Voice, θυμάται και μετά τον πρόσφατο χαμό του Περικλή Κοροβέση. Σχεδόν έναν χρόνο μετά την απώλεια της Agnes Varda (29/3/2019) της πολυτάλαντης σκηνοθέτιδας, της γιαγιάς της Nouvelle Vague όπως είχε επικρατήσει να λέγεται, αναρτούμε την διασωθείσα ταινία (κόπια επεξεργασίας) Nausicaa.
H Nausicaa είναι μία αντιχουντική ταινία του 1970, επικεντρωμένη στην ελληνική χούντα και τους εξόριστους στο Παρίσι, Έλληνες αντιστασιακούς. Μεταξύ αυτών και ο Περικλής Κοροβέσης ο οποίος εισάγει τον θεατή στο φιλμ, το οποίο και ολοκληρώνει με την δική του αποφώνηση.
Η σημαντική Γαλλίδα σκηνοθέτιδα Ανιές Βαρντά (που είχε ελληνική καταγωγή, αφού ο πατέρας της ήταν Μικρασιάτης) έφερε ξανά στην επιφάνεια μια ταινία της από το 1970, τη Nausicaa, που ήταν γυρισμένη για τη γαλλική κρατική τηλεόραση (ORTF) και η οποία είχε, και έχει, μεγάλο ελληνικό ενδιαφέρον. Η ταινία, όπως έχει γραφτεί κι άλλες φορές, ήταν χαμένη για δεκαετίες, για να εμφανισθεί για πρώτη φορά το 2012, στη μνημειακή, αλλά πανάκριβη έκδοση των 22 DVD "Tout(e) Varda" [ARTE ÉDITIONS], σ' ένα από τα δύο προσφερόμενα bonus δισκάκια.
Η ταινία της Ανιές Βαρντά αντανακλά τα σύγχρονά της (τότε) διδάγματα αξιοποίησης των ντοκιμαντέρ (και) για προπαγανδιστικούς (με τη σωστή έννοια) λόγους. Είναι μια ταινία τεκμηρίωσης δηλαδή, που διαπνέεται από τα μοντέρνα αισθητικά διδάγματα της nouvelle vague, τον συγχρονισμό και την επικοινωνία ανάμεσα στη μυθοπλασία και την πραγματικότητα.
Είναι στιγμές που περνούν και αφήνουν μία τόσο γλυκιά αίσθηση χαράς, ικανοποίησης, απόλαυσης που τις ακολουθεί η πίκρα της μετάνοιας που δεν προνοήσαμε να τις «αποθηκεύσουμε» ή να τις διαδώσουμε, στο μέτρο που μπορεί ο καθένας. Ίσως να φταίει και η λειψή ή καθυστερημένη ενημέρωση, αλλά αυτό είναι που απλά επιτείνει την απογοήτευση, αφού η ενημέρωση μας για τα καλά που συμβαίνουν είναι σχεδόν αποκλειστικά δική μας επιλογή και δράση.
Την Παρασκευή 14/2, από καλή τύχη βρεθήκαμε στην αίθουσα του κινηματογράφου ΤΡΙΑΝΟΝ, όπου παρακολουθήσαμε ένα μέρος, από το σε εξέλιξη φεστιβάλ, Positively Different. Ένα κινηματογραφικό γεγονός, μία πολύ καλή δουλειά, από πλευράς αισθητικής αλλά και παραγωγής. Μία δουλειά που φιλοδοξούσε να έχει και σίγουρα είχε σοβαρή επίδραση στο κοινό αλλά και ευρύτερα, μία κοινωνία, σαν την ελληνική. Την ελληνική κοινωνία που στέκεται πάντα στο βολικό και την επίφαση, ενώ ταυτόχρονα αρνείται την αλήθεια. Μία κοινωνία που αγαπά την ψεύτικη λάμψη των πραγμάτων και δεν προσέχει το φως που εκπέμπει ο ίδιος άνθρωπος.
(Από το ισπανικό Las Oltras Camas - Τα κρεβάτια των άλλων)
Ήταν μία μικρή γιορτή του κινηματογράφου. Μία γιορτή της τέχνης και της αισθητικής αλλά προ πάντων του αγώνα. Του αγώνα για την ανακάλυψη του βλέμματος του «άλλου», της αποκατάστασης της κανονικότητας που περικλείει όλους τους ανθρώπους και όχι την «κανονικότητα» των ολίγων.
Γράφουμε στην Attica Voice για την φεστιβαλική αυτή εμπειρία σα να γράφουμε ένα ημερολόγιο πεπραγμένων, μία καταγραφή του χθες ενώ πρόκειται για το ακριβώς αντίθετο. Πρόκειται για ένα όραμα του αύριο. Ένα όραμα, όπως άλλωστε είναι και το προϊόν του καλού κινηματογράφου, το παιδί των καλών τεχνών.
Η παραγωγή του φεστιβάλ αναφέρει στην ιστοσελίδα του
Το Positively Different Short Film Festival εστιάζει στη διαθεματικότητα και τις διασταυρούμενες διακρίσεις. Ακολουθεί περίπλοκες διαδρομές στοχεύοντας να δώσει χώρο σε “αόρατες” ιστορίες να ακουστούν και να προβληθούν, ιστορίες χαρακτήρων, ανθρώπων και κοινοτήτων που αντιμετωπίζουν την περιθωριοποίηση στην κοινωνία της κανονικότητας λόγω των ταυτοτήτων που φέρουν.
Αν και παρακολουθήσαμε μόνο τις συζητήσεις μετά τις ερασιτεχνικές προβολές της 14ης Φεβρουαρίου, την ενότητα Overcoming barriers και την συζήτηση με τους δημιουργούς που ακολούθησε, ακόμα κουβαλάμε στη σκέψη μας τις εικόνες και τα μηνύματα των ταινιών που είδαμε. Συμπεραίνουμε πως σίγουρα πρέπει πια να παρακολουθούμε από πιο κοντά ανάλογες δουλειές των διοργανωτών της ομάδας Inter Alia
Αυτό σίγουρα ήταν ένα διαφορετικό φεστιβάλ.
Στις αρχές της δεκαετίας του '60, η Βέλγικη τηλεόραση έκανε ένα αφιέρωμα στην ελληνική λαϊκή μουσική, το οποίο παρουσίασε ο Μίκης Θεοδωράκης. Στο ντοκιμαντέρ αυτό της βελγικής τηλεόρασης παρελαύνουν, μέσω της παρουσίασης του Μίκη, μυθικές πλέον και αναντικατάστατες φιγούρες του ελληνικού τραγουδιού: O Mάρκος Βαμβακάρης που παίζει το «Αντιλαλούν οι φυλακές», ο Βασίλης Τσιτσάνης που παίζει τη «Συννεφιασμένη Κυριακή», ο Μάνος Χατζιδάκις που παίζει στο πιάνο το «Μπαξέ τσιφλίκι» του Τσιτσάνη σε μια δική του διασκευή.
Μουσική: Μιχάλης Νικολούδης, Στίχοι : Ηλίας Κατσούλης, Ερμηνεία: Σοφία Τσέρου
Φεγγάρι αργός διαβάτης
κι ο χρόνος ποδηλάτης
σαν αστραπή περνά.
Φεγγάρι απ’ τα μαλλιά μου
γλιστράει στην αγκαλιά μου
στα χείλη μου κοιμάται
στα μάτια μου ξυπνά
Για τα παιδιά που εκ των πραγμάτων βλέπουν μόνο μπροστά, το καλοκαίρι είναι η απόλυτη ελευθερία και η απόλυτη ξενοιασιά. Για τους μεγαλύτερους, που έχουν ήδη φορτωθεί με πίκρες, απογοητεύσεις και προσωπικά δράματα, το καλοκαίρι είναι η ελπίδα. Πως, έστω και για λίγο, θα γευτούν όσα τους στερεί μια ζωή γεμάτη συμβιβασμούς και στερήσεις
Kι αυτή η Αττική η γη, η πάνσοφη κι ωραία το καύχημα, το κόσμημα, τ΄ άνθος όλου του κόσμου
μέλλει κι αυτή να ερημωθεί κι η στάθμη της να πέσει από τ' άγρια κύματα κι από τη συμφορά
(Νοστράδαμου Προφητείες αποδ. Alan Wistful μτφ Π. Νικολαϊδης V.31)
atticavoice@gmail.com
