Είμαστε λίγοι αυτοί που παλεύουν ενάντια στο ΚακόΚι έτσι εμείς εδώ παρέα μείναμε χωρίς Μπρους Λη
τώρα ποιος θα πολεμάει που `μαστε όλοι μας δειλοί;
Μπρους Λη – Μ. Φακίνος - Γ. Μαρκόπουλος 1982
Μετά την κατάρρευση της διοικούσας την περιφέρεια Αττικής πλειοψηφίας, δηλαδή της ΔΥΝΑΜΗΣ ΖΩΗΣ και της Ρένας Δούρου προσωπικά, οι φιλόδοξοι καριερίστες, πρώην συνεργάτες της άρχισαν να την κάνουν για άλλους τόπους. Τέτοιοι σωτήρες άλλωστε δεν πρέπει να πάνε χαμένοι, ακόμα και αν εκείνη που τους μάζεψε για να τους αναδείξει είχε «στραβές στη βάρδια της» (κατά δική της δήλωση). Αναδείχθηκε έτσι μία ακόμα πτυχή των ανθρώπων αυτών, των διορισμένων αντιπεριφερειαρχών αλλά και των εκλεγμένων από τη βάση, περιφερειακών συμβούλων. Εκλεγμένων είτε λόγω πραγματικού έργου είτε ως τέκνα ενός συστήματος βασισμένου πάνω σε ένα πλέγμα νεποτισμού και οικογενειοκρατίας.
Τα γεγονότα απλά έρχονται να επιβεβαιώσουν τον κανόνα, πως η τοπική αυτοδιοίκηση και των 2 βαθμών στην Ελλάδα, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα σκαλοπάτι προς ή από την κεντρική πολιτική σκηνή, εκείνων που κρατούν έστω και μία άκρη του ιστού που τη διατρέχει. Του ιστού που τελικά δεν είναι άλλος παρά ο ιστός του νεποτισμού, των προσωπικών σχέσεων και της συμμετοχής σε ένα δίκτυο παραγωγής στελεχών, που ουδεμία σχέση έχουν με τις απαιτούμενες κατά περίπτωση ικανότητες. Υπάρχουν βέβαια και οι εξαιρέσεις αλλά όπως μονότονα λέγεται, είναι για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Πρώτος πήδηξε ο αντιπεριφερειάρχης με το safety jacket και το JCB που καθάριζε ρέματα και καμάρωνε σε φωτογραφίες. Ο «οικολόγος» αντιπεριφερειάρχης Βόρειου Τομέα Αττικής Γιώργος Καραμέρος, ο οποίος έβαλε «πλώρη» για τον δήμο Βριλησσίων, αφήνοντας ένα μεγάλο κενό στην στο βόρειο κομμάτι της Δύναμης Ζωής.
Την ίδια στιγμή «την κάνει» και ο εκ δεξιών της Ρένας Δούρου στην Ανατολική Αττική, ο αντιπεριφερειάρχης Πέτρος Φιλίππου, ο οποίος παρά τις προσπάθειες της περιφερειάρχη και των συνεργατών της να του αλλάξουν γνώμη και να εξασφαλίσουν την συμμετοχή του στο ψηφοδέλτιο για τις περιφερειακές εκλογές του Μαΐου, εμμένει στην απόφασή του να στραφεί στην Αυτοδιοίκηση Α’ βαθμού, διεκδικώντας τον δήμο Σαρωνικού απέναντι στον νυν δήμαρχο Γιώργο Σωφρόνη. Άλλωστε πρόκειται για τον «δήμο του» επί σειρά ετών. Εκεί μπορεί να περάσει τον αυτοδιοικητικό του χειμώνα με ασφάλεια.
Εκτός από τους πολλούς αντιπεριφερειάρχες ή συμβούλους που όπως αναμενόταν, πέρασαν στο ψηφοδέλτιο της ΛΑΕ και τα «βαριά ονόματα» που με την αποχώρηση τους «ελάφρυναν» το ψηφοδέλτιο της Ρ. Δουρου, έφυγαν και άλλοι που δεν διέθεταν ιδιαίτερο βάρος. Η αποχώρηση τους δεν έχει να κάνει με πολιτικούς ή αυτοδιοικητικούς σχεδιασμούς και είναι αποκλειστικά ενταγμένη στις κινήσεις προστασίας της προσωπικής τους καριέρας και του πολιτικού μέλλοντος τους. Για παράδειγμα ο εκλεγμένος με τη Δύναμη Ζωής το 2014, υιός βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Σπ. Πάντζας, διαβλέποντας πως η πολιτική του καριέρα (!!!) κινδυνεύει με τη Ρ. Δούρου, αποφάσισε να μεταπηδήσει στο συγκοινωνούν δοχείο. Συμμετέχει λοιπόν στο ψηφοδέλτιο του αντικαταστάτη δημάρχου Ραφήνας, προφανώς στα πλαίσια μίας ανταπόδοσης στήριξης. Μίας ανταπόδοσης που λαμβάνει χώρα δίχως όμως να δηλώνεται ρητώς, αφού επιφυλάσσει κινδύνους και για τα δύο συνεργαζόμενα μέρη. Είναι μία κίνηση που θα μπορούσαμε να την αποκαλέσουμε και «κίνηση δείκτη». Δείκτη της εκτίμησης που έχουν οι υποψήφιοι στο πολιτικό αισθητήριο και την αντιληπτική ικανότητα των ψηφοφόρων τους.
Όπως και να είναι τελικά, η Δύναμη Ζωής φυλλορροώντας (όχι αναιτιολόγητα) κατέδειξε την ποιότητα συγκεκριμένων στελεχών της, που η αρχηγός της προέκρινε σε υψηλές θέσεις (αντιπεριφερειάρχες) αλλά και τον τρόπο που τελικά πολιτεύεται, δυστυχώς η πλειονότητα των υποψηφίων σε περιφερειακό επίπεδο τουλάχιστον. Το δε έργο της αποδείχθηκε τελικά στην καλύτερη περίπτωση ασήμαντο, αν όχι καταστροφικό για την Αττική.
Κρίνοντας από ότι ζήσαμε, που συνοψίζεται και στην πάνω φωτογραφία, τα πράγματα έχουν πάρει δυσοίωνη τροπή. Δεν διακρίνεται κάποια λύση σωτηρίας για την Αττική, τουλάχιστον στο ορατό μέλλον. Τα έργα υποβάθμισης της θα προχωρήσουν και θα ενταθούν, αφού τουλάχιστον σε περιφερειακό επίπεδο, κανείς δεν δείχνει πρόθυμος να συγκρουστεί με εξουσίες και συμφέροντα. Το παράδειγμα της Δύναμης Ζωής και της εξαπάτησης των ψηφοφόρων ας προσθέσει τουλάχιστον κάποια ακόμα κριτήρια στην σκέψη των ψηφοφόρων. Ας μας κάνει ωριμότερους στον τρόπο που βλέπουμε και ακούμε τους υποψηφίους. Σίγουρα μπορούμε να ανιχνεύσουμε το ψέμα στα λόγια τους, στα έργα τους. Και αν το εντοπίσουμε, μην αμφισβητήσουμε την κρίση μας. Αν δείχνει ψέμα, τότε είναι.
Ας γίνει η κακή εμπειρία των απερχομένων αυτοδιοικητικών πρώτου και δεύτερου βαθμού μία ευκαιρία για να αναβαθμίσουμε τον τρόπο που επιλέγουμε στις εκλογές και μέσω αυτού να αποτρέψουμε την υποβάθμιση του τόπου μας και να επιδιώξουμε ένα υγιές και καλύτερο αύριο.
(Τους επαγγελμαετίες αυτοδιοικητικούς, όπως και τους επαγγελματίες πολιτικούς μη τους λυπάστε. Ούτε αυτοί σας σκέφτονται άλλωστε και το ξέρετε)
Μόλις μία εβδομάδα πριν, στις 17/1/2019 διαβάζαμε στις ειδήσεις πως:
«Την άμεση παρέμβαση του προϊσταμένου της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών Βαγγέλη Ιωαννίδη προκάλεσαν οι καταγγελίες κατοίκων και φορέων για παράνομη λειτουργία του ΧΥΤΥ , στην περιοχή Γραμματικού.
Στις πόλεις της Σουηδίας, ανεξαρτήτως μεγέθους, εδώ και τρεις δεκαετίες, οι άνθρωποι εμβάθυναν τη γνώση τους στις νέες τεχνολογίες και τις εφαρμογές τους, όσον αφορά την οικιστική ανάπτυξη, την οποία συνέδεαν άρρηκτα με την προστασία του περιβάλλοντος. Αυτό είναι ένας τρόπος να σκέφτεσαι, να σχεδιάζεις και κατ’ επέκταση να ζεις, δίχως να καταληστεύεις το μέλλον των επόμενων γενεών, αλλά και να εξασφαλίζεις ποιότητα ζωής και για το παρόν.
Σε αντίθεση με τα όσα γίνονται στη Σουηδία και τα οποία ξεκινούν από τους ίδιους τους πολίτες, στην Ελλάδα ο σχεδιασμός της ζωής και της ανάπτυξης είναι αντικείμενο των εκάστοτε κυβερνήσεων, αυτοδιοικήσεων κλπ.
Βέβαια οι κυβερνήσεις και οι αυτοδιοικήσεις, μήτρες και φορείς ανάπτυξης της διαφθοράς και πολλών άλλων δεινών, πάντα καταλήγουν να κατηγορούν τους πολίτες για έλλειψη συνείδησης και κακή νοοτροπία. Δύο ελαττώματα, εξαιρετικά κακά για την κοινωνία και τη χώρα, πολύ χρήσιμα και αποτελεσματικά όμως, για τη διαδικασία αναρρίχησης στην εξουσία και διατήρησης τους, άχρηστων μεν φιλόδοξων δε, διοικούντων και διαχειριστών.
Αξίζει μία σύγκριση των αποτελεσμάτων των νοοτροπιών και συμπεριφορών της βάσης στις δύο χώρες. Στην προσπάθεια μας να καταλάβουμε, γιατί ενώ στα πεδία που οι κανόνες του διακρατικού οικονομικού οργανισμού που και οι δύο χώρες συμμετέχουμε είναι ίδιοι, τα παραγόμενα αποτελέσματα είναι δραματικά αντίθετα.
Λόγω του αίσχους που κορυφώνεται στην Αττική με την «δοκιμαστική» λειτουργία του ΧΥΤΑ Γραμματικού και την σχεδόν παράλληλη εγκατάσταση ενός βιολογικού καθαρισμού δευτεροβάθμιας επεξεργασίας, λίγο πιο νότια στη Ραφήνα, μπορούμε να συγκρίνουμε τις επιλογές της μίας χώρας (εκεί που οι πολίτες συνδέουν την ανάπτυξη τους με την προστασία του περιβάλλοντος και εκεί που η ανάπτυξη καθορίζεται και σχεδιάζεται από «ειδικούς» για τους πολίτες. Πριν ξεκινήσουμε, ας σημειώσουμε, πως στη Σουηδία και γενικότερα στις Σκανδιναβικές χώρες υπάρχει μία δημοκρατική παράδοση πολλών δεκαετιών –εκατονταετιών σε κάποιες περιπτώσεις- που στην Ελλάδα έχουν εκλείψει από 2500 χρόνια πριν. Μόνο ελάχιστα χρόνια στη νεώτερη Ιστορία μας μπορούν να θεωρηθούν ως περίοδοι που αναπτύχθηκε το έμβρυο της δημοκρατικής παράδοσης (και που δε μεγάλωσε ποτέ)
Ας πούμε λοιπόν πως στην περίπτωση του Γραμματικού, ετίθετο το ερώτημα περί εγκατάστασης του ή μη, στους κατοίκους της περιοχής αρχικά και τους υπόλοιπους κατοίκους της Αττικής κατόπιν. Σίγουρα η διαβούλευση αυτή θα αναδείκνυε μεγάλες διαφορές. Όλες με την πρώτη αντίδραση, δίχως περαιτέρω σκέψη. Όλοι θα αντιδρούσαν στην εγκατάσταση χωματερής στο σπίτι τους. Οι υπόλοιπο απλά θα συμφωνούσαν. Το ίδιο άκριτα.
Αν το ερώτημα ετίθετο στη Σουηδία και στους κατοίκους μίας πόλης που κοντά της θα προχωρούσαν στην εγκατάσταση μίας μονάδας διαχείρισης απορριμμάτων (εκεί η λέξη ΧΥΤΑ είναι σχεδόν ξεχασμένη), τι θα γινόταν;
Για να πλησιάσουμε την απάντηση σε μία τόσο θεωρητική ερώτηση, ας δούμε και ας συνδυάσουμε πραγματικά γεγονότα που έλαβαν χώρα στη σκανδιναβική χώρα. Τα αναζητήσαμε και τα βρήκαμε στον παγκοσμιοποιημένο ιστό, το World Wide Web (www βεβαίως) και βγάλαμε τα συμπεράσματα μας.
Πρώτα πρώτα, θα εξεταζόταν στην φανταστική αυτή διαβούλευση, το κομμάτι της περιβαλλοντικής επιβάρυνσης. Με δεδομένη την κλίμακα ανάπτυξης των τεχνολογιών/τεχνικών διαχείρισης απορριμμάτων θα προέκυπτε η πρώτη αξιολόγηση.
http://www.umeva.se
Βάσει της κλίμακας περιβαλλοντικής αξιολόγησης, ο ΧΥΤΑ βρίσκεται στο τελευταίο σκαλί. Δεν χρειάζεται πολλά περισσότερα για να πει κανείς πως πρόκειται για μία κακή ιδέα. Μόνη λύση θα αποτελούσε η σμίκρυνση του χαμηλού σκαλιού και η μεγέθυνση των ανωτέρω. Υπάρχει λοιπόν τέτοια πρόβλεψη για την περίπτωση μας; Όχι. Άρα όσο η πρόταση δεν συνδυάζεται με προτάσεις που περπατούν στα ψηλότερα σκαλιά της κλίμακας, αυτή απορρίπτεται. Στην Ελλάδα όμως δεν αποφασίζουν οι πολίτες. Αποφασίσουν οι διοικητές τους, οι οποίοι εύκολα ξεγελούν τους διοικούμενους προκειμένου να βρίσκονται στη θέση του διοικητή στο διηνεκές. Με άλλο πρόσωπο αλλά με την ίδια εξουσιαστική νοοτροπία.
Κάποιος θα μιλούσε για τα Τοπικά Σχέδια Διαχείρισης Απορριμμάτων που προώθησε πρόπερσι η Περιφέρεια, ώστε να αναπτυχθούν και τα παραπάνω σκαλιά. Δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσει κανείς για την αναποτελεσματικότητα τους.. Τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους. Η σκάλα των απορριμμάτων στην Ελλάδα (και ιδιαίτερα στην Αττική) έχει μόνο ένα σκαλί. Το τελευταίο. Έτσι επέλεξαν οι διοικήσεις και οι κεφαλαιούχοι επενδυτές, αυτό μας επιβλήθηκε.
Επιστρέφουμε στη Σουηδία. Στην εκεί διαβούλευση θα εξεταζόταν μετά μία άλλη παράμετρος. Το οικονομικό όφελος που προκύπτει για τον πολίτη από τη λειτουργία του εκεί υποθετικού «ΧΥΤΑ Γραμματικού».
Ο τομέας των αποβλήτων στη Σουηδία θεωρείται πηγή εσόδων αφού είναι άρρηκτα δεμενος με την εξεύρεση και αξιοποίηση οικονομικών πόρων υπέρ των πολιτών. Αυτό έχει επικρατήσει ως διαπίστωση της αποτελεσματικότητας ενός συστήματος που αναθέτει ευθύνες σύμφωνα με τις ικανότητες και την εμπειρία.
Πιο συγκεκριμένα, η κυβέρνηση ή η διευρυμένη (περιφερειακή) τοπική αυτοδιοίκηση ορίζει τους δημόσιους εκείνους οργανισμούς ή τα ερευνητικά ινστιτούτα τα οποία προγραμματίζουν την εφαρμογή του σχεδίου διαχείρισης απορριμμάτων, σύμφωνα με την σουηδική νομοθεσία.
Οι οργανισμοί αυτοί όποιοι με τη σειρά τους υποχρεώνουν δήμους, κοινότητες και περιφέρειες σε αναθεώρηση ή θέσπιση νομοθετημάτων ή οδηγιών για την επίτευξη των διαφόρων στόχων που έχουν οριστεί. Η μη υπακοή και μη επίτευξη στόχων επιφέρει πρόστιμα υπό μορφή φορολογίας για κάθε δήμο και ακολούθως για κάθε πολίτη.
Αν λοιπόν ο ΧΥΤΑ Γραμματικού ετίθετο στον έλεγχο του κατά πόσο παράγει οικονομικό όφελος για τον πολίτη, θα αποτύγχανε παταγωδώς αφού αυτό δεν υπάρχει ούτε ως ιδέα στα Τοπικά Σχέδια Διαχείρισης Απορριμμάτων της Περιφέρειας, των οποίων μέρος είναι και ο ΧΥΤΑ. Αντίθετα, όπως και τόσα χρόνια στη Φυλή, προβλέπεται η πληρωμή από τους δημότες τέλος εισόδου στον ΧΥΤΑ, για τα απορριμματοφόρα και παράλληλα (σε ότι ανακυκλώνεται στα Κέντρα Διαλογής Ανακυκλώσιμων Υλικών, δηλαδή ελάχιστες ποσότητες) είσπραξη του τέλους ανακύκλωσης από τον ιδιώτη που διαχειρίζεται το ΚΔΑΥ). Το τέλος ανακύκλωσης το πληρώνουν όλοι οι καταναλωτές, με τις αγορές προϊόντων, για την ανάπτυξη της ανακύκλωσης, αλλά μέσω των τοπικών σχεδίων της Περιφέρειας, αυτό καταλήγει στην τσέπη του εργολάβου του ΚΔΑΥ. Τελικά δηλαδή, για τον πολίτη δεν υπάρχει ούτε περιβαλλοντικό, ούτε οικονομικό όφελος.
Εδώ μπαίνει φαρδιά πλατιά η σφραγίδα «ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΤΑΙ» πάνω στο χαρτί που έχει τίτλο «ΕΓΚΡΙΣΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΧΥΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟΥ». Αυτό θα γινόταν σε μία υγιή διαβούλευση. Αλλά είπαμε. Οι διαβουλεύσεις στην Ελλάδα είναι «για τα μάτια»
Το ΚΕΛ βορείων Μεσογείων
Ο ΧΥΤΑ (ΧΥΤΥ τον λένε για να ρίξουν σκόνη στα μάτια αλλά η αλήθεια είναι μία) Γραμματικού δεν θα εγκρινόταν ποτέ σε μία δημοκρατική και πολιτισμένη χώρα. Θα είχαν αναζητηθεί λύσεις και τρόποι (όχι τόποι για να προλάβω τους αυτοματοποιημένους φανατικούς) που θα προστάτευαν το περιβάλλον και θα επιτύγχαναν όφελος για τον πολίτη. Βέβαια η περίπτωση της εγκατάστασης ΧΥΤΑ πάνω σε ρέμα που οδηγεί στον Νότιο Ευβοϊκό θα αποτελούσε λόγο αλλαγής και τόπου, αλλά στην Ελλάδα του «Κάνω ότι γουστάρω» και αυτό ακόμα είναι υπό αίρεση.
Ας περάσουμε τώρα στα υγρά απόβλητα, που η εγκατάσταση επεξεργασίας τους χωροθετήθηκε λίγο πιο νότια από το Γραμματικό, με αποδέκτη τον ίδιο κόλπο, τον νότιο Ευβοϊκό. Χωροθετήθηκε και προκρίθηκε από την ίδια περιφερειακή αρχή με τη συνέργεια πειθήνιων και πρόθυμων (άβουλων) οργάνων της τοπικής αυτοδιοίκησης Α βαθμού. Όπως άλλωστε και ο ΧΥΤΑ στο Γραμματικό, αλλά ας μην επεκταθούμε γιατί θα πελαγοδρομήσουμε αδίκως.
Ως εγκατάσταση διαχείρισης αποβλήτων, το ΚΕΛ Βορείων Μεσογείων θα έπρεπε να περάσει από την ίδια διαδικασία αξιολόγησης όπως το ΧΥΤΑ Γραμματικού.
Η Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων που συνετάχθη για την εγκατάσταση (εγκατάσταση «προχωρημένης» δευτεροβάθμιας επεξεργασίας με μεμβράνες), κρίνει πως ο καθαρισμός αυτού του βαθμού είναι αρκετός.
Στη σχετική διαβούλευση είχε παρατηρηθεί πως η δευτεροβάθμια επεξεργασία από μόνη της δεν αρκεί, στο πνεύμα της αειφόρου ανάπτυξης, δηλαδή της ανάπτυξης που καλύπτει τις ανάγκες του παρόντος χωρίς να θέτει σε κίνδυνο τη δυνατότητα των μελλοντικών γενεών να καλύψουν τις δικές τους ανάγκες.
Στο πνεύμα αυτό, οι πολίτες στη Σουηδία απαίτησαν και πέτυχαν την τριτοβάθμια επεξεργασία του ήδη επεξεργασμένου σε δεύτερο βαθμό, νερού. Πέτυχαν δηλαδή την αναβάθμιση των εγκαταστάσεων με την μικρή κοστολογικά προσθήκη, ενός βαθμού επεξεργασίας. Στη Σουηδία, που είναι μία χώρα με καθαρά νερά, οι πολίτες αξίωσαν πως και το επεξεργασμένο νερό των βιολογικών καθαρισμών τους, θα πρέπει να είναι τέτοιας ποιότητας που να μπορούν ακόμα και να το πιουν. Πράγματι, σήμερα στους νιπτήρες των σουηδικών σπιτιών το επεξεργασμένο νερό με το οποίο τροφοδοτούνται, πίνεται!
Το ίδιο απαίτησαν και πέτυχαν και για το νερό που διοχετεύεται στα ποτάμια και τις λίμνες τους, ακόμα ακόμη και στη θάλασσα!.
Στο ΚΕΛ Βορείων Μεσογείων, άλλες περιβαλλοντικές παράμετροι που αγνοήθηκαν επιδεικτικά είναι και ο σχεδιασμός των διελεύσεων των αγωγών λυμάτων, οι οποίοι κόβουν κάθετα το Μέγα Ρέμα Ραφήνας ή και συμβάλλοντα σε αυτό ρέματα. Αυτή η κατάσταση στη σκανδιναβική χώρα θα ήταν απαράδεκτη, σύμφωνα και με τη σχετική οδηγία της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τα γλυκά νερά. Αγωγοί που μεταφέρουν ρύπους δεν μπορούν να διέρχονται από ρέματα και ποτάμια. Και αν δεν γίνεται αλλιώς, θα πρέπει να υπάρξει πρόβλεψη αστοχιών και ειδικές διατάξεις προστασίας των χερσαίων και των υδάτινων συστημάτων.
Στη Σουηδία, με τη μακρά δημοκρατική παράδοση και τους συμμετέχοντες στα κοινά πολίτες που αποφασίζουν, διαθέτουν αναβαθμισμένα Κέντρα επεξεργασίας νερού, που παράγουν καθαρό νερό από τριτοβάθμια επεξεργασία. Στην Ελλάδα που αποφασίζουν οι «ειδικοί» με τη συνέργεια των «ει-δικών τους» η φωνή των πολιτών σβήνει, πνιγμένη από τον ήχο του κοπαδιού που επιβάλει την άποψη του τσοπάνη.
Το οικονομικό αποτέλεσμα για τους πολίτες
Το κόστος κατασκευής και λειτουργίας του ΚΕΛ θα βαρύνει βέβαια τους Έλληνες πολίτες εκτός από τους δημότες των βορείων Μεσογείων, είτε μέσω του λογαριασμού ύδρευσης – αποχέτευσης είτε λόγω της άμεσης φορολογίας, από την οποία προέρχονται οι εθνικοί πόροι για την εθνική συμμετοχή στο έργο. Ακριβώς όπως και στα ΧΥΤΑ. Πληρώνουμε οι πολίτες για να μην έχουμε ούτε καθαρό περιβάλλον ούτε αειφορικές μεθόδους διαχείρισης των αποβλήτων. Πληρώνουμε γιατί πρέπει κάποιοι να εισπράξουν. Στο φως και το σκοτάδι.
Θα πληρώσουμε και το εσωτερικό δίκτυο μόνοι μας και τις συνδέσεις. Θα πληρώνουμε την ενέργεια για τη λειτουργία του και το προσωπικό του. Θα πληρώνουμε εσαεί, δίχως καμία σχέση ανταποδοτικότητας ή έστω αναλογικότητας στην επιβάρυνση.
Η Σουηδία, που όπως είπαμε είναι χώρα αρκετά πλούσια σε υδάτινους πόρους έχει την τύχη να έχει πολύ καθαρό πόσιμο νερό. Οι υδάτινοί της πόροι χαρακτηρίζονται ως riksintresse δηλαδή ως πόροι που προστατεύονται λόγω εθνικού συμφέροντος! Το νερό του νιπτήρα, όπως είπαμε, είναι πόσιμο αλλά καθαρίζεται και φιλτράρεται συνεχώς. Η επεξεργασία του νερού δηλαδή, έχει πολύ μεγάλο κόστος.
Οι εγκαταστάσεις επεξεργασίας αποβλήτων που προέρχονται είτε από νοικοκυριά είτε από εταιρίες, εργοστάσια, χωματερές, κτήρια δημοσίου, είναι πάρα πολλές και άρτια εξοπλισμένες όσον αφορά και το προσωπικό αλλά και την τεχνολογία.
Το κόστος που αντιστοιχεί στα νοικοκυριά είναι ενταγμένο στη βασική φορολογία, ενώ των οργανισμών σε μία ειδική «ενισχυμένη» φορολογία» που περιλαμβάνεται στην ετήσια επιβάρυνση τους. Έτσι διατηρείται σε λογικότερα επίπεδα η φορολογία των νοικοκυριών που ούτως ή άλλως, συμβάλλουν λιγότερο στη ρύπανση. Αν κατά τον έλεγχο των εισαγωγών ακάθαρτου νερού εντοπιστεί πηγή πρόσθετης ρύπανσης, ο φόρος αυξάνεται ανάλογα.
Ο τομέας των αποβλήτων είναι πια πηγή «εσόδων» αφού είναι άρρηκτα δεμένος με την εξεύρεση και αξιοποίηση οικονομικών πόρων υπέρ των πολιτών.
Ο ρόλος της κλίμακας ιεράρχησης
Σύμφωνα με την οδηγία 2008/98/ΕΚ η οποία απαιτεί από κάθε κράτος-μέλος να θεσπίσει συγκεκριμένο νομικό πλαίσιο για την διαχείριση αποβλήτων του.
Στο πνεύμα αυτό οι Σουηδοί έχουν αναπτύξει τα μοντέλα τους πάνω στην εφαρμογή της κλίμακας ιεράρχησης των μεθόδων επεξεργασίας που παρουσιάσαμε πιο πάνω και τα τηρούνε απαρέγκλιτα.
Ο πρώτος λόγος ανήκει στους πολίτες, οι οποίοι συμμετέχουν στις διαβουλεύσεις, οι οποίες είναι δημοκρατικές δίχως κοπάδια οργανωμένων συμφερόντων τα οποία χειραγωγούν τις γνωμοδοτήσεις κατά το συμφέρον των «ποιμένων» τους. Οι πολίτες αξιώνουν το καλύτερο, τόσο για το περιβάλλον τους, όσο και για την οικονομία τους. Αξιώνουν το καλύτερο για τη χώρα τους.
Στην Ελλάδα έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε για να φτάσουμε στο σημείο που οδήγησαν τη Σουηδία οι πολίτες της. Είναι ένας αγώνας με τον χρόνο και τη συνείδηση, προκειμένου να φτάσουμε σε εκείνο το σημείο, πριν τα οργανωμένα συμφέροντα και η βλακεία μας, οδηγήσουν τη χώρα σε μία νέα οικονομική και μία μη αναστρέψιμη περιβαλλοντική καταστροφή.
κόμμα σφραγίδα
απόδοση: το χωρίς δραστηριότητα & ενεργή παρουσία
θεματολογία: ‘ Περί Εξουσιαστών & Εξουσιαζομένων ’
από το Λεξικό Ελληνικών Λέξεων και Φράσεων Επιλεγμένων
Πόσο κοστίζει η συνείδηση;
Πόσο ζυγίζει η συνείδηση;
Ποιο αξίζει περισσότερο; Η συνέπεια ή η κουτάλα η εξουσία;
Αυτές δεν είναι απορίες για την πρώτη εβδομάδα, του πρώτου μήνα του χρόνου. Αυτά είναι κοινοτοπίες, τόσο τετριμμένες αλλά και τόσο αρνητικά φορτισμένες που είναι ικανές να καταστήσουν τον κάθε ευσυνείδητο άνθρωπο αδρανή και να τον καταδικάσουν σε αιώνια ομφαλοσκόπηση.
Αυτές τις απορίες, αυτά τα ερωτήματα -ηθικής υπόστασης κυρίως- τα απάντησε ο ΣΥΡΙΖΑ με την συμπαράσταση των Ανεξαρτήτων Ελλήνων, πριν από 4 σχεδόν χρόνια.
Τα απάντησε με έναν τρόπο που μόνο σε Αριστερή σκέψη δεν παρέπεμπε, ούτε βέβαια σε χάραξη ριζοσπαστικής πολιτικής. Το απάντησε με έναν τρόπο που ανέδειξε την ασυνέπεια σε αρετή και την κωλοτούμπα σε τόλμη.
Το απάντησε και το γονιμοποίησε για να δώσει ίδιας ταπεινής ποιότητας απογόνους και στο μέλλον.
Έτσι σήμερα, βρυκολακιασμένες «παρατάξεις» σφραγίδες και σχηματισμοί φαντάσματα, έρχονται από το μακρινό παρελθόν, με αριστερό προσωπείο και θολή ταυτότητα να στηρίξουν συνονθυλεύματα ακαθόριστης δομής αλλά με γνωστή τη συνδετική ύλη της κουτάλας της εξουσίας. Και η συγκολλητική είναι γερή. Κολλάει τον ακροδεξιό με τον αριστερό άνετα, αρκεί και οι δύο να κλίνουν το γόνυ στο αμφιβόλου κύρους αφεντικό, που βέβαια δεν αφήνει κανέναν νηστικό. Άλλωστε πάντα όλα γίνονται "για το καλό του τόπου".
Έχουμε κουραστεί να λέμε «βαρέθηκα» και «κουράστηκα» σε κάθε -αναμενόμενη πια- φάση αυτού του γελοίου θεάτρου σκιών. Το λέμε όμως γιατί κάποτε όλοι αγωνιστήκαμε για ένα σκοπό που νομίζαμε ιδανικό, πλην όμως δεν άργησε να ξεπουληθεί από τους σφραγιδοκράτορες. Καλά, δεν είναι η πρώτη φορά αλλά η πίκρα έχει πάντα την ίδια γεύση.
Σαν πλάκωσαν οι τρομεροί ληστές, αλιά μου,
την πόρτα εγώ τους είχα διάπλατα ήδη ανοίξει·
τους άκουσα που μου φωνάξαν τ’ όνομά μου
και βγήκα να τους δω έξω, δίχως άλλη νύξη.
______________________
*Γκρούεζας: Ο αξέχαστος Διονύσης Παπαγιαννόπουλος ως κομματάρχης του Μαυρογιαλούρου
Εδώ και καιρό παρακολουθώ την «πρόοδο» της φασιστικής αντίληψης (δεν τη λες ιδεολογία, οι εγκληματίες εξ ορισμού δεν έχουν ιδεολογία) σε διάφορους κοινωνικούς χώρους και κυρίως στη μαθητική νεολαία. Είναι απαράδεκτο η πλειοψηφία των ανθρώπων, όλοι εμείς που γνωρίζουμε τι είναι ο φασισμός και οι φορείς του, να καθόμαστε στην άκρη και να κάνουμε απλά συζητήσεις καφενείου παρακολουθώντας το καρκίνωμα να απλώνεται. Τα ΜΜΕ παίζουν το γνωστό τους ρόλο, όχι μόνο προμοτάροντας τον ακροδεξιό λόγο, αλλά κυρίως προβάλλοντας την κουλτούρα του κοινωνικού καννιβαλισμού, της εκπόρνευσης για το χρήμα, τις «αξίες» της trash-tv. Δεν μπαίνω σε μακροσκελείς αναλύσεις.
Οι νέοι άνθρωποι, ιδιαίτερα οι μαθητές στα σχολεία, με όλη την ιστορική αμάθεια που τους χαρακτηρίζει τα τελευταία χρόνια, καθώς και το «μπούκωμα» από την παιδική ηλικία με τεχνολογία, αδυνατούν να καταλάβουν τι συμβαίνει στη χώρα που ζουν.
Οι φασίστες εκμεταλλεύονται παραδοσιακά τα κενά (γνωσιολογικά και ψυχολογικά) που αφήνουν γονείς και σχολείο και με εύκολη συνθηματολογία προσελκύουν και στρατολογούν νέους/ες μετατρέποντάς τους σε τυφλά εκτελεστικά όργανα διαταγών του «αρχηγού».
Προτείνω στους δημοκράτες καθηγητές στα σχολεία και φροντιστήρια, σε όποιο μέρος υπάρχουν νέοι άνθρωποι, την παρακάτω λίστα πρακτικών φράσεων (pics) που ξεκλειδώνουν εύκολα τη σκέψη των παιδιών σε μια συζήτηση και ίσως χρησιμεύσουν ως εργαλεία αντιφασιστικής δουλειάς στους χώρους εκπαίδευσης. Καμία φράση από τις παρακάτω δεν είναι κάτι καινούργιο, απλά συνοψίζουν όσα ήδη ξέρουμε σε ένα εύχρηστο σύνολο. Επίσης, δεν υπάρχει καμία πνευματική αίσθηση ιδιοκτησίας, ο καθένας/μία ελεύθερα μπορεί να διασκευάσει το υλικό στα μέτρα του.
Δεν χωράει επανάπαυση, μας αφορά όλους ως κοινωνία, πριν δούμε τανκς και πάλι στους δρόμους και αλαλαγμούς ανεγκέφαλων ορδών (η Βραζιλία του Μπολσονάρου δεν είναι τόσο μακριά…)
1 Δεν είναι αντιφασίστες μόνο οι αριστεροί.
2 Δεν είναι εθνικιστές και φασίστες όλοι όσοι θεωρούν τους εαυτούς τους πατριώτες. Όσοι κατεβαίνουν σε συλλαλητήρια για τα όποια εθνικά θέματα δεν θεωρούνται αυτομάτως εθνικιστές και φασίστες.
3 Πατριωτισμός μπορούμε να πούμε ότι είναι να αγαπάς την πατρίδα σου. Εθνικισμός είναι να θεωρείς την πατρίδα σου ανώτερη και να μισείς τις πατρίδες των άλλων.
4 Το σύνθημα «Η Μακεδονία είναι ελληνική» αντηχεί επιθετικά στα αυτιά των μη ελλήνων. Είναι γνωστό διεθνώς ότι η Μακεδονία είναι κομμένη στα 4 (συνθήκη Βουκουρεστίου 1913), τα μεγαλύτερα τμήματα κατέχει η Ελλάδα και η ΠΓΔΜ, τα μικρότερα η Βουλγαρία και η Αλβανία. Η παλιότερη ιστορία της Μακεδονίας, όπως και όλων των περιοχών της Ευρώπης, παρομοιάζεται κυριολεκτικά με κινούμενο μωσαϊκό εθνοτήτων που ήλθαν και παρήλθαν.
5 Η λύση για το ότι ζούμε σε μια διεφθαρμένη δημοκρατία δεν είναι να την καταργήσουμε αλλά το αντίθετο: να την κάνουμε πραγματική δημοκρατία.
6 Φασισμός-Ναζισμός = Δικτατορία, που σημαίνει:
-α. Κατάργηση ατομικών ελευθεριών (όποιος δεν αρέσει στην εξουσία λυντσάρεται-διώκεται ποινικά- φυλακίζεται-εξοντώνεται) Στρατόπεδα & φυλακές συγκέντρωσης αντιφρονούντων.
-β. Κατάργηση συνδικαλιστικών ελευθεριών (πάγωμα μισθών & διεκδικήσεων, κατάργηση συνδικάτων & συλλογικών συμβάσεων, εργοδοτική ασυδοσία - μια πρόβα γίνεται τα τελευταία χρόνια στην πράξη λόγω εκρηκτικής ανεργίας)
-γ. Ξεπούλημα εθνικού-δημόσιου πλούτου σε ξένα ισχυρά κεφάλαια.
-δ. Πόλεμος με γειτονικές χώρες.
7 Ο φασισμός δεν συνιστά ιδεολογία. Είναι ό,τι χειρότερο στοιχείο κρύβει μέσα του ο άνθρωπος. Η επικράτηση του ισχυρότερου δε συνιστά ιδεολογία, αλλά επιστροφή στην εποχή των σπηλαίων.
8 Φασισμός και χριστιανισμός είναι 2 έννοιες αντίθετες: Η μια κήρυγμα μίσους , η άλλη κήρυγμα αγάπης.
9 Δεν φταίνε οι μετανάστες και οι πρόσφυγες για την οικονομική κρίση, αλλά οι ξένοι & ντόπιοι πάμπλουτοι ολιγάρχες. Ποιοι υπερχρέωσαν τη χώρα και την οδήγησαν στα μνημόνια και το μαρασμό;
10 Οι μετανάστες και οι πρόσφυγες δεν είναι τουρίστες, αλλά ικέτες. Είμαστε όλοι υπεύθυνοι για το ότι δε μπορούν να επιβιώσουν στις χώρες τους. Για την κλιματική αλλαγή (περιβαλλοντικοί πρόσφυγες) φταίει το μοντέλο υπερκατανάλωσης που έχουμε ακολουθήσει. Για τους πολέμους στον κόσμο (πρόσφυγες πολέμου) κύριος υπεύθυνος είναι το ΝΑΤΟ στο οποίο συμμετέχουμε. Για τη φτώχεια στον τρίτο κόσμο (οικονομικοί μετανάστες) φταίει η νέο-αποικιοκρατία, δηλ. η καταλήστευσή του από τις πολυεθνικές.
11 Δεν είναι όλοι οι μετανάστες μουσουλμάνοι, ούτε φυσικά φανατικοί ισλαμιστές. Μπορούν όμως να γίνουν και να στραφούν εναντίον μας, αν εμείς υιοθετήσουμε φασιστικούς τρόπους αντιμετώπισής τους (στρατόπεδα συγκέντρωσης, γκετοποίηση, κλεισίματα συνόρων και φράχτες, κλπ.)
12 Δεν είναι οι Εβραίοι το πρόβλημα της ανθρωπότητας. Είναι η άνιση κατανομή πόρων & πλούτου.
13 Δεν είναι ψεύτες μόνο οι υπάρχοντες πολιτικοί, αλλά και οι φασίστες πολιτικοί που αρνούνται τα εγκλήματά τους, ακόμα και την ίδια τους την ταυτότητα.
14 Οι φασίστες δεν είναι καν πατριώτες. Στη γερμανική κατοχή έδρασαν ως συνεργάτες των κατακτητών και εχθροί των ελλήνων αντιστασιακών.
15 Ο πόλεμος δεν είναι βρωμόξυλο στο γήπεδο, ούτε video-game. Ο πόλεμος είναι η Απόλυτη Φρίκη.
«Η πληροφορία ότι η ειδική υπηρεσία της ΕΕ για ζητήματα διαφθοράς, OLAF, έχει ξεκινήσει έρευνα για την εξέταση της διαχείρισης των προσφυγικών κονδυλίων στην Ελλάδα, δεν ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία. Αντίθετα, ήδη από το 2016 υπάρχουν πολύ σοβαρά ερωτηματικά για το που πήγαν τα πραγματικά τεράστια ποσά που ήρθαν στην Ελλάδα. Και η OLAF διεξάγει από καιρό έρευνα. Δεδομένης της ευαισθησίας γύρω από το ζήτημα, λογικό είναι να αναμένουμε σημαντικές αποκαλύψεις.»
[Πώς φτάσαμε στην έρευνα της OLAF για κακοδιαχείριση κονδυλίων για το προσφυγικό] In.gr 26/9/2018
Τ’ αγγειά γινήκαν θυμιατά και τα σκατά λιβάνι.
Οι βλάχοι γίναν δήμαρχοι κι οι γύφτοι καπετάνιοι.
(Ελληνική προιμία που αποδίδεται και στον Γ. Σουρή)
Παίζουν με τη λογική μας. Διαχέουν τη φήμη, καλλιεργούν το έδαφος για να δώσουν συγχωροχάρτι στους πραγματικούς ενόχους, χτυπώντας την πυροσβεστική και την αστυνομία.
Φταίνε γιατί ήταν ξεχαρβαλωμένες και δεν κατέστειλαν τον κίνδυνο της φωτιάς.
Ναι, είναι υπεύθυνες γιατί δεν έσβησαν την φωτιά. Αλλά για την πρόληψη και για τις ουσιαστικότερες ευθύνες αυτών που είναι επιφορτισμένοι με το έργο της πρόληψης και της πολιτικής προστασία, δεν αρθρώνουν κουβέντα. Γιατί;
Δεν λένε κουβέντα για:
Ακόμα δεν τελείωσε η έρευνα για τους εγκληματίες και το έγκλημα στον Μάτι, στον Βουτζά και στο ανατολικό Πεντελικό και την θάλασσα του νοτίου Ευβοϊκού και οι ενορχηστρωτές του παιχνιδιού της συγκάλυψης έχουν επιδοθεί σε συστηματικό ξέπλυμα των αυτοδιοικητικών και ενόψει εκλογών
Οι κατεξοχήν υπεύθυνοι για την απουσία των βασικών δομών πρόληψης και αποτελεσματικής αντιμετώπισης κινδύνων, στέκονται με απύθμενο θράσος και πυροβολούν τα σώματα ασφαλείας, Αστυνομία και Πυροσβεστική, νομίζοντας πως όσο πιο πολύ φωνάζουν, τόσο αποτελεσματικότερα θα κρύψουν την ανικανότητα τους και τον ενδεχόμενο δόλο τους, στην διάλυση κάθε δομής δασικής και πολιτικής προστασίας που θα όφειλαν να διατηρούν, στα αδίκως επονομαζόμενα «κύτταρα δημοκρατίας», που για την κακή μας μοίρα διοικούν .
Τραγικές αλλά και γελοίες φιγούρες ταυτόχρονα, μικροπρεπείς και άνοες μαζί, προσπαθούν να πείσουν πως «δεν έχουν καμία σχέση» με το έγκλημα.
Περιφερειάρχισσα που διατείνεται πως είναι επιχειρησιακά ανεύθυνη και δεν γνωρίζει τι σημαίνει πολιτική προστασία.
Δήμαρχοι που μας φτύνουν ξεδιάντροπα και δεν έχουν μία στάλα φιλότιμα, τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια να παραδεχτούν πως –κατ’ εικόνα και ομοίωση της περιφέρειας- δεν διαθέτουν σχέδια διαχείρισης και αντιμετώπισης κινδύνων. Η ευθύνη τους εξαντλείται στην κατοχή ενός κινητού τηλεφώνου και στην αποδοχή ενός sms, που θα τους «δίνει την εντολή» για να πράξουν το αυτονόητο. Τόσο ανθρωπάκια που τελικά το να ασχολείται ο Εισαγγελέας μαζί τους, αποτελεί τη μοναδική τους διάκριση, σε αυτή τη μίζερη ζωή τους.
Όταν ο Καλλικράτης πέρασε εξουσίες και δομές στην τοπική αυτοδιοίκηση, ο νομοθέτης νόμιζε πως αυτή διαθέτει ικανά στελέχη να οργανώσουν και να διαχειριστούν τα μεγάλα και τα κρίσιμα. Αποδείχθηκε, σε μία σειρά τραγικών γεγονότων, πως επρόκειτο για πλάνη γιατί παρέδωσε ακόμα και την πολιτική προστασία, σε ένα συνονθύλευμα υπερφίαλων, κενόδοξων και εντέλει ανίκανων ανδραρίων και γυναίων.
Μόνο η εξουσία και ο τίτλος ήταν γι’ αυτούς το κρίσιμο. Όσες υποχρεώσεις συνεπάγεται η εκλογή τους στο αξίωμα, τις είχαν περάσει ήδη σε δεύτερη και τρίτη μοίρα. Δεν πέρασαν σε δεύτερη μοίρα εκείνα που διαθέτουν ή παράγουν προστιθέμενη οικονομική αξία, που η ανοησία τους τα επικέντρωνε σε ψευδεπίγραφα αναπτυξιακά και ουσιαστικά καταστρεπτικά σχέδια για τον τόπο. Ο άνθρωπος δε σημαίνει τίποτα για τα όντα αυτά. Η φύση είναι ένα μηδέν για τις ασήμαντες αυτές υπάρξεις. Αυτό δεν άργησε να αποδειχτεί. με τραγικό, ολέθριο τρόπο. Και τα ολέθρια σχέδια τους εξακολουθούν να βρίσκονται σε εξέλιξη, υποσχόμενα τα ακόμα χειρότερα.
Είναι ευκαιρία, δεδομένων των επρχόμενων εκλογών, να εξαφανίσουμε τους ενόχους. Να τους κάνουμε να πληρώσουν και να καταλάβουν γιατί πληρώνουν. Να δείξουμε έτσι και στους επόμενους πως δεν είμαστε κοπάδι υπό διαχείριση. Δεν είμαστε ζωικό κεφάλαιο, κτήμα του καθενός που εύκολα ξεγελά για το ποιόν του. Τα έργα του καθενός μιλάνε και όχι τα λόγια.
Ακόμα και αν η Δικαιοσύνη τους βρει ελαφρυντικά και τους αποθέσει σε πουπουλένιο πάπλωμα (ο ζοφερός κύκλος των δημοσιοσχεσιτών και των μέσων ανάλογα με τα συμφέρον των ιδιοκτητών τους καλά κρατεί) οι ψηφοφόροι πρέπει να διατηρήσουμε την αξία της γνώμης μας αλώβητη.
Ειδικά στους θρασείς που αξιώνουν και επιβράβευση της ανικανότητας τους δια της ψήφου του εκλογικού σώματος, το μάθημα πρέπει να είναι ηχηρό ώστε να εμπεδωθεί από όλους πως δεν μπορούν να παίζουν μαζί μας. Δεν μπορούν να παίζουν με τις ζωές μας, με τον τόπο μας αλλά ούτε και με τη λογική μας.
Χιπ χοπ χάνομαι μεσ’ τα δίχτυα πιάνομαι
απόψε πέθανα με βρήκανε στην αμμουδιά
δίπλα στα κύματα.
Εδώ είν’ ωραία Mister
(Ετήσια παράνοια του Σεπτεμβρίου στη Θεσσαλονίκη)
Αν δεν μας είχε ταράξει στο ψέμα, δεν θα ψάχναμε την αλήθεια πίσω από τα λόγια του.
Κλείνοντας κάθε ορυμαγδό ψεμάτων πάντα με την επωδό «Ήταν δίκιο – έγινε πράξη» η κοροϊδία δείχνει ακόμα μεγαλύτερη,
Τέλος πάντων, εκλογές έρχονται. Όλη η ελληνική κοινωνία γονατισμένη από την λιτότητα που επέβαλαν οι δανειστές αλλά που εφάρμοσε πρόθυμα και με βάρβαρη επιτυχία η «μικτή» ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, παρακολουθεί τον βασικό συντελεστή, το κύριο υπεύθυνο της κυβέρνησης, να ανοίγει το πανέρι με τα καθρεφτάκια τις υποσχέσεις για ένα καλύτερο αύριο, στο βήμα της Selanik Segisi*
Επειδή δεν μπορεί ο βασικός υπεύθυνος να πει ανοιχτά τι σχεδιάζει, το λέει συγκαλυμμένα, πίσω από «ητανδικιοεγινεπράξη» εκφράσεις. Το έχουμε ξαναδεί το έργο. Όταν κατόπιν εορτής επισημαίναμε τα ψέματα, η απάντηση ήταν ότι το είχε πει, αλλά εμείς δεν το καταλάβαμε. Για να μην την ξαναπάθουμε και να ξέρουμε τι σχεδιάζει, παίρνουμε ανά χείρας δύο πολύτιμα εργαλεία, φυλαγμένα από
'Οταν δεν φταίει κανείς, τότε φταίμε όλοι
Και ξαφνικά άρχισε η καταιγίδα.
Όχι η καταιγίδα που προβλέπει η ΕΜΥ, το Poseidon και οι υπόλοιποι φορείς μετεωρολογικών προβλέψεων και μετρήσεων αλλά η επικοινωνιακή καταιγίδα.
Η εντατική προπαγάνδα υπέρ προσώπων, κομμάτων και φορέων για την ανάδειξη της αθωότητας τους προπαντός, αλλά και της ικανότητας τους που τους καθιστά τους μόνους ικανούς να διαχειριστούν το μέλλον μας και το μέλλον του τόπου.
Εν αρχή ην η αθωότης.
Οι εκλογές που έρχονται έχουν το χαρακτηριστικό πως τοποθετήθηκαν (από τύχη ή ατυχία) σε μία αλληλουχία συμβάντων, σε θέση που έπεται τραγικών γεγονότων.
Συγκεκριμένα ακολουθούν το γεγονός των πυρκαγιών της Αττικής και πολύ χειρότερα, ακολουθούν την εθνική τραγωδία που έλαβε χώρα στην ανατολική Αττική και την ομορφότερη ζώνη της. Τη ζώνη του ανατολικού Πεντελικού και μέχρι την γραμμή που οι υπώρειες του φιλούν κυριολεκτικά τη θάλασσα του νοτίου Ευβοϊκού.
Το τραγικό δεν μπορεί να έχει παραθετικά.
Δεν έχει νόημα να χαρακτηρίσεις ένα γεγονός τραγικότερο από ένα άλλο αφού η τραγωδία δεν έχει μέγεθος. Έχει μόνο βάθος και ένταση. Βάθος και πόνο. Στο τέλος, έχει μόνο πόνο.
Στον κόσμο της πολιτικής ως εμπειρία, έχουμε καταλάβει πως οι ασκούντες πολιτική δεν έχουν ούτε το περιθώριο αλλά ούτε και την διάθεση για απώλεια χρόνου. Το πένθος προϋποθέτει χρόνο και ο χρόνος είναι χρήμα ή αλλιώς, ο χρόνος είναι κέρδος. Χάσιμο χρόνου σημαίνει στέρηση κέρδους. Έτσι, όλοι έχουμε καταλάβει, όλοι το ξέρουμε πως αυτοί των οποίων η προβολή με στόχο τις επόμενες εκλογές ξεκίνησε, μας κοροϊδεύουν όταν προσποιούνται τους τεθλιμμένους. Η θλίψη είναι βίωμα και οι συγκεκριμένοι έχουν απορρίψει το βίωμα αυτό σε μια σύμβαση, σε μια συμφωνία που έκαναν με τον εαυτό τους, προκειμένου να απολαύσουν την ψευδαίσθηση της διάκρισης που τους προσφέρει η πολιτική τους ανέλιξη.
Έτσι, βλέπουμε τους κατεξοχήν συνενόχους για την εθνική τραγωδία των πυρκαγιών της ανατολικής Αττικής να τριγυρίζουν είτε στο μαύρο σκηνικό της είτε να εκπέμπουν χωρίς να ντρέπονται, λόγους περί της αθωότητας τους από δικά τους «φιλικά με το αζημίωτο» μέσα, ηλεκτρονικά ή έντυπα. Επειδή μάλιστα συνένοχη είναι και η περιφέρεια Αττικής μαζί με τα υπουργεία προστασίας πολίτη, υποδομών, περιβάλλοντος και πάει λέγοντας, το έργο του ξεπλύματος το έχει αναλάβει η δημόσια -δυστυχώς για άλλη μια φορά- ραδιοτηλεόραση.
Οι αναλώσιμοι συνένοχοι, που δεν είναι άλλοι από τους δημάρχους Ραφήνας και Μαραθώνα, παίρνουν μία χείρα βοηθείας από τους περιφερειακούς συνενόχους τους, αλλά λόγω της αμεσότερης επαφής με τον κόσμο, βασίζονται περισσότερο στα «φιλικά με το αζημίωτο» μέσα τους..
Ανάμεσα όμως και στους αναλώσιμους υπάρχουν διαφορές. Ο δήμαρχος Μαραθώνα, ο οποίος επί χρόνια αποτελεί τηλεοπτική περσόνα, κωμικό χαρακτήρα της τηλεοπτικής μας ηθογραφίας, έχει εντονότερη παρουσία στους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς. Είτε που τον καταδικάζουν είτε που τον ξεπλένουν. Ο έτερος συνένοχος, ο αντικαταστάτης δήμαρχος που του έκατσε στη βάρδια του το κακό (όπως λέει και το αφεντικό του η Δούρου), αναζητά τηλεοπτικό ή ραδιοφωνικό χρόνο όπου κι αν αυτός είναι διαθέσιμος. Ακόμα και στο περιθώριο του πίνακα συχνοτήτων ή του πίνακα τηλεθέασης ή ακροαματικότητας. Εκεί νομίζει πως πείθει, θλιβερά ψελλίζοντας για μία πλαστή αθωότητα. Νομίζει πως πείθει μιλώντας σε ήδη «πεπεισμένους», που δεν τον ρωτάνε για το αν είχε σχέδιο διαχείρισης της κρίσης, αν θα αποφάσιζε εκκένωση μπροστά στην απειλή της απώλειας ανθρώπινων ζωών, ακόμα ακόμα για το αν ήξερε εκείνο το βράδυ ποια είναι τα όρια του δήμου που έχει την ατυχία να διοικείται από τον συγκεκριμένο.
Πιο απλά; Δεν τον ρωτάνε αν ήταν στη θέση που έπρεπε να βρίσκεται εκείνο το βράδυ και το αν το να κάνει τον ανταποκριτή είναι μέσα στα καθήκοντα του ως δημάρχου και ως επικεφαλής της πολιτικής προστασίας του δήμου (τουλάχιστον τη συγκεκριμένη στιγμή). Υποτονθορύζει περί της ευθύνης των άλλων (όπως κάνει πάντα ο αιώνια «αθώος») και αναζητά χαμένα SMS και τηλεφωνήματα.
Με τη στάση όλων των παραπάνω, έχουμε την επιβεβαίωση της λαϊκής θυμοσοφίας που αφορίζει για τους ενόχους που όψιμα προσπαθούν να πείσουν για την ψεύτικη αθωότητα τους.
«Να σε κάψω Γιάννη, να σ’ αλείψω μέλι» λέει ο λαϊκός θυμόσοφος. Και έχει απόλυτο δίκιο. Ας το δούμε όπως ισχύει για τον κάθε ένα από τους συνενόχους:
Ο Τσίπρας. Μετά την πυρκαγιά υποσχέθηκε επιδόματα, διορισμούς, εισαγωγές σε ΑΕΙ με μπόνους, ανακατασκευή των καμένων κατοικιών (και των αυθαιρέτων;). Κατόπιν εορτής και αφού δεν έγινε τίποτα για την προστασία ανθρώπων, δάσους και περιουσιών «Πάρε κόσμε»
Σπίρτζης – Φάμελλος: Στο πνεύμα του αρχηγού, από ανοικοδόμηση του οικισμού (και των αυθαιρέτων;) μέχρι διορισμούς και συνεχείς επισκέψεις ανανέωσης των υποσχέσεων. Ο Φαμελλος βέβαια ξέχασε να κανονίσει ώστε η δασική υπηρεσία να είναι παρούσα κατά τις εντατικές αποψιλωτικές υλοτομίες, αλλά αυτό ήταν μάλλον στο πνεύμα των εξαγγελιών. «Πάρε κόσμε»
Η Δούρου: Άφαντη επί σειρά ημερών, έκανε δειλή εμφάνιση με νουθεσίες για αυτά που η ίδια έκανε και μετά εμφανίστηκε στο πλάι του αρχηγού ως απλή γραμματέας του. Τι να πει άλλωστε; Να πει για την «βάρδια» της;
Ο Φιλίππου: Ο υπεύθυνος αντιπεριφερειάρχης πολιτικής προστασίας (και ταυτόχρονα αντιπεριφερειάρχης ανατολικής Αττικής) έλειπε το κρίσιμο βράδυ και η ζημιά έγινε «στην βάρδια» της αντικαταστάτριας του. Όμως επειδή το να αρνηθεί επιπόλαια τις ευθύνες του θα τον καταστήσει γελοίο, έντεχνα και με τη βοήθεια φιλικών ΜΜΕ ρίχνει το φταίξιμο σε αυτούς που δεν μπορούν να μιλήσουν λόγω της θέσης τους. Δηλαδή στην Πυροσβεστική και την Αστυνομία, που έχουν μερίδιο ενοχής αλλά όχι το σύνολο της.
Οι δήμαρχοι.
Ο Ψινάκης: Πράττει όπως έχει μάθει να πράττει όλα αυτά τα χρόνια. Με επικοινωνιακούς όρους, πέταξε το λουλουδάτο πουκάμισο και το εμπριμέ παντελόνι, κράτησε τα γυαλιά ηλίου και φόρεσε ύφος σοβαρού αυτοδιοικητικού. Είναι να απορεί κανείς, πως ένας έμπειρος στα «επικοινωνιακά» τύπος δεν καταλαβαίνει πως η προσπάθεια του έχει αποτύχει οικτρά. Όσο σοβαρότερος προσπαθεί να δείξει, τόσο γελοιότερος γίνεται. Μάλλον θα το φτιάξει αυτό, γιατί δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να χειριστεί επικοινωνιακά (με τραγική επιτυχία δυστυχώς) ακόμα και τη συμφορά την ίδια.
Ο Μπουρνούς: Αποτελεί πραγματικά οικτρή περίπτωση. Όπως γράφαμε για τον Ψινάκη πως όσο σοβαρότερος προσπαθεί να δείξει, τόσο γελοιότερος γίνεται, το ίδιο ισχύει και για τον Μπουρνούς. Μάλιστα χωρίς να έχει καν τον αέρα, ή τον τρόπο να εμφανίζεται δημοσίως, όπως ο γείτονας, συνένοχος δήμαρχος. Είναι και αυτή η φωνούλα που αγωνίζεται να πείσει πως «δεν φταίει», είναι και η ζωντανή ακόμα εμπειρία από έναν δήμαρχο τόσο μικρό, που την ώρα που καιγόταν ο τόπος του αυτός περίμενε SMS για να κάνει κάτι*, είναι που μετά την 23η Ιουλίου αποτελεί την εικόνα της αποτυχίας, είναι……
Είναι πολλά. Τόσα πολλά που το να πληρώνει διαφημιστές** και άλλους που του υπόσχονται να του φτιάξουν την εικόνα, είναι σαν να του υπόσχονται πως θα τον πάρουν Ταϋγέτη και θα τον επιστρέψουν Αντριάνα Λίμα.
Τέλος πάντων, δικαίωμα του να πετάει όπου θέλει, τα δικά του χρήματα.
Έρχονται εκλογές. Όλοι αγωνιούν να πείσουν πως δεν φταίνε για ένα σωρό λάθη, για ένα σωρό παραλείψεις, για την αμέλεια και την ανικανότητα τους που αποκαλύφθηκε -όπως συμβαίνει πάντα- στην κρίσιμη στιγμή.
Μοιράζουν λεφτά. Λεφτά που στις σημερινές συνθήκες το κέρδος του ενός είναι η ζημιά του άλλου. Και φυσικά δεν αναφερόμαστε σε καμία περίπτωση στους πυρόπληκτους. Εκεί θέλει προσοχή γιατί η βοήθεια έχει διπλό χαρακτήρα. Αφενός ουσιαστικό, δηλαδή να βοηθήσει και αυτό είναι σωστό, αλλά αφετέρου δόλιο, γατί έτσι καλύπτει όλους όσοι οδήγησαν στην συμφορά. Με μπουκωμένο στόμα κανείς δεν μιλά και οι παραπάνω συνένοχοι το γνωρίζουν καλά. Άτομα, οικογένειες, επαγγελματίες και σύλλογοι μπουκώνονται για να διατηρήσουν αυτούς που οδήγησαν στην συμφορά και πάλι στην εξουσία και ίσως σε μία νέα, χειρότερη συμφορά, την επόμενη φορά.
Ας ευχηθούμε να λάβουν τα επίχειρα της ανικανότητας τους, για να αποδείξουμε πως η μνήμη δεν σβήνει από μερικά ευρώ που δεν δόθηκαν γι να μη γίνει το κακό και που δίνονται τώρα ως ελεημοσύνη.
Ούτε από μερικά ευρώ που δίνονται με το πρόσχημα της ενίσχυσης συλλόγων αλλά στην ουσία υποκλέπτουν συνείδηση και αξιοπρέπεια.
Ας δείξουμε εκεί που πρέπει πως και μνήμη διαθέτουμε και προπαντός αξιοπρέπεια. Ας δείξουμε πως η κοινωνία μας είναι ακόμα υγιής
* και μέχρι να έρθει το SMS έκανε ανταπόκριση για τηλεοπτικούς σταθμούς
**Τέτοιες φήμες κυκλοφορούν αλλά με αυτά που κάνει δεν πρέπει να αληθεύουν. Αλλιώς τζάμπα τα λεφτά
Ποιος είναι αλήθεια αυτός ο κάτοικος της χώρας που αγνοεί πως τον κυβερνάει ένα πολιτικό σύστημα που βασίζεται στην προεκλογική εξαπάτηση και την εκμετάλλευση των αναγκών και των επιθυμιών των ψηφοφόρων;
Προσέξτε, η χρήση της λέξης «ψηφοφόρων» στην πιο πάνω πρόταση, αποσκοπεί στο να αποφευχθεί η σύνδεση του τρόπου ή των μέσων διεξαγωγής του πολιτικού αγώνα στην Ελλάδα, με τη λέξη «λαός» ως υποκείμενο ή ως μέρος του συνολικού παιχνιδιού. Είναι αδύνατο, ένας πραγματικός λαός να παίρνει μέρος πρόθυμα σε μία τέτοια κωμωδία. Είναι αδιανόητο να μην μπορεί να πάρει τη μοίρα του στα χέρια του, σοβαρά και υπεύθυνα. Ένας λαός είναι συνειδητοποιημένος, άρα διαθέτει συνείδηση των αναγκών αλλά και των δυνατοτήτων του. Ένας λαός βρίσκεται σε διαρκή αγώνα, όχι για τον βιοπορισμό, αλλά για την πραγματική του επιβίωση ως πολιτικού υποκειμένου. Ένας λαός διαθέτει ενσυναίσθηση του πλησίον του, είτε αυτός είναι ένας άλλος λαός ή πρόκειται για έναν μόνο άνθρωπο. Και την εκφράζει στις επιλογές του.
Επειδή λοιπόν δυστυχώς, τα χαρακτηριστικά ενός λαού δεν περιγράφουν τη μάζα που θα προσέλθει στις κάλπες στις προσεχείς βουλευτικές εκλογές, η χρήση της λέξης «ψηφοφόροι» κρίνεται δοκιμότερη έναντι της χρήσης της λέξης «λαός». Ο λαός δεν ψηφίζει. Ο λαός ενεργεί, Δεν αναθέτει.
Ο λαός δρα και διεκδικεί. Οι ψηφοφόροι απλά αναθέτουν και επειδή το σύστημα είναι χτισμένο πάνω τους και πάνω στην ιδιαίτερη και ευμετάβλητη ψυχολογία τους, αυτοί είναι που θα καθορίσουν τον επόμενο εκπρόσωπο των πιστωτών, δηλαδή της μοναδικής παγκόσμιας υπερδύναμης και της φιλόδοξης αλλά μικρού βεληνεκούς, Ευρωπαϊκής Ένωσης (das heißt Deutschland)
Από την δεκαετία του 1970 (που είναι και πιο άμεσα προσβάσιμη για τα κύτταρα μνήμης του γράφοντος) τα ψέματα έχουν καθορίσει το πολιτικό παιχνίδι. Οι ψηφοφόροι, προετοιμασμένοι κατάλληλα και από τα Μέσα διψούν πότε, για να βυθίσουν το Χόρα,
πότε, για να βγουν έξω από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ,
πότε, να κατεβάσουν κάτω τους κλέφτες του ΠΑΣΟΚ,
Πότε, να τσαμπουκαλευτούν με τους «νταβατζήδες» της διαπλοκής, τρώγοντας κεμπάπ στο Μοναστηράκι.
Άλλες φορές προχωρούν βέβαιοι πως λεφτά υπάρχουν,
Άλλες φορές πάνε στο Ζάππειο κι αναζητούν τη χαμένη αναδιαπραγμάτευση του μνημονίου και την αποκατάσταση των αδικιών,
Άλλες φορές αναζήτησαν στη Σαλονίκη το χαμένο της πρόγραμμα και στην απελπισία τους επέλεξαν να φάνε φρέσκο αέρα με σάλτσα ελπίδας, μάρκας «Αντίμετρα» της εταιρείας «Το παράλληλο Πρόγραμμα».
Οι ψηφοφόροι επιλέγουν, γιατί δεν σκέφτονται ούτε και φέρονται ως λαός και στο τέλος χάνουν και τα τελευταία που τους έμειναν, αφού ήδη έχουν χάσει την αξιοπρέπεια τους κάπου ανάμεσα σε Ζάππειο κι Θεσσαλονίκη.
Οι εκλογές έρχονται και πάλι και δεν χρειάζεται να είναι κανείς προφήτης για να το δηλώσει με σθένος. Αν δεν έχουμε κάτι πιο παράξενο από αυτά που ζούμε, μέχρι τον Μάιο του 2019 θα μας ζητήσουν να προσέλθουμε στην κάλπη και να τους ψηφίσουμε, επιβεβαιώνοντας δια της ψήφου μας, πως η δημοκρατία στον τόπο λειτουργεί. (Λειτουργεί; Αυτό είναι κάτι άλλο που ίσως να χρειαστεί να το σκεφτούμε πολλές φορές πριν πάμε -αν πάμε- να ψηφίσουμε.)
Όλοι ξέρουμε λοιπόν, πως το πολιτικό σύστημα -το οποίο όπως άλλωστε το έχουμε βιώσει- βασίζεται στην εξαπάτηση και την καλλιέργεια λογικοφανών ερεισμάτων για τη θεμελίωση της. Τα λογικοφανή ερείσματα είναι για εκείνους που αναζητούν θεμέλιο για την ελπίδα τους. Υπάρχουν και εκείνοι που δεν ελπίζουν, αλλά είναι βέβαιοι για την εντιμότητα του αρχηγού και του κόμματος. Είναι σαν τους οπαδούς μιας θρησκείας που οι μεν αναζητούν την ιστορικότητα του εκφραστή του δόγματος και οι δε απλά πιστεύουν δίχως να ερευνούν.
Έτσι λοιπόν οι ψηφοφόροι, αδιακρίτως κόμματος, διαιρούνται:
Α. στα λεγόμενα κομματόσκυλα, που ως τέτοια και αφού διατηρούν σταθερά από το κόμμα στέγη, τροφή, νερό, είναι πάντα πιστά στα αφεντικά τους και
Β. στους αφελείς που πιστεύουν γιατί κυρίως θέλουν και έχουν ανάγκη να πιστέψουν, πως το κόμμα τους είναι ο καλύτερος πλασιέ των ευρωπαϊκών και παγκοσμίων αφεντικών. Μάλιστα όσο πιο καλοί πλασιέ είναι τόσο πιο αδέσμευτοι εμφανίζονται. Τα αφεντιά τους λοιπόν, σύμφωνα με αυτά που πιστεύουν οι ψηφοφόροι αυτοί, θα τους εξασφαλίσουν αυτά τα ολίγα απαραίτητα για την δική τους ευδαιμονία.
Οι δύο παραπάνω κατηγορίες αποτελούν το σώμα των ψηφοφόρων. Δηλαδή αυτών που ένα μέρος τους, η μεταξύ τους πλειοψηφία, διαμορφωμένη κατά τον τρόπο που ορίζει και ένας κατάλληλα προσαρμοσμένος εκλογικός νόμος, θα γίνει ο εκτελεστικός βραχίονας των θελημάτων της τραπεζοκρατικά ηγεμονευόμενης υπερδύναμης και της μικρότερης ευρωπαίας αδελφής της.
Με λίγα λόγια: Ένα κλάσμα πληθυσμού, ψηφίζει υπό την επήρεια ισχυρών ναρκωτικών που αποτελείται από
-διαμορφωτές γνώμης -ΜΜΕ,
-εγχώρια και διεθνής πολιτική και η πανταχού παρούσα γραφειοκρατία της,
-ρύθμιση ροής των διαθέσιμων πόρων ώστε να τροφοδοτηθεί αποτελεσματικά η πολιτική χειραγώγηση,
-διαφήμιση,
-εκμετάλλευση ακραίων περιστατικών όπως τραγωδίες, συμφορές,
-αθλητικά επιτεύγματα, καθώς και ότι άλλο προκύψει
αποφασίζει τον τρόπο εφαρμογής των πιο σκληρών και ανελέητων πολιτικών για τους μικρούς, στον τόπο.
Ακόμα μια φορά τους βλέπουμε και τους ακούμε να «μονομαχούν» να συνδιαλέγονται και να αντιπαρατίθενται αναμασώντας τα ίδια πράγματα. Διαφωνούν για να πείσουν πως είναι διαφορετικοί αλλά είναι τόσο ίδιοι που η προσπάθεια τους να πείσουν για το αντίθετο, προκαλεί γέλιο και πέφτει στο κενό. Δεν αντέχει ούτε σε λογική αλλά ούτε και σε συναισθηματική αντιπαράθεση
Έρχονται και οι τοπικές εκλογές, Προσοχή. Δεν πρόκειται για αυτοδιοικητικές εκλογές, τουλάχιστον έτσι όπως ήταν μέχρι σήμερα. Η απλή αναλογική, αν εφαρμοστεί υπόσχεται την ανατροπή του στυγνού εξουσιαστικού μορφώματος που αποτελούν οι δήμοι και οι περιφέρειες σήμερα, όπου οι πλειοψηφίες που αποτελούνται συνήθως από άβουλα, άφωνα όντα, δυναστεύουν τόπους ολόκληρους. Δεν είναι άγνωστη η εικόνα δημοτικών ή περιφερειακών «συμβούλων» να συμπεριφέρονται ως χηνάρια την ώρα της απόφασης, κουνώντας τα φτεράκια τους και υπερθεματίζοντας στην τοποθέτηση του αρχηγού, γιατί «έτσι τους είπε» και δίχως να έχουν τα ίδια τα καημένα, γνώμη.
Υπό την πρϋπόθεση λοιπόν της εφαρμογήε της απλής αναλογικής που είναι πράγματι ένα πολιτικό θαύμα για τη χώρα αυτή, οι τοπικές εκλογές αποτελούν πράγματι πεδίο έκφρασης της αυθεντικής λαϊκής βούλησης. Αυτό δεν σημαίνει πως η λαϊκή βούληση μένει ανεπηρέαστη από «δωράκια» των νομέων της εξουσίας προς το πόπολο, ή από ρουσφέτια, ή από συγγένειες, αλλά η απλή και άδολη αναλογική επιτρέπει τέλος πάντων την ελεύθερη έκφραση και συμμετοχή στις αποφάσεις, ακόμα και εκείνων που ελέγχουν τις εξουσίες και οι εξουσίες τους φοβούνται. Είναι ένα επίτευγμα η ενίσχυση της αντιπροσωπευτικότητας επιτέλους στα δομές τοπικής διοίκησης.
Είναι κορυφαία δημοκρατική επιλογή η υποχώρηση της φενάκης της «κυβερνησιμότητας» η οποία τελικά είναι προϊόν και επιλογή χηναρίων και όχι ανθρώπων. Δεν είναι τυχαίο πως την κυβερνησιμότητα επιλέγουν οι διάφοροι επαγγελματίες αστέρες της πολιτικής (λέγε με Καμίνη ή Πατούλη επί παραδείγματι), αφού αυτή τους εξυπηρετεί στα σχέδια τους. Την ίδια ώρα καταδικάζει τους δημότες των δήμων που τους επέλεξαν, στο να υποστούν τη ματαιοδοξία και την κενότητα των συνήθως αλαζόνων και εγωπαθών αυτών, δήθεν «αυτοδιοικητικών».
Όσοι κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο φρόντιζαν να διατηρούν ικανοποιημένη την εκλογική τους πελατεία. Τον κόσμο που αποτελούσε την πελατεία αυτή Αυτούς που σέρνονται από τη μία άκρη της παλέτας των κομματικών επιλογών, στην άλλη. Φυσικά δεν πρόκειται για πολιτικές επιλογές, αφού δεν έχουν ίχνος πολιτικής σκέψης κατά την συνειδητή ή όχι πρόκριση τους, από τον κάθε ένα πελάτη. Την ίδια οδό άσκησης της κατ' όνομα πολιτικής, στην ιδιότυπη ελληνική πολιτική σκηνή, επέλεξα και ο Συριζα. Μάλλον ήταν η ολοκλήρωση μίας διαδικασίας που είχε ξεκινήσει από καιρό και βρήκε το πρόσχημα για την προώθηση της διαδικασίας ολοκλήρωσης της, στην Αττική Τραγωδία της 23ης Ιουλίου 2018.
Πράγματι, δεν υπάρχει χυδαιότερη στάση πολιτικού κόμματος, από τη μεταπολίτευση και μέχρι σήμερα, όπως αυτή που σκαρφίστηκε η παρούσα κυβέρνηση. Με πρόσχημα την μη επανάληψη της τραγωδίας που έλαβε χώρα στις 23/7/2018, προωθεί την απόλυτη εξαφάνιση και των τελευταίων ιχνών φύσης που απέμειναν στην έρημη χώρα και πιο πολύ στο φαιό νταμάρι που λέγεται Αττική.
Επειδή η φρίκη σερβίρεται σε ανάλογα φρικτή συσκευασία και η παρανομία δεν πρέπει να εξαντλείται στο περιεχόμενο αλλά και στο πως αυτό φτάνει να ενσωματωθεί στη ζωή μας. Πως έρχεται να καταστρέψει το μέλλον μας. Έτσι και ο νόμος 4459/2018, ο οποίος αφορά το «Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, Ιόνιο Πανεπιστήμιο και άλλες διατάξεις», έρχεται με το άρθρο 40 να παρατείνει τις προθεσμίες για την υποβολή των ορίων οικισμών που στερούνται νόμιμης έγκρισης (3889/10) δηλαδή με την νεότερη ορολογία, των εκτρωματικών "Οικιστικών πυκνώσεων". Tη δικαίωση δηλαδή του καταπατητή, του εκχερσωτή, του αυθαιρετούχου και όλων εκείνων που έκλεψαν με περισσό θράσος, φύση από τις παρούσες και τις μελλοντικές γενιές. Αυτών δηλαδή που αποτελούν την κρίσιμη μάζα της νέας εκλογικής πελατείας του κόμματος που κάποτε υπερασπιζόταν τη φύση, την οικολογία και καυτηρίαζε αυτούς που δiaτηρούσαν ομήρους τους αυθαιρετούχους, προκειμένου να τους ενσωματώνουν στη δική τους εκλογική πελατεία. Ειδικά η ανατολική Αττική βρίθει από πολιτευτές που μάζευαν ψήφους καταπατητών στους οποίους υπόσχονταν "κλείσιμο της υπόθεσης τους" με τον ευνοϊκότερο για αυτούς τρόπο, Ο Σύριζα μύρισε την πελατεία και με έναν νόμο που μοιάζει με συρραφή τυχαίων κειμένων τους χάρισε τη γη και τον ουρανό.
Με το άρθρο 52 που οι φτηνοί ψηφοθήρες, οι κοινοί απατεώνες διαλαλούν πως αρχίζουν οι κατεδαφίσεις των παρανόμων, αποδεικνύουν το πόσο ηλίθιους μας θεωρούν. Το άρθρο 52 περιλαμβάνει τις επείγουσες ρυθμίσεις για κατεδαφίσεις αυθαίρετων κτισμάτων σε αιγιαλό, δασικές εκτάσεις, ρέματα και επικίνδυνες οικοδομές.
Για την περίπτωση των αυθαίρετων κτισμάτων σε δασικές εκτάσεις αποσαφηνίζει πως ο νόμος αφορά μόνο τα αυθαίρετα κτίσματα και κατασκευές που βρίσκονται σε δάση και δασικές εκτάσεις που καταστράφηκαν από πυρκαγιά και έχουν κηρυχτεί αναδασωτέες.
Επειδή τα παραλειπόμενα δυσκόλως εννοούνται, δύσκολα καταλάβατε πως οι οικοδομές σε δάση δεν θεωρούνται πια αυθαίρετες. Εμπρός λοιπόν, μην αφήσετε τίποτα.
Οι υγρότοποι της Αττικής
Στο άρθρο 54 υποτίθεται πως αποτυπώνεται το καθεστώς προστασίας υγροτόπων
Λέει το άρθρο 54
Στις περιοχές των υγροτόπων Α΄ προτεραιότητας της υποπερίπτωσης αα΄ της περίπτωσης γ΄ της παρ. 2 του άρθρου 20 του ν. 4277/2014 (Α’ 156), όπως αυτές φαίνονται εντός των περιγραμμάτων τους με διακεκομμένη γραμμή στα σχετικά πρωτότυπα διαγράμματα, που θεωρήθηκαν από τον Προϊστάμενο της Διεύθυνσης Τοπογραφικών Εφαρμογών και που αντίτυπό τους σε φωτοσμίκρυνση προσαρτάται ως Παράρτημα Α’ στον παρόντα νόμο, και μέχρι την οριοθέτησή τους σύμφωνα με τις διατάξεις του ν. 3937/2011 (Α’ 60), απαγορεύεται η δόμηση, η επιχωμάτωση, η άσκηση οχλουσών δραστηριοτήτων και κάθε δραστηριότητα που υποβαθμίζει την οικολογική κατάστασή τους, καθώς και η έκδοση αδειών δόμησης.
Δηλαδή όλες οι μελέτες για τσιμεντώματα ρεμάτων αναστέλλονται. Ή μήπως όχι;
Η διάταξη αφορά τους υγροτόπους της Αττικής με έκταση έως 80 στρέμματα. Όμως πως καθορίζεται η έκταση; Μόνο από το περίγραμμα (την διακεκομμένη)
Τα ρέματα που έχουν χαρακτηρισθεί με προεδρικό διάταγμα ως ιδιατέρου περιβαλλοντικού ενδιαφέροντος περιλαμβάνονται; ή δεν ισχύει το ΠΔ;
Επίσης, ο νόμος αυτός ενσωματώνει τη νομολογία του ΣτΕ που ορίζει πως η έκταση, την οποία καταλαμβάνει ένα ρέμα δεν επιτρέπεται να χαρακτηρίζεται ως χώρος οικοδομήσιμος ή προοριζόμενος για την ανέγερση κοινωφελών κτιρίων, αλλά αποκλειστικά ως κοινόχρηστος χώρος (Σ.τ.Ε. 2656/1999, 4654/1996); Άρα αν η έκταση που μπαίνει στο στόχαστρο είναι μεγαλύτερη από 80 στρέμματα δεν προστατεύεται;
Αφού απαγορεύονται οι οχλούσες δραστηριότητες στους υγροτόπους της Αττικής, θα εξαιρέσουν το Μέγα Ρέμα για να φτιάξουν το ΚΕΛ τους και για να τσιμεντώσουν κοίτη και εκβολή;
Τα κενά που έχουν αφήσει μυρίζουν να είναι επίτηδες αφημένα προκειμένου και να ικανοποιήσουν τους καταπατητές αλλά από την άλλη να μην το παρακάνουν με τον κόσμο που βλέπει και επισημαίνει τις παρανομίες τους.
Το φθινόπωρο δεν φάνηκε ακόμα (παρά τις βροχές) αλλά με τέτοιους νόμους -σκούπες που ρυθμίζουν από πανεπιστήμια μέχρι τακτοποιήσεις καταπατητών αλλά και την επέκταση του ...κοιμητηρίου της Νέας Μάκρης (άρθρο 55) δείχνουν όχι μόνο αθλιότητα, διατήρηση του πελατειακού κράτους, αισχρή συνδιαλλαγή αλλά και ότι τελικά τίποτα δεν άλλαξε. Ότι υπήρχε πριν, εξακολουθεί να υπάρχει και να κυβερνά και το χειρότερο είναι πως δεν υπάρχει καμία άλλη επιλογή πια. Είμστε βαθιά μέσα στη βρωμιά. Πολύ βαθιά.
Η ανάρτηση είνα αναδημοσίευση από το ιστολόγιο "Καμένη Γη"
__________________________________
ΥΓ Δεν ξέρω ανα θα μπορέσω να εξηγήσω στα παιδιά γιατί τους επιστρέφουμε έναν τέτοιο κόσμο για να ζήσουν
ΥΓ2 Θυμήθηκα την Ζωή Κωνσταντοπούλου που επέστρεφε τροπολογίες που τις έδιναν, όταν ήταν άσχετες με το θέμα του κάθε φορά συζητούμενου σχεδίου νόμου. Γι' αυτό είναι εκτός Βουλής. Λογικό.
27 του Φλεβάρη 1933, ώρα 9 μ.μ. Εκδηλώνεται πυρκαγιά στο Ράιχσταγκ, το κτήριο του Γερμανικού Κοινοβουλίου. «Συμπτωματικά» εκείνο το βράδυ ο επιθεωρητής του κτιρίου, μέλος του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος, άφησε όλους τους υπαλλήλους, που είχαν υπηρεσία, να φύγουν νωρίτερα. Οι δράστες, είναι ολοφάνερο, έπρεπε να μπορούν να εισδύσουν ανενόχλητοι από έναν υπόγειο διάδρομο, που βρισκόταν στο σπίτι του προέδρου της Βουλής (Γκέρινγκ), και να μείνουν ασύλληπτοι.
«Συμπτωματικά» και πάλι, ακριβώς εκείνη την ημέρα ο Χίτλερ, ο Γκαίμπελς και ο Γκέρινγκ έμειναν στο Βερολίνο, αν και ο εκλογικός αγώνας βρισκόταν στο αποκορύφωμά του. Δεν πήραν μέρος εκείνη τη βραδιά σε καμιά προεκλογική συγκέντρωση, προφανώς για να μπορούν να δώσουν αμέσως από τον τόπο της πυρκαγιάς, το σύνθημα για το κυνηγητό των κομμουνιστών και των σοσιαλδημοκρατών. Ο Χίτλερ, μάλιστα, δεν περίμενε τα αποτελέσματα της ανάκρισης του μισότυφλου Ολλανδού Βαν ντερ Λούμπε, που συνελήφθη στο Ράιχσταγκ, και δήλωσε πριν την έναρξη του πογκρόμ που ακολούθησε: «Αυτό είναι ένα σημάδι απ' το θεό. Κανείς δε θα μας εμποδίσει να εξαφανίσουμε τους κομμουνιστές, με σιδερένια γροθιά».
Σημάδι από τον Θεό ονόμασε και ο ανεκδιήγητος Αμβρόσιος, πριν από λίγες ημέρες, τις πυρκαγιές της Αττικής που κατέστρεψαν -ανισοβαρώς είναι η αλήθεια- τόσο την Δυτική, όσο και την Ανατολική Αττική. Άνισα κατανεμήθηκαν και οι ανθρώπινες απώλειες στις δύο πυρκαγιές της Αττικής. 100 νεκροί στην Ανατολή, κανείς στην Δύση. Αυτό δεν ήταν θεϊκό σημάδι αλλά απλά εμπειρία, γνώση και ικανότητα των ιθυνόντων στη Δύση, ασχετοσύνη και ανικανότητα των ιθυνόντων στην ανατολή και την περιφέρεια. Αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία
Πυρκαγιές – θεϊκά σημάδια λοιπόν, σύμφωνα με δύο πρόσωπα που δεν διαφέρουν σχεδόν καθόλου μεταξύ τους, στο όραμα τους για τον κόσμο. Εκεί θα μπορούσε να πει κανείς πως εξαντλούνται οι ομοιότητες μεταξύ των γεγονότων, αν δεν μπαίναμε στον πειρασμό να τα αξιολογήσουμε ως αφετηριακά γεγονότα. Ως αφετηρίες εξελίξεων οι οποίες, όπως αποδείχθηκε στην πρώτη περίπτωση, είχαν τραγικές συνέπειες για έναν λαό. Τραγικές συνέπειες για έναν λαό αρχικά και για τον κόσμο αργότερα, αλλά εκεί τα γεγονότα αποσυνδέονται πλέον.
Φυσικά και δεν έχουν καμία σχέση η τρομερή προβοκάτσια που ανέβασε τους ναζί στην εξουσία στη Γερμανία του 1933 και οι καταστροφικές πυρκαγιές της Αττικής. Το Ράιχσταγκ κάηκε σαν προβοκάτσια που θα έστρεφε την κοινή γνώμη εκεί που ήθελαν οι ναζί, οι πραγματικοί εμπρηστές του Ράιχσταγκ δηλαδή. Στην περίπτωση της Αττικής Τραγωδίας, οι πυρκαγιές μπορεί να ξέσπασαν από αμέλεια* ή από εμπρησμό αλλά δεν ήταν μέρος ενός οργανωμένου σχεδίου. Ο πρωθυπουργός της χώρας βέβαια, από την πρώτη στιγμή αναρωτιόταν για τις εστίες ανάφλεξης, τους χρόνους και την γεωγραφική τους κατανομή. Αναρωτιόταν με έναν τρόπο που εμφύτευε στον νου του ακροατή του μία σοβαρή αμφιβολία περί του τυχαίου της ανάφλεξης. Είναι τουλάχιστον επιπόλαιο το να ισχυριστεί κανείς πως οι πυρκαγιές ξεκίνησαν με πρόθεση και στόχο την αποσταθεροποίηση της κυβέρνησης. Βέβαια όπως εξελίχθηκαν οι πυρκαγιές, λόγω της μη ετοιμότητας και της ανικανότητας της αυτοδιοίκησης και των δύο βαθμών, αλλά και της κεντρικής κυβέρνησης, επιτεύχθηκαν πολύ περισσότερα από ότι θα ήθελε να πετύχει ο επίδοξος αποσταθεροποιητής – εμπρηστής.
Ο Έλληνας πρωθυπουργός λοιπόν, καταλαβαίνοντας, έστω και όψιμα πως για να μιλήσει για προβοκάτσια θα πρέπει να έχει σοβαρότερες ενδείξεις, αν όχι αποδείξεις. Όμως η όλη φιλολογία περί προβοκάτσιας, μπορεί να είναι άστοχη στην περίπτωση της επίκλησης απειλών προς την κυβέρνηση αλλά αν την αντιστρέψουμε ίσως και να εντοπίσουμε ψήγματα κρυμμένης αλήθειας, ενδείξεις της έλλειψης συνείδησης των κυβερνώντων και των παρατρεχάμενων τους.
Τι θα έλεγε η κυβέρνηση και ο ίδιος ο πρωθυπουργός αν του εξέφραζε κάποιος την απορία του, γιατί τώρα μετά από καταστροφικές πυρκαγιές στην Αττική, πυρκαγιές που μείωσαν φυσικό περιβάλλον από έναν τόπο που ήδη είναι υποβαθμισμένος, προχωράει με γοργούς ρυθμούς τις πολεοδομήσεις δασών και δασικών εκτάσεων;
Γιατί ενώ προσποιείται τον άτεγκτο και αδέκαστο, που θα γκρεμίσει τα αυθαίρετα που «φταίνε για όλα», επιλέγει μία κατηγορία αυθαιρέτων μέσα σε δάση, που τα ονόμασαν οι δικοί του λεξιπλάστες, με την πασοκική τους έμπνευση «οικιστικές πυκνώσεις» και τα γλιτώνει από κατεδάφιση;
Κατεδαφίζει μέσα σε δρυμούς και σε παραλίες, θεωρώντας σημαντικότερη και περισσότερο αξιόποινη την ανέγερση αυθαιρέτων εκεί, παρά στα υπόλοιπα δάση και τις δασικές εκτάσεις της Αττικής και όπου αλλού. Τους ισχυρισμούς αυτούς δεν τους στηρίζει καμία επιστήμη. Ούτε η νομική επιστήμη αλλά ούτε καμία άλλη επιστήμη που να ασχολείται με το φυσικό περιβάλλον, Τι είναι αυτό που καθιστά ένα αυθαίρετο σε έναν δρυμό, περισσότερο αυθαίρετο από το αυθαίρετο που βρίσκεται στο δάσος στα Περιβολάκια Ραφήνας π.χ.; Δεν υπάρχει κάποιο κριτήριο αναλογικότητας.
Πως επιτρέπει στους υπουργούς του να περιφέρονται και να «κερνάνε σχέδια πόλης» σε δάση (εκεί που εντοπίζονται οι οικιστικές πυκνώσεις) ανερυθρίαστα και δίχως ίχνος ντροπής, την ώρα που καταστρατηγούν το ίδιο το Σύνταγμα της χώρας και του λαού που πρέπει να υπηρετούν;
Πρώτη φορά κυβέρνηση του επί χρόνια καμένου κράτους, στο όνομα της ασφάλειας και του ρεαλισμού εμφανίζεται ως ο αποτελεσματικότερος δασοφάγος καταπατητής. Καταπατητής γης, δάσους, νόμων και πάνω απ’ όλα, καταπατητής του μέλλοντος, που το καταπατά και το ρευστοποιεί για να εισπράξει ψήφους στην πιο δύσκολη συγκυρία για τα κυβερνώντα κόμματα.
Σίγουρα η κυβέρνηση αυτή, των μνημονίων και της ανομολόγητης δυστυχίας, δεν θα μπορούσε να τα κάνει αυτά αν δεν άρπαζε την ευκαιρία που της έδωσαν οι καταστροφικές πυρκαγιές. Εκεί που χάθηκαν 100 ζωές και κάηκαν συνολικά 70.000 στρέμματα δάσους, η κυβέρνηση είδε τη μεγάλη ευκαιρία για την παράκαμψη ή την κατάργηση της τελευταίας και ισχνότατης, δασοπροστατευτικής νομοθεσίας, του ελαχίστου αναχώματος μπροστά στις ορέξεις των λύκων της γης. Σαν γνήσιοι νεοφιλελεύθεροι, εκεί που πέθαναν 100 άνθρωποι, εκεί που καταστράφηκαν ζωές, εκεί που σκόρπισε η απέραντη θλίψη, εκεί βρήκε την ευκαιρία. Βρήκε το διαμάντι της που αξίζει μία νέα θητία ενδεχομένως, μέσα στο κάρβουνο της καμένης ζωής.
Ήταν ένα βολικό ελληνικό Ράιχσταγκ που διευκόλυνε τον ηθικό και πολιτικό κατήφορο μας και τον οριστικό αφανισμό και των τελευταίων δασών που κάλυπταν, έστω και μερικώς, το φαιό μας νταμάρι.
_______________________________________
*Οι δασικές πυρκαγιές δεν προκύπτουν ποτέ από απλή αμέλεια. Προκύπτουν από εγκληματική αμέλεια που ποιοτικά εν διαφέρει από την εγκληματική πρόθεση
Εδώ και μερικά χρόνια, ειδικά με την είσοδο της χώρας στη μνημονιακή στενωπό και με μηδενικές προοπτικές εξόδου ακόμα και σήμερα, η εργασία και πιο συγκεκριμένα η αξία της εργασίας, βρίσκεται στο ναδίρ. Βρίσκεται στην απόλυτη απαξίωση και επιπλέον στην διαλυμένη (απορρυθμισμένη τη λένε) οικονομική διαδικασία, η εργασία έφτασε να είναι «ελαστικό κόστος». Ένα λάστιχο δηλαδή, που ο αιώνια άεργος υπουργός εργασίας, Χατζηδάκης το κατάντησε την μικρότερη δαπάνη στο σύνολο εκείνων που διαμορφώνουν τις τιμές αγαθών και υπηρεσιών. Αφού δεν έχουν τον τρόπο, τη δύναμη, τη σκέψη ή τελικά την πρόθεση να παρέμβουν σε μία συμπίεση του κόστους πρώτων υλών ή άλλων υλικών (πως να συμπιέσεις χρηματιστηριακές αξίες σε περίοδο άγριου καπιταλισμού;), το μέγεθος που την πληρώνει είναι η εργασία. Δηλαδή το λαϊκό εισόδημα.
Σε αντίστιξη με την απαξίωση της εργασίας και τον εξευτελισμό του λαϊκού εισοδήματος, μία αόριστη έννοια «εργασίας» ακμάζει. Έχουμε βαρεθεί τη ζωή μας να ακούμε από τα φερέφωνα των εξουσιαστών παντός τύπου, πως «ο πρωθυπουργός δουλεύει νυχθημερόν», «ο υπουργός ξενυχτάει στο υπουργείο» και ένα σωρό κλισέ και παπαρολογίες. Και βέβαια επειδή η κεντρική πολιτική σκηνή διαμορφώνει μόδες και τελικά παγιώνει ήθη, ακόμα και στον μικρόκοσμο των δήμων και φυσικά και των περιφερειών, όλοι οι «υπεύθυνοι» (και πάντα αναρμόδιοι) «δουλεύουν 24/7» Που σημαίνει στην αργκό των «υπεραπασχολημένων» 24 ώρες τη μέρα, 7 μέρες την εβδομάδα! Τρομάρα τους. Αυτό που αποκαλούν δουλειά, δεν είναι τίποτα άλλο από κακής ποιότητας lobbying αρχαρίων (για να χρησιμοποιήσουμε λέξη της διαλέκτου τους). Διαδρομισμός και δημόσιες σχέσεις δηλαδή, του φαίνεσθαι. Πράξεις κενές περιεχομένου και ειδικού βάρους.
Kι αυτή η Αττική η γη, η πάνσοφη κι ωραία το καύχημα, το κόσμημα, τ΄ άνθος όλου του κόσμου
μέλλει κι αυτή να ερημωθεί κι η στάθμη της να πέσει από τ' άγρια κύματα κι από τη συμφορά
(Νοστράδαμου Προφητείες αποδ. Alan Wistful μτφ Π. Νικολαϊδης V.31)
atticavoice@gmail.com
