Ιθάκη - Αύγουστος 2022

Αναμφίβολα, αυτό που κάνει την Ελλάδα να ξεχωρίζει στον παγκόσμιο χάρτη είναι τα εκατοντάδες διάσπαρτα νησιά της με την τεράστια ποικιλομορφία τους. Νησιά που μέχρι πριν από μερικές δεκαετίες ένας ξένος επισκέπτης θα τα χαρακτήριζε παραδεισένια χωρίς καμία δόση υπερβολής. Σήμερα βέβαια τα πράγματα έχουν αλλάξει, καθώς τα περισσότερα νησιά έχουν μετατραπεί σε βαριές βιομηχανίες παροχής υπηρεσιών με πολύ ακριβό αντίτιμο και ανεπανόρθωτα βαρύ περιβαλλοντικό αποτύπωμα. Τόσο ακριβό αντίτιμο που καθιστά πλέον απαγορευτικές τις διακοπές για το μεγαλύτερο μέρος των Ελλήνων, και τόσο βαρύ αποτύπωμα που είναι βέβαιο πως σε μερικές δεκαετίες, τα νησιά αυτά θα απαξιωθούν και θα μείνουν φαντάσματα ενός όμορφου κάποτε παρελθόντος

Ακόμη και τώρα όμως, μπορεί κάποιος να βρει άπειρες παραδεισένιες γωνιές στα περισσότερα νησιά, μακριά από την ακριβή βιτρίνα της τυποποιημένης και ακριβοπληρωμένης «διασκέδασης» της ξαπλώστρας, του μπιτσόμπαρου και της γκουρμέ ταβέρνας δίπλα από το κύμα. Αυτές τις γωνιές λατρεύουμε, αυτές ψάχνουμε να βρούμε όποτε πηγαίνουμε στα νησιά και γι αυτές φτιάξαμε μια λίστα από τραγούδια που μιλούν για τα υπέροχα ελληνικά νησιά

Από τη λίστα αυτή απουσιάζουν ίσως πολλά από αυτά που κάποιος μπορεί να περίμενε. Σίγουρα αποφύγαμε τα κλασσικά παραδοσιακά, εντάξαμε όμως κάποια νεότερα τραγούδια σε παραδοσιακή φόρμα που σε συνδυασμό με τραγούδια γραμμένα σε πιο σύγχρονο ύφος έφτιαξαν μια λίστα ταξιδιάρικη. Καλή ακρόαση και καλά ταξίδια - έστω και του μυαλού … αυτά ίσως είναι και τα πιο ωραία!

1. Κρίνα του γιαλού (Ε. Ρεμπούτσικα - Μ. Γκανάς - Ε. Πασπαλά)

2. Αστροπαλιά (Ν. Πορτοκάλογλου – Β. Καρακώστα)

3. Στη Σέριφο ήσουν πουλί (Π. Θαλασσινός)

4. Άλλος για Χίο τράβηξε (Δ. Μούτσης -                Μ. Ελευθερίου – Δ. Μητροπάνος)

5. Οι θαλασσινοί (Γ. Ζαμπέτας – Σ. Γεράνης )

6. Οδυσσέας (Νάμα)

7. Το τελευταίο – Αμοργός (Β. Καζούλλης)

8. Δειλά (Κ. Λειβαδάς)

9. Πηνελόπη (Μ. Πασχαλίδης)

10. Σέριφος (Χατζηφραγκέτα)

11. Κρουαζιέρα (Β. Γερμανός)

12. Σαντορίνη (Χ&Π. Κατσιμίχας)

Ο μικροαστός, λέει ο Βασίλης Ραφαηλίδης, μονίμως ονειρεύεται όχι την κατάργηση του μηχανισμού που παράγει φτώχεια, αλλά το να γίνει αυτός πλούσιος. Ο μικροαστός είναι ο κυρ Παντελής που θέλει το ψιλικατζίδικό του να το κάνει super market. Με οποιονδήποτε τρόπο. Ο μικροαστός είναι ο μικροϊδιοκτήτης που θα παραδώσει τη μικροϊδιοκτησία του στο εύκολο κέρδος του Airbnb αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις του στον κοινωνικό ιστό και τη φυσιογνωμία μιας πόλης. Γιατί ο μικροαστός δεν ενδιαφέρεται για τα κοινά, δεν τον απασχολούν τέτοιες ευαισθησίες. Ο μικροαστός ενδιαφέρεται για την ατομική του ευημερία και μόνο

Αν τα πράγματα πάνε καλά για τον μικροαστό, θα ψηφίζει τη σταθερότητα. Αν τα πράγματα δεν πάνε καλά, θα ψηφίζει τη Χρυσή Αυγή και τους Σπαρτιάτες. Γιατί είπαμε. Ο μικροαστός δεν ενδιαφέρεται να εξαλείψει τη φτώχεια γενικά, αλλά μόνο τη δική του. Γιατί ο μικροαστός έχει χαμηλή κοινωνική συνείδηση και υψηλό βαθμό φιλοτομαρισμού. Γι αυτό ο μικροαστός δεν στρέφεται στην Αριστερά. Γιατί του ζητάει να βάλει το «εμείς» πάνω από το «εγώ». Και γι’ αυτό, αν η Αριστερά θέλει να κάνει κάτι, πρέπει να συντρίψει τη μικροαστική νοοτροπία που βάζει το ατομικό συμφέρον πάνω από το κοινωνικό

Απομαγνητοφωνήσαμε μια τηλεοπτική εμφάνιση του Βασίλη Ραφαηλίδη, όπου εξηγεί τη σχέση μικροαστισμού και φασισμού με το δικό του, μοναδικό τρόπο και τη δημοσιεύουμε

..................................................................................................................................................................................

Ο φασισμός δεν είναι κοινωνικό καθεστώς … είναι μια καθημερινή, έρπουσα, τρέχουσα κατάσταση.

Το επίσημο όνομα του φασισμού ήταν «Συντεχνιακό Κράτος». Έτσι ονόμασε ο Μουσολίνι το κράτος του … που σημαίνει δηλαδή πως οι συντεχνίες, οι εργατικές ενώσεις, μία-μία λειτουργούν και λειτουργούν πλήρως … μόνο που δεν μπορούν να ενωθούν … μόνο που δεν μπορούν να συνεννοηθούν και η κάθε μια διεκδικεί στο χώρο της

Ο φασισμός είναι λαϊκό κίνημα, είχε μάζες, είχε λαό πίσω του. Ο φασισμός είναι μια παραφθορά και μια παραποίηση ενός σοσιαλισμού. Μην ξεχνάμε πως ο Μουσολίνι ήταν στέλεχος του Σοσιαλιστικού Κόμματος και διευθυντής του Avanti, της σοσιαλιστικής εφημερίδας. Ο Μουσολίνι το 1920 λάνσαρε μια πρωτοφανέρωτη θεωρία για την Αριστερά. Είπε πως η άποψη του Μαρξισμού πως οι τάξεις είναι δύο, οι αστοί και οι προλετάριοι, δεν είναι σωστή. Υπάρχει και μια άλλη τάξη, αυτόνομη, η μεσαία, οι μικρομεσαίοι … οι μικροαστοί δηλαδή. Εμείς λέμε πως οι μικροαστοί δεν είναι παρά αστοί μικροί που ονειρεύονται το μεγάλωμά τους, ονειρεύονται να περάσουν στην ανώτερη τάξη. Το όνειρο κάθε ψιλικατζή είναι ν’ ανοίξει super market , να γίνει καπιταλιστής κι αυτός δηλαδή

Ο φασισμός στην Ελλάδα ελλοχεύει παντού. Σε μια μερίδα του λαϊκίστική, σε μια μερίδα της ΝΔ λαϊκίστικη αλλά κα σε μια μερίδα του ΚΚΕ λαϊκίστικη. Ο λαϊκισμός εξαπλώνεται παντού. Είναι τόσο επικίνδυνο φαινόμενο όσο το περιέγραψε ο Λένιν χτυπώντας τους ναρόντνικους τότε στην εποχή του, δηλαδή τους λαϊκιστές. Είναι ένα πανίσχυρο δεδομένο, δεν το λέω κόμμα, κοινωνική κατάσταση είναι ο μικροαστισμός … αυτοί οι μικρομεσαίοι οι οποίοι μονίμως ονειρεύονται όχι την κατάργηση του μηχανισμού που παράγει φτώχεια, αλλά το να γίνουν αυτοί πλούσιοι. Με οποιονδήποτε τρόπο. Αυτή η προαγωγή στην ανώτερη τάξη είναι το μόνιμο όνειρο του μικροαστού.

Ο Μουσολίνι λοιπόν έρχεται και λέει: “ Πρέπει να προστατέψουμε τους μικρομεσαίους” - ο όρος μικρομεσαίος είναι του Μουσολίνι – οι οποίοι βάλλονται από τους αστούς που τους φράζουν το δρόμο, δεν τους επιτρέπουν να αναρριχηθούν και απειλούνται μονίμως από τους προλετάριους που είναι ο τρόμος τους. Θα εκπέσουν ίσως κάποτε στους προλετάριους.

Κυνηγάνε δε και προς τα δεξιά και προς τ’ αριστερά. Ο φασισμός βάλλει προς δύο κατευθύνσεις, εξ ου και το σύμβολο του διπλού πέλεκυ. Χτυπάει τους αστούς, χτυπάει και τους προλετάριους

J Invad pegh vIchenmonmen jIghHa'wI' ήτοι «τον εχθρό του εχθρού μου θα τον σκοτώσω τελευταίο», ισχυρίζονταν στη γλώσσα τους οι Κλίνγκον, η διάσημη φυλή εξωγήινων του Star Trek («Διαστημόπλοιο Enterprise» για τους Έλληνες τηλεθεατές όταν προβάλλονταν η σειρά). Οι διακεκριμένοι για τη σκληρότητα τους Κλίνγκον δύο δεκαετίες μετά το 1967, έγιναν σύμμαχοι των γήινων (Star Trek the next Generation) και έχοντας περίπου τις ίδιες αντιλήψεις, προσπαθούσαν ακόμα να κάνουν τους γήινους να τις καταλάβουν. Ήταν εκείνη η αρχαία παροιμία αγγλικής προέλευσης (Enemy Of My Enemy Is My Friend) που φτιάχνει τα χρήσιμα και εύπεπτα δίπολα και που είχε στοιχειώσει για τα καλά τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι πείθονταν εύκολα από το σχήμα ενός διπόλου παρά από πιο σύνθετες ιδέες όπως τα υπονοούμενα του αρχαιότερου Σουν Τζου και την πιο ξεκάθαρη αλλά δύσπεπτη διατύπωση των ακόμα  αρχαιότερων Ηράκλειτου και Ομήρου, πως ο εχθρός του εχθρού μου δεν είναι κατ’ ανάγκη φίλος μου. Προεκτείνοντας τη σκέψη αυτή, θα μπορούσαμε να πούμε πως ο εχθρός του εχθρού μου, αν δεν μου είναι αδιάφορος, μπορεί να είναι και δικός μου εχθρός. Πως μπορεί να ξέρει κανείς άλλωστε, ποιους άλλους εχθρούς μπορεί να έχει ο δικός μας ο εχθρός;

• Αρπάζοντας με συναίνεση

Είναι αδιαμφισβήτητο πως στην παγκόσμια πολιτική σκηνή στην εποχή του νεοφιλελευθερισμού οι ανισότητες έχουν οξυνθεί, μαζί με την καλπάζουσα βαρβαρότητα. Μία βαρβαρότητα που στρέφεται από τους ισχυρούς κατά των αδυνάμων και κατά του ίδιου του πλανήτη. Και αυτό συμβαίνει σε κάθε γωνία της γης και σε κάθε έκφανση της κοινωνικής και της πολιτικής ζωής. Ο  ατομισμός και η ιδιοτέλεια που αποτελούν θεμέλιο της «ελεύθερης» αγοράς, δεν είναι τίποτα άλλο από την αντανάκλαση των ίδιων αρχών που διέπουν τις κατακερματισμένες κοινωνίες μας. Το ατομικό συμφέρον βρίσκεται πάνω από την κοινωνική ωφέλεια, ο ιδιωτικός χώρος (άρα και επί οικονομικό αντάλλαγμα προσπελάσιμος από τους ανθρώπους) έχει επικρατήσει επί του δημόσιου. Είναι ο στόχος του μοντέρνου καπιταλισμού το να μην επιτρέπει τίποτα δημόσιο γιατί τα πάντα «πρέπει» να αποδίδουν οικονομικό όφελος. Προς εμπέδωση της φρικτής αυτής κατάστασης από τις μάζες, τους εμφυτεύεται υποδόρια και η πεποίθηση πως «ο δημόσιος χώρος δεν ανήκει σε κανέναν» αντί του ορθού πως «ο δημόσιος χώρος ανήκει σε όλους». Έτσι οι μάζες (αφού είναι μάζες) αποστασιοποιούνται από τη διεκδίκηση αυτού που του οποίου είναι συμμέτοχοι και ικανοποιούνται όταν τους κλέβουν την περιουσία τους, με την έγκριση τους. Όταν δηλαδή το κοινό κτήμα «παραχωρείται» σε ιδιώτη για να το συντηρήσει και να το αξιοποιήσει. Οι μάζες βλέπουν στο κοινό κτήμα οπισθοδρόμηση και στο ιδιωτικό πρόοδο.  Αλλά όλα αυτά είναι ένα άλλο θέμα, με το οποίο θα ασχοληθούμε σε επόμενη ανάρτηση μας. Ας επιστρέψουμε στον «εχθρό του εχθρού» μας γιατί απομακρυνθήκαμε.

Στο νεοφιλελεύθερο πλαίσιο που έχει διαβρώσει κάθε έννοια κοινωνικής συνοχής και δράσης και που οι ατομικότητες οδηγούνται σε ακραίες καταστάσεις λόγω και της αδιαφορίας των πολιτών, γεννιούνται πολλά αντίπαλα στρατόπεδα τα οποία όμως έχουν αποδεχθεί και δήθεν συμφωνήσει, για έναν «politically correct» αγώνα μεταξύ τους.  Ειδικά στο πεδίο των εκλογών και δη των τοπικών και περιφερειακών, οι αντίπαλοι στρατοί αποτελούν και οργανωμένα γκρουπ κυνηγιού ψήφων (συγγενών κυρίως) με βοηθούς αλαλάζοντα ηχεία που διαλαλούν την αποτελεσματικότητα, το όραμα, την ικανότητα του κάθε υποψηφίου. Διαλαλούν και το «έργο» του κάθε υποψηφίου ή τις «προθέσεις» του. Και αν για τον αδιάφορο ψηφοφόρο αυτό μπορεί να λειτουργήσει ως προτροπή για να πάρει το μέρος κάποιου υποψηφίου, για έναν σκεπτόμενο αποτελεί απλά θόρυβο που καλύπτει την σκληρή αλήθεια που περιμένει στη γωνία για να βγει στο φως, πάντα μετά τις εκλογές και μετά την απομάκρυνση των ψηφοφόρων από το ταμείο της κάλπης ή «κάλπικο ταμείο» όπως πρόσφατα το εκφώνησε σε λόγο του, ένας υποψήφιος δήμαρχος, αναδεικνύοντας τη γλωσσική του ανεπάρκεια μαζί με το γέλιο που προσέφερε. Δεν ήταν ο μόνος. Όποιος έχει τη διαστροφή να παρακολουθεί το δημόσιο λόγο των υποψηφίων, θα διαπιστώσει πως στην πλειονότητα τους είναι δηλωμένοι εχθροί της γλώσσας.

Ποια είναι όμως η σκληρή αλήθεια που ακόμα κρύβεται στη γωνία και περιμένει τη Δευτέρα των εκλογών (πρώτου ή δεύτερου γύρου) για να αποκαλυφθει; Μα το γεγονός πως οι αντίπαλοι πριν τις εκλογές μπορούν να είναι και φίλοι καρδιακοί μετά από αυτές. Γιατί; Επειδή τους ενώνει η κοινή αντίληψη στα βασικά ζητήματα και η προσχηματική αντιπαλότητα είναι το απαραίτητο στοιχείο για να κάνει ο καθένας την υποψηφιότητα του διακριτή και ξεχωριστή.

• Η σκληρή αλήθεια των τοπικών εκλογών

Υποψήφιοι που έχουν την υποστήριξη (κρυφά ή φανερά) πολιτικών κομμάτων και κυρίως, κομμάτων εξουσίας, δύσκολα έχουν διαφορές μεταξύ τους. Δεν το επιτρέπει το ίδιο το σύστημα που τους αναδεικνύει. Είναι γνωστές οι δημοσιεύσεις φωτογραφιών από «παρεούλες» πολιτευτών, βουλευτών όλων των κομμάτων εξουσίας, μαζί με δημάρχους όλων των ηθικών διαβαθμίσεων. Είναι η  εικόνα του μεγαλοκτηνοτρόφου που ελέγχει τους τσοπάνηδες του αν του  φυλάνε καλά το κοπάδι. Φυσικά στις φωτογραφίες αυτές περιλαμβάνονται και οι παρατρεχάμενοι, οι παραγιοί δηλαδή που ετοιμάζουν το κοπάδι για να δείχνει καλά.

«Δημόσιες σχέσεις» τις βαφτίζουν αλλά σκεφτήκατε ποτέ αν μπορεί να κάνει «δημόσιες σχέσεις» το αφεντικό με τον τσοπάνη του; Προφανώς οι «δημόσιες σχέσεις» τους είναι κινήσεις ενταγμένες στην ολοκλήρωση ενός σχεδιασμού που σκοπό έχει να εξυπηρετεί τις κυβερνητικές επιλογές (κυρίως) και σε κάποιες περιπτώσεις την καλλιέργεια των απόψεων της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης. Με αυτό κατά νου, όλοι οι υποψήφιοι των τοπικών εκλογών κινούνται σε μία και μόνη κατεύθυνση, αυτήν που επιβάλει το «μεγάλο αφεντικό» δηλαδή οι ισχυροί κεντρικής διοίκησης, της από πάνω εξουσίας.

Παρόλα αυτά, οι υποψήφιοι της καταχρηστικά αποκαλούμενης  αυτοδιοίκησης  επιμένουν πως έχουν «το δικό τους πρόγραμμα» που μπορεί στα λόγια, να έρχεται σε αντιπαράθεση με τις κεντρικές επιλογές, όμως τη «Δευτέρα της Αποκάλυψης» η σκληρή αλήθεια θα εμφανιστεί στο προσκήνιο με το ψευδώνυμο «πολιτικός πολιτισμός». Δυστυχώς, τότε οι παραπλανημένοι δημότες δεν θα έχουν χρόνο ν’ ασχοληθούν με αυτά τα πράγματα. Θα είναι απασχολημένοι με τα του οίκου τους κυριολεκτικά, μέχρι να περάσει και αυτή περίοδος, οπότε θα ασχοληθούν και πάλι. Οι νικητές θα κάνουν πάρτι και η ζωή θα συνεχιστεί εκεί που την είχαμε αφήσει.

• Η δηλητηριώδης αδιαφορία και το αντίδοτο

Μέχρι τις εκλογές λοιπόν, ένα τοπίο θα συνεχίσει να διαμορφώνεται με πεφωτισμένους, με ικανούς, με εχθρούς, εχθρούς των εχθρών, φίλους, φίλους των φίλων και εχθρούς των φίλων αλλά σκεφτείτε και λίγο παραπέρα από τα τετριμμένα και προπαντός, έξω από το κουτί μέσα στο οποίο σας βάζουν. Σκεφτείτε ποιο είναι το κοινό καλό (το οποίο εξελίσσεται και σε προσωπικό καλό) και ποιο είναι το ατομικό (που δεν θα γίνει ποτέ κοινό) και  που θα προβάλλουν με ρουσφετάκια, εξυπηρετήσεις, με προσφορές ηλεκτρικών συσκευών ενδεχομένως ή άλλες αμαρτωλές «έκτακτες καρπώσεις». Σκεφτείτε το μέλλον που σας επιφυλάσσουν κρατώντας σας στο σκοτάδι  αλλά κυρίως ενδιαφερθείτε για τα κοινά και τα μεγάλα, που οικονομικά συμφέροντα ετοιμάζονται να τα κατασπαράξουν. Ενδιαφερθείτε για τις καταστροφές που σας βαφτίζουν «ανάπτυξη». Φανταστείτε τον τόπο σας σε λίγα χρόνια από σήμερα, αλλοιωμένο. Μαζί σκεφτείτε και τον εαυτό σας, αν μπορείτε να τον δείτε σε αυτό το αύριο.

Σκεφτείτε, μιλήστε, δράστε γιατί όπως επισήμανε και στην πρόσφατη συναυλία του, στο "ιδιωτικό – δημοτικό"* κολυμβητήριο της Ραφήνας, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, η αδιαφορία είναι θάνατος.

*Θα μείνει στην Ιστορία η γελοία απόπειρα δικαιολόγησης του καταφανούς ξεπουλήματος της περιουσίας των δημοτών με την αντιφατική πρόταση "δημοτικός - ιδιωτικός χώρος". Ντρέπονται να πουν "παραχωρημένος δημοιτκός χώρος" αλλά δεν ντρέπονται να τον παραχωρήσουν  

Στην προηγούμενη ανάρτηση-αφιέρωμα που κάναμε στη μαγική βραδιά που έζησαν όλοι όσοι παρακολούθησαν τη συναυλία του Αλκίνοου Ιωαννίδη στη Ραφήνα στις 26/6, αναφερθήκαμε επιγραμματικά σε διάφορα παραλειπόμενα και δεσμευθήκαμε πως σε επόμενη ανάρτηση θα αναφερθούμε εκτενώς σε αυτά. Και αναφερόμαστε στην παρέμβαση με πανό που έκαναν μέλη της Κίνησης για την υπεράσπιση του Ρέματος της Ραφήνας, την τοποθέτηση του Αλκίνοου πάνω σε αυτό το ζήτημα και την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του δημάρχου της πόλης στο τέλος της συναυλίας κατά την αποχώρηση του κόσμου. Μια συμπεριφορά καθόλου τυχαία, που συνάδει με το χαρακτήρα του συγκεκριμένου προσώπου, κάτι για το οποίο είχαμε προειδοποιήσει τον Αλκίνοο με ανοιχτή επιστολή που του είχαμε αποστείλει δύο ημέρες πριν από τη συναυλία.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά. Η συναυλία του Αλκίνοου ξεκίνησε στις 9.30. Γύρω στις 11.00, μέλη της Κίνησης για την Προστασία του Μεγάλου Ρέματος σήκωσαν ένα πανό διαμαρτυρόμενοι για τη σχεδιαζόμενη τσιμεντοποίηση του δεύτερου μεγαλύτερου ποταμιού της Αττικής μετά τον Κηφισό. Η κίνηση αυτή ανάγκασε τον Αλκίνοο να τοποθετηθεί, αφού πρώτα ζήτησε ευγενικά να κατέβει το πανό για να βλέπει ο κόσμος τη σκηνή. Η τοποθέτηση αυτή ίσως δεν ήταν αυτή ακριβώς που ευελπιστούσαν τα μέλη της Κίνησης, όμως πέτυχε δύο πολύ σημαντικά πράγματα: πρώτον, να αντιληφθούν οι χιλιάδες θεατές της συναυλίας πως υπάρχει ένα πολύ σημαντικό περιβαλλοντικό ζήτημα στην περιοχή και δεύτερον να περάσει ένα πολύ δυνατό μήνυμα :  πως η αδιαφορία είναι θάνατος

Εμείς απομαγνητοφωνήσαμε την τοποθέτηση του Αλκίνοου και την παραθέτουμε κατανοώντας τη στάση του να μην πάρει θέση για ένα ζήτημα που δεν γνωρίζει και παράλληλα επιδοκιμάζοντας την παρότρυνση που έκανε προς τους θεατές να πάψουν να είναι αδιάφοροι και να γίνουν ενημερωμένοι και πραγματικοί και όχι κατ’ όνομα, ενεργοί πολίτες.

“… γίνεται μια προσπάθεια εδώ για το ρέμα της περιοχής. Δεν είμαι ειδικός, δεν θα σας πω ποιος έχει δίκιο, ποιος έχει άδικο, τι συμβαίνει … δεν είμαι κάτοικος της περιοχής σας και δεν γνωρίζω. Όσοι και όσες όμως κατοικείτε εδώ οφείλετε να γνωρίζετε τα επιχειρήματα και των δύο πλευρών γιατί από αδιαφορία θα πεθάνουμε παιδιά.

Δεν εκφέρω καμία άποψη επί του θέματος γιατί δεν είμαι ενημερωμένος … και το θεωρώ λίγο λαϊκίστικο τουλάχιστον επειδή έχει κάποιος ένα μικρόφωνο να βγαίνει και να λέει την αποψάρα του επί παντός επιστητού … είναι δικό σας θέμα, πρέπει να το καταλάβετε. Κι εγώ το ένιωσα στις Σταγιάτες πάνω στο Πήλιο, πόση σημασία έχει οι άνθρωποι να γνωρίζουν τον τόπο τους. Εκεί οι άνθρωποι ξέρουνε την πηγή τους , την καθαρίζουν χρόνια, είναι μες την παράδοσή τους, είναι μες στη ζωή τους την καθημερινή αυτή η πηγή, έρχεται από πάππου προς πάππο … εμείς εδώ στις πόλεις δεν τα γνωρίζουμε.

Είναι σωστό να ασχοληθούμε, να μάθουμε και μετά να διαμορφώσουμε άποψη για το ποιος έχει δίκιο και ποιος έχει άδικο. Αλλά πρέπει να έχουμε άποψη. Θα ήταν πολύ ωραίο να μη χρειάζεται γιατί έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη σε όλους και σε όλα … εννοώ και στους ανθρώπους που αντιδρούν και στους ανθρώπους που επιθυμούν να γίνει το έργο, ο καθένας έχει τους λόγους τους. Πρέπει κι εμείς ν’ αποφασίσουμε ως κάτοικοι ποια είναι η στάση μας, αλλιώς όντες αδιάφοροι βλέπουμε τι γίνεται. Τα είδαμε και χθες … Καλή δύναμη»

Μετά την παρέμβαση του Αλκίνοου, μέλη της Κίνησης ανάρτησαν το πανό στην πύλη εξόδου ώστε να το βλέπει ο κόσμος καθώς θα φεύγει. Προς μεγάλη τους έκπληξη, όταν πήγαν να πάρουν το πανό και να αποχωρήσουν, βρήκαν μπροστά στο πανό το δήμαρχο της πόλης, Ευάγγελο Μπουρνού ο οποίος, αρπάζοντας με τα χέρια του το πανό, δεν επέτρεπε στα μέλη της Κίνησης να το πάρουν. Φώναζε δε, σε έντονο ύφος, ότι το πανό θα μείνει εδώ μέχρι να έρθει η αστυνομία που έχει ειδοποιηθεί. Στην έκδηλη απορία των μελών της Κίνησης, ο δήμαρχος, ευρισκόμενος εμφανώς σε σύγχυση και ταραχή, έλεγε πως το Δημοτικό Πάρκο του κολυμβητηρίου είναι χώρος ιδιωτικός.

Πέρα βέβαια από το ότι ένας δημοτικός χώρος δεν μπορεί να είναι ιδιωτικός, συναντήσαμε και άλλη μία αντίφαση στα λόγια και τις πράξεις του Ευάγγελου Μπουρνούς. Ότι αυτός, δηλαδή ένας δήμαρχος, χωρίς κάποιος ιδιώτης να το ζητήσει, εμφανίζεται ως υπερασπιστής των δικαιωμάτων του πριν από αυτόν και χωρίς αυτόν. Ένας αυτόκλητος «δικαστής» και εκτελεστικό όργανο μαζί, δηλαδή.

Στην πραγματικότητα βέβαια, τα λόγια και οι πράξεις του δημάρχου (ή και σερίφη εσχάτως αποκαλούμενου) αποδεικνύουν αυτό που όλοι οι ενεργοί πολίτες της πόλης έχουν αντιληφθεί. Πως το Δημοτικό Πάρκο του Κολυμβητηρίου έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο ιδιωτικό εμπορικό πάρκο και ο δήμαρχος έχει θέσει σε πρώτη προτεραιότητα την υπεράσπιση των συμφερόντων των εμπλεκομένων επιχειρηματιών

Στην προσπάθεια μας να καταλάβουμε τι εννοεί ο δήμαρχος όταν λέει ότι το Δημοτικό Πάρκο είναι ιδιωτικό, σκεφτήκαμε να ρωτήσουμε και να ζητήσουμε την άποψη και κάποιου άλλου εκπρόσωπου του Δήμου που βρισκόταν εκεί κοντά, του αντιδήμαρχου Χρήστου Τσεμπέρη. Προς μεγάλη μας έκπληξη, ο αντιδήμαρχος κινήθηκε στο ίδιο μήκος κύματος λέγοντας κάτι ακατάληπτα. Πως δηλαδή, ναι μεν το Δημοτικό Πάρκο δεν είναι ιδιωτικό ακριβώς, δεν είναι όμως και δημόσιο, όπως είναι για παράδειγμα οι πλατείες

Εν πάσει περιπτώσει, οφείλουμε να αναφέρουμε πάντως ότι ο συγκεκριμένος αντιδήμαρχος προσπαθούσε προς τιμή του να εκτονώσει την κατάσταση συγκρατώντας ακόμη και με τα χέρια του τον μαινόμενο δήμαρχο, ενώ το ίδιο έκανε και ο Β. Σπαντούρος, υπεύθυνος του δημοτικού κολυμβητηρίου, συνομιλώντας σε ήρεμο τόνο με μέλη της Κίνησης

Η αποκορύφωση δε της έξαλλης συμπεριφοράς του σερίφη της πόλης ήρθε όταν, διαπιστώνοντας πως η βιαιοπραγία εναντίον του πανό βιντεοσκοπούνταν, επιτέθηκε στην κάμερα και, αν ο εικονολήπτης δεν έκανε ένα βήμα πίσω, ίσως η κάμερα να μην υπήρχε τώρα

Η κάμερα πάντως πρόλαβε και κατέγραψε αρκετά δευτερόλεπτα δράσης του σερίφη, ο οποίος συγκρατούμενος από τον Χ. Τσεμπέρη και τον Β. Σπαντούρο που προσπαθούσαν να τον επαναφέρουν στη λογική, με το ένα χέρι κρατούσε το πανό και με το άλλο προσπάθησε να χτυπήσει την κάμερα

Εμείς, ως atticavoice, οφείλουμε να ανεβάσουμε τουλάχιστον μία σχετική φωτογραφία παρά τις συστάσεις φίλων ότι αυτό μπορεί να μας κοστίσει. Αξίζει πάντως να αναφέρουμε πως ήδη έχουμε δεχτεί μία μήνυση από το i-rafina και το RPN, τα δύο «επίσημα» μέσα της περιοχής, που μας κατηγόρησαν για συκοφαντική δυσφήμηση επειδή τολμήσαμε να αμφισβητήσουμε την αντικειμενικότητα και την ποιότητα της ενημέρωσης που προσφέρουν. Η μήνυση βέβαια απορρίφθηκε πανηγυρικά από την Εισαγγελία.

Τη δημοσίευση της φωτογραφίας την κάνουμε αφενός για να αποδείξουμε το αληθές των λεγόμενών μας. Η φωτογραφία αυτή καταγράφει βιαιοπραγίες ενός δημοσίου προσώπου σε ένα δημόσιο χώρο και αποτελεί αποδεικτικό στοιχείο. Αφετέρου δεν ανεχόμαστε να κυριαρχεί ο φόβος στη ζωή μας. Προς το παρόν πάντως, την ανεβάζουμε φλουταρισμένη και επιφυλασσόμαστε 

ΥΓ. Όπως όλα δείχνουν, ο μέχρι πριν από λίγο καιρό σίγουρος νικητής των επερχόμενων αυτοδιοικητικών εκλογών, Ευάγγελος Μπουρνούς, νιώθει να χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του μετά τη διακριτική αλλά βέβαιη στήριξη από τη Νέα Δημοκρατία ενός εσχάτως εμφανισθέντος υποψηφίου. Εκτίμησή μας είναι θα χάσει και τη στήριξη από το ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος το τελευταίο που θα ήθελε τη δεδομένη στιγμή που προσπαθεί να βρει το χαμένο βηματισμό του είναι να έχει έναν υποψήφιο που θα διχάσει περαιτέρω την εκλογική του βάση. Η εκτίμησή μας είναι ότι το βυθιζόμενο Μπουρνοκάραβο θα αρχίσουν οσονούπω να το εγκαταλείπουν και τα ποντίκια του. Περιμένουμε να δούμε ποιο θα είναι το πρώτο