Όπως όλα δείχνουν, ο 43χρονος κρατούμενος Βασίλης Δημάκης, που έχει περάσει ολόκληρη σχεδόν την ενήλικη ζωή του στις φυλακές καταδικασμένος σε ποινή 44 χρονών για ληστείες και παράνομη οπλοφορία, απενεργοποίησε το ηλεκτρονικό βραχιόλι και παραβίασε την εκπαιδευτική του άδεια.

Η κίνηση αυτή ενεργοποίησε όλα τα αντιδραστικά αντανακλαστικά αυτών που θεωρούν πως πρέπει να καταργηθεί το δικαίωμα της άδειας στους κρατουμένους, κάτι βέβαια που εντάσσεται στην ευρύτερη αντίληψή τους πως ένας κρατούμενος δεν πρέπει να έχει δικαιώματα και πως ο εγκλεισμός από μόνος του δεν είναι αρκετή τιμωρία.

Με αφορμή όλο αυτό το θόρυβο που έχει ξεσπάσει, ο γνωστός δικηγόρος Θανάσης Καμπαγιάννης, σε ανάρτησή του στο fb, θέτει τον δάκτυλο επί τον τύπο των ήλων και κάνει ορισμένες πολύ ουσιαστικές παρατηρήσεις για την κατάσταση που επικρατεί στις ελληνικές φυλακές

Ακολουθεί η ανάρτηση του Θανάση Καμπαγιάννη

Με αφορμή τον Βασίλη Δημάκη: Ας μιλήσουμε για τις φυλακές και τις ευθύνες μας

1. Πριν κάποιες μέρες ο Έλληνας δικαστής στο ΕΔΔΑ Γιάννης Κτιστάκις παρουσίασε στην Επιτροπή της Βουλής (9/3/2022) τα στοιχεία για τις ελληνικές καταδίκες στο Στρασβούργο. Συγκριτικά με αντίστοιχες δυτικοευρωπαϊκές χώρες (η σύγκριση έγινε με το Βέλγιο που έχει αντίστοιχα χαρακτηριστικά ως χώρα), η Ελλάδα έχει πολλαπλάσιες καταδίκες και το ελληνικό κράτος πληρώνει πολλαπλάσια ποσά σε αποζημιώσεις. Ο δικαστής παρουσίασε τα έξι ζητήματα στα οποία υπάρχουν διαρκώς νέες καταδίκες χωρίς να παρατηρείται συμμόρφωση της ελληνικής διοίκησης. Αυτά είναι: οι συνθήκες κράτησης στα σωφρονιστικά καταστήματα, η συμπεριφορά των αστυνομικών οργάνων, τα μειονοτικά σωματεία, η ελευθερία έκφρασης, η (μη) εκτέλεση αποφάσεων εθνικών διοικητικών δικαστηρίων και οι συνθήκες κράτησης των μεταναστών. Όπως προέκυψε από την συζήτηση που ακολούθησε, το πλέον σημαντικό ζήτημα για το οποίο οι καταδίκες επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά, είναι οι συνθήκες κράτησης. Η Ελλάδα έχει συστημικό πρόβλημα με τις φυλακές της, ιδιαίτερο και αυξημένο σε σχέση με τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης με τις οποίες διεκδικεί να συγκρίνεται.

2. Οι ελληνικές φυλακές είναι ο τόπος στον οποίο σαπίζουν, αντί να σωφρονίζονται, τα μυαλά και τα σώματα χιλιάδων κρατουμένων. Οι συνθήκες είναι άθλιες, οι κρατούμενοι στερούνται βασικά δικαιώματα (το στοιχειώδες είναι η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, με διαρκείς αιφνίδιους θανάτους που η αιτία τους είναι η ίδια η φυλακή), τη στιγμή που το σωφρονιστικό δίκαιο λέει ότι ο κρατούμενος συνεχίζει να είναι υποκείμενο δικαιωμάτων, στερείται δε μόνο την ελευθερία του. Στην διάρκεια της πανδημίας, η ελληνική πολιτεία όχι μόνο δεν αποσυμφόρησε τις φυλακές, όπως το έπραξαν πολλά κράτη στον κόσμο για να σώσουν ανθρώπινες ζωές, αλλά δημιούργησε ένα καθεστώς φυλακής μέσα στη φυλακή, μια διπλή καραντίνα που στέρησε από τους κρατούμενους τις άδειες, τα επισκεπτήρια, τις δραστηριότητες και ούτω καθεξής. Κρατούμενοι πέθαναν από covid-19, χωρίς το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη να νιώθει καν την ανάγκη να ενημερώσει την κοινή γνώμη, ενώ ταυτόχρονα κάθε έφοδος στις φυλακές με έπαθλο κάποια γραμμάρια κάναβης ή ένα κινητό διαφημίζονταν από την κακόφημη (πρώην πλέον) γενική γραμματέα αντεγκληματικής πολιτικής. Στο ίδιο διάστημα, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας κατέφυγε ξανά και ξανά στον ποινικό λαϊκισμό, αυστηροποιώντας τις ποινές και δημιουργώντας στην κοινή γνώμη την πεποίθηση ότι τα κοινωνικά προβλήματα λύνονται, γενικά και αόριστα, με περισσότερη φυλακή, χωρίς ίχνος αναγνώρισης του συστημικού προβλήματος του ελληνικού σωφρονιστικού συστήματος που οι διεθνείς φορείς αναγνωρίζουν επίσημα.

3. Μέσα σε αυτή τη μαυρίλα, υπήρξαν αχτίδες φωτός. Κάποιοι φωτισμένοι δάσκαλοι που προσπαθούν να δουλέψουν μέσα στις φυλακές και να επηρεάσουν μυαλά και συνειδήσεις. Κάποιοι δικαστές που τόλμησαν να κρίνουν ότι ακόμα και η απόδραση από ένα άθλιο αστυνομικό κρατητήριο είναι θεμιτή και όχι αξιόποινη. Κάποιοι δικηγόροι που έδωσαν αθόρυβα τη μάχη για κρατούμενους εντολείς τους. Η απεργία πείνας του κρατούμενου φοιτητή Βασίλη Δημάκη που συμπύκνωσε το αίτημα των κρατούμενων για μόρφωση, σε συνδυασμό με το κύμα αλληλεγγύης που αυτή γέννησε. Κάποιες, λίγες συλλογικότητες που επιμένουν σε παρεμβάσεις, ανακινώντας το ζήτημα των φυλακών και των δικαιωμάτων των κρατουμένων.

4. Για το κράτος και τους ανθρωποφύλακες δεν θα μιλήσω. Δεν με αφορούν. Γι’ αυτούς ο δρόμος είναι το κλείδωμα των φυλακών και το σάπισμα των κρατουμένων. Μόλις προχτές η κυβέρνηση ψήφισε άλλη μια τροποποίηση του Ποινικού Κώδικα, με αλλαγή του άρθρου 187 για την εγκληματική οργάνωση, με σκοπό την μεγαλύτερη εφαρμογή του ακόμα και για πλημμελήματα και την απαγόρευση οποιασδήποτε τύπου αναστολής της ποινής (με επικαλούμενη αιτία την οπαδική βία). Η στρατηγική είναι φανερή: η φυλακή ως χωματερή, όπου θα πετάξουμε τα κοινωνικά “απόβλητα” που δημιουργούν οι κυρίαρχες πολιτικές.

Θα μιλήσω όμως για εμάς. Για τις δικές μας αποτυχίες. Γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν καταφέραμε να χτίσουμε ένα κίνημα που να ανοίξει έστω αυτά τα ζητήματα (δεν λέω να τα λύσει!), να βάλει πίεση, να δυσκολέψει την κυβέρνηση στο κρεσέντο του ποινικού λαϊκισμού της. Οι φυλακές, οι συνθήκες κράτησης, τα δικαιώματα των κρατουμένων δεν είναι στην ατζέντα των κινημάτων και της αριστεράς, ή - όταν είναι - είναι πολύ χαμηλά. Αλίμονο, μην μπερδέψουμε την έκφραση στιγμιαίας αλληλεγγύης σε έναν κρατούμενο που πάλεψε με την οικοδόμηση ενός τέτοιου κινήματος. Μην πούμε τέτοια ψέματα στους εαυτούς μας. Όπως λέει ο ποιητής, “να πούμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη”.

5. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο ενός συστήματος που σαπίζει σώματα και ψυχές και με την απουσία μιας συλλογικής προοπτικής, δεν είναι ακατανόητη η επιλογή ενός ατομικού δρόμου, μιας απόδρασης, ακόμα και εκμεταλλευόμενος κάποιος το δικαίωμα μιας άδειας εν γνώσει τού πώς αυτό θα τύχει αξιοποίησης από το κράτος για τη φαλκίδευση του δικαιώματος ως τέτοιου. Και δεν είναι αξιοκατάκριτη, όχι πάντως από την ασφάλεια της σχετικής ελευθερίας του σπιτιού του γράφοντος, μια Κυριακή μεσημέρι.

Θα το πω και δεν θα κρυφτώ: αν το έπαθλο μιας απόδρασης ακόμα και με αυτούς τους υπονομευμένους όρους ήταν μια - έστω σχετική - ελευθερία, θα κραύγαζα από τα βάθη των πνευμόνων μου τον Ύμνο της: “Χαίρε ω χαίρε Ελευθεριά!”. Και αυτή ήταν αντανακλαστικά η αντίδρασή μου.

Αλλά ο σκεπτικισμός και – δεν θα το κρύψω – η λύπη μου για τον άνθρωπο που γνώρισα και εκπροσώπησα δεν σχετίζεται με το τι θα απογίνουν οι πίσω ή τι θα απογίνει το δικαίωμα της άδειας: αυτό εξάλλου θα το υπερασπιστούμε και στο μέλλον, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, οποιοσδήποτε και αν το επικαλεστεί. Και το κράτος δεν χρειάζεται δα προσχήματα για να το καταπατήσει.

Η λύπη μου είναι γιατί η ελευθερία του καταδιωκόμενου και του παράνομου, αυτού που κατόρθωσε να αλλάξει τον εαυτό του ώστε να μην είναι πλέον επικίνδυνος για τους γύρω του αλλά που πολύ πιθανόν οι μηχανισμοί της καταστολής θα κατορθώσουν ξανά να τον αλυσοδέσουν, είναι κούφια. Και σ’ αυτό το καθεστώς της κατ’ επίφαση ελευθερίας είναι δυνατό να ανθίσουν ξανά εκείνα τα ζιζάνια που ο κρατούμενος με πολύ κόπο κατόρθωσε να ξεριζώσει. Ο θρίαμβος των διωκτών του Βασίλη θα είναι να τον μετατρέψουν ξανά σε αυτό που πάλεψε με πολύ κόπο να μην είναι, στην καρικατούρα “του ληστή με τα καλάσνικοφ” όπως τον θέλει ο κιτρινισμός των ΜΜΕ και η μισανθρωπία της κυρίας γραμματέως.

6. Η πραγματικότητα δεν είναι ταινία με happy end. Δεν υπάρχουν ευκολίες. Δεν υπάρχει διέξοδος μέσα από τον λαβύρινθο του “σωφρονιστικού συστήματος”. Όπως δεν υπάρχει και δρόμος για μια ελευθερία άξια του ονόματός της μέσα από ατομικές στάσεις και επιλογές.

Ας δούμε κατάματα τις ευθύνες μας. Ας μιλήσουμε για τα κολαστήρια που είναι οι ελληνικές φυλακές. Ας χτίσουμε ένα κίνημα για τα δικαιώματα των κρατουμένων.

Το παρακάτω άρθρο πραγματεύεται την έκπτωση της δημοκρατίας στο Δήμο Ραφήνας-Πικερμίου. Αν και είμαστε απολύτως βέβαιοι πως οι κακόγουστες παραστάσεις στα δημοτικά συμβούλια που μιμούνται άσκηση δημοκρατίας αποτελούν πανελλαδικό φαινόμενο. Το σκηνικό λίγο πολύ γνωστό. Ένας μικρός Ναπολέοντας που περιστοιχίζεται από τρεις-τέσσερεις καπάτσους και ακολουθείται από δέκα δεκαπέντε μαριονέτες, περιφρονεί τους πάντες και τα πάντα. Και προς βοήθεια αυτού, συντρέχει ο Πάγκαλος της γειτονιάς. Η συνέχεια στο άρθρο

Αφού τοποθετηθήκαμε επί της ουσίας σχετικά με την παράνομη χωροθέτηση τουλάχιστον τεσσάρων αντλιοστασίων από το εν εξελίξει έργο του Κέντρου Επεξεργασίας Λυμάτων, ας μιλήσουμε και επί της διαδικασίας με την οποία επικυρώθηκε αυτή η χωροθέτηση από το Δημοτικό Συμβούλιο Ραφήνας-Πικερμίου. Μια διαδικασία, η οποία επιβεβαίωσε για μια ακόμη φορά πως το Δημοτικό Συμβούλιο Ραφήνας – Πικερμίου αποτελείται από χειραγωγούμενες μαριονέτες ενός κακόγουστου και ύποπτου θιάσου σκιών, ο οποίος επιμένει να συνεδριάζει διαδικτυακά*, χωρίς την παρουσία πολιτών, καθώς φαίνεται πως αυτό είναι πολύ βολικό για κάποιους.

Ας παρακολουθήσουμε, όμως, τη διαδικασία που έλαβε χώρα και ας αναρωτηθούμε για μια ακόμη φορά για την ποιότητα της δημοκρατίας που απολαμβάνουμε. Ας αναρωτηθούμε επίσης για τις ευθύνες όλων ημών που είτε δεν βλέπουμε, είτε μένουμε απαθείς στον βιασμό της δημοκρατίας

Στην τελευταία συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου, συζητήθηκε το θέμα της χωροθέτησης των αντλιοστασίων. Στη συνεδρίαση αυτή, η Κίνηση για το Μεγάλο Ρέμα και η ανεξάρτητη πρωτοβουλία πολιτών Δασαμάρι SOS ζήτησαν να παρέμβουν προκειμένου να διατυπώσουν τις ενστάσεις τους για τη χωροθέτηση τεσσάρων αντλιοστασίων. Των  οιωνδήποτε αντλιοστασίων, αφού το θέμα δεν προσδιόριζε το για ποια αντλιοστάσια θα γίνει συζήτηση. Πονηρά (;) φερόμενη η δημοτική αρχή ΔΕΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕ ΕΙΣΗΓΗΣΕΙΣ ΕΠΙ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ (ως συνήθως) ΜΕΧΡΙ την τελευταία ώρα και μετά οι "αρμόδιοι" έκριναν την τοποθέτηση των συλλογικοτήτων ως εκτός θέματος αφού η συζήτηση δεν αφορούσε τα αντλιοστάσια για τα οποία είχε γίνει η παρέμβαση. Μάλιστα τον κουτοπόνηρο χειρισμό με τα θέματα του ΔΣ τον επιβεβαιώνει και ο Πάγκαλος της γειτονιάς μας.

Ο ορισμός της κουτοπονηριάς δηλαδή, αλλά δόθηκε η απάντηση που άξιζε στην φερόμενη ως δημοτική αρχή, από την ΚΠΑΜΡΡ  με σχετική δημοσίευση

Το αίτημα για παρέμβαση απορρίφθηκε στη διαδικασία, πανηγυρικά. Η Δημοκρατία τους δεν είχε χρόνο για τέτοια. Ακόμα κι όταν ο πρόεδρος του ΔΣ μαζί με δημοτικούς συμβούλους είπαν πως θα ψήφιζαν για να υπάρχει στο μέλλον πρόβλεψη για παρεμβάσεις πολιτών, το «ξέχασαν» στη συζήτηση που συνεχίστηκε. Είχαν πολλά οι άνθρωποι και …ξεχάστηκαν

Μετά την απόρριψη του πρώτου αιτήματος, οι δύο συλλογικότητες ζήτησαν τουλάχιστον να διαβαστεί από κάποιο μέλος του Δημοτικού Συμβουλίου η επιστολή στην οποία οι δύο κινήσεις εκθέτουν τις ενστάσεις τους και επιχειρηματολογούν επ’ αυτού. Και αυτό το αίτημα απορρίφθηκε στην πράξη αφού ο πρόεδρος πρώτα «βεβαιώθηκε» πως ήδη έχουν λάβει οι σύμβουλοι την επιστολή, μετά έκρινε πως δεν χρειάζεται να αναγνωσθεί η επιστολή. Όσοι από τους πολίτες παρακολουθούσαν το οικτρό θέαμα της τηλεδιάσκεψης, δεν έμαθαν ποτέ τι περιείχε αυτή η επιστολή. Να χαίρονται τη δημοκρατία τους. Από τη Χούντα είχαμε να δούμε τόση δημοκρατία!

Εντέλει η Δημοκρατία τους δεν χρειαζόταν ενημέρωση, η απόφαση ήταν ειλημμένη, άδικος κόπος, χαμένος χρόνος.

Σαν να μην έφτανε αυτή η κακοστημένη παράσταση, οι δύο κινήσεις κατηγορήθηκαν και από πάνω, επειδή διεκδίκησαν το αυτονόητο (;) και κατοχυρωμένο (;) δημοκρατικό δικαίωμα να ακουστεί η φωνή τους. Είναι χαρακτηριστικός ο, παραληρηματικός και προσβλητικός για τη Δημοκρατία αλλά και την κοινή λογική, λόγος του αντιδημάρχου Γερ. Βουδούρη, ο οποίος κατήγγειλε το αίτημα των δύο κινήσεων να ακουστεί η φωνή τους, επειδή, όπως ο ίδιος εξηγούσε (;), οι συλλογικότητες αυτές δεν εξέφραζαν το σύνολο των πολιτών (!). Ωσάν αυτές οι ομάδες πολιτών να υποστήριξαν ποτέ κάτι τέτοιο και ωσάν κάτι τέτοιο να είναι προαπαιτούμενο για να ακουστεί η φωνή ενός ή περισσότερων πολιτών. Ο αντιδήμαρχος, δηλαδή, ζήτησε να μην ακουστεί η φωνή των δύο κινήσεων, επειδή δεν ακούγεται και η φωνή των υπολοίπων πολιτών. Πολιτών δηλαδή που δεν ζήτησαν ποτέ κάτι τέτοιο (!)

Ακόμη πιο εξοργιστικό είναι ότι ο εν λόγω αντιδήμαρχος, στον παραληρηματικό του λόγο, αναφέρθηκε, εκτός από τις δύο συλλογικότητες που ζήτησαν το λόγο στο Δημοτικό συμβούλιο, και σε έναν ακόμα σύλλογο, εκείνον του Νηρέα, που δεν αξίωσε ποτέ να παρέμβει στη συζήτηση. Το «έγκλημα» του Νηρέα κατά τον Γεράσιμο Βουδούρη ήταν πως έκανε κ ρ υ φ ή  συνεδρίαση σε πιλοτή κατοικίας. Αναφέρθηκε, δε, με Ναπολεόντειο ύφος που παρέπεμπε ευθέως στον Θεόδωρο Πάγκαλο, απαξιωτικά στο σύλλογο του Νηρέα, ένα σύλλογο που αριθμεί πάνω από 100 μέλη, μιλώντας για μαζώξεις των πέντε-έξι ατόμων

Ας προσπαθήσουμε όμως να παρακολουθήσουμε το παραληρηματικό κρεσέντο του Γεράσιμου Βουδούρη, ένα παραλήρημα που, μέσα από το έλλειμμα κοινής λογικής που το διατρέχει, αποκαλύπτει την αλλεργία του εν λόγω αντιδημάρχου στο διάλογο και τη δημοκρατία. Ας ακούσουμε όμως καλύτερα τον Πάγκαλο της γειτονιάς μας 

" ... Γι’ αυτό το θέμα που συζητάτε. Δεν υπάρχει αντίρρηση να ακούγονται όλοι, αρκεί να ρωτιώνται και όλοι. Αυτοί οι κύριοι που αποτελούν τον Νηρέα και το ρέμα, υπάρχουμε κι άλλοι που μένουμε στις Μαρίκες… ποιος μας φώναξε να ακουστούμε… Πάνε σε κάτι πιλοτές κρυφά, πεντ΄έξι πόσοι είναι, βγάζουν μία απόφαση και τη φέρνουνε και λένε είναι απόφαση των οικιστών. Οι υπόλοιποι εδώ τι είμαστε δηλαδή; Μόνο να πληρώνουμε τα τέλη και κάποιοι να το παίζουνε μάγκες; … Εδώ δηλαδή προσπαθούμε να ακούσουμε κάποιους ανθρώπους και πρέπει να τους ακούσουμε, έτσι; Οι οποίοι όμως δεν έχουν ρωτήσει κανέναν άλλονε για να έχουνε και τη δημοκρατική γνώμη του κόσμου που ζει σ’ αυτή την περιοχή ... "

Σημειώσεις – παρατηρήσεις:

* (Δια ζώσης συμβούλια: Γιαννιτσά, Αιγιαλεία, Αμφιλοχία κλπ σε αυτούς τι απάντησε το ΥΠΕΣ;Οι ημερομηνίες από τα βίντεο. Αυτοί είναι παράνομοι και η Ραφήνα νόμιμη;)

Σημειώνουμε και την ερμηνευτική εγκύκλιο: Κατά το χρονικό διάστημα ισχύος των μέτρων για την αποφυγή της διάδοσης του κορωνοϊού COVID-19, μπορεί να συγκαλούνται με τους ακόλουθους τρόπους: α) δια ζώσης, β) μέσω τηλεδιάσκεψης, γ) δια ζώσης και ταυτόχρονα με τηλεδιάσκεψη (μεικτή συνεδρίαση), δ) δια περιφοράς.

Η επιλογή του προσφορότερου κάθε φορά τρόπου σύγκλησης εναπόκειται στον πρόεδρο του συλλογικού οργάνου, ο οποίος οφείλει να διασφαλίζει, σε κάθε περίπτωση, τη δυνατότητα κάθε μέλους να ασκήσει απρόσκοπτα τα καθήκοντά του. Εύλογο είναι ότι ο τρόπος σύγκλησης καθορίζεται με την πρόσκληση την οποία ο πρόεδρος αποστέλλει στα μέλη, αναφέρει η εγκύκλιος.

Σύμφωνα με την αιτιολογική έκθεση του ν. 4830/2021, "Η επιλογή του τρόπου σύγκλησης σε όλες τις ανωτέρω περιπτώσεις οφείλει να εξασφαλίζει τη συμμετοχή του συνόλου των μελών των συλλογικών οργάνων και των διοικητικών συμβουλίων αντίστοιχα, σύμφωνα με τα ισχύοντα υγειονομικά μέτρα". Έτσι, αν για παράδειγμα σε κάποιο συλλογικό όργανο, που αποτελείται από πάνω από 7 μέλη, ορισμένα μέλη είναι ανεμβολίαστα, η σύγκληση του αποκλειστικά δια ζώσης καθιστά τη συνεδρίαση μη νόμιμη, καθώς αποκλείει μέλη από την άσκηση των καθηκόντων τους.

UPDATE – Ενημέρωση 21/3/2022:

Το τέρας του Αυριανισμού δεν πέθανε ποτέ. Το κρατάνε ζωντανό οι ίδιοι άνθρωποι που το υπηρετούσαν και τους υπηρέτησε κι αυτός για αρκετά χρόνια στην Ελλάδα. Έξοχο παράδειγμα είναι ένα screenshot που λάβαμε από αναγνώστες της Attica Voice και προέρχεται από το fb προφίλ του Γ. Βουδούρη. Στην ανάρτησή του αυτή, ο αντιδήμαρχος Ραφήνας διαστρεβλώνει το πνεύμα του άρθρου μας ∙ ένα άρθρο, το οποίο καυτηρίαζε την πολιτική συμπεριφορά του εν λόγω αντιδημάρχου στο δημοτικό συμβούλιο της Ραφήνας.

Τον τρόπο αυτόν , τον στηλιτεύσαμε στο παρόν αρχικό δημοσίευμα μας γράφοντας πως « Αναφέρθηκε (ΣτΣ ο Γ. Βουδούρης) δε, με Ναπολεόντειο ύφος που παρέπεμπε ευθέως στον Θεόδωρο Πάγκαλο, απαξιωτικά στο σύλλογο του Νηρέα, ένα σύλλογο που αριθμεί πάνω από 100 μέλη, μιλώντας για μαζώξεις των πέντε-έξι ατόμων».

Το όλο δημοσίευμα στηλίτευε τον τραμπούκικο και απαξιωτικό  τρόπο με τον οποίο ο συγκεκριμένος αντιδήμαρχος επιτίθεται σε όποιον δεν συμφωνεί μαζί του. Και αυτό έπρεπε να είναι εντελώς ξεκάθαρο για όποιον διαθέτει έστω στοιχειώδη κοινή λογική

Ο  Γ. Βουδούρης όμως, με τον ίδιο τρόπο, τον τρόπο της πάλαι ποτέ «Αυριανής» και με ύφος απόλυτα Παγκαλικό, έκανε μία ανάρτηση στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook όπου

1. Δεν κάνει κουβέντα για όσα του καταμαρτυρούνται και «πετάει την μπάλα στην εξέδρα» αναφέροντας πως ο παραλληλισμός με τον Θ. Πάγκαλο βασιζόταν στα …κιλά του και όχι στο ύφος τραμπούκου και στον τερατώδη κυνισμό του.

Πρόκειται για πολιτική χυδαιότητα που παραπέμπει απευθείας στον πάλαι ποτέ Αυριανισμό. Με αυτή τη διαστρέβλωση της πραγματικότητας  αποφεύγει να μιλήσει ή να γράψει για την «ταμπακιέρα» που δεν είναι άλλη από την απαράδεκτη πολιτική του συμπεριφορά. Αυτή είναι και η πάγια τακτική του άλλωστε, την οποία στηλιτεύσαμε

2. Αποδίδει το δημοσίευμα της Attica Voice στην Κίνηση για την Προστασία και Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας, προσποιούμενος πως δεν την γνωρίζει και νομίζοντας πως έτσι θα «θολώσει τα νερά» για να γίνει πιστευτή η χυδαιότητα που δημοσίευσε. Να του ξεκαθαρίσουμε ως Attica Voice πως δεν τον έχουμε ανάγκη για να μας «διαφημίσει» αναφέροντας το όνομα της σελίδας μας, γιατί δεν θέλουμε και δεν γίνεται να έχουμε το ίδιο κοινό. Η Attica Voice είναι ανεξάρτητη, έχει θέση και γνώμη τις οποίες δεν τις κρύβει και επιπλέον δεν έχει οικονομικές εξαρτήσεις για να χρειάζεται τη διαφήμιση από τον οιονδήποτε. Τέλος, η Attica Voice δεν αποτελείται από ανώνυμους, όπως ψευδώς ισχυρίζεται. Τα ονόματα των συντελεστών της είναι γνωστά. Ας ρωτήσει εάν δεν γνωρίζει, τους πρόθυμους διαδικτυακούς οικοδεσπότες του, οι οποίοι έχουν καταθέσει μήνυση στην Attica Voice προσπαθώντας να την τρομοκρατήσουν και να την φιμώσουν

3. Αντιπαρερχόμαστε την «ποιότητα του λόγου» του τρίτου σχολιαστή και φίλου του όπως μαρτυρά το «Μάκη μου». Δείξε μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι, λέει η παροιμία και ακόμα μία φορά αποδεικνύεται η αλήθεια της

Αναμένοντας την απόφαση του δικαστηρίου κάπου προς τον Μάιο, για την αγωγή SLAPP που κατάθεσε η εταιρεία ΟΝΕΧ (ΟΝΕΞ) ενάντια στο Παρατηρητήριο Ποιότητας Περιβάλλοντος Σύρου (ΠΠΠΣ) και ενάντια σε μέλη του προσωπικά, λάβαμε ενημέρωση από το ΠΠΠΣ και την δημοσιεύουμε στην Attica Voice για την ενημέρωση και των αναγνωστών μας. Μαζί αναδημοσιεύουμε από την ιστοσελίδα του Αλέξανδρου Μπίστη, πολιτικού επιστήμονα και μέλους του Παρατηρητηρίου, ένα πρόσφατο κείμενο του για τη δύναμη της συλλογικής δράσης ως μέσο και τρόπο διεκδίκησης από τον ίδιο τον λαό, κανόνων προστασίας του περιβάλλοντος και του τόπου του, όπως και την τήρηση στο ακέραιο της περιβαλλοντικής νομοθεσίας

Πρώτα η σύντομη ενημέρωση για την ακροαματκή διαδικασία που έλαβε χώρα τον περασμένο Δεκέμβριο

Πρώτα σημειώνουμε πως κατά του Παρατηρητηρίου Ποιότητας Περιβάλλοντος Σύρου και υπέρ της ΟΝΕΧ (ΟΝΕΞ) κατέθεσαν ο Φίλιππος Φόρτωμας, βουλευτής ΝΔ Κυκλάδων, ο Μητροπολίτης Σύρου Δωρόθεος και ο Ανδρέας Νεφελούδης, υπεύθυνος για θέματα εργατικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ και πρώην ΓΓ του Υπ. Εργασίας. Η  ένορκη κατάθεσή του αποτελεί μνημειώδη αντίφαση στα όσα μπορεί να ισχυριστεί ο ΣΥΡΙΖΑ ή τα στελέχη του πως αποτελούν πυλώνες των θέσεων τους για το φυσικό περιβάλλον.

Στο μεταξύ, στην πρόσφατη επίσκεψη του Πρωθυπουργού στη Σύρο, η μελέτη για τα βαρέα μέταλλα στο λιμάνι της Ερμούπολης (την πραγματοποίηση της οποίας ζητήσε το ΠΠΠΣ με αποτέλεσμα να δεχθεί μαζί με τα μέλη του 3 αγωγές συνολικού ύψους άνω των 3 εκατομμυρίων ευρώ από την ΟΝΕΞ), εξαγγέλθηκε για 4η φορά σε 2 χρόνια! Εδώ και δύο χρόνια, όλες οι πλευρές (η τοπική κοινωνία, το Υπουργείο Περιβάλλοντος, ο Δήμος Σύρου Ερμούπολης, η Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου και η ενάγουσα το ΠΠΠΣ, ΟΝΕΞ) δηλώνουν ότι θέλουν να γίνει η μελέτη. Όπως σημείωσε, όμως, ο Στράτος Ζολώτας, πρόεδρος του ΔΣ του ΠΠΠΣ και εναγόμενος απ΄την ΟΝΕΞ για 1 εκ. ευρώ, "όλοι θέλουν τη μελέτη αλλά οι μόνοι που διώκονται γιατί ζήτησαν ακριβώς αυτό είναι οι πολίτες που θα έπρεπε να κρατούν το στόμα τους κλειστό και να μην ανακατεύονται σε τέτοιες σοβαρές δουλειές που θέλουν χρόνο, συμφωνίες, συνεντεύξεις τύπου, εγκαίνια κλπ."

Ακολουθεί η ανάρτηση: Η φωνή και η συλλογική δράση των ανθρώπων έχουν δύναμη

Του Αλέξανδρου Μπίστη – Πολιτικού επιστήμονα, 11/3/2022

Τον περασμένο Δεκέμβριο, «χάρη» στις τρεις αγωγές, συνολικού ύψους άνω των €3.000.000, που άσκησε η ΟΝΕΧ (ΟΝΕΞ) ενάντια στο Παρατηρητήριο Ποιότητας Περιβάλλοντος Σύρου (ΠΠΠΣ) και προσωπικά στον Στράτο Ζολώτα, πρόεδρο του ΔΣ του ΠΠΠΣ, και σε εμένα, βρέθηκα για πρώτη φορά εναγόμενος ενώπιον της ελληνικής Δικαιοσύνης, στην πιο εξοντωτική αξίωση που έχει απαιτηθεί ποτέ στη χώρα από επιχειρηματικά συμφέροντα σε βάρος πολιτών, και μάλιστα με τις εξωφρενικές για το άτομό μου κατηγορίες της «συκοφαντικής δυσφήμισης» και της «υπόγειας εξυπηρέτησης σκοτεινών επιχειρηματικών συμφερόντων». Τα παρακάτω αποτελούν μια συνοπτική απάντηση σε αυτόν τον ακραίο παραλογισμό, σχεδόν όπως κατατέθηκαν στο δικαστήριο.

Το ζήτημα της ρύπανσης στο λιμάνι και την ατμόσφαιρα της Ερμούπολης είναι γνωστό και οφθαλμοφανές και απασχολεί την τοπική κοινωνία επί δεκαετίες. Η αντιμετώπισή του είναι αντικειμενικά ιδιαίτερα δύσκολη, εξού και οι τοπικοί άρχοντες, με την ανοχή της τοπικής κοινωνίας, επέλεγαν διαχρονικά την εύκολη λύση: τη μη αντιμετώπισή του. Όπως αναγκάστηκε να παραδεχθεί ο Γ. Λεονταρίτης, χωρικός Αντιπεριφερειάρχης Κυκλάδων, «πάντα υπήρχαν σχόλια, πάντα υπήρχαν προσεγγίσεις, και στο τέλος όλα έμπαιναν κάτω από το χαλί».

Η τοπική κοινωνία γνωρίζει πως, ακόμα και αν υπήρχε η πολιτική βούληση από τις αρμόδιες αρχές, αλλά και η καλή θέληση από τις εταιρίες που λειτουργούν τη βαριά βιομηχανία του νησιού, ο σχεδιασμός και η εφαρμογή των μέτρων που θα πετύχουν απόλυτα ασφαλή λειτουργία για το περιβάλλον και τη δημόσια υγεία, απαιτούν σημαντικό χρονικό διάστημα.

Ακριβώς επειδή δεν αιθεροβατούμε, ιδίως εφ’ όσον δεν συντρέχουν οι δύο παραπάνω ιδανικές προϋποθέσεις της πολιτικής βούλησης και της καλής θέλησης, ιδρύσαμε το ΠΠΠΣ, έχοντας πλήρη επίγνωση της προαναφερθείσας δυσκολίας, με άμεσο στόχο την αναγνώριση της απειλής για το περιβάλλον και τη δημόσια υγεία, ώστε να συζητηθεί το θέμα ανοιχτά στην τοπική κοινωνία και να αναζητηθούν οι βέλτιστες λύσεις.

Η πρωτοφανής επίθεση που δεχθήκαμε από την εταιρία που διαχειρίζεται το ναυπηγείο, με τις εξοντωτικές αγωγές και τις συκοφαντίες εναντίον μας, πέτυχε ακριβώς το αντίθετο από αυτό που επεδίωκε. Το Παρατηρητήριο Ποιότητας Περιβάλλοντος Σύρου αποτελεί σήμερα τον μεγαλύτερο σύλλογο πολιτών του νησιού, με περισσότερα από 350 μέλη, το ερώτημα γύρω από την ενδεχόμενη ρύπανση στο λιμάνι της Ερμούπολης έγινε γνωστό τόσο πανελλαδικά, όσο και πανευρωπαϊκά (βλ. δημοσιεύματα ευρωπαϊκού τύπου, ερώτηση στο ευρωκοινοβούλιο κλπ), ενώ το τείχος σιωπής που είχε δημιουργηθεί τοπικά το τελευταίο διάστημα κατέρρευσε εκκωφαντικά.

Η συλλογική και συντονισμένη κοινωνική απαίτηση για ουσιαστικές απαντήσεις και μέτρα, αντιμετωπίστηκε με τον συνήθη τρόπο: με την κατηγορία ότι όσοι ρωτούν αν εφαρμόζονται οι όροι λειτουργίας και η περιβαλλοντική νομοθεσία, θέλουν να κλείσουν το ναυπηγείο. Αυτή η προσέγγιση δεν είναι καινούρια, αντίθετα επαναλαμβανόταν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και στο παρελθόν, κάθε φορά που υπήρχαν αντιδράσεις στην τοπική κοινωνία αλλά και μεταξύ των εργαζομένων (απεργία αμμοβολιστών, προσφυγή εργαζομένων στην Επιθεώρηση Εργασίας για διεκδίκηση δεδουλευμένων κλπ.). Μόνο που όσοι ταυτίζουν το αίτημα για σύννομη λειτουργία του ναυπηγείου με αίτημα κλεισίματός του, στην πραγματικότητα παραδέχονται ότι το ναυπηγείο δε μπορεί να λειτουργήσει με σεβασμό στους περιβαλλοντικούς νόμους και τους όρους λειτουργίας του και ότι, εφόσον απαιτηθεί η απαρέγκλιτη εφαρμογή τους, αναγκαστικά θα κλείσει.

Αυτή η διχαστική αντιμετώπιση, ενεργητικά από την εταιρία και εκπροσώπους των εργαζομένων της, αλλά και διά της παραλείψεως (στην καλή περίπτωση) από τις τοπικές Αρχές, οδήγησε τη μέρα της δίκης στις εικόνες ντροπής έξω από το Δικαστικό Μέγαρο της  Σύρου, όπου μερίδα των εργαζομένων καθύβριζε χυδαία, ακόμα και μπροστά στις κάμερες των ΜΜΕ, τους εκατοντάδες συγκεντρωμένους συμπολίτες μας, μέλη και φίλους του ΠΠΠΣ. Κάποιοι, μάλιστα, επιτέθηκαν και χειροδίκησαν σε βάρος μεταδιδακτορικού φοιτητή του Πανεπιστημίου Αιγαίου, που ήταν παρών στην ειρηνική συγκέντρωση του ΠΠΠΣ, στην οποία ρητά διατυπώθηκε το αίτημά μας: «Περιβάλλον καθαρό & Νεώριο Ανοιχτό». Με αυτό άλλωστε συμφώνησε και ο Δήμαρχος Ν. Λειβαδάρας, ο οποίος δήλωσε πρόσφατα πως «στηρίζει απερίφραστα το ναυπηγείο, αλλά πρέπει να εναρμονιστεί με την περιβαλλοντική νομοθεσία».

Ο χρόνος και η ενέργεια που αφιερώσαμε επί 10 σχεδόν μήνες ενόψει της δίκης, για τη συλλογή στοιχείων και την τεκμηρίωση όσων έχουμε υποστηρίξει δημόσια, με στόχο την εμπεριστατωμένη ενημέρωση των συμπολιτών μας – μια που τα τοπικά ΜΜΕ δεν έκαναν τη δουλειά τους- και, ταυτόχρονα, για τη συλλογική λειτουργία και χάραξη τακτικής του ΠΠΠΣ, δεν μπορούν να περιγραφούν σε κάποιον που δεν έχει βιώσει παρόμοια εμπειρία.

Πρόκειται, οπωσδήποτε, για εμπειρία χρήσιμη, καθώς μάθαμε σημαντικά στοιχεία, εξοικειωθήκαμε με δικονομικές διαδικασίες και, βέβαια, δεθήκαμε μεταξύ μας, γεγονός πολύτιμο, καθώς οι συναγωνιστικές σχέσεις των ανθρώπων και οι συνειδήσεις σφυρηλατούνται και διαμορφώνονται σε πραγματικές συνθήκες και όχι στη θεωρία. Δεν είναι σύμπτωση, άλλωστε, ότι τα μέλη του ΠΠΠΣ διαρκώς αυξάνονται. Πρόκειται, όμως, ταυτόχρονα και για μια εμπειρία εξουθενωτική και αποδιοργανωτική σχεδόν για όλες τις υπόλοιπες πτυχές της ζωής μας.

Αυτό ακριβώς είναι το νόημα του SLAPP (Strategic Lawsuits Against Public Participation | Στρατηγικές αγωγές ενάντια στη συμμετοχή στα Κοινά), το οποίο, με αφορμή τον δικό μας αγώνα και τη συγκινητική υποστήριξη και αλληλεγγύη που συνάντησε, μπήκε πλέον στην πολιτική αντιπαράθεση της χώρας, υποβλήθηκαν σχετικές ερωτήσεις στη Βουλή και το Ευρωκοινοβούλιο, ενώ το ΜέΡΑ25 κατέθεσε και σχετική anti-SLAPP πρόταση νόμου, η οποία αγνοήθηκε από την Κυβέρνηση της ΝΔ.

Τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί, αν η Πολιτεία έκανε τη δουλειά της: αν το Υπουργείο Περιβάλλοντος είχε υλοποιήσει τη δέσμευσή του για τη διενέργεια μελέτης με αντικείμενο την πιθανή ρύπανση στο λιμάνι· αν η δημοτική αρχή πρωτοστατούσε στο αίτημα για τη διενέργεια της μελέτης, με στόχο την προστασία του περιβάλλοντος, τη διαφύλαξη της υγείας των κατοίκων του νησιού και της κοινωνικής ειρήνης· αν η Περιφέρεια, πραγματοποιούσε τους ελέγχους που οφείλει να κάνει· αν τα τοπικά ΜΜΕ ενημέρωναν τη συριανή κοινωνία, αντί να της αποκρύπτουν θέματα τόσο σοβαρά, που κινητοποιούν πανελλαδικά και ευρωπαϊκά ΜΜΕ.

Εφ’ όσον οι αρμόδιες Αρχές απεμπολούν τις αρμοδιότητές τους και δεν κάνουν τους ελέγχους που οφείλουν, βρισκόμαστε ένα βήμα πριν την οριστική αποδοχή εκ μέρους της Πολιτείας ότι είναι τελικά αναρμόδια και για τη Σύρο, όπως ήδη αποφάσισε για τις Σκουριές, όπου διά νόμου παραχώρησε στην εταιρία που εκμεταλλεύεται επιχειρηματικά την περιοχή το δικαίωμα να ορίζει μόνη της το πλαίσιο μέσα στο οποίο λειτουργεί και να βεβαιώνει η ίδια ότι τηρεί τους προβλεπόμενους όρους.

Σύμπασα η οργανωμένη τοπική κοινωνία, ο Ιατρικός Σύλλογος Κυκλάδων, η Ένωση Γονέων, οι Σύλλογοι των Νηπιαγωγών, των Δασκάλων, των Καθηγητών, των Μηχανικών, των Αρχιτεκτόνων, των εργαζομένων στην Περιφέρεια και στην Αποκεντρωμένη Διοίκηση Αιγαίου, η ΕΣΗΕΑ, αλλά και περιβαλλοντικές οργανώσεις παγκοσμίου βεληνεκούς, όπως η WWF και η Greenpeace, και δεκάδες περιβαλλοντικές, κινηματικές και πολιτικές συλλογικότητες από όλη τη χώρα, στάθηκαν με δημόσιες δηλώσεις τους στο πλευρό του ΠΠΠΣ, υπερασπίζοντας το κατοχυρωμένο δικαίωμα και καθήκον των πολιτών να ασκούν κοινωνικό έλεγχο.

Οι πολίτες δεν έχουν καμία δουλειά να πραγματοποιούν οι ίδιοι ελέγχους στον τρόπο λειτουργίας οποιασδήποτε επιχείρησης, είτε πρόκειται για μια βαριά βιομηχανία είτε για ένα ψιλικατζίδικο της γειτονιάς. Εφ’ όσον ανησυχούν για το αν επιβαρύνεται το φυσικό περιβάλλον και η δημόσια υγεία, ακόμη και αν κάνουν λάθος, οφείλουν να απευθύνονται προς τις αρμόδιες Αρχές της Πολιτείας. Και είναι υποχρέωση της Πολιτείας, είτε να τεκμηριώσει πειστικά ότι κάνουν λάθος και να τους καθησυχάσει, είτε να λάβει τα απαιτούμενα μέτρα αντιμετώπισης του κινδύνου.

Οι τοπικές Αρχές σίγουρα γνωρίζουν ότι η άρνηση της πραγματικότητας, οι κραυγαλέες προσπάθειες διάψευσης των περιστατικών στα οποία είμαστε αυτόπτες μάρτυρες και -πολύ περισσότερο- οι άμεσες ή έμμεσες απειλές, τόσο σε προσωπικό, όσο και σε συλλογικό επίπεδο, δεν καθησυχάζουν τους πολίτες. Αντίθετα, θέτουν σε κίνδυνο την κοινωνική ειρήνη και την αρμονική συνύπαρξη της τοπικής κοινωνίας. Όσοι/ες ενδιαφέρονται για τη διατήρησή τους, οφείλουν να απαιτούν διαφάνεια, λογοδοσία, εξάλειψη του φόβου, πλήρη ενημέρωση και συμμετοχή των ανθρώπων στη λήψη των αποφάσεων που αφορούν τη ζωή τους. Δηλαδή Δημοκρατία.