Είμαστε λίγοι αυτοί που παλεύουν ενάντια στο ΚακόΟ χυδαίος όχλος που συγκεντρώθηκε έξω από το σπίτι της οικογένειας της Ρούλας Πισπιρίγκου, άλλος για να βρίσει, άλλος για να λυντσάρει, άλλος για να διασκεδάσει, άλλος για να το καταγράψει και να το κάνει θέαμα, μας έφερε στο νου το τραγούδι του Βασίλη Νικολαΐδη «Οδός Σανταρόζα».
«Χωρίς κανένα έλεος τρέχω στην κάθε δίκη / Η τρίχα μου σηκώνεται στη θέα του φονιά / Όχι από οίχτο ή ανθρωπιά, μα με γεμίζει φρίκη / Και σπρώχνω ψιθυρίζοντας "μια θέση ρε παιδιά!"»
Στην οδό Σανταρόζα βρίσκονταν, από τη δεκαετία του 1930 έως τα μέσα της δεκαετίας του 1980, τα δικαστήρια. Με το τραγούδι αυτό ο Βασίλης Νικολαΐδης πήρε μέρος στους πρώτους Μουσικούς Αγώνες της Κέρκυρας το 1981 και κέρδισε το δεύτερο βραβείο
Δεν είν’ από επάγγελμα, δεν είν’ αυτός ο λόγος
Που πάω και στριμώχνομαι στο κακουργοδικείο
Δεν είμαι κάνας διάσημος δα ποινικολόγος
Καλά καλά δεν πρόλαβα να πάρω και πτυχίο.
Χωρίς κανένα έλεος τρέχω στην κάθε δίκη
Η τρίχα μου σηκώνεται στη θέα του φονιά
Όχι από οίχτο ή ανθρωπιά μα με γεμίζει φρίκη
Και σπρώχνω ψιθυρίζοντας "μια θέση ρε παιδιά!"
Αν έχεις σαν κι εμένανε απάνθρωπη καρδιά
που γουστάρει πτώματα και δικηγόρου πρόζα
Να σου πω πού βρίσκεται Σταδίου και γωνιά
Εκείνο το ερείπιο της οδού Σανταρόζα.
Με συγκινούν οι συγγενείς που κλαίνε στους διαδρόμους
Κι η αδρεναλίνη μ’ ανεβάζει τους σφυγμούς
Σα βλέπω αυτόν τον άθλιο κοντά στους αστυνόμους
Να σπαρταράει σαν ψάρι απ’ τους λυγμούς!
Μου φαίνεται όμως κάποτε η μέρα πως θα `ρθεί
Που θ’ απονεμηθεί στον κόσμο η Θεία Δίκη
Εμένα θα δικάζουνε, Πολιτική Αγωγή
Θα είναι όσοι κοίταζα με φρίκη.
Οι λωποδύτες, μαστροποί, προπάντων οι φονιάδες
θα λένε συνωθούμενοι όλοι για να με δουν
"Αυτός όταν μας δίκαζαν μας έφτιαχνε καντάδες"
και δαχτυλοδειχτούμενο θα με περιφρονούν.
Αν έχεις σαν κι εμένανε απάνθρωπη καρδιά
που γουστάρει πτώματα και δικηγόρου πρόζα
Να σου πω πού βρίσκεται Σταδίου και γωνιά
Εκείνο το ερείπιο της οδού Σανταρόζα.
Αν έχεις σαν κι εμένανε απάνθρωπη καρδιά
Και κομμάτι διαστροφή στο σάπιο σου κρανίο
Να σου κρατήσω ρεζερβέ κι εσένα μια γωνιά
Να δεις τα όσα γίνονται στο Κακουργοδικείο.
της Κυριακής Κολιού
« Ένα παιδί μεγαλώνει. Ορκιστείτε να 'χει το ψωμί του, το βιβλίο του, να μάθει να λέει "Σ'αγαπώ"» , Γ.Ρίτσος
Ο Ουμπέρτο Έκο στο απόσπασμα «Μια τούρτα φράουλες με κρέμα», από τη συλλογή δοκιμίων του με τίτλο Χρονικά μιας ρευστής κοινωνίας, θυμάται και περιγράφει πώς είχε αποτυπωθεί στην παιδική μνήμη ως φρικαλέα ανάμνηση ένα ατύχημα στο οποίο έγινε μάρτυρας ο ίδιος σε χωριό όπου περιστασιακά είχε βρεθεί: μια γυναίκα κείτεται με σπασμένο το κεφάλι μέσα σε μια λίμνη από αίμα και εγκεφαλική ουσία (εξού και ο συνειρμός με την τούρτα από φράουλες ως τίτλος). Ο άντρας της την κρατά αγκαλιά και οδύρεται. Ομολογεί ότι η εικόνα αυτή του Πόνου, της Απόγνωσης, του Θανάτου, τον στιγμάτισε αλλά του δίδαξε συγχρόνως να μη συμμετέχει αδιάφορα στον πόνο των άλλων. Διερωτάται τί θα συνέβαινε αν είχε ένα κινητό στο χέρι σαν ένας νέος της σύγχρονης εποχής: θα το κατέγραφε άραγε για να ικανοποιήσει στο You tube τους θιασώτες της schadenfreunde, δηλαδή της απόλαυσης που νιώθει κανείς με τις συμφορές των άλλων;
Η πραγματικότητα, λίγα μόλις χρόνια αργότερα (να σημειωθεί ότι το απόσπασμα γράφεται το 2012) θα του απαντούσε , επιβεβαιώνοντας τον ενδόμυχο φόβο του.Η εικόνα του όχλου, συμπεριλαμβανομένων γονέων ΜΕ τα παιδιά τους, έξω από το σπίτι της παιδοκτόνου μηΤΕρας να περιμένουν να απαθανατίσουν κάποιο απομεινάρι από την ανθρώπινη σήψη θα πρέπει να μας σοκάρει επίσης και να μας προβληματίζει .
Αδιαμφισβήτητα έχουμε μπροστά μας ένα ειδεχθές έγκλημα, χωρίς προηγούμενο ίσως για τα ελληνικά δεδομένα, το οποίο δε μπορεί καν να συλλάβει και να χωρέσει ο ανθρώπινος νους. Σε αυτή την περίπτωση το ουδεις εκων κακός δε μας αρκεί. Όσο και να μας είχε καθηλώσει η Φόνισσα του Παπαδιαμάντη και παρά την ψυχογράφηση των φοβερότερων και βαθέων παθών της Φραγκογιαννούς (η ηρωίδα-μάλλον αντιηρωίδα-γιαγιά που έπνιγε τα κορίτσια για να μη ζήσουν τα βάσανα της ζωής), η Λογοτεχνία δεν αμβλύνει διόλου την αγανάκτηση όλων απέναντι στη φρικιαστική ιστορία. Η τραγωδία είναι μπροστά μας, ωμή, υπερπροβεβλημένη, ενώ οι κοινωνιολογικές και ψυχαναλυτικές ερμηνείες για τη σύγχρονη Μήδεια δε λειαίνουν στο ελάχιστο τις εγκληματικές πράξεις. Η έννοια του Κακού δείχνει να βρίσκει τον ορισμό της...
Η υπόθεση, όμως, είναι πια υπόθεση της Δικαιοσύνης και των αρμοδίων Αρχών. Θα μπορούσε –ίσως- να μην είχε φτάσει ως την Άβυσσο η κατάσταση, αν οι τώρα οργισμένοι συμπολίτες και οικογενειάρχες οι οποίοι έσπευσαν να λιθοβολήσουν (δε λέω ότι στιγμιαία δεν υπερίσχυσε μέσα μας το ένστικτο και η διάθεση για λιντσάρισμα ) είχαν μιλήσει νωρίτερα; H θύτρια έδινε απλόχερα τροφή με την άρρωστη υπερέκθεση της προσωπικής ζωής της (δε μένω στο παγερό ύφος που νομίζω όλοι, και οι πιο αποστραγγισμένοι συναισθηματικά, αναγνώρισαν ως κάτι περίεργο). Θα πρέπει να προβληματιστούμε βαθιά σαν κοινωνία γιατί μας ενδιαφέρει η θεαματοποίηση της είδησης, και στέκουμε με υπομονή να ζουμάρουμε σε κάθε κίνηση και συναισθηματική αντίδραση τώρα, ενώ ως ατομικότητες και ως κοινωνία εν γένει κλείνουμε τα μάτια όσο το ηφαίστειο βράζει;
Ακόμη πιο βαθιά ανησυχία θα πρέπει να μας προκαλεί το γεγονός πως παρά την τεχνολογική εξέλιξη και πρόοδο η οποία έχει αλλάξει άρδην τις ζωές, οδεύουμε πίσω ολοταχώς ... με τα ένστικτα να κυριαρχούν ξανά πάνω στον άνθρωπο σα να μην εξευγενίστηκε ποτέ (οι γυναικοκτονίες δε σοκάρουν πια! Ένα: - «πάλι ;;» και συνεχίζουμε την περιήγησή μας στο διαδίκτυο)!... Η θηριωδία της ρωμαϊκής αρένας μεταφέρεται τώρα στα ΜΜE. To τραγικό γεγονός μονοπωλεί και θα μονοπωλεί για μέρες. Θα πρέπει άλλωστε να «ξεχάσουμε» για λίγο τον πόλεμο κάπου εκεί κοντά μας, και οι εικόνες βομβαρδισμού -κυριολεκτικά αυτή τη φορά- να δώσουν τη σκυτάλη στις αγγελικές εικόνες των νεκρών παιδιών, ακόμη και στο ολόγραμμα νεκρού παιδιού, το μέγιστο πάτο που έφτασε ποτέ η ειδησεογραφία! Λες και δεν έζησαν αρκετή κόλαση τα αθώα θύματα, ανθρωποφαγία και μετά θάνατον! Στο δε Κολοσσαίο των social media, τα αδηφάγα όρνεα –sites- συνεχίζουν να μας «πληροφορούν» για όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, μέχρι πια το Κακό να το οικειοποιηθούμε πλήρως και έτσι τα ΜΜΕ να έχουν επιτελέσει το ρόλο τους ως φορείς « Αγωγής». Βγαίνουν από το συρτάρι δε και παρόμοιες ιστορίες αντίστοιχων γονιών, οι οποίοι φόνευσαν τα παιδιά τους ενώ για να βάλει και η Τηλεόραση ως ψυχαγωγικό πια μέσο το λιθαράκι της στην αποχαύνωση και στην αποχαλίνωση προβάλλει την κατα τ’άλλα αξιόλογη και βραβευμένη ταινία Monster, την ιστορία μιας ψυχικά ασταθούς serial killer. Panem et circenses (άρτον και θεάματα) λοιπόν ,αφειδώς! Δώστε αγόγγυστα στο κοινό την ασχήμια ... στις τηλεοράσεις, στα κινητά … Οι κρίσεις πουλάνε καλά! Α, και μη ξεχάσετε να τους θυμίσετε μετά να πιούν το υπναγωγό τους … και καληνύχτα!
- Όμως , όχι! Αυτή είναι η μια όψη.Υπάρχει πάντα επιλογή .Μπορεί το Καλό να χρειάζεται ενίοτε το κυνήγι του χαμένου θησαυρού για να βρεθεί, αλλά υπάρχει. Και ας μας σερβίρουν ακατάπαυστα το Κακό, δε θα το αφήνουμε παθητικά να μας ρίχνει, δε θα το οικειοποιούμαστε. Θα δώσουμε εμείς στον εαυτό μας , στα παιδιά μας , στους γύρω μας το αντίδοτο στην απάθεια. Τουλάχιστον θα προσπαθούμε. Την ανατροπή δε θα την κάνουμε ως κινητοφόροι, μόνοι, ανασφαλείς και χαμένοι στον αγώνα καταμέτρησης των likes…
Ο homo celluraris, με το βλέμμα στραμμένο (σκυμμένο..) στο κινητό μπορεί να γίνει άνθρωπος με το βλέμμα στραμμένο στον ‘Ανθρωπο. Αυτό ας απαντήσουμε στον Ουμπέρτο Έκο!
Nikolai Bogdanov Belsky (1868-1948), Ρώσος ζωγράφος
Την καταστροφή ενημερωτικού υλικού για το συλλαλητήριο του ΚΚΕ στο Σύνταγμα, ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την εμπλοκή της χώρας, καταγγέλλει η Κομματική Οργάνωση Ραφήνας - Πικερμίου του ΚΚΕ.
Αναδημοσιεύουμε την καταγγελία, όπως δημοσιεύτηκε στον ιστότοπο 902.gr, και που αναλυτικά αναφέρεται:
«Ο δήμαρχος Ραφήνας επιδεικνύοντας άψογα αντικομμουνιστικά αντανακλαστικά σε λιγότερο από 8 ώρες οργάνωσε και συντόνισε όλον εκείνον τον μηχανισμό προκειμένου να εξαφανίσει από την περιοχή της Ραφήνας όλη την προσπάθεια ενημέρωσης του αντιπολεμικού, αντιιμπεριαλιστικού, συλλαλητηρίου που διοργανώνει την Παρασκευή 1/4 το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας με κεντρικό ομιλητή τον Γενικό Γραμματέα του Κόμματος, Δημήτρη Κουτσούμπα.
Είναι, άλλωστε, πάγια η τακτική του δημάρχου, με πρόφαση τις περιβαλλοντικές του ανησυχίες να μπαίνει σε ρόλο σερίφη και να προσπαθεί να καθαρίσει την περιοχή από την "περιβαλλοντική μόλυνση" που προκαλεί η αφίσα του ΚΚΕ.
Η στάση αυτή του κυρίου Μπουρνούς, βέβαια, δεν είναι ίδια για όλες τις περιπτώσεις. Αν στην αφίσα υπάρχουν χορηγοί και υπογράφουν "ντόπιοι ευεργέτες" τότε αυτές οι ενέργειες είναι ευπρόσδεκτες, θεμιτές και έχουν τις ευλογίες του.
Αποκαλύπτεται καλύτερα λοιπόν ο ρόλος που καλείται να παίξει ο δήμαρχος Ραφήνας και συνολικά η Τοπική Διοίκηση στην καλύτερη προώθηση των σχεδίων που έχουν μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι και μονοπώλια για την περιοχή. Ακόμα και η αφίσα του αντιπολεμικού συλλαλητηρίου είναι πρόβλημα για αυτούς, αφού τους χαλάει την εικόνα.
Γίνεται φανερό ότι ο δήμος της Ραφήνας, αλλά και το σύνολο όλου του επιτελικού κράτους, και ικανό είναι και δυνατότητες έχει. Απλά αυτές οι ικανότητες δεν έχουν καμία σχέση με την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, με τη λαϊκή ευημερία».
πηγή: 902.gr
Πριν από λίγες ημέρες οι Placebo κυκλοφόρησαν το “Never Let Me Go”, το όγδοο κατά σειρά album τους, εννιά ολόκληρα χρόνια μετά την κυκλοφορία του αμέσως προηγούμενου προηγούμενου δίσκου τους “Loud Like Love”.
Από το album αυτό , επιλέξαμε να ακούσουμε το “Happy Birthday In The Sky”, ένα τραγούδι για το οποίο ο Brian Molko, η φωνή και η κιθάρα του συγκροτήματος, έχει δηλώσει πως το θεωρεί μία από τις πιο σπαραχτικές στιγμές του album. Για την έκφραση αυτή, λέει πως όταν τη χρησιμοποιεί για ανθρώπους που δεν είναι πια μαζί του, θέλει να δηλώσει την αίσθηση της απώλειας και την αίσθηση της απόγνωσης … «Λες και ένα μέρος του σώματός σου και της ψυχής σου έχει ξεριζωθεί άδικα από πάνω σου. Και εσύ μαραζώνεις και μαραζώνεις, και περιμένεις»
Η αλήθεια είναι πως προβληματιστήκαμε πάρα πολύ με τα αποτελέσματα του κουίζ που δημοσιεύσαμε στις 17/3 με θέμα το πόσο καλά γνωρίζουμε τον τόπο μας. Δημοσιεύσαμε 10 φωτογραφίες διαταραγμένων τόπων, οι οποίες περιλάμβαναν εικόνες χωματερών από στιγμιότυπα ελληνικών χωματερών και άλλα από εργοτάξια έργων που εκτελούνται στην περιοχή της Ραφήνας και του Πικερμίου. Ο προβληματισμός μας βασιζόταν στο ότι κανείς δεν μπόρεσε τελικά να ξεχωρίσει τις εικόνες του τόπου του, όσον αφορά τους κατοίκους της Ραφήνας και του Πικερμίου
Είναι γεγονός πως η εικόνες των εργοταξίων των έργων που εκτελούνται στη Ραφήνα κυρίως και στο Πικέρμι δευτερευόντως, λίγο απέχουν από τις όψεις των χωματερών, αφού είναι πλούσια σε αταξία και ανεξέλεγκτη συσσώρευση αδρανών ή άλλων υλικών, τα οποία εμφανίζονται στις φωτογραφίες σωρευμένα σε λόφους διάσπαρτους στον χώρο. Πέτρες, χώμα, μπάζα, τσιμεντένια καλούπια, πλίνθοι κέραμοι ατάκτως ερρριμμένοι δηλαδή. Ανάμεσα τους και σκουπίδια, βαρέλια και άλλα, ειδικότερα στην περιοχή του αποκαλούμενου «δημοτικού κυνοκομείου».
Ο πολιτισμός που υποτίθεται πως έρχεται επιτέλους με την κατασκευή βιολογικού καθαρισμού λυμάτων στην περιοχή, δεν έχει αφετηρία τον χρόνο της έναρξης λειτουργίας της μονάδας, αλλά τον χρόνο έναρξης της κατασκευής της, όπως και όλων των επιμέρους φάσεων που περιλαμβάνονται σε αυτήν. Οι ευθύνες για την κατάσταση που αποδεικνύεται από τις φωτογραφίες δεν είναι μονοσήμαντες. Δεν είναι ευθύνες αποκλειστικά των εργολάβων. Η αναθέτουσα αρχή αλλά και όλοι οι εμπλεκόμενο φορείς, με πρώτο τον δήμο, οφείλουν να παρακολουθούν και να ελέγχουν την πορεία των εργασιών, όπως και όλες τις συνδεδεμένες με την κατασκευή εργασίες. Μαζί πρέπει να ελέγχεται και να καθοδηγείται υπεύθυνα η μεταφορά και αποθήκευση υλικών, όπως και η απόρριψη προϊόντων εκσκαφής. Αυτό ισχύει είτε οι χώροι απόθεσης ή απόρριψης είναι ιδιωτικοί είτε δημόσιοι. Πολύ μεγαλύτερος έλεγχος πρέπει να υπάρχει όταν οι εργασίες που εκτελούνται επηρεάζουν χρήσεις γης ή είναι ιδιαίτερα επιβαρυντικές για το περιβάλλον. Οι εικόνες χωματερής στη Ραφήνα και το Πικέρμι δείχνουν πως κανείς δεν ασχολείται και αυτό είναι πραγματικά ντροπή.
Οι σωστές απαντήσεις του κουίζ
Οι φωτογραφίες 1 και 2 προέρχονται από τον ΧΥΤΑ της Φυλής. Οι υπόλοιπες (3-10) είναι από τον χώρο απέναντι από το «δημοτικό κυνοκομείο» της Ραφήνας δίπλα στην Λ. Αρίωνος
Ελπίζουμε στο επόμενο κουίζ να προσφέρουμε
W1 ΦΥΛΗ
W2 ΦΥΛΗ
W3 ΡΑΦΗΝΑ
W4 ΡΑΦΗΝΑ
W5 ΡΑΦΗΝΑ
W6 ΡΑΦΗΝΑ
W7 ΡΑΦΗΝΑ
W8 ΡΑΦΗΝΑ
W9 ΡΑΦΗΝΑ (Τι ειρωνεία)
W10 ΡΑΦΗΝΑ
“All we are saying, is give peace a chance”. Αυτό είναι το τραγούδι που ακούγεται στο δραματικό φινάλε της ταινίας «Φράουλες και Αίμα» (“Strawberry Statement”), η οποία αναφέρεται στον ξεσηκωμό της αμερικάνικης νεολαίας ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ. Στην ταινία, το τραγουδούν οι φοιτητές χτυπώντας τα χέρια τους στο πάτωμα την ώρα που η Αστυνομία εισβάλλει με αντιασφυξιογόνες μάσκες στο γυμναστήριο του Πανεπιστημίου, ρίχνοντας παντού δακρυγόνα.
Η ταινία ξεκίνησε να παίζεται στην Ελλάδα τον Νοέμβριο του 1970, αλλά το δικτατορικό καθεστώς απαγόρευσε μετά από μερικές ημέρες την προβολή της
Το τραγούδι κυκλοφόρησε το 1969 και είναι το πρώτο σόλο τραγούδι του John Lennon, ενώ ακόμη οι Beatles δεν είχαν διαλυθεί
Και εδώ, η τελευταία σκηνή της ταινίας
Λάβαμε και δημοσιεύουμε δελτίο τύπου με συνημμένα, για την υποχρέωση του δήμου να χορηγήσει τηλεμετρικά στοιχεία ύδρευσης του οικισμού Ντράφι για συγκεκριμένη περίοδο. Το μόνο που μπορούμε να σχολιάσουμε είναι πως είναι λυπηρό, απογοητευτικό και παράλληλο ενδεικτικό στοιχείο για την καταρράκωση της ποιότητας της δημοκρατίας στον δήμο, το να υποχρεώνεται από την Εισαγγελία για να χορηγήσει στοιχεία σε πολίτες, τα οποία σε κανονικές συνθήκες θα ήταν ήδη δημοσιευμένα, προς ενημέρωση του κοινού, από τον ίδιο τον δήμο.
Ακολουθεί το δελτίο τύπου του Δικτύου Κατοίκων Ντράφι
Μετά την υποβολή σχετικού αιτήματος για έλεγχο νομιμότητας της άρνησης του Δήμου Ραφήνας-Πικερμίου για παροχή στοιχείων, εκδόθηκε Εισαγγελική Παραγγελία που υποχρεώνει τον Δήμο στην άμεση χορήγηση όλων των τηλεμετρικών στοιχείων ύδρευσης του Οικισμού Ντράφι από 05.08. 2021 έως και 08.08.2021.
Είναι βέβαιο πως όλοι μας έχουμε τραγουδήσει - και πολλές φορές μάλιστα - το «Να’ τανε το ‘21». Ακόμη και τα πολύ νέα παιδιά το ξέρουν, καθώς το έχουν τραγουδήσει σε σχολικές γιορτές, χωρίς βέβαια ποτέ να μπουν στη διαδικασία να αποκωδικοποιήσουν το νόημα ενός προβληματικού τετράστιχου, το οποίο στην πρώτη έκδοση του τραγουδιού ήταν ακόμη πιο προβληματικό.
Αναφερόμαστε, φυσικά, στο τραγούδι «Να’τανε το 21», σε μουσική του Σταύρου Κουγιουμτζή και στίχους της Σώτιας Τσώτου, που κυκλοφόρησε το 1969 και καθιέρωσε τον πρωτοεμφανιζόμενο τότε Γιώργο Νταλάρα:
«Μου ξανάρχονται ένα ένα, χρόνια δοξασμένα
νάτανε το Εικοσιένα, νάρθει μια στιγμή
Να περνάω καβαλάρης, στο πλατύ τ’ αλώνι
και με τον Κολοκοτρώνη, να’πινα κρασί».
Και στο αμέσως επόμενο τετράστιχο :
«να πολεμάω τις μέρες στα κάστρα
και το σπαθί του να βγάζει φωτιά
και να κρατάω τις νύχτες με τ’ άστρα
μια ομορφούλα αγκαλιά»
Γιατί όμως ο πολεμιστής πολεμάει με μια ομορφούλα αγκαλιά; Γιατί στην αρχική εκδοχή του τραγουδιού, η «ομορφούλα» ήταν «Τουρκοπούλα»; Και γιατί άλλαξε τελικά η λέξη;
Σύμφωνα με τον δημοσιογράφο Τάσο Κωστόπουλο, σε άρθρο του στην Εφημερίδα των Συντακτών, οι φήμες της εποχής είχαν αποδώσει την αλλαγή της λέξης σε παρέμβαση της τουρκικής πρεσβείας, κάτι που και ο ίδιος ο Τάσος Κωστόπουλος είχε υιοθετήσει παλιότερα σε άρθρο του στον πάλαι ποτέ «Ιό» της Ελευθεροτυπίας. Όπως όμως ο ίδιος λέει σήμερα , το άνοιγμα των αρχείων της χουντικής λογοκρισίας καθώς και ένα άρθρο του ιστορικού Γιάννη Γκλαβίνα («Η προληπτική λογοκρισία στο τραγούδι την περίοδο της δικτατορίας των συνταγματαρχών», περ. «Σύγχρονα Θέματα, τχ.153-154, σ. 18-27) ήρθαν να αμφισβητήσουν αυτή την εικόνα.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή
Στις 15/1/1970 το «Έθνος» δημοσιεύει την παρακάτω είδηση: «Θα συνεχισθή ν’ ακούγεται από το ραδιόφωνο το “Νάτανε το 21”; Πληροφορούμεθα ότι εδόθη εντολή να μη μεταδίδεται, εφ’ όσον δεν απαλειφθούν ή αλλάξουν ορισμένες λέξεις ή φράσεις από τους στίχους – όπως λ.χ. “μια Τουρκοπούλα”»
Την επομένη, η «Μίνως Μάτσας & Υιός» στέλνει στην υπηρεσία λογοκρισίας την παρακάτω επιστολή:
«Αξιότιμοι Κύριοι
Αναφερόμενοι εις τον δίσκον μας, τον περιέχοντα το άσμα υπό τον τίτλον “Νάταν το 21”, το οποίον έχει εγκριθεί υπό του υμετέρου Υπουργείου […], έχομεν την τιμήν να σας γνωρίσωμεν ότι, συμμορφούμενοι προς την τηλεφωνικώς διαβιβασθείσαν ημίν εσχάτως εντολήν σας, απαλείψαμεν από τους στίχους του άσματος την λέξιν “Τουρκοπούλα” και την αντεκαταστήσαμεν διά της λέξεως “Ομορφούλα”.
Η αντικατάστασις αύτη κατέστη δυνατή διά της εκ νέου ηχογραφήσεως και αναπαραγωγής του περί ου ο λόγος δίσκου, τον οποίον –και μόνον αυτόν– θα πωλούμεν από τα κεντρικά καταστήματά μας από της μεθαύριον Δευτέρας 19ης Ιανουαρίου 1970, συμφώνως προς την αυτήν ως άνω εντολήν σας».
Σε δεύτερη επιστολή της εταιρείας, αναφέρεται πως:
«Οι κάτωθι υπογεγραμμένοι […] εκπροσωπούντες την Γραμμοφωνικήν Εταιρίαν ΕΜΙΑΛ […], δηλούμεν υπευθύνως ότι από της 19ης τρ[έχοντος] μηνός ο υπό της ημετέρας Εταιρίας κυκλοφορών δίσκος 7PG 3897, τίτλος: “ΝΑΤΑΝΕ ΤΟ 21”, θα πωλήται εις νέαν ηχογράφησιν. Εις την νέαν αύτην ηχογράφησιν, η λέξις “Τουρκοπούλα” έχει αντικατασταθεί διά της λέξεως “Ομορφούλα”, κατόπιν υποδείξεως της Υμετέρας Υπηρεσίας».
Στις 29/1/1970, το Έθνος γράφει:
«Είχαμε γράψει ότι επίκειται –κατόπιν υποδείξεως– αλλαγή στο θρυλικό πια “Νάτανε το ‘21”. Πράγματι, η “Τουρκοπούλα” κρίθηκε απηγορευμένη και αφηρέθη. Στην θέσι της η αθώα “Ομορφούλα”. Από δω και πέρα, λοιπόν, η κόπια των δίσκων διορθώθηκε»
Σύμφωνα με το συνθέτη Σταύρο Κουγιουμτζή:
«Στην αρχή είχαμε μια Τουρκοπούλα αγκαλιά και έγινε στην τότε κυβέρνηση μια παρατήρηση από τον Τούρκο πρόξενο, όπως είχα μάθει, και παρεξηγήθηκαν οι Τούρκοι, γι’ αυτό βάλαμε μετά μια ομορφούλα αγκαλιά» ( Σταύρος Κουγιουμτζής, «Χρόνια σαν βροχή», Αθήνα 2005)
Σύμφωνα, όμως, τον παραγωγό Μίνωα Μάτσα, οι λογοκριτές επικαλέστηκαν ενδεχόμενη τουρκική ενόχληση, δεν θεωρεί όμως δεδομένη την ύπαρξη σχετικού διαβήματος:
«Οι λογοκριτές της χούντας έπαθαν αναφυλαξία όταν άκουσαν πως θα βγάζαμε τραγούδι για έναν Έλληνα που έχει αγκαλιά μια Τουρκοπούλα! Μας είπαν οι ατρόμητοι στρατιωτικοί της χούντας ότι μπορεί να προκληθεί μέχρι και διπλωματικό επεισόδιο. Προκειμένου λοιπόν να μην παρεξηγηθούν τα ήθη των “φίλων Τούρκων”, καθώς μπορεί να πίστευαν ότι ο Έλληνας του τραγουδιού δεν θα έμενε μόνο σε μια αγκαλιά, αλλά θα συνέχιζε ακάθεκτος τις περιπτύξεις με την ευάλωτη Τουρκοπούλα, αναγκαστήκαμε να αλλάξουμε την τελευταία στιγμή το στίχο και η “Τουρκοπούλα” έγινε τελικά “ομορφούλα”…» (Μάνος Μάτσας, «Πίσω απ’ τη μαρκίζα», Αθήνα 2014)
Εντελώς διαφορετική όμως εκτίμηση, κάνει δημοσίευμα της εποχής στην εφημερίδα «Μακεδονία» της 3/2/1970. Σύμφωνα με αυτό, η εξαφάνιση της «Τουρκοπούλας» αποδίδεται στην ανάγκη προστασίας όχι της τουρκικής εθνικής τιμής, αλλά της ελληνικής εθνικής:
«Εις το τόσον επιτυχές αυτό λαϊκόν τραγούδι υπάρχει και ένας στίχος που το κάμει να χωλαίνη και να προκαλή ακόμη και την αγανάκτησιν. Παρουσιάζει ένα πολεμιστήν να πολεμά στα κάστρα την νύκτα κάτω απ’ τ’ άστρα με μια Τουρκοπούλα αγκαλιά. Ο στιχουργός προσεπάθησε να γράψη ένα τραγούδι κατά τα σημερινά πρότυπα των λαϊκών τραγουδιών και δεν ελογάριασε ότι με τον στίχον του αυτόν προσέβαλλε τους αγωνιστάς που έκαμαν πόλεμον διά την ελευθερίαν, εις την πλήρη της λέξεως σημασίαν και όχι απλώς ερωτοπόλεμον. Οι φρόνιμοι άνθρωποι εξηγέρθησαν και ηκούσθησαν πλείσται όσαι διαμαρτυρίαι διά το άτοπον. Έτσι κατά τας εκπομπάς των σταθμών της τηλεοράσεως, προχθές Κυριακήν, που ηκούσθη δύο φοράς το τραγούδι αυτό, ο στίχος “μια τουρκοπούλα αγκαλιά” είχε μεταποιηθή εις “μια ομορφούλα αγκαλιά”. Και πάλιν όμως ο στίχος αυτός δεν έπαυσε να είναι υβριστικός διά τους Ελληνας του ’21, που εσκοτώνοντο διά το μέγα ιδεώδες που λέγεται ελευθερία και πατρίς. Ο στίχος πρέπει ν’ απαλειφθή πλήρως και ν’ αντικατασταθή με κάποιον άλλον, περισσότερον σύμφωνον με την ατμόσφαιραν του ’21. Δεν χρειάζεται, βέβαια, να προσθέσω τίποτε περισσότερον, διότι όλοι αντιλαμβάνονται ότι οι Ελληνες του ’21 εμάχοντο με την καρδιάν, την ψυχήν και κάθε των δύναμιν και όχι με γυναίκες αγκαλιά».
Το άνοιγμα των αρχείων της χουντικής λογοκρισίας έρχεται να επιβεβαιώσει αυτό το δεύτερο σενάριο. Στο σχετικό φάκελο, περιέχεται ένα απόκομμα της παρακάτω επιστολής που δημοσιεύτηκε στην «Εστία» της 15/1/1970 με τίτλο «Βεβήλωσις του ’21!»:
«Κύριε Διευθυντά
Κυκλοφορεί κατ’ αυτάς, μεταδίδεται δε και από του ραδιοφώνου, μία “λαϊκή επιτυχία” που φέρει τον τίτλο “Νάταν το ’21”. Και δεν θα αναμένομεν, βεβαίως, από τοιούτου είδους δημιούργημα να περιέχει σοβαρούς στίχους. Ούτοι, όμως, πόρρω απέχουν από τας αηδίας περί “κρασιών”, “μπαξέδων” και …“μενεξέδων”, αι οποίαι περιλαμβάνονται εις αυτό και δίδουν την εντύπωσιν ότι το ηρωικόν Εικοσιένα διεξήγετο με το εορταστικόν πνεύμα μιας πανηγύρεως!
Το αποκορύφωμα δε της όλης αυτής πανδαισίας ευρίσκεται εις τους στίχους, οι οποίοι λέγουν:
“Να πολεμάω τις μέρες στα κάστρα
και το σπαθί μου να βγάζει φωτιά
και να κρατάω τις νύχτες με τ’ άστρα
μια Τουρκοπούλα αγκαλιά”.
Δεν εγνώριζεν, άραγε, ο λαϊκός στιχουργός ότι οι –κομμουνιστικόν αντάρτικο ενθυμίζοντες– τελευταίοι ούτοι στίχοι αναφέρονται εις κάτι (τας ερωτικάς σχέσεις την παραμονήν της μάχης και δη με …Τουρκοπούλαν) το οποίον εθεωρείτο ως ανοσιούργημα υπό εκείνων που διεξήγαγον τον μεγαλειώδη αγώνα της Εθνεγερσίας;
Και θα ηδύναντο, βεβαίως, μερικοί υπεραμυνόμενοι του τραγουδιού να είπουν ότι τα όσα περιέχει εγράφησαν ποιητική αδεία. Θα ηδυνάμεθα, όμως, και ημείς να ανταπαντήσωμεν ότι πάντα ταύτα τα αδεία (τουριστική ή άλλη), τα οποία μαστίζουν τον τόπον μας, θα μας οδηγήσουν τελικώς εις το σημείον του να νοθεύωμεν, να περιφρονώμεν και να διακωμωδώμεν τα στοιχεία εκείνα της εθνικής μας κληρονομίας που αποτελούν δόξαν διά το παρελθόν και φωτεινόν οδηγόν διά το μέλλον.
Αλλ’ η κυκλοφορία του εν λόγω δίσκου, πλην της αγανακτήσεως την οποίαν προκαλεί, ως προς το περιεχόμενον των στίχων του, οδηγεί και εις μίαν απορίαν: Δεν υπήρχε κάποια υπηρεσία του αρμοδίου υπουργείου, η οποία, πριν ή εγκρίνη τους στίχους της επιτυχίας, να διέκρινε τας ασχημίας τας οποίας ούτοι περιέχουν;
Μετά τιμής
Πέτρος Ν. Μακρής-Στάικος».
Ο συγγραφέας της επιστολής ήταν ο εικοσάχρονος –τότε– φοιτητής της Νομικής Πέτρος Μακρής-Στάικος (1949-2021), ο οποίος ως συγγραφέας αργότερα, εξωράισε τον ένοπλο δωσιλογισμό της Κατοχής σαν νόμιμη αντίσταση στην «κόκκινη βία».
Όταν στις 18/6/1976 ο Καραμανλής ξήλωσε την ηγεσία της νεολαίας του, επειδή στελέχη της είχαν συμμετάσχει σε αντιαμερικανική εκδήλωση στη Ρόδο, ο Πέτρος Μακρής-Στάικος ήταν ένα από τα πέντε διορισμένα μέλη της νέας διοίκησης («υπεύθυνος οργανωτικού-τοπικών γραφείων»), μαζί με τους Αναστάση Παπαληγούρα (πρόεδρο), Αντώνη Σαμαρά (υπεύθυνο Σπουδάζουσας), Βύρωνα Πολύδωρα (υπεύθυνο Τύπου-διαφώτισης) και Α. Βασιλείου (Αγγελος Μπρατάκος, «Η ιστορία της Νέας Δημοκρατίας», Αθήνα 2002)
Διατήρησε επίσης συναγωνιστικές σχέσεις με μερίδα της Ακροδεξιάς, όπως πιστοποιεί η ενεργός συμμετοχή του σε εκδηλώσεις και συμβολικές ενέργειες του «Συνδέσμου μαχητών και Φίλων της Χ» («e-grammes», 7/2/2015)
Η ιστορία πίσω από το τραγούδι
Ας επιστρέψουμε όμως πίσω πάλι στους στίχους του τραγουδιού και ας προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε από πού η στιχουργός Σώτια Τσώτου συνέλαβε την εικόνα του πολεμιστή που πολεμούσε με την Τουρκοπούλα αγκαλιά. Μια Τουρκοπούλα προφανώς κουρσεμένη και έπαθλο του αγωνιστή
Αποτελεί κοινό μυστικό για όσους μελετούν την ιστορία πως οι μουσουλμάνες αιχμάλωτες αποτελούσαν ένα είδος επάθλου για τους Έλληνες. Οι πολιτικοί και στρατιωτικοί με οικονομική επιφάνεια σχημάτιζαν με αυτές ένα είδος χαρεμιού, ενώ άλλοι τις χρησιμοποιούσαν σαν παλλακίδες ή τις βάφτιζαν χριστιανές και τις παντρεύονταν (όπως ο Νικόλαος Κριεζώτης και ο Χατζηχρήστος, κατά τον γάμο του οποίου στο Ναύπλιο το 1824 έγινε γλέντι παρουσία των καπεταναίων και της κυβέρνησης). [Χρήστος Λούκος, εισήγηση του με τίτλο «Ερωτικές σχέσεις και σεξουαλικές πρακτικές κατά την Επανάσταση του 1821» στον συλλογικό τόμο «Όψεις της Επανάστασης του 1821», ο οποίος κυκλοφόρησε από την Εταιρεία Μελέτης Νέου Ελληνισμού και το περιοδικό «Μνήμων»]
Στο σημείο αυτό ο Χρήστος Λούκος επικαλείται τον ιστορικό Παναγιώτη Στάθη, ο οποίος γράφει σχετικά με τα χαρέμια των ελλήνων οπλαρχηγών: «...Δεν υποδηλώνουν τόσο μια κουλτούρα για τον έρωτα και τη σεξουαλική ζωή, όσο μια αντίληψη για τις πρακτικές κυριαρχίας και δημόσιας επίδειξης της κοινωνικής ισχύος»
Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του Γεωργίου Καραϊσκάκη, η οποία έχει καταγραφεί από τον ιστοριοδίφη Γιάννη Βλαχογιάννη σε άρθρο του στην «Εστία» το 1917. Ο «γιος της καλογριάς», παρότι οικογενειάρχης, κουβαλoύσε πάντα μαζί του στις μάχες μια εκχριστιανισμένη Τουρκοπούλα ντυμένη ανδρικά. Την έλεγαν Μαριώ, αλλά τη φωνάζανε «Ζαφείρη». Γράφει ο Βλαχογιάννης: «Ήταν στρογγυλοπρόσωπη, με μαύρα μάτια και μια κοτσίδα γύρω στο κόκκινο φέσι με τη γαλάζια φούντα. Φορούσε άσπρες μπαμπακερές κάλτσες, άσπρο φλοκωτό σακκάκι, φουστανέλλα και στο σελλάχι δυο μπιστόλια και ένα γιαταγάνι και στο χέρι ένα ελαφρό ντουφέκι. Ο Καραϊσκάκης, αρρωστιάρης και μακριά από τους δικούς του, είχε ανάγκη από τη φροντίδα μιας γυναίκας». Όταν μια φορά η γυναίκα του , η Γκόλφω, ζήλεψε την παρουσία της Μαριώς και δυσανασχέτησε, ο Καραϊσκάκης της απάντησε με τη γνωστή βωμολοχία του: «Έγνοια σου, μουρή, έχω και για σένα πούτσο. Μη μου χολιάζεις».
Εκτός όμως από τις μουσουλμάνες αιχμάλωτες, υπήρχαν και πολλά νεαρά κορίτσια, χριστιανές και Ελληνίδες, που λόγω ξεριζώματος, ορφάνιας και φτώχειας βρέθηκαν σεξουαλικά εκτεθειμένα. Δεν έλειψαν δε και οι περιπτώσεις των νεαρών αγοριών που έπεφταν θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης … «Αν και παρασιωπάται, η θέση αρκετών αγοριών δεν θα ήταν καλύτερη. Δεν έλειψαν φυσικά και μεταξύ των Ελλήνων σεξουαλικές πρακτικές που συνήθως αποδίδονται μόνο στους Τούρκους... Οι πηγές αναφέρονται συχνά στα ψυχοπαίδια που ακολουθούν τους οπλαρχηγούς στο στράτευμα και χρησιμοποιούνται για ποικίλες ανάγκες» [Χρήστος Λούκος]
Οι ευρωπαίοι περιηγητές, κατά βάση άνθρωποι φιλελεύθεροι, έχουν καταγράψει πολλά περιστατικά που οι επίσημες πηγές των εξεγερθέντων Ελλήνων έχουν επιλέξει να λησμονήσουν. Γράφοντας για την τύχη των αιχμαλώτων γυναικών του Ακροκορίνθου, ο εθελοντής ιταλός αξιωματικός Μπρενγκέρι δεν κρύβει τον αποτροπιασμό του: «Μια μέρα περνώντας από την αγορά, είδα πλήθος συγκεντρωμένο. Ζύγωσα και είδα μια νεαρή Τουρκάλα που οι έλληνες στρατιώτες, ύστερα από κάθε λογής προσβολές και ταπεινώσεις, την είχαν μαχαιρώσει πολλές φορές στο πρόσωπο και στα χέρια… Ήταν μια από τις φρικαλέες σκηνές που αντίκριζα καθημερινά» [«Πώς είδαν οι ξένοι την Ελλάδα του ’21» του Κυριάκου Σιμόπουλου, Πολιτιστικές Εκδόσεις, 2004)
Η ιστορία του τραγουδιού
Το τραγούδι κυκλοφόρησε πρώτα με την εκτέλεση του νέου τότε τραγουδιστή Γιώργου Νταλάρα. Σχεδόν ταυτόχρονα, κυκλοφόρησε και η εκτέλεσή του από το Γρηγόρη Μπιθικώτση. Στην πορεία τραγουδήθηκε και από διάφορους άλλους τραγουδιστές όπως ο Δημήτρης Μητροπάνος, ο Γιώργος Ζωγράφος, ο Σταύρος Μιχαλόπουλος και άλλους πολλούς
Παρακάτω ακούμε τις πρώτες εκτελέσεις του τυραγουδιού από τον Νταλάρα και τον Μπιθικώτση με την αρχική εκδοχή των στίχων και την «Τουρκοπούλα»
Το αστείο της υπόθεσης είναι πως το τραγούδι αυτό – που σύμφωνα με μία από τις εκδοχές – κόντεψε να προκαλέσει διπλωματικό επεισόδιο μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, διασκευάστηκε και παίχτηκε στη γειτονική χώρα ως "Aşkolsun sevgilim sana" από ένα «αστέρι» της εποχής, την Semiramis Pekkan. Οι στίχοι βέβαια δεν έχουν καμία σχέση με τους ελληνικούς, είναι καθαρά ερωτικοί
Η ιστορία τελικά μας κάνει πλάκα
Πηγές
https://www.efsyn.gr/themata/kryfa-hartia/337344_poios-logokrine-tin-toyrkopoyla
https://www.tanea.gr/print/2018/09/15/lifearts/o-erotas-sta-xronia-tou-1821/
https://www.tovima.gr/2014/06/03/vimagazino/to-seks-kai-oi-prwtergates-toy-1821/
https://www.ethnos.gr/greece/article/27981/1821sexkaierotesstaxroniathsepanastashs
https://www.lifo.gr/culture/music/na-tane-21-i-istoria-piso-apo-pio-gnosto-kai-exypno-tragoydi-gia-tin-elliniki
https://www.ogdoo.gr/erevna/rakosyllektika/na-tane-to-21-ena-ainigmatiko-kai-pareksigimeno-tragoydi
Κεντρικό χαρακτηριστικό του πολιτισμού που έχτισε η ανθρωπότητα, είναι ο ορθός λόγος. Είναι ακριβώς εκείνο το χαρακτηριστικό που πολεμά η πάσης προέλευσης και προσανατολισμού προπαγάνδα για να επιβάλλει τη θέση που εξυπηρετεί τους στόχους της. Αποτέλεσμα είναι η δημιουργία της παραμορφωμένης εικόνας του κόσμου όπως τον ξέρουμε σήμερα. Όπως η εμπορική διαφήμιση χρησιμοποιεί την παραπλάνηση μέσω εικόνων, ήχων και λόγου που θολώνουν τις σκοτεινές πλευρές ενός προϊόντος, έτσι και η πολιτική προπαγάνδα αποκρύπτει τις άβολες αλήθειες για να προβάλλει τα βολικές, τις εύπεπτες και αφομοιώσιμες από το κοινό, απόψεις που εξυπηρετούν τα σχέδια των θεραπόντων της.
Στην Ελλάδα οι εργολάβοι της «ενημέρωσης» έχουν βρει πεδίο λαμπρό για τις «δουλειές» τους και δεν σταματούν να μας βομβαρδίζουν με ελεγχόμενες αναλύσεις και φιλτραρισμένες πληροφορίες για τις παγκόσμιες εξελίξεις αποκρύπτοντας πάντα το μέρος εκείνο της εικόνας που ίσως θα έκανε τους δέκτες τους (το target group τους) να σκεφτούν. Η σκέψη απαγορεύεται στον σύγχρονο κόσμο, στην Ελλάδα ακόμα περισσότερο. Τα ΑΡΔάκια πάσης φύσεως φροντίζουν επιμελώς γι’ αυτό
Ευτυχώς όμως υπάρχουν και αληθινοί δημοσιογράφοι (με την έννοια της ενασχόλησης τους με τον δημόσιο λόγο) που είναι και αυτοί που φέρουν τον τίτλο του δημοσιογράφου με την αξία τους. Και δεν είναι το ότι μεταφέρουν μία είδηση σκέτα. Μεταφέρουν και σχολιάζουν μία είδηση μαζί με το πλαίσιο εντός του οποίου το γεγονός που αναφέρουν προκύπτει και εξελίσσεται, προκειμένου να παράσχουν την πληρέστερη κατά το δυνατό, γνώση και εκνημέρωση σε εκείνους που τη ζητούν και δεν αρκούνται στις προπαγανδιστικές -και βολικές για τις εξουσίες- εντυπώσεις.
Χθες, 26/3/2022 ο δημοσιογράφος – συγγραφέας Πέτρος Παπακωνσταντίνου δημοσίευσε στο ιστολόγιο του ένα άρθρο με τίτλο «Ο πόλεμος στην Ουκρανία κι εμείς», άρθρο το οποίο είναι η πιο πλήρης και πιο σοβαρή ματιά σε έναν πόλεμο που διεξάγεται πολύ κοντά μας και για τον οποίο ένα διαπλεκόμενο σύστημα κυβέρνησης και ΜΜΕ φροντίζει να μας κρατάει στο σκοτάδι, παρέχοντας μας αφειδώς εντυπώσεις και χτυπώντας στο θυμικό του λαού. Του λαού που μη γνωρίζοντας σφαιρικά αυτά που εκτυλίσσονται εδώ και χρόνια στην Ευρώπη, γίνεται μία χρήσιμη χειραγωγήσιμη μάζα. Χρήσιμη για τα αφεντικά των τοπικών εξουσιών, των υπηρετών του μεγάλου παγκόσμιου αφεντικού και τους σχεδιασμούς τους για έναν μονοπολικό, δικό τους αποκλειστικά, κόσμο
Αναδημοσιεύουμε το άρθρο του Πέτρου Παπακωνσταντίνου για να βοηθήσουμε στην διάδοση της πραγματικής ενημέρωσης και κυρίως για να καταλάβουμε όλοι το πόσο απαραίτητη είναι η ειρήνευση στην Ουκρανία αλλά πάντα με τρόπο δίκαιο. Γιατί ειρήνη που δεν θα βασίζεται στη Δικαιοσύνη, είναι θνησιγενής και σύντομα θα οδηγήσει σε πολύ χειρότερες καταστάσεις για όλον τον κόσμο
Ο πόλεμος στην Ουκρανία κι εμείς. του Πέτρου Παπακωνσταντίνου
26 Μαρτίου 2022
Ένα μήνα μετά την έναρξη της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, αυτό που ξεκίνησε ως κεραυνοβόλος πόλεμος κινήσεων, εξελίσσεται σε πιο αργό, ίσως και πιο φονικό πόλεμο θέσεων, με οχυρωμένα στρατόπεδα και μακρινά πλήγματα πυροβολικού και αεροπορίας. Η γραμμή του μετώπου έχει παγιωθεί στο μεγαλύτερο μέρος της· οι Ρώσοι έχουν αποκομίσει σημαντικά εδαφικά κέρδη, κυρίως στο Νότο και στα Ανατολικά, αλλά δεν έχουν καταφέρει να καταλάβουν ούτε μία από τις δέκα μεγαλύτερες πόλεις της Ουκρανίας· ο ουκρανικός στρατός έχει καθηλώσει τις εχθρικές δυνάμεις στις πύλες των αστικών κέντρων που πολιορκούνται (με εξαίρεση τη Μαριούπολη) και σε ορισμένες περιπτώσεις έχει αρχίσει να εκδηλώνει επιτυχείς αντεπιθέσεις. Η ίδια, εκρηκτικά ασταθής ισορροπία επικρατεί στο διπλωματικό επίπεδο, με τις διαπραγματεύσεις για κατάπαυση του πυρός σε νεκρό σημείο, αφού ούτε η Μόσχα είναι ικανοποιημένη με ό,τι έχει πετύχει μέχρι τώρα- αντί τεράστιου πολιτικού, οικονομικού και ηθικού τιμήματος- ούτε το Κίεβο αισθάνεται την ανάγκη να συνθηκολογήσει.
Σε αυτό το φόντο, ο αναπληρωτής αρχηγός ΓΕΕΘΑ της Ρωσίας, Σεργκέι Ρουντσκόι, δήλωσε την Παρασκευή, 25 Μαρτίου, ότι η πρώτη φάση των ρωσικών επιχειρήσεων είχε ως αποτέλεσμα τη σημαντική αποδυνάμωση του ουκρανικού στρατού, κάτι που θα επιτρέψει στη δεύτερη φάση να επικεντρωθούν οι ρωσικές δυνάμεις στον κεντρικό τους στόχο, δηλαδή την «απελευθέρωση» ολόκληρου του Ντονμπάς [i]. Το Κίεβο και η Δύση ερμήνευσαν αυτή την τοποθέτηση ως ομολογία αποτυχίας, υποστηρίζοντας ότι ο Πούτιν περίμενε έναν περίπατο λίγων ημερών μέχρι το Κίεβο, αλλά απέτυχε οικτρά και αναγκάζεται τώρα να αναδιπλωθεί, την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενoς.
Ότι η ρωσική ηγεσία υποτίμησε την αντίσταση που θα συναντούσε από τον ουκρανικό στρατό (αλλά και τις σαρωτικές κυρώσεις μιας επανενωμένης, έστω προσωρινά, Δύσης) είναι μάλλον βέβαιο. Αλλά ότι το Κρεμλίνο περίμενε έναν αστραπιαίο πόλεμο λίγων ημερών, ακούγεται ως φτηνή προπαγάνδα. Η αμερικανική υπερδύναμη, στο απόγειο της μονοκρατορίας της, το 1991, χρειάστηκε 956.000 στρατιώτες και 42 μέρες πολέμου για να υπερισχύσει μιας αραβικής χώρας, του Ιράκ, εξουθενωμένης από οκτώ χρόνια τρομερού πολέμου με το Ιράν- και μάλιστα, χωρίς ο αμερικανικός στρατός να μπει στη Βαγδάτη και χωρίς να ανατρέψει τον Σαντάμ Χουσεϊν. Μόνο ένας παράφρων στο Κρεμλίνο θα μπορούσε να υπολογίζει ότι 120.000 Ρώσοι στρατιώτες θα κατάφερναν να καταλάβουν τη δεύτερη μεγαλύτερη, σε έκταση, χώρα της Ευρώπης, που κληρονόμησε από τα χρόνια της ΕΣΣΔ ισχυρότατη πολεμική βιομηχανία, ετοιμαζόταν γι αυτό τον πόλεμο οκτώ χρόνια και απολάμβανε στρατιωτικού εξοπλισμού, πληροφοριών και εκπαίδευσης από Αμερικανούς και Βρετανούς. Ο Πούτιν είναι πολλά πράγματα, αλλά παράφρων δεν είναι.
Μπορεί οι στρατιωτικοί σχεδιασμοί και οι πολιτικοί στόχοι του Κρεμλίνου να περιβάλλονται από ομίχλη, αλλά οι επιδιώξεις των ΗΠΑ είναι απολύτως διαυγείς. Όπως έγραψε ο Ντέιβιντ Σάνγκερ, επικεφαλής του γραφείου των New York Times στην Ουάσιγκτον, η κυβέρνηση Μπάιντεν εννοεί να εγκλωβίσει τη Ρωσία σε έναν μακρύ πόλεμο τεράστιου κόστους, όπως συνέβη, τηρουμένων των αναλογιών, με την καθήλωση της ΕΣΣΔ στο ναρκοπέδιο του Αφγανιστάν (το γεγονός ότι οι Αμερικανοί έστειλαν στους Ουκρανούς αντιαεροπορικούς πυραύλους Stinger, που είχαν ενισχύσει την τζιχάντ των μουτζαχεντίν κατά των Σοβιετικών, έχει και τη συμβολική σημασία του). Ο γνωστός ιστορικός Νάιαλ Φέργκιουσον έγραψε στο πρακτορείο Bloomberg ότι κορυφαίοι παράγοντες της κυβέρνησης Μπάιντεν του είπαν απερίφραστα ότι το μόνο νοητό, γι αυτούς, τέλος αυτού του πολέμου περιλαμβάνει την ανατροπή του Πούτιν και μια πιο πειθήνια έναντι της Αμερικής Ρωσία- κάτι που θα αποτελούσε ταυτόχρονα ισχυρή προειδοποίηση στην Κίνα [ii]. Ο ίδιος ο (κάθε άλλο παρά αντιιμπεριαλιστής) Φέργκιουσον θεωρεί αυτή τη θεώρηση επικίνδυνη πλάνη του Μπάιντεν και το πιθανότερο είναι ότι έχει δίκιο.
Όσο μιλούν τα όπλα, επιβάλλεται κάποια σεμνότητα λόγων και οικονομία προβλέψεων, επί ποινή γρήγορης διάψευσης. Σε κάθε περίπτωση, όσοι είναι έτοιμοι να στοιχηματίσουν τα πάντα σε ένα Βατερλώ της Ρωσίας και στον πολιτικό θάνατο του Πούτιν αναλαμβάνουν ένα παιχνίδι υψηλότατου ρίσκου, για τους ίδιους και για τον κόσμο όλο. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, η μάχη της Μαριούπολης έχει φτάσει στο κέντρο της μαρτυρικής πόλης και η πτώση της μπορεί να είναι θέμα ημερών. Εάν εξελιχθούν έτσι τα πράγματα, θα πρόκειται για στρατηγικής σημασίας επιτυχία των εισβολέων. Η Ουκρανία θα έχει χάσει το 80% των ακτών της και η Ρωσία θα έχει εξασφαλίσει χερσαία σύνδεση ανάμεσα στην Κριμαία και το Ντονμπάς. Επιπλέον, οι Ρώσοι θα μπορέσουν να συγκεντρώσουν μεγαλύτερες δυνάμεις για να προελάσουν στην περιοχή ανάμεσα στη σημερινή διαχωριστική γραμμή του Ντονιέτσκ και το Χάρκοβο, όπου συγκεντρώνονται οι πιο αξιόμαχες δυνάμεις του ουκρανικού στρατού. Ήδη, μακριά από τις τηλεοπτικές κάμερες των δυτικών συνεργείων, οι Ρώσοι έχουν θέσει υπό έλεγχο το 93% του Λουγκάνσκ και το 56% του Ντονιέτσκ (πριν από την εισβολή ήλεγχαν περίπου το ένα τρίτο των εκτάσεών τους), όπως και ένα τεράστιο, συνεχές τόξο ουκρανικών συνόρων, που ξεκινάει βόρεια του Κιέβου, συνεχίζεται έξω από το Σούμι και το Χάρκοβο, περνάει από το Ντονμπάς και την Κριμαία και φτάνει στη Χερσώνα, στη Μαύρη Θάλασσα.
Στο οικονομικό πεδίο, η Ρωσία υποφέρει σοβαρά από τις κυρώσεις και το κύμα φυγής δυτικών εταιρειών, με αποτέλεσμα το φάσμα της μαζικής ανεργίας, των ελλείψεων αγαθών και της απότομης πτώσης του βιοτικού επιπέδου να βρίσκεται επί θύραις. Είναι πιθανό, όμως, να αποφύγει την κατάρρευση χάρη στη βοήθεια κυρίως της Κίνας, αλλά και άλλων κρατών. Από τις 10 πολυπληθέστερες χώρες του κόσμου, μόνο μία, οι ΗΠΑ, έχουν επιβάλει κυρώσεις στη Ρωσία.
Όταν ο Μπάιντεν, στη μακρά, διάρκειας περίπου δύο ωρών, τηλεφωνική επικοινωνία του με τον Σι Τζινπίνγκ κάλεσε την Κίνα να μη στηρίξει τη Ρωσία, απειλώντας την με συνέπειες, ο Κινέζος ηγέτης του απάντησε: «Όποιος αποφάσισε να κρεμάσει το κουδούνι στο λαιμό της τίγρης, εκείνος πρέπει να πάει να της το βγάλει»-εννοώντας ότι οι Αμερικανοί εξαγρίωσαν τη Ρωσία με την περικύκλωσή της από το ΝΑΤΟ, επομένως ας λουστούν τώρα τις επιπτώσεις. Η Αμερική δεν μπορεί να κηρύξει οικονομικό πόλεμο στην Κίνα χωρίς να πυροβολήσει τα πόδια της, καθώς η στενή αλληλεξάρτηση ανάμεσα στις δύο μεγαλύτερες οικονομίες του κόσμου έχει δημιουργήσει μια κατάσταση αμοιβαία εγγυημένης καταστροφής (MAD), ανάλογη με εκείνη που υπήρχε στο πεδίο των πυρηνικών όπλων επί Ψυχρού Πολέμου. Άλλωστε η Κίνα δεν μπορεί να ξεχάσει το πρόσφατο, αντικινεζικό σύμφωνο AUKUS στον Ινδοειρηνικό, τη στάση των ΗΠΑ στο κεφαλαιώδες θέμα της Ταϊβάν, την υπόθαλψη αποσχιστικών τάσεων των Ουιγούρων, τον αμερικανικό πόλεμο στο πεδίο των υψηλών τεχνολογιών και τόσα άλλα. Μια ταπεινωτική ήττα της Ρωσίας και προσωπικά του Πούτιν, σε αυτή τη φάση, θα ήταν σοβαρότατο πλήγμα για την ίδια την Κίνα και τον Σι.
Όσο για το εσωτερικό της Ρωσίας, τίποτα δεν δείχνει μέχρι στιγμής ότι υπάρχουν σοβαρές, πραγματικά απειλητικές κινήσεις εναντίον του Πούτιν. Ανεξάρτητες (μη ελεγχόμενες από την κυβέρνηση) δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η μεγάλη πλειονότητα των Ρώσων εξακολουθεί να στηρίζει τον Ρώσο πρόεδρο- δυστυχώς και τον πόλεμο στην Ουκρανία. Ούτε από τους ολιγάρχες, οι οποίοι ούτως ή άλλως στη Ρωσία δεν διαθέτουν πολιτική δύναμη, ούτε από τους κύκλους της κρατικής γραφειοκρατίας έχουν εκδηλωθεί φυγόκεντρες τάσεις, αν και τίποτα δεν αποκλείει να εκδηλωθούν αύριο.
Με αυτά τα δεδομένα, το ενδεχόμενο παράτασης του πολέμου για κάμποσες εβδομάδες, αν όχι και μήνες, μέχρι να υπάρξει αν όχι ειρήνευση, τουλάχιστον ανακωχή, διαγράφεται ισχυρό. Κάτι τέτοιο θα ήταν εφιαλτικό πρώτα απ’ όλα για τον σκληρά δοκιμαζόμενο ουκρανικό λαό. Ένας στους τέσσερις Ουκρανούς έχει ήδη ξεριζωθεί από την εστία του, η οικονομική καταστροφή είναι ανείπωτη, η χώρα κινδυνεύει να διαμελιστεί, καθώς οι Αμερικανοί την αντιμετωπίζουν κυνικά ως Ιφιγένεια, που δεν θα διστάσουν να θυσιάσουν στην ανάγκη, προκειμένου να υπηρετήσουν τους μείζονες στόχους τους: τη συντριβή της Ρωσίας και την αποκατάσταση της «ενότητας της Δύσης» υπό αμερικανική ηγεμονία, δηλαδή την καθήλωση της Ευρώπης σε ρόλο θεραπαινίδας τους, κάτι από το οποίο δεν απέχουν και πολύ.
Σημαίνουν όλα αυτά ότι θα μπορούσε κανείς να δικαιολογήσει, με βαριά καρδιά, τον πόλεμο του Πούτιν με το επιχείρημα ότι μια ήττα της Ρωσίας θα ευνοούσε την κύρια απειλή για την παγκόσμια ειρήνη και την κυριαρχία των λαών, τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό; Σε καμία περίπτωση. Η απερίφραστη καταδίκη αυτού του άδικου πολέμου, που συσσωρεύει τρομερά δεινά σε έναν λαό 45 εκατομμυρίων ανθρώπων, θα έπρεπε να είναι αυτονόητη για κάθε πολιτισμένη συνείδηση και ειδικά για τους αριστερούς. Οι νεοταξίτες και νεοδεξιοί μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι όταν χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τον ουκρανικό λαό, ενώ δεν ένοιωσαν καμία υποχρέωση να βγουν στους δρόμους για τους λαούς της Γιουγκοσλαβίας, του Ιράκ ή της Παλαιστίνης. Ο αριστερός δεν μπορεί να κοιτάξει με ήρεμη συνείδηση τον εαυτό του στον καθρέφτη αν δεν είναι λόγω και έργω με τον Δαβίδ απέναντι στον Γολιάθ σε όλα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη του πλανήτη, σε όλες τις ιστορικές στιγμές.
Ό,τι δίκιο κι αν είχε η Ρωσία για την περικύκλωσή της από το ΝΑΤΟ και για τις διώξεις των Ρωσόφωνων από τους ακροδεξιούς εθνικιστές στην Ουκρανία, το έχασε από τη στιγμή που άρχισε να βομβαρδίζει τις ουκρανικές πόλεις. Γιατί ο Πούτιν δεν αμφισβήτησε μόνο μια κυβέρνηση, αμφισβήτησε το ίδιο το δικαίωμα της Ουκρανίας να υπάρχει σαν ανεξάρτητο κράτος, λέγοντας ότι πρόκειται για ένα τεχνητό κατασκεύασμα του Λένιν και των μπολσεβίκων. Έφτασε στο σημείο, προτού αρχίσει ο πόλεμος, να στείλει στην Ουκρανία το εξής, επί λέξει, μήνυμα: «Σ΄αρέσει, δεν σ’ αρέσει, γλυκιά μου, θα το υποστείς». Ποιος άνθρωπος που θέλει να λέγεται άνθρωπος δεν θα αγανακτούσε αν άκουγε να εκστομίζεται μια τέτοια φράση από έναν άντρα προς μία γυναίκα; Και ποιος μπορεί να μην εξεγερθεί όταν ακούει έναν ηγέτη κράτους να λέει αυτή την πολύ «ματσό» χυδαιότητα για έναν άλλο λαό;
Ούτε βέβαια κάνει ο Πούτιν κάποιον «αντιφασιστικό πόλεμο» στην Ουκρανία, όπως κάποιοι αφελέστατα είναι έτοιμοι να πιστέψουν. Χρησιμοποιεί ως άλλοθι τους φασίστες που έκαναν όντως εγκλήματα πολέμου στην Οδησσό και το Ντονμπάς για να δικαιολογήσει τις επεκτατικές βλέψεις του- όπως ακριβώς χρησιμοποιούσαν οι Αμερικανοί υπαρκτές θηριωδίες του Μιλόσεβιτς στην πρώην Γιουγκοσλαβία ή του Χουσεϊν στο Ιράκ. Είναι γνωστό, άλλωστε, ότι η Ρωσία δεν είχε κανένα ηθικό πρόβλημα να χρηματοδοτεί την Μαρίν Λεπέν στην προεκλογική εκστρατεία της.
Έστω, θα πει κανείς, αλλά ένας πολυπολικός κόσμος, με μια ισχυρή Ρωσία και μια ισχυρή Κίνα, δεν δίνει περισσότερα περιθώρια στους μικρότερους λαούς όλου του κόσμου από έναν κόσμο στο έλεος της αμερικανικής υπερδύναμης και τους συμμάχους της; Η απάντηση είναι, μπορεί ναι, μπορεί και όχι, ανάλογα με το τι είδους είναι η «πολυπολικότητα» για την οποία τόσος λόγος γίνεται. Πολυπολικός ήταν ο κόσμος και στις παραμονές του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, μόνο που όλοι οι υπολογίσιμοι πόλοι του ήταν ιμπεριαλιστικές αυτοκρατορίες, έτοιμες να κόψουν η μία το λαρύγγι της άλλης, όπως και το έκαναν. Πολύ φοβάμαι ότι η Νέα Παγκόσμια Τάξη (ή μάλλον Αταξία) που ανατέλλει σήμερα θα μοιάζει λιγότερο με τον Ψυχρό Πόλεμο και περισσότερο με τον προ του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου κόσμο.
Στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, η ΕΣΣΔ ήταν ένα καταπιεστικό, μόνο κατ’ όνομα σοσιαλιστικό καθεστώς, αλλά όντως στήριζε ως ένα βαθμό εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα του Τρίτου Κόσμου απέναντι στον ιμπεριαλισμό. (Για τα εργατικά και αριστερά κινήματα της Δύσης, υπήρχε πάντα το όριο της Γιάλτας). Η Ρωσία του Πούτιν δεν είναι εκφυλισμένο εργατικό κράτος, αλλά ολιγαρχικός καπιταλισμός- το γεγονός ότι ο Ρώσος πρόεδρος είχε μέχρι προχθές σε κρατική θέση τον διαβόητο Ανατόλι Τσουμπάις, αρχιτέκτονα των ληστρικών ιδιωτικοποιήσεων που έφτιαξαν εν μια νυκτί την τάξη των ολιγαρχών, σφετεριζόμενοι αντί πινακίου φακής τη λαϊκή περιουσία, ασφαλώς λέει πολλά, ή μάλλον τα λέει όλα. Όνειρο του Πούτιν δεν είναι η ανασύσταση της ΕΣΣΔ, αλλά της μεγαλορώσικης Αυτοκρατορίας. Ο ψυχρός κυνισμός της μεγάλης δύναμης μπορεί να τον οδηγήσει να στηρίξει, κάποια στιγμή, αριστερές κυβερνήσεις στη Λατινική Αμερική, με την ίδια άνεση που θα στηρίξει το Ισραήλ, με το οποίο διατηρεί άριστες σχέσεις, στη Μέση Ανατολή.
Ο ίδιος ο πόλεμος του Πούτιν στην Ουκρανία, αντί να αποτελέσει πλήγμα για τις ΗΠΑ, εξελίσσεται σε καταλύτη για την ενίσχυσή τους, σε μια ακόμη εκδήλωση της ετερογονίας των σκοπών. Από «εγκεφαλικά νεκρό», κατά Μακρόν, το ΝΑΤΟ ανένηψε και διανύει μια δεύτερη νεότητα. Η ίδια η Ρωσία, ακόμη κι αν αποκομίσει (εύθραυστα και διαρκώς αμφισβητήσιμα) στρατιωτικά κέρδη, θα υποστεί τεράστια πολιτική, οικονομική και ηθική ζημιά. Το πιθανότερο είναι ότι θα περιπέσει σε θέση ελάσσονος εταίρου της Κίνας, μια και η ρωσική οικονομία είναι το ένα δέκατο της κινεζικής. Αυτό σημαίνει ότι οι Κινέζοι, προκειμένου να σώσουν τη Ρωσία, θα αποκτήσουν κοψοχρονιά επιχειρήσεις- φιλέτο και θα την κάνουν ισχυρότατα εξαρτημένη από το Πεκίνο σε τρία κρίσιμα πεδία: το τραπεζικό, τις ροές ενέργειας και τις νέες τεχνολογίες. Στο μεταξύ, ο κόσμος όλος θα απειλείται από μια μεγάλων διαστάσεων επισιτιστική κρίση (Ρωσία και Ουκρανία μαζί παράγουν το ένα τέταρτο των παγκόσμιων σιτηρών), ενώ η παγκόσμια οικονομία είναι πολύ πιθανό να γνωρίσει μια νέα, οδυνηρή ύφεση. Τηρουμένων των αναλογιών, όπως οι γεωπολιτικές κρίσεις από τον αραβοϊσραηλινό πόλεμο του 1973 και την ιρανική επανάσταση του 1979 οδήγησαν πρώτα σε ενεργειακές κρίσεις, ύστερα σε γενικευμένη ύφεση και τελικά σε αλλαγή οικονομικού υποδείγματος επί τα χείρω, από τον κεϋνσιανισμό στον νεοφιλελευθερισμό.
Το συμπέρασμα από όλα αυτά είναι, νομίζω, προφανές. Η μόνη πολιτικά και ηθικά επιβεβλημένη στάση ενός προοδευτικού πολίτη απέναντι σε αυτό τον ολέθριο, από κάθε σκοπιά, πόλεμο είναι να εξεγερθεί και να απαιτήσει τον άμεσο τερματισμό του με μια δίκαιη ειρήνη. Κάτι που σημαίνει αποχώρηση όλων των ξένων στρατευμάτων από την Ουκρανία, ρωσικών και Δυτικών (σύμβουλοι, εκπαιδευτές, μισθοφόροι), ακύρωση των σχεδίων για ένταξη στο ΝΑΤΟ, διεθνείς εγγυήσεις για την ασφάλεια και κυριαρχία της, σεβασμό των δικαιωμάτων των ρωσόφωνων και των άλλων εθνικών ομάδων, αποκατάσταση των κομμάτων που έχουν βγει στην παρανομία από τις δύο τελευταίες κυβερνήσεις του Κιέβου, επίλυση του προβλήματος στο Ντονμπάς με διαπραγματεύσεις και όχι με τα όπλα. Ουτοπικό; Με τα σημερινά δεδομένα, ίσως. Αλλά συνένοχοι του εγκλήματος, είτε των μεν, είτε των δε, δεν μπορούμε να γίνουμε και δεν θα γίνουμε.
Παραπομπές:
[i] Ντονμπάς σημαίνει «λεκάνη του ποταμού Ντον». Πρόκειται για την περιοχή της ανατολικής Ουκρανίας πάνω από την Αζοφική Θάλασσα, που περιλαμβάνει τις ρωσόφωνες επαρχίες του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ. Μετά τον εμφύλιο πόλεμο του 2014, που ακολούθησε την ανατροπή του φιλορώσου προέδρου της Ουκρανίας Βίκτορ Γιανουκόβιτς, οι δύο επαρχίες διχοτομήθηκαν και οι φιλορώσοι αυτονομιστές ανακήρυξαν «Λαϊκές Δημοκρατίες» στα τμήματα που ήλεγχαν. (βλ. χάρτη εξωφύλλου – πηγή ΕΦΣΥΝ)
[ii] Bloomberg - Nial Ferguson, “Putin Misunderstands History. So, Unfortunately, Does the U.S.”,
Στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της 26ης Μαρτίου (ηλεκτρονική έκδοση) διαβάζουμε πως ο εκπρόσωπος της UNICEF στην Ελλάδα είπε σε συνέντευξη του πως «Η Ελλάδα μπορεί να ισχυριστεί πως είναι η χειρότερη χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση για να είσαι παιδί» και εξηγεί πως «Αυτό μας λένε τα δεδομένα».
Τα δεδομένα στα οποία βασίζεται η δήλωση του κ. Λουτσιάνο Καλεστίνι, σε συνέντευξη του στη δημοσιογράφο Ηλιάνα Μάγρα, αφορούν την παχυσαρκία, την παιδική φτώχεια, την ψυχική υγεία, αλλά και τις παροχές των γονέων προς τα παιδιά και το σημαντικότερο, την κουλτούρα που έχουμε ως χώρα στην ανατροφή των παιδιών.
Η φράση του κ. Καλεστίνι πως «Η κατάσταση για τα παιδιά στην Ελλάδα δεν είναι πολύ καλή», είναι ένα σήμα κινδύνου. Φυσικά πολλοί θα ξεκινήσουν να εξαπολύουν κεραυνούς κατά του «κουτόφραγκους» που «δεν ξέρει πως η ελληνική οικογένεια είναι πρότυπο» και άλλα τέτοια εθνικά παραμύθια, αλλά το θέμα μας δεν είναι αυτοί οι κάτοικοι άλλου πλανήτη, ούτε οι φαντασιώσεις τους. Ας δούμε και ας σχολιάσουμε ως κάτοικοι αυτού του τόπου και συνάμα γονείς που αντέχουν ακόμα, τα τέσσερα προβληματικά σημεία που εντοπίζει ο (λάτρης της Ελλάδας όπως δηλώνει στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ) κ. Καλεστίνι.
Πρώτα ξεκαθαρίζει πως δεν μπορεί να επιρρίψει ευθύνες σε συγκεκριμένη κυβέρνηση αφού το πρόβλημα είναι απότοκο της διακυβέρνησης της χώρας επί 70 χρόνια (τουλάχιστον 70 συμπληρώνουμε εμείς) μας παρουσιάζει την εικόνα που μπόρεσε να σχηματίσει.
Ο πρώτος λόγος που η Ελλάδα είναι μία κακή χώρα για τα παιδιά αφορά την πάντα ημιτελή πολιτική ατζέντα της χώρας για τα παιδιά. Το 1993 η Ελλάδα επικύρωσε τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα του Παιδιού. Από τότε έχει περάσει περισσότερους από 80 νόμους ή σχέδια δράσης που αφορούν τα παιδιά, αλλά αυτά τα σχέδια δράσης δεν έχουν οριοθετημένους στόχους και χρονικά πλαίσια, ούτε κοστολογήσεις. Και το βασικότερο; Κανείς δεν ξέρει ποια είναι η εθνική ατζέντα για τα παιδιά και ποιος είναι υπεύθυνος για την τήρηση της. Η γνωστή συστηματική αδράνεια των ανευθυνοϋπευθύνων δηλαδή, που χαρακτηρίζει το ελληνικό κράτος στην πλειονότητα των λειτουργιών του. Μία εθνική ατζέντα εφαρμόζεται από την κυβέρνηση αλλά μάλλον ούτε αυτή είναι αρμόδια, όπως φαίνεται.
Ο δεύτερος λόγος αφορά την ποιότητα των υπηρεσιών που παρέχονται στα παιδιά.
Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα απηρχαιωμένο εκπαιδευτικό σύστημα το οποίο όσες φορές έγιναν προσπάθειες απεγκλωβισμού του από κυρίαρχες αντιλήψεις περασμένων αιώνων, όλα έμειναν στις προθέσεις. Φυσικά δεν αναφέρεται στα σχολεία και τη λειτουργία τους σε ένα δημόσιο σύστημα εκπαίδευσης ή με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια αλλά στην ποιότητα του ίδιου του συστήματος. Είναι ένα σύστημα που ισχυρίζεται πως παρέχει εκπαίδευση αλλά είναι πλήρως αποσυνδεδεμένο από την Παιδεία.
Μαζί με την ποιότητα του εκπαιδευτικού συστήματος τα παιδιά υφίστανται τα προβλήματα του συστήματος υγείας και εκείνα του συστήματος κοινωνικής προστασίας. Και τα ευάλωτα παιδιά στην Ελλάδα, που χρειάζονται ένα ισχυρό σύστημα κοινωνικής προστασίας είναι πλέον τα περισσότερα.
Αναφέρει ο κ. Καλεστίνι: «Η ποιότητα του εκπαιδευτικού συστήματος αναφέρεται πιο συχνά –τι μαθαίνουν τα παιδιά μας και πώς;– αλλά είναι και η ποιότητα του συστήματος υγείας και η δυνατότητα του συστήματος κοινωνικής προστασίας να δεχθούν όλα τα ευάλωτα παιδιά μέσα σε ένα δίχτυ ασφαλείας, κάτι που δεν συμβαίνει».
Εδώ τονίζουμε πως ο κ. Καλεστίνι τα δηλώνει αυτά την ώρα που Πλεύρης- Γκάγκα – Μητσοτάκης αποπειρώνται να κλείσουν το Παίδων Πεντέλης, το ένα από τα τρία δημόσια νοσοκομεία παίδων της Αττικής των 5 εκατομμυρίων ανθρώπων. Δηλαδή να υποβαθμίσουν περαιτέρω την πρόσβαση των παιδιών στο σύστημα υγείας και μαζί να υποβαθμίσουν την κοινωνική τους προστασία. Έστω σ’ αυτόν τον ελάχιστο βαθμό που υπάρχει ακόμα. Να ξεκαθαρίσουμε πως τα ιδιωτικά νοσοκομεία δεν παρέχουν κοινωνική προστασία. Έτσι;
Τρίτος λόγος είναι ότι δεν ξοδεύουμε αρκετά για τα παιδιά μας – «η μέση χώρα της Ε.Ε. ξοδεύει 7.000 ευρώ τον χρόνο για την εκπαίδευση κάθε παιδιού, εδώ ξοδεύουμε 2.688». Παραδέχεται βέβαια πως η Ελλάδα ακόμα βγαίνει από μία από τις πιο δύσκολες περιόδους στην Ιστορία της αλλά εκτιμά και τις μελλοντικές επιπτώσεις των δημοσιονομικών επιλογών μας. Εδώ φαίνεται πως αγνοεί πως στην Ελλάδα, το μεγαλύτερο μέρος των δαπανών για τα παιδιά εξανεμίζεται σε φροντιστήρια μέσης εκπαίδευσης και ξένων γλωσσών, αντικείμενα που στις άλλες χώρες της Ε.Ε. (που δαπανούν 7.000 τον χρόνο) περιλαμβάνονται ήδη στο σχολικό τους πρόγραμμα. Τα χρήματα που δαπανούν οι γονείς εκεί, προορίζονται για την βελτίωση των εκπαιδευτικών τους εμπειριών και της γενικότερης παιδείας των παιδιών, όπως ταξίδια, χόμπι, καλλιτεχνικές εμπειρίες. Στην Ελλάδα αυτά θεωρούνται πολυτέλειες και συνήθως ανέφικτα για τη μέση οικογένεια. Με αυτό το πρόσθετο βάρος, η κατάσταση μάλλον είναι πολύ χειρότερη απ’ ότι εκτιμά ο κ. Καλεστίνι
«Συνεχίζοντας να μην προτεραιοποιούμε τα παιδιά, ρισκάρουμε “εθνικό αυτοτραυματισμό”», λέει ο κ. Καλεστίνι.
«Τα τωρινά παιδιά σε 10 χρόνια θα πρέπει να ασχοληθούν με την κλιματική αλλαγή, με την ανισότητα, με το προσφυγικό – ένα φαινόμενο που δεν θα φύγει» Καθώς ο πληθυσμός μειώνεται, θα επωμιστούν το βάρος του να υποστηρίζουν οικονομικά έναν πιο γερασμένο πληθυσμό, αναφέρει. «Πρέπει να επανεξισορροπήσουμε τις δημοσιονομικές επιλογές μας». Φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Ποτέ δεν θα φροντίσει το ελληνικό κράτος να φορολογήσει αυτούς που έχουν τον πλούτο της χώρας, για να εξασφαλίσει καλύτερες συνθήκες για τα παιδιά. Δεν το κάνει για τον γενικό πληθυσμό, δεν θα το κάνει ούτε για τα παιδιά. Άλλωστε «γενικός πληθυσμός» είναι κι αυτά για τις κυβερνήσεις. Το θέμα ήταν, είναι και θα παραμείνει ταξικό.
Καλή είναι η αναφορά του κ. Καλεστίνι σε παιδιά αποκλεισμένων ομάδων, όπως οι Ρομά και οι πρόσφυγες. Μάλιστα τονίζει πως κάποιες κοινωνικές ομάδες επηρεάζονται περισσότερο, αλλά θέλουμε να προσποιούμαστε (με το πρώτο πληθυντικό εννοεί τους Έλληνες όπου εντάσσει και τον εαυτό του) πως αυτά τα θέματα δεν είναι σε εθνικό επίπεδο – είναι όμως». «Τα παιδιά πρόσφυγες είναι λιγότερα από 30.000 κι αν υποθέσουμε πως τα παιδιά Ρομά είναι γύρω στις 100.000, μένουν περίπου 300.000 με 400.000 παιδιά». Αναφέρεται στα -κατ’ εκτίμηση- 600.000 παιδιά που είναι παχύσαρκα στην Ελλάδα, πράγμα που σημαίνει πως τα παιδιά στην Ελλάδα είναι παχύσαρκα άσχετα με την καταγωγή τους!!
Ο τέταρτος λόγος (και σημαντικότερος) αφορά την κουλτούρα, πεδίο που αποτελεί τη μεγαλύτερη πρόκληση γιατί ο κ. Καλεστίνι τονίζει πως δεν μπορεί να θεσμοθετηθεί αλλά οι πρακτικές και πεποιθήσεις που αποκτούμε μεγαλώνοντας κάνουν τη μεγαλύτερη διαφορά. «Παραδείγματος χάριν, συχνά στην Ελλάδα οι παππούδες προσέχουν τα εγγόνια τους. Αν είσαι παιδί που το προσέχει κατά βάση η γιαγιά ή ο παππούς, έχεις 58% μεγαλύτερη πιθανότητα να είσαι υπέρβαρος», δηλώνει.
Εδώ πρέπει να προσθέσουμε και την παρατεταμένη περίοδο που τα παιδιά στην Ελλάδα τα αντιμετωπίζουμε ως παιδιά, δηλαδή τα διατηρούμε κάτω από την οικογενειακή στέγη και φροντίδα, δίχως να τα οδηγούμε στην «έξοδο» στην κοινωνία και στην αντιμετώπιση από τα ίδια (μετά τα 18) των προβλημάτων και των δυσκολιών που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν στο μέλλον. Αποτέλεσμα είναι να μένουν εξαρτημένα, καμιά φορά και μετά την ηλικία των 25 χρονών. Είναι η κακή οικονομική κατάσταση της χώρας και η ανεργία που δεν βοηθάνε να βελτιωθεί η κατάσταση αλλά αυτό δεν ισχύει για όλα τα παιδιά. Υπάρχουν νέοι που αγωνίζονται αλλά και νέοι που δεν κάνουν καμία προσπάθεια αφού όλα είναι εξασφαλισμένα από το σπίτι των γονιών τους, όπου μένουν ως «παιδιά». Ποιοι είναι οι τυχεροί και ποιοι οι ικανότεροι; Θα το δείξει το μέλλον.
Για τη βία κατά των παιδιών λέει πως «κανείς δεν πρόσεξε το γιατί συμβαίνει». Εδώ να σημειώσουμε πως σε κάθε σχετικό περιστατικό, η συζήτηση τελειώνει μετά από λίγες μέρες και κανείς δεν ασχολείται μετά. Ακόμα και αυτοί που είναι επιφορτισμένοι με το θέμα είτε ανήκουν στην εκπαιδευτική κοινότητα είτε εργάζονται σε δομές πρόνοιας και κοινωνικής μελέτης
Αξίζει να διαβάσετε το πλήρες άρθρο της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ με τη συνέντευξη του κ. Καλεστίνι. Ο σύνδεσμος δίνεται στο τέλος της ανάρτησης. Και διαβάζοντας το να έχετε κατά νου πως ο πρωθυπουργός αυτής της χώρας έκανε δηλώσεις (με περισσό θράσος ή με απύθμενη άγνοια) πως στην Ελλάδα έχουμε πολύ καλή ποιότητα ζωής. Μάλλον θα αναφερόταν στην οικογένεια του με το πρώτο πληθυντικό. Δεν εξηγείται αλλιώς.
Ο ένας λέγεται Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Είναι εγγονός του πρώην πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη του Α’ και γιος του σημερινού πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη. Από το Κολλέγιο Αθηνών βρέθηκε να σπουδάζει στη Βοστώνη και, όπως όλα δείχνουν, θα συνεχίσει τη σπουδαστική του καριέρα στο Χάρβαρντ με απώτερο στόχο να ακολουθήσει το επάγγελμα του πατέρα του. Όπως λέγεται σε τέτοιες περιπτώσεις, έχει στρωμένη δουλειά, είναι κρίμα να πάει χαμένη. Μέχρι χθες, ο 22χρονος γιος του Κυριάκου απασχολούσε τα Μέσα Ενημέρωσης για τη σχέση του με μια τενίστρια, Από σήμερα, αποφάσισε να την απασχολήσει και για άλλο ζήτημα, σχολιάζοντας ειρωνικά στο twitter την συναυλία ειρήνης που πρόκειται να πραγματοποιηθεί στις 29 Μαρτίου και ορισμένους από τους καλλιτέχνες που θα συμμετέχουν σε αυτήν
Ο άλλος λέγεται Δημήτρης Μητσοτάκης. Πέρα από την ατυχία του να έχει το ίδιο επώνυμο με την Αγία Οικογένεια των Μητσοτάκηδων, είναι και ένας από τους καλλιτέχνες για τους οποίους ο πρωθυπουργικός υιός μίλησε απαξιωτικά. Ο Δημήτρης Μητσοτάκης είναι ο δημιουργός του μουσικού συγκροτήματος «Ενδελέχεια» - ενός από τα συγκροτήματα που συνδιαμόρφωσαν τον πολύ ενδιαφέροντα ήχο της ελληνόφωνης ροκ μουσικής της δεκαετίας του ’90. Από το 1994 εργάζεται ως μουσικός επιμορφωτής στο ΚΕΘΕΑ Διάβαση. Έχει εργαστεί ως μουσικός παραγωγός στο ραδιόφωνο. Διευθύνει το μουσικό εργαστήρι του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών. Έχει εκδώσει τρία λογοτεχνικά βιβλία και δύο προσωπικές δισκογραφικές δουλειές με το συγκρότημα "Ευδαίμονες".
Από τον δίσκο του συγκροτήματος Ενδελέχεια «Στα σύνορα της μέρας» που κυκλοφόρησε το 2001, ακούμε το «Δεν σας μιλώ εγώ», σε στίχους του Δημήτρη Μητσοτάκη
Δεν είμαι εγώ που σας μιλώ.
Είναι η σιωπή που στάζει
σε σκοτεινό παλάτι.
Και η αυγή που αράζει
στης σκοτεινιάς την πλάτη.
Δεν είμαι εγώ που σας μιλώ.
Είναι το φως που τρίζει
πάνω σε σάπια γρίλια.
Και ο ήχος που θυμίζει
πολύχρωμα κοχύλια.
Δε είμαι εγώ που σας μιλώ.
Είναι τα κρύα βράδια,
οι δανεικές ελπίδες,
τα προδομένα χάδια.
Και οι τόποι που δεν είδες.
Δε σας μιλώ εγώ.
Είναι τα σπασμένα σας βήματα.
Δεν είμαι εγώ που σας μιλώ.
Είν’ η ζωή που πάει
25η Μαρτίου 2022. 201 χρόνια από την ορισμένη ως ημερομηνία κήρυξης της ελληνικής επανάστασης, δηλαδή την 25η Μαρτίου του 1821. Ημέρα που αν και οι ιστορικές πηγές βεβαιώνουν πως στην πραγματικότητα δεν έγινε τίποτα (η Επανάσταση είχε ξεκινήσει νωρίτερα στη Μάνη και η Καλαμάτα είχε απελευθερωθεί από τις 23/3), βασιλικό διάταγμα του Όθωνα την καθιέρωσε ως εθνική εορτή. Γιορτή της ελληνικής ανεξαρτησίας. Έκτοτε (15-27/3/1838) γιορτάζει η χώρα τη γέννηση του νεοελληνικού κράτους. Του ανεξάρτητου πλέον νεοελληνικού κράτους.
Η πικρή αλήθεια είναι πως από το 1830 που με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου γεννήθηκε το νεοελληνικό κράτος, ουδέποτε αυτό ήταν ανεξάρτητο. Ήμαστε αναγκασμένοι να έχουμε πάντα «προστάτες» που άλλαζαν βέβαια ονόματα και προσωνύμια, αλλά αυτόν που εκμεταλλεύεται μία χώρα με κάθε τρόπο και την έχει πάντα εξαρτημένη για να μη πάψει ποτέ να την εκμεταλλεύεται πως αλλιώς να τον αποκαλέσει κανείς; Η λέξη «προαγωγός» ή η ακόμα πιο αγοραία,συνώνυμη της δεν είναι κατάλληλες, όταν μιλάμε για χώρες. Η «προστασία» μας ξεκίνησε την Αγγλία του 1830, έφτασε στους «Συμμάχους της εγκάρδιας συνεννόησης» -Ανταντ με επαναπρόσδεση στους Άγγλους το 1922, ακολούθως κατοχή από τους Γερμανούς, για να καταλήξουμε στους Αμερικάνους και το ΝΑΤΟ τους το 1949 και σχεδόν συνεχόμενα μέχρι σήμερα. Η Ανεξαρτησία μας ήταν πάντα μία πλάνη.
Ο Θουκυδίδης αφόριζε πως η Ιστορία είναι φιλοσοφία δια των παραδειγμάτων, Παραδείγματα που ζούμε στον χρονικό ρου και αυτές τις μέρες είδαμε τον λόγο του αυτόν να επαληθεύεται με ειρωνικό τρόπο. Πέντε (5) μόλις μέρες πριν την εθνική γιορτή της νεοελληνικής ανεξαρτησίας, στις 20/3/2022, μία ομάδα αμερικανονατοϊκών ναυτών, μεταξύ των πολλών του αεροπλανοφόρου Τρούμαν, κατέβηκαν στα Χανιά και κατέλυσαν σε ξενοδοχείο όπου διέμεναν και άλλοι άνθρωποι, τουρίστες με τις οικογένειες τους. Εκεί έγινε ένα απαράδεκτο περιστατικό με πρωταγωνιστές αμερικανονατοϊκούς ναύτες και ένα δεκατετράχρονο κορίτσι, το οποίο βρισκόταν στο δωμάτιο της οικογένειας της, αλλά οι γονείς της και ο αδελφός της εκείνη την ώρα έλειπαν,
Ας διαβάσουμε την περιγραφή της χανιώτικης εφημερίδας «Αγώνας της Κρήτης» αναφερόμενη σε έκτροπα που ακολούθησαν την αποβίβαση των αμερικανονατοϊκών δυνάμεων στη Σούδα και στα Χανιά.
Οι δρόμοι της πόλης πλημμύρισαν από στρατιωτικούς του αεροπλανοφόρου Τρούμαν και όπως είναι φυσικό, υπήρξαν και έκτροπα.
Μία τέτοια περίπτωση για την οποία έγινε και καταγγελία στην αστυνομία αφορούσε εισβολή αμερικανοΝΑΤΟϊκών σε λάθος δωμάτιο λόγω μέθης ( ; ) όπου διέμενε 14χρονη μαθήτρια με την οικογένειά της.
Σύμφωνα με πληροφορίες το κορίτσι ήταν μόνο του στο δωμάτιο αφού έλειπαν οι γονείς του ενώ οι αμερικανονατοϊκοί όχι μόνο δεν έφυγαν αλλά ξάπλωσαν στο δωμάτιο τρομοκρατώντας το νεαρό κορίτσι….
Ως ήταν φυσιολογικό δημιουργήθηκε ένταση, ήρθαν τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας με τα πράγματα να ξεφεύγουν με αποτέλεσμα να κληθεί η αστυνομία.
Σημειώνουμε ότι στην εφημερίδα μας έφτασαν και άλλες αναφορές για απρεπείς συμπεριφορές μεθυσμένων αμερικανοΝΑΤΟϊκών.
Η Αστυνομία προσπάθησε να επέμβει αλλά οι αμερικανοΝΑΤΟϊκοί τους έλεγαν διαρκώς πως δεν μπορούν να τους κάνουν τίποτα. Αναφέρονταν στο αποικιακό καθεστώς που ισχύει βάσει της σχετικής συμφωνίας σε όλες τις ΝΑΤΟϊκές βάσεις, δηλαδή το καθεστώς ετεροδικίας, όπου ό,τι και να συμβεί από Αμερικανό στρατιώτη, η Ελλάδα δεν μπορεί να τον διώξει ούτε και να τον δικάσει.
Όπως ήταν αναμενόμενο, οι στρατιώτες αφέθηκαν ελεύθεροι.
Ακολούθησαν καταγγελίες από εκπαιδευτικούς, συλλογικότητες, το ΚΚΕ και απλούς κατοίκους των Χανίων που έζησαν το περιστατικό.
Δια του παραδείγματος φιλοσοφία λοιπόν είναι η Ιστορία κατά τον Θουκυδίδη και το παράδειγμα των Χανίων (ένα από τα πολλά μικρότερα και μεγαλύτερα) διδάσκει πως σήμερα γιορτάσαμε μία ανεξαρτησία που ποτέ δεν αποκτήσαμε και με τα δεδομένα του σήμερα, δεν θα αποκτήσουμε ποτέ.
Εκτός….
Πηγές
Αναδημοσιεύουμε από την σημερινή (24/3/2022) Εφημερίδα των Συντακτών, άρθρο της Αφροδίτης Τζιαντζή για το θέμα με το οποίο είχαμε ασχοληθεί στις 19 Μαρτίου, σχετικά με τις αυξανόμενες καθημερινά, καταγγελίες Ρώσων πολιτών που ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα, πως η τράπεζα Πειραιώς πάγωσε τους λογαριασμούς μισθοδοσίας τους στο πλαίσιο του κανονισμού 2022/328 ΕΕ “σχετικά με περιοριστικά μέτρα λόγω ενεργειών της Ρωσίας που αποσταθεροποιούν την κατάσταση στην Ουκρανία”. Η συντάκτρια Αφροδίτη Τζιαντζή προχώρησε την έρευνα περαιτέρω. Η τράπεζα Πειραιώς (το υποκατάστημα(;) μιλά για «παρεξήγηση» αλλά όταν πρόκειται για τον βιοπορισμό οικογενειών ανθρώπων του μεροκάματου, η λέξη «παρεξήγηση» φαντάζει γελοία. Η τράπεζα οφείλει άμεσα να λύσει την «παρεξήγηση» και να αποδώσει τα χρήματα των ανθρώπων που παράνομα παρακρατά. Ίσως έτσι να πείσει κάπως, πως πρόκειται όντως για «παρεξήγηση»
Σημειώνουμε εδώ πως ο «Αγώνας της Κρήτης» χθες, 23/3/2022 δημοσίευσε την επιβεβαίωση της ρωσικής πρεσβείας για την παρακράτηση χρημάτων στους λογαριασμούς Ρώσων πολιτών που ζουν κι εργάζονται στην Ελλάδα
Ακολουθεί το άρθρο της Αφροδίτης Τζιαντζή στη σημερινή Εφημερίδα των Συντακτών
Η τράπεζα πέρασε για... ολιγάρχη την άνεργη Ρωσίδα
Θύματα της ίδιας «παρεξήγησης» από την ίδια τράπεζα έχουν πέσει αρκετοί Ρώσοι του μεροκάματου που ζουν πολλά χρόνια στην Ελλάδα.
Το προσωρινό πάγωμα του λογαριασμού μισθοδοσίας της σε ελληνική συστημική τράπεζα καταγγέλλει Ρωσίδα που ζει και εργάζεται 20 χρόνια στην Ελλάδα, κατοικεί σε δήμο της Ανατολικής Αττικής και φυσικά δεν έχει καμία σχέση με Ρώσους ολιγάρχες, ούτε συνδέεται με κανένα τρόπο με ρωσικές νομικές οντότητες. Την καταγγελία έφερε στη δημοσιότητα η χανιώτικη εφημερίδα «Αγώνας της Κρήτης», ενώ αντίστοιχο δημοσίευμα φιλοξένησε η ιστοσελίδα Αttica Voice, αναφέροντας ότι το φαινόμενο είναι εκτεταμένο και αφορά και άλλους κατοίκους της Ελλάδας με ρωσική υπηκοότητα.
Η «Εφ.Συν.» επικοινώνησε με την καταγγέλλουσα Αννα Κ. (τα πλήρη στοιχεία της στη διάθεση της εφημερίδας) και τον εξουσιοδοτημένο εκπρόσωπό της Διονύση Ασημακόπουλο, οι οποίοι μας εξιστόρησαν το περιστατικό, όπως είναι καταγεγραμμένο στις συνομιλίες με την τηλεφωνική γραμμή εξυπηρέτησης πελατών της τράπεζας, αλλά και σε αλληλογραφία τους με το υποκατάστημα στο οποίο τους παρέπεμψαν.
«Η Αννα έχει νόμιμη άδεια παραμονής στην Ελλάδα και εργάζεται αδιάλειπτα τα τελευταία 16 χρόνια. Φέτος για πρώτη φορά γράφτηκε στο ταμείο ανεργίας του ΟΑΕΔ, γιατί η επιχείρηση στην οποία εργαζόταν ως σερβιτόρα έκλεισε. Στις 17 Μαρτίου, που αναμενόταν να πιστωθεί αναδρομικά το επίδομα ανεργίας, διαπιστώσαμε ότι δεν μπορεί να δεχτεί πληρωμή. Παράλληλα δεν μπορεί να κάνει ούτε ηλεκτρονική κατάθεση έστω λίγων ευρώ, ενώ από τον περίγυρό της είδε ότι το ίδιο συμβαίνει και σε άλλες φίλες της με ρωσική υπηκοότητα.
»Μιλώντας με την τράπεζα μάς είπαν ότι αυτό γίνεται καθ’ υπόδειξη του ευρωπαϊκού κανονισμού 2022/328 “σχετικά με περιοριστικά μέτρα λόγω ενεργειών της Ρωσίας που αποσταθεροποιούν την κατάσταση στην Ουκρανία”. Τους παραπέμψαμε στα άρθρα του κανονισμού που φαίνεται ξεκάθαρα ότι το πάγωμα λογαριασμών δεν αφορά τη δική μας περίπτωση. Μας είπαν ότι το θέμα μπορεί να λυθεί, αλλά πρέπει να απευθυνθούμε στο υποκατάστημα όπου ανοίξαμε τον λογαριασμό. Στείλαμε γραπτή εξουσιοδότηση και επιστολή στην υποδιευθύντρια του υποκαταστήματος, όπου θέσαμε το πρόβλημα στο σύνολό του και ζητήσαμε να κοινοποιηθεί στην κεντρική διοίκηση της τράπεζας. Τελικά αναγκαστήκαμε να πάμε αυτοπροσώπως, μολονότι είναι μακριά από τον τόπο κατοικίας μας. Η υποδιευθύντρια δήλωσε άγνοια για την κατάσταση και ζήτησε οδηγίες από την κεντρική διεύθυνση. Μας ζητήθηκε να καταθέσουμε άδεια παραμονής. Ομως η τράπεζα ήδη διέθετε την άδεια παραμονής, αφού είναι προϋπόθεση για να ανοίξεις λογαριασμό. Τελικά ο λογαριασμός ξεμπλόκαρε μετά από μια διαδικασία ταλαιπωρίας που κράτησε περίπου μία εβδομάδα. Θεωρώ ότι οι δικαιολογίες που επικαλέστηκαν εκ των υστέρων είναι προσχηματικές. Το ατομικό πρόβλημα μπορεί να ξεπεράστηκε, όμως το ευρύτερο πρόβλημα παραμένει, αφού παρόμοιες δυσκολίες βίωσαν και άλλοι στην ίδια θέση με την Αννα», μας λέει ο κ. Ασημακόπουλος.
Επικοινωνήσαμε με άλλες τρεις γυναίκες (τα στοιχεία τους στη διάθεση της «Εφ.Συν.»), οι οποίες υποστηρίζουν ότι έπεσαν θύματα της ίδιας «παρεξήγησης». Η Γιούλια Κ., συνοδός σε σχολικό λεωφορείο που ζει στην Ελλάδα 25 χρόνια, η Σβετλάνα Ε. κάτοικος Κατερίνης που ζει 28 χρόνια στην Ελλάδα, η Ελμίρα Σ. που ζει στην Ελλάδα 22 χρόνια. Ολες διηγούνται παρόμοια περιστατικά από την ίδια τράπεζα, με πάγωμα λογαριασμών μισθοδοσίας ή ατομικών λογαριασμών, με επίκληση στον ευρωπαϊκό κανονισμό, ο οποίος όμως διευκρινίζει ρητά ότι αφορά μόνο καταθέσεις άνω των 100.000 ευρώ και Ρώσους υπηκόους που δεν έχουν άδεια παραμονής σε κράτος-μέλος της Ε.Ε.
«Η κοπέλα στο υποκατάστημα είπε ότι μάλλον πρόκειται για λάθος στο σύστημα, αφού δεν βγάζει νόημα. Είπε “σας έχουν βάλει τους Ρώσους σε ένα τσουβάλι και τώρα σας βγάζουν έναν-έναν”», μας λέει χαρακτηριστικά μία από τις καταγγέλλουσες.
Σε κάθε περίπτωση, είτε αφορά τεχνικό σφάλμα είτε προσωρινή παρερμηνεία του ευρωπαϊκού κανονισμού είτε «υπερβάλλοντα ζήλο» στελεχών της τράπεζας –που κατά τις πληροφορίες μας κίνησε και το ενδιαφέρον της εποπτεύουσας κεντρικής τράπεζας–, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: άσκοπη ταλαιπωρία και διακριτική μεταχείριση εις βάρος πολιτών, που θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί αν κάποιος διάβαζε καλύτερα τις διατάξεις του ευρωπαϊκού κανονισμού, που θεωρητικά στοχεύει τους πλούσιους ολιγάρχες και όχι ανθρώπους του μεροκάματου. Εκτός κι αν μπέρδεψαν τον Αμπράμοβιτς με την άνεργη σερβιτόρα με ρωσικό διαβατήριο.
Η υπερβάλλουσα θνητότητα υπολογίζεται αν από το συνολικό αριθμό θανάτων κατά τη διάρκεια μιας περιόδου, αφαιρέσουμε το μέσο αριθμό των ανθρώπων που πέθαναν την ίδια περίοδο κατά τα προηγούμενα πέντε χρόνια.
Η υπερβάλλουσα θνητότητα χρησιμοποιείται ως δείκτης κατά τη διάρκεια μιας κρίσης ή μιας επιδημίας και αναγνωρίζεται διεθνώς ως ο καλύτερος τρόπος σύγκρισης της επίδοσης των χωρών στην αντιμετώπιση της κρίσης ή της επιδημίας
Στην μέρες μας, η υπερβάλλουσα θνητότητα μπορεί να αποδώσει τόσο όσους πέθαναν άμεσα εξαιτίας της Covid-19 όσο και όσους πέθαναν έμμεσα, επειδή π.χ. δεν μπορούσαν ή δεν ήθελαν να εισαχθούν σε νοσοκομείο για άλλη πάθηση, με συνέπεια να πεθάνουν τελικά.
Η χώρα μας, εδώ και ένα χρόνο βρίσκεται σταθερά πάνω έως πολύ πάνω από το μέσο όρο των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε ό,τι αφορά την υπερβάλλουσα θνητότητα. Η αξιοπρόσεκτη πορεία της χώρας μας αποτυπώνεται γλαφυρά στο παρακάτω διάγραμμα της Eurostat (https://ec.europa.eu/eurostat/web/products-eurostat-news/-/ddn-20220316-1). Με μπλε χρώμα σημειώνεται η πορεία του μέσου όρου των χωρών της Ε.Ε, ενώ με κόκκινο η πορεία της χώρας μας
Στα πιο πρόσφατα στοιχεία, που αφορούν στον Ιανουάριο του 2022, η χώρα μας βρίσκεται στη δεύτερη θέση μεταξύ των χωρών της Ε.Ε με 25,3% περισσότερους θανάτους από όσους είχαν καταγραφεί τον αντίστοιχο μήνα των ετών 2016 – 2019. Τη χειρότερη θέση κατέχει η Κύπρος, με 26% περισσότερους θανάτους, ενώ την πρώτη τετράδα συμπληρώνουν η Βουλγαρία (+24%) και η Πολωνία (+23%).
Αναμφισβήτητα, πρόκειται για ένα επίτευγμα που ασφαλώς πιστώνεται στον Κυριάκο Μητσοτάκη και το έμπειρο επιτελείο του
Kι αυτή η Αττική η γη, η πάνσοφη κι ωραία το καύχημα, το κόσμημα, τ΄ άνθος όλου του κόσμου
μέλλει κι αυτή να ερημωθεί κι η στάθμη της να πέσει από τ' άγρια κύματα κι από τη συμφορά
(Νοστράδαμου Προφητείες αποδ. Alan Wistful μτφ Π. Νικολαϊδης V.31)
atticavoice@gmail.com
