Η Βούτα είναι μία από τις έξι βραβευμένες ταινίες του 43ου Φεστιβάλ Δράμας που θα παιχτούν κατά τη διάρκεια της πρώτης ημέρας του Φεστιβάλ Ραφήνας την Παρασκευή 24/9 στον κινηματογράφο Αελλώ

Βούτα / Σκηνοθεσία Δημήτρης Ζάχος / Διάρκεια 18 λεπτά

Η βούτα είναι ένα είδος περιστεριού που πετάει πολύ ψηλά και μετά πέφτει με πολύ μεγάλη ταχύτητα, σταματώντας απότομα λίγο πριν ακουμπήσει στο έδαφος

Σε αντίθεση με τη βούτα, οι ήρωες της ταινίας βρίσκονται σε μια διαρκή και αργή πτώση. Τόσο αργή που δεν την αντιλαμβάνονται καν, ώστε να προσπαθήσουν να τη σταματήσουν. Οι βούτες επίσης, όταν κάνουν οικογένεια, μένουν μαζί μέχρι το τέλος. Κάτι που ζηλεύει ο Χρήστος, ο ήρωας της ταινίας, που περιμένει με άγχος και ανησυχία να υποδεχτεί τον πατέρα του που μόλις έχει αποφυλακιστεί

Η ταινία «Βούτα» του Δημήτρη Ζάχου είναι μια άβολη ματιά πίσω από τη βιτρίνα της κοινωνίας. Φτωχικές γειτονιές, προβληματικές οικογένειες, θυμωμένοι νέοι, παραβατικότητα, εξαρτήσεις, παραιτημένοι άνθρωποι, μικρές προσδοκίες, απουσία ελπίδας

Η ταινία απέσπασε στο 43ο Φεστιβάλ Δράμας το Ειδικό Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής, Βραβείο Σεναρίου στον Γιώργο Τελτζίδη και Τιμητική Διάκριση Σκηνικών στη Δανάη Ελευσινιώτη

Σε συνέντευξη στο artplay.gr , ο Δημήτρης Ζάχος λέει: «Η αρχική έμπνευση έρχεται από τους περιστεράδες που ακόμα και σήμερα εκπαιδεύουν τις Βούτες σε πολλές περιοχές της Ελλάδας και κοιτάζουν προς τον ουρανό για μια ανάσα από τα επίγεια προβλήματα […] Ο Γιώργος Τελτζίδης κατάφερε να μπολιάσει αυτές τις ιστορίες με τα προσωπικά του βιώματα από τα λαϊκά στρώματα της Σταυρούπολης στη Θεσσαλονίκη όπου μεγαλώσαμε και οι δύο και έφτιαξε αυτό το σενάριο που με συγκίνησε από την πρώτη στιγμή που το διάβασα […]. Το ερώτημα είναι και το βλέπουμε και στην ταινία αυτό, κατά πόσο ένα παιδί που μεγαλώνει σε μια οικογένεια υψηλού κινδύνου, high risk όπως την ονομάζουν οι ειδικοί, με εξαρτήσεις, βία και παραβατικότητα, μπορεί να ξεφύγει από τη μοίρα του και να ανοίξει τα φτερά του υγιές και ανεξάρτητο στη ζωή του».

Ο σκηνοθέτης

Ο Δημήτρης Ζάχος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Μετά από σπουδές Πληροφορικής, σπούδασε στο Τμήμα Κινηματογράφου στη Σχολή Καλών Τεχνών του ΑΠΘ. Έχει εργαστεί στη δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια εκπαίδευση. Από το 2010 εργάζεται ως σκηνοθέτης στον κινηματογράφο, στην τηλεόραση και στο θέατρο

Μία από τις ταινίες που θα παιχτούν το Σάββατο 25/9, κατά τη διάρκεια της δεύτερης ημέρας του Φεστιβάλ Ραφήνας, είναι το σκληρό ντοκιμαντέρ 3 Logical Exits του Mahdi Fleifel 

Ντοκιμαντέρ / Σκηνοθεσία Mahdi Fleifel /Διάρκεια 14 λεπτά / Δανία / Γλώσσα Αραβικά / αγγλικοί υπότιτλοι

Το καλοκαίρι του 2019, ο Mahdi Fleifel επιστρέφει στο προσφυγικό στρατόπεδο Ain el-Helweh στο Λίβανο για να επισκεφτεί τον Reda, ο οποίος ήταν επίσης το θέμα της προηγούμενης ταινίας του, «A Man Returned».

Η ταινία-ντοκιμαντέρ καταπιάνεται με την, πέρα από κάθε φαντασία, δραματική κατάσταση που βιώνουν οι Παλαιστίνιοι στα προσφυγικά στρατόπεδα του Νότιου Λιβάνου. Μια κατάσταση που τους αφήνει μόνο τρεις επιλογές. Ή να γίνουν βαποράκια και να σπρώχνουν ναρκωτικά ή να γίνουν μέλη κάποιας από τις αντιμαχόμενες φατρίες ή να φύγουν με οποιονδήποτε τρόπο για οπουδήποτε αλλού. Ζωή πραγματική, εκεί δεν υπάρχει

Ο σκηνοθέτης

Ο Mahdi Fleifel, γεννημένος το 1979, είναι ένας Δανός-Παλαιστίνιος σκηνοθέτης και εικαστικός καλλιτέχνης που γεννήθηκε στο Ντουμπάι, μεγάλωσε σε στρατόπεδο προσφύγων στο Λίβανο και μετανάστευσε στη Δανία το 1988. Εφοδιασμένος με τις δικές του εμπειρίες, οι ταινίες του ασχολούνται κατά κύριο λόγο με τους πρόσφυγες.

Η παραμυθένια ταινία The Size of Things του Κολομβιανού σκηνοθέτη Κάρλος Φελίπε Μοντόγια θα παιχτεί το Σάββατο 25/9, κατά τη διάρκεια της δεύτερης ημέρας του Φεστιβάλ Ραφήνας

Φαντασίας / Carlos Felipe Montoya / Κολομβία / 2018 / Διάρκεια 12 λεπτά / Γλώσσα Ισπανικά / αγγλικοί υπότιτλοι

Ο Ντιέγκο ζει με τον πατέρα του σε μια φτωχική και άδεια από πράγματα καλύβα. Μια μέρα, περπατώντας μέσα στο δάσος, βρίσκει μια ξύλινη καρέκλα και αποφασίζει να την πάει στην καλύβα του. Ο πατέρας του Ντιέγκο διαφωνεί με την πράξη του αυτή και τον διατάζει να την επιστρέψει εκεί που τη βρήκε. Βλέποντας όμως το γιο του στενοχωρημένο, μετανιώνει και του επιτρέπει να πάει την επόμενη μέρα και να τη φέρει πίσω. Ο Ντιέγκο πράγματι επιστρέφει στο δάσος, αλλά αυτή τη φορά δεν μπορεί να φέρει την καρέκλα. Κάτι πολύ περίεργο έχει συμβεί …

Ο σκηνοθέτης

Ο Κάρλος Φελίπε Μοντόγια γεννήθηκε το 1981 στην Κολομβία. Σπούδασε Φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Αντιόχειας στην Κολομβία και δημιουργική γραφή στο Εθνικό Πανεπιστήμιο της Κολομβίας. Το σκηνοθετικό του ντεμπούτο έγινε το 2003 με το ντοκιμαντέρ «La Casa de mi  hermana». Στα έργα του δουλεύει με αυτόχθονες και αγροτικές κοινότητες σε όλη την Κολομβία. Η πρώτη του ταινία μικρού μήκους «Camino del agua» έκανε πρεμιέρα το 2015 και από τότε έχει κερδίσει πολλά βραβεία σε διάφορα φεστιβάλ

«Τεό, ο γείτονάς μου». Μία από τις ταινίες που θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε την πρώτη ημέρα του Φεστιβάλ Ραφήνας, την Παρασκευή 24/9

Τεό, ο γείτονάς μου / Σκηνοθεσία Χρήστος Καρτέρης / Διάρκεια 14 λεπτά

Τον Τεό τον λατρέψαμε από την πρώτη σκηνή. Μπορεί από τους άλλους να χαρακτηριστεί ιδιόρρυθμος, εμμονικός, περιθωριακός, ψυχαναγκαστικός. Αυτός όμως είναι εντάξει με τον εαυτό του και ξέρει να παίρνει χαρές με τα μικρά καθημερινά πράγματα. Ίσως όλοι να γνωρίζουμε κάποιον σαν κι αυτόν, που μπορεί κιόλας να ντρεπόμαστε να συστήσουμε στον καθώς πρέπει κύκλο μας. Και που μπορεί μεν να τον λατρέψαμε, αλλά μάλλον δε θα θέλαμε να ήμασταν σαν αυτόν. Ίσως γιατί ο Τεό είναι από εκείνα τα παράξενα όντα που δεν θα κυνηγήσουν και δε θα γνωρίσουν ποτέ την πολυπόθητη επιτυχία, με την έννοια που έχουμε μάθει να δίνεται στη λέξη. Ίσως όμως επειδή είναι και ο ανακλαστικός καθρέφτης των δικών μας καταπιεσμένων εμμονών και των δικών μας κουκουλωμένων μαχών με τη μοναξιά.

Η ταινία απέσπασε στο 43ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, το βραβείο ντοκιμαντέρ. Τον Τεό, ερμηνεύει ο ίδιος ο Τεό, γείτονας του σκηνοθέτη Χρήστου Καρτέρη

O σκηνοθέτης

Ο Χρήστος Καρτέρης είναι σκηνοθέτης, μοντέρ και ηθοποιός. Έχει βραβευτεί με το βραβείο Καλύτερου Πρωτοεμφανιζόμενου Άνδρα Ηθοποιού για την ταινία «Ψυχή Βαθιά» του Παντελή Βούλγαρη στο 16ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Αθήνας «Νύχτες Πρεμιέρας». Έχει σκηνοθετήσει τις μικρού μήκους ταινίες: «Τεό, ο γείτονάς μου» (2020), «De Nuevo»(2013), «Το Ρόδι» (2011). Η τελευταία του ταινία «Τεό, ο γείτονάς μου» κέρδισε το Βραβείο Καλύτερου Ντοκιμαντέρ στο 43ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας το Σεπτέμβριο του 2020. 

Σε συνέντευξή του στο artplay.gr, ο Χρήστος Καρτέρης αφηγείται : « Ένα βράδυ πριν 6 χρόνια κατηφόριζα από το σπίτι μου προς το γειτονικό μπουγατσοπωλείο. Εκεί τα βράδια αργά, δούλευε ένας καλός μου φίλος. Άραζα και του έκανα παρέα όσο μπορούσα. Ο Τεό σύχναζε κι αυτός εκεί γιατί μένει κοντά. Όταν τον είδα πρώτη φορά παραξενεύτηκα. Δεν πέρασε απαρατήρητος. Μου κέντρισε την προσοχή το στυλ του και η παράξενη φιγούρα του. Εκείνο το βράδυ γνωριστήκαμε και πιάσαμε την κουβέντα. Από τότε μπήκε μέσα στην καρδιά μου. Έγινε φίλος μου. Πολλά τέτοια βράδια τα βγάζαμε εκεί. Όλα αυτά τα χρόνια έμαθα πολλά πράγματα για αυτόν κι αυτός για εμένα. Αναπτύχθηκε μια πολύ ιδιαίτερη σχέση.

Η ζωή, ο μικρόκοσμος, οι συνήθειες, οι αντιλήψεις, οι επιθυμίες, οι σκέψεις και το πρόσωπο του Τεό είχαν ριζώσει μέσα μου. Ένιωθα μεγάλη ανάγκη να μιλήσω κινηματογραφικά για αυτόν τον άνθρωπο. Είχα χρόνια να κάνω ταινία κι ένιωθα δημιουργικά στάσιμος. Περιμένοντας τις αξιολογήσεις και τις εγκρίσεις των σεναρίων που είχα καταθέσει για χρηματοδότηση, αποφάσισα να δράσω μόνος μου κ έτσι σκέφτηκα να κάνω ένα ντοκιμαντέρ για το γείτονά μου»

Η ταινία Extra flavour θα παιχτεί κατά τη διάρκεια της δεύτερης ημέρας του Φεστιβάλ Ραφήνας, Σάββατο 25/9

Κωμωδία / Σκηνοθεσία Carlos Abascal Peiró / 2020 / Διάρκεια 9 λεπτά

Ο Joachim είναι ένας ήσυχος άνθρωπος στα εξήντα του. Η καθημερινή του διασκέδαση είναι να παρακολουθεί τους άντρες που πηγαίνουν στο γυμναστήριο απέναντι από το σπίτι του, ανοίγοντας και τρώγοντας ένα βαζάκι πίκλες. Κάποια μέρα, το δοχείο δεν ανοίγει! Αυτή η αναποδιά όμως, ίσως τελικά του βγει σε καλό!

Ο σκηνοθέτης

Ο Carlos Abascal Peiró έχει σπουδάσει σκηνοθεσία στην εθνική γαλλική σχολή κινηματογράφου «La Fémis», όπου έκανε άλλες τρεις ταινίες μικρού μήκους πριν από το "Extra Flavour". Σε συνέντευξή του σχετικά με την πρόσφατη ταινία του δήλωσε πως λατρεύει τους αδέξιους ήρωες και πως ήθελε να περιβάλλει το ερωτικό υπόβαθρο με έναν προβληματισμό σχετικά με την αίσθηση της ένταξης σε μια κοινότητα και τη μοναξιά στη σύγχρονη πόλη.

 Την ταινία “Los Bengalas” θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε τη δεύτερη ημέρα του Φεστιβάλ Ραφήνας, Σάββατο 25/9

Μυθοπλασία / Σκηνοθεσία David Valero Simón / Διάρκεια 20 λεπτά / Γλώσσα Ισπανικά / αγγλικοί υπότιτλοι

Οι “Los Bengalas” είναι μια ορχήστρα που έχουν φτιάξει τέσσερεις φίλοι και περιοδεύουν παίζοντας σε φεστιβάλ στην ισπανική επαρχία εδώ και τριάντα χρόνια. Όπως όλα δείχνουν όμως, αυτή η περιοδεία τους θα είναι διαφορετική και ίσως και η τελευταία.

Οι στίχοι χάνονται, ο χρόνος και οι τόποι μπερδεύονται, οι σκέψεις πετάνε για τον τραγουδιστή της ορχήστρας, τον Ραμόν. Ο διακόπτης της μνήμης του Ραμόν πότε ανοίγει και πότε κλείνει, κάνοντας τους φίλους και το γιο του να παρακολουθούν απελπισμένοι και με αγωνία την αναπότρεπτη πορεία της άνοιας

Οι “Los Bengalas” είναι μια συγκινητική ιστορία για τη φιλία, την αγάπη και τα γηρατειά από τον Ισπανό σκηνοθέτη David Valero Simón. Ο σκηνοθέτης προσεγγίζει το θέμα της άνοιας με ένα συγκινητικό, αλλά όχι μελοδραματικό τρόπο, και μας παρουσιάζει την τελευταία συναυλία μιας ζωής.

 Ο σκηνοθέτης

Ο David Valero Simón γεννήθηκε στην Ισποανία το 1977. Είναι αυτοδίδακτος σκηνοθέτης ταινιών με καριέρα τόσο στον κινηματογράφο όσο και στη διαφημιστική βιομηχανία. Σε συνέντευξη έδωσε με αφορμή την ταινία “Los Bengalas”, ο Ισπανός σκηνοθέτης είπε πως ήθελε να δείξει πως τα γηρατειά δεν είναι το τέλος του δρόμου. Γιατί «άλλο πράγμα είναι να είσαι γέρος και άλλο να νιώθεις γέρος»

Άλλη μία βραβευμένη ταινία του περυσινού Φεστιβάλ Δράμας θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε την Παρασκευή 24/9, πρώτη ημέρα του Φεστιβάλ Ραφήνας. Η ταινία είναι το “Pashka” του Όλτγιον Λίπε

Pashka / Σκηνοθεσία Oltjon Lipe / Διάρκεια 22 λεπτά

Οι ήρωες της ταινίας είναι Αλβανοί που ζουν στην Ελλάδα. Πατέρας και γιος. Όπως λέει και ο σκηνοθέτης της ταινίας, επίσης Αλβανικής καταγωγής, θα μπορούσαν να είναι οποιασδήποτε εθνικότητας και να ζουν σε οποιαδήποτε χώρα. 

Στο μυαλό του γιού, βρίσκεται πάντα η ιδέα της επιστροφής στην πατρίδα. Ίσως επειδή νομίζει πως εκεί θα βρει μια πιο δίκαιη ζωή, όπου δεν θα νιώθει αποσυνάγωγος και όπου δεν θα τον εκμεταλλεύονται τα αφεντικά του.

Κάποια στιγμή ο γιος θα κάνει το κρίσιμο βήμα και θα πάρει το δρόμο για την Αλβανία μαζί με τον πατέρα του. Το ταξίδι όμως, δεν θα είναι όπως το ονειρευόταν

Η ταινία απέσπασε Εύφημο Μνεία στο 43ο Φεστιβάλ Δράμας του 2020. Αξίζει να σημειώσουμε επίσης τις πολύ δυνατές ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών Κώστα Νικούλι και Καραφίλ Σένα

Πρώτη μέρα, σήμερα Παρασκευή 24/9, για το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκος Ραφήνας. Μία από τις ταινίες που θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε, είναι ο «Φυσαρμόνικα Μαν» του Αλέξανδρου Σκούρα

Φυσαρμόνικα Μαν / Σκηνοθεσία Αλέξανδρος Σκούρας / Διάρκεια 19 λεπτά

Ένας πατέρας έχει απαγάγει την κόρη του, σε μια απελπισμένη και καταδικασμένη εκ των προτέρων προσπάθεια. Εξαιρετικός στο ρόλο του πατέρα ο Μάκης Παπαδημητρίου όπως και η μικρή πρωταγωνίστρια, Κυβέλη Βλάχου.  Μια συγκινητική ταινία για τη σχέση πατέρα-κόρης, όπου τα γέλια του πατέρα και της κόρης έρχονται σε πλήρη αντίστιξη με τα συννεφιασμένα τοπία και τον μελαγχολικό ήχο της φυσαρμόνικας. Μια ταινία με ήρωα έναν συμπαθέστατο looser της ζωής που ξεφεύγει από το νόμιμο για να βρεθεί όσο γίνεται περισσότερο κοντά στην αγαπημένη του κόρη. Το τέλος είναι αναπόφευκτο και το επιζητούν στην πραγματικότητα όλοι. Ακόμη και ο πατέρας

Η ταινία απέσπασε το Βραβείο Σκηνοθεσίας στο 43ο Φεστιβάλ Δράμας

Ο σκηνοθέτης

Ο Αλέξανδρος Σκούρας είναι σεναριογράφος και σκηνοθέτης. Σπούδασε οικονομικά, πολιτισμικές σπουδές και φιλοσοφία. Έχει γυρίσει αρκετές μικρού μήκους ταινίες, μεταξύ των οποίων τον «Κύβο» και τα «Τρένα». Η τελευταία του ταινία ήταν το ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους «Αναζητώντας τον Καζαντζάκη».

Σε συνέντευξη που έδωσε στο flix.gr και στην ερώτηση γιατί έκανε αυτή την ταινία, ο σκηνοθέτης απάντησε: «Το σενάριο γράφτηκε όταν η κόρη μου ήταν 6 μηνών. Ήθελα να είμαι συνέχεια μαζί της και δεν μπορούσα να φανταστώ μια κατάσταση στην οποία δεν θα μπορούσα να τη δω. Ετσι, προέκυψε η ιδέα μιας ιστορίας για ένα πατέρα που δεν μπορεί να είναι μαζί με το παιδί του και είναι διατεθειμένος να κάνει τα πάντα γι' αυτό. Επομένως, η ταινία δικαιωματικά ανήκει στην κόρη μου και ελπίζω να είναι κάτι στο οποίο θα μπορούμε να επιστρέφουμε, αν μελλοντικά στεναχωρούμε ο ένας τον άλλο»

Σήμερα, Κυριακή 26/9, κλείνει η αυλαία του 2ου Φεστιβάλ Ραφήνας, με μια ιδιαίτερη, θεματική βραδιά που έχει ως σκοπό να ταράξει τα λιμνάζοντα και δύσοσμα νερά της συντήρησης, της καταπίεσης, των διακρίσεων και του κοινωνικού αποκλεισμού. Αυτά τα νερά που είναι υπεύθυνα για τη διάχυτη βία, για το  ρατσισμό, για τον εθνικισμό και για κάθε μορφής επιβολή. Αν αυτά τα νερά ταραχτούν, ίσως πετύχουμε την κοινωνική – και όχι μόνο – ειρήνη.

 Στον κινηματογράφο Αελλώ, στις 8 μμ,  θα έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε επιλεγμένες ταινίες από το Positively Different Short Film Festival (PDSFF), ένα νέο και φιλόδοξο κινηματογραφικό φεστιβάλ που εστιάζει στη διαφορετικότητα και σε όσους υποεκπροσωπούνται στην κοινωνία, με σκοπό να υποστηρίξει την κοινωνική συνοχή και την ισότιμη πρόσβαση για όλους τους ανθρώπους σε δικαιώματα και ελευθερίες.

Από το δελτίο Τύπου του Positively Different 2021, διαβάζουμε :

«Το φύλο, η σεξουαλικότητα, η φυλή, η τάξη, η εθνικότητα, η θρησκεία, η αρτιμέλεια – είναι παράγοντες που μπορούν να καθορίσουν το παρόν και το μέλλον, τα εμπόδια και τις προοπτικές μας. Το PDSFF21 εστιάζει στα σημεία τομής τους ακολουθώντας ιστορίες χαρακτήρων, ατόμων και κοινοτήτων που βιώνουν καταπίεση λόγω ταυτοτήτων που φέρουν.

Φωτίζοντας πτυχές της διαδρομής ζωής των «άλλων» - άλλοτε με ρεαλισμό και χιούμορ κι άλλοτε με αφαίρεση και πειραματισμό – το φεστιβάλ φιλοδοξεί να δώσει χώρο στην από κοινού δημιουργία, τη δικτύωση και τη διαμόρφωση κοινών διεκδικήσεων από τις ομάδες αυτές.

Το PDSFF φιλοδοξεί να γίνει σημείο αναφοράς για την προώθηση της διαθεματικότητας και την εξοικείωση του κοινού με θέματα διακρίσεων και καταπίεσης ατόμων και κοινοτήτων που πέφτουν στις χαραμάδες της εκπροσώπησης των σύγχρονων δημοκρατιών.

Ταυτόχρονα, στοχεύει να γίνει ένα σημείο συνάντησης για οργάνωση και συνηγορία, ένας τόπος όπου οι δημιουργοί ταινιών, οι ομάδες που βιώνουν καταπίεση και το κοινό συναντώνται για να μοιραστούν τις εμπειρίες τους, να μετρήσουν τις δυνάμεις τους και να ενώσουν τους αγώνες τους με μέσο την κινούμενη εικόνα»

Οι ταινίες που θα προβληθούν είναι:

1. Trick or Treat / Morten Evelid / Νορβηγία, 16:30'

Η εντεκάχρονη Magda δεν νιώθει να μοιάζει με τα άλλα κορίτσια, κάτι που θα γίνει πιο εμφανές όταν έρχονται οι Απόκριες. Ζει με τον Πολωνό πατέρα της και την 16χρονη αδερφή της. Όταν η αδερφή της πηγαίνει σε ένα παράνομο πάρτι, η Magda μένει μόνη της και έχει μία κακή εμπειρία με τα κορίτσια από το σχολείο. Μία συνάντηση όμως αλλάζει τα πάντα.

2. Green Right / Valentina Cayetano Kelly, Paz Bustamante, Vanina Bustos / Αργεντινή, 4'

Ομάδες γυναικών και συμμάχων βρίσκονται στους δρόμους περιμένοντας την κυβερνητική απόφαση για το δικαίωμα στην έκτρωση. Οι αληθινές μαρτυρίες των γυναικών δίνουν νέο νόημα στην αναγκαιότητα για νόμιμες και ασφαλείς εκτρώσεις.

3. Abot Kamay (Within Arm's reach) /  Mark Garcia / Φιλιππίνες / 16'

Στην προσπάθεια για μία καλύτερη ζωή, ο Jess Lacebal , γεννημένος χωρίς χέρια, κερδίζει τα προς το ζην κάνοντας διαφορετικές δουλειές στους δρόμους της Μανίλα. Παρά την αναπηρία του, ο Jess ξεχωρίζει για την ιδιαίτερη αισιοδοξία του και το χιούμορ του, που τον κάνει πολύ δημοφιλή στην πόλη του. Η αντιμετώπιση της σκληρής πραγματικότητας θα τον κάνει συχνά να αναρωτιέται για το πεπρωμένο και τη ζωή. 

4. From Above /  Nándor Lörincz, Bálint Nagy / Ουγγαρία, 15'

Βουδαπέστη, 7ο διαμέρισμα, γενική εκκαθάριση. Αυτό το μονοπλάνο ξεκινάει με μία απλή διαφωνία μεταξύ δύο αγνώστων σε μία θέση πάρκινγκ. Ο τσακωμός θα φέρει μία δραματική αλλαγή στη ζωή κάθε χαρακτήρα.

5. Brooklyn Park / Nikola Duravcevic / Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, 14'

Μόνος στη Νέα Υόρκη, ο Σομαλός οδηγός Abdi ξεκινά τη νυχτερινή βάρδια με τα νέα μίας τραγωδίας στην πατρίδα του. Τα πρόσωπα στην πίσω θέση αλλάζουν όσο παλεύει να συνειδητοποιήσει αν το ανήκουστο μπορεί να είναι αληθινό - μέχρι που μία εικόνα του προσφέρει την διαύγεια που χρειάζεται. Ποιητικό και λυρικό, το BROOKLYN PARK είναι ένα σύγχρονο παραμύθι μετανάστευσης που εξερευνεί την απομόνωση, τη θλίψη και την υπέρβαση. 

6. The Unusual bath of mr.Otmar / Niko Radas / Κροατία, 14'

Ο τρόπος ζωής του κύριου Ότμαρ δεν είναι εναρμονισμένος με την κοινωνία στην οποία ζει. Δικάζεται ως επικίνδυνος για τη συλλογική σκέψη και καταδικάζεται σε ψυχιατρική παρακολούθηση με το σκοπό να επιστρέψει σε κοινωνικά αποδεκτά πλαίσια. Παρ' όλ' αυτά, η συνταγογραφημένη θεραπεία συναντά απρόσμενη αντίσταση.   

7. This is Right - Zak life and after / Γεύη Δημητρακοπούλου, Βασιλική Λαζαρίδου / Ελλάδα /  13'

Ένα σύντομο αφηγηματικό ντοκιμαντέρ για το επακόλουθο της δολοφονίας της Zackie Oh (Ζακ Κωστόπουλου) από την πλευρά της κοινότητάς της.

Σήμερα θα είναι  μια πραγματικά Positively Different ημέρα.

 Ήταν 5 Οκτωβρίου του 1962, πριν από 59 χρόνια ακριβώς, όταν οι Beatles, ή τα «σκαθάρια» όπως ήταν το παρατσούκλι τους, κυκλοφορούν το πρώτο τους single με το τραγούδι «Love me do». Ήταν η αρχή μιας ξέφρενης πορείας του συγκροτήματος που σήμερα θεωρείται από τους ειδικούς ως το πιο επιδραστικό συγκρότημα για τη ροκ μουσική και για πολλούς το σημαντικότερο ροκ συγκρότημα

Το «Love Me Do» , μόλις κυκλοφόρησε στη Βρετανία, έφτασε αμέσως τον αριθμό 17 στα Βρετανικά charts, ενώ στις ΗΠΑ έφτασε στην κορυφή προετοιμάζοντας το έδαφος για την Beatlemania, η οποία συνοδεύτηκε από απίστευτες, για τα σημερινά δεδομένα, εκδηλώσεις ενθουσιασμού, λατρείας, συγκίνησης και υστερίας

Το ιστορικό πλέον τραγούδι των σκαθαριών αποτελεί μία πρώιμη σύνθεση των Lennon και McCartney, που το έγραψαν την περίοδο 1958-1959, σε ηλικία 16 ετών, μία ημέρα που είχαν κάνει κοπάνα από το σχολείο.

Από τη στιγμή αυτή και μετά, οι Beatles απογειώθηκαν, όμως δεν επαναπαύτηκαν στην εύκολη συνταγή της επιτυχίας συνεχίζοντας να γράφουν ανάλαφρα και ευχάριστα τραγουδάκια σαν το Love me do. Αντίθετα, άνοιγαν συνεχώς καινούργιους δρόμους στη μουσική, κάνοντας κάθε τους δίσκο να είναι πιο ώριμος από τον προηγούμενο