«Τα μπαρ είναι γεμάτα ξένους φαντάρους,/ οι εγγλέζοι ανεβοκατεβαίνουν στα μπορντέλα και στα μεγάλα σπίτια/ μεθυσμένοι περνάνε αγκαλιά με τις πουτάνες στα Χαυτεία/ κι ο ηλεκτροφωτισμένος Παρθενώνας πάντα να πλέει πάνου απ’ την Πολιτεία/ έτσι άσπρος έτσι ανάλαφρος ο Παρθενώνας μες στη νύχτα/ σαν μυστικό μετέωρο καράβι που δεν ήξερες πια τι κουβαλάει/ κι ο Μπάρμπα Στάθης να επιμένει:/ «δε μοιάζει μ’ άσπρο περιστέρι;» Τι περιστέρι;/ Από βραδίς είχανε δει που ανέβαζαν κανόνια/ εγγλέζικα κανόνια στην Ακρόπολη. Πού να το βάλει νους ανθρώπου;/ Οχιά που ζέσταινες στον κόρφο σου καημένη Ρωμιοσύνη»

Γ.Ρίτσος – Στις γειτονιές του κόσμου

«Μη διστάσετε να ενεργήσετε σαν να βρίσκεστε σε μια κατακτημένη πόλη όπου έχει ξεσπάσει μια τοπική εξέγερση» αναφέρει ο Βρετανός πρωθυπουργός Ουίνστον Τσόρτσιλ στη διαταγή του προς τον στρατηγό Ρόναλντ Σκόμπι, επικεφαλής των δυνάμεων της Μεγάλης Βρετανίας στην Ελλάδα

Και αυτό πράττουν αμέσως οι νέοι κατακτητές. Τρεις μέρες μετά τη δολοφονική διάλυση της μεγαλειώδους συγκέντρωσης του ΕΑΜ στην πλατεία Συντάγματος και την αναμενόμενη αντίδραση του ΕΛΑΣ, οι Βρετανικές δυνάμεις αναλαμβάνουν δράση. Μια από τις πρώτες τους ενέργειες είναι η κατάληψη της Ακρόπολης, την οποία θα χρησιμοποιήσουν ως πολυβολείο προξενώντας μεγάλες καταστροφές στα μνημεία.

Πέρα από πράξη άνανδρη καθώς γνώριζαν ότι ο ΕΛΑΣ δε θα χτυπούσε το Ιερό Μνημείο, η ενέργεια αυτή, μαζί με τη γενικότερη συμπεριφορά των Βρετανών στρατιωτών κατά τη διάρκεια της κατάληψης του Ιερού Βράχου, αναδεικνύει και τη βαθιά περιφρόνηση των Βρετανών προς το πιο εμβληματικό οικοδόμημα του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού.

Όπως γράφει σε αναφορά του προς το αρμόδιο υπουργείο Εθνικής Παιδείας ο τότε αρχιφύλακας της Ακρόπολης Δ.Διαμάντης.

«… περί τα ξημερώματα της επομένης ημέρας 7-12-44 περί την 3ην π.μ. κατέφθασαν τανκς εις την Ακρόπολιν και ανήλθον επ’ αυτής δύο λόχοι Άγγλων με πολύ μεγάλον και βαρύν οπλισμόν και κατασκευάσαντες διάφορα οχυρώματα πρόχειρα, ήρχισαν σφοδράν μάχην με τους πέριξ ευρισκομένους ενόπλους. Ανελθόντες εις την Ακρόπολιν οι Άγγλοι στρατιώται, εζήτησαν από εμένα τα κλειδιά του Μουσείου και του μιναρέ του Παρθενώνος. Εγώ παρέδωσα τα κλειδιά εις τον νυκτοφύλακα Σακέλην Β. με την εντολήν να ανοίξη τας αιθούσας του Μουσείου αι οποίαι ήταν τελείως κεναί χωρίς αρχαιότητες και ας μετεχειρίζοντο προς στρατωνισμόν οι Ιταλοί και οι Γερμανοί κατά την κατοχήν. Αλλ’ όταν ο εν λόγω νυκτοφύλαξ κατέφθασεν εις το Μουσείον δια να εκτελέση τας εντολάς ταύτας, οι Άγγλοι είχαν ήδη παραβιάσει όλας τας θύρας και είχον εισέλθει εντός όλων των αιθουσών, όχι μόνον εντός των κενών αιθουσών, αλλά και εις εκείνας ένθα εφυλλάσσοντο αρχαιότητες και εντός του μικρού μουσείου. Μετά ταύτα εξεδίωξαν τον νυκτοφύλακα και απηγόρευσαν εις πάντα Έλληνα να ανέρχεται εις την Ακρόπολιν. Έπειτα όμως προσωπικών μου εγγυήσεων προς των ενωμοτάρχην και τους χωροφύλακας επετράπη τις τον εν λόγω νυκτοφύλακα Σακέλην Β. να παραμείνη κάτω εις το θυρωρείον με την φρουράν των χωροφυλάκων»

Ο ΕΛΑΣ σεβάστηκε την Ακρόπολη. Αυτός ο σεβασμός τον έφερε σε πολύ δύσκολη θέση απέναντι στους Βρετανούς οι οποίοι, ανενόχλητοι από την ασυλία που τους έδινε το Ιερό Μνημείο, σκότωναν με πολυβόλα, όλμους και ελεύθερους σκοπευτές

Όπως αναφέρει ο τότε γραμματέας του ΚΚΕ Γιώργης Σιάντος στην «Έκθεση για τα Δεκεμβριανά» :

«Σχετικά με την Ακρόπολη πρέπει να τονιστεί πως ο ΕΛΑΣ έλαβε κάθε μέριμνα να μην συμβεί εκεί καμιά ζημιά. Γι αυτό έδωσε προφορικές οδηγίες στα τμήματά του να μην επιχειρήσουν εκεί . Σε καμιά Διαταγή του δεν αναφέρεται επιχείρηση για την Ακρόπολη , για να μη δώσει αφορμή στην αντίδραση με συκοφαντίες να κατηγορήσει πως έγινε αιτία καταστροφής της. Εντούτοις οι Άγγλοι εκμεταλλεύονται την αδυναμία του ΕΛΑΣ και αμέσως έγιναν κύριοι της σκοπιάς αυτής όχι μόνο της Αθήνας αλλά και του μεγαλύτερου τμήματος του λεκανοπεδίου, αδιαφορούντες αν ο παγκοσμίου φήμης και ενδιαφέροντος αρχαιολογικός αυτός τόπος καταστραφεί από τα σύγχρονα όπλα. Μα ο ΕΛΑΣ και πάλι σεβάστηκε το αρχαιολογικό μνημείο και υπερήφανα καυχιέται πως μέχρι τέλους του αγώνα δεν έριξε απάνω του ούτε τουφεκιά ενώ έβλεπε από τα παρατηρητήρια του κατακάθαρα τους παρατηρητές με τα όργανά τους και τα πολυβόλα και όλμους στη δράση τους».

Αντίθετα, οι Άγγλοι στρατιώτες δε σεβάστηκαν ούτε στο ελάχιστο το Ιερό Μνημείο. Έκαναν μεγάλες καταστροφές στις αρχαιότητες, έκλεψαν και μετέτρεψαν τον Ιερό Βράχο σε απέραντο σκουπιδότοπο και χώρο ακαθαρσιών

Ο έφορος Γεώργιος Μπακαλάκης είναι αποκαλυπτικός:

«Εις την είσοδον της Ακροπόλεως (πύλην Beulé) εγκατεστάθη πολυβολείον δια την ασφάλειαν του οποίου μετεφέρθησαν εκεί εκτός των αρχαίων ενεπιγράφων λίθων, αρχιτεκτονικών μελών και γλυπτών μεγάλη ποσότης της ειδικής ξυλείας, της χρησιμοποιουμένης δια τα ικριώματα της αναστηλώσεως των αρχαίων» 

και συνεχίζει «… Πυροβολείον εγκατεστάθη ωσαύτως και παρά την ΝΑ. γωνίαν του δεξιά τω εισερχομένω πύργου, όπου εκτός διαφόρων γλυπτών και αρχιτεκτονικών μελών μετεφέρθη εκεί και το ήμισυ του μαρμαρίνου κορμού του ίππου, του κειμένου προηγουμένως ολίγον κάτωθεν του πρώτου πλατυσκάλου της κλίμακος της Ακροπόλεως. Δια το πολυβολείον τούτο μετεκινήθησαν ακόμη και μέρη του ενεπιγράφου επιστυλίου του ιερού της Αφροδίτης Πανδήμου»

«Πολλαπλαί παρακλήσεις και συστάσεις μας εις τους επικεφαλής αξιωματικούς ουδόλως μεταβάλλουν την κατάστασιν» παραπονείται ο έφορος και αναφέρει ότι σε πολλά σημεία του νότιου τείχους οι κιμώνειοι δόμοι τρυπήθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν σαν πολεμίστρες. Στη δυτική όψη του Παρθενώνα είδε απολεπίσματα, μεγέθους από κόκκου σίτου μέχρι γρόνθου, «διότι είχε εγκατασταθεί πολυβολείον εις την ΒΔ γωνίαν του πτερού του και διότι άλλα πολυβολεία έβαλλον από τους φεγγίτας του καμπαναριού- μιναρέ.»

«Το κορύφωμα των ακαθαρσιών όμως ευρίσκετο προ του Μουσείου της Ακροπόλεως. Το ύψος του σωρού των κουτιών κονσερβών και παντός άλλου απορρίματος έφθασε το ανώτατο σκαλοπάτι της προ του Μουσείου κλίμακος» αναφέρει, ενώ συμπληρώνει ότι οι Άγγλοι στρατιώτες κρέμασαν λαμπτήρες πετρελαίου στα πώρινα γλυπτά που μαύρισαν. αφαίρεσαν από τα συρτάρια μικροευρήματα, έκλεψαν ή έκαψαν βιβλία από τη βιβλιοθήκη, έκαψαν προθήκες και ράφια του μουσείου.

Τελειώνει, δε, ως εξής "Οι εντός του Μουσείου παραμένοντες εισέτι Βρετανοί στρατιώται προβαίνουν εις πολλαπλάς ασχημίας, ιδιαιτέρως κατά τας νύκτας, μετά γυναικών" ολοκληρώνοντας τη σκιαγράφηση του ήθους των απογόνων του Έλγιν

Πηγές fractalart.gr  www.imerodromos.gr

"…Και ξημέρωσε η 3 του Δεκέμβρη. Τρεις του Δεκέμβρη!.. Όποιος έζησε στις 3 του Δεκέμβρη, στις 4 μπορούσε να πεθάνει. Ο προορισμός του ανθρώπου, που είναι να κάνει κάτι μεγάλο ή να ζήσει κάτι μεγάλο εκπληρώνεται. Γιατί ο λαός, ο Αθηναϊκός λαός, κείνη τη μεγάλη μέρα αποκαλύφθηκε μπροστά στο ίδιο του το μεγαλείο".

Μενέλαος Λουντέμης

Στις 12 Οκτώβρη του 1944 η Αθήνα πανηγυρίζει την απελευθέρωσή της από τα ναζιστικά στρατεύματα. Στο ιταλικό Μέτωπο, την ίδια μέρα, η Βρετανική Στρατιά βάλλει με 500 πυροβόλα εναντίον των γερμανικών θέσεων επί 2 λεπτά για να γιορτάσει το γεγονός. Όλα τα ελληνικά πλοία, αλλά και πολλά συμμαχικά που βρίσκονται εν πλω, χτυπούν τις σειρήνες τους πανηγυρικά.

Δυστυχώς όμως για τους Έλληνες, ο πόλεμος δεν θα τελειώσει εκείνη την ημέρα. Ένας νέος, πολύ πιο σκληρός, θα ξεκινούσε σε λίγο διαψεύδοντας τις ελπίδες των ταλαιπωρημένων Ελλήνων για δημοκρατία και λαοκρατία, ύστερα από 4 χρόνια τριπλής μαρτυρικής κατοχής.

Ήταν σαφές ότι οι Άγγλοι δε θα επέτρεπαν την επικράτηση της Αριστεράς στην Ελλάδα. Σε τηλεγράφημά του προς τον υπουργό Εξωτερικών της Βρετανίας, Ήντεν, ο Βρετανός πρωθυπουργός Τσώρτσιλ γράφει:

“ Λαμβανομένου υπ’ όψιν του τιμήματος του οποίου κατεβάλαμεν δια να επιτύχωμεν από την Ρωσίαν να έχωμεν ελευθέρας τας χείρας εις την Ελλάδαν, δεν θα έπρεπε να διστάσωμεν να χρησιμοποιήσωμεν βρεττανικά στρατεύματα δια να υποστηρίξωμεν την ελληνικήν βασιλική κυβέρνησιν του κ.Παπανδρέου.

… Είμαι απολύτως πεπεισμένος ότι θα έχωμεν σύγκρουσιν με το ΕΑΜ και ότι δεν πρέπει να προσπαθήσωμεν να την αποφύγωμεν, υπό τον όρον να εκλέξωμεν καλώς το έδαφος …»

Λίγες ημέρες μετά την αποχώρηση των Γερμανών, καταφτάνουν στην Ελλάδα οι Βρετανοί, με επικεφαλής τον αντιστράτηγο Σκόμπι. Ο ελληνικός λαός τους υποδέχεται με ζητωκραυγές και επευφημίες καθώς τους βλέπει ως σύμμαχους και σωτήρες. Κανείς τους δεν μπορεί να φανταστεί πως μια νέα «κατοχή», βρετανική αυτή τη φορά, είχε ήδη αποφασιστεί.

Ταυτόχρονα, ο στρατάρχης Αλεξάντερ, αρχηγός όλων των δυνάμεων της Μεσογείου, αποδεσμεύει την Τρίτη Ορεινή Ταξιαρχία από το ιταλικό μέτωπο και τη στέλνει στην Ελλάδα. Η Τρίτη Ορεινή ταξιαρχία (ή ταξιαρχία του Ρίμινι) έχει συγκροτηθεί από την εξόριστη ελληνική κυβέρνηση στην Αίγυπτο κατά τη διάρκεια του Πολέμου και έχει προέλθει από έμπιστους στους Βρετανούς και στο Βασιλιά στρατιωτικούς, μετά την καταστολή του κινήματος και τις εκκαθαρίσεις που έγιναν στα ελληνικά στρατεύματα της Μέσης Ανατολής. Η σύνθεσή της είναι αμιγώς δεξιά και είναι η μόνη πραγματική στρατιωτική μονάδα που διαθέτει η ελληνική κυβέρνηση, μαζί με τον Ιερό Λόχο, μια στρατιωτική "μονάδα ειδικών δυνάμεων", που και αυτή έχει συγκροτηθεί στη Μέση Ανατολή.

Παράλληλα, χωροφύλακες και αξιωματικοί από όλη την Ελλάδα συρρέουν στους στρατώνες του Μακρυγιάννη και στη Σχολή Χωροφυλακής, όπου αθόρυβα εξοπλίζονται

Είναι προφανές ότι η μεγάλη δύναμη του ΕΛΑΣ τρομάζει την κυβέρνηση που αντιλαμβάνεται ότι ο ΕΛΑΣ πρέπει να διαλυθεί και στη θέση του να συγκροτηθεί ένας τακτικός στρατός, που θα μπορεί να ελέγχει. Για να μπορέσει να συμβεί πάντως αυτό, θα έπρεπε ταυτόχρονα να διαλυθούν και ο ΕΔΕΣ του Ζέρβα αλλά και η Τρίτη Ορεινή Ταξιαρχία.

Ενώ όμως το αρχικό σχέδιο της κυβέρνησης είναι αυτό, καταφτάνει εντολή του Τσώρτσιλ προς τον Γ.Παπανδρέου όπως εξαιρεθεί από τη διάλυση η Ορεινή Ταξιαρχία. Το ΕΑΜ αντιδρά και αντιπροτείνει τη δημιουργία ενός Εθνικού Στρατού που θα περιλαμβάνει από τη μια τις δυνάμεις της Τρίτης Ορεινής Ταξιαρχίας, του ΕΔΕΣ και του Ιερού Λόχου και από την άλλη μια ταξιαρχία του ΕΛΑΣ με δύναμη ίση με το άθροισμα των άλλων δυνάμεων.

Σε αυτή την πρόταση του ΕΛΑΣ, ο Παπανδρέου αντιπροτείνει κάτι που δε θα μπορούσε να γίνει αποδεκτό από τον ΕΛΑΣ. Ενώ συμφωνεί με την ιδέα συγκρότησης του Εθνικού Στρατού από τα παραπάνω σώματα, εντούτοις παραχωρεί στον ΕΛΑΣ μόλις το ¼ των δυνάμεων του στρατού αυτού.

Η πρόταση αυτή απορρίπτεται από το ΕΑΜ που τη νύχτα της 1ης προς 2α Δεκεμβρίου, αποσύρει τους υπουργούς του από την κυβέρνηση. Ταυτόχρονα, η Κεντρική Επιτροπή του ΕΑΜ αποφασίζει τη διοργάνωση συλλαλητηρίου διαμαρτυρίας στην πλατεία Συντάγματος την επόμενη μέρα, Κυριακή 3 Δεκεμβρίου

Η κυβέρνηση δίνει αρχικά την άδεια για τη διοργάνωση του συλλαλητηρίου, αλλά το πρωί της Κυριακής ανακαλεί την άδεια με τη δικαιολογία πως το συλλαλητήριο είναι η απαρχή "σειράς επαναστατικών πράξεων αι οποίαι αποβλέπουν εις κατάλυσιν του κράτους"

Ήδη, όμως, είναι πολύ αργά. Η πλατεία Συντάγματος και οι γύρω δρόμοι έχουν πλημμυρίσει από χιλιάδες λαού με σημαίες, λάβαρα και πλακάτ. Τα κυρίαρχα συνθήματα είναι "Όχι άλλη κατοχή" και "Παπανδρέου παραιτήσου" 

Αστυνομικοί βρίσκονται οχυρωμένοι στην είσοδο του κτιρίου, στην ταράτσα και στα παράθυρα της Αστυνομικής Διεύθυνσης (που βρισκόταν τότε στη συμβολή των οδών Πανεπιστημίου και βασιλίσσης Σοφίας), στην ταράτσα της Βουλής και στο πεζοδρόμιο του κτιρίου, προς την πλευρά του Αγνώστου Στρατιώτη. Εκτός από τους αστυνομικούς, στους γύρω δρόμους υπάρχουν αγγλικά άρματα μάχης

Οι πρώτες συγκρούσεις των διαδηλωτών με την Αστυνομία εκδηλώνονται όταν το πλήθος, προσπαθώντας να φτάσει από τους γύρω δρόμους στην πλατεία Συντάγματος, εμποδίζεται από τις αστυνομικές δυνάμεις. Μετά από λίγο, από τα παράθυρα της Αστυνομικής Διεύθυνσης και από τα άλλα σημεία οχύρωσης των αστυνομικών αρχίζουν να πέφτουν πυροβολισμοί. 

Μαρτυρίες

Γράφει η Μέλπω Αξιώτη στο βιβλίο της “Απάντηση σε 5 ερωτήματα” : «Δίπλα απ΄τα ανάκτορα αστυνομικοί και φασίστες εκείνη τη στιγμή μας πυροβολούν στο ψαχνό. Κορίτσια τότε δείχνουν τα στήθια τους και φωνάζουν: βαράτε εδώ! Είμαστε άοπλοι! Και οι φασίστες τα βαρούν… Οι νεκροί πέφτουν τώρα γύρω – τριγύρω μας ένας – ένας χάμω, σα σπουργίτια. Οι ξένοι ανταποκριτές στέκουν εκστατικοί. Ένας Αμερικανός με στολή χυμά κι αρπά πιστόλι αστυνομικού που ήταν έτοιμο ν΄ανάψει. Άλλος Αμερικανός πίσω από τανκ εγγλέζικο φωτογραφίζει το λάβαρο του ΕΑΜ που μούσκεψε σε σκοτωμένου το αίμα… Πολλοί από τους πόλισμαν πετούν τα όπλα τους στους διαδηλωτές και οι διαδηλωτές τους σηκώνουν στα χέρια. Οι Άγγλοι γύρω – γύρω και πάνω στα τανκς, στη «Μεγάλη Βρετάνια» στα πεζοδρόμια, ανάμεσα στο πλήθος, φλεγματικοί παντού και αξιοπρεπείς στέκουν και βλέπουν τη δολοφονία μας, πως θάστεκαν να βλέπουν ταινία κινηματογράφου. Στο τέλος – τέλος παίρνουν μέρος. Μαζεύουν με τα φορτηγά τους, τραυματισμένους και γερούς. Ήταν αυτοί οι πρώτοι όμηροι. Σε λίγες μέρες γίνηκαν χιλιάδες».

Αλλά και άλλοι αυτόπτες μάρτυρες που σίγουρα δε θα μπορούσαν να κατηγορηθούν για φιλοκομμουνιστικά αισθήματα, βεβαιώνουν ότι η επίθεση απέναντι στο άοπλο πλήθος ήταν αναίτια και αδικαιολόγητη. Ένας από αυτούς ήταν ο ελληνικής καταγωγής Κ. Κουβαράς που ήρθε στην Ελλάδα την Άνοιξη του ’44 με ειδική αποστολή της υπηρεσίας OSS (της μυστικής υπηρεσίας των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του πολέμου).

Ο ίδιος παρακολούθησε τα γεγονότα της 3ης Δεκέμβρη 1944 από τον εξώστη του ξενοδοχείου «Μεγάλη Βρετάνια» και γράφει : «Είδα τον κόσμο να έρχεται σε παράταξη με τις σημαίες του - ελληνική, αμερικανική, βρετανική και ρωσική - μπροστά. Ήταν μια γιγάντια φάλαγγα, αλλά οι διαδηλωτές προχωρούσαν με τάξη τραγουδώντας αντάρτικα τραγούδια και φωνάζοντας συνθήματα. Έρχονταν δυτικά από την οδό Πανεπιστημίου και προσπάθησαν να μπουν στην πλατεία Συντάγματος στρίβοντας αριστερά στην οδό Όθωνος. Η Αστυνομία τους σταμάτησε. Η πελώρια φάλαγγα άρχισε πάλι να κινείται για να μπει στην πλατεία, κατεβαίνοντας τα σκαλιά που οδηγούν από το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Η Αστυνομία και πάλι τους σταμάτησε κι η φάλαγγα άρχισε πάλι να κινείται… Το μπροστινό τμήμα του συλλαλητηρίου είχε φτάσει στην άκρη της πλατείας όπου βρισκόμασταν, και καθώς παρατηρούσα προσεκτικά, άκουσα τους επικεφαλής να συζητούν με την Αστυνομία, μόλις δέκα μέτρα από κει που στεκόμασταν. Προσπαθήσαμε να παρακολουθήσουμε τη συζήτηση που διεξαγόταν σε υψηλό τόνο, αλλά δεδομένων των περιστάσεων το πράγμα δε φαινόταν εξαιρετικό. Οι διαδηλωτές σπρώχνανε για να μπουν στην πλατεία, αλλά δε γινόταν καμιά συμπλοκή. Ξαφνικά ένα παράγγελμα "τραβηχτείτε πίσω" δόθηκε με μια στριγγλή, στρατιωτική φωνή και όλοι οι αστυνομικοί υποχώρησαν κάπου είκοσι μέτρα, γονάτισαν κι άρχισαν να πυροβολούν! Τα πυρά ήταν πυκνά. Διακόσιοι αστυνομικοί έβαλλαν ταυτόχρονα, οι περισσότεροι με αυτόματα…».

Αλλά και ο δημοσιογράφος Μ. Φόντορ σε ανταπόκρισή του που δημοσιεύτηκε στη «New York Post», στις 17/2/1945, γράφει: «Μέσα σε 25 χρόνια έχω δει σχεδόν όλες τις επαναστάσεις της Ευρώπης. Αυτή εδώ ήταν η πιο ήρεμη και πολιτισμένη επανάσταση που έχω δει ποτέ μέχρι τη στιγμή που η αστυνομία άρχισε να πυροβολεί και οι Άγγλοι επενέβησαν».

Ο απεσταλμένος της "Chicago Sun" γράφει: "Επρόκειτο περί μιας ειρηνικής και άοπλης διαμαρτυρίας του λαού και τούτο είναι τόσον βέβαιον, ώστε γυναίκες έφεραν μαζί τους ακόμα και τα μικρά παιδιά τους. Κάτω από το παράθυρό μου είδα με τα μάτια μου τα γεγονότα … Είναι αφάνταστος ο ηρωισμός του λαού αυτού. Όρθιος και βαλλόμενος προχωρούσε προς τον ορισθέντα τόπο της συγκέντρωσης"

Αυτός που διέταξε το πυρ εκείνη τη Ματωμένη Κυριακή, ήταν ο τότε διευθυντής της Αστυνομίας Άγγελος Έβερτ, πατέρας του Μιλτιάδη Έβερτ και αστυνομικός διευθυντής Αθηνών επί γερμανικής κατοχής. Σε συνέντευξη που έδωσε το 1958 ομολόγησε ότι εκείνος, βάσει κυβερνητικών εντολών, έδωσε τη διαταγή να χτυπήσουν οι αστυνομικοί τους διαδηλωτές.

Ο τελικός απολογισμός της δολοφονικής επίθεσης ήταν 28 νεκροί και δεκάδες τραυματίες. Η νύχτα που ακολούθησε ήταν γεμάτη τρόμο. Πυροβολισμοί ακούγονταν από παντού. Βρετανικά άρματα κυλούσαν βροντερά στους δρόμους

Ο ρόλος των Βρετανών

Αποκαλυπτικό των προθέσεων των Βρετανών και του προμελετημένου σχεδίου τους είναι το μήνυμα που έστειλε ο Τσώρτσιλ στις 7 Νοέμβρη 1944 στον Υπουργό του επί των Εξωτερικών Ήντεν : "Κατά τη γνώμη μου, περιμένω οπωσδήποτε μια σύγκρουση με το ΕΑΜ και δεν θα πρέπει να την αποφύγουμε, υπό τον όρο να διαλέξουμε καλά το έδαφός μας (χώρο - χρόνο - σχεδιασμό)"

Στις 5 Δεκεμβρίου 1944, με τηλεγράφημά του προς τον Άγγλο πρεσβευτή στην Αθήνα Λίπερ, γράφει: "Πρέπει να παρακινήσετε τον Παπανδρέου να πράξει το καθήκον του και να τον διαβεβαιώσετε, ότι εις την περίπτωσιν αυτήν θα τον υποστηρίξωμεν μ’ όλας τας δυνάμεις. Παρήλθεν πλέον η εποχή καθ’ ην μια οιαδήποτε ομάς Ελλήνων πολιτών ηδύνατο να ματαιώνει την εξέγερσιν του όχλου. Η μόνη ελπίς του είναι να εργασθεί μεθ’ ημών διά την αποσόβησιν ενδεχομένης συμφοράς (…)

Ανέθεσα το όλον ζήτημα της αμύνης των Αθηνών και τη διατήρηση της εννόμου τάξεως εις τον στρατηγόν Σκόμπι και τον διαβεβαίωσα ότι θα τον ενισχύσωμεν με όσας δυνάμεις χρειάζεται προς τούτο. Τόσον εσείς, όσο και ο Παπανδρέου, πρέπει να συμμορφωθείτε προς τας οδηγίας του, εις ό,τι αφορά τη δημόσιαν τάξιν και την ασφάλειαν.

Πρέπει να υποχρεώσετε τον Παπανδρέου. Αν παραιτηθεί, φυλακίστε τον έως ότου συνέλθει, όταν πια θα έχουν τελειώσει οι μάχες. Θα μπορούσε το ίδιο καλά, να αρρωστήσει και να μην μπορεί να τον πλησιάσει κανείς"

Στον ίδιο το Σκόμπι γράφει: "Είστε υπεύθυνος για την διατήρηση της τάξης στην Αθήνα και οφείλετε να εξουδετερώσετε ή να καταστρέψετε όλες τις ομάδες ΕΑΜ-ΕΛΑΣ που θα πλησιάσουν στην πόλη. Λάβετε όλα τα μέτρα που θα κρίνετε ωφέλιμα για να εξασφαλίσετε τον έλεγχο των οδών και για να κυκλώσετε όλες τις ομάδες ταραξιών. […] Μη διστάσετε να πυροβολείτε κάθε ένοπλο που θα δοκιμάσει να αμφισβητήσει το βρετανικό κύρος στην Αθήνα ή το ελληνικό κύρος για λογαριασμό του οποίου ενεργούμε. Το καλύτερο, φυσικά, θα ήταν να συνυπογράφει τις διαταγές σας κάποια ελληνική κυβέρνηση, και ο Λίπερ ζητάει αυτή τη στιγμή από τον Παπανδρέου να παραμείνει στη θέση του για να σας βοηθήσει. Μη διστάζετε πάντως να ενεργείτε σα να βρισκόσαστε σε κατακτημένη πόλη, όπου θα είχε ξεσπάσει μια τοπική εξέγερση"

Η επόμενη μέρα

Την επόμενη μέρα, στις 4 Δεκέμβρη, πραγματοποιείται η γενική απεργία που είχε προκηρύξει το ΕΑΜ από τις 2 Δεκεμβρίου και ταυτόχρονα τελείται η κηδεία των θυμάτων της προηγούμενης ημέρας. Η νεκρώσιμη ακολουθία γίνεται στη Μητρόπολη της Αθήνας και στη συνέχεια η νεκρική πομπή κατευθύνεται προς το Σύνταγμα. Χιλιάδες λαού συνοδεύουν τους νεκρούς τους ψάλλοντας το πένθιμο εμβατήριο "Επέσατε θύματα …"

Στην κορυφή της πομπής ξεχωρίζει ένα πανό που κρατούν τρεις νεαρές μαυροφορεμένες γυναίκες και το οποίο γράφει : " Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα - ΕΑΜ" 

Ο νέος πόλεμος έχει ήδη αρχίσει

Ο γνωστός χρονογράφος και θεατρικός συγγραφέας Δημήτρης Ψαθάς ήταν ΕΑΜικός δημοσιογράφος και αρθρογραφούσε σε πολλά έντυπα του ΕΑΜ. Ένα από τα χρονογραφήματα που έγραψε και δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Λαοκρατία» στις 27 Νοεμβρίου 1944, λίγες μέρες μόλις πριν ξεσπάσουν τα Δεκεμβριανά, ήταν ο «Πατριώτης».

Διαχρονικό και επίκαιρο, αξίζει να το διαβάσουν και οι νεότερες γενιές

Πίσω από τη γραφική γελοιότητα του Κυριάκου και του Άδωνι, υπάρχει η Κεραμέως και ο Χατζιδάκης. Αυτοί που αποτελούν τον πυρήνα της δεξιάς σκέψης , έχοντας ως αποστολή να αποδομήσουν και να διαλύσουν ο,τιδήποτε δημόσιο. Και αυτό το κάνουν με τόση απροκάλυπτη υποκρισία που φανερώνει πως έχουν πλήρη επίγνωση πως ο κόσμος στον οποίο απευθύνονται και ο οποίος τους στηρίζει είναι εντελώς ηλίθιος

Θεωρούμε πως κομίζουμε γλαύκα εις Αθήνας αν ισχυριστούμε πως οι κυβερνώντες, εκτός από ανάλγητοι και υποκριτές, είναι και ηλίθιοι. Ας δούμε ένα από τα θέματα που το αναδεικνύουν στο μέγιστο

Από φέτος πρόκειται να εφαρμοστεί για πρώτη φορά η Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής για την εισαγωγή στα Πανεπιστήμια. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Πώς παρόλο που μια σχολή μπορεί να έχει κενές θέσεις, θα δεχθεί μόνο όσους υποψηφίους έχουν κατορθώσει να συγκεντρώσουν το 80% ή ακόμη και το 120% του μέσου όρου της επίδοσης των υποψηφίων του συγκεκριμένου επιστημονικού πεδίου. Από τα 380 περίπου πανεπιστημιακά τμήματα, περίπου τα μισά απαιτούν από τους υποψηφίους το 80% του μέσου όρου. Τα υπόλοιπα, απαιτούν από 90 έως 120% του μέσου όρου και αυτό είναι μια επιλογή που έδωσε η Νίκη Κεραμέως σε κάθε τμήμα.

Το νομοσχέδιο για την παιδεία ψηφίστηκε και, από δω και στο εξής, θα υπάρχει δημοκρατία στις πανεπιστημιακές σχολές , όπως δήλωσε ο ανέμελος πρωθυπουργός της κοιμώμενης χώρας του νοτιοανατολικού άκρου της Ευρώπης.

Από δω και στο εξής, όποιος δεν συγκεντρώνει πολλά μόρια στις Πανελλήνιες εξετάσεις, θα μπορεί να δίνει πολλά χιλιάρικα σε ιδιωτικά κολλέγια και το πτυχίο που θα παίρνει από αυτά θα είναι ισότιμο με των υπολοίπων. Τι σημασία έχει αν το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο είναι μέσα στα διακόσια καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου ενώ το κολλέγιο της κάτω μεριάς της πλατείας Βάθης, για παράδειγμα, είναι στα καλύτερα διακόσιες χιλιάδες του κόσμου; Η κυβέρνηση των αρίστων θεωρεί πως δεν υπάρχει πρόβλημα.

Όπως δεν υπάρχει και με τη διαχείριση της κρίσης της πανδημίας. Όπως δεν υπάρχει πρόβλημα και με τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, τη φοιτητική παράταξη της Νέας Δημοκρατίας, η οποία θα μπορεί πιο άνετα τώρα να διοργανώνει τα πάρτυ της στα κάθε λογής σκυλάδικα και να βγάζει τις αφίσες της, κόντρα στη συντήρηση και τη στενομυαλιά των αριστερών.

Από δω και στο εξής, όποιος κάθεται καλά, θα πηγαίνει στα πάρτυ της ΔΑΠ. Κι όποιος δεν κάθεται καλά, θα τρώει ξύλο από τα ΜΑΤ

Ζούμε μέρες περίεργες. Και σ’ αυτούς ακριβώς τους παράξενους καιρούς, έμελλε να βρίσκονται στο τιμόνι της χώρας ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο Άδωνις Γεωργιάδης, ο Μάκης Βορίδης, η Νίκη Κεραμέως. Δεν το λες και ευλογία αυτό το πράγμα, μάλλον σαν εκπλήρωση κάποιας κατάρας μοιάζει. Οι πολίτες μένουν στο σπίτι, αυτοί νομοθετούν και οι μπάτσοι χτυπούν αλύπητα. Τώρα, ετοιμάζονται να φέρουν την αστυνομία μέσα στα Πανεπιστήμια. Λεφτά για γιατρούς και δασκάλους δεν έχουν, φαίνεται όμως πως για μπάτσους τους περισσεύουν. Ο κάθε άνθρωπος, λένε πως είναι οι επιλογές του. Όμως εδώ δεν πρόκειται για μία απλή επιλογή, αλλά για σύγκρουση δύο κόσμων

Με αφορμή το νομοσχέδιο για την είσοδο της αστυνομίας στα Πανεπιστήμια, οι άνθρωποι της Τέχνης και του Πολιτισμού συνεργάστηκαν για τη δημιουργία ενός βίντεο με τίτλο «Το Αμφιθέατρο του Παραλόγου». “Αυτές τις δύσκολες ώρες για τα ελληνικά πανεπιστήμια, ο κόσμος του πολιτισμού, παρότι στενάζει κι’ αυτός από τις δραματικές επιπτώσεις της πανδημίας και των κυβερνητικών επιλογών, ήρθε να σταθεί δίπλα μας, δίπλα στους πανεπιστημιακούς δασκάλους, στο διοικητικό προσωπικό των ΑΕΙ, στους φοιτητές και τις φοιτήτριες» αναφέρει σε κείμενο που συνοδεύει το σχετικό βίντεο η πρωτοβουλία «Όχι Αστυνομία στα Πανεπιστήμια».

“ Κινηματογραφιστές, ηθοποιοί και καλλιτέχνες του ήχου και της εικόνας συνεργάστηκαν για τη δημιουργία ενός βίντεο που αναδεικνύει το Πανεπιστήμιο ως αυτό που είναι και όχι αυτό που δείχνουν η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ: Χώρος έρευνας, διδασκαλίας, διαλόγου, επαγγελματικής ευσυνειδησίας και συνομιλίας με την κοινωνία, χώρος που εμπνέει ανθρώπους με τη φλόγα της ελευθερίας, της  δημιουργίας και της προσφοράς ακόμα και στις πιο αντίξοες συνθήκες. 

Το Αμφιθέατρο του Παραλόγου παραμονεύει, ας μην το αφήσουμε να κυριαρχήσει! “

Η Δεξιά δεν περιέχει ιδεολογία. Η Δεξιά δεν γνωρίζει από ιδανικά, δεν γνωρίζει από αξίες. Η Δεξιά είναι απλά η εφαρμογή του νόμου της ζούγκλας στην ανθρώπινη κοινωνία. Είναι φυσικό να μην μπορεί να αντιπαρατεθεί στις ιδέες με ιδέες. Αντί αυτών χρησιμοποιεί συνθήματα και μυθεύματα ταΐζοντας τα παπαγαλάκια των Μέσων Εξημέρωσης προκειμένου να τα επαναλαμβάνουν μέχρις ότου ο λοβοτομημένος τηλεθεατής πειστεί για την ορθότητά τους

Δεκαετίες τώρα ακούμε για τους «αιώνιους φοιτητές», για το «άβατο των Εξαρχείων», για τη «γενιά της Μεταπολίτευσης», για το «απαράδεκτο καθεστώς του Πανεπιστημιακού Ασύλου». Με μύθους πορεύεται η Δεξιά, με παραμύθια ταΐζει το λούμπεν ακροατήριό της

Για τον πρώτο από τους μύθους αυτούς θα μιλήσουμε σε αυτήν την ανάρτηση. Αφορμή πήραμε από το άρθρο του Info-war  που προέρχεται από το βιβλίο «Σύγχρονοι Ελληνικοί Μύθοι» του Περικλή Γκόγκα. Ένας από τους μύθους που πραγματεύεται το βιβλίο αυτό είναι και ο μύθος των αιώνιων φοιτητών, τους οποίους η Νίκη Κεραμέως, υπουργός Παιδείας, εμφανίζεται πως θέλει να εξαφανίσει από τη Δημόσια Εκπαίδευση. Από τη Δημόσια Εκπαίδευση που η κυρία αυτή δε γνώρισε ποτέ. Στο Κολλέγιο Αθηνών ήταν μαθήτρια, στο Harvard ήταν φοιτήτρια, στο Παρίσι ήταν μεταπτυχιακή φοιτήτρια. Τη Δημόσια Εκπαίδευση ούτε τη γνώρισε, ούτε την εκτίμησε, ούτε την αγάπησε, ούτε νοιάζεται γι' αυτήν. Την αντιλαμβάνεται μόνο ως ένα δημοσιονομικό έξοδο που πρέπει να το περικόψει όσο μπορεί.

Ας πάμε όμως να διαβάσουμε το άρθρο και ας αφήσουμε προς το παρόν αυτήν την αντιπαθή, την γερασμένη πριν από την ώρα της, στεγνή κυρία

Ένας, διάσημος μύθος είναι και αυτός των «αιώνιων φοιτητών». Χαρακτηριστικά, αναφέρει ότι στα πανεπιστήμιά μας υπάρχουν πάρα πολλοί φοιτητές οι οποίοι δεν ολοκληρώνουν τις σπουδές τους σε τέσσερα, πέντε ή έξι χρόνια, ανάλογα με το πρόγραμμα σπουδών τους, αλλά τις παρατείνουν για πολύ περισσότερα χρόνια. Αυτοί, λοιπόν, ονομάζονται «αιώνιοι φοιτητές».

Φυσικά, ο συγκεκριμένος μύθος υπονοεί και θεωρεί δεδομένο ότι οι αιώνιοι φοιτητές:

α) Δεν θα έπρεπε να υπάρχουν.

β) Είναι πολλοί.

γ) Κοστίζουν στον Έλληνα φορολογούμενο.

δ) Συνιστούν μεγάλο πρόβλημα για το ελληνικό πανεπιστήμιο, συγκριτικά με άλλες χώρες, στις οποίες η κατάσταση είναι πολύ καλύτερη και δεν υπάρχουν τέτοιοι φοιτητές.

Ο μύθος αυτός θα μπορούσε να ευσταθεί ίσως στο πρόσφατο παρελθόν, όταν πριν από δυο τρεις δεκαετίες πραγματικά υπήρχε ένας αριθμός φοιτητών που καθυστερούσαν πολύ να αποφοιτήσουν.

Πριν από μερικά χρόνια, η τότε κυβέρνηση προέβη σε διαγραφή 80.000 «αιώνιων φοιτητών». Έτσι, λύσαμε και το πρόβλημα αυτό.

Η πραγματικότητα

Η διαγραφή των «αιώνιων φοιτητών» ήταν μια απόφαση που πανηγυρίστηκε πολύ έντονα, λες και απαλλάχτηκε η χώρα από μέρος του χρέους της ή από τα μνημόνια. Επίσης –και αυτό είναι κάτι που εμένα ως ακαδημαϊκό με ενόχλησε ιδιαίτερα– γίνονταν συγκρίσεις με το εξωτερικό, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι είναι πολύ «κακοί» οι Έλληνες φοιτητές που δεν τελειώνουν έγκαιρα στα τέσσερα χρόνια τις σπουδές τους, αλλά αδιαφορούν και τεμπελιάζουν, με αποτέλεσμα να παραμένουν στο πανεπιστήμιο πολύ περισσότερα χρόνια. Καιρός, λοιπόν, να αποδομήσουμε τον μύθο αυτό σε πολλά επίπεδά του.

Η προσωπική μου εμπειρία στο πανεπιστήμιο, αλλά και τα στατιστικά δεδομένα που έχουμε από τις γραμματείες των τμημάτων δείχνουν ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει. Ιδιαίτερα μετά το ξέσπασμα της κρίσης, το 2010, οι φοιτητές είναι ιδιαίτερα συνεπείς, συνειδητοποιημένοι και αξιόλογοι νέοι άνθρωποι, με όνειρα, μεγάλες φιλοδοξίες και ανοιχτό μυαλό. Αποτελούν μια γενιά ανθρώπων που δεν έχει πολλές θύμησες από τα χρόνια της ευμάρειας, καθώς οι μεγαλύτεροι θα ήταν 14 ετών κατά το ξέσπασμα της κρίσης. Έχουν, λοιπόν, μεγαλώσει και ενηλικιωθεί μέσα σε αυτό που εμείς ονομάζουμε «κρίση», ενώ για αυτούς αποτελεί την κανονικότητα. Συνειδητοποιούν ότι η πραγματικότητα σήμερα είναι πολύ δύσκολη. Υπάρχουν υψηλή ανεργία, χαμηλές αμοιβές και μεγάλος ανταγωνισμός. Έτσι, ό,τι κάνουν, το κάνουν πολύ συνειδητά, όντας περισσότερο εστιασμένοι σε αυτό.

Επίσης, πλέον, οι οικογένειες των φοιτητών δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να στηρίξουν τα παιδιά που σπουδάζουν, ιδιαίτερα σε άλλες πόλεις, για μεγάλο χρονικό διάστημα. Με τις σημαντικές μειώσεις στους μισθούς και τα μεγάλα ποσοστά ανεργίας, οι οικογένειες παίζουν και αυτές σημαντικό ρόλο στην επίσπευση του χρόνου των σπουδών.

Έτσι, τόσο από την πλευρά των φοιτητών όσο και από την πλευρά των οικογενειών, τα δεδομένα έχουν αλλάξει σημαντικά και οι φοιτητές έχουν επαναπροσδιορίσει τους στόχους τους και τον προγραμματισμό τους.

Ιδιαιτερότητες στα ελληνικά ΑΕΙ

Οι συγκρίσεις με άλλα εκπαιδευτικά συστήματα δεν έχουν νόημα, αν δεν υπολογίζουμε και τις ιδιαιτερότητες των συστημάτων και των συνθηκών μέσα στις οποίες αυτά δραστηριοποιούνται:

• Στα ελληνικά πανεπιστήμια δεν υπάρχει ο θεσμός των σπουδών μερικής φοίτησης (part-time). Έτσι, αυτός δημιουργείται, de facto, από τους φοιτητές, οι οποίοι αδυνατούν να σπουδάσουν με καθεστώς πλήρους φοίτησης (full-time) για πολλούς λόγους, όπως οικονομικοί, οικογενειακοί κ.λπ. Επιλέγουν τα μαθήματα που παρακολουθούν και εξετάζονται σε κάθε έτος, ώστε να επιμηκύνουν τη διάρκεια και την εντατικότητα των σπουδών τους κατά τρόπο που τους εξυπηρετεί και δεν δημιουργεί πρόβλημα στις άλλες τους δραστηριότητες και ανάγκες.
• Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν δίδακτρα. Καθώς η φοίτηση στα ελληνικά πανεπιστήμια είναι δωρεάν, δεν υπάρχουν δίδακτρα για να πιέζουν οικονομικά τους φοιτητές να τελειώσουν γρηγορότερα τις σπουδές τους, όπως στις χώρες τις οποίες χρησιμοποιούμε ως μέτρο σύγκρισης.
• Σε καμία περίπτωση, τα τελευταία χρόνια, δεν υπάρχουν τόσο πολλοί αιώνιοι φοιτητές όπως υποστηρίζει ο σχετικός μύθος. Για παράδειγμα, στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης οι φοιτητές ολοκληρώνουν τις σπουδές τους το πολύ στα πέντε χρόνια, ενώ οι περισσότεροι στα τέσσερα με τεσσεράμισι.
• Αυτός που έχει εγγραφεί κάποια στιγμή σε μια πανεπιστημιακή σχολή δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι ενεργός φοιτητής και θα φοιτήσει κανονικά ή θα πάρει κάποτε πτυχίο ούτε, καν, ότι θα ξανάρθει στο πανεπιστήμιο. Μένει στις λίστες ως φοιτητής, ενώ, ουσιαστικά, έπαψε να είναι.
• Ακόμα, οι «επί πτυχίω» φοιτητές, αυτοί δηλαδή που συνεχίζουν να χρωστούν μαθήματα και μετά την ολοκλήρωση του προγράμματος σπουδών τους, δεν επιβαρύνουν, σε καμία περίπτωση, τον Έλληνα φορολογούμενο! Και αυτό διότι δεν δικαιούνται ούτε σίτιση ούτε στέγαση ούτε πάσο ούτε βιβλία.
• Επίσης, ξεχνάμε ότι στην Ελλάδα το κράτος είναι αυτό που, μέσω του Υπουργείου Παιδείας, ορίζει τον αριθμό εισακτέων σε κάθε πανεπιστημιακό τμήμα. Για πολιτικούς, τοπικιστικούς, εθνικούς και άλλους λόγους, οι εισακτέοι είναι, τουλάχιστον, διπλάσιοι από όσοι θα έπρεπε.

Αποτέλεσμα αυτού; Από τους 100 που εισάγονται σε ένα τμήμα, οι 30 με 50 πέρασαν σχετικά εύκολα, καθώς σήμερα σχεδόν όλοι περνάνε στην τριτοβάθμια εκπαίδευση! Επομένως, μέσα σε αυτούς που δεν αποφοιτούν εγκαίρως περιλαμβάνονται και εκείνοι που δεν ενδιαφέρονται πραγματικά να σπουδάσουν, αλλά βρίσκονται στο πανεπιστήμιο διότι, λόγω του μεγάλου αριθμού των εισακτέων, μπορούσαν να περάσουν και, επιπλέον, επειδή η φοίτηση είναι δωρεάν.

Για να αναδείξουν το υποτιθέμενο πρόβλημα με τους αιώνιους φοιτητές, πολλοί αναφέρονται και στο κατά πόσο οι φοιτητές στην Ελλάδα παρακολουθούν τις διαλέξεις των μαθημάτων. Όπου και αν πήγα, ως φοιτητής ή ως επισκέπτης καθηγητής σε πανεπιστήμιο σε Αμερική και Καναδά, πουθενά δεν υπήρχαν υποχρεωτικές παρακολουθήσεις. Ούτε στην Ελλάδα υπάρχουν στα προπτυχιακά προγράμματα. Όμως, σε κάποια μαθήματα, οι φοιτητές κάθονται ακόμα και όρθιοι ή στα σκαλιά του αμφιθεάτρου. Σε άλλα μαθήματα συμμετέχει πάνω από το 50% των εγγεγραμμένων φοιτητών, ενώ πάντα στους εγγεγραμμένους περιλαμβάνονται όσοι εργάζονται, όσοι δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να έρθουν από την πόλη τους και παρευρίσκονται μόνο στις εξετάσεις, καθώς και αυτοί που εγγράφηκαν γιατί οι βάσεις ήταν πολύ χαμηλές.

Διεθνείς συγκρίσεις

Παραπάνω περιγράψαμε πώς είναι τα πράγματα στη χώρα μας. Τώρα, θα πρέπει να δούμε τι συμβαίνει σε άλλες χώρες. Τα ποσοστά αποφοίτησης (graduation rate) από τα πανεπιστήμια των ΗΠΑ δεν είναι τόσο υψηλά όσο θα περιμέναμε.

Σε πολλά πανεπιστήμια, αποφοιτά στον προβλεπόμενο χρόνο μόλις το 18% με 30% των φοιτητών. Μάλιστα, σύμφωνα με τα ίδια τα πανεπιστήμια και τις σχετικές ομοσπονδιακές υπηρεσίες τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, αυτό είναι πρόβλημα που χρήζει άμεσης αντιμετώπισης.

Στον Πίνακα παρουσιάζουμε ενδεικτικά τα ποσοστά αποφοίτησης σε 26 από τις 50 πολιτείες των ΗΠΑ, για τις οποίες έχουμε διαθέσιμα δεδομένα από το Εθνικό Κέντρο Στατιστικής της Εκπαίδευσης (National Center for Education Statistics). Παρατηρούμε ότι μετά το πολύ υψηλό ποσοστό αποφοίτησης στην Αλάσκα που φτάνει το 72,7%, τα ποσοστά στη δεύτερη θέση πέφτουν στο 48,6% για τη Νότια Καρολίνα και φτάνουν μέχρι και το 12% στην Οκλαχόμα.

Πίνακας Τα ποσοστά αποφοίτησης σε διάφορες πολιτείες των ΗΠΑ

Πολιτεία – % Αποφοίτησης 

Αλάσκα – 72,7

Νότια Καρολίνα – 48,6

Δυτική Βιρτζίνια – 32,3

Νέα Υόρκη – 43,1

Γιούτα – 31,9

Νέο Μεξικό – 21,1

Φλόριντα – 29,7

Ουάσιγκτον – 26,4

Αϊόβα – 27,5

Αλαμπάμα – 24,5

Βιρτζίνια – 24,5

Ιντιάνα – 26,7

Πενσιλβάνια – 25,8

Οκλαχόμα – 12,0

Πηγή: National Center for Education Statistics

Συμπέρασμα

Από τη σύντομη παραπάνω ανάλυση του θέματος στην Ελλάδα, γίνεται αντιληπτό ότι το πρόβλημα των λεγόμενων «αιώνιων φοιτητών» δεν είναι τόσο σοβαρό όσο υπονοεί ο σχετικός μύθος. Επίσης, από τη διεθνή σύγκριση με την αντίστοιχη κατάσταση στις ΗΠΑ, γίνεται κατανοητό ότι το φαινόμενο των φοιτητών που αργούν να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους δεν είναι μόνο ελληνικό, αλλά εμφανίζεται και σε άλλες ανεπτυγμένες χώρες.

Οι περισσότεροι από τους φοιτητές που δεν έχουν τελειώσει στον προβλεπόμενο χρόνο τις σπουδές τους έχουν απλώς εγγραφεί σε κάποια σχολή, στην οποία εμφανίστηκαν ελάχιστες φορές ή και ποτέ. Κατά πάσα πιθανότητα, δεν πρόκειται να ξεκινήσουν και να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους ποτέ. Παραμένουν, όμως, εγγεγραμμένοι και μετά την ολοκλήρωση –χρονικά– του κύκλου σπουδών τους, χωρίς να επιβαρύνουν τον Έλληνα φορολογούμενο. Οι υπόλοιποι είναι φοιτητές που, για διάφορους λόγους –οικονομικούς, οικογενειακούς κ.λπ.– δεν μπορούν να παρακολουθήσουν τα μαθήματα και να συνεχίσουν τις σπουδές τους με τη μορφή της πλήρους φοίτησης.

Έτσι, από τη στιγμή που δεν υπάρχει στην Ελλάδα ο θεσμός της μερικής φοίτησης, τη δημιουργούν οι ίδιοι οι φοιτητές παρατείνοντας τις σπουδές τους χρονικά. Αυτούς τους φοιτητές, όμως, λανθασμένα, τους συμπεριλαμβάνουμε στους αιώνιους φοιτητές.

Τέλος, όποιοι και αν είναι αυτοί, για οποιονδήποτε λόγο και αν αργούν να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους, σε καμία περίπτωση δεν επιβαρύνουν τον Έλληνα φορολογούμενο, τη διδακτική διαδικασία, την έρευνα ή το διοικητικό προσωπικό. Δεν δικαιούνται πάσο για μειωμένο κόστος μετακινήσεων, δεν δικαιούνται στέγαση στις φοιτητικές εστίες, ούτε σίτιση στις φοιτητικές λέσχες. Τέλος, δεν δικαιούνται βιβλία ούτε φοιτητικά επιδόματα. Το όποιο κόστος είναι αμελητέο. Η οριζόντια διαγραφή τους από τα πανεπιστήμια θα στερήσει, όμως, τη δυνατότητα να σπουδάζουν νέοι άνθρωποι που, για οικονομικούς ή άλλους λόγους, αδυνατούν να παρακολουθούν τα μαθήματα με τη μορφή της πλήρους φοίτησης. 

του Αντώνη Λαζαρή

Η φετινή σχολική χρονιά εξελίσσεται σε δοκιμασία για πολύ γερά νεύρα. Οι μαθητές τραβούν κυριολεκτικά του Χριστού τα Πάθη εγκλωβισμένοι για ώρες μπροστά από μία οθόνη. Μια οθόνη υπολογιστή στην καλύτερη περίπτωση ή κινητού στην χειρότερη περίπτωση. Υπάρχει και το ακόμα χειρότερο σενάριο για ένα ποσοστό μαθητών και αυτό δεν είναι άλλο από την ανυπαρξία οποιασδήποτε οθόνης. Το ποσοστό των μαθητών που δεν έχουν καμία πρόσβαση σε διαδικτυακά μαθήματα ή έχουν ευκαιριακή σύνδεση (ελέω της κάκιστης σύνδεσης στην περιοχή όπου μένουν) αγγίζει το 15% και σε αρκετές περιοχές ξεπερνά το 20%.

Από κοντά και οι εκπαιδευτικοί συμπλέουν με τους μαθητές «σε τούτο το τρομακτικό ταξίδι του χαμού», όπως θα έλεγε αν ήταν μαζί μας και ο Νίκος Καββαδίας, ο Μαραμπού.

Σε αυτή την απίστευτη σχολική χρονιά η Υπουργός εισηγείται καθιέρωση βάσης εισαγωγής στα Πανεπιστήμια και δραστική μείωση του αριθμού επιλογών των σχολών από τους μαθητές.

Η ίδια η υπουργός δήλωσε: «Η πρόταση για ελάχιστη βάση εισαγωγής δεν θα είναι οριζόντια, δεν θα είναι ίδια για κάθε πανεπιστημιακό τμήμα. Κάθε τμήμα θα θέτει ως βάση το ποσοστό επί της μέσης επίδοσης όλων των υποψηφίων. Θα εξαρτηθεί από τι θα ορίσει δηλαδή το κάθε πανεπιστημιακό τμήμα»

Για το μηχανογραφικό, η υπουργός δήλωσε: «Ο στόχος είναι να υπάρχει ένας συγκεκριμένος αριθμός επιλογών που θα μπορούν να κάνουν τα παιδιά στο μηχανογραφικό. Θα υπάρχει, όπως αποκάλυψε, ένα όριο επιλογών – ίσως να είναι 15 αλλά είναι κάτι που εξετάζεται ως προς τον αριθμό – σημειώνοντας ότι με αυτόν τον τρόπο «ενθαρρύνουμε τα παιδιά να κάνουν συνειδητές επιλογές»

Για όποιον έχει γνώση του θέματος, οι προθέσεις της Υπουργού στοχεύουν άμεσα σε μία μείωση του αριθμού των εισακτέων που θα κυμαίνεται μεταξύ 20-30 %. Και όλα αυτά πιθανόν να ισχύσουν και για τους μαθητές της φετινής τελευταίας τάξης του Λυκείου. Ακόμα και αν δεν ισχύσουν για τους φετινούς μαθητές, όπως προτάσσει η στοιχειώδης λογική, σίγουρα αρκετά από αυτά θα ισχύσουν για τους μαθητές που σήμερα βρίσκονται σε μικρότερες τάξεις του Λυκείου η του Γυμνασίου. Πρακτικά η μία στις τρεις σχολές της επαρχίας θα κλείσει μέσα στα επόμενα πέντε ή έξι χρόνια.

Όλα αυτά δεν αποτελούν κάποιον εφιάλτη που είδαμε στον ύπνο μας και ξυπνήσαμε πανικόβλητοι. Όλα αυτά αποτελούν προθέσεις ή εξαγγελίες της Υπουργού. Η Νέα Δημοκρατία φαίνεται να προχωρά ολοταχώς στη συρρίκνωση του δημόσιου ελληνικού πανεπιστημίου. Όποιος ξέρει πόσο ψυχοφθόρα διαδικασία είναι οι Πανελλαδικές μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει ο ένας στους τρεις υποψηφίους να αποτύχει να εισαχθεί σε μια σχολή. Το γεγονός ότι κάποιοι μαθητές περνούν στο Πανεπιστήμιο με πολύ χαμηλή βαθμολογία, θα έπρεπε να προβληματίσει το επιτελείο του Υπουργείου και να αναζητήσει καλοπροαίρετα τις αιτίες που αυτό συμβαίνει.

Υπάρχουν πάρα πολλοί λόγοι που ένας μαθητής δεν τα καταφέρνει στις Πανελλαδικές εξετάσεις. Αν ο ίδιος μαθητής συμμετείχε σε άλλες εξετάσεις μπορεί και να τα κατάφερνε. Οι Πανελλαδικές είναι απλά και μόνο ένας αμφιλεγόμενος «κόφτης υποψηφίων». Και αυτός ο «κόφτης» πάει να εξελιχθεί σε λαιμητόμο ψυχών.... Και αργά ή γρήγορα, αν περάσει η μεταρρύθμιση αυτή, θα φτάσουμε ίσως σε συρρίκνωση έως και 50 %, καθώς πόροι των σχολών και επιτυχόντες θα συνεχίσουν να περιορίζονται ραγδαία.

Παιδεία για λίγους και αποδοτικούς.

Για μαθητές, εκπαιδευτικούς, γονείς οι επόμενοι μήνες προοιωνίζονται εξαιρετικά νεφελώδεις ...

ΥΓ.1 Μέσα σε όλα αυτά, οι μαθητές της Α ‘Λυκείου, χωρίς να έχουν καν προλάβει να προσαρμοστούν στις αυξημένες απαιτήσεις του Λυκείου, καλούνται να εξεταστούν το καλοκαίρι σε θέματα από την περιβόητη Τράπεζα θεμάτων. Για όσους δεν γνωρίζουν τι σημαίνει Τράπεζα θεμάτων, θα πούμε πως τα παιδιά της Α΄Λυκείου θα κληθούν να εξεταστούν σε θέματα που δεν θα επιλεγούν από τον καθηγητή τους και, επιπλέον, θα είναι αυξημένης δυσκολίας. Κάτι σαν μίνι Πανελλήνιες δηλαδή

ΥΓ.2 Αυτή την ώρα, αντί η υπουργός να ψάχνει τρόπους για το πώς θα βάλει την αστυνομία στα Πανεπιστήμια, καλό είναι να ψάξει να βρει τρόπους για το πώς θα παραλάβουν οι φοιτητές τα απαραίτητα βιβλία για τις εξετάσεις τους. Λιγότερο από ένα μήνας πριν από την έναρξη της εξεταστικής περιόδου και πολλά βιβλία δεν έχουν ακόμη φτάσει στα χέρια τους. .