Είμαστε λίγοι αυτοί που παλεύουν ενάντια στο ΚακόΔεν υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία (για όσους τουλάχιστον δεν φοράνε οπαδικούς-κομματικούς φακούς) πως αυτή τη στιγμή έχουμε την ατυχία να βρίσκεται στο τιμόνι της χώρας η πιο ανίκανη, η πιο καιροσκοπική και πιο ανάλγητη κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης, της περιόδου δηλαδή που μπορούμε να μιλάμε για Δημοκρατία, έστω και κουτσουρεμένη.
Την ώρα που καθημερινά πεθαίνουν 100 συνάνθρωποί μας από τον covid, αυτή η κυβέρνηση εξακολουθεί να επιμένει σε μια πολιτική του ελάχιστου οικονομικού κόστους ( με το τελευταίο μέτρο, μάλιστα, της επιβολής του προστίμου των 100 ευρώ στους ανεμβολίαστους άνω των 60, θα έχει και οικονομικό όφελος). Τα νοσοκομεία αναστενάζουν, στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς οι άνθρωποι στοιβάζονται όπως και παλιά, το ίδιο και στα σχολεία.
Το μόνο όπλο το οποίο κραδαίνει αυτή η κυβέρνηση είναι το εμβόλιο. Αλλά και η διαχείριση από τη μεριά της αυτού του όπλου της επιστήμης ήταν τόσο πρόχειρη και τόσο αναποτελεσματική, που έβγαλε στο δρόμο όλους αυτούς που κατά καιρούς, ενώ έχουν τόσες άλλες ευκαιρίες στη ζωή τους να δώσουν αληθινούς και όμορφους αγώνες, αυτοί επιλέγουν πάντα να δώσουν αγώνες άκυρους. Πότε Μακεδονομάχοι, πότε εμβολιομάχοι και αρνητές του ιού και της διασωλήνωσης, οι άνθρωποι αυτοί αναδεικνύουν σε όλο του το μεγαλείο την αποτυχία της κοινωνίας να δημιουργήσει ορθά σκεπτόμενους ανθρώπους. Οι οποίοι θα ξέρουν μεν να εξεγείρονται, αλλά να ξέρουν και το πώς και το γιατί.
Ας κάνουν λοιπόν τώρα αυτοί οι άνθρωποι μια αρχή και ας ξεσηκωθούν για το πλάτεμα μιας δημόσιας και δωρεάν υγείας. Γιατί αυτοί δεν είναι ούτε βουλευτές ούτε δεσπότες ώστε να τους δοθεί την κρίσιμη στιγμή μια θέση, από τις καβατζωμένες για τους ημετέρους, στις ΜΕΘ. Ποτέ δεν είναι αργά, απαιτείται όμως ταξική και κοινωνική συνείδηση. Υπάρχει;
Για την κατάσταση που επικρατεί αυτή τη στιγμή στο χώρο της δημόσιας υγείας, αλλά και για το πώς η κυβέρνηση ιεραρχεί την αξία των ανθρώπινων ζωών, επιλέξαμε να σας παρουσιάσουμε δύο θέματα.
Το πρώτο είναι μία ανάρτηση της Χριστίνας Κυδώνα, εντατικολόγου στο “Ιπποκράτειο” νοσοκομείο, η οποία περιγράφει με ανάρτησή της στο facebook τις δραματικές αλλά και τις βαθιά ανθρώπινες στιγμές που βιώνουν καθημερινά οι εργαζόμενοι σε ένα νοσοκομείο που μόνο σε μια βάρδια είχε 65 εισαγωγές.
Το δεύτερο είναι η καταγγελία της ΠΟΕΔΗΝ, σύμφωνα με την οποία ο Μητροπολίτης Αγρινίου, την ώρα που συμπολίτες μας βρίσκονται ελλείψει ΜΕΘ σε κανονικούς θαλάμους, αυτός κατάφερε να βρει μία θέση σε μια ΜΕΘ και μάλιστα από τις πιο οργανωμένες. Φαίνεται πως ήταν θέλημα Θεού
Ψάχνοντας τις λέξεις
Πως να περιγράψεις αυτό που αισθάνεσαι όταν βγαίνεις απ΄το νοσοκομείο μετά από 26 ώρες εφημερίας ... όταν πέρασες μία επίπονη μέρα και μια δραματική νύχτα, όπου έπρεπε να ανακοινώσεις το θάνατο δύο διασωληνωμένων εκτός Εντατικής μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα, που σηκώνεις το τηλέφωνο και λες με σιγανή φωνή "πρέπει να σας ενημερώσω..." κι ακούς σιωπή και μετά φωνές και κλάματα και μετά "τι έγινε γιατρέ? μια χαρά ήταν ο άνθρωπος", πως να απαντήσεις σ΄αυτό το "μια χαρά ήταν ο άνθρωπος" όταν σου τον έχουν φέρει με 60% κορεσμό οξυγόνου.
Κι έχει πάει 4.00 το πρωί και σου φέρνουν έναν 60χρονο που δεν κρατάει κορεσμό ούτε στη bipap και τρέχετε 2 γιατροί και δυο τραυματιοφορείς να διασχίσετε μια πτέρυγα και τρεις ορόφους για να τον παραδώσετε στην αναισθησιολόγο με 47% κορεσμό.
Πως να μιλήσεις για την ταχυκαρδία και το αίσθημα πνιγμονής που σ΄ έπιασε μέσα στο ασανσέρ όταν προσπαθούσες να συγκρατήσεις τον ασθενή που πέταγε τη μάσκα, λόγω της συγχυτικοδιεγερτικής κατάστασης που βρισκόταν από την υποξαιμία. Kαι για την χαρά σου που η αναισθησιολόγος τον διασωλήνωσε με την πρώτη προσπάθεια και δεν χρειάστηκε να ανατάξετε ανακοπή.
Και την ανακούφιση που ένιωσες γιατί έτυχε να χεις βάρδια με ένα πολύ καλό team ειδικευομένων και νοσηλευτών, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι δεν είναι πάντα έτσι, γιατί οι άνθρωποι δεν έχουν όλοι τις ίδιες ικανότητες, γνώσεις, αντοχές και ψυχραιμία. Γιατί έτσι είναι οι άνθρωποι, μπορεί να σπάσουν μπροστά σε τόσο θάνατο και να είναι την κρίσιμη στιγμή αναποτελεσματικοί.
Κι όταν κατεβαίνεις πάλι, μαθαίνεις ότι μπλόκαραν τα ΤΕΠ γιατί πάλευαν να σώσουν έναν 40άρη, αλλά δεν τα κατάφεραν παρόλο που τον διασωλήνωσαν επί τόπου και τώρα τα φορεία στοιβάζονται και καθυστερούν οι εισαγωγές. Κι εκεί που ξαναρίχνεις μια ματιά στους θαλάμους να δεις αν κάποιος πέταξε τη μάσκα του μέσα τον ύπνο του και κινδυνεύσει, συναντάς τον συνάδελφο της διπλανής πτέρυγας, που παλεύει ένα περιστατικό με οξύ έμφραγμα, βαριά πνευμονία covid και διαβητική κετοξέωση με pH 6.9, τρία θανατηφόρα συμβάντα σε έναν άρρωστο κι ο γιατρός έχει στην ευθύνη του άλλους 40. Και τον ρωτάς αν θέλει καμιά βοήθεια, νιώθεις όμως ταυτόχρονα μια ένοχη ανακούφιση που δεν έτυχε σε σένα αυτό και μετά ντρέπεσαι γιατί ο συνάδελφος έχει να διαχειριστεί και ένα διασωληνωμένο μέσα στο θάλαμο (χωρίς να γνωρίζει τίποτα από αναπνευστήρες), γιατί εσύ με το προηγούμενο περιστατικό κατέλαβες την τελευταία θέση στις χειρουργικές αίθουσες κι από δω και πέρα οι υπόλοιποι θα κρατιούνται σε κοινούς θαλάμους.
Περπατάς για το σπίτι και σκέφτεσαι ότι κάποιοι έχουν μιλήσει για την ψυχική και σωματική εξουθένωση των υγειονομικών. Εξουθένωση. Με καλύπτει αυτή η λέξη? μου φαίνεται λίγο πλατιά, έχει πολλά φωνήεντα και μου δίνει την αίσθηση της άπλας, ενώ εμείς στριμωχνόμαστε. Θα’ θελα να βρω μια λέξη με πολλά σύμφωνα, άσε που το "εξουθένωση" μου φέρνει στο νου πολλά μαξιλάρια... Δεν ξέρω. Πάω για ύπνο καλύτερα.
Η καταγγελία της ΠΟΕΔΗΝ
Πάνω από 120 διασωληνωμένοι ασθενείς με κορωνοϊό βρίσκονται εκτός ΜΕΘ σήμερα με στοιχεία του ίδιου του υπουργείου Υγείας. Δεν νοσηλεύονται σε ΜΑΦ όπως ισχυρίζονται. Οι περισσότεροι εξ αυτών σε βρίσκονται απλούς θαλάμους κλινικών κορωνοϊού μαζί με άλλους ασθενείς.
Οι ηλικιωμένοι διασωληνωμένοι ασθενείς δεν μεταφέρονται ποτέ.
Κοιτάξτε όμως τη συνέβη στο Αγρίνιο. Υπάρχει ένας 50χρονος ασθενής με κορωνοϊό εμβολιασμένος που είναι επί πέντε ημέρες διασωληνωμένος σε απλό θάλαμο του νοσοκομείου Αγρινίου και μάλιστα με σοβαρά υποκείμενα νοσήματα.
Δεν βρίσκεται ΜΕΘ. Όχι μόνο για αυτόν τον ασθενή και για δεκάδες άλλους ειδικά ηλικιωμένους.
Έχουμε πει ότι μπορεί να υπάρχουν λίγα διαθέσιμα κρεβάτια, δεν διατίθενται όμως για όλους και με σειρά προτεραιότητας. Φυσικά γιατί δεν φθάνουν.
Ο Μητροπολίτης κοντά στα 80 του έτη, που του ευχόμαστε περαστικά ολόψυχα, ανεμβολιαστος και πολέμιος του εμβολίου και του κοροναϊου, μπήκε στο νοσοκομείο με εισαγωγή την Τετάρτη το μεσημέρι και το ίδιο βράδυ βρήκε ΜΕΘ και μάλιστα από τις πιο οργανωμένες. Που τέτοια τύχη οι άλλοι διασωληνωμένοι ασθενείς που βρίσκονται εκτός ΜΕΘ.
Παράδειγμα στο ΑΧΕΠΑ, χθες Πέμπτη υπήρχαν 13 διασωληνωμένοι στις κλινικές και σήμερα 6. Κανείς δεν μπήκε σε ΜΕΘ και κανείς δεν έγινε καλά. Τι έγιναν; Αυτή είναι η κατάσταση σε πολλά νοσοκομεία.
Μία εβδομάδα μένει μέχρι τη δίκη του Παρατηρητηρίου Ποιότητας Περιβάλλοντος Σύρου
Το ιστορικό της ίδρυσης του ΠΠΠΣ και της υπόθεσης που οδήγησε στις 3 αγωγές, συνολικού ύψους άνω των €3.000.000, από την ΟΝΕΞ εναντίον του συλλόγου και 2 μελών του. Το ιστορικό έχει οπτικοποιηθεί σε ένα τρίλεπτο βίντεο.
Όποιος έχει μάτια, βλέπει, όποιος έχει αυτιά ακούει και όποιος έχει συνείδηση δεν κλείνει μάτι μέχρι η Δικαιοσύνη να σταθεί στο ύψος της και να στείλει όλες τις παρεμφερείς δίκες #SLAPP στο καλάθι των σκουπιδιών, αφού αν πάνε σε κάποιο αρχείο μπορεί να βρυκολακιάσουν, σαν αυτούς που τις έστησαν.
#Δικαιοσύνη #SLAPP #Δίκαιο #egosgr
SLAPP (Strategic lawsuits against public participation)= Ο όρος Στρατηγικές αγωγές κατά της συμμετοχής του κοινού αποτελεί απόδοση του αγγλικού και αναφέρεται στις αγωγές που κατατίθενται από κάποιο ισχυρό πρόσωπο ή οργανισμό (για παράδειγμα μια επιχείρηση ή έναν υψηλά ιστάμενο αξιωματούχο) ενάντια σε μη κυβερνητικά πρόσωπα ή οργανισμούς, που εκφράζουν κριτική απέναντί τους, σχετικά με κάποιο ζήτημα κοινωνικού ή πολιτικού ενδιαφέροντος. Σκοπός τέτοιων αγωγών δεν είναι να κερδηθεί η δικαστική υπόθεση, αλλά ο εκφοβισμός όσων ασκούν κριτική μέσω της ηθικής και οικονομικής εξουθένωσής τους. (σας θυμίζει κάτι κοντινό;)
Αν ήταν είδηση, ίσως και να μην την αναρτούσαμε. Άλλωστε δεν αποτελεί είδηση η κατρακύλα της χώρας, μαζί με όλον τον πληθυσμό της, σαρωμένοι όλοι από αρρώστιες, βιολογικές και πνευματικές και με επικεφαλής τον πατριάρχη, πάπα και προκαθήμενο της διαφθοράς και της εξαγοράς συνειδήσεων. Αναρτούμε λοιπόν το θλιβερό περιστατικό, σαν άλλο ένα στοιχείο που επιβεβαιώνει την διαρκή και ιλιγγιώδη πτώση μας. Την πτώση που σήμερα δείχνει όσο ποτέ άλλοτε πως είναι οριστική και μη αναστρέψιμη. Άλλωστε επενδύθηκαν εκατομμύρια στην πτώση μας αυτή και δεν πρέπει να πάνε χαμένα για κανέναν λόγο και καμία αφορμή.
Όταν αγοράζεις πραγματικότητα από αυτούς που εξουσιοδότησες για να την παράγουν, είσαι ικανός να διαμορφώσεις και τάγματα της δικής σου, της προσωπικής σου πολιτοφυλακής. Και να παρεμβαίνεις βάρβαρα, ρυπαίνοντας παντού. Στους δρόμους, στα σπίτια, στους χώρους δουλειάς και στου χώρους τέχνης. Δεν αντέχεις την τέχνη, δεν αντέχεις τη σάτιρα και δεν έχεις και το θάρρος ή το φιλότιμο να διαμαρτυρηθείς ο ίδιος. Στέλνεις τα αναλώσιμα τσιράκια σου γι' αυτό. Φοβάσαι τη ξεφτίλα σου αλλά δεν ντρέπεσαι να κοιτάζεσαι στον καθρέφτη σου.
Επειδή φοβάσαι την ξεφτίλα σου σε τηλεοπτικό και δημοσιοσχετίστικο πάντα επίπεδο και όχι σε προσωπικό, (κάτι που θα αποτελούσε ίχνος ντροπής, μαγιά συνείδησης) και επειδή διαθέτεις και έναν στρατό ανεγκέφαλων υπαλλήλων, εξαρτώμενο από εσένα, αποφασίζεις να φερθείς ως στρατηγός του παρασκηνίου. Ως ο τελευταίος του υποκόσμου δηλαδή.
Στέλνεις λοιπόν τον στρατό σου, πρησμένο στα αναβολικά και στη βλακεία, άδειο από όλα τ’ άλλα, να καθαρίσει για εσένα. Και διακόπτεις παραστάσεις και δείχνεις και πυγμή «πολιτισμένου»
Όπως μας πληροφορεί το The Press Project,
«Μπράβοι εισέβαλαν στο θέατρο για να σταματήσουν την παράσταση» του Χρ.Ζαραλίκου»
Ένα αδιανόητο περιστατικό έλαβε χώρα στην παράσταση του κωμικού Χριστόφορου Ζαραλίκου, στο θέατρο «Τζένη Καρέζη», όταν μία «ομάδα θεατών», μεταξύ των οποίων φαίνεται να είναι και η παρουσιάστρια Σάσα Σταμάτη, εισέβαλε στην σκηνή. Αυτόπτης μάρτυρας που δημοσίευσε το βίντεο στο twitter αναφέρει ότι το «ντου» έγινε μετά από αστείο του κωμικού για τον Βαγγέλη Μαρινάκη. «Στην χώρα που είσαι πρωθυπουργός ο Μητσοτάκης μπαίνουν μπράβοι σε θέατρο για να σταματήσουν την παράσταση και τους πετάει έξω το κοινό. Δεν αντέχουμε τόσο φιλελευθερισμό πια» έγραψε ο κωμικός στο twitter.
Το βίντεο του @saggelos90 (twitter) στο τέλος του κειμένου
Μπράβο στους μπράβους λοιπόν. Μπράβο στους μπροστινούς της κάθε εξουσίας που κρυμμένη πίσω από αξιώματα και διακρίσεις, χρησιμοποιεί τους ηλίθιους για στρατό εναντίον όσων θέλει να αντιδράσει. Μπράβο στους πιστούς υπηρέτες των αφεντικών τους. Αυτοί θα κληρονομήσουν τον κόσμο.
Ελλάδα 2021. Το παρακράτος είναι ζωντανό και διατρέχει πια κάθετα όλο, το της ζωής το πλέγμα τώρα πια.
ΥΓ: Το κοινό πάντως τους πέταξε έξω. Είναι κι αυτό μια ελπίδα που γεννιέται
14η γυναικοκτονία φέτος. Κάθε μία από αυτές κάνει όλο και πιο δυνατές τις φωνές όσων επιζητούν την καθιέρωση αυτού του όρου, ως ξεχωριστού ανάμεσα στον κατάλογο των εγκλημάτων και κάνει όλο και πιο πρόθυμα τα αντρικά αυτιά να τις ακούσουν και να συνταχθούν με αυτές. Αυτιά που αποφασίζουν να βγουν επιτέλους από την άνεση και την ευκολία που τους παρέχει το φύλο τους μέσα σε ένα κόσμο που ακόμη είναι αντρικός και να μπουν στη θέση των γυναικών προσπαθώντας να κατανοήσουν πράγματα που μέχρι πριν λίγο καιρό τα θεωρούσαν υπερβολικά.
Μέσα σε αυτούς είναι και ο γράφων που μέχρι πρότινος αδυνατούσε να καταλάβει την ανάγκη καθιέρωσης αυτού του όρου. Ώσπου αποφάσισε να ακούσει (ή μάλλον ν’ ανοίξει τα βουλωμένα αυτιά του) τις φωνές των γυναικών, να μπει στη θέση τους και να αναρωτηθεί επιτέλους γιατί όποτε διασταυρωνόταν με γυναίκα, αυτή χαμήλωνε το βλέμμα της. Και κατάλαβε πως αυτό δεν το έκανε από ντροπή, αλλά από φόβο. Τότε μόνο κατάφερε να συνειδητοποιήσει τη βία κάθε μορφής που μπορεί να έχει βιώσει μια γυναίκα από το κάθε καβλαντισμένο αρσενικό
Κάποτε, αυτά τα εγκλήματα τα αποκαλούσαν «εγκλήματα τιμής» και η κοινωνία σιωπηρά τα αποδεχόταν, αν δεν τα επιδοκίμαζε κιόλας. Ο πατέρας, ο αδελφός, ο σύζυγος είχαν δικαίωμα ζωής και θανάτου πάνω στην κόρη, την αδελφή, τη σύζυγο. Για μία τέτοια τραγική ηρωΐδα, την Ανδρονίκη, μιλάει ένα παραδοσιακό τραγούδι που το ερμηνεύει μοναδικά η Μάρθα Φριντζήλα. Για την Ανδρονίκη που την έσφαξε ο αδελφός της επειδή αυτή αποφάσισε να ζήσει ελεύθερα, όπως ένας άντρας
Σιγά-σιγά η κοινωνία έκανε βήματα μπροστά και τα «εγκλήματα τιμής» λιγόστευαν και έπαυαν να έχουν την επιδοκιμασία τουλάχιστον του μεγάλου μέρους της κοινωνίας. Η γυναίκα όμως εξακολουθούσε να παραμένει ένα κατώτερο είδος, προορισμένο να υπηρετεί τον αφέντη άντρα. Για μια τέτοια γυναίκα που εθελόδουλα υπηρετεί και εντελώς παράλογα αγαπά τον άντρα και αφέντη της, τον «άνθρωπό της» τραγουδάει η Σοφία Βέμπο, μόλις πριν από λίγες δεκαετίες. Ένα τραγούδι που δε θα μπορούσε βέβαια να γραφτεί σήμερα
Η κοινωνία έκανε και άλλα βήματα μπροστά και τα πρότυπα αυτά άρχισαν να σπάνε. Η γυναίκα σιγά-σιγά, άρχισε να χειραφετείται και να διεκδικεί την ισότιμη θέση της στην κοινωνία. Η γυναίκα, νομικά, απέκτησε πλέον ισότιμη θέση με τον άντρα. Πολλές φορές όμως οι κοινωνίες είναι πιο πίσω από το νομοθέτη, πόσο μάλλον σε μια προβληματική και υπανάπτυκτη κοινωνία όπως η ελληνική.
Και στο σημείο αυτό δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε πως μεγάλη ευθύνη για την καθυστέρηση της ελληνικής κοινωνίας σε αυτό το ζήτημα – όπως και σε άλλα άλλωστε - φέρει η Εκκλησία, η οποία φροντίζει να συντηρεί με διάφορους τρόπους την ανισότητα μεταξύ άντρα και γυναίκας. Με το «η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα» που ακούγεται στη γαμήλια τελετή, με το «κεφαλή δε γυναικός ο ανήρ» του Αποστόλου Παύλου στην Α’ Επιστολή του προς Κορινθίους, με την απαγόρευση εισόδου των γυναικών στο Άγιο όρος, με τη θεώρηση πως μια γυναίκα κατά την έμμηνο ρύση της είναι βρώμικη και ως εκ τούτου απαγορεύεται να μεταλάβει, με το μητροπολίτη που με αφορμή μία από τις πρόσφατες γυναικοκτονίες κάλεσε τις γυναίκες να το «βουλώσουν» και να πάψουν να αντιμιλούν στους άντρες τους.
Αυτός ο κόσμος, όσο και να έχει προοδεύσει, είναι ακόμη «A man’s world”, όπως τραγουδούσε ο James Brown και αν τα πράγματα κάποια στιγμή στραβώσουν ή αν «χαλάσει η φάση» όπως είπε στην κατάθεσή του ο δολοφόνος της Γαρυφαλιάς στη Φολέγανδρο, «σίγουρα θα πάμε μια και φτάσαμε ως εκεί, εσύ στο χώμα κι εγώ στη φυλακή» όπως τραγουδούσε κάποτε ο Βασίλης Τσιτσάνης και όπως όλοι μας έχουμε πολλές φορές σιγοτραγουδήσει. Και επιμένουμε να αναφερόμαστε σε τραγούδια, γιατί αυτά αποτελούν τα αποτυπώματα των κοινωνικών αντιλήψεων της εποχής τους
Για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει πολύ δουλειά ακόμη. Όσο οι παπάδες στις εκκλησίες αναμασάνε ξεπερασμένες κοινωνικές δοξασίες προηγούμενων χιλιετιών νομίζοντας πως είναι θεϊκές ρήσεις και όσο η κοινωνία θα αποκαλεί πουτάνα όποια γυναίκα τολμά να διαχειριστεί τη σεξουαλικότητά της με την ελευθερία που το κάνει και ο άντρας, η γυναίκα δε θα γίνει ισότιμη με τον άντρα ποτέ
Τελειώνοντας, επιλέξαμε να ακούσουμε τρία ενδεικτικά τραγούδια
Το πρώτο είναι η «Ανδρονίκη», ένα παραδοσιακό τραγούδι των αρχών του περασμένου αιώνα που έχει καταγραφεί σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας – με ελαφρώς παραλλαγμένους στίχους – και το οποίο αφηγείται τη δολοφονία της Ανδρονίκης από τον αδελφό της, επειδή αυτή τόλμησε να προσπαθήσει να ζήσει ελεύθερα όπως ένας άντρας. Σε κάποιες εκδοχές του τραγουδιού, μάλιστα, ο στιχουργός την αποκαλεί κακούργα. Όχι τον δολοφόνο-αδελφό της Ανδρονίκης, αλλά τη δολοφονημένη. Το ακούμε από τη Μάρθα Φριντζήλα, σε μια μοναδική ερμηνεία
Βαγγέλης σαν τ’ ακούει πολλά θημώθηκεν
πιάννει τσε `ναν μασιέριν τσι αναρματώθηκεν
Κρίμας σε Αντρονίκη, κρίμας στο μπόι σου
Εντρόπιασες κι εμένα τσι ούλλον το σόι σου
άφες με ρε Βαγγέλη να παίξω τα χαρτιά
με τούτο το παλληκάριν αφούς με άγαπα
Τραβά τσε το μασιέριν απο την θήκην του
τσι έκοψεν τον λαιμόν της της Αντρονίκης του
Όταν την επερνούσαν από τον καφενέ
έσπαζαν τα φλυτζάνια που πίννασιν καφέν
τσι όταν την επαιρνούσαν απο τα σπίθκια της
μικροί μεγάλοι κλάψαν τα μαύρα φρύδια της
και όταν την κάτεβάσαν μεσά στο μνήμα της
δυο φίλοι του άδελφου της είχαν το κρίμαν της
Το δεύτερο τραγούδι είναι ο «Άνθρωπός μου», ένα τραγούδι του 1956 σε στίχους του Τραϊφόρου-Βασιλειάδη στο οποίο ούτε λίγο ούτε πολύ, η ηρωΐδα υπομένει με κατανόηση τον οποιονδήποτε εξευτελισμό και την οποιαδήποτε βαρβαρότητα από τον «σύντροφό» της, γιατί απλά είναι ο «άνθρωπός της». Το ακούμε από τη Σοφία Βέμπο και απορούμε
Χρόνια και χρόνια με τυραννάει
κι ούτε μια στάλα δεν με πονάει
γιατί;
Και ζω κοντά του μες τη μιζέρια
χειμώνες τώρα και καλοκαίρια
γιατί;
Και με βαριέται και μ’άλλες πάει
και μου τα παίρνει και με χτυπάει
γιατί;
Μα τον λατρεύω κι είναι το φως μου
γιατί είναι βλέπεις ο άνθρωπός μου
Το τρίτο τραγούδι είναι το «Δεμένη» σε στίχους του Γεράσιμου Ευαγγελάτου που ερμηνεύει η Νατάσα Μποφίλιου
Μεγάλωνα στην τσέπη του πατέρα μου
Δεμένη μ' αλυσίδα στα κλειδιά του
Με τ' όνομα, τ' αμάξι και τα σπίτια του
Και μ' όλα τα μεγάλα όνειρα του
Μεγάλωνα στης μάνας μου τα δάκρυα
Σαν σκάλισμα σε βέρα από πλατίνα
Που έβγαζε και άφηνε στην άκρια
Καθώς έπλενε πιάτα στην κουζίνα
Μεγάλωνα γι' αυτούς περιμένανε
Και ύστερα για χάρη κάποιου ψεύτη
Και μέρα με τη μέρα αντί για μένανε
Τη μάνα μου αντικρίζω στον καθρέφτη
Δεν έχω μάθει δυστυχώς να μην ανήκω
Μια στο βοσκό, μια στο μαντρί και μια στο λύκο
Στα τέλη του Νοέμβρη που μας πέρασε αναρωτιόματαν, σαν τον τελευταίο άνθρωπο επί της γης, για το τελευταίο δέντρο του πλανήτη. Σκεφτόμασταν σαν τον τεέυταίο ανθρωπο που στεκόταν μπροστα στο τελευταίο δέντρο και εκείνη τη στιγμή καταλάβαινε την αλήθεια. Καταλάβαινε πως η αλήθεια του δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένα ψέμα. Χιλιοειπωμένο και γι' αυτό προσοδοφόρο στους ψεύτες και ζημιογόνο σε όλους τους άλλους. Ήταν ο άνθρωπος που έβλεπε το τελευταίο δέντρο να περιμένει τη μαύρη μοίρα του, σε έναν κόσμο που μισεί το χώμα και τα λασπωμένα δέντρα του και αγαπά τα στρωμένα καθαρά τσιμέντα.
Σήμερα το μοναχικό δέντρο απέκτησε παρέα. Απέκτησε φίλους και γονείς. Συγγενείς και αδέλφια.Έφτασε μία ανακοίνωση - κάλεσμα από τους ανθρώπους που κατοικούν διπλα του, στο μπλε λιμανάκι της Ραφήνας, οι οποίοι οργανώνουν μία γιορτούλα για την υιοθεσία του μοναχικού, τελευταίου δέντρου. Την πρόσκληση που λάβαμε τη μοιραζόμαστε με όλους όσοι ανταποκριθήτε και έρθετε μαζί μας για να πάρετε μέρος στο στόλισμα και στη δημιουργία μίας ανθρώπινης ασπίδας που θα το προστατεύσει από τα δίποδα αρπακτικά.
!!)
Το να απομονώσει κανείς το συμφωνικό έργο του Μίκη Θεοδωράκη, προκειμένου να φτιάξει ένα στοιχειώδες αφιέρωμα για έναν κύκλο παρουσίασης αυτής της πολύπλευρης, ασύλληπτα μεγάλης μουσικής ευφυίας, είναι κάτι φοβερά δύσκολο. Όχι μόνο για τον όγκο δεδομένων που ο συντάκτης του εγχειρήματος, πρέπει να βάλει σε μία σειρά στο χαρτί (διάβαζε στην οθόνη) και στο μυαλό του, αλλά κυρίως γιατί είναι πολύ δύσκολο να σταθεί στην κατάλληλη απόσταση ασφαλείας για να μην τον απορροφήσει το ίδιο το έργο, από το οποίο διαλέγει αποσπάσματα και για το οποίο προσπαθεί να γράψει.
Με αυτή την απειλή να επικρέμεται πάνω από το υπό σύνταξη κείμενο και ακούγοντας παράλληλα αποσπασματικά, το συμφωνικό έργο του Μίκη, προτιμήσαμε να θέσουμε ως βάση για το αφιέρωμα μας τα όσα έχουν γραφεί ήδη στα εξώφυλλα των συμφωνικών έργων ή των συλλογών του, όπως και όσα αναφέρονται σε 2 ιστότοπους αφερωμένους στο έργο του. Έχοντας αυτά ως βάση και με την παράλληλη ακρόαση του ίδιου, του ζωντανού έργου του συνθέτη, είπαμε να ξεχωρίσουμε και να παρουσιάσουμε εδώ τα έργα που μας εντυπωσιάζουν για χρόνια.
Δεν συμπεριλάβαμε στο μικρό μας αφιέρωμα ορατόρια, όπερες και καντάτες ή άλλα ολοκληρωμένα έργα όπως τα πασίγνωστα, βραβευμένα και αγαπημένα κινηματογραφικά μουσικά έργα και βέβαια ούτε το λαϊκό ορατόριο «Αξιον Εστί» ή τα «Επιφάνια Αβέρωφ», την «Κατάσταση Πολιορκίας», το«Canto General». Εξαίρεση κάναμε με το κοντσέρτο «Λόρκα» και παρακάτω εξηγούμε γιατί.
Πολλά έργα των οποίων η δημιουργία δεν έχει συμφωνικό χαρακτήρα, επίσης δεν περιελήφθησαν στις επιλογές μας εδώ. Όσο και αν κανείς δεν μπορεί να το καταλάβει αυτό ακούγοντας απομονωμένη τη μουσική του κάθε έργου και χωρίς να εστιάζει αποκλειστικά στα μορφολογικά της χαρακτηριστικά, η δομή ενός συμφωνικού έργου είναι συγκεκριμένη. Ο μεγάλος Μίκης κατάφερε να διατρησει την αυστηρή φόρμα και να επιβάλλει τη δική του αισθητική, αλλά εμείς δεν έχουμε τα εφόδια να ακολουθήουμε τη σκέψη του και έτσι στεκόμαστε στα έργα του, τα οποία διατηρούν λίγο ή πολύ τη φόρμα σονάτας, το χαρακτηριστικό του συμφωνικού έργου.
.Έτσι με γνώμονα τον ορισμό που θέλει μία συμφωνία (sinfonia) να περιγράφει ορχηστρικά έργα μεταβαλλόμενης μορφής και με επικρατέστερη σημασία εκείνη της κλασικής συμφωνίας, δηλαδή «έργου για συμφωνική ορχήστρα σε τέσσερα συνήθως μέρη, που ακολουθεί το μορφολογικό πρότυπο της κλασικής σονάτας», αρχίσαμε να κάνουμε μία επιλογή για να την παρουσιάσουμε εδώ και με τη βοήθεια του Youtube, το οποίο σε αρκετές περιπτώσεις δεν ήταν αρκετό.
Για τον Μίκη τα έργα αυτής της φόρμας δεν είναι τα περισσότερα, αλλά σε μία διασταλμένη έννοια που θα διαλέγαμε ανάμεσα στα ορατόρια, τις καντάτες και τις όπερες του, θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι ίσως ο μεγαλύτερος και παραγωγικότερος συνθέτης του κόσμου για την κλασική μουσική του 20ου αιώνα.
Ακόμα και αν υπερβάλουμε, η άγνοια κινδύνου για τη φωτιά που προσεγγίζουμε και η αγάπη για το έργο του Μίκη,μας δικαιολογούν
Εξώφυλλα δίσκων (CD) συμφωνικής μουσικής του Μίκη Θεοδωράκη (2007)
Αλλά ας ξεκινήσουμε την επιλογή - αφιέρωμα στα συμφωνικά του έργα, σύμφωνα με τα καθορισμένα και παγκοσμίως αποδεκτά πρότυπα.Συνολική playlist ακολουθεί μετά την επιγραμματική παρουσίαση των έργων
Όπως μας πληροφορεί και ο αφιερωμένος στον Μίκη ιστότοπος, αναφερόμενος στην εργογραφία του, τα συμφωνικά του έργα διαιρούνται σε δύο περιόδους.
Α. Τα έργα έως το 1953:
«Τρίο» για πιάνο, βιολί και βιολοντσέλο,
«Έρως και Θάνατος», Μέρος 1ο Μέρος2o
«Πρώτη Συμφωνία», Συμφωνία Νο 1., ΄
Β. Τα έργα μετά το 1953:
Σουίτες Νο 1, 2 και 3 για ορχήστρα,
Σονατίνες Νο1 και 2 για βιολί και πιάνο,
1981: Συμφωνία Νο 2. (Το τραγούδι της Γης, Ποίηση: Μίκη Θεοδωράκη),
1982: Συμφωνία Νο. 3 (Ο πόνος της μάνας)
1983: Συμφωνία Νο 7 («Εαρινή», Ποίηση: Γιάννης Ρίτσος, Γιώργος Κουλούκης),
1986/7: Συμφωνία Νο 4 («Των Χορικών») για σοπράνο, μέτζο, αφηγητή, χορωδία και συμφωνική ορχήστρα χωρίς έγχορδα,
Και στη συμφωνική δημιουργία του Μίκη Θεοδωράκη θ α μπορούσαμε να συμπεριλάβουμε και τα
«Κονσέρτο για βιολοντσέλο και ορχήστρα», Ενδεικτικά: «Ευτέρπη»
«Κονσέρτο για κιθάρα και ορχήστρα» (Lorca)
Πληρέστερο κατάλογο του απέραντου συμφωνικού έργου του Μίκη Θεοδωράκη, μπορείτε να βρείτε εδώ
Ο Μίκης ως συνθέτης συμφωνικής μουσικής, είτε αναφερόμαστε στα έργα του που υπακούουν στην κλασική φόρμα της διαίρεσης σε τέσσερα μέρη, που ακολουθεί το μορφολογικό πρότυπο της κλασικής σονάτας είτε αναφερόμαστε στα έργα του που χαρακτηρίζονται από ενισχυμένο lead (ασματικό) μέρος ή αναφερόμαστε στα έργα του με άλλες παραλλαγές της κλασικής φόρμας, αποτελεί μία υψηλότατη κορυφή στη μουσική τέχνη του 20ου αιώνα.
Η ευφυΐα και το ταλέντο του εκφράζονται ήδη από το 1953 με το τρίο για πιάνο, βιολί και τσέλο με τους πρωτότυπους διαλόγους και ρόλους των τριών οργάνων. Φυσικά το ταλέντο και η ευφυΐα αυτή ήταν παρούσα σε όλο το έργο του. Με ορόσημα για το λιγότερο εξοικειωμένο με τη συμφωνική μουσική κοινό, την 3η Συμφωνία (ο πόνος της μάνας), την 7η (Εαρινή σε ποίηση Ρίτσου - Κουλούκη) και την μοναδικής έμπνευσης 4η (των Χορικών – με συμφωνική ορχήστρα δίχως …έγχορδα). Δεν παραβλέπουμε καθόλου το έργο του Μίκη “Lorca” το οποίο μορφολογικά θεωρείται κοντσέρτο για κιθάρα και ορχήστρα, αλλά το ασματικό μέρος του δίνει μία δύναμη μεγαλύτερη από ένα κοντσέρτο γκρόσο και μία επιδραστικότητα που το καθιστά απόλυτη εμπειρία για τον ακροατή.
Επανερχόμαστε στην γενικά αποδεκτή διαίρεση του συμφωνικού έργου του Μίκη, σε πέντε περιόδους
Τέλος κατά την πέμπτη περίοδο (1989 και μετά) συνθέτει βασικά τις όπερές του (λυρικές τραγωδίες) Μήδεια, Ηλέκτρα και Αντιγόνη. Την Τριλογία αυτή συμπληρώνει η καινούρια του 'Οπερα Λυσιστράτη. Με τα έργα αυτά ο Θεοδωράκης εγκαινιάζει την εποχή του Λυρικού Βίου, δηλαδή την ολοκληρωτική στροφή του προς τον λυρισμό και την τελειοποίηση της λυρικής μουσικής έκφρασης σε όλο το φάσμα της μουσικής του δημιουργίας.
Γράφοντας για τον «συμφωνικό Μίκη» είναι αδύνατο να μη γράψει κανείς για τον λυρικό, τον κινηματογραφικό, τον λαϊκό Μίκη. Είναι αδύνατο να διαχωρίσεις τις όψεις του έργου του Μίκη Θεοδωράκη γιατί η δύναμη της μουσικής του ξεπερνά τις μορφολογικές, υφολογικές ή θεματικές διαχωριστικές και αποκτά διαχρονικά, ξεχωριστή θέση στην παγκόσμια μουσική δημιουργία. Όπως και ο ίδιος που –τουλάχιστον για εμάς τους Έλληνες- ήταν, είναι και θα μείνει «Μίκης». Δεν χρειάστηκε ποτέ άλλωστε κανέναν προσδιορισμό επιθέτου, προκειμένου να τον αναγνωρίσεις. Είτε βλέποντας τον είτε ακούγοντας τον. Τον ίδιο ή τη μουσική του.
Σε προηγούμενο δημοσίευμα μας, στις 30/11, αναφερόμασταν στην εξαφάνιση των ΕΛΠΕ από το πεδίο των έργων προστασίας και αποκατάστασης των καένων περιοχών του Σχίνου, για τις οποίες είχε μάλιστα ανακηρυχθεί "Ανάδοχος Αποκατάστασης"
Σήμερα τα ΕΛΠΕ απάντησαν στα σχετικά δημοσιεύματα ξεκαθαρίζοντας πως "λόγω των ιδιαίτερων απαιτήσεων του έργου, ενημέρωσε εξαρχής ότι από την στιγμή που δεν υπάρχουν προ-εγκεκριμένοι εργολάβοι με τους οποίους μπορεί να συνεργαστεί, θα ακολουθήσει συγκεκριμένη διαδικασία για την εξεύρεση και επιλογή των αναδόχων του έργου. Για τον λόγο αυτό εκτιμήθηκε ότι για την ολοκλήρωση του έργου, απαιτείται το χρονικό περιθώριο των 5 μηνών από την ημερομηνία έναρξης εκτέλεσης των εργασιών και όχι από την έκδοση της απόφασης ορισμού αναδόχου. "
Άρα δεν έχουν εξαφανστεί αλλά απλά κινούται σε προγραμματισμό πενταμήνου. Όμως δεν ξέρουμε αν στον προγραμματισμό που τροποποίησε το υπουργείο κατλά τις επιθυμίες της εταιρείας - αναδόχου είναι και προγραμματισμός του καιρού. Αν τα δύο προγράμματα συμφωνούν, πάει καλά. Αν όμως διαφωνούν, θαθέλαμε να ξέρουμε ποιος θα έχει την ευθύνη στις απευκταίες πλημμύρες και τη μεγάλη στερεοπαροχή που θα πνίξει τον Σχίνο και τα κατάντη με νερό και λάσπη.
Είναι αλήθεια πως η ελληνική κυβέρνηση χορεύει στον ρυθμό των χορηγών και ευεργετών (της;) Τα σύννεφα και ο καιρός όμως;
Ελπίζουμε να μη γίνει τίποτα και να περάσει το πεντάμηνο (που δεν έχει αρχίσει ακόμα σύμφωνα με τα ΕΛΠΕ) χωρίς μεγάλα ύψη ραγδαίας βροχής, διαβρώσεις και έντονη στεροπαροχή, Αν όμως δεν συμβεί έτσι, τότε μάλλον θα φταίει και πάλι ένας άγνωστος ηλικιωμένος που ξεκίνησε τη φωτιά
Σημείωση: Στο αναφερθέν προηγούμενο άρθρο τονίζουμε την παράγραφο
"Ιδού τα σχετικά αποσπάσματα από τις δύο αποφάσεις Γκουντούφα:
Κρατήστε την για να μην ψάχνετε ηλικωμένους ενενηντάρηδες μετά
Στις 3 Φεβρουαρίου του 2021, σε άρθρο του Κ. Ζαφειρόπουλου στην Εφημερίδα των Συντακτών με τίτλο «Κραυγή αγωνίας για τα βαρέα μέταλλα στο λιμάνι της Ερμούπολης» γράφτηκε πως το θέμα της ρύπανσης το έφεραν στη Βουλή 26 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, για να ακολουθήσει (λίγες μέρες πριν τη δημοσίευση του άρθρου) άκρως απαξιωτική και επιθετική κατά του βουλευτή Νίκου Συρμαλένιου ανακοίνωση από το Εργοστασιακό Σωματείο Ναυπηγείων Σύρου.
Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, η -σχεδόν παρακρατικού τύπου- επίθεση κατά του βουλευτή αποτελεί ιδιαίτερα ανησυχητικό φαινόμενο, αλλά ακόμα πιο ανησυχητικό όμως είναι το γεγονός ότι, παρά τις σχετικές αναφορές της οργάνωσης Aegean Rebreath, (η οποία είχε συλλέξει δείγματα από τον βυθό και τα είχε στείλει στο ΕΛΚΕΘΕ), αλλά και του Παρατηρητηρίου Ποιότητας Περιβάλλοντος Σύρου και παρότι τα όρια που θέτει ο νόμος, διαπιστώθηκε πως έχουν κατά πολύ ξεπεραστεί (Ν. 3983/2011) δεν είχε προχωρήσει η σχετική διαδικασία διαπίστωσης και κολασμού της αυθαιρεσίας ή κάτι συγκεκριμένο, ήδη επί δωδεκάμηνο. Ούτε από την Περιφέρεια Ν. Αιγαίου έγινε κάτι επ’ αυτού, ούτε έγιναν έλεγχοι από τους Επιθεωρητές Περιβάλλοντος, όπως συνέστησε το ΥΠΕΝ σε συνεννόηση με το ΕΛΚΕΘΕ.
Στις 5 Φεβρουαρίου του 2020, σε άρθρο του Γ. Λιάλιου στην εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ δημοσιεύτηκαν τα αποτελέσματα ανάλυσης δειγμάτων από τον πυθμένα του λιμανιού της Σύρου. Οι τιμές δέκα βαρέων μετάλλων όχι μόνο ξεπερνούν τις φυσιολογικές, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις είναι έως και
π έ ν τ ε φ ο ρ έ ς μ ε γ α λ ύ τ ε ρ ε ς.
Διατυπώθηκε (στο ίδιο άρθρο) και το ακόλουθο εύλογο ερώτημα:
- Αν οι τιμές αυτές μπορεί να οφείλονται στη φ υ σ ι ο λ ο γ ι κ ή δραστηριότητα ενός λιμανιού ή είναι κάποια άλλη, «βαριά» δραστηριότητα στο νησί, με σοβαρές επιπτώσεις στο περιβάλλον.
Στη δεύτερη περίπτωση, η υπόθεση γίνεται πιο πολύπλοκη καθώς τα απόβλητα με υψηλή περιεκτικότητα σε βαρέα μέταλλα δύσκολα θα επιτρεπόταν από την πολιτεία να απορριφθούν στη θάλασσα. Αν τα απόβλητα έχουν απορριφθεί χωρίς άδεια, τότε με βάση την αρχή «ο ρυπαίνων πληρώνει», θα πρέπει να κινηθεί η διαδικασία απορρύπανσης του βυθού με το κόστος να μεταβιβάζεται στον υπαίτιο, που προφανώς δεν είναι ο Δήμος Σύρου.
Δεν ξέρουμε τι πόνεσε την ιδιοκτήτρια εταιρεία, το κόστος απορρύπανσης ή η υγεία των Συριανών (και όλων των Αιγαιοπελαγιτών στην πραγματικότητα), αλλά σε λίγους μήνες και μέχρι τον Απρίλιο του 2021, η ιδιοκτήτρια εταιρεία των Ναυπηγείων Σύρου, ο Όμιλος ONEX, έβαλε μπροστά τη βιομηχανία μηνύσεων. Την ανά τα χρόνια προτιμώμενη μέθοδο για την οικονομική εξόντωση του «απεναντι». Δεν είναι και λίγες οι φορές που η σκιά πως η βιομηχανία μηνύσεων στήθηκε από συγκεκριμένα συμφέροντα, ρίχνει ακόμα το βάρος της σε παρεμφερείς υποθέσεις.
Η βιομηχανία μηνύσεων στήθηκε εναντίον του Παρατηρητηρίου Ποιότητας Περιβάλλοντος Σύρου (ΠΠΠΣ) και μελών του. Όπως σημειώνεται στο δελτίο Τύπου του ΠΠΠΣ, οι αξιώσεις του Ομίλου εναντίον του σωματείου ξεπερνούν τα δύο εκατομμύρια ευρώ έως σήμερα, ενώ πρόσφατες πληροφορίες μας λένε πως η ΟΝΕΧ απέστειλε και 3η αγωγή στο ΠΠΠΣ, διεκδικώντας ακόμη €1.000.000 για όσα λέχθηκαν από πλευράς του προέδρου του Παρατηρητηρίου, κ. Ζολώτα σε δύο ραδιοφωνικές συνεντεύξεις του.
«Είναι πραγματικά άξιο ιδιαίτερης αναφοράς ότι ο όμιλος της ONEX υποστηρίζει πως η ραδιοφωνική συνέντευξη του μέλους μας καθώς και οι δημοσιεύσεις μας ήταν ικανές να προκαλέσουν μεγάλη ζημιά στις εταιρείες του με ακυρώσεις συμβολαίων», σημειώνει το Παρατηρητήριο στην ανακοίνωσή του, ενώ σε άλλο σημείο της γίνεται λόγος για «το κλίμα τρομοκρατίας και εκβιασμού εναντίον των πολιτών που αγωνιούν για την υγεία τους και το περιβάλλον που ζουν και βλέπουν τις αρχές να μην αντιδρούν στα συνεχή και επαναλαμβανόμενα επεισόδια ρύπανσης που λαμβάνουν χώρα σε κοινή θέα, αλλά και στη δίωξη πολιτών με εξοντωτικά ποσά».
Μετά την εισαγωγή στο θέμα, δημοσιεύουμε στην Attica Voice την ανακοίνωση του Παρατηρητηρίου Ποιότητας Περιβάλλοντος Σύρου, σχετικά με την απόπειρα εκφοβισμού και φίμωσης που προσπαθεί να επιβάλλει η η ιδιοκτήτρια εταιρεία των Ναυπηγείων Σύρου με όπλο την οικονομική εξόντωση πολιτών και συλλογικοτήτων που ανησυχούν για την αποδεδειγμένη εργαστηριακά, υποβάθμιση του τόπου και ζητούν απλά την εφαρμογή της κείμενης νομοθεσίας.
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ του Παρατηρητηρίου Ποιότητας Περιβάλλοντος Σύρου
Στις 24.09.2021 είχε ορισθεί η συζήτηση των δύο από τις τρεις αγωγές που άσκησε η ΟΝΕΧ κατά του Παρατηρητηρίου Ποιότητας Περιβάλλοντος Σύρου και μελών του, με τις οποίες αξιώνει αποζημίωση συνολικού ποσού άνω των 3.000.000€.
Σε αντίθεση με ό,τι έχει δημοσιευτεί σε κάποια τοπικά ΜΜΕ, οι δικηγόροι των δύο πλευρών είχαν αποφασίσει από κοινού να υποβάλουν αίτημα αναβολής, προκειμένου να συζητηθούν και οι τρεις αγωγές τον Δεκέμβριο.
Η τυπική διαδικασία της αναβολής συνοδεύτηκε από μια θορυβώδη φιέστα διχασμού (στο όνομα, βεβαίως, της «αρμονικής συνύπαρξης» και του σεβασμού του «ιερού δικαιώματος λόγου») από τους εκφραστές των «ΣΚΑΣΤΕ!», οι οποίοι, ενώ γνώριζαν ότι δεν θα συζητηθούν οι αγωγές, θεώρησαν ότι είναι κατάλληλη ευκαιρία να σκηνοθετήσουν μια εκδήλωση «αγανάκτησης», για να συνεχίσουν να υβρίζουν και να συκοφαντούν όσους ενάγονται από την εταιρεία – εργοδότη τους. Και αυτό, στο όνομα της υπεράσπισης του δικαιώματος στην εργασία. Βέβαια, οι ίδιοι δεν μπήκαν στον κόπο να μας εξηγήσουν, για ποιο λόγο, η τήρηση της νομοθεσίας και των όρων λειτουργίας του Ναυπηγείου -την επιβεβαίωση των οποίων ζητάμε από τις αρμόδιες αρχές- συνεπάγεται το κλείσιμο της επιχείρησης και την απώλεια της εργασίας και του μεροκάματού τους. Εκτός εάν θέλουν να δηλώσουν ότι η λειτουργία του Ναυπηγείου είναι αδύνατη, αν τηρηθούν οι ισχύοντες όροι προστασίας της δημόσιας υγείας και του φυσικού περιβάλλοντος.
Στεκόμαστε δίπλα στους εργαζόμενους που αγωνιούν για τις θέσεις εργασίας τους και που ασφαλώς γνωρίζουν ότι είναι οι πρώτοι που εκθέτουν την υγεία τους σε σοβαρό κίνδυνο, αν δεν τηρούνται οι προβλεπόμενοι όροι. Ταυτόχρονα, όμως, στεκόμαστε δίπλα σε όλη τη συριανή κοινωνία –της οποίας είμαστε μέλη- που αγωνιά για την προστασία της δημόσιας υγείας και του φυσικού περιβάλλοντος μέσα στο οποίο ζει, εργάζεται και μεγαλώνει τα παιδιά της. Και αξιώνουμε από τις Αρχές να ασκήσουν τα νόμιμα και να μας επιβεβαιώσουν ότι η περιβαλλοντική νομοθεσία τηρείται και ότι η περίφημη μελέτη για τα βαρέα μέταλλα, που όλο εξαγγέλλεται και όλο αναβάλλεται, επιτέλους θα πραγματοποιηθεί.
Όσο οι Αρχές κωλυσιεργούν, αναλαμβάνουν και την ευθύνη για την ενίσχυση του διχασμού.
Ο εκφοβισμός, οι απειλές, οι προπηλακισμοί, τα ψέματα, η προσπάθεια να μας ταυτίσουν με «σκοτεινά συμφέροντα», που ποτέ δεν κατονομάζονται, και οι επικοινωνιακές φιέστες δεν συμβάλλουν στην αρμονική συνύπαρξη. Προϋπόθεση της ειρηνικής συνύπαρξης είναι ο -πραγματικός και όχι στα λόγια- σεβασμός στο δικαίωμα της έκφρασης γνώμης.
Η συστηματική αγνόηση ή, ακόμη, η διαστρέβλωση των θέσεων και των δράσεων του Παρατηρητηρίου από κάποια από τα τοπικά μέσα "ενημέρωσης" δεν μπορεί να αποκρύψει αυτό που όλοι γνωρίζουν, ούτε αποτρέπει όσες και όσους ενδιαφέρονται πραγματικά για την αρμονική συνύπαρξη και την ευημερία όλων μας, να αγωνιστούν μαζί μας για να εφαρμόζονται οι νόμοι στο νησί μας.
Το Διοικητικό Συμβούλιο του ΠΠΠΣ
Το ιστορικό της υπόθεσης από το ΠΠΠΣ και σε PDF
Επίλογος της Attica Voice
Για ακόμα μία φορά βρισκόμαστε ενώπιοι μίας απόπειρας εργαλειοποίησης της Δικαιοσύνης. Γι’ αυτό όμως δεν φταίει η Δικαιοσύνη τελικά αλλά μία νομοθετική εξουσία που έχει βάλει στο τέλος των ιεραρχήσεων της την προστασία της δημόσιας υγείας και του περιβάλλοντος. Τον ίδιο τον λαό και τις ανάγκες του, τα έχει ιεραρχήσει τελευταία εδώ και χρόνια, χωρίς να χρειάζεται ιδιαίτερες νομοθετικές ρυθμίσεις ή προφάσεις.
Η αγωνία των πολιτών διώκεται και οι υπεύθυνοι κωφεύουν.
Άλλη μία υπόθεση εργαλειοποίησης της Δικαιοσύνης και η ώρα που η ίδια η Δικαιοσύνη πρέπει να αξιώσει την απαγκίστρωση της από το γαϊτανάκι αυτό που την έχει εμπλέξει ένα σύστημα που καμία σχέση με το Δίκαιο δεν έχει. Ούτε και είχε ποτέ.
Σχεδόν αναμενόμενο. Δεδομένης της αναξιοπιστίας και της ελαφρότητας του «επιτελικού κράτους» του πρωθυπουργού που φέρει ξεκάθαρα την ευθύνη, για την απανθράκωση σχεδόν 1.500.000 στρεμμάτων δασικού πλούτου της χώρας, δεν θα μπορούσε να συμβεί αλλιώς.
Πριν από έναν μήνα, φερέφωνα και μαριονέτες διατυμπάνιζαν και παιάνιζαν την είδηση πως μεγάλες επιχειρήσεις στη χώρα και το εξωτερικό αναλαμβάνουν την ευθύνη του «αναδόχου αποκατάστασης» των καμένων περιοχών. Στην Αττική, την Εύβοια, την Πελοπόννησο και όπου αλλού οι «άχρηστες» υπηρεσίες δεν θα μπορούσαν να επέμβουν προς όφελος της χώρας και των πολιτών της.
Οι «σωτήρες»
Από την αρχή βρώμισε η υπόθεση, με τις ανεξήγητες καθυστερήσεις των ίδιων των αναδόχων στην εγκατάσταση τους, στις περιοχές και την έναρξη των εργασιών. Αλλά καλοπροαίρετα πάντα, περιμέναμε. Περιμέναμε ανησυχώντας και βλέποντας την περίοδο των βροχών να έρχεται και να μην εκτελούνται αντιδιαβρωτικά έργα. Ταυτόχρονα πικρό γέλιο μας έπνιγε ακούγοντας κομπορρήμονες φελλούς να διακηρύσσουν την ανάθεση μελετών «αντιπλημμυρικών», αγνοώντας (ή αποκρύπτοντας πονηρά) το τι περιλαμβάνεται στην διεσταλμένη ερμηνεία του όρου αυτού. Η απουσία αντιδιαβρωτικών και η εξαγγελία «αντιπλημμυρικών» στη χώρα μας, δηλώνει συνήθως την επερχόμενη τσιμεντοποίηση, πολεοδόμηση μεγάλων επιφανειών με την παράλληλη απώλεια μεγάλων κομματιών δασικής γης.
Πριν από ένα μήνα τα γνωστά πετσωμένα φερέφωνα διαλαλούσαν πως «μέχρι το τέλος Ιανουαρίου του 2022 θα έχουν ολοκληρωθεί έργα αντιπλημμυρικής και αντιδιαβρωτικής θωράκισης». Όσον αφορούσε στα καμένα της Κορινθίας, στον Σχίνο, το ύψος της αναδοχής είχε προϋπολογισμό 1,5εκ.€ ο οποίος θα καλυπτόταν από την ανάδοχο εταιρεία, δηλαδή τα Ελληνικά Πετρέλαια (ΕΛΠΕ) (ΑΔΑ Ψ8ΘΓ4653Π8-9Ψ2 21-10-21 βλ. ενσωματωμένο PDF)
Η πιο πάνω ανάθεση έγινε αφού τα ΕΛ.ΠΕ είχαν εκδηλώσει τη σχετική πρόθεση τους στο ΥΠΕΝ, για τη χρηματοδότηση και υλοποίηση αντιπλημμυρικών και αντιδιαβρωτικών έργων σε περιοχές της συνολικής καμένης έκτασης 17.214 στρεμμάτων στην Κορινθία
Το ΥΠΕΝ ανταποκρίθηκε άμεσα και η Γενική Γραμματεία Φυσικού Περιβάλλοντος και Υδάτων όρισε, με σχετική της πράξη, τα ΕΛΠΕ ανάδοχο αποκατάστασης για την εκτέλεση του έργου.
Η αποκατάσταση αφορούσε τα απαραίτητα αντιπλημμυρικά και αντιδιαβρωτικά έργα σε καμένες εκτάσεις από την πυρκαγιά που ξέσπασε στις 19 Μαΐου 2021 στην περιοχή του οικισμού Σχίνου της Τ.Κ. Πισίων του Δήμου Λουτρακίου – Περαχώρας – Αγίων Θεοδώρων Π.Ε. Κορινθίας.
Η σχετική μελέτη ολοκληρώθηκε στα τέλη Ιουνίου και (ακόμα) προβλέπει την κατασκευή:
α) κορμοδεμάτων στο 20% της καμένης επιφάνειας των υδρολογικών λεκανών όπως αυτές προσδιορίζονται στα συνημμένα διαγράμματα της μελέτης και εκατέρωθεν του επαρχιακού δρόμου Σχίνου – Αλεποχωρίου για την προστασία του και την αύξηση της προστασίας των διερχόμενων από αυτόν από κατολισθήσεις λίθων όπου αυτό είναι εφικτό και
β) ξυλοφραγμάτων (με κορμούς και κορμίδια) στις κοίτες των ρεμάτων των υδρολογικών λεκανών όπως αυτά προσδιορίζονται στα συνημμένα διαγράμματα της μελέτης με την αξιοποίηση των καμένων κορμών για την αποτροπή ή μείωση της διάβρωσης και την μείωση πλημμυρικών φαινομένων.
Τα έργα, ο προϋπολογισμός των οποίων ανέρχεται σε 1.490.926,84 ευρώ άνευ ΦΠΑ, επρόκειτο να ολοκληρωθούν πριν το τέλος του Ιανουαρίου 2022.
Μία εβδομάδα μετά την ανάθεση, η εφημερίδα ΚΟΝΤΡΑ δημοσιεύει εμπεριστατωμένο άρθρο με τίτλο Kαρκινοβατεί η έναρξη των έργων στις περιοχές των καμένων δασών όπου τεκμηριώνει το αδιέξοδο των διαδικασιών και τα γραφειοκρατικά εμπόδια για την πρόοδο των ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΩΝ προστατευτικών επεμβάσεων. Πέρα από τη γραφειοκρατία επισημαίνεται και η απροθυμία που επικρατεί ανάμεσα στους αναδόχους για την έναρξη των εργασιών. Μαζί επισημαίνονται κα οι εκταμιεύσεις δημοσίου χρήματος για την υλοποίηση τους.
Απορία μας είναι το που βρίσκονται οι διαφημισμένοι ανάδοχοι.
Οι ανάδοχοι είναι μόνο στα χαρτιά, την ώρα που εκταμιεύονται δημόσιοι πόροι που θα καλύψουν τις χρηματοδοτήσεις που –υποτίθεται πως- θα κάλυπταν οι ….ανάδοχοι;
Η περίπτωση του Σχίνου Κορινθίας (Ανάδοχος αποκατάστασης ΕΛΠΕ)+
Στο προαναφερθέν άρθρο της ΚΟΝΤΡΑ, ειδικά για τον Σχίνο Κορινθίας αναφέρεται
Στις 19 Οκτώβρη δημοσιεύσαμε το αποκαλυπτικό άρθρο με τίτλο: Κραυγή κατοίκων Σχίνου: Καήκαμε χθες, να μην πνιγούμε αύριο – Αλλά ο Στυλιανίδης οργανώνει φιέστες στο Αλεποχώρι. Τα Μέσα Μαζικής Παραπληροφόρησης είχαν αποσιωπήσει τις καταστροφές που προκλήθηκαν στον Σχίνο από τις βροχοπτώσεις. Το γεγονός ότι βγάλαμε στη φόρα τις καταστροφές, με πλούσιο φωτογραφικό υλικό θορύβησε την κυβέρνηση Μητσοτάκη, που έσπευσε και βρήκε τα ΕΛΠΕ για να αναλάβουν ως «ανάδοχος» να κατασκευάσουν τα αντιδιαβρωτικά και αντιπλημμυρικά έργα με βάση τη μελέτη της Διεύθυνσης Δασών Κορίνθου.
Με βάση την απόφαση που υπέγραψε ο Γκουντούφας στις 21 Οκτώβρη, το έργο αυτό θα έπρεπε να ολοκληρωθεί στις 21 Γενάρη. Η προθεσμία φαίνεται πως δεν άρεσε στα ΕΛΠΕ, γι’ αυτό και ο Γκουντούφας έσπευσε, με άνωθεν εντολή φυσικά, να εκδώσει νέα απόφαση στις 26 Οκτώβρη, με την οποία αύξησε το χρόνο που πρέπει να κατασκευαστεί το έργο. Ιδού τα σχετικά αποσπάσματα από τις δύο αποφάσεις Γκουντούφα:
21 Οκτώβρη: «Ως καταληκτική προθεσμία ολοκλήρωσης των εργασιών ορίζεται η 21η Ιανουαρίου 2022».
26 Οκτώβρη: «Ως καταληκτική προθεσμία ολοκλήρωσης των εργασιών ορίζεται διάστημα 5 μηνών από την έναρξη εκτέλεσης των εργασιών».
Σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία, ο «ανάδοχος» έπρεπε να επικοινωνήσει με το Δασαρχείο Κορίνθου, υπάλληλος του οποίου θα επιβλέπει την κατασκευή του έργου. Το Δασαρχείο, προκειμένου να εξασφαλίσει την καλή εκτέλεση του έργου, θα θέσει μια σειρά προϋποθέσεων και θα ελέγχει περιοδικά την ορθή εκτέλεσή τους. Ομως μέχρι τις 27 Οκτώβρη δεν είχε επικοινωνήσει κανένας εκπρόσωπος των ΕΛΠΕ με το Δασαρχείο. Είναι, λοιπόν, άγνωστο πότε τα ΕΛΠΕ θα επικοινωνήσουν με το Δασαρχείο και πότε θα ξεκινήσουν το έργο. Το σίγουρο είναι ότι αποκλείεται το έργο να ξεκινήσει την πρώτη εβδομάδα του Νοέμβρη. Έτσι, η προθεσμία παράδοσης του έργου θα πάει στον Απρίλη του 2022.
Και εδώ γελάνε (πικρά).
Ενώ οι χρηματοδοτήσεις και οι αναθέσεις των έργων προστασίας έχουν κολλήσει παντού, η κυβέρνηση Μητσοτάκη ενέκρινε τη χρηματοδότηση για μερικά απ’ αυτά τα έργα,. Στην πραγματικότητα όμως μόνο στην περίπτωση του Σχίνου Κορινθίας είχε ολοκληρωθεί η διαδικασία για τη μεταφορά της χρηματοδότησης έτσι ώστε να αρχίσει το Δασαρχείο Κορίνθου, σύμφωνα με απόφαση του υφυπουργού Περιβάλλοντος Αμυρά, τις διαδικασίες για την κατακύρωση του διαγωνισμού σε εργολάβο.
Μόλις ένα μήνα μετά την πράξη ορισμού «Αναδόχου» και ενώ ο Σχίνος έχει υποστεί καταστροφές από τις βροχές στις 21 και στις 26 του Νοεμβρίου (πέρα από εκείνες των βροχών του Οκτωβρίου) ο «ανάδοχος» εξαϋλώθηκε. Εξαφανίστηκε. Τα ΕΛΠΕ, αθέτησαν την υποχρέωσή τους να κατασκευάσουν τα αντιδιαβρωτικά και αντιπλημμυρικά έργα. Αυτός είναι ο «εθελοντισμός» και η «εταιρική κοινωνική ευθύνη» αυτών των επιχειρήσεων, αυτός είναι και ο ρόλος των φερέφωνων τους, των ΜΜΕ. Οι καταστροφές αποσιωπήθηκαν και φυσικά κανείς δεν επέρριψε ευθύνες σε αυτόν που ήταν ανάδοχος της προστασίας των καμένων περιοχών.
Ευθύνες δεν ζητήθηκαν ούτε από τον Στυλιανίδη ή τον απίθανο Αμυρά που δήλωνε στις 19/10, μέσα στα μαύρα σκοτάδια του «Καμία καθυστέρηση στην έναρξη των αντιδιαβρωτικών έργων σε όλες τις πληγείσες περιοχές»
Οι εκκλήσεις των κατοίκων του Σχίνου, που κάηκαν και πλημμύρισαν στη συνέχεια είναι διαρκείς αλλά αποσιωπημένες από τα ΜΜΕ (γιατί άραγε;)
Ο προϊστάμενος της Διεύθυνσης Δασών Koρίνθου αφού κατάλαβε την κοροϊδία με τον «ανάδοχο αποκατάστασης», αποφάσισε να ενεργοποιηθεί η πρόταση του Δασαρχείου Κορίνθου της 15ης Οκτώβρη, την οποία ανέκοψε βίαια το υπουργείο Περιβάλλοντος με την απόφαση ανακήρυξης των ΕΛΠΕ σε “ανάδοχο αποκατάστασης”. (ΑΔΑ Ω3Υ5ΟΡ1Φ-Ω4Κ - επισυνάπτεται)
Ο Παναγιώτης Καλλίρης, δασολόγος και προϊστάμενος της Διεύθυνσης Δασών Koρίνθου δηλώνει στην εφημερίδα ΚΟΝΤΡΑ -29/11/21
«Το γεγονός ότι μέχρι σήμερα, σύμφωνα με προφορική ενημέρωση του Δασαρχείου, δεν έχει εμφανιστεί η παραπάνω εταιρία (ΕΛΠΕ) για την έναρξη των εργασιών παρά την άμεση και επιτακτική ανάγκη άμεσης εκτέλεσης του έργου και επειδή δεν πρέπει να χαθεί και άλλος πολύτιμος χρόνος για το ξεκίνημα της διαδικασίας της ανάδειξης αναδόχου για την κατασκευή των έργων”!»
Το επιτελικό κράτος Μητσοτάκη αφού έκαψε τον Σχίνο μεταξύ άλλων 1.500.000 στρεμμάτων, τον έπνιξε και δεν τόλμησε καν να ενοχλήσει τον «ανάδοχο» μη και τον δυσαρεστήσει.
Βλέποντας την απαράδεκτη ξεφτίλα των ΕΛΠΕ, ο άλλος ανάδοχος, η 3Ε με την οποία τα ΕΛΠΕ μοιράζονται την αναδοχή της αποκατάστασης σε Βαρυμπόμπη και Τατόι, έσπευσε να ανακοινώσει δια του τύπου, πρόοδο εργασιών και επιπλέον δωρεά, στις 30/11. «Ταχεία αποκατάσταση της περιοχής Βαρυμπόμπης – Τατοΐου και επιπλέον δωρεά 800 χιλιάδων ευρώ»
Οι άλλοι ανάδοχοι, EREN (θυγατρική της TOTAL που δραστηριοποιείται στον τομέα των αιολικών με αναδοχή900.000 ευρώ στην Β. Ευβοια και Lidl με αναδοχή 300.000(!!!) στην ίδια περιοχή, δεν έχουν ανακοινώσει ακόμα πρόοδο. Η σιωπή δεν είναι καλό προμήνυμα πάντως.
Ένα παιχνίδι μεταξύ «επιτελικού κράτους» και των υποστηρικτών του, που θέλουν να κάνουν δημόσιες σχέσεις δωρεάν, να κάνουν χορηγίες χωρίς έξοδο. Και ένα κράτος που δεν τολμά να ζητήσει το προφανές και υπεσχημένο. Και στη μέση ο τόπο και ο κόσμος που αφού κάηκε, ετοιμάζεται και να πνιγεί, μέσα στην επιβεβλημένη από τα κρατικοδίαιτα ΜΜΕ της πιο επιτελικά ανίκανης κυβέρνησης όλων των εποχών
Πηγές
Κάπως έτσι περιγράφει ο Άγγλος συγγραφέας έργων επιστημονικής φαντασίας (και όχι μόνο), Arthur Clark, στο μυθιστόρημα του Childhood’s End (ελληνικός τίτλος «Οι Επικυρίαρχοι») τη δραματική στιγμή της αλληγορικής συνειδητοποίησης του τέλους του κόσμου. Όχι του τέλους του κόσμου «όπως τον ξέραμε» όπως επιμένει ένα μονότονα επαναλαμβανόμενο κλισέ των καιρών μας, αλλά του οριστικού τέλους του κόσμου. Όπως τον ξέραμε και όπως δεν θα έχουμε προλάβει να τον μάθουμε, αφού ποτέ δεν το θελήσαμε αυτό.
Ο τελευταίος άνθρωπος είναι αντιμέτωπος με το τέλος του αγώνα του, τις δικές του τελευταίες στιγμές, αφού πρώτα έχει προκαλέσει τον αφανισμό εκείνου του μέρους του πλανήτη που αποτελούσε το σπίτι του. Αφού αντικατέστησε το σπίτι του με έναν δικό του τεχνητό «τόπο» ο οποίος ως θνητή ανθρώπινη επινόηση, ακολούθησε τη μοίρα της εξαφάνισης. Τώρα και ο ίδιος ο εφευρέτης άνθρωπος, προ του δικού του τέλους, καταλαβαίνει το λάθος του. Γνώση άχρηστη πια.
Αυτές οι σκέψεις πλημμυρίζουν τον νου και την ψυχή όποιου στέκεται μπροστά στο τελευταίο δέντρο που έμεινε ανέγγιχτο από το χέρι του «ανθρώπου κατασκευαστή» του δυσοίωνου μέλλοντος. Του τελευταίου δέντρου που περιμένει πια τη μαύρη μοίρα του, σε έναν κόσμο που μισεί το χώμα και τα λασπωμένα δέντρα του και αγαπά τα στρωμένα καθαρά τσιμέντα.
Θα μπορούσε κάποιος να χαρακτηρίσει την επιλογή αυτή και ως κριτήριο πολιτισμού. Η επιλογή πολιτισμού τελικά θα χαρακτηρίσει και αυτόν τον κάποιο.
Ο καθένας μας είναι ο τελευταίος άνθρωπος του Clark. Ο καθένας μας μπορεί να νιώσει όπως ο τελευταίος άνθρωπος του Clark, αρκεί να σταθεί μπροστά σε ένα δέντρο που κόβεται, ένα ποτάμι που εγκιβωτίζεται, σε μία πόλη που αυξάνει, σε μία οικογένεια που πεινάει, σε ένα παιδί που πεθαίνει.
Ο καθένας μας λοιπόν μπορεί να γίνει ο τελευταίος άνθρωπος, αρκεί πρώτα να έχει υπάρξει ως άνθρωπος. Αυτοί που δεν ήταν ποτέ τους άνθρωποι δεν θα καταλάβουν τίποτα, είτε είναι μπροστά στο ποτάμι που χτίζεται είτε είναι μπροστά στο τέλος της ανθρωπότητας. Η αλαζονεία τους τους κάνει να πιστεύουν πως οι ίδιοι θα παραμείνουν άθικτοι από το μακελειό. Πιο πλούσιοι και πιο μακάριοι. Αποτελούν την επιτομή της ανοησίας
Έχουμε εξελιχθεί άραγε τόσο πολύ, που μας είναι δύσκολο να καταλάβουμε εκείνο που οι ανεκπαίδευτοι και τραχείς Ινδιάνοι της Αμερικής προσπαθούσαν να μεταφέρουν στους Ευρωπαίους εισβολείς, πως «Μόνο όταν θα έχετε κόψει και το τελευταίο δέντρο. Μόνο όταν θα έχετε δηλητηριάσει και το τελευταίο ποτάμι. Μόνο όταν θα έχετε ψαρέψει και το τελευταίο ψάρι. Μόνο τότε θα καταλάβετε ότι τα λεφτά δεν τρώγονται»
Είναι βέβαιο πως αδυνατούμε γιατί και γι’ αυτό θα πρέπει να έχουμε υπάρξει κάποτε ως άνθρωποι.
Αναδημοσιεύουμε από την εφημερίδα «Η εποχή» άρθρο της Αλεξάνδρας Λαοπόδη, η οποία καταγράφει τις προθέσεις και τις ενέργειες της κυβέρνησης και της διοίκησης επί της πυρο-δασοπροστασίας, μετά από το χαστούκι που έφαγαν μαζί με την πυροσβεστική υπηρεσία, την τελευταία αντιπυρική περίοδο. Ένα χαστούκι που άφησε 1,5 εκατομμύρια στρέμματα καμένης γης και απέδωσε υπερκέρδη στα ελληνικά χυδαία και θανατολάγνα ΜΜΕ, προκειμένου να αμβλύνουν την αποτρόπαια εικόνα ενός αδιάφορου κράτους. Ενός κράτους - δημίου που αποζητά την καταστροφή, γιατί είναι στο κύτταρο του κτηνώδους νεοφιλελεύθερου η εκμετάλλευση της καταστροφής και του θανάτου. Και ας προσποιείται πως κόπτεται για το καμένο δάσος. Στην πραγματικότητα κλαίει σαν τη φώκια τον πνιγμένο, που με τα ψεύτικα δάκρυα της απλά μαλακώνει τη νεκρή σάρκα για να την καταβροχθίσει.
Τα μέχρι σήμερα πεπραγμένα και οι δημοσιοποιημένες προθέσεις της κυβέρνησης - δημίου, για ακόμα μεγαλύτερη μεγέθυνση των μηχανισμών καταστολής (εκεί που είναι το χρήμα) και παράλληλου εκμηδενισμού της πρόληψης (με τη μηδενική απόδοση σε χρήμα), μας προετοιμάζουν για ακόμα μεγαλύτερες και μη αναστρέψιμες καταστροφές.
Αντιπυρικός σχεδιασμός: Αυξάνεται η ανισορροπία μεταξύ πρόληψης και καταστολής
H λήξη της φετινής αντιπυρικής περιόδου βρίσκει τη χώρα μας με 1,5 εκατ. στρέμματα δάσους να έχουν γίνει στάχτη. Πρόκειται για τον δεύτερο χειρότερο απολογισμό των είκοσι τελευταίων ετών. Η κατάληξη αυτή στα μάτια πολλών φαντάζει λίγο-πολύ προδιαγεγραμμένη, καθώς χάρη στην ξηρασία, στις υψηλές θερμοκρασίες και στη συστηματική απαξίωση των δασικών υπηρεσιών, τα δάση μας είχαν μετατραπεί σε «μπαρουταποθήκη». Η «μπαρουταποθήκη», τελικά, εκτινάχθηκε, προκαλώντας οργή και πολιτικό κρότο.
Οι προβλέψεις για το μέλλον είναι δε, ακόμα πιο δυσοίωνες, καθώς σύμφωνα με την έκθεση του IPCC, αν η θερμοκρασία του πλανήτη αυξηθεί κατά 2 βαθμούς Κελσίου, οι καμένες εκτάσεις στην περιοχή της Μεσογείου, θα αυξηθούν κατά 87%. Ο συντονιστής του προγράμματος για τις δασικές πυρκαγιές του WWF, Ηλίας Τζηρίτης εξηγεί μιλώντας στην «Εποχή» ότι την έναρξη των πυρκαγιών δεν την προκαλεί ίδια η κλιματική αλλαγή αλλά ότι αυτή «βοηθά στο να έχουμε πυρκαγιές που ανήκουν στην κατηγορία των μεγαπυρκαγιών. Οι μεγαπυρκαγιές είναι πυρκαγιές που ξεφεύγουν από τον έλεγχο των κατασταλτικών μηχανισμών. Που δεν μπορούμε να τις αντιμετωπίσουμε και θα σταματήσουν μόνο όταν κάψουν αυτά που θέλουν να κάψουν».
Και προσθέτει ότι «Έχει υπολογιστεί ότι παγκοσμίως η αντιπυρική περίοδος έχει επιμηκυνθεί κατά 10%. Η κλιματική αλλαγή, λοιπόν, θα επηρεάσει και επηρεάζει ήδη το μήκος της αντιπυρικής περιόδου, αλλά και τις μέρες υψηλού κινδύνου στην αντιπυρική περίοδο. Έχουμε δηλαδή περισσότερες μέρες υψηλού κινδύνου».
Μπροστά στα νέα δεδομένα απαιτείται η αναμόρφωση του μηχανισμού της πολιτικής προστασίας, ώστε να δοθεί προτεραιότητα στην πρόληψη έναντι της καταστολής. «Η επιστημονική κοινότητα συμφωνεί ότι η πρόληψη είναι πιο αποδοτική. Υπάρχουν μελέτες που δείχνουν ότι το κόστος της πρόληψης για τις δασικές πυρκαγιές μπορεί να είναι στο 10% αυτού της καταστολής. Επομένως, η πρόληψη είναι το νούμερο ένα» σημειώνει ο Μιχάλης Διακάκης, επιστημονικός συνεργάτης ερευνητής στο ΕΚΠΑ, με ειδίκευση στις φυσικές καταστροφές.
Η πρόληψη είναι μια πολυεπίπεδη διαδικασία που ξεκινά από τις δασικές υπηρεσίες και καταλήγει στην ενημέρωση και προσαρμογή των πολιτών. Το πρώτο βήμα για να γίνει πιο αποτελεσματική είναι η ενίσχυση της δασικής υπηρεσίας, η οποία έχει απαξιωθεί. «Από το 2002 και μετά έχει μειωθεί κατά 80% ο προϋπολογισμός της δασικής υπηρεσίας και το προσωπικό της κατά 53%. Υπό αυτές τις συνθήκες δεν μπορεί να εκτελέσει το έργο της πρόληψης» τονίζει ο Ηλίας Τζηρίτης.
Όμως και με την ενίσχυση της υπηρεσίας, οι δασικές πυρκαγιές δεν θα εξαφανιστούν, για το λόγο αυτό είναι απαραίτητος ο αντιπυρικός σχεδιασμός. «Κανονικά θα πρέπει να υπάρχει αντιπυρικός σχεδιασμός σε τοπικό επίπεδο, ο οποίος να θέτει τα σενάρια, τα ρίσκα που υπάρχουν, και τα μέτρα για να αμβλυνθούν. Πρέπει να δούμε πού μπορεί να αναπτυχθούν πυρκαγιές και το πυρκαλογικό ιστορικό της περιοχής» αναφέρει ο συντονιστής του προγράμματος για τις δασικές πυρκαγιές του WWF. Αλλά και οι πολίτες που ζουν στα όρια του δάσους θα πρέπει να βρίσκονται σε επαγρύπνηση και να προσαρμόσουν τις περιουσίες του στον κίνδυνο. «Ο κόσμος θα πρέπει να εκπαιδευτεί, ώστε να φτιάχνει το σπίτι του, να κανονίζει την καθημερινότητα του, έτσι ώστε να μην είναι τρωτός σε αυτού του είδους τις φυσικές καταστροφές. Για παράδειγμα δεν θα πρέπει να χτίζει δίπλα σε ψιλή βλάστηση σε δασική έκταση με υλικά εύφλεκτα. Θα πρέπει να ζει με ένα τρόπο προσαρμοσμένο στο ότι η περιοχή που βρίσκεται κινδυνεύει» σημειώνει ο Μιχάλης Διακάκης.
Ο χρόνος για την έναρξη της νέας αντιπυρικής περιόδου μετρά αντίστροφα - απομένουν μόλις πέντε μήνες. Σύμφωνα με πληροφορίες που έχουν διαρρεύσει στον Τύπο, το νεοσύστατο υπουργείο Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας για τη νέα αντιπυρική περίοδο επεξεργάζεται σχέδιο για την εγκατάσταση σώματος ευρωπαίων δασοκομάντος στην Ελλάδα.
«Στο παρελθόν είχαμε και εμείς δασοκομάντο. Αυτά τα παιδιά προσλαμβάνονταν στη δασική υπηρεσία και εκπαιδεύονταν. Συνήθως είχαν υπάρξει φαντάροι στις ειδικές δυνάμεις. Θα πρέπει να διατηρούμε τέτοια σώματα, όπως έχουμε και τα πεζοπόρα που είναι πιο εξειδικευμένα. Στην Πάρνηθα αν δεν ήταν τα πεζοπόρα, τα δικά μας, αλλά και τα ξένα, η πυρκαγιά θα είχε κάψει και το υπόλοιπο ελατοδάσος.» αναφέρει ο Γιώργος Καρέτσος, δασολόγος, ερευνητής στο Ινστιτούτο Μεσογειακών Δασικών Οικοσυστημάτων.
Ωστόσο, η επιλογή του υπουργείου να επενδύσει στην ίδρυση του συγκεκριμένου σώματος και όχι στη στελέχωση των δασικών υπηρεσιών, δείχνει ότι στρατηγικά συνεχίζει να είναι προσηλωμένο στην καταστολή παρά τις συστάσεις της επιστημονικής κοινότητας. «Είδαμε ότι η αύξηση των πόρων για την καταστολή διαχρονικά δεν έχει οδηγήσει πουθενά. Το πυροσβεστικό ξεκίνησε με ένα προϋπολογισμό 200 εκατ ευρώ και αυτή τη στιγμή είναι στα 450 εκατ.» τονίζει ο Ηλίας Τζιρίτης και προσθέτει ότι «Υπάρχει και το σχέδιο “Ασπίδα” από την Πολιτική Προστασία, το οποίο προβλέπει 1,8 εκατ ευρώ για τα επόμενα έτη που θα πάνε κατά κύριο λόγο στην καταστολή. Αυξάνουμε άρα την ανισορροπία μεταξύ πρόληψης και καταστολής.»
Πηγή: Η εποχή
Λάβαμε και δημοσιεύουμε την ακόλουθη επιστολή κατοίκων από το Μπλε Λιμανάκι της Ραφήνας σχετικά με την άμεση απομάκρυνση των υλικών (του εδαφικού υλικού συμπεριλαμβανομένου) που έχουν απορριφθεί από την ανάδοχο ατάκτως στα πρανή πάνω από τα λιμανάκια όπως και της διευθέτησης των πλαστικών αγωγών ομβρίων που έχουν τοποθετηθεί από την ανάδοχο, γιατί έχουν δημιουργήσει προϋποθέσεις κινδύνου καταστροφής των παραλιών αλλά και διάβρωσης των κρημνωδών πρανών, πράγμα εξαιρετικά επικίνδυνο και για τους λουόμενους το καλοκαίρι.
Το ανοσιούργημα σταμάτησε, αλλά η προχειρότητα του εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους. Οι υπεύθυνοι της καταστροφής, θα είναι υπεύθυνοι και για τις ζημιές που τυχόν προκληθούν από την προχειρότητα και την ανευθυνότητα τους. Επίβλεψη και Ανάδοχος πρέπει να δράσουν άμεσα και εντός προστατευτικού για το περιβάλλον, πλαισίου προκειμένου να αρθούν οι κίνδυνοι που δημιούργησαν.
Ακολουθεί η επιστολή κατοίκων
Χάρη στην κινητοποίηση των κατοίκων, που δημοσιοποιήθηκαν και στον ανεξάρτητο τύπο, η παράνομη διάνοιξη διαδρόμου μήκους 133 μέτρων και πλάτους 2,4 μ. μέσα στη Χερσαία Ζώνη Λιμένος και τον αιγιαλό και κατά μήκος και επί του ρέματος στο Μπλε Λιμανάκι Ραφήνας τελικά διακόπηκαν. Η δικογραφία πλέον βρίσκεται στα χέρια της Εισαγγελέως Περιβάλλοντος του Πρωτοδικείου Αθηνών για την απόδοση των σχετικών ευθυνών.
Το Μπλε Λιμανάκι γλίτωσε από την κατασκευή των τσιμέντων, έμεινε όμως με λαβωμένα τα πρανή του και μπαζωμένο το ρέμα του. Σε πρώτη φάση, ενόψει των επερχόμενων βροχών, επείγει να απομακρυνθούν τα μπάζα από την κοίτη του ρέματος (όχι πάλι με μπουλντόζα) για την αποφυγή πλημμύρας και να στερεωθούν τα πρανή στη Χ.Ζ.Λ. και κοντά στον αιγιαλό στο Μπλε Λιμανάκι για να μην παρασυρθούν τα εκσκαφέντα χώματα στη θάλασσα και προκαλέσουν ρύπανση και καταστροφή της θαλάσσιας ζωής.
Επείγει επίσης να απομακρυνθούν τα χώματα, που έχουν απορριφθεί από την ανάδοχο ατάκτως στα πρανή πάνω από τα λιμανάκια κατά μήκος του «Μεγάλου Περιπάτου» στο παραλιακό μέτωπο μέχρι το Μπλε Λιμανάκι για να μην παρασυρθούν από τη βροχή προς τα λιμανάκια (στο στάδιο που βρίσκεται το έργο αυτό μπορεί να γίνει μόνον με το χέρι). Θα πρέπει επίσης να διευθετηθεί η απορροή των μαύρων σωλήνων ομβρίων υδάτων, που επίσης έχουν τοποθετηθεί σε διάφορα σημεία κατά μήκος του «Μεγάλου Περιπάτου» κατά τρόπο που εκρέουν μέσα στη Χ.Ζ.Λ. και πάνω από τα λιμανάκια με κίνδυνο καταστροφής των παραλιών αλλά και διάβρωσης των κρημνωδών πρανών, πράγμα επικίνδυνο και για τους λουόμενους το καλοκαίρι.
Σχετικά απευθύναμε την συνημμένη επιστολή μας προς το Υπουργείο Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής (Γενικό Γραμματέα Λιμένων και Λιμενικής Πολιτικής Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.), τον Οργανισμό Λιμένος Ραφήνας (Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. και Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.) και το Κεντρικό Λιμεναρχείο Ραφήνας (Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.) στις 19/11/2021. Δυστυχώς μέχρι σήμερα κανείς από τους ανωτέρω φορείς δεν έχει ανταποκριθεί. Το ζήτημα δημοσιεύθηκε και από την Εφημερίδα των Συντακτών στις 22.11.2021 (εδώ).
Ήδη από την χθεσινή βροχή, χώματα παρασύρθηκαν από τα πρανή προς τη θάλασσα και δημιουργήθηκαν νεροφαγώματα, όπως προκύπτει από τις σημερινές φωτογραφίες.
Καλό θα ήταν ο καθένας με ηλεκτρονική επιστολή του να ζητήσει από τους ανωτέρω φορείς το αυτονόητο: η ζημιά, που ήδη προκλήθηκε στην χερσαία ζώνη λιμένος παράνομα, να αποκατασταθεί άμεσα πριν λάβει μεγαλύτερες διαστάσεις και επηρεάσει και τη θάλασσα. Το κόστος θα πρέπει να βαρύνει τους υπεύθυνους της περιβαλλοντικής αυτής καταστροφής με βάση την αρχή του ενωσιακού δικαίου περί περιβαλλοντικής ευθύνης «ο ρυπαίνων πληρώνει».
Ντέτα Πετρόγλου
Γιώργος Αποστολόπουλος
Συνημμένη η ηλεκτρονική επιστολή προς τους υπεύθυνους του λιμανιού
1941-1943, 1943-1945
Κατά τη διάρκεια της τριπλής Κατοχής και περισσότερο μετά το 1943, όταν η Κατοχή έγινε διπλή και σκληρότερη, για τον περιορισμό της αντιστασιακής δράσης στην Ελλάδα, εφαρμόστηκε από την πλευρά των κατακτητών Γερμανών και Βουλγάρων, η τακτική των αντιποίνων. Μία σειρά από Προεδρικά Διατάγματα της νεοελληνικής δημοκρατίας μας, αποδίδουν το επίθετο «μαρτυρικός» στον μακρύ κατάλογο χωριών, συνοικιών και κωμοπόλεων που γνώρισαν τη βαρβαρότητα των αντιποίνων των κατακτητών.
Η βάρβαρη αυτή τακτική ήταν κάτι σαν βαλκανικά Vergeltungswaffe (οι γνωστοί πύραυλοι V-1). Ήταν τα όπλα της φυσικής εξόντωσης αμάχων, αποσκοπούσε στην ηθική εξόντωση της Αντίστασης. Στην απαξίωση της και την αποπομπή της από το σώμα του κατακτημένου αλλά αγωνιζόμενου λαού. Τελικά, μετά την ήττα των ναζί, η τακτική των αντιποίνων (μαζί με την τακτική της καμένης γης που εφάρμοσαν οι Γερμανοί κατά την οπισθοχώρηση τους) καταγράφηκαν στην παγκόσμια Ιστορία ως κτηνωδίες εφάμιλλες των όσων αποτρόπαιων ελάμβαναν χώρα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης σε Πολωνία, Βαυαρία και αλλού. Μαζί καταδικάστηκε και η τακτική του ψυχολογικού πολέμου, του οποίου η τακτική των αντιποίνων ήταν μέρος αφού εξάπλωνε πάνω στον αγωνιζόμενο λαό το αποτρόπαιο δίχτυ της «συλλογικής ευθύνης». Της συλλογική ευθύνης (το άλλοθι) για την εφαρμογή από τους κατακτητές, της απόλυτης βαρβαρότητας.
2020
H COVID-19 περνά στις σκανδιναβικές χώρες. Νορβηγία και Δανία λαμβάνουν αυστηρά μέτρα στα σύνορά τους όπως και οι υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης. Τα σκληρά lockdowns, κλείνουν τον κόσμο στα σπίτια του, σταδιακά σε όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες. Η Σουηδία ακολουθεί άλλο δρόμο.
Τα σύνορα της Σουηδίας παραμένουν ανοιχτά, όπως επίσης τα σχολεία (για τα παιδιά κάτω των 16 ετών), τα μπαρ, τα καφέ, τα εστιατόρια, οι κινηματογράφοι. Οι περιορισμοί είναι ελάχιστοι: η κυβέρνηση συνιστά συχνή πλύση των χεριών, εργασία από το σπίτι σε όσους μπορούν και αυτοαπομόνωση σε όσους αισθάνονται άρρωστοι ή είναι άνω των 70 ετών.
Οι Ευρωπαίοι αναρωτιούνται αν παίζει τελικά με μια ασθένεια, για την οποία δεν υπάρχει ακόμη καμία θεραπεία ή εμβόλιο, ή εάν η τακτική της θα θεωρηθεί ορθή στρατηγική για την καταπολέμηση μίας μάστιγας που έχει στοιχίσει εκατομμύρια θέσεις εργασίας και έχει οδηγήσει σε υποχρεωτικά μέτρα περιορισμού των μετακινήσεων, άνευ προηγούμενου σε χρόνο ειρήνης (ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ 3/4/2020).
Σε μία προσπάθεια να ερμηνεύσουν τη στρατηγική της Σουηδίας, ιστορικοί επισημαίνουν και άλλους παράγοντες. Πολιτικούς, Συνταγματικούς, Πολιτισμικούς.
Κρίσιμο είναι το γεγονός ότι οι πολίτες εμπιστεύονται σε μεγάλο βαθμό τις αρχές έως τους αυστηρούς νόμους του Συντάγματος που απαγορεύουν στην κυβέρνηση να παρεμβαίνει στις υποθέσεις των διοικητικών αρχών, όπως στην υπηρεσία δημόσιας υγείας.
2021
Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Ελέγχου Νοσημάτων (ECDC), που αφορούν την εβδομάδα έως και 5 Σεπτεμβρίου, η Ελλάδα των 2 σκληρών lockdowns, κατέχει τη δεύτερη θέση σε αναλογία θανάτων ως προς τον πληθυσμό της μεταξύ 30 ευρωπαϊκών χωρών. Στην πρώτη πεντάδα δεν περιλαμβάνεται η Σουηδία της άρνησης επιβολής σκληρού lockdown.
Αναλυτικότερα
5 πρώτες χώρες σε θανάτους ανά εκατομμύριο πληθυσμού
Βουλγαρία 92,07
Ελλάδα 46,83
Λιθουανία 44,74
Κύπρος 33,78
Ισπανία 33,61
Ενώ
5 χώρες με τους λιγότερους θανάτους ανά εκατομμύριο πληθυσμού
Λουξεμβούργο 0
Σλοβακία 0,73
Σουηδία 1,07
Πολωνία 1,66
Ουγγαρία 1,84
Όλα τα παραπάνω μπερδεύονται σε ένα κουβάρι συνειρμών πάνω στην ακολουθούμενη από την Ελλάδα πολιτική, που σήμερα, 24/11/2021 έχει την αφετηρία του στην απόφαση ενός ηθοποιού πως η συνείδηση του δεν μπορεί να αντέξει το βάρος του να υπηρετεί μία τακτική (δεν είναι πολιτική ούτε στρατηγική βέβαια) που επιβάλλει τον διαχωρισμό των ανθρώπων με κριτήριο τον εμβολιασμό τους ή όχι. Ως μοναδικός ηθοποιός μονόπρακτου, ζητά συγγνώμη από συνεργάτες και συναδέλφους για την απόφαση του αυτή και αποχωρεί, προκαλώντας το κατέβασμα της παράστασης στην οποία πρωταγωνιστούσε.. Το θέμα είναι καθαρά θέμα συνείδησης και προσωπικής επιλογής, καθόλα σεβαστής, υποτίθεται σε μία ευρωπαϊκή χώρα. Αναζητείται λοιπόν αντικαταστάτης ηθοποιός από την παραγωγή και το έργο θα συνεχίσει να παίζεται -χωρίς να χάσει κανείς τη δουλειά του, όπως υποκριτικά διαλαλείται.
Με την ανακοίνωση της απόφασης του ηθοποιού, σηκώνεται ένα κύμα που ζητά την καταδίκη του. Γιατί; Για μία προσωπική του επιλογή. Προβάλλεται στις οθόνες του καθημερινού ελέγχου μας, η μαγική λέξη. ΕΥΘΥΝΗ. Η σύνθλιψη του φρονήματος του ενός και όσων ενδεχομένως τον ακολουθούν στην καθημερινότητα τους, γίνεται πρωταρχικός στόχος ενός συστήματος που έχει αποτύχει επανειλημμένως στο να προστατέψει τους πολίτες. Και αναζητά την κολυμβήθρα του δικού του Σιλωάμ στην ατομική ευθύνη του ηθοποιού και τη αντίστοιχη συλλογική, όσων έχουν τις ίδιες πεποιθήσεις. Καταδίκη για παραδειγματισμό. Κάτι σαν ηθικά αντίποινα που παρακάμπτουν τη φυσική βία και εφαρμόζουν απευθείας στο υποκείμενο την ψυχολογική.
Δεν είναι θέμα εμβολιασμού. Είναι θέμα γενικότερων πολιτικών. Πολιτικών περιορισμού που θα έχουν και μία παράπλευρη μελλοντική ωφέλεια για τις επόμενες κυβερνήσεις. Την εξοικείωση ενός ολόκληρου λαού με τα κάθε μορφής περιοριστικά μέτρα. Και μάλιστα με μία επίφαση λογικής και ορθής πολιτικής στάσης που σκοτεινιάζει ακόμα περισσότερο τα πράγματα και διχάζει ακόμα περισσότερο μία διαλυμένη, μία κατακερματισμένη κοινωνία.
Αν δεν υπήρχαν οι συνεχείς αποτυχίες της αντιδημοκρατικής, αντιλαϊκής και παλινωδούσας μηντιακής κυβέρνησης, οι οποίες καταδεικνύονται από την (ευτυχώς ανεξέλεγκτη ακόμα από τους καναλάρχες) παγκόσμια καταγραφή, τα πράγματα θα ήταν χειρότερα. Ευτυχώς ακόμα δεν ξύσαμε τον πάτο του βαρελιού, όπως η Βουλγαρία αλλά είμαστε κοντά. Και αιτία δεν θα είναι ο ηθοποιός, ούτε η συνείδηση του που δεν του επιτρέπει να υπηρετεί τον διαχωρισμό, αλλά το ίδιο το σύστημα εξουσίας και η ιστορικά πιο ανίκανη κυβέρνηση που έχει περάσει από τον τόπο. Η κυβέρνηση VR (της εικονικής πραγματικότητας)
Κάποτε, όταν η Ιστορία ισορροπήσει, είναι βέβαιο πως θα αναδειχθούν και θα αποδοθούν οι τεράστιες ευθύνες των χωρών της Δύσης για την ανθρωπιστική κρίση που βιώνει όλη η περιοχή του πλανήτη από τη Συρία μέχρι το Αφγανιστάν. Μια Δύση, που όχι μόνο ευθύνεται για τη διάλυση ολόκληρων κρατών, το θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων κα τον ξεσπιτωμό πολύ περισσότερων, αλλά από την άλλη μιλά και παραπονιέται για προσφυγική κρίση παίζοντας αυτή το ρόλο του θύματος, αντί για τα πραγματικά θύματα, τους πρόσφυγες. Και είναι επίσης βέβαιο πως μία από τις χώρες που θα αναφέρει η Ιστορία με μελανά χρώματα για την απάνθρωπη - και κόντρα στους κανόνες του διεθνούς Δικαίου - συμπεριφορά της απέναντι στους πρόσφυγες, θα είναι και η δική μας χώρα.
Η Ελλάδα συστηματικά και μεθοδικά εκφασίζεται. Δεν είναι τωρινό το φαινόμενο. Έχει ξεκινήσει εδώ και τρεις τουλάχιστον δεκαετίες. Οι διαδηλώσεις για την υποχρεωτική αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες με υποκινητή την Εκκλησία αλλά και οι διαδηλώσεις για το Μακεδονικό με συνδιοργανωτή πάλι την Εκκλησία, αποτέλεσαν το πεδίο γέννησης ενός ξεχασμένου φασιστικού και ρατσιστικού λόγου και έστρωσαν το έδαφος για το θέριεμα της Χρυσής Αυγής
Η Χρυσή Αυγή μπορεί προσωρινά να φαίνεται πως τέθηκε στο περιθώριο, όμως ο δηλητηριώδης λόγος της εξακολουθεί να διατρέχει μεγάλα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, κάτι που φαίνεται σε κάθε ευκαιρία. Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι ο καθρέφτης και ο τροφοδότης αυτού του οπισθοδρομικού τμήματος της κοινωνίας και με την απαράδεκτη στάση της απέναντι στους πρόσφυγες, μόνο ντροπή προκαλεί σε κάθε πολίτη αυτού του τόπου που δεν θέλει να ζει στο Μεσαίωνα του Μίσους
Και εδώ θα πρέπει να τονίσουμε ακόμη μια φορά την απαράδεκτη στάση της Εκκλησίας της υποτιθέμενης Αγάπης, που αποδεικνύει πως το μόνο που την ενδιαφέρει πραγματικά είναι να δουλεύουν τα μαγαζιά της και τίποτε άλλο. Καμία αγάπη για το συνάνθρωπο (ειδικά αν είναι ξένος), καμία πράξη αλληλεγγύης, κανένας σεβασμός απέναντι στη διδασκαλία του - πραγματικού ή υποτιθέμενου - ιδρυτή της
Από την Εφημερίδα των Συντακτών μάθαμε πως μία από τις πολλές ντροπές που έχουν μαζευτεί τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας, έγινε ταινία μικρού μήκους και προβάλλεται στο 15ο Φεστιβάλ Ελληνικού Ντοκιμαντέρ Χαλκίδας που πραγματοποιείται από 23 έως 28 του τρέχοντος μήνα. Πρόκειται για «Το τείχος της ντροπής», μια ταινία ντοκιμαντέρ του Μιχάλη Κατσούρη.
Αφορμή για την ταινία του Μιχάλη Κατσούρη αποτέλεσε η βίαιη επίθεση Ελλήνων κατοίκων του νησιού εναντίον των συγκεντρωμένων προσφύγων στην κεντρική πλατεία της Μυτιλήνης το 2018. Δυστυχώς, τα έκτροπα δε σταμάτησαν και ακολούθησαν μπλόκα, πολιτοφυλακές, βίαιες επιθέσεις εναντίων μελών ΜΚΟ, οι ντροπιαστικές για το ανθρώπινο είδος σκηνές στο λιμανάκι της Θέρμης κλπ
«Όταν πριν από δύο χρόνια ξεκινούσαμε να αναζητούμε τα γεγονότα που οδήγησαν στο πογκρόμ της πλατείας Σαπφούς το 2018, δε φανταζόμασταν τη ζοφερή συνέχεια. Συζητώντας τότε με τον καθηγητή και Πρόεδρο του Τμήματος Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου Μιχάλη Ψημίτη, ο οποίος ουσιαστικά μας έδωσε και τον τίτλο της μικρού μήκους ταινίας μας, αντιληφθήκαμε αυτό που όλοι γνωρίζαμε, πως δηλαδή κάτω από το υπέροχο μιντιακό πέπλο του «νησιού της αλληλεγγύης» κρυβόταν ένα σκοτεινό τέρας. Ένα τέρας που ποτέ δεν κοιμάται και έτσι ξέσπασε ξανά στις 22 Απριλίου του 2018, ρίχνοντας το «Τείχος της Ντροπής», ξεσκεπάζοντας τις παθογένειες της μικρής κοινωνίας του νησιού μας», σημειώνει η δημοσιογράφος Νατάσα Παπανικολάου.
Και για να μην ξεχνάμε, ας δούμε λίγες από τις, ντροπιαστικές για την ανθρωπότητα, στιγμές από την "υποδοχή" προσφύγων στο λιμανάκι της Θέρμης από τους Έλληνες κατοίκους του νησιού της Λέσβου. Αυτούς που μπορεί να είναι απόγονοι προσφύγων και μπορεί να παριστάνουν τους χριστιανούς
Kι αυτή η Αττική η γη, η πάνσοφη κι ωραία το καύχημα, το κόσμημα, τ΄ άνθος όλου του κόσμου
μέλλει κι αυτή να ερημωθεί κι η στάθμη της να πέσει από τ' άγρια κύματα κι από τη συμφορά
(Νοστράδαμου Προφητείες αποδ. Alan Wistful μτφ Π. Νικολαϊδης V.31)
atticavoice@gmail.com
