Ο θρύλος λέει πως όταν ο Τζιοβάνι Σολαίρ συνάντησε μια ομάδα Ελλήνων ναυτικών σε κάποιο  λιμάνι της Ισπανίας, μαθαίνοντας πως αυτοί ήταν από την Ιθάκη, καταράστηκε αυτούς και το νησί τους: “καταραμένοι να’στε και τίποτε να μη στεριώνει στον τόπο σας”. Από τότε βαστάει "η κατάρα του Σολαίρη" που ακόμη και σήμερα την επικαλούνται κάποιοι Θιακοί, έστω και ως αστείο πια, όταν τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά στον τόπο τους

Η ιστορία του Τζιοβάνι Σολαίρ είναι μια τραγική ιστορία που έχει όλα τα στοιχεία μιας ταινίας μυστηρίου. Δολοφονίες, μασόνοι, αφορισμοί, στημένη δίκη. Και όλα αυτά με επίκεντρο τη Μασονική Στοά της Ιθάκης στην περίοδο της Αγγλοκρατίας, 30 χρόνια πριν την ένωση των Επτανήσων με την Ελλάδα.

Μια ιστορία που έχει πολλαπλό ενδιαφέρον, όχι μόνο για όποιον έχει κάποια σχέση με την Ιθάκη, αλλά για όποιον αγαπά την ιστορία. Μέσα από την τραγική ιστορία του Τζιοβάνι Σολαίρ θα μπορέσουμε να παρακολουθήσουμε άγνωστες πτυχές από την καθημερινότητα μιας κοινωνίας που έτυχε να βρεθεί σε ένα μοναδικό σταυροδρόμι πολιτισμών. Μπορούμε να αντλήσουμε ακόμη και πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες για την κατάσταση στην προεπανασταστική Πάτρα και τη στάση των εκεί Ευρωπαίων προξένων απέναντι στηνΕλληνική Επανάσταση

Ο πληθυσμός της Ιθάκης έχει ξεκάθαρη ελληνική συνείδηση, όμως βρίσκεται κάτω από Αγγλική κατοχή, ενώ τα ίχνη από την επί αιώνες Ενετική Διακυβέρνηση είναι ακόμη νωπά. Είναι χαρακτηριστικό ότι η δίκη για την υπόθεση Σολαίρ διεξάγεται στην ιταλική γλώσσα  - την επίσημη γλώσσα της εποχής στα Επτάνησα - και, όπου χρειάζεται, υπάρχει Έλληνας μεταφραστής.

Είναι επίσης ένας πληθυσμός που βρίσκεται κάτω από την απόλυτη πνευματική δεσποτεία μιας Εκκλησίας, η οποία για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται σκληρή, αδίστακτη, φανατική, μισαλλόδοξη και τελικά βαθιά αντιανθρώπινη, κόντρα ακριβώς στη διδασκαλία του ιδρυτή της, πραγματικού ή φανταστικού. Μια Εκκλησία που το μόνο ενδιαφέρον που έχει για το λαό της, για το ποίμνιό της καλύτερα, είναι μην τυχόν κι αυτός αλλαξοπιστήσει

Είναι, τέλος, ένας πληθυσμός που αποτελείται στη συντριπτική πλειοψηφία του από αγρότες, ψαράδες, ναυτικούς και μικροέμπορους που βλέπει με δυσπιστία και φόβο τη μυστικότητα των τεκτονικών λειτουργιών στις οποίες συμμετέχουν τα μέλη της τοπικής μασονικής στοάς, η οποία απαρτίζεται κατά κύριο λόγο από Άγγλους αλλά και από επιφανή πρόσωπα της τοπικής κοινωνίας. 

Η υπόθεση του Σολαίρη – για την ακρίβεια του Γάλλου Τζιοβάνι Σολαίρ – είναι μια τραγική ιστορία ενός φρικτού εγκλήματος που συντάραξε την κοινωνία της Ιθάκης το 1837, όταν ακόμη το νησί βρισκόταν κάτω από αγγλική κυριαρχία. ‘Ένα έγκλημα που προκαλεί αισθήματα οργής όχι μόνο για το ειδεχθές της πράξης, που ήταν η σφαγή της γυναίκας και του 12χρονου γιου του Σολαίρ, αλλά και για το γεγονός ότι η τοπική κοινωνία της Ιθάκης θέλησε να φορτώσει τη στυγερή δολοφονία στον ίδιο το Σολαίρ.

Από τη μια γιατί δεν της ήταν εύκολο να αποδεχθεί ότι κάποιος δικός τους άνθρωπος ήταν ο στυγνός δολοφόνος και από την άλλη γιατί της ερχόταν εντελώς βολικό να είναι δολοφόνος ένας ξένος που τύχαινε επιπλέον να είναι ο αρχηγός της νεοσυσταθείσας τεκτονικής (μασονικής) στοάς της Ιθάκης. Μιας οργάνωσης, η οποία στα μάτια τους – και κυρίως στα μάτια της τοπικής ορθόδοξης εκκλησίας – φαινόταν ότι απειλούσε τις παραδόσεις του τόπου τους.

Ήταν βολικό, όμως, και για την αγγλική διοίκηση να παρθεί μια απόφαση που θα ικανοποιούσε το κοινό αίσθημα, καθώς το τελευταίο που θα επιθυμούσαν οι Άγγλοι θα ήταν μια εξέγερση που θα μπορούσε να ξεσπάσει με αφορμή το περιστατικό αυτό. Ήδη, τέσσερα χρόνια πριν, στη γειτονική Κεφαλονιά, είχε εκδηλωθεί στάση του αγροτικού πληθυσμού, με ένοπλη σύγκρουση με τις αρχές, με αφορμή τις εκλογές για την ανάδειξη τοπικών αρχόντων.

Τελικά, ο Σολαίρ – ένα χρόνο μετά την αρχική καταδίκη του σε θάνατο – αθωώνεται και φεύγει από την Ιθάκη ηττημένος και ολομόναχος, αφήνοντας θαμμένη στα χώματα του νησιού τη δολοφονημένη οικογένειά του.

Διαβάσαμε την τραγική ιστορία του Σολαίρ, όπως αυτή αναπτύσσεται στο πολύ ενδιαφέρον και εμπεριστατωμένο βιβλίο του Πέτρου Βλάχου “Ο τέκτονας Τζιοβάνι Σολαίρ στην Ιθάκη του 1837”. Ας την πάρουμε όμως από την αρχή

Ο τυχοδιώκτης Τζιοβάνι Σολαίρ

Ο Τζιοβάνι Σολαίρ γεννήθηκε το 1787 στην πόλη Αβινιόν της Γαλλίας και, αν και Γάλλος, ήταν προτεστάντης στο θρήσκευμα. Η ζωή του είχε όλα τα χαρακτηριστικά ενός τυχοδιώκτη της εποχής. Στην αρχή τον βρίσκουμε σημαιοφόρο του στρατού του Μεγάλου Ναπολέοντα κατά τον γαλλοϊσπανικό πόλεμο (1808-1814). Εκείνη την περίοδο μυείται στον ελευθεροτεκτονισμό, σε μια εποχή όπου οι μασονικές στοές αυξάνονται με ταχείς ρυθμούς σε ολόκληρη την Ευρώπη. Κάποια στιγμή συλλαμβάνεται από τα Καταλανικά στρατεύματα και οδηγείται αιχμάλωτος στην ισπανική πόλη της Καρθαγένης. Από εκεί κατορθώνει να δραπετεύσει και επιβιβάζεται σε καράβι ντυμένος Φραγκισκανός μοναχός. Σε μια στάση του καραβιού στη Μάλτα, γνωρίζει τον Καθολικό Αναπληρωτή Επίσκοπο της Ζακύνθου, ο οποίος, βλέποντας απέναντί του έναν Φραγκισκανό μοναχό, του προτείνει μια θέση δασκάλου σε ιδιωτικό καθολικό σχολείο της Ζακύνθου. Ο Σολαίρ αποδέχεται την πρόταση, καταφτάνει στη Ζάκυνθο και μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα χειροτονείται ιερέας της καθολικής εκκλησίας.

Βρισκόμαστε στα 1813, ο Σολαίρ είναι 25 χρονών και δεν αργεί να εκδηλώσει την τυχοδιωκτική του φύση για ακόμη μία φορά. Γνωρίζει τη Ζακυνθινή Φιορούλα Καραβία, την ερωτεύεται και την παντρεύεται κόντρα στους νόμους της Καθολικής Εκκλησίας. Χαρακτηριστικό είναι πως η λειτουργία του γάμου τελείται από έναν Ολλανδό προτεστάντη ιερέα. Το νέο μαθαίνεται γρήγορα και ο καθολικός επίσκοπος διατάζει την απομάκρυνση του Σολαίρ από το νησί.

Πράγματι, ο Σολαίρ εκδιώχνεται στην επίσης αγγλοκρατούμενη Μάλτα. Γρήγορα, όμως, επιστρέφει στην Ελλάδα. Στην Πρέβεζα συναντιέται με τη γυναίκα του και, αφού περιπλανούνται σε διάφορες περιοχές της οθωμανοκρατούμενης Ελλάδας, τους βρίσκουμε στην Αρκαδία το 1814 όπου ο Σολαίρ υπηρετεί ως γραμματέας του υποπροξενείου της Βρετανικής αυτοκρατορίας. Το 1819 τον συναντούμε στην Πάτρα ως γραμματέα του Ολλανδικού προξενείου και την ίδια χρονιά γεννιέται ο γιος τους Νικολό-Κάρλος.

Ο Τζιοβάνι Σολαίρ ως γραμματέας του Ολλανδικού προξενείου στην Πάτρα και οι αναφορές του σχετικά με την επερχόμενη Επανάσταση

Βρισκόμαστε πλέον στις παραμονές της Ελληνικής επανάστασης και από τη θέση του ο Σολαίρ έρχεται σε επαφή με τον Παλαιών Πατρών Γερμανό, τον Παπαδιαμαντόπουλο και τον Λόντο. Η στάση του, όμως, απέναντι στην Ελληνική επανάσταση είναι εχθρική. Μάλιστα, σε αναφορά του προς τον πρεσβευτή της Ολλανδίας στην Κωνσταντινούπολης καταγγέλλει πως «οι Έλληνες πρόξενοι της Ρωσίας και της Πρωσίας είναι μέλη της Φιλικής Εταιρείας» και πως ειδικότερα ο Ιθακήσιος πρόξενος της Ρωσίας , Ι.Βλασσόπουλος, είναι ένας από τους αρχηγούς της. Οι συνεχείς αναφορές του Σολαίρ, που εκθέτουν με ημερολογιακό τρόπο τα γεγονότα, μας μεταφέρουν το κλίμα της προεπαναστατικής Πάτρας, λίγες μέρες πριν από τη μεγάλη εξέγερση. Μας δείχνουν, επίσης, πως η επανάσταση που επρόκειτο να ξεσπάσει ήταν κάτι που όλοι  ανέμεναν

Γράφει ο Σολαίρ: “… Στις 8 Μαρτίου μεγάλος αριθμός καλά αρματωμένων Επτανησίων ανέλαβαν τη φρούρηση των προξενείων της Ρωσίας, της Πρωσίας, της Αυστρίας και της Σουηδίας

… Στις 11 Μαρτίου οι Έλληνες φόρτωσαν τα υπάρχοντά τους και εμπορεύματα για τα Ιόνια, τον κόλπο της Ναυπάκτου και τα χωριά της Πάτρας

… Στις 20 Μαρτίου, οι ραγιάδες έστειλαν τις οικογένειές τους στα προξενεία. Ο πρόξενος της Γαλλίας δέχτηκε πολύ κόσμο. Της Αγγλίας κανέναν

… Στις 22 Μαρτίου, επειδή οι Τούρκοι ήξεραν ότι οι Επτανήσιοι πρόξενοι της Ρωσίας, της Πρωσίας, της Σουηδίας και της Αυστρίας είχαν ανάμιξη στην εξέγερση των ραγιάδων, οι Τούρκοι έστειλαν έναν Αγά και συγκλήθηκε σύσκεψη στο Γαλλικό προξενείο με σκοπό να πεισθούν οι Έλληνες πρόξενοι να σταματήσουν τις ταραχές και να καταθέσουν οι ραγιάδες τα όπλα που κρατούσαν. Οι Έλληνες πρόξενοι απάντησαν πως δεν γνωρίζουν τίποτα, πως δεν έχουν καμία ανάμιξη και πως δεν ασκούσαν καμία εξουσία πάνω στους ραγιάδες. Οι πρόξενοι της Αγγλίας, της Ισπανίας και εγώ δεν είπαμε λέξη

… Την αυγή της 23 Μαρτίου ο φίλος μου κ.Γκουμπερνάτις που βρισκόταν στο Ισπανικό προξενείο, με ειδοποίησε ότι όλοι οι πρόξενοι ήταν έτοιμοι να μπαρκάρουν … Πήρα μόνο τα αρχεία του προξενείου και τα πιο πολύτιμα πράγματά μου. Μπαρκάραμε για το Μεσολόγγι”

Πριν φύγουν, οι πρόξενοι των ευρωπαϊκών κρατών που αντιτίθενται στην Ελληνική εξέγερση, μαζί τους και ο Σολαίρ, κινητοποιούν τις στρατιωτικές τους δυνάμεις και επιτίθενται εναντίον των εξεγερμένων Ελλήνων. Όπως γράφει ο Γ.Ζώρας στο βιβλίο του “ Αι πρώται εν Πάτραις επαναστατικαί εκδηλώσεις κατά πληροφορίας του Ολλανδικού προξενείου” : « … όχι μόνο δε θα βοηθήσουν τους εξεγερμένους ραγιάδες, κωφεύοντες στις εκκλήσεις των αυτοχειροτονημένων ηγετών, αλλά αντιλαμβανόμενοι το ανέλεγκτον της  επαναστατικής δραστηριότητος, αφού διατάξουν τον κανονιοβολισμό τους από πλοία που είναι αραγμένα στο λιμάνι της πόλης, θα καταφύγουν έντρομοι στα Αγγλοκρατούμενα, εκείνη την εποχή, Επτάνησα …»

Ο Σολαίρ καταφεύγει στο Μεσολόγγι προσωρινά, καθώς πλησιάζει και εκεί η Ελληνική επανάσταση. Έτσι αποφασίζει να καταφύγει στα αγγλοκρατούμενα Επτάνησα ασκώντας  το επάγγελμα του δασκάλου της Ιταλικής και Λατινικής γλώσσας. Από το 1821 έως το 1824 τον βρίσκουμε στην Κέρκυρα. Από το 1824 έως το 1827 στη Λευκάδα και από το 1827 έως το 1831 στη Λευκάδα. Στις 12 Μαΐου του 1831 καταπλέει στην Ιθάκη, διορισμένος από τη Διοίκηση του Ιονίου Κράτους, για να εργαστεί ως δάσκαλος Ιταλικών και Λατινικών στο Δευτερεύον Σχολείο της Ιθάκης [Σ.Σ το Δευτερεύον Σχολείο ήταν η μέση εκπαίδευση της εποχής, το Γυμνάσιο της εποχής]

Ο Τζιοβάνι Σολαίρ φτάνει στην Ιθάκη

Ο Σολαίρ με τη γυναίκα του Φιορούλα και το 12χρονο τότε γιο του Νικολό, εγκαθίστανται στο Βαθύ, στο κέντρο της Χώρας. Εκείνη την εποχή, η ταξική θέση του δάσκαλου ήταν αρκετά υψηλή. Είναι χαρακτηριστικό πως ο μηνιαίος μισθός του Σολαίρ ήταν 8 τάλαρα, όταν ο μισθός του Επισκόπου ήταν 13 τάλαρα, του Εισαγγελέα 12, του διευθυντή της αστυνομίας 6 και του χωροφύλακα 1.

Βαθύ, Ιθάκη (1821)
Χαλκογραφία του Άγγλου ζωγράφου Joseph Cartwright

Ο κοινωνικός περίγυρος στον οποίο θα ενταχθεί είναι αρχικά οι ξένοι, τα μέλη της αγγλικής ταξιαρχίας που εδρεύει στο νησί, ως αγγλική επαρχία που ήταν τότε. Μαζί με αυτούς, οι λίγοι πλούσιοι Ιθακήσιοι που αποτελούν και αυτοί μέλη της άρχουσας τάξης. Αυτοί θα αποτελέσουν τον πυρήνα για την ίδρυση της μασονικής Στοάς στην Ιθάκη. Ήδη, ο Σολαίρ, πριν την άφιξή του στην Ιθάκη, είχε φτάσει στα ύπατα αξιώματα της τεκτονικής ιεραρχίας. Όταν φτάνει στην Ιθάκη κατέχει πλέον τον τελικό (33ο) βαθμό του Ύπατου του Αληθινού Μυστικού. Δύο χρόνια από την άφιξή του ιδρύεται η μασονική στοά της Ιθάκης και αυτός θα είναι ο πρώτος της Σεβάσμιος Διδάσκαλος

Όπως σε όλα τα Επτάνησα, η Ιθάκη ακολουθούσε μια διαφορετική πορεία από τον υπόλοιπο τουρκοκρατούμενο ελληνικό κόσμο, ακολουθώντας τις ευρωπαϊκές εξελίξεις. Αρχικά η έλευση των Γάλλων – μετά την Ενετική κατοχή αιώνων – έφερε τα νεωτεριστικά ρεύματα που γεννούσαν οι κοινωνικές ανακατατάξεις που προκάλεσε η γαλλική επανάσταση. Στη συνέχεια, η Αγγλική κατοχή θεμελίωσε ένα αυταρχικό κράτος, παράλληλα όμως δημιούργησε θεσμούς και κανόνες διαμορφώνοντας ένα σύγχρονο κράτος με ευρωπαϊκό προσανατολισμό

Εκείνη την περίοδο δημιουργείται η Ιόνιος Ακαδημία, η πρώτη ελληνική σχολή πανεπιστημιακού επιπέδου, και δημιουργείται ένα ευνοϊκό περιβάλλον για την άνθηση των γραμμάτων και των τεχνών.

Την ίδια περίοδο, στη Δυτική Ευρώπη, αναπτύσσεται ο ελευθεροτεκτονισμός που απηχεί τις ιδεολογικές ανησυχίες της ανερχόμενης αστικής τάξης και συσπειρώνει την οικονομική και πνευματική ελίτ της τάξης αυτής. Είναι λοιπόν φυσικό επακόλουθο η εμφάνιση του τεκτονισμού στα Ιόνια νησιά, πριν από οποιοδήποτε άλλο μέρος στον ελλαδικό χώρο.

Ήδη, από το 1740, επί Ενετικής κατοχής, αναφέρεται η στοά “Benefienza” (Αγαθοεργία) που ήταν  Ιταλόφωνη και αποτελούσε παρακλάδι της Στοάς Της Βερόνας. Το 1782 στη Ζάκυνθο, αναφέρεται ο τεκτονικός τύπος Μισραήμ, ένα τεκτονικό τάγμα που βασίζεται στην Ερμητική διδασκαλία, μια διδασκαλία που σχετίζεται με τον μυθολογικό Ερμή τον Τριμέγιστο, μια θεότητας που αποτελούσε συγχώνευση του ελληνικού Ερμή με τη σεληνιακή αιγυπτιακή θεότητα Θωθ.

Το 1800, πάλι στην Κέρκυρα, ιδρύεται και η Γαλλόφωνη Στοά “Philogeneia”, η οποία το 1809 μετονομάζεται σε “ Saint Napoleone”. To 1810 στη Λευκάδα ιδρύεται από τη Μεγάλη Ανατολή της Γαλλίας η Στοά «’Ενωση», στην οποία λίγο αργότερα μυείται ο Εμμανουήλ Ξάνθος.

Το 1815 αναφέρονται στην Κέρκυρα δύο ακόμη Στοές, η «Ειρήνη» και ο «Πυθαγόρας». Το 1823 συντάσσεται στην Κέρκυρα ένας κανονισμός, με σκοπό την ίδρυση Στοών σε όλα τα Επτάνησα, σε ένα σχέδιο που ονομάζεται «Μεγάλη Ανατολή της Ελλάδας»

Στην Ιθάκη είχε ήδη επιχειρηθεί χωρίς επιτυχία, η ίδρυση Στοάς μεταξύ του 1818 και του 1820 από τον Κερκυραίο τέκτονα Γεώργιο Κυπριώτη. Η δεύτερη – και επιτυχημένη αυτή τη φορά – προσπάθεια θα γίνει το 1831 από τον Τζιοβάνι Σολαίρ. Ο Σολαίρ, όταν φτάνει στην Ιθάκη, έχει ήδη περάσει από πολλές Στοές των Επτανήσων. Ένα πιστοποιητικό του 1812 τον αναφέρει στη Στοά της Ζακύνθου με τον 25ο βαθμό στην τεκτονική ιεραρχία. Όταν ο Σολαίρ φτάνει στην Ιθάκη, κατέχει πλέον τον τελικό βαθμό (33ο) του Ύπατου του Αληθινού Μυστικού

Η ίδρυση της Μασονικής Στοάς της Ιθάκης

Δύο μόλις μήνες μετά την άφιξη του Σολαίρ στην Ιθάκη, τον Ιούλιο του 1831, γίνεται η πρώτη συνάθροιση στην οποία, εκτός του Σολαίρ, συμμετέχουν άλλα τρία άτομα: Ο Βιττώριος Ζαβός, ο Ευστάθιος Δρακούλης και ο Νικολό Μανιάκης.

Ο Ζαβός ήταν μέλος της ισχυρής οικογένειας των Ζαβαίων, με έντονη και μακρόχρονη πορεία στον τεκτονισμό. Ο Ε. Δρακούλης ήταν και αυτός μέλος εξέχουσας οικογένειας της Ιθάκης. Διετέλεσε έπαρχος Ιθάκης, βουλευτής και ήταν πατέρας του πρόδρομου του Ελληνικού Σοσιαλισμού, Πλάτωνα Δρακούλη

Από τον Βιττώρο Ζαβό πληροφορούμαστε πως : « ανοίξαμε ένα δωμάτιο για συνομιλίες και δεχτήκαμε για αδελφούς και εταίρους τους Τζιοβάννι Τριανταφυλλίδη και Αντώνιο Πεταλά-Σταθάτο. Από τότε ο αριθμός ήταν επαρκής και εμείς στραφήκαμε στους Κορφούς μέσω του κ. Σολαίρ προκειμένου να μας επιτραπεί να ιδρύσουμε Λόντζια και να μας δοθεί η σχετική άδεια από τον Ευγενή Γενικό Συνήγορο κ. Κυπριώτη, όταν ήρθε εδώ για την υπόθεση του γραμματέα της Reggenza, Τζιάκομο Ροδοθεάτου»

Τελικά, η άδεια από την Κέρκυρα ήρθε και ο Σολαίρ γίνεται ο ιδρυτής της πρώτης Μασονικής Στοάς της Ιθάκης και τέταρτης στη σειρά υπό την αιγίδα της «Μεγάλης Ανατολής της Ελλάδος»

Η έναρξη της Στοάς τοποθετείται το Νοέμβριο του 1833. Πρόκειται για την «Ανατολή της Ιθάκης» και θα ονομάζεται «Σχολή του Πλάτωνα». Είναι Ιταλόφωνη και για σύμβολο επιλέχθηκε το πλάγιο παραλληλόγραμμο με τελεία στο κέντρο του

Ο Τζιοβάνι Σολαίρ γίνεται ο πρώτος της Διδάσκαλος που αναλαμβάνει όλες τις δραστηριότητες που απαιτούνται για τη στέγαση, τον εξοπλισμό και τη λειτουργία της Στοάς.

Αρχικά οι συναντήσεις γίνονται στη σοφίτα του σπιτιού του Σολαίρ, ο οποίος φροντίζει για την αγορά των υλικών που χρειάζονται για τη διαμόρφωση του χώρου σε μια μορφή «ναού»: Χαρτιά για την αναπαράσταση του ήλιου, του φεγγαριού και των αστεριών, ενός επίπλου που θα παίζει το ρόλο θρόνου, δύο άγκυρες που θα τον πλαισιώνουν, λυχνάρια, κεριά. Επίσης, κιβώτιο στο οποίο θα συγκεντρώνονται οι χρηματικές συνδρομές των μελών, μια υποχρέωση ιερή για τα μέλη της Στοάς. Μόνο αν τα μέλη πλήρωναν την υποχρεωτική συνδρομή τους, θα είχαν το δικαίωμα να τύχουν ανταπόδοσης σε περίπτωση που θα βρίσκονταν σε ανάγκη στο πλαίσιο της θεμελιώδους για τους τέκτονες Αρχής της Αλληλοβοήθειας

Τα μέλη που γίνονταν δεκτά στη Στοά έπρεπε να φέρουν κονδυλοφόρο, μελανοδοχείο, χαρτί και τα κατάλληλα βιβλία. Έπρεπε να παρακολουθούν τις διδαχές του Διδασκάλου χωρίς να τον διακόπτουν, ενώ για την αναχώρησή τους από τη Σχολή χρειαζόταν η άδειά του

Απαγορεύονταν, εντός και εκτός της Στοάς, οι καβγάδες, τα τυχερά παιχνίδια, οι προσβολές και η απόδοση παρατσουκλιών. Για τους παραβάτες των παραπάνω κανόνων προβλέπονταν διάφορες ποινές, όπως ο αποκλεισμός τους από τη δεύτερη βαθμίδα της ιεραρχίας μέχρι και η αποβολή τους από την Αδελφότητα.

Τα περισσότερα μέλη της Στοάς ήταν ξένοι, άνθρωποι της Αγγλικής Φρουράς και της Εκτελεστικής και Δικαστικής Εξουσίας. Σιγά-σιγά, όμως, αυξάνονταν οι ντόπιοι, που ήταν κυρίως μεγαλοκτηματίες, εισοδηματίες ή δάσκαλοι. Για τους ευκατάστατους κατοίκους που είχαν φιλοδοξίες κοινωνικής και οικονομικής ανέλιξης, η ένταξή τους στη Στοά αποτελούσε μοναδική ευκαιρία, καθώς θα βρίσκονταν σε στενή συναναστροφή με την ελίτ της τοπικής κοινωνίας που είχε ζήσει και σπουδάσει στην αναπτυγμένη Δύση

Αντίθετα, στον υπόλοιπο λαό - που στη μεγάλη του πλειοψηφία ήταν αγρότες, ψαράδες, ναυτικοί και μικροέμποροι - αυτή η επιλεκτική σχέση των επιφανών προσώπων των τοπικών κοινωνιών με τους ξένους κατακτητές, προκαλούσε φόβο, καχυποψία και αρνητισμό. Στα παραπάνω προστίθεται και η εχθρική στάση της Εκκλησίας, η οποία διαδίδει παντού πως οι Μασόνοι είναι αντίχριστοι και άθεοι

Οι αντιδράσεις της τοπικής κοινωνίας και της Εκκλησίας

Οι φήμες εξαπλώνονται και προκαλούν τριγμούς στην τοπική κοινωνία. Πολλές οικογένειες μάλιστα σκέφτονται για το αν πρέπει να στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο που είχε μασόνους δάσκαλους. Οι αντιδράσεις της τοπικής κοινωνίας προκαλούν προβληματισμό στο εσωτερικό της Στοάς και αποφασίζεται έτσι η προσωρινή αναστολή της δραστηριότητάς της. Η Στοά της Ιθάκης παραμένει κλειστή από το Φεβρουάριο έως τον Ιούνιο του 1835. Η επανέναρξη της λειτουργίας της συνοδεύεται από διάφορες μεταστεγάσεις και από έντονες αντιπαραθέσεις στο εσωτερικό της. Ο Σολαίρ θέτει θέμα περιορισμού των ντόπιων κατοίκων του νησιού στη Στοά και ζητά από τη χωροφυλακή να συνοδεύει τους μασόνους κατά την προσέλευση αλλά και την αποχώρησή τους. Όλα αυτά μεγαλώνουν συνεχώς το χάσμα μεταξύ του Σολαίρ και του απλού λαού και διογκώνουν τα αντιτεκτονικά συνθήματα της πλειοψηφίας του ντόπιου πληθυσμού

Η Στοά ξανακλείνει το Μάρτιο του 1836 προκειμένου να ηρεμήσουν τα πνεύματα. Το καλοκαίρι του ίδιου έτους, όμως, κατά τη διάρκεια μιας Ορθόδοξης λειτουργίας την οποία παρακολουθούσε και ο Σολαίρ, ο ιερέας κατηγορεί το Σολαίρ πως συμπεριφέρθηκε με ασέβεια στο Ευαγγέλιο ανοίγοντάς το βίαια σαν να ήθελε να το σχίσει. Οι φήμες απλώνονται ταχύτατα σε όλο το νησί και διογκώνονται. Πολλοί πλέον πιστεύουν ότι ο Σολαίρ το άνοιξε για να φτύσει στο εσωτερικό του. Οι Ιθακήσιοι, πιστοί στη συντριπτική τους πλειοψηφία στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία που αντιμάχονταν τη Δύση και ό,τι πνευματικό προέρχονταν από αυτήν, δεν ήταν δύσκολο να υιοθετήσουν την άποψη του ιερέα τους και να σταθούν σχεδόν σύσσωμοι απέναντι στο Σολαίρ και κατ’ επέκταση και στη Μασονική Στοά

Μάταια κάποιοι λίγοι μάρτυρες προσπαθούν να μετριάσουν τις εντυπώσεις και να υποστηρίξουν πως ο Σολαίρ απλά ασπάσθηκε και δεν έφτυσε το Ευαγγέλιο. Αυτή η μέρα του καλοκαιριού του 1836 θα ήταν και η αρχή του τέλους για το Σολαίρ

Η επίθεση του ιερέα στον Σολαίρ, δεν ήταν τυχαία. Η στάση της Ορθόδοξης Εκκλησίας απέναντι στη Μασονική Στοά ήταν εξ’αρχής εχθρική, όπως εχθρική ήταν  διαχρονικά σε ό,τι ερχόταν από την «αιρετική» ή «άθεη» Δύση. Είμαστε εξάλλου στα 1836. Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από το 1798, όταν ο Οικουμενικός Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε’, με εγκύκλιό του προς τους Επτανήσιους, όπου καταφέρεται εναντίον της Γαλλικής Επανάστασης, τους καλεί να «συναγωνισθούν με ζήλον και προθυμίαν εις αφανισμόν των απίστων τούτων Γάλλων» που βρίσκονται στα Επτάνησα. Την ίδια χρονιά μάλιστα εκδίδεται  και η «Διδασκαλία Πατρική» που επίσημα αποδίδεται στον Πατριάρχη Iεροσολύμων  Άνθιμο, δεν είναι όμως λίγοι που πιστεύουν πως πίσω από αυτήν κρύβεται πάλι ο Γρηγόριος ο Ε’. Στο έργο αυτό, ο συγγραφέας επιτίθεται εναντίον της «μιαράς, αιρετικής, ζοφώδους» Ευρώπης, την οποία οι πιστοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί έχουν χρέος να αποφεύγουν. Στο κλίμα αυτό κινούνται και οι συμβουλές του Αθανάσιου Πάριου, που από το 1995 τιμάται ως Άγιος από την Ορθόδοξη Εκκλησία : « φεύγετε όσο δύνασθε την Ευρώπη και εκείνους οπού έρχονται από την Ευρώπην»

Και εδώ, στην Ιθάκη, παρόλο που επί αιώνες βρισκόταν κάτω από Ενετική κατοχή, εν τούτοις η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων ακολουθούν την Ορθόδοξη Εκκλησία Η υπόγεια δουλειά της Εκκλησίας να διαβάλει το Σολαίρ και κατ’ επέκταση τη Μασονική Στοά της Ιθάκης αρχίζει τώρα να αποδίδει καρπούς.  Η πλειοψηφία του λαού, σαν έτοιμη από καιρό, υιοθετεί άκριτα την άποψη του ιερέα και κηρύσσει τον πόλεμο στο Σολαίρ.

Η επίθεση αυτή προκαλεί νευρικότητα στον έτσι κι αλλιώς δύστροπο και υπεροπτικό χαρακτήρα του Σολαίρ. Αυτή η νευρικότητα τον οδηγεί σε μια αναπόφευκτη σύγκρουση με τους περισσότερους Ιθακήσιους τέκτονες, τέσσερεις από τους οποίους εκδιώκονται από τη Στοά της Ιθάκης. Αυτό μοιραία θα οδηγήσει σε ρήγμα στο εσωτερικό της Στοάς, καθώς οι διωγμένοι τέκτονες θα βρουν υποστήριξη από τους εναπομείναντες μασόνους συμπατριώτες τους. Παράλληλα, οι διωγμένοι μασόνοι θα βρεθούν σύμμαχοι της τοπικής κοινωνίας στη διένεξή της με τον Σολαίρ

Εν τω μεταξύ, κάθε δημόσια εμφάνιση του Σολαίρ συνοδεύεται από πειράγματα, ύβρεις και προσβολές από τους ντόπιους. Ο Σολαίρ αρχίζει να ανησυχεί πλέον για τη ζωή του και κάτω από το μαξιλάρι του έχει πάντα ένα σπαθί για προστασία. Οι αντιδράσεις των ντόπιων συνεχίζονται κάνοντας καθημερινή τη συγκέντρωσή τους έξω από τη Στοά, αυξάνοντας τον εκνευρισμό και τον φόβο στο Σολαίρ, ο οποίος ζητά τη βοήθεια και την παρουσία της Αστυνομίας. Πράγματι, οι εκκλήσεις του Σολαίρ εισακούονται και τοποθετούνται σε μόνιμη βάση δύο χωροφύλακες στην είσοδο της Στοάς και άλλοι δύο στην είσοδο του σπιτιού του

Στις 12 Σεπτεμβρίου του 1836, ημέρα του εορτασμού του Αγίου Σπυρίδωνα, η Στοά παραβιάζεται και βανδαλίζεται, ενώ πολλά αντικείμενα κλέβονται. Ο φόβος του Σολαίρ για τη ζωή τη δική του αλλά και της οικογένειάς του γιγαντώνεται και τον κυριεύει. Αραιώνει τις επισκέψεις του στο σχολείο, περιορίζει τις εξόδους του και συρρικνώνει τον κοινωνικό του περίγυρο.

Από την άλλη μεριά, τα υπόλοιπα μέλη της Στοάς δεν ερμηνεύουν σωστά τη στάση της τοπικής κοινωνίας απέναντι στο Σολαίρ, θεωρώντας πως πρόκειται για έναν προσωπικό πόλεμο εναντίον του Σολαίρ και όχι – όπως συνέβαινε στην πραγματικότητα – για αντίδραση στη λειτουργία της ίδια της Στοάς. Αυτή η λαθεμένη εκτίμηση οδηγεί τους τέκτονες της Ιθάκης σε επαναλειτουργία της Στοάς σε νέο χώρο, διοργανώνοντας μάλιστα και σχετική γιορτή τον Ιανουάριο του 1837 και πυροδοτώντας ακόμη περισσότερο το κλίμα.

Η δολοφονία της οικογένειας του Τζιοβάνι Σολαίρ

Στις 2 Μαρτίου του 1837, ο Άγγλος διοικητής της Αστυνομίας ειδοποιείται να πάει στο σπίτι του Σολαίρ. Εκεί, βρίσκει νεκρούς το γιο και τη γυναίκα του. Ο γιος του Σολαίρ, ο Νικολό, και η Φιορούλα, η Ζακυνθινή γυναίκα του, έχουν σφαγιασθεί με φρικτό τρόπο. Ο ίδιος ο  Σολαίρ είναι ζωντανός.

Ο Σολαίρ, πλέον, βγαίνει εκτός ελέγχου. Κατηγορεί όσους θεωρεί πως δεν τον υπερασπίστηκαν το προηγούμενο διάστημα, εκφράζει την απέχθειά του προς τους ντόπιους και καταγγέλλει ως ύποπτους τους διωγμένους Ιθακήσιους τέκτονες

Η έρευνα που ξεκινά αμέσως μετά το φόνο, αναζητά τους ενόχους ανάμεσα στους δηλωμένους προσωπικούς ή οικογενειακούς εχθρούς, χωρίς να εξαιρείται τόσο ο Σολαίρ, που κατά τις ανακρίσεις υποπίπτει σε ασάφειες και κενά, όσο και η Κωνσταντινιά, η υπηρέτρια της οικογένειας. Από την πλευρά του ο Σολαίρ κατονομάζει κάποιους Ιθακήσιους, κυρίως από την ομάδα των διωγμένων μασόνων, ως πιθανούς δράστες

Παράλληλα με την πολιτική εξουσία, στον αγώνα για την ανακάλυψη των δολοφόνων μπαίνει και η Εκκλησία. Ήδη, τρεις ημέρες μετά το φρικτό έγκλημα, ο Έπαρχος Ιθάκης Ανδρέας Δρακούλης, με επιστολή του στον επίσκοπο ζητά από την Εκκλησία να χρησιμοποιήσει το τρομερό της όπλο, την κήρυξη αφορισμού. Η Εκκλησία ανταποκρίνεται  άμεσα και το κείμενο του αφορισμού διαβάζεται από τους ιερείς των ενοριών για τρεις συνεχόμενες Κυριακές. Εκτός από τους ναούς, το κείμενο με τις βαριές κατάρες της Εκκλησίας διαβάζεται και σε τρία σημεία του δημόσιου δρόμου. Ο αφορισμός δεν κατονομάζει πρόσωπα και αποσκοπεί να εξαναγκάσει με την απειλή της θείας τιμωρίας, όποιον γνωρίζει κάτι να το αποκαλύψει

Εν τω μεταξύ, μέσα σε πολύ σύντομο διάστημα, η υπόθεση Σολαίρ φτάνει στην κεντρική διοίκηση, η οποία αναθέτει άμεσα την υπόθεση στον Γενικό Εισαγγελέα, Γεώργιο Κυπριώτη. Είναι φανερό πως η υπόθεση αυτή προκαλεί ανησυχία για εκδήλωση αναταραχών με κοινωνικές και πολιτικές προεκτάσεις και αυτό οι Άγγλοι θέλουν να το προλάβουν. Ήδη, επτά χρόνια πριν, το 1830, στη γειτονική Κεφαλονιά, είχε εκδηλωθεί στάση του αγροτικού πληθυσμού, η οποία οδήγησε σε ένοπλη σύγκρουση με τις Αρχές.

Στις 7 Φεβρουαρίου του 1837, ο Γενικός Εισαγγελέας του Κράτους των Ηνωμένων Ιονίων Νήσων, καταπλέει στην Ιθάκη και παρίσταται στον αφορισμό. Αμέσως ξεκινά συζητήσεις με τους τοπικούς αξιωματούχους και τον επίσκοπο Παΐσιο. Όλες οι συζητήσεις δείχνουν ως  βασικός ύποπτο τον ίδιο τον Σολαίρ. Από τον τρόπο, μάλιστα, με τον οποίο ο Κυπριώτης ξεκινά τις διερευνητικές ανακρίσεις, συμπεραίνουμε πως και αυτός προσανατολίζεται σε αυτή την εκδοχή

Κατά την ανάκριση της Κωνσταντινιάς, της υπηρέτριας της οικογένειας, ο Κυπριώτης τη ρωτά για τη σχέση του Σολαίρ με την οικογένειά του, για τη θρησκευτική του συμπεριφορά, για τη συμπεριφορά του σκύλου κατά τη διάρκεια του φονικού. Οι απαντήσεις της Κωνσταντινιάς στις ερωτήσεις του Κυπριώτη σε αυτή την πρώτη ανάκριση, είναι ελαφρυντικές για τον Σολαίρ. Κατά τις επόμενες ανακρίσεις όμως, παρατηρείται μια εντυπωσιακή μεταστροφή στις μαρτυρίες της υπηρέτριας, η οποία τώρα ενοχοποιεί απόλυτα τον Σολαίρ. Μια μεταστροφή όμως, που δεν αποκλείεται να είναι αποτέλεσμα πιέσεων εκ μέρους του Κυπριώτη, ο οποίος φαίνεται πως έχει έρθει στην Ιθάκη αποφασισμένος να κλείσει άμεσα και κατευναστικά για την τοπική κοινωνία την υπόθεση του διπλού φονικού

Στην αναθεωρημένη της κατάθεση, η Κωνσταντινιά αναφέρει πως εκείνο το βράδυ το ζυεγάρι είχε μαλώσει. Αναφέρει επίσης πως η πόρτα και το εξωτερικό πορτόνι ήταν κλειδωμένα και παρέμειναν κλειδωμένα μετά το φονικό, κάνοντας να φαίνεται απίθανο το ενδεχόμενο πως κάποιος ξένος μπήκε στο σπίτι. Αναφέρει, τέλος, πως μόλις μπήκε στο δωμάτιο του φονικού είδε τον αφέντη της να τρυπώνει κάτω από το κρεβάτι, ενώ γύρω κείτονταν νεκροί η γυναίκα και ο γιος του

Ο Τζιοβάνι Σολαίρ κατηγορείται για τους φόνους

Αυτές οι μαρτυρίες είναι κάτι παραπάνω από αρκετές για να θεωρηθεί ο Σολαίρ ως βασικός ύποπτος και να συλληφθεί στις 12 Φεβρουαρίου. Εν τω μεταξύ, η Κωνσταντινιά, όπως και ο Βαγγέλης Καραβίας, κρατούνται ακόμη ως ύποπτοι. Με νέες καταθέσεις της όμως, η υπηρέτρια της οικογένειας συνεχίζει να επιβαρύνει και άλλο τη θέση του Σολαίρ.

Στις νέες καταθέσεις της, αναφέρει πως άκουσε ότι ο Νικόλας δεν ήταν πραγματικός γιος του Σολαίρ … πως ο Σολαίρ ζήλευε τη γυναίκα του … πως την ώρα του φονικού άκουσε το μικρό Νικόλα να φωνάζει «ω, μπαμπά μου» … πως το σκυλί όλη τη νύχτα δε γάβγισε καθόλου, ενώ αντίθετα μόλις αντίκρυσε το Σολαίρ άρχισε να γαβγίζει εναντίον του και ο Σολαίρ της ζήτησε να το σκοτώσει

Ο Κυπριώτης πλέον θεωρεί πως έχει όλα τα στοιχεία ώστε να ενοχοποιήσει το Σολαίρ. Το μόνο που απομένει είναι να βρεθεί το πειστήριο του εγκλήματος. Και αυτό δεν αργεί να συμβεί. Στις 19 Φεβρουαρίου, με τη συνδρομή ψαράδων και βουτηχτάδων , βρίσκεται το σπαθί στο βυθό της θάλασσας, σύμφωνα με τη μαρτυρία του Παναγιώτη Μπούρου.

Σε ερώτηση του Κυπριώτη προς τον Σολαίρ εάν ήταν δικό του το σπαθί, ο Σολαίρ απαντά  πως είναι ένα από τα σπαθιά που είχαν κλαπεί από τη Στοά, κάτι που αν ήταν αληθές, έδειχνε ως ενόχους των φόνων τους δράστες της παραβίασης και του βανδαλισμού της Στοάς

Ένα σημείο όμως που προβληματίζει το διευθυντή της Αστυνομίας Ρόμπερτς και τον γιατρό Μπάρντιν είναι πως το σπαθί δεν είναι αρκετά σκουριασμένο, όσο θα ήτανε εάν είχε ριχθεί στη θάλασσα την ημέρα του φόνου. Για να επιβεβαιώσουν τις υποψίες τους, ρίχνουν ένα σπαθί και ένα ξυράφι και τα αφήνουν για 18 και 12 ημέρες αντίστοιχα. Αυτό που διαπίστωσαν όταν τα ανέσυραν, ήταν πως βρέθηκαν πολύ πιο σκουριασμένα από το σπαθί του Σολαίρ. Οι παρατηρήσεις αυτές τέθηκαν υπόψη του εισαγγελέα, αυτός όμως τις αγνόησε

Ο Σολαίρ πλέον φαίνεται ένοχος στα μάτια όλων, φίλων και εχθρών. Ακόμη και οι τέκτονες αρχίζουν να παίρνουν αποστάσεις από αυτόν. Το κλίμα γίνεται πολύ βαρύ γι’ αυτούς και αρχίζουν να δέχονται ανώνυμες απειλές από τους ντόπιους, οι οποίοι φαίνεται πως δεν λογαριάζουν καθόλου πως μέλη της τεκτονικής στοάς είναι όλη η εξουσία του νησιού, πολιτική και οικονομική. Το κλίμα αυτό ήταν αναμενόμενο να επηρεάσει τη λειτουργία της Στοάς και να την καταστήσει επί της ουσίας ανενεργή. Το φθινόπωρο του 1837, η Μασονική Στοά της Ιθάκης παύει τη λειτουργία της. Από τότε, οι τέκτονες που συνέχιζαν να ζουν και να εργάζονται στο νησί, δεν αντιμετώπισαν προβλήματα σε προσωπικό επίπεδο, όμως ελάχιστοι ήταν αυτοί που απέμειναν

Η καταδικαστική απόφαση

Στις 20 Ιουνίου 1837 στην Αγία Μαύρα ( μεσαιωνικό όνομα της Λευκάδας που το διατήρησε για πέντε αιώνες, μέχρι την ένωση των Επτανήσων με την Ελλάδα), θα συσκεφθούν τα μέλη του δικαστηρίου όπου και θα επικυρώσουν την εισήγηση του γενικού εισαγγελέα Γεώργιου Κυπριώτη. Στις 15 Ιουλίου, τα μέλη του δικαστηρίου θα καταπλέυσουν στην Ιθάκη και στις 17 Ιουλίου θα ανακοινώσουν τη συντριπτική τους απόφαση. Ο Τζιοβάνι Σολαίρ καταδικάζεται σε θάνατο! Η ανακοίνωση της απόφασης γίνεται δεκτή με ενθουσιασμό από τον ντόπιο πληθυσμό. Είναι χαρακτηριστικό πως όταν ο Γενικός Εισαγγελέας αναχωρεί από την Ιθάκη, οι κάτοικοι τον αποχαιρετούν πανηγυρικά ρίχνοντας κανονιοβολισμούς.

Η αναψηλάφηση της δίκης και η αθώωση του Σολαίρ

Την ίδια κιόλας ημέρα της καταδίκης του Σολαίρ, ο συνήγορος υπεράσπισής του υποβάλλει μηνυτήρια αναφορά για ψευδείς καταθέσεις στις δύο υπηρέτριες του Σολαίρ. Οι ανακρίσεις που ακολουθούν αναδεικνύουν τις αντιφάσεις στις οποίες είχε υποπέσει κατά τη διάρκεια της προανάκρισης η μία εκ των δύο, η Κωνσταντινιά Βρετού. Αυτό οδηγεί στην προφυλάκιση της Κωνσταντινιάς στις 13 Σεπτεμβρίου του 1837 ως κατηγορούμενης για ψευδορκία και την προσαγωγή της σε δίκη. Στις 27 Νοεμβρίου του 1837, η Κωνσταντινιά καταδικάζεται σε φυλάκιση τριών ετών για ψευδορκία και οδηγείται στις φυλακές Ζακύνθου για να εκτίσει την ποινή της

Η απόδειξη της ψευδομαρτυρίας της Κωνσταντινιάς δίνει το δικαίωμα στο συνήγορο του Σολαίρ να ανακόψει την πορεία του πελάτη του προς τη θανατική ποινή και να ζητήσει παράλληλα αναθεώρηση της καταδικαστικής απόφασης. Πράγματι, το Εφετείο ξεκινά την αναψηλάφηση της δίκης και την επανεξέταση των στοιχείων που είχαν οδηγήσει τον Σολαίρ στην καταδίκη. Στην εξέλιξη της δίκης διαπιστώνεται ότι και δεύτερος μάρτυρας , ο Παναγής Μαρτάτος, είχε καταθέσει ψευδείς ημερομηνίες με αποτέλεσμα να οδηγηθεί και αυτός στις φυλακές για ψευδομαρτυρία. Αλλά και οι καταθέσεις του τελευταίου από τους μάρτυρες κατηγορίας, του Παναγιώτη Μπούρου κρίνονται αναξιόπιστες. Μετά από τα παραπάνω, το Εφετείο αναγκάζεται να αθωώσει τον Σολαίρ και να αποφανθεί πως «αλλότριοι ήταν οι δολοφόνοι που εισέβαλλαν στο σπίτι της οικογένειας και βίαιοι ζηλωτές»

Ο Τζιοβάνι Σολαίρ αποφυλακίζεται στις 6 Μαρτίου του 1838 και με έγγραφό του ευχαριστεί το Αναθεωρητικό Ποινικό Δικαστήριο, το συνήγορο Σπυρίδωνα Δελλαπόρτα και τον Έφορο της Εκτελεστικής Αστυνομίας.  

Ο Σολαίρ φεύγει για την Κέρκυρα, από όπου, δύο χρόνια αργότερα, το Μάιο του 1840, με έγγραφό του ζητά να του αποσταλούν τα προσωπικά του αντικείμενα, κάτι που γίνεται δεκτό. Αυτό ήταν και το τελευταίο ίχνος του Σολαίρ, πριν τη θρυλούμενη συνάντησή του με τους Θιακούς ναυτικούς στην Ισπανία και τη βαριά κατάρα που ξεστόμισε, που ακόμη και σήμερα μνημονεύεται

Αναδημοσιεύουμε ρεπορτάζ της εφημερίδας Αμαρυσία από τη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Πεντέλης για το θέμα των ορίων διοικητικής ευθύνης μεταξύ Πεντέλης και Πικερμίου. Ένα ανύπαρκτο θέμα που προέκυψε από την τουλάχιστον ανεύθυνη στάση του δήμαρχου Ραφήνας που, λίγο πριν ξεκινήσει η αντιπυρική περίοδος, αποποιήθηκε των ευθυνών του για την προστασία της δασικής περιοχής Δασαμάρι και των καταρρακτών του Βαλανάρη. 

Ενδεικτικά της ανευθυνότηυας του συγκεκριμένου δημαρχου έχουν καταγγείλειη συλλογικότητα Δασαμάρι SOS και η Κίνηση για την Προστασία και Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας, σε μια σειρά από σχετικά δημοσιεύματα [1/5/2021, 23/5/2021, 27/5/2021, 27/6/2021] και επιστολές σε αρμόδιους φορείς. Για το σοβαρό αυτό θέμα το Δημοτικό Συμβούλιο Ραφήνας ουδέποτε συνεδρίασε, αλλά και ποτέ δεν δημοσιοποιήθηκε κάτι για τις σχετικές εξελίξεις. Τα συμπεράσματα δικά σας

Εφημερίδα ΑΜΑΡΥΣΙΑ -  Δημοτικό Συμβούλιο: Έβαλε… όρια στην Επιτροπή Ορίων

2 Νοεμβρίου 2021 13:15:53

Στην (εξ’ αναβολής από 25 Οκτωβρίου) συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου που πραγματοποιήθηκε την Δευτέρα 1^η Νοεμβρίου συζητήθηκε μετά από κοινό αίτημα 16 δημοτικών συμβούλων της αντιπολίτευσης το θέμα της συγκρότησης Επιτροπής Ορίων μεταξύ των Δήμων Πεντέλης και Ραφήνας- Πικερμίου.

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΤΑΣΟΣ ΜΕΡΓΙΑΝΝΗΣ

Η ομόφωνη απόφαση του Σώματος ( η τελική διατύπωση εκκρεμούσε μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές) επισημαίνει ότι δεν δέχεται την συγκρότηση της εν λόγω Επιτροπής από την Αποκεντρωμένη Διοίκηση για συνολική διευθέτηση των ορίων με τον Δήμο Ραφήνας-Πικερμίου, παρά μόνο την αποσαφήνιση των ορίων στην περιοχή του καταρράκτη στο Ρέμα Βαλανάρη, στο Ντράφι.

«Η θέση μας είναι ότι η περιοχή αυτή δεν ανήκει στα διοικητικά όρια του Δήμου Πεντέλης» ξεκαθάρισε ο επικεφαλής της δημοτικής ομάδας της «Δημοτικής Συμμαχίας» Δημοσθένης Παπακωνσταντίνου με τη δήμαρχο Δήμητρα Κεχαγιά να επαναλαμβάνει την πάγια θέση του Δήμου Πεντέλης ότι τόσο το Δασαμάρι όσο και η περιοχή στους καταρράκτες του Ντραφίου(Βαλανάρη)δεν ανήκουν στην Πεντέλη.

«Δεν τίθεται κανένα θέμα όσον αφορά τα όρια των δυο Δήμων είτε αφορά την περιοχή του Ντραφίου είτε αφορά την περιοχή της Νταού. Ο ιστορικός  οικισμός της Νταού δεν αμφισβητείται ότι ανήκει στον Δήμο Πεντέλης, η περιοχή του Ντραφίου δεν αμφισβητείται ότι ανήκει στην Ραφήνα και οι καταρράκτες του Βαλανάρη από τους οποίους ξεκίνησε η συζήτηση δεν ανήκει στα διοικητικά όρια της Πεντέλης» είπε η κ. Κεχαγιά.

«Παρ΄ όλα αυτά, εφόσον κληθήκαμε από την Αποκεντρωμένη,  πρέπει να παραστούμε σε μια τυπική διαδικασία για τον καθορισμό των Ορίων και στην οποία όχι μόνο θα τεκμηριώσουμε αλλά και θα ισχυροποιήσουμε τα διοικητικά μας όρια» τόνισε η δήμαρχος που εξέπληξε το Σώμα λέγοντας ότι δεν ήταν στις προθέσεις της να φέρει το θέμα προς συζήτηση στο δημοτικό συμβούλιο (υπενθυμίζεται ότι αυτό έγινε με πρωτοβουλία της αντιπολίτευσης), καθώς θεωρεί ότι είναι διαδικαστικό.

Ιωάννης Ξανθάκος: «Έτσι συστάθηκε η Επιτροπή Ορίων»

«Τα διοικητικά όρια των Δήμων καθορίζονται με αποφάσεις Διοικητικού δικαστηρίου. Η εν λόγω περιοχή, όμως (σ.σ. καταρράκτες Ντραφίου, Βαλανάρη) όπως αποδεικνύεται και από σχετική αλληλογραφία δεν έχει καθοριστεί. Επομένως, το όριο το οποίο υπάρχει σήμερα είναι εθιμικό και όχι θεσμοθετημένο». Αυτό εξήγησε στην παρέμβαση του στο δημοτικό συμβούλιο ο προϊστάμενος της Διεύθυνσης Πολεοδομίας -Περιβάλλοντος του Δήμου Πεντέλης Ιωάννης Ξανθάκος, ο οποίος στη συνέχεια έκανε λόγο για την πρόβλεψη σύστασης αρμόδιας Επιτροπής Ορίων ( άρθρο 11 του Ν. 3463/2006) σε παρόμοια περίπτωση.

Ο κ. Ξανθάκος ανέφερε μια σειρά από  επιχειρήματα που καταδεικνύουν την θέση του Δήμου Πεντέλης. «Το Κτηματολόγιο έχει καταγράψει την Νταού στον Δήμο Πεντέλης και το Ντράφι στον Δήμο Ραφήνας-Πικερμίου. Επίσης, στα διατάγματα της Προστασίας του Πεντελικού τα όρια δείχνουν ακριβώς το ίδιο» είπε χαρακτηριστικά.

«Η ιστορία  ανέκυψε από ένα έγγραφο ενός συλλόγου (σ.σ. Δασαμάρι SOS) στις 27/4/21  που ρωτούσε εάν η περιοχή Δασαμάρι ανήκει στον Δήμο Πεντέλης. Και ενώ η απάντηση ήταν αρνητική, ο σύλλογος επικαλούμενος λόγους πυρασφάλειας συνέχισε το θέμα και απευθύνθηκε τόσο στην Γενική Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας όσο και στην Αποκεντρωμένη. Μετά από λίγους μήνες(4/10/21)  ο Συντονιστής της Αποκεντρωμένης Διοίκησης αποφάσισε την σύσταση της Επιτροπής Ορίων  για να αποσαφηνίσει τα διοικητικά όρια για την περιοχή στους καταρράκτες του Ντραφιού(Βαλανάρη) κάτι με το οποίο συμφώνησε και ο Δήμος Ραφήνας -Πικερμίου» είπε ο κ. Ξανθάκος αναφερόμενος στο ιστορικό της υπόθεσης.

Η Επιτροπή Ορίων που έχει συσταθεί αναφορικά με το θέμα νέου καθορισμού ορίων μεταξύ των δυο Δήμων (και όχι μόνο για την περιοχή του Ντραφιού-το οξύμωρο της υπόθεσης επεσήμανε και ο κ. Ξανθάκος) αποτελείται από την Ειρηνοδίκη Παρασκευή Κουρέλλου-Καρυστινού (πρόεδρος), το δήμαρχο Ραφήνας-Πικερμίου Ευάγγελο Μπουρνούς (μέλος), τη δήμαρχο Πεντέλης Δήμητρα Κεχαγιά (μέλος), τον πολιτικό μηχανικό Παναγιώτη Νταργάκη (τακτικό μέλος) και την τοπογράφο-μηχανικό Αγγελική Παπαχρήστου (τακτικό μέλος).

Οι τοποθετήσεις των δημοτικών συμβούλων

«Υπάρχει η επιθυμία από την πλευρά του Δήμου Ραφήνας-Πικερμίου να πάρει την Νταού και να μας αποδώσει κάποια σημεία στην περιοχή του Ντραφίου για να τα ξεφορτωθεί, καθώς αντιμετωπίζουν δυσκολίες στο κομμάτι της Καθαριότητας». Την αποκάλυψη αυτή , η οποία προέρχεται από πληροφορίες τις οποίες ο ίδιος συνέλεξε έκανε ο επικεφαλής του συνδυασμού «Μπροστά Μαζί» Λευτέρης Κοντουλάκος . «Γιατί να συζητήσουμε για τον καταρράκτη του Βαλανάρη από την στιγμή που ξέρουμε ότι δεν ανήκει στα διοικητικά μας όρια;» αναρωτήθηκε ο κ. Κοντουλάκος

«Τα όρια μας είναι ξεκάθαρα . Η Νταού ανήκει ιστορικά στον Δήμο Πεντέλης» τόνισε η αντιδήμαρχος Νατάσα Κοσμοπούλου, η οποία έδωσε το «παρών» σε πρόσφατη συνεδρίαση του Τοπικού Συμβουλίου Πεντέλης και στην οποία το θέμα των ορίων έπεσε στο τραπέζι μετά από σχετική ερώτηση τοπικής συμβούλου.

«Δεν μιλήσαμε για θέματα οριοθέτησης, αλλά για προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι κάτοικοι στη Νταού. Δεν έχει δικαίωμα το τοπικό συμβούλιο να μιλήσει για τα όρια ενός Δήμου» είπε από την πλευρά της η πρόεδρος του τοπικού συμβουλίου Πεντέλης Χρύσα Καπράλου που έδωσε το «παρών» στη συνεδρίαση.

«Δεν περνάει από το μυαλό μου ούτε ως μαύρη σκέψη να παραχωρηθεί έστω ένα τ.μ. του Δήμου Πεντέλης. Δεν παραχωρούμε ούτε μέτρο, αλλά ούτε και διεκδικούμε τίποτα από κανέναν» τόνισε ο Βλάσσης Σιώμος που  ανέδειξε την σοβαρότητα του θέματος.

«Δεν διαφωνούμε σε τίποτα με την διοίκηση. Να δείξουμε ενωτικό πνεύμα και να μην πέσουμε σε παγίδες» ζήτησε  ο Ιωάννης Ζώης , ενώ ο επικεφαλής της Λαϊκής Συσπείρωσης Σπύρος Κωνσταντάς εξέφρασε αμφιβολίες για το εάν το θέμα ανακινήθηκε από έναν Σύλλογο καθώς όπως είπε «δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά».

«Μην ανοίξουμε πολύ το θέμα, γιατί ενδεχομένως να αρχίσουν διεκδικήσεις από κάποιους» ζήτησε ο Γιώργος Κατσικογιάννης («Πεντελήθεν») ενώ ο Αντώνης Φειδοπιάστης («Νέοι Άνθρωποι-Νέα Αρχή») έψεξε την δήμαρχο επειδή δεν ενημέρωσε εγκαίρως  τους επικεφαλής των παρατάξεων για το θέμα.

Λάβαμε και δημοσιεύουμε το δελτίο τύπου των συλλογικοτήτων που καλούν σε συμμετοχή στη διαδηλωση της 6ης Νοεμβρίου και ώρα 2 μ.μ. στην πλατεία Συντάγματος.

Ο κατάλογος των συλλογικοτήτων θα ενημερώνεται διαρκώς

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ, 29/10/21

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΔΡΑΣΗΣ, 6 ΝΟΕΜΒΡΗ 2021 - ΣΥΝΤΑΓΜΑ 2μμ

ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ, ΟΧΙ ΤΟ ΚΛΙΜΑ

Το Σάββατο 6 Νοέμβρη ξεσηκωνόμαστε σε όλο τον πλανήτη! Εκείνη την ημέρα εκατομμύρια άνθρωποι ετοιμάζονται να βγουν στους δρόμους ενάντια στην καταστροφή του περιβάλλοντος, ενώ θα διεξάγεται η Σύνοδος του ΟΗΕ για το Κλίμα (Cop26) στη Γλασκόβη.

Με την υπερθέρμανση του πλανήτη να φτάνει 1,1°C πάνω από τα προβιομηχανικά επίπεδα, βιώνουμε ήδη τις καταστροφικές συνέπειες: από τις πυρκαγιές στην Τουρκία και την Ελλάδα έως τις πλημμύρες στην Ευρώπη και την Κίνα, τους καύσωνες στη Βόρεια Αμερική έως την καταστροφική ξηρασία στη Μαδαγασκάρη.

Οι συνομιλίες στη Γλασκόβη δεν πρόκειται να καταλήξουν σε κανένα ουσιαστικό μέτρο παρά τα μεγάλα λόγια και τις κούφιες υποσχέσεις που θα ακουστούν. Εδώ και αιώνες, οι πλούσιες κυβερνήσεις και οι εταιρείες εκμεταλλεύονται τους ανθρώπους και τον πλανήτη για το κέρδος, παραβλέποντας το πόσο βλάπτουν όλους τους υπόλοιπους από εμάς. Όχι μόνο δεν αντιμετώπισαν έγκαιρα την κλιματική αλλαγή, παρά τις προειδοποιήσεις των επιστημόνων και των κινημάτων, αλλά επιδεινώνουν τα αποτελέσματα των καταστροφών εξαιτίας των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που διαλύουν το δημόσιο και τις υπηρεσίες προστασίας και αντιμετώπισής τους.

Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας είναι από τους μεγαλύτερους εμπρηστές του κλίματος! Είναι υπεύθυνη για τα 1,3 εκατομμύρια στρέμματα που έγιναν στάχτη το καλοκαίρι και την επέλαση των κερδοσκόπων που ετοιμάζονται να «επενδύσουν» πάνω στα αποκαΐδια, ενώ τα απαραίτητα αντιδιαβρωτικά και αντιπλημμυρικά έργα καθυστερούν προκλητικά και ο κόσμος κινδυνεύει από τις πλημμύρες. Πουλάει «πράσινη ανάπτυξη» την ώρα που συνεχίζει τις εξορύξεις ορυκτών καυσίμων και ρημάζει τις βουνοκορφές και τα νησιά με ανεμογεννήτριες. Ιδιωτικοποιεί την ενέργεια και επιμένει στην καύση σκουπιδιών και την επέκταση των ΧΥΤΑ. Μπαζώνει ρέματα και θάλασσες και λεηλατεί πάρκα και ελεύθερους χώρους. Πρέπει να την σταματήσουμε!

Στις 6 Νοέμβρη διαδηλώνουμε στην Αθήνα, Σύνταγμα 2 μμ, και σε άλλες πόλεις. Ενώνουμε τη φωνή μας με το διεθνές κίνημα που διεκδικεί «να αλλάξουμε το σύστημα – όχι το κλίμα»!

Στις διαδηλώσεις μέχρι τώρα καλούν

:

- Δίκτυο Ενημέρωσης Πολιτών ενάντια στις Εξορύξεις/STOP Πρέβεζα
- Δυτικό Μέτωπο
- Δίκτυο EcoCorfu ΟικοΚερκυρα
- Ενεργοί Πολίτες Α Κοινότητας – Όχι λιμάνι στην Πειραϊκή
- Επιτροπή Αγώνα Θεσσαλονίκης ενάντια στην εξόρυξη χρυσού
- Η Τήνος κατά των ανεμογεννητριών
- Κίνηση για την Προστασία και Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας (Κ.Π.Α.Μ.Ρ.Ρ)
- Μας σκάβουν τον λάκκο
- Μικρογεωγραφίες
- Νομαδική Αρχιτεκτονική
- Οικολογική Παρέμβαση Ηρακλείου
- Οικολογικό Δίκτυο
- Παρατηρητήριο Μεταλλευτικών Δραστηριοτήτων
- Περιβαλλοντική Πρωτοβουλία Κέρκυρας
- Περιβαλλοντικός Πολιτιστικός Όμιλος (ΠΕΡΙ.ΠΟΛ.Ο) Αττικής
- Ποδονίφτης Ρε(ύ)μα Κριτικής των Καιρών και Δράσης
- Πρωτοβουλία Αγώνα Ζωγράφου (ΠΑΖ)
- Πρωτοβουλία Ενάντια στην Περιβαλλοντική Καταστροφή και την Κλιματική Αλλαγή
- Πρωτοβουλία Κατοίκων Πεντέλης- Μελισσίων
- Support Earth
- Σύλλογος Προστασίας Περιβάλλοντος Κέρκυρας
- Φίλοι της Φύσης

- Φοιτητικός Σύλλογος Σχολής Εφαρμοσμένων Τεχνών και Πολιτισμού ΠΑΔΑ
- ΦΥΣΗτΗΡες

Διεθνές κάλεσμα: https://cop26coalition.org/call-to-action/

Με το άρθρο 11 της ΚΥΑ 414985/85, καθιερώθηκε ο κατάλογος των θηρεύσιμων ειδών στις ετήσιες ρυθμιστικές Αποφάσεις Θήρας. Παράλληλα απαγορεύεται η θήρα οποιουδήποτε άλλου ζωικού είδους, μη συμπεριλαμβανομένου σε αυτόν (τον κατάλογο).

Η σύλληψη μικρών άγριων πτηνών (κάτω των 17 cm που  έγραφε σχετικό παλιό διάταγμα), όπως είναι οι καρδερίνες, οι φλώροι, τα σισαμάκια, τα φανέτα, είναι παράνομη για δύο λόγους.

1. λόγω του μεγέθους τους (δεν συμπεριλαμβάνονται στον κατάλογο θηρεύσιμων ειδών),
2. Η θήρευση (αιχμαλώτιση) τους ασκείται κυρίως με την χρήση παράνομων μέσων όπως παγίδες, δίκτυα, ξόβεργες. Αυτοί οι τρόποι απαγορεύονται από τη Δασική Νομοθεσία και η εφαρμογή τους τιμωρείται.

Αυτοί οι τρόποι αιχμαλώτισης απαγορεύονται και από τη Σύμβαση της Βέρνης που υπογράφτηκε τον Σεπτέμβριο του 1979, τέθηκε σε ισχύ τον Ιούνιο του 1982 (Νόμος 1335/83 «Κύρωση Διεθνούς Σύμβασης για τη Διατήρηση της Άγριας Ζωής και του Φυσικού Περιβάλλοντος της Ευρώπης»).

Η σύλληψη των ανωτέρω ειδών γίνεται κυρίως για εμπορικούς σκοπούς, καθώς χρησιμοποιούνται ως ωδικά πτηνά σε κλουβιά. Πολλές φορές γίνεται εμπόριο όχι μόνο ενήλικων ατόμων αλλά και νεοσσών ή ακόμη και αυγών ή αυγών μαζί με τις φωλιές τους. Αυτό είναι ίσως το χυδαιότερο μέρος της ανθρώπινης υπόστασης. Και ο νομοθέτης φρόντισε να φτιάξει σχετικούς νόμους,

Σύμφωνα με το άρθρο 252 παρ. 5 και 6, όπως, μετά την κατάργησή του, για τα πτηνά, με το άρθρ. 11 της ΚΥΑ 414985/85, τροποποιήθηκαν με το άρθρο 6 παρ. 1α ΚΕΦ. Γ της Η.Π. 37338/1807/1-9-10 (ΦΕΚ β’ 1495/10) και το άρθρο 11 ΚΥΑ 99098/06 (ΦΕΚ β’ 1570/06), τιμωρείται εκτός από τη παράνομη σύλληψη και η παράνομη κατοχή, εμπορεία, μεταφορά και αιχμαλωσία τους.

Ιδιαίτερα δε, απαγορεύεται και τιμωρείται η ενόχληση, η συλλογή αυγών, η καταστροφή φωλεών και βέβαια η αγοραπωλησία αυτών.

Εννοείται βέβαια πως στην ΚΥΑ υπάρχει και ρητή αναφορά στην απαγόρευση των μέσων σύλληψης και αιχμαλώτισης όπως,

Θηλιές (βρόχοι), Ξοβέργες, Αγκίστρια, Ζωντανά πουλιά τυφλωμένα ή ακρωτηριασμένα που χρησιμοποιούνται σαν κράχτες, Μαγνητόφωνα, Ηλεκτρικά μηχανήματα ικανά να σκοτώσουν ή να αναισθητοποιήσουν, Τεχνητές και φωτεινές πηγές Καθρέπτες και άλλα εκτυφλωτικά αντικείμενα Μηχανισμοί που φωτίζουν το στόχο, Μηχανισμοί σκοπεύσεως που περιλαμβάνουν μετατροπέα εικόνας ή ηλεκτρονικό ενισχυτή εικόνας για νυχτερινή σκόπευση, Εκρηκτικά, Δίχτυα, Παγίδες. Δηλητήρια και δηλητηριώδη ή ηρεμιστικά δολώματα, Ημιαυτόματα ή αυτόματα όπλα των οποίων ο γεμιστήρας μπορεί να χωρέσει περισσότερα από 2 φυσίγγια, Αεροπλάνα, Μετακινούμενα οχήματα.

Τα σημειώνουμε όπως ακριβώς τα αναφέρει και ο νομοθέτης.

Μετά την παραπάνω περίληψη των ισχυόντων για τη θήρευση μικρών πτηνών, για τα κλουβιά του κάθε «μερακλή» ας έρθουμε στο περιστατικό που έλαβε χώρα κοντά στο «κυνοκομείο» της Αρίωνος, στις 31/10/21, σύμφωνα με τα αναφερόμενα στην σελίδα της Κίνησης για την Προστασία και Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας και της ΑΝΙΜΑ (Σύλλογος για την προστασία και περίθαλψη της άγριας ζωής)

Συγκεκριμένα, στις 31/10/21 αναρτήθηκε το παρακάτω:

ΞΟΒΕΡΓΕΣ ΣΤΗ ΡΑΦΗΝΑ

15 πτηνά βρέθηκαν εχθές 30/10 να σπαρταρούν κολλημένα σε ξόβεργες κοντά στο κυνοκομείο του δήμου Ραφήνας-Πικερμίου. Τα πουλιά, που χάρη στον ευαισθητοποιημένο συνδημότη μας Π.Π. γλίτωσαν, μεταφέρθηκαν αρχικά στο "Ιατρείο Μικρών Ζώων στη Ραφήνα" όπου τα ξεκόλλησαν από τις ξόβεργες και τα κλαδιά. Στη συνέχεια μεταφέρθηκαν από εμάς στην ΑΝΙΜΑ-Σύλλογος Προστασίας και Περίθαλψης Άγριας Ζωής.

Ο δράστης φεύγοντας άφησε πίσω του ηχομιμητικές συσκευές πράγμα που σημαίνει οτι η δυνατότητα σύλληψής του μέσω δακτυλικών αποτυπωμάτων ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΗ.

Το ΑΤ Ραφήνας και η θηροφυλακή οφείλουν να προχωρήσουν στον εντοπισμό και την τιμωρία των υπευθύνων.

Τα πουλιά σώθηκαν χάρις την επέμβαση ανθρώπων που σέβονται τη φύση και τη ζωή και έλαβαν τη σχετική περιποίηση από την ΑΝΙΜΑ

Η ανάρτηση συνοδεύεται από φωτογραφίες, ενδεικτικές της βαρβαρότητας του νεοέλληνα απέναντι σε αδύναμα, μικρά πτηνά.

Από την αστυνομία δεν περιμένουμε πολλά, αφού έχει αποδείξει πως στη δίωξη των μεγάλων περιβαλλοντικών  εγκλημάτων, είναι απρόθυμα και δεν θέλει να έχει ρόλο, ούτε να κάνει κάτι, ακόμα και αν ο νόμος την υποχρεώνει σε αυτεπάγγελτες ενέργειες. Από τη θηροφυλακή όμως περιμένουμε πολλά. Γιατί δεν είναι λίγα αυτά που πρέπει να κάνει. Στη Ραφήνα και σε κάθε «Ραφήνα»

Μπορεί οι ξόβεργες για παράδειγμα, να ήταν κάποτε και πριν από πολλά χρόνια, «παιδικό παιχνίδι» αλλά οι καιροί έχουν αλλάξει και βρισκόμαστε μπροστά σε μεγάλες αλλαγές στον πλανήτη και τη ζωή που φιλοξενεί. Πληθυσμοί γνώριζαν μειώσεις ή απότομες εξάρσεις κάποτε. Σήμερα συναντούν και το ενδεχόμενο αφανισμού, με την πρόοδο που έχει κάνει ο άνθρωπος και οι σύγχρονες μηχανές του, που αναδεικνύονται σε μηχανές καταστροφής της γης.

Πρόσθετα στο ενδεχόμενο αφανισμού πληθυσμών, υπάρχει και το ενδεχόμενο εξαφάνισης ειδών, που μπορεί να μην αφορά φλώρους, καρδερίνες, καρακάξες ή αετοκυνηγούς, αλλά αφορά πολλά άλλα είδη θηλαστικών, πτηνών, ερπετών και ψαριών. Ακόμα και εντόμων σε  κάποιες περιπτώσεις (π.χ. των μελισσών). Και το πράγμα γίνεται τραγικότερο όταν αυτό που προκαλεί την εξαφάνιση ειδών, είναι η ανθρώπινη επέμβαση στο περιβάλλον.

Μπορεί να υπάρχουν ακόμη νόμοι (ο περσινός νόμος Χατζηδάκη φρόντισε να αρχίσει και ο αφανισμός της προστατευτικής νομοθεσίας) αλλά αυτοί δεν θα μας σώσουν. Ούτε εμάς ούτε την βιοποικιλότητα. Κανένας νόμος δεν φύτεψε συνείδηση στον άνθρωπο. Συνείδηση πως και ο ίδιος αποτελεί μέρος ενός οικοσυστήματος που ο ίδιος σταθερά  καταστρέφει. Συνείδηση πως αν συνεχίσει να θεωρεί τον πλανήτη και τη ζωή πάνω του, αναλώσιμα προς τέρψη και τροφή, σύντομα θα καταλάβει πως έκανε την τελευταία πριονιά στο κλαδί που κρατούσε τον ίδιο και την αλαζονεία του.  Τότε θα είναι αργά, αλλά δεν θα υπάρχει πια κανείς που να νοιαστεί για τον αφανισμό του τελευταίου και πιο φονικού είδους του πλανήτη