Όταν το κράτος αποφασίζει πως οι κοινωνικές δομές κοστίζουν και όταν  τα πάντα φαίνεται πως τα κινεί μόνο το κέρδος, ο ψυχιατρικός εγκλεισμός φαντάζει η πιο εύκολη λύση. Ένα ενδιαφέρον άρθρο του κοινωνιολόγου και συνεργάτη μας , Αλέξη Κροκιδά, που δημοσιεύτηκε και στην Εφημερίδα των Συντακτών, προσπαθεί να φωτίσει το θέμα διερευνώντας τις αιτίες που οδηγούν τις κοινωνίες στην εύκολη, αλλά έσχατη λύση του εγκλεισμού

O καταναγκασμός συνεχίζει να αποτελεί τον κεντρικό πυλώνα της ψυχιατρικής. Έχει δύο διακριτές, αλλά αλληλένδετες όψεις. Πρώτον, την στέρηση της ελευθερίας μέσω του μηχανισμού της ακούσιας νοσηλείας και δεύτερον την αναγκαστική - δηλαδή χωρίς την πλήρη και ενημερωμένη συναίνεση του ασθενή - φαρμακευτική αγωγή, την ηλεκτροσπασμοθεραπεία (κοινώς ηλεκτροσόκ) και άλλες ιατρικές παρεμβάσεις συμπεριλαμβανομένης και της λοβοτομής (ή λευκοτομής) η οποία, αν και σχετικά σπάνια πλέον, ακόμα χρησιμοποιείται.

Γιατί όμως κλείνουμε ανθρώπους σε ψυχιατρικές κλινικές παρά την θέληση τους;

Η συνηθισμένη απάντηση είναι, για το καλό τους ή / και για την προστασία άλλων, ή κάποια συνδυαστική παραλλαγή στο ίδιο θέμα. Σε όλες τις χώρες στον κόσμο όπου υπάρχει σχετική νομοθεσία (δεν υπάρχει σε όλες), οι διατάξεις που ορίζουν πώς μπορεί κάποιος να εισαχθεί στο νοσοκομείο παρά την θέληση του, είναι λίγο ή πολύ οι ίδιες.

Οι προϋποθέσεις ή τα κριτήρια είναι:

Να έχει κάποια αναγνωρισμένη ψυχική διαταραχή, δηλαδή πιστοποιημένη διάγνωση.

Να μην είναι σε θέση να κρίνει για το συμφέρον της υγείας του.

Για το καλό της υγείας του, δηλαδή να υπάρχει η πρόβλεψη ότι η κατάστασή του πρόκειται να επιδεινωθεί, ή η βελτίωσή του να αποκλειστεί, αν δεν υποβληθεί σε ακούσια νοσηλεία και αναγκαστική θεραπεία.

Κριτήριο επικινδυνότητας. Η ακούσια νοσηλεία είναι απαραίτητη για να αποτραπούν πράξεις βίας προς άλλους, ή / και για να προληφθεί η αυτοκτονία

Δεν απαιτούνται βέβαια όλα τα παραπάνω και υπάρχουν παραλλαγές εδώ κι εκεί, αλλά βασικά, αυτά είναι τα κριτήρια, οι προϋποθέσεις για ακούσια νοσηλεία. Να σημειωθεί εδώ εν παρόδω, ότι το λεγόμενο κριτήριο επικινδυνότητας (πρόβλεψη για πράξεις βίας) καταργήθηκε σιωπηρά από την Συνθήκη του Οβιέδο (Άρθρο 7) που υπογράφηκε τον Απρίλιο του 1997 και επικυρώθηκε εδώ στην Ελλάδα με τον Νόµο 2619/1998 (ΦΕΚ Α'132).

Παρόλα αυτά στην πράξη, η εκτίμηση επικινδυνότητας συνεχίζει να αποτελεί, συνδυαστικά με άλλα κριτήρια, το πιο συνηθισμένο κριτήριο για τον ακούσιο εγκλεισμό. Εδώ επίσης αξίζει να σημειωθεί ότι η ίδια η έννοια της επικινδυνότητας στα ψυχιατρικά συμφραζόμενα είναι κοινωνικά επικίνδυνη και επιστημονικά ατεκμηρίωτη. Το μακρινό 2017, η πολύ αγαπητή μου Φωτεινή Τσαλίκογλου, συγγραφέας και καθηγήτρια ψυχολογίας τότε στο Πάντειο, έγραφε στην εφ.συν. για την έννοια και χρήση της επικινδυνότητας στην ψυχιατρική, https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/101484_i-epikindynotita-einai-mia-epikindyni-ennoia. Δεν έχω τίποτα να προσθέσω εδώ στην έξοχη ανάλυση της. Μόνο προτείνω σε όσους δεν την έχουν διαβάσει, να το κάνουν. Όντως, όπως χρησιμοποιείται στον «ψ» χώρο, πρόκειται για μια άκρως επικίνδυνη έννοια.

Ο επικίνδυνος «τρελός» εξάλλου, έχει αποδειχθεί από την πλειοψηφία των σχετικών ερευνών ότι είναι πολύ λιγότερο επικίνδυνος από τον μη «τρελό» εκτός «ψ» χώρου. Ας πούμε ο Άδωνις Γεωργιάδης (φυσικά και τα πολιτικά του αφεντικά) είναι άκρως επικίνδυνος για την δημόσια υγεία. Όπως και ο πρώην υπουργός μεταφορών Κ. Καραμανλής (και τα πολιτικά του αφεντικά) ήταν εγκληματικά επικίνδυνος για τις ζωές των ανθρώπων που επέβαιναν στην αμαξοστοιχία στις 28 Φεβρουαρίου 2023.

Αλλά ας επιστρέψω στα δυστοπικό ψυχιατρικό πεδίο.

Η Επιτροπή του ΟΗΕ για τα Δικαιώματα των Ανθρώπων με Αναπηρία (αν και δεν προσυπογράφω στον όρο Αναπηρία για πολλούς λόγους που δεν είναι του παρόντος να αναλύσω εδώ) στις Οδηγίες που διατύπωσε πάνω στο Άρθρο 14 της Σύμβασης για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία και που υιοθετήθηκε κατά την 14η συνεδρία της τον Σεπτέμβριο του 2015, κάνει σαφή μνεία στην επικινδυνότητα, υπογραμμίζοντας ότι (ούτε) το κριτήριο της επικινδυνότητας μπορεί να δικαιολογήσει τον ακούσιο εγκλεισμό και άρα την στέρηση της ελευθερίας τους. Το Άρθρο 14, επιβεβαιώνει η Επιτροπή, δεν επιτρέπει καμία εξαίρεση, ούτε το κριτήριο της επικινδυνότητας και καλεί τα κράτη μέλη που έχουν συνυπογράψει την Σύμβαση να προβούν στις κατάλληλες ενέργειες για την απόλυτη κατάργηση, δηλαδή χωρίς καμία εξαίρεση, της κράτησης / στέρησης ελευθερίας ατόμων με αναπηρία. Για το ιστορικό, χώρες που έχουν υπογράψει αλλά δεν έχουν επικυρώσει την Σύμβαση περιλαμβάνουν τις ΗΠΑ, το Τσαντ, τη Λιβύη, το Ουζμπεκιστάν.

Επίσης, ενδεικτικά αναφέρω εδώ, ο Dainius Pūras (2014-2020) Ειδικός Εισηγητής για το Δικαίωμα όλων στην απόλαυση του υψηλότερου επιπέδου Σωματικής και Ψυχικής Υγείας, καθώς και ο Juan E. Méndez (2010 -16) Ειδικός Εισηγητής των Ηνωμένων Εθνών για τα Βασανιστήρια και κάθε άλλη βάναυση, απάνθρωπη ή εξευτελιστική μεταχείριση ή τιμωρία, έχουν σε σχετικές αναφορές τους καλέσει εμφατικά όλα τα κράτη μέλη που έχουν υπογράψει την Σύμβαση να προβούν άμεσα σε ενέργειες για την απόλυτη απαγόρευση της ακούσιας νοσηλείας και κάθε καταναγκαστικής ιατρικής παρέμβασης σε άτομα με αναπηρίες, συμπεριλαμβανομένων των μη συναινετικών ψυχοχειρουργικών επεμβάσεων, ηλεκτροσόκ, ψυχοτρόπων φαρμάκων όπως τα νευροληπτικά, της χρήσης καθήλωσης και απομόνωσης βραχυπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα.

Δεν είναι βέβαια μόνο η έννοια της επικινδυνότητας που είναι προβληματική και επικίνδυνη. Αν εξετάσει κανείς ένα ένα και τα υπόλοιπα κριτήρια, Διάγνωση, Να μην είναι σε θέση να κρίνει... Για το καλό της υγείας του..., θα ανακαλύψει ότι όλα είναι εξόχως προβληματικά, επιστημονικά ατεκμηρίωτα, αναποτελεσματικά και εν τέλει επικίνδυνα όχι μόνο για το άτομο που υπόκειται τον εξευτελισμό και την κτηνωδία του καταναγκασμού, αλλά και για την ίδια την πολύπαθη ύπαρξη της κοινωνικής ελευθερίας. Η ελευθερία δεν μπορεί εξάλλου ποτέ να είναι μόνο ατομική υπόθεση.

Παρόλα αυτά, ή ίσως ακριβώς γι αυτό, ο καταναγκασμός, η καταστολή, ο έλεγχος και όχι η φροντίδα και η αλληλεγγύη, συνεχίζουν να αποτελούν τους πυλώνες πάνω στους οποίους στηρίζεται το ψυχιατρικό στερέωμα.

Γιατί; Ποιος φοβάται τελικά την κατάργηση του ακούσιου εγκλεισμού και της καταναγκαστικής «θεραπείας»;

Ας δούμε συνοπτικά.

Οι ψυχίατροι, αλλά και άλλοι επαγγελματίες ψυχικής υγείας, όπως οι κοινωνικοί λειτουργοί, οι νοσηλευτές και οι ψυχολόγοι που αρνούνται πεισματικά να απεκδυθούν της εξουσίας που τους πρσφέρουν οι ρόλοι τους. Οι θεσμικοί, υπερ-θεσμικοί και συμβολικοί ρόλοι των επαγγελματιών ψυχικής υγείας είναι δομημένοι πάνω σε μία απειλή: είτε θα συμμορφωθείς με την θεραπεία σου, είτε θα στην επιβάλω εγώ. Δεν μας ενδιαφέρει που δεν έχεις τελέσει κάποια αξιόποινη πράξη. Ο νόμος μας δίνει το δικαίωμα και την εξουσία να σου στερήσουμε την ελευθερία σου για όσο κρίνουμε εμείς αναγκαίο, και όχι μόνο να σου στερήσουμε την ελευθερία σου, αλλά και να σε δέσουμε αν το κρίνουμε αναγκαίο, να σε ακινητοποιήσουμε, να κατεβάσουμε το βρακί σου και να σου κάνουμε μια ένεση ζουκλοπενθιξολ να δεις τον ουρανό σφοντύλι. Για το καλό σου. Τόσο απλά και τόσο ανατριχιαστικά.

Οι φαρμακοβιομηχανίες. Το μέγεθος της παγκόσμιας αγοράς μόνο για τα λεγόμενα αντιψυχωτικά, κατηγορία φαρμάκων που χρησιμοποιούνται καταναγκαστικά κατ’ εξοχήν σε ακούσιους εγκλεισμούς, εκτιμάται στα 18 δις δολάρια για το 2023, με πρόβλεψη να φτάσει τα 37 δις μέχρι το 2032. Οι φαρμακοβιομηχανίες το’ χουν τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι. Γνωρίζουν πολύ καλά μιας και το έχουν υπολογίσει μέχρι το τελευταίο δολάριο, ότι ελλείψει καταναγκασμού, η αγορά θα συρρικνωθεί δραματικά.

Το κράτος. Η ψυχιατρική και ολόκληρη η «ψ» βιομηχανία, είναι ένας από τους πιο αποτελεσματικούς μηχανισμούς συμμόρφωσης, τρόμου, υποταγής και καταστολής. Αν αφαιρεθεί το κομμάτι του καταναγκασμού, το κράτος θα χάσει ένα πολύτιμο και καλο-ακονισμένο εργαλείο τρομο-κρατικής πολιτικής. Η εκκλησία ήταν για αιώνες ο καλύτερος σύμμαχος της εξουσίας. Τον ρόλο αυτό έχει αναλάβει πλέον η ψυχιατρική και τον παίζει πολύ καλά. Ας θυμηθούμε ενδεικτικά, ότι αυτό που απέτυχε το Ιταλικό κράτος μέσω της δικαιοσύνης, παρά τις επίμονες και «φιλότιμες» προσπάθειες που κατέβαλε για πολλά χρόνια, δηλαδή να εξαφανίσει τον τρυφερό και αφοσιωμένο δάσκαλο δημοτικού και αναρχικό ακτιβιστή Francesco Mastrogiovanni, το κατάφερε η ψυχιατρική δολοφονώντας τον μέσα σε 4 ημέρες ακούσιας νοσηλείας, μηχανικής καθήλωσης για 82 ώρες και χημικής καταστολής σε ψυχιατρικό θάλαμο στην κλινική San Luca στη πόλη Vallo della Lucania, περιφέρεια Σαλέρνο στις 4 Αυγούστυ 2009. Το ανατριχιαστικό βίντεο των βασανιστηρίων που υπέστη (από κάμερες του νοσοκομείου) είναι προσβάσιμο στο διαδίκτυο, μετά από απόφαση της οικογένειας του να το δημοσιοποιήσει.

Οι οικογένειες των ψυχικά πασχόντων. Είναι γνωστό και ερευνητικά καταγεγραμμένο ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ακούσιων νοσηλειών στην Ελλάδα ξεκινάει από οικογένειες, συχνά απελπισμένες, οι οποίες μη έχοντας πού αλλού να απευθυνθούν, απευθύνονται στον εισαγγελέα ζητώντας εισαγγελική παραγγελία για ακούσια νοσηλεία. Κατανοητό να φοβούνται την κατάργηση της ακούσιας νοσηλείας όταν δεν υπάρχει ένα αποτελεσματικό και απαρτιωμένο δίκτυο υποστήριξης και φροντίδας στην κοινότητα βασισμένο στην συναίνεση και στην ανθρωπιά. Όσο οδυνηρό κι αν ακούγεται αυτό, ας μη διστάσουμε να πούμε κάτι που υποστηρίζεται πλέον από έναν αυξανόμενο αριθμό ερευνών, ο τρόπος που λειτουργούν κάποιες οικογένειες σε συγκεκριμένα κοινωνικά συμφραζόμενα και αντίξοες κοινωνικές συνθήκες, είναι, αν όχι καθοριστικός, τουλάχιστον πολύ σημαντικός για την εμφάνιση ακόμα και διατήρηση της ψυχικής οδύνης.

Ακόμα και άτομα που έχουν τα ίδια υποβληθεί στην διαδικασία της ακούσιας νοσηλείας και ακούσιας λήψης φαρμακευτικής αγωγής. Παρόλο που σχεδόν όλες οι έρευνες έχουν αναδείξει ότι τα άτομα που υπόκεινται σ’ αυτή τη βάρβαρη διαδικασία, το βιώνουν ως κάτι εξευτελιστικό, βίαιο και τραυματικό, υπάρχουν ακόμα αυτοί που φοβούνται την κατάργηση του ακούσιου εγκλεισμού. Ίσως γιατί δεν μπορούν να φανταστούν εναλλακτικούς τρόπους αντιμετώπισης της ψυχικής οδύνης. Ίσως γιατί η απειλή της τρομο-κρατίας μπορεί να διαλύσει την ίδια την φαντασία και φαντασίωση της ελευθερίας. Ίσως γιατί έχουν πειστεί ότι ο καταναγκασμός λειτουργεί.

Ο «μέσος» πολίτης, δηλαδή ο κόσμος γενικά. Η πατερναλιστική-ιατρική ιδεολογία της «τρέλας», με όλα τα βασικά συστατικά της στοιχεία, ότι πχ ο τρελός είναι εξ ορισμού ανίκανος να πάρει λογικές αποφάσεις, ότι δεν γνωρίζει το συμφέρον του και τί είναι για το καλό του, ότι είναι επικίνδυνος για τον εαυτό του και για τους άλλους και ότι οφείλουμε να τον σώσουμε από την τρέλα του, να τον «θεραπεύσουμε» ακόμα και παρά την θέληση του, εξάλλου ως τρελός δεν έχει ελεύθερη βούληση, είναι τόσο επιτυχημένη που δεν εμφανίζεται καν ως ιδεολογία, αλλά ως αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα. Πώς να μη φοβάται ο κόσμος;

Ποιούς αλήθεια θέλουμε να σώσουμε;

Περίπου 7 εκατομμύρια θάνατοι τον χρόνο προκαλούνται από το κάπνισμα. Γιατί δεν κλείνουμε μέσα τους καπνιστές παρά την θέληση τους να τους σώσουμε;

Περίπου 4 εκατομμύρια θάνατοι τον χρόνο προκαλούνται από χρήση αλκοόλ. Γιατί δεν κλείνουμε αυτούς που πίνουν να τους σώσουμε κι αυτούς;

Περίπου 1.5 εκατομμύρια θάνατοι σε τροχαία. Γιατί δεν υποχρεώνουμε όλους ανεξαιρέτως τους οδηγούς σε τεστ επικινδυνότητας κι όσοι βρεθούν επικίνδυνοι να τους κλείσουμε μέσα προληπτικά για την προστασία των άλλων;

Γιατί; Γιατί αυτοί είναι λογικοί και ξέρουν τα ρίσκα που παίρνουν, ενώ οι τρελοί είναι τρελοί και δεν ξέρουν τα ρίσκα που παίρνουν και πρέπει να τους σώσουμε;

Και τι θα πει σωτηρία άραγε;

Μήπως «Σωτηρία θα πει να λυτρωθείς απ' όλους τους σωτήρες, αυτή 'ναι η ανώτατη λευτεριά, η πιο αψηλή, όπου με δυσκολία αναπνέει ο άνθρωπος. Αντέχεις;» που έλεγε ο Καζαντζάκης;

Καλή ανάσταση και καλή λευτεριά.

 Αλέξης Κροκιδάς, Κοινωνιολόγος

«Αλλάξανε οι καιροί και τα ήθη». Με αυτή την ανακοίνωση ένας επιχειρηματίας αποχαιρετά την πελατεία του στο κέντρο της Αθήνας, δηλώνοντας με τον τρόπο του το τέλος μιας εποχής. Το κατάστημα αυτό, ένα καφεκοπτείο, ήταν μια ιστορική οικογενειακή επιχείρηση. Όπως αναφέρει ο άνθρωπος που ανέβασε τη φωτογραφία στο διαδίκτυο – έχουν περάσει πλέον μερικοί μήνες από τότε και η πηγή της φωτογραφίας πλέον μας διαφεύγει ώστε να της αποδώσουμε τα εύσημα -  στην ίδια περιοχή έχει κλείσει ήδη ένας φούρνος και ένα κρεοπωλείο. Την ίδια στιγμή,  στην ίδια περιοχή, εκτινάσσεται εκρηκτικά η  αγορά ακινήτων, κυρίως για τουριστική εκμετάλλευση. Ισόγεια καταστήματα μετατρέπονται σε  σύγχρονα διαμερίσματα και η οικονομία του μικρόκοσμου της γειτονιάς διαλύεται. Καταστήματα που σχετίζονταν με την καθημερινότητα του κατοίκου κλείνουν και στη θέση τους ανοίγουν καφέ, μπαρ, σουβλατζίδικα, εστιατόρια, προορισμένα για τον επισκέπτη και τον τουρίστα. Η πόλη, από ζωντανό κύτταρο, μετατρέπεται σε απέραντο ξενοδοχείο και θεματικό πάρκο για τους τουρίστες με όλες τις παράπλευρες συνέπειες με κυριότερη από αυτές την εκδίωξη των παλιών κατοίκων της που δεν μπορούν πλέον να συμβαδίσουν με τα νέα δεδομένα, κυρίως οικονομικά, αλλά όχι μόνο

Αυτό, στο σύγχρονο λεξιλόγιο του άκρατου καπιταλισμού και της αλόγιστης ανάπτυξης με κάθε κόστος, αποκαλείται gentrification (εξευγενισμός). Ο “εξευγενισμός” χαρακτηρίζεται από την επιθετική αγορά και ανακαίνιση κατοικιών και καταστημάτων σε υποβαθμισμένες αστικές γειτονιές. Οι αγοραστές μπορεί να είναι και ιδιώτες, συνήθως όμως είναι επενδυτικές εταιρείες που στοχεύουν βέβαια στο κέρδος. Η συνοικία αναβαθμίζεται και αυτό μπορεί να ακούγεται καλό σε ένα πρώτο άκουσμα, είναι καλό όμως μόνο για όσους μπορούν να αντέξουν τις αναπόφευκτες αυξήσεις των ενοικίων. Και αυτοί δεν είναι σίγουρα πολλοί από τους παλιούς κατοίκους των περιοχών αυτών, οι οποίοι σιγά σιγά εκ των πραγμάτων ωθούνται προς την έξοδο και την αναζήτηση άλλων φτηνότερων  περιοχών. Τη θέση τους θα πάρουν ανερχόμενες οικονομικές τάξεις που έλκονται από τη λάμψη και την γκλαμουριά που αποκτά η περιοχή και που δεν έχουν σχέση με την ιστορία και τον παλμό της. Αλλά και τουρίστες που θα φιλοξενηθούν στα ολοένα και επεκτεινόμενα διαμερίσματα βραχυχρόνιας μίσθωσης (Airbnb). Στην ουσία πρόκειται για εισβολή της μεσαίας τάξης, που κατοικούσε στα προάστια, στο κέντρο της Αθήνας αλλά και για εισβολή τουριστών. Η περιοχή θα αποχρωματιστεί απουσία των κυττάρων της που της έδιναν ζωή, θα μετατραπεί σε τουριστικό προϊόν προς κατανάλωση, θα ξεζουμιστεί και πολύ πιθανό σύντομα θα εγκαταλειφθεί για χάρη κάποιας άλλης περιοχής, που θα φαντάζει ως η νέα ευκαιρία για επένδυση. Και κάπως έτσι μια πόλη δεν αποκτά ποτέ ταυτότητα

Φαίνεται πως ο καπιταλισμός μόνο δύο καταστάσεις γνωρίζει. Ή την εγκατάλειψη  ολόκληρων περιοχών και την αναπόφευκτη παράδοσή τους στη βρωμιά και στην παρανομία ή τον “εξευγενισμό” για τους έχοντες. Τρίτη λύση για αξιοπρεπή διαβίωση για όλους, φαίνεται πως δεν διαθέτει

Μια από τις πρώτες περιοχές της Αθήνας που υπέστη τον “εξευγενισμό”, ήδη από τη δεκαετία 1990-2000, είναι το Μεταξουργείο. Οι αναπλάσεις που έγιναν στην Αθήνα, με αφορμή τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, περιέλαβαν και την παραμελημένη έως τότε συνοικία του Μεταξουργείου. Οι πεζοδρομήσεις και οι πλατείες της περιοχής προέρχονται από εκείνη την περίοδο. Μέχρι τότε, η περιοχή ήταν σχεδόν εγκαταλελειμμένη έπειτα από την αποβιομηχάνισή της, ενώ παράλληλα ήταν στιγματισμένη  ως κακόφημη από τους οίκους ανοχής και τις πιάτσες ναρκωτικών. Ο “εξευγενισμός” έφερε έντονο ενδιαφέρον στην περιοχή για τα επενδυτικά κοράκια, καθώς υπήρχε άφθονο ανεκμετάλλευτο κτιριακό απόθεμα. Είναι χαρακτηριστικό πως μία εταιρεία μόνο, η Ολίαρος Α.Ε, αγόρασε δεκάδες ακίνητα σε Κεραμεικό και Μεταξουργείο

Ήρθε όμως η Κρίση των Μνημονίων και τα σχέδια αναμόρφωσης πήραν αναβολή. Αποτέλεσμα αυτού, μέσα ακριβώς στα χρόνια της αβεβαιότητας και της οικονομικής δυσπραγίας, το Μεταξουργείο να ζήσει μία πρωτοφανή άνθιση. Τα αναπόφευκτα χαμηλά ενοίκια έφεραν θέατρα και χώρους τέχνης. Εναλλακτικά μπαρ και καφενεία άνοιγαν το ένα μετά το άλλο, ενώ στα άδεια οικήματα έκαναν την εμφάνισή τους συνελεύσεις και πρωτοβουλίες αλληλεγγύης, όπως ο «Άλλος Άνθρωπος» για τη διανομή φαγητού.

Παράλληλα  όμως με τις κινήσεις αυτές, οι αγοραπωλησίες των ακινήτων δε σταμάτησαν, καθώς οι χαμηλές τιμές εξακολουθούσαν να προσελκύουν τα επενδυτικά κοράκια που ήξεραν πως αργά ή γρήγορα το χρηματιστήριο των ακινήτων θα ανέκαμπτε. Η παρουσία δε όλων αυτών των νέων δραστηριοτήτων, ήταν βέβαιο πως θα έδινε προστιθέμενη αξία στην περιοχή. Οι αγοραπωλησίες που συντελέστηκαν εκείνη την περίοδο στο Μεταξουργείο και στον Κεραμεικό ήταν σαρωτικές

Αυτή τη στιγμή, στον Κεραμεικό και το Μεταξουργείο είναι διαθέσιμες εκατοντάδες  βραχυχρόνιες μισθώσεις (Airbnb), με την πλειονότητά τους να ανήκει σε ιδιοκτήτες που διαχειρίζονται πολλές μονάδες ως επιχείρηση. Παράλληλα, τα διαμερίσματα που διατίθενται για μακροχρόνια ενοικίαση είναι πολύ λιγότερα, με αποτέλεσμα το ύψος του ενοικίου να είναι απαγορευτικό για το μέσο πολίτη. Πολλά νέα άτομα που είχαν νοικιάσει σπίτια στην περιοχή την εποχή των χαμηλών μισθώσεων, έχουν αναγκαστεί να φύγουν. Όπως διαβάζουμε από σχετικό ρεπορτάζ του oneman, ένα από αυτά τα άτομα που ακόμη μένει στην περιοχή είναι η Χριστίνα: «Περίπου 200 άτομα πρέπει να έχουμε απομείνει σήμερα με παλιά συμβόλαια στην περιοχή. Και όλοι μας είχαμε έρθει επειδή ήμασταν χαμηλόμισθοι και ψάχναμε φθηνά ενοίκια – 200 με 250 €. Έχουν εξαφανιστεί αυτά τα νούμερα»

Αναφέρει ακόμη το παράδειγμα της οδού Πλαταιών, η οποία έχει εξαγοραστεί στο σύνολό της, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο σπίτι, από την επενδυτική εταιρεία «Πλαταιών ΑΕ». Αλλά και το παράδειγμα της κοινωνικής κουζίνας «Άλλος Άνθρωπος», που μέσα στην τελευταία δεκαετία έχει αναγκαστεί να μεταφερθεί τρεις φορές από την έδρα του, εξαιτίας της συνεχούς αύξησης των ενοικίων

Το πρόβλημα δεν αφορά μόνο το Μεταξουργείο και τον Κεραμεικό. Αφορά και άλλες περιοχές, όπως το Γκάζι, το Κουκάκι, το Παγκράτι, τα Πετράλωνα. Ακόμη και η Κυψέλη που έδειχνε ότι αντιστέκεται, πολιορκείται από τον εξευγενισμό. Ήδη, έχει πανάκριβα ενοίκια. Αυτό που φαίνεται να σώζει την ιστορική συνοικία από τον αποχρωματισμό, είναι αυτή ακριβώς η ιστορία της και το ένδοξο παρελθόν της και η συνεχής κατοίκησή της από τρεις συνεχόμενες γενιές. Ο “εξευγενισμός” όμως που την πολιορκεί, την καθιστά όλο και πιο απαγορευτική για όσους θέλουν να νοικιάσουν σπίτι σε αυτήν

Σύμφωνα με έκθεση της Τράπεζας Πειραιώς, από την ελληνική αγορά ακινήτων λείπουν 212.000 κατοικίες. Βασική αιτία είναι η διάθεση 170.000 κατοικιών σε πλατφόρμες βραχυχρόνιας μίσθωσης (Αirbnb) και αυτός είναι και ο βασικός λόγος της εκτόξευσης των ενοικίων.

Ήδη, οι πρώτες αντιδράσεις των κατοίκων έχουν αρχίσει να καταγράφονται. Πριν από λίγες ημέρες, στις αρχές του Απριλίου, πλήθος πολιτών και συλλογικοτήτων, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα της νεοσύστατης πρωτοβουλίας «Γειτονιές για το δικαίωμα στη στέγη», στο πλαίσιο της εβδομάδας για την Ευρωπαϊκή Συμμαχία Δράσης για το δικαίωμα στη Στέγη και την Πόλη, προχώρησε σε συγκέντρωση και διαμαρτυρία

Η κινητοποίηση ξεκίνησε με συγκέντρωση στο Θησείο και συνεχίστηκε με πορεία στο υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών στο Σύνταγμα μέσω της Σταδίου με βασικό σύνθημα : «Την πόλη μας θα πάρουμε απ' τους επενδυτές, αντίσταση θα κάνουμε σε όλες τις γειτονιές»

Οι διαδηλωτές κατήγγειλαν την απουσία μέριμνας για την αντιμετώπιση της στεγαστικής κρίσης, τη ραγδαία αύξηση των ενοικίων και του κόστους ζωής, αλλά και την  τουριστικοποίηση σε κεντρικές περιοχές της πόλης

Ως λύση προτείνουν το πλαφόν στα ενοίκια, το φρένο στο Airbnb, την απαγόρευση των πλειστηριασμών και των εξώσεων, την κατάργηση του προγράμματος της golden visa, όπως επίσης τη λήψη μέτρων για δημόσια, οικονομικά προσιτή και αξιοπρεπή κοινωνική κατοικία

Η ζωή αλλάζει, έγραψε ο Διονύσης Σαββόπουλος, δίχως να κοιτάζει τη δικιά σου μελαγχολία. Στην περίπτωση αυτή όμως, δεν πρόκειται μόνο για μελαγχολία, είναι και θέμα επιβίωσης

Πηγές:

https://www.oneman.gr/onecity/urban/pigame-kai-thrinisame-stin-kideia-tou-metaxourgeiou/

https://www.efsyn.gr/ellada/koinonia/428618_tin-poli-mas-tha-paroyme-ap-toys-ependytes-antistasi-tha-kanoyme-se-oles-tis

https://www.kathimerini.gr/economy/562860070/leipoyn-212-000-akinita-apo-tin-agora/

https://www.reader.gr/ellada/517165_ti-einai-telika-gentrification-kai-poso-antehei-i-athina

Σίγουρα σε κάποιους φαντάζει οξύμωρο το γεγονός πως ο παραδοσιακός ακροδεξιός αντισημιτισμός σε όλο τον κόσμο συντάσσεται με το Ισραήλ. Τους φαίνεται ίσως περίεργο το πώς γίνεται και αυτοί που κάποτε θαύμαζαν τους ναζί, συντάσσονται τώρα με τους απογόνους των θυμάτων τους. Μόνο που αυτός ο συλλογισμός αγνοεί το γεγονός ότι οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί και το ρόλο των ναζί έχουν πάρει τώρα οι Εβραίοι και το ρόλο των Εβραίων οι Παλαιστίνιοι. Και αν σε κάποιους φαντάζει ιερόσυλη και υπερβολική αυτή η αντιστοίχιση, ας βολευτούν με το ότι οι Ισραηλινοί συμπεριφέρονται στη λωρίδα της Γάζας αλλά και στη Δυτική Όχθη (εδάφη που κατέλαβαν με πόλεμο το 1967) όπως οι ναζί στην κατεχόμενη Ελλάδα, όπου οποιαδήποτε αντιστασιακή ενέργεια τιμωρούνταν με ακραία ασύμμετρα αντίποινα. Tι θέλουμε να πούμε με αυτό; Πως οι ακροδεξιοί τους ίδιους πάντα υποστήριζαν και υποστηρίζουν. Τους πολεμοχαρείς, τους ανελέητους και τους ισχυρούς

Αφορμή για τον προβληματισμό αυτό, αποτέλεσε η ανάρτηση του υπουργού Υγείας Άδωνι Γεωργιάδη, ο οποίος με την ανάμειξη της ελληνικής και της ισραηλινής σημαίας θα μπορούσε να κατηγορηθεί από τους ομοίους του, για αυτό για το οποίο οι ιδεολογικοί συγγενείς του έχουν σύρει πολλές φορές στα δικαστήρια άλλους ανθρώπους: για παραποίηση δηλαδή εθνικού συμβόλου. Μόνο που η συγκεκριμένη παραποίηση είναι εθνικά ιδιαίτερα επικίνδυνη, μιας και φαίνεται ότι μέσω της κυβέρνησής της η χώρα μας συντάσσεται με το Ισραήλ στον πόλεμο της Μέσης Ανατολής, την ίδια στιγμή που η πλειοψηφία των πολιτών αυτής της χώρας έχει ακριβώς την αντίθεση θέση.

Ένα άρθρο του Δημήτρη Χριστόπουλου μιλάει για τις τεράστιες ευθύνες της Ευρώπης που συντελούν στην κλιμάκωση της έντασης. Εμείς αναδημοσιεύουμε ένα απόσπασμα του άρθρου που προσπαθεί να ερμηνεύσει τη συμπεριφορά της παγκόσμιας ακροδεξιάς. Ολόκληρο το άρθρο εδώ 

Κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι ότι ο φιλο-ισραηλινός οπαδισμός την τελευταία δεκαετία περίπου σε όλη την Ευρώπη βρίσκει γόνιμο έδαφος στους κύκλους του παραδοσιακού ακροδεξιού αντισημιτισμού. Βορίδης και ο Γεωργιάδης δεν είναι δηλαδή μόνοι τους, αλλά ανήκουν σε ένα ολόκληρο πολιτικό ρεύμα στη Γηραιά Ήπειρο: ένα ρεύμα θαυμασμού στο πολεμοχαρές κράτος που αφενός ταιριάζει σαν πρότυπο στους ακροδεξιούς και αφετέρου υπηρετεί και την ανάγκη της εξιλέωσης, επειδή  όλοι ξέρουν ότι υπήρξαν αντισημίτες.

Όμως πάλι δεν υπάρχει καμία πρωτοτυπία.

Όπως αποστρέφονταν οι ποτισμένοι με αντισημιτισμό Ευρωπαίοι αποικιοκράτες μέχρι τις αρχές του 20ού, τα εκατομμύρια των Εβραίων που ζούσαν στην Γηραιά Ήπειρο, έτσι οι πολιτικοί τους γόνοι τους σήμερα αποστρέφονται τους Μουσουλμάνους Άραβες. Να μην ξεχνάμε διόλου –κάτι το οποίο σήμερα η Ευρώπη και το Ισραήλ προτιμά να ξεχνάει – ότι πριν την ανάδυση του Σιωνισμού, του μετασχηματισμού δηλαδή της εβραϊκής ταυτότητας σε εθνική και εδαφική που αξιώνει κράτος,  η λεγόμενη «επιστροφή» των Εβραίων στην ιστορική Παλαιστίνη ήταν πρώτα ένα αντισημιτικό ευρωπαϊκό σχέδιο χριστιανικής εμπνεύσεως.

Έχουμε επιμελώς κρύψει δηλαδή ότι το σιωνιστικό σχέδιο της «επιστροφής» στα εδάφη που οι Εβραίοι είχαν εγκαταλείψει πριν 2000 χρόνια, προτού γίνει εθνικό κίνημα ήταν ένα εποικιστικό σχέδιο ρατσιστικής φύσης προκειμένου οι Εβραίοι να αδειάσουν τη γωνιά των χριστιανών Ευρωπαίων, ύστερα από αιώνες διώξεων και διακρίσεων. Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαίο ότι αφενός μεν ο Αμερικάνος πρόεδρος Άνταμς εύχεται ήδη από τις αρχές του 19ου αιώνα να δει τους Εβραίους στην Ιουδαία ως «ανεξάρτητο έθνος» ενώ εκατό χρόνια αργότερα η πρώτη θεσμική αποτύπωση αυτής της ιδέας βρίσκεται στη Διακήρυξη του βρετανού Υπουργού Εξωτερικών Μπαλφούρ του 1917

Συμπληρώνοντας τη σκέψη του Δημήτρη Χριστόπουλου, αξίζει να αναφέρουμε πως κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου, ως μέρος της πολιτικής της υποστήριξης ενός εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη προκειμένου να διευκολυνθεί η μαζική εβραϊκή μετανάστευση από το έδαφός της, η Δεύτερη Πολωνική Δημοκρατία παρείχε στρατιωτική εκπαίδευση και όπλα στις σιωνιστικές παραστρατιωτικές ομάδες. Η Πολωνία εκπαίδευε δηλαδή τους Εβραίους για να μπορέσει να τους ξεφορτωθεί!

Τα μέλη των ομάδων αυτών εκπαιδεύτηκαν από Πολωνούς αξιωματικούς σε προηγμένα στρατιωτικά ζητήματα, όπως ο ανταρτοπόλεμος, η τακτική και η τοποθέτηση ναρκών ξηράς. Είναι χαρακτηριστικό πως τα μαθήματα κατάρτισης στο στρατιωτικό στρατόπεδο στο Rembertow μεταξύ των ετών 1931 και 1937, παρακολούθησαν περίπου 8.000 έως 10.000 συμμετέχοντες. Σύμφωνα δε με μέλη της σιωνιστικής παραστρατιωτικής οργάνωσης Ιργκούν, η Πολωνία προμήθευσε την οργάνωση με 25.000 τουφέκια και πρόσθετο υλικό και όπλα. 

Το πάρκο που βρίσκεται δίπλα στις εκβολές του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας ονομάστηκε από τις αρχές της πόλης «Πάρκο Καραμανλή» προς τιμήν του Καραμανλή του Α’ , του επονομαζόμενου και Εθνάρχη, για να εξασφαλιστεί με τον τρόπο αυτό η εύνοια του άξιου τέκνου της πόλης, του Καραμανλή του Β’, του επονομαζόμενου και Βούδα της Ραφήνας.

Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από ένα κλασσικό δείγμα ραγιαδισμού των τοπικών εξουσιών, αλλά και της πλειοψηφίας των πολιτών. Κανείς δε σκέφτηκε ότι αυτό το πάρκο θα μπορούσε να ονομαστεί «Πάρκο του Μεγάλου Ρέματος» ή «Πάρκο Ευβοϊκού» ή «Πάρκο Τριγλίας» ή «Πάρκο Λιγνιτωρύχων» ή κάτι που να παραπέμπει τέλος πάντων στη Ραφήνα και την ιστορία της. Όχι! Έπρεπε να ονομαστεί «Πάρκο Καραμανλή». Γιατί έτσι έχουνε μάθει οι κόλακες , οι αυλικοί και οι σφουγγοκωλάριοι. Και βέβαια, έτσι και έγινε. Σε περίοπτη θέση μάλιστα μέσα στο πάρκο έχει τοποθετηθεί ένας μεγάλος άσπρος βράχος πάνω στον οποίο έχει σκαλιστεί το όνομα «Πάρκο Καραμανλή».

Πριν από δύο ημέρες, κάτω από το όνομα του Καραμανλή,  προστέθηκε και το προσδιοριστικό «Αλήτης», προφανώς λόγω του Καραμανλή του Γ’, του υπουργού των Τεμπών. Είναι πολλοί βλέπεις οι Καραμανλήδες σ' αυτή τη μικρή χώρα και το πράγμα μπλέκεται. Τα τοπικά Μέσα Ενημέρωσης, κάλυψαν το γεγονός εκφράζοντας την αποδοκιμασία τους για την ιεροσυλία του εγχειρήματος, μιλώντας για «βανδαλισμό». Αυτός ο «βανδαλισμός» τους ενόχλησε. Για το βανδαλισμό του Μεγάλου Ρέματος, τσιμουδιά. Καθείς και οι ευαισθησίες του

Για την Ιστορία, αξίζει να αναφέρουμε πως οι Βάνδαλοι ήταν αρχαίο βαρβαρικό φύλο που έγραφε συνθήματα με κόκκινη μπογιά πάνω σε ονόματα άξιων υπουργών, διαταράσσοντας τον μακάριο ύπνο των υπηκόων τους

Αυτά τα δέντρα σήμερα δεν υπάρχουν. Αφού περίμεναν επί ημέρες καρατομημένα, σαν πρόβατα επί σφαγή, με υψωμένα τα κομμένα κλαδιά τους σαν να ικετεύουν για τη σωτηρία τους, σήμερα ξεριζώθηκαν από την αλόγιστη μανία του ανθρώπου.

Αυτή την πιο όμορφη εποχή του χρόνου διάλεξαν οι διεστραμμένοι εμπνευστές του τσιμεντώματος του Μεγάλου Ρέματος της Ραφήνας για να ξεκινήσουν τις εγκληματικές και ακαλαίσθητες εργασίες τους, στο όνομα μιας δήθεν αντιπλημμυρικής προστασίας. Ετοιμάζονται να  κόψουν χιλιάδες δέντρα και να φυτέψουν τσιμεντένιους πασσάλους, σε ένα φαραωνικό και παρανοϊκό σχέδιο τσιμεντώματος του πιο μεγάλου ανοιχτού ποταμού της Αττικής.

Ήδη το σχέδιο είναι σε πλήρη εξέλιξη.  Τα δέντρα κόβονται και στη θέση τους μπήγονται οι  τσιμεντένιοι πάσσαλοι με τη βοήθεια τεράστιων γεωτρύπανων, δημιουργώντας ένα απόκοσμο και εφιαλτικό σκηνικό

Το μεγάλο μέρος της κοινωνίας, αποχαυνωμένο και παραιτημένο, αδιαφορεί και αδρανεί. Το καλοκαίρι θα δυσφορεί για τη μεγάλη ζέστη και θα του φταίει η κλιματική αλλαγή. Όταν κάποια στιγμή το νερό σπάσει τα τσιμεντένια τείχη και η οργή του πλημμυρίσει την πόλη της Ραφήνας, θα τους φταίει πάλι η κλιματική αλλαγή. Το ίδιο και οι υπεύθυνοι. Και θα επιδοθούν ξανά σε ένα νέο φαύλο κύκλο που θα επιτείνει τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής

Δυστυχώς, λίγοι είναι οι άνθρωποι που παλεύουν για να αποτρέψουν την καταστροφή. Και προσπαθούν με όλα τα μέσα. Με δράσεις κινηματικές, με πολιτιστικές εκδηλώσεις, με ενημερωτικές συζητήσεις, με αρθρογραφία σε έντυπα πανελλαδικής κυκλοφορίας, με συλλογές υπογραφών σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, με προσφυγές στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Ακόμη και στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχουν προωθήσει την υπόθεση του Μεγάλου Ρέματος με μεγάλη πιθανότητα να δικαιωθούν, καθώς αυτό το έργο παραβιάζει τις σύγχρονες ευρωπαϊκές οδηγίες διαχείρισης των ρεμάτων. Μέχρι τότε όμως, τα αλυσοπρίονα  θα κόβουν τα δέντρα και τα γεωτρύπανα θα σκάβουν και θα φυτεύουν τσιμεντένιους πασσάλους

Αν και τείνουν να χαθούν όλες οι βεβαιότητες, μάλλον έχει μπει για τα καλά η άνοιξη κι έξω, στους δρόμους της Αθήνας, μυρίζουν οι νεραντζιές, το δέντρο που έχει γίνει το σήμα κατατεθέν των στενών αθηναϊκών πεζοδρομίων.

Πρόκειται, όπως και όλα τα εσπεριδοειδή άλλωστε, για δέντρα ασιατικής καταγωγής που οι Έλληνες άργησαν να τα γνωρίσουν. Το πρώτο εσπεριδοειδές που ήρθε στον ελλαδικό χώρο ήταν το κίτρο, μέσω της εκστρατείας του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Σταδιακά οι Έλληνες γνώρισαν και τα υπόλοιπα εσπεριδοειδή, ενώ  για τις νεραντζιές υπάρχουν αναφορές σε βυζαντινά κείμενα.

Αυτή που θεωρείται υπεύθυνη για την απόβαση των νεραντζιών στην Αθήνα είναι  η βασίλισσα Αμαλία που δημιούργησε τον Εθνικό Κήπο δίπλα στα Ανάκτορα (σημερινή Βουλή). Με πλοίο από τη Γένοβα έφτασαν στην Αθήνα 500 διαφορετική είδη δέντρων και φυτών. Μεταξύ τους ήταν και οι νεραντζιές, οι οποίες φυτεύτηκαν στην Αθήνα μαζικά, μαζί με μουριές και ελιές. Την εικόνα όμως που έχουμε σήμερα με τις νεραντζιές στην Αθήνα, την οφείλουμε κυρίως στον Δήμαρχο της πόλης, Δημήτρη Μπέη, ο οποίος από το 1979 έως το 1986 φύτεψε εκατοντάδες νεραντζιές σε κάθε γειτονιά του δήμου.

Το κύριο πλεονέκτημα των νεραντζιών είναι ότι είναι πολύ ανθεκτικές στις καιρικές συνθήκες και απαιτούν μηδενική φροντίδα και ελάχιστο νερό. Ο στενός κορμός του , δε, ήταν ιδανικός για τα επίσης στενά πεζοδρόμια της πόλης. Οι νεραντζιές είναι τόσο ανθεκτικές που γλίτωσαν και από την οργή του πρώην δημάρχου Νικήτα Κακλαμάνη, ο οποίος, σε μια έξαρση νεοπλουτίστικου μεγαλείου, αποφάσισε κάποια στιγμή να κόψει τις μανταρινιές και να φυτέψει στη θέση τους τροπικά δενδρύλλια του είδους Βrachychiton acerifoliuus. Αφού έκοψε αρκετές νεραντζιές, τελικά το σχέδιό του ματαιώθηκε από τις αντιδράσεις των κατοίκων. Και έτσι και οι νεραντζιές γλίτωσαν και ο τότε δήμαρχος απέκτησε το προσωνύμιο  “Ομέρ Πριόνης”

“Έξω μυρίζει νεραντζιά” τραγουδάει το Παιδί-Τραύμα και μας εξηγεί πώς γράφτηκε το τραγούδι. «Το τραγούδι γράφτηκε την άνοιξη του 2018. Γυρνώντας μεθυσμένος από μια συναυλία, κάποιος μου είπε ότι αυτό που μυρίζει στις πόλεις και καταλαβαίνεις ότι μπήκε η άνοιξη είναι το δέντρο της νεραντζιάς που είναι φυτρωμένο σε κάθε πεζοδρόμιο. Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ. Την ίδια ακριβώς στιγμή σκέφτηκα μια κατάσταση που με τον τρόπο της μου έλεγε κάτι αυτονόητο. Κι έτσι συνδυάστηκαν οι πρώτοι στίχοι: “Έξω μυρίζει νεραντζιά κι αυτό που κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια ήτανε γάτα τελικά”.  Την επόμενη μέρα έκατσα στο πιάνο και άρχισα να γράφω τη μελωδία, απαγγέλοντας παράλληλα τον στίχο. Κι έπειτα σχεδόν αυτόματα όλους τους επόμενους στίχους, ίσως εκτός από τη «ματιά της στον καθρέπτη» που τον προσέθεσα αργότερα για να κατευνάσω τις ενοχές μου»

Μια εντυπωσιακή παρέμβαση του  «Ρουβίκωνα» για τα Τέμπη , είχαμε την Κυριακή 31/3 στη Βουλή και το Προεδρικό Μέγαρο. Όπως διαβάζουμε στην Εφημερίδα των Συντακτών, στο περιστύλιο της Βουλής, αλλά και στον κήπο του Προεδρικού Μεγάρου, μέλη της αναρχικής συλλογικότητας ανέβασαν πανό με θέμα τις εξελίξεις στη διερεύνησης του εγκλήματος των Τεμπών και την προσπάθεια της κυβέρνησης για συγκάλυψη.

Σύμφωνα με την ανακοίνωση της αστυνομίας, μια ομάδα περίπου 15-20 ατόμων μπήκαν στον αύλειο χώρο του Κοινοβουλίου από την πλαϊνή είσοδο και ανέβασαν ένα πανό στο περιστύλιο. Επίσης, άλλα έξι άτομα μπήκαν στον κήπο του Προεδρικού Μεγάρου και επίσης ανέβασαν πανό.

Ακολούθησε η παρακάτω ανάρτηση του Ρουβίκωνα στον ιστότοπό του :

«Θέλει η ΝΔ να κρυφτεί και το μαφιοζιλίκι δεν την αφήνει. Διότι η υπόθεση συγκάλυψης του εγκλήματος των Τεμπών σχεδόν έναν χρόνο τώρα, πόσο μάλλον μετά και τις πιο πρόσφατες αποκαλύψεις, αλλά και την εν γένει στάση της κυβερνητικής παράταξης και των στελεχών της αποδεικνύει ότι περί αυτού πρόκειται. Μιας συντεταγμένης προσπάθειας συγκάλυψης ενός εγκλήματος με μαφιόζικους όρους, με ιθύνοντα νου την κύρια εγκληματική οργάνωση αυτήν τη στιγμή στην Ελλάδα, την κυβέρνηση ΝΔ.

Οι ευθύνες είναι πολλές, και έχουν αποδοθεί σε πολλούς, με διαφορετικό μερίδιο ευθύνης και ρόλο τόσο στο έγκλημα όσο και στην επακόλουθη συγκάλυψη ο καθένας. Καραμανλής, Τριαντόπουλος, Αγοραστός, ο ίδιος ο Μητσοτάκης, διοικητικά στελέχη του ΟΣΕ, της ΕΡΓΟΣΕ, της ΡΑΣ, η Hellenic Train. Με την κυβέρνηση, αντί να ρίχνει το άπλετο φως που υποσχόταν στην υπόθεση, να επιλέγει να ρίξει άπλετο μπάζωμα στον χώρο του εγκλήματος, 6 μέρες αφότου έγινε, αλλά και στις πολιτικές ευθύνες των υπουργών και των στελεχών της. Να δίνει εντολή να παραποιηθούν ηχητικά ντοκουμέντα από τις συνομιλίες των σταθμαρχών, σημαντικές για την εξιχνίαση της υπόθεσης. Να επιμένει ότι υπήρχε τηλεδιοίκηση, ενώ δεν υπήρχε ούτε υπάρχει αυτήν τη στιγμή, αποδίδοντας τη σύγκρουση απλά και μόνο σε ανθρώπινο λάθος. Με τον Καραμανλή να λέει ότι δεν ήξερε, τη στιγμή που έχουν βγει στη φόρα επιστολές που αποδεικνύουν πως όχι μόνο γνώριζε, αλλά εγκληματικά αμελούσε. Όπως δηλαδή θα έκανε κάθε υπουργός του ελληνικού κράτους που σέβεται τον εαυτό του. Γιατί για να είμαστε ακριβοδίκαιοι η ευθύνη γενικά για την κατάσταση που επικρατεί στις υποδομές της χώρα δεν βαραίνει αποκλειστικά και μόνο τη ΝΔ. Και δεν είναι μόνο το σιδηροδρομικό δίκτυο.

Το γεγονός ότι σήμερα δεν έχουμε το κατά το δυνατόν ασφαλέστερο και επαρκές οδικό, σιδηροδρομικό και θαλάσσιο δίκτυο, δεν έχουμε πλήρως επεξεργασμένα και ολοκληρωμένα αντιπυρικά, αντιπλημμυρικά και αντισεισμικά έργα και υποδομές, το γεγονός ότι πληρώνουμε διόδια για δρόμους που δεν έχουν φτιαχτεί, φόρους για δομές υγείας και σχολεία που κοντεύουν να μας πλακώσουν το κεφάλι, όλος αυτός λοιπόν ο ατελείωτος κατάλογος των συνειδητών ελλείψεων και ανεπαρκειών, βαραίνει και τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ.

Και δεν τα λέμε όλα αυτά για να διαχύσουμε τις ευθύνες και να ξελασπώσουμε έστω και λίγο την τωρινή κυβέρνηση. Ένα υβρίδιο ακροδεξιάς και νεοφιλελευθερισμού με κοτζαμπάσικες λογικές σαν τη ΝΔ, δεν θα μπορούσε να κάνει διαφορετικά, δεν μπορούσε να κάνει κάτι λιγότερο ή περισσότερο. Και χέρι στα κρατικά ταμεία θα βάλει και στελέχη της θα πιάνονται με τη γίδα στην πλάτη σε κάθε λογής σκάνδαλο, και πρόσφυγες θα σκοτώνει στα σύνορα, και την κοινωνική βάση θα αποκλείει από την πρόσβαση σε δημόσια δωρεάν υγεία και παιδεία, και τον κόσμο θα βγάζει από τα σπίτια του χέρι χέρι με τα αρπακτικά κοράκια, και όποιον αγωνίζεται θα στέλνει κατευθείαν στη φυλακή, και τους καπιταλιστές θα αφήνει να αλωνίζουν και να κερδοσκοπούν στην πλάτη μας με πρόσχημα την ακρίβεια. Θα τα κάνει, λοιπόν, όλα αυτά και δεν θα δίνει λογαριασμό. Πόσο μάλλον με την εκλογική και κοινοβουλευτική κυριαρχία του 41%, μια θλιβερή αντιπολίτευση και όλα τα συστημικά προπαγανδιστικά εργαλεία σε διατεταγμένη υπηρεσία υπέρ της.

Ο μόνος λόγος που επισημαίνουμε τη συνολική ευθύνη του αστικού πολιτικού μπλοκ που έχει πάρει στα χέρια του την εξουσία είναι ο εξής απλός. Το κράτος έχει συνέχεια. Κι όσοι τώρα σηκώνουν πολύ ψηλά τον αμανέ, προσδοκώντας ενδεχομένως να αναγεννηθούν από τις στάχτες τους και να εξαργυρώσουν ψήφους στις ευρωεκλογές, μας προκαλούν γέλιο και θυμό με αυτήν τους τη φαιδρή πολιτική.

Δεν μπορούμε, ωστόσο, να μην δώσουμε την πρωτοκαθεδρία στην κυβέρνηση Μητσοτάκη σε επίπεδο κυνισμού και αθλιότητας, και όχι μόνο. Η παράταξη που έκανε προεκλογική εκστρατεία πάνω στα πτώματα των νεκρών στο Μάτι, έρχεται τώρα να ζητήσει και τα ρέστα και να κουνήσει το δάχτυλο κάνοντας λόγο για ‘’κομματική εκμετάλλευση της τραγωδίας των Τεμπών’’. Δεν μας ενδιαφέρει αν εργαλειοποίησε το 2019 την εγκληματική αμέλεια και του ΣΥΡΙΖΑ για το Μάτι, ούτε το ξεκατίνιασμα με τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης. Μας ενδιαφέρει ο λόγος περί ‘’κομματικής εκμετάλλευσης’’ από πλευράς ΝΔ, διότι μπορεί φαινομενικά να απευθύνεται στα κόμματα της αντιπολίτευσης, στην ουσία όμως είναι ένα μήνυμα που κατευθύνεται προς τους συγγενείς των θυμάτων. Ένα μήνυμα να σιωπήσουν, ένα μήνυμα να ‘’πονέσουν βουβά’’, ένα μήνυμα να ‘’να στραφούν προς τον θεό για να βρουν λύση στο πρόβλημά τους’’. Ένα μήνυμα που συνιστά ύβρη και βεβήλωση της μνήμης των νεκρών, αλλά δείχνει παράλληλα και την ενόχληση της κυβέρνησης που δεν έχει συνηθίσει να βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο και ενώπιον ενός πραγματικού κινδύνου, που δεν περίμενε να μην λειτουργήσει και σε αυτήν την περίπτωση η τακτική της λήθης.

Γιατί το έγκλημα αυτό δεν ξεχάστηκε, και δεν θα ξεχαστεί.

Ούτε η γελοία επιχειρηματολογία που ξεδιπλώθηκε στη βουλή, κατά τη διάρκεια της συζήτησης για την πρόταση μομφής, έπιασε τόπο. Μια επιχειρηματολογία που προσπάθησε να από-πολιτικοποιήσει εντελώς το συμβάν, και να το υποβιβάσει στην περίπτωση ενός απλού και καθημερινού γεγονότος σε μια λογική που λέει ‘’όλοι έχουμε χάσει ανθρώπους μας, όλοι ξέρουμε από πόνο’’. Ένα γελοίο επιχείρημα που τίθεται στο προσκήνιο μαζί με το εξίσου γελοίο επιχείρημα πως η ΝΔ πολεμάται από ντόπια και ξένα συμφέροντα(!).

Αλήθεια, θα μπορούσε να μας πει ανοιχτά ποια είναι αυτά τα συμφέροντα που την πολεμάνε και γιατί;

Μήπως τα συμφέροντα των καναλαρχών, που αφού τους τάισε πλουσιοπάροχα με τη λίστα Πέτσα, εδώ και 5 χρόνια βρίσκονται σε ανοιχτή γραμμή με το Μαξίμου, ενώ έναν χρόνο τώρα προσπαθούν να τη βγάλουν λάδι για το έγκλημα στα Τέμπη ρίχνοντας τις ευθύνες προς τα κάτω;

Μήπως τα συμφέροντα των κλινικαρχών, που τους δίνει δώρο το ΕΣΥ προκειμένου να το κουμαντάρουν σαν να ‘ταν τσιφλίκι τους και να φουσκώνουν τις τσέπες τους, στην πλάτη φτωχών ασθενών;

Μήπως τα συμφέροντα των κολλεγιαρχών, που τους χαρίζει την εκπαίδευση και ένα νέο πεδίο κερδοφορίας με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια;

Ή μήπως τα συμφέροντα των εφοπλιστών και των ιμπεριαλιστών, για τους οποίους έβαλε πλάτη ούτως ώστε να συνεχίσουν να μεταφέρουν ρωσικό πετρέλαιο παρά τις κυρώσεις, και για τους οποίους συμμετέχει ως ορντινάντσα τους ενεργά στον πόλεμο στη Μ. Ανατολή και την Παλαιστίνη στέλνοντας φρεγάτες στην Ερυθρά Θάλασσα;

Η μόνη δύναμη που πραγματικά αντιπαλεύει την κυβέρνηση της ΝΔ είναι η κοινωνία. Διότι δεν υπάρχει συμφέρον, τόσο πολιτικό όσο και ιδιωτικό, που η κυβέρνηση των αρίστων να μην έχει τρέξει να εξυπηρετήσει.

Κι όταν λέμε κοινωνία δεν μιλάμε έτσι γενικά και αόριστα. Αναφερόμαστε στη βάση, σε κάθε καταπιεσμένο, την εργατική τάξη, τη νεολαία, εκείνα τα 2/3 της κοινωνίας που δεν έχουν να περιμένουν τίποτα, ούτε από το κράτος ούτε από το κεφάλαιο, κανένα συμφέρον να εξυπηρετηθεί από αυτήν την αδηφάγα συνομοταξία.

Αναφερόμαστε σε όσους και όσες έχουν βιώσει τις εγκληματικές συνέπειες διαχείρισης της κοινωνίας από το κράτος και το κεφάλαιο, αναφερόμαστε στους 57 νεκρούς, στους συγγενείς των θυμάτων αυτών, στους επιζήσαντες, σε όλους και όλες εμάς που δεν πήραμε το τρένο εκείνο το βράδυ.

Η κυβέρνηση έχει τα χέρια της βαμμένα με αίμα και το ξέρει πολύ καλά. Κι όσο και να προσπαθεί να το κρύψει, δεν θα της βγει, ήδη δεν της βγαίνει και είναι κάτι που δεν το περίμενε.

Ελπίζουμε όλο και περισσότεροι και περισσότερες στην κοινωνία να έχουν καταλάβει πια πως κράτος και κεφάλαιο δολοφονούν. Και δολοφονούν αθώους. Δεν νοιάζονται για τις ζωές μας, παρά μονάχα για τα κέρδη και την εξουσία τους.

Γι’ αυτό, υπενθυμίζουμε σε όλους και όλες πως ούτε ξεχνάμε ούτε συγχωρούμε.

Υπενθυμίζουμε επίσης πως καμία κυβέρνηση δεν έπεσε ποτέ με καμία πρόταση μομφής, πως καμία αλλαγή προς το καλύτερο δεν ήρθε με αυτόν τον τρόπο, πως καμία δικαίωση δεν ήρθε ποτέ με θεσμικούς όρους.

Η μόνη γλώσσα που η εξουσία καταλαβαίνει είναι ο φόβος. Και για να φοβηθεί χρειαζόμαστε πολλοί και πολλές.

Στη μάχη ενάντια στην εξουσία δεν μας παίρνει να λείψει κανείς.

Η ΟΡΓΗ ΔΕΝ ΜΠΑΖΩΝΕΤΑΙ

ΡΟΥΒΙΚΩΝΑΣ

Δημόσιος διάλογος – Δημόσια συζήτηση – Δημόσια διαβούλευση. Όροι συναφείς και απαραίτητοι σε μια συμμετοχική δημοκρατία, όπου οι έχοντες εξουσία συνδιαλέγονται, ακούν και λαμβάνουν υπόψη τη γνώμη των πολιτών

Ειδικά η δημόσια διαβούλευση έχει πάρει έναν πιο συγκεκριμένο χαρακτήρα. Σύμφωνα με τον ορισμό της Wikipedia : “Η δημόσια διαβούλευση είναι η διαδικασία κατά την οποία ζητείται η συμβολή των πολιτών σε θέματα που τους αφορούν. Η δημόσια διαβούλευση υποστηρίζεται από τις πρωτοβουλίες για την ανοικτή και συνεργατική διακυβέρνηση και κύριοι στόχοι της είναι η διαφάνεια και η αποτελεσματικότητα στη διαμόρφωση πολιτικών. Στις περισσότερες περιπτώσεις η δημόσια διαβούλευση υποστηρίζεται από ηλεκτρονικά μέσα και αναφέρεται ως ηλεκτρονική δημόσια διαβούλευση ή ηλεκτρονική διαβούλευση. Σύμφωνα με τον Κανονισμό της Βουλής των Ελλήνων, είναι απαραίτητη η δημόσια διαβούλευση των νομοσχεδίων πριν την κατάθεσή τους προς ψήφιση από τη Βουλή”

Η δημόσια διαβούλευση δηλαδή, ιδεατά,  είναι μια αμφίδρομη επικοινωνία ανάμεσα στους διαμορφωτές της πολιτικής και στους πολίτες, με στόχο οι πρώτοι να ακούσουν τις απόψεις των δεύτερων. Ιδεατά πάλι μιλώντας, είναι μια εμπειρία μάθησης και ενηλικίωσης του  πολίτη, μέσα από την οποία ο πολίτης έχει την ευκαιρία να γνωρίζει και να συν-διαμορφώνει πολιτικές, αντί να τις πληροφορείται εκ των υστέρων από εκείνους, στους οποίους παραχώρησε το δικαίωμα αυτό.

Όλα αυτά ιδεατά. Γιατί στην πράξη δυστυχώς, η δημόσια διαβούλευση είναι ένα κενό γράμμα και χρησιμοποιείται μόνο προσχηματικά από την εξουσία για να δοθεί η ψευδής εντύπωση στους πολίτες πως ελήφθη υπόψη η γνώμη τους πάνω σε ζητήματα που έχουν ήδη προαποφασιστεί

Ο δημόσιος διάλογος τώρα, είναι κάτι πιο γενικό από τη δημόσια διαβούλευση και προκύπτει όταν οι πολίτες έρχονται σε επαφή με άλλους πολίτες, προκειμένου να ακουστούν όλες οι απόψεις πάνω σε ένα ζήτημα, να λυθούν όλες οι απορίες και, αν είναι δυνατόν, να συμφωνήσουν σε μια κοινή γραμμή, ξεπερνώντας διαφορετικότητες και διαφωνίες. Πιο συγκεκριμένη θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι η «δημόσια συζήτηση», η οποία καλείται να τοποθετηθεί όχι περί γενικών αρχών ή ιδεών ή αντιλήψεων, αλλά για συγκεκριμένα πρακτικά ζητήματα και να ληφθεί απόφαση για δράση

Μια τέτοια συζήτηση έχει τη φιλοδοξία να φέρει εις πέρας ο σύλλογος γονέων του 1ου Γυμνασίου Ραφήνας το Σάββατο 30/3 ώρα 18:00 στην αίθουσα εκδηλώσεων του Γυμνασίου εκπλήσσοντάς μας ευχάριστα, καθώς τέτοιες πρωτοβουλίες δεν είναι συνηθισμένες στη μικρή κοινωνία μας όπου όλα συζητιούνται και αποφασίζονται κεκλεισμένων των θυρών. Αφορμή αποτέλεσε η αγωνία του συλλόγου για την ασφαλή μετάβαση των παιδιών από και προς το σχολείο και την προστασία τους από την περιβαλλοντική επιβάρυνση που ενέχει η λειτουργία του εργοταξίου της ΙΝΤΡΑΚΑΤ και το έργο διευθέτησης του Μεγάλου Ρέματος που έχει ξεκινήσει κοντά στα σχολεία. Τα κύρια ερωτήματα που θα τεθούν στην εκδήλωση είναι:

α) Πώς επηρεάζει κυκλοφοριακά τα σχολεία η παρουσία-λειτουργία του εργοταξίου και η έναρξη των έργων διευθέτησης του Ρέματος;

β) Πώς μετριάζεται η αναμενόμενη αύξηση της ατμοσφαιρικής και ακουστικής ρύπανσης στη γύρω περιοχή και ποιες οι συνέπειές στους στη δημόσια υγεία;

γ) Πώς εξασφαλίζεται  ασφαλής οδική πρόσβαση των παιδιών στο σχολείο;  Π.χ ανακατασκευή της Φλέμινγκ και της οδού Μεγάλου Αλεξάνδρου-Αργιθέας-Ίλιδος;

δ) Τι σημαίνει η ενδεχόμενη επέκταση του λιμανιού και η έλευση της Αττική Οδού;

Πρόκειται για καυτά ζητήματα που, πέρα από την ουσία τους, γεννούν παράπλευρα πολλά άλλα ερωτήματα. Πώς ελήφθησαν αυτές οι αποφάσεις; Ποιος φέρει ευθύνη γι΄ αυτές τις αποφάσεις; Πότε ελήφθη υπόψη η γνώμη των πολιτών; Ζητήματα που αφορούν στον πυρήνα της δημοκρατίας δηλαδή

Αν παρακολουθήσουμε το δημόσιο λόγο των κυρίαρχων δημοτικών παρατάξεων της πόλης μας , θα διαπιστώσουμε μια εμμονική αγκίστρωσή του στην αναγκαιότητα των «μεγάλων έργων», όπως αυτό της επέκτασης του λιμανιού, της έλευσης της Αττικής Οδού και του τσιμεντώματος του Μεγάλου Ρέματος που γίνεται στο όνομα μιας δήθεν αντιπλημμυρικής προστασίας. Έργα που δεν είμαστε καθόλου βέβαιοι για το αν αποτελούν λύση ή θα δημιουργήσουν επιπλέον προβλήματα στα ήδη υπάρχοντα.  Έργα που δεν ξέρουμε ούτε με ποιον τρόπο  θα γίνουν, ούτε πότε θα γίνουν, ούτε  και αν τελικά θα γίνουν. Έργα για τα οποία δεν υπάρχει καμία ενημέρωση προς τους πολίτες. Έργα που πολύ αμφιβάλλουμε για το αν γίνονται για τους κατοίκους αυτού του τόπου ή για την προώθηση κάποιων πολύ μεγάλων συμφερόντων. Όπως έχουν πει και οι Αμερικανοί που κάτι παραπάνω ξέρουν : “ Follow the money”.  Ακολούθησε το χρήμα δηλαδή ... και θα καταλάβεις

Και την ίδια στιγμή, βλέπουμε να αγνοούνται  προκλητικά και να μένουν εκτός συζήτησης τα προβλήματα της καθημερινότητας. Τα ερωτήματα είναι δεκάδες και οι απαντήσεις ελάχιστες και μη πειστικές:

Για ποιο λόγο επιλέχτηκε η χωροθέτηση του εργοταξίου της ΙΝΤΡΑΚΑΤ ανάμεσα από πέντε σχολεία, χωρίς την απαραίτητη συγκοινωνιακή μελέτη που θα απαιτούσε η πρόσθετη κυκλοφοριακή επιβάρυνση που θα επιφέρουν καθημερινά δεκάδες βαρέα οχήματα, τα οποία έρχονται να προστεθούν σε αυτά που ήδη αποβιβάζονται από τα πλοία και τα οποία την καλοκαιρινή περίοδο θα είναι πολύ περισσότερα;

Ποιες υποδομές θα αποφορτίζουν την ολοένα και μεγαλύτερη κυκλοφοριακή επιβάρυνση που δέχεται η πόλη μας από τη συνεχώς αυξανόμενη λειτουργία του λιμανιού; Μήπως η Αττική Οδός που δεν ξέρουμε ούτε πώς θα γίνει, ούτε πότε θα γίνει, ούτε αν θα γίνει; Μέχρι τότε, τι κάνουμε;

Για ποιο λόγο αυξάνονται συνεχώς τα δρομολόγια των πλοίων χωρίς προηγουμένως να έχουν φτιαχτεί αυτές οι υποδομές; Σε τι θα ωφεληθεί η πόλη σε τελική ανάλυση, από την επέκταση του λιμανιού;

Για ποιο λόγο δεν υπάρχει αστική συγκοινωνία στην πόλη της Ραφήνας;

Για ποιο λόγο τα ΚΤΕΛ, ενώ πληρώνονται σαν ΚΤΕΛ, ενώ εκτελούν  αραιά δρομολόγια σαν ΚΤΕΛ, εν τούτοις λειτουργούν σαν αστική συγκοινωνία έχοντας ως τέρμα όχι το κέντρο της Αθήνας, αλλά το σταθμό του Νομισματοκοπείου;

Για ποιο λόγο η Λεωφόρος Φλέμιγκ, η κύρια οδός εισόδου-εξόδου της πόλης δεν έχει πεζοδρόμια, θέτοντας σε κίνδυνο δεκάδες ή εκατοντάδες πεζούς που τη χρησιμοποιούν καθημερινά;

Για ποιο λόγο ολόκληρη σχεδόν η πόλη της Ραφήνας δεν έχει πεζοδρόμια και δίκτυα πεζοδρόμων και είναι κυριολεκτικά απροσπέλαστη από άτομα με κινητικά προβλήματα;  

Επιστρέφοντας τώρα στην ενδιαφέρουσα  δημόσια συζήτηση που διοργανώνει  ο σύλλογος γονέων του 1ου Γυμνασίου Ραφήνας, ελπίζουμε οι ομιλητές, μετά την ομιλία τους, να παραμείνουν στην εκδήλωση, ώστε να ακούσουν και να απαντήσουν στις ερωτήσεις των δημοτών. Ας ελπίσουμε οι διοργανωτές της εκδήλωσης να μεριμνήσουν ώστε να πραγματοποιηθεί μία πραγματική συζήτηση. Ας ελπίσουμε, τέλος, όσοι παρέμβουν στη συζήτηση να το κάνουν εποικοδομητικά

Η atticavoice θα είναι εκεί και θα καλύψει το γεγονός με ενδιαφέρον

Μαγνητικά πεδία ονομάζεται η ταινία του Γιώργου Γούση που με κόστος μόλις 6500 ευρώ αποτέλεσε τη μεγάλη κινηματογραφική έκπληξη του 2022. Πρόκειται για ένα τρυφερό road movie δύο εντελώς διαφορετικών ανθρώπων, ο ένας με μια ιδιαίτερη αποστολή και η άλλη με καμία. Όπως λέει ο σκηνοθέτης της ταινίας «Μαγνητικά πεδία είναι ο χώρος εντός του οποίου εξελίσσεται η σχέση των δύο ηρώων της ταινίας. Όπως λέει και ο ορισμός, είναι ο χώρος που ασκούνται μαγνητικές ελκτικές δυνάμεις σε κινούμενα φορτία και μεταλλικά υλικά. Ο Αντώνης και η Έλενα είναι δυο άνθρωποι σε κίνηση, που κουβαλάνε ο καθένας από ένα φορτίο και απλώς μαγνητίζονται. Όπως συμβαίνει σε όλες τις συντροφικές σχέσεις, αυτές οι δυνάμεις είναι αόρατες και καμιά φορά προκαλούν και ανεξήγητα φαινόμενα»

Μετά από αυτή την κινηματογραφική εισαγωγή, ας πάμε σε κάτι πιο προσγειωμένο,  που ελπίζουμε όμως πως θα βοηθήσει τους υποψήφιους των φετινών Πανελλήνιων Εξετάσεων. Πρόκειται για ένα φυλλάδιο σημειώσεων πάνω στο κεφάλαιο των «Μαγνητικών πεδίων» με βάση την ύλη του σχολικού έτους 2023 - 2024 που περιλαμβάνει σημειώσεις θεωρίας, θέματα παλαιότερων εξετάσεων καθώς και επιλεγμένες ερωτήσεις και ασκήσεις από τον ιστότοπο του Υπουργείου Παιδείας study4exams, μαζί με τις απαντήσεις τους

Σήμερα, 20/3/2024, ο Δήμος Ραφήνας Πικερμίου, είχε προγραμματίσει ένα Φεστιβάλ Φωτογραφίας  με τον τίτλο Photo Climate Vision και με επίκεντρο την κλιματική κρίση, στο πλαίσιο δράσεων του εν λόγω Δήμου για την  «εφαρμογή πολιτικών, προγραμμάτων, δράσεων και μέτρων για την προστασία του περιβάλλοντος», όπως αναφέρει  σε σχετική ανακοίνωση  η αντιδήμαρχος Πολιτισμού, Χριστίνα Λαμπίρη

Στο Φεστιβάλ αυτό αναμενόταν και η συμμετοχή του Δήμου  Ραφήνας-Πικερμίου και η παρουσίαση φωτογραφιών, σε ειδική πτέρυγα της έκθεσης, με θέμα τη δική του συμβολή στην κλιματική κρίση και στο έργο διευθέτησης του Μεγάλου Ρέματος που περιλαμβάνει την κοπή χιλιάδων δέντρων, το τσιμέντωμα του ποταμού και την εξαφάνιση της πλημμυρικής ζώνης της Πετρέζας.

Τελικά, με νεότερη ανακοίνωση, μαθαίνουμε ότι το Φεστιβάλ αναβάλλεται. Ίσως ο Δήμος Ραφήνας Πικερμίου θεώρησε ότι πρέπει προηγουμένως να ολοκληρωθεί το καταστροφικό έργο στο Μεγάλο Ρέμα ώστε να έχει να παρουσιάσει και άλλες σχετικές φωτογραφίες για να σοκαριστούμε ακόμη περισσότερο και η έκθεση να έχει ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία. Όπως και να έχει, η RAF WEST JOURNAL κατάφερε να εξασφαλίσει κάποιες από τις εν λόγω φωτογραφίες και τις δημοσιεύει

Γιατί , καλά είναι τα λόγια, αλλά τα έργα είναι αυτά που μένουν.