Ένα βίντεο-αφιέρωμα στον τρόπο με τον οποίο η ελληνική δημοσιογραφία κάλυπτε το έγκλημα των Τεμπών. Ο καθένας με το δικό του προσωπικό στυλ, δείγμα της δημοσιογραφικής σχολής που φοίτησε 

Η Τατιάνα Στεφανίδου και ο Νίκος Ευαγγελάτος ασχολούνταν με τα λευκά μαλλιά και τα εγγόνια του σταθμάρχη. Κάποιος να τους ενημερώσει παιδιά για το σύστημα ασφαλείας που δεν υπήρχε. Δεν μπορεί να τα ξέρουν όλα οι άνθρωποι. Δημοσιογράφοι είναι;

Η Μαρία Σαράφογλου δεν γνώριζε λέει (δημοσιογράφος είναι; πού να τα γνωρίζει αυτά; κάποιος έπρεπε να την ενημερώσει κι αυτήν) για τις διαμαρτυρίες, τα εξώδικα  και τις απεργίες των εργαζομένων με θέμα την έλλειψη μέτρων ασφαλείας,

Ο Νίκος Αντικειμενικολάου θεωρεί τις εκτιμήσεις των εργαζομένων για κατασκευή τεχνητού χρέους προκειμένου οι σιδηρόδρομοι να ενταχθούν στο ΤΑΙΠΕΔ ως υπερβολικές. Αλίμονο, Νίκο, γίνονται αυτά τα πράγματα στην Ελλάδα;

Ο Παύλος Τσίμας θεωρεί ότι ο θάνατος των παιδιών δεν πήγε εντελώς χαμένος και θα είναι η ευκαιρία για να αποκτήσει η Ελλάδα ασφαλείς σιδηροδρόμους. Το βλέπουμε καθαρά αυτό. Α ρε Παύλο Τσίμα, πού κατάντησες

Η Ιωάννα Μάνδρου θεωρεί αδιανόητη την απεργία των σιδηροδρομικών λίγες ημέρες μετά το έγκλημα. Εντάξει, αυτή έχει το ακαταλόγιστο, προσπερνάμε

Ο Άρης Πορτοσάλτε ανακαλύπτει ως αιτία του εγκλήματος τον κρατισμό και τον κομματικοδίαιτο συνδικαλισμό και αποκαλεί το έγκλημα «αυτογκόλ» , προφανώς για τις συνέπειες που θα έχει αυτό για τη Νέα Δημοκρατία. Πάλι καλά που δεν είπε πως είναι προβοκατσια της Αριστεράς για να χάσει η Νέα Δημοκρατία τις εκλογές

Ο Βασίλης Χιώτης καλεί την κυβέρνηση, προκειμένου να αντισταθμίσει το πολιτικό κόστος, να συγκριθεί με προηγούμενες κυβερνήσεις και να ζυγίσει με άλλα λόγια τους νεκρούς στα Τέμπη με τους νεκρούς στο Μάτι. 

Ο Γιάννης Παπαδόπολους (ως άλλη Σαράφογλου) δεν γνώριζε ο καημένος για τις διαμαρτυρίες και τις απεργίες των σιδηροδρομικών με θέμα την έλλειψη των μέτρων ασφαλείας. Κάποιος να τον ενημερώσει παιδιά κι αυτόν

Α.Ρ.Δ.: Αρκτικόλεξο για το «Αλήτες, Ρουφιάνοι, Δημοσιογράφοι». Χρησιμοποιείται ώστε να εκφραστεί η αγανάκτηση προς τους δημοσιοκάφρους και να μην επιβαρυνθεί ο λόγος με βρισιές. Είναι αυτοί για παράδειγμα που όταν κάνουν οι απεργία οι σιδηροδρομικοί, μιλούν για την “ταλαιπωρία” των επιβατών και την ίδια ώρα “θάβουν” τα αιτήματα των απεργών (Τυχαίο παράδειγμα)

Ο Γουίλιαμ Μάνι είναι ένας πρώην παράνομος, που προσπαθεί να ξεχάσει το παρελθόν του. Έχουν περάσει έντεκα χρόνια από τότε, που εγκατάλειψε το όπλο του, αφήνοντας πίσω του μία φοβερή φήμη αδίστακτου φονιά. Τώρα ζει ήρεμα με το γιο του και την κόρη του, φροντίζοντας το κτήμα του, στο Κάνσας. Η οικονομική του κατάσταση είναι άσχημη και το κτήμα δεν του αποφέρει τα απαραίτητα προς το ζην. Όταν ο Σκότφιλντ Κιντ, κυνηγός επικηρυγμένων, τον επισκέπτεται και του ζητάει τη βοήθειά του για να εντοπίσει δυο καουμπόις, που δολοφόνησαν μία πόρνη, ο Μάνι αποφασίζει να δεχτεί.

Οι  «Ασυγχώρητοι» είναι το τελευταίο γουέστερν που γύρισε ως σκηνοθέτης και ως πρωταγωνιστής ο Κλιντ Ίστγουντ. Είναι και σημαδιακό, καθώς του έδωσε το πρώτο Όσκαρ σκηνοθεσίας και τον κατέστησε έναν από τους σημαντικότερους δημιουργούς της Αμερικής

Στους «Ασυγχώρητους» ο αντικομφορμιστής Κλιντ Ίστγουντ παραδίδει ένα ουσιαστικά αντιγουέστερν, τσαλακώνοντας τους ρόλους των μοναχικών ηρωικών πιστολάδων. Το σενάριο, φαινομενικά ακολουθεί το γνωστό μοντέλο του πιστολά που επιστρέφει για τελευταία φορά προκειμένου να ξεκαθαρίσει παλιούς λογαριασμούς. Όμως αυτή τη φορά, πρόκειται για έναν γερασμένο πιστολά, που τα χέρια του τρέμουν, με αδυναμίες και φόβους και που η ζωή δεν του έχει φερθεί καλά

Οι  «Ασυγχώρητοι» είναι ένα κλειστοφοβικό, μαύρο και αντικομφορμιστικό γουέστερν που αποδομεί τον τύπο του ψυχρού ανέκφραστου εκτελεστή που έχουμε συνηθίσει. Ταυτόχρονα όμως, αποτελούν και την αφορμή για να μιλήσει ο Κλιντ Ίστγουντ και για άλλα θέματα που τον απασχολούν – και θα το δείξει και στις επόμενες ταινίες - όπως είναι η βίαιη επικράτηση των ισχυρών

Όλα αυτά τα καταφέρνει με ένα επιτελείο εκπληκτικών ηθοποιών με τον Τζιν Χάκμαν, στον ρόλο του διεστραμμένου σερίφη, να κάνει μια εμβληματική ερμηνεία, αποδεικνύοντας το μοναδικό ταλέντο του

Οι  «Ασυγχώρητοι» κέρδισαν συνολικά τέσσερα Όσκαρ (Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Β' Ανδρικού Ρόλου και Μοντάζ) από τις εννέα συνολικά υποψηφιότητες

Σκηνοθεσία: Κλιντ Ίστγουντ

Σενάριο: Ντέιβιντ Γουέμπ Πιπλς

Παίζουν: Κλιντ Ίστγουντ, Μόργκαν Φρίμαν, Τζιν Χάκμαν, Ρίτσαρντ Χάρις, Σαούλ Ρούμπινεκ, Τζέιμς Γουόλβερτ, Άννα Τόμσον, Φράνσις Φίσερ

Φωτογραφία: Τζακ Ν. Γκριν

Μουσική: Λένι Νιχάουζ

Μοντάζ: Τζόελ Κοξ

Έτος παραγωγής: 1992

Χώρα παραγωγής: ΗΠΑ

Διάρκεια: 131'

Ίσως είναι η πρώτη φορά που μπορεί να γίνει ρωγμή στο βρώμικο κύκλωμα Κυβέρνησης-Δικαιοσύνης-Αστυνομίας-Καναλιών-Μαφίας.

Και αυτό χάρη σε κάποιους ανθρώπους που, αφού έχασαν ό,τι πολυτιμότερο είχαν, δεν έχουν να χάσουν τίποτα πια.

Ας σταθούμε δίπλα σ’ αυτούς τους ανθρώπους και να φωνάξουμε. Για την έλλειψη συστημάτων ασφαλείας. Για την παράνομη μεταφορά φορτίου. Για τη συγκάλυψη που επιχειρήθηκε

Για τη δικαίωσή τους. Για όλους εμάς

Όλοι αύριο στο Σύνταγμα στις 12.00

Δεν είναι μόνο τα λόγια που τόλμησε και είπε μπροστά στον Ντόναλντ Τραμπ και το σκληροπυρηνικό επιτελείο του. Είναι κυρίως, για εμάς τους Έλληνες, η θλιβερή και αναπόφευκτη σύγκριση με τους δικούς μας επισκόπους. Ποιος από αυτούς θα μιλούσε τη γλώσσα της αγάπης και της συμπόνιας; Ποιος θα ζητούσε έλεος για τους ξένους, τους αλλόθρησκους, τους διαφορετικούς; Ποιος από αυτούς θα απεκδυόταν τα χρυσοποίκιλτα άμφια και τη χρυσή μίτρα; 

Και όμως, η  Επίσκοπος Μάριαν Ένγκαρ Μπάντι, από τον άμβωνα της λειτουργίας στον Καθεδρικό Ναό της Ουάσιγκτον, έκανε τα αυτονόητα για έναν κήρυκα του χριστιανισμού. Μίλησε για αγάπη και συμπόνια προς όλους τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από το χρώμα, τη θρησκεία, την εθνικότητα, την υπηκοότητα, τον σεξουαλικό προσανατολισμό

Ίσως δεν είναι τυχαίο που η συγκεκριμένη Επίσκοπος είναι γυναίκα. Και με τη συνειδητοποίηση αυτή, νέα ερωτήματα μας πλημμυρίζουν και μας βασανίζουν. Γιατί η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν δέχεται γυναίκες ιερείς; Γιατί δεν επιτρέπεται στις γυναίκες να μπαίνουν στο ιερό της εκκλησίας; Γιατί όταν η γυναίκα έχει περίοδο θεωρείται βρώμικη από την Εκκλησία και δεν θεωρείται ευπρόσδεκτη εκείνες τις ημέρες;

Δυστυχώς, όταν ακόμη και μέσα στο στενό πλαίσιο του – αποκαλούμενου από εσένα - ποιμνίου σου βάζεις διαχωρισμούς, δεν γίνεται να γίνεις πιστευτός

Ας διαβάσουμε όμως την ομιλία της θαρραλέας και χριστιανής επισκόπου που μας θυμίζει ότι σε πολλούς χώρους, ακόμα και εκεί που δεν το περιμένουμε, υπάρχουν άνθρωποι που αντιστέκονται και αγωνίζονται για το καλό και το δίκαιο.

“Υπάρχουν γκέι, λεσβίες και τρανς παιδιά σε οικογένειες Δημοκρατικών, Ρεπουμπλικάνων και ανεξάρτητων, κάποια από τα οποία φοβούνται για τη ζωή τους”

“Έχετε νιώσει το θεϊκό χέρι του στοργικού Θεού” απευθύνθηκε στον Τραμπ, κάνοντας αναφορά στην ομιλία του νέου προέδρου μετά την ορκωμοσία του, όπου ο ίδιος είχε αναφέρει πως ο Θεός τον έσωσε από τη σφαίρα του δολοφόνου για να “κάνει την Αμερική σπουδαία ξανά”

Και συνέχισε:

“Στο όνομα του Θεού μας, σας ζητώ να δείξετε έλεος στους ανθρώπους στη χώρα μας που τώρα φοβούνται.

Οι άνθρωποι που μαζεύουν τις καλλιέργειές μας και καθαρίζουν τα γραφεία μας· που εργάζονται σε πτηνοτροφικές μονάδες και εργοστάσια συσκευασίας κρέατος· που πλένουν τα πιάτα αφού φάμε στα εστιατόρια και δουλεύουν τις νυχτερινές βάρδιες στα νοσοκομεία, μπορεί να μην είναι πολίτες ή να μην έχουν τα κατάλληλα έγγραφα.

Αλλά η συντριπτική πλειονότητα των μεταναστών δεν είναι εγκληματίες. Πληρώνουν φόρους και είναι καλοί γείτονες. Είναι πιστά μέλη των εκκλησιών μας, των τζαμιών και των συναγωγών μας, των γκουρντβάρας και των ναών μας.

Σας ζητώ να δείξετε έλεος, κύριε πρόεδρε, σε αυτές τις κοινότητες όπου τα παιδιά φοβούνται ότι θα τους πάρουν μακριά τους γονείς τους, να βοηθήσετε αυτούς που φεύγουν από εμπόλεμες ζώνες και καταδιώκονται στις χώρες τους, ώστε να βρουν συμπόνια και φιλοξενία εδώ.

Ο Θεός μας διδάσκει να είμαστε ελεήμονες προς τον ξένο, γιατί και εμείς κάποτε ήμασταν ξένοι σε αυτή τη γη"

Παγκόσμιο ενθουσιασμό και δημιουργικό αναβρασμό προκαλεί η επικράτηση του Ντόναλντ Τραμπ στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ. Τα μηνύματα από όλο τον κόσμο είναι άκρως ενθαρρυντικά και αισιόδοξα.

Ήδη στην Ελλάδα πρόλαβε και σχηματίστηκε μια κίνηση οραματιστών πολιτών που ζητούν άμεσα και χωρίς αστερίσκους την ένωση της Ελλάδας με τις ΗΠΑ. Επικαλούνται τους βαθείς και μακροχρόνιους δεσμούς της χώρας μας με την υπερδύναμη. Αναγνωρίζουν τη συμβολή των ΗΠΑ στην καταπολέμηση του κομμουνισμού στην Ελλάδα και δηλώνουν για πάντα ευγνώμονες. Τονίζουν τη βαθιά πίστη της χώρας μας στις αμερικανικές αξίες, μια πίστη που την οδήγησε να πολεμήσει στο πλευρό της υπερδύναμης ακόμη και στην Κορέα.

Δηλώνουν δε, πως δεν κατανοούν καθόλου τις αντιδράσεις του Παναμά, της Γροιλανδίας, της Δανίας, του Μεξικού, του Καναδά και άλλων Ευρωπαίων. Αντιθέτως, καλούν τον Τραμπ να αγοράσει τη χώρα μας, ώστε να γίνει η Ελλάδα, η 51η Πολιτεία των ΗΠΑ.

Τέλος, αναφέρουν τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της Ελλάδας έναντι άλλων χωρών που μπορεί να ενδιαφέρουν τον Τραμπ για αγορά ή ενοικίαση. Το μόνο ίσως που δεν αναφέρει η επιστολή είναι ότι με τον τρόπο αυτό οι ΗΠΑ αποκτούν και τη Μύκονο, ώστε να έχει κάτι να ασχολείται η Μελάνια Τραμπ και να μην πλήττει στο Λευκό Οίκο. Μαζί δε με την Κίμπερλι Γκιλφόιλ, τη νέα Αμερικανίδα πρέσβειρα, είναι βέβαιο πως θα συνθέσουν ένα απίθανο δίδυμο που θα κάνει το κοσμικό νησί να αναστενάξει

Ακολουθεί ολόκληρη η επιστολή, όπως εστάλη στο νέο πρόεδρο, στη μητρική του γλώσσα. Δυστυχώς, το Μεταφραστικό τμήμα της RAF WEST JOURNAL, αλωμένο από το woke κίνημα, αρνήθηκε να την μεταφράσει. Όσοι δεν γνωρίζουν αγγλικά, παρακαλούνται να κάνουν Google Translate

Dear President Trump

First of all we congratulate you and wish you a great term in office. Not only America but most of the world depend on your bravery, acumen, your vision and your straight talking, no bullshit approach to things that matter most.

We are a small but growing group of like-minded Greek visionaries who share your dream of making America Great again, in the staunch belief that what is good for America is good for all descent people in the world.

We are not in the business of flattering you or anybody else for that. We address you here straight up to propose that you consider seriously making Greece the 51st state of America.

Not out of phlilanthropy, we do not believe in philanthropy, but because it makes good solid sense in terms of business and geopolitics.

If anybody can do it, you can. We are utterly serious about it.

As you must be aware, Greece is being destroyed and paralysed by an incompetent, idiotic, cowardly and self-serving elite with no business sense, no vision, bowing to euroc-rats and the Chinese, as well as to the WOKE agenda and various other leftist, pseudo-ecological agendas. Concerning the Chinese, they are not of course stupid, we are, leasing long-term the strategic port of Pireaus to them (China Ocean Shipping Company). In the meanwhile, Greece has been flooded by Chinese shops selling cheap, lowest quality things, from garments to electronics. Although it is early days to raise specifics, we feel we should bring to your attention now the Port of Rafina which is up for grabs for re-development and expansion. Alas, the existing master plan is a hotchpotch of useless unc-ordinated actions. More than 2 million tourists pass every year through the port, with the potential, with the right investment, to rise to 10 million. Its location and close distance from the international airport could make it a prime destination. One should not forget its strategic importance, somehting which the Germans realised during the occupation of Greece and of course our American brothers maintained a base a few kilometers away (in Nea Makri), which alas was closed down by the then socialist prime minister of Greece in the late 80s.

Imagine if America managed our ports. We can imagine it and indeed dream about it. We will not stop dreaming even if others scorn our vision and even they call us traitors for suggesting the radical idea of a union of Greece with America. Why not? Such a union will not diminish at all our cultural inheritance, it will enhance it. It will not diminish our independence, it will enhance it.

To cut a long story short. We are a proud hard working people and can rightfully boast that we excel in medicine, science, business, shipping, finance, and the arts, but our best minds work abroad, not least in the USA.

Yes, Greenland, the Panama canal are of strategic importance for America but we want to propose that Greece is too. What is more, we will welcome a Great America, no hostilities, not supid nationalistic histrionics, no old-fashioned ideas. You have been our friends and allies, with your help and advice we have been saved by the spectre of communism and indeed anarchism.

As we speak, we are preparing a detailed road map that could be used as a template for the process of our becoming the 51st state. People will call us mad. Let them. They called you names dear President but you persevered and in the end prevailed. We will prepare the case addressing all the legal, inernational and economic issues. In the meanwhile, we are starting slowly but steadily our campaign and are more than optimisitc that Greeks will see reason.

Respectfully

God bless America

God bless Greece

Let us unite

The Greece 51 Group

Στο Χάντλβιλ του 1865, οι εορτασμοί για τον γάμο του τοπικού σερίφη Γουίλ Κέιν με την καλή του διακόπτονται απότομα από την είδηση πως στην κωμόπολη θα έρθει ο άρτι αποφυλακισθείς αρχηγός μιας συμμορίας που ο ίδιος ο Κέιν είχε στείλει στη φυλακή. Είναι να καταφθάσει με το τρένο των 12.00, μαζί με τους συντρόφους του, για να τον εκδικηθεί. Παρά τις αντιρρήσεις της γυναίκας του, το ήθος του υπαγορεύει στον Κέιν να μείνει να τους περιμένει. Όμως γρήγορα διαπιστώνει πως κανείς δεν είναι διατεθειμένος να τον βοηθήσει. Μόνος και φοβισμένος, ετοιμάζεται να τους αντιμετωπίσει. Λίγη ώρα μένει μέχρι το τριπλό σφύριγμα της άφιξης της αμαξοστοιχίας…

Η ταινία “ Το τρένο θα σφυρίξει τρεις φορές” θεωρείται η ταινία που έβγαλε το κάποτε περιφρονημένο είδος του γουέστερν από τη μεταπολεμική αφάνεια. Η υπόθεσή της εκτυλίσσεται σε πραγματικό χρόνο δράσης και περιστρέφεται γύρω από ένα και μόνο κεντρικό πρόσωπο. Ο Γκάρι Κούπερ ενσαρκώνει ιδανικά έναν λιγομίλητο, αποφασισμένο,  ηθικά ακέραιο ήρωα που η ηθική του τον κάνει να αρνείται να εγκαταλείψει τις ιδέες του και να πολεμήσει για αυτές.

Η ταινία αυτή αποτελεί ταυτόχρονα και μια αλληγορία αλλά και μια μαχαιριά στο Μακαρθισμό, βάζοντας στο στόχαστρό της όσους έκαναν ότι δεν έβλεπαν τις απάνθρωπες διώξεις καλλιτεχνών της κινηματογραφικής βιομηχανίας. Το φανταστικό Χάντλβιλ του 1860 ήταν μια αλληγορική μεταφορά του πραγματικού Χόλιγουντ του 1950.

Σεναριογράφος της ταινίας, ήταν ο Καρλ Φόρμαν, που ήταν τα προηγούμενα χρόνια μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος και είχε ήδη κληθεί σε μακαρθικές ακροάσεις , ενώ το φιλμ βρισκόταν στα γυρίσματα. Χαρακτηρίστηκε δε ως μάρτυρας μη συνεργάσιμος, με την έννοια ότι δεν κατέδωσε άλλους συναδέλφους του, κάτι που είχε κάνει για παράδειγμα ο Ηλίας Καζάν

Αξίζει να σημειωθεί ότι όταν ο παραγωγός της ταινίας, συμφώνησε με τα μεγάλα αφεντικά και την παντοδύναμη εκείνη την εποχή Επιτροπή Αντιαμερικάνικων Ενεργειών, να κόψει από τους τίτλους της ταινίας τον Καρλ Φόρμαν, βρήκε αντίδραση από τον Γκάρι Κούπερ. Ο μεγάλος σταρ, ο οποίος αρχικά ήταν μέλος της Επιτροπής για τα Αμερικάνικα Ιδεώδη που είχε συστήσει ο Τζον Γουέιν και στη συνέχεια πολέμιός της και αντίθετος σε κάθε δίωξη καλλιτεχνών, είχε γίνει στενός φίλος του Φόρμαν και απείλησε ότι θα αποχωρήσει από τα γυρίσματα αν κοπεί ο Φόρμαν, αναγκάζοντας τον παραγωγό να υπαναχωρήσει.

Η ταινία βρέθηκε τελικά να διεκδικεί επτά Όσκαρ χάνοντας αυτό της “Καλύτερης Ταινίας” αλλά κερδίζοντας τελικά τέσσερα αγαλματίδια και ανάμεσά τους ο Γκάρι Κούπερ του Α’ Ανδρικού Ρόλου, για την ανεπανάληπτη ερμηνεία του.

Όσο για τον Φόρεμαν, μπήκε στη μαύρη λίστα και αναγκάστηκε να συνεχίσει την καριέρα του στην Αγγλία με σενάρια όπως τη «Γέφυρα του Ποταμού Κβάι» που, η ειρωνεία της τύχης τον έφερε να βραβεύεται με το αντίστοιχο Oσκαρ από τους ίδιους ανθρώπους που τον είχαν έμμεσα εξορίσει.

Η.Π.Α., 1952, Ασπρόμαυρο

Παραγωγή: Στάνλεϊ Κρέιμερ

Σκηνοθεσία: Φρεντ Τσίνεμαν

Σενάριο: Καρλ Φόρμαν

Φωτογραφία: Φλόιντ Κρόσμπι

Μοντάζ: Ελμο Γουίλιαμς

Μουσική: Ντιμίτρι Τιόμκιν

Πρωταγωνιστούν: Γκάρι Κούπερ, Τόμας Μίτσελ, Λόιντ Μπρίτζες, Γκρέις Κέλι, Kέιτι Τζουράντο, Λι Βαν Κλιφ

Διάρκεια: 85 λεπτά

Χώρα παραγωγής: HΠΑ

Έτος παραγωγής: 1952

Πολύς ντόρος γίνεται αυτές τις ημέρες σχετικά με την επιλογή του Κωνσταντίνου Τασούλα ως υποψήφιου για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Πολύ ντόρος για το τίποτα, θα μπορούσε να πει κάποιος που βλέπει τα πράγματα χωρίς τον παραμορφωτικό φακό που επιβάλλουν τα κυρίαρχα Μέσα Ενημέρωσης. Ποιος ακριβώς ήταν ο ρόλος της Αικατερίνης Σακελλαροπούλου την προηγούμενη πενταετία; Μ'ήπως η διοργάνωση της γιορτής της δημοκρατίας κάθε καλοκαίρι; Ποιος ήταν ο ρόλος του Προκόπη Παυλόπουλου; Του Κάρολου Παπούλια; Δυστυχώς ή ευτυχώς, όταν ένας θεσμός ευτελίζεται τόσο, ώστε ο εκπρόσωπός του να καταντά διακοσμητική γλάστρα που προκαλεί το γέλιο και το χλευασμό, ίσως είναι καλύτερα να καταργηθεί. Και το Προεδρικό Μέγαρο ας δίνεται στις βασιλικές οικογένειες και στους εφοπλιστές να κάνουνε τις γιορτές τους, όπως δίνονται και τα Μουσεία τα χώρας. Έτσι κι αλλιώς, δικιά τους είναι η χώρα, ας πάψουμε πια να προσποιούμαστε

Εν πάσει περιπτώσει, πέρα από το ασήμαντο της θέσης του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, ας σημειώσουμε εδώ ότι είναι μια αυστηρά κομματική επιλογή της Νέας Δημοκρατίας, δείγμα της πεποίθησής της ότι μπορεί πλέον, ελλείψει αντιπάλου, να κάνει ό,τι θέλει. Καλό είναι επίσης να γνωρίζουμε ποιο είναι το πρόσωπο που επελέγη από τη Νέα Δημοκρατία για το  - αποκαλούμενο – ανώτατο αξίωμα αυτού του τόπου, Και γι αυτό, ας διαβάσουμε το παρακάτω άρθρο από τη σελίδα The Untold 

Όχι, δεν μας άρεσε η πρόταση της ΝΔ. Και σας λέμε ακριβώς γιατί.

Ο πρωθυπουργός με διάγγελμα (γιατί μπορεί) και όχι με τον τυπική επίσκεψη στην απερχόμενη Πρόεδρο, ανακοίνωσε την υποψηφιότητα της ΝΔ για Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

«Η ευρεία αποδοχή του προκύπτει από το γεγονός ότι εξελέγη τρεις φορές Πρόεδρος του Ελληνικού Κοινοβουλίου με την ισχυρότερη πλειοψηφία στη Μεταπολίτευση: με 283, 270 και 249 ψήφους. Το ενωτικό πνεύμα και οι συνθετικές του αρετές έχουν, νομίζω, αποδειχθεί και από τον άψογο, κατά γενική ομολογία, τρόπο με τον οποίο διηύθυνε, έως τώρα, τις εργασίες της Βουλής σε ένα πολύ δύσκολο κομματικό τοπίο».

Ο Κώστας Τασούλας, ο νυν Πρόεδρος της Βουλής -λοιπόν- θα είναι ο επόμενος ΠτΔ, και πάμε να δούμε γιατί δεν είναι ούτε άψογος, ούτε ενωτικός, ούτε ο κατάλληλος για τη θέση, αλλά ο καταλληλότερος για πρόταση από τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

• Το 2001, ο εργολάβος Β.Τ. κατήγγειλε -με υποβολή μήνυσης- τον πρώην δήμαρχο της Κηφισιάς: του είχε ζητήσει «μίζα» εβδομήντα εκατομμυρίων δρχ. για τη νομιμοποίηση οικοπέδου. Η καταγγελία έμεινε καταγγελία και δεν έφτασε ποτέ σε δίκη. Ο δήμαρχος ήταν πλέον βουλευτής της ΝΔ και η Βουλή αποφάσισε να μην άρει την ασυλία του, δεχόμενη τον ισχυρισμό του ότι η καταμήνυση έγινε «για λόγους προκλήσεως πολιτικής βλάβης». Ο εργολάβος αφού έχει μηνυθεί από τον Κωνσταντίνο Τασούλα -τον πρώην δήμαρχο- προσφεύγει στα ευρωπαϊκά δικαστήρια. Το 2006 το ΕΔΔΑ έκρινε άδικη την μη άρση ασυλίας και καταδίκασε την Ελλάδα να καταβάλλει αποζημίωση σε ιδιώτη για παραβίαση του δικαιώματος κάθε πολίτη σε δίκαιη δίκη.

• Είναι Μάρτης του 2017 όταν ο τότε βουλευτής της ΝΔ, ξεδιπλώνει το ενωτικό του πνεύμα με ένα αντικομμουνιστικό παραλήρημα. Η συμμετοχή του τότε πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στα εγκαίνια της έκθεσης για τον Νίκο Μπελογιάννη κάνει τον βουλευτή Ιωαννίνων να πει από το βήμα της Βουλής τα παρακάτω: «Μέσα σε αυτή την ομοβροντία αντιπερισπασμού εντάσσεται και η χθεσινή παρουσία του πρωθυπουργού στο μνημόσυνο του Μπελογιάννη. Έχει ακουστεί εδώ, γιατί υπάρχουν και άλλες παρατάξεις σε αυτή τη χώρα, δεν υπάρχει μόνο η αριστερά σε αυτή τη χώρα, υπάρχουν και άλλες παρατάξεις, έχει ακουστεί εδώ ότι ο Μπελογιάννης αγωνίστηκε για τη Δημοκρατία. Διαφωνώ. Ο θάνατος του Μπελογιάννη ήταν σκληρότατος. Η θανατική ποινή είναι μια σκληρότατη πράξη. Αλλά δεν μπορεί εν ονόματι μιας σκληρότατης πράξης που μπορεί κανείς να την κρίνει, αν ήταν άδικη ή δίκαιη, να θεωρούμε ότι η επιδίωξη επιβολής κομμουνιστικής δικτατορίας συνιστά πράξη υπέρ της Δημοκρατίας. Εάν είχε… (φωνές)… εάν είχε επικρατήσει… εάν είχε επικρατήσει η άλλη παράταξη στη χώρα μας, δεν θα επιτρεπόταν, όχι απλώς να πω αυτά, αλλά δεν θα επιτρεπόταν ούτε να τα σκεφτώ αυτά».

• Δύο χρόνια μετά, το 2019, ο Κωνσταντίνος Τασούλας, πάλι στη Βουλή μιλώντας σε αξιωματικούς του ΝΑΤΟ -σπουδαστές και εκπαιδευτές του NATO Defense College- που επισκέφθηκαν το κοινοβούλιο, τους λέει: «Εμείς δεν είμαστε μέλη του ΝΑΤΟ επειδή θέλουμε να έχουμε κάποια πρόσκαιρα ανταλλάγματα. Είμαστε μέλη του ΝΑΤΟ επειδή πιστέψαμε στον ελεύθερο κόσμο, μέλη του οποίου υπήρξαμε, και σήμερα που ο Ψυχρός Πόλεμος τέλειωσε, είμαστε μέλη του ΝΑΤΟ για τις σύγχρονες αποστολές του, οι οποίες έχουν να κάνουν με την εμπέδωση της ειρήνης, με την καταπολέμηση της τρομοκρατίας, με νέες σύγχρονες απειλές τις οποίες όλοι οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε

• Τον Οκτώβρη του 2020, πέντε ημέρες πριν την απόφαση του δικαστηρίου για τη Χ. Αυγή, δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ ο διορισμός ως μετακλητής υπαλλήλου της Βουλής της Ελένη Ζαρούλια, πρώην βουλευτή της Χρυσής Αυγής και συζύγου του Νίκου Μιχαλολιάκου. Η σχετική απόφαση είχε την υπογραφή του προέδρου της Βουλής, Κώστα Τασούλα.

• Το 2021, ο Πρόεδρος της Βουλής δωρίζει στον Πρόεδρο της Επιτροπής Εξωτερικών Σχέσεων της Γερουσίας των ΗΠΑ μια καλλιτεχνική απόδοση του χάρτη της Ελλάδας, δηλώνοντας: «Από την Κέρκυρα μέχρι το Καστελόριζο και από την Κρήτη μέχρι την Θράκη, σας παραδίδουμε την Ελλάδα σήμερα στα χέρια σας. Και είμαστε βέβαιοι ότι είναι σε καλά χέρια». Εδώ απλώς αντικρίσαμε όλο τον ραγιαδισμό δεκαετιών στις ΗΠΑ - όλοι θυμόμαστε εκείνη τη φράση του Παναγιώτη Κανελλόπουλου προς το Βαν Φλιτ: «Στρατηγέ, ιδού ο στρατός σας

• Τον Απρίλιο του 2022 είναι εκείνος που ως πρόεδρος της Βουλής έδωσε «βήμα» στην ελληνική Βουλή στους Ουκρανούς ναζί Αζόφ. Στο μέσον της ομιλίας του Βλαντιμίρ Ζελένσκι που φιλοξενούταν στην Ελληνική Βουλή, πρόβαλε ένα βίντεο στο οποίο μιλούσαν δύο στρατιωτικοί από την Μαριούπολη για τους οποίους είπε ότι έχουν ελληνική καταγωγή. Ο πρώτος εξ αυτών δήλωσε ότι είναι μέλος του Τάγματος Αζόφ, γνωστού για την ναζιστική ιδεολογία του αλλά και για βάναυσες πράξεις σε καιρό πολέμου.

• Τον Ιανουάριο του 2023 ο πρόεδρος της ΑΔΑΕ ζητά από τη Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής να τον ενημερώσει για όσα έχει βρει στην υπόθεση των παρακολουθήσεων και η Επιτροπή αρνείται. Για την ακρίβεια, το αίτημα απορρίφθηκε από την πλειοψηφία της ΝΔ στην επιτροπή, ενώ όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης ζήτησαν να γίνει δεκτό. Μάλιστα, ο πρόεδρος της Βουλής κάνει τότε και την εξής απρεπή δήλωση, προκειμένου να δικαιολογήσει την άρνηση να προσκληθεί ο Χρήστος Ράμμος. Ο Κωνσταντίνος Τασούλας, ως πρόεδρος της Βουλής, χαρακτηρίζει τον επικεφαλής της ΑΔΑΕ «αυτόκλητο προσκεκλημένο» και προσφέρει πλήρη κάλυψη στις μεθοδεύσεις της ΝΔ.

• Τον Αύγουστο του 2022 και ενώ η πολιτική σκηνή βιώνει το σκάνδαλο των παρακολουθήσεων, ο πρόεδρος της Βουλής Κώστας Τασούλας εξασφαλίζει τον διορισμό κόρης «γαλάζιου» συνεργάτη του. Συγκεκριμένα, ανήμερα των παραιτήσεων Δημητριάδη - Κοντολέοντα, αναρτάται η απόφασή του για τον διορισμό στη Βουλή της αρχιτέκτονα Παναγιώτας Δαλαγγέλη, η οποία είναι κόρη του αντιπτέραχου ε.α., ειδικού θεματικού γραμματέα της Βουλής και επιλογή του προέδρου του Κοινοβουλίου για το συγκεκριμένο πόστο, Κωνσταντίνου Δαλαγγέλη. Η απόφαση διορισμού έχει την υπογραφή του στις 28 Ιουλίου και αναρτάται στις 5 Αυγούστου, με τη Βουλή να βρίσκεται σε καθεστώς παύσης εργασιών. Στο βιογραφικό του κ. Δαλαγγέλη, που είναι αναρτημένο στο site της Βουλής, αποδεικνύονται οι στενοί εργασιακοί του δεσμοί τόσο με τη ΝΔ όσο και με τον Κ. Τασούλα, καθώς φαίνεται πως ακολούθησε τον πρόεδρο της Βουλής όταν εκείνος εκτελούσε χρέη υφυπουργού ΥΠΕΞ, υπουργού Πολιτισμού και γενικού γραμματέα της Κ.Ο. της ΝΔ επί ημερών Αντώνη Σαμαρά στην προεδρία του κόμματος.

• Τον Σεπτέμβρη του 2022 κατά τη συζήτηση του πρόσφατου νομοσχεδίου της κυβέρνησης για την ΕΥΠ και τις υποκλοπές ζητά τον λόγο και διαβάζει ένα κείμενο του Αβέρωφ, στο οποίο ο μέντοράς του εκθείαζε τη δράση της ΚΥΠ το 1957.

• Όσο για «τον άψογο, κατά γενική ομολογία, τρόπο με τον οποίο διηύθυνε, έως τώρα, τις εργασίες της Βουλή», ο Κωνσταντίνος Τασούλας διηύθυνε άνισα τις συζητήσεις με κορύφωση τις Εξεταστικές και Προανακριτικές Επιτροπές, που οδήγησαν σε ευτελισμό των κοινοβουλευτικών κανόνων.

• Λίγους μήνες μετά την εκλογή του, έστειλε επιστολή του προς τον Αλέξη Τσίπρα, με την οποία ζητούσε από τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης να ορίσει άλλους βουλευτές στην ειδική Κοινοβουλευτική Επιτροπή Προκαταρκτικής Εξέτασης προκειμένου να αντικατασταθούν οι Π. Πολάκης και Δ. Τζανακόπουλος. Ο ΣΥΡΙΖΑ με ανακοίνωσή του τότε, του καταλογίζει ότι «επέλεξε να λειτουργήσει ως πρόεδρος της πλειοψηφίας και όχι ως πρόεδρος του συνόλου της Εθνικής Αντιπροσωπείας»

• Συχνά αντιμετώπιζε τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης με απρέπεια. «Λειτουργεί ως πρόεδρος της πλειοψηφίας και όχι του συνόλου της Εθνικής Αντιπροσωπείας» τον κατήγγειλε ο ΣΥΡΙΖΑ.

• Από τη βουλή αποχαιρέτησε και τον Γλίξμπουργκ τον Ιανουάριο του 2023 χαρακτηρίζοντάς τον με πονηριά «άλλοτε Βασιλέα»: «Με τον θάνατο του άλλοτε Βασιλέα των Ελλήνων Κωνσταντίνου πέφτει η αυλαία μιας μακράς ιστορικής περιόδου της πατρίδος μας με την οποία συνδέθηκε τόσο η οικογένειά του από το 1863 έως το 1974, οπότε και δημοκρατικά επελέγη το πολίτευμα της Προεδρευομένης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, όσο και ο ίδιος», είπε ο Πρόεδρος της Βουλής Κωνσταντίνος Τασούλας για τον θάνατο του τέως Βασιλιά Κωνσταντίνου. Του Γλίξμπουργκ, «άλλοτε» βασιλιά της Ελλάδας, που το δημοψήφισμα τον κατέστησε «έκπτωτο βασιλέα».

 Maria Kefala

Η Ιθάκη είναι από τα νησιά που δε σε αφήνουν να πλήξεις ούτε το χειμώνα. Αρκεί να σου αρέσει το περπάτημα. Το πλούσιο ορεινό ανάγλυφό της διατρέχεται από αναρίθμητα μονοπάτια που προσφέρουν πανέμορφες διαδρομές – πολλές από αυτές μέσα σε δασώδη βλάστηση – με μοναδική προς τη θάλασσα και τα γύρω νησιά του Ιονίου: την Κεφαλονιά και τη Λευκάδα, αλλά και την Πολυνησία του Ιονίου, όπως αποκαλείται η συστάδα με τα πολλά μικρά νησιά που βρίσκονται ανάμεσα στην Ιθάκη, τη Λευκάδα και τις ακτές της Αιτωλοακαρνανίας

Η Ιθάκη έχει τρία τρία ορεινά χωριά – την Εξωγή και την Ανωγή στο βόρειο μέρος της και το Περαχώρι στο νότιο. Από τα χωριά αυτά μπορεί κανείς να ξεκινήσει τις περιπλανήσεις του. Εκεί περιπλανηθήκαμε και εμείς τις ημέρες των Χριστουγέννων, συλλέγοντας μοναδικές εικόνες, ήχους και μυρωδιές

Εντύπωση προκαλούν τα αναρίθμητα εκκλησάκια, σε βαθιά αντίθεση με την παροιμιώδη βλασφημία των Επτανησίων. Άλλο ένα παράδοξο είναι πως, παρά τους πολλούς αιώνες βενετσιάνικης κατοχής, ο πληθυσμός παρέμεινε Ορθόδοξος

Το καμπαναριό της εκκλησίας του αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, στο μονοπάτι από το Περαχώρι προς την Παλαιοχώρα

Κάτω, ο κόλπος του Βαθιού, της πρωτεύουσας του νησιού, από το μονοπάτι Περαχώρι-Παλαιοχώρα

Το καμπαναριό της Παναγίας της Ευαγγελίστριας, στην Εξωγή

Η εκκλησία της Παναγίας, στην Ανωγή, με τοιχογραφίες του 1680

Στην Παλιά Ανωγή, ένας εγκαταλελειμμένος οικισμός, απροσδιόριστης ηλικίας

Η Άτοκος, θέα από την Παλιά Ανωγή. Όλο το νησί είναι ιδιοκτησία του εφοπλιστή Τσάκου. Ο ίδιος εφοπλιστής αγόρασε και απέναντι, στην Ιθάκη, χίλια στρέμματα για να τα "αναπτύξει"

Το Αρκούδι, θέα από την Παλιά Ανωγή. Πίσω η Λευκάδα και το Μεγανήσι και πιο πίσω οι ακτές της Αιτωλοακαρνανίας

Το στενό Κεφαλονιάς - Ιθάκης. Στο βάθος, το βόρειο μέρος της Κεφαλονιάς

Το νησάκι του Αγίου Νικολάου, απέναντι από την παραλία του Μάρμακα

Οι Αλυκές, μία από τις παραλίες του Μάρμακα

Το στολισμένο Κιόνι περιμένει τους χριστουγεννιάτικους επισκέπτες. Μπορεί να μην έρθουν ποτέ, όμως το χρέος του το έκανε

Η Κινηματογραφική Λέσχη Ραφήνας ξεκίνησε τη νέα χρονιά με ένα αφιέρωμα σε ένα ιδιαίτερο κινηματογραφικό είδος, το ΓΟΥΕΣΤΕΡΝ. Ένα είδος που δεν σταμάτησε ποτέ να εξελίσσεται δυναμικά και σημάδεψε την κινηματογραφική ιστορία, δίνοντας και ορισμένες εξαιρετικές ταινίες

Χθες, Δευτέρα 13/1, προβλήθηκε η ταινία “Το μεγάλο ανθρωπάκι (Big Little Man)”, ένα  χαρακτηριστικό δείγμα αναθεωρητικού γουέστερν, δηλαδή των ταινιών που ξεπερνούν το στερεότυπο του "κακού και άγριου ινδιάνου" των αρχικών γουέστερν και τολμούν να μιλήσουν για τη γενοκτονία και τον αφανισμό των ιθαγενών πληθυσμών. Τη Δευτέρα 20/1, θα προβληθεί  η ταινία "Το τρένο θα σφυρίξειτρεις φορές (High noon)", ένα γουέστερν - πολιτικό θρίλερ  με σαφείς αναφορές στην ατμόσφαιρα της εποχής του μακαρθισμού. Τέλος, τη Δευτέρα 27/1, θα προβληθεί η ταινία “Οι ασυγχώρητοι (The unforgiven)”, μια ταινία από τον μεγάλο Κλιντ Ίστγουντ

Η πρώτη ταινία - “Το μεγάλο ανθρωπάκι (Big Little Man)” - σκηνοθετήθηκε από τον Άρθουρ Πεν ο οποίος, μαζί με τον Σαμ Πέκινπα, συνέθεσαν το τρομερό δίδυμο των σκηνοθετών που από τα μέσα του '60 έφεραν τα πάνω κάτω στο Χόλιγουντ και από τη χρυσή εποχή της αθωότητας, περάσαμε σε ένα σινεμά έντονης αμφισβήτησης.

Το "Μεγάλο Ανθρωπάκι", αν και συγκαταλέγεται στα γουέστερν λόγω της εποχής που διαπραγματεύεται,  είναι περισσότερο μια κριτική ματιά στην ιστορία  της Αμερικής του 19ου αιώνα και η πρώτη που καταγράφει τόσο έντονα και τόσο ωμά τη γενοκτονία που συντελέσθηκε εις βάρος των Ινδιάνων. Και αυτό το καταφέρνει με μια αριστοτεχνική ακροβασία μεταξύ σάτιρας και δραματικών σκηνών,

Η Αμερικανική Δύση κατακτήθηκε με πολύ αίμα εις βάρος των ιθαγενών και το γουέστερν έγινε η κολυμπήθρα του Σιλωάμ, παρουσιάζοντας τους Ινδιάνους ως βάρβαρους και απολίτιστους και δικαιολογώντας κατά τον τρόπο αυτό τη βαρβαρότητα σε βάρος τους

Η ταινία μας δεν είναι τέτοια. Γκρεμίζει μύθους και στερεότυπα με ένα γενναίο τρόπο που ξαφνιάζει. Η παρουσίαση του στρατηγού Τζωρτζ Κάστερ ως μισότρελου δολοφόνου θα σοκάρει το κοινό της εποχής. Μέχρι τότε ο Τζωρτζ Κάστερ θεωρείτο ένας τραγικός εθνικός ήρωας, κάτι σαν τον δικό μας Παπαφλέσσα.

Αλλά ο Άρθουρ Πεν δεν γκρεμίζει μόνο το μύθο του Κάστερ, αλλά όλη τη μυθολογία για το πώς κατακτήθηκε η Δύση και πώς αυτό αποδόθηκε για δεκαετίες από το Χόλυγουντ. Ταυτόχρονα καταγγέλλει την υποκρισία του δυτικού πολιτισμού, αλλά και την ανθρώπινη βαρβαρότητα. Και, τελικά, αγκαλιάζει τη φιλοσοφία και τη στάση ζωής των Ινδιάνων και την τοποθετεί απέναντι στην αρπακτική συμπεριφορά του λευκού που θα καταστρέψει τα πάντα στο πέρασμά του

Όλα αυτά περιγράφονται μέσα από την αφήγηση ενός ανθρώπου 120 ετών, ο οποίος, αν και λευκός, μεγάλωσε σε έναν καταυλισμό Ινδιάνων Τσεγιέν.

Αυτού του είδους η προσέγγιση βρήκε αργότερα και άλλους μιμητές, με πιο χαρακτηριστική την ταινία “Χορεύοντας με τους Λύκους” του Κέβιν Κόστνερ.

Παρά το θάρρος της πρωτοπόρου τέχνης, η αμερικανική κοινωνία δεν την ακολούθησε. Φαίνεται πως ένα έθνος που γεννήθηκε από μία πανσπερμία λαών, μέσα από την κατάκτηση μιας ηπείρου και τη γενοκτονία του ιθαγενούς πληθυσμού της, έχει εκπαιδευθεί να θεωρεί δεδομένο το δικαίωμά του να κατακτά ό,τι ζητάει. Έτσι, το έθνος που ορκίζεται στο όνομα της ελευθερίας και της δημοκρατίας, κρατά με τη δύναμη των όπλων του δέσμιο τον μισό πλανήτη, έχει αιματοκυλίσει ηπείρους ολόκληρες και μόλις πρόσφατα εξέλεξε τον Ντόναλντ Τραμπ που άρχισε με τη σειρά του να προκαλεί το Μεξικό, την Γροιλανδία, ακόμη και τον Καναδά.

Σε αυτό το κατακτητικό παρελθόν των Αμερικανών κρύβεται η αγάπη τους για την οπλοκατοχή και, σύμφωνα με τον Αμερικανοεβραίο πολιτικό επιστήμονα Νόρμαν Φίνκελσταϊν, εκεί επίσης κρύβεται και η συμπάθεια των Αμερικανών προς τους Ισραηλινούς. Οι αναλογίες μεταξύ Αμερικάνων/Ισραηλινών και Ινδιάνων/Παλαιστινίων είναι πολύ έντονες σύμφωνα με τον καθηγητή και, ίσως γι’ αυτό, μεγάλη μερίδα του λαού των ΗΠΑ να αισθάνεται ταύτιση με τη μεριά των Εβραίων εποίκων.

Ας γνωρίζουν όμως οι βραχείας μνήμης Αμερικανοί, αλλά και οι Ισραηλινοί, ότι η Ιστορία έχει τον τρόπο της να εκδικείται. Μπορεί να αργεί, αλλά δεν ξεχνά

Σκηνοθεσία: Arthur Penn

Σενάριο: Thomas Berger, Calder Willingham

Πρωταγωνιστούν: Dustin Hoffman, Faye Dunaway, Chief Dan George

Έτος παραγωγής: 1970

Διάρκεια:139'

Φέτος τα Χριστούγεννα, στην Ιθάκη, σε αντίθεση με το μεγαλύτερο μέρος της Ελλάδας που είχε κακοκαιρία, οι μέρες ήταν ηλιόλουστες και ιδανικές για πεζοπορίες στα αναρίθμητα μονοπάτια του νησιού.

Ενός νησιού που συνδυάζει με μοναδικό τρόπο το βουνό και τη θάλασσα και που όμως χρόνο με το χρόνο ερημώνει. Αν δεν υπήρχαν δε οι Αλβανοί μετανάστες να το εμπλουτίσουν ποσοτικά και ηλικιακά, είναι βέβαιο πως η κατάσταση θα ήταν ακόμη πιο άσχημη. Ενός νησιού που οδεύει προς τη μονοκαλλιέργεια του τουρισμού, κάτι που νομοτελειακά θα το καταδικάσει σε χειμερία νάρκη και όσοι μένουν μόνιμα εκεί θα έχουν να αντιπαλέψουνε με κάθε είδους έλλειψη: ιατρική, συγκοινωνιακή, κλπ κλπ. Κάτι που θα ωθεί και αυτούς – όσους μπορούν τουλάχιστον – να σκέφτονται το ενδεχόμενο εγκατάλειψης του νησιού. Και για τους νέους αυτό δεν είναι ενδεχόμενο, είναι πλέον βεβαιότητα

Όλα στο νησί πλέον προσανατολίζονται στην εξυπηρέτηση των επισκεπτών του καλοκαιριού. Οι ντόπιοι κάτοικοι θα είναι (ή ήδη είναι) οι παρίες που δε θα μπορούν να χαρούν καμία από τις ακριβά παρεχόμενες υπηρεσίες, εκτός από κάποιους μεγαλοεπαγγελματίες που θα κερδίσουν – πάντα θα υπάρχουν τέτοιοι. Το θέμα όμως είναι να βλέπουμε τη συνολική εικόνα. Και η συνολική εικόνα δεν είναι καθόλου αισιόδοξη

Το βλέπουμε και στις συγκοινωνίες αυτό. Για ένα μεγάλο διάστημα του χρόνου η Ιθάκη χάνει την ακτοπλοϊκή σύνδεση με την Πάτρα, το μεγάλο αστικό κέντρο με το οποίο είναι ιστορικά συνδεδεμένη και με το οποίο έχουν μάθει οι κάτοικοι να κάνουν τις δουλειές που δεν μπορούν να κάνουν στο νησί τους, όπως και τις ιατρικές επισκέψεις τους. Μόλις δε πριν λίγες ημέρες έγινε σχετική επερώτηση στη Βουλή για το θέμα αυτό από βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Αυτό που παραμένει σε καθημερινή βάση είναι η ακτοπλοϊκή σύνδεση με το λιμάνι του Αστακού με πλοία όμως που απορούμε πώς παίρνουν την άδεια να πραγματοποιήσουν ένα τέτοιο ταξίδι 22 ναυτικών μιλίων. Ειδικά τις μέρες των εορτών, το δρομολόγιο αυτό το εκτελούσε ένα πορθμείο τύπου Ρίο – Αντίρριο. Ευτυχώς που η θάλασσα ήταν λάδι και όλα εξελίχθηκαν ομαλά.

Οι τοπικοί άρχοντες δεν ξέρουμε αν βλέπουν το πρόβλημα  ή αν δεν τους ενδιαφέρει. Όλα επικεντρώνονται στο πώς θα αυξηθεί και άλλο ο τουρισμός – που εμείς τουλάχιστον θεωρούμε πως έχει φτάσει στα όριά του αν δεν θέλουμε βέβαια να αλλοιωθεί ο τόπος και αν δεν θέλουμε η Ιθάκη να γίνει Πάρος.

Τα επενδυτικά γεράκια κάνουν αργά-αργά θανάσιμες βόλτες πάνω από το νησί, περιμένοντας την ιδανική στιγμή για να εφορμήσουν με δόξα και τιμή και να αρπάξουν τη λεία τους. Άρχισαν δε – όπως το συνηθίζουν - να δωρίζουν καθρεφτάκια στους ιθαγενείς για να φτιασιδώσουν την εικόνα τους και να λειάνουν τις όποιες αντιδράσεις στα μεγαλοϊδεατικά σχέδιά τους

Μάθαμε για παράδειγμα, πως στον κινηματογράφο του νησιού θα προβληθεί η ταινία «Επιστροφή» με θέμα την επιστροφή του Οδυσσέα. Όλα καλά μέχρι εδώ. Διαβάσαμε όμως παρακάτω, σε ανακοίνωση του δημάρχου του νησιού, πως η προβολή της ταινίας είναι προσφορά της εφοπλιστικής εταιρείας που αγόρασε και ετοιμάζεται να χτίσει χίλια στρέμματα στο νησί, επενδύοντας σε τουρισμό για πλούσιους και υποσχόμενη θέσεις εργασίας για τους ντόπιους, για πόσους μήνες άραγε το χρόνο;

Στην ανακοίνωσή του δε, ο δήμαρχος έσπευδε να ευχαριστήσει την χορηγούσα εταιρεία, θυμίζοντάς μας το σκωπτικό τραγούδι του Σαββόπουλου : “Σ' ευχαριστώ, ω εταιρεία / εν αφθονία μου παρέχεις / στέγη, τροφή και προστασία”.

Μιλούσε επίσης και για στήριξη της εταιρείας σε άλλα αιτήματα του δήμου. Μάλιστα. Οι εταιρείες λοιπόν έχουν αντικαταστήσει το κράτος και παίζουν το ρόλο κηδεμόνα για τις τοπικές κοινωνίες. Με τι ανταλλάγματα άραγε; Και είμαστε όλοι έτοιμοι να ξεπουληθούμε;

Θυμόμαστε και τα Ελληνικά Πετρέλαια, το 2018-2019, την εποχή που άνοιγε η συζήτηση για εξορύξεις υδρογονανθράκων στο Ιόνιο και είχαν αρχίσει να διαφαίνονται οι πρώτες τοπικές αντιδράσεις. Έσπευσαν τότε τα Ελληνικά Πετρέλαια στην Ιθάκη με τυμπανοκρουσίες και φωτογραφήσεις με πολιτικούς άρχοντες να δωρίζουν πετρέλαιο σε δημόσια σχολεία και ιατρικά μηχανήματα στο υποστελεχωμένο Κέντρο Υγείας του νησιού

Και τι να έκανε ο Δήμος; Να μην τα δεχτεί; Όχι, βέβαια, καθώς όλοι βλέπουμε την τραγική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο δημόσιος τομέας της παιδείας και της υγείας. Να τα δεχτεί φυσικά. Χωρίς όμως τυμπανοκρουσίες. Χωρίς πανηγυρισμούς. Και βγάζοντας παράλληλα και μια κριτική ανακοίνωση για την αδιαφορία της κυβέρνησης. Να έχει επίσης στο πίσω μέρος του μυαλού του πως αυτά τα δώρα δεν γίνονται για την ψυχή της μάνας των εταιριών, αλλά για να λειάνουν τις όποιες αντιδράσεις

Δυστυχώς, ένα κράτος ή ένας τόπος δεν μπορεί να διοικείται έτσι. Τα αποτελέσματα θα είναι προσωρινά και τα προβλήματα θα επανέρχονται. Οι δε συνέπειες της υποχώρησης απέναντι στα μεγάλα συμφέροντα θα είναι μη αναστρέψιμες

Στην Αινειάδα, ο Βιργίλιος βάζει τον Λαοκόωντα να λέει: “Equo ne credite, Teucri / Quidquid id est, timeo Danaos et dona ferentes”. Δηλαδή “Μην εμπιστεύεστε το άλογο, Τρώες / O,τιδήποτε κι αν είναι, φοβάμαι τους Δαναούς ακόμα κι όταν φέρνουν δώρα”. Από αυτούς τους στίχους έμεινε διαχρονική και παροιμιώδης η φράση "timeo Danaos et dona ferentes", και στα ελληνικά: “Φοβοῦ τοὺς Δαναοὺς καὶ δῶρα φέροντας”».

Εάν στη θέση των «Δαναών» βάλουμε τους «Χορηγούς», θα δούμε ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται διαμέσου των αιώνων και οι Τρώες, μονίμως αθώοι και ανυποψίαστοι, εξακολουθούν να βάζουν στην πόλη τους τον Δούρειο Ίππο. Μάταια ο Λαοκόων τους προειδοποιεί, ενώ αυτοί τον χλευάζουν και αδιαφορούν για τα λεγόμενά του. Πάλι θα τον ξαναβάλουν το Δούρειο Ίππο. Και πάλι η Τροία θα καταστραφεί.

Και πάλι εμείς (γιατί στην ουσία εμείς είμαστε οι Τρώες, οι μόνιμα ηττημένοι,  όσο και να θέλαμε να ήμασταν οι Δαναοί), θα απορούμε άβουλοι, ανυποψίαστοι και μοιραίοι