Η Ελληνική Αστυνομία ανακοίνωσε ότι βρήκε ένα αποτύπωμα ενός γνωστού εχθρού της μέσα σε ένα βομβαρδισμένο διαμέρισμα και προχώρησε άμεσα στη σύλληψή του. Δεν γνωρίζουμε εάν ο Νίκος Ρωμανός έχει ή δεν έχει σχέση με το θέμα. Εντυπωσιάζει όμως η ταχύτητα και η στοχευμένη αποτελεσματικότητα της Ελληνικής Αστυνομίας. Φαίνεται πως η Ελληνική Αστυνομία, όταν θέλει, βρίσκει. Και όταν δεν βρίσκει, κατασκευάζει.

Τι έκανε για παράδειγμα η Ελληνική Αστυνομία με το χαμένο βαγόνι των Τεμπών; Με το χαμένο βίντεο της φόρτωσής του; Με τις παρακολουθήσεις χιλιάδων πολιτών; Με τη δολοφονία του δημοσιογράφου Καραϊβάζ; Με την Greek Mafia; Με την υπόθεση του Noor1;

Ένα αόρατο χέρι φαίνεται πως εξαφανίζει τα στοιχεία για τους εμπλεκόμενους ισχυρούς, επώνυμους και ημέτερους και ένα αόρατο επίσης χέρι ανακαλύπτει δακτυλικά αποττυπώματα μέσα σε βομβαρδισμένα διαμερίσματα

Η Ελληνική Αστυνομία φαίνεται πως λειτουργεί πιο πολύ με όρους μαφίας που εξουδετερώνει τους εχθρούς της και προστατεύει τους φίλους της, παρά ως φύλακας του νόμου. Πιο πολύ φαίνεται να έχει απέναντί της τους πολίτες, παρά το οργανωμένο έγκλημα. Πιο πολύ φαίνεται να είναι προστάτης των ημετέρων και του σάπιου καθεστώτος, παρά του Πολίτη

Μας κοροϊδεύουν μπροστά στα μούτρα μας. Και το ξέρουν καλά ότι το ξέρουμε. Αλλά δε μας φοβούνται. Γιατί, αν πούμε και καμιά κουβέντα παραπάνω, υπάρχουν οι εξοντωτικές μηνύσεις και οι κατασκευές ενοχοποιητικών στοιχείων. Οι τεχνικές εξημέρωσης και επιβολής έχουν βελτιωθεί και δεν χρειάζονται πια οι χούντες. Ας είναι καλά η Αστυνομία, η Δικαιοσύνη και τα Μέσα Ενημέρωσης.

Γι αυτό η Μαρία Καρυστιανού ξέρει πως αν κάποτε βρει το δίκιο της, δε θα το βρει στην Ελλάδα

Λήγει σήμερα, Τρίτη 19/11, η προθεσμία για όσους θέλουν να δώσουν όνομα στο αβάφτιστο κόμμα-κίνημα του Στέφανου Κασελάκη. Όπως δήλωσε ο ίδιος σε ανάρτησή του, «τα επικρατέστερα ονόματα θα μπουν σε ψηφοφορία και στις 20, 21 και 22 Νοεμβρίου θα επιλέξετε εσείς το όνομα που σας εκφράζει»

Δήλωσε δε πως το μεγάλο βραβείο θα είναι μια θέση στα δεξιά του στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματος-κινήματος. (Εξ ευωνύμων θα είναι η Θεοδώρα Τζάκρη). Πρόσθεσε επίσης πως και άλλα μεγάλα βραβεία περιμένουν τους νικητές που θα προκριθούν στην τελική φάση, ενώ θα δοθούν αναμνηστικά δώρα σε όλους τους συμμετέχοντες

Η RAF WEST Journal, σε αποκλειστική συνεργασία με το γραφείο Τύπου του Στέφανου Κασελάκη, δημοσιεύει τις μέχρι τώρα προτάσεις που έχουν υποβληθεί από τους επίδοξους νονούς και καλεί όσους δεν το έχουν κάνει, να το κάνουν άμεσα. Όπως καταλαβαίνετε, ο ανταγωνισμός θα είναι πολύ σκληρός. Έτσι όμως φτιάχνεται ένα κίνημα. Αμ πώς;

 I WANT YOU

Ο επτάχρονος Σάνγκ-γου έρχεται να μείνει με τη γιαγιά του σε ένα απομακρυσμένο αγροτικό χωριό, μέχρι να μπορέσει να βρει δουλειά η μητέρα του. Από την άνετη και καλομαθημένη ζωή του στη Σεούλ, ο Σάνγκ-γου βρίσκεται σε μικρό σπιτάκι ενός απομονωμένου χωριού της Κορέας, μόνος με τη μουγγή γιαγιά του! Αναπόφευκτα θα έρθει η σύγκρουση, καθώς ο Σάνγκ-γου, ανυπάκουος και εγωϊστής, ξεσπάει, πιστεύοντας πως εγκαταλείφθηκε. Σε αντίθεση με εκείνον, η ηλικιωμένη γυναίκα δεν παραπονιέται και του ικανοποιεί κάθε επιθυμία και, παρ'όλο που δεν μπορεί να μιλήσει, προσπαθεί να επικοινωνήσει μαζί του. 

Τελικά, μέσα από την υπομονή και τη στοργή της γιαγιάς του, ο Σανγκ-γου θα μάθει για τη γενναιοδωρία, την ταπεινότητα, την ανιδιοτελή αγάπη και τη σημασία της οικογένειας.

Χώρα παραγωγής: Κορέα

Έτος παραγωγής: 2002

Σκηνοθεσία: Jeong-hyang Lee

Διάρκεια 1 ώρα και 26 λεπτά

Πρωταγωνιστούν: Kim Eul-boon, Yoo Seung-ho

Το θέμα το έχει διαπραγματευτεί και ο Γούντυ Άλεν στη μαγική ταινία του “ Midnight in Paris”. Τι νοσταλγούμε άραγε, αναπολώντας και εξιδανικεύοντας παλιότερες εποχές που ίσως δεν προλάβαμε καν να γνωρίσουμε; Είναι το ίδιο το παρόν που μας αναγκάζει;  Ίσως δεν αντέχουμε το παρόν και γι αυτό καταφεύγουμε με το μυαλό μας σε ένα μαγικό και καλύτερο παρελθόν, όπου όλα νομίζουμε πως ήταν καλύτερα. Και προφανώς δεν ήταν όλα. Όπως γράφει ο Νίκος Ξυδάκης στην Εφημερίδα των Συντακτών, η νοσταλγία, είτε ως φερτά υλικά των μπούμερ, είτε ως κατασκευές των γενεών του 21ου αιώνα, είναι μια κρυψώνα, ένα καταφύγιο από το αφόρητο παρόν. Μια νοσταλγική παρόρμηση που μπορεί να ιδωθεί και σαν απόπειρα ουτοπικής υπέρβασης, ενόρασης ενός μέλλοντος με νόημα, μιας ζωής που αξίζει να ζεις. Όλως τυχαία, τέτοιες σκέψεις έκανα αυτές τις ημέρες και ήρθε το κείμενο του Νίκου Ξυδάκη να τα πει πιο καλά από ό,τι θα τα έλεγα εγώ.

Η νοσταλγία, είτε ως φερτά υλικά των μπούμερ, είτε ως κατασκευές των γενεών του 21ου αιώνα, είναι μια κρυψώνα, ένα καταφύγιο από το αφόρητο παρόν.

Νοσταλγία τυλίγει τον κακορίζικο τόπο. Ολοι θα ήθελαν να ζουν αλλού, σε άλλο χρόνο, σε άλλο χώρο, κάπου παλιά ίσως, μπορεί και μακριά, πολύ μακριά, όπου η ζωή ήταν απλή, με αργή ροή για να την προλαβαίνεις, ήταν κατανοητή, είχε συνοχή και φανερό νόημα κι είχες κάπου να πιαστείς ν’ ακουμπήσεις, οι ταινίες ήταν απλές ασπρόμαυρες και τα τραγούδια λαϊκά σε πλάκες και σε ράδια.

Οι άνθρωποι που τώρα ζουν σε πλατφόρμες, βλέπουν ατελείωτες σειρές σε πλατφόρμες, επικοινωνούν με ποικίλα μέσεντζερ σε πλατφόρμες, που ακουμπάνε τους καημούς τους σε πλατφόρμες, αυτοί οι άνθρωποι μοιράζονται τη νοσταλγία τους για έναν μυθολογημένο χωροχρόνο χωρίς πλατφόρμες, χωρίς GPS και apps, χωρίς πρόσθετα και βελτιωτικά, μια sublime Αρκαδία.

Ετσι νοσταλγούν οι μπούμερ, πρώην χίπις, πρώην πανκ, μέταλ ή γκοθ, πρώην κατηχητόπουλα, σπασίκλες, κνίτες, αριστεριτζήδες, αναρχικοί, εν γένει πρώην κάτι και νυν ομογενοποιημένο απ’ όλα και τίποτε. Σχεδόν όλοι ομοθυμούν ότι τότε, κάποτε, εκεί, ήταν καλύτερα από τώρα.

Μπορώ να κατανοήσω τη νοσταλγία των μπούμερ - μπούμερ είμαι κι εγώ. Αλλά δεν τη συμμερίζομαι. Δεν νοσταλγώ τους χωματόδρομους του ’60, τον Καραμουρτζούνη, τη φυτίνη και τη χλωρίνη χύμα, την Κλακ Φιλμς, τη χούντα, τις καμπάνες και τις γιακαδάρες του ’70 με Λεντ Ζέπελιν και Μπόουι, δεν νοσταλγώ το ποστ-πανκ ΠΑΣΟΚ ’80, που εντέλει ήταν η δική μου δεκαετία της ενηλικίωσης. Τα θυμάμαι, τα κουβαλάω, δεν τα νοσταλγώ.

Κι όταν ακόμη νοσταλγώ την παρθενία του Αρχιπελάγους ή τον πολύπτυχο επαρχιωτισμό της Αθήνας, μάλλον νοσταλγώ τον χρόνο μου σε αυτούς τους τόπους, τον απολεσθέντα κήπο της παιδικής ηλικίας και της εφηβείας· είναι συναισθηματικά καταφύγια, για παλίνδρομη κίνηση όταν το παρόν με τυλίγει ξηρό και στείρο. Αλλά για να επιστρέψω.

Κατασκευές με φερτά υλικά

Παραδόξως, όμως, αυτό το Τότε/Εκεί το νοσταλγούν και πολλοί νεότεροι, όσοι δεν είχαν καν μια ελάχιστη επαφή με τα Χρυσά Χρόνια της Ευρώπης, ούτε με την καθ’ ημάς κοινωνική κινητικότητα και αισιοδοξία μετά το ’60. Νοσταλγούν ένα παρελθόν που δεν έζησαν.

Πώς; Υποθέτω: Κατασκευάζουν έναν χωροχρόνο νοσταλγίας από διάσπαρτα ευρεθέντα υλικά, objets trouvés, από τις πληθωρικές προσχώσεις των μπούμερ, ας πούμε, στα ρέματα του διαδικτύου. Τραγούδια, κομμάτια από ταινίες, φωτογραφίες, εφήμερα, ρούχα και στιλ, αποσπασμένα από τις συμφράσεις τους, σχεδόν εξωϊστορικά. Τα υλικά αυτά φέρουν ενδιάθετα το πνεύμα του Τότε/Εκεί, έτσι όπως αναπαράγεται από όσους τα αποθέτουν στο ποτάμι των φερτών υλικών της νοσταλγίας: το Τότε/Εκεί είναι εξωραϊσμένο, αγλαϊσμένο, είναι τόπος συνανήκειν, τόπος οικείος, ασφαλής.

Η κατασκευασμένη νοσταλγία δεν έχει μνημονικό βιωμένο βάθος, χωρίς όμως να στερείται έντασης και λαχτάρας· ακόμη και γνησιότητας. Για τον σημερινό εικοσάχρονο, ας πούμε, η δεκαετία ’80 είναι μια μυθική μπελ επόκ και θα βρει αυτάρεσκους εξηντάχρονους να του το επιβεβαιώσουν, με τον ίδιο τρόπο που ο εικοσάχρονος του ’80 μεγέθυνε στον νου του τους μπήτνικ, την τζαζ, το ροκ του ’50 και του ’60, τους «οσιομάρτυρες» που πέθαναν από υπερβολική δόση νιότης και ουσιών.

Αντίδραση ή υπέρβαση;

Θα λέγαμε λοιπόν ότι δεν είναι απλώς πολιτιστική, είναι κυρίως υπαρξιακή νοσταλγία, μια ανάγκη απόδρασης από το εχθρικό παρόν προς έναν κατασκευασμένο χωροχρόνο χωρίς οδύνες, χωρίς στεναγμούς. Πρόκειται για δυσανεξία προς το παρόν, ή για αδυναμία εννοημάτωσής του, αδυναμία να δοθεί υποφερτό νόημα σε αυτό το γυμνό παρόν, να βρεθούν έστω παράθυρα διαφυγής από τούτη την πηγή δυσθυμίας. Είναι επίσης αντίδραση στην αποξένωση που προκαλεί το Εδώ/Τώρα, το παρόν κοινωνικό περιβάλλον, στημένο έτσι από τις κυρίαρχες δοξασίες του καπιταλισμού, ώστε να αποκλείει τον συλλογικό βίο, τα κοινά αγαθά, τις αλλαγές από τα κάτω. Εξ ου και η νοσταλγική παρόρμηση μπορεί να ιδωθεί και σαν απόπειρα ουτοπικής υπέρβασης, ενόρασης ενός μέλλοντος με νόημα, μιας ζωής που αξίζει να ζεις

Αναπαράσταση σπιτιών λιμναίου νεολιθικού οικισμού στο Δισπηλιό, Καστοριά

της Δέσποινας Κουτσούμπα, αρχαιολόγου, εργαζόμενης στην Εφορεία Εναλίων Αρχαιοτήτων ως καταδυόμενη αρχαιολόγος 

Το νερό είναι πηγή ζωής

Μια από τις πιο σημαντικές ανακαλύψεις που κάναμε στην θαλάσσια έρευνα γύρω από το σπήλαιο Φράγχθι (που μάλλον πρωτοκατοικήθηκε από τον άνθρωπο του Νεάντερνταλ και χρησιμοποιούνταν και σε όλη τη νεολιθική περίοδο, δηλαδή από τότε που ο άνθρωπος ήταν κυνηγός και τροφοσυλλεκτης μέχρι που έφτιαξε γεωργικές κοινότητες) στην Αργολίδα, είναι ότι στην πεδιάδα μπροστά από το σπήλαιο, κοντά εκεί που σήμερα είναι η νησίδα Κορωνίδα (της οικογένειας Λιβανού, αν ξέρετε) περνούσε ένα ποτάμι (σήμερα είναι θάλασσα). Σε κείνο το ποτάμι, λοιπόν, οι  κάτοικοι του σπηλαίου έβρισκαν τόσα να φάνε (που βρέθηκαν στις ανασκαφές στο σπήλαιο), παραμόνευαν τα ζώα που πήγαιναν να πιουν νερό, και αργότερα αυτό το ποτάμι βοήθησε την γεωργία που αναπτύχθηκε, μέχρι που το σπήλαιο εγκαταλείφθηκε (πιθανώς γιατί έπεσε η οροφή του). Το νερό παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στις προϊστορικές κοινωνίες, είναι πηγή ζωής κι ευημερίας -κι αυτό ισχύει ως τις μέρες μας, ειδικά για την γεωργία.

Το νερό όμως είναι και επικίνδυνο: οι πλημμύρες είναι ένας από τους κινδύνους. Συνήθως οι προϊστορικοί γεωργοί κατοικούσαν στην περιοχή που καλλιεργούσαν, προτιμώντας το πιο υψηλό σημείο, κάποιον λόφο, που παρείχε πολλά πλεονεκτήματα, μεταξύ αυτών και την προστασία από την πλημμύρα. Προσπαθούσαν να συμβιώσουν. και με τους ποταμούς θεούς, τις νύμφες και τις λάμιες...

"Με το νερό δεν τα βάζεις"

Είναι ένα από τα πρώτα πράγματα που μου είπε ένας παλιότερος ενάλιος αρχαιολόγος, όταν προσγειώθηκα το μακρινό 2006 στην Εφορεία Εναλίων Αρχαιοτήτων. Αργότερα το είδα με τα μάτια μου: είδα διαλυμένα λιμενικά έργα από τη μανία της θάλασσας, είδα ακτογραμμές να αλλάζουν μέσα σε μια νύχτα ή σε μια δεκαετία -είτε από έργα των ανθρώπων με λάθος σχεδιασμό είτε από την διάβρωση- είδα γεφύρια πεσμένα, είδα καταστροφές. Και θα δω κι άλλα, περιμένω τις νέες μελέτες από την Εύβοια, για τα "αντιπλημμυρικά" που έγιναν το 2021 και διαλύθηκαν αυτές τις μέρες με την κακοκαιρία Daniel. Είδα όμως και λιμενικά έργα της αρχαιότητας, αυτά τα απλά με τον "ελληνικό τρόπο" (με απλή συσσώρευση αργών λίθων σωστά τοποθετημένων, χωρίς συνδετικό υλικό) να αντέχουν από τον 5ο αι. π.Χ. ως σήμερα. Είδα ότι μόνο αν σέβεσαι το νερό, θα μπορέσεις να βρεις μια ισορροπία, να χρησιμοποιείς τα θετικά του και να απειλείσαι όσο το δυνατόν λιγότερο από την αγριάδα του. Γιατί να το δαμάσει εντελώς ο άνθρωπος δεν μπορεί.

Το νερό έχει μνήμη

Η φράση αυτή σημαίνει πολλά, πάρα πολλά για τον αντιπλημμυρικό ή όποιο σχεδιασμό περιλαμβάνει το νερό. Τα ποτάμια, τα ρέματα, οι χείμαρροι έχουν χαράξει τη δικιά τους πορεία. Δεν είναι ευθεία σαν λεωφόρος, δεν έχει "σχέδιο πόλης", δεν περνάει αναγκαστικά από τις περιοχές που εμείς θέλουμε να περάσει, πηγαίνει με βάση τη γεωμορφολογία και τη δική του, φυσική λογική. Το ίδιο δρομολόγιο ακολουθεί και η "πλημμυρική κοίτη" που είναι ο ζωτικός χώρος γύρω από το νερό, ο χώρος όπου θα απλωθεί το νερό σε μια πλημμύρα. Αρκεί κάποιος να δει τις σημερινές πλημμυρισμένες εκτάσεις στη Θεσσαλία και να τις συγκρίνει με τους χάρτες της Θεσσαλίας πριν το ‘50. Αρκεί κάποιος να δει ποιοι δρόμοι γίνονται χείμαρροι στην Αθήνα και να τους συγκρίνει με τα ποτάμια που διέσχιζαν την Αθήνα στην αρχαιότητα και είναι εμφανές.

Για κάποιο λόγο σε μας τους ανθρώπους του καπιταλισμού, αυτή η φυσική ροή και οι φυσικές κοίτες δεν μας αρέσουν καθόλου. Τις μπαζώνουμε, τις μετατρέπουμε σε δρόμους, τις τσιμεντώνουμε για να χτίζουμε μέχρι την άκρη των ρεμάτων, αλλάζουμε πορεία στα ποτάμια, θέλουμε να είναι ίσια, να χωράνε στο σχέδιο πόλης. Περιφρονούμε τις πλημμυρικές κοίτες γιατί πιστεύουμε ότι δεν θα συμβεί αυτό που συνέβη στη διάρκεια της δικής μας ζωής -αν συμβεί στα παιδιά μας δηλαδή θα είναι ΟΚ;

Νομικά τα ποτάμια και τα ρέματα, όπως και οι όχθες τους, είχαν και έχουν (χμ, έτσι κι έτσι...) πολύ αυστηρή αντιμετώπιση: ανήκουν στα κοινόχρηστα αγαθά και απαγορεύεται το χτίσιμο σε αυτά, όπως και στα δάση. Και η νομοθεσία και το ΣτΕ μέχρι πρότινος ήταν πολύ αυστηρά. Δυστυχώς, η νομοθεσία αυτή όλο και ξηλώνεται, εισάγονται ειδικές ρυθμίσεις, εξαιρέσεις, το κόλπο της "διευθέτησης" των ρεμάτων, η μείωση της κοίτης τους, πρόσφατα μειώθηκε και η απόσταση από την όχθη που μπορείς να χτίσεις. Κι αν κάποτε στις όχθες των ρεμάτων υπήρχαν παραπήγματα από φτωχούς ανθρώπους που δεν είχαν αλλού να μείνουν, τώρα στις περιοχές δίπλα σε ρέματα υπάρχουν κανονικές πολυκατοικίες και ολόκληροι οικοδομικοί συνεταιρισμοί. Όλοι αυτοί πιέζουν για "διευθετήσεις"-τσιμεντοποιήσεις, γιατί θέλουν την πλημμυρική κοίτη να την κάνουν οικόπεδα, και όχι καλλιέργειες, όπως θα μπορούσε να είναι. Ακόμη και στο δέλτα του ποταμού Ασωπού (κι αυτός ποτάμιος θεός στην αρχαιότητα) έχει αποφασιστεί τσιμεντοποίηση ("διευθέτηση"), προς τέρψιν οικοδομικού συνεταιρισμού της περιοχής, στον Ερασίνο, στο Μεγάλο Ρέμα της Ραφήνας και σε άλλα μέρη στην Αττική, δυστυχώς.

Η φυσική αντιπλημμυρική προστασία που προσφέρουν τα ρέματα, και οι φυσικοί οικότοποι που φιλοξενούν βέβαια- χάνονται προς όφελος της οικοπεδοποίησης. Βεβαίως έχουμε άλλο ένα σοβαρό πρόβλημα που αναφύεται εδώ, ότι δεν υπάρχει πια καμία λογική χωρικού σχεδιασμού και χρήσεων γης. Στην Αττική δεν υπάρχει πια γεωργική γη που δεν μπορεί να έχει άλλη χρήση! Γιατί; Γιατί έτσι. Γιατί ο χωρικός σχεδιασμός έχει γίνει λάστιχο, έχουμε ξεχάσει και σε τι χρησιμεύει καν!

Όταν υπάρχουν πλημμύρες, όπως αυτή της Μάνδρας, μετά η πίεση είναι για αντιπλημμυρικά που θα γίνουν γρήγορα. Με τις γνωστές μελέτες, με τσιμεντοποίηση, χωρίς καμία απαλλοτρίωση περιουσίας (έχει πολιτικό κόστος), με έργα που θα τα πάρει η επόμενη μεγάλη πλημμύρα ή που απλώς διοχετεύουν το νερό με πιο ορμητικό τρόπο (αφού φτιάχνουν τσιμεντένιους οχετούς) στα κατάντη του ρέματος -καλά, ας πνιγεί ο επόμενος Δήμος, θα σου πει ο κάθε δήμαρχος, ο δικός μου Δήμος να γλιτώσει. Αυτός είναι ο "σχεδιασμός".

Τα έργα μέσα στις πόλεις γίνονται χωρίς να δίνουν σημασία στο νερό, που όμως θα τρέξει θέλουμε δεν θέλουμε. Η Αθήνα είναι πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα: εντάξει, κρύψαμε τον Ιλισό και τον Ηριδανό. Όμως, ποια είναι η πρόνοια για να φεύγουν τα νερά υπόγεια; Η Αθήνα έχει άπειρους δρόμους χωρίς καμία απαγωγή νερού. Η Πανεπιστημίου που φτιάχνεται 3 χρόνια με μερικά εκατομμύρια ευρώ, σε κάθε βροχή πλημμυρίζει και ο Δήμαρχος μας πληροφόρησε ότι θα φυτέψει πλατάνια και θα πάρουν το νερό! Κάπως έτσι πλημμύρισε μέχρι και το Μετρό βεβαίως...

Εν τω μεταξύ δεν ισχύει ότι τα έργα έχουν διαστασιολογηθεί με βάση τα δεδομένα προ κλιματικής αλλαγής. Τα υδραυλικά έργα που γίνονται τα τελευταία χρόνια (άρα και αυτά που έγιναν  στη Θεσσαλία μετά τον Ιανό) είναι υποχρεωτικό από τη νομοθεσία να περιλαμβάνουν πρόγνωση των επόμενων 50 ετών, λαμβάνοντας υπόψη την κλιματική κρίση. Το μόνο που κερδίζουμε με αυτό, βέβαια, είναι να βάζουν παραπάνω τσιμέντο για να "αντέξει". Το να γίνει σχεδιασμός για το πόσος χώρος γύρω από ρέματα και ποτάμια πρέπει να μην έχει κατοικίες, για να μην κινδυνεύουν, και πώς άνθρωποι που μένουν σε παραρεμάτιες ζώνες θα μεταφερθούν με έξοδα του κράτους σε άλλες περιοχές, ούτε λόγος!

Όλα αυτά κοστίζουν; Προφανώς και κοστίζουν. Κοστίζουν σε ανθρώπινες ζωές, κοστίζουν σε περιουσίες, κοστίζουν και σε δημόσιες υποδομές. Δρόμοι, γέφυρες, δημόσια κτίρια, μηχανήματα, ακόμη και ο εξοπλισμός στο Μετρό που "κολύμπησε" -όλα αυτά χωρίς να υπολογίσουμε την ανυπολόγιστη καταστροφή της Θεσσαλίας και τις επιπτώσεις που θα έχει και στους κατοίκους εκεί και σε όλους μας, με την γεωργία και την κτηνοτροφία του ζωοδότη κάμπου να εξαφανίζεται!

Τι θέλω να πω; Είναι αναγκαίο να αλλάξει ο τρόπος που σχεδιάζονται τα έργα που έχουν σχέση με το νερό. Με βάση και την κλιματική κρίση, είναι υπεραναγκαίο καταρχάς να γίνει σχεδιασμός. Σε ποια μέρη θα κατοικούμε και σε ποια όχι. Σε ποια μέρη θα καλλιεργούμε και πώς. Σε ποια μέρη θα έχουμε ποιες χρήσεις. Με ποιο τρόπο θα γίνονται τα έργα ώστε να είναι περιβαλλοντικά φιλικά, να υπολογίζουν τη φυσική ροή του νερού και να μην νομίζουν ότι θα εξαφανίσουν τα στοιχεία της φύσης. Μελέτες υπάρχουν, επιστήμονες υπάρχουν, τεχνογνωσία υπάρχει για έργα τα οποία είναι περιβαλλοντικά αποδεκτά. Και η παραδοσιακή τεχνογνωσία στη χώρα μας και τεχνογνωσία στο εξωτερικό. Και να σταματήσουν οι εργολαβίες, χρειάζεται αυτεπιστασία των έργων από τις αρμόδιες δημόσιες υπηρεσίες, στελεχωμένες με επιστήμονες και με συνεργασία με τα πανεπιστήμια. Με κριτήριο το δημόσιο συμφέρον και όχι το κέρδος.

Ο Πρωθυπουργός έδωσε ήδη το σύνθημα της επόμενης μέρας: θα φωνάξουμε τις μεγάλες κατασκευαστικές και θα τους δώσουμε να κάνουν έργα! Τις ίδιες κατασκευαστικές που έκαναν τα έργα που τα πήρε το νερό, αντί να τους ζητήσουμε αποζημίωση, θα τους δώσουμε λεφτά για να καταστρέψουν τα πάντα! Άλλωστε, κάθε καταστροφή στον καπιταλισμό είναι και μια ευκαιρία. Το είδαμε στην βόρεια Εύβοια: εκεί αποφάσισαν να αλλάξουν τον χαρακτήρα μιας ολόκληρης περιοχής. Μπούκωσαν τους ντόπιους με αποζημιώσεις, μπούκωσαν τις μεγάλες εταιρείες με πακτωλούς χρημάτων για έργα αποκατάστασης, μας είπαν ότι θα αλλάξουν τα δάση να τα κάνουν άκαυτα! Και τώρα κλαίμε τα λεφτά που δόθηκαν γιατί τα πήρε ο Daniel. Αλλά δεν πειράζει, θα πάρουν κι άλλα λεφτά να κάνουν κι άλλα έργα, κιμπάρηδες είμαστε βρε αδερφέ! "Ανασυγκρότηση" σου λέει. Η βόρεια Εύβοια κάποια στιγμή θα ξυπνήσει και θα δει την περιοχή της αγνώριστη. Το ίδιο θα δοκιμάσουν και στη Θεσσαλία -ο καπιταλισμός δεν έχει αδιέξοδα, βγάζει λεφτά και από τον θάνατό μας!

Λίγο παραπάνω είπα ότι πρέπει να έχουμε σχεδιασμό. Όχι επειδή σχεδιασμός δεν υπάρχει, αλλά επειδή ο σχεδιασμός που υπάρχει δεν είναι σχεδιασμός για την ζωή μας, αλλά για την κερδοφορία τους. Δεν αρκεί να ζητάμε "έργα" ή αποζημιώσεις έτσι γενικά. Θα τις δώσει αυτές, κατά πάσα πιθανότητα, ο Μητσοτάκης για να σωπάσουν οι άνθρωποι. Το ερώτημα είναι σε ποια κατεύθυνση θα δοθούν χρήματα, σε ποια κατεύθυνση θα γίνει η "ανασυγκρότηση". Εδώ είναι η δική μας η ευθύνη για το τι να διεκδικήσουμε, για το πώς ο κόσμος θα αυτοοργανωθεί και θα πάρει τη ζωή του στα χέρια του.

ΥΓ. Τολμάνε και οι απολογητές της κυβέρνησης να λένε ότι φταίνε όσοι σταματάνε τα έργα στο ΣτΕ, ότι αυτοί έπνιξαν τον κόσμο, και δεν ντρέπονται. Δεν ντρέπονται να λένε για την εκτροπή του Αχελώου, που αν είχε γίνει, φανταστείτε τι θα συνέβαινε τώρα στον κάμπο!

ΥΓ2. Ως δύτρια, ο χειρότερος φόβος μου είναι ο θάνατος από πνιγμό. Οι εικόνες από την Θεσσαλία μου σκίζουν την καρδιά διπλά. Όπως σε όλους και όλες μας βέβαια

Όπως γράφαμε και σε σχετική ανάρτηση, εναπόκειται στη σύνεση και στην ωριμότητα του πολίτη στο ποιες πηγές θα επιλέξει για την ενημέρωσή του. Για το αν θα ακούει για παράδειγμα πολιτικούς αριβίστες, εργολάβους και τον ΣΚΑΪ ή αν θα εμπιστεύεται ανθρώπους που και το αντικείμενο γνωρίζουν και η ανιδιοτέλεια είναι αυτή που κινεί τις πράξεις τους

Σε μια εκπομπή του ΣΚΑΪ, ο Νίκος Ταχιάος, υφυπουργός υποδομών, υποστήριξε ότι η καθυστέρηση των αντιπλημμυρικών έργων οφείλεται στο πάγωμα της χορήγησης δανείου  από την ευρωπαϊκή τράπεζα Επενδύσεων, επειδή υπάρχουν καταγγελίες από περιβαλλοντικές οργανώσεις ότι κινδυνεύει το αττικόψαρο. Είναι όμως έτσι απλά τα πράγματα;

Ας ακούσουμε τον  Δημήτρη Θεοδοσόπουλο, αγρονόμο – τοπογράφο μηχανικό ΕΜΠ, πρώην μέλος του Δ.Σ. και σήμερα απλό μέλος του Πανελλήνιου Συλλόγου Ροή – Πολίτες Υπέρ των Ρεμάτων.

Μαθήματα Κυβερνητικής προπαγάνδας

Τι μας λένε: Ότι ένα ψάρι 3-7 εκατοστών που δεν το ήξερε ούτε η μάνα του στέκεται εμπόδιο στην ανάπτυξη που θέλει να φέρει η Κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη στον τόπο. 

Τι δεν μας λένε: Ότι το έργο στον Ερασίνο μπλοκάρεται από την χρηματοδότηση του γιατί:

Πρώτον: Το έργο δεν συμμορφώνεται με την εθνική νομοθεσία και πιο συγκεκριμένα για

i) εσφαλμένη κατηγοριοποίηση των θιγόμενων προστατευόμενων περιοχών,

ii) μη συμμόρφωση με τις διατάξεις της εθνικής νομοθεσίας,

iii) παράλειψη εκτίμησης των επιπτώσεων για ένα ενδημικό και προστατευόμενο είδος ψαριού,

iv) καταβολή οικονομικής αποζημίωσης για τη μετεγκατάσταση των κατοίκων και εκκίνηση των εργασιών πριν εκδοθούν τα αναγκαία έγγραφα (πρόκειται συγκεκριμένα για το Προεδρικό Διάταγμα για την έγκριση των εργασιών στην περιοχή του Ερασίνου)

Δεύτερον: Το έργο δεν συμμορφώνεται με την ενωσιακή νομοθεσία, κυρίως

i) με την οδηγία για την εκτίμηση περιβαλλοντικών επιπτώσεων/ΕΠΕ (μεταξύ άλλων πλημμελής ανάλυση εναλλακτικών λύσεων, ελλείψεις στα δεδομένα και στην έκθεση ΕΠΕ, μη καθορισμός κατάλληλων μέτρων μετριασμού και αντιστάθμισης),

ii) με την οδηγία για τους οικοτόπους (π.χ. δεν καθορίστηκαν κατάλληλοι στόχοι διατήρησης για την επίμαχη περιοχή και δεν διενεργήθηκε δέουσα εκτίμηση σύμφωνα με την εν λόγω οδηγία) και

iii) με την οδηγία-πλαίσιο για τα ύδατα (ΟΠΥ) και την οδηγία για τις πλημμύρες

Τρίτον: Υπάρχει παράλειψη της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων (ΕΤΕπ) να εκτιμήσει δεόντως το υποέργο και να συμμορφωθεί με τα περιβαλλοντικά και κοινωνικά πρότυπα της ΕΤΕπ και με άλλες δεσμεύσεις της στον τομέα του περιβάλλοντος (π.χ. το Δελτίο Περιβαλλοντικών και Κοινωνικών Δεδομένων περιέχει ορισμένες πληροφορίες που είναι λανθασμένες και/ή δεν ισχύουν για την αντιπλημμυρική παρέμβαση στον Ερασίνο).

Τέταρτον:  Η περιοχή που θίγεται από το υποέργο όχι μόνο είναι ενταγμένη στο δίκτυο Natura 2000, αλλά αποτελεί και προστατευόμενη περιοχή σύμφωνα με την εθνική νομοθεσία. Ο Ερασίνος είναι μία από τις τρεις χαρακτηρισμένες περιοχές για το είδος «αττικόψαρο», το οποίο θεωρείται δυνάμει απειλούμενο, καθώς συμπεριλαμβάνεται στο τυποποιημένο έντυπο δεδομένων του τόπου και είναι επίσης εθνικής σημασίας καθώς έχει ενταχθεί στο εθνικό Κόκκινο Βιβλίο.

Το έργο λοιπόν καθυστερεί γιατί οι ιθύνοντες κάνουν πλημμελή δουλειά και δεν σέβονται ούτε τους νόμους ούτε την επιστήμη.

Αλλά η αλήθεια από το ψέμα είναι μια Κυβέρνηση και ένα δημοσιογραφικό αφήγημα δρόμος:

Γινόμαστε μάρτυρες  τις τελευταίες ημέρες, μιας ενορχηστρωμένης αλλά άσχημα εκτελεσμένης επίθεσης προπαγάνδας, πως τα αντιπλημμυρικά έργα στην Αττική κινδυνεύουν  τάχα από την ύπαρξη ενός ψαριού και από τις αντιδράσεις κάποιων οικολογικών κινήσεων. Τι ακριβώς συμβαίνει τελικά; Μα, τίποτα περισσότερο από όσα γνωρίζουμε γι αυτή τη χώρα. Πως δηλαδή το ψέμα και η διαφθορά είναι αυτά που την κυβερνούν, παρέα με την ομάδα που ελέγχει τα ειδησεογραφικά Μέσα. Στην πραγματικότητα, αυτό που συμβαίνει είναι να κατηγορούνται από τους εκπροσώπους του κράτους οι πολίτες του, οι οποίοι χρησιμοποιούν τα νόμιμα ένδικα μέσα που παρέχει το ίδιο το κράτος για να αναδείξουν τις αυθαιρεσίες και παρανομίες του κράτους. Μπερδευτήκατε;

Ας διαβάσουμε για το θέμα του Αττικόψαρου ένα άρθρο του Λευτέρη Σταύρακα, μέλους της Ελληνικής Ορνιθολογικής Εταιρείας , μέλους της ομάδας Birding in Athens και συγγραφέα του  βιβλίου «Τα πουλιά της Αττικής», που είναι και το πρώτο στο οποίο παρουσιάζεται με λεπτομέρειες η άγνωστη, αλλά πλούσια ορνιθοπανίδα της Αθήνας και της Αττικής.

Ο πολίτης , πολλές φορές, μπορεί να μην μπορεί να διαπιστώνει ιδίοις όμμασι την αλήθεια. Πρέπει όμως να έχει την ωριμότητα και τη σύνεση να επιλέγει τις πηγές της ενημέρωσής του. Και αυτό δεν αφορά μόνο στο Αττικόψαρο προφανώς. Ας διαβάσουμε όμως το άρθρο

Περί Αττικόψαρου

Τις τελευταίες μέρες όλα τα ειδησεογραφικά sites αναπαράγουν το θέμα ότι το Αττικόψαρο μπλοκάρει αντιπλημμυρικά έργα στην Αττική. Βγαίνει ο Περιφερειάρχης Αττικής και λέει ότι το ψάρι φημολογείται(!) ότι υπάρχει σε υπόγεια ύδατα, μετά ο Υφυπουργός Υποδομών δηλώνει ότι το έργο στον Ερασίνο πάγωσε μετά από προσφυγές στο ΣτΕ από οικολόγους ενώ υπάρχει μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων. Κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου περνώντας το μήνυμα ότι κινδυνεύουν ανθρώπινες ζωές από ορισμένους γραφικούς που νοιάζονται περισσότερο για τα ζώα από τους ανθρώπους.

Τί ισχύει, όμως, στην πραγματικότητα;

Το έργο διευθέτησης (τί όμορφη λέξη) του Ερασίνου γίνεται, στο μεγαλύτερο τμήμα του, σε περιοχή Natura 2000, αυτή της Βραυρώνας: Link ΕΔΩ

γι αυτό και απαιτείται εμπεριστατωμένη Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων. Ένα από τα είδη για τα οποία η περιοχή αυτή εντάχθηκε στο δίκτυο Natura 2000 είναι το Αττικόψαρο. Η Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων, η οποία εγκρίθηκε από το Υπουργείο, περνούσε "στο ντούκου" την παρουσία του Αττικόψαρου και απλά το ανέφερε στη βιβλιογραφία, δείχνοντας ξεκάθαρα ότι ο μελετητής δεν πάτησε ποτέ το πόδι του στην περιοχή.

Το 2020, προσφυγή στο Συμβούλιο της Επικρατείας από τον Σύλλογο Πολιτών Υπέρ των Ρεμάτων "ΡΟΗ" απορρίφθηκε, καθώς το ΣτΕ τα βρήκε όλα καλώς καμωμένα  ΕΔΩ

Τα έργα ξεκίνησαν ενώ ακόμα δεν είχε γίνει η απαιτούμενη οριοθέτηση του ποταμού αλλά το 2022 οι εργασίες σταμάτησαν γιατί ο ανάδοχος δήλωσε αδυναμία συνέχισης των έργων. Εδώ να σημειωθεί ότι στο κομμάτι του Ερασίνου που βρίσκεται δίπλα στον αρχαιολογικό χώρο του ναού της Αρτέμιδος το έργο προχωρούσε με πολύ αργούς ρυθμούς λόγω της παρουσίας ευρημάτων, όχι επειδή το Αττικόψαρο έκανε σαμποτάζ στα μηχανήματα.

Και φτάνουμε στο 2023 και, ενώ έχει δοθεί το έργο σε άλλη εταιρεία, έρχεται η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (η οποία χρηματοδοτεί τέτοια έργα) και διενεργεί επιτόπιο έλεγχο και, φυσικά, διαπιστώνει σωρεία παραβάσεων, γι αυτό και διατάσσει τη διακοπή της χρηματοδότησης μέχρι να συνταχθεί νέα μελέτη και να αλλάξουν τα κακώς κείμενα του έργου https://www.ellet.gr/.../dt-perivallontikes-paraleipseis.../

Με λίγα λόγια, το έργο στον Ερασίνο σταμάτησε γιατί ήταν εξόφθαλμα προβληματικό και αντίθετο στην Ευρωπαϊκή νομοθεσία, την αειφορική διαχείριση των υδάτων αλλά και την κοινή λογική...Να σημειωθεί ότι ο Ερασίνος δεν περνά δίπλα από κανέναν οργανωμένο οικισμό αλλά από αγροτικές εκτάσεις. Υπάρχει ένα σπίτι που μου έρχεται στο μυαλό που έχει χτιστεί ακριβώς δίπλα στην κοίτη του και αντί να έχει κατεδαφιστεί άμα τη έγερσή του, στο τέλος θα κάνουν εκτροπή το ποτάμι έτσι όπως σκέφτονται...

Και όλα αυτά, επαναλαμβάνω, σε προστατευόμενη περιοχή Natura 2000 που είναι και Υγρότοπος Α' Προτεραιότητας σύμφωνα με την Περιφέρεια Αττικής (δε θέλω να σκεφτώ τί θα έλεγε ο Περιφερειάρχης αν ο υγρότοπος δεν ήταν Α' Προτεραιότητας, αν και τώρα που το λέω θυμήθηκα ότι δεν ήξερε καλά καλά να προφέρει τον Ερασίνο).

Και για όσους αναρωτηθούν γιατί χολοσκάω για ένα κ@λόψαρο, απλά να θυμίσω ότι σε μία περιοχή όπως η Αττική που έχει ελάχιστους υγρότοπους δεν υπάρχει η πολυτέλεια να τους διαλύσουμε μόνο και μόνο για να ικανοποιηθούν οι ανάγκες των εργολάβων.

Το Αττικόψαρο είναι σύμβολο της άγριας ζωής που αντιστέκεται και πρέπει να είμαστε δίπλα, όχι απέναντι. Το οφείλουμε στις επόμενες γενιές.

Πληροφορίες για το Αττικόψαρο από τον Ο.ΦΥ.ΠΕ.Κ.Α. (δυστυχώς μόνο στα αγγλικά), https://redlist.necca.gov.gr/en/assessment/?id=137283845

Το καθεστώς που υπάγεται (Near Threatened) σημαίνει ότι είναι πολύ πιθανό να πληροί τα κριτήρια για να είναι απειλούμενο στο άμεσο μέλλον σε επίπεδο χώρας, οι πληθυσμοί της Αττικής είναι σε ακόμα χειρότερη μοίρα.

Αυτά, για να μην πείτε ότι δε ξέρετε.

(c) photo: Stamatis Zogaris

Ο Άνταμ Λανγκ είναι ένας πρώην Βρετανός πρωθυπουργός που βρίσκει καταφύγιο σε ένα νησί στα ανατολικά παράλια των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του χειμώνα, γράφοντας την αυτοβιογραφία του. Όταν ο άτυπος συγγραφέας της επικείμενης αυτοβιογραφίας του βρίσκεται μυστηριωδώς πνιγμένος, ένας άλλος συγγραφέας-φάντασμα, προσλαμβάνεται από μεγάλο εκδοτικό οίκο για να “ρετουσάρει” το ήδη γραμμένο βιβλίο. Στην πορεία αυτή, ο «ανώνυμος» συγγραφέας θα εισέλθει σε έναν κόσμο όπου τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται … Ή μήπως όλα είναι όπως φαίνονται;  Για ποιον άλλωστε θα μπορούσε να αποτελέσει έκπληξη όταν διαπίστωνε ότι τα υψηλότερα κλιμάκια της εξουσίας συντίθενται από στρώματα καιροσκοπίας, ψεύδους και διαφθοράς;

Αυτό είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο εκτυλίσσεται η ταινία Ghost writer του Ρομάν Πολάνσκι. Ghost writer αποκαλείται ο συγγραφέας που συντάσσει ανώνυμα την αυτοβιογραφία ενός σπουδαίου προσώπου, όταν δεν μπορεί να το κάνει μόνος του. Ο Άνταμ Λανγκ θα μπορούσε να είναι ο Τόνι Μπλερ, που θα έπρεπε κανονικά να βρίσκεται στη φυλακή ή σε εξορία, μετά από τις αποκαλύψεις για τα πλημμελή αίτια της επέμβασης της Βρετανίας στο Ιράκ.

Η ταινία θίγει πολιτικά ζητήματα, όπως το ρόλο των ΗΠΑ στον κόσμο και το πώς «παρασύρουν» άλλες κυβερνήσεις, τη διαφθορά της πολιτικής εξουσίας που κυβερνά απερίσκεπτα, παίρνοντας αποφάσεις ζωής και θανάτου, χωρίς να λογοδοτεί ποτέ, τη δημοκρατική ευθύνη του «απλού» πολίτη αλλά και ένα  από τα βασικά ζητήματα που θέτει ο Πολάνσκι με τη φιλμογραφία του : πως όποιος τα βάζει με την εξουσία είναι πολύ πιθανό να εξαφανιστεί

Η ταινία βραβεύτηκε με την Αργυρή Άρκτο Σκηνοθεσίας στο 60ο Φεστιβάλ Βερολίνου.

Σκηνοθεσία: Ρόμαν Πολάνσκι

Πρωταγωνιστούν: Γιούαν Μακγκρέγκορ, Πιρς Μπρόσναν

Έτος παραγωγής: 2010

Διάρκεια: 128 λεπτά

Κυκλοφορεί σήμερα το εικονογραφημένο και θαυματουργό φύλλο #72 της RAF-WEST Journal.  Διαβάστε στο σημερινό φύλλο της Νo2 εφημερίδας της ανατολικής Αττικής

ΒΙΟΙ ΑΓΡΙΩΝ – O εκκλησιαστικός συντάκτης της RAF WEST, Ονούφριος Δοξαπατρής,  προσφέρει στους αναγνώστες της εφημερίδας μια πλούσια και εικονογραφημένη παρουσίαση των σημαντικότερων και πιο θαυματουργών Αγρίων της Ραφήνας και του Πικερμίου. Μια προσφορά που δεν πρέπει να λείπει από κανένα εικονοστάσι.

ΜΕΓΑ ΘΑΥΜΑ ΣΤΗ ΡΑΦΗΝΑ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΤΟΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΘΑΥΜΑΣΜΟ – Ο Άι Ραφήνας, ο Πρόθυμος και Θαυματουργός και Νο1 Άγιος της πόλης, φόνευσε με το δόρυ του το φοβερό Αττικόψαρο που επί μήνες τρομοκρατούσε τους εργάτες που δούλευαν εκεί και δεν μπορούσαν να εκτελέσουν τα οικοδομικά έργα. Ο Δήμος, για να δοξάσει τον θαυματουργό Άγιο, προκήρυξε ανοιχτό μειοδοτικό διαγωνισμό για τη σύνθεση δοξαστικού και ευχαριστήριου Ύμνου 

ΠΙΣΩΠΛΑΤΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ -  Όπως μαθαίνουμε από αυτόπτες μάρτυρες, ο Άι Ραφήνας, στην τρομερή μάχη που έδωσε με το Αττικόψαρο, δέχτηκε πισώπλατη επίθεση από οικολόγους, οι οποίοι του πετούσαν λάσπες και περιττώματα. Ευτυχώς για την Ανάπτυξη, η βροντερή φωνή του Ταχιάου έτρεψε τους άθλιους οικολόγους σε άτακτη φυγή. Την ώρα δε που οι γραφικοί εχθροί της Προόδου υποχωρούσαν, ένας Προφήτης της Ανάπτυξης βάφτιζε τους μετανοημένους οικολόγους

ΒΟΥΔΙΣΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΛΑΤΡΕΙΑΣ ΣΤΗ ΡΑΦΗΝΑ – Μεγάλη έρευνα της RAF WEST αποκαλύπτει κρυφό βουδιστικό κέντρο στην περιοχή. Ποιοι εμπλέκονται σε αυτό. Ποιοι αντιδρούν.

Μόνο στη RAF WEST της Κυριακής, που κυκλοφορεί από σήμερα Σάββατο 9/11. Μην τη χάσετε!

Το ΤΑΙΠΕΔ ιδρύθηκε το 2011, στα πλαίσια της οικονομικής κατοχής στην οποία περιήλθε η χώρα την εποχή των Μνημονίων, με σκοπό την εκποίηση (το ξεπούλημα δηλαδή) της δημόσιας περιουσίας. Τα αρχικά του σημαίνουν Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ), στην πραγματικότητα όμως θα έπρεπε να αποκαλείται Ταμείο Εκποίησης Δημόσιας Περιουσίας (ΤΕΔΠ). Πρώτο, γιατί είναι προφανές ότι το ξεπούλημα δεν είναι αξιοποίηση και δεύτερον, γιατί ενώ ιδρύθηκε με σκοπό το ξεπούλημα μόνο της «ιδιωτικής περιουσίας του Δημοσίου», σε αυτό το άνευ ορίων ξεπούλημα έχουν συμπεριληφθεί πάσης φύσεως περιουσιακά στοιχεία του Δημοσίου, ακόμα δηλαδή και εκείνα τα οποία δεν αποτελούν ιδιωτική του περιουσία, αλλά εξυπηρετούν θεμελιώδεις και πάγιους δημόσιους σκοπούς, όπως : παραλίες-αιγιαλοί, υγρότοποι-υγροβιότοποι: εκατοντάδες στρέμματα σε όλη τη χώρα, εκτάσεις γης, νερό, ηλεκτρικό ρεύμα, φυσικό αέριο, λιμάνια, εθνικές οδοί, αεροδρόμια, στρατιωτικές εγκαταστάσεις, αμυντική βιομηχανία, πετρέλαια, ταχυδρομεία, σιδηρόδρομοι, χιλιάδες ακίνητα εσωτερικού και δεκάδες ακίνητα εξωτερικού (πρώην αεροδρόμιο Ελληνικού, Αθλητικό Κέντρο Αγίου Κοσμά, Αστέρας Βουλιαγμένης, Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, πλήθος ιαματικών πηγών, Ξενία, ακίνητα στην Πλάκα κ.λπ.)

Για να αντιληφθούμε την ασυδοσία στη λειτουργία του ΤΑΙΠΕΔ, αξίζει να αναφέρουμε πως όταν λέμε ιδιωτική περιουσία του δημοσίου, εννοούμε ΜΟΝΟ τα δημόσια ακίνητα που αποτελούν την καθαρώς ιδιωτική περιουσία του δημοσίου (προέρχονται λ.χ. από δωρεές, κατασχέσεις κ.λπ.), ή σχετίζονται με δημόσιους σκοπούς που αναλαμβάνει προσωρινά το κράτος, και άρα εντάσσονται στη δημόσια κτήση μόνο περιστασιακά.

Ένα από τα φιλέτα που έχει αναλάβει να ξεπουλήσει το ΤΑΙΠΕΔ είναι το λιμάνι της Ραφήνας, το οποίο δίνεται στον αγοραστή με προοπτική να τριπλασιαστεί η έκτασή του και το πλήθος των πλοίων που εξυπηρετεί. Στο σχέδιο αυτό εναντιώνεται το μεγάλο μέρος της τοπικής κοινωνίας, ο Δήμος Ραφήνας-Πικερμίου καθώς και η Περιφέρεια Αττικής, η οποία πρόσφατα έδωσε αρνητική γνωμοδότηση για το έργο γιγάντωσης του λιμανιού, θεωρώντας ότι δεν μπορεί να το αντέξει ο τόπος χωρίς να αλλοιωθεί η φυσιογνωμία του

Το ΤΑΙΠΕΔ αντέδρασε, με ανακοίνωσή του, στην αρνητική γνωμοδότηση της Περιφέρειας. Ως απάντηση στην αντίδραση του ΤΑΙΠΕΔ, το Δίκτυο Συλλόγων “Save Rafina” που έχει σχηματιστεί ενάντια στην εκτρωματική επέκταση του λιμανιού, εξέδωσε την παρακάτω ανακοίνωση λέγοντας χαρακτηριστικά πως η απάντηση του ΤΑΙΠΕΔ στηρίζεται σε αβάσιμα επιχειρήματα και άνευ αντικρίσματος υποσχέσεις και πως το ΤΑΙΠΕΔ θεωρεί μάλλον πως οι κάτοικοι είναι γηγενείς, που μπορούν να ξεγελαστούν με … καθρεφτάκια

Ακολουθεί ολόκληρη η ανακοίνωση του Save Rafina

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΔΙΚΤΥΟΥ ΣΥΛΛΟΓΩΝ “SAVE RAFINA”
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΤΑΙΠΕΔ ΣΤΗΝ ΑΡΝΗΤΙΚΗ ΓΝΩΜΟΔΟΤΗΣΗ
ΤΟΥ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ

7/11/2024

Αδιαφορώντας τελείως για τις αντιδράσεις και την πάνδημη άρνηση φορέων, κατοίκων, Δήμου Ραφήνας-Πικερμίου και Περιφέρειας Αττικής, να συναινέσουν στο σχεδιαζόμενο φαραωνικό έργο για το Λιμάνι της Ραφήνας, το ΤΑΙΠΕΔ, απάντησε με αβάσιμα επιχειρήματα και άνευ αντικρίσματος υποσχέσεις.

Θεωρώντας, ότι οι κάτοικοι είναι γηγενείς, που ξεγελιούνται με … καθρεφτάκια, αποσιωπά τη συζήτηση για την «εκτρωματική» επέκταση του Λιμανιού και περιορίζεται:

• να δικαιολογεί τη γιγάντια επέκταση ως δήθεν κατασκευή λιμενολεκάνης προστασίας από τα κύματα, αποκρύπτοντας ότι ο τριπλασιασμός της έκτασης αποσκοπεί στον τριπλασιασμό των δρομολογίων και των πλοίων, όπως σαφώς αναφέρεται στη ΣΜΠΕ
• να «κονταίνει» τα θηρία που θα κτίσει για τον τετραώροφο επιβατικό σταθμό και το τριώροφο πάρκινγκ
• να υπόσχεται, ότι δεν θα … καθαιρέσει τα τοπόσημα της περιοχής, αναφέροντας μόνο την Εκκλησία του Αγ. Νικολάου και όχι τις καμάρες και τα ψαράδικα τα οποία θα γκρεμιστούν
• να θεωρεί ότι η επέκταση του Λιμανιού θα αποτελέσει «μοχλό για τα συνοδά κυκλοφοριακά έργα», αποκαλύπτοντας έτσι ότι δεν υπάρχει κεντρικός σχεδιασμός για αυτές τις σημαντικότατες υποδομές, αλλά ένας φορέας προσπαθεί να επιβάλει τις απόψεις του δημιουργώντας τετελεσμένα και προκαταβάλοντας τις αποφάσεις της πολιτείας
• να υπόσχεται «ζώνες πρασίνου» στο δασάκι Σπορούλα και απέναντι από την Πλατεία Ταχυδρομείου με θάμνους και λουλουδάκια, χωρίς να αναφέρει λέξη για την καταστροφή του βυθού από την εκβάθυνση και των παραλιών από την αλλαγή των θαλάσσιων ρευμάτων
• να σχεδιάζει την τοποθέτηση ηλεκτροφορτιστών για ηλεκτρικά Ι.Χ. και λεωφορεία, τη στιγμή που η ατμοσφαιρική επιβάρυνση από τα πλοία, σε συνδυασμό με τα αεροπλάνα του Ελ.Βενιζέλος θα είναι απείρως μεγαλύτερη
• να αποσυνδέει, τέλος, το Master Plan από την διευθέτηση-οριοθέτηση του Μεγάλου ρέματος, αποκρύπτοντας ότι η διευθέτηση του ποταμού είναι προϋπόθεση για την επέκταση του λιμανιού καθώς και ότι οι νέες υποδομές εμπίπτουν στη ζώνη πλημμύρας, όπως επισημαίνει και η εισήγηση της Διεύθυνσης Περιβάλλοντος και Κλιματικής Αλλαγής της Περιφέρειας Αττικής.

Το ΤΑΙΠΕΔ δεν αντιλαμβάνεται, προφανώς, ότι έστω και αν οι γνωμοδοτήσεις των θεσμικών φορέων δεν είναι δεσμευτικές, η ΜΗ ΑΝΟΧΗ ΚΑΙ Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ, είναι απολύτως επιβεβλημένες για έργα τέρατα τα οποία απειλούν το περιβάλλον και κατά συνέπεια την ποιότητα  ζωής και την ασφάλεια των κατοίκων, όχι μόνο της Ανατολικής Αττικής, αλλά και των κατοίκων ολόκληρης της Περιφέρειας.

Όσο για το σχεδιασμό τους,  να έχει εκδοθεί και εγκριθεί από το ΣτΕ το σχετικό Προεδρικό Διάταγμα τους επόμενους 9 μήνες, τους προειδοποιούμε,  ότι θα βρεθούν αντιμέτωποι με κινητοποιήσεις σύσσωμης της κοινωνίας των πολιτών. Ας το λάβουν σοβαρά υπόψιν και οι συναρμόδιοι υπουργοί  Ναυτιλίας και της Νησιωτικής Πολιτικής (του οποίου απαιτείται η γνωμοδότηση), Υποδομών και Μεταφορών, Περιβάλλοντος και Ενέργειας, που θα κληθούν να συνυπογράψουν το Προεδρικό Διάταγμα.