Είμαστε λίγοι αυτοί που παλεύουν ενάντια στο Κακό
Δεν είναι μόνο τα λόγια που τόλμησε και είπε μπροστά στον Ντόναλντ Τραμπ και το σκληροπυρηνικό επιτελείο του. Είναι κυρίως, για εμάς τους Έλληνες, η θλιβερή και αναπόφευκτη σύγκριση με τους δικούς μας επισκόπους. Ποιος από αυτούς θα μιλούσε τη γλώσσα της αγάπης και της συμπόνιας; Ποιος θα ζητούσε έλεος για τους ξένους, τους αλλόθρησκους, τους διαφορετικούς; Ποιος από αυτούς θα απεκδυόταν τα χρυσοποίκιλτα άμφια και τη χρυσή μίτρα;
Και όμως, η Επίσκοπος Μάριαν Ένγκαρ Μπάντι, από τον άμβωνα της λειτουργίας στον Καθεδρικό Ναό της Ουάσιγκτον, έκανε τα αυτονόητα για έναν κήρυκα του χριστιανισμού. Μίλησε για αγάπη και συμπόνια προς όλους τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από το χρώμα, τη θρησκεία, την εθνικότητα, την υπηκοότητα, τον σεξουαλικό προσανατολισμό
Ίσως δεν είναι τυχαίο που η συγκεκριμένη Επίσκοπος είναι γυναίκα. Και με τη συνειδητοποίηση αυτή, νέα ερωτήματα μας πλημμυρίζουν και μας βασανίζουν. Γιατί η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν δέχεται γυναίκες ιερείς; Γιατί δεν επιτρέπεται στις γυναίκες να μπαίνουν στο ιερό της εκκλησίας; Γιατί όταν η γυναίκα έχει περίοδο θεωρείται βρώμικη από την Εκκλησία και δεν θεωρείται ευπρόσδεκτη εκείνες τις ημέρες;
Δυστυχώς, όταν ακόμη και μέσα στο στενό πλαίσιο του – αποκαλούμενου από εσένα - ποιμνίου σου βάζεις διαχωρισμούς, δεν γίνεται να γίνεις πιστευτός
Ας διαβάσουμε όμως την ομιλία της θαρραλέας και χριστιανής επισκόπου που μας θυμίζει ότι σε πολλούς χώρους, ακόμα και εκεί που δεν το περιμένουμε, υπάρχουν άνθρωποι που αντιστέκονται και αγωνίζονται για το καλό και το δίκαιο.
“Υπάρχουν γκέι, λεσβίες και τρανς παιδιά σε οικογένειες Δημοκρατικών, Ρεπουμπλικάνων και ανεξάρτητων, κάποια από τα οποία φοβούνται για τη ζωή τους”
“Έχετε νιώσει το θεϊκό χέρι του στοργικού Θεού” απευθύνθηκε στον Τραμπ, κάνοντας αναφορά στην ομιλία του νέου προέδρου μετά την ορκωμοσία του, όπου ο ίδιος είχε αναφέρει πως ο Θεός τον έσωσε από τη σφαίρα του δολοφόνου για να “κάνει την Αμερική σπουδαία ξανά”
Και συνέχισε:
“Στο όνομα του Θεού μας, σας ζητώ να δείξετε έλεος στους ανθρώπους στη χώρα μας που τώρα φοβούνται.
Οι άνθρωποι που μαζεύουν τις καλλιέργειές μας και καθαρίζουν τα γραφεία μας· που εργάζονται σε πτηνοτροφικές μονάδες και εργοστάσια συσκευασίας κρέατος· που πλένουν τα πιάτα αφού φάμε στα εστιατόρια και δουλεύουν τις νυχτερινές βάρδιες στα νοσοκομεία, μπορεί να μην είναι πολίτες ή να μην έχουν τα κατάλληλα έγγραφα.
Αλλά η συντριπτική πλειονότητα των μεταναστών δεν είναι εγκληματίες. Πληρώνουν φόρους και είναι καλοί γείτονες. Είναι πιστά μέλη των εκκλησιών μας, των τζαμιών και των συναγωγών μας, των γκουρντβάρας και των ναών μας.
Σας ζητώ να δείξετε έλεος, κύριε πρόεδρε, σε αυτές τις κοινότητες όπου τα παιδιά φοβούνται ότι θα τους πάρουν μακριά τους γονείς τους, να βοηθήσετε αυτούς που φεύγουν από εμπόλεμες ζώνες και καταδιώκονται στις χώρες τους, ώστε να βρουν συμπόνια και φιλοξενία εδώ.
Ο Θεός μας διδάσκει να είμαστε ελεήμονες προς τον ξένο, γιατί και εμείς κάποτε ήμασταν ξένοι σε αυτή τη γη"
Παγκόσμιο ενθουσιασμό και δημιουργικό αναβρασμό προκαλεί η επικράτηση του Ντόναλντ Τραμπ στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ. Τα μηνύματα από όλο τον κόσμο είναι άκρως ενθαρρυντικά και αισιόδοξα.
Ήδη στην Ελλάδα πρόλαβε και σχηματίστηκε μια κίνηση οραματιστών πολιτών που ζητούν άμεσα και χωρίς αστερίσκους την ένωση της Ελλάδας με τις ΗΠΑ. Επικαλούνται τους βαθείς και μακροχρόνιους δεσμούς της χώρας μας με την υπερδύναμη. Αναγνωρίζουν τη συμβολή των ΗΠΑ στην καταπολέμηση του κομμουνισμού στην Ελλάδα και δηλώνουν για πάντα ευγνώμονες. Τονίζουν τη βαθιά πίστη της χώρας μας στις αμερικανικές αξίες, μια πίστη που την οδήγησε να πολεμήσει στο πλευρό της υπερδύναμης ακόμη και στην Κορέα.
Δηλώνουν δε, πως δεν κατανοούν καθόλου τις αντιδράσεις του Παναμά, της Γροιλανδίας, της Δανίας, του Μεξικού, του Καναδά και άλλων Ευρωπαίων. Αντιθέτως, καλούν τον Τραμπ να αγοράσει τη χώρα μας, ώστε να γίνει η Ελλάδα, η 51η Πολιτεία των ΗΠΑ.
Τέλος, αναφέρουν τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της Ελλάδας έναντι άλλων χωρών που μπορεί να ενδιαφέρουν τον Τραμπ για αγορά ή ενοικίαση. Το μόνο ίσως που δεν αναφέρει η επιστολή είναι ότι με τον τρόπο αυτό οι ΗΠΑ αποκτούν και τη Μύκονο, ώστε να έχει κάτι να ασχολείται η Μελάνια Τραμπ και να μην πλήττει στο Λευκό Οίκο. Μαζί δε με την Κίμπερλι Γκιλφόιλ, τη νέα Αμερικανίδα πρέσβειρα, είναι βέβαιο πως θα συνθέσουν ένα απίθανο δίδυμο που θα κάνει το κοσμικό νησί να αναστενάξει
Ακολουθεί ολόκληρη η επιστολή, όπως εστάλη στο νέο πρόεδρο, στη μητρική του γλώσσα. Δυστυχώς, το Μεταφραστικό τμήμα της RAF WEST JOURNAL, αλωμένο από το woke κίνημα, αρνήθηκε να την μεταφράσει. Όσοι δεν γνωρίζουν αγγλικά, παρακαλούνται να κάνουν Google Translate
Dear President Trump
First of all we congratulate you and wish you a great term in office. Not only America but most of the world depend on your bravery, acumen, your vision and your straight talking, no bullshit approach to things that matter most.
We are a small but growing group of like-minded Greek visionaries who share your dream of making America Great again, in the staunch belief that what is good for America is good for all descent people in the world.
We are not in the business of flattering you or anybody else for that. We address you here straight up to propose that you consider seriously making Greece the 51st state of America.
Not out of phlilanthropy, we do not believe in philanthropy, but because it makes good solid sense in terms of business and geopolitics.
If anybody can do it, you can. We are utterly serious about it.
As you must be aware, Greece is being destroyed and paralysed by an incompetent, idiotic, cowardly and self-serving elite with no business sense, no vision, bowing to euroc-rats and the Chinese, as well as to the WOKE agenda and various other leftist, pseudo-ecological agendas. Concerning the Chinese, they are not of course stupid, we are, leasing long-term the strategic port of Pireaus to them (China Ocean Shipping Company). In the meanwhile, Greece has been flooded by Chinese shops selling cheap, lowest quality things, from garments to electronics. Although it is early days to raise specifics, we feel we should bring to your attention now the Port of Rafina which is up for grabs for re-development and expansion. Alas, the existing master plan is a hotchpotch of useless unc-ordinated actions. More than 2 million tourists pass every year through the port, with the potential, with the right investment, to rise to 10 million. Its location and close distance from the international airport could make it a prime destination. One should not forget its strategic importance, somehting which the Germans realised during the occupation of Greece and of course our American brothers maintained a base a few kilometers away (in Nea Makri), which alas was closed down by the then socialist prime minister of Greece in the late 80s.
Imagine if America managed our ports. We can imagine it and indeed dream about it. We will not stop dreaming even if others scorn our vision and even they call us traitors for suggesting the radical idea of a union of Greece with America. Why not? Such a union will not diminish at all our cultural inheritance, it will enhance it. It will not diminish our independence, it will enhance it.
To cut a long story short. We are a proud hard working people and can rightfully boast that we excel in medicine, science, business, shipping, finance, and the arts, but our best minds work abroad, not least in the USA.
Yes, Greenland, the Panama canal are of strategic importance for America but we want to propose that Greece is too. What is more, we will welcome a Great America, no hostilities, not supid nationalistic histrionics, no old-fashioned ideas. You have been our friends and allies, with your help and advice we have been saved by the spectre of communism and indeed anarchism.
As we speak, we are preparing a detailed road map that could be used as a template for the process of our becoming the 51st state. People will call us mad. Let them. They called you names dear President but you persevered and in the end prevailed. We will prepare the case addressing all the legal, inernational and economic issues. In the meanwhile, we are starting slowly but steadily our campaign and are more than optimisitc that Greeks will see reason.
Respectfully
God bless America
God bless Greece
Let us unite
The Greece 51 Group
Στο Χάντλβιλ του 1865, οι εορτασμοί για τον γάμο του τοπικού σερίφη Γουίλ Κέιν με την καλή του διακόπτονται απότομα από την είδηση πως στην κωμόπολη θα έρθει ο άρτι αποφυλακισθείς αρχηγός μιας συμμορίας που ο ίδιος ο Κέιν είχε στείλει στη φυλακή. Είναι να καταφθάσει με το τρένο των 12.00, μαζί με τους συντρόφους του, για να τον εκδικηθεί. Παρά τις αντιρρήσεις της γυναίκας του, το ήθος του υπαγορεύει στον Κέιν να μείνει να τους περιμένει. Όμως γρήγορα διαπιστώνει πως κανείς δεν είναι διατεθειμένος να τον βοηθήσει. Μόνος και φοβισμένος, ετοιμάζεται να τους αντιμετωπίσει. Λίγη ώρα μένει μέχρι το τριπλό σφύριγμα της άφιξης της αμαξοστοιχίας…
Η ταινία “ Το τρένο θα σφυρίξει τρεις φορές” θεωρείται η ταινία που έβγαλε το κάποτε περιφρονημένο είδος του γουέστερν από τη μεταπολεμική αφάνεια. Η υπόθεσή της εκτυλίσσεται σε πραγματικό χρόνο δράσης και περιστρέφεται γύρω από ένα και μόνο κεντρικό πρόσωπο. Ο Γκάρι Κούπερ ενσαρκώνει ιδανικά έναν λιγομίλητο, αποφασισμένο, ηθικά ακέραιο ήρωα που η ηθική του τον κάνει να αρνείται να εγκαταλείψει τις ιδέες του και να πολεμήσει για αυτές.
Η ταινία αυτή αποτελεί ταυτόχρονα και μια αλληγορία αλλά και μια μαχαιριά στο Μακαρθισμό, βάζοντας στο στόχαστρό της όσους έκαναν ότι δεν έβλεπαν τις απάνθρωπες διώξεις καλλιτεχνών της κινηματογραφικής βιομηχανίας. Το φανταστικό Χάντλβιλ του 1860 ήταν μια αλληγορική μεταφορά του πραγματικού Χόλιγουντ του 1950.
Σεναριογράφος της ταινίας, ήταν ο Καρλ Φόρμαν, που ήταν τα προηγούμενα χρόνια μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος και είχε ήδη κληθεί σε μακαρθικές ακροάσεις , ενώ το φιλμ βρισκόταν στα γυρίσματα. Χαρακτηρίστηκε δε ως μάρτυρας μη συνεργάσιμος, με την έννοια ότι δεν κατέδωσε άλλους συναδέλφους του, κάτι που είχε κάνει για παράδειγμα ο Ηλίας Καζάν
Αξίζει να σημειωθεί ότι όταν ο παραγωγός της ταινίας, συμφώνησε με τα μεγάλα αφεντικά και την παντοδύναμη εκείνη την εποχή Επιτροπή Αντιαμερικάνικων Ενεργειών, να κόψει από τους τίτλους της ταινίας τον Καρλ Φόρμαν, βρήκε αντίδραση από τον Γκάρι Κούπερ. Ο μεγάλος σταρ, ο οποίος αρχικά ήταν μέλος της Επιτροπής για τα Αμερικάνικα Ιδεώδη που είχε συστήσει ο Τζον Γουέιν και στη συνέχεια πολέμιός της και αντίθετος σε κάθε δίωξη καλλιτεχνών, είχε γίνει στενός φίλος του Φόρμαν και απείλησε ότι θα αποχωρήσει από τα γυρίσματα αν κοπεί ο Φόρμαν, αναγκάζοντας τον παραγωγό να υπαναχωρήσει.
Η ταινία βρέθηκε τελικά να διεκδικεί επτά Όσκαρ χάνοντας αυτό της “Καλύτερης Ταινίας” αλλά κερδίζοντας τελικά τέσσερα αγαλματίδια και ανάμεσά τους ο Γκάρι Κούπερ του Α’ Ανδρικού Ρόλου, για την ανεπανάληπτη ερμηνεία του.
Όσο για τον Φόρεμαν, μπήκε στη μαύρη λίστα και αναγκάστηκε να συνεχίσει την καριέρα του στην Αγγλία με σενάρια όπως τη «Γέφυρα του Ποταμού Κβάι» που, η ειρωνεία της τύχης τον έφερε να βραβεύεται με το αντίστοιχο Oσκαρ από τους ίδιους ανθρώπους που τον είχαν έμμεσα εξορίσει.
Η.Π.Α., 1952, Ασπρόμαυρο
Παραγωγή: Στάνλεϊ Κρέιμερ
Σκηνοθεσία: Φρεντ Τσίνεμαν
Σενάριο: Καρλ Φόρμαν
Φωτογραφία: Φλόιντ Κρόσμπι
Μοντάζ: Ελμο Γουίλιαμς
Μουσική: Ντιμίτρι Τιόμκιν
Πρωταγωνιστούν: Γκάρι Κούπερ, Τόμας Μίτσελ, Λόιντ Μπρίτζες, Γκρέις Κέλι, Kέιτι Τζουράντο, Λι Βαν Κλιφ
Διάρκεια: 85 λεπτά
Χώρα παραγωγής: HΠΑ
Έτος παραγωγής: 1952
Πολύς ντόρος γίνεται αυτές τις ημέρες σχετικά με την επιλογή του Κωνσταντίνου Τασούλα ως υποψήφιου για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Πολύ ντόρος για το τίποτα, θα μπορούσε να πει κάποιος που βλέπει τα πράγματα χωρίς τον παραμορφωτικό φακό που επιβάλλουν τα κυρίαρχα Μέσα Ενημέρωσης. Ποιος ακριβώς ήταν ο ρόλος της Αικατερίνης Σακελλαροπούλου την προηγούμενη πενταετία; Μ'ήπως η διοργάνωση της γιορτής της δημοκρατίας κάθε καλοκαίρι; Ποιος ήταν ο ρόλος του Προκόπη Παυλόπουλου; Του Κάρολου Παπούλια; Δυστυχώς ή ευτυχώς, όταν ένας θεσμός ευτελίζεται τόσο, ώστε ο εκπρόσωπός του να καταντά διακοσμητική γλάστρα που προκαλεί το γέλιο και το χλευασμό, ίσως είναι καλύτερα να καταργηθεί. Και το Προεδρικό Μέγαρο ας δίνεται στις βασιλικές οικογένειες και στους εφοπλιστές να κάνουνε τις γιορτές τους, όπως δίνονται και τα Μουσεία τα χώρας. Έτσι κι αλλιώς, δικιά τους είναι η χώρα, ας πάψουμε πια να προσποιούμαστε
Εν πάσει περιπτώσει, πέρα από το ασήμαντο της θέσης του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, ας σημειώσουμε εδώ ότι είναι μια αυστηρά κομματική επιλογή της Νέας Δημοκρατίας, δείγμα της πεποίθησής της ότι μπορεί πλέον, ελλείψει αντιπάλου, να κάνει ό,τι θέλει. Καλό είναι επίσης να γνωρίζουμε ποιο είναι το πρόσωπο που επελέγη από τη Νέα Δημοκρατία για το - αποκαλούμενο – ανώτατο αξίωμα αυτού του τόπου, Και γι αυτό, ας διαβάσουμε το παρακάτω άρθρο από τη σελίδα The Untold
Όχι, δεν μας άρεσε η πρόταση της ΝΔ. Και σας λέμε ακριβώς γιατί.
Ο πρωθυπουργός με διάγγελμα (γιατί μπορεί) και όχι με τον τυπική επίσκεψη στην απερχόμενη Πρόεδρο, ανακοίνωσε την υποψηφιότητα της ΝΔ για Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
«Η ευρεία αποδοχή του προκύπτει από το γεγονός ότι εξελέγη τρεις φορές Πρόεδρος του Ελληνικού Κοινοβουλίου με την ισχυρότερη πλειοψηφία στη Μεταπολίτευση: με 283, 270 και 249 ψήφους. Το ενωτικό πνεύμα και οι συνθετικές του αρετές έχουν, νομίζω, αποδειχθεί και από τον άψογο, κατά γενική ομολογία, τρόπο με τον οποίο διηύθυνε, έως τώρα, τις εργασίες της Βουλής σε ένα πολύ δύσκολο κομματικό τοπίο».
Ο Κώστας Τασούλας, ο νυν Πρόεδρος της Βουλής -λοιπόν- θα είναι ο επόμενος ΠτΔ, και πάμε να δούμε γιατί δεν είναι ούτε άψογος, ούτε ενωτικός, ούτε ο κατάλληλος για τη θέση, αλλά ο καταλληλότερος για πρόταση από τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Maria Kefala
Η Ιθάκη είναι από τα νησιά που δε σε αφήνουν να πλήξεις ούτε το χειμώνα. Αρκεί να σου αρέσει το περπάτημα. Το πλούσιο ορεινό ανάγλυφό της διατρέχεται από αναρίθμητα μονοπάτια που προσφέρουν πανέμορφες διαδρομές – πολλές από αυτές μέσα σε δασώδη βλάστηση – με μοναδική προς τη θάλασσα και τα γύρω νησιά του Ιονίου: την Κεφαλονιά και τη Λευκάδα, αλλά και την Πολυνησία του Ιονίου, όπως αποκαλείται η συστάδα με τα πολλά μικρά νησιά που βρίσκονται ανάμεσα στην Ιθάκη, τη Λευκάδα και τις ακτές της Αιτωλοακαρνανίας
Η Ιθάκη έχει τρία τρία ορεινά χωριά – την Εξωγή και την Ανωγή στο βόρειο μέρος της και το Περαχώρι στο νότιο. Από τα χωριά αυτά μπορεί κανείς να ξεκινήσει τις περιπλανήσεις του. Εκεί περιπλανηθήκαμε και εμείς τις ημέρες των Χριστουγέννων, συλλέγοντας μοναδικές εικόνες, ήχους και μυρωδιές
Εντύπωση προκαλούν τα αναρίθμητα εκκλησάκια, σε βαθιά αντίθεση με την παροιμιώδη βλασφημία των Επτανησίων. Άλλο ένα παράδοξο είναι πως, παρά τους πολλούς αιώνες βενετσιάνικης κατοχής, ο πληθυσμός παρέμεινε Ορθόδοξος
Το καμπαναριό της εκκλησίας του αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, στο μονοπάτι από το Περαχώρι προς την Παλαιοχώρα
Κάτω, ο κόλπος του Βαθιού, της πρωτεύουσας του νησιού, από το μονοπάτι Περαχώρι-Παλαιοχώρα
Το καμπαναριό της Παναγίας της Ευαγγελίστριας, στην Εξωγή
Η εκκλησία της Παναγίας, στην Ανωγή, με τοιχογραφίες του 1680
Στην Παλιά Ανωγή, ένας εγκαταλελειμμένος οικισμός, απροσδιόριστης ηλικίας
Η Άτοκος, θέα από την Παλιά Ανωγή. Όλο το νησί είναι ιδιοκτησία του εφοπλιστή Τσάκου. Ο ίδιος εφοπλιστής αγόρασε και απέναντι, στην Ιθάκη, χίλια στρέμματα για να τα "αναπτύξει"
Το Αρκούδι, θέα από την Παλιά Ανωγή. Πίσω η Λευκάδα και το Μεγανήσι και πιο πίσω οι ακτές της Αιτωλοακαρνανίας
Το στενό Κεφαλονιάς - Ιθάκης. Στο βάθος, το βόρειο μέρος της Κεφαλονιάς
Το νησάκι του Αγίου Νικολάου, απέναντι από την παραλία του Μάρμακα
Οι Αλυκές, μία από τις παραλίες του Μάρμακα
Το στολισμένο Κιόνι περιμένει τους χριστουγεννιάτικους επισκέπτες. Μπορεί να μην έρθουν ποτέ, όμως το χρέος του το έκανε
Η Κινηματογραφική Λέσχη Ραφήνας ξεκίνησε τη νέα χρονιά με ένα αφιέρωμα σε ένα ιδιαίτερο κινηματογραφικό είδος, το ΓΟΥΕΣΤΕΡΝ. Ένα είδος που δεν σταμάτησε ποτέ να εξελίσσεται δυναμικά και σημάδεψε την κινηματογραφική ιστορία, δίνοντας και ορισμένες εξαιρετικές ταινίες
Χθες, Δευτέρα 13/1, προβλήθηκε η ταινία “Το μεγάλο ανθρωπάκι (Big Little Man)”, ένα χαρακτηριστικό δείγμα αναθεωρητικού γουέστερν, δηλαδή των ταινιών που ξεπερνούν το στερεότυπο του "κακού και άγριου ινδιάνου" των αρχικών γουέστερν και τολμούν να μιλήσουν για τη γενοκτονία και τον αφανισμό των ιθαγενών πληθυσμών. Τη Δευτέρα 20/1, θα προβληθεί η ταινία "Το τρένο θα σφυρίξειτρεις φορές (High noon)", ένα γουέστερν - πολιτικό θρίλερ με σαφείς αναφορές στην ατμόσφαιρα της εποχής του μακαρθισμού. Τέλος, τη Δευτέρα 27/1, θα προβληθεί η ταινία “Οι ασυγχώρητοι (The unforgiven)”, μια ταινία από τον μεγάλο Κλιντ Ίστγουντ
Η πρώτη ταινία - “Το μεγάλο ανθρωπάκι (Big Little Man)” - σκηνοθετήθηκε από τον Άρθουρ Πεν ο οποίος, μαζί με τον Σαμ Πέκινπα, συνέθεσαν το τρομερό δίδυμο των σκηνοθετών που από τα μέσα του '60 έφεραν τα πάνω κάτω στο Χόλιγουντ και από τη χρυσή εποχή της αθωότητας, περάσαμε σε ένα σινεμά έντονης αμφισβήτησης.
Το "Μεγάλο Ανθρωπάκι", αν και συγκαταλέγεται στα γουέστερν λόγω της εποχής που διαπραγματεύεται, είναι περισσότερο μια κριτική ματιά στην ιστορία της Αμερικής του 19ου αιώνα και η πρώτη που καταγράφει τόσο έντονα και τόσο ωμά τη γενοκτονία που συντελέσθηκε εις βάρος των Ινδιάνων. Και αυτό το καταφέρνει με μια αριστοτεχνική ακροβασία μεταξύ σάτιρας και δραματικών σκηνών,
Η Αμερικανική Δύση κατακτήθηκε με πολύ αίμα εις βάρος των ιθαγενών και το γουέστερν έγινε η κολυμπήθρα του Σιλωάμ, παρουσιάζοντας τους Ινδιάνους ως βάρβαρους και απολίτιστους και δικαιολογώντας κατά τον τρόπο αυτό τη βαρβαρότητα σε βάρος τους
Η ταινία μας δεν είναι τέτοια. Γκρεμίζει μύθους και στερεότυπα με ένα γενναίο τρόπο που ξαφνιάζει. Η παρουσίαση του στρατηγού Τζωρτζ Κάστερ ως μισότρελου δολοφόνου θα σοκάρει το κοινό της εποχής. Μέχρι τότε ο Τζωρτζ Κάστερ θεωρείτο ένας τραγικός εθνικός ήρωας, κάτι σαν τον δικό μας Παπαφλέσσα.
Αλλά ο Άρθουρ Πεν δεν γκρεμίζει μόνο το μύθο του Κάστερ, αλλά όλη τη μυθολογία για το πώς κατακτήθηκε η Δύση και πώς αυτό αποδόθηκε για δεκαετίες από το Χόλυγουντ. Ταυτόχρονα καταγγέλλει την υποκρισία του δυτικού πολιτισμού, αλλά και την ανθρώπινη βαρβαρότητα. Και, τελικά, αγκαλιάζει τη φιλοσοφία και τη στάση ζωής των Ινδιάνων και την τοποθετεί απέναντι στην αρπακτική συμπεριφορά του λευκού που θα καταστρέψει τα πάντα στο πέρασμά του
Όλα αυτά περιγράφονται μέσα από την αφήγηση ενός ανθρώπου 120 ετών, ο οποίος, αν και λευκός, μεγάλωσε σε έναν καταυλισμό Ινδιάνων Τσεγιέν.
Αυτού του είδους η προσέγγιση βρήκε αργότερα και άλλους μιμητές, με πιο χαρακτηριστική την ταινία “Χορεύοντας με τους Λύκους” του Κέβιν Κόστνερ.
Παρά το θάρρος της πρωτοπόρου τέχνης, η αμερικανική κοινωνία δεν την ακολούθησε. Φαίνεται πως ένα έθνος που γεννήθηκε από μία πανσπερμία λαών, μέσα από την κατάκτηση μιας ηπείρου και τη γενοκτονία του ιθαγενούς πληθυσμού της, έχει εκπαιδευθεί να θεωρεί δεδομένο το δικαίωμά του να κατακτά ό,τι ζητάει. Έτσι, το έθνος που ορκίζεται στο όνομα της ελευθερίας και της δημοκρατίας, κρατά με τη δύναμη των όπλων του δέσμιο τον μισό πλανήτη, έχει αιματοκυλίσει ηπείρους ολόκληρες και μόλις πρόσφατα εξέλεξε τον Ντόναλντ Τραμπ που άρχισε με τη σειρά του να προκαλεί το Μεξικό, την Γροιλανδία, ακόμη και τον Καναδά.
Σε αυτό το κατακτητικό παρελθόν των Αμερικανών κρύβεται η αγάπη τους για την οπλοκατοχή και, σύμφωνα με τον Αμερικανοεβραίο πολιτικό επιστήμονα Νόρμαν Φίνκελσταϊν, εκεί επίσης κρύβεται και η συμπάθεια των Αμερικανών προς τους Ισραηλινούς. Οι αναλογίες μεταξύ Αμερικάνων/Ισραηλινών και Ινδιάνων/Παλαιστινίων είναι πολύ έντονες σύμφωνα με τον καθηγητή και, ίσως γι’ αυτό, μεγάλη μερίδα του λαού των ΗΠΑ να αισθάνεται ταύτιση με τη μεριά των Εβραίων εποίκων.
Ας γνωρίζουν όμως οι βραχείας μνήμης Αμερικανοί, αλλά και οι Ισραηλινοί, ότι η Ιστορία έχει τον τρόπο της να εκδικείται. Μπορεί να αργεί, αλλά δεν ξεχνά
Σκηνοθεσία: Arthur Penn
Σενάριο: Thomas Berger, Calder Willingham
Πρωταγωνιστούν: Dustin Hoffman, Faye Dunaway, Chief Dan George
Έτος παραγωγής: 1970
Διάρκεια:139'
Φέτος τα Χριστούγεννα, στην Ιθάκη, σε αντίθεση με το μεγαλύτερο μέρος της Ελλάδας που είχε κακοκαιρία, οι μέρες ήταν ηλιόλουστες και ιδανικές για πεζοπορίες στα αναρίθμητα μονοπάτια του νησιού.
Ενός νησιού που συνδυάζει με μοναδικό τρόπο το βουνό και τη θάλασσα και που όμως χρόνο με το χρόνο ερημώνει. Αν δεν υπήρχαν δε οι Αλβανοί μετανάστες να το εμπλουτίσουν ποσοτικά και ηλικιακά, είναι βέβαιο πως η κατάσταση θα ήταν ακόμη πιο άσχημη. Ενός νησιού που οδεύει προς τη μονοκαλλιέργεια του τουρισμού, κάτι που νομοτελειακά θα το καταδικάσει σε χειμερία νάρκη και όσοι μένουν μόνιμα εκεί θα έχουν να αντιπαλέψουνε με κάθε είδους έλλειψη: ιατρική, συγκοινωνιακή, κλπ κλπ. Κάτι που θα ωθεί και αυτούς – όσους μπορούν τουλάχιστον – να σκέφτονται το ενδεχόμενο εγκατάλειψης του νησιού. Και για τους νέους αυτό δεν είναι ενδεχόμενο, είναι πλέον βεβαιότητα
Όλα στο νησί πλέον προσανατολίζονται στην εξυπηρέτηση των επισκεπτών του καλοκαιριού. Οι ντόπιοι κάτοικοι θα είναι (ή ήδη είναι) οι παρίες που δε θα μπορούν να χαρούν καμία από τις ακριβά παρεχόμενες υπηρεσίες, εκτός από κάποιους μεγαλοεπαγγελματίες που θα κερδίσουν – πάντα θα υπάρχουν τέτοιοι. Το θέμα όμως είναι να βλέπουμε τη συνολική εικόνα. Και η συνολική εικόνα δεν είναι καθόλου αισιόδοξη
Το βλέπουμε και στις συγκοινωνίες αυτό. Για ένα μεγάλο διάστημα του χρόνου η Ιθάκη χάνει την ακτοπλοϊκή σύνδεση με την Πάτρα, το μεγάλο αστικό κέντρο με το οποίο είναι ιστορικά συνδεδεμένη και με το οποίο έχουν μάθει οι κάτοικοι να κάνουν τις δουλειές που δεν μπορούν να κάνουν στο νησί τους, όπως και τις ιατρικές επισκέψεις τους. Μόλις δε πριν λίγες ημέρες έγινε σχετική επερώτηση στη Βουλή για το θέμα αυτό από βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Αυτό που παραμένει σε καθημερινή βάση είναι η ακτοπλοϊκή σύνδεση με το λιμάνι του Αστακού με πλοία όμως που απορούμε πώς παίρνουν την άδεια να πραγματοποιήσουν ένα τέτοιο ταξίδι 22 ναυτικών μιλίων. Ειδικά τις μέρες των εορτών, το δρομολόγιο αυτό το εκτελούσε ένα πορθμείο τύπου Ρίο – Αντίρριο. Ευτυχώς που η θάλασσα ήταν λάδι και όλα εξελίχθηκαν ομαλά.
Οι τοπικοί άρχοντες δεν ξέρουμε αν βλέπουν το πρόβλημα ή αν δεν τους ενδιαφέρει. Όλα επικεντρώνονται στο πώς θα αυξηθεί και άλλο ο τουρισμός – που εμείς τουλάχιστον θεωρούμε πως έχει φτάσει στα όριά του αν δεν θέλουμε βέβαια να αλλοιωθεί ο τόπος και αν δεν θέλουμε η Ιθάκη να γίνει Πάρος.
Τα επενδυτικά γεράκια κάνουν αργά-αργά θανάσιμες βόλτες πάνω από το νησί, περιμένοντας την ιδανική στιγμή για να εφορμήσουν με δόξα και τιμή και να αρπάξουν τη λεία τους. Άρχισαν δε – όπως το συνηθίζουν - να δωρίζουν καθρεφτάκια στους ιθαγενείς για να φτιασιδώσουν την εικόνα τους και να λειάνουν τις όποιες αντιδράσεις στα μεγαλοϊδεατικά σχέδιά τους
Μάθαμε για παράδειγμα, πως στον κινηματογράφο του νησιού θα προβληθεί η ταινία «Επιστροφή» με θέμα την επιστροφή του Οδυσσέα. Όλα καλά μέχρι εδώ. Διαβάσαμε όμως παρακάτω, σε ανακοίνωση του δημάρχου του νησιού, πως η προβολή της ταινίας είναι προσφορά της εφοπλιστικής εταιρείας που αγόρασε και ετοιμάζεται να χτίσει χίλια στρέμματα στο νησί, επενδύοντας σε τουρισμό για πλούσιους και υποσχόμενη θέσεις εργασίας για τους ντόπιους, για πόσους μήνες άραγε το χρόνο;
Στην ανακοίνωσή του δε, ο δήμαρχος έσπευδε να ευχαριστήσει την χορηγούσα εταιρεία, θυμίζοντάς μας το σκωπτικό τραγούδι του Σαββόπουλου : “Σ' ευχαριστώ, ω εταιρεία / εν αφθονία μου παρέχεις / στέγη, τροφή και προστασία”.
Μιλούσε επίσης και για στήριξη της εταιρείας σε άλλα αιτήματα του δήμου. Μάλιστα. Οι εταιρείες λοιπόν έχουν αντικαταστήσει το κράτος και παίζουν το ρόλο κηδεμόνα για τις τοπικές κοινωνίες. Με τι ανταλλάγματα άραγε; Και είμαστε όλοι έτοιμοι να ξεπουληθούμε;
Θυμόμαστε και τα Ελληνικά Πετρέλαια, το 2018-2019, την εποχή που άνοιγε η συζήτηση για εξορύξεις υδρογονανθράκων στο Ιόνιο και είχαν αρχίσει να διαφαίνονται οι πρώτες τοπικές αντιδράσεις. Έσπευσαν τότε τα Ελληνικά Πετρέλαια στην Ιθάκη με τυμπανοκρουσίες και φωτογραφήσεις με πολιτικούς άρχοντες να δωρίζουν πετρέλαιο σε δημόσια σχολεία και ιατρικά μηχανήματα στο υποστελεχωμένο Κέντρο Υγείας του νησιού
Και τι να έκανε ο Δήμος; Να μην τα δεχτεί; Όχι, βέβαια, καθώς όλοι βλέπουμε την τραγική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο δημόσιος τομέας της παιδείας και της υγείας. Να τα δεχτεί φυσικά. Χωρίς όμως τυμπανοκρουσίες. Χωρίς πανηγυρισμούς. Και βγάζοντας παράλληλα και μια κριτική ανακοίνωση για την αδιαφορία της κυβέρνησης. Να έχει επίσης στο πίσω μέρος του μυαλού του πως αυτά τα δώρα δεν γίνονται για την ψυχή της μάνας των εταιριών, αλλά για να λειάνουν τις όποιες αντιδράσεις
Δυστυχώς, ένα κράτος ή ένας τόπος δεν μπορεί να διοικείται έτσι. Τα αποτελέσματα θα είναι προσωρινά και τα προβλήματα θα επανέρχονται. Οι δε συνέπειες της υποχώρησης απέναντι στα μεγάλα συμφέροντα θα είναι μη αναστρέψιμες
Στην Αινειάδα, ο Βιργίλιος βάζει τον Λαοκόωντα να λέει: “Equo ne credite, Teucri / Quidquid id est, timeo Danaos et dona ferentes”. Δηλαδή “Μην εμπιστεύεστε το άλογο, Τρώες / O,τιδήποτε κι αν είναι, φοβάμαι τους Δαναούς ακόμα κι όταν φέρνουν δώρα”. Από αυτούς τους στίχους έμεινε διαχρονική και παροιμιώδης η φράση "timeo Danaos et dona ferentes", και στα ελληνικά: “Φοβοῦ τοὺς Δαναοὺς καὶ δῶρα φέροντας”».
Εάν στη θέση των «Δαναών» βάλουμε τους «Χορηγούς», θα δούμε ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται διαμέσου των αιώνων και οι Τρώες, μονίμως αθώοι και ανυποψίαστοι, εξακολουθούν να βάζουν στην πόλη τους τον Δούρειο Ίππο. Μάταια ο Λαοκόων τους προειδοποιεί, ενώ αυτοί τον χλευάζουν και αδιαφορούν για τα λεγόμενά του. Πάλι θα τον ξαναβάλουν το Δούρειο Ίππο. Και πάλι η Τροία θα καταστραφεί.
Και πάλι εμείς (γιατί στην ουσία εμείς είμαστε οι Τρώες, οι μόνιμα ηττημένοι, όσο και να θέλαμε να ήμασταν οι Δαναοί), θα απορούμε άβουλοι, ανυποψίαστοι και μοιραίοι
Στον προχθεσινό εορτασμό των Θεοφανείων, που έγινε στο λιμάνι της Ραφήνας, δεν παρευρεθήκαμε. Φρόντισαν όμως τα τοπικά Μέσα να μας εφοδιάσουν με εκατοντάδες φωτογραφίες και να μας κάνουν κοινωνούς αυτής της μοναδικής ετήσιας συνεύρεσης παπάδων, λιμενικών, βουλευτών, δημάρχων, αντιδημάρχων και δημοτικών συμβούλων. Όπως και να το κάνουμε, η μέρα αυτή είναι ένα γεγονός για την πόλη της Ραφήνας, σαν κι αυτό που περιέγραφε πριν από 100 χρόνια ο Κώστας Καρυωτάκης στην περίφημη «Πρέβεζά» του:
Περπατώντας αργά στην προκυμαία,
”υπάρχω;” λες, κι ύστερα: “δεν υπάρχεις!”
Φτάνει το πλοίο. Υψωμένη σημαία.
Ίσως έρχεται ο κύριος Νομάρχης
Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους
αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία…
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,
θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία
Εμείς δεν έχουμε τη λογοτεχνική πένα του αυτόχειρα ποιητή για να περιγράψουμε με επάρκεια και γλαφυρότητα όσα μας αηδίασαν. Σε δύο πράγματα μόνο θα σταθούμε και αυτά σε σχέση με τη θρησκεία που διατείνεται πως διδάσκει την Αγάπη και την Ταπεινότητα
α) Τι δουλειά είχαν οι πάνοπλοι λιμενικοί με τα αυτόματα όπλα δίπλα από τις άγιες εικόνες; Ποιους και από τι τους προστάτευαν;
β) Ρίχνοντας μια ματιά στις τιμές των αρχιερατικών ιματίων, υπολογίσαμε ότι ο επίσκοπος που ηγείτο της τελετής είχε ρίξει πάνω του ενδύματα και αντικείμενα αξίας αρκετών χιλιάδων ευρώ. Μόνο η αρχιερατική μίτρα έχει τιμές που κυμαίνονται από 1000 – 4000 ευρώ. Στα μισά λεφτά περίπου, η ποιμαντορική ράβδος. Αξιοπρόσεκτα ακριβά δε, τα αρχιερατικά χρυσοποίκιλτα άμφια. Ας κάνουμε την πρόσθεση και ας προβληματιστούμε (Οφείλουμε να παραδεχτούμε πάντως ότι οι τιμές αυτές προέρχονται από ένα και μοναδικό site. Δεν κάναμε δηλαδή έρευνα αγοράς, ούτε μπήκαμε στο skroutz ή στο temu)
Ας μη μιλήσουμε δε για την απουσία οποιουδήποτε ανθρωπιστικού και κοινωνικού λόγου, που να δείχνει αληθινή συμπόνια και πραγματική έγνοια για τον φτωχό, τον άστεγο, τον ξένο, τον μετανάστη, τον πρόσφυγα
Ας μη μιλήσουμε τέλος για τη σπουδή των ανθρώπων της εξουσίας - πολιτικής και αυτοδιοικητικής - να στέκονται δίπλα από τους παπάδες, πάνω και πέρα από το λαό, για να δείξουν ακριβώς πως είναι πάνω από αυτόν. Θλιβερός για μια ακόμη φορά, προσπαθώντας να εξασφαλίσει ευνοϊκά γι αυτόν φωτογραφικά πλάνα, στριμωχνόταν πίσω από τον επίσκοπο Μεσογαίας ο γυρολόγος της πολιτικής Βασίλης Οικονόμου, νυν υφυπουργός Υποδομών και πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και της Δημοκρατικής Αριστεράς. Και βέβαια συνεργάτης στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας από το 1997 έως το 2000, επί υπουργίας του περιβόητου Άκη Τσοχατζόπουλου. Στις φωτογραφίες διακρίνεται και ο αναπληρωτής υπουργός Εσωτερικών Στ. Πέτσας, γνωστός περισσότερο από την περιβόητη λίστα του με την οποία διένειμε εκατομμύρια ευρώ του Δημοσίου σε Μέσα Ενημέρωσης και του οποίου το όνομα θα μνημονεύεται πάντα όταν θέλουμε να σχολιάσουμε την ανήθικη σχέση Τύπου και Εξουσίας
Ας γυρίσουμε όμως στο βασικό μας θέμα. Εμείς δεν είμαστε θεολόγοι. Η απλή λογική όμως φωνάζει πως υπάρχει τεράστια διάσταση μεταξύ της χριστιανικής διδασκαλίας και της εκκλησιαστικής πρακτικής. Μια διάσταση βέβαια που πάει πολύ πίσω στο χρόνο, από τότε που οι χριστιανοί έπαψαν να διώκονται και η κεφαλή της Εκκλησίας έκατσε σε θρόνο δίπλα από τον αυτοκράτορα. Και οι εξαιρέσεις δεν είναι τίποτα περισσότερο από την επιβεβαίωση του κανόνα
Καλή φώτιση λοιπόν!
Παρακάτω δημοσιεύουμε μερικές φωτογραφίες από την τελετή των Θεοφανείων στη Ραφήνα. Τις δημοσιεύουμε χωρίς σχόλια θεωρώντας τα περιττά, καθώς θα μειώνουν τη δύναμη που οι εικόνες από μόνες τους μεταφέρουν. Οι φωτογραφίες αυτές αλιεύτηκαν από το διαδίκτυο και προέρχονται από το τοπικό μέσο rpn. Τις δημοσιεύουμε χωρίς να ζητήσουμε την άδειά του και αν το συγκεκριμένο μέσο διαφωνεί με την πρακτική μας, μπορούμε να τις αποσύρουμε
Η Attica Voice συναντήθηκε με τον Νίκο Μανιό, πρώην βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ και νυν γραμματέα του Συνδέσμου Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών 1967-1974. Η επίσκεψη έγινε στο Πάρκο Ελευθερίας (πρώην στρατόπεδο ΕΑΤ-ΕΣΑ) και εκεί είχαμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε μαζί του για πολλά θέματα. Άλλωστε ο Νίκος Μανιός έχει γράψει πολλές σελίδες στο βιβλίο της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας αυτού του τόπου. Στο πρώτο μέρος της συζήτησης που δημοσιεύουμε, ο Νίκος Μανιός μιλά για την Αριστερά. Για τα πάθη της και για τα λάθη της. Αλλά και για την εξαιρετική αναγκαιότητα της ύπαρξής της μέσα σε ένα κόσμο γενικευμένης καταπίεσης και επικίνδυνης ανάδυσης της ακροδεξιάς
«Οι φτωχοί, οι αγράμματοι, οι αδαείς, οι απελπισμένοι πάνε πάντα με το νικητή»
«Ο τελευταίος εμφύλιος χώρισε την Ελλάδα με ένα ποτάμι αίμα»
«Η Ελλάδα ακόμα χρειάζεται εκδημοκρατισμό. Πρέπει να δημιουργήσουμε πρώτα ένα αστικό κράτος και μετά να περάσουμε σε ένα σοσιαλιστικό»
«Έχουμε ακόμα έναν κοτσαμπάσικο καπιταλισμό»
«Ο άνθρωπος είναι πίσω από όλες τις καταστροφές. Αυτό είναι το ερώτημα. Πότε ο άνθρωπος θα πάψει να είναι υπέρ των καταστροφών;»
Μετρίου προς χαμηλού αναστήματος, με στιβαρό κορμό, ασπρισμένη γενειάδα και γενναιόδωρο χαμόγελο. Αυτή είναι η πρώτη εικόνα που εισπράττεις μόλις συναντάς τον Νίκο Μανιό και εύκολα τον φαντάζεσαι ως παππού να παίζει με τα εγγόνια του.
Πριν όμως περάσουν δύο λεπτά νιώθεις την έντονη ενέργειά του. Καταλαβαίνεις ότι σε ελάχιστο χρόνο έχει ζυγίσει τόσο εσένα όσο και την κατάσταση. Παρατηρητικός, μετράει κινήσεις, καταγράφει λόγια και βγάζει συμπεράσματα. Γι’ αυτό του αρέσει στις ερωτήσεις να απαντάει με ιστορίες που η μνήμη του έχει καταφέρει να καταγράψει με κάθε λεπτομέρεια.
«Η ιστορία διδάσκει» λέει. «Δεν είναι όμως δασκάλα να σου μάθει πως το “α” και το “ι” διαβάζεται “αι”. Πρέπει μόνος σου να θες να μάθεις από αυτήν».
Ο Νίκος Μανιός μας υποδέχεται στο Μουσείο Αντιδικτατορικής και Δημοκρατικής Αντίστασης που λειτουργεί από τον Σύνδεσμο Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών στο Πάρκο Ελευθερίας. Μας ξεναγεί στις αίθουσες του κτιρίου που, στην περίοδο της χούντας, λειτούργησε ως αρχηγείο της περιβόητης ΕΑΤ-ΕΣΑ και χρησιμοποιήθηκε ως χώρος κράτησης, ανάκρισης και βασανισμού πολιτικών αντιδικτατορικών αγωνιστών, πολιτών και στρατιωτικών, κάθε ηλικίας, φύλου και επαγγέλματος.
Σ’ έναν από τους τοίχους του μας δείχνει μια ασπρόμαυρη φωτογραφία με τον ίδιο, νεαρό με πυκνό σγουρό μαλλί να κάθεται στο εδώλιο του κατηγορούμενου μαζί με τον Σαγιά κ τον Χρυσανθόπουλο: «Στη φυλακή με χτυπούσαν κι εγώ γελούσα. Μου έλεγαν “μα καλά, αναίσθητος είσαι;” Δεν καταλάβαιναν ότι αυτή ήταν η άμυνά μου»
Ο Νίκος Μανιός (κάτω αριστερά) στο εδώλιο του στρατοδικείου, μαζί με μέλη της αντιστασιακής ομάδας «20 Οκτώβρη»: Γ. Σαγιά, Ν. Χρυσανθόπουλο και Α. Μανωλάκη.
Καθόμαστε στο γραφείο του Συνδέσμου. Μας μιλάει για την Αριστερά ...για τη δύναμη και τις αδυναμίες της, για το διχασμό, τη διάσπαση, για αστική επανάσταση και για κοτσαμπάσικο καπιταλισμό. Όποια και αν είναι η ιδεολογική σου τοποθέτηση, δεν μπορείς παρά να υποκλιθείς μπροστά σε αυτόν τον αγωνιστή και να τον ακούσεις.
Ο Νίκος Μανιός συμμετείχε στην ένοπλη αντιδικτατορική δράση ως μέλος της 20ης Οκτώβρη με τοποθετήσεις εκρηκτικών σε κομβικά και συμβολικά σημεία όπως στο άγαλμα του Τρούμαν . Κατά την τοποθέτηση της τελευταίας βόμβας, η οποία από αστοχία δεν εξερράγη τελικά, ένας αυτόπτης μάρτυρας τους κατέδωσε και οδήγησε στη σύλληψή τους.
Οδηγηθήκατε στη φυλακή. Αναφέρετε σε μια δήλωσή σας. «Είναι ειδική κατάσταση η Αριστερά. Το έμαθα στην εξορία και στη φυλακή». Τι εννοείτε; Τι μάθατε στη φυλακή;
Αυτό που ήξερα κι αυτό που είχα στο μυαλό μου ήταν ολίγον ιδεατό, ήταν εξωραϊσμένο. Ήξερα τις αντιπαραθέσεις που υπήρχαν. Έχει γίνει και η διάσπαση του κομμουνιστικού κόμματος το '68. Τα παρακολουθούμε όλα αυτά. Έχουμε πάει και στη Γερμανία και στη Γαλλία πριν συλληφθούμε, έχουμε επαφές. Αλλά να πας φυλακή και να δεις ότι οι φυλακισμένοι είναι χωρισμένοι και δε μιλάνε μεταξύ τους, ούτε καλημέρα σχεδόν δεν ανταλλάσσουν, είναι πραγματικά συγκλονιστικό …
Είδατε λοιπόν το διχασμό…
Ένα διχασμό σε τέτοιο βαθμό που δεν τον δικαιολογούσε η δικιά μου νοοτροπία. Μπορεί να είμαστε διαφορετικοί. Εσύ στο χώρο σου, εγώ στο δικό μου, αλλά καλημέρα πρέπει να λέμε. Να ανταλλάσουμε ιδέες, να ανταλλάσουμε απόψεις. Ο ίδιος διχασμός υπήρξε και στην εξορία
Πάντως αυτός ο διχασμός της αριστεράς παραμένει. Ας έρθουμε στο τώρα για να δούμε πως βλέπετε τα πράγματα και δεδομένου ότι βλέπουμε άνοδο των ακροδεξιών κομμάτων τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Ελλάδα σιγά σιγά, ποιος θεωρείτε ότι είναι ο ρόλος της Αριστεράς στην Ευρώπη, ποιος ο ρόλος της κατακερματισμένης Αριστεράς στην Ελλάδα, ποιο το ιστορικό της χρέος εδώ στην Ελλάδα και ποια η ευθύνη της;
Η ευθύνη της Αριστεράς είναι τεράστια. Έχουν λείψει από την ανάλυση της κοινωνικής εξέλιξης στην Ελλάδα κάποια ιστορικά στοιχεία. Γι’ αυτό κανείς δεν τα άκουσε ούτε από τους Συριζαίους που ήταν κορυφαία στελέχη όταν κυβερνήσαμε - και ευτυχώς κυβερνήσαμε - ούτε τώρα τα ακούει.
Η Ελλάδα δεν είναι μία τυπική ευρωπαϊκή χώρα. Η Ελλάδα είναι μία ευρωπαϊκή χώρα γιατί έτσι έχει καταταχθεί στο χάρτη. Είναι μία χώρα που γεννήθηκε με ένα εξαιρετικά διαφορετικό τρόπο από το 1821 που αρχίζει η επανάσταση και έχει ενδιάμεσα αρκετούς εμφυλίους. Και στον προηγούμενο αιώνα είχε εμφυλίους και όχι μόνο έναν, αλλά είχε και τον τελευταίο εμφύλιο ο οποίος δεν ήταν ένας απλός εμφύλιος, αλλά χώρισε την Ελλάδα με ένα ποτάμι αίμα!
Όταν υπάρχει χωρισμός από εμφύλιο, τα στρατόπεδα που έχουν δημιουργηθεί είναι δύσκολο να συνενωθούν. Στα στρατόπεδα της Αριστεράς που ήταν οι ηττημένοι, ήταν δύσκολο να κάτσουν να συζητήσουν και να αφήσουν την επίρριψη των ευθυνών για το ποιος έφταιγε περισσότερο. Αυτό δε σταμάτησε και δεν ξεπεράστηκε και δεν πρόκειται να ξεπεραστεί.
Κανείς δεν κάθεται να δει τη σύγχρονη πραγματικότητα. Ακούω αναλύσεις οι οποίες είναι σχεδόν επιστημονικής φαντασίας.
Συγνώμη. Ήρθαν τα μνημόνια; Ήρθαν. Έγινε μία τεράστια οικονομική κρίση εξαθλίωσης; Εγώ δεν την βίωσα. Ήμουν γιατρός, μου έκοψαν το μισό μισθό, η γυναίκα μου είχε σύνταξη, τα παιδιά μου τα είχα παντρέψει. Τι με ένοιαζε εμένα; Φτώχυνε όμως ο λαός.
Ήρθαν οι εκλογές του '15. Κέρδισε λέει η Αριστερά. Ποια Αριστερά κέρδισε; Η Αριστερά πήρε ένα καλό ποσοστό, δεν κέρδισε. Αν δεν έκανε τη συνεργασία με τον Καμμένο θα έκανε κυβέρνηση; Αυτοί που το είχαν σχεδιάσει να κατέβει η Δεξιά με τρία κόμματα δεν ήταν βλάκες. Η Δεξιά πήρε συνολικά 42-43 % τότε, ενώ ήταν η κύρια ένοχη για τα μνημόνια, για την πορεία της χώρας. Το ΠΑΣΟΚ το πλήρωσε, πήρε 5% και ακόμα προσπαθεί. Γιατί το ΠΑΣΟΚ είναι ένα κομμάτι της Αριστεράς και αυτό. Πρέπει να το δεις αυτό, ότι η κοινωνία στην Ελλάδα είναι χωρισμένη και η δεξιά θα έχει πάντα ένα 40% βρέξει χιονίσει. Και ρωτάω και αριστερούς ιστορικούς να μου πουν πότε η Δεξιά πήρε λιγότερο από 36%.
Το ΄81 ήταν που πήρε η Νέα Δημοκρατία 36% , αλλά υπήρχαν και ακροδεξιά κόμματα
Αυτό λέω. 36% πήρε η Νέα Δημοκρατία το ΄81 που έγινε αυτή η αποκορύφωση με το ΠΑΣΟΚ. Και πολλοί από την Αριστερά δεν έχουν καταλάβει ένα απλό πράγμα. Ότι ο Γεώργιος Παπανδρέου μπορεί να ήταν μεγάλος εχθρός της Αριστεράς, αλλά η Αριστερά τον αντιμετώπιζε ως λιγότερο εχθρό από την Δεξιά. Εξ’ ου και η συνεργασία στις εκλογές του 1964. Σε 24 νομίζω εκλογικές περιφέρειες δεν κατέβασε η Αριστερά υποψήφιους και έχασε 2% από τις προηγούμενες εκλογές για να βγει βουλευτής κεντρώος και όχι δεξιός. Δηλαδή η ανάλυση της Αριστεράς τότε, ήταν ότι ο κύριος εχθρός είναι η Δεξιά. Δεύτερος εχθρός είναι η Ένωση Κέντρου. Αυτή η θεώρηση δεν υπάρχει σήμερα από καμία αριστερή πολιτική δύναμη.
Η ιεράρχηση του εχθρού…
Η ιεράρχηση των προβλημάτων και πώς θα τα λύσεις. Γι’ αυτό ακριβώς κατεβαίνουν στις εκλογές, 7 έως 10, ούτε ξέρω πόσα, αριστερίστικα ή αριστερά -πείτε τα όπως θέλετε- κομμουνιστογενή κόμματα που το καθένα έχει μία πλατφόρμα. Κάτι που οδηγεί σε ένα αδιέξοδο και δε θέλει κανείς να το καταλάβει αυτό.
Το ΚΚΕ βέβαια έχει μία σταθερότητα, γιατί έχει καταλάβει ένα πράγμα. Ότι εάν ανοιχτεί στην κοινωνία και αναγκαστεί να αναλάβει ευθύνες καθημερινής διαχείρισης, φοβάται ότι θα πάθει ό,τι έπαθαν τα άλλα κομμουνιστικά κόμματα στην Ευρώπη. Πού είναι το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, πού είναι το ιταλικό, το ισπανικό, το πορτογαλέζικο; Πουθενά
Αυτή η μεγάλη αλλαγή, η ανατροπή που έχει γίνει στη σύγχρονη ιστορία, δεν αναιρεί το πώς φτάσαμε ως εδώ. Εδώ φτάσαμε μέσα από μία πορεία. Οι φτωχοί, οι αγράμματοι, οι αδαείς, οι απελπισμένοι, και βέβαια οι πλούσιοι πάνε πάντα με το νικητή. Εμπειρικός κανόνας. Τον έβγαλα΄ διαβάζοντας τι έγινε στη Λατινική Αμερική. Γιατί η Λατινική Αμερική μας είχε επηρεάσει εμάς τότε που πήραμε τα όπλα. Δεν ήταν τυχαίο που μας ονόμασαν Γκεβαρικούς και Καστρικούς οι ασφαλίτες.
Στους άλλους, πάει η διανόηση που θέλει να δει κάτι καλύτερο, οι κοινωνικά ευαίσθητοι … και όλοι αυτοί δεν μπορεί να είναι παραπάνω από 40%, αν καταφέρουν να φτάσουν το 40 %. Και θα αναφερθώ εδώ σε ένα σχήμα που δε θα γίνει ποτέ. Αν κατέβαινε το ΄15 το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ μαζί, θα μπορούσαν να πάρουν 48%. Πήρε 36% ο Σύριζα , πήρε 5% το ΠΑΣΟΚ και γύρω στο 6% το ΚΚΕ. Το σχήμα αυτό θα έδινε μία άλλη ώθηση.
Το ΠΑΣΟΚ βέβαια εκείνη την περίοδο ήταν χρωματισμένο πολύ αρνητικά..
Ναι, αλλά αν έκανε μία τέτοια κίνηση, θα έδειχνε ότι έκανε την αυτοκριτική του.
Το ΄74 συμμετείχατε σε συναντήσεις με αρκετές εξωκοινοβουλευτικές οργανώσεις …
Πού το ξέρεις εσύ; Της ασφάλειας είσαι; (Γέλια)
Σπάσατε και μιλήσατε… στους δημοσιογράφους… Είπατε τότε ότι αυτές οι οργανώσεις (είχατε γράψει και άρθρο στο περιοδικό Αντί) θα διασπώνται μέχρι να εξαφανιστούν. Και ότι ήταν βασανιστικό να έχεις γνωρίσει τους κορυφαίους της Αριστεράς και να υπάρχει μία απολυτότητα και να μην υπάρχει σύνδεση με την κοινωνία και τις ανάγκες της. Αυτή είναι η αχίλλειος πτέρνα της Αριστεράς; Γιατί είστε τόσο απαισιόδοξος για την πορεία της ; Πρώτον δεν ενώνεται και είναι απόλυτη … οι δογματικές αναγνώσεις σε ιδεολογίες, κάποιες φορές γίνονται δεσμά; Γίνονται βαρίδια για να προχωρήσεις μπροστά; Και δεύτερον γιατί η Αριστερά δεν έχει σύνδεση με την κοινωνία;
Δεν έχει τη σύνδεση. Δεν μπορεί να την αποκτήσει, εάν δεν καταλάβει τι είναι η κοινωνία. Γιατί, για να κάνεις σύνδεση με την κοινωνία πρέπει να καταλάβεις τι είναι η κοινωνία. Η κοινωνία δεν είναι ένα ιδεολογικό ¨αμφιθέατρο¨ που θα βγεις και θα πεις μία ωραία θεωρία και θα σε ακολουθήσει. Η κοινωνία ζει με προβλήματα, με ιστορία την οποία ξεχνάνε. Θυμάμαι σε μία συζήτηση με αυτές τις οργανώσεις, είχα πάει 5-6 φορές, μετά τα παράτησα, σε μία λοιπόν συζήτηση το θέμα ήταν εάν το κίνημα που οραματίζονταν ότι θα κάνανε, εάν το κάνανε -καθώς δεν μπορούσαν να κάνουν ούτε ενότητα μεταξύ τους- με ποιά δύναμη θα συνεργαστούν; με το ΚΚΕ ή με το ΚΚΕ εσωτερικού; ποιά ήταν η πιο αριστερή δύναμη;
Πήγαν πέντε σκαλοπάτια πιο πέρα, χωρίς να έχουν πατήσει στο πρώτο..
Πουθενά δεν είχαν πατήσει. Και εκεί κατάλαβα ότι έχανα το χρόνο μου. Σε μία κουβέντα τους προκάλεσα.
Μία παρένθεση εδώ. ‘Ελεγε τότε ο συγχωρεμένος ο Τράγκας ότι όσοι μαζεύονταν σε αυτές τις συζητήσεις ήταν της 17 Νοέμβρη…
Ναι… σας παρακολουθούσαν τότε… σας είχαν συνδέσει με τη 17 Νοέμβρη
Και ούτε σταμάτησαν να με παρακολουθούν και τους ευχαριστώ πάρα πολύ …(χαμόγελα). Τους λέω λοιπόν, στη φάση που βρισκόμαστε (μιλάμε για ΄74-΄75), ας αφήσουμε τη Γουαδελούπη, τι είναι και τι γίνεται εκεί (γιατί γινόταν αναφορά στη Γουαδελούπη) και να κοιτάξουμε την Ελλάδα. Τους είπα, εγώ που ήμουν ένοπλος επαναστάτης… εάν θέλετε να βοηθήσουμε τις ιδέες μας και αυτή την κοινωνία, πρέπει να κάνουμε μια αστική επανάσταση (αυτό που κατηγορούσε ο Λένιν τους άλλους), να δημιουργήσουμε ένα αστικό κράτος και μετά να περάσουμε σε ένα σοσιαλιστικό κράτος. Ο ρεφορμισμός είναι το μόνο που μπορεί να μας δώσει μία διέξοδο.
Αγριέψανε. Εγώ είχα ένα βαλιτσάκι ιατρικής που είχε μέσα την μπλούζα μου και κάτι βιβλία. Το πήρα και το έβαλα στα γόνατά μου. Αυτοί νόμιζαν επειδή το έβαλα στα γόνατά μου ότι έχω μέσα και όπλο (χαμόγελα)… αλλιώς θα με δέρνανε, ήταν εξαγριωμένοι. Γεια σας, τους λέω και έφυγα και ήταν η τελευταία φορά που πήγα.
Η ζωή όμως έχει κύκλους, περνάνε τα χρόνια. Συναντάω λοιπόν ένα από αυτά τα παιδιά, που ήταν Μαοϊκός τότε, και είδα από το ύφος του ότι ήθελε να μου κάνει κριτική που έγινα βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Τον βλέπω που αλλάζει την έκφρασή του και μου λέει «τι πάω να πω ο βλάκας, έτσι κι αλλιώς εσύ μας έχεις πει ότι η επανάσταση είναι ο ρεφορμισμός»
και του λέω «το πρώτο βήμα είναι. Έτσι σας είχα πει. Εγώ αυτό κάνω τώρα. Κάνω το πρώτο βήμα»
Και εάν είμαι για κάτι περήφανος στη ζωή μου, είμαι για αυτό το βήμα. Τα άλλα και να μην τα είχα κάνει, δεν ξέρω αν θα είχαν παίξει ρόλο. Αν είχα πάει φυλακή, αν δεν είχα πάει φυλακή..
Γι’ αυτό το βήμα, ε;
Αυτό είναι το βήμα που έκανα εγώ στη ζωή μου. Και μου έδωσε μεγάλη χαρά και δεν στο λέω τώρα, το είχα πει όταν ήμουν ακόμη βουλευτής. Σε μία συνέντευξη το ΄19 με ρώτησαν «εσείς κ. Μανιέ, που έχετε περάσει τόσα στη ζωή σας, μείνατε ευχαριστημένος μετά από όλα αυτά; που μείνατε δηλαδή στο ΣΥΡΙΖΑ και υπογράψατε μνημόνια;»
Απαντάω: «Θα σας πω ένα παράδειγμα για να καταλάβετε. Εμένα, ως βουλευτής Κυκλάδων, μου έδωσαν ένα γραφείο στην οδό Βουλής 4. Πήγα λοιπόν ένα πρωί, να παραλάβω κλειδιά και γραφείο. Υπάρχει και Βουλής 6 και Βουλής 8. Στο τελευταίο υπάρχει από κάτω μία στοά και υπάρχουν δεξιά και αριστερά σβηστές φωτεινές επιγραφές καταστημάτων. Μέσα ήταν 20-30 άντρες διαφόρων ηλικιών. Η στοά βρώμαγε από 15 μέτρα μακριά, όλοι ήταν πεινασμένοι και άπλυτοι και πολλοί από αυτούς έβγαιναν για ζητιανιά στους δρόμους και τους έβλεπα να τσακώνονται ¨μου πήρε τη γωνίᨻ …και λέω «περάστε τώρα να δείτε ότι η στοά είναι πλέον καθαρή, δεν έχει πλέον άπλυτους και πεινασμένους και τα μαγαζιά είναι ανοικτά και όποιος μπαίνει στη στοά μπαίνει για να ψωνίσει, δεν μπαίνει για να κοιμηθεί. Αυτή είναι η μεγαλύτερη χαρά που πήρα στη ζωή μου… και μακάρι να μπορέσω να πάρω και άλλες»
Εκνευρίζομαι πιο πολύ με τους δικούς μας, τους Συριζαίους. Δεν κατάλαβαν ποτέ τι κάνανε… δεν κατάλαβαν… γι’ αυτό έχασαν. Πήγαν ενοχικά στις εκλογές. Είπε κανείς από τα κορυφαία στελέχη και να εξηγήσει στον κόσμο ότι τα 2.200.000 των ανασφάλιστων μπορούσαν πλέον να πηγαίνουν δωρεάν στα νοσοκομεία; Είπε κανείς ότι καταργήσαμε επίσης τα 5 ευρώ που πλήρωναν οι ασφαλισμένοι για να εξεταστούν στα εξωτερικά ιατρεία;
Και γιατί δεν το έλεγαν; Γιατί ποτέ στη ζωή τους δεν τους έλειψε ένα τάληρο! Ποτέ! Αν τους είχε λείψει ένα τάληρο, όπως έλειψε σε μένα πολλές φορές στη ζωή μου, που έπαιρνα δέκα δραχμές μεροκάματο, θα ήξεραν τι αξία έχει. Αλλά δεν τους έλειψε ποτέ. Και γίνεσαι ιδεολογικά υπερασπιστής των φτωχών, όταν εσύ δεν υπήρξες ποτέ. Θέλει μεγάλη μαεστρία για να το κάνεις αυτό. Πρέπει να γίνεις Τσε Γκεβάρα, εγώ δεν κατάφερα να γίνω. Ήταν πλουσιόπαιδο, ήταν γιατρός και έδωσε τη ζωή του για τους φτωχούς. Εάν δεν το καταφέρεις αυτό να γίνεις Γκεβάρα, που τότε μπορεί να σε περιμένει και ο θάνατος, μπορείς να κάνεις πολιτική και αν σώσεις το λαό από την πείνα, θα κατέβεις και θα πάρεις το 40% , όχι το 35% που πήραμε.
Για την αστική επανάσταση που μιλήσατε, για το αστικό κίνημα, θα πρέπει να είναι έτοιμη και η κοινωνία. Εσείς συμμετείχατε και στις κινητοποιήσεις των γιατρών και των ειδικευόμενων. Τότε γίνονταν μαζικές κινητοποιήσεις, τώρα λέτε απεργεί περίπου το 2,5 %. Τι συμβαίνει με την κοινωνία, είναι απαθής ,είναι φοβισμένη, είναι αδιάφορη, βολεμένη, της λείπει η έμπνευση , τι συμβαίνει;
Η κοινωνία δεν πορεύεται μόνη της … η κοινωνία χρειάζεται τα γρανάζια της
Υπάρχουν τέτοια γρανάζια τώρα;
Πάντα υπάρχουν. Εγώ ακούω νέους γιατρούς να μιλάνε και μου θυμίζουν τις εποχές εκείνες.
Είχατε πει ότι η αριστερά δεν υποχωρεί μπροστά στο φασισμό, είχατε δηλώσει ότι οι φασίστες είναι θρασύδειλοι. Τι ευθύνη έχει η Αριστερά για την άνοδο των ακροδεξιών κομμάτων; Αφήνει κενό στην πολιτική, αφήνει κενό στην κοινωνία;
Εφόσον η αριστερά δεν αντιλαμβάνεται πώς εξελίσσεται η ιστορία, πως εξελίσσεται η κοινωνία, τι είναι η ελληνική κοινωνία και δε συμβαδίζει από κοινού με έναν minimum στόχο εκδημοκρατισμού. Γιατί ακόμα η Ελλάδα χρειάζεται εκδημοκρατισμό. Αυτό που είπα το ΄74-΄75 ότι αυτό το κράτος πρέπει να γίνει αστικό κράτος, ισχύει ακόμα. Σε κανένα αστικό κράτος δε θα γίνονταν πολλά από αυτά που γίνονται εδώ κάθε 3 μήνες, κάθε 6 μήνες και να περνάνε απαρατήρητα. Γίνονται εδώ, διότι έχουμε ακόμα έναν κοτσαμπάσικο καπιταλισμό. Για μένα αυτό είναι ένας κοτσαμπάσικος καπιταλισμός.
Εάν δεν καταλάβουνε ότι είναι οι κοτσαμπάσηδες και οι απόγονοι των κοτσαμπάσηδων αυτοί που κυβερνάνε. Κοτσαμπάσηδες πήραν την Ελλάδα, οι κοτσαμπάσηδες σκοτώσανε τον Καποδίστρια, δεν τον σκότωσαν οι απλοί επαναστάτες. Οι κοτσαμπάσηδες, οι οποίοι καλυπτόντουσαν από τους αγγλόδουλους της εποχής.
Η άγνοια της ιστορίας… για αυτό στενοχωριέμαι. Η άγνοια της ιστορίας
Πρακτικά τι θα προτείνατε;
Τι άλλο από αυτό που λέω. Να παρατήσουν τα γραφεία τους, να μαζευτούν όλοι μαζί, να ξεχάσουν ό,τι ο καθένας κουβαλάει, ένα εγώ που είναι πιο μεγάλο από το δωμάτιο που μπαίνει μέσα, να το αφήσουν στην άκρη και να καθίσουν να κουβεντιάσουν
Η Δεξιά όμως είναι αρκετά ενωμένη. Τι είναι αυτό που την ενώνει;
Η νίκη της
Η νίκη της; Και στις ήττες όμως φαίνεται να συσπειρώνεται
Και ποιες είναι οι ήττες της Δεξιάς; Ψάχνω να βρω μια ήττα της Δεξιάς. Μια ήττα υπάρχει της Δεξιάς που θα μπορούσε να εξελιχθεί στο να χάσει και τον πόλεμο. Ήταν η εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. Ο οποίος έχει βέβαια και αυτός τις δικές του ευθύνες
Τώρα βέβαια ερχόμαστε και στην περιβόητη φράση «καιρός να τελειώνουμε με την Αριστερά»… θεωρείτε πως υπάρχει σχέδιο;
Πάντα υπάρχει σχέδιο. Όποιος νομίζει ότι οι αντίπαλες ομάδες, εδώ είναι ταξικές ομάδες, κατεβαίνουν στον αγωνιστικό χώρο χωρίς προπονητική, προπονητή και χωρίς σχέδιο είναι μακριά νυχτωμένος. Δεν ξέρει πώς παίζεται το παιχνίδι
Ο περιβόητος Κασελάκης, έγραφε άρθρα στην Αμερική με ένα ψευδώνυμο ελληνικό, εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ και προοριζόταν να γίνει υπουργός του Μητσοτάκη. Έτσι έχουν πει επίσημα χείλη στην τηλεόραση. Και δεν έγινε. Γιατί δεν έγινε; Γιατί ο Μητσοτάκης μπορεί να μην είναι ευφυής ή μπορεί να μην έχει εμπειρία, έχει όμως ανθρώπους γύρω του, που τον συμβούλευσαν «αυτόν μακρυά σου»! Και του αναθέσανε το δεύτερο ρόλο.
Δυστυχώς οι άνθρωποι της Αριστεράς, όλων των αποχρώσεων, φαίνεται πως δεν έχουν διαβάσει Τζον Λε Καρέ. Ο συγγραφέας που έγραψε το βιβλίο ¨Ο κατάσκοπος που γύρισε από το κρύο¨, ο οποίος ήταν κατάσκοπος της Αγγλικής Υπηρεσίας για 3-4 χρόνια και μετά τα παράτησε. Περιγράφει σε πολλά βιβλία όλες αυτές τις διαδικασίες που κάνουν οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις
Τις πρακτικές…
Όλες αυτές τις πρακτικές. Ο άνθρωπος είναι πίσω από όλες τις καταστροφές. Αυτό είναι το ερώτημα. Πότε ο άνθρωπος θα σταματήσει να είναι υπέρ των καταστροφών;
Χωρίς την Ιστορία σου δεν μπορείς να πας πουθενά. Δεν μπορείς να γράψεις άλλη Ιστορία, αν δεν ξέρεις την Ιστορία που έγραψαν για εσένα οι πρόγονοί σου. Δυστυχώς έχω καταντήσει γραφικός να το επαναλαμβάνω.
Όποιος νομίζει ότι μπορεί ένα παιδί να βγει στο δρόμο και να περπατήσει, εάν την άλλη ημέρα που θα ξαναβγεί στο δρόμο δεν ξέρει πού είχε πάει εχθές, πώς πήγε στο δρόμο, πώς περπατάνε… δεν πάει πουθενά!
Ευχαριστούμε πάρα πολύ !
Δεν γνωρίζουμε ακόμη πώς τίμησε σήμερα η Ελλάδα στο σύνολό της την ιερή ημέρα των Θεοφανείων, γι αυτό σας δείχνουμε απόψε τις καλύτερες στιγμές από την αντίστοιχη ημέρα του 2024. Και επειδή είμαστε βέβαιοι ότι θα σας ανοίξει η όρεξη και για να μην μείνετε ανικανοποίητοι, μπορείτε να επισκεφθείτε στη συνέχεια και την περσινή δημοσίευση της Attica Voice με παλαιότερες κορυφαίες στιγμές των Θεοφανείων
Δε χωράει καμία αμφιβολία πως ως λαός έχουμε μια μοναδική ικανότητα να ευτελίζουμε τα πάντα, ίσως γιατί δεν πιστεύουμε πραγματικά σε τίποτα. Ας είναι καλά το Luben ΤV που καταφέρνει να αναδείξει με τόσο εύστοχο και διασκεδαστικό τρόπο τη γελοιότητα μιας βαθιά υποκριτικής κοινωνίας
Kι αυτή η Αττική η γη, η πάνσοφη κι ωραία το καύχημα, το κόσμημα, τ΄ άνθος όλου του κόσμου
μέλλει κι αυτή να ερημωθεί κι η στάθμη της να πέσει από τ' άγρια κύματα κι από τη συμφορά
(Νοστράδαμου Προφητείες αποδ. Alan Wistful μτφ Π. Νικολαϊδης V.31)
atticavoice@gmail.com
