Είναι  700 ετών

Φορτωμένη μνήμες αιώνων , γέρνει τα  κλαδιά της κ σχεδόν φιλά με ευγνωμοσύνη τη γη που την έθρεψε.

Άλλα κλαδιά υψώνονται προς τον ουρανό σαν δέηση στο άπειρο.

Ένας κορμός με περίμετρο 9 μέτρων κάνει αυτή τη θεία ένωση ουρανού και γης.

Η κόμη της έχει εμβαδόν 706 τμ και η σκιά της δείχνει να μην χωρά στη γη.

Δρυς…

Το ιερό δέντρο του Δία και των αρχαίων Μακεδόνων, το μαντικό δέντρο του μαντείου των Δελφών , το χρυσό στεφάνι του Φιλίππου Β’ .

Μέσα της γεννήθηκε και μεγαλώνει η Βάλανις, μια Αμαδρυάδα νύμφη, κόρη του Όξυλου του πνεύματος του δάσους.

Κάπως έτσι οι άνθρωποι συνδέονταν με τον φυσικό πλούτο γύρω τους.

Έπλεκαν μύθους για να τα τιμήσουν , έφτιαχναν ταφικά κτερίσματα στο σχήμα των κλαδιών τους, έκαναν τελετές μαντείας με τη βοήθειά τους .

Τα δέντρα ήταν μέρος της φυσικής και της πνευματικής ζωής τους.

Καθένα είχε τη δική του υπόσταση, τις δικές του ιδιότητες .

Αναγνώριζαν τη ζωή μέσα τους ,τη σέβονταν και την τιμούσαν.

Κάπως έτσι σώθηκε η Βελανιδιά της Ραφήνας

Στέκει μόλις λίγα μέτρα μακρυά από την οδό Φλέμινγκ, τον κεντρικό δρόμο της Ραφήνας. Αμέτρητα  αυτοκίνητα περνούν με βιαστικούς, κουρασμένους οδηγούς που αποβιβάστηκαν στο λιμάνι, χωρίς να ξέρουν ότι δίπλα τους υπάρχει ένα Θαύμα της Φύσης.

Το  Ινστιτούτο Μεσογειακών και Δασικών Οικοσυστημάτων κατόπιν αυτοψίας έγραψε «βρεθήκαμε προ εκπλήξεως  για το μέγεθος και τη μορφολογία του εν λόγου δέντρου»  και ανέφερε ότι  συνδέεται με σημαντικά ιστορικά γεγονότα της περιοχής. 

Για να καταλάβουμε τι σημαίνουν τα μορφολογικά χαρακτηριστικά της, μπορούμε να τα συγκρίνουμε με αυτά ενός από τα αρχαιότερα δέντρα της Ελλάδας και της Ευρώπης. Μία δρυ που ζει στη Δεσκάτη Γρεβενών 1.300 χρόνων και έχει χαρακτηριστεί μνημείο της Φύσης.

Η δρυς της Δεσκάτης έχει διάμετρο 2,25 μέτρα (Δρυς Ραφήνας 2,90) και η περίμετρος του κορμού της, στο ύψος του στηθαίου, είναι 7,06 μέτρα (Δρυς Ραφήνας 9,10)

Η βασιλική Δρυς της Ραφήνας είναι ένα  θαύμα της φύσης σε μια περιοχή που αλλάζει  ραγδαία. Σε ένα δρόμο που θα ανακατασκευαστεί, σε ένα αστικό τοπίο που μεταμορφώνεται ταχύτατα.

Το Υπουργείο Πολιτισμού την χαρακτήρισε μνημείο Πολιτισμού, αλλά αυτό δεν επαρκεί.

Από το 2015 έχει ξεκινήσει προσπάθεια να χαρακτηριστεί προστατευόμενο  Μνημείο της Φύσης ώστε να τεθεί σε ειδικό καθεστώς προστασίας.

Πολλές δημοτικές αρχές έστειλαν αίτημα στο υπουργείο.

Το 2020 εστάλη ένα ολοκληρωμένο αίτημα με τις απαιτούμενες μελέτες από την τότε Δημοτική αρχή. Πρόσφατα επανεστάλη νέο αίτημα από την τωρινή δημοτική αρχή.

Αλλά και ενεργοί πολίτες έχουν ασχοληθεί με τη διάσωση του μοναδικού αυτού δέντρου, κάνοντας παράλληλες κινήσεις. Το 2020, ο δασολόγος Νίκος Σίμος, με τη βοήθεια ομάδας ενεργών πολιτών, υπέβαλλαν αίτημα προς τη Δ/νση Δασών Ανατολικής Αττικής, για την επίσημη αναγνώριση του δέντρου, ως διατηρητέο μνημείο της Φύσης. Και οι προσπάθειές τους συνεχίζονται όλα αυτά τα χρόνια.

Κανένα μέχρι στιγμής αίτημα δεν ευοδώθηκε, καθώς η διαδικασία αξιολόγησης έμενε ημιτελής.

Τα περιθώρια όμως στενεύουν

Το τελευταίο αίτημα της δημοτικής αρχής δεν έχει ακόμα περάσει από επιτροπή αλλά βρίσκεται στην τελική ευθεία.

Την εξέλιξη της υπόθεσης παρακολουθούν στενά, εκτός των άλλων, ο Σύλλογος Πευκώνα και η Attica Voice – Εδώ είναι Αττική

Είμαστε αποφασισμένοι αυτή την φορά, μετά από μια δεκαετία,  η υπόθεση να ολοκληρωθεί και η Βελανιδιά να χαρακτηριστεί Μνημείο της Φύσης.

Καλούμε όλους τους τοπικούς φορείς αλλά και όσους πολίτες πιστεύουν ότι μπορούν , να βοηθήσουν.

(Στοιχεία επικοινωνίας Μαρία Νάτση Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. )

Σας ευχαριστούμε όλους εκ των προτέρων

Στις 30 Μαρτίου του 1952 εκτελείται ο Νίκος Μπελογιάννης μαζί με άλλους τρεις συναγωνιστές του. Η εκτέλεση έγινε ημέρα Κυριακή, ημέρα που ούτε οι Γερμανοί κατακτητές δεν εκτελούσαν. Το έκαναν, όμως, οι Έλληνες.

Η φετινή επέτειος της εκτέλεσης του Μπελογιάννη συμπίπτει με την ανακάλυψη ομαδικών τάφων 33 εκτελεσμένων κομμουνιστών στις Συκιές της Θεσσαλονίκης. Ένα μέρος μόνο από τους περίπου 400 κομμουνιστές που εκτελέστηκαν στην πόλη της Θεσσαλονίκης από το ελληνικό κράτος. Αξίζει να αναφέρουμε πως κανένα από αυτά τα 400 θύματα, που εκτελέστηκαν την περίοδο 1946-1955, δεν αποδόθηκε στην οικογένειά του, καθώς οι εκτελεσμένοι θάβονταν σε ομαδικούς τάφους, χωρίς οι οικογένειές τους να γνωρίζουν καν την τοποθεσία ταφής τους

Την ιστορία της εκτέλεσης του Νίκου Μπελογιάννη μπορείτε να την δείτε στο αφιέρωμα της Attica Voice . Σήμερα, με αφορμή την επέτειο της δολοφονίας του, αναδημοσιεύουμε από το Κουτί της Πανδώρας μία αφήγηση του σκηνοθέτη Φώτου Λαμπρινού για τον προσωπικό του φίλο Θανάση Ροδόπουλο, ο οποίος αν και συμμετείχε στο εκτελεστικό απόσπασμα του Νίκου Μπελογιάννη αρνήθηκε να συμμετάσχει στην εκτέλεση του «ανθρώπου με το γαρίφαλο».

Γείτονας των νεανικών μου χρόνων σε μια γειτονιά της Αθήνας και φίλος μιας ζωής, ο Θανάσης Ροδόπουλος υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία την εποχή που βρισκόταν σε εξέλιξη η υπόθεση Μπελογιάννη. Η δίκη, η καταδίκη, η εκτέλεση. Υπηρετούσε σε ένα στρατόπεδο πεζικού στην Αγία Παρασκευή Βορειοανατολικά της Αθήνας.

Μια νύχτα, γύρω στις 3.00, ο λοχαγός ξύπνησε καμιά 20αριά στρατιώτες, τους είπε να ντυθούν με πλήρη εξάρτηση και να πάρουν τα τουφέκια τους. Ανάμεσά τους και ο Θανάσης. Τους έβαλε σε ένα φορτηγό και έφυγαν από το στρατόπεδο διανύοντας μια σχετικά σύντομη διαδρομή. Εφτασαν σε ένα σημείο όπου ο Θανάσης κοιτάζοντας από το φορτηγό, είδε ότι ήταν ένα ελεύθερο πεδίο, αλλά στο βάθος φαινόταν η μάντρα από το μεγάλο νοσοκομείο της Αθήνας που λέγεται «Σωτηρία» και κατάλαβε αμέσως περί τίνος πρόκειται. Οπότε βγαίνοντας οι στρατιώτες όλοι και ο λοχαγός, ο Θανάσης έμεινε μέσα στο αυτοκίνητο.

Ύστερα από λίγα λεπτά ο λοχαγός κατευθύνθηκε προς το φορτηγό, εμφανίστηκε στο άνοιγμα του καμιονιού και του είπε: «Έλα έξω. Τι κάθεσαι εκεί;». Και ο Θανάσης ήρεμα του απάντησε: «Δεν θα βγω, κύριε λοχαγέ». «Τι είπες;» του λέει. «Δεν θα βγω από το καμιόνι, κύριε λοχαγέ». Πηδάει πάνω στο φορτηγό ο λοχαγός, τραβάει το περίστροφο από τη θήκη του, το τείνει στο πρόσωπο του Θανάση και του λέει: «Ροδόπουλε, ξέρεις τι μπορώ να σου κάνω σύμφωνα με τον στρατιωτικό νόμο αυτήν τη στιγμή;». «Το γνωρίζω, κύριε λοχαγέ, κάντε ό,τι νομίζετε, εγώ από το καμιόνι δεν βγαίνω». Επειτα από λίγο, κάποια δευτερόλεπτα δηλαδή, ο λοχαγός ξανάβαλε το περίστροφο στη θήκη, πήδηξε από το καμιόνι και απομακρύνθηκε. Γύρισαν στο στρατόπεδο, κάποια στιγμή.

Αυτή την ιστορία μου την αφηγήθηκε ο Θανάσης δυο τρεις μέρες μετά την εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη. Πρόσθεσε όμως ότι αυτό που δεν μπορούσε να αντέξει και αποφάσισε να παραμείνει στο καμιόνι δεν ήταν η εκτέλεση, αλλά το βλέμμα. Φοβόταν να δει τον Μπελογιάννη και φοβόταν μήπως τον δει ο Μπελογιάννης. Γιατί; Επειδή όταν ήταν μικρός, στο σπίτι του στο χωριό στα Βραχναίικα, έξω από την Πάτρα, η οικογένειά του –κομμουνιστική οικογένεια– έκρυβε τον Μπελογιάννη, που τότε ήταν παράνομος καθοδηγητής της περιοχής. Και τον θυμότανε πολύ καλά ο Θανάσης, γιατί πιτσιρικάς ο ίδιος τότε, ο Μπελογιάννης έπαιζε μαζί του, μιλούσε, κουβέντιαζε, τον κοίταζε… και αυτό το βλέμμα ήταν που σταμάτησε τον Θανάση και δεν πήρε μέρος στην εκτέλεση.

 Όταν επέστρεψαν στο στρατόπεδο, ο Θανάσης περίμενε τις συνέπειες. Να τον καλέσει ο διοικητής, να γίνει ανάκριση, να τον παραπέμψουν στο στρατοδικείο… και είδε ότι κανείς δεν τον ενόχλησε, κανείς δεν του είπε τίποτε και υποψιάστηκε ότι ο λοχαγός το αποσιώπησε, χωρίς να πει σε κανένα τίποτε κι έτσι δεν είχε καμία συνέπεια. Καμία ανάκριση, καμιά κλήση για απολογία κ.ο.κ. Οπότε συνέχισε τη θητεία του κανονικά, μέχρι που απολύθηκε. Ύστερα από περίπου δύο εβδομάδες ο ραδιοφωνικός σταθμός στα βραχέα του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, που εξέπεμπε από το Βουκουρέστι, μιλώντας για την εκτέλεση του Μπελογιάννη ανέφερε ότι υπήρχαν και στρατιώτες που αρνήθηκαν να λάβουν μέρος στην εκτέλεση.

Ο Βασίλης Ροδόπουλος, αδελφός του Θανάση, γράφει στο βιβλίο του με τίτλο «Ενός λεπτού σιγή» τη δική του εκδοχή της ιστορίας [πηγή tvxs.gr]:

«Περασμένα μεσάνυχτα θα ήταν δύο η ώρα όταν ξύπνησαν ολόκληρο το λόχο που είχε επιλεγεί για την εκτέλεση. Η λέξη αυτή δεν είχε εκείνη την ώρα ακουστεί. Ο λόχος ξυπνούσε για ειδική αποστολή. Οι φαντάροι φυσικά δεν μπορούσαν να μαντέψουν για ποια ειδική αποστολή τους προόριζαν πρωί Κυριακής. Όταν φθάσαν στο Γουδί, ο επικεφαλής του λόχου τους ανάγγειλε πως η ειδική αποστολή ήταν η εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη και των συνεργατών του. Εκείνη τη νεκρική σιωπή που ακολούθησε την διέκοψε μια φωνή ενός φαντάρου. "Εγώ δεν πρόκειται να πυροβολήσω εναντίον του αδερφού μου κύριε λοχαγέ". Ο στρατιώτης αφού εξήγησε ποιος ήταν ο αδελφός του από τους μελλοθάνατους (μετά την ερώτηση του λοχαγού) υποχώρησε πίσω στην γραμμή του. Ο λοχαγός ούρλιαζε και απειλούσε πως θα τον στείλει στο απόσπασμα.

Ο στρατιώτης αυτός, ο Θανάσης Ροδόπουλος πέθανε στις 23 Νοέμβρη του 1979. Αυτός ήταν ο αδελφός μου»

«Έκαστος τόπος έχει την πληγήν του: Η Αγγλία την ομίχλην, η Αίγυπτος τας οφθαλμίας, η Βλαχία τας ακρίδας και η Ελλάς τους Έλληνας» έγραφε ο Εμμανουήλ Ροΐδης, τουλάχιστον 150 χρόνια πριν

«Όπου και να ταξιδέψω, η Ελλάδα με πληγώνει», έγραψε ο Σεφέρης το 1936

Μια βόλτα στα παράλια της Ανατολικής Αττικής μας έφεραν στο νου το πνευματώδες  απόφθεγμα του Ροΐδη και τον σπαρακτικό στίχο του Σεφέρη

Δόμηση δίπλα στη θάλασσα, καρατομημένα δέντρα, ξύλινες κατασκευές παραλιακών καταστημάτων μέχρι εκεί που σκάει το κύμα, τρακτέρ μέσα στη θάλασσα για ανέλκυση σκαφών

Μεγάλο Σέσι

10 χιλιόμετρα από το Γραμματικό, μέσα από μια υπέροχη αδόμητη διαδρομή βρίσκεται το Μεγάλο Σέσι. Όταν φτάνεις στην παραλία βέβαια, συναντάς μια τελείως διαφορετική κατάσταση, καθώς η δόμηση φτάνει μέχρι 10 μέτρα από τη θάλασσα δημιουργώντας συνθήκες ασφυξίας.

Η μεγάλη παραλία είναι φυτεμένη με μια σειρά από δεκάδες υπέροχα αρμυρίκια που είναι βέβαιο πως το καλοκαίρι ρίχνουν την ευεργετική σκιά τους στους λουόμενους. Όλα με πλούσιο φύλλωμα, εκτός από μερικά αρμυρίκια που είχαν την ατυχία να βρίσκονται  μπροστά από μια ταβέρνα και στέκουν τώρα καρατομημένα και απόκοσμα, παράταιρα κούτσουρα δίπλα στα καταπράσινα αδέλφια τους

Την ίδια στιγμή, παρέες ανθρώπων τρώνε αμέριμνοι τα θαλασσινά τους, αδιαφορώντας για τα δέντρα, αδιαφορώντας για την ασχήμια, αδιαφορώντας για την ασέβεια. Ιδανικό σκηνικό για έναν Καρυωτάκη

Μαραθώνας

Μέχρι τώρα ξέραμε πως η χρήση τρακτέρ για καθαρισμό παραλίας, παρόλο που είναι μια συνήθης πρακτική, είναι παράνομη και πρέπει να καταγγέλλεται. Πού να περιμέναμε όμως ότι θα βλέπαμε τρακτέρ μέσα στη θάλασσα να κινείται παράλληλα προς την παραλία και να σέρνει ένα τεράστιο φουσκωτό; Ήταν τέτοια η έκπληξή μας που δεν προλάβαμε να τραβήξουμε φωτογραφία παρά μόνο τη στιγμή που το τρακτέρ είχε μόλις βγει από τη θάλασσα και όργωνε με βαθιές χαρακιές την άμμο

Η έκπληξή μας έγινε ακόμη μεγαλύτερη όταν είδαμε την πινακίδα που υποδείκνυε πως αυτός ο χώρος είναι επίσημος χώρος ανέλκυσης και καθέλκυσης σκαφών. Με αυτό τον τρόπο άραγε;

Αριστερά και δεξιά, η παραλία κατειλλημμένη από τραπεζοκαθίσματα προκαλώντας τάσεις φυγής. Σε κάποιες περιπτώσεις, οι ξύλινες κατασκευές κόβουν την παραλία στη μέση, φτάνοντας μέχρι εκεί που σκάει το κύμα

Νόμιμα; Παράνομα; Νομότυπα; Σίγουρα πάντως, όχι ηθικά. Και σίγουρα, χωρίς κανένα σεβασμό στη Φύση

Αλλά είπαμε ....… Και η Ελλάς έχει τους Έλληνας

"Το πέτρινο γεφύρι είναι ένα αιθέρημα. Αιωρείται με έναν τρόπο που τον καθένα προβληματίζει  και τον κάνει να αναρωτιέται… μα πώς το φτιάξανε;"

Θανάσης Πόραβος 

Σήμερα, 28 Μαρτίου, είναι η Παγκόσμια Ημέρα Πέτρινων Γεφυριών . 

Τα πέτρινα γεφύρια είναι κατασκευές  υψηλής αισθητικής που βρίσκονται σε πλήρη εναρμόνιση με τη φύση.

Είναι επιτεύγματα κορυφαίας μηχανικής και αρχιτεκτονικής.

Είναι μια σύνδεση με την προγονική μνήμη και ένα πέρασμα στο μέλλον.

Όταν χτίζεις ένα πέτρινο γεφύρι, χτίζεις πολιτισμό.

Θα τα φροντίσουμε; Ή θα τα αφήσουμε να νικηθούν από το χρόνο και να χαθούν;

Η Attica Voice συνομίλησε με τον καλλιτέχνη της πέτρας, τον Πρωτομάστορα της αναστύλωσης του γεφυριού της Πλάκας, Αθανάσιο Πόραβο, για τα πέτρινα γεφύρια.

"Το πέτρινο γεφύρι είναι ένα αιθέρημα. Αιωρείται με έναν τρόπο που τον καθένα προβληματίζει   και τον κάνει να αναρωτιέται… μα πώς το φτιάξανε;"

μας λέει συγκινημένος ο Αθανάσιος Πόραβος με τη ματιά του να ατενίζει τους ανθοφορεμένους λόφους του Γραμματικού και τα πληγωμένα δάκτυλά του να χειρονομούν, λες και ζωγραφίζουν στον αέρα μονότοξα  γεφύρια.

Αυτά τα γεφύρια που φέρουν τις μνήμες και την εμπειρία των πρώτων μαστόρων, που κινούνταν από τόπο σε τόπο  σε "μπουλούκια",  με την κρυφή  κουδαρίτικη γλώσσα που πλέον έχει χαθεί.

Αιωρούνται μεταξύ ουρανού και γης, ξεγελώντας το νόμο της βαρύτητας. Μια κομψή  προέκταση της φύσης που έχει, όπως λέει ο Θανάσης Πόραβος, την τελειότητα αλλά και την ατέλεια του χεριού του καλλιτέχνη.

Λιθοξόος και πρωτομάστορας της αναστήλωσης του γεφυριού της Πλάκας,  έχει φτιάξει με τα χέρια, το μυαλό και την ψυχή του σπουδαία έργα με σημαντικότερο και πολυπλοκότερο αυτό του γεφυριού της Πλάκας, του μεγαλύτερου μονότοξου γεφυριού των Βαλκανίων με ύψος καμάρας τα 20 μέτρα και άνοιγμα 40 μέτρα.

" Σε αυτό το έργο δώσαμε εξετάσεις … και κυρίως δώσαμε εξετάσεις με τον εαυτό μας. Δε χρησιμοποιήσαμε σύγχρονα εργαλεία παρά μόνο τα χέρια μας και το σφυρί. Όλα τα υλικά ήταν φυσικά. Για κονίαμα χρησιμοποιήσαμε το λεγόμενο κουρασάνι, δηλαδή ένα μίγμα από ποζολάνη, ασβέστη  και χαλαζιακή άμμο. Ένα μίγμα πολύ ανώτερο από το τσιμέντο, το ίδιο που είχε χρησιμοποιηθεί για να φτιαχτεί το γεφύρι. Η χρήση τσιμέντου στα πέτρινα γεφύρια, είναι έγκλημα"

 Ένα έργο μελετημένο με τέτοια ακρίβεια χιλιοστού, ώστε την πέτρα-κλειδί που τοποθετείται τελευταία στο υψηλότερο σημείο  και κατανέμει τις δυνάμεις ισότιμα σε όλο το τόξο έως τα πόδια, την σφήνωσε με την " βαριά", χωρίς κονίαμα. Είναι η λεγόμενη "ιερή πέτρα"  που εξισορροπεί με έναν έξοχο τρόπο γεωμετρίας και αρχιτεκτονικής όλο το οικοδόμημα, νικώντας τη βαρύτητα και ίσως και το χρόνο.

"Πρέπει πρώτα να μιλήσεις με την πέτρα. Να την ακούσεις. Με το αυτί και με το χέρι καταλαβαίνεις τι θέλει να σου πει..." μας λέει ο πρωτομάστορας.

"Νομίζει κανείς  ότι όσοι ασχολούνται με την πέτρα είναι σκληροί. Δεν είναι αλήθεια. Είναι αμφίδρομη η σχέση. Όπως την πελεκάμε εμείς για να της δώσουμε σχήμα, έτσι μας πελεκάει και αυτή. Όσο ευαίσθητο υλικό είναι η πέτρα καθώς την διαμορφώνεις όπως θέλεις,τόσο είναι και ο τεχνίτης. Ο βαθμός τελειότητας που δίνει στην πέτρα είναι συνάρτηση του ποια αισθητική κουβαλάει  μέσα του "

Και συνεχίζει λέγοντας

" Εγώ απέφυγα να υιοθετήσω τα σύγχρονα εργαλεία συνειδητά. Δεν τα υιοθέτησα, γιατί άλλο αποτέλεσμα έχει η χρήση της τεχνολογίας και άλλο το χέρι. Το εργαλείο μπορεί να παρουσιάζει επιφάνεια ιδανική αλλά, δεν έχει την τελειότητα του χεριού. Πάνω στο δημιούργημα πρέπει να βλέπεις το χέρι του καλλιτέχνη "

Κάθε πέτρινο γεφύρι είναι διαφορετικό. Κανένα δεν είναι ίδιο με το άλλο.

"Είναι διαφορετικό, γιατί ο μάστορας το φτιάχνει για να αντέξει. Οι γεφυράδες  έχουν ένα ένστικτο καλλιτεχνικό, αλλά και εμπιστοσύνη στα χέρια τους, με την έννοια ότι όταν φτιάχνουν κάτι, το έχουν ψάξει μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια. Εμείς μελετάμε τη φύση και την αντιγράφουμε. Για παράδειγμα, το γεφύρι του Καλογέρικου που είναι τρίτοξο, θυμίζει την κίνηση που κάνει η κάμπια. Το έφτιαξε ο πρωτομάστορας  με τέτοιο τρόπο, ώστε να διαμοιράζεται το βάρος. Επίσης, η σκάλα του Βραδέτου, ένα αριστούργημα που χρειάστηκε 20 χρόνια για να φτιαχτεί και ενώνει δύο χωριά, είναι όλη φτιαγμένη στην κλίμακα του φορτωμένου ζώου και τα σκαλοπάτια έχουν τέτοιο μήκος ώστε να φρενάρει το ζώο και να μην γυρίζει πίσω. Αυτή η σοφία που είναι αποτυπωμένη στο βουνό, είναι η μίμηση της κίνησης που κάνει το ζώο για να ανέβει την ανηφόρα"

Μια γνώση εμπειρική από την παρατήρηση της φύσης, των ζώων και αλλά και από την ανάγκη.

Πώς προστατεύονται όμως τα εναπομείναντα γεφύρια; Ποιά νομοθεσία και ποιά μέριμνα υπάρχει για να διατηρηθεί αυτή η σπουδαία πολιτιστική κληρονομιά;

Δυστυχώς, σχεδόν καμία. Ο Αθανάσιος Πόραβος μας λέει ότι έγινε μια οργανωμένη προσπάθεια από τη Μελίνα Μερκούρη να προστατευθούν, χαρακτηρίζοντας τα περισσότερα από αυτά ως προστατευόμενα μνημεία Πολιτισμού. Αυτά τα γεφύρια είναι υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού, το οποίο όμως, μέσα από χρονοβόρες και δαιδαλώδεις διαδικασίες, ουσιαστικά τα αφήνει να παρακμάζουν. .

Τα υπόλοιπα γεφύρια είναι όπως μας λέει  "ορφανά". Πιθανόν υπεύθυνοι  για αυτά να είναι οι Δήμοι και η Περιφέρεια. Επί ένα χρόνο προσπαθούσε να βρει ποια υπηρεσία είναι υπεύθυνη για το γεφύρι του Κοράκου.

Όσο για το γεφύρι της Πλάκας που έπεσε το 2015, υπάρχουν μαρτυρίες όπως μας αναφέρει, ότι από το 2005 είχαν ενημερωθεί οι αρμόδιοι ότι το δεξιό βάθρο της γέφυρας είχε φαγωθεί από τα νερά του ποταμού.

Τον ρωτάμε για τα μελλοντικά του σχέδια.

Μας μιλάει με πάθος και αγωνία για το σχέδιο της αναστύλωσης του γεφυριού του Κοράκου. Πρόκειται για  ένα ιστορικό μονότοξο γεφύρι στον Αχελώο ποταμό  με ύψος 25 μέτρα και άνοιγμα 46 μέτρα που άντεξε για 435 χρόνια αλλά  ανατινάχτηκε στον Εμφύλιο στις 28 Μαρτίου του 1948 . Έκτοτε ορίζεται αυτή η μέρα ως Ημέρα των Πέτρινων Γεφυριών.

Όλα τα έσοδα από το τελευταίο βιβλίο  του «Δεύτερο ταξίδι στην αιωνιότητα» τα διαθέτει ο Πρωτομάστορας για να ανακατασκευαστεί  το γεφύρι του Κοράκου.

Αλλά δεν σταματάει εκεί.

" Όραμά μου είναι η δημιουργία σχολής λιθοξόων, αλλά και να έρθω σε συνεννόηση με την Περιφέρεια για να πραγματοποιηθεί  συντήρηση και ανάδειξη  των περίπου 50 κρυμμένων, πέτρινων , ξεχασμένων γεφυριών της Αττικής."

Πώς να μη θαυμάσει κανείς το πείσμα και τη θέληση αυτού του καλλιτέχνη της πέτρας, που τα πληγωμένα χέρια του ανυπομονούν να ξαναζωντανέψουν τα ξεχασμένα γεφύρια  και μέσα στη ματιά του που έχει τις αποχρώσεις των νερών του ποταμού, καθρεφτίζονται μονότοξα  πέτρινα γεφύρια.

Για την Attica Voice: Μαρία Νάτση, Νίκος Σίμος, Χρήστος Κωστούλας

Όπως είχαμε γράψει και σε παλιότερη ανάρτηση, στα ζοφερά εργαστήρια της ακροδεξιάς, δύο είναι τα βασικά συστατικά για την παρασκευή ενός φασίστα. Η ανοησία και η μισανθρωπία.

Αν στο καζάνι πέσει περισσότερη ανοησία, προκύπτει ένας Άδωνις Γεωργιάδης. Αν πέσει περισσότερη μισανθρωπία, προκύπτει ένας Μάκης Βορίδης. Αν πέσει μεγάλη ποσότητα και από τα δύο συστατικά, προκύπτει ένας Θάνος Πλεύρης

Για το Θάνο Πλεύρη μιλάμε, που είναι βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας και κοινοβουλευτικός της εκπρόσωπος και που παλιότερα είχε διατελέσει και Υπουργός Υγείας του Μητσοτάκη

Για τον πολιτικό που είναι υπέρ της θανατικής ποινής

Γι΄ αυτόν που θέλει να τουφεκίζονται όσοι μετανάστες ή πρόσφυγες περνούν τα σύνορα

Γι’ αυτόν που συμμετείχε σε πορείες της Χρυσής Αυγής και φώναζε “Τούρκοι-Μογγόλοι-Δολοφόνοι” και έκαιγε τουρκικές σημαίες

Γι’ αυτόν που χαιρετίζεται εγκάρδια και συντροφικά με τον Κασιδιάρη

Γι’ αυτόν που αποκαλεί “φλώρους” τους φαντάρους που καταγγέλλουν καψόνια και τους κατηγορεί πως “κλαίνε σαν γυναικούλες”

Γι’ αυτόν που πιστεύει στη “φυλετική καθαρότητα”

Αυτόν τον άνθρωπο βέβαια, καθόλου δεν τον πείραξε το σύνθημα που φώναζε άγημα του Πολεμικού Ναυτικού: «Γαμιέται η Τουρκία». Πώς θα μπορούσε άλλωστε; “Ό,τι σκατό και το φτυάρι”, λέει μια λαϊκή παροιμία

Όπως δήλωσε σήμερα το πρωΐ στο φιλόξενο τηλεοπτικό σταθμό του ΣΚΑΪ

«Αύριο το πρωί θα έρθουν οι Belharra (σ.σ φρεγάτες), εγώ τέτοιους ναύτες θέλω να στελεχώσουν τις Belharra.  Όχι να λένε περνά, “περνά περνά η μέλισσα” και να τραγουδάνε το μικρό μου πόνι» είπε σε κάποιο σημείο της παρέμβασής του.

Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος πήγαινε χαράματα στα Εξάρχεια και ψιθύριζε γυρνώντας γύρω-γύρω το κεφάλι του, όπως κάνει η αντιλόπη όταν πίνει νερό στη ζούγκλα. Για τόσο μάγκα μιλάμε. Γι’ αυτό ακριβώς υποστηρίζουμε πως όποιος τον έφτιαξε τον Θάνο τον Πλεύρη, έβαλε στη συνταγή μεγάλες δόσεις μισανθρωπίας και ανοησίας ταυτόχρονα.

Να τον χαίρονται οι άνθρωποί του και ιδίως οι γυναίκες της ζωής του που έχουν έναν τόσο βαρβάτο άντρα

Να τον χαίρονται οι ψηφοφόροι του

Να τον χαίρεται η Νέα Δημοκρατία και ο Μητσοτάκης

Και προπαντός να τον χαιρόμαστε όλοι εμείς οι υπόλοιποι καθώς μας επιβεβαιώνει την πεποίθηση πως η περιβόητη «εθνική ενότητα» είναι ένας μύθος και μια ανοησία. Καμία ενότητα δεν επιθυμούμε με Πλεύρηδες, με Βορίδηδες και με Κασιδιάρηδες. Και καμία ενότητα βεβαίως με τα αρπακτικά που πλουτίζουν στις πλάτες μας

Ο Θανάσης Καμπαγιάννης, κατά τη διάρκεια της αγόρευσής του στη δίκη της Χρυσής Αυγής, είχε ρωτήσει τον πρόεδρο του δικαστηρίου: «Εσείς κ. Πρόεδρε, με ποιόν είστε. Με τις μέλισσες ή με τους λύκους;»

Εμείς επιλέγουμε να είμαστε με τις μέλισσες. Με τον κόσμο της αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς. Με τους λαούς που εξεγείρονται για ισότητα και δικαιοσύνη. Και δε μας νοιάζει καθόλου αν είναι Τούρκοι, Σέρβοι ή Αλβανοί

Όσο για τους Λύκους, ας μαζευτούν οι δικοί μας λύκοι, οι Γκρίζοι Λύκοι της Τουρκίας και όποιοι  άλλοι κακοί λύκοι επιθυμούν και ας τους παραχωρήσουμε μια αρένα στα σύνορα να σφάζονται όσο θέλουν

Αλίμονο στο λαό που με το ένα πόδι πατάει στο μίσος και με το άλλο στην αμάθεια. Και πώς να μην κολυμπάει στην αμάθεια αυτός ο λαός όταν η Ιστορία που διδάσκεται είναι λειψή;

Μπροστά σε μικρά παιδιά που είχαν πάει με τους γονείς τους να δούνε τη στρατιωτική παρέλαση, ναύτες του Πολεμικού Ναυτικού, σαν χουλιγκάνια των γηπέδων, φώναζαν εν χορώ «Η Κύπρος είναι ελληνική, γαμιέται η Τουρκία».

Θα απαιτούσαμε λίγη ντροπή, αλλά για να νιώσει κάποιος ντροπή πρέπει να διαθέτει και ένα στοιχειώδες υπόβαθρο. Τι ντροπή μπορεί να νιώσει ένα ντουβάρι ή ένα τούβλο;

Άραγε, τα καλόπαιδα του Πολεμικού Ναυτικού που κάνουν πως νοιάζονται για το δίκιο των Κυπρίων, αλλά και όσοι από το κοινό τους χειροκρότησαν, γνωρίζουν πως πέντε μόλις ημέρες πριν από την τουρκική εισβολή στις 20 Ιουλίου του 1974,  ένα πραξικόπημα οργανωμένο από την ελληνική χούντα ανέτρεψε τη νόμιμη κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας;

Γνωρίζουν πως φιλοχουντικές φάλαγγες της Εθνικής Φρουράς και της Ελληνικής Δύναμης Κύπρου (ΕΛΔΥΚ), κινήθηκαν εναντίον του Προεδρικού Μεγάρου της Κύπρου δίνοντας σκληρές μάχες με τους Κύπριους  υπερασπιστές του; Μάχες που είχαν ως αποτέλεσμα δεκάδες νεκρούς και από τις δύο πλευρές;

Γνωρίζουν πως ο πρόεδρος της Κύπρου, ο αρχιεπίσκοπος Μακάριος, διέφυγε την τελευταία στιγμή, απευθύνοντας μήνυμα στον κυπριακό λαό για αντίσταση κατά της ελληνικής χούντας;

Γνωρίζουν πως ακριβώς για το ελληνικό πραξικόπημα στην Κύπρο έγινε σύγκληση του Συμβουλίου Ασφαλείας και εκεί ο Μακάριος κατήγγειλε το στρατιωτικό καθεστώς της Ελλάδας και την παραβίαση της ανεξαρτησίας της Κύπρου από τα όργανα της Χούντας, μιλώντας για ελληνική εισβολή στο νησί;

"...Καλώ τα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας να καταβάλουν κάθε δυνατή προσπάθεια, ώστε να τεθεί ένα τέλος στην αφύσικη αυτή κατάσταση, που δημιουργήθηκε με το πραξικόπημα των Αθηνών.

[…] Το πραξικόπημα της ελληνικής χούντας αποτελεί εισβολή, και οι συνέπειές του πλήττουν ολόκληρο τον κυπριακό λαό, Έλληνες και Τούρκους.

[…]Το Συμβούλιο Ασφαλείας πρέπει να καλέσει το ελληνικό στρατιωτικό καθεστώς να αποσύρει τους Έλληνες αξιωματικούς, που υπηρετούν στην κυπριακή εθνοφρουρά, και να θέσει τέλος στην εισβολή τους στην Κύπρο.

Πιστεύω, με όσα στοιχεία παρέθεσα ενώπιόν σας, να σάς έδωσα μία ολοκληρωμένη εικόνα της κατάστασης. Δεν έχω ουδεμία αμφιβολία, πως μία αρμόζουσα απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας θα θέσει τέλος στην εισβολή, και θα αποκαταστήσει την παραβιασμένη ανεξαρτησία της Κύπρου και τα δημοκρατικά δικαιώματα του κυπριακού λαού "

Ψιλά γράμματα, θα μου πείτε, για ντουβάρια και για τούβλα. Ψιλά γράμματα για αυτούς που αποκαθηλώνουν πίνακες και απαγορεύουν παραστάσεις. Ψιλά γράμματα για τους οπαδούς του Άδωνι και του Βορίδη.

Ως πότε όμως αμαθείς κρετίνοι, καμουφλαρισμένοι πίσω από το μανδύα του δήθεν χριστιανού και του δήθεν πατριώτη, θα εμποδίζουν αυτή τη χώρα να αντικρύσει την αλήθεια και να βαδίσει μπροστά;

Περισσότερα εδώ: https://atticavoice.gr/istoria/item/864-20-iouliou-1974-den-ksexnoyme-tipota

Η δύναμη των μικρών βίντεο είναι αδιαμφισβήτητη. Μέσα σε πολύ λίγο χρόνο, μπορούν να περάσουν μηνύματα που αλλιώς θα χρειαζόταν πολύ περισσότερος κόπος ή που δε θα έφταναν ποτέ στους περισσότερους αποδέκτες

Ένα τέτοιο βίντεο είδαμε και το αναδημοσιεύουμε. Είναι από ένα νέο πολιτικό site, το politic.gr. Στο βίντεο αυτό , η δημοσιογράφος  Έλενα Ιατρίδου  μιλάει για την ακροδεξιά με αφορμή ένα άλλο βίντεο που ανέβασε η Αφροδίτη Λατινοπούλου και στο οποίο η πρόεδρος της «Φωνής Λογικής» - που πίσω από το πλαστό χαμόγελό της κρύβει απίστευτη μισανθρωπία - χόρευε ανέμελα

« Μεταξύ μας τώρα, κι εγώ αν τάιζα σανό, φούμαρα και μεταξωτές κορδέλες και πληρωνόμουν 23.710 ευρώ το μήνα, έτσι θα χόρευα.

Συνέχισε να χορεύεις. Κάποιοι βολεύονται όσο εσύ διασκεδάζεις το κοινό τους. “Πατρίδα”, “οικογένεια”, “ανώμαλοι που καταστρέφουν τη χώρα”, “μετανάστες”, “γυναίκες που κάνουν καριέρα και πήραν πολύ αέρα”, “vegan”, “αριστεροί”, “γκέι”, “ανεμογεννήτριες”. Ό΄τι πει το manual.

Όχι, η ακροδεξιά δεν είναι αντισυστημική. Είναι η πιο χρήσιμη ασπίδα του συστήματος. Όποτε η κυβέρνηση πιέζεται,  η ακροδεξιά είναι εκεί παρούσα. Είναι το δεκανίκι της εξουσίας.

Σου δείχνει εχθρούς που δεν φταίνε για τα προβλήματά σου. Αποπροσανατολίζει την οργή σου από αυτούς που σε ληστεύουν.

Εξυπηρετεί το σύστημα παίζοντας το ρόλο της “γραφικής” που κάνει την κυβέρνηση να φαίνεται λογική.

Και γιατί την πληρώνουν-στηρίζουν; Για να είσαι θυμωμένος μα το λάθος άτομο. Για να νομίζεις ότι αγωνίζεσαι, ενώ απλά χειροκροτείς το τσίρκο.

Η ζωή σου θα γίνει καλύτερη αν αρχίσεις να σκέφτεσαι και όχι να μισείς.

Η ζωή σου θα γίνει καλύτερη αν αρχίσεις να απαιτείς απαντήσεις από αυτούς που παίρνουν αποφάσεις.

Η ακροδεξιά δεν είναι αντίπαλος της κυβέρνησης. Ποτέ δεν ήταν. Είναι το plan B της »

Σήμερα η Γάζα πονάει. Κάθε μέρα η Παλαιστίνη πονάει. Εκατομμύρια Παλαιστίνιοι βρίσκονται φυλακισμένοι από ένα κράτος – τρομοκράτη που κάθε μέρα σκοτώνει εκατοντάδες από αυτούς. Άντρες, γυναίκες, παιδιά. Ένα οργανωμένο έγκλημα που συντελείται μπροστά στα μάτια μας. Και η Ευρώπη αδιαφορεί. Όλος ο κόσμος αδιαφορεί. Κι εμείς οι ίδιοι, οι περισσότεροι από εμάς τουλάχιστον, αδιαφορούμε. Μόνο πού και πού, μέσα στην πεζή μας καθημερινότητα, την τόσο ασήμαντη μπροστά στο νέο Ολοκαύτωμα που συντελείται, θυμόμαστε να ψελλίσουμε κάποιες λέξεις συμπάθειας.  

Παγκόσμια ημέρα ποίησης σήμερα και διαβάσαμε στο Δασαμάρι SOS ένα συγκλονιστικό ποίημα της Παλαιστίνιας ποιήτριας Ραφίφ Ζιάντα 

Σήμερα το σώμα μου, ένα τηλεοπτικό μακελειό.

Σήμερα το σώμα μου, ένα τηλεοπτικό μακελειό, που έπρεπε να χωρέσει σε ατάκες και λιγοστές λέξεις.

Σήμερα το σώμα μου, ένα τηλεοπτικό μακελειό, που έπρεπε να χωρέσει σε ατάκες και λιγοστές λέξεις παραγεμισμένες με στατιστικές για να απαντήσουν σε μετρήσεις κοινής γνώμης.

Και εγώ τελειοποίησα τα αγγλικά μου και έμαθα απέξω τα ψηφίσματα τού ΟΗΕ.

Παρόλα αυτά, με ρώτησε: Κυρία Ζιάντα, δεν νομίζετε ότι όλα θα είχαν επιλυθεί αν σταματούσατε να διδάσκετε τόσο μίσος στα παιδιά σας;

Παύση.

Ψάχνω μέσα μου να βρω τη δύναμη να κάνω υπομονή, αλλά η υπομονή δεν μού βγαίνει όταν οι βόμβες πέφτουν πάνω από τη Γάζα.

Η υπομονή απλά με εγκατέλειψε.

Παύση. Χαμόγελο.

Εμείς διδάσκουμε ζωή, κύριε!

Ραφίφ, θυμήσου να χαμογελάς.

Παύση.

Εμείς διδάσκουμε ζωή, κύριε!

Εμείς οι Παλαιστίνιοι διδάσκουμε ζωή, όταν αυτοί έχουν καταλάβει τα πάντα ως τον έβδομο ουρανό.

Εμείς διδάσκουμε ζωή, όταν αυτοί έχουν χτίσει τους εποικισμούς τους και τα τείχη τού απαρτχάιντ ως τον έβδομο ουρανό.

Εμείς διδάσκουμε ζωή, κύριε!

Όμως σήμερα το σώμα μου, ένα τηλεοπτικό μακελειό που έπρεπε να χωρέσει σε ατάκες και λιγοστές λεξεις.

Και πείτε μας απλά μια ιστορία, μια ανθρώπινη ιστορία.

Βλέπετε, το θέμα δεν είναι πολιτικό.

Το μόνο που θέλουμε είναι να πούμε στον κόσμο για σάς και για τον λαό σας, οπότε πείτε μας μια ανθρώπινη ιστορία.

Μην αναφερθείτε σ' αυτή τη λέξη: "απαρτχάιντ" και "κατοχή".

Το θέμα δεν είναι πολιτικό.

Πρέπει να με βοηθήσετε ως δημοσιογράφο να σας βοηθήσω να πείτε την ιστορία σας, μια ιστορία που δεν είναι πολιτική.

Σήμερα το σώμα μου, ένα τηλεοπτικό μακελειό.

Τι θα λέγατε να μας πείτε την ιστορία για μια γυναίκα της Γάζας που χρειάζεται φάρμακα;

Μήπως για σάς;

Έχετε τόσα σπασμένα μέλη ώστε να καλύψτε τον ήλιο;

Περάστε μου τους νεκρούς σας, δώστε μου τη λίστα με τα ονόματά τους σε χίλιες διακόσιες λέξεις.

Σήμερα το σώμα μου, ένα τηλεοπτικό μακελειό, που έπρεπε να χωρέσει σε ατάκες και λιγοστές λεξεις και να συγκινήσει αυτούς που είναι αναίσθητοι στο αίμα των τρομοκρατών.

Και όμως λυπήθηκαν.

Λυπήθηκαν την αγέλη σε όλη τη Γάζα.

Τότε τους δίνω τα ψηφίσματα τού ΟΗΕ και τις στατιστικές και τα “καταδικάζουμε” και τα “αποδοκιμάζουμε” και τα “απορρίπτουμε”.

Και οι δύο πλευρές εδώ δεν είναι ίσες: η κατοχή και τα κατεχόμενα.

Και οι εκατό νεκροί, οι διακόσιοι νεκροί και οι χίλιοι νεκροί.

Κι εκεί ανάμεσα στο έγκλημα πολέμου και τη σφαγή, μου ανάβλυσαν λόγια και ένα χαμόγελο «όχι εξωτικό», «όχι τρομοκρατικό».

Και εξιστορώ, εξιστορώ εκατό νεκρούς, διακόσιους νεκρούς, χίλιους νεκρούς.

Είναι κανείς εκεί έξω;

Θα ακούσει κανείς;

Μακάρι να μπορούσα να θρηνήσω δίπλα στα κορμιά τους.

Μακάρι να μπορούσα να τρέξω ξυπόλητη σε κάθε προσφυγικό καταυλισμό και να πάρω στα χέρια μου κάθε παιδί, να του καλύψω τα αυτιά, να μην αναγκάζονται να ακούν τον ήχο των βομβαρδισμών για το υπόλοιπο της ζωής τους, όπως εγώ.

Σήμερα το σώμα μου, ένα τηλεοπτικό μακελειό.

Και επιτρέψτε μου να σας πω ότι οι αποφάσεις τού ΟΗΕ σας ποτέ δεν έκαναν το παραμικρό για όλο αυτό.

Και καμιά ατάκα, καμιά ατάκα που θα σκεφτώ, όσο κι αν καλυτερέψουν τα αγγλικά μου, καμιά ατάκα, καμιά ατάκα, καμιά ατάκα δεν θα τους φέρει πίσω στη ζωή.

Καμιά ατάκα δεν θα το διορθώσει αυτό.

Εμείς διδάσκουμε ζωή, κύριε.

Εμείς διδάσκουμε ζωή, κύριε.

Εμείς οι Παλαιστίνιοι ξυπνάμε κάθε πρωί για να διδάξουμε τον υπόλοιπο κόσμο ζωή, κύριε.

(Μετάφραση: Π.Ρ.)

Η κυβέρνηση της Σερβίας έπεσε μετά από τις μεγαλειώδεις και επαναλαμβανόμενες διαδηλώσεις. Στη Σερβία δεν τίθεται από τους δημοσιογράφους το ερώτημα για το ποιος θα κυβερνήσει μετά. Στο ερώτημα αυτό θα απαντήσει ο ίδιος ο λαός την ημέρα  των εκλογών. Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, άλλωστε. Έτσι δε μας λένε οι επαγγελματίες της πολιτικής;

Την ίδια στιγμή στην Ελλάδα, η Ντόρα Μπακογιάννη και η Άννα Διαμαντοπούλου, δύο από τις πιο αντιπαθείς περσόνες της πολιτικής ζωής του τόπου, επαναλαμβάνουν με αριστοκρατική ξιπασιά και απόλυτη βεβαιότητα πως οι κυβερνήσεις δεν πέφτουν με συλλαλητήρια και διαδηλώσεις.  

Από πού άραγε πηγάζει αυτή η βεβαιότητά τους;

Πώς εξηγείται το γεγονός ότι ο Καραμανλής ο Γ' επανεξελέγη θριαμβευτικά βουλευτής στο νομό Σερρών;

Ίσως την απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα, μας την δώσει η μελέτη της διαχείρισης από την κυβέρνηση Καραμανλή του Β’ της κατάστασης που προέκυψε μετά τις φονικές πυρκαγιές στην Ηλεία το 2007 που κόστισαν τη ζωή σε 49 ανθρώπους

Μια διαχείριση εξαγοράς συνειδήσεων που δεν την αποκάλυψε η δημοσιογραφική έρευνα, αλλά την ομολογούν οι ίδιοι οι δράστες της. Γιατί όχι μόνο δεν έχουν το παραμικρό ίχνος ντροπής και ενοχής , αλλά η διαρκής ατιμωρησία τους δίνει το δικαίωμα να νομίζουν ότι αυτοί μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν. Υπεράνω νόμων, υπεράνω ηθικής

Η ομολογία έγινε στις 2 Φεβρουαρίου του 2022 σε μια σύσκεψη στη Σπάρτη για τις αποζημιώσεις του Οργανισμού Ελληνικών Γεωργικών Ασφαλίσεων (ΕΛ.Γ.Α.). για τους πληγέντες από τον παγετό. Οικοδεσπότης, ο τότε δήμαρχος Σπάρτης Πέτρος Δούκας

Ο Πέτρος Δούκας δεν ήταν κάποιος τυχαίος αυτοδιοικητικός παράγοντας. Δούκας όνομα και πράγμα. Γιος πτεράρχου και γαμπρός του Μιλτιάδη Έβερτ, είναι από αυτούς που νομίζουν ότι έχουν κληρονομικό δικαίωμα στη διακυβέρνηση αυτού του τόπου.

Διετέλεσε υφυπουργός Εξωτερικών (2007-2009) στην κυβέρνηση Καραμανλή του Β’ και υφυπουργός Οικονομικών (1992-1993 και 2004-2007) στις κυβερνήσεις Μητσοτάκη του Α’ και Καραμανλή του Β’.

Πριν και ενδιάμεσα, διετέλεσε διευθυντής της CITIBANK στην Ελλάδα, ίδρυσε εταιρεία συμβούλων και γενικά έδινε την εικόνα αυτού που σήμερα θα αποκαλούσαμε τεχνοκράτη και εκσυγχρονιστή, απαλλαγμένος δήθεν από το παλαιοκομματικό σύστημα της διαφθοράς

Φυσικά όλοι γνωρίζουμε πως αυτοί που αποκλήθηκαν εκσυγχρονιστές όχι μόνο δεν ήταν απαλλαγμένοι από το σύστημα διαφθοράς, αλλά το ανέβασαν κυριολεκτικά σε άλλο επίπεδο

Το όνομά του Πέτρου Δούκα λοιπόν, αναμίχθηκε στο σκάνδαλο των δομημένων ομολόγων δομημένων ομολόγων και στο σκάνδαλο του Βατοπεδίου, κάτι που ανάγκασε τον Καραμανλή τον Β΄ να μην τον συμπεριλάβει στα ψηφοδέλτια της Νέας Δημοκρατίας των εκλογών του 2009.

Το Νοέμβριο του 2010, η Βουλή των Ελλήνων τον παρέπεμψε στο Ειδικό Δικαστήριο για την υπόθεση του Βατοπεδίου, διαδικασία όμως που δεν προχώρησε λόγω παρέλευσης χρόνου παραγραφής του αδικήματος.

Στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2019, ο Πέτρος Δούκας εξελέγη δήμαρχος Σπάρτης, θέση που διατήρησε μέχρι το 2023

Το 2022 διεγράφη από τη Νέα Δημοκρατία, έπειτα από τη δημόσια ομολογία του περί εξαγοράς ψηφοφόρων στις εκλογές του 2007,  όταν οι πυρκαγιές έκαψαν το νομό Ηλείας, παίρνοντας μαζί 49 συνανθρώπους μας στην περιφέρεια Ηλείας. 

Η ομολογία του Πέτρου Δούκα έγινε μπροστά σε κάμερα σε ζωντανή μετάδοση μέσω Facebook από την ιστοσελίδα lakones, όταν απευθυνόμενος στον υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης Σπήλιο Λιβανό, καυχήθηκε για τη δράση του ως υφυπουργός Οικονομίας και Οικονομικών της τότε Κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας του Κώστα Καραμανλή του Β'

“ Όπως θυμάσαι, είχαμε πάει στην Ηλεία στις φωτιές τότε. Έτσι πήραμε τις εκλογές το 2007. Είχαμε κατέβει κάτω με τσάντες και αποζημιώναμε όλους αυτούς που είχανε…” είπε ο Πέτρος Δούκας.

“Όποιος έλεγε καλημέρα, έπαιρνε λεφτά, έχουν μείνει αξέχαστα τα χρόνια αυτά…”, ακούγεται να πλειοδοτεί γελώντας κάποιος από τη σύσκεψη

“ Κυριολεκτικά γυρίσαμε το παιχνίδι, εκεί που πέφταμε με 15% θα καταστρεφόμασταν, πήγαμε εκεί και με δύο κινήσεις γύρισε όλο το παιχνίδι ”… συμπλήρωσε ο Δούκας.

Για να του απαντήσει ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης Σπήλιος Λιβανό : “ από τότε έχετε μείνει στην ιστορία με αυτά τα οποία κάνατε εκεί … και υπολειπόμεθα ό,τι και να κάνουμε μετά από αυτή την εποποιία”

Και όλοι μαζί άρχισαν να γελάνε

Μαζί μας γελάνε.

Γιατί ξέρουν πως όσοι και να ξεσηκωθούμε εναντίον τους, θα βρεθούν άλλοι τόσοι – ίσως και περισσότεροι – που για μερικά χιλιάρικά ή για μια θέση εργασίας θα σταθούν μπροστά τους κλαρίνο και θα κάνουν ό,τι τους ζητήσουν

ΥΓ. Για την ιστορία, ο Πέτρος Δούκας, ενάμιση χρόνο μετά τη διαγραφή του,  επέστρεψε στη Νέα Δημοκρατία τον Ιούλιο του 2023. Όσο για το Σπήλιο Λιβανό που χαχάνιζε, αποπέμφθηκε για τα μάτια του κόσμου από υπουργός . Μη νομίζετε βέβαια πως σήμερα μονάζει σε κάποιο μοναστήρι ή κάνει κάποια τίμια δουλειά. Σήμερα είναι βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας της Νέας Δημοκρατίας και Αντιπρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του ΝΑΤΟ (ΚΣ ΝΑΤΟ) και επικεφαλής της Ελληνικής Αντιπροσωπείας στην ΚΣ ΝΑΤΟ. Εις υγείαν των κορόιδων

του φίλου και συνεργάτη της Attica Voice, Αλέξη Κροκιδά

Η Καλαμάτα είναι γνωστή για τις ελιές της και την εξαιρετική κοκκινόφουντα με το ιδιαίτερο τερπενικό προφίλ, το κύριο άρωμα της οποίας είναι μια ισχυρή, διεισδυτική γήινη μυρωδιά ξύλου,η οποία συνοδεύεται από τόνους ρετσινιού/δέρματος και ήπια ευχάριστη γεύση λεμονιού και λάϊμ. Εγώ στην Καλαμάτα δεν έχω πάει και δεν πρόκειται να πάω ποτέ. Δεν μ' αρέσουν οι ελιές, ούτε το χασίς, ούτε η Πελοπόννησος. Εχω όμως μια πολύ αγαπημένη φίλη που κατάγεται από την Καλαμάτα, ή τουλάχιστον έτσι νομίζω. Δεν ξέρω γιατί το νομίζω, μάλλον θα μου το είπε κάποια στιγμή ή το φαντάστηκα. Δεν έχω ρωτήσει για να το επιβεβαιώσω.

Η φίλη μου είναι τρυφερή με και αφοσιωμένη στους ανθρώπους που αγαπάει, μόνο....μη τσαντιστεί, αν και, σκέφτομαι ότι η τσαντίλα της είναι πάντα εκεί, κάτι σαν μία αδιάλειπτη, σχεδόν υπόκωφη,  ζωογόνος δύναμη. Αν αυτή εξέλιπε, η φίλη μου θα εξέλιπε. Τέλος. Εξάλλου πιστεύω ότι η τεράστια αγάπη που έχει για τους αθρώπους, αυτούς που επιλέγει να αγαπήσει, πηγάζει από την αστείρευτη τσαντίλα της, την οποία προσπαθεί με διάφορους τρόπους, ενίοτε κωμικούς, ενίοτε συγκινητικούς, ενίοτε χημικούς, να ελέγξει. Δεν λέω να δαμάσει, γιατί αυτό, ευτυχώς, είναι αδύνατον. Μόνο να ελέγξει. Μου θυμίζει κάπως η φίλη μου τον ιδιότροπο Σοπενχάουερ, όχι φατσικά. 

Τον Σοπενχάουερ έτυχε να τον γνωρίζω πριν την γνωρίσω. Βέβαια το παρελθόν έχει αυτή την φανταστική ιδιότητα που γουστάρω πολύ. Μπορεί να αλλάξει από το παρόν κι αυτό συμβαίνει πολλές φορές χωρίς καν να το καταλαβαίνουμε. Μια τυχαία συνάντηση, μια κουβέντα, κάτι που συμβαίνει στο παρόν, μπορεί να με εμπνεύσει να γυρίσω πίσω σε κάτι που νόμιζα ότι ίσχυε και να το αναθεωρήσω, δηλαδή να το αλλάξω. Τόσο απλά. Ισως κιόλας το παρόν διαμορφώνει το παρελθόν και όχι το ανίθετο κι ας ωρύεται η φάρα των ψυχολόγων. Οσο για τις καταδικασμένες ψυχές που κατοικούν στον έκτο κύκλο της Κόλασης του Δάντη (Κάντο 10), η καταδίκη τους είναι να γνωρίζουν το μέλλον, αλλά όχι το παρόν. Συγκλονιστικό όσο και εξόχως διαστροφικό. 

Τέλος πάντων. Τον Ρόμπερτ Χουκ πάντως δεν τον ήξερα καθόλου. Δεν τον είχα καν ακουστά. Ντρέπομαι λίγο γιατί πρόκειται για μια εξέχουσα φυσογνωμία, κάτι σαν τον Μικελάντζελο της Αγγλίας. Όλοι γνωρίζουν τον Νεύτωνα και τους γαμο-νόμους του. Ελάχιστοι αυτόν και ίσως μόνο μέσα από το μπιφ που ειχε με τον Νεύτωνα, οι υποστηρικτές του οποίου έθαβαν τον Ρόμπερτ συστηματικά με τον πιο άθλιο τρόπο για αιώνες. Τον γνώρισα, κάπως, από την φίλη μου με αφορμή κάτι που είχε γράψει σε μία φίλη της και έτυχε να το διαβάσω. Γράφει με αδημονία, σαν να τσαντίζεται με την ίδια την γλώσσα. Σιχαίνεται την κομψότητα, τις πιρουέτες, τις υποκλίσεις, τα περίτεχνα σχήματα λόγου. Όπως σιχαίνεται την εξουσία. Ισως γι αυτό της αρέσει ο Μπουκόφσκι αν και ούτε αυτός δεν γλυτώνει από την τσαντίλα της. Αν δεν της αρέσει κάτι, θα του την πει, θα του υποδείξει λάθη που πρέπει να διορθώσει αμέσως, θα του πει τί εννοεί και τί δεν εννοεί. Κανένας δεν γλυτώνει.

Ο Ρόμπερτ Χουκ ίσως θα την εκτιμούσε ιδιαίτερα για το ατίθασο, διερευνητικό πνεύμα της που δεν χαμπαριάζει από αυθεντίες. Αν την γνώριζε βέβαια, ακόμα και τότε, μια εποχή (17ος αιώνας) στην Αγγλία όπου η πατριαρχική κοινωνία τιμωρούσε ανελέητα όποια γυναίκα τολμούσε να μη συμμορφωθεί. Δεν την γνώρισε τότε. Γνώρισα εγώ αυτόν, έχοντας την τύχη να γνωρίσω αυτή. Η πατριαρχία πάντως καλά κρατεί ακόμα, όπως και η μαλακία που προστατεύει τους προστάτες. Οπως έγραψε και η φίλη μου, κάτι σαν τηλεγραφικό corrigendum αφού είχε τελειώσει βιαστικά το μικρό της μήνυμα στη φίλη της "Ο κορέκτορας είναι μαλάκας, οπότε, τρέχουν = τα έχουν, νευραλγικό = νευραλγία"

Ιδού το μήνυμα της με τα δύο λάθη που διέπραξε ο μαλάκας ο κορέκτορας "Στο στρώμα μου, που είναι από το 2003 κάτι ελατηριάκια τρέχουν παίξει καθότι η ηλικία τους ανέρχεται στα 22 έτη...... και έχουν ζήσει πολλά.. και εκεί που μου πιέζουν την πλάτη ακριβώς στο σημείο της νευραλγικό μου, εγώ γυρνάω πλευρό και πάω σε σημεία που δεν έχει ελατήριο...εκτός από τις μέρες που γουστάρω να πονώ και κοιμάμαι πάνω από το γαμημένο ελατήριο εις γνώση μου."

Η ιστορία 22 ετών σε πέντε συγκλονιστικές γραμμές. Ο Μπουκόφσκι θα την λάτρευε κι ας του ζάλιζε τον πούτσο. Ο Προυστ θα πέταγε το χειρόγραφο του Αναζητωντας τον Χαμένο Χρόνο (καμμιά εξακοσαριά σελίδες) στο τζάκι του και δεν θα ξανάπιανε πέννα στο χέρι. Ο Ζαν Ζενέ θα την ερωτευόταν κι ας μη γούσταρε γυναίκες.

ακ

16/3/2025

ΥΓ: κι εδώ ο νόμος του Χουκ που ισχύει απόλυτα για τα ιδανικά ελατήρια : Fs = kx  , όπου F η δύναμη του ελατηρίου και x η γραμμική παραμόρφωση (η διαφορά μεταξύ αρχικής και τελικής θέσης), ενώ η σταθερά k είναι δείκτης της σκληρότητας του ελατηρίου.

Πάντως κάθε ελατήριο έχει κάποια όρια αντοχής τα οποία αν η δύναμη που ασκείται στο ελατήριο τα υπερβεί, αυτό θα παραμορφωθεί ή θα σπάσει. Επιπλέον, με την επαναλαμβανόμενη χρήση το υλικό χάνει τις ιδιότητές του λόγω μηχανικής κόπωσης και αν δεν αντικατασταθεί, θα σπάσει.